เนื่องจากเมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมสอบ - -
แต่ว่าผมดันทำข้อสอบไม่ได้ (อนาถมาก)
ผมเลยนั่งแต่งนิยายสนอง NEED ตัวเองซะเลย...
-----------------------------------------------------------------------------
มาตรการปราบคน "ขี้งอน" {Ending in Chapter}
ท่ามกลางบรรยากาศของคู่รักทั้งหลายในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ในอีกมุมเมืองยังมีคู่รักอีกหนึ่งคู่ที่ไม่ได้ไปฉลองวันแห่งความรักเหมือนคู่อื่นๆ ซันและแบงค์ คู่รักคนดังแห่งวงการ แบงค์นักร้องดาวรุ่ง ส่วนซันก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่สวยซะยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก
“แบงค์ วันนี้นายมีถ่ายแบบที่ xxx ต่อนะ” เสียงผู้จัดการสาวเอ่ยขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่าคอสตูมทั้งหลายที่กำลังมะรุ่มมะตุ้มร่างสูงอยู่
“อีกแล้วเหรอพี่ ไม่คิดจะให้ผมพักบ้างเหรอครับ” ชายหนุ่มตอบกลับไป เสียงติดจะไม่ค่อยพอใจนัก แต่จะทำไงได้ก็ในเมื่อมันคืองาน เค้าไม่สามารถปฏิเสธได้ ห่วงก็แต่คนที่รออยู่ที่บ้านน่ะสิ ไม่รู้ป่านนี้จะงอนเค้าไปกี่รอบแล้ว
“เอาน่าแปปเดียวเอง ซันเค้าไม่ว่านายหรอก” เหมือนหญิงสาวจะรู้มันว่าคนหล่อของเค้าคิดถึงใครอยู่ เลยเอ่ยดักทันที
“ให้แน่เถอะพี่ รายนั่นขี้งอนอันดับหนึ่งเลย พี่ก็น่าจะรู้” ใช่แล้ว ซัน เป็นคนที่ขี้งอนมาก แบงค์กับซันงอนกันได้ทุกวัน แต่ถึงกระนั้นทั้งคู่ก็ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงเลยสักครั้ง ต่างคนต่างก็ยอมอ่อนให้กัน
“เอาน่าๆ”
ทางด้านซันเองก็นั่งรอคนรักมาตั้งแต่เย็นแล้ว วันนี้เป็นวันแห่งความรักแท้ๆ แต่ทำไมคนรักของเค้าถึงยังไม่กลับบ้านก็ไม่รู้ วันนี้เจ้าตัวก็บอกกับเค้าเองว่ามีงานแค่ตอนบ่ายเท่านั้น คิดแล้วก็เกิดอาการน้อยใจขึ้นมาทันที
“คนบ้า ไหนว่าวันนี้จะมาฉลองด้วยกันไง”
“ชั้นโกรธนายแล้วนะ อีตาบ้าแบงค์” ตีอกชกลมอยู่คนเดียว ปากก็บ่นๆ สายตาก็เอาแต่จ้องมองนาฬิกาเรือนสวยที่ตั้งเด่นสง่ากลางห้องโถงใหญ่
และเพียงไม่นานนักคนที่ร่างเล็กรอคอยก็กลับมาถึง มาถึงทั้งๆที่ยังใส่ชุดถ่ายแบบอยู่เลย แบงค์รีบกลับบ้านทันที เมื่อทำงานเสร็จ
“กลับมาแล้วครับที่รัก” เสียงหอบเหนื่อยทำให้อีกคนรู้ว่าคนรักรีบขนาดไหน แต่ทว่าทิฐิของคนเรามันก็ต้องมีกันบ้าง ทำเป็นงอนไว้ก่อนล่ะกัน
“ทำไมไม่กลับมาพรุ่งนี้ซะเลยล่ะ” เสียงแข็งๆถูกส่งออกมาจากเรียวปากสวย
“โธ่ที่รักครับ งอนผมเหรอ” เมื่อเห็นอีกคนเกิดอาการงอน อีกคนก็ต้องรีบง้อทันที วาจาหวานเลี่ยนถูกส่งออกมาจากปากของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ซึ่งผิดกับปกติของคนพูด เพราะแบงค์ไม่ใช่คนที่พูดจาอ่อนหวานหรือพูดเพราะสักเท่าไหร่ แต่ถ้าเพื่อคนคนนี้แบงค์ยอมได้หมด
“หึ ไม่ต้องมาพูดเลยนะ นายบอกว่าจะกลับเย็นๆไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันอะไรกัน สามทุ่มครึ่ง ? นายจะกลับมาแล้วอาบน้ำนอนเลยหรือไง”
“โธ่ที่รักครับ ผมติดงานสำคัญน่ะครับ ที่รักเข้าใจผมนะ” แขนเรียวรีบโอบเอวอีกคนที่เตรียมจะเดินหนีทันที พร้อมทั้งซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวของอีกคนสูดดมความหอมเป็นที่เรียบร้อย
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ต้องมาทำเป็นมือปลาหมึกเลยตาบ้า” สองมือเล็กพยายามแกะมือปลาหมึกของอีกคนออก แต่แกะเท่าไหร่มันก็ไม่หลุดสักที แถมมือยังซุกซนมากกว่าเดิมซะอีก
“ผมขอโทษนะครับ หายโกรธผมนะ” กระซิบแผ่วเบาลงที่ข้างหูของอีกคน ทำเอาคนฟังแทบละลาย แต่ใจก็ยังติดทิฐิอยู่อีกหน่อย
“ไม่” ปากก็พดไปทั้งๆที่ยิ้มออกมาแล้ว
“โธ่ แล้วทำยังไงที่รักถึงจะหายโกรธล่ะครับ” หน้าเรียวซุกลงที่ลำคอของอีกคนพร้อมทั้งกดจูบสร้างรอยเอาไว้อีก
“อื๊อ ออ ฮี แบงค์อ่ะ ปล่อยน๊า” จากเสียงแข็งๆ เมื่อได้รับสัมผัสวาบหวามจากอีกคน ก็เล่นเอาเสียงนั้นแผ่วลงทันที อีกทั้งยังเพิ่มความเซ็กซี่ในน้ำเสียงขึ้นอีก คนที่ได้ยินถึงกับระงับอารมณ์ไว้ไม่ทัน
“ผมรักที่รักนะครับ” คำบอกรักที่พร่ำบอกกันทุกวันไม่รู้จักเบื่อ ถูกส่งมาอีกครั้งเมื่อต้องการง้อคนขี้งอน
“ชั้นก็รักแบงค์” ตอบกลับมาเสียงแผ่วเบา แต่ทว่าอีกคนกลับได้ยินชัดเจน
“หายโกรธผมแล้วใช่มั๊ย”
“ไม่”
“อ้าวแล้ว จะให้ผมทำยังไงถึงจะหายโกรธล่ะครับ”
“ทำแบบนี่ไง” หันกลับมาโอบรอบคออีกคนไว้ พร้อมทั้งเอื้อมตัวขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากของอีกคนเบาๆ แต่มีหรือที่อีกคนจะยอมปล่อยโอกาสแบบนี้ไป มือหนาเลื่อนขึ้นไปกดท้ายทอยของอีกคนให้รับสัมผัสจากเค้าได้มากขึ้น
“อ๊ะ อื๊อ ออ อ” เสียงเล็กร้องประท้วง เมื่อเริ่มจะขาดอากาศหายใจ และทันทีที่ร่างสูงถอนริมฝีปากออก ร่างเล็กก็แทบจะไม่มีแรงแม้แต่จะยืน เห็นแบบนั้น คนเจ้าเล่ห์ก็ยิ้มมุมปากตามแบบฉบับของตัวเอง ก่อนจะอุ้มร่างบอบบางของอีกคนขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ หลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น เพลงรักถูกบรรเลงขึ้นจนถึงเช้าของอีกวัน โดยที่ไม่ได้หยุดเลย และที่น่ายินดียิ่งกว่านั้นก็คือ วันถัดมาแบงค์ได้ลาพักยาวอีกหลายวัน คาดว่างานนี้ซันคงไม่ได้ไปไหนเป็นแน่แท้
--------------------------------------------*END
หุหุ มาซะหื่นเลยผมนี่
หัวข้อ: นิยายสั้นๆสนอง NEED ตัวเองครับ (อ่าน 14098 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก