ตุ๊บ...
" ถึงผมไม่โดนเอง ผมก็"เจ็บ"พอๆกับคุณ หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ... อย่ามาพูดจาดูถูกน้ำใจกันอย่างนี้นะคาวัลโล นอนหลับตาไปซะ อย่าให้ผมต้องเรียกหมอมาฉีดยาสลบ... " ร่างเพรียวถูกดันให้เอนกายลงบนเตียงนุ่ม จากแรงกดทับของชีคหนุ่ม อัลชาอ์เอ่ยเสียงเรียบอย่างพยายามระงับอารมณ์ กับคนป่วยที่นั่งนิ่ง ชีคหนุ่มถอนหายใจแรงๆ และลุกขึ้นจากเตียงก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่อสงบอารมณ์ ทิ้งให้คาวัลโล วาลกัส คนป่วยหัวดื้อที่ถูกตวาดเสียจนต้องแน่นิ่งนอนตัวเเข็งทื่ออยุ่บนเตียงตามลำพัง...
ปัง !!!!
...เสียงปิดประตูห้องน้ำดังลั่นเสียจนต้องสะดุ้งโหยง บนเตียงนุ่มที่เคยอบอุ่นตอนนี้หนาวเหน็บ...คาวัลโลขบริมฝีปากตนเองด้วยปลายฟันเสียจนเจ็บแปลบ หากแต่คนป่วยยังไม่สนใจ ชายหนุ่มกำลังนิ่งอึ้งสีหน้าแปรเปลี่ยนจากความโกรธเกรี้ยวเป็นสีหน้าจืดเจื่อน...ซีดเซียว...
เหลือบมองประตูห้องน้ำที่ปิดไปแล้ว นัยน์ตาสีน้ำทะเลจ้องมองมันนิ่ง
คาวัลโลมีท่าทีอ้ำอึ้ง เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง...แต่ก็พูดไม่ออก...
...เขาเป็นคนผิดเอง
คาวัลโล วาลกัสคนนี้นี่แหละที่งี่เง่า ตัวเขาที่โกรธเคืองเจ้าสองคนนั้นเสียจนคิดอะไรไม่ออก พลั้งปากด่าว่าพูดจาทำร้ายจิตใจอัลชาอ์ไปอีกแล้ว..
ทั้งที่ไม่น่าจะทำอีก แต่ก็ยัง...เผลอพูด..ทำตัวงี่เง่า...
ความโกรธบังตา ความไม่ได้ดั่งใจทำให้เขาอารมณ์เสียจนพูดจาแบบนั้น ทั้งๆที่ อัลชาอ์ช่วยเขาแท้ๆ..
ชายหนุ่มเป็นฝ่ายมาช่วยเหลือ ฝ่าดงกระสุนฝ่าอันตรายมาช่วยนักโทษที่ไม่มีความสำคัญอะไรอย่างคาวัลโล วาลกัส
จะปล่อยให้เขาถูกจับไป หรือปล่อยให้เขาตายไปเสียก็ยังได้ แต่ก็ยังดูแล ยังไปช่วยเหลือกลับมา ซ้ำยังนั่งเฝ้าห่วงใยเสียขนาดนี้...
แล้วนี่เขาทำอะไรลงไป....
หัวใจพลันเจ็บแปลบด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้น คาวัลโลรู้สึกว้าวุ่นเสียใจคิดอะไรไม่ออก...ปลายเท้าเหยียบลงบนพรมผืนหนาด้วยฝีเท้าที่สั่นไหวราวกับไม่แน่ใจตัวเอง คาวัลโลเม้มปากแน่นก้าวเท้าจากปลายเตียงไปยังประตูห้องน้ำที่ยังปิดสนิทด้วยสีหน้าร้อนรน...มาเฟียหนุ่มถึงแก่หน้าเสีย เขายกมือขึ้นคล้ายจะเคาะประตูห้องน้ำ แต่ก็ชะงักไปด้วยความไม่แน่ใจ
ยกมือขึ้นๆลงๆอยู่แบบนั้นสี่ห้าครั้งก็ยังไม่กล้าจะทำอะไร คาวัลโลบีบมือแน่นด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ น่าขันที่คนแบบลุยเป็นลุย เผชิญหน้าก็ไม่กลัวแบบเขาจะมาลังเลหรือหวาดหวั่น กระทั่งตอนที่ถูกไล่ต้อน โดนราฟาเอลโร่เอาปืนจ่อหัวเขาก็ยังไม่หวั่นกลัวอะไร แต่นี่...มามือสั่นใจสั่นกับแค่การเคาะประตู้องน้ำเพื่อขอโทษผู้ชายคนหนึ่งงั้นเหรอ?
ปวดขมับตึ้บๆไม่ยอมหาย แถมยังรู้สึกว่ามันดูจะบีบแรงขึ้นให้เจ็บขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะเรื่องแบบนี้ ประสาทตาที่พร่ามัวก็ชักจะลืมไม่ขึ้นทุกทีเพราะฤทธิ์ยา ร่างกายแบบนี้มันน่าขัดใจนัก คาวัลโลครางในลำคอขึ้นมาเบาๆ เขายกมือขึ้น อีกครั้งเพื่อจะเคาะประตูให้ได้ เพื่อที่จะออกปากขอโทษอัลชาอ์ด้วยสีหน้ามุ่งมั่น...
แกร๊ก....
แต่ประตูห้องน้ำที่เปิดออกพร้อมกับร่างสูงของชีคแห่งเซเนียยาก้าวออกมาเบื้องหน้าทำให้ต้องชะงัก อัลชาอ์จ้องมองคนป่วยที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาไม่เข้าใจ หากพลันสีหน้าที่เริ่มสงบนิ่งของชีคหนุ่มก็เคร่งเครียดขึ้นอีกครั้ง ฝ่ามือหนาตวัดเข้าหาคนที่ยืนทื่ออยู่ตรงประตู ออกแรงอุ้มร่างของมาเฟียหนุ่มมาอยู่ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว
ตุ๊บ!
"....ลุกออกไปทำไมกัน คาวัลโล ไม่ได้ฟังที่ฟังที่หมอบอกรึไงว่าป่วย ร่างกายอ่อนแอ ทำตัวเป็นคนเหล็กรึไงหา ถึงได้ทะเล่อไปยื่นอยู่ตรงนั้น
นอน-ลง-เดี๋ยว-นี้ !! ไม่อย่างนั้น คราวนี้ผมจะเรียกหมอให้มาฉีดยาสลบคุณเอาให้หลับไปสักอาทิตย์นึงเลย !! " ร้องตวาดใส่เจ้าคนที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยอย่างหัวเสีย อัลชาอ์ถอนหายใจแรงๆ เรื่องที่ทะเลาะกันว่ามันงี่เง่าแล้ว แต่การกระทำที่เดาหาที่มาไม่ได้ของคาวัลโลก็ชวนปวดหัวขึ้นอีกหลายเท่า ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าจะรั้นไปถึงไหน ทั้งที่ตัวเองก็ป่วยอยู่ มือก็เจ็บยังทำอะไรไม่ได้ ทำไมต้องมายืนบื้ออยู่ตรงหน้าห้องน้ำอีก หรือจะมาหาเรื่องอะไรกับเขาอีกกัน เรื่องจะเคืองโกรธคนพวกนั้นน่ะหรือเขาน่ะมันเเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทำไมต้องมานั่งโมโหให้สุขภาพจิตเสีย ทั้งที่ตัวเองป่วอยู่แบบนี้ด้วย ให้ตายสิ คนที่เคยฉลาดเจ้าเล่ห์คนนั้นหายไปไหนหมด หรือพอเลือดเข้าตาขึ้นมาก็กลายเป็นหมาบ้าไปเสียได้ ปากก็พร่ำว่าโกรธเคืองนักหนาแล้วจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปแก้แค้นถ้ายังทำตัวบ้าๆแบบนี้อยู่น่ะ
"........" คาวัลโลหน้าเสีย คนป่วยถึงแก่จนคำพูดเมื่อโดนตวาดใส่ไปเสียอีกหนึ่งคำรบ มาเฟียหนุ่มลอบมองร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่หันมามองเขาสักนิดก่อนจะมองเลยไปที่นาฬิกาซึ่งบอกเวลาตีสองเกือบตีสาม...
...ก็สมควรโกรธหรอก ต้องมาเฝ้าเขาไม่ได้หลับได้นอน ยังมาถูกงี่เง่าใส่..
แต่ว่า....ที่เขาลุกขึ้นไปน่ะ จะไปขอโทษหรอก ทำไมต้องมาตวาดใส่แบบนี้กัน ฟังกันสักนิดก็ไม่มี
คนป่วยหน้านิ่วใส่แผ่นหลังของอัลชาอ์ที่นั่งห่างไปอีกฟากของเตียงอย่างหงุดหงิด ถึงจะรู้ตัวก็เถอะว่าป่วยอยู่ แต่ว่ามันก็...
หมับ...
ลมหายใจแรงพ่นออกมาจากจมูกโด่งสันราวกับระบายอารมณ์ ขณะที่ร่างสูงใหญ่ก็ทิ้งตัวลงมานอนข้างๆ และคว้าร่างของตนไปโอบกอดอย่างรวดเร็ว...คาวัลโลรู้สึกถึงลมหายใจที่รดรินอยู่ตรงกระหม่อม พร้อมกับอ้อมแขนที่โอบกอดร่างของเขาไว้แน่น กอดรัดราวกับว่ากลัวจะหายไปไหน..
ขมวดคิ้วนิดๆกับการกระทำปุบปับนั่น ลมหายใจแรงๆที่สัมผัสได้บ่งบองว่าคนกอดคงยังระงับอารมณ์เคืองไม่ได้เท่าไหร่
เหลือบมองใบหน้าคมที่ฉายแววเหน็ดเนื่อยแล้วความรู้สึกผิดก็แทงใจวูบ เพราะความโกรธและไม่พอใจ เขาเป็นฝ่ายพูดพล่ามไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจว่าคนๆนั้นจะรู้สึกเช่นใด .. พูดมาได้ว่าเขาไม่ใช่คนสำคัญ แต่ที่อีกฝ่ายมาตามหา ลำบากมากมาย กระทั่งนอนเฝ้าไข้คนป่วยอย่างเขาและดูแลจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนก็ยังจะเรียกว่าไม่ห่วงอยุ่อีกหรือ...อย่างที่อัลชาอ์พูดนั่นแหละ ว่าอาจจะห่วงกว่าเขาด้วยซ้ำ...
..ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าอัลชาอ์รักเขามากแค่ไหน
แล้วยังจะพูดจาแบบนั้น...
คาวัลโลเม้มปากแน่นสูดหายใจลึก ...
" ขอโทษ" ฝ่ามือขาวจัดกำเสื้อคลุมผืนบางตรงช่วงอกแน่น พลางเอ่ยปากออกมาเเผ่วเบา ทำให้อัลชาอ์ชะงัก..
" ..........."ชีคหนุ่มขมวดคิ้ว กับคำพูดของเจ้าตัว แต่ก็ยังไม่มีคำพูดอะไรตอบรับ ยิ่งทำให้คนมองยิ่งใจเสีย...
" ผมขอโทษ..ผมมันงี่เง่าเอง ขอโทษนะ ..ผม...." นัยน์ตาสีน้ำทะเลเงยขึ้นมาสบมอง ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้หรือเพราะอะไรกันแน่ แก้มขาวๆนั้นจึงขึ้นสีก่ำ กระทั่งแววตาที่มองมายังดูขัดเขิน และเว้าวอนอยู่ในที
...แล้วแบบนี้ ใครจะยังโกรธลง..
"..ช่างเถอะ..." อัลชาอ์ตอบรับเบาๆ พลางพ่นลมหายใจลงช้าๆ สุดท้ายไม่ว่ายังไงก็โกรธคนตรงหน้านานๆไม่ได้เสียทีความโกรธที่เคยมีเหมือนปลิวหายไปกับสายลมเมื่อได้ฟังคำขอโทษ ที่แม้ไม่หวานหู แต่ก็มาจากใจจริง..เพียงแค่นั้นเอง
" คุณเจ็บอยู่...เพราะคนพวกนั้น ผิดเองที่ผมปกป้องคุณไม่ได้ ทำคุณเจ็บแล้วยังทำอะไรคนพวกนั้นไม่ได้ สมควรที่คุณจะโกรธ เพราะไร้ความสามารถ..."
" ไม่ใช่...คือผม...." คาวัลโลหน้าเสียกับคำพูดกล่าวโทษตัวเองนั้น ทั้งที่เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเขา คนที่มาหาเรื่องก็เพราะโกรธเกลียดเขา ไม่ได้เกี่ยวกับอัลชาอ์ ไม่ใช่เลย..
เขาเสียอีกที่ผิด ลากอัลชาอ์มาเกี่ยวข้องกับเรื่องวิวาทของตน ซ้ำยังมาทำไม่พอใจที่ทำอะไรคนพวกนั้นไม่ได้.. ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวกับอัลชาอ์สักนิด
" พอเถอะ " อัลชาอ์ถอนหายใจช้าๆ " ทำท่าจะหลับตาลงเสียเท่านั้น
" อัลชาอ์..ไม่ใช่นะ ผม.....ผมผิดเอง ผมผิดเองที่พูดแบบนั้น...." คาวัลโลครางเสียงอ่อน ฝ่ามือกำชายเสื้อของชีคหนุ่มแน่นราวกับจะเว้าวอนขอความเห็นใจ
" คาล...." อัลชาอ์ถอนหายใจช้าๆ คว้ามือเรียวที่กุมชายเสื้อไว้แล้วบีบหนักๆ "พักผ่อนซะเถอะ.."
" คุณยังไม่ยกโทษให้ผม..." มาเฟียหนุ่มสบมองนัยน์ตาสีเข้มพลางออกปาก
" ผมยกโทษให้คุณแล้ว...โอเคไหม? "อัลชาอ์หรี่ตาลงพลางออกปาก เพราะรู้สึกถึงผิวกายแนบชิดและลมหายใจของคาวัลโลที่ชัดทำให้เขาเตลิดมากขึ้นทุกที..
" เรื่องเมื่อวานด้วย ผมขอโทษ....ขอโทษที่พูดไม่ดี..." คาวัลโลเม้มปากแน่น ลมหายใจผ่าวร้อนด้วยพิษไข้ริรดลงบนแผ่นอกหนาจนร่างสูงถึงกับสะท้าน แต่คนพูดไม่ได้รับรุ้อะไรเอาเสียเลย เขาไพล่คิดไปว่าที่อัลชาอ์ขยับหนี ก็เพราะโกรธกับคำพุดงี่เง่าพฤติกกรรมระรานและคำพูดที่ทำร้ายจิตใจนั่น
" ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจ..." ปลายฟันขบลงไปอย่างลังเล คาวัลโลไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยอ้อนวอนใครสักคน และยิ่งเพราะทำผิดด้วยแล้วยิ่งไม่มีใหญ่ อย่างมากเขาก็เอ่ยปากขอโทษไปส่งๆและชดใช้ให้คนๆนั้นแต่ว่า...กับอัลชาอ์แล้วยอมรับว่าตอนนี้เขานึกกลัวขึ้นมา ว่าถ้าอัลชาอ์ไม่ยกโทษให้...จะเป็นยังไง
อดจะกลัวไม่ได้ เพราะเขาจำได้ดีถึงอาการใจหายวาบเมื่อคิดว่าต้องถูกพาตัวไปจากที่นี่จริง
ตอนนั้นไม่ใช่ แค่กลัวว่าชีวิตจะตกอยู่ในเงื้อมือของราฟาเอลโร่และฟิลิเป้ แต่เขาจำได้ดีว่าตัวเองยังกลัว.. กลัวว่าจะไม่ได้เจออัลชาอ์อีกด้วย
เพราะอย่างนั้น....ตอนนี้ ถ้าอัลชาอ์ยังไม่หายโกรธเรื่องนั้นแล้ว จะทำอย่างไรล่ะ...เขาจะต้องทำอะไร ยังไงถึงจะหายโมโหกันแน่..
"..อัลชาอ์ ผม..........อือ......" ครวัลโลเงยหน้าขึ้น หวังว่าจะออกปากขอโทษให้อีกฝ่ายใจอ่อนอีกสักนิด แต่ทว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับแนบชิด พร้อมกับริมฝีปากหนาที่ทาบลงมาบนริมฝีปากแห้งผากและร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ของตน..
คาวัลโลสบมองนัยน์ตาสีเข้มที่ทอดตรงมา...น่าแปลก...เพราะทุกครั้งที่อีกฝ่ายบังคับจูบ อย่างมากเขาก็แค่ยอมให้ทำตามใจ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น แต่ทว่าตอนนี้ เขากลับเป็นฝ่ายสอดปลายลิ้นเข้าหา และยอมให้ปลายลิ้นของอีกฝ่ายสอดลึกเข้าคอลเคลียกระชากลมหายใจอย่างไม่ขัดขืน ซ้ำยังให้ความร่วมมือดีเสียอย่างนั้น..
..นั่นใช้แทนคำขอโทษได้รึเปล่า?
คาวัลโลปรือนัยน์ตาลงต่ำ เอื้อมมือไปวางลงบนบ่าของชีคหนุ่มอย่างเผลอไผล ท่ามกลางลมหายใจร้อนผ่าวและอากาศหายใจที่ถูกช่วงชิงจนสมองเบลอพร่าเขาพยายามคิดว่านี่คือวิธีลงโทษของอัลชาอ์กับคนงี่เง่าและดื้อด้านอย่างตนเองใช่ไหม..และเมื่อลงโทษแล้ว อีกฝ่ายจะหายโกรธใช่หรือเปล่า?
เปล่งเสียงครางเครืออกมาเบาๆเมื่อถูกริมฝีปากที่เชี่ยวชาญและปลายลิ้นอันเก่งกาจนั้นรุกไล่เสียจนมือไม้อ่อนเปลี้ย สติสัมปะชัญญะเริ่มเลือนรางไม่รู้ว่าเพราะยาหรือว่าจูบที่แสนหวานชวนมึนเมานี้กันแน่ แต่ก่อนสติจะเลือนหาย คาวัลโลก็อดจะยอมรับไม่ได้ว่า ถ้าลงโทษแบบนี้แล้วอัลชาอ์จะหายโกรธล่ะก็....อยากทำตอนไหน มากเท่าไหร่ก็ไม่ว่าหรอก...
เสียงลมหายใจขาดห้วงและสั่นไหวดังประสานกับลมหายใจที่แรงขึ้นอย่างลืมตัวของชีคหนุ่มแห่งเซเนียยา ขณะที่ร่างของคนป่วยซึ่งอยู่ในสภาพมึนเบลอปนง่วงงุนหลับตาพริ้มและซุกอยุ่กับอ้อมแขนหนา ริมฝีปากของเจ้าตัวแดงก่ำจากฤทธิ์จูบ ขณะที่คนเริ่มนั้นกลับต้องเป็นฝ่ายยังยั้งความต้องการของตัวเอง
อัลชาอ์เขม้นมองเจ้าคนป่วยตัวดีที่หลับไปแล้วอย่างอ่อนอกอ่อนใจ จะอย่างไรก็รับไม่ไหวเสียจริงๆกับคนๆนี้ บางครั้งก็แข็งกร้าวไม่สนใจใคร ออกปากทำร้ายจิตใจเสียจนอยากจะตัดใจหนีห่างไปนับร้อยหน แต่บางครั้งกลับออดอ้อน เว้าวอนขอความเห็นใจเสียจนน่ารักนักหนา เปลี่ยนไปมาราวกับว่ามีเป็นสิบบุคลิก...จะรุกเร้ามากไปก็ไม่ได้ แต่ทว่าจะผละจากออกไปก็ไม่เป็นผล
ชีคหนุ่มยกมือเกลี่ยผิวแก้มขาวเนียนเบาๆอย่างครุ่นคิด ส่วนคนถูกแกล้งก็ส่งเสียงครางพ้อออกมาเบาๆ พลางขยับตัวซุกอ้อมกอดของเขามากขึ้นราวกับลูกแมวไซ้หาไออุ่นจากตัวคน..
อัลชาอ์คำรามเสียงต่ำในลำคอด้วยสีหน้ายากจะบรรยาย ถ้าคาวัลโลจะร้ายกาจไปตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นไอ้ตัวไฮยีน่าที่ไม่เหลือเศษเสี้ยวความน่ารักหรือน่าหลงไหลอะไรพวกนี้ไว้ล่ะก็ เขาคงตัดใจได้นานแล้ว...
แต่กับเจ้าแมวน้อยที่เจ็บตัวอยู่แถมยังนอนซุกอยู่ตรงอกด้วยท่าทีออดอ้อนจนชวนใจอ่อนแบบนี้ จะให้ใจแข็งไม่รักได้ยังไงไหว...
"...แล้วแบบนี้ จะไม่ไห้ผมหลงรักคุณได้ยังไง " ชีคหนุ่มพึมพัมเบาๆกับร่างที่นอนหลับตาพริ้มซุกอยุ่กับแผ่นอกของตน พลางถอนหายใจเฮือก ฝ่ามือหนาตวัดเอาผ้าห่มที่กองอยุ่บนปลายเตียงขึ้นมาคลุมร่างตัวเองและคาวัลโลไว้ สอดไล้ลูบเส้นผมสีอ่อน ก่อนจะประทับจูบราตรีสวัสดิ์ตรงหน้าผากเพียงแผ่วเบา..
อ้อมกอดอุ่นตวัดโอบร่างเพรียวแนบอก ก่อนนัยน์ตาของชีคหนุ่มจะปิดลงช้าๆ...และลมหายใจค่อยแผ่วเบาสม่ำเสมอ เข้าสู่นิทราไปอย่างรวดเร็วด้วยไร้กังวลและยังอิ่มใจยิ่งนัก โดยไม่ได้รับรู้ถึงลมหายใจที่สะดุดไหวและผิวแก้มขาวๆที่แดงจัดอย่างรวดเร็วของชายหนุ่มในอ้อมแขนสักนิด..
คาวัลโลปรือตาขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาสีน้ำทะเลเหลือบขึ้นจ้องมองใบหน้าคมเข้มของชีคหนุ่มผู้เป็นเจ้าของอ้อมกอดอุ่น...ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันช้าๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะตัดสินใจแตะริมฝีปากลงบนปลายคางสากระคายเบาๆ
" ราตรีสวัสดิ์ครับ..." เสียงกระซิบนั้นเเสนแผ่วเบา แต่สำหรับอัลชาอ์แล้วคงได้ยินชัด เพราะไม่อย่างนั้นชีคหนุ่มคงไม่ยิ้มออกมาและออกแรงกระชับอ้อมแขนให้แนบแน่นขึ้นเข้าไปอีก... ส่วนมาเฟียหนุ่มผู้ถูกหลอกเข้าจังๆก็ถลึงตาพรืดผิวแก้มแดงจัดขึ้นทันที เขาแอบจิกเล็บสั้นๆของตัวเองลงบนแผ่นอกหนาสองสามทีเป็นการลงโทษ เสียแต่คนถูกปองร้ายก็ไม่สะดุ้งสะเทือน จนต้องหลับตาลงไปพร้อมกับแก้มขาวๆที่แดงจัดและรอยยิ้มเหมือนคนบ้าที่ประทับบนริมฝีปาก
แสงจันทร์นวลลอดผ่านหน้าต่างกรุกระจกหนาเข้ามาในห้องอย่างอ่อนโยน เผยให้เห็นภาพของชายหนุ่มสองคนนอนอิงแอบกันด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขชวนให้อิ่มใจนัก..
....และมันเป็นสิ่งที่ใครคนหนึ่งในนี้ต้องการให้เป็นอยู่ตลอดไป จะเหลือก็แต่ชายหนุ่มอีกคน ว่าจะยอมให้มันเกิดขึ้นหรือไม่..ก็เท่านั้น...
........
...........
สวัสดีค่ะ
ตอนนี้ตั้งใจจะซัดให้หวานเลี่ยนจุกตายกันไปข้าง ตอบแทนฉากเลือดสาดของคาวี่ตอนที่แล้ว เรื่องบู้ระห่ำแผนการ์ณหนักหัวอะไรวางไว้ก่อน มาหวานกันดีกว่า หุหุหุ
ตอนที่แล้ว แปล๊ก แปลก มีคนชอบคาวี่เลือดสาดดดด ฮุๆ เห็นหนุ่มๆอ่อนระทวยแล้วมันเลือดเอสเอ็มพลุ่งพล่านสินะ คุคุคุ เข้าใจค่ะ เรามันสปีชี่เดียวกัน ฮ่า...
ตอนนี้คาวี่น่าถีบนิดๆ(อาจจะไม่นิดสำหรับบางคน) แต่น้องมันก็อ้อนขอโทษแล้วนะ เพราะงั้นยกโทษให้เถอะเ เเหะๆ
--สำหรับคนเขียนช่วงนี้คอมพ์เจ๊งบ่อยมาก เซ็งมันจริงๆค่ะ แง่งงงง
ปล. แบดกายยังไม่มีกำหนดอัพ ช่วงนี้ใกล้สอบ อาจจะต้องงดนิยายทั้งสองเรื่องไว้ก่อน
ปล.
จุดพลุฉลองตรุษจีนค่า
หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55 (อ่าน 1006095 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก