สวัสดีค่ะ...
ขอโทษด้วยนะคะที่ Mercy หายไปนานเลย
จริงๆ ตอนแรกว่าจะลงให้พร้อมกับตอนพิเศษน้องเลิฟเมื่อคืนวันศุกร์ แต่ก็ลงได้แค่เรื่องเดียว
เสาร์อาทิตย์ก็มีโปรแกรมวันพ่อนู่นนี่นั่นมากมาย
จริงๆ ตอนแรกจะมาลงให้ตอนเมื่อคืน แต่ เมื่อคืนน้องชาย Mercy รถแหกโค้งค่ะ ต้องวิ่งวุ่นไปโรงพยาบาล
แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้ว แค่ฟกช้ำ แต่ต้องนอนให้น้ำเกลือไปก่อนค่ะ
เรื่องราวช่วงนี้ก็หวานปนขมๆ นะคะ
อยากจะบอกว่า จะไม่ให้ดราม่ามากนักนะคะ เพราะ Mercy เองเขียนดราม่าๆ แล้วเหนื่อยเหลือเกินค่ะ
เรื่องราวชีวิตของน้องก็จะไม่ดราม่าซับซ้อนมากนักนะคะ
หลังจากนี้เรามาลุยชีวิตรักโหดมันฮาของเค้ากันดีกว่า
ขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนมาถามไถ่นะคะ ขอภัยจริงๆ อีกสักครั้งค่ะ...
ปล. คำผิดเดี๋ยวเจอแล้วจะมาแก้นะคะ Mercy ต้องออกไปหาน้องก่อน
ปลล. อัพตอนพิเศษน้องเลิฟแล้วตั้งแต่เมื่อวันศุกร์นะคะ แอบโฆษณากันเล็กน้อย http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?board=25.0
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์เลยค่ะ 
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 16หลังจากวันที่ผมร้องเพลงจีบมัน มันกับผมก็เหมือนจะญาติดีกันขึ้นมานิดนึง ย้ำนะฮะว่านิดนึง…เพราะคำพูดคำจา เราก็ยังคงด่าทอกันเช่นเคยๆ ผมก็ได้แต่ทำใจ สงสัยชาตินี้กูจะต้องโดนเมียเรียกไอ้เหี้ยไปตลอดชีวิต เอาวะ ถ้าคำว่าไอ้เหี้ยมันเรียกออกมาด้วยความรัก ผมยอมก็ได้
ตอนนี้ผมกับไอ้แรดกำลังนั่งรอพี่คิว กับพวกพี่ๆ ทีมพีอาร์ กันอยู่ครับ เพราะเมื่อกี้พี่คิวโทรมาบอกว่ารู้ตัวคนปล่อยรูปแล้ว เดี๋ยวจะเข้ามาคุยด้วย ระหว่างรอไอ้ห่าพายก็เสือกกลับไปอยู่โหมดเดิมอีกแล้วครับ นิ่ง เงียบ เหม่อ ตาลอย เศร้า เหมือนจิตแม่งหลุดไปแล้วฮะ ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากดึงมือมันมากุมเอาไว้ บีบกระชับเบาๆ ขอทำตัวเป็นพระเอกกับเขาบ้าง แรกๆ ไอ้ห่านี่ก็ไม่เสือกบีบมือผมกลับนะครับ แบบมือให้ผมจับอยู่อย่างงั้น แต่ด้วยความขี้บังคับ บวกขี้เสือกของผม ผมก็เลยใช้อีกมือที่ว่าง ไปจับมือมันให้กำมือผมให้ได้ หึหึ มันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะปฏิเสธได้ เพียงแค่นี้ก็เสร็จโจรแล้วครับ
นั่งบีบมือกันอยู่ไม่นานนัก พวกพี่คิวก็มาครับ นอกจากบรรดาพี่ๆ ทีมงานแล้ว ผมก็เห็นเพิ่มผู้ชายสองคนที่ท่าทางจะเป็นนักสืบ กับพี่อีกคนหนึ่งที่รู้สึกว่าจะเป็นทนายของบริษัทครับ ท่าทางพี่คิวแกคงจะได้หลักฐานมาเยอะครับ
“พาย…พายพอจะจำ เอ่อ จำหน้าของคนที่…เอ่อ อยู่ในกลุ่มตอนนั้นได้ไหม” พี่คิวแกก็คงไม่ค่อยกล้าพูดตรงๆ ให้มันสะเทือนใจนะครับ เพราะหน้าไอ้พายตอนนี้ซีดมาก
“พายจำไม่ได้หรอกครับพี่ ตอนนั้น…พายไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรได้เลย แม้แต่มอง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็ว และ…รุนแรง พายได้แต่ร้องไห้ น้ำตาพายไหลจนพายมองไม่เห็นอะไร” โอ๊ยยยยยย ทำยังไงดีครับ ผมอยากดึงมันมากอด น้ำเสียงสั่นๆ กับตาแดงๆ มันจะทำให้ผมทนไม่ไหวครับ
“แล้ว…พายพอจำได้สักนิดไหม ว่าหนึ่งในนั้น มีคนเอเชียอยู่ด้วยรึเปล่า” ไอ้พายสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหลับตาลงซักครู่ เหมือนนิ่งคิด ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาพยักหน้าให้พี่คิวน้อยๆ
“มีครับ พายจำได้ เพราะนอกนั้นหัวทองหมดทุกคน แต่พายไม่รู้นะว่าเขาเป็นคนชาติไหน แต่เป็นเอเชียแน่ๆ”
“งั้นก็ลงล็อค…มันเป็นคนญี่ปุ่น ชื่อมาร์ค หรือมาโคโตะ ย้ายตามญาติมาอยู่ที่อังกฤษเพราะพ่อแม่เสียหมดแล้ว เรียนไม่จบไฮสคูล เพราะติดยา หลังจากนั้นก็โดนส่งตัวไปบำบัดอยู่หลายครั้ง จนออกมาล่าสุดก็ขายยาด้วย แต่ว่าเกิดหักหลักเรื่องผลประโยชน์กันขึ้น มันเลยต้องหนีมาอยู่เมืองไทย และตอนนี้มันกำลังแย่ ไม่มีงาน ไม่มีเงิน และติดยา และเหตุการณ์ตอนนั้น ก็มันนี่แหละเป็นคนถ่ายรูป และเก็บเอาไว้ แล้วพอมันรู้ว่าพายที่เป็นนักร้อง คือพายที่มันเคย…นั่นแหละ มันก็เลยเอารูปไปขายให้กับหนังสือต่างๆ ได้รูปละเป็นแสน… ตอนนี้มันหนีไปกบดาลอยู่ทางใต้ คิดว่ามันกำลังคิดจะหนีไปมาเลฯ”
“ไอ้ยาเหี้ยๆ นี่มันทำให้คนเราต้องมาทำร้ายคนอื่นได้อย่างเลือดเย็นจริงๆ สัตว์เอ๊ย!!!!” ผมลืมตัวสบถออกมาต่อหน้าพี่คิว ก่อนจะหันไปทำหน้าลุแก่โทษ ยิ้มแหยๆ สำนึกผิดที่ปากพล่อยไปหน่อย
“แต่ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะจบเรื่องนี้ไม่เกินอาทิตย์นี้แหละ เพราะตอนนี้พี่แจ้งความไปแล้ว เพราะพี่ได้หลักฐานมาจากสำนักพิมพ์ต่างๆ ที่ซื้อรูปนี้มา”
“แล้วเขายอมช่วยเราเหรอฮะ ทำไมได้หลักฐานมาง่ายๆ” ผมสงสัยครับ เพราะพวกสื่อฯ นี่จะปิดบังแหล่งข่าวกันแบบว่า รักษาเท่าชีวิต
“หึหึ…ก็ต้องมีด้านมืดกันบ้าง อย่างน้อยๆ ตอนนี้อิทธิพลของพ่อพี่ก็ยังถือว่าเป็นเจ้าพ่อสื่อฯ วงการบันเทิงอยู่ เอาพอ่ไปขู่บวกกับพี่ขู่เองด้วย พี่ก็โมเมว่าพี่มีหลักฐานจากที่อังกฤษ ถ้าหากว่าไม่ยอมบอกจริงๆ แล้วพี่จับไอ้คนเอารูปมาขายได้ พี่จะให้มันซัดทอดและเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แค่นี้เอง ง่ายๆ” เออะ…ผมพึ่งรู้ว่า พี่คิวเองก็มาเฟียพอตัวนะฮะเนี่ย แต่พี่คิวไม่เคยใช้อำนาจบาตรใหญ่กับคนอื่นเลย พี่คิวเป็นคนอ่อนสุภาพ เฮฮา และเป็นคนดีคนหนึ่งที่น่าเอาแบบอย่างมากๆ ครับ
“พายขอบคุณพี่คิวมากนะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยนะฮะที่ทำให้พวกพี่ๆ ต้องมาเดือดร้อนกันเพราะพาย ต่อไปจะให้พายทำอะไร บอกพายได้เลยนะครับ พายยินดี และยอมทุกอย่าง” จริงๆ ไอ้ห่านี่มันเป็นคนจิตใจดีแบบไม่น่าเชื่อจริงๆ นะครับ ก็ดูจากบุคลิก ลักษณะท่าทางมันแล้ว น่าจะเป็นคนวีนๆ เรื่องมาก คุณหนู ไม่ยอมคน ไม่แคร์โลก แต่นี่ไม่ใช่เลย ไอ้ความแรดๆ ปากดีไปวันๆ ของมันน่ะ เป็นแค่เกราะหุ่ม เอาไว้ปกป้องตัวเองเท่านั้น เนื้อแท้ของมันเป็นคนที่เห็นแก่คนอื่นก่อนตัวเอง และแคร์คนอื่นมากๆ มันเฝ้าแต่ขอโทษพี่คิวทุกครั้งที่เจอหน้ากัน จนพี่คิวต้องคาดโทษว่าห้ามขอโทษอีก มันถึงได้เพลาๆ ลงบ้าง
“ขอโทษอีกและ พี่บอกว่ายังไงหะพาย เลิกเกรงใจ และเลิกคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองได้แล้ว เรื่องนี้มันใช่ความผิดพายซะที่ไหนกัน…แต่เดี๋ยวเราเคลียร์เรื่องนี้จบ เราคงต้องมีอีกเรื่องที่ต้องเคลียร์กับนักข่าวอีก ก็ไอ้เรื่องเที่ยวเตร่ แล้วก็เรื่องกับหนุ่มๆ ของเรานั่นแหละ อันนี้เนี่ยพี่ก็จะถือว่าพายมีส่วนผิดด้วยแล้วกัน ถ้าอยากจะโทษตัวเอง ก็โทษที่เราประมาทและไว้ใจคนมากเกินไป อย่าคิดว่าเขาสัญญากับเราแล้วว่าจะไม่พูดกับใคร แต่ปากคนน่ะ มันก็สามารถพูดได้ตลอดอยู่แล้ว เขาไม่ใช่ญาติพี่น้อง ไม่ใช่คนที่รักเรา เขาไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดกับเรา เพราะฉะนั้น เขาอยากพูดอะไรเขาก็พูด พายเองต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องถัดมา ขอพี่เคลียร์เรื่องปัญหาหลักให้จบก่อน แล้วเราค่อยมาว่าเรื่องนี้กันนะ”
“ได้ครับพี่คิว จะให้พายทำยังไงบอกได้เลยนะครับ” ไอ้แรดที่เลิกแรดชั่วขณะ ทำหน้าสลดลงอย่างน่าสงสาร ผมเลยเอื้อมมือไปแอบกุมมือมันเอาไว้ใต้โต๊ะ เพราะตอนนี้มีคนอื่นๆ นอกจากพี่คิวพี่โรสนั่งอยู่ด้วย ผมก็ไม่อยากจะโจ่งแจ้งจนเกินไป ดีที่วันนี้เรามานั่งคุยกันบนโต๊ะอาหารใหญ่ของบ้าน และผมก็เลือกที่จะนั่งข้างๆ ไอ้พายมัน เลยสามารถแอบจับมือมันได้ครับ
“เอ่อ…พี่คิวครับ ถ้าหากพรุ่งนี้พายอยากจะขออนุญาตให้เพื่อนที่มหาฯลัย เข้ามาหาได้ไหมครับ คนนี้เพื่อนสนิทพายเอง เขาจะเอาพวกรายงาน กับเล็คเชอร์มาให้น่ะครับ คนนี้ไว้ใจได้จริงๆ” เพื่อนสนิท? ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ? สนิทแค่ไหนเนี่ย ถึงขั้นขออนุญาตให้เข้ามาหา แสดงว่าแม่งสนิทมาก แล้วทำไมกูต้องทำตัวขี้เสือกแบบนี้ด้วยวะเนี่ย…แม่งอยากรู้เว้ย!!!
“คนเดียวใช่ไหม? ถ้าคนเดียวก็โอเค แล้วถ้าพายยืนยันว่าเขาจะไม่สร้างปัญหาให้พาย หรือเอาเรื่องที่พายอยู่ที่นี่ไปบอกใคร พี่ก็โอเค แต่ว่าอาจจะต้องให้รถบริษัทออกไปรับมานะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาจะมากี่โมง พายโทรมาบอกพี่นุชแล้วกัน แล้วเดี๋ยวพี่ให้พี่นุชให้คนขับรถไปรับมาแล้วกันนะ แต่กำชับเพื่อนไว้ด้วยแล้วกัน ว่าห้ามบอกใครว่าจะมาหาพาย แล้วถ้าเขาจะเอางานพายไปส่งให้ ก็ให้บอกว่า มารับที่บริษัท พายให้คนฝากเอาไว้นะ”
“ได้ครับพี่คิว ขอบคุณมากๆ ครับ”
หลังจากพวกพี่คิวกลับไปแล้ว ไอ้พายก็บอกว่าจะขึ้นไปทำรายงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ เพราะพรุ่งนี้จะได้ฝากเพื่อนเอาไปส่ง ผมก็เลยปล่อยให้มันขึ้นไปทำงานสงบๆ ของตัวเองข้างบน ส่วนตัวผมเองก็นั่งซ้อมกีตาร์ กับเอียร์เทรนนิ่งอยู่ข้างล่าง เพราะพรุ่งนี้มีเทสย่อย… ต่างคนต่างก็จมอยู่กับงานของตัวเอง จนผมเริ่มเมื่อย มองนาฬิกาอีกทีก็เกือบตีหนึ่งแล้ว ไปอาบน้ำนอนดีกว่าครับพรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้า และทั้งวัน
ขึ้นมาบนห้อง ผมก็ค่อยๆ แง้มๆ เข้ามา แม่งทำตัวเหมือนโจรเลยกู…ในห้องยังเปิดไฟสว่าง แต่เงียบมาก มองไปที่โต๊ะเปล่าตัวใหญ่สีขาว ที่ไอ้พายมันยกขึ้นมาใช้แทนโต๊ะเขียนแบบชั่วคราว ก็เห็นไอ้แรดตัวเล็กของผมนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ ที่เต็มไปด้วยกองกระดาษเต็มไปหมด
“พายๆ พายๆ ลุกขึ้นไปนอนที่่เตียงไป” ผมเข้าไปเขย่าตัวมันน้อยๆ ปลุกให้ตื่นจากท่านอนที่ฝืนธรรมชาติ เกรงว่าถ้าปล่อยให้มันฟุบอยู่แบบนี้อีกไม่เกินชั่วโมง ตื่นขึ้นมาได้เห็นพ่อนักร้องคอเอียงกันบ้างล่ะ
“อื้มมมม!!!!” แหนะ ไอ้ห่านี่ อุตส่าห์มาเรียกให้ไปนอนดีๆ ดันมีการปัดไม้ปัดมือเราออกซะอีก ง่วงแล้วงอแงนะมึงเนี่ย
“อื้มแล้วก็ลุกสิวะ นอนแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดคอ ลุกเร็วๆ” คราวนี้ผมต้องงัดหัว งัดคอมันให้ลุกขึ้นจากโต๊ะครับ เขย่าตัวเฉยๆ ไม่มีทางขยับ
“จานอนนน…” นั่น!!! งอแงหนักเข้าไปอีก กูรู้แล้วโว้ยว่าจะนอน กูก็ง่วงอยากนอนเหมือนกันนั่นแหละ นี่ถ้ากูไม่รักมึงนะ กูปล่อยให้แม่งนอนคอหักอยู่บนโต๊ะนี่แหละ ดื้อนัก
“ก็จะพาไปนอนนี่ไง ลุกเร็วๆ นะครับนะ เดี๋ยวริวพาไปนอนนะครับพาย” ต้องเล่นบทพระเอกกันหน่อย…แม่ง กูพูดไปก็คลื่นไส้ไป…ก็คนมันไม่ชินนี่ฮะ ปกติเคยพูดจาดีๆ ใส่กันซะที่ไหน
“อืมมม…อุ้มหน่อย” หะ!!!! อะไรของมึงงงง อุ้มหน่อยห่าอะไร โตเป็นควายแล้วมาอ้อนให้อุ้ม ผมว่าสงสัยมันคงจะละเมอแน่ๆ เลยครับ เพราะมันยังพูดทั้งๆ ที่ฟุบอยู่กับโต๊ะ
“ฟี่…อุ้มพายหน่อย” ฟี่? ไอ้ฟี่ ไอ้เหี้ยฟี่ ไอ้ห่าฟี่นี่แม่งเป็นใครวะ แล้วเมียกูเสือกร้องเรียกให้มันอุ้มเนี่ย…คนเราถ้าถึงขั้นละเมอบอก นี่แสดงว่ามันต้องเกิดความคุ้นชิน และกระทำซ้ำๆ กันบ่อยๆ นะ ใครวะไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย
“ไม่ใช่ฟี่ แต่เป็นผัวมึงนี่แหละ…กูอุ้มก็ได้ เห็นว่าเป็นเมียหรอกนะไอ้ห่า แรดนักนะมึงเนี่ย ขนาดหลับยังละเมอเรียกชื่อคนอื่นเลย ห่าเอ๊ยยยย!!!” ด่ามันไป มันก็ไม่รู้สึกตัว ยังหลับหายใจเข้าออกสม่ำเสมออยู่เหมือนเดิม แม่งเอ๊ยยย ลำบากกูอีก ต้องสวมวิญญาณเป็นผู้ชายคนอื่นเพื่ออุ้มเมียตัวเอง เจริญแล้วกูเนี่ย
ผมค่อยๆ ช้อนตัวช้อนขา อุ้มมันแบบท่าเจ้าสาว ตัวมันเบามากกว่าที่คิด วันๆ แดกห่าอะไรบ้างไหมเนี่ยมึง แต่แปลกนะครับ เห็นตัวบางๆ เบาๆ แบบนี้ กลับจับแล้วนุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือ ยิ่งผิวมันนะนวลนิ่มเหมือนผิวเด็กเลย…
พอผมอุ้มมันมาหย่อนที่เตียงเสร็จ ก็ไปจัดการอาบน้ำแต่งตัวมานอนกอดมันเหมือนเคย เรื่องนอนกอดกันนี่ผมว่ามันเองก็คงเริ่มชินกับการมีผมกอดเวลานอนแล้วนะฮะ เพราะจากแรกๆ ที่เคยขืนๆ ตัวออกบ้าง แต่พักหลังๆ พอดึงตัวเข้ามากอดปุ๊บ มันก็วาดแขนตัวเองมาสอดกอดผมตอบ ก่อนจะค่อยๆ ซุกหน้าซุกตัวเข้าหาผมแล้วก็หลับลึกแบบสบาย…แค่ช่วงเวลานี้แหละครับ ที่ผมมีความสุขมากๆ มันเหมือนเด็กตัวน้อยๆ นอนหลับปุ๋ยให้ผมได้กอดได้หอม ผมรู้ว่ามันเริ่มวางใจ และรู้สึกปลอดภัยเวลาได้อยู่กับผมบ้างแล้ว…
……………………….
