หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

โฮฮฮฮ
ไม่น่าตามทันเลย 
โอย สุดจะค้างงง !!! ไม่ไหววน๊า
  อัพเถิดๆ
 

[pooinfinity]

9 วันแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[nutgen]

คาวี่ๆ ใครไม่รักเค้ารักน้า....มามะๆ....(กลายเป็นป้าไปเลยฉัน ฮ่าๆๆ)

คิดถึงนะคะ ไรท์เตอร์

[Serin]

คืนนี้อัพค่ะ รอแป๊ป (กำลังปั่นอยู่)

..

[aeyja55]

รอ รอ อ่านรวดเดียว 2 วันจนทันเลย ติดเรื่องนี้มากกกก สงสาวรคาวี่จัง

[Nutsuki.]

เข้ามาปูเสื่อรอ
 

[dea]

รอ ฉันรอเธออยู่ 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

นั่งรอด้วยคน
อยากอ่านน

[maple4120]

รอค่ารอ
ช่วงนี้รอแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวเลยนะเนี่ย 

[Serin]

Line : 27 บทเรียนกับสายฝน


     สีของท้องฟ้ายามมองเห็นจากหน้าต่างกรุกระจกใสนั้นมืดครึ้มหม่นแสงลงยิ่งกว่าเคย  ม่านหนาหนักทิ้งตัวลงบดบังแสงสว่างที่ลอดทอมาไม่น้อย ทำให้ภายในห้องสี่เหลี่ยมนี่มืดทึบ อับแสงกว่าความจริงเบื้องนอกราวกับว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นค่ำ ทั้งที่ความจริงแล้วนาฬิกายังคงชี้ไปที่เลขสิบสามซึ่งห่างจากโมงยามแห่งความวุ่นวายยุ่งเหยิงมาเพียงไม่นาน  แต่ทว่ายามนี้ คนที่เคยอาละวาดทำร้ายด่าทอหรือโวยวายจนต้องเดือดร้อนกันจ้าละหวั่นกลับยืนนิ่ง  นัยน์ตาทอดมองภาพกระจกใสซึ่งสะท้อนเงาของตัวเองอย่างเลือนรางท่ามกลางแสงสลัวมือครึ้มของท้องฟ้าเบื้องนอก...

     ฝ่ามือของชีคหนุ่มทิ้งลงข้างกาย หลังจากใช้มันเปิดเข้ามาภายในห้องพักส่วนตัวของมาเฟียหนุ่มผู้ก่อปัญหา สีหน้าของอัลชาอ์ยังคงเคร่งเครียดครุ่นคิดหนัก..นัยน์ตาสีนิลจับจ้องร่างของ คาวัลโล วาลกัสไม่ละสายตา

สืบเท้าก้าวเข้าไปใกล้คนที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับไม่รู้ ว่าตัวเขากำลังเดินเข้าไปหา..หรืออาจจะบอกได้..ว่าไม่รู้ กระทั่งมีใครเข้ามา นิ่งงันราวกับไร้ชีวิตจิตใจไปเสียแล้ว..

..ว่ากันว่าพายุร้ายมักก่อตัวมาจากความเเงียบ..หากทว่าครั้งนี้มันคงเป็นยิ่งกว่าพายุที่เข้าโหมทำลาย...กวัวว่ามันจะร้ายกว่า...นั่นก็คือพายุนี้ กำลังทำลายตัวมันเอง.
.
      ภาพนี้ไม่ใช่สิ่งที่อัลชาอ์ได้เห็นมันเมื่อยี่สิบนาทีก่อน ไม่ใช่ในตอนที่คาวัลโลวิ่งลงไปยังคุกใต้ดิน เขามองเห็นร่างของมาเฟียหนุ่มพุ่งเข้าไปหาเจ้าผู้ต้องหาคนนั้น ฝ่าเท้าของคาวัลโลเหวี่ยงแตะลงไปที่กรงขังสุดแรง เหวี่ยงสะบัดลงไปซ้ำๆราวกับไม่รู้สึกตัวเอาเสียเลยว่าตัวเขานั้นสวมแค่รองเท้าเนื้อบางสำหรับใส่ในคฤหาสถ์ ไม่คิดเสียบ้างเลยว่าทำแบบนั้นไปก็มีแต่เจ็บ..ซ้ำคนที่ตนกลัวว่าจะเจ็บก็ทำร้ายคนของเขาที่วิ่งรี่ไปห้ามอย่างไม่สนใครหน้าไหน...

      แต่ทว่าเมื่อเอ่ยปากถาม...เมื่อร้องห้ามถามถึงความเป็นไปแล้ว..คนๆนี้กลับนิ่งงัน ร่างทั้งร่างหันมามองสบตาตน...ด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำและหยาดน้ำตาเอ่อคลอจวนเจียนจะรินไหล..ที่ไม่เคยจะได้เห็น...ทั้งแปลกตา และเหนือกว่านั้น..คือปวดใจ..

....เกิดอะไรขึ้นกัน?

 มีอะไรที่เขาไม่รู้ หลังจากปล่อยให้คาวัลโล วาลกัส คนนี้นั่งคุยโทรศัพท์กับครอบครัวตามลำพัง?

...มีเรื่องอะไรที่จะทำให้คนๆนี้เสียใจ..คลุ้มคลั่งเสียจนต้องระบายออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว..

  ..อะไร...ที่ทำให้เหยี่ยวปีกหักที่ยังคงรักในศักดิ์ศรียิ่งกว่าสิ่งใดตนนี้...ต้องเงียบงัน  อ่อนไหว เปราะบางอย่างไม่เคยเป็น..


     " คาวัลโล....? " น้ำเสียงคุ้นหู..ทำให้ภวังค์ความคิดที่ยังคงสับสนวุ่นวายเริ่มรับรู้ถึงความเป็นไป...นัยน์ตาสีน้ำทะเลที่เหม่อลอยกระพริบช้าๆ...ครางออกมาในลำคอแผ่วเบาเมื่อจำได้ชัด..ว่าเจ้าของน้ำเสียงแสนคุ้นหูนี้คือใคร..

          คาวัลโลหันกายกลับไปมองด้านหลัง เขากระพริบตาถี่จ้องมองใบหน้าแสนคุ้นตาของชีคแห่งเซเนียยาที่จ้องมองตนเองในระยะประชิด ในเวลาอื่นเขาคงคิดแปลกใจว่าเหตุใดตนเองถึงไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามีใครเข้ามาใกล้ตัว หากแต่ตอนนี้ความใกล้...ที่ห่างเพียงอ้อมแขนจะเอื้อมหากลับทำให้หัวใจที่แปรปรวนอ่อนล้า ยิ่งสำนึกได้ว่าสิ่งที่เขาทิ้งไปนั้นมันมีค่าเพียงใด...

  ...ยิ่งใกล้....ใกล้เพียงจะเอื้อมคว้า...แต่ไม่อาจจะโผกายเข้าไปหาก็ยิ่งเจ็บปวดและเสียใจ..

   ...ยิ่งใกล้...ใกล้แค่ไหน ....มือที่ตนปัดทิ้งออกไปก็ยิ่งมีค่ามากขึ้นเท่านั้น...

          สำหรับเขาที่ตอนนี้ไร้ที่ยืน ไร้ที่อยู่ ไม่มีทางออก ไม่มีอะไรเหลือออีกแล้ว..ยิ่งได้มองใบหน้านี้มากแค่ไหน ยิ่งได้สบตาคู่นี้นานเพียงใด...ยิ่งได้มองเห็นฝ่ามือที่เอื้อมมาใกล้แค่ไหน ก็ยิ่งเจ็บปวดและสังเวชใจมากขึ้นเพียงนั้น

...ของมีค่าที่มองเห็นค่าของมันชัด...ยามไร้ใครเหลียวเเล

...เพียงแต่ว่า...เขาได้ปฏิเสธมันไปเสียแล้ว..


