หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[aquazblue]

น้องเนมน่าร้ากกกก เป็นพยาบาลตัวน้อยๆ 

พักนี้พี่โก้แอบหึงบ่อยนะ หวงเยอะๆ หึงเยอะๆ เลยนะพี่โก้ 



ปล. ตอนเห็นเนมพูดกับคีย์เรื่องตองแล้วแอบรู้สึกไม่ดี ดูไม่น่าฟังเลย
น้องยังเด็กจริงๆ นั่นแหละ 

[BORA]

เขินจนจะเป็นบ้าแล้วค่าพี่จี  ง๊ากกกกกกกกก  >< 

[khalwfarng]

สวดยอด สัปดาห์ละตอน

 

[G_wa]

ถ้าผมสารภาพตรงๆ ว่าชอบให้พี่โก้ป่วย ผมคงเป็นแฟนที่แย่ แต่ผมชอบเวลาพี่โก้ป่วยจริงๆ นะ อาจเข้าใจว่าผมหลงตัวเอง หรือคิดไปเอง แต่ผมมั่นใจว่าพี่โก้แสดงอะไรๆ ชัดขึ้นกว่าเวลาปกติ อย่างน้อยก็ทำให้ผมรู้สึกได้ว่าพี่โก้หึงเวลาผมโทรศัพท์คุยกับคีย์นั่นล่ะ พี่โก้ไม่ได้พูด แต่ไอ้การยึดโทรศัพท์ผมไป แถมยังปัดตกเตียงจนแตกกระจายนั่นก็แปลได้อย่างเดียวว่าหึง

“มองอะไร”เสียงถามอยู่เหนือศรีษะช่างน่ารำคาญจริงๆ เปล่าหรอกนะ เสียงนี้ไม่ใช่พี่โก้ แต่เป็น...พี่นิค และตอนนี้เรากำลังจะกลับกรุงเทพฯ โดยมีพี่นิคเป็นสารถี ความจริงพี่โก้ยืนยันว่าขับกลับไหว แต่พ่อแม่พี่โก้รวมทั้งพ่อแม่ผมต่างก็เป็นห่วง ถึงจะไปหาหมอและรับยามาทานแล้ว แต่ก็ควรพักผ่อนให้มากๆ สุดท้ายพี่นิคเลยอาสาเสียงใสด้วยความกระตือรือร้นจนน่าหมั่นไส้ว่าจะอาสาขับมาส่งเอง จะได้ดูความเป็นอยู่และความประพฤติผมด้วย นี่คือเหตุผลที่ให้กับพ่อแม่ แต่จริงๆ แล้วอยากมาหาเรื่องเที่ยวต่างหาก

“ยุ่งน่า แล้วไอ้คีย์ล่ะ”ผมมองไปนอกรถที่จอดสนิทในปั๊มน้ำมันไม่ห่างจากตัวเมืองมากนัก

“หาซื้อของกิน เอาอะไรมั้ย”

“พี่โก้กินอะไรมั้ย”

“ไม่ล่ะ”พี่โก้พูดแล้วก็นั่งหลับตาเหมือนเดิม ความจริงตอนแรกพี่นิคบอกให้พี่โก้ไปนั่งข้างๆ จะได้นั่งเอนเบาะนอนสบายๆ แต่ผมเถียงว่าแดดมันร้อนแถมยังมีรถสวนไปมาเกะกะสายตา นอนข้างหลังกับผมดีกว่า นอนตักผมก็ได้ จะได้ล้มตัวนอนสบายๆ พี่นิคทำท่าจะเถียงผมว่าแดดตอนเย็นที่ไหนร้อน ไม่กี่นาทีแดดก็หมดแล้ว แต่ผมไม่สนใจในเรื่องนั้นหรอก พี่โก้ไม่ได้เลือกอะไรหรอกนะฮะ เป็นผมเองที่ดันตัวพี่โก้เข้าไปเบาะหลังแล้วรีบเข้าไปนั่งตามติดๆ คีย์ก็เลยมีหน้าที่นั่งเป็นเพื่อนพี่นิคไป
หลังจากคีย์กลับมาขึ้นรถพร้อมขนมและเครื่องดื่มถุงใหญ่เราก็เริ่มออกเดินทางต่อ บทสนทนาส่วนใหญ่เป็นของคีย์กับพี่นิค เพราะสองคนนี้คอเดียวกัน บ้าเกมส์ บ้าบอล และเป็นบ้า ผมมองพี่โก้นั่งเอนตัวพิงประตูรถ หลับตาสนิท เนื้อตัวยังมีไอร้อนรุมๆ นิดหน่อยแต่ไม่เท่าเมื่อเช้า จากเดิมที่คิดจะกลับกันพรุ่งนี้เช้ามืดแล้วตรงไปเรียน ก็กลายเป็นต้องกลับกันเย็นวันนี้แทน ผมแตะแขนพี่โก้เบาๆ คนที่คิดว่าหลับไปแล้วปรือตาขึ้นมองผม พอผมดึงแขนตบตักแสดงอาการให้รู้ว่านอนตักผมสบายกว่า พี่โก้ทำท่าจะปฏิเสธ ผมเลยรีบโน้มคอลงมาเลย

“พรุ่งนี้ถ้ายังไม่หายพี่โก้ลางานดีกว่ามั้ย”ผมขยับตัวไปชิดประตูฝั่งตัวเองให้มากที่สุดเพื่อให้พี่โก้ล้มตัวนอนสบายๆ

“น่าจะหายทัน”เสียงพี่โก้ยังคงแหบอยู่ แต่อาการไอไม่ค่อยมีแล้ว

“ต้องไปยืนสอนในห้องแอร์ตั้งนาน เดี๋ยวไข้ก็กลับอีก”ผมเข้าใจนะว่าพี่โก้เป็นคนมีความรับผิดชอบ ยิ่งหน้าที่อย่างนี้ การจะอยู่ดีๆ ขาดงานนั่นหมายถึงต้องมีคนมาสอนแทน หรือไม่ก็ต้องบอกนักเรียนในคลาสล่วงหน้า จะเป็นการเพิ่มภาระให้คนอื่นอีก แล้วคนอย่างพี่โก้น่ะเหรอจะยอมเอาตัวเองไปเป็นภาระให้คนอื่น

“ลางานดีกว่า เชื่อเนมนะ พี่ป่วยแบบนี้เกิดไปติดนักเรียนจะทำไง โทรไปลาวันนี้เลยดีกว่านะ”ผมพูดไปอย่างคนมีความคิดดีๆ จนพี่นิคกับคีย์อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองมาแล้วทำเสียงแปลกๆ ในคอก่อนจะหันไปหัวเราะใส่กัน ความจริงผมก็พูดดีไปอย่างนั้นจริงๆ นั่นแหละ ผมไม่ได้กลัวพี่โก้ไปทำให้ใครป่วยหรอก แต่ผมกลัวคนอื่นจะมาช่วยพยาบาลพี่โก้ต่างหาก

“เอางั้นก็ได้ งั้นหยิบโทรศัพท์พี่โทรไปบอกนิ้งให้หน่อยแล้วกัน”พี่โก้หลับตาพูด ผมรีบยืดตัวไปคว้าโทรศัพท์พี่โก้ที่เสียบไว้หลังเบาะมาหารายชื่อแล้วกดโทรออกทันที เสียงหวานๆ ของพี่นิ้งนี่เหมือนเสียงผู้หญิงจริงๆ เลยนะเนี่ย ผมบอกอาการพี่โก้ไปแล้วก็ขอลาหยุดพรุ่งนี้ดูอาการก่อนหนึ่งวัน ถ้ายังไม่หายก็อาจจะลาเพิ่ม พี่นิ้งบอกว่าไม่น่าจะมีปัญหา เพราะปกติพี่โก้แทบไม่เคยลาหยุดเลย แถมยังเข้าสอนแทนคนอื่นที่ลากะทันหันบ่อยๆ ด้วยซ้ำไป


ระหว่างทางพอแดดเริ่มหมด เสียงสนทนาก็เริ่มเงียบ คีย์หลับคอพับโขกกระจกเป็นระยะก่อนจะจัดหาองศาให้ตัวเองนอนนิ่งๆ ได้ ผมหลับๆ ตื่นๆ บ่อยครั้งที่พี่โก้ขยับตัวเพราะนอนไม่สบาย หรือบางทีก็ไอจนต้องลุกมาหาน้ำดื่ม ฤทธิ์ยาลดไข้คงหมดลงแล้วเพราะพี่โก้เริ่มตัวร้อนขึ้น ผมปลุกพี่โก้ให้มาคอยบอกทางพี่นิคเป็นระยะเมื่อเข้ามาถึงตัวเมือง เราตัดสินใจตรงไปที่คอนโดฯ พี่โก้เลยโดยให้คีย์ค้างด้วยกันคืนนี้ เพราะพี่นิคไม่ชินทาง แล้วผมก็อยากให้พี่โก้รีบกลับไปนอนพักที่ห้องเร็วๆ ด้วย


“พี่นิคกับคีย์นอนห้องเนมแล้วกันนะ เตียงมันใหญ่ นอนสองคนสบาย”ผมเปิดห้องผมให้พี่นิคเอากระเป๋าเข้าไปเก็บ พี่นิคก็ทำท่าเป็นผู้ปกครองเดินเอามือไขว้หลังมองนั่นมองนี่รอบห้อง

“ห้องสะอาดอย่างไม่น่าเชื่อ”

“โห พูดเหมือนไม่รู้จักเพื่อนตัวเอง ลองทำสกปรกดิ พี่โก้บ่นไปสามวันสามคืน”

“มันขี้บ่นขนาดนั้นเชียว”

“ก็...เปล่าหรอก แฮ่ แต่แบบว่า...พี่โก้มีวิธีทำให้เนมกลัวน่ะ เนมเคยเอามาม่ามานั่งกินบนเตียงตอนอ่านหนังสือดึกๆ แล้วทำหกใส่ที่นอนนิดเดียว พี่โก้ไม่พูดอะไร แค่มองนิ่งๆ แล้วบอกให้เนมซักเอง กว่าเนมจะซักสะอาดแล้วหอบไปตาก ทั้งผ้าปูผ้านวม แถมต้องขัดๆ ถูๆ เตียงแล้วเอาไดร์มาเป่ากันขึ้นราอีก เข็ดเลย”ผมพูดไปก็รื้อกระเป๋าเสื้อผ้าที่ซักมาจากบ้านออกมาแขวนใส่ตู้เอาไว้ คีย์มาถึงก็เข้าไปอาบน้ำ ส่วนพี่โก้เข้าไปโทรศัพท์คุยเรื่องงานกับพี่นิ้งที่ห้อง นึกแล้วว่าแค่โทรลาอย่างเดียวไม่ทำให้พี่โก้หมดห่วงหรอก

“ปกติแยกกันนอนหรอกเหรอ พี่นึกว่าจะนอนกับมันซะอีก”พี่นิครู้แล้วล่ะว่าผมคบกับพี่โก้ ความจริงพี่นิคไม่ได้ถามอะไรตรงๆ แต่จากการโทรคุยกันหรือแม้แต่ที่พี่โก้ไปส่งผมที่บ้าน หรือผมไปนอนค้างบ้านพี่โก้มันเดาได้อยู่แล้ว

“ก็....ปกติเนมนอนห้องพี่โก้”ผมไม่กล้ามองหน้าพี่นิคเท่าไร ยังไงมันก็เขินใช่มั้ยล่ะที่จะพูดเรื่องแบบนี้ ยิ่งพี่นิคมีนิสัยขี้แกล้งชอบแซวแล้วด้วย ปล่อยให้รู้เรื่องพวกนี้มากๆ ไม่ดีหรอก เดี๋ยวเอามาล้อผม

“ไหนเคยบอกพี่ว่าห้องโน้นเล็กว่า ไม่มีห้องน้ำด้วย ทำไมไม่มานอนห้องนี้กันวะ”พี่นิคถามในสิ่งที่ผมก็เคยถามตัวเองเหมือนกัน

“ก็....ไม่รู้สิ ก็นั่นมันห้องพี่โก้นี่ แล้วเนมก็คิดว่ามันสะดวกดีเหมือนกันนะ อย่างเนมนั่งทำการบ้านหรือเล่นคอมฯ ก็ไม่กวนเวลาพี่โก้ทำงานด้วย”ทั้งหมดคือเหตุผลที่ผมพยายามให้ตัวเอง แต่ความจริงแล้วผมก็อยากให้พี่โก้ย้ายมาห้องผมเหมือนกัน เพราะห้องนี้ใหญ่กว่า แถมมีห้องน้ำในตัว มันสะดวกสบายมากกว่าจริงๆ นะ แต่พี่โก้คงมีเหตุผลอะไรล่ะมั้ง ก็ขนาดก่อนหน้าที่ผมจะมาอยู่ ห้องนี้ยังถูกปล่อยให้ว่างเลยนี่นา

“หิวว่ะพี่ หาไรกินกันเหอะ”คีย์เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำก็เริ่มบ่นทันที อันที่จริงมันเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ทานข้าวจากบ้าน เพราะผมกับพี่นิคทานที่บ้านเรียบร้อย ถามพี่โก้ก็บอกว่าทานข้าวต้มมาแล้วเหมือนกัน แต่อย่างว่านะครับ บ้านคีย์ไม่ค่อยมีคนอยู่ก็เลยไม่มีใครทำอะไรให้ทาน

“สั่งอาหารมากินได้นะ มีร้านอยู่ใต้คอนโดฯ ราคาแพงเหมือนกันแต่ก็อร่อย หรือไม่ก็ออกไปซื้อข้าวข้างนอกมากิน ไม่ก็โทรสั่ง ความจริงอยากกินสุกี้เหมือนกัน แต่มันแพง”ผมเสนอไอเดียมาก่อน คือถ้าอยู่กันเยอะๆ แล้วผมชอบทานอะไรแบบนี้นะครับ แย่งกันตักแย่งกันทานสนุกดี

“แถวนี้มีโลตัสเล็กมั้ยล่ะ ไปซื้อมาทำเองก็ได้ง่ายๆ ถ้าสั่งหมดเป็นพันแน่กว่าจะอิ่ม”พี่นิครู้ใจผมที่สุด ผมรีบบอกพิกัดให้คีย์พาพี่นิคขับรถออกไปซื้อ ส่วนผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปดูอาการพี่โก้ในห้องนอน

“พี่โก้อาบน้ำเหรอ”ผมถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่โก้อยู่ในชุดใหม่

“เปล่า แค่ลูบตัวเฉยๆ พวกนั้นล่ะ”พี่โก้นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือในมือ ซึ่งเป็นงานที่ยังค้างอยู่แน่ๆ เห็นอ่านอยู่บ่อยๆ

“ออกไปซื้อของมาทำสุกี้ พี่โก้อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวโทรให้พี่นิคซื้อเข้ามาเพิ่ม”ผมเดินไปนั่งข้างๆ จับเนื้อตัวที่เย็นขึ้นนิดหน่อย คงเพราะเพิ่งลูบตัวมานั่นล่ะ

“สุกี้ก็ดีนะ ร้อนๆ จะได้ซดคล่องคอ”พี่โก้ตอบโดยไม่เงยหน้ามองผมเลย สนใจแต่งานในมือ ตัวเองป่วยขนาดนี้ยังสนใจคนอื่นอยู่ได้

“พี่โก้นอนพักดีกว่า อย่าเพิ่งอ่านเลยนะ”หนังสือบนตักพี่โก้ถูกมือผมกางปิดจนแทบมิด พี่โก้เงยหน้ามองผม แล้วก็ยกมือลูบหัวลูบหน้าผม จนผมหน้ายุ่งไปหมด

“งั้นเอาไปเก็บบนโต๊ะให้พี่หน่อย”ในที่สุดความพยายามของผมก็สำเร็จ ผมรีบหยิบหนังสือไปวางบนโต๊ะทำงานให้อย่างรวดเร็วแล้วแทบกระโดดกลับขึ้นมานั่งพิงไหล่พี่โก้บนเตียง

“ออกไปเตรียมของรอพวกนั้นดีกว่า นอนมากแล้วพี่เมื่อย”ถึงพี่โก้จะพูดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ลุกหนีไปไหน ผมกอดรอบเอวพี่โก้แน่นๆ หนึ่งทีก่อนจะหลับตายื่นหน้าไปหอมแก้มพี่โก้ฟอดใหญ่

“เดี๋ยวเนมจัดการเอง พี่โก้ไปนั่งดูเนมก็พอ”จะว่าผมเอาเปรียบคนป่วยก็ช่างเถอะ แต่พี่โก้ตอนป่วยนี่น่ารักจริงๆ นะ ผมทั้งอยากดูแลทั้งอยากอ้อนอยากเอาใจ ใครจะว่ายังไงก็ช่างเถอะ แต่ผมอยากให้พี่โก้ป่วยอย่างนี้สักเดือนละครั้งก็ยังดี


วงสุกี้ของเราหนาแน่นไปด้วยบรรดาเนื้อสัตว์รูปแบบต่างๆ ส่วนผักแทบจะมองไม่เห็น เราไม่มีเป็ดย่างแต่มีหมูกรอบแทนที่ ไม่มีหมี่หยกแต่มีมาม่า แถมยังมีของหวานเตรียมล้างปากด้วยไอศกรีมถ้วยใหญ่ที่แช่รอให้ตู้เย็น

“พรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนเหรอวะ”พี่โก้ถามที่นิคที่นั่งอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ต้องรอให้พี่นิคกลืนอาหารในปากที่แทบจะล้นให้ลงคอไปเสียก่อน

“มีตอนบ่าย แต่กูโดดได้ ให้เพื่อนเช็คชื่อให้สบาย ว่าจะอยู่เที่ยวสักสองวัน มึงพากูเที่ยวด้วยล่ะ”

“พี่โก้เป็นคนป่วยนะ จะพาพี่นิคเที่ยวได้ไง”ผมรีบพูดแทรกเมื่อเห็นการใช้แรงงานคนป่วยของผม

“เดี๋ยวมันก็หาย ซดน้ำร้อนๆ ให้เหงื่อออกเยอะๆ เดี๋ยวแม่งก็หายแล้ว จริงมั้ยวะ”พี่นิคหันไปพยักหน้าใส่พี่โก้ อะไรก็ไม่น่าโมโหเท่าพี่โก้พยักหน้าตอบนี่สิ

“พรุ่งนี้กูหยุด มึงอยากเที่ยวแบบไหนล่ะ ส่งเนมไปเรียนแล้วค่อยไปเที่ยวก็ได้ เดี๋ยวกูพาไป”นั่นไง ไม่เจียมตัว

“พี่โก้ไม่ต้องไปส่งเนมหรอก นอนพักให้หายดีก่อน เนมนั่งรถไปเองได้”

“ก็ให้นิคมันขับไง พี่แค่บอกทาง”คนป่วยเริ่มดื้อแล้วไง ไม่เจียมตัวเลย

“ก็พักให้หายดีก่อนก็ได้ พี่นิคก็นอนเล่นไปก่อน เนมเลิกเรียนจะพาไปเที่ยว โอเคมั้ย”ไม่อยากเถียงกับพี่โก้ เดี๋ยวใจอ่อน พูดกับพี่นิคง่ายกว่า...นิดหน่อย

“ตามใจ”พี่นิครับคำ...ง่ายเกินไป

“พี่นิค”

“อะไร”

“ตกลงนะ ห้ามชวนพี่โก้ออกไปไหน เดี๋ยวเลิกเรียนเนมมาพาไปเอง”

“ก็บอกว่าตามใจไง”

“ตามใจตัวเองน่ะดิ คิดว่าเนมไม่รู้ทันเหรอ พี่นิคอะ ไม่เห็นเหรอว่าพี่โก้ไม่สบาย พี่โก้ต้องรีบรักษาตัวเพื่อไปสอนอนาคตของชาติเรานะ”

“โหหหหหห แม่งการป่วยของมึงเป็นเรื่องระดับชาติแล้วเหรอวะเนี่ย อย่าเว่อร์ไอ้เนม หัวมันแข็งจะตาย สิบล้อชนยังไม่ตายเลย นี่แค่เป็นหวัด”พี่นิคพูดแล้วก็ยกมือผลักไหล่พี่โก้จนพี่โก้เอนมาพิงผมทำให้ผมต้องรีบวางช้อนแล้วรับตัวพี่โก้เอาไว้

“พี่นิค!! ทำพี่โก้ทำไมเนี่ย พี่โก้ปวดหัวอยู่นะ”

“มารยานะมึงไอ้ห่าโก้ ผลักแค่นี้ทำสำออย”พี่นิคยังลอยหน้าลอยตาพอๆ กับไอ้คีย์ที่นั่งหัวเราะร่วนสลับกับตักของในหม้อเข้าปากเรื่อยๆ ไม่มีหยุด

“พี่นิค!! พี่โก้ไม่ได้ถึกเหมือนพี่นะที่โดนรถชนแล้วรถบุบแต่พี่ไม่เป็นอะไรน่ะ พี่โก้เป็นไงบ้าง”

“พี่ไม่เป็นอะไร”พี่โก้พูดเสียงสั่นๆ ตัวก็สั่นไปด้วย

“พี่โก้หนาวเหรอ”ผมรีบจับตามตัวว่าไข้ขึ้นอีกหรือเปล่า หรือแอร์แรงไปจนพี่โก้หนาว คนเป็นไข้นี่จะหนาวๆ ร้อนๆ ใช่มั้ยล่ะ บางทีพี่โก้อาจจะหนาวมากก็ได้

“เปล่าหรอก พี่กลั้นหัวเราะอยู่ ฮ่าๆๆ”แล้วพี่โก้ก็หัวเราะออกมาเต็มเสียง ผสานกับพี่นิคและคีย์ ปล่อยให้ผมทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดด้วยความหงุดหงิดคนเดียว


หลังจากทานเสร็จเราช่วยกันเก็บของ หลักๆ ก็มีผมกับคีย์นี่แหละช่วยผม พี่โก้ไม่สบายผมเลยให้นั่งพักเฉยๆ ส่วนพี่นิคอ้างว่าตัวเองเป็นแขก คีย์มันจะอ้างเหตุผลเดียวกันแต่โดนผมถึงคอเสื้อลากมาช่วยกันล้างจานก่อน ทำทุกอย่างเรียบร้อยผมก็เข้าห้องนอนตามพี่โก้เข้ามา จัดยาหลังอาหารให้ทั้งที่ยังหน้างออยู่นี่แหละ

“เป็นอะไร หน้าหงิก”พี่โก้เปิดคอมพิวเตอร์ คงเรื่องงานอีกนั่นแหละ ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง

“ก็พี่โก้กับพี่นิคนั่นแหละ ชอบแกล้งเนม”ผมเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงแรงๆ

“ก็เนมทำตัวน่าแกล้งเอง”

“อ๋อ ที่เนมเป็นห่วงพี่นี่เป็นเรื่องตลกใช่มั้ย เนมจะได้ไม่ห่วงอีก”จากที่งอนนิดๆ ก็เริ่มจะโมโหขึ้นมาแล้วนะ ที่อยากให้พี่โก้ป่วยน่ะมันก็จริง แต่แค่ความคิดเล่นๆ ในหัวเท่านั้น ใจจริงใครจะไปอยากเห็นพี่โก้ป่วยกันล่ะ

“พี่พูดอย่างนั้นเหรอ”พี่โก้หันเก้าอี้มาจ้องผมตรงๆ ทำให้ผมที่นั่งกอดอกเชิดหน้าเมื่อครู่ต้องเบนสายตาไปมองกำแพงข้างแทน

“ก็เนมเข้าใจอย่างนี้นี่”

“เข้าใจอย่างนี้จริงเหรอ”

“............”

“ว่าไง”

“ฮึก.....พี่โก้นิสัยไม่ดี......ฮือออ.....”ผมไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ แต่เคยมั้ยครับเวลาที่เราตั้งใจทำอะไรมากๆ แต่โดนคนอื่นล้อเลียน มันทำให้เราเสียความมั่นใจ เสียความรู้สึก น้อยใจ เสียใจ....ยิ่งเกี่ยวกับพี่โก้ด้วยแล้ว ทุกอย่างมันยิ่งคูณสอง

“อ้าว ร้องไห้ทำไม เงียบซะ”พี่โก้ลุกจากเก้าอี้มานั่งข้างๆ แล้วดึงผมไปกอด ให้หน้าผมซุกอกพี่โก้เอาไว้ แต่ยิ่งทำแบบนี้ ผมก็ยิ่งร้องหนักกว่าเดิมอีก

“ฮือออ......พี่โก้ไม่สนใจเนมเลย.....”

“ตรงไหน”

“ก็....เนมพูดอะไรพี่ก็ไม่ฟัง แล้วยังเห็นเป็นเรื่องตลก หัวเราะกับพวกนั้นอีก”ผมพยายามเช็ดน้ำตาน้ำมูกที่ไหลออกมาด้วยมือ แต่ก็ยังมีบางส่วนเปรอะบนเสื้อพี่โก้อยู่ดี จากที่นั่งอยู่พี่ก็โก้เอนตัวหงายหลังลงไปนอน ผมที่ซุกอกอยู่เลยถูกดึงลงมาด้วย

“พี่ไม่ได้เห็นว่าตลก แค่เห็นว่า.....น่ารักดี”ถึงเสียงพี่โก้จะแหบ ถึงจะไม่ได้เสียงดัง แต่ทุกคำมันชัดและหนักแน่นจนทำให้ผมหยุดร้องทันที ผมจัดท่าตัวเองให้นอนสบายๆ ก่ายขาบนขาพี่โก้ หูแนบแผ่นอกจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น

“เนมไม่เคยเห็นพี่ป่วย แต่พอป่วยแล้วเนมก็อยากเป็นคนดูแลบ้าง อยากทำโน่นนี่ให้ อยากให้พี่โก้อ้อนเนมเยอะๆ เนมว่าพี่ป่วยแล้วน่ารักขึ้นเยอะเลย อยากให้ป่วยนานๆ แต่จริงๆ แล้วก็ไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้ อยากให้พี่แข็งแรงเหมือนเดิม เพราะงั้นพี่ต้องรีบๆ หาย ไม่ต้องไปสนใจพี่นิคหรอก พรุ่งนี้นอนรอเนมที่ห้องนะ เนมเลิกเรียนแล้วจะรีบกลับ แล้วเราค่อยพาพี่นิคไปเที่ยวด้วยกัน...นะ”

“อืม งั้นพรุ่งนี้ให้นิคมันขับรถไปส่งมหาฯลัย”

“ไม่ต้องหรอก เนมนั่งแท็กซี่ไปก็ได้ พี่นิคไม่ชินทาง เดี๋ยวขับหลงจะทำไง”พี่นิคเคยเข้ามากรุงเทพฯ แล้วก็จริง พอจะรู้จักสถานที่หลายๆ แห่ง แถวมหาฯลัยผมก็เคยไปแล้วตอนผมมาสอบเช้า แต่การจะขับรถที่นี่มันก็อีกเรื่องจริงมั้ย ต่อให้คนอยู่มานานผมว่าก็ต้องมีหลงกันบ้าง อย่างผมเวลานั่งแท็กซี่ขึ้นทางด่วนผมยังงงเลยว่าต้องไปลงตรงไหน ถ้ามีแท็กซี่ใจร้ายพาผมขับวน เชื่อเถอะว่าผมไม่รู้ตัวหรอก

“หยุดร้องแล้วใช่มั้ย”พี่โก้ตบหัวผมเบาๆ ทำให้ผมเงยหน้าเลอะๆ ของตัวเองขึ้นมองเจ้าของมือ

“หยุดแล้ว”

“ไปล้างหน้าซะ แล้วหยิบเสื้อตัวใหม่มาให้พี่เปลี่ยนด้วย สกปรกหมด มีน้ำมูกด้วยหรือเปล่าเนี่ย”พี่โก้มองเสื้อตัวเองที่เลอะเป็นวงๆ บางวงเยิ้มนิดๆ เพราะน้ำมูกผม ผมหัวเราะแหะๆ แล้วรีบวิ่งไปค้นเสื้อยืดมาให้พี่โก้ใส่นอน ก่อนจะวิ่งไปล้างหน้าแปรงฟันข้างนอก คีย์กับพี่นิคกำลังนอนดูหนังกลางห้อง ดูไปก็คุยกันไป สงสัยคืนนี้สองคนนี้นอนดึกแน่ๆ ผมเข้าห้องอีกทีพี่โก้ก็ปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมานอนรอบนเตียง ผมรีบปิดไฟแล้วลงไปนอนท่าประจำในอ้อมกอดอุ่นพร้อมรอยประทับจากปากร้อนๆ โชคดีที่พี่โก้ไม่เหมือนพระเอกในนิยายที่มักไล่นางเอกไปห่างๆ เพราะกลัวติดไข้ เพราะถ้าพี่โก้ทำอย่างนั้น ผมคงร้องลั่นห้อง


ผมมาเรียนด้วยความหนักใจนิดๆ วันนี้พี่โก้เริ่มไข้ลดลงจนเกือบปกติ แต่ยังคงไออยู่นิดหน่อย สงสัยสุกี้เมื่อวานทำให้หายป่วยเร็วขึ้นจริงๆ แต่ตอนนี้ที่หนักใจไม่ใช่เรื่องอาการพี่โก้ แต่เป็นเรื่องที่พี่โก้ต้องอยู่กับพี่นิคตามลำพังต่างหาก ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะพูดอะไรบ้าง พี่นิคจะพูดอะไรกับพี่โก้หรือเปล่า อย่างที่รู้ ตอนยังเด็กพี่นิคก็เคยเตือนเรื่องพี่โก้มาแล้วแต่ผมก็ไม่ฟัง มาคราวนี้ก็อีก ผมก็ลืมคิดไปเลยว่าพี่นิคคิดยังไงที่ผมคบกับพี่โก้อีกแล้ว และครั้งนี้เราค่อนข้างชัดเจนกว่าเมื่อก่อน และจริงจังด้วย คงเพราะผมไม่ใช่เด็กแล้วล่ะมั้ง พี่โก้เลยแสดงออกอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้ผมรับรู้ได้ว่านี่คือการคบกันแบบแฟนจริงๆ ต่างจากการที่พี่โก้ตามดูแลผมตอนเด็กลิบลับ ที่เห็นได้ชัดที่สุดคือ....พี่โก้ทะลึ่งขึ้น

“ถอนหายใจอะไรวะ”ป้องเงยหน้าจากการบ้านที่กำลังลอกอยู่

“กลุ้มว่ะ”พอประโยคนี้หลุดออกมา แทบทุกคนในกลุ่มหันมามองผมเป็นตาเดียว ยกเว้นคีย์ที่ส่ายหัวนิดๆ แล้วฟุบหน้าหลับต่อไป มันคงเดาได้ล่ะนะว่าผมกลุ้มเรื่องอะไร

“เรื่องอะไรเหรอถึงทำให้เนมกลุ้มได้ ได้ยินคำนี้จากเนมเหมือนโลกใกล้ถล่มยังไงไม่รู้สิ”ใบหม่อนพูดยิ้มๆ แต่เป็นยิ้มแบบจิกกัดผมมาก ชอบเอาหน้าสวยๆ หลอกให้เราตายใจว่าเรียบร้อย พูดเพราะเป็นคุณหนู แต่ตัวจริงเธอคือนางมารที่เห็นเพื่อนผู้ชายในกลุ่มเป็นทาสไว้ใช้งานต่างหาก

“พี่ชายเนมมา ตอนนี้อยู่ที่ห้องกับแฟนเนมสองคน”

“ห๊ะ!! หรือว่า....มึงกลัวพี่มึง....กับแฟนมึง...จะ...โอ้ย!! เชี่ยเนมเดี๋ยวกูตบคืนให้เตี้ยกว่าเดิมเลย”ป้องบ่นเมื่อผมตบหัวมันด้วยความหมั่นไส้ ก็ฟังมันพูดออกมาสิ ดีนะไม่พูดจนจบประโยค

“ไอ้บ้า พูดไรอุบาทว์ พี่กูกับพี่โก้เขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กแล้วเว้ย แต่พี่กูกลุ้มเพราะกลัวพี่กูไปพูดอะไรให้พี่โก้ไม่สบายใจมากกว่า”

“ทำไมวะ พี่มึงไม่อยากให้เพื่อนยุ่งกับน้องตัวเองเหรอ”

“ก็...ไม่เชิงอย่างนั้น แต่เมื่อก่อนพี่นิคก็ไม่ค่อยเห็นด้วยหรอก ออกแนวเลยตามเลยมากกว่า ตอนนี้ก็เหมือนกัน แต่พี่กูเป็นประเภทไงดีล่ะ....กูก็บรรยายไม่ถูก”ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ นะ แต่ไม่ใช่พี่นิคไม่ดีหรือไม่เห็นด้วยนะ พี่นิคไม่เชิงว่าจะก้าวก่ายที่ผมคบกับใคร ค่อนข้างเป็นห่วงด้วยซ้ำไป

“พี่มันขี้ห่วง ใครจะคบไอ้เนมได้ต้องผ่านพี่มันก่อน แต่ไม่ได้ห้ามอะไรหรอก พี่มันแค่ชอบซักนั่นนี่ให้อึดอัดเล่น ถ้าใครไปจีบมันแล้วปิดบังอะไรหรือไม่คิดจริงจังก็หมดสิทธิ์ เดี๋ยวพี่มันก็พูดให้ถอนตัวไปเอง”คีย์เงยหน้าขึ้นมาพูดแทนผมให้เพื่อนๆ ฟัง ถูกของคีย์ พี่ผมเป็นประมาณนั้นจริงๆ ผมรู้ว่าพี่รักผมมาก และก็คอยช่วยสกรีนคนที่เข้าหาผมบ่อยๆ อย่างคีย์เองก็เคยโดนเรียกไปคุย เพียงแต่ว่าไม่มากอะไรเพราะเราเป็นเพื่อนกันมาก่อน พี่นิคก็จะรู้ความเคลื่อนไหวแล้วก็นิสัยอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นคนนอกจะยุ่งมากหน่อย หรืออย่างพี่โก้ที่เป็นเพื่อนพี่นิคเองแท้ๆ พี่นิคก็ยังเตือนผม ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าได้คุยอะไรกับพี่โก้บ้าง ผมยังจำได้ดีว่าพี่นิคเตือนผมว่าอะไรบ้าง แต่ผมเลือกไปแล้ว และผมก็รู้สึกดีกับการเลือกครั้งนี้ ผมเชื่อใจพี่โก้


เลิกเรียนผมรีบแยกกับเพื่อนกลับบ้าน ตอนแรกก็ชวนคีย์มาด้วยกันเผื่อจะไปเที่ยวไหน แต่คีย์อยากกลับไปนอนมากว่า สงสัยเมื่อคืนมัวแต่คุยกับพี่นิคแน่ๆ ผมรีบเดินไปให้ถึงห้องเร็วที่สุด หยิบกุญแจห้องมาไขเพื่อจะได้ไม่ต้องกดกริ่ง เผื่อพี่โก้หลับอยู่ ทันทีที่ประตูเปิดห้องเข้ามาด้านในเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่เลย ผมถอดรองเท้าวางกระเป๋าไว้บนโซฟา เดินไปทางห้องพี่โก้ สงสัยว่าพี่โก้น่าจะนอนอยู่ในห้อง ไม่ก็แอบทำงานแน่ๆ

ลูกบิดที่ผมบิดให้เบาเสียงที่สุดเผื่อพี่โก้กำลังหลับจะได้ไม่ทำให้ตื่น แต่เสียงด้านในก็เล็ดรอดออกมาให้ได้ยิน ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่ขามันดันหยุดอยู่กับที่พร้อมๆ กับมือที่ปิดลูกบิดค้างไว้ ประตูที่เปิดแง้มเพียงนิดหน่อยแต่เสียงด้านในกลับดังออกมาชัด ชัดเสียจนผมนึกด่าตัวเองในใจที่เปิดประตูบานนี้ หากไม่ได้ยินซะ....ผมก็จะได้แกล้งไม่รู้ และเชื่อใจพี่โก้ต่อไปได้ จริงไหม

“มึงเลิกรักเพื่อนมึงได้แล้วเหรอวะ”

“ทำไมกูต้องเลิก”



+++++++++++++++++++++++++

  

[Ball]

^
^
^
วิ่งมาจิ้มพี่จีค่าาาาา

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

นี่มันอะไรเนี่ยยยย พี่โก้พูดงี้หมายความว่ายังไง 

แล้วทำไมพี่จีต้องมาตัดฉับกันตรงนี้ด้วย 

โอ๊ยยยยย ค้างคา 

แต่ถ้าคิดในแง่ดีความหมายของพี่โก้อาจจะหมายถึงที่ยังรักอยู่แต่รักในฐานะเพื่อนก้ได้

ไม่อยากจะคาดเดาความคิดผู้ชายคนนี้เลยให้ตายสิ 

[samsoon@doll]

อั๊ยย่ะ

[FanJKi]

  ไว้ก่อนเดี๋ยวคุณจีหายตัวอีก 

[POPEA]

พี่โก้ป่วยแล้วน่ารักจริงๆ แหละ ดูเปิดเผยความรู้สึกมากขึ้น อิอิ
แต่น้องเนมน่ารักกว่าอ่า ดูแลพี่โก้อย่างดี

“ทำไมกูต้องเลิก” >>> จะดราม่ามั้ยอ่า TT^TT

[♥KïssKïss_KÚRÚ♥]

มันค้างงงงงงงงงง อ่าพี่จี

แบบนี้เนมจะเอาไปคิดมากอะไรอีกรึเปล่าเนี่ย 

[ขนมหวาน]

ทิ้งระเบิดไว้ตอนท้ายอย่างนี้ แย่เลยอ่ะ
น้องเนมได้ยินเข้าแล้ว ยังไงต่อหละเนี่ย
น้องเนมนอยด์แน่ ๆ

[IIMisssoMII]

“พี่นิค!! ทำพี่โก้ทำไมเนี่ย พี่โก้ปวดหัวอยู่นะ”

โหยยย น้องเนม วินาทีนี้เลือดก้อไม่ข้นกว่าน้ำ...ใช่ป่ะ

“มึงเลิกรักเพื่อนมึงได้แล้วเหรอวะ”

ตี๋เหรออออออออ !!!

G_wa>>   

คนอ่าน >>
อาทิตย์นึงสองตอน สุดยอดดดด


คิดในแง่ดี

“มึงเลิกรักเพื่อนมึงได้แล้วเหรอวะ” โก้พูด

“ทำไมกูต้องเลิก”นิคพูด

อาจเป็นงี้ก้อได้นะ 

[KanomPhing]

พี่โก้ๆๆๆๆ

ตอบงี้ได้ไงอ่าาาา

เดี๋ยวน้องเนมเสียใจแย่  มาแอบได้ยินอะไรครึ่งๆกลางๆแบบนี้

[A-J.seiya*]

โอ้โห จบแบบนี้นี่ ฆ่ากันเลยเหอะ
อะไรยังไง
ทำไม พี่โก้ตอบแบบนี้ รักแบบไหน
โฮววววว
น้องเนม ของเจ้!!!!

[Donaldye]

ปัญหาเกิดอีกแล้วครับท่าน แววมาม่าน้ำข้มชัด

[Sahara_min]

โอยยยย ใจแม่

"ทำไมกูต้องเลิก"  เวงงงงงงงง
คิดบ้างไหมว่าเนมจะต้องเสสียใจ

โก้ ยังไม่ลืมเจหรอ
ฮือๆๆๆ เศร้าเลยนะแบบนี้   ไม่ลืมอ่ะได้  แต่เลิกรักแบบนั้นซิ่  โก้มีเนมแล้วนี่
อินว่ะค่ะ  อินๆๆๆๆๆ  รมณ์เสีย  กรี๊ดดดดดดดด

[สมุนไพร]

เฮ้ยยยยยยยยยยย

[m_pop91]

ป๊าดดดดดดดดดดดดด
มาม่าชามโตรอเราอยู่หรือนี่

[NOoTuNE]

  ฉับ พี่จีกลับมา


มาาม่า โชยมาหอมหวน หวานมาหลายตอน แล้ว 

[jeeu]

น้องเนมน่ารักมากค่าาาาา~
เราเห็นด้วยกับน้อง พี่โก้ป่วยก็ดีไปอีกแบบ
น้องเนมโครตน่ารักเลย แค่พี่หัวเราะก็ร้องไห้แล้ว
แต่ค้างตอนท้ายนี่สิ
พี่จีมาต่อเร็วๆนะคะ

[khalwfarng]

ค้าง   

ไอ้คนที่ไม่ได้อ่านระเบียงรักอย่างเรา

ค้างอย่างแรงค่ะ   

[KaorPaor]

เผลอปิดคอมแปบเดียวเนมก็มาซะแล้ว

[eviiz]

อิพี่โก้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

รักแบบไหนเคลียร์ด้วยเดะ!
สงสารน้องเนม 

[bbsonic]

เนมต้องเชื่อใจพี่โก้นะ ^^ 

“ก็...กูรู้สึกเหมือนพ่อที่มีลูกสาวสองคนน่ะสิ คนนึงก็มีแฟน ออกเรือนไปเรียบร้อย ส่วนอีกคน....เสือกคิดว่าตัวเองเป็นทอม” คำพูดนี้โก้เคยพูดเอาไว้ไง

อยากอ่านต่ออ่ะ ปูเสื่อรอต่อไป

[www.maxdevil]

โอ้ยๆๆๆๆ  อย่าปล่อยใ้ห้มันค้างอย่างนี้น่ะ 

[rujaya]

มันจะถึงเวลาจะได้เริ่มกินมาม่าแล้วใช่มั๊ย 

[ronlbb]

เพื่อนหมายถึง ตี๋หรอ หรือ เจ โอ๊ยสับสน

[malula]

โก้คงหมายความว่า ยังรักแต่ไม่ได้คิดอะไรแล้ว ใช่ไหม
นี่เดานะ ไม่รู้ว่าเพื่อนคนไหนด้วย
เนมอย่าคิดมากนะลูก

[Peeh]

ค้างแบบนี้ใครมันจะไปหลับลงหล่ะพี่จีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
ชอบอัพตอนดึกๆ ไอ่เราก็กำลังทำการบ้าน ตบะก็แตกเลยอ่ะดิ 555+ 

[aorpp]

ตายแล้ววววว
ตอนหน้าต้องเตรียมพร้อม
โห!!!! ไรเนี่ยคะ เพิ่งจะหวานเลิฟเลิฟกันไปแค่นิดเดียวเอง
เนมๆๆ หนักแน่นเข้าไว้ลูก

[โจ๊กกุ้ง]

หมายถึงเจ หรือ ตี๋เนี่ยที่โก้ยังไม่เลิกรัก