มาแล้วค่ะทุกคน
Mercy ขอโทษด้วยนะคะที่มาต่อช้าจริงๆ ตามที่ได้แจ้งข่าวไว้นั่นแหละค่ะ
แถมวันนี้ยังเกิดอุปสรรค Mercy ดันโดนคัตเตอร์บาดนิ้วลึกเลยค่ะ ทำให้พิมพ์ลำบากมากๆ เพราะติดปราสเตอร์ 
ส่วนใครรอจัดหนักนะคะ ก็รอไปก่อนเน้อ 
น้องพายมันก็คงอยากจัดหนักนั่นแหละ แต่อิคนแต่งมันจัดไม่ไหว
เอาเป็นว่าตอนนี้ไปแบบชิลล์ๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนหน้าค่อยว่ากัน
แต่เหมือนมีแวว งานหนักจะเข้า ไม่รู้ว่าตอนต่อไปจะมาได้เร็วแค่ไหนนะคะ แต่จะพยายามให้ไวที่สุดนะคะ
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ และทุกคนมากๆ เลยค่ะ อ่านเม้นท์ของทุกคนแล้วก็ทำให้ฮึดสู้ รีบต่อจนเสร็จค่ะ ^^
ปล.คำผิดไม่ได้ตรวจทานเลยค่ะ มาเร็ว และมึน เพราะต้องรีบไปนอนแล้วค่ะ มีงานเช้าอีกแล้ว เดี๋ยวค่อยตามมาแก้นะคะ
ปลล.ใครไปมีทติ้งเล้าบ้างคะ เจอกันเน้อ...
++++++++++++++++++++
ตอนที่ 22
“แม่คร๊าบบบบ พายอยากกินทูน่าเยอะๆ แม่ใส่ทูน่าเยอะๆ นะฮะ” ไอ้พายมันไปยืนเกาะแพนทรี่ในห้องครัวของผม ที่ตอนนี้แม่พลอยของมันกำลังทำแซนวิชหลากไส้ใส่กล่องเตรียมเป็นอาหารเช้าไว้ให้พวกเรากินในรถ
“จ้า!! แม่รู้แล้วว่าหนูชอบทูน่า แม่ใส่ให้เยอะพิเศษเลย แล้วหนูเตรียมของเสร็จแล้วเหรอลูก แล้วเพื่อนหนูล่ะใกล้จะมาถึงรึยัง ออกสายเดี๋ยวรถจะติดนะ”
“ใกล้ถึงแล้วฮะแม่ อีกไม่เกินสิบนาทีก็ถึงแล้ว…อ๊ะ แม่ฮะ ไม่ต้องใส่หอมใหญ่สักสี่ห้าชิ้นได้ไหม ไอ้ริวมันไม่กินหอมหัวใหญ่น่ะแม่ เรื่องเยอะเนอะแม่เนอะ” ไม่รู้จะอมยิ้มหรือจะเดินไปตบกะโหลกมันดีนะครับ แต่แอบดีใจที่มันจำได้ด้วยว่าผมไม่ชอบกินอะไร ผมไม่เคยบอกมันนะครับ แต่มันคงจะสังเกตเวลากินข้่าวด้วยกันผมจะเขี่ยพวกผักที่มีกลิ่นฉุนออกหมด
ไม่เกินสิบนาทีอย่างที่ไอ้พายมันบอก ไอ้อัลฟี่ (กูว่าชื่อมันเหมือนหมาหวะ) ซี้ไอ้พายก็มาถึงห้องผม วันนี้ไอ้ฟี่เลิกแนวชั่วคราว เปลี่ยนจากกางเกงขาเดปขาดๆ มาเป็นกางเกงผ้าขาสั้นสีน้ำเงินที่ดูยังไงๆ ก็เหมือนกางเกงนักเรียนชายสมัยมัธยม ผมก็ใส่สีนี้นะสมัยนั้น ส่วนท่อนบนเป็นเสื้อยืดตัวโคร่งที่ดูจากลักษณะลายแล้ว คาดว่าคงจะเพ้นท์เองแน่นอน
“ฟี่ๆ นี่แม่พลอย แม่พาย…แม่ฮะนี่อัลฟี่ เพื่อนซี้พายเอง เรียนคณะเดียวกัน เอกเดียวกัน แฟนมันดันชื่อพายด้วยนะแม่ ฮ่าๆ” ไอ้พายพาไอ้อัลฟี่ไปแนะนำตัวกับแม่มันเสร็จสรรพ ก็ลากเพื่อนมันมานั่งที่โซฟาที่มีผมนั่งปรับสายอูกูเลเล่อยู่ ผมพยักหน้าทักทายไอ้ฟี่มันไป มันก็พยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มสุดเท่ประจำตัวมัน
“ฟี่ ฟี่เอาหมวกมาให้พายด้วยรึเปล่า” สงสัยจะเป็นหมวกสานสีขาวคาดผ้าสีน้ำตาลที่ไอ้พายมันบ่นๆ ว่าอยากได้ เพราะมันเห็นของไอ้ฟี่เคยใส่ไปเรียน (มึงใส่หมวกแบบนี้ไปเรียนเลยเหรอวะ กูไม่เข้าจายยยยย พวกติสท์แตกจริงๆ วุ้ย) แล้วมันฝากไอ้ฟี่ซื้อครับ
“เอามาดิ อะ…ใส่ซะเลย” ไอ้ฟี่มันหยิบหมวกออกมาจากกระเป๋าย่ามๆ เซอร์ๆ ของมัน แล้วก็ใส่แหมะลงบนหัวไอ้พายมันทันทีครับ… ไม่อยากจะชม… แต่แม่งโคตรน่ารักเลยอะ ไอ้ห่าเอ๊ยยยยย วันนี้มันก็แต่งตัวน่ารักด้วยครับ ใส่กางเกงผ้าขาสั้นเหนือเข่ามาหน่อยสีฟ้าพาสเทล กับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายสก๊อตสีชมพูอ่อนพาสเทลเหมือนกัน (ไอ้นี่มันชอบพวกสีพาสเทล สีไม้ๆ ไม่ก็สีวินเทจๆ น่ะครับ) มันพับแขนขึ้นสองข้าง พร้อมห้อยเคสกล้องไดอาน่า เป็นหนังสีน้ำตาลสุดคลาสสิคไว้ที่คอ กับรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สสีครีมที่มันละเลงเพ้นท์ลายวุ่นวายไว้อย่างสุดแนว… แล้วยิ่งมันใส่หมวกเข้าไปด้วยตอนนี้ โคตรจะน่ารักอะครับ แถมตอนนี้บนใบหน้ามันก็มีแต่รอยยิ้ม และแววตาที่ฉายแววแต่ความสุข เห็นมันสุข ผมก็โคตรจะสุข อดนั่งมองมันแล้วก็ยิ้มตามไม่ได้
“มองไร กูน่ารักอะดิ” โด่!!! ไอ้ขี้หลงตัวเอง
“เออ… มึงน่ารัก…กูมองแฟนตัวเองน่ารักไม่ได้เหรอไง” หึหึ คิดเหรอว่ากูจะปฏิเสธ ระดับกูน่ะ ปากตรงกับใจโว้ย
“ไอ้เหี้ย!!” ตามสไตล์ความเขินของมันนั่นแหละฮะ อึกอักก็เหี้ยไว้ก่อน หึหึ
“ดูรักกันดีนะสองคนนี้” แหม เพื่อนฟี่ มึงอยากแดกอะไรบอกกูเลยครับ จะเรด จะแบล็ค หรือบลู กูสู้ไม่ถอย โทษฐานที่มึงพูดจาถูกหูกูมากๆ สมแล้วที่กูนับมึงเป็นเพื่อนด้วย
“รักดิฟี่ กูรักเพื่อนมึงจะตาย แต่เพื่อนมึงน่ะ มันฤทธิ์เยอะ แถมกูไม่รู้ว่ามันรักกูเหมือนที่กูรักมันรึเปล่า” อาศัยช่วงชุลมุนเนียนๆ พูดไป หึหึ
“นี่ ถ้าพวกมึงจะนั่งคุยกันก็ไม่ต้องไปแม่งและทะเล ตั้งวงมันซะที่นี่เลยไหม… แล้วเมื่อไหร่เพื่อนมึงจะมาวะ จะเก้าโมงแล้วนะ จะได้ไปกันชาติไหน กูจะไปชาตินี้นะไอ้เหี้ย ชาติหน้ากูไม่ว่างแล้ว” ฮ่าๆๆๆ เพิ่งจะเคยเห็นมันเหวี่ยงแบบฮาๆ แถมค้อนให้ผมวงเบ้อเร่อเลยล่ะ
“เดี๋ยวมันจะถึงแล้ว อ๊ะ…ตายยากฉิบหาย มันโทรมาและ…ฮัลโหล ไอ้เหี้ยครับ กูนัดมึงกี่โมงครับ…เลทนิดเดียวเหี้ยอะไรครับ…จะสองชั่วโมงแล้วสัด…เออๆ มีให้แดก…เออๆ เดี๋ยวรีบลงไปเดี๋ยวนี้แหละ เออ” ไอ้เหี้ยแจ็คครับ วันนี้มันควบอัลพาร์ดมาเป็นสารถีให้พวกเราครับ ผมนัดมันเจ็ดโมง แม่งมาเกือบเก้าโมง ไอ้ห่านี่ไม่เคยตรงเวลา มาสายเสือกถามหาของแดกอีกต่างหาก
“ปะ สารถีเรามาและ ลงไปกันได้เลย” ผมกดวางสายจากไอ้แจ็คเสร็จ ก็บอกให้ทุกคนเตรียมตัวขนสัมภาระลงไปข้างล่างได้ ของแม่พลอยผมอาสาเป็นลูกเขยที่ดีถือให้ ผมถือของเยอะสุด ไอ้พายก็เลยรับหน้าทีเดินตรวจเช็คน้ำไฟในห้อง แล้วก็เป็นคนล็อคห้อง เรื่องแบบนี้ไอ้พายมันรอบคอบกว่าผมอีกนะครับ สมเป็นแม่บ้านแม่เรือนเนอะมันน่ะ
ผมและชาวคณะ (ออกแนวตลก) ก็พากันลงมาจนถึงลานจอดรถ โดยมีผมเดินนำ คุณแม่พลอยเดินตาม และไอ้พายกับไอ้ฟี่ปิดท้าย…ไอ้แจ็คมันจะรู้ครับว่าที่จอดรถประจำของผมอยู่ตรงไหน ไอ้แจ็คมันก็มาจอดซ้อนอยู่ เพราะที่คอนโดผมมักจะไม่ค่อยมีที่จอดรถว่างครับ
“ไอ้ห่าาาาา กูนัดเจ็ดโมงนะมึง ต้องมาให้ผู้ใหญ่นั่งรอ… แม่ครับนี่เพื่อนริวชื่อแจ็คครับ เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยประถมแถมตอนนี้ก็เป็นเพื่อนคณะแล้วก็เพื่อนในวงด้วยครับ สลัดมันไม่เคยหลุดซักที… แล้วนี่แม่พลอย แม่ของพาย” ผมก็จัดการแนะนำไอ้แจ็คให้แม่พลอยรู้จักครับ
“สวัสดีครับแม่ แหะๆ แจ็คขอโทษครับ แจ็คผิดไปแล้ว นาฬิกาแจ็คมันชอบขี้เกียจฮะแม่ มันชอบไม่ยอมปลุก ไม่รู้เป็นอะไร” มึงแถได้เหี้ยมากแจ็ค มึงน่ะสิขี้เกียจเอง
“เออ…แล้วนี่ฟี่ เพื่อนไอ้พายมัน” สองคนเพื่อนซี้เขาเดินทอดน่องกว่าจะมาถึง แต่สงสัยจะคุยเรื่องรายงาน เพราะไอ้พายมันเดินทำหน้าครุ่นคิด โดยมีไอ้ฟี่คอยพูดเหมือนอธิบาย มาตลอดทาง จนเดินมาถึงรถ มันเกือบจะเดินเลยกันด้วยซ้ำ ก็เล่นเครียดกันสองคนไม่สนใจชาวโลก
“เฮ้ยยยยมึง” “เฮ้ยยยยย ไอ้สัด” อ้าว เฮ้ยยยยยย (กูเลยเฮ้ยบ้าง) มันสองตัวดันทำท่าเหมือนรู้จักกันมาก่อน เฮ้ยขึ้นมาพร้อมกัน แต่ว่าไอ้ฟี่ มันดันด่าไอ้แจ็คว่าไอ้สัด … นี่กูงง สรุปพวกมึงมีเรื่องบาดหมางอะไรกันรึเปล่า เพราะผมเห็นหน้าไอ้แจ็คมันงงๆ แต่หน้าไอ้ฟี่มันแบบมองไอ้แจ็คแบบแค้นๆ ปนรังเกียจ… เกิดอะไรขึ้นวะ กูอยากรู้ว้อยยยย ใครช่วยตอบกูที… หันไปหาไอ้พาย เมียผมก็ทำหน้างงไม่ต่างไปจากผม มันเองยังหันมาสบตาผมเชิงถามซะด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ตอบไป
“พาย ฟี่ไม่ไปแล้วได้ไหม เดี๋ยวฟี่รีบกลับไปแก้แบบก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยว่ากัน” อยู่ดีๆ ไอ้ฟี่ก็ทำสีหน้าร้อนรน เหมือนคนอยากจะรีบหนีไปให้พ้นๆ จากตรงนี้ ผมว่าเรื่องมันคงจะใหญ่พอดูทีเดียว
“เฮ้ยฟี่ ได้ไงอะ รับปากกันไว้แล้วว่าจะไปร่างแบบด้วยกันไง ไม่เอาดิ นะๆ ฟี่นะ ไปด้วยกันเหอะ พายอยากให้ฟี่ไปจริงๆ นะๆ น้าาาา ถ้าฟี่ไม่ไป พายก็ไม่ไปอะ ยังไงงานนี้ก็เป็นงานกลุ่ม ถ้าฟี่อยู่ทำ พายก็ควรจะอยู่ด้วย ไปเถอะนะน้าาาา”
บทไอ้พายมันจะอ้อนใครล่ะก็ คนที่โดนอ้อน ยอมมันทุกคนนั่นแหละ แล้วไอ้ฟี่จะรอดไปได้ไง สุดท้าย มันก็เลยต้องยอมพยักหน้าจำใจ เดินขึ้นรถไปซุกตัวนั่งท้ายสุดริมขวา แล้วก็เงียบไป ส่วนไอ้แจ็คปากหมา มันก็เงียบไปเลยเหมือนกัน ผมไม่ค่อยได้เห็นโหมดนี้ของมันเท่าไหร่นัก คิ้วมันขมวด หน้าเครียด แถมมันยังไล่ให้ผมไปนั่งข้างหลังกับพาย มันบอกว่ามันอยากใช้สมาธิขับรถเงียบๆ คนเดียว…
-----------------------
-----------------------
อีกไม่เกินยี่สิบนาทีผมก็จะถึงบ้านแล้วครับ ผมก็เลยจัดการโทรบอกแม่เอาไว้ก่อนว่าใกล้จะถึงแล้ว ให้แม่เตรียมอาหารกลางวันเอาไว้ได้เลย เพราะผมกับไอ้พายหิวมากกกก…
ตลอดทางไอ้หายมันก็นอนพิง ซบไหล่ผมมาตลอด ผมก็โอบไหล่มัน ลูบแขนมันเบาๆ จนไม่ทันจะออกพ้นจากกรุงเทพฯ ไอ้พายก็หลับสนิทกรนนิดๆ จนเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้ ไอ้ตัวดีที่นั่งซบไหล่ผมก็ลืมตาตื่นเพราะความหิว เพราะตอนบนรถที่เขากินแซนวิชกัน ไอ้พายก็งอแง บอกจะนอนไม่ยอมกิน ผมเองก็กินไปนิดหน่อย เพราะไม่อยากสะเทือนตัวมาก เดี๋ยวมันจะนอนไม่สะบาย
“ริววววว จาาาาถึงยางงงงงง” เสียงไอ้พายครับ ยานคางด้วยความง่วงบวกหิว
“ใกล้แล้ว ไม่เกินสิบนาทีแล้วเนี่ย ลุกขึ้นมานั่งดีๆ ก่อนมึง อย่าเลื้อย” ผมจัดท่าทางไอ้พายให้นั่งดีๆ เพราะมันโอนไปเอนมา สลึมสลือ เหวี่ยงหัวเหวี่ยงตัวตามแรงโน้มถ่วงของรถ
แล้วไม่เกินสิบนาที รถก็แล่นเข้ามาถึงรีสอร์ทของบ้านผม ก่อนที่ไอ้แจ็คจะวนเข้าไปด้านหลังที่เป็นส่วนของบ้านของผมอย่างคุ้นเคย… มองเห็นไกลๆ จากในรถ ก็เห็นยัยหลานสาวตัวแสบออกมายืนชะเง้อชะแง้อยู่ตรงหน้าบ้าน วันนี้แม่สาวน้อยของผมใส่ชุดกระโปรงพริ้วสีฟ้าเดียวกับไอ้พายเลยครับ เหมือนจะนัดกันมาเลยนะเนี่ย
“พี่พายยยยยยยยยยย พี่พายสวัสดีค่าาาาา พี่พายขา น้องเพลินคิดถึงพี่พายที่สุดในโลกเลยค่ะ” เสียงหวานดีใจของแม่หลานสาว ดังลั่นพร้อมกับร่างป้อมๆ น้อยๆ ที่รีบวิ่งโผเข้ามาหาไอ้พายที่ย่อตัวอ้าแขนรอรับยัยน้องเพลินอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เลยโดนสาวน้อยเขาฟัดแก้มไม่ยั้งเลยครับ
“อ้าว… มากันแล้วเหรอ ยัยเพลินเสียงดังลั่นเชียวลูก… สวัสดีนะคะคุณแม่น้องพายใช่ไหมคะ นวลค่ะเป็นแม่ตาริว” แม่ผมคงได้ยินเสียงรถผสมกับเสียงหลานสาวดังลั่น เลยรีบเดินออกมาดู แล้วก็ทักทายกับแม่ไอ้พายมันครับ ผมว่าแม่่ผมคงจะแก่กว่าแม่มันสักห้าปีได้
“สวัสดีค่ะคุณพี่นวล เรียกพลอยก็ได้ค่ะ บ้านน่าอยู่มากๆ เลยค่ะ รีสอร์ทก็สวย ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่ยินดีให้เรามาพัก”
“เรียกว่าทั้งยินดีแล้วเต็มใจเลยล่ะค่ะคุณน้อง ยังไงซะเราสองคนก็เหมือนดองกันแล้วนะคะ” เป็นไงฮะแม่ผม เปิดเผยตรงจุดมากๆ
“อ้าว…ยัยน้องเพลิน ปล่อยพี่พายก่อนลูก พี่พายเมื่อยแย่แล้ว มานี่ มาสวัสดีคุณย่าพลอยก่อน คุณย่าพลอยเป็นแม่ของพี่พายค่ะ… หลานสาวค่ะ ลูกของลูกชายคนโต พี่ชายเจ้าริวมันน่ะค่ะ” น้องเพลินเป็นเด็กที่พูดรู้เรื่องครับ ถ้าอันไหนเป็นคำสั่งคุณย่า น้องเพลินมักจะไม่ค่อยดื้อ และจะรีบทำตาม ตอนนี้ก็เลยได้เห็นไอ้พายรอดชีวิตจากการโดนฟัดแก้ม ส่วนเด็กหญิงเพลิน ก็มายืนตัวตรงยิ้มหวาน ก่อนจะก้มลงไหว้งามๆ ต่อหน้าแม่พลอยของไอ้พายครับ
“คุณย่าพลอยสวัสดีค่าาาา น้องเพลิน ชื่อน้องเพลินค่ะ เป็นหลานอาริวแล้วก็เป็นน้องสาวพี่พายค่ะ…คุณย่าพลอยขา ขอน้องเพลินหอมแก้มหนึ่งทีได้ไหมคะ” เป็นไงล่ะหลานสาวผม สรุปว่าผันตัวเองไปเป็นน้องสาวพี่พายเต็มสตรีมแล้ว แถมยังบอกว่าตัวเองเป็นน้องสาวเขาต่อหน้าแม่เขาอีก หึหึ
“จ้าลูก…ไหนๆ มาให้คุณย่าพลอยหอมหนูบ้างสิลูก… พี่พายเล่าเรื่องน้องเพลินให้คุณย่าฟังตลอดเลยนะ บอกว่าน้องเพลินเป็นเด็กน่ารัก ช่างพูด แถมยังวาดรูปสวยด้วยใช่ไหมลูก แก้มก็หอมด้วยเนอะ” เอาล่ะครับ ผมว่าคราวนี้ทั้งแม่ทั้งลูก เสร็จยัยน้องเพลินแล้วล่ะครับ
“แก้มคุณย่าก็ห๊อมหอมค่ะ เหมือนแก้มพี่พายเลย…” ดีมากลูกประจบเข้าไว้ เขาจะได้ยกลูกชายเขาให้อาตลอดไป
“น้องเพลิน… น้องเพลินลืมอาแจ็คไปแล้วเหรอ ไม่เห็นทักกันเลย” ไอ้แจ็คครับ ซี้ยัยน้องเพลินอีกหนึ่งคน เวลาไอ้แจ็คมาบ้านทีไร น้องเพลินก็มักจะมาขลุกอยู่กับมัน เล่นกับมันตลอด ไอ้นี่มันชอบเล่นกับเด็ก เพราะสมองและสติปัญญามันเท่ากันกับเด็กไงครับ ฮ่าๆ
“โอ๊ๆ อาแจ็ค ไม่งอนน้องเพลินนะคะ น้องเพลินเห็นอาแจ็คแล้วค่ะ แต่ว่าน้องเพลินก็ต้องมาทักผู้ใหญ่ก่อน ตามที่คุณครูกับคุณย่านวลสอนมา เดี๋ยวทักคุณย่าพลอยเสร็จแล้ว น้องเพลินก็จะไปทักอาแจ็คตามลำดับค่ะ” แถได้อีกหลานผม ตามลำดับอายุอะไร เห็นคนแรกที่ทักเป็นไอ้พายชัดๆ เรียงตามอำเภอใจมากกว่าฮะ
ไอ้แจ็คก็เลยได้ฟัดแก้มยัยน้องเพลินไปสามทีตามระเบียบ ก่อนที่ยัยหลานสาวจะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่คนแปลกหน้าคนสุดท้าย
“สวัสดีค่ะน้องเพลินชื่อน้องเพลินค่ะ พี่ชื่ออะไรคะ” เออดี ทีผมกับเพื่อนผม ยัยน้องเพลินเรียกอานะครับ แต่พอเป็นไอ้พายและเพื่อน ยัยหลานสาวก็ดันทรยศเรียกพวกมันว่าพี่ซะงั้น
“พี่ชื่ออัลฟี่ครับ เรียกพี่ฟี่ก็ได้ครับคนสวย” นั่นไง ยัยหลานสาวผมบ้ายอน้อยซะเมื่อไหร่ พอไอ้ฟี่มันชมว่าสวยก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พร้อมให้รางวัลไอ้ฟี่ไปสองฟอด
“น้องเพลินรู้จักอัลฟี่ เป็นช็อคโกแลตอร่อยมากๆ แต่คุณย่าให้กินแค่นิดเดียว คุณย่ากลัวน้องเพลินอ้วน น้องเพลินไม่อ้วนซะหน่อยเนอะๆ พี่ฟี่เนอะ” จ้าาาาา แม่ลูกหมู หนูไม่อ้วนเลยลูก
หลังจากทักทายกันพอหอมปากหอมคอ แม่ก็พาพวกเราไปทานอาหารกลางวันกันก่อนที่จะแยกย้ายกันเอาของไปเก็บตามห้อง ซึ่งตอนนี้ก็ทำให้ผมกับไอ้พายได้งง กันอีกรอบ
“พาย ฟี่นอนกับพายนะ” ไอ้ฟี่มันเหมือนจะรู้ว่ามันจะต้องนอนห้องเดียวกับไอ้แจ็คครับ มันก็เลยรีบมาอ้อนวอนไอ้พาย
“เอ่อ…แต่ พายนอนกับไอ้เหี้ยนี่นะ” ไอ้เหี้ยนี่ นี่หมายถึงผมนะครับ คิดว่าทุกท่านคงเข้าใจ
“ก็ให้ฟี่นอนด้วยไง” เฮ้ยยยยยยย ไอ้เชรี้ยยยยฟี่ กูจะฟิทเชอร์ริ่งกับเมียกู มึงจะมาร่วมด้วยช่วยเป็นพยานหรือไง ไม่อ๊าวววว กูไม่ชอบแบบโชว์
“เอ่อออ…” ไอ้พายมันหันมามองหน้าผมเหมือนขอตัวช่วยครับ
“ฟี่ มึงมีเรื่องอะไรกับไอ้แจ็ครึเปล่า” ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ไอ้แจ็คที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ ก็เหมือนจะอยากพูดอะไรซักอย่าง
“เฮ้ย เปล่าๆ กูแค่ไม่คุ้นกับการนอนกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน” ไม่รู้จักกันเหรอ มึงโกหกไม่เนียนและฟี่
“แต่…” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ไอ้แจ็คก็เดินมาดึงกระเป๋าไอ้ฟี่ออกจากมือมันมาถือเอาไว้เองก่อนจะพูดว่า
“จะไปหรือไม่ไป หรือจะต้องให้กระผมเป็นคนแถลงการณ์ครับคุณฟี่” แค่ประโยคเดียว ผมเห็นดวงตาไอ้ฟี่เบิกโพล่งอย่างตกใจ ก่อนจะหลี่ลงมองหน้าไอ้แจ็คอย่างอาฆาต แต่สุดท้ายก็ยอมจนได้
“เออ กูนอนกับเพื่อนมึงก็ได้… ไปสิ จะได้รีบเก็บของ แล้วออกไปให้พ้นๆ ซะที” แล้วไอ้ฟี่ก็เดินนำไอ้แจ็คไป ส่วนไอ้แจ็คผมก็เลิกคิ้วถามมันไปว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็เสือกส่ายหน้าตอบ แล้วก็บอกเบาๆ ว่า
“กูยังไม่เล่า ไม่ต้องถาม” จบข่าว แล้วก็ทิ้งให้กูกับเมียกู ยืนงง มองพวกมึงลับหลังกันอยู่สองคน
“มึงว่ามันสองคนแปลกๆ ไหมวะ” แล้วก็เป็นเมียผมที่เอ่ยปากออกมาตามที่ใจผมนึก หลังจากที่เราสองคนก็เข้ามาเก็บของในห้องผมกัน
“กูว่ามันต้องรู้จักกันมาก่อน เผลอๆ มีเรื่องบาดหมางอะไรกันมาแน่เลยหวะ ดูหน้ามันสองตัวดิ เหมือนอมขี้อะ” ผมออกความเห็นบ้าง
“เดี๋ยวกูจะลองแอบถามไอ้ฟี่แล้วกัน มึงก็ลองแอบถามเพื่อนมึงดูด้วยล่ะ แต่กูว่าแก็งค์มึงนี่สันดานน่าจะพอๆ กันนะ คนเลยเกลียดพวกมึงได้ไม่ยาก ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ห่าาาาานี่ กวนส้นตีน
“เหรอออ…” ผมตะครุบตัวมันที่นั่งรื้อข้าวของออกจากกระเป๋า ก่อนที่จะช้อนไอ้พายที่ดิ้นๆ ไม่จริงจังนักขึ้นมาไว้ในวงแขน แล้วก็จัดการโยนมันลงบนเตียง ตามด้วยตัวผมที่ตามไปคร่อมไว้ไม่ให้มันหนี
ฟอดดดดดดดดดด
“คนเกลียดกู กูไม่สน ขอแค่มึงรักกูก็พอแล้ว…” ผมกระซิบคุยกับมันแบบแนบชิด แกล้งเอาจมูกปัดผ่านจมูกมันไปมา ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากนวลที่คุ้นเคย
“อือ…อืมมม ริว อืมม พะ พอ อืมม พอก่อน… เอาไว้คืนนี้ก่อนนะ” ไอ้พายมันประคองหน้าผมไว้ แล้วดันให้หลุดจากปากมัน เพราะตอนนี้นอกจากปากแล้ว มือไม้ผมก็เริ่มจะเลื้อยไปเรื่อยแล้วเช่นกัน
“สัญญาแล้วนะ” ผมย้ำกับคนตรงหน้าอีกครั้ง
“อืมม” ไอ้พายมันรับคำเบาๆ ก่อนจะยิ้มหวานตอบผม แล้วก็ยกหัวขึ้นจุ๊บเบาๆ ที่ปลายจมูกผม
โอ๊ยยยยยย มึงอย่าเพิ่งมาออดอ้อน น่ารักตอนนี้ได้ไหม บอกให้กูรอคืนนี้ แต่ขืนมึงทำตัวน่ารักแบบนี้ กูต้องตายแน่ๆ กว่าจะถึงตอนกลางคืน
TBC.
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1518818 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก