กลับมาปั่นให้อ่านกันนะคะ แฟนพี่เดือนเยอะแฮะ งงจัง °o.ปฏิวัติรักรส (""\_(o_O)_/"") Ganache.o° ( level 4 : 5/10/10)
ผมค่อยบรรจงปิดประตูจนสนิทแน่น...
หลังจากเหลียวหน้าแลหลังแล้วไม่มีผู้ใดตามตูดมาด้วย
ทันทีที่เดินเข้าสู่ใจกลางห้อง
บิลลี่กำลังแอบกินเค้กที่หลงเหลืออยู่จากมื้อดึก...หันมองผม ก่อนเบิกตาโพลงราวกับเห็นวิญญาณแค้นเกาะไหล่
“ คลอดน้องตอนไหนเนี่ย? พี่อิง...ลูกโตป่านนี้ ปิดสื่อไว้มิดชิด ไม่มีบอกกันหรอก กี่ขวบแล้วน่ะ? ” น้องเนื้อหอยของผมร้องทักเสียงดังลั่น...มันชักเลอะเลือนฟั่นเฟือนใหญ่แล้ว
ลูกใครเล่า?
ไม่มี๊...เหอ?
“ โฮ่ง ” เสียงเห่าเพียงครั้งเดียวบ่งบอกความเริงร่าแสนเดียงสาได้มากมาย
ส่งผลให้ผมสะดุ้งเฮือก รีบก้มมองลงต่ำหาต้นตอเสียงทันควัน
ข้างขาขวาของหนุ่มหล่อสุดในสยามประเทศอย่างผม
หมาลาบาดอร์หน้าตาคุ้นหนัก ขนน้ำตาลทองสลวยเป็นเงางาม ดั่งกินอัลโป้เป็นภัตตาหารครบสามเวลา
กระดิกหางหมุนพั่บๆ ปากคาบโดนัทยางสีส้มสวย ส่งสัญญาณแสดงอาการชี้ชวนเล่นซนด้วย
“ พี่อิง ลูกพี่ชื่ออะไรน่ะ? ”บิลล์ถามอย่างกระตือรือร้น พุ่งตรงเข้าขอมือเช็คแฮนด์เจ้าหมาหน้าโง่...ที่ทำเสียเรื่องเมื่อกี้
เวรละตู เจ้าพ่อตัวจริงของแท้ เขาคงตามหาให้ควั่กแล้วป่านนี้
เล่นไปเอาลูกขนเขามาเป็นตัวประกันความปลอดภัยหน้าตาเฉย
ผมแทบลมจับหน้ามืด...เมื่อความคิดเสื่อมถึงขีดสุด
ขณะดวงตาใต้กรอบแว่นใสคงมองเจ้าหมาตัวยุ่งนั่งอยู่ในท่าบังคับ ให้มือบิลล์ทั้งสองข้าง
ท่าทางประจบประแจงน่าเอ็นดูต่างกับคุณเจ้าของยักษ์ต่างประเทศคนละองศา...
“ ตกลงชื่ออะไรกันแน่? พี่อิง ” บิลลี่หันกลับถามผมอีกหน...
พร้อมกับเจ้าหมาหางชี้ ส่งประกายตาขี้อ้อนวิ้งแว๊บมาให้ผมประกายตาแบบที่ดวงใจของผมรับรู้ความหมาย...
เรียกชื่อหนูสิ เรียกชื่อหนูหน่อย เรียกสิ เรียกให้ไว เรียกให้ว่อง... ไม่นะ ผมต้องไม่โดนน้องหมาสะกดจิตทางตรง
ทางที่ดีเราไม่ควรหลบตาคู่ปรับเหมือนพวกอ่อนแอป้อแป้
ผมจึงตัดสินใจจ้องมองตาเจ้าหมางี่เง่าเป๋ง
ยิ่งมองลึกลงไป ลึกลงไปเท่าไหร่ ในดวงตากลมดำแฝงอารมณ์ขี้เล่นไว้เต็มเปี่ยมนั้น
ความลั้นลา...พลันครอบงำใต้สำนึกผมถนัดถนี่
บ้าเอ๊ย...เรากำลังพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์ไร้ข้อกังขา ชื่อ...สำคัญต่อการดำรงชีพในทุกวันเอามากๆ
มันคือการแสดงตัวตนบนพื้นโลกให้ คน สัตว์ สิ่งของ รู้สึกว่าวัตถุคงรูปจับต้องได้
เรียกชื่อเมื่อใด สายสัมพันธ์เบาบางย่อมทักถอสานต่อเช่นรังไหม
สิ่งลึกลับอันเรียกว่าสายใยแห่งความสัมพันธ์นั้น เมื่อเริ่มต้นขึ้นแล้ว...ยากหยุดยั้ง
“ อะ...อองเดร ” น้ำเสียงผู้ปราชัยอย่างผมแผ่วเบา ขัดกับเสียง โฮ่ง สดชื่นของผู้กำชัยเหนือศึกกระชับมิตรในคราวนี้สิ้นดี
“ ไงล่ะ ลูกพี่อิง...ชื่อฝรั่งจ๋าเลยน้า อองเดรๆ ” บิลล์เรียกชื่อเจ้าหมาหลงทาง พร้อมโยนโดนัทยางให้อองเดรวิ่งรับเป็นที่สนานสนุก...
ผมแค่นยิ้มขื่นขมชีวิตบัดซบ ไม่อยากคิดถึงวันหน้า พรุ่งนี้มีหวัง...ตายสนิทไม่มีฟื้น ถูกเจ้าพ่อสั่งหล่อคอนกรีตโยนทิ้งทะเลแหง
“ ว่าแต่เก็บได้แต่ใดมา วานบอก? ” บิลล์ถามหน้าเหวอ คงงงๆ กับสิ่งมีชีวิตขนสลวยที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงเดียวกันไม่น้อย
สมเป็นเลือดสปีชีย์หมา ทั้งสองตัวช่างสนิทกันไวเสมือนหนึ่งพี่น้องท้องเดียวกินนมแม่เดียวกัน
ผมถอนใจยาว ใช้ฝ่ามือตบหัวน้องนู๋หมาและน้องเนื้อหอยคนละปุ สองปุ
ให้บอกได้ยังไงล่ะ? ว่าล้วงไข่ท่านจ้าวไท้ จึงได้รางวัล...เสียงเอียดอาดของบานพับประตู พร้อมเสียงผิวปากบ่งบอกว่าอารมณ์ดี
คุณน้องแฝดเดือนดับกลับมาจนได้...
เจ้าหมาขนสวยคอตั้งหูผึ่ง โดดผลุงจากเตียงวิ่งรี่ถลาเข้าใส่เป้าหมายเคลื่อนที่รายใหม่...
เดือนดับหงายหลังตึงบนพื้นพรมจากอิทธิฤทธิ์คามิคาเซ่มีชีวิต
“ อย่าเล่นแรงสิวะ บิลล์ บอกตั้งกี่หมื่นรอบแล้ว ว่าอย่ากระโดดทับอกฉัน
เดี๋ยวล้มคอหักคอพับขึ้นมา คอยดูเถอะ จะตามคอยจองเวรแกสามชาติสืบไป ” เดือนดับหลับหูหลับตาโวยวายเสียงหลง
บิลล์หน้าหงิกงอเป็นพ่อมดเฒ่าเพราะถูกพาดพิงผิดตัว
“ ผมเปล่าซะหน่อย พี่เดือนตัดแว่นใหม่ใส่อีกอันเหอะ...เบิ่งเนตรดูให้ดีก่อนเลย ว่าใครทับ? ” เดือนดับขยับแว่นกระพริบตาถี่...หลายต่อหลายครั้ง นอนจ้องตาประสานตากับน้องหมาขนสวยผู้นั่งเอ๋ออยู่บนอก
“ ดิน แกเบ่งลูกโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ” ถามดีจริงอะไรจริง ไอ้น้องเวรน้องกรรมพวกนี้...
ทำไมต้องเหมาเองว่าอองเดรเป็นลูกผมครับ? ที่จริงมันเป็นลูกเลิฟลูกรักของไอ้ยักษ์ตาเขียวตึกฝั่งโน้นต่างหาก
คิดแล้ว...รู้สึกเสียวสันหลังวาบ จากฝ่าตรีนจวบจนท้ายทอย ชวนหวิว...
พรุ่งนี้ เมื่อไหร่...วุ่นวายแหงม.......................................................................................
หงุดหงิดสุดยอด...เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น มนุษย์ไร้มารยาททรามพรรค์นี้!! มาร์โก้โยนตัวเองลงกับเตียงสี่เสาภายในห้องส่วนตัว ชายหนุ่มใช้กำปั้นทุบหมอนนิ่มระรัวอย่างคั่งแค้นนัก...
หนอย...เดือนดับ นะ เดือนดับ...ขนาดเราเป็นจ้าบ้าน มิมีกลัวเกรงใดๆราชาช็อคโกแลตรู้สึกถูกลูบเหลี่ยมหมดสิ้นลายจนน่าโมโห นิ้วยังเผลอไล้เรียวปากบางของตนด้วยความเผลอไผล...
ไม่ใช่ว่าไม่เคยถูกจูบถูกกอด จะให้ขัดขืนดิ้นรนเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาย่อมเป็นไปไม่ได้ เลยยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่
เหลือเชื่อว่าถูกรุก นับแต่รู้เช่นเห็นชาติความต้องการเบื้องลึก เป็นฝ่ายรุกมาตลอด...แล้วนี่ยังไง?
มาร์โก้ กายาเร่ ของขึ้นในพริบตา ลุกพรวดพราดจากเตียง
พุ่งเอาขาเตะเก้าอี้ไม้ตัวเล็กสำหรับใช้นั่งใส่รองเท้าให้กระเด็นหมายระบายอารมณ์ระอุ...
ทว่ากลับหวดเท้าพลาดเป้า เตะผิดมุม มุมแหลมของเก้าอี้...
เลยกระแทกขาหนุ่มตาสลับสีเต็มๆ ลงไปนอนโอดโอยกลิ้งเกลือกกับพื้นห้อง
ยิ่งโมโหทะลุจุดเดือดเข้าไปอีก...กำลังสอง
ราชาช็อคโกแลตเขม้นมองตาขุ่นเครียดผ่านหน้าต่างบานกว้าง
กลางนภากาศ ดวงจันทร์กลมดิกลอยเด่นเหนือน่านฟ้ามหานครปารีส ทอแสงนวลสวยไร้ราคีใด
ดั่งจะเยาะหยันแมวเหมียวตาเพชร...ทวีไฟโทสะร้อนแรงเพิ่มมากอีกหลายเท่าตัว
มาร์โก้นอนแผ่หลากับพื้นพรมกลางห้อง ใจนึกอาฆาตนักสืบลามกจอมลวนลาม
เห็นหงิมเป็นแมวเชื่อง โดนข่วนเจ็บจนได้ ห่มหนังแกะหลอกกันดีนัก...
อาทิตย์ทอแสงเมื่อไหร่ ได้เห็นดีแน่ พระจันทร์เฮงซวย... .......................................................................................
กลับมาให้หายคิดถึง ตกหลุมแบล็กโฮลงานค่ะ หายไปนานเลยน้า~
Thanks: Ragnarok ฝากรูป