     "........."

           เสียงเรียกของตนไม่ได้รับคำตอบ จากร่างที่ผินมาหา...ชีคหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันมากขึ้นยามเอื้อมมือไปใกล้ร่างที่ไม่ห่างจากตน ทว่าก็ไม่ได้แตะต้อง เพียงแต่เอื้อมมือไปหา ยื่นความห่วงหาไปให้อย่างที่เคยเป็น..

...แม้ไม่ได้รับคำตอบ แม้ไม่ได้รับไมตรีใดตอบรับ แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่จะทำให้คนๆหนึ่งเลิกรัก เลิกห่วงใยคนหนึ่งคนได้งายๆ..
.
      ...ยิ่งเมื่อสบมองดวงตาสีน้ำทะเลที่ฉายแววรวดร้าวคู่นั้น...ดวงตาที่บ่งบอกว่าหมดซึ่งความหวัง ไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ...ชัดเจนราวกับมองเห็นเศษซากของหัวใจถูกซัดทำร้ายจนแหลกเหลวลงตรงหน้า..

  และชัด...ชัดมากขึ้นยามน้ำทะเลนั้นค่อยกลั่นตัวลงจากหางตาที่ผ่าวร้อน..ผ่านผิวแก้มและทิ้งลงบนปลายคางอย่างเงียบงัน...

 หยดน้ำตาของมาเฟียผู้แข็งแกร่ง หยดน้ำตาของคนที่ยึดถึงแหละยิ่งในศักดิ์ศรีมากกว่าสิ่งใด..หยดน้ำตาของคาวัลโล วาลกัสผู้ประกาศว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าตัวทำไม่ได้...

ราวกับน้ำกรดฤทธิ์แรง ค่อยเชือดเฉือนดวงใจของเขาช้าๆ...หากฤทธิ์ของมันร้ายแรงและลึกซึ้งยิ่งนัก..


    ...ฝ่ามือหนาค่อยแตะไล้ลงบนผิวแก้มขาว  สัมผัสหยดน้ำตาร้อน สัมผัสน้ำตาของพญาเหยี่ยวผู้ไร้หัวใจ..


  ได้ยินเสียงสะอื้นสั่นในลำคอ ได้ยินเสียงร้องที่พยายามกลั้นออกมาอย่างยากเย็น..ทว่าก็ยังสัมผัสได้ชัด เช่นเดียวกับความปวดร้าวที่แสดงออกมาอย่างเด่นชัดบนใบหน้าและแววตาของมาเฟียหนุ่ม..

      "...คาวัลโล..." เสียงกระซิบห้าวลึก แฝงแววอาทรห่วงหา...คำถามเปี่ยมไปด้วยความอาดูรและความห่วงใย ยิ่งทำให้หัวใจปวดร้าวแทบแหลกสลาย..
...เสียใจที่ถูกทรยศ เสียใจที่ถูกหักหลังจากคนที่ไว้ใจ...

...และเสียใจ..ที่ได้ปัดมือของคนที่รักเขามากมายทิ้ง..เพียงเพื่อความปราถนาของตัวเอง

     และในตอนนี้..ตอนที่ทุกอย่างมันพังทลายลงมาต่อหน้า...ตอนนี้...ตอนที่ไม่เหลืออะไรให้ยึดเหนี่ยว ฝ่ามือที่ไล้ลงบนผิวหน้า ความอบอุ่นร้อนผะผ่าวที่สัมผัสยิ่งทำให้สั้นสะท้านอ่อนไหว..

     นัยน์ตาสีน้ำทะเลที่เอ่อนองไปด้วยความรวดร้าวท่วมท้นสบกับนัยน์ตาสีนิลที่แฝงแววห่วงหาชัดเจน..คาวัลโลพยายามกลืนเสียงสะอื้นของตัวเองไว้ในลำคอ แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน แม้เขาจะพยายามเตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าการขยับเข้าไปหา การเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้ที่เขาปฎิเสธไปแล้วจะยิ่งทำให้เรื่องราวเบื้องหน้าเลวร้ายยิ่งขึ้น เตือนตัวเองว่าการกลับไปทั้งที่เป็นฝ่ายผลักไสอ้อมแขนนี้ไปจะทำให้หลายคนเสียใจ และทำให้เขานั้นเป็นยิ่งกว่าคนหน้าด้าน..แต่...

     ฝ่ามือขาวจัดแตะลงบนหลังมือแกร่งที่สัมผัสผิวแก้มเปื้อนน้ำตาอย่างอาดูรนั้นแผ่วเบา  ปลายนิ้วที่สั่นระริกสอดทับเกาะกุมข้อนิ้วของบุรุษหนุ่มเบื้องหน้า คาวัลโลยึดมือซ้ายของชีคหนุ่มไว้แน่น เขาสะอื้นสั่นในลำคอออกแรงบีบฝ่ามือหนาแล้วเอียงใบหน้าแนบชิดราวกับจะขอที่ยึดเหนี่ยวและรักษาตัวตนของตนเองท่ามกลางเศษซากควาหวังของตนเองที่พังทลาย..

...ต่อให้กลายเป็นคนหน้าด้าน ที่ดันทุรังจะกลับไป ทั้งที่เคยทำร้ายจิตใจคนๆนี้มาครั้งแล้วครั้งเล่า...แต่ตอนนี้ ตอนที่เขาไม่เหลือใคร ตอนที่ความมืดมิดรายล้อมรอบกาย เมื่อมีฝ่ามือที่ยื่นเข้าหา เมื่อมีแสงสว่างที่ลอดเข้ามา จะปฏิเสธมันได้อย่างไร..

   ต่อให้ต้องเสียใจภายหลัง ต่อให้ท้ายที่สุดก็จะทำร้ายคนที่รักเขาครั้งแล้วครั้งเล่า...คนเห็นแก่ตัวอย่างเขา ก็ยังคงต้องการเอื้อมไปหาฝ่ามือที่ยื่นให้อยู่ดี

    "...เกิดอะไรขึ้น?..." น้ำเสียงกระซิบถาม หากคำตอบยังคงมีเพียงความเงียบท่ามกลางก้อนสะอื้นที่ไร้เสียง อัลชาอ์จ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของมาเฟียหนุ่มที่ซบลงบนฝ่ามือของตน อีกทั้งมือทั้งสองข้างก็เอื้อมมากุมมือเขาแน่น ราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย..

   ..ชวนให้ปวดใจ...หากก็ชวนให้ภาคภูมิใจไปในเวลาเดียวกัน..

..หรือตอนนี้คุณจะเห็นค่าความรักและความห่วงใยของผมบ้าง...?

......แต่ทว่า ความกังขาเล็กๆกลับเกิดขึ้นในเสี้ยวหนึ่งของจิตใจ..

มันเกิดจากอะไร?

มองเห็นผม ต้องการผม...ในวันที่เกิดเหตุการณ์แบบไหนขึ้นกับตัวคุณกัน?

       ปลายนิ้วที่เกาะกุมผิวแก้ม มอบความอบอุ่นจากฝ่ามือและข้อนิ้ว สัมผัสที่ค่อยพยุงร่างกายอันโซเซและบอบช้ำจากความผิดหวังให้ยืนหยัด ค่อยขยับห่าง...ปลายนิ้วที่กระตุกไหวและค่อยผละจากผิวแก้มพร้อมกับดึงออกจากปลายนิ้วที่เกาะยึดช้าๆทำให้เปลือกตาที่ปิดพับลงเปิดขึ้น อัลชาอ์มองเห็นหัวคิ้วที่เคยคลายออกนั้นย่นเข้ากันอย่างรวดเร็ว....สีหน้าตกตะลึงและนิ่งอึ้งบนใบหน้าของมาเฟียหนุ่มชาวอิตาเลียนปรากฏชัด..

  ...เร็วเกินกว่าชีคหนุ่มจะเข้าใจได้ว่าตนเองเป็นฝ่ายดึงเอาฝ่ามือของตัวเองผละจากชายผู้ต้องการที่พึ่งและยึดพิงตัวเขาไว้เป็นที่พักสุดท้ายไปแล้ว

       สีหน้าบิดเบี้ยวราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นเอื้อมไปบีบรัดหัวใจจนเจ็บร้าวของคาวัลโล ชัดเจนขึ้นอย่างรวดเร็วท่ามกลางความเงียบที่แขวนค้างไว้กลางห้อง อัลชาอ์มองเห็นฝ่ามือทั้งสองข้างที่เคยเกาะเกี่ยวมือของตนเองไว้ตกลงข้างกาย ทิ้งลงแนบสีข้างราวกับไร้เรี่ยวแรง..

    นัยน์ตาที่เคยทอดมองมาด้วยความหวังเบือนหนี รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าบิดเบี้ยวเปื้อนน้ำตากลายเป็นคำโกหกที่โง่เง่าที่สุดในโลกเมื่อแสดงออกมา...แกล้งหัวเราะทั้งที่ตัวเองกำลังร้องไห้..แสร้งทำไม่เป็นไรทั้งที่ตัวเองกำลังสิ้นหวัง..

       ".....ผม...."

       "....ผมอยู่ที่นี่ได้ไหม? "น้ำเสียงระโหยโรยแรงเอ่ยออกมาเพียงแผ่วเบา นัยน์ตาคู่นั้นไม่หันมามองสบตาเสียด้วยซ้ำ  ใจความของประโยคนั้นทำให้ผู้ฟังขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจความหมาย รวมทั้งเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ด้วย

       " คุณพูดถึงอะไร? " ชีคหนุ่มเลิกคิ้วสีหน้างวยงง ขยับฝีเท้าก้าวเข้าประชิด หากร่างของมาเฟียหนุ่มกลับผวาห่างอย่างรวดเร็วเสียจนแทบจะเป็นกระตุก..


      และนั่นเป็นความเงียบที่เกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่...อัลชาอ์เม้มปากแน่น ชีคหนุ่มจ้องมองสีหน้าสับสนหากระแวงระไวของมาฟียหนุ่มเบื้องหน้า ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบาแล้วเป็นฝ่ายชักท้าวถอยหลัง รักษาระยะห่าง...ที่มากกว่าเดิมเอาไว้

       " .....ขอโทษ..." อัลชาอ์เอ่ยเบาๆ ชีคหนุ่มเสมองกระจกใสด้านข้างพลางลอบถอนหายใจแผ่วเบา เริ่มจะเข้าในขึ้นมาบ้างว่าทำไมคาวัลโลชอบมองมันนักหนา คงเป็นเพราะมองมันแล้ว...จะได้จับจ้องเพื่อควบคุมจิตใจที่ว้าวุ่นเพราะแรงอารมณ์ของตนเองไว้ได้..

       " ไม่หรอก..ผมต่างหาก " น้ำเสียงตอบรับนั้นยังคงแหบพร่า ทว่าอีกฝ่ายยังคงฝืนยิ้มท่ามกลางรอยน้ำตาบนผิวแก้มที่ยังไม่ถูกปาดเช็ดออกไป ...อัลชาอ์นึกอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดมันอีกสักครั้ง ก่อนจะสำนึกได้ ว่าตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายชัดมือออกเมื่อครู่...ดังนั้น...คงไม่มีสิทธิจะเอื้อมมือไปหา

และที่สำคัญ คาวัลโลก็เพียรบอกเขามาหลายครั้ง...ย้ำชัดหลายครา ว่าไม่ต้องการ...

ไม่ต้องการอ้อมกอด ไม่ต้องการการปกป้อง ไม่ต้องการความรักที่มอบให้..

ตอนนี้จะทำได้ก็แต่ ในฐานะของผู้ร่วมอุดมการณ์เดียวกันเท่านั้น...

[Serin]

   
   "...แล้วที่คุณพูด....."

       " ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษที่รบกวน " นัยน์ตาคู่นั้นเบือนหลบ กระพริบถี่คล้ายมีสิ่งใดกวนใจ อัลชาอ์จ้องมองสีหน้านั้นของเจ้าตัวด้วยความไม่เข้าใจ  ชีคหนุ่มครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น พยายามจับเอาเรื่องราวทั้งหลายมาปะติดปะต่อกันอย่างยากเย็น..

        " คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่า? ...คาวัลโล " คำถามนั้นทำให้คนฟังต้องกล้ำกลืนก้อนสะอื้นและความรวดร้าวที่แล่นวาบเข้ามาในใจอย่างยากเย็น คาวัลโล วาลกัส ทำได้เพียงเสหลบตา เขาพยายามฝืนหัวเราะ หัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ หัวเราะออกมาเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจว่าเขาไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ

...ไม่เป็นไร...แม้ว่าอัลชาอ์จะ.....ไม่ต้องการแตะต้องตัวเขาอีกแล้วก็ตาม

คุณไม่ต้องการผมอีกแล้ว...

  นั่นเป็นความจริงจากสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นสิ่งที่เขาต้องยอมรับ ว่าแม้แต่ที่พึ่งสุดท้ายก็ยังไม่มีอีกต่อไปแล้ว..

   ...คาวัลโลนึกสมน้ำหน้าตัวเองนัก นึกสังเวชตัวเองเหลือเกินที่สุดท้ายก็ได้ตามที่เคยต้องการ แต่กลับเป็นตัวเขาที่ต้องเสียใจ..ต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว..
ทั้งที่เฝ้าบอกตัวเองว่าอย่าเสียใจภายหลัง..

แต่เรื่องนี้...แต่กับคนๆนี้..เท่านั้น..ที่ไม่อาจจะเป็นได้อย่างที่ต้องการเลย..

     "....ไม่...ขอผมอยู่คนเดียว "


         เสียงประตูปิดลงเบาๆหลังจากเอ่ยถ้อยคำนี้ไปชั่วอึดใจ เป็นดั่งคำอนุญาติให้ทำนบน้ำตาที่กั้นไว้ไหลทะลักลงมาอีกครา..

...เคยหยิ่งยะโสว่าไม่มีสิ่งใดจะทำร้าย เคยทะนงตนว่าตัวเขาอยู่เหนือกว่าคนทุกคนรอบกาย

เคยมองว่าเรื่องราวความรักมันไร้สาระและมีเพียงคนโง่เง่าที่ยอมให้มันบงการชีวิตและความต้องการของตน

...แล้วตอนนี้เล่า ที่เจ็บปวดอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะรัก...ไม่ใช่เพราะความรักนั้นหรือไง?

 ทั้งคนที่รักและเทิดทูนเคารพพากันหักหลัง

ทั้งคนที่เขามั่นใจมาตลอดว่ารักและไม่มีทางเปลี่ยนแปรผันกลับสะบัดมือทิ้งไม่ยอมแตะต้อง..

...ไม่มีใครต้องการ ไม่มีใครรัก ไม่มีที่อยู่สำหรับตัวเขาอีกต่อไป

เคยหยิ่งทะนงกราดว่าใครไว้ ผลสุดท้ายมันก็กลับวนเวียนมาหาตัวเขาในที่สุด

...ยิ่งเจ็บยิ่งซาบซึ้ง ยิ่งปวดร้าวยิ่งซึมลึก

รับรู้ชัดเจนว่าความรู้สึกของคนไร้ค่าที่ไม่มีใครต้องการน่ะมันเป็นยังไง

..........................


      บานประตูหนักสีทึบถูกปิดพับลงเบื้องหลัง ร่างสูงเอนตัวพิงกรอบกระตูไว้เงียบๆไม่เอ่ยคำพักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา สีหน้าของชีคหนึ่มแห่งเซเนียยาฉายแววครุ่นคิด..จริงจัง..

อัลชาอ์สบมองแววตาใคร่รู้ขององค์รักษ์คนสนิทเบื้องหน้า นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงอย่างครุ่นคิด..

     " ....รีบเอาเทปเสียงโทรศัพท์เมื่อครู่มาให้ผมเร็วที่สุด "

ทางเดียวที่รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็มีเพียงเท่านี้

สาเหตุที่คาวัลโลร้องไห้..เหตุผลที่คนที่ตนเองหลงรักต้องทุกข์ใจ  ไม่มีสิทธิไปซักไซ้ก้าวก่าย ที่ทำได้ก็เพียงคอยปกป้องอยู่ไกลๆเท่านั้น



ห้าโมงสามสิบห้านาที...

     ท้องฟ้าของทัสคานี เมืองหลวงของประเทศสาธารณรัฐเซเนียยาปั่นป่วนมืดครึ้มรุนแรง..

     เสียงละหมาดยามเย็นยังคงดังแว่วออกมาจากมัสยิดขนาดใหญ่ใจกลางเมือง อันเป็นศูนย์รวมจิตใจของประชาชน...และทุกวันเช่นกัน ที่เหล่าผู้คนในเมืองจะไปรวมตัวกันสวดมต์ถวายพระเจ้าของตน และเป็นปกติของทุกวันเช่นกัน ที่ผู้ซึ่งนับถือพระเจ้าองค์อื่นก็ต้องนั่งเงียบอยู่ภายในห้องอย่างเดียวดาย

    ไม้กางเขนสีเงินที่อยู่ในมือนั้นดูราวกับหนักนักหนา คาวัลโลจ้องมองมันผ่านดวงตาร้อนผ่าวที่แห้งผาก น้ำตานั้นหยุดไหลลงไปแล้ว เพราะที่สุดเขาก็เข้าใจว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอแล้วที่จะร้อง พอแล้วจริงๆที่จะต้องเสียน้ำตาให้ความผิดหวัง ผิดพลาดทั้งหลาย..

    ต่อให้ยังเสียใจ แต่ก็มากพอแล้วที่จะร้องไห้ เขาไม่อยากจะเสียน้ำตากับมันอีกแล้ว..

     แต่ตอนนี้คาวัลโลก็ยังทำได้เพียงนั่งนิ่งๆบนเก้าอี้ที่ตนเองลากออกมานั่งริมหน้าต่าง จ้องมองฟ้องฟ้าและลมกรรรโชกแรงที่บ่งบอกว่าเมฆครึ้งที่ตั้งเค้ารอท่ามาหลายวัน คงจะกลั่นเป็นฝนได้ก็วันนี้...

  ไม่ต่างจากหัวใจของเขาเลยสักนิด...

    มาเฟียฟนุ่มหรุบตาต่ำ ขยับรอยยิ้มเยาะหยันที่มุมปาก...หัวใจที่ปั่นป่วนและมืดมิดไม่ต่างกับท้องฟ้า และน้ำตาที่ร้องไห้ออกมาก็ไม่ต่างอะไรกับสายฝน..

..ต่อจากนี้...จะใช้ชีวิตอย่างไรดีนะ?

กลับไปก็ไม่ได้...จะเดินต่อไปอย่างไรในเมื่อไร้เป้าหมาย

เขาจะกลายเป็นเพียงร่างกายที่กลวงเปล่าไร้ความคิดความฝันอย่างนั้นหรือ?

หรือว่า...เขาจะต้องตาย..

คาวัลโลไม่ได้ฟั่นเฟือนจนนึกลืมไปว่าแม้แต่ตอนนี้ชีวิตของเขาก็ยังคงมีขาข้างหนึ่งก้าวเท้าไปยังนรกแล้ว

ไม่ตายเพราะตัวเองถลันกลับไปโดยไม่รู้เรื่องจนต้องจบชีวิต ก็ต้องกายเพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็ทำความอับอายให้กับตระกูล

หรือไม่ อาจจะตายเพราะทำงานให้อัลชาอ์ไม่สำเร็จ..

...หรือกระทั่งทำงานให้อัลชาอ์สำเร็จ ตอนนี้มันจะมีความหมายอะไร?

ทำงานให้อัลชาอ์สำเร็จ จะได้กลับบ้าน จะได้กลับไปที่เดิมที่เคยจากมา..

นั่นเป็นคำมั่นทีททำให้เขาพยายามอยู่ทุกวันนี้...แต่...เมื่อไม่มีที่ให้กลับไปแล้ว...จะดิ้นรนไปเพื่ออะไรกัน

   ตอนที่อัลชาอ์เข้ามาหา ตอนที่ท่านชีคแห่งเซเนียยาประคองใบหน้าของเขาไว้ในมือ นั่นเป็นทางออกเดียว เป็นแสงสว่างเดียวที่เล็ดลอดออกมาท่ามกลางความมืดมิดรอบกาย

...ทางเดียวที่จะคิดออกก็คือการอยู่ตรงนี้...

เพียงทางเดียวที่คิดได้ คือขออยู่กับอัลชาอ์ที่นี่ อยู่ตรงนี้ในฐานะอะไรก็ได้ ในสภาพไหนก็ได้ จะกลายเป็นหนึ่งในองค์รักษ์อีกคนก็ได้ หรือจะให้เขาทำงานอื่นให้ก็ยังไหว..

 เพราะการจะอยู่ที่นี่ในฐานะ...คนรักของชีคแห่งเซเนียยามันเป็นไปไม่ได้แล้ว

    ถ้าหากอัลชาอ์จะยังพอเข้าใจ ...และยังพอจะเห็นใจเขาบ้างสักนิด อาจจะอยู่ที่นี่ได้...และอาจจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ตลอดชีวิต...

ถึงได้รับความอัปยศจากการถูกหักหลังแค่ไหน ต่อให้ผิดหวังเคว้างคว้างมากเพียงใด เขาก็ไม่อาจจะคิดสั้นจบชีวิตตนเองได้

คาวัลโลไม่ได้ถูกสั่งสอนมาให้ยอมแพ้ต่อชีวิตของตัวเองได้ง่ายขนาดนี้...เพราะฉะนั้น ต่อให้เจ็บแค่ไหน ต่อให้หนึ่งในความเศร้าเสียใจนั้นจะแฝงไปด้วยความสิ้นหวังจนอยากจะตาย แต่เอาเข้าจริงแล้วเขาก็ไม่คิดจะจบชีวิตตัวเองสักนิด..

ถึงจะมีชีวิตแบบไหน...ก็ต้องทน ต้องทนให้ได้...

 ต่อให้ไม่เหลือใคร ต่อให้ไม่มีใครอีกแล้ว....ก็ต้องทน

     ..และอีกเสี้ยวหนึ่งของหัวใจก็ยังครุ่นคิดซ้ำไปซ้ำมาถึงคนอีกคนหนึ่ง..

อัลชาอ์...

ถ้า...

ถ้าหาก...จะเอื้อมมือไปหาคุณตอนนี้ คุณจะยอมรับไหม?

ถ้า...ผมจะหันหลังกลับไป...แขนทั้งสองข้างของคุณจะยังอ้าออกเพื่อต้อนรับผมรึเปล่า?

     "....ให้ตาย...." ฝ่ามือกำแน่น ทุบลงไปบนกระจกหน้าต่างไม่เบานักเพื่อหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองคาวัลโลเม้มปากแน่นขมวดคิ้วเข้าหากัน ต่อให้ทางนี้ก้ไม่มีหวังแล้ว...ต่อให้หน้าด้านกลับไปขอวามรักควงามห่วงใย อัลชาอ์ก็ไม่มีให้อีกแล้ว

..รู้ตัวช้าเกินไป...ไม่สิ....

...เพราะไม่มีทางจะคว้าของที่ต้องการทุกอย่างมาไว้ในมือได้..

ต่อให้พยายามหยิบมาในอ้อมแขนตัวเองแค่ไหน ก็ยังมีบางสิ่งที่ต้องตัดใจทิ้ง มีบางอย่างที่ต้องหลุดลอยไปอยู่ดี..

เมื่อก่อนเขามองเห็นตำแหน่งบอส มองเห็นแกงค์มาเฟียและการกลับไปนั้นสำคัญมากกว่าความรักที่คนๆหนึ่งมอบให้อย่างบริสุทธิ์ใจ เมื่อมันสำคัญกว่าจึงตัดใจทิ้ง จะแปลกอะไร หากอัลชาอ์จะทิ้งเขาบ้าง..

ไปเอาความแน่ใจมาจากไหน ว่าจะมีใครคนหนึ่งทนรักคนที่ไม่ไยดีตัวเองเลยได้ตลอดชีวิต..

ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าสมเพชสิ้นดี...ยิ่งคิด ก็ยิ่งน่ารังเกียจความเห็นแก่ตัวของตัวเอง...

  ...คนโลภมากและเห็นแก่ตัวที่ต้องการทุกอย่างมาอยู่ในมือ โลภเอามากเกินไปสุดท้ายจะไม่มีสิ่งใดเหลือก็ถูกต้องแล้ว..


    แอ๊ด...

       ประตูห้องเปิดขึ้นมาอีกครั้ง คาวัลโลหันกลับไปมอง่างของชีคแห่งเซเนียยาที่นั่งลงบนเก้าอี้ว่างๆเบื้องหน้าตน สีหน้าของคนที่เดินเข้ามาเคร่งขรึม..แววตาที่มองมานั้นแฝงแววห่วงใยและเป็นกังวล ไม่ต้องเดาก็รู้ ว่าบทสนทนาทั้งหมดของเขาและพี่ชายคนคงผ่านการรับรู้ทั้งหมดของผู้ชายคนนี้แล้ว..

....ชั่วขณะหนึ่งเขาอยากจะถามความรู้สึกว่าเป็นเช่นไร..

คุณดีใจหรือเสียใจ คุณสมเพชผมไหมที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้..?

         "....ผมอยู่ที่นี่ได้ไหม? "แต่เขาก็ยังคงถามคถามเดินที่เคยพูดไป...หากตอนนี้คนฟังคงรู้คำตอบ หากแต่อัลชาอ์ถอนหายใจแผ่วเบา จ้องมองใบหน้าของเขาด้วยดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น...แต่ก็ไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้าปฏิเสธ..

        " .....ผมยังไม่อยากจะฟังการตัดสินใจอะไรจากคนที่กำลังผิดหวังและเสียใจ..คาวัลโล.." ชีคหนุ่มมองเสี้ยวหน้าของมาเฟียตัวร้ายเบื้องหน้า ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ได้รับรู้มากจากบทสนทนาของเจ้าตัวกับพี่ชาย..การทรยศจากคนที่รัก..การถูกลงโทษจากลุงของตน..และ..การถูกประกาศตามล่าจากคนในแกงค์ของตัวเอง..
....เจ็บปวดแค่ไหน ทรมารแค่ไหน เขารู้ซึ้งและเข้าใจดี..

   เพราะตนก็เคยเผชิญหน้ากับความรู้สึกแบบนี้มา และเจ็บปวดกับมันไม่ต่างกัน..

ทางออกของเรื่องนี้ไม่ใช่การจะทำเช่นไร หรือทำอย่างไร แต่เป็นการประคับประคองจิตใจตนเองให้เข้มแข้งและผ่านมันไปให้ได้ต่างหาก..

       " อย่างแกรที่ผมอยากแนะนำ..คือคุณควรจะกลับไปคุยกับพี่ชายตัวเองเสียก่อน...เขาดูจะเป็นหะ....."

       " ไม่!!!!!!" นัยน์ตาของผู้ฟังวาววับขึ้นมาทันควันด้วยความไม่พอใจ คาวัลโลตวาดสวนคำพูดของชีคแห่งเซเนียาไว้แค่นั้น ความโกรธเกรี้ยวที่ค่อยซาลงไปเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครา..อารมณ์ที่พยายามเก็บไว้...กลับค่อยเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น

       "...ทำไมถึงไม่...เขาไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ นี่เป็นแผนของพวกคุณไม่ใช่หรือไง? คิดให้รอบคอบก่อนจะโกรธอะไรบ้างสิ " อัลชสอ์ขมวดคิ้วกลับ จ้องมองสีหน้าไม่พอใจของมาเฟีหนุ่มเบื้องหน้าอย่างตำหนิ

       " ไม่....ผมไม่ต้องการแล้ว...เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้ว "นัยน์ตาสีน้ำทะเลเต็มไปด้วยความว้าวุ่น สับสน...หกแต่คาวัลโลก็ยังยืนยันจะปิดหูปิดตาไม่ยอมสนใจเรื่องราวต่อจากนี้อีก  " .ผมขออยู่ที่นี่ได้ไหม? ผม....จะขอทำงานกับคุณหรืออะไรก็ได้....จะให้ผมทำอะไรก็ได้...หรือจะ..."

       "....ไม่...คาวัลโล คุณต้องคุยกับพวกเขาก่อน..." อัลชาอ์ส่ายหัว หน้านิ่วกับอาการโกรธเกรี้ยวนั้น

      " ...ขอแค่งานให้ผม...ให้ผมอยู่ที่นี่....อะไร....ก็.."  คนฟังนั้นปฎิเสธข้อเสนอนี้โดยสิ้นเชิง สีหน้าของคนพูดยิ่งนานยิ่งบิดเบี้ยว นัยน์ตาสีน้ำทะเลเริ่มพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำใสที่เอ่อล้นขอบตา...ดูไร้เรี่ยวแรงราวกับเป็นคนละคน..

      "...คาล !!!" ฝ่ามือหนาคว้าหมับแล้วบีบแน่น ออกแรงเขย่าแขนมาเฟียหนุ่มที่มีอาการบ่งชัดว่าสิ้นหวังจนคิดอะไรไม่ออกตรงหน้า

      " ..ทำไมล่ะ !! ก็ดีแล้วนี่!! " คาวัลโลเม้มปากแน่น  เขาสะบัดแขนออกจากฝ่ามือหนาแรงๆ  " คุณอยากให้ผมอยู่ที่นี่ไม่ใช่ดหรอ? คุณอยากให้ผมอยู่กับคุณไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงจะไล่ผมไปอีก....."

     ".........."

       " ผมไม่เหลือใครแล้วรู้ไหม? ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว...ผมไม่มีค่าอีกแล้ว " น้ำเสียงพร่าสั่นแทบไม่พ้นลำคอ " ...ถ้าผมอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วคุณจะให้ผมไปที่ไหน...ให้ผมไปคุยกับคนที่จะฆ่าผมอีกทำไม...หรือคุณอยากให้ผมตายไปให้พ้นๆซะที..."

      "....คาวัลโล...."

      "....ให้ผมอยู่ที่นี่ได้ไหม?...."ฝ่ามือของเขาเอื้อมมือไปกำโธปสีเข้มของชีคหนุ่มเบื้องหน้าแน่น ..แล้วคาวัลโลก็คุกเข่า...ใช่..เขาคุกเข้าทั้งที่ไม่เคยทำ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทรุดกายลงคุกเข่าแทบเท้าของชีคแห่งเซเนียา จ้องมองใบหน้าของอัลชาอ์ที่ผงะออกไปอย่างตกตะลึงปนงวยงง...น้ำตาของเขาคลอหน่อยและหยดลงอาบแก้มอย่างรวดเร็ว..ขณะที่หัวใจผ่าวร้อน..

....ศักดิ์ศรีที่เคยยึดมั่น สิ่งที่เคยมีมันทำให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ได้มีความสำคัญอะไรในวันที่ไม่มีจุดมุ่งหมายใดอีกแล้ว..

...รักษาศักดิ์สรีและความทรนงของตนเองไว้ ไม่ยอมอ่อนข้อ ไม่ยอมใจอ่อนและพ่ายแพ้เพื่อที่จะกลับมายืนหยัดได้ในสักวันหนึ่ง

 ...แต่....ในวันที่ไม่เหลืออะไรแล้ว ศักดิ์ศรีของเขาจะสำคัญมากแค่ไหนก็ไม่มีความสำคัญหากไม่มีใครมองเห็นมัน

     ..รักษาชีวิตแลกกับศักดิ์ศรี อย่างที่พี่ชายเขาพูดไว้อย่างไรเล่า..

[maple4120]

มาแล้วววววว

[wikichan]

อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาแล้วววว
ดีใจมากมาย
ซัมเมอร์วันสุดท้าย ได้อ่านนิยายที่ชอบมากมากอิก
เป็นปลื้ม~

ไปอ่านล่ะคร๊าบบบบ^^
 

[kitty]

 :monkeysad:สงสารคาวัลโลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


ท่านชีคจะทำอย่างไรต่อไปปปปปปปปปปป


อยากอ่านต่ออะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Sornpattra]

น่าอึดอัดเนาะ
ลุ้น ลุ้น กันต่อไป

[Serin]

     "...คาวัลโล.."อัลชาอ์ครางขึ้นมาด้วยสีหน้าตกตะลึง ชีคหนุ่มขยับตัวลุก หากแต่ฝ่ามือของคนตรงหน้าก็กำไว้ แน่นขึ้นนัยน์ตาสีน้ำทะเลสะท้อนความโศกเศร้าและสิ้นหวังออกมาอย่างเด่นชัด คาวัลโลกำโธปของตนไว้แน่นขึ้นออกแรงฉุดรั้งไม่ให้ลุกออกไปท่ามกลางเสียงสะอื้นแผ่วเบาหากเด่นชัด...

หากแต่ในหัวของชีคหนุ่มกลับขาวโพลน อัลชาอ์จ้องมองสีหน้าท่าทางของคาวัลโล วาลกัสด้วยดวงตาเบิกกว้างและงวยงง

สมองตะโกนสั่งโดยไม่รีรอว่านี่มันผิดแผกไปจากความจริง...นี่มันไม่ใช่....ไม่ใช่คาวัลโล วาลกัส ไม่ใช่มาเฟียหนุ่มผู้ทรนงองอาจ ไม่ใช่คนที่เมแข็งและมั่นใจในตัวเอ ง ไม่ช่คนที่เจิดจริสน่าลุ่มหลงคนนั้น..

ตรงหน้าเป็นเพียงชายหนุ่มผู้พ่ายแพ้คนหนึ่งที่กำลังอ้อนวอนเขาด้วยน้ำตา ไม่ใช่คาวัลโลคนเดิม ไม่ใช่เลย..

ต่อให้เคยอยากให้คาวัลโลได้ลองพ่ายแพ้ คิดว่าหากคาวัลโลต้องเจ็บช้ำและต้องมาพึ่งพิงตนบ้างก็คงจะดี แต่มันไม่ใช่แบบนี้..

...ไม่ใช้คนที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

     "...ให้ผมอยู่ทีนี่เถอะนะ.."น้ำเสียงสั่นพร่าเอ่ยออกมาพลางร้องสะอื้นในลำคอ " อัลชาอ์ ..ได้โปรดเถอะ ...ให้ผมเป็นอะไรก็...ผมจะเชื่อฟังคุณ ผมจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ...ผมจะไม่คัดค้านไม่เถียงไม่ทำอะไรให้คุณไม่พอใจ..ผม..จะยอมทุกอย่าง.."

      "..ผมจะเป็นของคุณ..อัลชาอ์...ให้ผมอยู่ที่นี่กับคุณได้ไหม?"

      "........"ฝ่ามือหนาที่กุมมือบางไว้และกำลังจะแกะออกชะงัก...อัลชาอ์จ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่ยังคงส่งเสียงร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างตกตะลึง

..ข้อความนั้นยังดังก้องในสมอง...

...ให้.....ให้ผมเป็นของคุณ.. ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณ...

นั่น...เป็นสิ่งที่ตัวเขาต้องการ...ใช่ไหม?


     ต้องการให้คาวัลโล วาสกัสเป็นของตนเอง อยู่ในอ้อมแขนของตน  อยากให้คาวัลโลรักและเป็นสมบัติของอัลชาอ์ผู้นี้..

และตอนนี้ความหวังที่ริบหรี่ โอกาสที่แทบไม่มีกลับถูกหยิบยื่นมาตรงหน้า ด้วยคำพูดของเจ้าตัวเองด้วยซ้ำ..

..หากนี่เป็นสิ่งที่ต้องการ ควรจะดีใจ หากแต่เมื่อได้ฟังกลับเกิดความยินดีเพียงชั่วแล่น ก่อนจะกลายเป็นความผิดหวังอย่างรุนแรง

ไม่ได้โง่พอจะไม่รับรู้ว่ามาเฟียหนุ่มเบื้องหน้าเอ่ยปากเช่นนี้เพราะไร้ทางไป

ไม่ได้"ต้องการ"มากมายขนาดที่จะมองไม่เห็นจุดประสงค์ของคนให้..

...ความรักและความห่วงใยที่มอบให้ มันเป็นสิ่งไร้ค่าในสายตาของคาวัลโลมากมายเพียงนั้นเชียวหรือ ถึงได้ยกมันมาเดิมพันเพียงเพื่อให้ความต้องการของตนเองสำเร็จลุล่วง

   ฝ่ามือหนากุมมือที่กำโธปของตนแน่นและสัมผัสมันเบาๆ อัลชาอ์จ้องมองสบนัยน์ตาสีน้ำทะเลที่จ้องมายังตนด้วยความรวดร้าวปนทรมาร...ชีคหนุ่มผ่อนลมหายใจแผ่วเบาก่อนจะค่อยแกะปลายนิ้วนั้นออกจากชุดของตนเอง

 ไม่มองสบแววตารวดร้าว ไม่ได้มองสีหน้าตกตะลึงของมาเฟียหนุ่มเบื้องหน้า..

รู้ รู้ดีว่าเจ็บ รู้ว่าปวดร้าวและสับสนต้องการที่พึ่ง

แต่กระนั้น...ชายหนุ่มเองหน้าก็ควรจะรู้ ควรจะได้รับบทเรียนเสียบ้าง ว่าบางอย่าง บางสิ่งนั้นไม่สมควรจะเอามันมาวางเดิมพันหรือออกปากยกให้ใครง่ายๆเพียงเพราะตนไร้หนทางไป

 อยากจะเอื้อมมือไปกอดปลอบประโลม อยากจะปกป้องเป็นที่พักพิงยามเจ้าตัวไม่มีใคร ทว่ากับคนที่ไม่เคยรับรู้ ไม่เคยสนใจว่าตัวเขาทำลงไปด้วยความรู้สึกแบบไหน ต่อให้โอบกอดไปก็ไร้ค่า

เพราะแม้กระทั่งความรัก คาวัลโลยังหยิบมันมาแลกกับความต้องการของตนได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไร ในการเฝ้าทุ่มเทดูแล

    ".....นี่เป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมอยากให้คุณทำ "นัยน์ตาสีนิลจับจ้องดวงตาของคาวัลโลหลังจากไม่สบมองและแกะมือที่สั่นระริกของเขาออกห่างจากกาย สีหน้าของชีคหนุ่มนิ่งเรียบหากแฝงแววขื่นขม น้ำเสียงที่พูดออกมาช่างเรียบเฉยและเย็นชาจนบาดใจนัก "ผมรู้ว่าคุณเจ็บปวดและกำลังเป็นทุกข์ ..ผมอยากช่วย...แต่สิ่งที่คุณกำลังทำมันกลายเป็นการเหยียดหยามผมอย่างที่สุด.."

     " อย่าเอาความรักมาล้อเล่นกับหัวใจคน...คาวัลโล"

       ริมฝีปากของคนฟังสั่นระริกอ้าค้างนิ่งงันกับคำพูดของร่างสูงเบื้องหน้า คาวัลโลกะพริบตาถี่นัยน์ตาที่เบิกมองยังคงมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง เขามองเห็นภาพอันเลือนรางของแผ่นหลังที่ผละห่าง  ค่อยๆขยับห่างไกลไปจากตัวเขาทีละน้อย...ทีละน้อย ประตูเปิดออกเบื้องห้าและร่างของคนๆนั้นก็หายลับไปจากสายตา..

...ประตูปิดลง ทั่วทั้งห้องเหลือแต่สีเทาและความเงียบงัน

     โลกทั้งโลกเหมือนวูบหาย...กระทั่งเสียงสะอื้นของตัวเองก็ยังดูราวกับห่างไกล ราวกับคนละโลก..

ทั้งที่ทำถึงขนาดนี้..

ยอมคุกเข่าขอร้อง...ยอมอ้อนวอน ร่ำไห้เพื่อขอที่พักพิง

ยอมมอบให้ทุกอย่าง..วางศักดิ์ศรีลงแทบเท้าผู้ชายคนนั้น..

แล้วทำไม..

ทำไมถึงยังไม่มีใครต้องการตัวเขา..

ทำไมอัลชาอ์ถึงบอกว่าเขาเอาหัวใจคนมาล้อเล่น ทั้งที่นี่ก็เป็นหัวใจเขาที่อยาก"พยายาม"จะรักใครสักคน

แล้วทำไมถึงพูดราวกับมันไม่มีค่า..

หรือเพราะเมื่อไม่มีใครต้องการตัวเขาแล้ว...กระทั่งหัวใจ ก็เป็นเพียงเศษเนื้อที่ไร้คนต้องการ


      " ใครบางคนเคยบอกผมไว้...ว่าตัวเขาศรัทธาในความหวัง และไม่เคยคิดจะสวดมนต์อ้อนวอน ทุกสิ่งที่ต้องการ เขาจะทำความต้องการให้เป็นจริงด้วยตัวเอง  เขาบอกว่าจะเอาคืนศัตรูตัวเองให้สาสม เขาจะทำให้แกงค์ของตัวเองเป็นที่หนึ่งในประวัติศาสตร์ ......"
  
    น้ำเสียงที่ดังออกมาจากประตูอีกฝั่งหนึ่ง...ทำให้ร่างที่ทรุดกายร่ำไห้สะอึกสะอื้นถึงกับนิ่งงัน...คาวัลโลเบิกตากว้าง จ้องมองบานประตูสีเข้มนั้นผ่านม่านน้ำตาอันเลือนรางของตน...

     "  ตอนนั้นผมเห็นเขายิ้มและบอกกับผมแบบนั้น..นั่นน่ะเป็นผู้ชายที่องอาจและน่านับถือ แต่ตอนนี้ผมเห็นแค่ไอ้โง่ไร้สติคนนึงที่เอาแต่ทำตัวน่าสังเวชและไม่ยอมลุกขึ้นสักที  ลองคิดเสียบ้างว่าเพราะอะไรคุณถึงกลายเป็นคนไม่มีค่า เพราะคนอื่นประเมินค่าคุณหรือว่าคุณกำลังดูถูกตัวเอง "


      หยดน้ำอุ่นทิ้งตัวลงบนฝ่ามือที่กำจิกพรมแน่น ความร้อนที่แผดเผาผิวหน้าจากการร้องไห้ยังไม่เลือนหาย ร่างกายของมาเฟียหนุ่มชาวอิตาเลียนสั่นเทาไปทั้งร่างด้วยแรงสะอื้นสั่นไหว...

นัยน์ตาสีน้ำทะเลจ้องมองบานประตูสีเข้มที่สั่นไหวเรือนรางเพราะน้ำตา คาวัลโลสูดหายใจลึก...เขาพยุงกายขึ้นช้าๆ...เอื้อมมือไปหาประตูห้องที่อยู่ไม่ไกล..

..ลุกขึ้นและเอื้อมมือออกไปเปิดประตูที่ปิดขังตัวเองจากโลกที่มืดมิดเดียวดาย

ไม่มีใครจะเอื้อมมือมาหาตัวเองได้ตลอด ไม่มีใครจะเข้ามาหาคนที่จมจ่ออยู่กับควาทุกข์ทรมารอละความสูญเสียของตนเองอยู่ร่ำไป

และไม่มีใคร จะคอยพยุงให้ลุกขึ้นได้ตลอดเวลา

เมื่อล้มเอง...ก็ต้องลุกเอง...

แค่ลุกขึ้นและเปิดประตูออกไปสู่แสงสว่างภายนอก..


   แอ๊ด...

     ผ้าคลมุสีอ่อนคุ้นตาพาดลงบนไหล่  มันอบอุ่นหากอุ่นไม่เท่ากับอ้อมแขนหนาที่โอบกอดไว้แน่น...ผิวเนื้ออุ่นร้อนที่เป็นที่พักพิงในยามอ่อนล้า ถ่ายทอดความห่วงหาอาทรเข้าแทรกซึมหัวใจที่อ่อนแอและผดหวัง เยียวยาความสิ้นหวังและเจ็บร้าวอย่างอ่อนโยน

   ..คาวัลโลสะอื้นฮัก....เขาเม้มปากแล้วหลับตาลงช้าๆซบใบหน้าลงกับไหล่แกร่งและซับน้ำตากับแผ่นอกหนาด้วยร่างอันสั่นเทา..

   อัลชาอ์เอื้อมมือลูบแผ่นหลังบางที่สะท้านสั่นเบาๆอย่างอาดูร ชีคหนุ่มระบายลมหายใจลงอย่างเนิบช้า นัยน์ตาสีเข้มสะท้อนภาพร่างอันสั่นระริกและเส้นผมสีน้ำตาลทองอันแสนคุ้นตาของมาเฟียหนุ่มชาวอิตาเลียนเบื้องหน้า...

... ต่อให้เคืองแค่ไหนสุดท้ายก็โกรธไม่ลง

 ต่อให้อยากจะใจเเข็งลงโทษคนที่ทำอะไรไม่คิดให้มากกว่านี้อีกสักนิด แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความห่วงหาของตนเอง..

เพราะยังเด็กนัก...

  ต่อให้เก่งกาจ ต่อให้เข้มแข็งและฉลาดแค่ไหน เด็ก...ก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ...

คนที่เกิดมามีพร้อม มีทุกสิ่งอยู่ในกำมือ ไม่เคยพบความลำบาก ไม่เคยพบเจอความโหดร้ายของ "ชีวิต"ที่แท้จริง ต่อให้แกร่ง ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนเจ็บแล้วก็ล้มได้ด้วยกันทั้งนั้น..

...เด็กน้อยที่ยังอ่อนประสบการณ์และอยู่กับความสุขสมหวังจนชินชา...จึงต้องได้รับบทเรียนและจดจำไว้..

ทุกข์ได้แต่อย่าท้อ...เจ็บปวดล้มลงได้แต่อย่าถอดใจและจมจ่อกับความผิดหวัง..

...ถ้าเพียงแต่เปิดใจ และกล้าที่จะก้าวออกมาจากโลกมืดมนที่เป็นสีเทา

ก็จะพบว่ามีคนที่รัก รอคอยจะอยู่และพร้อมจะเป็นกำลังใจตลอดเวลา..

ถ้ากล้าจะเดินออกมา ก็ย่อมมีความกล้าที่จะเปิดรับเอาสิ่งดีๆมาสู่ตนเอง..

      ................................................

          

[Serin]

   กระจกบานใหญ่ในห้องอาหารสะท้อนภาพท้องฟ้าสีเข้มที่มีหยาดฝนโปรยปรยลงมาอย่างต่อเนื่อง เม็ดฝนสาดกระทบกับกระจกใสจนเกิดเสียงเปาะแปะไม่ขาดสาย สำหรับชาวทะเลทรายและผู้ที่รอคอยการมาเยือนของสายฝน มันช่างน่าฟังและน่ายินดีนัก

       โต๊ะอาหารขนาดใหญ่หรูหราภายในห้องรับประทานอาหาร ณ พระราชวังทัสคานี  หัวโต๊ะที่ว่างเปล่าไร้การจับจองขณะที่โต๊ะเก้าอี้ด้านข้างถูกร่างของผู้ร่วมโต๊ะนั่งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วดูแปลกตา ทว่าก็ไม่ได้ขัดหูขัดตาหรือแปลกประหลาดอะไรมากมายนักด้วยผู้ร่วมทานอาหารต่างก็รู้....ว่าเพราะเหตุใดจึงไม่มีร่างของผู้เป็นเจ้าของพระราชวังนี้อยู่ร่วมโต๊ะ อีกทั้งสายตาของทุกคนก็ยังจับจ้องเม็ดฝนที่โปรยมาไม่ขาดสายด้วความแช่มชื้นยินดี

     สายฝนที่โปรดปรายมาหลังจากผ่านวันคืนที่มืดครึ้มและมัวหม่นมาเนิ่นนาน สายฝนที่โปรยปรายสร้างความฉ่ำชื้น และเปรมปรีดิ์ในใจ..

...สายฝนที่โปรยปรายเพื่อมอบชีวิตให้กับผืนดินอันแห้งแล้งได้ชุ่มชื้น

..สายฝนที่แปรเปลี่ยนให้ต้นอ่อนแตกหน่อและผลิบานเกิดใหม่

ความเปลี่ยนแปลงของท้องฟ้า และการมาเยือนของสายฝน..

จะต้องมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นแน่นอน...

................ TBC.

    กลับมาแล้วค่ะ แหะๆ
 ขอโทษทุกคนจริงๆค่ะที่อัพช้า ยิ่งมาช้าตอนคนกำลังลุ้นแล้วแบบว่า...แฮะๆ...อิชั้นขออภัยจริงๆค่า..
..แล้วตอนนี้...อืม...จะว่าไงดีล่ะ...คาวี่ก็ดูเป็น"คน"ดีจริงๆ แบบว่าเห็นแก่ตัวแล้วไง ไม่นึกถึงคนอื่นแล้วไง ก็ตูเจ็บนี่ ทำแบบนี้ผิดเหรอ...อืม....เวลาคนเราเจ็บปวดก็มักจะคิดว่าความเจ็บของเรามัน"มาก"ที่สุดและไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะเจ็บกว่าจริงๆ
ส่วนท่านชีค...ก็เท่ห์ดีค่ะ ตอนท้าย ส่วยแรกๆคงมีคนอยากกระทืบอัลชาอ์หลายคน แบบว่าเอ็งจะลีลาทำซาก....(ห้าๆ) แต่แบบนี้ก็ดีแล้วเนอะ เพราะถ้าคาวี่มันเสนอมาแล้วท่านชีคสนองทันควัน อีกแบบนี้พี่แกก็ไม่ต่างจากประเภทรักจริงหวังฟัน คอยฉวยโอกาสตอนคนอื่นอ่อนแอเพื่อหาประโยชน์ให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการตรงไหน...
   ตอนนี้กลับบ้านแล้วก็มีเรื่องเยอะ..เยอะแยะดีจริงๆ( ) แต่ช่วงนี้แถวบ้านมีฝนแบบในนิยายเลยล่ะค่ะ ยิ่งแต่งยิ่งได้อารมณ์นะเนี่ย
ปล. แบดกายขออัพพรุ่งนี้ค่ะ
ปล.สอง ตอนหน้า...........

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

จิ้มมมไว้ ...........
........................................
ชอบบบบบบ !! 
น้องคาลน่าสงสาร มาซบมามะ (แต่ซบท่านชีคก้ดีอยุ่แล้วเนอะ )
ชีคคนดี ดีใจที่ไม่ได้ตอบตกลงข้อเสนอ
สงสารน้องคาล รอลุ้นต่อไป
+1จ้า ปลื้มมอินอ้ะ
 

[sweardear]

 

[cherry blossom]

สงสารคาวัลโลจัง อ่านแล้วร้องไห้ตามเลย 

[pattybluet]

โอยยย สงสารนู๋คาวี่ 
เสียศูนย์ไปชั่วคราว ยังดีที่ท่านชีคใจเย็นมากพอที่จะสอน 


นู๋คาวี่หายเศร้าเมื่อไหร่ พี่รอนู๋กลับไปถล่มตาลุงนั่นอยู่นะ

[อิสระ]

..รักษาชีวิตแลกกับศักดิ์ศรี
 
ไม่อยากได้ยินคำนี้จากคาวี่เลยหงะ
 
เม้มไม่ออกเลยT-T

[iforgive]

รอตอนหน้าด้วยใจจดใจจ่อ  อิ อิ อิ   

[punchnaja]

ตอนนี้อ่านแล้วได้อารมณ์มากค่ะ กำลังฝนตก ฟ้ารั่ว บรรยากาศอึมครึมอยู่พอดี

ตอนนี้อ่านแล้วเศร้าจัง ปากแข็งกันทั้งคู่ คิดอะไรไม่พูดออกไป แอบตกใจนิดนึงที่คาวัลโลยอมคุกเข่าให้อัลซา ไม่น่าเชื่อ แต่ตอนนั้น คาวี่คงเจ็บช้ำจริงๆเนอะ น่าสงสาร คงใจสลาย

หวังว่าหลังจากนี้ คงได้เริ่มอ่านคาวี่ กับอัลซาหวานๆบ้างน๊า^^....(คาดว่าคงต้องรอไปอีกนานนนนน )

[thisispom]

สงสารคาวี่ T_T

[wikichan]

ว้ากกกกกกกกกกกกกกก
เป็นปลื้มจนน้ำตาไหลเลยล่ะครับ!! ไหลพรากเลยงิ จริง ๆ นะ

ในที่สุด มันก้ต้องการปืนและปืน สักทีนะ (กันแอนด์กัน 5555)
ตอนหน้า..มีไรริ?? ลุ้น!!!

[phung]

น้ำตาหยดแหมะๆเลย โฮฮฮ ตอนหน้าจะแฮปปี้แล้ว (ใช่มั้ยยย) 555+

[maple4120]

อ่านตอนนี้แล้วชอบทั้งคาวี่ทั้งอัลชาอ์เลยค่ะ
ดูเป็น "คน" จริงๆนั่นแหละ 55
ในที่สุดก็ดูเหมือนจะใจตรงกันซะที! (หลังจากรอคอยมานานแสนนาน)

"..ผมจะเป็นของคุณ..อัลชาอ์...ให้ผมอยู่ที่นี่กับคุณได้ไหม?"

อ่านประโยคนี้แล้ว.. ชอบบบบบ  
จิ้นไปนู่นแล้วค่ะ โฮ่ๆ
แต่แบบ คาวี่ถึงกับยอมทิ้งศักดิ์ศรี ดูแล้วชอบจริงๆเลยค่ะ   โรคจิตละเรา
ก็แหม นานๆทีเราก็อยากเห็นคาวี่เป็นงี้บ้างนี่นา แอบสะใจนิดๆ  
แต่ถึงงั้นก็เหอะ แอบน้ำตาซึมเหมือนกันนะ ตอนคาวี่บอกว่า..รักษาชีวิตแลกกับศักดิ์ศรี..
คาวี่ดูสิ้นหวังมากอ่ะ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ตอนหน้า..  
อยากอ่านแล้วอ่าาาา   ขอเร็วๆนะค๊าา ฉากในตำนานน!

[kitty]

 :monkeysad:สงสารคาวี่ๆๆๆๆๆๆ



รอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปปปป

[aeyja55]

  :m15:เศร้า สงสารคาวี่จัง แต่เพิ่งมาเห็นค่าของอัลซาห์เนี่ยนะ