หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111

[เซ็งเป็ด]

หนังสือเล่มนั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมหยิบออกมาจากห้องที่รกร้าง
ผมบรรจงวางมันลงเป็นโต๊ะกระจกในห้องรับแขก ก่อนจะทิ้งตัวลงเหม่อมองแสงอาทิตย์ยามใกล้ค่ำด้วยใจหดหู่
“หมอ ชั้นคิดถึงนาย” ในสมองพร่ำเพ้อแต่คำนี้ ยิ่งคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอเขาอีก มันยิ่งเจ็บปวดใจจนแทบจะหยุดหายใจ

“อ้าวปอ ไปไหนมาทั้งคืน” เสียงแม่ดังขึ้น เสียงที่แข็งกระด้างอย่างที่ควรจะเป็นทำให้ยิ่งแน่ใจว่า ภพนี้คือภพแห่งความจริงแน่ แม่ผมที่อ่อนโยนคนก่อนเป็นเพียงภาพในจินตนาการเท่านั้นเอง
“ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาอีก เนื้อตัวดูไม่ได้ ชั้นหล่ะเอือมแกจริงๆ ส่งไปร่ำไปเรียนก็ไม่จบ กลับมายังไม่ทันไรสร้างปัญหาอีกแล้ว แล้วนี่....................”
“แม่” ผมพูดแทรกออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“แม่เคยรักผมบ้างมั๊ย” ผมถามอย่างเลื่อนลอย สายตายังคงเหม่อมมองออกไปไกลสุดไกล
แม่นิ่งไปครู่หนึ่ง คงคาดไม่ถึงว่าผมจะถามอะไรอย่างนี้
เธอนั่งลงใกล้ผม
ก่อนจะตอบเพียงสั้นๆว่า
“ถามอะไรไร้สาระ” ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
นึกอยู่แล้วว่าแม่ต้องตอบแบบนี้


“นี่หนังสืออะไร” เธอหยิบหนังสือที่ผมเอาออกมาจากเรือนครัวก่อนจะพลิกดู
“อ๋อ นี่หนังสือที่ยายแกฝากไว้ให้แกนี่นา”
ผมหันไปมองแม่อย่างไม่เข้าใจ สีหน้าที่แสดงท่าทีสงสัยนั้นทำให้แม่เริ่มเล่า
“ยายแกกำชับว่าให้เก็บไว้ให้แก เพราะว่ามีคนฝากไว้ให้แก ชั้นก็ลืมไปสนิท ดีนะที่แกเห็นเสียก่อนไม่งั้นคงเอาไปชั่งขายแล้ว”
แม่พูดอะไรอีกมากมาย แต่ผมไม่สนใจจะฟัง คำที่ผมอยากฟังเธอกลับไม่พูด ทำไมนะ ทำไมคนเราถึงไม่พูดความรู้สึกจริงๆจากใจออกมา

ผมหยิบหนังสือเล่มนั้น
“ผมรักแม่นะครับ” ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเงียบๆ





ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง เปิดหนังสือเล่มนั้นอย่างแผ่วเบา
หมอปีย์เอาหนังสือมาฝากไว้ให้ผม เขายังมีชีวิตอยู่และรอผมจริงๆ
คิดได้อย่างนั้นแล้ว ยิ่งรู้สึกบีบหัวใจจนแทบจะหายไม่ออก
หน้าแล้วหน้าเล่าของหนังสือถูกเปิดอย่างเบามือ
มันเปลี่ยนไปมากจริงๆ
ทั้งเก่า ซีด เหลืองและบางครั้งตัวหนังสือก็เลอะเลือน แต่ถึงมันจะเก่าอย่างไร หนังสือเล่มนี้ก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เก็บความทรงจำของผมไว้
“กระดาษ?”
ผมเปิดมาเจอเศษกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้ง
ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอ่านอย่างเบามือ
กระดาษที่เดินทางผ่านกาลเวลามากว่าร้อยปี
ทำหน้าที่รอคอยแทนเจ้าของที่จากไป
มันทำหน้าที่ของมันสิ้นสุดแล้ว
บัดนี้ กระดาษได้มาอยู่ในมือผู้รับแล้ว
“หมอ ชั้นได้รับข้อความจากนายแล้วนะ”
...........
...
.
.
.
.
.

[meon2255]

ขอร้องอย่าจบอย่างนี้เลยน้า 

[หัวเเม่มือ]

จบยังๆๆ

[jmini]

จบเเล้วจริงๆเหรอ
เศร้าอ่ะ

[เซ็งเป็ด]

ชะอำ ณ ประเทศไทย สามเดือนต่อจากนั้น

ผมยืนรับลมยามเย็นที่พัดผ่าน
กลิ่นไอทะเลไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
ที่เดิมที่เราทั้งคู่เคยเหยียบย่ำด้วยกัน
กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม ที่ที่เรามีความสุขด้วยกัน
ผมกลับมาอีกครั้ง
ในสถานที่แห่งเดิมแต่ถูกกางกั้นด้วยกาลเวลาที่ยาวนาน
ถึงที่นี่จะเหมือนเดิม แต่เม็ดทรายหาใช่เม็ดเดิมไม่ ต้นไม้ก็ไม่ใช่ต้นเดิม สายลมก็เปลี่ยนเสมอ
มีเพียงเสียงคลื่นเท่านั้นที่ยังเหมือนเดิม

“หมอ  ชั้นกลับมาแล้วนะ ไหนนายบอกว่าถ้าชั้นอยากมานายจะพามาไงเล่า”
ผมยิ้ม
ยิ้มอย่างมีความสุข ความเหงาอาจฆ่าผมได้ มีเพียงแต่ความทรงจำเท่านั้นที่คอยปกป้องผมจากมัน
ความทรงจำที่มีต่อหมอเท่านั้น...........ที่ยังทำให้ผมพยายามจะหายใจต่อไป

ผมนั่งลงบนหาดทรายยามเย็น หยิบสมุดเล่มเล็กสีขาวขึ้นมาพร้อมดินสอ

“กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม..............................”
คือคำแรกที่เริ่มเขียนลงไปในสมุดเล่มนั้น ทุกเหตุการณ์  กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม ครานั้น จะถูกถ่ายทอดและจดจำด้วยตัวอักษร ทุกเหตุการณ์จะอยู่ในความทรงจำของผม............ตลอดไป




“ปอ...................”  เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง ผมเงยหน้าจากสมุดบันทึก หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง
“มาทำอะไรที่นี่” เสียงนั้น เสียงนั้น............................

ผมค่อยหันไปช้าๆ ราวกับภาพเคลื่อนไหวที่ช้าลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ


และทันใดนั้น ภาพชายคนคุ้นเคยทั้งภพก่อนและภพนี้ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าผม
“พี่.................หมอ”


กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม............................ได้อวสานลงแล้ว
แต่กาลครั้งหนึ่ง ณ ปัจจุบัน......................กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ผมหันกลับมายิ้มให้กับท้องทะเล และเกลียวคลื่น นึกขอบคุณที่หอบเอาคนที่ผมรอคอย..........กลับมา








                                       
http://www.youtube.com/v/CGl0Jbc-RCU?version=3&hl=th_TH;autoplay=1

[patwo]

หมอปีย์ TT

คิดถึงใจหมอปีย์แล้วเศร้าที่สุด

พ่ออัชย์ด้วย   

[Monkzaa]

ขอบคุนมากจิงๆคคับ

[Ticha]

 
ขอตอนพิเศษด่วน
มีไหมอ่ะ 555+

[Horizon]

หวังว่าจะได้อ่านภาค ... กาลครั้งหนึ่ง ณ ปัจจุบัน...
ขอบคุณมาก 
+1 +เป็ด

[TANYAjip]

จบได้ประทับใจมากเลยค่ะ   รับรู้ถึงคำว่ารักได้จริงๆ  ถึงจะต้องจากกัน   แต่เป็นกันจากกันที่เต็มใจทั้งสองฝ่าย
และยังมีความหวังว่า สักวันจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง  เป็นอะไรที่ มหัศจรรย์มาก

ขอบคุณจริงๆนะคะ  สำหรับนิยายเรื่องนี้  ทำให้คนอ่านได้ซาบซึ้งถึงคำว่ารัก จริงๆคะ 

[→Yakuza★]

อ่านจบแล้ว ในที่สุด!!
น้ำตาไหลลเป็นปิ๊บ อย่างน้อยก็จบอยากแฮบปี้ ในที่สุดก็ได้พบกัน นานมากเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เราประทับใจมากๆเลยค๊ะ

[ohuii]

น้ำตาไหลเป็นทาง...อ่านตอนเริ่มเรื่องข้อความเดียวกัน แต่ความรู้สึกต่างกันมาก

อย่างที่เดาไว้ หมอปีย์กับพี่หมอ เป็นคนเดียวกัน ...
ถึงว่าถ้าปอบอกให้เลิกก็จะเลิก...

 จบประทับใจค่ะ เรื่องนี้ติดตามตลอดสุดยอดมาก 

[patwo]

หมอปีย์ พี่หมอ TT


ขอบคุณนะคะ ที่แต่งเรื่องที่ดีขนาดนี้ให้ได้อ่านกัน
รับรู้ได้ถึงความรู้สึกรักที่ยิ่งใหญ่ ของทั้งหมอปีย์และพ่ออัชย์

ไม่รู้ว่าจะอธิบายมาเป็นตัวอักษรอย่างไร แต่ประทับใจเรื่องนี้มากๆค่ะ
ขอให้หมอกับพ่ออัชย์อยู่คู่กันไม่มีพรากกันนะคะ TT

[meon2255]

มีภาค 2 ไหมอ่าค่ะ ค้างอ่า   

[Nus@nT@R@]

  ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่น่าประทับใจนะคะ

[nice_zaa]

ทำเป็นหนังสือ เถอะค่ะ อยากได้ไว้ในตู้หนังสือมากมายนัก สนุกที่สุดเลย สนุกมาก   

[silverspoon]

อ่านไปหยุดไปค่ะเพราะน้ำตานองหน้า   บีบหัวใจมากๆ

งดงาม เป็นนิยายเรื่องเยี่ยมไม่แพ้นิยายวางขายทั่วไปเลยค่ะ แค่ตัวเอกเป็น ชาย-ชายเท่านั้น

แต่ความรักไม่เคยแบ่งเพศอยู่แล้ว

เอาเพลงมาแปะ เพราะเห็นคนถามถึง

มหัศจรรย์แห่งรัก โดย ต้น ชาญณัฐ

มันมหัศจรรย์จริงๆค่ะ ไม่ใช่แค่สำหรับคู่หมอปีย์กับอัชย์

แต่มหัศจรรย์แห่งรักสำหรับทุกคู่บนโลกใบนี้ ทั้งที่ผ่านมาในอดีตและปัจจุบัน

ที่เกิดมาเพียงแค่ได้รักกันแต่ไม่ได้ครองคู่


   http://www.youtube.com/v/CGl0Jbc-RCU
 
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ประทับใจมาก (ลุกขึ้นยืนปรบมือให้)

[Tinton]

 

เดาไว้ไม่ผิด ว่าพี่หมอคือหมอปี  ขอบคุณที่แต่งนิยายดี ๆ ให้อ่านครับ ซึ้งและสนุกดีครับ 

อยากให้มาต่อเรื่องราวของ อัชย์ กับพี่หมอ ต่อด้วยนะครับ จะรอ

[igaga]

อยากให้มีภาคต่อจัง
 
เรื่องนี้ซึ้งมากจาค้างคาใจ
 
อยากให้มีเรื่องของพี่หมอกับปอจังเลย
 

[cynthia]

อยากให้มีกาลครั้งหนึ่ง ณ ปัจจุบัน ออกมาต่อจังเลยค่ะ T T

ใจหายมากที่เรื่องนี้จบแล้ว    ไม่สนใจทำรวมเล่มเหรอคะะ อยากได้มากมาย 

ต่อจากนี้ไปคงคิดถึงเรื่องนี้ไปอีกนานนนนน 
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องดีแบบนี้ออกมาให้ได้อ่านกันนะคะ สนุกมากจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ

ปล.อยากอ่านตอนต่อของพี่หมอกับปอจังเลยค่ะะ
 

[pandorads]

จบลงซะแล้ว กับเรื่องดีๆ อีกหนึ่งเรื่อง TT^TT
ขอบคุณมากนะคะ ที่เอาเรื่องนี้มาลงให้อ่าน
ปล.อยากอ่านฉากหวานๆ ของพี่หมอกะปอจังอ่ะ (ทำสายตาปิ๊งๆ)

[เซ็งเป็ด]

ในที่สุดการเดินทางของนิยายเรื่องนี้ก็มาถึงบทสรุป
หนึ่งปีเต็มสำหรับการอดทนของทั้งผู้เขียน และผู้อ่าน

ขอบคุณมากนะครับที่อดทนรออ่าน และไม่เคยบ่น

ผู้เขียนเองบ่อยครั้งที่เหนื่อย ท้อ และตีบตันกับเรื่องนี้ เพราะยากเหลือเกิน

แต่พอรู้ว่ามีคนถามถึง มีคนรออ่านก็มีกำลังใจค้นคว้า และเขียนต่อไป



ครั้งแรกที่เขียนยอมรับว่ากลัว กลัวว่านิยายแบบนี้จะตกยุค เชย และไม่เป็นที่นิยม
จะไม่มีใครอ่าน  แต่ก็ได้ตั้งใจไว้แล้วว่าอยากจะเขียนนิยายที่สวยงามและมีคุณค่าขึ้นมาสักเรื่อง

จะยากแค่ไหนก็จะต้องเขียนให้จบ


วันนี้ใจหายเหมือนกันที่ต่อไปจะไม่ได้เขียนถึงหมอปีย์กับเจ้าบ้าอีกแล้ว
เพราะปกติทุกคืนตลอดหนึ่งปี  ก่อนนอนจะคิดเรื่องของสองคนนี้จนหลับไปเสมอๆ

เรื่องราวของพวกเขาค่อนข้างจะชัดเจนสำหรับผู้เขียน เหมือนพวกเขามีชีวิตจริงๆ

ยอมรับว่าตอนเขียนคำสุดท้าย ก่อนจะอ่านและมีเพลงขึ้นก็มีน้ำตาซึมเหมือนกัน

ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งปีนึงนี่เน๊อะ หมอปีย์ อัชย์




สุดท้ายไม่มีอะไรมากครับ แค่อยากจะขอบคุณกับการติดตาม ทุกกำลังใจให้เขียนต่อ และที่สำคัญ

ความอดทน  อดทนกันมากจริง


ยังไงฝากเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำด้วยนะครับ


ส่วนเรื่องหน้า รออ่านเรื่องใหม่ " A thousand word of flowers" เรื่องราวความรักของผู้ชาย สี่ คน
ที่จะถ่ายทอดผ่านดอกไม้ที่มีความหมายทั้งสี่ชนิดนะครับ

ยังไงฝากด้วยนะครับ

 

[patwo]

เราชอบอ่านนิยายแนวพีเรียดแบบนี้มากกกกกกกกก
ซึ่งหาอ่านได้ยากมากค่ะ ยิ่งภาษาสวย ดำเนินเนื้อเรื่องดี  พล็อตแจ๋วแล้วละก็
หาอ่านถูกใจได้ยากจริงๆ  คนเขียนเก่งมาก ชื่นชมจริงๆค่ะ

เราเองก็รู้สึกรักหมอปีย์กับเจ้าบ้าเหมือนกันนะ T^T

จะรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ

[aj_yj]

ใจหาย ...กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม จบแล้ว
เราอยู่กันมานาน รู้สึกไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ToT

จบสวยมาก ปลื้ม ชอบ รัก สุโค่ย
ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกออกมายังไงแล้วเนี๊ย

สุดท้ายพี่หมอคนนั้นก็คือหมอปีย์นั้นเอง
เดาไว้ตั้งแต่กลางๆเรื่องแล้วล่ะว่าต้องใช่ แล้วมันก็ใช่ =w=

ดีใจมากที่สุดท้ายทั้งสองก็ได้กลับมารักกันในปัจจุบัน
ดีใจมากที่ไม่ได้จบดราม่าอย่างที่เคยลองคิดไว้

เราอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกรักประเทศไทยมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
ขอบคุณพี่เป็ดมากที่แต่งนิยายดีๆอย่างนี้ให้ได้อ่าน
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ

ปล.รวมเล่มเถอะพี่ นิยายดีๆอย่างนี้หนูอยากเก็บไว้หยิบอ่านตอนแก่
ปลล.มีตอนพิเศษไหมอ่ะค่ะ =o=

[singalone]

ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ได้สร้างสรรค์วรรณกรรมดีๆให้เราได้อ่านกัน

ใครที่บอกว่า YAOI เป็นเรื่องไร้สาระ พวกเขาคิดผิด !!

เรื่องนี้ทำให้เราได้รู้ว่า ความรักแท้ เกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นชายหญิง หญิงหญิง หรือ ชายชาย

อยากให้มีภาคต่อมากๆเลยค่ะ อ่านตอนจบแล้วซึ้งน้ำตาไหลพรากๆ

[bebe]

เสีย น้ำตา มากมายย ไม่เคยร้องให้นักขนาดนี้มาก่อนน
เป็นเรื่องที่ซึ่งที่สุด ที่เคยอ่านมา ยิ่งตอนสุดท้ายน้ำตาไหลพรากเรย

 แต่อยากถามว่า พี่หมอ คือคัยยย

แอบ งง

[cotone]

อา......โดนซัดพรวดๆจนปรับอารมณ์ตามไม่ทันเลยค่ะT^T
ไม่รู้จะเม้นยังไงดีเลย ตอนจบเรื่องนี้ มาแบบจุใจจริงๆ

สรุปแล้วพี่หมอคนนั้นก็คือหมอปีย์ที่กลับมาสินะ? กลับมาเจอกันจริงๆสินะ? แต่พี่หมอก็ไม่มีความทรงจำของชาติที่แล้วมั้งเนอะ?

โอยยยย จบแบบนี้เปิดประเด็นให้จิ้นต่อเอาเองหรือจะแต่งตอนพิเศษต่อคะ>< แต่ตอนนี้ขอเอาไปฝันก่อนละกันค่ะ อิอิอิ

เรื่องนี้สนุกมากๆเลย ขอบคุณคุณเซ็งเป็ดสำหรับนิยายดีๆนะคะ ชอบความรู้สึกในตอนท้ายๆของหมอปีย์กับอัชย์ค่ะ มีครบทุกรส
จริงๆ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าตอนอ่านอยู่เพื่อนปาตุ๊กตาใส่คงน้ำตาแตกแล้วแน่ๆค่ะT^T

จะรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ ตอนนี้ก็คงได้แต่กลับไปย้อนอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกรอบมั้งเนี่ย เฮ้อ มีแผนจะรวมเล่มมั้ยคะ? ถ้าพิมพ์จะรอซื้อค่ะ><

[e_new]

-ขอบคุณมาก-
คำนี้คำเดียวเพียวๆจริงๆ กอดๆ
 
 

[tanuki]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆมากเลยครับ

ผมชอบอ่านนิยายแนวย้อนยุคอยู่แล้ว เพราะมันเขียนยากกว่านิยายทั่วไป

ต้องมีข้อมูลอะไรหลายๆอย่าง และผมชอบเรื่องนี้มากเลยครับ ยังอยากอ่านต่อภาคสองด้วยซ้ำ

จะคอยติดตามผลงานคุณเสมอเลยนะครับ สู้ๆ

[PAAPAENG~]

โอย~  เป็นปลื้มที่สุด  น้ำตานองหน้า
ในที่สุดก็กลับมา  ในที่สุดก็ได้เจอกัน!
แม้จะผ่านอะไรกันมามากมายขนาดไหนก็ตาม
แต่ทั้งคู่ก็ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง.....ตามที่สัญญา

ขอบคุณจริงๆค่ะ  ขอบคุณมากมายมหาศาลจริงๆกับนิยายเรื่องนี้
ร้องไห้ตาบวม  ตอนจบซึ้งได้จิตได้ใจจริงๆ

ขอบคุณอีกครั้ง  และจะติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่ะ