รุ่งขึ้นอีกวัน ผมตื่นก่อนไอ้พายมันครับ เพราะวันนี้ผมมีเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้า จนถึงห้าโมงเย็น วันนี้จัดเต็มทั้งวันเลยฮะ… ตกเย็นเลิกเรียนเสร็จ พวกไอ้แจ็คมันก็ชวนไปกินข้าวที่ห้างใจกลางเมือง แต่ผมกะว่าจะกลับไปกินกับไอ้พายมัน แล้วก็อยากจะรีบกลับไปดูหน้าไอ้เพื่อนเวรของมันด้วย (มึงยังไม่รู้จักเขาเลยเสือกไปเรียกเขาว่าเพื่อนเวร) แต่ผมก็ตามพวกมันไปห้างด้วยครับ เพราะกะว่าจะเข้าไปซื้อเค้กร้านอร่อยไปฝากไอ้พายมันหน่อย เห็นเมื่อวันก่อนตอนมันนั่งดูพวกนิตยสาร เขาลงพวกร้านเค้ก มันก็บ่นๆ ว่าอยากกิน
“ฮ่าๆๆๆๆ ฟี่อะไปแกล้งไอ้มิวมัน เดี๋ยวมันก็เอาคืนหรอก ฮ่าๆๆๆ แต่โคตรขำเลยเนอะ อย่าเห็นหน้ามันตอนที่เห็นรูปตัวเองโดนวาดหน้าเป็นโดราเอม่อนจัง ฮ่าๆๆๆ” เสียงไอ้ห่าพายนี่ครับ หัวเราะร่วนเชียว แล้วฟี่ เอ๊ะ ชื่อนี้ที่แม่งละเมอเมื่อคืน หรือว่าไอ้เหี้ยฟี่นี่จะเป็นเพื่อนซี้ที่มันเคยบอก
“แต่ไอ้เหี้ยมิวมันหน้าเหมือนแมวจริงๆ นี่ ตอนที่พวกไอ้ชินบอกว่าให้วาด ฟี่นึกออกรูปเดียวเลย ต้องโดเรม่อนเท่านั้นฮ่าๆๆ เดี๋ยวครั้งหน้าฟี่เอารูปมาให้ดู เสียดายอะลืมเอาติดมาด้วย” ชัดเลย ไอ้เหี้ยฟี่อะไรนี่เป็นผู้ชาย ผมรีบสาวเท้าเข้าไปเสนอหน้าก่อนเลยครับ
“อ้าว… เฮ้ยยยย พาย นี่มันริววง……นี่หว่า โหตัวเป็นๆ เลยอะ งานกิ๊ฟปีที่แล้วผมก็ไปดูวงคุณเล่นนะครับ เจ๋งโคตรเลย” อย่ามาทำเป็นเยินยอกูนะไอ้สัตว์ มึงถอยห่างออกมาจากเมียกูเลย แล้วดูไอ้แรดนะครับ แม่งเสือกนั่งกระแซะซบหัวบนไหล่ไอ้เหี้ยนี่อีก
แม่งผมไม่อยากจะบอกหรอกนะครับ ว่าไอ้เหี้ยเพื่อนมันเนี่ย หน้าตาแม่ง…โคตรดี…เอาแบบไม่อัคติเลยนะครับ ผมว่า…แม่งหล่อกว่าผมอีก เป็นผู้ชายผิวแทน ที่ดูแล้วน่าจะแทนจากการเล่นกีฬา ตัวแม่งน่าจะสูงกว่าผม หน้าแม่งเข้มได้อีก ไว้เคราแบบเท่ๆ ผมยาวยุ่งๆ แค่บ่า แต่แม่งเสือกยุ่งแบบดูดี ใส่กางเกงขาเดฟสีเข้มแบรนด์เดียวกับที่ผมชอบ กับเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวตัวโคร่งๆ บนหลังเท้าซ้ายมันมีรอยสักรูปกราฟิกลายแปลกตา ดูท่าทางน่าจะออกแบบเอง แต่ที่เหี้ยไปกว่านั้น บนหลังเท้าขวามันเสือกมีรอยสักรูปขนมชนิดหนึ่ง ที่ดูยังไงก็ดูออกว่าเป็น ‘พาย’ หนึ่งถาด ไอ้เหี้ยยยยยยยยเอ๊ยยยย ผมไม่รู้ว่า มันสักเพราะชอบลายคิกขุแบบนี้ หรือว่ามันจงใจจะสื่อถึงไอ้แรดของผมกันแน่ แม่งกูไม่ชอบขี้หน้าแม่งเลย
“อ้าวไอ้เหี้ย แล้วมึงจะยืนค้ำหัวพวกกูอีกนานไหม ยืนทำหน้าส้นตีนอยู่ได้ แดกข้าวบูดมาหรือไงวันนี้…แล้วเพื่อนกูทัก ทำไมไม่ตอบ เป็นเหี้ยไรของมึง ถ้าอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากคุยก็ไสหัวไปอาบน้ำไป ข้าวเย็นอยู่ในครัว ป้าเขาเก็บไว้ให้มึงแล้ว กูแดกกับฟี่แล้ว” ปกติก็พูดกันแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว ด่ากันแรงกว่านี้อีก ผมเองก็ชิน และไม่โกรธอยู่แล้ว เพราะผมก็ปากหมา บางทีก็ต่อปากต่อคำกลับไปบ้างพอหอมปากหอมคอ… แต่วันนี้ทำไมมันรู้สึกต่างออกไป ผมน้อยใจ น้อยใจมากๆ ที่มันด่าผมต่อหน้าคนอื่น แถมผมอุตส่าห์รีบกลับมากินข้าวกับมัน แต่มันเสือกไม่รอผมเลย ทั้งๆ ที่ทุกวันก็รอ แม้ผมจะกลับค่ำกว่านี้ก็ตาม…มันด่าผมเสร็จ มันก็ไม่สนใจเหี้ยอะไรอีก หันไปเปิดสมุดสเก็ตภาพที่ช่วยกันประคองเปิดดูกันสองคนกับไอ้เหี้ยเพื่อนมัน แล้วปล่อยให้กูยืนเป็นไอ้บ้าไอ้บอ โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเป็นบ่าอยู่คนเดียว
“พาย… ฟี่ว่าพายพูดแรงไปหวะ” ไอ้เหี้ยเพื่อนมันหันไปกระซิบข้างๆ หูมัน จะกระซิบทำเหี้ยอะไร กูได้ยินอยู่ดี แล้วแม่งก้มไปใกล้จนจะแดกหูกันอยู่แล้ว
“ก็พูดกันแบบนี้อยู่แล้วอะ ปกติก็ไม่เห็นจะทำหน้าเป็นตูดแบบนี้” เออ ก็วันนี้กูไม่ปกติไงสัตว์ กูหึง มึงเข้าใจกูบ้างไหมเนี่ย
“พาย ขอโทษเขาเถอะนะ ฟี่ขอร้องล่ะนะ พายคนน่ารักของฟี่น่ะทำผิดแล้วก็ยอมขอโทษเสมอนี่” พายคนน่ารักของฟี่…ถุย ไอ้เหี้ยของมึเหรอ ของกูต่างหาก
“อัลฟี่ อ่ะ!!! พายไม่ผิดซะหน่อย ก็บอกแล้วว่าเป็นประโยคสนทนาประจำวัน เป็นคอนเวอร์เซชั่นปกติเข้าใจปะ” ไอ้เหี้ยเมียตัวดีของผมมันก็หันไปค้อนใส่เพื่อนมัน ทำหน้าตาหน้ารักงอนๆ เชิงอ้อนใส่ ไอ้เหี้ยเอ๊ย กับกูมึงไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ กูมันเหี้ยมากใช่ไหม กูมันน่ารังเกียจจนมึงไม่สามารถจะปฏิบัติตัวดีๆ ด้วยได้เลยเหรอ
“กูขอโทษ ที่เข้ามาขัดจังหวะ… กูแค่จะเข้ามาบอกว่า วันนี้กูอาจจะไม่กลับมานอนนี่ กูคงจะไปซ้อมแล้วไปแดกเหล้ากับพวกไอ้เหี้ยแจ็ค ในเมื่อถ้ามึงมีเพื่อนอยู่ด้วยแล้ว ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องห่วง กูไปล่ะ” ผมไม่ตอบโต้ ไม่ได้ด่ามันกลับ และไม่ได้อยากจะประชด แต่ผมอยู่ไม่ได้ ถ้าผมอยู่ต่อ ผมต้องเข้าไปต่อยเพื่อนมัน แล้วกระชากมันเข้าไปขังในห้องและทำอะไรๆ ตามใจตัวเองและตามอารมณ์ตัวเองแน่นอน ผมยังไม่อยากเลวในสายตามันไปมากกว่านี้ ผมขอไปหาที่หลบสงบสติอารมณ์ซักพัก ผมรีบเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น เข้าไปวางกล่องเค้กที่ซื้อมาไว้ในห้องครัว แล้วรีบออกไปหาพวกไอ้แจ็คที่มันคงยังนั่งแดกข้าวกันอยู่ที่ห้างเดิม…
“เฮ้ย แดกเหล้ากัน” ผมเดินเข้าไปหาไอ้พวกเหี้ยเพื่อนผมที่นั่งแดกอาหารญี่ปุ่นสุดฮิตกันอยู่
“อ้าวไอ้เหี้ย มาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ชวนเมาเลยนะ…แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไรมาเนี่ย ดูทำหน้าเข้า เมียมีชู้เหรอวะ” เอาเข้!!!!! ไอ้เหี้ยแจ็ค ไอ้สัตว์หมา แม่งเป็นหมอดูหรือไงวะ…กูอยากจะตะโกนใส่หน้ามันว่า เออ!!!
“แล้วข้าวปลานี่จะไม่แดกเหรอพ่อหนุ่มกินก่อนเหอะ หรือแดกเค้กที่ซื้อไปแล้ว” ไอ้บีมมือกลองที่หล่อกว่านักร้องนำอย่างผม ชวนแดกข้าวด้วยความเป็นห่วง ไอ้นี้เป็นพวกชอบห่วงชาวบ้านชาวช่องเค้าไปทั่วครับ มันนิสัยดีและไม่ปากหมาเหมือนไอ้เหี้ยแจ็ค
“เออ…แดกมาแล้วหวะ พวกมึงก็จะอิ่มแล้วนี่ เดี๋ยวไปร้าน….แล้วกันนะ กูโทรไปจองกับเฮียแล้ว” ร้านประจำพวกผมครับ ก็ร้านที่พวกเราเคยเล่นดนตรีกลางคืนกันแล้วพี่คิวมาเจอนั่นแหละฮะ เฮียเจ้าของร้านใจดี ถ้าพวกผมไป ก็มันจะให้เข้าไปนั่งโซนวีไอพีที่เงียบๆ ปลอดแฟนเพลงได้ครับ
“แล้วมาชวนพวกกูทำเหี้ยอะไร แบบนี้เขาเรียกมัดมือชกชัดๆ นะไอ้สัตว์” หมามันหอนอีกแล้วครับ
“งั้นมึงก็ไม่ต้องเสือกไป กูว่าจะเลี้ยงซะหน่อย” หางกระดิกทันที่พอบอกว่าจะเลี้ยง
“ไปคร๊าบบบบ คุณเพื่อน เพื่อนแจ็คขอโทษคร๊าบบบบบ ขอเพื่อนแจ็คไปแดกเหล้าฟรีด้วยคนนะคร๊าบบบบ” เบาๆ ก็ได้ไอ้ห่า สาวๆ โต๊ะข้างๆ มองกันเป็นสายตาเดียวแล้วเนี่ย
………………………………..
หลังจากที่พวกผมไปซัดเหล้าย้อมใจ (ย้อมใจน่ะน่าจะเป็นผมคนเดียว) แต่ก็ไม่ได้ถึขั้นเมามายอะไรมากนะครับ ถึงยังไงผมก็ยังต้องขับรถกลับอยู่ดี ยังไม่อยากโดนขึ้นหน้าหนึ่ง แค่นี้ค่ายผมก็โด่งดังแล้วครับ…ตอนแรกก็ชั่งใจนะฮะว่าจะกลับไปนอนคอนโดตัวเองดีไหม แต่มาคิดอีกที ผมกลับไปหาไอ้พายดีกว่าครับ ลึกๆ ก็เป็นห่วงมันด้วย เพราะผมว่ามันก็คงไม่กล้าให้เพื่อนมันค้างด้วยหรอก เพราะเพื่อนมันก็ถือว่าเป็นคนนอก และมันก็ขออนุญาตพี่คิวไว้แค่ให้เพื่อนมาหาเฉยๆ
ผมขับรถเข้ามาจอดที่บ้านสีขาว ที่ตอนนี้ปิดไฟเงียบเชียบ บ้านนี้ไม่ต้องล็อคกุญแจก็ได้ครับ เพราะนอกจากจะมีลุงยามสองคนเฝ้าหน้าบ้านแล้ว บริเวณรอบนอกก็ถือเป็นเขตของบริษัทด้วย และมียามคอยตรวจตาอยู่ตลอดเวลา
ผมเองพอเข้ามาในบ้านได้ ก็ขึ้นไปห้องนอนทันที ค่อยๆ แง้มประตูเหมือนเดิม ในห้องมีแต่เสียงแอร์และแสงไฟจากพระจันทร์นวลเด่นที่สาดเข้ามาผ่านทางหน้าต่างที่แง้มผ้าม่านเอาไว้เล็กน้อย มองเห็นไอ้พายนอนขดตัวตะแคงข้างกอดตัวเองอยู่ริมฝั่งที่มันนอนประจำ ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไม่รู้ว่าโล่งอะไร แต่ก็แค่เห็นมันนอนได้ก็สบายใจ… ตัวผมเองก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ออกมาแต่งตัวเสร็จ ก็ค่อยๆ ไปนอนลงข้างๆ มันบ้าง
แต่คืนนี้ผมไม่ได้หันไปกอดมัน ไม่รู้สิครับ ไม่ใช่ว่าโกรธนะ แต่มันยังน้อยใจอยู่ บางทีมันอาจจะไม่ต้องการอ้อมกอดของผมแล้วก็ได้ มันอาจจะอยากนอนสบายๆ โดยที่ไม่มีแขนของใครมาพันธนาการเอาไว้…หากแต่ผมยังไม่ทันจะหลับไป ก็ได้ยินเสียงไอ้คนข้างๆ ที่นอนหันหลังให้อยู่ สูดจมูกเบาๆ ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียง…
“ทำไมคืนนี้ไม่กอด” หาาาาา!!!! มึงว่าอะไรของมึงนะ พูดภาษาไทย หรือภาษาต่างดาว กูฟังไม่ถนัด หูกูเพี้ยนไปรึเปล่า
“หะ?” นั่นแหละ ผมตกใจจนต้องถามมันออกไปอย่างสงสัย
“หะอะไรล่ะ…ก็กูถามว่า…ทำไมคืนนี้ไม่กอดกู” ชัดเลยครับ หึหึ จากที่งอนๆ มันอยู่ตอนนี้ผมยิ้มแก้มจะฉีกอยู่แล้วฮะ
“อยากให้กอดเหรอ ไม่อึดอัดหรือไง”
“อือ”
“อืออะไร อืออยากให้กอด หรืออือไม่อึดอัด”
“ไอ้เหี้ย ถามเยอะอะ ก็อือทุกอย่างนั่นแหละ…จะกอดไม่กอดหะไอ้เหี้ย ถ้ามึงเล่นตัวนัก ต่อไป ชาตินี้ก็อย่ามาแตะต้องตัวกูอีกเลยนะ….” ไม่ทันสิ้นคำมัน ผมก็หันไปรั้งร่างมันเข้ามาในอ้อมกอดทันที ผมสวมกอดมันจากทางด้านหลัง ไอ้พายมันก็ยกแขนขึ้นน้อยๆ ให้ผมได้สอดมือเข้าไปโอบเอวมันได้ถนัดๆ ก่อนจะซุกหน้าและจมูกลงสูดกลิ่นคุ้นเคยที่ซอกคอมัน
“ไอ้เหี้ย”
“ด่ากูอีกและ มึงอะชอบด่ากูจัง” ปากก็ตัดพ้อไป ก็สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ จากคอและแก้มมันไป
“ก็ด่าประจำ มึงสมองกลับหรือไง ทำมาเป็นน้อยใจ”
“รู้ด้วยเหรอว่ากูน้อยใจ…แต่จริงๆ กูหึงมากกว่า หืมม์ รู้ไหมว่ากูหึงน่ะ กูทั้งหวงทั้งหึงทั้งน้อยใจปนกันไปหมด”
“หึงเหี้ยอะไร นั่นเพื่อนซี้กู ไร้สาระนะมึงเนี่ย ทำตัวเป็นพระเอกลิเกไปได้”
“ก็ไม่รู้อะ มึงนั่งซบมันซะขนาดนั้น แถมยังพูดจาออดอ้อนกันอีก กูทนไม่ได้อะ ก็เมียกูอะ กูไม่อยากให้ใครมาจับทั้งนั้นแหละ ถึงเพื่อนกูก็หึง” ผมพูดอย่างกระเง้ากระงอด ไอ้พายมันเลยกระทุ้งซอกใส่ท้องผมไม่เบานัก ผมเลยรัดตัวมันแน่น แล้วลงมือฟัดมันอย่างมันเขี้ยว
“ประสาทแดกนะมึงเนี่ย…พอได้แล้วไอ้ห่า กูจะนอน” มันหันคอ หันหน้า เหลือบตามาด่าผมแบบไม่จริงจังนัก ผมได้โอกาส เลยหอมแก้มมันไปอีกสองฟอดใหญ่
“โอเคๆ นอนก็ได้ๆ” ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลย ว่ามันง้อผมอยู่ การกระทำน่ารักๆ ของมันเมื่อกี้ ถึงแม้จะไม่ได้ออดอ้อนหวานจ๋อย แต่ก็นับว่ามากแล้วสำหรับคนอย่างไอ้พาย ไอ้เรื่องหึง เรื่องงอนนี่ลืมไปเลยครับ ขุดทิ้งมันไปจากใจเลย
“นี่…” ในขณะที่เราต่างฝ่ายต่างเงียบ กันไปซักพัก จนผมคิดว่ามันหลับไปแล้วซะอีก มันเอ่ยเรียกผมท่ามกลางความเงียบของห้องและค่ำคืน
“หืมม์” ผมก็ตอบมันสั้นๆ ในขณะที่ตายังหลับอยู่
“เค้กน่ะ…อร่อยดีนะ วันหลังซื้อมาอีกสิ” ผมต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง ก่อนที่จะหลับลงพร้อมรอยยิ้มและคาดว่าคืนนี้ ผมต้องฝันดีกว่าคืนไหนๆ แน่นอน
“อืม ถ้าชอบจะซื้อมาให้กินอีก” ผมสัญญา และแอบต่อท้ายในใจว่า ‘ตลอดชีวิตเลย’
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510453 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก