หัวข้อ: อยากให้รัก ตอนที่ 6 คนบนฟ้า (ต่อจากตอนที่แล้ว)52 29/7/55

[acorntan]

ทรี......

ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ เมื่อคืนผมฝัน...ฝันว่าโฟมกับลูกมาลาผม  เค้าจะไปไหน...ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าโทรศัพท์กดโทรหาไอ้บ้าสองตัวที่ขโมยเมียผมไป  บ้าเอ๊ย!

[สวัสดีครับ...โทรหาป้ามึงทำไมแต่เช้าไม่ทราบครับเจ้านาย] 

“ซอง!...  โฟมอยู่ไหน!!”  ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าเตียง  ผมใจร้อน  ผมอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้   ผมเหมือนจะขาดใจ ไม่รู้!  ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร

[โฟมหรอก็นอน....... เฮ้ย!  โฟม!  แป๊ปนึ่งนะมึง]  ผมเริ่มปวดหัวมาเป็นริ้ว ๆ ขอให้อย่าเกิดเรื่องเลยนะครับ

“ไอ้ซอง...เดี่ยวก่อน  ปั๊ดโถ่!”  ผมยังคงถือสายรอไอ้ซองอยู่  เสียงวิ่งกุกกักที่ดังอยู่ในสายตลาดเวลา มึงเร็ว ๆ สิมึง

“พี่แซน...โฟมอยู่ห้องพี่รึเปล่า”  เสียงลอดเข้ามาในโทรศัพท์ของผม  ไอ้เฮี้ย!  มึงเอาเมียกูไปกกรึไงวะ

“โฟมก็นอนห้องซองนี้ จะมาหาห้องพี่ทำไม”  ผมได้ยินได้แซนตอบซองมา  มันทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาอย่างประหลาดอย่างน้อยโฟมก็ไม่ได้อยู่กับไอ้แซนอย่างที่คิด

[ทรี!  แกได้ยินฉันไหม]

“ได้ยิน  ตกลงเมียกูอยู่ที่ไหน”

[เมื่อคืนโฟมนอนกับกู  แต่..คือ  เอาเป็นว่ามึงมาที่เหมืองก่อนเถอะ]

“ซอง!  มึงพูดมาดี ๆ นะ  เมีย- กู- อยู่ – ไหน”

[โฟมหายไป..รีบมานะ]  สัญญาณถูกตัดไป...โฟมไปจริง ๆ โฟมไปแล้ว  แขนขาผมเหมือนจะหมดแรง   ร่างกายของผมหนักอึ้งไปหมด  ผมจะทำยังถ้าหาโฟมไม่เจอ  ผมไม่เคยรู้ว่าโฟมมาจากไหน  ผมไม่เคยรู้ว่าโฟมมีเพื่อนอยู่ที่ไหน  ผมไม่รู้เลย

ผมขับรถออกจากบ้านหลังจากจัดการกับที่บ้านเสร็จ  ของที่จำเป็นถูกเตรียมไว้หลังรถอย่างที่อาเมทเห็นสมควรจะมี  เมื่อผมลงมาจากที่บ้านผมก็ออกรถทันที  ผมเหยียบคันเร่งอย่างบ้าคลั่ง  ไอ้สัญญาณจับความเร็วก็เตือนผมจนน่ารำคาญ  กว่าผมจะมาถึงที่บ้านพักที่เหมืองก็เกือบสิบโมงเช้าเข้าไปแล้ว  ผมมองไอ้ซองที่มายืนรับผมด้วยใบหน้าซีดเผือด

“ไอ้ซอง!  เมียกูอยู่ที่ไหนฮะ!”  ผมเดินเข้าไปกำคอเสียไอ้บ้าตรงหน้า  เมื่อก่อนผมไม่เคยหยาบคายกับซองแบบนี้มาก่อนเพราะอย่างน้อยเราก็เคย......มาก่อน

“มึงใจเย็น ๆ นะตอนนี้เราเจอโฟมแล้ว”  ไอ้ซองบอกผมเบา ๆ  มันไม่กล้าสบตาผม  ผมที่ใจร้อนอยากเจอหน้าโฟมเร็ว ๆ จึงผลักร่างไอ้ซองแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน

ในบ้านพักตอนนี้มีทั้งหมอ พยาบาลหลานคนกำลังมุงเตียงอยู่  ผมใจหายแปลก ๆ .....ร่างของผมค่อย ๆ สาวเท้าไปยังเตียงนั้นช้า ๆ จนในที่สุดพยาบาลคนหนึ่งจึงลุกขึ้นละหลบให้ผม  โฟม.....

“โฟมเป็นอะไร...กูถามว่าโฟมเป็นอะไรฮะ!”  ผมหันไปตวาดคนในห้อง  ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ ทั้งสิ้น  ทุกคนหลบตาผม  ผมหันหลังไปนั่งกับร่ายอันหลับสงบอยู่เป็นเตียง  มือของผมลูบใบหน้าเนียนสีแทนเบา ๆ

“โฟม...  ตื่นเถอะพี่มารับโฟมกับลูกแล้ว”  ผมค่อย ๆ เรียกโฟมเบา ๆ ไม่อยากให้เค้าตกใจ แต่โฟมก็นิ่ง  นิ่งเกินไปด้วยซ้ำ  ผมจึงเขย่าไหล่โฟมเบา ๆ แต่ก็เหมือนเดิม  โฟมไม่ได้ตอบกลับผม!

“โฟม!  ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!  ตื่น!มาสิ”  ผมเขย่าร่างนั้นแรงขึ้นกว่าเดิม  แต่ไม่กลับทำให้ร่างบนเตียงขยับตัวแม่แต่น้อย  ดวงตายังปิดแน่น  ลมหายใจยังคงมีอย่างสม่ำเสมอ

“พวกมึงบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าทำอะไรเมียกู!”  ผมหันไปตวาดไอ้พวกในห้องที่ยังคงยืนลังเลอยู่  ผมมองกราดไปทั่วห้องจนไปเจอไอ้แซนฝาแฝดของซองอยู่มุมห้องหนึ่ง  ผมปราดตัวเข้าไปชกมันทันที

“ทรีอย่า!  พี่แซนไม่รู้เรื่อง”  ซองเข้ามาห้ามผมที่กำลังจะต่อยไอ้แซนอีกครั้ง  ไอ้แซนไม่แม้จะยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากของมัน  ดวงตาของมันยังคงจ้องมองผมแบบไม่คราดสายตา

“มึงบอกกูมานะไอ้เหี้ย..มึงทำอะไรลูกกับเมียกู”  ผมชี้หน้าไปยังไอ้เพื่อนเลวที่ยิ้มเยาะให้ผม

“กูทำอะไร  กูไม่เคยทำอะไรเลยแม่แต่มึง  มึง!  มึงนั้นแหละ!! ที่ทำกับโฟม”  ผมต้องพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง  เล็บกำลังจะฝังเข้าไปในอุ้งมือของผม

“ถ้ามึงไม่ได้เป็นคนทำ แล้วโฟมจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง”  ผมชี้นิ้วไปยังร่างอันไม่ไหวติงเหมือนคนไม่มีวิญาณของโฟมที่นอนอยู่บนเตียง

“ถามกูแล้วกูจะรู้รึไง!  กูพึงรู้จักน้องเค้าแค่วันเดียวจะมารู้อะไรดีว่าผัว!ของน้องเค้าละ” 

“ไอ้แซน  มึง...”  ผมแทบห้ามตัวเองให้ไปกระทืบมันไม่อยู่ 

“พี่แซนไม่ได้ทำจริง ๆ นะทรี  เราเจอโฟมนอนอยู่เตียงนอกระเบียง  ทีแรกก็คิดว่าโฟมแค่หลับไป  แต่...แต่พวกเราพยายามปลุกแล้วแต่โฟมไม่ยอมตื่น”  ผมหันไปมองซองที่พูดอธิบายเหตุการณ์ผม  มันจะเป็นไปได้ยังไงคนไม่เป็นอะไรจะนอนหลับลึกขนาดนี้เลยรึไง

“หมอ!  เมียผมเป็นอะไร!”  ในเมื่อเอาคำตอบจากใครไม่ได้ คงต้องถามหมอนี้แหละ  ผมจ้องหน้าหมอที่ซีดเข้าไปอีก

