หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[chaeyong]

  โอ๊ยยย ปวดตับ

อ่านแล้วมันบีบหัวใจมาก

เล่นกันแบบนี้เอามีดมาตัดขั้วหัวใจเลยดีกว่า

รอวันที่โก้จะกลับมารักเนม

แล้วเมื่อถึงวันนั้น เนมไม่สนใจบ้าง

จะมาสมน้ำหน้าให้ดู ไอโก้เอ้ย

[จันทร์ผา]

มารอโก้ครับ

[kyoya11]

คิดถึงเนมแล้วอ่ะ

[Ball]

คิดถึงเนมอ่า
รอพี่จีเจ้าค่ะ 

[jonathan2624]

สนุกมากๆครับ รออ่านๆๆ

[a_tapha]

อิโก้จะตรงเกินไปแล้วนะ   

[shoky_9]

แรงและก็ตรงมากกกกกกกกกกก

[ZakeiHarha]

จะวันเด็กแล้วนะ >_<!
รออัพค่ะรออัพ   555555

[skysky]

 
รออยู่น้าาาาพี่จี คิดถึงโก้เนม

[KoDoMo]

มารอค่าาาา~ คิดถึงโก้เนมจังเลย พี่จีมาต่อน้าาาาาา 

 

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[tawanjantra]

คิดถึงเนม-โก้ อยากรู้เรื่องโก้-ตี๋ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Mint]

 

หวัดดีปีใหม่


555+

[Ramika]

หวัดดีปีใหม่


555+

Ohh mi gosh!

กลับมาต่อนิยายเหรอครับ

[taem2love]

ก็รู้ๆกันอยู่ว่าพี่โก้แกนิสัย*ประหลาด*
แถมยังห่ามๆอีก  

แต่ไม่อยากบอกเลยว่าเรา*เข้าใจ*พี่แกล่ะ

โก้เป็นตัวอย่างของคำว่า*ยึดติด*
และไม่พยายาม(อย่างจริงจัง)ที่จะออกมาจากคำๆนั้น

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงมีแต่คนที่เจ็บทั่วไปหมด
ก็เพราะแค่บางที*การกระทำ*ของคนแค่คนเดียว
มันก็สามารถ*ลาม*ไปทำร้ายคนอื่นได้+สบายมาก+

หรือไม่บางที โก้อาจจะ*ปิด*ตัวเองมากเกินไป
ไม่ยอมรับใคร และไม่อยากจะจริงจังกับใครด้วยมั้ง

เรื่องมันถึงได้เลยเถิด ลุกลาม ไปมากมายขนาดนี้อ่ะเนาะ

ก็อย่างที่พี่กฤษบอกนั่นแหละ....
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ใคร หรือ อะไร ทั้งนั้น
ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับ*โก้*คนเดียวเท่านั้นแหละ

แล้วเหตุผลที่บอกมาว่า*เคย*แล้วมั่งล่ะ
แถมยังเดินไปเดินมาแบบงงๆ มั่ง เดินเป็นวงกลมนั่นมั่ง
บอกคำเดียวนะคะ ว่าทั้งหมดที่โก้บอกมาน่ะ มันเรียกว่า..

++ข้ออ้าง++

ที่โก้ใช้มันบอกับตัวเองมากกว่า (เหมือนการหลอกตัวเองนิดๆนะนั่นน่ะ)

เราไม่รู้ว่าทำไมโก้ถึงทำแบบนั้น เรื่องราวมันอาจจะซับซ้อนมากกว่านี้ก็ได้ ใครจะรู้ล่ะเนาะ อิอิอิ

ยังไงก็รอต่อไป*เพื่อ*ทำความเข้าใจกับโก้ ให้มากกว่าเดิมไงคะ อะโฮะๆๆๆๆ  

กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะลูก กับเม้นนี้ เอาไปเลยค่ะ เจ้กดไลค์ให้ล้านครั้ง

คนอื่นจะชอบจะปลื้มนายโก้เพียงใด แต่เจ้ฝากคำนี้ให้โก้.....ว่า

ดื่มฟอมาลีน แล้วไปตาย(ห่า)ซะ

จากที่ลงไหลได้ปลื้มจากเรื่องน้องเจ้

มาเรื่องนี้ ติดลบโดยสิ้นเชิง แล้วจะให้กำลังใจพร้อมบอกน้องเนมว่า

เลิกรัก เสียตอนนี้แหละดีกว่า รั้งต่อไปก็มีแต่เสียใจ(จนกว่าจะตาย)

เจ็บหนักแค่ครั้งเดียว ดีกว่าต้องทนเจ็บอย่างไร้จุดหมายค่ะลูก

[bbyuqin]

ถ้าเนมไม่อยากตัดใจก็ต้องใช้ความอดทน แล้วก็รุกเข้าหา อะมั้ง..
รอให้โก้เคลียร์ตัวเอง แล้วมันคงดีขึ้น

แต่ตอนนี้เซ็งโก้อ่ะพูดซะแรง

[Natavishi]

ดัน ๆๆๆ   

[iPuii]

รอพี่จีเสมอค่ะ สงสารเนม 

อันที่จริง ถึงเนมจะชอบทำเสียงดัง พูดไม่ดีกับพี่โก้ ไม่ค่อยมีสัมมาคารวะ

แต่ก็คงเป็นเพราะต้องการปกปิดส่วนที่อ่อนแอของตัวเองไว้

ตอนนี้รุ้สึกอยาก ไอ่พี่โก้

และอยาก  :กอด1:น้องเนม

และ พี่จี 

[toommin]

มารอคร้าาาาาา


คิดถึงเนมมมมมม

[nutto]

รู้สึกว่าจะหายไปนานเกินไปแล้วนะครับกลับมาเถอะครับ ก่อนที่พวกผมจะลงแดงตาย

[1andonly]

คนละอารมณ์กับคู่ J-X จริงๆ อ่านแล้วเศร้า อึดอัดแถมเครียดอีกเล็กน้อยถึงปานกลาง สงสารเนม โก้ รวมทั้งตี๋ด้วย (แม้ยังไม่รู้เรื่องตี๋ แต่ก็รู้สึกเศร้าๆนะ ไม่รู้ทำไม) อยากให้กลุ่ม J โก้ ตี๋ มารวมกันบ้างอะไรบ้าง แต่มันคงยากมากๆเลย ใช่ไหม

[Regina_1]

แย่แล้ว วววววววววววววว
น้องเนมหายไปครึ่งเดือน....ยังงี้ต้องแจ้งความคนหายแล้วชิมิคะ...แหะๆๆๆ
คิดถีงน๊า าาาา ไรท์เตอร์, โก้-น้องเนม

[G_wa]

ผมไม่แปลกใจที่เนมรู้ว่าผมตั้งใจแสดงออกอย่างไร และต้องการอะไร แต่ค่อนข้างแปลกใจที่ถึงแม้ผมจะพูดจารุนแรงใส่...ถึงจะบอกว่าไม่รัก...แต่เนมก็ไม่ร้องไห้...แต่ก็ดีแล้ว

สองวันที่ต้องไปอบรมการใช้โปรแกรมผ่านไปด้วยดี พนักงานที่ผมอบรมให้ส่วนใหญ่เป็นเพิ่งจบการศึกษา เพราะงั้นเลยมีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการใช้โปรแกรมต่างๆ อยู่แล้ว ผมค่อนข้างให้ความเป็นกันเองกับลูกค้ากลุ่มนี้ เพื่อให้เขากล้าพูดคุยกับมากขึ้น ซึ่งลูกค้ากลุ่มนี้ค่อนข้างจะประทับใจ ถือว่าประสบความสำเร็จส่วนหนึ่ง ที่เหลือก็แค่รอเวลาว่าจะได้งานอื่นๆ จากบริษัทนี้อีกหรือเปล่า

หลังจากเสร็จงานผมขับรถกลับมาที่คอนโดฯ เพื่อรับเนมกลับบ้านต่างจังหวัดพร้อมกัน ของฝากที่ฝากเนมซื้อผมขนไปทั้งหมด เนมเดินขึ้นรถมานั่งข้างผมนิ่งๆ เงียบๆ สำหรับคนอื่นคงมองว่าผมใจร้าย...ผมว่าอาจจะจริง...ผมร้าย

“กินข้าวเที่ยงหรือยัง”ผมถามเนมที่กำลังจดจ่ออยู่กับหนังที่เปิดจากเครื่องเล่นดีวีดี ท่าทางเด็กนี่จะมีอุปกรณ์เพื่อความบันเทิงแทบทุกรูปแบบ

“กินแล้ว”เนมตอบโดยไม่ละสายตามาแม้แต่น้อย ผมเลี้ยงเข้าไปเติมน้ำมันแล้วแวะซื้อกาแฟกับขนมขบเคี้ยวนิดหน่อย ความจริงผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า แต่ขับรถแค่สามชั่วโมงก็ถึง ไว้ไปทานที่บ้านก็ได้ ตอนที่ยังเรียนอยู่ เวลาต้องนั่งรถทัวร์กลับบ้านส่วนมากผมจะใช้เวลาทั้งหมดไปกับการนอนหลับ แต่พอมีรถยนต์เป็นของตัวเองก็เลยทำอย่างนั้นไม่ได้ แรกๆ ผมมักจะแวะเที่ยวตามรายทาง ออกนอกเส้นทางบ้าง....ครั้งนี้ก็เหมือนกัน


เส้นทางที่ค่อนข้างคุ้นเคยเพราะผมมักแวะซื้อของฝากบ่อยๆ รีสอร์ตเล็กๆ แต่เจ้าของเป็นกันเองดี ส่วนมากผมมักซื้อไวน์กับพวกกะหรี่พั๊ฟ ไม่ค่อยได้ซื้อองุ่นสดๆ สักเท่าไร แต่ว่าแม่ค่อนข้างชอบ คราวนี้เลยว่าจะแวะซื้อไปให้สักหน่อย

“ไปไหนน่ะ”หลังขับมาตามทางที่จะไปรีสอร์ต ซึ่งไม่ใช่ถนนมิตรภาพเส้นหลัก คนข้างๆ ผมคงเริ่มรู้ตัวว่าไม่คุ้นถึงได้ถาม

“เที่ยว”

“เที่ยวอะไร เนมจะกลับบ้าน”

“แวะแป๊บเดียว บ้านอยู่ใกล้แค่นี้ ขับอีกชั่วโมงสองชั่วโมงก็ถึง”

“พี่โก้ เนมจะกลับบ้าน ถ้าพี่อยากเที่ยวก็ส่งเนมต่อรถตรงไหนก็ได้”

“พี่บอกแม่เนมแล้วว่าจะไปส่งที่บ้าน แวะซื้อของฝากแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ”

“นี่พี่โก้ไม่เข้าใจเหรอ เนมอยากกลับบ้าน เนมไม่ได้อยากอยู่บนรถกับพี่เงียบๆ เป็นชั่วโมงๆ หรอกนะเว้ย”อ้าว เริ่มมีเว้ย คาดว่าอีกไม่นานต้องกลับมามึงกูอีกครั้งแน่ๆ

“แต่เนมเลือกจะมากับพี่เองนะ”

“.....อ้อ...เนมผิดอีกแล้วใช่มั้ย เนมเลือกเอง ใช่...ทำไมไม่พูดตรงๆ เลยล่ะว่าเนมโง่เอง โง่ซ้ำๆ ซากๆ ทั้งโง่ทั้งบ้า พูดออกมาอย่างนี้เลยก็ได้ มันไม่ได้ทำให้เนมเจ็บมากไปกว่านี้หรอก”

“จะตะโกนทำไม นั่งใกล้กันแค่นี้”

“พี่โก้!!”

“พี่แค่บอกว่าเนมเลือกเอง...เลือก...เอง”

“งั้นเนมจะเลือกใหม่ จอดรถ เนมจะลง”เนมมองผมเขม็ง ผมค่อยๆ ชะลอรถจอดข้างทางตามคำขอ ปลดล็อคให้พร้อม

“โอเค จอดแล้ว”

“เฮอะ! เฮ็งซวย!!”

“จอดก็ด่า ไม่จอดก็โวยวาย ตกลงจะเอาไง”

“เนมจะกลับบ้าน!”

“ก็จอดแล้วไง”

“........”เนมยังนั่งจ้องผม ผมก็เลยเอี้ยวตัวไปเปิดประตูให้ จากที่จ้องนิ่งๆ ก็เริ่มกัดปาก ผมก็ไม่ใช่พวกชอบรังแกเด็กหรอกนะ อาจ...แค่หยอกแรงไปบ้างนิดหน่อย

“มันเจ็บนะเนม”แค่ผมเอี้ยวตัวไปแป๊บเดียว พอจะถอยกลับมาเนมก็คว้ามือผมไปกัดเรียบร้อย อยากจะสะบัดแขนหนีเหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่ว่าคนกัดดันร้องไห้อยู่นะ ผมถอยกลับมานั่งพิงเบาะ มือที่วางก็พาดขอบกระจกมองวิวข้างทางไปเรื่อยๆ และเนมก็ยังกัดเรื่อยๆ แต่แรงกัดค่อยๆ ลดน้อยลงตามเสียงสะอื้นที่เพิ่มมากขึ้น จากที่เจ็บอย่างเดียวตอนนี้ก็เริ่มแสบๆ เพราะน้ำลายและน้ำตา

“จะเอายังไง”หลังจากเนมหยุดกัดแล้วงับแขนผมไว้เฉยๆ สักพักผมก็ดึงแขนตัวเองกลับมา เนมยกขาขึ้นมานั่งนั่งกอดเข่าแล้วซุกหน้าลงไปพร้อมหันหลังให้ผมแล้วเอนตัวพิงเบาะเหมือนจะพยายามให้ทะลุไปด้านหลัง เป็นท่าทางที่น่าหดหู่น่าสงสารอย่างมาก ดูได้จากรถที่ขับผ่านไปผ่านมา เห็นสีหน้าคนในรถที่มองมาแล้วเหมือนผมเป็นโจรลักพาเด็กมาขาย

“จะกลับบ้าน”

“พี่จะแวะเที่ยวก่อน”

“เนมจะกลับบ้าน”เอาเข้าไป

“พี่จะไปเที่ยว”

“จะกลับบ้าน!!”

“จะไปเที่ยว!”ผมอ่อนให้เนมโดยการตะโกนให้เบากว่าเสียงเนมตะโกนนิดหน่อย ถ้าพวกที่รู้จักผมมาเห็นตอนนี้คงนั่งหัวเราะกันน่าดู แต่...มันสนุกดี

“จะเอายังไงก็พูดมา พี่ไม่อยากคิดเอาเองว่าเนมตกลงจะไปกับพี่”ผมเช็ดแขนตัวเองจนสะอาด มองเห็นรอยฟันเกือบครบทุกซี่ มันช้ำและได้เลือด ระหว่างผมสำรวจแผลตัวเองก็ได้ยินเสียงปิดประตูรถแทบกระเทือนทั้งคัน เป็นอันว่าถามต่อไปยังไงเนมก็คงไม่ยอมพูด แต่...แค่การกระทำก็พอ

ผมขับอีกครึ่งชั่วโมงก็มาถึงรีสอร์ตเล็กๆ ผมลงไปเลือกของฝากทั้งไวน์องุ่น น้ำองุ่นสด องุ่นไร้เมล็ด กะหรี่พั๊ฟ ทั้งหมดสี่ชุดสำหรับห้าบ้าน บ้านพ่อแม่ผม บ้านพ่อแม่เนม บ้านน้าของตี๋ บ้านพี่เอ็กซ์ แล้วก็สำหรับผม กะว่าจะซื้อนิดหน่อยแต่ไปๆ มาๆ ก็เต็มหลังรถ กลับขึ้นรถอีกทีผู้โดยสารอีกคนก็หลับคอพับพิงกระจกไปเรียบร้อย ผมนั่งชั่งใจระหว่างเปิดห้องพักกับขับตรงกลับบ้าน ถ้าไม่ติดว่าหน้าที่แนบกระจกจนแก้มย่นนั่นยังมีคราบน้ำตา ผมคงจะเปิดห้องค้างสักหนึ่งคืน

ผมส่งเนมที่บ้าน ไม่มีใครอยู่บ้าน คงจะไปอยู่ที่ร้านหมด ผมตรงกลับบ้านตัวเองซึ่งมีคนอยู่เต็มบ้าน

“มาถึงแล้วเหรอ นึกว่าเบี้ยวแม่อีกแล้ว”

“โก้เคยเบี้ยวด้วยเหรอ”

“บ่อยย่ะ แล้วนี่หอบอะไรมา ไวน์อีกแล้ว เดี๋ยวพ่อแกชวนเพื่อนมาดื่มอีกแน่ๆ เสียงดังหนวกหูแม่อีก”ผมยังไม่ทันวางของเลยแม่ก็เริ่มบ่น แต่ผมไม่รำคาญหรอกนะ เพราะรู้ว่าความจริงแม่ตั้งใจจะบอกว่าไม่ต้องซื้อของมาฝากก็เปลืองเงิน

“แม่ก็ดื่มกับพ่อเลยสิ”

“อย่าเลยคุณ คุณเมาแล้วเสียงดังกว่าผมอีก”พ่อเดินมาจากด้านหลังแล้วดึงถุงที่ใส่กล่องไวน์ไปสำรวจแล้วทำท่าเหมือนจะหาที่เปิดเพื่อชิมหรืออาจจะดื่ม พ่อผมเป็นนักดื่มตัวยง หรือเรียกว่าคอเหล้า เมื่อก่อนพ่อชอบบอกว่าสังคมทหารก็ประมาณนี้ล่ะ พอผมเริ่มโตเริ่มเที่ยวดื่มเหล้าเมากลับบ้านบ้างแม่ก็บอกว่าผู้ชายก็อย่างนี้ล่ะ แต่ความจริงมันอยู่ที่’คน’มากกว่า

ผมบอกแม่ว่าจะขึ้นมานอนแต่ความจริงขึ้นมาทำแผลที่โดนหมากัด เป็นลูกหมาที่เริ่มมีเขี้ยวนิดๆ แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเห่าหรือกัดหรือจะหนี บ่อยครั้งก็เลยเห็นท่าสั่นๆ หางลู่หูตกแต่พอยื่นมือไปใกล้ๆ ก็กัดซะจมเขี้ยว

หลังจากงีบหลับไปได้พักใหญ่แม่ก็ปลุกลงมาทานข้าวเย็นกันสองคน ส่วนพ่อตั้งวงกับเพื่อนอยู่หน้าบ้าน แม่เพิ่งสังเกตเห็นผ้าก๊อซปิดแผลที่แขน ผมก็เลยบอกว่าเจอลูกหมางับ แต่รับรองไม่ใช่หมาบ้าแน่ๆ

“น้องไปอยู่ด้วยเป็นยังไง”

“เป็นยังไงของแม่คืออะไรล่ะ”

“ก็เป็นยังไงนั่นล่ะ เรียนเป็นไง ดื้อมั้ย เกเรบ้างหรือเปล่า”

“ก็ดีครับ”ผมว่าแม่น่าจะฟังจากน้าน้ำมาบ้างแล้ว แต่คงคิดว่าผมจะมีอะไรไม่กล้าพูดตรงๆ กับแม่ของเนมล่ะมั้ง เลยจะมาล้วงความลับไปบอกอีกที ซึ่งความจริงแล้วมันไม่มีความลับอะไร

“เหรอ แล้วไม่มีเกเรกินเหล้าเมายาก่อเรื่องอะไรให้ลำบากใจเลย”แม่พูดซะผมอยากรู้เลยว่าตอนยังเรียนอยู่ที่นี่เนมก่อวีรกรรมอะไรเอาไว้บ้าง ผมเลยถามแม่เล่นๆ แต่แม่ก็บอกว่าไม่รู้เรื่องอะไรมาก เท่าที่น้าน้ำเล่าก็คือติดเพื่อน ดื่มเหล้าบ่อยๆ หรือเรียกว่าแทบทุกวัน เคยเจอตรวจปัจสาวะและเป็นสีม่วงหนึ่งครั้ง แต่น้าน้ำบอกว่าเนมเจอเพื่อนแกล้งเอากัญชายัดไส้บุหรี่ แต่ผมเชื่อว่าเนมไม่ได้เจอแกล้งจริงๆ หรอก นอกนั้นก็มีเรื่องชกต่อยเรื่อยๆ ส่วนมากก็ตามเทศกาล ประมาณไปเที่ยวเมาแล้วตีกันตามประสาพวกสิ้นสติสิ้นคิดทั่วไป

ถึงผมจะไม่ได้กลับบ้านบ่อยๆ แต่แม่ก็มักจะเข้ามาทำความสะอาดห้องนอนให้เสมอ และก็มักเอาของที่ไม่ค่อยได้ใช้เข้ามาเก็บไว้ในนี้ ส่วนมากจะเป็นหนังสือหรือเอกสารทั้งของพ่อและแม่นั่นล่ะ เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำงานอะไร ฝ่ายของแม่ก็จะสนับสนุนให้เป็นครู เพราะญาติฝั่งแม่ส่วนมากจะเป็นครู ส่วนฝั่งพ่อก็อยากให้เป็นทหาร พ่อเคยแทบจะบังคับให้ผมไปสอบนายร้อย จำได้ว่าตอนนั้นทะเลาะกันบ้านแทบพัง จากตอนแรกที่มีเพียงผมกับพ่อที่ต่างยกเหตุผลของตัวเองกระแทกหน้าอีกฝ่ายก็เริ่มมีแม่มาเป็นส่วนร่วมเพราะแม่ก็อยากให้ผมเป็นครูไม่ก็หมอ ถึงผมจะบอกว่าบ้านแทบพังแต่ไม่ได้หมายความว่าเราใช้ความรุนแรง อาจจะเสียงดังกว่าปกตินิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ถึงกับข้างบ้านจะได้ยิน ผลสรุปเหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นอีกไม่กี่อาทิตย์ต่อมา หลังจากการสูญเสียของเจ พ่อกับแม่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะบังคับอะไรอีก มาเริ่มเสนอทางเลือกกึ่งบังคับอีกครั้งตอนเรียนจบปริญญา ด้วยตัวเลือกเดิมๆ และผมไม่มีงานอะไรที่อยากทำแบบเจาะจง ผมก็เลยเลือกที่จะสอนในสถาบันของเอกชน ไม่ใช่โรงเรียนหรือมหาลัย เพราะอย่างงั้นจะเรียกผมว่าครูหรืออาจารย์เต็มปากก็ไม่ได้ พ่อก็จะได้ไม่น้อยใจ ส่วนแม่มีเคืองนิดหน่อยที่ทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ แต่หลังจากทำงานสักพักตัวเลขของรายได้ก็ทำให้แม่หายเคืองไปได้

วันรุ่งขึ้นหลังจากทานข้าวเช้าเสร็จผมก็ขับรถไปบ้านเจ ผมให้พ่อหาคนมาคอยทำความสะอาดรอบบ้านให้เดือนละสองครั้ง ต้นไม้บ้านนี้ค่อนข้างเยอะและจัดไว้สวยงามดี ถ้าไม่ดูมันคงเสียดาย ส่วนค่าจ้างเจโอนเงินเข้าบัญชีแม่ประจำทุกเดือน แต่หลังจากไปเรียนต่อเจก็โอนให้ล่วงหน้าสามปี ถึงต้นไม้ในบ้านจะโตขึ้น บางต้นก็ร่วงโรยไป แต่ผมชอบบ้านหลังนี้มากๆ นึกถึงวันเก่าๆ ที่เคยใช้เวลาอยู่ที่นี่ ตอนยังเด็กมันสนุก ไม่ใช่ว่าไม่ต้องคิดถึงอนาคต แต่เป็นเพราะเรายังมีคนรับผิดชอบชีวิตเรา มีคนคอยปกป้องเรา ทำให้เรามีเวลาปกป้องคนอื่น ดูแลคนอื่น ถึงจะเป็นการกระทำแบบเด็กๆ ก็ตาม แต่เมื่อโตขึ้น ในระดับที่เรียกว่าบรรลุนิติภาวะ เราต้องกลับมาดูแลตัวเองและปกป้องตัวเองมากขึ้น เพื่อที่จะดูแลคนอื่นได้นานๆ อาจเป็นเพราะพ่อแม่ทำงานที่ต้องคอยโอบอุ้มและปกป้องคนอื่น ผมเลยถูกปลูกฝังให้เป็นอย่างนั้นด้วย สำหรับผมคำว่า ‘ดูแล’ ไม่ได้แค่หมายถึงการเอาใจใส่ ก่อนจะเอาใจใส่ใคร ต้องเริ่มจากการ ‘ดู-แล’ ซึ่งพอแยกพยางค์ออกมาแล้วความหมายมันเหมือนกัน เฝ้ามอง เฝ้าดู ก่อนจะตัดสินใจว่าต้องทำอะไร บางทีที่ผมไม่ค่อยพูดกับคนอื่นอาจจะเป็นอย่างนี้ หรือบางทีก็แค่ขี้เกียจพูด มันเป็นไปได้ทั้งสองอย่างตลอดเวลา

“น้าฝากน้องด้วยนะโก้ มีอะไรก็เตือนก็ห้ามแทนน้าด้วย น้าให้สิทธิเต็มที่”

“ครับน้า”

“เราก็เหมือนกันนะ อย่าไปดื้อกับพี่เขามาก แล้วบุหรี่น่ะเลิกได้แล้ว แม่เห็นไอตลอดเลย”

“แม่เห็นหรือได้ยิน ไอน่ะต้องบอกว่าได้ยินสิ วู้ พูดไรไม่รู้เรื่องเลย”

“เดี๋ยวเถอะๆ มากวนประสาทแม่ ตั้งใจเรียนล่ะรู้มั้ย มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่เขา อย่าให้แม่เป็นห่วง”น้าน้ำยังพูดไม่จบดีเนมก็โถมเข้ากอดพร้อมหอมแก้มซ้ายขวาสลับกันหลายรอบจนน้าน้ำเริ่มมึนก็รีบบอกลาแล้ววิ่งหนีขึ้นรถ น้าน้ำก็ได้แต่เช็ดแก้มไปพลางหัวเราะไปพลาง ตอนนี้เพิ่งตีห้าเลยยังไม่มีใครตื่น หน้าเจ้าเนมยังดูงัวเงียอยู่เลย น้าน้ำเดินเข้าบ้านไปเตรียมทำกับข้าวใส่บาตร ส่วนนิคยืนกอดอกมองผมนิ่งๆ นานแล้วที่เราไม่ได้ยืนมองกันแบบนี้ อันที่จริงนานแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาบ้านนี้

“หล่อขึ้นนะมึง”

“มึงด้วย”

“ฝากดูน้องกูด้วย อย่าทำมันร้องไห้บ่อยนัก”

“น้องมึงโตแล้ว”

“หมายถึงมึงไม่รับฝาก หรือไม่รับปากว่าจะไม่ทำมันร้องไห้”

“อย่างหลัง ยังไงกูก็เคยเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก จะเลี้ยงต่ออีกหน่อยจะเป็นไร”

“อย่านะมึง กูฝากดูเฉยๆ ห้ามแตะ”

“ก็บอกว่าน้องมึงโตแล้วไง”

“ไอ้เวรนี่ ห้ามเว้ย! มึงได้ยินกูมั้ยนี่”นิคมันเดินตามมาตะโกนข้างรถทั้งๆ ที่ผมเดินหนีเข้ามานั่งด้านในแล้ว เนมพยายามจะเปิดประตูแต่ผมขับออกมาก่อน ปล่อยให้ไอ้นิคมันบ้าของมันไปคนเดียว

ท้องฟ้ายังมืดแต่ขับออกมาสักพักก็เริ่มเห็นแสงสลัวๆ พระอาทิตย์ขึ้นและความสว่างคงทำให้เนมตื่น เนมไม่ใส่ชุดนักศึกษาผมเลยคิดว่าคงจะโดดเรียนคาบเช้า ผมเองก็มีสอนตอนบ่ายเลยแวะลงไปหาอะไรทานในร้านอาหารในปั๊ม อากาศเช้าๆ แบบนี้กำลังดี เนมเองก็คงหิวเลยงอแง ยอมเดินตามเข้ามานั่งในร้านเงียบๆ สั่งข้าวต้มหมูสับพร้อมโกโก้ร้อน ส่วนผมแค่ไข่กระทะกับกาแฟ เช้าๆ แบบนี้แถมยังไม่ใช่ช่วงเทศกาลร้านเลยค่อนข้างโล่งและเงียบ และอยู่ดีๆ ผมก็เกิดนึกอะไรขึ้นมาได้เลยหลุดหัวเราะออกมา

“ขำอะไร”เนมมองผมแบบระแวง ก้มๆ เงยๆ สำรวจตัวเอง แต่นั่นยิ่งทำให้ผมหัวเราะอีกรอบ

“....เนม...”

“อะไร”

“โตหรือยัง”

“โตแล้ว!!”คำตอบแบบตะโกนใส่หน้าไม่ได้ทำให้ผมโมโห แต่...ถ้าพี่มันมาได้ยินอาจจะโมโหแทนผมก็ได้



+++++++++++++++++


ตอนพิเศษไว้พรุ่งนี้มาลงให้นะคะ คงดึกแบบนี้แหละเพราะแอร์การ์ดสัญญาณที่บ้านห่วย

[crosa]

อร๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้ว่าตอนนี้มันจะเศร้าหรือหวานดี
แบบว่ามันมีบรรยากาศหวานๆท่ามกลางความตรึงเครียด...อิอิ
ชอบนู๋เนมที่บอกว่า โตแล้ว หึหึ
สุดท้ายก็ยังไม่เข้าใจโก้อยู่ดี
หวังว่าหลังจากนี้จะมีอะไรดีขึ้นบ้างนะ
^^

[samsoon@doll]

อะไรโตคะน้องเนม

ว่าแต่อีพี่โก้เนี้ยทำตัวกวนประสาทจริงๆน่าตบจริๆ

[G_wa]

^
^
^
ไม่นึกว่าจะมีคนจิ้มตอนนี้ ไม่หลับไปนอนกันรึไง

[indy❣zaka]

ูู^
^
^
จิ้มมั่งค่ะ

ความสัมพันธ์คู่นี้ช่าง... เฮ้อ
อยากบอกว่า เชียร์เนมคู่คีย์ค่ะ

[C2U]

แอบสงสารน้อง ตอนทะเลาะกะโก้บนรถ

น้องเนมแพ้พี่โก้เรื่อยเลย   เมื่อไหร่จะชนะ(ใจ)พี่โก้ได้ซะทีนะ   

พี่โก้ก็ใจร้ายกะน้องได้สม่ำเสมอจริงๆ 

[roseen]

เนมจะทนไอ้บ้าโก้นี่ได้อีกนานแค่ไหน มันไร้ความรู้สึกมาจากน้องเจตั้งนานแล้ว

[wan]

ความคิดของโก้ มันไกลเกินกว่าที่เนมจะเข้าใจในตอนนี้
ยังไง ก็ ดูแล กันไปอีกสักพัก เนมคงได้รับรู้ในสิ่งที่โก้ กำลังคิด และทำอยู่
+1 ให้น้องจี รอตอนพิเศษอยู่นะครับ สัญญา ๆ ๆ ๆ
ปล. เหล่าแฟน ๆ น้องเนม ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ตามดูพฤติกรรมของโก้ไปเรื่อย ๆ ก่อนนะครับ