หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165

[ไอ้หัวแห้ว]

ตามอ่านค้าบพี่ไนท์ ไม่ได้อ่านนานมาก

ตอนล่าสุดนี่ทำเอาน้ำตารื้น ฮ่าๆ

[bbyuqin]

หวานๆกันต่างแดน เหมือนไปฮันนีมูนเลย 

+1 จ้า

[Mrl●]

แหมมม เปลี่ยนที่กันเพื่อการนี้เลยน่ะ55555
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เข้ามาตามดูตลอด
ชอบพลอตแนววนี้ ไม่ต้องหวานกัน ออกเปรี้ยวๆดี5555

[Kfc_Pizza]

 

[zabzebra]

คู่นี้ก้อตล๊อด อ๊ากกกกกกก

ปล.คิดถึงพี่ภพและน้องรันด้วยนะ มาไวๆ

[ETOM]

น้ำตาแตกอ่ะ

[Foofong]

เยี่ยมมากๆๆๆๆๆ  :pig4:

[POPEA]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านเีื่รื่องนี้
แต่เคยอ่านเีรื่องอื่นของนัีกเขียนมาก่อนแล้ว
ชอบมากเลยๆ

 

[์ำNeFuji]

คิดถึงคู่ผัวเหี้ยเมียแรดมากมาย

[knightofbabylon]

พายกับริวตอนนี้หวานมากพี่เมอร์ซี่ 
แต่แอบหลุดขำคั่นความซาบซึ้งตามเรื่อง
 
ริวร้องไห้ คือปกติมันต้องพายร้องไม่ใช่เหรอคะ?


 

[skidK]

หวานหยดกันดีนะคู่นี้
ก็ชอบทุกคู่เลยนั้นแหละค่ะ อ่านไปได้เรื่อยๆ

[MinKKniM]

หลงรักน้องพายเข้าเต็มๆ คนอะไรจะแรด ปากจัดได้น่ารักขนาดนี้

น้องริว ก้อไม่น่าเชื่อว่าจะพระเอ๊กพระเอกขนาดนี้ ตอนแรกๆ อ่านแล้ว เชี่ยนี่ปากดีเกิ๊น

เป็นคู่ที่น่ารักมาก เหมาะสมที่สุดเลยค่ะ

[gayraygirl]

มารอน้องริวน้องพายต่อ 

[bon]

หวานนนนมากกกกก  น่ารักทั้งคู่เลย

[POPEA]

ตามอ่านทันแล้ว!
อ่านคู่นี้แล้วซึ้งมากเลยอะ
ตามอ่านตั้งแต่เรื่องของเลิฟเซฟ เซย์แชมป์แล้ว
ตอนแรกๆ พายกับริวกัดกันมากมาย
ไปๆ มาๆ หวานกัน ถึงจะหวานแบบโหดๆ ก็เหอะ 55.
ยังไม่เบื่อคู่นี้นะคะ ยังไม่อยากให้จบเลยอะ แต่งตอนพิเศษต่อๆ ไปก็ได้นะ

 

[Mercy]

สวัสดีค่า ช่วงนี้ไม่ได้หายไปนานนะคะ มาต่อเร็วกว่าเดิมทั้งสองเรื่องเลยนะ
คราวนี้ก็ตามที่ได้สัญญาไว้ค่ะ มาต่อตอนพิเศษของฟี่กับแจ็ค ตอนแรกกะว่าจะตอนเดียวจบ แต่สงสัยจะไม่จบ
เอาเป็นว่าถ้าใครรอน้องพายกับไอ้เหี้ยริว ก็รอไปก่อนนะคะ มาอ่านสองคนนี้กันก่อน
ส่วนใครรอน้องรันกับพี่สาม ก็ครั้งหน้าจะไปต่อให้ค่ะ รอหน่อยนะคะ

เหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณจริงๆ ที่ทุกๆ คนชอบเรื่องนี้ เข้ามาให้กำลังใจ เข้ามาเม้นท์ เข้ามาพูดคุยกันตลอด
ดีใจและขอบคุณจากใจค่ะ

ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะจ๊ะ ไปอ่านกันเลยค่า


+++++++++++++++++++++

ตอนพิเศษ Alfie & Jack 1

ผมฟี่นะครับ ยังพอจะจำกันได้ใช่ไหม ชีวิตผมตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอกฮะ เรียนกับรับงานฟรีแลนซ์ ทำอยู่สองอย่างนี่แหละ อ่อ… ผมคงยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าตอนนี้ผมย้ายมาอยู่กับไอ้แจ็คมันแล้ว ไม่ได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามมันมาหรอก ก็แค่มันขอแม่มันซื้อคอนโดใกล้ๆ ตึกค่ายเพลงของมัน เพราะมันวางแผนไว้ว่า ถ้ามันเรียนจบมันจะหน้าด้านขอเขาทำงานประจำที่นั่นเลย แล้วแม่มันก็เป็นประเภทกลัวลูกลำบาก เลยซื้อห้องขนาดใหญ่ให้มัน มีสองห้องนอน มีแพนทรี่ ระเบียงกว้าง มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ระบบความปลอดภัยดีเลิศ ส่วนกลางก็มีทั้งฟิตเนท สระว่ายน้ำ ร้านสะดวกซื้อ แถมอยู่ใจกลางเมืองที่มีทั้งรถไฟบนฟ้า รถไฟใต้ดินตัดผ่าน พร้อมห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ที่ถัดไปไม่กี่ป้ายรถอีกต่างหาก


ไอ้แจ็คมันก็ชวนๆ ให้ผมคืนห้องเช่าเดิมไปซะแล้วย้ายไปอยู่กับมันสะดวกกว่า เพราะช่วงหลังๆ ผมไปค้างบ้านมันบ่อย เรื่องที่จะให้ย้ายไปอยู่กับมันที่คอนโดก็เลยไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาคิดมากให้เสียเวลา บ้านไม่ต้องเช่า แค่คอยหาข้าวหาปลาให้มันแดก กับทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ แลกที่อยู่ก็พอ ประหยัดไปได้เดือนละหลายพันบาททีเดียว ผมไม่ใช่ลูกคุณหนูไฮโซแบบมันนี่ครับ ชนชั้นระดับกลางอย่างผมอะไรที่ประหยัดได้ก็ต้องทำ


จากคอนโดมันผมสามารถนั่งรถเมล์สายเดียวก็ถึงมหาฯลัย หรือวันดีคืนดีถ้ามีเรียนเวลาไล่เลี่ยกันผมก็ติดรถไอ้แจ็คไปได้ เดี๋ยวนี้มันขับรถไปเรียนแล้ว เพราะผมด่ามันเอง ปกติตอนอยู่บ้าน บ้านมันจะใกล้คอนโดของไอ้ริว มันก็จะให้ไอ้ริวแวะไปรับมัน ตอนนี้ย้ายมาอยู่นี่ มันก็ดันเสือกบอกให้ไอ้ริววนรถมารับมันด้วย ผมก็เลยด่าแล้วก็บังคับให้มันขับรถไป เป็นปรากฏการณ์ที่แม่มันขอบอกขอบใจผมยกใหญ่ เพราะบังคับให้มันขับรถมานานแล้ว มันไม่ยอมสักที (ก็บอกแล้วครับ บ้านนี้เขากลัวลูกลำบาก) ผมก็เลยกลายเป็นตุ๊กตาเอ๊ย กลายมานั่งเป็นเพื่อนคู่กับมันบนแคปติวาสีดำ อยู่บ่อยๆ


ผมว่าสิ่งหนึ่งที่ทุกคนคงอยากจะถาม แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างพายก็ยังอยากรู้ นั่นก็คือ… ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้แจ็ค


ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมกับมันก็เป็นเพื่อนกัน สนิทกัน แต่… เราก็มีเซ็กส์กัน อย่าตกใจฮะ มันก็แค่เซ็กส์เฟรนด์เอง ผมกับมันเราตกลงกันแล้วว่าเราจะเป็นเพื่อนกันแม้จะมีความสัมพันธ์ทางกาย แต่เราก็มีสิทธิ์ที่จะคบใครก็ได้ เพราะเราไม่ใช่แฟนกัน ไม่ก้าวก่ายเรื่องความรักซึ่งกันและกัน ส่วนใครยังสงสัยเพิ่มว่าผมกับมัน ใครเป็นผู้กระทำ และใครเป็นผู้ถูกกระทำ ก็แล้วแต่ว่าวันไหนใครอยากเป็นอะไร มันก็ผลัดๆ กันแหละฮะ จริงๆ ก็อยากเป็นผู้กระทำฝ่ายเดียว แต่ไอ้แจ็คก็ไม่ยอมเหมือนกัน บางทีตกลงกันแล้วว่าวันนี้ผมจะทำ พอถึงหน้างานกำลังเข้าได้เข้าเข็ม ไอ้เหี้ยแจ็คก็ดันเข้าใส่ผมซะอย่างงั้น

ก็ไม่ได้จะมีอะไรกันบ่อยหรอกครับ อาทิตย์ละสองวันโดยเฉลี่ย หรือตามความอยากถ้ามันอยาก หรือผมต้องการ เราก็นอนด้วยกันตื่นเช้าเราก็ปกติ คุยกันเหมือนเดิม…


แต่ช่วงนี้ ผมรู้สึกว่า มันมีบางสิ่งไม่เหมือนเดิมเกิดขึ้น ไม่ใช่ที่ตัวไอ้แจ็ค แต่กลายเป็นความรู้สึกผมต่างหาก…


ไม่รู้เป็นอะไร ช่วงนี้ผมดันรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นไอ้แจ็คนั่งคุยโทรศัพท์หรือแชทบีบีแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมไม่พอใจที่มันเป็นคนเฟรนด์ลี่ ก็เข้าใจว่ามันเป็นศิลปิน แต่ว่าออกไปไหนกันทีไรมันก็จะต้องมีแฟนเพลงสาวๆ เพื่อน หรือรุ่นน้องผู้หญิงเข้ามาทัก มาคุยเล่นตลอด แล้วไอ้ห่านี่ก็เป็นผู้ชายประเภทร่าเริงตลอดเวลา ยิ้มทักทายทุกๆ คน


ล่าสุดเมื่อวานนี้ผมกับมันไปกินข้าวด้วยกันแถวๆ คณะผม ก็มีผู้หญิงคณะการโรงแรมหน้าตาสวยคมเข้ามาทัก คุยอะไรกันอยู่สักพัก ไอ้แจ็คก็หันมาบอกผมว่าคงไปดูหนังด้วยไม่ได้แล้ว มีธุระนิดหน่อยกับผู้หญิงคนนี้ที่ไอ้แจ็คแนะนำว่าชื่อมด ผมก็ยังไงก็ได้อยู่แล้ว แม้มันจะแดกข้าวไม่หมด แต่มันก็วางเงินส่วนของมันเอาไว้ ก่อนไปก็ขอโทษขอโพยซะยกใหญ่ ผมก็รีบไล่ๆ มันไปซะ คนมีธุระนี่ครับ แล้วมันก็เป็นเพื่อนจะให้ผมงอนเป็นผู้หญิงหรือไง ก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจแล้วก้มหน้ากินข้าวของตัวเองให้หมด (มีแอบเอื้อมมือไปคุ้ยๆ เนื้อสัตว์ในจานไอ้แจ็คกินด้วยความเสียดายด้วย)


พอกินข้าวเสร็จมันก็ไม่มีอะไรทำครับ เพราะตอนแรกวางแผนไว้แล้วว่าจะไปดูหนัง พอโดนแคนเซิลก็ไม่รู้จะไปทำอะไร แต่ในใจก็คิดว่าเอาวะ ไหนๆ ตอนแรกก็กะว่าจะดูหนังแล้ว ก็ไปดูเองคนเดียวก็ได้ ปกติผมก็ทำออกบ่อยๆ เลยตัดสินใจนั่งรถไปห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่มักจะไปใช้บริการโรงภาพยนตร์อยู่เป็นประจำ


แล้วมันก็มีเหตุให้ผมได้หงุดหงิดใจ และไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้… ผมเจอไอ้แจ็คกับผู้หญิงที่ชื่อมดยืนต่อแถวซื้อตั๋วหนังด้วยกัน แม้ไม่ได้ยืนเกาะแขนจับมือแต่ทั้งคู่ก็หัวเราะต่อกระซิกกันสนุกสนาน ไอ้แจ็คมันเป็นพวกคารมดี เป็นผู้ชายฮาๆ ที่ชอบพูดยั่วแหย่กับประโยคกวนๆ ของมัน ใครอยู่ใกล้ๆ มันก็สนุก เพื่อนมันเลยเยอะเพราะมันเป็นคนเฮฮากวนๆ แบบนี้แหละครับ ส่วนเรื่องผู้หญิงก็ไม่ต้องพูดถึง สาวๆ ชอบคนฮาๆ กันทั้งนั้น


ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมยืนมองภาพนี้ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด หงุดหงิดไม่พอ มันยังรู้สึกน้อยใจ เสียใจ พานจะทำให้น้ำตาไหลขึ้นมาซะอย่างงั้น ผมน้อยใจที่มันไม่มาดูหนังกับผม แต่เสือกมากับผู้หญิงคนนี้แทน ผมเสียใจที่มันโกหกว่ามันมีธุระ แต่ธุระของมันกลับเป็นการมาดูหนังกับผู้หญิง แต่ที่มันน่าโมโหมากที่สุดคือตัวเอง ทำไมผมถึงแคร์มันขนาดนี้ ทำไมต้องปล่อยให้มันมามีอิทธิพลเหนือความรู้สึกของผมด้วยก็ไม่รู้ ในเมื่อเราตกลงกันแล้วว่าจะอยู่กันอย่างแฟร์ๆ แต่เสือกเป็นผมเองที่กำลังจะก้าวข้ามเส้นที่เราสองคนเคยขีดเอาไว้


“เฮ้ยฟี่ เสร็จยังวันนี้กูรีบ” เมื่อคืนเราสองคนต่างจมอยู่กับพื้นที่ของตัวเอง ห้องใครห้องมัน ผมไม่รู้ว่ามันกลับห้องมาเมื่อไหร่ รู้แค่มันมีซ้อมดนตรีกลับดึกเพราะมันส่งแมสเสจมาบอก ตื่นมาตอนเช้าปกติวันจันทร์ผมจะออกจากบ้านพร้อมมัน เพราะผมมีเรียนเก้าโมง ส่วนมันมีเรียนสิบโมง มันแวะไปส่งผมก่อนแล้วก็เลยไปคณะตัวเองได้


“มึงไปก่อนเถอะ กูยังไม่เสร็จ” ผมจงใจที่จะตื่นสาย และอาบน้ำแต่งตัวช้าๆ ให้ไอ้แจ็คมันออกไปก่อน ผมยังไม่พร้อมจะเจอมัน หรือคุยกับมันในเวลานี้


“มึงอาบน้ำไวอยู่แล้ว เดี๋ยวกูรอก็ได้ เร็วๆ กูให้อีกสิบห้านาที เดี๋ยวกูต้องแวะไปรับมดด้วย” ไอ้ประโยคแรกที่บอกจะรอ ก็เกือบจะใจอ่อนอยู่หรอก แต่พอบอกว่าที่เร่งเนี่ยเพราะต้องไปรับผู้หญิง แม่งอยากจะหันไปด่า


“มึงไม่ต้องมารอกู กูไปของกูเองได้ มึงจะไปรับใครมึงก็ไปเลย” ผมเผลอใส่อารมณ์ไล่มันออกไป พอรู้ตัวก็ต้องรีบหันหลังกลับเข้าห้องตัวเอง


“ตามใจมึงแล้วกัน งั้นกูไปก่อนนะ” หึ ผมหวังอะไรอยู่เหรอ หวังว่ามันจะเดินตามมา มาง้อให้ผมไปด้วยงั้นเหรอ หึหึ แค่เพื่อนคนหนึ่งเอง มันจะไปสำคัญกว่าผู้หญิงได้ยังไง


วันนั้นทั้งวัน ผมดันคิดแต่เรื่องไอ้แจ็คกับผู้หญิงคนนั้น เหม่อจนพายต้องถามว่าผมป่วยรึเปล่า ผมเลยต้องโกหกว่าปวดหัวเพราะเมื่อวานโดนฝน พายก็บ่นงุ้งงิ้งนิดหน่อยว่าผมไม่ดูแลตัวเองปล่อยให้ป่วยได้ยังไง


‘เดี๋ยวเย็นนี้กูไปรับนะ รอที่คณะล่ะ พายบอกว่ามึงป่วย เป็นอะไรมากรึเปล่า’ ไอ้แจ็คมันส่งแมสเสจมาหาผม หลังจากที่ผมบอกพายว่าป่วยไปไม่เกินครึ่งชั่วโมง ข่าวถึงหูไอ้แจ็คแล้ว


‘ไม่ต้องมารับ กูไม่ได้เป็นอะไรมาก กูมีธุระต่อเดี๋ยวกลับเอง’ ผมส่งแมสเสจกลับไป และไม่สนใจสายเรียกเข้าที่ไอ้แจ็คโทรเข้ามาหลังจากที่ผมส่งแมสเสจไป คนขี้เสือกแบบมันน่ะ ต้องโทรมาถามจนกระจ่างนั่นแหละว่าจะไปไหนอะไร ยังไง แต่ช่างแม่งเหอะครับ


เลิกเรียนผมก็เดินลงมาจากตึกพร้อมพายและเพื่อนคนอื่น เดชะบุญที่ผมดันตาไวมองเห็นไอ้แจ็คนั่งคอยอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าคณะ ผมเลยบอกพายว่าผมจะแวะไปหาอาจารย์เรื่องโปรเจคก่อน แล้วเดี๋ยวจะกลับเลย พายก็บ่นๆ ผมตามประสาว่าให้รีบกลับบ้าน เรื่องโปรเจคไว้พรุ่งนี้ค่อยมาถามก็ได้ แต่ผมแค่ยิ้มๆ แล้วรีบเดินกลับขึ้นตึกไป


ไม่นานก็มีสายเข้าจากพาย สลับกับไอ้แจ็ค สงสัยสองคนนี้จะเจอกันแล้ว แต่ผมเลือกที่จะไม่รับสายใครทั้งนั้น ตอนนี้ ผมเลือกที่จะลงอีกฝั่งของตึก เข้าไปที่ห้องเรียนชั้นล่างก่อนจะปีนหน้าต่างหนีออกไปทางด้านหลัง แม่งกูเหมือนพวกเด็กมัธยมหนีเรียนเลยห่าเอ๊ย… สุดท้ายผมเลยเลือกปิดโทรศัพท์ดีกว่า เพราะว่ามันสั่นตลอดเวลาจนรำคาญ


“เฮ้ยจอมคืนนี้กูไปค้างด้วยได้เปล่าวะ” ผมเดินออกมาจากมหาฯลัยแล้วเดินไปที่ร้านประจำที่พวกเพื่อนผมคนอื่นมันต้องชอบมานั่งกันก่อนกลับ แล้วก็ไม่ผิดหวังเจอไอ้จอมอยู่ที่นี่ด้วย ไอ้จอมเป็นซี้ผมอีกคนนึงครับอยู่กลุ่มเดียวกัน คนนี้ไอ้พายก็ซี้ฮะ ไอ้จอมมันอยู่บ้านกับน้องชายอีกสองคน พ่อแม่มันอยู่ต่างจังหวัดแต่ซื้อบ้านให้มันกับน้องๆ มันไว้อยู่เพื่อมาเรียนในกทม. เมื่อก่อนผมก็เคยไปค้างบ้านมันบ่อยๆ ตอนไปทำโปรเจคกัน เพราะบ้านมันสะดวกสุด ใกล้มหาฯลัยสุด


“อ้าว มีไรเปล่าวะ” มันคงงงนิดหน่อย เพราะไม่ใช่ช่วงงานยุ่ง และผมก็ไม่ได้มาค้างบ้านมันนานแล้ว


“อ๋อ ไม่มีไรพรุ่งนี้กูมีธุระคุยกับลูกค้าตอนเช้าแถวๆ บ้านมึงก่อนมาเรียนน่ะ กูขี้เกียจกลับไปนอนคอนโดเดี๋ยวตื่นมาไม่ทันนัด” แถไปก่อน ไอ้จอมมันไม่สงสัยหรอกฮะ เพราะปกติผมรับงานฟรีแลนซ์ประจำอยู่แล้ว และก็ต้องมีนัดคุยกับลูกค้าเสมอๆ


“อ๋อ… เออได้ๆ ดีเลยๆ ซื้อเหล้ากลับไปแดกบ้านกูกันดีกว่า ไปไหมพวกมึง” ไอ้ห่า กลายเป็นปาร์ตี้ตั้งวงเหล้ากันไปซะ เออ ก็ดีเหมือนกันเว้ย ไม่ได้กินนานแล้ว


แล้ววงเหล้าขนาดย่อมอันประกอบไปด้วย ผม ไอ้จอม ไอ้เบล ไอ้เขม และไอ้จุลน้องชายคนกลางของไอ้จอมที่เรียนปีหนึ่งอยู่มหาฯลัยแถวๆ สยามก็ร่ำสุรากันตั้งแต่เย็นจนตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกลา


“เฮ้ยเหี้ยฟี่ไอ้พายโทรหามึงไม่ติด มึงมารับสายมันหน่อย” ไอ้จอมที่เดินไปเอาน้ำแข็งที่ห้องครัว เดินกลับมาหาผมพร้อมยื่นโทรศัพท์ในมือให้


“ฮัลโหลพายว่า…”


“ฟี่ ทำไมไม่กลับบ้าน ฟี่ป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วไปกินเหล้าบ้านไอ้จอมทำไม แล้วโทรศัพท์ทำไมโทรไม่ติดเลย ฟี่ทำให้พายเป็นห่วงจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะเนี่ย มีอะไร ฟี่มีปัญหาอะไรรึเปล่า ทำไมฟี่ไม่บอกเรา แจ็คมันก็ติดต่อฟี่ไม่ได้เลย มันก็เป็นห่วงฟี่เหมือนกัน ห้องก็ไม่กลับ มารอรับก็ไม่เจอ ฟี่กลับไปตอนไหนเนี่ยแจ็คมันนั่งรออยู่จนเกือบทุ่มนะ” ยังไม่ทันจะพูดจบเลยครับผม เจอพายใส่มาเป็นชุดเลย รู้สึกผิดเลยทีนี้… แต่พอได้ยินพายพูดว่าแจ็คมันนั่งรอผมอยู่จนมืด ในอกกลับพองฟูอย่างประหลาด เดาไม่ได้เหมือนกันว่าไอ้อาการแบบนี้มันคืออะไร แต่อยู่ดีๆ เสือกเผลอยิ้มออกมาซะอย่างงั้น


“พายยยยยย ฟังฟี่ก่อน ฟี่แค่ปวดหัวนิดหน่อยเองไม่มีอะไร แล้วก็พรุ่งนี้ฟี่ต้องไปคุยงานกับลูกค้าที่รับงานไว้ตอนเช้า เขานัดแถวๆ บ้านไอ้จอม ฟี่กลัวตื่นมาไม่ทันเลยขอมาค้างบ้านจอมมันน่ะ”


“แล้วทำไมไม่โทรบอกไอ้แจ็คมันล่ะ หรือว่าทะเลาะอะไรกันรึเปล่า” จริงๆ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลยด้วยซ้ำ มีแต่ผมคนเดียวมั้งที่เสือกรู้สึกไม่มั่นคงทางอารมณ์พอจะเผชิญหน้ากับมัน


“เปล่าหรอกพาย เราลืมว่ะ คือตอนเดินออกมาเรามัวแต่คิดเรื่องงานของลูกค้าน่ะ แล้วเจอไอ้จอมพอดีเลยดีใจว่ามีที่นอนแล้ว แล้วพวกมันก็ชวนตั้งวงเลยลืมไปเลย โทษทีนะ”


“ไม่ต้องขอโทษเรา เราว่าฟี่โทรไปขอโทษแจ็คเถอะ มันโทรหาพายหลายรอบแล้วเนี่ย ถามว่าฟี่ติดต่อกลับมาบ้างรึเปล่า โทรไปหามันหน่อยนะ”


“เออได้ๆ เดี๋ยวโทรไปเดี๋ยวนี้เลยครับ แค่นี้ก่อนนะพาย เดี๋ยวฟี่จะได้โทรหาแจ็คมัน”


“ได้ๆ อย่าดื่มหนักนะฟี่ พรุ่งนี้ตื่นเช้าเดี๋ยวจะปวดหัวหนักกว่าเก่า”


“คร๊าบบบบ”


เฮ้ออออ เกือบไปแล้วไหมกู ดีนะที่พายยอมเชื่อ ไม่งั้นโดนคุ้ยเละแน่ๆ ผมเปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือของตัวเอง เสียงแมสเสจก็ดังติดต่อกันอยู่หลายครั้ง มีแต่แมสเสจเตือนว่ามีสายเข้า เปิดอ่านแล้วมีสายจากพายเยอะสุด ลองลงมาก็เป็นจากไอ้แจ็ค แล้วก็มีคนอื่นอีกประปราย… สุดท้ายผมก็ไม่ได้โทรไปหาไอ้แจ็คนะครับ ผมเลือกที่จะส่งแมสเสจไปบอกมันแทน


‘กูค้างบ้านไอ้จอมนะ พรุ่งนี้มีธุระแถวนี้แต่เช้า’ แมสเสจสั้นๆ ถูกส่งออกไป รอไม่เกินหนึ่งนาที ปลายทางก็ส่งกลับมา


‘เออ’ คำเดียวสั้นๆ แต่คนอ่านอย่างผมกลับห่อเหี่ยวอย่างประหลาด แล้วก็จากที่กะว่าจะขอตัวไปนอน กลายเป็นผมกลับไปกระดกเหล้าอย่างหนัก กว่าจะเลิกลาก็ปาไปเกือบตีหนึ่ง


รุ่งเช้าผมแฮงค์จนตื่นแทบไม่ไหว ไอ้จอมตื่นมาเห็นผมยังนอนอยู่ก็ตกใจกลัวผมไปไม่ทันนัด เขย่าปลุกผมใหญ่ จนผมต้องโกหกซ้ำไปอีกว่าลูกค้าโทรมาแคนเซิล แล้วผมก็บอกไอ้จอมไปว่าผมไม่ไปเรียนวันนี้ผมปวดหัวขอนอนต่อ เดี๋ยวตอนเย็นผมรอมันกลับมาแล้วค่อยกลับห้อง ให้มันล็อคบ้านได้เลย


ตกเย็นพอไอ้จอมกลับมาบ้านผมก็ขอตัวมันกลับบ้าง จริงๆ ก็อยากอยู่ต่อแต่ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรดี แถมเสื้อผ้าก็ไม่เอาติดตัวมาสักชิ้น นี่ก็อาศัยชุดไอ้จอมมันใส่นอน และใส่กลับ… กลับถึงคอนโด หวังในใจลึกๆ ว่าไอ้แจ็คจะออกไปซ้อม ไม่อยู่ห้อง แต่แล้วก็ไม่เป็นดังหวัง เพราะมันนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าทีวีบนโซฟารับแขก


“มึงจะไม่ทักกูหน่อยรึไง” ไอ้แจ็คโพล่งเสียงถามขึ้นขณะที่ผมกำลังจะเดินผ่านมันเข้าห้องตัวเอง


“เออ…ไม่ไปซ้อมหรือมึง”


“มึงโกรธอะไรกูวะฟี่ เป็นอะไรของมึง” กูโกรธตัวเองมากกว่าที่กูตอบตัวเองไม่ได้ว่าเกิดเหี้ยอะไรขึ้นกับกู


“กูไม่ได้เป็นอะไร และกูก็ไม่ได้โกรธมึงด้วย” ตอนนี้ไอ้แจ็คมันเดินมาดักหน้าผมแล้วครับ คงเห็นว่าผมกำลังจะเดินหนีมันเข้าห้อง


“มึงทำตัวแปลกๆ นะ มึงทำเหมือนมึงจะหลบหน้ากู กูทำอะไรผิดรึเปล่า ถ้ามึงไม่บอกกู กูจะไปนั่งเทียนคิดเองได้ไงวะ” ไอ้เหี้ยนี่มันแสนรู้จังวะ ว่าผมหลบหน้ามัน


“กูบอกว่ากูเปล่าเป็นอะไร มึงน่ะสิเป็นห่าอะไรมาคาดคั้นกูเนี่ยหะ ถอยกูจะไปอาบน้ำ” ผมผลักมันให้หลบทางแล้วเดินหนี แต่ไอ้ห่านี่มันเหมือนตุ๊กแก สลัดหลุดยาก มันเสือกเข้ามากอดล็อคตัวผมไว้จากด้านหลัง ไอ้เหี้ยทำแบบนี้ทำไมวะ แล้วทำไมกูต้องใจสั่นขนาดนี้ด้วยเนี่ย ไม่ใช่ไม่เคยกอดกันสักหน่อย


“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงเป็นอะไร คนอย่างกูน่ะบางทีก็กวนตีนเกินไป ปากเสียเกินไป ไม่ก็ทำเป็นเล่นมากเกินไปหน่อย แต่ยกโทษให้กูเถอะนะ ถ้ากูทำอะไรให้มึงไม่พอใจ กูขอโทษ” ไอ้เหี้ย มึงจะกอดกูทำไม มึงจะมากระซิบข้างหูขอโทษกูแบบนี้ทำไม มึงจะมาอ่อนโยนใส่กูทำไม แค่นี้กูก็หวั่นไหวเกินจะควบคุมหัวใจตัวเองได้อยู่แล้ว


“ปล่อยเถอะ กูไม่ได้โกรธมึงจริงๆ นะ กูจะไปอาบน้ำ” ผมตอบมันเสียงแผ่ว หน้าผมเริ่มเห่อร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จากสัมผัสของไอ้คนที่ยืนกอดผมอยู่ มันซุกจมูกลงกับซอกคอผม คลอเคลียจากซอกคอด้านขวาไล่ไปด้านซ้าย ความซ่านแผ่กระจายอยู่รอบๆ ตัวของเรา


“จะรีบไปอาบทำไม ยังหอมอยู่เลย” ผมรู้ว่ามันกำลังง้อผมอยู่ ถึงแม้มันจะงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่ไอ้แจ็คมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ มันเป็นคนที่เอ่ยคำขอโทษง่าย พอๆ กับคำว่าขอบคุณ เป็นคนที่ไม่คิดว่าการเอ่ยปากขอโทษใครก่อนจะเป็นการเสียศักดิ์ศรี ตั้งแต่ผมรู้จักมันมา ผมยังไม่เคยเห็นมันโกรธใครเลยสักครั้ง มันมองโลกในแง่ดี และมองโลกให้สดใสเสมอ ถึงมันจะบ้าๆ บอๆ ปากหมา ขี้แกล้ง พูดจากวนๆ แต่มันเป็นคนจิตใจดีมากคนหนึ่งทีเดียว


“ปล่อยก่อนแจ็ค กูจะไปอาบน้ำจริงๆ กูเหนียวตัว” น้ำเสียงผมไม่เข้มแข็งพอๆ กับหัวใจ จริงๆ ถ้าผมจะขืนตัวออกก็ไม่ใช่เรื่องยากเพราะตัวเราพอๆ กัน แม้ผมจะผอมกว่ามันก็ตาม แต่ผมเลือกที่จะรอให้มันปล่อย หรือจริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากให้มันปล่อยกันแน่


“ปล่อยก็ได้… แต่คืนนี้กอดมึงได้ไหม นะๆ เราไม่ได้ จึ๊ก จึ๊ก กันนานแล้วนะ จึ๊กกันเหอะคืนนี้” มันก็เป็นซะแบบนี้แหละ เหมือนจะหวาน แต่ก็ดันมีคำประหลาดๆ ออกมาให้ได้ระอาอยู่เสมอ


“ไม่เอากูจะนอน” เล่นตัวแต่ปาก แต่ใจกับร่างกายแม่งเสือกลิงโลดอย่างห้ามไม่อยู่ สัดเอ๊ยกูแม่งหน้าไม่อายจริงๆ


“นะ น้า สะมี แอนด์เมียที่รักของแจ็ค คืนนี้จะเป็นบทบาทไหนก่อนกูให้เลือกเลยเอ้า” ที่รักของมึงจริงๆ เหรอ หรือว่าแค่ประโยคพาไป นี่กูหวังอะไรวะเนี่ย…


“เออๆ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน ห้องกูหรือห้องมึงว่ามา” ผมทำน้ำเสียงเหมือนตัดรำคาญ แต่ในใจกลับตรงกันข้าม


“ไม่อยากเหรอ… ทำน้ำเสียงรำคาญเชียว ไม่อยากก็ไม่ทำก็ได้นะ เดี๋ยวกูชักเอาเมื่อยมือหน่อยแต่ก็พอไหว” ไอ้หน้าด้าน ยังมีหน้ามาบอกอีก แล้วดูมันนะ ทำมาตีหน้าเศร้า น่าสงสารตายห่าล่ะ


“เปล่า ถ้าไม่ทำกูจะถามทำไมว่าห้องใคร อย่าเล่นตัวเร็วๆ ตอบมา” จากหน้าเศร้าแม่งเสือกระรื่นทันที นี่ถ้ามีหางมันคงกระดิกไปแล้ว


“ห้องมึงก็ได้ เดี๋ยวกูเข้าไปนั่งรอ ไปๆ อาบน้ำให้ตัวหอมนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่แจ็คนอนรอ” เพลียกับท่าทางกวนตีนของมันซะจริง แต่ผมก็ดันเผลอยิ้มออกมาจนได้


ผมเดินนำมันเข้าห้องนอนผมมา ไอ้แจ็คจัดการเปิดไฟเปิดแอร์ ส่วนผมก็เดินไปวางกระเป๋าบนโต๊ะหนังสือข้างโต๊ะเขียนแบบ และหยิบผ้าขนหนูเตรียมเดินเข้าห้องน้ำ แต่ไอ้แจ็คเดินมาฉุดมือเอาไว้ ก่อนที่จะ…


ฟอดดดดดดด!!!!


“มัดจำไว้ก่อน เดี๋ยวที่เหลือเก็บรวบยอดหลังจากอาบน้ำ” ไอ้แจ็คมันหอมแก้มผมครับ ฟอดใหญ่ทีเดียว ก่อนที่จะปล่อยแขนผมแล้วดุนหลังให้เดินเข้าห้องน้ำไป ผมก้าวเข้าห้องน้ำปิดประตูอย่างลอยๆ แค่มันหอมแก้ม ใช่ว่าจะไม่เคย จูบกันฟัดกันนัวเนียกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แต่วันนี้ผมดันเขินมัน เขินจนรู้สึกว่าหน้าตัวเองผะผ่าวจนต้องยกมือขึ้นมากุมส่วนที่โดนรุกรานไปเมื่อกี้


ผมใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำออกมา ผมนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว และมีผ้าผืนเล็กอีกผืนพาดบ่าออกมายืนเช็ดตัวหน้ากระจก แล้วไอ้คนที่นอนกระดิกตีนอยู่บนเตียงผมก็เริ่มเคลื่อนไหว มันเดินเข้ามาหา ก่อนจะฝังจมูกลงที่ซอกคอผมจากด้านหลัง ไอ้นี่ชอบซอกคอผมครับมันเคยบอกว่า คอผมหอม และเรียวน่าลูบ


มือไม้ของมันก็เริ่มยกขึ้นมาปะป่ายไปทั่ว จากหน้าท้องวนลูบเลื่อนไล่ไปจนถึงยอดอก ปัดนิ้วหยาบจากการเล่นเบสวนผ่าน กี่ทีๆ ก็ทำให้รู้สึกซ่านจนต้องหลุดเสียงครางแผ่วในลำคอ ลิ้นอุ่นๆ บางทีก็ยื่นออกมาลิ้มชิ้มผิวเนื้อบริเวรคอของผมสลับกับแรงดูด


“อ๊ะ…แจ๊ค”


“หืมม… คืนนี้กูขอนะ” แล้วไหนมึงบอกจะให้กูเลือกไงไอ้สัด


“อืม!!” แต่ผมก็ดันเสือกใจง่าย เผยอปากและพยักหน้าตอบรับมัน


คืนนี้ไม่มีการสลับตำแหน่ง มันขอเป็นคนกระทำ มันก็กระทำอยู่ฝ่ายเดียว ร่างกายอุ่นจนร้อนระอุของเราสองคนแนบนาบกันแทบทุกส่วน  เสียงเอี๊ยดอ๊าดผสานเสียงครวญที่แข่งกันดังสลับกับเสียงเนื้อกระทบกัน เสียงจ๊วบจ๊าบจากที่เราจูบกันดังเป็นระยะอย่างไม่รู้จักเบื่อ มือกระด้างของมันปรนเปรอผมจนหลุดลอยไปถึงฝั่งฝันด้วยกันหลายต่อหลายครั้ง ขึ้นลง เข้าออกสอดประสานกันแรงขึ้นตามลำดับอารมณ์ที่ต้องการปลดเปลื้อง


และเราก็ได้ปลดปล่อยด้วยกันไปอยู่หลายรอบ ผมไม่รู้ว่ามันเสร็จไปกี่ครั้ง ของผมเองไม่ต่ำกว่าสาม จนผมฟุบลงกับอกมัน เอ่ยปากหอบๆ บอกว่าพอแล้ว นอนนิ่งให้มันลูบหลังลูบไหล่อยู่สักพัก ถึงได้ลุกไปอาบน้ำอีกหน เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นไอ้แจ็คยังคงนอนอยู่ ปกติถ้าเสร็จกิจเราก็จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำห้องใครห้องมัน แล้วก็แยกกันนอน แม้จะมีบางครั้งที่นอนห้องเดียวกัน เพราะเราเข้าไปต่อกันในห้องน้ำก่อนจะออกมาฟุบสลบไปด้วยกันบนเตียง


“ไม่กลับห้องหรือไง” ผมเอ่ยปากถามขณะกำลังคุ้ยเสื้อยืดกับกางเกงผ้าเนื้อนิ่มที่ใส่นอนประจำมาสวม


“รอมึง” หืมมม ผมหันกลับไปมองหน้ามันอย่างสงสัย


“รอกู? รอทำไม มีอะไรรึเปล่า”


“ก็รอมึงไปนอนพร้อมกันห้องกู เตียงมึงเลอะแล้วไปนอนห้องกูเถอะนะ” แล้วมันก็ไม่รอให้ผมปฏฺิเสธพอเห็นผมสวมเสื้อเสร็จมันก็เดินโทงๆ มาจูงมือผมให้เดินตามมันไปที่ห้อง พอเข้าห้องมันได้ มันก็เข้าไปจัดการชำระล้างตัวเอง ส่วนผมก็ได้แต่นั่งงงๆ อยู่บนเตียงนอนของมัน ไม่ใช่ไม่เคยมานอนห้องนี้ แต่แค่แปลกใจที่มันชวนมา เพราะปกติถ้าเตียงเลอะอย่างมาก มันก็ช่วยผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้วก็แยกย้าย…


มันคงจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง มันคงชวนเพราะขี้เกียจเปลี่ยนผ้าปูกับผม จะอะไรก็แล้วแต่ แต่มันคงไม่รู้หรอก ว่าผมคิดไปไกลขนาดไหนแล้ว กูไม่รู้เลยว่ามึงจะคิดเหมือนกูรึเปล่า หรือมึงยังคงยืนอยู่แค่เส้นของความเป็นเพื่อนที่เราช่วยกันขีดเอาไว้ แต่มึงรู้ไหมว่าตอนนี้ กูกำลังก้าวขาข้างนึงล้ำมันออกมาแล้ว… กูจะทำยังไงดี



+++++++++++++++++++++++++

+ ไม่รู้ว่าใครเชียร์ให้ใครกดใครกันบ้างนะคะ แต่ตอนนี้มีแนวโน้มว่าแจ็คจะเป็นผู้กระทำนะเนี่ย คือจริงๆ ต้องขออภัยว่า ไม่เคยเขียนแนวสลับกันมาก่อนค่ะ มันจิ้นไม่ค่อยจะขึ้นจริงๆ มามีไอ้คู่นี้แหละ แต่ก็กลับตัดสินใจว่าพี่ฟี่จะโดนกระทำมากกว่า

+ เหมือนพี่ฟี่จะเริ่มมีบางสิ่งเกินกว่าเพื่อนแล้วนะเนี่ย ส่วนไอ้แจ็คของเราว่ายังไงดีล่ะเนี่ยเหอะๆ

+ คู่นี้ก็ไม่อยากเขียนซับซ้อนมากค่ะ เพราะเหนื่อยกับน้องรันพี่ภพมากพอแล้ว มีอึนซึนอีกคู่คงตายแน่เลย

+ ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะที่ยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบ เอาเป็นว่าตอนนี้คนเขียนยังคงสนุกกับไอ้คู่นี้อยู่ ยังจะต่อต่อไปนะคะ

+ ใครคิดถึงน้องพายกับอิริว แวะไปที่เฟสฯ ได้ค่ะ เมอร์ซี่จะอัพบทสนทนาคู่ผัวเหี้ยเมียแรดให้อ่านสั้นๆ กันพอให้หายคิดถึงกันบ้างค่ะ

+ ส่วนเรื่องรวมเล่มน้องเลิฟ Mercy ยังทำอยู่นะคะ มันแค่ช้าไปหน่อยนะค่ะ แหะๆ แต่พยายามเร่งมืออยู่ค่ะ ยังไงจะมาแจ้งข่าวอีกรอบนะคะถ้าหากใกล้เสร็จแล้ว หรือตามข่าวได้ที่เฟสบุคเลยค่ะ

+ แวะไปทักทาย เซย์ไฮ คุยเล่น ทวงนิยาย ชวนดูหนุ่ม เม้าท์นู่นนี่กันได้ที่เฟสฯ เลยนะคะ ใครที่แอดไปเมอร์ซี่รบกวนเข้ามาทักกันบ้างเถอะนะคะ อย่างน้อยมาแนะนำตัวกันบ้างก็ยังดีค่ะ

+ คืนนี้ฝันดีค่ะ...

[Demure]

ฟี่แอบน่ารักอ่ะ

ชอบๆ

ขอบคุณพี่ mercy ครับ

 :กอด1:ให้กำลังใจ ฝันดีฮับ

[fffx]

กูให้อีสิบห้านาที
---------------------------------------------------

เกือบลืมฟี่แจ๊คไปแล้วนะเนี่ย ถ้าคนแต่งไม่มาอัพตอนนี้ ฮฮ่าๆๆๆๆ
ใครรับ รุก สลับยังไงไม่รู้ รู้แต่ต่อไปแจ๊คน่าจะได้กดฟี่อย่างเดียว
ดูอารมณือ่อนไหวมาก ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่ ผญ เป็นใคร
รอตอนต่อไปคร๊าบบ

[pp4]

5555 วู้ววววว ชอบอ่ะ!
มีสลับกันด้วย มีงอลๆ ง้อๆ
แต่พี่แจ๊ครีบมาเคลียร์ดีกว่าค่ะ ค้างคากับนังมดจริง
ไม่คิดว่าฟี่จะเป็นฝ่ายสับสนกับความรู้สึกก่อนนายแจ๊ค อึ้งง่ะ!
พาทหน้าของคู่นี้ อย่าลืมให้นายแจ๊คมาไขความกระจ่างนะคะ
รักและคิดถึงพี่เมอร์ซี่ค่ะ! จุ๊บๆ >3<~♥

ปล.รวมเล่ม...มันจะมาแล้ว...อยากได้...อีกแล้ว...เงินไม่มี....อีกแล้ว...ฮือๆ TT

[tuek]

ชอบคู่นี้เหมือนกัน
อยากให้ฟี่เป็นผู้ถูกกระทำตลอดไป
รอตอนต่อไปนะคะ
+ 1 นะคะ

[EunSung87]

นึกว่าจะไม่ได้อ่านคู่นี้ซะแล้ว
เพราะแอบลุ้นว่าคู่นี้จะลงเอยกันหรือไม่อย่างไร

รออ่านคู่นี้+คู่พายริวต่อไปคะ

[beambeam]

  คราวนี้หายไปนานเลยนะครับผม รู้ไหมว่าคนอ่านจะขาดใจวันละหลายๆรอบแล้วเนี้ย รีบมาต่อเร็วๆนะครับ พรีสสสสสสสสสสสสสสสสส 

[natty _lovelove]

แจ็คใจร้ายอ่ะ   ไม่สนใจฟี่ (หรือว่าสนแต่แกล้งอ่ะ)

  mercy

[donutnoi]

คู่นี้ก็น่ารัก แต่แจ๊คน่ะมีแววว่าชอบฟี่มาก่อนแล้วนี่ รีบปรับความเข้าใจกันซะนะ 

[nam11734]

สนุกมากเลยค่ะ

[nn~~NN]

น้องฟี่ไปเล่นเอ็มวีเพลงหน่วงได้เลยอ่ะ   

[NASS.NET]

โอ๊ะ ฟี่ท่าทางจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้วหละ
แจ๊คเองก็ดูยากนะ เพราะดี๊ด๊าเป็นปกติอยู่แล้วด้วยสิ

[roseen]

 :oo1:ขี่กันทุกวันไม่ก้าวข้ามขั้นให้มันรู้ไป

[fuku]

น้องฟี่ ไม่รอดพ้นชะตากรรมเป็นเมียแจ๊คแน่เลย


อยากรู้มุมของฟี่บ้างจังว่าคิดอะไรอยู่

[MiSS-U]

ร้อนแรงอ่ะค่ะ 

พี่ฟี่ของเราเค้าใจเอนเอียงหาไอ้แจ๊คแถมแอบหึงอีกต่างหาก

เสียฟี่ให้แจ๊คซะแล้ววววว หวงอ่ะ 55555

แจ๊คคงคิดเอนเอียงหาฟี่บ้างแล้วล่ะจากท้ายตอนนี้ที่ชวนไปนอนห้อง

อ๊ากกก ลุ้นค่ะอยากอ่านต่อจังเลย