“คือ.. คือ ....  หมอไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าคุณอภิชาตเป็นอะไรกันแน่  แต่จากที่เราตรวจร่างกายของคุณอภิชาติทุกอย่างปกติดี  ทั้งความดัน  เม็ดเลือด  น้ำคล้ำ  ชีพจร  การเต้นของหัวใจเราตรวจแล้วว่าทุกอย่างในร่างกายเป็นปกติดี  เหลือก็แต่การเอ็กเรย์สมองที่ผมคิดว่าคนท้องไม่ควรทำ   เพราะอาจจะมีผมกระทบต่อเด็กได้”

“แล้วเค้าเป็นอะไรฮะ!  เป็นอะไร!”  ผมกราดเข้าไปใกล้หมอ  เป็นหมอทำเหี้ยอะไรไม่รู้อะไรเลย
“ถ้าปกติคุณอภิชาตประสบอุบัติเหตุได้รับผลกระทบกระเทือนทางสมอง  ผมคงวินิจฉัยว่าการที่คุณอภิชาติไม่ฟื้นขึ้นมาจากการหลับ  คงเป็นมาจากความต้องการของเจ้าตัวเองที่ไม่อยากตื่นขึ้นมา  แต่หลังจากสอบถาม 24 ชม.  ของคุณอภิชาติ ทำให้ผมทราบว่าคุณอภิชาตไม่ได้รับอุบัติเหตุใด ๆ ที่อาจจะกระทบกระเทือนสมองเลย  คงจะยากต่อก็อธิบายให้คุณอองตาลทราบ  ผมแนะนำให้คุณพาภรรยาเข้ารับการตรวจอย่างละเอียดอีกครั้งจากโรงพยาบาลชั้นหนึ่งจะทราบผลดีกว่า”  ผมได้ยินแบบนั้นจึงกดโทรศัพท์ให้ทางโรงพยาบาลนำเครื่องฉุกเฉิน  (เครื่องฉุกเฉินประมาณ  ฮ. ฉุกเฉินอะคะ)  มารับโฟมโดยด่วน  ผมค่อย ๆ ก้าวเท้าไปทองร่างที่นอนนิ่งเป็นเตียง  ผมช้อนตัวของผมเข้ามาในวงขนแล้วกอดร่างนั้นแน่ ๆ  ได้โปรดให้อภัยพี่..ได้โปรด

“มึงจะมาทำเป็นห่วงน้องเค้าทำไม  ปกติกูก็ไม่เห็นมึงจะสนใจความรู้สึกน้องเค้านี้”  ผมหันไปมองไอ้แซนที่ก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าผม  ผมกระชับร่างของผมอีกครั้ง

“มึงไม่รู้มึงไม่ต้องเสือกหรอก  กูรู้ว่ากูกำลังทำอะไร”  ผมจับผมสีดำสนิทให้ทันใบหนูเล็ก ๆ นั้น

“มึงรู้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องบอกว่าที่มึงทำ  มันทำให้โฟมเป็นแบบนี้”  แล้วไอ้แซนมันก็เดินออกไปจากห้อง

“โฟม...ลืมตาสิโฟม  มาดุ  มาด่า  มาตบ  มาตีพี่อีกสิ  ลืมตามาเหอะ...พี่ยอมแล้ว  ยอมทุกอย่างแล้ว”  ผมก้มหน้าซบกับซอกคอที่ส่งกลิ่นหมอ  น้ำตาของผมที่ไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายผมร้องมันออกมาเมื่อไร...แต่ตอนนี้มันกำลังหยดออกมาเพราะคนที่ได้ชื่อว่าเป็น คนรัก ของผมจริง ๆ

[PEENAT1972]

555 มาขำกันต่อดีกว่า อีหนูแตนลูกแม่ สู้โว๊ัย...

[P★RiTŸ]

 

[acorntan]

“นอนเสียนะลูก  อือ.....  นอนเด้อหล้าหลับต๋าแม่สิกล่อม  เจ้าบ่นอนบ่อให้กิ๋นกล้วย...”  ผมร้องเพลงกล่อมน้องรบกับน้องปราชญ์อยู่ครับ  ผมที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่อุ้มให้น้องปราชญ์นอนกินนมในอ้อมอก  ส่วนน้องรบก็นอนไม่ไกลจากตัวผมนัก  มือที่ว่างก็ตบตูดน้องรบไปพราง...เฮ้อ...เหนื่อยบรรลัย  ลูกสองคนนี้ครั้งแรกผมคิดว่าสวรรค์ส่งมาเกิด  แต่ตอนนี้มัน นรกส่งมาเกิดแน่ ๆ  ไม่รู้เอาแรงที่ไหนมาเล่นกันได้ทั้งวัน  ไอ้ผมนะยังทั้งหนุ่มทั้งหล่อทั้งเท่...แต่ตากับยายนี้สิครับ  น่าสงสารที่กลายมาเป็นเพื่อนเล่นกับสองลิงนี้  

   “โฟม...ลูกหลับแล้วหรอ”  ยายเข้ามาในห้องนอนของผม  ผมค่อย  ๆ  ว่างน้องปราชญ์ให้นอนใกล้ๆ กับน้องรบเบา ๆ  ห่มผ้าให้แล้วจึงหันมาคุยกับยาย

   “ยายมีอะไรกับโฟมไหมครับ”

   “ยายมีเรื่องจะคุยกับโฟมหน่อยเราไปคุยที่ระเบียงดีกว่า  ยายกลัวไอ้รักยมสองตัวนี้ตื่น”  ผมเดินตามหลังยายไปยังระเบียงห้องนอนของผม  ผมยืนพิงกับระเบียงห้องหันหน้าไปมองลูกชายของผม  ส่วนยายนั่งเก้าอี้ไม่ไกลนัก

   “ยายมีอะไรจะคุยกับโฟมหรอครับ”

   “สบายใจขึ้นรึยังโฟม  มาอยู่ที่นี้รู้สึกยังไงบ้าง”  ผมยิ้มครับ...แต่จะบอกว่ามีความสุขนะหรอ หึ ๆ

   “อยู่ที่นี้โฟมก็สบายดีครับ  ได้อยู่บรรยากาศดี ๆ  ได้อยู่ในที่ ๆ เงียบสงบ  ได้อยู่กับตายาย  แล้วก็ได้อยู่กับลูก”

   “แล้วพ่อของลูกละ  จะเอายังไง”   จะให้เอายังไงดีละครับ  แต่ตอนนี้ผมก็ยังยิ้มได้นี้หน่า

   “ก็ไม่เอายังไงนี้ครับ  ตอนนี้โฟมก็สบายดี..ยายคงไม่ไล่ผมกลับหรอกใช่ไหมครับ”

   “ยายกำลังจะมาพูดกับโฟมเรื่องนี้แหละ  โฟมรู้รึเปล่าว่าเรากำลังอยู่ที่ไหน”  ผมขมวดคิ้ว...ยายต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่

   “ไม่รู้ครับ...เราไม่ได้อยู่บ้านต่างอากาศที่ไหนสักแห่งหรอครับ”

   “เปล่า...ผมกำลังอยู่ในห้วงมิติจิตใต้สำนึกของโฟมต่างหาก  โฟมมาแต่จิตแต่ตัวไม่ใช่”  

   “ยายหมายความว่ายังไงกันแน่ครับ  หมายถึงโฟมกับลูกตะ....”

   “ไม่ใช่...โฟมกับหลานยังไม่ได้ตาย  แต่ตอนนี้ยายพาโฟมมาอยู่ที่นี้คือมิติแห่งจิต  คล้าย ๆ กับเรากำลังฝันอยู่  แต่มันเป็นฝันที่ควบคุมได้เท่านั้นเอง”

   “แล้วตอนนี้ตัวของผม...ยะ  อยู่  อยู่ที่ไหนกันครับ”  ผมอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ผมอยู่ในฝันของตัวเอง  ที่นี้ไม่ใช้เรื่องจริง!

   “ตัวของหลานยังคงอยู่ที่ ๆ จากมา...แต่โฟมกำลังหลับเท่านั้นเอง  ร่างกายของผมจะยังคงเหมือนปกติ  แล้วก็หลานในท้องยังคงพัฒนาปกติด้วย  แต่...”  
   “แต่...  แต่อะไรกันยาย  บอกโฟมมาเถอะ”  ผมหันมานั่งเก้าอี้ข้าง ๆ กับยาย  มือของผมอันเย็นเฉียบถูกยายให้ความอบอุ่น  แม้จะอยู่ในฝันผมก็สัมผัสได้

   “โฟมจะอยู่ในนี้ได้ไม่เกิน 7  เดือนเท่านั้น  เพราะอีกไม่นานเจ้าสอบสองตัวต้องออกมาลืมตาดูโลกตามแบบแผนชีวิตมนุษย์  โฟมต้องตัดสินใจให้ได้ก่อนคลอด..ไม่อย่างนั้นโฟมจะตายก็ได้ถ้าเค้าเลือกลูก”  เค้าเลือกลูก..หมายถึงพี่ทรีใช่ไหม

   “ผมจะเป็นยังไงครับยาย”  น้ำตาของผมเหมือนจะไหลออกมาช้า ๆ

   “หมอจะทำเปิดหน้าท้องแล้วเอาเจ้าสองคนนั้นออกมา  ส่วนโฟมก็จะตาย...ทุกอย่างจะกลับไปเหมือนเดิมคือที่นี้จะไม่มีโฟมเหมือนตั้งแต่แรก  และตอนนี้เราเหลือเวลาน้อยลงทุกที”

   “ยาย..เราพึ่งมาได้แค่วันเดียวเอง  อีกตั้งหลายเดือนนะ”

   “คิดถึงความเป็นจริงสิ...วันหนึ่งเราฝันกี่ชั่วโมง  เรานอนกี่ชั่วโมง..แล้วถ้าเราอยู่ในฝัน 1 วัน  นั้นหมายความว่ายังไง”

   “มะ...หมาย หมายความว่า อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องผ่านมาแล้วเกือบ  5 วันแล้วนะสิ”  ผมตอบคล้ายละเมอ..

   “ไม่ใช่หรอก  ตอนนี้ผ่านมา 1 เดือนแล้วต่างหาก”

   “1 เดือน!!!”  ผมหันไปมองลูกของผมอย่างเร็ว...  มันเร็วเกินไป  ถ้า 1 วันของที่นี้เท่ากับ  1  เดือนของโลกมนุษย์  ผมจะเหลือเวลาอีกแค่  6 !!!!

   “ยาย... 6  วัน”  ผมก้มหน้าลงซบกับตักของยาย  ผมจะทำยังไงดี..ถ้ากลับไปแล้วเรื่องราวมันเหมือนเดิมผมจะทำยังไง  เมื่อก่อนผมยังหลอกตัวเองได้ว่าผมไม่ได้รักเค้าแต่ผมอยู่เพื่อลูก  แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผม...ผมรักเค้า  ผมคงทนสภาพแบบเดิม ๆ ไม่ได้  ไหนจะลูกอีก..ผมจะทำยังไง  ผมยังอยากมีชีวิตที่จะมองลูกของผมเติมโตต่อไป  ผมยังอยากแสดงความยินดียามพวกเค้าประสบความสำเร็จ  อย่าปลอบเวลาเค้าเหนื่อยล้า  อยากดุด่าให้เค้าเป็นคนดี...

   “ใจเย็น ๆ นะลูก   ทุกอย่างอยู่ที่สมอง  สองมือ  สองเท้าของลูกเอง  จะไปทางไหนก็จงตัดสินใจดี ๆ  จะได้ไม่กลับมาเสียใจภายหลัง”

[dragonfly08]

โอ้!!! หน้านี้มันขึ้นไม่ครบนี้เอง มานขาดตอน ช่วงนี้เล้าเค้ายากเนอะ
อ่านหนุกๆ ขอบคุณไรเตอร์
 

น้องรบ น้องปราชญ์น่ารัก

[anajulia]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ไอ้พี่ทรีเอ๋ย จะบอกหื้อน้าาาาาา โฟมกับน้องซ้ายน้องขวาไปอยู่กะตากะยายแล้ว แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.ชื่อน้องซ้ายน้องขวาโก้ดแมนอ้ะ แบบ ไงดีอ้ะ นึกสภาพน้องซ้ายชื่อแมนขนาดนี้แล้วไม่เข้ากะหน้า 

(เนื้อเรื่องเครียดตูข้าก็ยังฮาได้ งุงิ)

[acorntan]

555 มาขำกันต่อดีกว่า อีหนูแตนลูกแม่ สู้โว๊ัย...

ม๊วฟ ๆ  กอดแม่....คุยกันไปถึงไหนละเนี๊ยะ....  หนูกับจะโพสได้ลำบากเลย  กอดแม่อีกที ม๊วฟ  

[min_min]

มาอ่าน มาขำ  มาเศร้า กันนะหมู่เฮา

จินตนาการกว้างไกลไร้ขอบเขตเข้าไว้ แล้วจะสนุก

.
.
.
.

ไม่น๊า   โฟมอย่าเป็นอะไรไปน๊า  

เพราะไอพี่ทรีคนเดียว  <<<<< โทษมันซะงั้น

[sa~waii]

มาบรรเจิดกันต่อดีกว่าจร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

แต่ทำไมมันมาม่าอ่า 

อีตาพี่ทรี แก้ตัวให้ว่องเลยนะ แม่ยกหายหมดแล้วนะเออ

[mixmix]

อ๊า~ เราอินจัดเกินไปมั้ยเนี่ย อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมเลย
แต่บอกก่อนว่าไม่ได้ซึมเพราะไอ้คุณพี่ทรีแน่นอน 
สงสารโฟมอ่า ยิ่งตอนที่โฟมคิดว่าไอ้คุณพีทรีต้องการแต่ลูกแต่ไม่ต้องกรแม่ โฮกกกก น้ำตาคลอเลยเรา 
อยากจะกระโดดเข้าไปในเรื่องแล้ว :beat:ไอ้คุณพี่ทรีจริงๆ
ตอนนี้ไม่ติดให้ติดลบแล้ว แต่เราเกลียดแทนแล้ว เกลียดไอ้คุณพี่ทรีเว๊.. 
แถมตอนที่ไปต่อยพี่แซนนี่อีก ไปต่อยพี่เค้าทำไมห๊ะ พี่เค้าไม่ได้ทำอะไรเลย ตัวต้นเหตุก็แกนั่นแหละ แง่ง 
ตอนนี้นอกจากเป็นองค์รักษ์พิทักษ์นู๋โฟมแล้ว 
ขอเป็นตำแหน่งหัวหน้ากองเชียร์พี่แซนให้คู่กับนู๋โฟมด้วยดีกว่า เค้าชอบพี่แซนอ่ะ อ่ะคึอ่ะคึ 
กอดๆนู๋โฟม พร้อมยุยงสงเสริมให้นู๋โฟมเลิฟๆพี่แซน ฮ่าาาาาาาา 

ได้อ่านอย่างจุใจมากมายค่าไรท์ ตอนนี้สนุกมาก ชอบๆ เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่า  +1

[P★RiTŸ]

ป่านนี้พี่ทรีคงคิดได้แล้วแหละ
ก็ผ่านมาตั้ง 1 เดือน
รู้สึกสาสารเหมือนกันนะเนี้ย

[iforgive]

นิยาย ก็คือ เรื่องที่แต่งขึ้นมามีทั้งจากเรื่องจริง เรื่องแต่ง หรือเรื่องเกินจินตนาการ
ก็สุดแล้วแต่ที่ผู้แต่งจะคิดแล้วถ่ายทอดจากสมอง กลั่นกรองลงมาเป็นตัวอักษรเป็น
เรื่องเป็นราวให้ได้อ่าน  "เพื่อที่จะสร้างความจรรโลงใจให้กับผู้อ่าน" ไม่ใช่การอ่าน
ที่จะต้องเทียบกับความเป็นจริงเชิงทฤษฎี ในเมื่อนิยายไม่ใช่ตำราวิชาการ การอ่าน
เพื่อที่จะสร้างความสุข ผ่อนคลายความเครียด การผิดพลาดบางอย่างบางทีก็ต้อง
ปล่อยผ่านไปบ้าง บางครั้งการผิดพลาดอาจเกิดจากการพิมพ์ตกหล่นก็เป็นไปได้
แล้วผู้แต่งก็ได้ชี้แจงแถลงไขแล้วว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องเหนือจินตนาการ ก็ต้องเข้าใจ
ว่ามีความเป็นไปที่คาดไม่ถึง และไม่มีอยู่จริงอยู่แล้วกับความเป็นจริงที่เราเห็น
อ่านเพื่อความสุข เพื่อจรรโลงใจ อย่าอ่านเพื่อจับผิด เพราะว่ามันเป็นนินายที่มี
ความเหนือจินตนาการ ก็ต้องทำใจที่จะยอมรับ แล้วการอ่านนิยายไม่ใช่เพียงแค่
อ่านผ่านๆ แต่ต้องอ่านที่จะเข้าใจในเนื่อเรื่องโดยการอ่านให้ละเอียดก่อน

ปล. สุดท้ายแล้วความคิดของใครก็แตกต่างกันออก คนแต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับความเห็นของคนส่วนรวม และขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง
ขอให้ถ่ายถอดเรื่องราวต่อไปได้อย่างสนุกสนาน เป็นกำลังใจให้ครับ ^^

 

+1 ให้คุณ  และเป็นคนหนึ่งที่อ่านแล้วไม่งง
ขอบคุณคนแต่งที่ใจกว้างยอมรับคำวิจารณ์ได้ดี  ไม่มีอะไรจะให้นอกจากกำลังใจนะคะ

[acorntan]

ซีด....  อ่านรีย้อนหลัง

บร๊ะเจ้า....คิดว่าประชุมไม่ไว้วางใจในสภาเสียอีก  5555


โอ้ย....อย่าไปคิดมากเลยคะ  ใครไม่เข้าใจกลับไปอ่านหน้าแรก  รีแรกเลยนะคะ  บอกแล้วว่านะยายเรื่องนี้ให้อ่านขำ ๆ ห้ามเครียด

จริง ๆ อะแตนอ่่านรีต่าง ๆ แล้วมือเย็นเฉียบเลย  ไม่คิดว่าจะเป็นที่กล่าวกันขนาดนี้...ไม่คาดคิดว่าจะมีคนให้ความสนใจนิยายเราขนาดนี้ วะฮ่า ๆ

แตนก็พึ่งกระโดดมาแต่งนิยายแนวนี้เป็นครั้งแรกคะ  ทีแรกแตนไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้มันเป็นแฟนตาซีหรอกนะคะ  คิดว่าเป็นนิยายเหลือเชื่อดีกว่า  เพราะแต่งมาหาอะไรมาเป็นแก่นสารไม่ได้เลย  พยายามเอาที่มันใกล้ ๆ ตัวเรามาจับมาแต่งให้เป็นเรื่องมากกว่า


อ้อ..ไม่ได้รีเรื่องนะคะ  แค่รวมไอ้เปอร์เซนน้อย ๆ ให้มันครบ 100  เท่านั้นเอง  เนื่อหาเหมือนเดิมคะเพราะคนเขียนไม่รู้จะแก้อะไร  ขนาดคำผิดยังขี้เกียจเลย  555


อู้ย.... มีเอาเรื่องแฮรี่ กะเตียงข้ามมิติมาเปรียบเทียบเป็นเกียรติอย่างสูงคะ  จริง ๆ เรื่องแตนก็อิงความเป็นจริงนะ  ไข่เจียวไง  จำไม่ได้หรอ...เริ่ดจะตาย

เอาละคะ...  วันนี้ทั้งขำออก  และขำไม่ออกเลยทีเดียว  ขอบคุณทุกกำลังใจ  แล้วก็ข้อเสนอแนะนะคะแตนก็จะพยายามให้เรื่องนี้มันให้จบแล้วกันเนอะ

ขอบคุณมากนะคะ

ปล.  จูบ ๆ หอม ๆ ทุกคนเลย

ปล. อีกที  พี่นุ่น!  แม่นัท !   มาให้กอดหน่อยจิ  หนูรักจังเลย

[mixmix]

55+ จูบๆ หอมๆกลับ สู้ต่อไปทาเคชิ(?) 
ดีใจที่ไรท์ไม่คิดมาก และยังคงคอนเซ็ปเดิมต่อไป 
ตอนแรกเรายังกลัวเลยว่าจะมาม่ากันมั้ยเนี่ย เข้ามาแล้วรู้สึกอุณหภูมิมันร้อนๆไงไม่รู้ คึคึ 

อ่อไรท์จ๋า ถ้าจะให้ดีใส่ไอ้คุณพี่ทรีขึ้นเขียงเตรียมสับๆแล้วโยนลงคลองแทนการขอบคุณจะดีมากค่ะ ฮ่าาาาา 

[Master PP.]

ง่า ตอนนี้มาม่า แล้วตอนต่อไปจะมาม่าขึ้นอืดป่าวเนี่ย

ติดตามคร๊าบ มาต่อไวๆน้า ขอบคุณครับ

[papa]

เอาล่ะสิโฟมจะทำไง  ไอ่พี่ทรีจะจัดการบรรดากิ๊กได้ไหม 


สนุกเฮฮา ลั้นลาเหมือนเดิม  แบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่อยากมาม่าอ่า


เป็นกำลังใจนะคะ  ไรเตอร์   


+1 ให้เลย

[QUE1]

ลูกชายทั้งสอง ซนเข้าไส้มากๆ
ดีแล้วลูกเด็กซนคือเด็กฉลาด ฮ่าๆ ตู้ตาย เนอะลูกเนอะ
โฟมตัดสินใจดีๆนะว่าจะเอายังไง
คุณทรีค่ะ เด็ดขาดซะทีเถอะค่ะ
เดี๋ยว น้องโฟมจะได้หนีมาอีกหรอก

[ชะรอยน้อย]

อีกหกวัน โฟมสู้ๆ

[Kusano ~~ Kawaii]

อีตาพี่ทรี
สำนึกตอนนี้สายไปไหมคะ

สองแฝดซนมากกกกก แต่น่ารักนะคะ

นิยายเรื่องนี้แต่งดีแล้วค่ะ
ในความคิดเรานะ
อ่านแล้วไม่เครียด แถมแฟนตาซีโคดๆแบบนี้เราชอบนะ
ไรท์เตอร์สูๆนะคะ
 

[PeeYaR]

โฟมสู้ๆ คนแต่งก็สู้ๆนะค่ะ ^^

[4life]

นี้ยังน้อยไปเว้ย ไอ้ทรี

[taem2love]

เห้อผุ้ชาย ที่ตอนมีเรื่องราวทำร้ายจิตใจไม่เคยนึกถึง พอจะเสียคนรักไปเลยคำนึงหา  :angry2:เบื่อตัวผู้เฮงซวยแบบนี้จริงๆ

อย่ามาคร่ำครวญให้เสียเวลา ไปหาใหม่สิถนัดนิ จะเอาหญิงหรือชายดีล่ะ เอามันเยอะๆเลยเป็นไง

ไม่ได้เรื่องปล่อยให้คนของตัวเอง(ที่เป้นอดีต) :beat:มาสร้างปัญหาว่าร้ายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียก็สมควรที่จะโดน

เซง......เจ้เม้นเหวี่ยงมากเลย ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[CHIVAS]

โฟมรู้ใจตัวเองแล้วก็กลับไปเหอะน้อออออ
อย่างน้อยก็มีพี่ทรีคอยช่วยเลี้ยงลูกไง ฮิฮิ
น้องสองหน่อน่ารักมากกกกกกกกกกก รักกันมากๆด้วย

กลับไปเป็นครอบครัวสุขสันต์นะ   

[sa~waii]

จะว่าไป

อีตาพี่ทรีนี่มันคุณคาวีสวรรค์เบี่ยงชัดๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  นี่กลับกลายเป็นไออวดฉลาดไปซะงั้น คนเราจะแสดงความคิดเห็นที่มันแตกต่างเลยไม่ได้เหรอ ไม่ได้บอกเรื่องนี้ไม่สนุกหรือไม่อยากอ่านแล้วไปอ่านเรื่องอื่นดีกว่าซะหน่อย ก็แค่ไอไม่เข้าใจ และคงจะยึดติดมากเกินไป ก็เลยถาม เพราะมันจินตนาการต่อไม่ออกมันผิดมากนักรึไง จากไม่คิดอะไรเลยแค่ถามเฉยๆ
แม่ง... แซดว่ะ

.
.

  อย่าบอกนะว่าอีตาพี่ทรีมันจะเลือกลูกอย่างเดียว

[Cupcake]

^
^
^
ให้กำลังใจคุณไอ
ให้กำลังใจคุณนัท
ให้กำลังใจคุณแตน
ให้กำลังใจทุกคนเลยยยยยย
รักกันเนอะ

มันบีบหัวใจเหลือเกิน(เครียดแทนโฟม) พี่ทรีต้องเลือกทั้งโฟมและดูโอ้ลักยมอยู่แล้ว

[win200]

เครียดเจ้าทรี

เอ็งจะทำไงต่อไปว้า

[ChiOln]

เครียดเลย อีก 6 วัน

[4559]

เครียดแทนทุกฝ่าย

[aimaim]

อีก 6 วัน.....เครียดทั้งในเรื่องและนอกเรื่องเลยอ่ะ ผ่อนคลายๆๆ ไปเล่นน้ำฝนกันดีกว่านะ ^____^