สวัสดีค่ะ... 
แหะๆ ย่องเข้ามาทำหน้าสำนึกผิด
หายไปหลายวันแบบไร้ร่องรอยเลยค่ะ...
ขออภัยจริงๆ นะคะ Mercy ป่วยค่ะเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ป่วยเป็นไข้หวัด
เจ็บคอมากกๆ กลืนอะไรก็แสบร้อนไปทั่วคอเลยค่ะ แถมป่วยๆ แบบนี้ ยังหยุดไม่ได้ด้วย ต้องไปลุยงานสำคัญให้เสร็จ
กลับถึงบ้านก็หลับเป็นตาย ตื่นมาโด๊ปยาทุกสี่ชั่วโมง จนดีขึ้น...
วันนี้มาต่อให้แล้วค่ะ แต่อาจจะไม่ยาวมากนะ แถมยังไม่ค่อยไปถึงไหนเท่าไหร่เลยค่ะ
เขียนๆ ไป รู้สึกมันยืดๆ เหมือนละครช่องหลายสีรึเปล่านะเนี่ยนิยายดิฉัน...
แต่ว่า ตอนต่อๆ ไปจากนี้ เค้าจะเริ่มกิ๊กกั๊กกันแล้วนะคะคู่นี้... เรื่องดราม่าอาจจะไม่ค่อยมีแล้ว (รึเปล่า ฮ่าๆๆ)
แต่มันก็คงไม่ได้หวานจ๋อยกันมากเนอะ มันก็ด่าๆ หวานๆ กันไปตามประสาแหละค่ะ
แอบเห็นมีหลายคนอยากรู้จักน้องอัลฟี่ หุหุ แถมมีคนอยากให้น้องฟี่อยู่ในเรื่องต่อไป...
ก็เลยแอบมานั่งคิดว่า หรือจะให้อยู่ในเรื่องนี้ดีนะ... แต่ก็คิดหนักว่าจะให้คู่กับใคร...
มองไปมองมา ก็มาคิดขึ้นได้อยู่หนึ่งคน... ขออุบไว้ก่อนนะคะ ขอ Mercy ไปคิดหาเรื่องให้สองคนนี้เขาได้มาเจอกันก่อนนะ
อันนี้เป็นโครงการระยะใกล้ แต่ไม่ใช่ภายในตอนสองตอนนี้แน่ค่ะ รอกันหน่อยเนอะๆๆ แต่อาจจะมีคนทายถูกรึเปล่าว่า Mercy จะจับคู่กับใคร...
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนมากๆ เลยนะคะ มีน้องๆ พี่ๆ หลายๆ คนก็ช่วยๆ กันเข้ามาดัน มาทวงถามไถ่
Mercy ขอโทษที่ครั้งนี้ไม่ได้มาแว๊บส่งข่าวคราวกันบ้างเลย แต่คิดถึงทุกคนมากๆ ค่ะ
อ่านเม้นท์ของทุกคนแล้วก็ดีใจ มีแรงฮึดมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ 
ปล. วันนี้ไปเจอเด็กผช.คนหนึ่ง น่ารักมากๆ ตัวขาวๆ ตี๋ๆ ตัวเล็กๆ หน้าใส ยิ้มหวาน เดินมากับเพื่อนผู้ชายอีกคนตัวสูงกว่านิดหน่อย สะพายกีตาร์
เห็นแล้วกรี๊ดดดดด 
นี่มันนุ้งพายกะนุ้งริวชัดๆ ถึงแม้น้องคนที่สะพายกีตาร์จะไม่ใช่คาแร็คเตอร์อินุ้งริวก็ตาม แต่มองด้านหลังก็พอจ้ินได้บ้าง (แต่นุ้งตัวเล็กน่ะ ไม่สาวด้วยนะคะ แรดไม่เท่านุ้งพายแน่นอน ฮ่าๆๆๆ)
ปลล. คำผิดจิมาแก้ให้ทีหลังนะคะ ฝันดีค่ะ 
+++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 17
ผ่านไปสามวันพวกเราก็ได้รับข่าวดีครับ พี่คิวมาส่งข่าวว่าจับตัวไอ้ญี่ปุ่นติดยาคนนั้นได้แล้วที่ปัตตานี ตอนนี้ตำรวจกำลังควบคุมตัวมันอยู่ พี่คิวเตรียมตัวฟ้องมันเอาผิดเรื่องที่ทำให้ผู้อื่นเสื่อมเสียชื่อเสียง แถมมันยังโดนข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครองถึงแม้จะมีจำนวนไม่มากถึงขั้นขาย แต่ก็ถือว่ามีไว้ครอบครองในจำนวนที่ไม่น้อยทีเดียว แถมวีซ่ามันก็หมดอายุไปนานแล้วด้วย ถือว่าตอนนี้มันอยู่อย่างผิดกฏหมายนั่นล่ะ
“พี่คิวครับ พายคิดว่า พายจะพูดความจริงกับทุกคนครับ” วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เรามารวมตัวประชุมกันเรื่องงานแถลงข่าวของพาย เพราะตอนนี้ก็จับตัวคนร้ายได้แล้ว และก็คงต้องเตรียมการเอาไอ้พายออกไปแถลงข่าวได้ซะที ก็เลยมาคุยกันว่าจะให้บอกกับสื่อมวลชนและทุกคนว่ายังไง เพราะพี่คิวเองก็ไม่อยากให้เรื่องในรูปนี้มากระทบจิตใจพายอีก ถ้าหากจะให้ออกมาพูดว่าในรูปกำลังโดนข่มขืน มันก็ดูเป็นการทำร้ายจิตใจไอ้พายมากไปหน่อย แต่นี่มันดันกลับเป็นคนเสนอวิธีซะเอง
“พี่ว่า เราเลือกที่จะไม่พูดเรื่องนี้ก็ได้ แต่พี่จะขอบอกแค่ว่าไอ้ญี่ปุ่นนี่มันเป็นคนปล่อยรูป เอารูปมาขายเพราะติดยาหาเงินไปซื้อยา ส่วนเรื่องเหตุการณ์ในรูปมันเป็นสิทธิของเราที่จะไม่พูดนะพาย” พี่คิวก็ยังคงเป็นผู้บริหารและพี่ชายที่แสนดีของพวกเราเสมอ
“พายตัดสินใจแล้วครับพี่คิว พูดความจริงเถอะฮะ เพราะยังไงซะ ถ้าเราไม่พูดออกไป พวกนักข่าวก็ต้องพยายามไปขุดคุ้ยกันอยู่ดี ให้รู้ความจริงที่เป็นเรื่องจริงจากปากของเราซะดีกว่า ไม่งั้นกว่าจะคุ้ยกันเสร็จ เรื่องราวมันคงบิดเบี้ยวไปถึงไหนต่อไหนแล้ว…ส่วนเรื่องงานเพลงของพาย…พี่คิวฮะ พายว่า พายจะขอพักนะครับ พายรู้ว่ายังไงซะพี่คิวก็ยังคงให้โอกาสศิลปินเสมอ แต่ พายเหนื่อยครับ พายอยากพัก และพายก็อยากตั้งใจเรียนด้วย มัณฑณากรก็เป็นอีกสิ่งที่พายอยากเป็นจริงๆ นะครับพี่คิว มันอาจจะดูเอาแต่ใจไปซะหน่อย แต่ขอพายพักเถอะนะฮะ”
“คิดดีแล้วเหรอ พายก็รู้ใช่ไหมว่าสำหรับพี่น่ะ โอกาสมีให้ได้เสมอนะ” ไอ้พายมันยิ้มให้พี่คิว ก่อนที่จะพยักหน้า
“พายคิดดีแล้วจริงๆ ครับ”
“งั้นก็ตามนี้ พรุ่งนี้คงต้องแถลงข่าว พายก็พูดเท่าที่พายต้องการ อยากจะพูดหรือไม่อยากจะพูดอะไรก็ได้ ถ้าไม่ไหวก็หยุด พี่จะเคลียร์ทุกอย่างเองนะ”
มันจะเลิกร้องเพลงแล้วเหรอวะเนี่ย ผมค่อนข้างใจหายนะครับ เสียดายฝีมือมัน ถึงจะให้สารภาพตรงๆ ว่าไม่ค่อยได้ฟังเพลงมันเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่อยู่ค่ายเดียวกันก็ตาม แต่พวกเพลงฮิต เพลงโปรโมทของมันเนี่ย ผมก็ได้ฟังนะครับ ยังเคยมีบางเพลงเอาไปคัพเวอร์เล่นสดตามงานคอนเสิร์ตต่างๆ เลย ผมรู้ว่าถึงแม้มันจะอยากเป็นมัณฑณากรมากกว่าก็จริง แต่การร้องเพลงก็ทำให้มันมีความสุขเสมอมา เพราะตั้งแต่ที่ได้ซ้อมด้วยกันในบ้านหลังนี้ สีหน้าและแววตาตอนที่มันร้องเพลง มันมีความสุขแบบเปิดเผยจริงๆ มันกลายเป็นอีกคนที่พร้อมจะให้ใครก็ได้สามารถเดินเข้าไปสัมผัสมันได้ใกล้ๆ เข้าถึงง่าย ง่ายกว่าตอนปกติเยอะ จะเรียกได้ว่า ดนตรีบำบัดจิตใจมันก็ว่าได้นะครับ
“จะเลิกจริงๆ เหรอ” ผมถามมันหลังจากที่เดินไปส่งพวกพี่ๆ กลับกันแล้ว
“อืม…กูไม่อยากเป็นภาระใครน่ะ กูรู้ว่าพี่คิวต้องแบกรับอะไรมากนะกับเรื่องนี้ เพราะฉะนั้น กูเองก็ควรจะมีส่วนรับผิบชอบกับเรื่องราวของตัวเองบ้าง ไม่ใช่มัวแต่นั่งรอนอนรอให้พี่เขาแก้ปัญหา เสร็จแล้วกูก็กลับไปเสนอหน้ายืนร้องเพลงได้เหมือนเดิม แบบนั้นกูทำไม่ได้หรอก”
“มึงคิดมากเกินไปรึเปล่า พี่คิวก็เป็นคนบอกเองว่าพี่เขาให้โอกาสมึงเสมอ”
“มึงคิดน้อยไปรึเปล่าล่ะ ถ้าคิดถึงแต่ตัวเองน่ะมันก็ถูก แต่กูน่ะทำอะไรตามใจตัวเองมานานมากพอแล้ว กูแค่อยากทำอะไรเพื่อคนอื่นบ้างเข้าใจไหมหะ สมองเนี่ยมีรอยหยักบ้างไหมหะมึง ไปๆ ไปอาบน้ำนอนไป พรุ่งนี้กูต้องเจอดราม่าขั้นเทพ ขอนอนเอาแรงแต่หัวค่ำหน่อยเหอะ”
ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ ผมว่าไอ้พายมันเข้มแข็งขึ้นมาก การที่ได้มาอยู่คนเดียวเงียบๆ ได้คิดอะไรคนเดียวโดยที่ไม่มีใครมาวุ่นวายมากนัก ก็อาจจะทำให้มันคิดอะไรและเข้าใจอะไรได้มากขึ้น เฮ้อ…ถ้าพรุ่งนี้แถลงข่าว แสดงว่าเรื่องก็จะต้องจบ และผมกับมันก็จะไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้แล้วสิ ทำไงดีวะ กูไม่อยากห่างจากมันเลยเว้ย
“มึง…หลับยัง” ผมถามคนในอ้อมกอด ที่อยู่ในท่าเดิม ในอ้อมกอดผมเหมือนทุกๆ คืนที่ผ่านมา มันนอนหลับตาแก้มบู้บี้เพราะวันนี้อากาศหนาว มันเลยเบียนตัว ซุกหน้าเข้าหาอกผมแน่นกว่าเคยเลยทำให้ปาก จมูก แก้มมันยู่ยี่น่าเอ็นดู
“หึ…มีเหี้ยไร” เป็นการตอบรับขั้นเบสิคของพวกเราครับ
“ถ้าพรุ่งนี้เรื่องมันจบ…เรา…ก็จะไม่ได้นอนด้วยกันอีกแล้วล่ะสิ” มันลืมตาทันทีที่ผมพูดจบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม
“มึงไม่ดีใจรึไง จะได้แยกกันไปอยู่อย่างสงบๆ บ้าง” อ้าว ไอ้ห่านี่
“ดีใจห่าอะไร กูพูดขนาดนี้ ทำขนาดนี้มึงยังไม่รู้เหรอว่ากูน่ะอยากอยู่ใกล้ๆ มึง”
“แล้วไง…” ไอ้ห่านี่กวนส้นตีนกูจริงโว้ย
“ไปอยู่กับกูไหม ไปอยู่ห้องกู…ไปเถอะนะ” ก็คิดออกแต่วิธีนี้แหละ ชวนแม่งไปอยู่ด้วยกันซะเลย
“ทำไมกูต้องไปอยู่กับมึง” โอ๊ยยยยย ไอ้เชี้ยนี่จะมาเล่นยี่สิบคำถามอะไรกับกูวะเนี่ย มึงจะช่วยทำเหี้ยอะไรให้มันง่ายๆ กว่านี้หน่อยได้ไหม
“ข้อแรกมึงเป็นเมียกู…หยุดไอ้ห่าอย่าพึ่งเถียง เดี๊ยวปั๊ดกูจูบเลยสัตว์…ข้อสองตกกลางคืน กูจะนอนกอดใคร แล้วใครจะนอนกอดมึง ส่วนข้อสุดท้าย คนรักกันน่ะ เขาก็อยากอยู่ด้วยกันเป็นธรรมดา กูรักมึง กูก็อยากอยู่ใกล้ๆ มึง ได้เจอกันทุกวัน นอนกอดกันทุกคืน ก็จะได้สบายใจหายห่วง หายคิดถึงได้บ้าง จุ๊บ!!” สุดท้ายกูก็อดจูบมันไม่ได้ แต่ก็แค่ก้มลงไปจุ๊บเบาๆ ที่ปากเร็วๆ นั่นแหละ
“…………………………” อ้าว ไอ้ห่า อย่าบอกนะว่าหลับ
“พาย…ไอ้พาย เฮ้ยหลับจริงเหรอวะ เฮ้ยแรดๆ ไอ้แรด…อ๊าว!!! ไอ้ห่าคุยกันอยู่ดีๆ หลับไปเลยซะงั้น” แล้วไงวะเนี่ย กูอุตส่าห์หว่านล้อม ยังไม่ทันได้คำตอบก็เสือกมาหลับ เฮ้อออออ จะไปทำอะไรได้นอกจากหลับตามมันไป ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันล่ะครับ
******************
******************
สรุป ตื่นขึ้นมาต่างฝ่ายต่างก็ต้องรีบจัดการกับภาระกิจของตัวเอง ผมวันนี้มีสอบก็ต้องรีบออกแต่เช้า ส่วนไอ้พายถูกพี่ๆ ทีมงานมาตามให้รีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปเตรียมตัวสำหรับงานแถลงข่าวช่วงบ่ายโมงของวันนี้ ผมเองโชคดีที่มีสอบแค่ช่วงเช้าเสร็จตอน 11 โมง ผมก็รีบบึ่งรถกลับมาที่ค่ายเพื่อจะได้ทันงานแถลงข่าวของไอ้พายครับ
“สวัสดีครับพี่ๆ สื่อมวลชนทุกคน ก่อนอื่นต้องขอบคุณพี่ๆ มากๆ นะครับที่มารวมตัวกันในวันนี่ หลังจากเรื่องราวของพายทำให้หลายๆ คนต้องวุ่นวายกันยกใหญ่…วันนี้พายก็อยากจะมาเล่าความจริงให้พี่ๆ ทุกคนได้ทราบกันนะครับ…”
งานแถลงข่าวเริ่มต้นขึ้นด้วยไอ้พายมันออกมาเล่าเรื่องราวในรูปให้กับทุกคนฟัง ผมแอบเห็นพี่ๆ นักข่าวบางคนถึงกับน้ำตาซึมสงสารในความโชคร้ายของมัน ผมว่าการที่มันออกมาพูดความจริง ก็เป็นทางออก และทางเลือกที่ดี เพราะหลายคนให้ความสงสารและเห็นใจมันมากกว่าที่จะซ้ำเติม และผมก็คิดว่าคงจะมีหลายๆ สำนักข่าวที่คงตัดสินใจจะไม่ขุดคุ้ยเรื่องของมันต่อไปอีก เพราะเพียงแค่สิ่งที่มันต้องเจอ ก็ทำให้มันเจ็บปวดมากพออยู่แล้ว แต่ก็ต้องทำใจนะครับ เพราะเมื่อมีคนเข้าใจ และพร้อมจะยุติ แต่ก็ยังคงมีคนที่ต้องการจะเดินหน้าต่อ เพื่อขุดค้นทุกอย่างออกมาให้เป็นข่าวให้จงได้ ซึ่งผมว่าเรื่องนี้ ทางพี่คิวจัดการได้อยู่แล้วครับ
“สุดท้ายนี้… พายก็อยากจะประกาศให้พี่ๆ ทุกท่านได้รับทราบอีกเรื่องนึงครับ คือ พายคงจะต้องยุติบทบาทการเป็นนักร้องของตัวเองในค่ายเมโลดี้มิวสิคลงแล้ว พายทำเรื่องเสื่อมเสียและวุ่นวายหลายอย่าง ถึงแม้เรื่องบางเรื่อง มันจะไม่ได้เกิดขึ้นมาเพราะพายก็ตาม แต่ทั้งหมดทั้งมวล หลายๆ สิ่งก็เกิดจากการกระทำที่พายได้เลือกเดินเอง และเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม…พายยังคงรักการเป็นนักร้อง รักที่จะได้ร้องเพลงให้ทุกคนได้ฟัง และมีความสุขไปกับเพลงของพาย แต่คนเรา ทำผิดก็ต้องยอมรับผลที่เราได้ปลูกเอาไว้ พายขอบคุณทุกๆ คนมากนะครับ ที่รักพาย รักเพลงของพาย และให้การต้อนรับพายดีเสมอมา พายไม่รู้ว่าอนาคต พายจะได้มีโอกาสมาร้องเพลงให้ทุกคนได้ฟังอีกรึเปล่า แต่พายอยากจะบอกกับทุกคนว่า พายรักพวกคุณครับ พายรักแฟนเพลงของพายทุกคน มีพวกคุณพายถึงมีวันนี้ ขอบคุณมากจริงๆ ครับ”
เสียงฮือฮาเกิดขึ้นหลังจากที่พายประกาศจะออกจากวงการนี้ และผมก็ได้เห็นน้ำตาของมันอีกครั้ง มันก็คงจะใจหายและเสียใจมากเหมือนกัน แต่ในเมื่อมันเลือกแล้ว ผมเองก็เคารพในการตัดสินใจของมันเช่นกัน แต่ผมเชื่อว่า ยังไงซะ อีกไม่นานแฟนๆ เพลงของมัน ก็คงจะต้องเรียกร้องให้มันได้กลับมาอีกครั้งแน่นอน ถึงตอนนั้น มันอาจจะเรียนจบ เรื่องทุกอย่างอาจจะจางหายออกไปจากจิตใจของมันแล้ว ถึงวันนั้น ผมจะเป็นคนขอเล่นแบ็คอัพให้มันเองครับ…ก็เล่นดนตรีกับคนที่เรารักน่ะ มีความสุขมากนะฮะ
หลังจากนั้น ก็เปิดโอกาสให้พี่ๆ สื่อมวลชนได้ซักถามเพิ่มเติม ก็จะเป็นคำถามประเภท ‘แล้วน้องพายจะไปทำอะไรต่อ’ ‘ที่ลาออกจากการเป็นนักร้องเพราะโดนค่ายแบนรึเปล่า’ ‘เรื่องที่เขาว่าน้องพายมั่วผู้ชายจริงไหม’ ‘น้องพายเป็นเกย์จริงๆ รึเปล่า’ ซึ่งทุกคำถาม ไอ้พายมันก็ตอบตามความเป็นจริง ทั้งเรื่องที่มันเคยมั่ว และเรื่องที่มันเป็นเกย์ แต่มีคำถามนึงเล่นเอาผมใจสั่น และเกือบที่จะลืมหายใจไปกับคำตอบของมันทีเดียวครับ
“น้องพายคะ แล้วตอนนี้น้องพายมีแฟน หรือคนที่คบอยู่ด้วย หรือคนที่น้องพายรักรึยังคะ”
“อืม…เรียกว่า มีคนที่ห่วงใยพาย และรักพายคอยดูแลพายอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้ดีกว่าครับ พายไม่อยากจะจำกัดความว่า เขาเรียกว่าแฟน หรืออะไร แต่มันก็ทำให้พายรู้สึกปลอดภัย และสบายใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ…ไม่ต้องไปตามหาหรอกนะครับว่าเป็นใคร พายก็หมายถึงคนที่รักพาย ทุกๆ คนนั่นแหละครับ ไม่ว่าจะเป็นพี่คิว พี่โรส พี่นุช พี่ๆ ทีมงานเมโลดี้มิวสิคทุกคน เพื่อนๆ พี่ๆ ศิลปิน ทุกคนดีต่อพายมาก พายรักทุกๆ คนมากครับ”
เหมือนคำตอบ จะเป็นการพูดถึงบุคคลรวมๆ แต่ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองอีกสักครั้งได้ไหม ว่ามันหมายถึงผมเป็นพิเศษ…เพราะแว๊บนึง ในขณะที่พูด มันหันมาสบตาผม และเราจ้องตากันอยู่ซักพัก พอให้ผมได้ยิ้มตอบ และผมก็เสือกเขินไปกับคำพูดของมันซะงั้น…ไอ้ห่าริวเอ๊ย ไม่รู้เลยว่าเขาหมายถึงมึงรึเปล่า เสือกไปหวั่นไหวซะงั้น สมควรแล้วที่มันด่าว่าอ่อน
***********************
***********************
จบงานแถลงข่าว และเหล่าบรรดาพี่ๆ สื่อมวลชนได้แยกย้ายกลับกันไปแล้ว ไอ้พายก็ต้องเข้าไปคุยเรื่องสัญญา เรื่องเอกสารต่างๆ กับพี่ๆ ทีมงานและพี่คิวจนเย็น
ผมกลับเข้าไปที่บ้านสีขาวอีกครั้ง เข้าไปเก็บของๆ ตัวเอง เก็บเสร็จ ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงใหญ่ เตียงที่ผมใช้นอน และเตียงที่ผมใช้กอดไอ้แรดมันนอนหลับไปด้วยกันทุกๆ คืน เตียงของเราสองคน ทุกๆ มุมในบ้านหลังนี้ มีหลายๆ ความทรงจำของผมกับมันเกิดขึ้น ผมใจหายนะครับที่จะไม่ได้อยู่กับมันในบ้านหลังนี้อีกแล้ว และยิ่งรู้สึกหดหู่ไปมากกว่านั้นก็ตรงที่ ผมคิดว่ามันคงจะไม่ยอมย้ายไปอยู่กับผมแน่นอน แล้วหลังจากนี้ งานผมก็จะต้องยุ่ง เรียนก็ยุ่ง มันเองก็ต้องเรียนเหมือนกัน ถึงแม้เราจะอยู่มหาฯลัยเดียวกัน แต่ก็อยู่คนละคณะ แถมคณะมันกับคณะผมก็ยังเรียนกันคนละที่ ไม่ได้มีโอกาสจะได้มาเจอกันบ่อยๆ อยู่แล้ว อุตส่าห์เริ่มๆ ที่จะคุยกันมากขึ้น เปิดใจให้กันมากขึ้น และมันก็เหมือนจะยอมรับผมมากขึ้นแล้วเชียว ถ้าต้องมาห่างกันอีก ผมกลัวจังเลยครับ…
“นี่… เมียตายเหรอไง นั่งทำหน้าเป็นส้นตีนอีกและ” ผมสะดุ้งน้อยๆ เพราะแม่งเสือกมาแบบเงียบๆ แต่พอมาถึงก็ด่านำมาเลยตามสไตล์มัน
“ตายห่าอะไร เมียกูมันก็ยืนด่าผัวตัวเองอยู่นี่ไง” เหอะๆๆ เข้าตัวนะมึง สมน้ำหน้า ช่วยไม่ได้เสือกเปิดช่องให้กูเอง
“ไอ้เหี้ย!!!” แล้วอย่าหวังว่าไอ้แรดนี่เขาจะเขินนะครับ ไม่มีทางซะหรอก
“หึหึ…มาเก็บของเหรอ” เลิกสงครามกันชั่วขณะ เพราะมันตอบคำถามผมเสร็จ มันก็เดินไปหยิบนู่นหยิบนี่มากองรวมกัน พวกงานที่มันเรียน หนังสือ คอมพิวเตอร์ และก็ของใช้ส่วนตัวอีกไม่มากนัก ก่อนที่มันจะทยอยเอาทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทางใบโต ผมก็นั่งดูมันหยิบนู่นฉวยนี่เพลินตา แต่ก็แอบใจหายไปพลางๆ จนมันเก็บของเสร็จนั่นแหละครับ
“นี่… ปวดท้องเมนส์หรือไงวะ นั่งทำหน้าพิลึกนะไอ้สัตว์ จะไปได้ยัง…”
“ไปไหน…” จะไล่กูไปไหนวะ กูรู้แล้วน่าว่ากูต้องกลับห้องตัวเอง ก็แค่อยากจะอยู่ดูมึงเก็บของก่อน
“แล้วมึงจะไปไหนล่ะ” ไอ้ห่านี่มันชอบตอบคำถามด้วยคำถาม กูล่ะเพลียกับเมียตัวเองจริงจริ๊ง
“ก็…กลับคอนโด”
“เออ…ก็ไปสิ นั่งทำหน้าท้องผูกอยู่ได้” อะไรวะ เดี๋ยวก็หาว่ากูมีเมนส์ เดี๋ยวก็หาว่ากูขี้ไม่ออก จนกูอยากจะไปชะโงกดูหนังหน้าตัวเองตอนนี้แล้วนะเว้ยเนี่ย
“แล้วมึงล่ะ…” ผมกะว่าจะไปส่งมันก่อนน่ะครับ
“แล้วกูทำไม? มึงสมองเสื่อมเหรอมึงพึ่งจะตอบกูว่า มึจะกลับคอนโด แล้วจะให้กูไปไหน หรือมึงลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนมึงพูดอะไรกับกู” เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เช๊ดดดดดดดดดดดเขร้!!!!!!!!!!!!!! กูหูฝาดเปล่าวะเนี่ย ที่มันพูดนี่คืออะไร คือยังไง คือหมายความว่า คือว่า คือจะไปอยู่กับกูใช่ไหมเนี่ย…โอ๊ยยยย ดีใจโว้ยยยยยยย ทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ ไม่คิดว่ามันจะยอม
“คือ…คือ…คือ….มึงจะ มึงจะ มึงจะ…” ผมไปไม่ถูกเลยครับ ดีใจอะ
“เป็นเหี้ยอะไรขึ้นมาอีกล่ะ เดี๊ยวกูกระทืบให้หายติดอ่างเลยดีไหม…”
“คือมึงจะไปอยู่กับกูใช่ไหม” พอบอกจะโดนกระทืบเสือกพูดออกมาคล่องปรื๋อเลยฮะ
“เออ!!! ไอ้เหี้ย…จะไปไม่ไป ชักช้ากูเปลี่ยนใจนะไอ้สัตว์” มันกระแทกเสียงเออ และปล่อยเหี้ยใส่ผมเสร็จก็เดินสะบัดตูดหันหลังลงไปข้างล่าง ผมเองพอหายเอ๋อ ตั้งสติได้ก็พาแก้มแตกๆ จากรอยยิ้มของตัวเอง วิ่งตามตูดมันลงไปอย่างเร็ว ก่อนจะเห็นมันเดินเข้าไปคลุมผ้าบนแกรนด์เปียโนตัวใหญ่ ที่เราสองคนใช้ซ้อมใช้ร้องเพลงด้วยกันเกือบทุกวัน คลุมเสร็จมันก็ถอยออกมายืนเหม่อดูผลงานการคลุมผ้าของตัวเองเงียบๆ
“นี่… ถามจริงๆ อย่าพึ่งด่ากูนะ อย่าพึ่งกวนตีนกูด้วย… ทำไมถึงยอมไปอยู่กับกูล่ะ” ผมเองก็เดินเข้าไปหามันเงียบๆ ก่อนจะรั้งตัวมันจากข้างหลังเข้ามากอด…เดี๋ยวนี้มันไม่ค่อยสะดุ้งแล้วเวลาผมกอดมันครับ เหมือนมันจะรู้ว่าเป็นผม มันก็จะมีอิดออดดีดดิ้นบ้าง แต่ก็ยอมให้ผมกอด
“ก็…ชินมั้ง…ถ้ากูนอนคนเดียว ใครจะกอดกูล่ะ…นี่ไอ้เหี้ยปล่อยกูได้ยัง ยังไม่ถึงเวลากอด ไม่ต้องเสือกกอดพร่ำเพรื่อ ปล่อยเร็ว กูหิวข้าวแล้วไอ้ห่านี่ จิ๊!!”
“หึหึ อีกแป๊บนึง ขอคำถามสุดท้าย… วันนี้ตอนที่นักข่าวถามเรื่องคนรักน่ะ แล้วที่มึงตอบแบบนั้น…กูจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหม…ว่าเป็นกูหืมม์” ผมยังคงกอดเอวบางของมันอยู่ พร้อมทั้งวางคางบนบ่าเล็กๆ ของมัน แล้วผมก็คุยกับมันผ่านเสียงกระซิบข้างๆ หู
“โถ่ ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย มึงนี่หน้าด้านเนอะคิดเองเออเอง…กูก็หมายถึงทุกๆ คนนั่นแหละ ชอบขี้ตู่นะมึงเนี่ย…จะปล่อยได้ยังกูหิวววววววววว กูบอกว่ากูหิวววววววววว ได้ยินไหมเนี่ย”
“ฟอดดดดดดดดดดด…หมายถึงทุกคน ก็แสดงว่าเป็นกูด้วยนั่นแหละ ดีใจจัง…รักมึงนะ…ปะๆ ไปห้องหอของเรากันนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ริวจะพาไปขึ้นสวรรค์เอง ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ยยยยยย สัตว์ พอแล้วกูพูดเล่นนนนนนน…พ๊ออออออออ”
ตอนแรกๆ ก็ได้หอมแก้มมันฟอดใหญ่อยู่หรอกฮะ แต่เพราะความปากหมามากไปหน่อยเลยโดนมันหันมาตบบ้องหูไปสองสามทีไม่มียั้ง ไม่มีสแตนด์อิน ตบจริงเจ็บจริง… แต่ผมก็รักจริงนะครับคนนี้อะ
TBC
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510393 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก