หัวข้อ: [จบแล้ว] Sugar Daddy เล่น||ของ||สูง(อายุ) 4 years later [6-2-63] คห.951

[วายซ่า]

เป็นการฉลองคริสต์มาสที่มีความสุขที่สุดล่ะนะน้องมีน.   

[miikii]

แฮพพิ่แฟมิลี่ 

[Leenboy]

ตายคาอกเมีย  สโลแกนคุณเชษฐ5555

[เก้าแต้ม]

ขอบคุณคุณ littlepig าำหรับของขวัญคนอ่านมากค่า ขอให้มีความสุขมากๆ merry chrismas & happy new year รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่า

[mystery Y]

จบแล้ว สนุกมากค่ะเรื่องนี้

[sailom_orn]

  ขอบคุณสำหรับของขวัญวันคริสต์มาสนะคะ ดีใจที่ครอบครัวนี้จะได้มีความสุขจริงๆสักที

[AeAng11]

ดีใจที่ทุกคนมีความสุข..ขอบคุณนะคะเดี๋ยวจะย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ

[WilpeR]

จบซะแล้ว หนูมีนามีความสุขซักที แต่อยากอ่านคู่คุณภีมกับเจ้านายเลย

[BABYBB]

จบได้ดีค่ะ!!!!! คนอ่านก็จมกองเลือดไปเลย 5555555
ติดตามเรื่องนี้มานานมากค่ะ เหมือนมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปแล้วที่ต้องเข้ามาเชคว่าวันนี้น้องมีนจะมามั้ยนะ 555555 มีครบรสมากค่ะเรื่องนี้ สนุกมาก ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ

[Number1_90]

สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบ

ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ค่ะ

[Areya]

สนุกมากจริงจนอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ กว่าจะพบความสุขนี่เล่นเอาเสียน้ำและใจหายใจคว่ำไปตลอดเลย ชอบคู่ภัทร+ซัน ที่รักและเข้าใจกันได้น่ารักเหลือเกิน

[labelle]

ในที่สุดทุกคนก็มารวมตัว มาอยู่ด้วยกัน
มีความสุขอย่างแท้จริง ชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย
มีคนที่รัก และไม่ต้องขวนขวายอะไรมาก ก็พอแล้ว

อื้อหือ น่าจับน้องมีนตีนัก ทำไมตามใจกันขนาดนั้นคะ
เอ็นดูความเจ้าระเบียบ แม้ตอนกำลังจะฟิน ก็ยังเก็บผ้ามาพับ
คุณเชษฐ์คือได้เจอรักสุดท้ายที่จะอยู่ด้วยกันไปอีกนาน

ขอบคุณเรื่องราวและนิยายดีๆ ที่อ่านแล้วทั้งสนุก สุข เศร้า
ติดตามมาหลายเรื่องแล้ว และจะรอติดตามต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

[noveeo]

ขอบคุณไรท์มากมาย...ที่พาเรามาจนได้เห็นน้องมีนามีความสุขแบบนี้

[airicha]

สนุกมากเลยค่ะ อ่านแล้ววางไม่ลง
จบได้แบบน่ารักมากๆ
ครอบครัวกชับมาสุขสันต์เหมือนเดิม
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ

[sugarcane_aoi]

จบไปซะแล้ว สนุกมากลุ้นทุกตอนทุกคู่ ครบรสจริงๆ อยากให้มีตอนพิเศษตอน Family trip คงอลมานและ ครื้นเครงน่าดู ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[Bebii123]

ขอบคุณไรท์ สำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้ น่ารักมากๆๆๆๆ

[kwang0207]

ชอบการเขียนมากๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจเล็กๆให้เขียนต่อไปนะคะ การดำเนินเรื่องสนุกมากค่ะ

[Majariga]

ในที่สุดครอบครัวทรัพย์ดำรงก็มีความสุขแล้วววว รักครอบครัวนี้จัง รักทุกคู่เลย 
//
ขอบคุณคุณนักเขียนนะคะ ซีรีย์เรื่องราวของทุกคนในทรัพย์ดำรงสนุกมากกกกกกกกกๆๆๆๆๆ ปรบมือให้ค่าาาา

[van16]

สนุกมากๆ น้องมีนน่ารักที่สุด   

[Monkey D lufy]

สนุกมากกกกก น่ารัก มีสีสันน่าสนใจ อ่านเพลินๆก็จบแบบไม่รู้ตัวล่ะ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[pogpax]

 

[littlepig]

ตอนพิเศษ 4 years laters

ชีวิตของนักศึกษาแพทย์ปีสี่นั้นแตกต่างจากสามปีแรกของรั้วมหาวิทยาลัยราวกับหน้ามือเป็นหลังเท้า ในขณะที่นักศึกษาหลายคณะกำลังวุ่นวายกับการฝึกงาน วิทยานิพนธ์ เป็นพี่ใหญ่ที่เตรียมตัวออกมาเผชิญโลกกว้างแห่งความเป็นจริง ปีสี่ในคณะแพทยศาสตร์นั้นเปรียบเสมือนลูกเ็ดน้องที่เพิ่งย่างเท้าออกมาจากการฟูกฟักในเปลือกไข่ตลอดสามปี เกาะติดพี่ปีสูงกว่าตามสัญชาตญาณด้วยดวงตาเบิกกว้างเป็นประกายและรอยยิ้มสดใสที่กำลังจะเลือนหายไปตามการเวลา

ชุดกาวน์ตัวยาวสีขาวสะอาดของเด็กน้อยทั้งหลายยังคงเปล่งประกายขาวสะอาด ผิดกับพี่ปีห้าปีหกในสายที่ก้าวเข้ามาในวอร์ดด้วยสีหน้าคล้ายโลกกำลังจะถล่มลงมาในไม่กี่วินาทีข้างหน้า

มีนาเงยหน้าจากกองชาร์ตข้อมูลคนไข้หลายสิบเตียงบนเคาท์เตอร์พยาบาลและกล่าวทักทายพี่ปีห้าที่เป็นหญิงสาวร่างอวบและพี่ปีหกที่จากดวงตาที่ปรือปรอยและสีหน้าง่วงงุนคงจะอยู่เวรมาเมื่อคืนเป็นแน่

“พี่กิ่ง พี่โต้ สวัสดีครับ”

“โห น้องมีน มาเช้าอีกแล้ว” พี่โต้หาวหวอด เอ่ยชมความกระตือรือร้นของน้องพี่สี่ในสายของตัวเองอย่างจริงใจ “แล้วเจ้าแทน
ไปไหนซะล่ะ”

“ไปคุยกับคนไข้ครับ” มีนาพยักเพยิดไปยังเพื่อนร่วมสายผมบลอนด์ที่พูดคุยกับคุณตาบนเตียงคนไข้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พี่ทั้งสอง พยักหน้า ก่อนจะเดินมาหยิบชาร์ตคนไข้ไปนั้นเปิดดูผลตรวจที่ส่งห้องปฏิบัติการไปวันก่อนหน้า

ในหนึ่งสายราวน์เพื่อดูแลคนไข้ในวอร์ดอายุกรรมชายนี้ประกอบด้วยอาจารย์หนึ่งท่าน หัวหน้าสายที่เป็นแพทย์ประจำบ้านหนึ่งคน แพทย์ใช้ทุนปีหนึ่งหนึ่งคน นักศึกษาแพทย์ปีห้าและหกอย่างละคน ส่วนนักศึกษาแพทย์ปีสี่ที่มีจำนวนมากกว่าในแต่ละกลุ่มจะมีสายละหนึ่งถึงสองคน ซึ่งในกรณีนี้ สายของเขามีเขาและแทนไทย ส่วนสายข้างๆที่ราวน์อยู่ในวอร์ดเดียวกันคือนรธีร์ที่เป็นปีสี่คนเดียว ซึ่งในตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาจดผลแล็ปเงียบๆอยู่มุมห้อง


“อิจฉาน้องมีนจัง ได้หยุดยาวกับเขาด้วย แล้วนี่ไปเที่ยวไหนมาล่ะ” พี่กิ่งชวนคุย วันหยุดยาวที่ผ่านมา พี่อินเทิร์นหนึ่งหรือแพทย์ใช้ทุนอนุญาตให้น้องปีสี่ผลัดกันมาราวน์ได้ แต่แทนไทยดึงดันที่จะมาราวน์เช้าแทนเขาทุกวัน ทำให้มีนาได้วันหยุดไปเสียอย่างนั้น



ส่วนเหตุผลที่แทนไทย เพื่อนแสนดีของเขาดึงดันแช่นนั้นช่างแสนง่ายดาย...



“พี่อุ่น สวัสดีค่า”


เพราะพี่อินเทิร์นคนงามที่ต้องมาราวน์วอร์ดทกเช้าวันหยุดคือคนที่แทนไทยต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยมากที่สุดยังไงล่ะ



“สวัสดีครับน้องกิ่ง วันนี้ก็สวยเหมือนเดิมเลยนะครับ”


“อุ๊ย พี่อุ่น ปากหวานอีกแล้ว” คนถูกชมบิดม้วนไปมาอย่างเขินอาย “ถ้าไม่มีแฟนกิ่งจีบแล้วนะเนี่ย”


“พี่กิ่งงงง ผมได้ยินนะ!”



เจ้าคนที่ตรวจคนไข้อยู่ข้างนอกถลาเข้ามาในเคาท์เตอร์แทบจะในทันทีที่เห็นคนรัก ความสัมพันธ์ของธารธาราและแทนไทยนั้นเปิดเผยสู่สาธารณชนมาตลอดสี่ปีที่คบกัน แม้ว่าคนที่ไม่ได้ใส่ใจจะไม่รู้ แต่ใครที่มีโชเชียลมีเดียของสองคนนี้ไม่ว่าทางใดทางหนึ่งจะเห็นแต่ภาพคู่ของคนทั้งสองเต็มหน้าฟีด



“ไปราวน์กันได้แล้ว เดี๋ยวพี่ปลามา” ธารธารากล่าวถึงพี่แพทย์ประจำบ้านที่มีฐานะเป็นหัวหน้าของพวกเขาทุกคน เด็กปีสี่ทั้งสองช่วงกันเก็บชาร์ตใส่รถเข็นแล้วเข็นตามพี่ๆทั้งหลายออกไปในวอร์ด



“นี่ สรุปวันหยุดมีนไปไหนมาอ่ะ” พี่กิ่งชวนคุย มีนายิ้มเจื่อน ดวงหน้าขาวแดงวาบเมื่อนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เขาใช้เวลาหมดไปในวันหยุดที่ผ่านมา



‘อ๊ะ…อ๊า....คุณเชษฐ์...’



‘มีน…อึก...’



‘มะ…ไม่ไหว...’



‘รอบสุดท้ายแล้วครับคนเก่ง...’



‘ไม่…’



‘…?’



‘ผมไม่มีราวน์....’



ใครจะรู้ว่าตอนที่คุณเชษฐ์ชวนขึ้นไปดูดาวบนดาดฟ้า คนรักของเขาจะหมายถึงดูดาวข้ามคืนจนพระอาทิตย์ขึ้นกัน...



นี่ถ้าหากเขาไม่รู้สึกว่าร่างสูงเริ่มตัวรุมๆ สามวันที่ผ่านมานี้มีนาอาจจะไม่ได้ลงมาจากดาดฟ้าเลยก็เป็นได้




“ก็…อยู่บ้านน่ะครับ” ร่างเล็กตอบกว้างๆ



วันๆในชีวิตของนักศึกษาแพทย์ก็มีอยู่เท่านี้ หลังจากราวน์เช้าก็ทำงานจิปาถะทั้งหลายอยู่ภายในวอร์ดหากไม่มีเรียน หลังจากนั้นก็กลับมาราวน์เย็นต่อ ถึงแม้จะฟังอยู่เรียบง่าย แต่ในความเป็นจริงแล้วแต่ละกิจกรรมใช้พลังมหาศาลจนธีรเชษฐ์ยังออกปากด้วยความเป็นห่วงว่าหากเขาไม่ไหวก็ให้ลาออกมาอยู่บ้านเลี้ยงหลานตัวน้อยวัยเกือบสี่ขวบของพวกเขา ซึ่งมีนาเริ่มคิดอยากจะรับข้อเสนอนั้นขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว



“คุณมีนา เคสนี้เป็นยังไงนะครับ” ธารธาราหันมาถามเขาซึ่งเป็นปีสี่เจ้าของไข้



มีนารายงานข้อมูลของผู้ป่วยไปตามความเคยชิน ในวันแรกๆที่เขาอยู่วอร์ดนี้กับธารธารา พี่ๆทั้งหลายดูจะสับสนกับคำเรียกที่เขาทั้งสองใช้เรียกกันและกัน แต่ไม่มีใครกล้าพอจะถาม



ธารธารายืนกรานจะเรียกเขาว่าคุณมีนา ซึ่งเป็นคำเรียกที่ใกล้เคียงการยอมรับเขาในฐานะคนรักของบิดาของตนมากที่สุดทีี่ร่างโปร่งจะทำได้ มีนายังคงเรียกอีกฝ่ายว่าคุณธาร และความเคยชินนั้นดูจะไม่สามารถเปลี่ยนได้ในเร็ววัน



ชีวิตนักศึกษาแพทย์ สำหรับมีนาแล้วเป็นความเหน็ดเหนื่อยที่เขารู้สึกว่าคุ้มค่า ถึงแม้ว่าในบางวันที่เขาจะนึกอยากโยนทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งแล้วโทรเรียกคุณเชษฐ์มารับเขากลับบ้านก็ตาม เขาชอบดูแลคนไข้ ชอบพูดคุยกับผู้ป่วยถึงเรื่องของตัวโรค อาการ ความรู้สึกนึกคิดต่างๆที่ผู้ป่วยมีต่อโรคนั้นๆ เขามาจากการไม่มีอะไร ถึงได้รู้ดีว่าเหตุผลหลายอย่างที่เป็นสาเหตุของการเจ็บไข้นั้นมาจากสาเหตุง่ายๆเช่นคำว่า ไม่มี



“เออมีน เคสเข้าใหม่ของมีนนะ เพิ่งเข้ามา เป็นเดงกี่(ไข้เลือดออก) อยู่ล็อคสุดท้าย” แทนไทยหันมาบอก มีนาพยักหน้า เคสที่เพิ่งเข้ามาเช้าๆแบบนี้ส่วนใหญ่พวกเขาก็จะเรียนรู้ตอนราวน์ไปพร้อมกับพี่ๆแบบนี้บ้าง



 “เคสนั้นพี่รับแล้ว ไม่ยากๆ” ธารธาราหันมาบอกคนรัก แทนไทยเอียงคออย่างประหลาดใจ



“พี่อุ่นอยู่เวรเหรอครับ”



“เปล่า รับแทนเพื่อนน่ะ เวรเขายุ่งๆ”



“โอ๊ย พี่อุ่น คนดี๊คนดีย์~” พี่กิ่งชื่นชมเจ้าของฉายานางฟ้าของคณะแพทย์อย่างออกนอกหน้า ธารธารายิ้มรับ ดวงตาสีเมล็ดอัลมอนด์เหลือบมองมีนา ประกายในแววตาของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก



“มีน!”



ระหว่างที่เขากำลังเดินตามพี่ๆทั้งหลาย เสียงร้องเรียกของเพื่อนในกลุ่มทำให้เจ้าของชื่อหันไปหาเด็กสาวหน้าตาแตกตื่นที่ยืนแอบอยู่ไม่ไกล



“ขิม?”



“เมื่อกี้เราโทรไปคอนเฟิร์มเรื่องเรียนเบดไซด์กับอ.สุรชัยมา จารย์บอกว่าจะสอนเคสเดงกี่ มีนมีในมือบ้างมั้ยอ่ะ”



“มีนะ เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้เลย อยู่ล็อคสุดท้าย เราก็ยังไม่ได้ดูเหมือนกัน” มีนาตอบ



“โล่งอกไปที” เด็กสาวยิ้มขอบคุณ ก่อนจะวิ่งหายไปยังล็อคสุดท้ายเพื่อซักประวัติคนไข้



การเรียนเบดไซด์ คือการเรียนรู้โรคข้างเตียงตั้งแต่อาการที่ผู้ป่วยมาไปจนถึงการรักษา นักศึกษาแพทย์คนหนึ่งจะเป็นคนเตรียมเคสมาเล่าให้อาจารย์และเพื่อนๆฟังเพื่อให้ซักประวัติเพิ่มเติม วินิจฉัยแยกโรค และการรักษา



มีนาแอบหวังว่าตัวเองจะได้ราวน์รอบเช้าเสร็จก่อนที่อาจารย์จะมาสอน เพื่อที่จะได้รู้ข้อมูลของคนไข้มากกว่าโรคที่สงสัย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีหวังเมื่อเข็มนาฬิกาตีบอกเวลาเก้าโมงตรงในขณะที่พวกเขายังคงไปได้ไม่ไกล



“พี่อุ่น พวกผมไปเรียนนะครับ” แทนไทยขออนุญาต ธารธาราพยักหน้า เด็กทั้งสองจึงเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่ยืนรออยู่ก่อนหน้า ขิม เพื่อนของเขาที่รับหน้าที่รายงานอาจารย์ในวันนี้กำลังซักประวัติคนไข้ ในขณะที่เพื่อนๆอีกนับสิบชีวิตล้อมวงฟังอย่าง
ตั้งอกตั้งใจ



แทนไทยที่เดินนำหน้าเขามาชะงัก ดวงตาสีน้ำทะเลเบิกกว้างเช่นด้วยกับปากที่อ้าค้าง แน่นอนว่าหากเทียบกับแทนไทยแล้ว มีนากลายเป็นลูกกระต่ายตัวจิ๋วขึ้นมา แต่กระทั่งกับเพื่อนในรุ่น นอกจากแว่นและเด็กผู้หหญิงบางคนแล้ว มีนาแทบจะมองผ่านคนอื่นไม่เห็นเลย



และนั่นทำให้เมื่อเขามุดเข้ามาในวงได้ในที่สุด มีนาถึงได้เพิ่งเข้าใจสีหน้าแตกตื่นของแทนไทย



“ลุงแกไหวมั้ยเนี่ย” แว่นโน้มมากระซิบข้างหูเขาอย่างเหนื่อยใจ



ตรงหน้าของมีนา ในชุดคนไข้สีชมพูซีดของโรงพยาบาล คือธีรเชษฐ์ที่มีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจกำลังถูกเพื่อนร่วมกลุ่มของเขาซักฟอกอย่างเร่งรีบแข่งกับเวลาอันน้อยนิดก่อนที่อาจารย์จะมา ดวงตากลมโตมองภาพตรงหน้าอย่างหวาดผวา ดวงหน้าซีดเผือดเหลือบมองแทนไทยที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่ต่างกัน จังหวะเดียวกับที่ดวงเนตรคมสีควันบุหรี่เหลือบมาเห็นร่างเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกล



“จารย์มาแล้วๆ”


ทว่าก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไรออกมา เสียงร้องเบาๆของเด็กสาวข้างกายทำให้มีนาจำต้องยืนนิ่งทั้งที่ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย



“เอ้า เล่าเคสมา”



อาจารย์หนุ่มกอดอก ขิมรีบหยิบกระดาษโน๊ตของตัวเองออกมาอ่านด้วยน้ำเสียงรัวเร็วอย่างตื่นเต้น



“เคสผู้ป่วยชายไทย...”


“ไทย?” ผู้เป็นอาจารย์เลิกคิ้ว เด็กสาวยิ้มเจื่อน รีบเอ่ยต่อด้วยรู้ว่าต้องถูกถามเรื่องนี้



“คนไข้เป็นลูกครึ่งรัสเซียค่ะ สัญชาติไทย”


“ต่อสิ”



“เคสผู้ป่วยชายไทยสี่สิบห้าปี ไม่มีโรคประจำตัวค่ะ อาการสำคัญมาด้วยมีจุดเลือดออกที่ผิว 3 ชั่วโมงก่อนมาโรงพยาบาล สามวันก่อนคนไข้มีไข้สูงค่ะ ไม่มีไอเสมหะ ไม่มีหอบเหนื่อย ไม่มีเจ็บคอ...”



มีนายืนฟังพร้อมกับนึกย้อนไปถึงอาการของคนรักในช่วงสามวันที่ผ่านมา หลังจากวีรกรรมบนดาดฟ้า เขาจะได้ว่าธีรเชษฐ์มีไข้ เขาจึงให้กินยาลดไข้ไป แต่หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก



เมื่อมาคิดดูดีๆแล้ว อีกฝ่ายคงกินยาลดไข้เองเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงอีกตามเคย ร่างเล็กนึกอยากจะทอดถอนหายใจกับความดื้อรั้นของคนรัก ทำไมถึงได้ชอบเก็บเรื่องแบบนี้ไว้คนเดียวนักนะ



“ประวัติอดีตนะคะ ไม่มีโรคประจำตัว ไม่แพ้ยาแพ้อาหาร....”


“เดี๋ยว” ชายหนุ่มยกมือขึ้นห้ามนักศึกษาของตนที่กำลังรายงาน สีหน้าของผู้เป็นอาจารย์บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจการรายงานของเด็กสาว “พูดแค่นี้? สิทธิการรักษาเขาล่ะ? อาชีพ? รายได้? ภูมิลำเนา? ครอบครัว? นี่คุณรายงานเคสคนไข้ประเภท
ไหนกัน”



“เอ่อ...คือ....” ขิมอึกอัก เห็นได้ชัดว่าในหัวของเด็กสาวกำลังพยายามหาคำตอบที่ฟังดูสมเหตุสมผลให้กับคำถามนั้น แม้ว่าคำถามยิบย่อยนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับการรักษาโดยตรง แต่ในฐานะนักศึกษาแพทย์แล้วการรู้จักผู้ป่วยอย่างเป็นองค์รวมเป็นสิ่งสำคัญที่เหล่าอาจารย์พร่ำสอน



น่าเสียดายที่เวลาไม่ได้เข้าข้างเพื่อนของพวกเขาเท่าไหร่ในวันนี้



“ไหน ใครเป็นเจ้าของเคส” และประโยคที่มีนากำลังหวาดกลัวก็ดังขึ้นในที่สุด หากเป็นกรณีอื่นเขาคงจะเป็นกังวลเนื่องจากไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนไข้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ แต่ในตอนนี้เขากลัวที่ตัวเองรู้ข้อมูลเกี่ยวกับคนตรงหน้ามากเกินไปต่างหาก



“ผมครับ”



ร่างเล็กยกมือขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ อาจารย์หนุ่มเลิกคิ้ว หันกลับไปถามธีรเชษฐ์ที่ยังคงทำตัวไม่ถูกกับการถูกรายล้อมโดยผู้คนมากมาย เห็นได้ชัดว่านอกจากอีกฝ่ายจะไม่ค่อยป่วยกับใครเขาแล้ว ยังไม่คุ้นชินกับการเข้ารับการรักษาในโรงเรียนแพทย์เท่าไหร่นัก



“คนไข้ครับ เคยเห็นหน้าหมอคนนี้มั้ย” อาจารย์ของเขาซี้มาที่มีนา ธีรเชษฐ์มองคนรักอย่างไม่มั่นใจว่าคำถามนั้นเป็นกับดักอะไรหรือไม่ แต่ก็พยักหน้ารับ



“เคยเห็นครับ”


“แล้วเขาถามอะไรคุณบ้าง”


“ถาม…” ร่างสูงขมวดคิ้ว ก่อนจะตอบกว้างๆ “ก็เรื่องทั่วไปครับ”



อาจารญืหนุ่มพิจารณาคนไข้บนเตียงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะไหวไหล่


“ถือว่ายกผลประโยชน์ให้จำเลยแล้วกัน เอ้า รายงานมา เอาให้ครบๆด้วย เป็นเจ้าของไข้ต้องรู้ดีกว่าเพื่อน”


“สิทธิการรักษาเป็นประกันครับ อาชีพนักธุรกิจ รายได้...มากกว่าแสนครับ” มีนาตัดสินใจลดจำนวนเลขศูนย์ลงบ้างไม่ให้คนฟังแตกตื่นจนเกินไป “ภูมิลำเนาจังหวัดนี้ ส่วนครอบครัว เอ่อ...อยู่บ้านกับแฟนครับ มีลูกสามคนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันแล้ว มีหลาน
สี่ขวบมาบ้านบ้าง แต่ไม่มีใครเป็นไข้เลือดออกหรือไข้หวัดใหญ่ครับ”


อาจารย์ของเขาเหลือบมองธีรเชษฐ์เพื่อขอคำยืนยันข้อมูล เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า จึงหันกลับมาสนใจการวินิจฉัยของเด็กแต่ละคนแทน


“จริงสิ แล้วถ้าเป็นประกันเอกชน ทำไมถึงเลือกมารักษาที่นี่ล่ะ” อาจารย์หนุ่มหันมาถามมีนา


“เอ่อ...”


“เขาเป็นคุณพ่อของพี่อินเทิร์นที่นี่น่ะครับ พี่เขาพามา” แทนไทยตอบให้แทนมีนาที่ยังคงพยายามสื่อสารกับคนรักทางกระแสจิต คนฟังเลิกคิ้ว



“อินเทิร์นคนไหน”


“ผมเองครับอาจารย์”


เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างของธารธาราที่ก้าวเข้ามา การปรากฏตัวของนางฟ้าแห่งวอร์ดอายุรกรรมในยามนี้ทำให้ท่าทีของผู้เป็นอาจารย์เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง สีหน้าบึ้งตึงแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม พยักหน้าเข้าใจ


“อ๋อ เหรอๆ คุณพ่อน้ำอุ่นเองเหรอ”


มีนาไม่รู้ว่าลูกชายคนรองของธีรเชษฐ์นั้นกินยาเสน่ห์เป็อาหารเช้าหรืออย่างไร แต่เมื่อเขาย้ายมาอยู่ฝั่งพันธมิตรของอีกฝ่ายหลังจากถูกโจมตีจากอีกฟากฝั่งมานาน เด็กหนุ่มก็ไม่คิดจะตั้งคำถามอีก



“ครับ พอดีอาครามโทรมาบอก ผมเลยพาพ่อมาตรวจ”



“อาคราม?”



ไม่ทันที่อาจารย์จะได้ถามว่าอาครามที่ว่าเป็นใคร เจ้าของชื่อในชุดลำลองก็โผล่มาราวกับได้ยินชื่อของตัวเอง



“ไง ไอ้ชัย”


“อ๋อ พี่คราม สวัสดีครับ” ผู้เป็นอาจารย์ยกมือไหว้อาจารย์ัลยกรรมสูงวัยกว่าอย่างนอบน้อม



“อ๋อ สอนเด็กอยู่เหรอ พี่ไม่กวนหรอก ขอมาดูหน้าคนป่วยแป๊บนึง” คเชนทร์ว่า อาจารย์สุรชัยพยักหน้า ก่อนจะหันไปสนใจเด็กสาวข้างกาย



“แล้วตรวจร่างกายเจออะไร”


“พบจุดเลือดออกบริเวณอกกับแผ่นหลังค่ะ”



เด็กสาวตอบเสียงฉะฉาน แม้ว่ามีนาจะสังเกตว่าปลายหูทั้งสองข้างของเพื่อนนั้นแดงก่ำ  คเชนทร์ที่ยืนฟังอยู่ข้างเตียงหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เหลือบมองมีนาด้วยแววตาหยอกเย้า ก่อนจะหันไปดึงขอบเสื้อของคนป่วยออก เผยให้เห็นรอยพาดผ่านแผ่นอกที่ยังคงมีจุดเลือดออกไม่หาย ซึ่งมีนารู้ดีว่าใครเป็นคนทำไว้



ด้วยปาฏิหาริย์บางอย่าง การเรียนของพวกเขาดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น ไม่มีใครเะใจสงสัยถึงความสัมพันธ์ของมีนากับคนป่วยบนเตียง ถึงแม้เขาจะไม่ได้ปิดบัง แต่เพื่อนในกลุ่มนี้ยังห่างไกลจากคำว่าสนิททสนมอยู่มากนัก จึงไม่แปลกที่จะยังคงมีเพียงนรธีร์และแทนไทยที่รู้



“ฉันเคยได้ยินว่าแฟนจารย์คเชนทร์เป็นฝรั่งหล่อๆล่ำๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอ”



“ฮืออออ งานดีมากแม่ ยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก”


“พี่อุ่นเรียกอาครามด้วยอ่ะ บ้านอบอุ๊นอบอุ่น”



แม้ว่าสิ่งที่สาวๆในกลุ่มเข้าใจจะต่างจากความจริงไปคนละโยชน์ก็ตาม



“รีบไปกันเถอะ วันนี้เข้าประชุมเที่ยง” แว่นเอ่ยเสียงเรียบตัดบทสาวๆที่ยังซุบซิบคุยกับอยู่ไม่ไกลจากเตียงคนไข้หลังจากอาจารย์กลับไปแล้ว ด้วยบุคลิกของเด็กหนุ่ม แค่ประโยคสั้นๆก็ทำให้สาวๆที่จับกลุ่มเม้าท์กันอย่างออกรสสลายตัวในทันที มีนายิ้มให้เพื่อนข้างๆอย่างขอบคุณ นึกดีใจที่วันนี้ไม่เกิดเรื่องอะไรอย่างที่เขานึกกลัว



เดี๋ยวประชุมเสร็จคงต้องย้อนกลับมาจัดการกับคนป่วยซักหน่อย



“มีน ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย” ขิมหันมาชวน มีนากำลังจะอ้าปากตอบรับเมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วที่เขาคุ้นเคยดีดังขึ้นไม่ไกล



“จุนปู่~”



ร่างเล็กของกันต์พิชญ์ หลานชายวัยสี่ขวบ และยังเป็นหลานเพียงคนเดียวของตระกูลทรัพย์ดำรงในขณะนี้วิ่งตื๋อเข้ามาพร้อมกับเมฆาและมธุวันผู้เป็นบิดาที่มีสีหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจระคนเอ็นดู



“น้องกันต์อย่าวิ่งครับ”



“จุนปู่~ อ๊ะ!” เด็กน้อยตาใสหยุดวิ่งเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่กับเพื่อนร่วมกลุ่มที่ก้มลงมองสิ่งมีชีวิต



ตัวน้ออยเป็นตาเดียว มีนาลอบกลืนน้ำลาย ส่งสายตาให้กับแทนไทยอย่างขอความช่วยเหลือทว่าสายไปเสียแล้ว...



“จุนย่า!!!”


“ฮะ?“


“อะไรนะ?”



“เมื่อกี้แกได้ยินเหมือนฉันใช่มั้ย?”



เด็กสาวทั้งหลายซุบซิบเสียงดังกับสิ่งที่ได้ยิน มองเจ้าตัวน้อยราวกับไม่มั่นใจว่าเมื่อสักครู่ตนได้ยินถูกหรือไม่



“จุนย่า อุ้มๆ”



“เอ่อ...น้องกันต์ครับ...” มีนามองเด็กน้อยอย่างทำตัวไม่ถูก หลานชายหัวแก้วหัวแหวนที่ไม่เคยถูกคุณย่าขัดใจเริ่มเบ้ปาก ทว่าก่อนที่จะได้ร้องกระจองอแงออกมา เมฆาก็อุ้มเจ้าตัวแสบขึ้นมาเสียก่อน



“คุณย่าแอะๆอยู่ครับ ไว้กลับบ้านค่อยให้คุณย่าอุ้มนะเด็กดี ไปหาคุณปู่กันก่อนเนอะ”



“งื้อ...” เจ้าตัวน้อยทำแก้มพองกลมอย่างขัดใจแต่ก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี



มธุวันที่ก้าวตามมาเพียงแต่ขยับยิ้มกับท่าทีกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของมีนา ที่ในตอนนี้กำลังตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนในกลุ่มแทนทุกคนแทบจะในทันที



“ไปได้แล้ว จะถึงเวลาเรียนแล้ว”



เป็นอีกครั้งที่น้ำเสียงเด็ดขาดของนรธีร์ทำให้เพื่อนในกลุ่มแตกฮือ แม้จะเห็นได้ชัดว่าเด็กสาวทั้งหลายต้องการข้อมูลมากกว่านี้ แต่ยังคงหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินตามร่างเล็กที่เป็นหัวหน้ากลุ่มในยามนี้ออกไป



ร่างเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอกแม้จะรู้ว่าหลังจากนี้ตัวเองต้องถูกซักฟอกโดยเพื่อนในกลุ่มจนขาวสะอาด ก่อนจะก้าวไปหาร่างสูงบนเตียงที่กำลังคุยกลับลูกชายคนโต



“ทำไมถึงไม่บอกผมล่ะครับ”



“ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วง”  ธีรเชษฐ์สารภาพเสียงอ่อย ลูบศีรษะหลานชายที่จะโผเข้าหาคุณปู่ของตนท่าเดียว มีนามองคนรักอย่างอ่อนอกอ่อนใจ นึกอยากจะโน้มตัวเข้าไปหอมแก้มอีกฝ่ายเป็นกำลังใจแต่รู้ว่าอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เหมาะสม



“ผมต้องไปเรียนแล้ว เดี๋ยวผมจะกลับมาเยี่ยมนะครับ”



“ไอ้ครามบอกว่าเย็นๆน่าจะได้ห้องพิเศษ” คนป่วยขยิบตาให้คนรัก “คืนนี้จะมาเฝ้าก็ได้นะ”



“ถ้ากูไม่กลัวมึงเลือดออกในหัวตายก็จะตบหัวมึงตอนนี้แหละ” คเชนทร์กลอกตาอย่างอ่อนใจ “เกล็ดเลือดเหลืออยู่แค่นี้ยังจะซ่าส์ ถ้าอุ่นไม่อาสาเฝ้ามึงก็ไม่ได้ย้ายหรอกห้องพิเศษน่ะ”



“เพราะฉะนั้น งดกิจกรรมทุกอย่างจนกว่าจะหายดีนะครับ” มีนารีบเสริม ขนาดแปรงฟันยังไม่ควร เรื่องอื่นเลิกคิดไปได้เลย
แน่นอนว่าคนฟังหน้ามุ่ยลงทันทีที่ได้ยินดังนั้น สีหน้าแบบนั้นของธีรเชษฐ์มันจะทำให้สัญชาตญาณของมีนานึกอยากจะดึงคนตัวโตมากอดมาโอ๋อยู่ร่ำไป “ไว้หายดีก่อนนะครับ”




“ใช่ๆ จุนปู่หายดีแล้วจุนย่าจะพาไปกินติมคับ” น้องกันต์พยักหน้าเออออ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่รอบข้างได้เป็นอย่างดี



“เธอไปเถอะ” ธีรเชษฐ์หันมายิ้มให้กับคนรัก “ฉันไม่เป็นไรหรอก”



“ผมรักคุณนะครับ”



คำบอกรักที่ในยามนี้กระทั่งต่อหน้าคนในครอบครัวยังกลายเป็นสิ่งปกติยังคงทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวทุกครั้งที่เอื้อนเอ่ย ธีรเชษฐ์ขยับยิ้ม



“ฉันก็รักเธอ”



มีนาขยับยิ้มตอบ ร่างเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองถูกตรึงอยู่กับที่ทั้งที่เขากำลังจะต้องเข้าเรียนในอีกไม่กี่นาที ดวงตากลมโตจดจ้องร่างบนเตียงคนไข้ จนกระทั่งได้ยินเสียงม่านกั้นเตียงถูกรูดปิดคลุมพวกเขาไว้โดยคเชนทร์ที่กลอกตาอย่างเหนื่อยใจ



“เอาสิ จะได้ไปเรียนซักที”



มีนาไม่ต้องรอให้เอ่ยซ้ำ เด็กหนุ่มโผเข้ากอดคนรักแน่น ประทับจุมพิตลงบนแก้มสากทั้งสองข้างฟอดใหญ่



“งื้อ น้องกันต์จุ๊บด้วย...” เด็กน้อยที่ถูกละเลยงอแง จึงถูกเมฆาที่อุ้มไว้หอมฟัดแก้มยุ้ยไปฟอดใหญ่



“ไปได้แล้วมีน” คนป่วยกระซิบกับคนที่ยังกอดเขาไม่ปล่อยเสียงกลั้วหัวเราะ “ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแล้วนะ”



แม้จะอยากอยู่ดูแลคนรัก แต่เขารู้หน้าที่ของตัวเอง และรู้ดีว่าพวกเขามีครอบครัวที่ช่วยเหลือไม่ว่าสถานการณ์จะยากลำบากเพียงใดก็ตาม



มีนาหันกลับไปมองคนรักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบจ้ำอ้าวออกไปจากวอร์ดให้ทันเวลาเรียน



เขาไม่อยากจะพูดเลย ว่าวันนี้เป็นหนึ่งในวันที่เรียบง่ายที่สุดในครอบครัวใหญ่แสนวุ่นวายของเขา...

[bun]

 :z1:เป็นเพราะดูดาวยันเช้า เลยเป็นไข้เลือดออกใช่ไหม

[mystery Y]

เย้ ตอนพิเศษมาแล้ว~

[Leenboy]

ควรสมน้ำหน้าคนไข้

[Psycho]

จุนย่า เลิ่กลั่ก

[theindiez]

จุนนย่าาา 555 ทำไมขำอาครามกับคุณเชษฐ์ ฮรือออ