ผมไม่รู้ว่าผมร้องเหมือนควายออกลูกรึเปล่า รู้แต่ว่าผมแหกปากให้ร้องออกมาให้มากที่สุด...องค์อินทร์ครับเสกลูกเข้าท้องได้ช่วยเสกออกท้องให้ยอดชายนายโฟมหน่อยไม่ได้หรือไง ถ้าได้จะจ้างลิเกมาแก้บน...หรือจะเอาโคโยตี้มาแก้ล่างก็ยอม
“ฮื้อ....ปวดท้อง” ผมบ่อน้ำตา น้ำลายแตกกระจาย...มันปวดท้องสุด ๆ รถก็โยกไปโยกมาเหมือนมานั่งในสนามแข่งรถความเร็ว
“โฟมจ๋า...อดหน่อยอีกนิดนะ” ผมมองหน้าพี่ทรีที่จับมือผมแน่น มือมันเย็นยิ่งกว่าผมอีก..เหงื่อก็แตกเต็มหน้าท่าทางเหมือนจะเป็นลมไปแบบนั้น
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า..” ความเจ็บหายไปนิดหน่อยทำให้ผมเป็นห่วงไอ้คนที่บีบมือผมแน่นอยู่ข้าง ๆ มือก็พัดไปมาตรงหน้ากลัวมันจะมาเป็นลมในรถเสียก่อน
“มะ...ไม่ไม่ พี่ไม่ได้เป็นอะไร ยังไม่ถึงโรงพยาบาลอีกหร๊อ!!!!” ผมสะดุ้งนิดหน่อย....ก็อยู่ ๆ ก็ตะโกนข้ามหัวผมแบบนั้น
น้าอาเมทดีฟรถหรูเข้ามาในโรงพยาบาลฟุ่นตลบหลังรถเหมือนหมอกจาง ๆ พอเปิดเสร็จไอ้พี่ทรีก็อุ้มผมแล้ววิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล ไม่สนใจพวกหมอบ้าง พยาบาลบ้างที่รอผมอยู่ แถมยังเตรียมรถเข็นมาพร้อมอีก ผมถูกอุ้มให้เข้าไปในโรงพยาบาลโดยมีบรรดาหมอและพยาบาลวิ่งตามหลังมาเหมือนขบวนแห่ผ้าป่า ด้านหลังเค้าแหกปากให้ไอ้พี่ทรีหยุดเดินไอ้คนที่มึนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเท้าแล้วกลับไปมองคนด้านหลัง แล้วอยู่ ๆ ไอ้คนที่อุ้มผมก็หยุดกึก! อยู่กลางโรงพยาบาลแล้วหันไปด้านหลังอย่างเร็ว เบา ๆ โว้ย...กูกลัวตก
“หมอ! ไปทางไหน!” ไอ้ฟาย...มึงไม่รู้ทำไมมึงไม่ให้หมอพากูไป กูปวดท้องจะตายห่าอยู่แล้ว
“คุณอองตาลครับ! วางคนไข้บนเตียงเถอะครับ แฮก.....ผมจะได้ พาไปห้องคลอด โอ้ยเหนื่อย...” ผมมองลงหมอที่วิ่งหอบสังขารในชีวิตตามผมมา จะบาปไหมครับทำคนแก่เหนื่อยในวัยนี้
“ไม่เป็นไรครับไปทางไหน” ผมที่คอดคอไอ้ผัวหน้ามึนอยู่ หันไปมองขบวนรับขวัญลองผม.... ทั้งกลุ่มชี้ไปด้านซ้ายพร้อมกัน ไอ้พี่ทรีจึงเดินไปทางทิศนั้นทันที
“พี่...ลูกจะปลอดภัยไหม” อยู่ ๆ คนถามนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม ไอ้พี่ทรียิ้ม...แล้วก็เข้าไปในห้องที่มีชายชุดสีชมพูเปิดประตูรอ ผมถูกวางลงบนเตียงในห้องบรรยากาศน่ากลัว...มันอธิบายไม่ถูกแต่น่ากลัวเพราะมันกำลังจะกลายเป็นห้องชำเละผมเอง
“ไม่ต้องห่วงนะโฟม โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลที่มีหมอเก่งที่สุด...ครอบครัวของเราคลอดที่โรงพยาบาลนี้กันทุกรุ่น” ไอ้พี่ทรีหันไปไล่พวกที่อยู่ในห้องแล้วแก้ผ้าผมจนหมด...มึงจะแก้ทำไมเนี๊ยะ
“พี่แน่ใจนะ....พี่ฮะ ถ้าผมไม่ฟื้นเลี้ยงลูกดี ๆ นะ” ผมจับมือที่กำลับลูบเหงื่อให้ผมไปมา ผมพูดจริง ๆ นะครับถ้าผมตายก็ทำใจเลี้ยงลูกลิงไปแล้วกัน เพราะมันซนบรรลัยอย่าได้คิดไปทิ้งถังขยะเด็ดขาด...เพราะกลัวโดนแม่เล้าไปเลี้ยงดูในซ่อง มีแม่เป็นฝูงวันหนึ่งพี่ภาคก็เข้ามาซื้อตัว ต้องอยู่กับนมแม้น...มั่วละผมลูกผมไม่ได้เป็นดาวพระศุก์ซะหน่อย
“โฟมอย่าพูดแบบนี้!!! โฟมต้องตื่นขึ้นมาช่วยพี่เลี้ยงลูก....แล้วเราจะมีลูกอีกเยอะ ๆ ไง”
“แต่ผมกลัว”
“คุณอภิชาตไม่ต้องกลัวนะครับ เพราะที่นี้คือโรงพยาบาลยันฮี หมอที่นี้รับประกันชำนาญทางทุกคน” ลุงหมอเข้ามาแล้วพูดกับผม ไอ้ผมนะตาโตไปแล้วครับลืมเจ็บลืมปวด
“ละ...ลุง ลุงว่านี้โรงพยาบาลอะไรน๊ะ” ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นโดยมีไอ้พี่ทรีประคองผมอย่างตกใจ มือของผมคว้าแขนเสื้อลุงมาไว้
“โรงพยาบาลของเราไงครับ โรงพยาบาลยันฮี” ผมอึ้ง ๆ ค่อย ๆ ปล่อยมือลุงหมอ แล้วนอนลงที่เดิม
“โฟม...เป็นอะไรไป ปวดท้องอีกไหม” ตอนนี้ผมตาลอยแล้วครับ ผมหันไปมองไอ้ตัวพ่อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม
“พี่อย่าให้หมอทำนมให้ลูกเรานะ เค้ายังไม่พร้อม.....”
ผมไม่รู้ว่าตอนแม่ปวดท้องคลอดผมมันเจ็บกว่านี้ล้านเท่า หรือว่าร้อยล้านเท่ากันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ผมเจ็บมาก...เจ็บแบบหาทางออกไม่เจอด้วย พยาบาลเข้ามารุมตอมผมเอาอันนั้นติดนี้ เอานี้ติดนั้น เอาอะไรมาหนีบนิ้ว มาวัดอะไรไม่รู้สารพัด โดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะมาพาเจ้าลิงที่ประท้วงผมในท้องออกมาต่อยพ่อมันเสียที ผมปวดจนไม่มีแรงจะแหกปากร้อง อยู่ ๆ ลุงหมอก็ฉีดอะไรสักอย่างเข้าไปในกระดูกสันหลังของผม มันเจ็บมากครับ...แล้วผมก็ค่อย ๆ หายเจ็บไปเรื่อย ๆ
“คุณอภิชาต อีกไม่เกิน 30 วินาที บริเวณตั้งแต่ช่วงอกจนถึงปลายเท้าของคุณจะไม่มีความรู้สึกเนื่องจากได้รับยาที่เราฉีดเข้าไป หมอคิดว่าการผ่าตัดจะใช้เวลาไม่เกิน 5 ชั่วโมงจะเสร็จสิ้นนะครับ พร้อมไหมครับ” ฮะ...หมอผมยังไม่ได้เตรียมใจเลย หลอกผมคุยจนครบ 30 วิแล้วมาถามมาพร้อมรึเปล่าหรอ จะบ้าหรอหมอ!!!
“โฟมไม่ต้องห่วงนะ พี่จะอยู่ข้าง ๆ โฟมเอง” ผมรักผัวผมจังเลยครับวินาทีนี้ ไอ้พี่ทรีนั่งไม่ไกลจากใบหน้าของผม มือของเราจับกันแน่น
“คุณอภิชาตพร้อมแล้วนะครับ” ผมพยักหน้า ผมกับไอ้พี่ทรีสบประสานตากันมั่น
“เริ่มจับเวลาได้เลยครับ เราจะทำการผ่าตัดแล้ว....” ทันทีที่ลุงหน้าเอ่ยประโยคสุดท้าย กลิ่นเหมือนกลิ่นหนังไหม้ก็คลุ้มไปทั่วห้อง ต่อมาก็กลิ่นคาวคลุ้งไปหมด ผมเห็นไอ้พี่ทรีพยายามชะแง้มองผมจึงปล่อยมือ
“พี่อยากดูก็ดูเหอะ” ผมยิ้มให้ไอ้คนที่นั่งจับมือผมอยู่.... ไอ้พี่ทรีก้มจูบหน้าผากเค็ม ๆ ของผม เรายังคงไม่ปล่อยมือจากกันแต่พี่ทรีลุกขึ้นมองแทน อยู่ ๆ ผมก็เห็นไอ้พี่ทรีมันทำท่าแปลก ๆ ใบหน้าของมันซีด มือที่เราสัมผัสกันทำให้รู้ว่ามือเย็นเฉียบ
“พี่ฮะ...เป็นอะไรรึ.....เฮ้ย!!!!”
เราขอตัดฉากในห้องคลอดเพียงเท่านั้น เนื่องจากว่าสามีของคุณอภิชาตได้เป็นลมกลางห้องคลอด..ทำให้ห้องคลอดวิ่งวุ่นกันใหญ่รับพาร่างอันไร้สติออกห้องคลอด พอปานประตูเปิดออกช่างภาพนักข่าวและญาติพี่น้องกรูกันเข้ามาที่เตียงเข็น และพบว่าไอ้ที่เข็นออกมาเป็นเพียงตัวแถมในห้องคลอดเฉย ๆ และแล้วคุณพ่อยังหนุ่มของเราก็นอนลอยลำมานอนในห้องพักฟื้นคนคลอดก่อนเจ้าของจริง....
“โฟม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมหันไปมองประตูที่เปิดปังใหญ่ ๆ และทำให้น้องรบที่กำลังกินนมผมในขวดนมร้องฮาร์ดคอทันที พอพี่ร้อง...น้องก็ร้องตามเหมือนโดมิโน่
“แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“พี่จะเสียงดังทำไมกันฮะ!!! รบ..ลูกอย่าร้องนะลูก กินนม ๆ ปราชญ์..... เดี่ยวแม่อุ้มน้า” ผมที่นั่งพึงกับหัวเตียงวางน้องรบในตัก แล้วคุณแม่สามีก็ส่งตาปราญช์ให้ผมแทน ผมประคองน้องปราชญ์มือเดียวเขย่าเบา ๆ มืออีกข้างก็ถือขวดนมให้ลูกอีก
“โฟมจ๋า.........ฟ๊อด!!!!” ผมถูกไอ้พ่อกอลิล่าจับหน้าไปหอมแก้มซ้ายขวาอย่างแรง มันไม่ดูเลยนะครับว่าผมกำลังยุ่งกับลูกอยู่
“พี่เลิกบ้าสะที..ลูกจะตก”
“โอ้.....ลูกพ่อ” ผมมองไอ้พี่ทรีเข้าไปหอมแก้มตารบเบา ๆ คิดว่าจะร้องจ้าสะอีก แต่ตารบกลับมองหน้าเจ้าลิงพ่อตาไม่กระพริบ
“แอ๊.....อึก อึก แอ้!!!!” ผมอุ้มน้องปราชญ์โยกไปมาแต่ทำยังไงก็ยังร้องหลับตาปี๋ ไม่มองหน้าใครทั้งนั้น น้องปราชญ์ถูกเปลี่ยนมือจากผมเป็นแม่ยายแทน อุ้มเปลี่ยนมือกันไปมาให้พ่อมันเดินโอ๋ลูกตามคนโน้นทีคนนี้ทีตลอด ทำยังไงก็ไม่หยุด หรือว่า....
“พี่ทรีล้างมือรึยัง” ผมถามขณะที่ร้องปราชญ์ยังร้องจ้าในแขนของผม
“ละ...ล้าง ล้างแล้ว” ผมมองท่าทางหวาดกลัวลูกตัวเองของไอ้พ่อลิงอย่างขำ ๆ ปอดเจ้าปราชญ์ใหญ่จริง ๆ ครับร้องเสียงไม่มีตก
“มาอุ้มลูกหน่อย...เร็ว!”
“ไม่เอ๊า...อุ้มไม่เป็น”
“แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมเขย่าลูกในอ้อมแขนเบา ๆ เดี่ยวลูก แม่จัดการเอง...
“มานี้!” ไอ้พ่อลิงเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้าง ๆ ผม ผมส่งน้องปราชญ์ให้ก็จับอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ต้องให้พ่อกับแม่ของมันมาสอนกว่าจะอุ้มได้ พออุ้มเองก็ชูลูกเสียงสูงเชียว
“อย่างร้องนะลูก...พ่อกลัว” ผมมองสองพ่อลูกที่อุ้มเดินไปมาเก้ ๆ กัง ๆ อย่างขำ ๆ
“พี่...คนนั้นผมยกให้นะ” ไอ้พี่ทรีหันมามองผมสลับกับลูกในแขนตาโต ขำครับ.....
หัวข้อ: อยากให้รัก ตอนที่ 6 คนบนฟ้า (ต่อจากตอนที่แล้ว)52 29/7/55 (อ่าน 566371 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก