หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559

[anukul]

ผมเป็นห่วงพี่ๆนะครับ


มาคอยพี่คิมพี่ดิษนะครับ  คิดถึงทุกวัน


    

[rvwevo]

รอครับ

[anukul]

มาคอยพี่คิมพี่ดิษนะครับ

[anukul]

มาคอยพี่คิมพี่ดิษนะครับ

[Kfc_Pizza]

 
คิดถึง ))
 

[Au_y]

คิดถึงเสมอนะคิมดิษ
ดูแลสุขภาพกันด้วยนะ
 

[anukul]

มารอพี่คิมพี่ดิษนะครับ

[KimDit]

 

ช่วงที่ผ่านมาสองสามเดือน ผมมีธุระด่วนและสำคัญครับ เนื่องจากพ่อของผมอาการทรุดลง และบวกกับพี่เคนมีปัญหาเรื่องการดูแล จากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นหลายอย่าง จนทำให้ผมต้องตัดสินใจครั้งสำคัญ

ผมคงต้องขอจบบันทึกกระทู้นี้ไว้เท่านี้ เนื่องจากผมต้องไปงานที่เลี่ยงไม่ได้เลยครับ อย่างน้อยคงสองถึงสามเดือน ซึ่งผมจะเอามาเล่าให้ฟังปิดท้ายกระทู้ แต่หลังจากที่ทุกอย่างลงตัวกลับมาเหมือนเดิม ผมจะเริ่มกระทู้ใหม่เป็นเล่มต่อนะครับ

และทุกคนคงจำได้ว่า บันทึกเล่มนึงของผมเสียหายไปตอนที่ผมประสบอุบัติเหตุรถชน ทุกครั้งที่ผมนึกถึงมัน จิตใจไม่ค่อยสงบเลยครับ และด้วยที่บันทึกกระทู้นี้ก็ใช้เวลาบันทึกมาเกือบ 6 ปีแล้ว บางทีมันถึงเวลาต้องเริ่มเล่มใหม่แล้วครับ
ผมขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามและให้กำลังใจผมมาตลอด ผมสนุกและได้รับอะไรดีๆจากบันทึกของผมกระทู้นี้มากๆ ที่ผมต้องไปทำงานนี้ก็เหมือนกับการเริ่มชีวิตครั้งใหม่อย่างหนึ่ง ซึ่งผมจะเล่าต่อไปจากนี้นะครับ

ผมยืนยันว่าเมื่อเสร็จงานผมจะกลับมาพิมพ์ใหม่อีกครั้ง ถ้าทุกคนยังรักกัน
อย่าให้เวลาสองสามเดือนจากนี้ ทำให้เราลืมกันนะครับ ^^

ปล.ใครมีคำถามอะไรอยากถามก่อนที่ผมจะหายวาบไปประมาณสามเดือน เชิญได้เลยนะครับ ถ้าเกี่ยวกับดิษจะให้เข้ามาบอก แต่ผมจะพิมพ์ให้ครับ เพราะรายนั้นแก่แล้วมือไม่ไว 55555

[anukul]

ช่วงที่ผ่านมาสองสามเดือน ผมมีธุระด่วนและสำคัญครับ เนื่องจากพ่อของผมอาการทรุดลง และบวกกับพี่เคนมีปัญหาเรื่องการดูแล จากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นหลายอย่าง จนทำให้ผมต้องตัดสินใจครั้งสำคัญ

ผมคงต้องขอจบบันทึกกระทู้นี้ไว้เท่านี้ เนื่องจากผมต้องไปงานที่เลี่ยงไม่ได้เลยครับ อย่างน้อยคงสองถึงสามเดือน ซึ่งผมจะเอามาเล่าให้ฟังปิดท้ายกระทู้ แต่หลังจากที่ทุกอย่างลงตัวกลับมาเหมือนเดิม ผมจะเริ่มกระทู้ใหม่เป็นเล่มต่อนะครับ

และทุกคนคงจำได้ว่า บันทึกเล่มนึงของผมเสียหายไปตอนที่ผมประสบอุบัติเหตุรถชน ทุกครั้งที่ผมนึกถึงมัน จิตใจไม่ค่อยสงบเลยครับ และด้วยที่บันทึกกระทู้นี้ก็ใช้เวลาบันทึกมาเกือบ 6 ปีแล้ว บางทีมันถึงเวลาต้องเริ่มเล่มใหม่แล้วครับ
ผมขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามและให้กำลังใจผมมาตลอด ผมสนุกและได้รับอะไรดีๆจากบันทึกของผมกระทู้นี้มากๆ ที่ผมต้องไปทำงานนี้ก็เหมือนกับการเริ่มชีวิตครั้งใหม่อย่างหนึ่ง ซึ่งผมจะเล่าต่อไปจากนี้นะครับ

ผมยืนยันว่าเมื่อเสร็จงานผมจะกลับมาพิมพ์ใหม่อีกครั้ง ถ้าทุกคนยังรักกัน
อย่าให้เวลาสองสามเดือนจากนี้ ทำให้เราลืมกันนะครับ ^^

ปล.ใครมีคำถามอะไรอยากถามก่อนที่ผมจะหายวาบไปประมาณสามเดือน เชิญได้เลยนะครับ ถ้าเกี่ยวกับดิษจะให้เข้ามาบอก แต่ผมจะพิมพ์ให้ครับ เพราะรายนั้นแก่แล้วมือไม่ไว 55555

ผมคิดถึงพี่ๆครับ ฝากบอกพี่ดิษด้วยนะครับ

[KimDit]

บันทึกของคิม เริ่มชีวิตใหม่ ???

ที่ผมขาดๆหายๆจากการมาต่อบันทึก เนื่องจากเรื่องสองเรื่องครับ คือ พ่อของผมป่วยและช่วงนึงผมเป็นคนมาเฝ้า และอีกเรื่องคือพี่เคนไม่สามารถดูแลไร่ทั้งหมดได้ พอผมได้รู้จากพี่เคนว่าตอนนี้พ่อของผมอาการทรุดลงอีกครั้ง ผมเลยไปบอกกับวากบ้า
“ ดิษ เรากลับไปดูพ่อนะ เย็นพรุ่งนี้กลับ ” วากดิษถอนหายใจ คอตกเลย
“ ต้องกลับไปดูแลไร่แล้วใช่ไหม ”
“ ยังน่า เราแค่จะกลับไปดูอาการพ่อหน่อย ” วากดิษเงยหน้ามองผม
“ คิดว่าพี่ไม่รู้จริงอะ ว่าคิมคิดอะไร ”
“ โหไรเนี่ย ทีตอนนั้นตัวเองยังชวนไปหาพ่อเช้าเย็นเลยอะ ” วากบ้าได้ยินก็สะดุ้งครับ
“ ขอโทษนะ ...... พี่ชอบเอาเปรียบคิมตลอดเลย ” ผมขยับไปนั่งข้างๆ
“ เราแค่ไปดูพ่อจริงๆ ถ้าจะตัดสินใจอะไรอะ เราจะถามดิษก่อนแน่นอน เชื่อเรานะ ” วากดิษยิ้มออกละครับ ไม่วายลูบหัวกูอีก ฮุ้ว
“ ขอบคุณนะเด็กน้อย ”

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมไปขนส่งเพื่อรีบไปรถเที่ยวเช้า ซึ่งรถวิ่งช้ามากครับ มาถึงก็บ่ายแล้ว พอถึงผมก็เข้าไปหาพ่อเป็นอันดับแรก

ในห้องชั้นล่างที่เคยเป็นห้องทำงาน ตอนนี้ปรับสภาพเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่ของผมแทนครับ พ่อของผมนอนอยู่บนเตียง พี่เคนกับแม่ยืนอยู่ใกล้ๆ พอเห็นหน้าผม พี่เคนก็เดินมากอดผม ส่วนแม่แค่ยิ้มๆครับ
“ มาจนได้นะ ไอขี้ดื้อ ”
“ ป่วยนิดหน่อย นอนไม่ลุกเลยนะพ่อเลี้ยง ” พ่อของผมหัวเราะนิดหน่อย
“ เอ็งไม่ต้องแกล้งพูดนอกเรื่อง จะมาคุยกับเคนก็ไปคุย ”
“ รู้ทันอีกล่ะ ”
“ กินข้าวก่อนนะ ไอดิษมันฟ้องว่าเอ็งไม่กินข้าวเช้า ” ผมเดินเข้าไปกอดพ่อ ขณะที่พ่อผมค่อยเอามือมาจับไหล่ของผม ผมไม่มองสภาพของพ่อครับ กลัวจะร้องไห้ เลยเดินออกมา แต่แม่ของผมก็ยังไม่พูดด้วยเหมือนเดิม จากนั้นผมเดินมาพร้อมกับพี่เคน

ถึงโรงอาหาร พี่สะใภ้ของผมคือแฟนพี่เคน เป็นคนคุมพวกกับข้างในโรงอาหารแทนแม่ ก็มาทักทาย แล้วให้ผมกับพี่เคนคุยกันแค่สองคนครับ
“ เฮีย เป็นไงบ้าง ”
“ เฮียดูแลงานธุรการได้หมดแล้ว แต่กับคนงานนี่ไม่โอเคเลย ” ไอพวกนี้นี่ต้องเจอของแรง
“ ได้ยินว่ามันมีเรื่องอะไรเหรอครับ ”
“ ครั้งก่อนมันทะเลาะกันในไร่ ข้าไปห้ามไม่ได้ ต้องให้ตำรวจมา ..... พวกตำรวจก็เลยคุยว่า เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เข้าไร่พ่อเลี้ยง ตอนที่พ่อแข็งแรง ตำรวจไม่กล้าเข้ามาด้วยซ้ำ ” ผมกุมมือพี่ชายคนโตเอาไว้
“ เฮียอดทนหน่อยนะ ขอผมจัดการธุระส่วนตัวก่อน ผมจะรีบมา ”
“ คุยกับข้าวกล้องมันหรือยัง เฮียรักมันเหมือนน้องแท้ๆ อย่าทำให้มันเสียใจนะ ” คือเดิมทีพี่เคนยังไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากผมครับ แต่ช่วงนี้ควบคุมไม่ได้ และแม่ก็ต้องดูแลพ่ออย่างใกล้ชิด ถ้าต้องทำงานดูแลไร่อีกแม่ผมคงป่วยอีกคนแน่ๆ เลยตัดสินใจปรึกษาผม
“ ผมจัดการเองเฮีย ” กินข้าวเสร็จ เราก็ไปเดินดูไร่กัน ผมมองดูคร่าวๆก็รู้ว่า พี่เคนแค่ขาดประสบการณ์ครับ ผมคงใช้เวลาช่วยกันไม่มาก เพราะดูแล้วภายนอกเรียบร้อยดี ติดที่คนในมันมีอคติ ช่วงบ่ายแก่ๆ ผมก็เข้าไปหาพ่ออีกครั้ง ไปลาเพื่อจะกลับครับ
“ ว่ายังไง ”
“ ขอคิดอีกทีครับ ” พ่อของผมทั้งยิ้มทั้งส่ายหน้า
“ สมัยก่อนพ่อมันพรากมันไปจากเอ็ง ตอนนี้กลายเป็นข้าที่พรากเอ็งจากมัน ”
“ พูดไปนะ พ่อเลี้ยงก็ ” พ่อของผมไม่ได้พูดอะไรต่ออีกครับ ผมก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปโกหกพ่อแล้ว เลยเข้าไปกราบพ่อแล้วออกมา จากนั้นผมเข้าไปหาแม่ที่ห้องครัวครับ
“ แม่โกรธอะไรคิมอะ ”
“ ปล่าวจ้ะ ...... แม่แค่ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าแม่เป็นคิมแล้วต้องมาตัดสินใจอะไรแบบนี้ แม่คงทำอะไรไม่ถูก ” ผมกอดแม่หลวมๆ
“ ให้ลูกแม่คิดเองเหอะนะ ผมไปละครับ ” พ่อเคนรับจะขับรถไปส่งผมที่ขนส่งในจังหวัด เพราะรถในอำเภอไม่มีแล้ว แล้วถึงแยกกันครับ

พอมาถึงบ้านก็ต้องแปลกใจครับ เพราะในบ้านมีทั้งพี่พานพี่ริช ไหนจะผู้จัดการอาวุโสหลายท่าน พอทุกท่านเห็นผมก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหาที่ห้องประชุมเล็กในบ้าน
“ สวัสดีครับ นี่วางแผนลับอะไรกันครับเนี่ย ”
“ มานั่งข้างพี่มา ” วากดิษบอกผม
“ ไม่อะ บอกก่อนว่านี่ทำอะไรกัน ” พวกผู้อาวุโสก็หัวเราะกันใหญ่
“ วันนี้ขนาดแฟน ยังไม่ได้ดั่งใจเลย ใช่ไหมดิษ ” หืม ไม่ได้ดั่งใจเหรอ
“ แฟนคิมเกือบโดนเตะตกเก้าอี้ ” พี่ริชบอกผม ผมตกใจเหงื่อแตกเลยครับ
“ หมายความว่าอะไรครับ ” ผมรีบเดินไปยืนหลังวากดิษ แล้วบีบไหล่ให้ กับผู้อาวุโสกลุ่มนี้ผมไม่ปิดอะไรครับ เพราะทุกท่านน่ารักมาก และรับผมสองคนได้ด้วย
“ ผลประกอบการกับงบการเงินปีนี้ เราไม่มีกำไร ผู้ถือหุ้นเลยเรียกประชุมปลด ” ผู้จัดการฝ่ายบัญชีบอกความจริงกับผมครับ
“ อ้าว มันก็เห็นๆอยู่นี่ครับว่าเราหาผลผลิตคุณภาพไม่ได้ ” ผมถามกลับไป
“ เค้าไม่เห็นเงิน อะไรก็ไม่สำคัญ ” พี่ริชตอบผม
“ นวดต่อสิ ” ดิษคงเห็นผมนิ่งไปครับ คือตอนนี้ผมปวดหัวมากเลย
“ ได้ๆ แล้วนี่คุยกันถึงไหนแล้วล่ะครับ ” ผมถามต่อไปอีก
“ เราก็หาวิธีเพิ่มรายได้แหละ แต่ตรวจทุกที่มันไม่มีที่ให้เพิ่มแล้ว ” ผู้จัดการอาวุโสบอกผมครับ
“ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้บริหารกับผู้อาวุโสเมตตาพี่ ป่านนี้เราเจอตัวเลขแดงไปแล้ว ” วากดิษพูดขึ้นครับ
“ อย่าพูดแบบนั้นสิดิษเอ้ย เราเป็นมากกว่าเจ้านายลูกน้องนะ ” ผมดีใจแทนดิษเลยครับ ที่มีคนเข้าใจเขาบ้าง
“ ไหนๆเราก็คุยกันมาทั้งวัน ...... ผมว่าเราพักก่อนดีไหม พรุ่งนี้คุยกันต่อ ”
“ แหม พอที่เลิฟกลับมานี่ ไล่พี่ๆเลยนะ ไม่เหงาแล้วอะดิ้ ” พี่พานแซวเลยครับ หลังจากที่ปรับความเข้าใจกัน สองคนนี้ก็สนิทกันเหมือนเดิมครับ ผมคงเก็บไว้เล่าในเล่มต่อกระทู้ใหม่นะครับ
“ ขอบคุณทุกคนนะครับ จริงๆพี่จะกลับมาคนเดียว แต่พี่ๆรู้ว่าคิมกลับบ้าน เลยขอมาอยู่ด้วย ”
“ ผมขอบคุณทุกคนเช่นกันนะครับ ” ทุกคนพากันทยอยกลับ ผมเป็นคนไปส่งครับ วากดิษขอขึ้นไปพักก่อน แต่ก็มีผู้อาวุโสมากระซิบผมก่อนจะกลับไปว่า ให้ผมปลอบใจดิษด้วย เพราะดิษอาจจะเครียดแต่ไม่ยอมแสดงออก

พอผู้บริหารกลับไปกันแล้ว ข้าวจ้าวกับน้องชายผมคิงก็วิ่งเข้ามาครับ
“ เฮ้ยๆ สองคนนี้ทำไมอยู่ด้วยกันวะ ” ผมถาม
“ อ้าว พี่คิมนี่ตกข่าว ไม่รู้จริงอะ ” ผมยืนตัวแข็งทื่อเลยครับ
“ ว่าอะไรนะ ”
“ จ้าวอย่าไปแกล้งพี่กูดิ คือ ผมปิดเทอมไงเลยอยากมาอยู่กับพี่คิม ” ผมชี้หน้าไอข้าวจ้าวตัวแสบ
“ ทำให้พี่คิดมากนะ เดี๋ยวโดนๆ แล้วไปไหนกันมา ” คิงนี่อายุมากกว่าข้าวจ้าวปีนึงครับ
“ อ่อ ผมเก็บเงินหอพักมาให้ครับ ..... แล้วก็นี่แม่ให้ผมเอาส่วนแบ่งมาให้พี่ดิษ ” คือตอนนี้ วากดิษเอาเงินหอพักกับเงินที่แม่เลี้ยงของวากดิษได้กำไรจากโรงพยาบาลมาหนุนบริษัทครับ
“ พี่คิมเป็นไรอะครับ ”
“ เฮ้อ ปวดหัวว่ะ จ้าวไม่ติดขัดเรื่องเงินใช่ปะ ” ข้าวจ้าวหัวเราะ
“ โถพี่กลัวอะไร นี่ไงมีคนใช้เพิ่มมาตั้งคน ” ข้าวจ้าวชี้ไปที่คิง น้องผมก็ส่ายหน้าครับ
“ เดี๋ยวมันก็เตะเอาน่ะ พี่ไปหาดิษก่อนนะ ” ตอนนี้ข้าวจ้าวไม่ได้ไปอยู่ที่หอใกล้ๆมหาลัยครับ เพราะไม่อยากใช้ห้องฟรี เลยมาอยู่ที่บ้าน ยอมตื่นเช้าไปมหาลัยแทน

พอขึ้นมาบนห้องก็เห็นวากดิษนอนอยู่บนเตียง
“ ...... ” ตอนนี้หันมามองผมครับ แต่ไม่ได้ลุกมากอดผมเหมือนเคย
“ เป็นไรพี่วาก ”
“ พี่ไม่มีแรงลุกไปกอดคิมอะ ” ผมค่อยๆเดินไปหาวากดิษแล้วนอนลงข้างๆ
“ เสียใจไหม ที่โดนทำแบบนี้ ” คือไอพวกที่จะไล่มันเนี่ย ก็รู้ว่าตอนนี้ดิษเอารายได้ในบ้านไปสนับสนุนบริษัทเยอะมาก   
“ ตอนแรกก็แค้นน่ะ แต่ตอนนี้ให้ต้นไปดูข้อบังคับละ จะเรียกเงินค้างแกล้งมันบ้าง ” ต้นทนายอะครับ
“ ดีแล้วๆ ”
“ คิมจะกลับไร่เมื่อไร วันนี้พี่ไม่มีแรงตื๊อจริงๆ พูดตรงๆนะ ”
“ เรากลับแน่ๆ แต่ขอดูเวลาที่เหมาะก่อน ” ผมบอกไปตรงๆ
“ คิมกลับไปเถอะ พี่รู้ว่าคิมรักไร่กับพ่อไม่น้อยกว่าพี่หรอก พี่บังคับให้คิมเลือกไม่ได้พี่รู้ดี ”
“ แล้วที่เคยบอกว่าถ้าเรากลับไปจริง จะขับรถไปกลับสามร้อยโลเพื่อเราไง ” คือตอนที่ผมบอกว่าอาจจะต้องไปดูแลไร่ร่วมกับพี่เคน วากดิษก็พูดอย่างงั้นอะครับ ผมเลยกลัวมันทำจริง
“ ..... พี่กลัวคิมไม่เชื่อใจพี่ ”
“ จริงเหรอออ ..... ไม่ใช่ไม่เชื่อใจเราเหรออ ” ผมแกล้งลากเสียง วากดิษเลยขยับมาประคองหน้าของผม
“ งั้นเราเชื่อใจกันมากพอปะ ” วากดิษถามผม
“ พูดไปห้ามหัวเราะได้ปะล่ะ ” ผมพูดก่อน
“ เอาสิ ”
“ ...... เราขาดดิษไม่ได้หรอก ” วากดิษน้ำตาซึมครับ ผมก็ตกใจนะ แต่วากดิษล้วงเอากระดาษใบนึงให้ผมอ่าน
“ ห้ามทิ้ง พี่ขาดคิมไม่ได้ ” ใจผมเหมือนหยุดเต้นเลยครับ
“ อย่าเล่นเกมเดาใจแบบนี้อีกนะเว้ย หัวใจจะวาย ” วากดิษยิ้มร่า
“ พี่ไม่ได้ลองใจ แค่อยากรู้ว่าใจตรงกันแค่ไหน ” ต่างกันตรงไหนวะ เหอะๆๆ
“ ถ้างั้นเราตัดสินใจได้แล้วปะ ..... อาทิตย์หน้าเราไปลาออกนะ ” วากดิษลูบหัวผม
“ อืม แต่พี่ไม่เซ็นให้นะ วันไหนลาออกพี่จะไม่ไปทำงาน ”
“ คร้าบ ตามใจเถอะ ” คืนนั้นเราไม่คิดเรื่องงานกันอีก พอกินข้าวกับไอน้องตัวแสบแล้ว เราก็นอนหลับครับ

ช่วงก่อนที่ผมกำลังจะลาออก คือผมเคลียร์งานทุกอย่างแบบเร่งรีบ น้องๆกำลังจะขอเลี้ยงส่ง ก็เกิดเหตุพลิกผันขึ้น
“ คิมๆ พ่อเอ็งจะไปหาที่ทำงานนะ ” พี่เคนจะชอบพูดแบบนี้อะครับ
“ ทำไมเพิ่งบอกล่ะเฮีย แล้วพ่อเดินได้แล้วเหรอ ”
“ ลุกได้ เดินไม่ได้ แต่อยากไปที่บริษัทบอกว่าต้องไป ”
“ โอเคเฮีย เดี๋ยวผมถามก่อน ” ผมโทรหาพ่อไม่ติดครับ ร้อนใจมากก็เลยจะไปหาดิษ แต่ก็เพิ่งรู้ว่ามีเรียกประชุมอีกรอบ
“ อะไรนักหนาวะ ฆ่าแม่งทิ้งง่ายกว่าไหมวะ ” ผมตะโกนเสียงดังเลยครับ พวกผู้ถือหุ้นบางคนก็เดินแน่บๆเข้าไปในห้องประชุม เออ แปลกแฮะ ทำไมกลัวกูเอาวันนี้
“ อ้าว ยืนทำอะไรล่ะคิม ไม่เข้าเหรอ ” พี่ริชเดินมาข้างหลังผมครับ
“ หืม ผมเกี่ยวอะไรอะพี่ ”
“ ถามงี้ได้ไง ก็เนี่ยรายชื่อคนเข้าประชุม ดิษไม่ได้ให้เลขาเอาไปให้เหรอ ” ผมอ่านคร่าวๆ ถึงเห็นชื่อพ่อของผมเป็นคนเรียก แปลกจังทำไมพ่อผมเป็นคนถือหุ้นไปด้วย แล้วก็มีชื่อผมเป็นผู้เข้าประชุม
“ อะไรเนี่ย งงอะพี่ ผมไม่ได้ใส่สูทอะพี่ ”
“ พ่อตัวเองเรียกมา กลัวอะไรล่ะ มาเลยๆ ” ผมหันไปสั่งน้องๆให้ตรวจงานไปก่อน แล้วเข้ามารอประชุม

บรรยากาศในห้องประชุม ผู้ถือหุ้นดูจะเงียบๆผิดปกติ ถ้าพวกนี้เคยกล้าจะเตะดิษออก ทำไมวันนี้มันหงอจังวะ ไม่นานวากดิษก็นำพ่อของผมมาถึงห้องประชุม โดยคิงเป็นคนเข็นมาให้ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆไปหน่อยนะ เมื่อเช้าตอนออกมาไม่เห็นมีใครบอกอะไรผมเลย
“ วันนี้ผมให้คุณ (พ่อผม) เป็นประธานการประชุม ขอมติครับ ” วากดิษพูดขึ้นหลังพ่อของผมนั่งลงแล้ว ส่วนคิงก็ยิ้มให้ผมแล้วนั่งด้านหลังพ่อของผม
“ ขอบคุณมาก วาระมีวาระเดียว คือผมจะลงทุนในบริษัทด้วยการมอบที่ดินกับโกดังที่จะก่อสร้างให้ แลกกับหุ้นของคนที่อยากขาย ใครอยากได้เงินเร็วขายมาให้ผมเร็วๆ เสียเวลาคุย ” แปลกๆว่ะ ลงทุนที่ดิน ซื้อหุ้นด้วยเนี่ยนะ พ่อผมจะช่วยวากดิษเหรอ
“ คุณกล่าวดูถูก ... ”
“ ก็ดูถูกไง ภาษาไม่ชัดหรือมึงเรียนน้อย บริษัทไม่ขาดทุนที่ไหนเขาลงมติไล่กรรมการ ที่เชิญมาดีๆเพราะไม่อยากไปคุยกับมึงที่บ้าน มึงไม่รู้หรือไง ตกลงจะเอาเงินด่วนใช่ไหม ” ผมงี้ตกใจตาค้างเลยครับ พ่อผมโหดมากอะ ผมต้องบ้องหูตัวเองหลายรอบเลย อย่างกับฝันไปอะครับ
“ ยังไงบริษัทก็มีข้อบังคับ คุณมาบังคับผมขายไม่ได้ ”
“ เหรอ แล้วหุ้นคุณมากพอจะมานั่งประชุมไหม เขาให้เกียรติคุณยังไม่สำนึกอีกเหรอ ” อ้าวๆ นิ่งเลยว่ะ ฮ่าๆๆ
“ ผลประกอบการไม่มีกำไร แปลว่าคุณได้เงินตามสัดส่วน แต่ไม่ได้เงินเพิ่มแค่นั้นไง เข้าใจยากเหรอ ” ดอกสองเลย
“ มีอะไรอีกไหมครับ เสียเวลามากแล้ว ” ถามแบบนี้ รนหาที่แล้วมึงอะ
“ ผมจะมาแจ้งว่าผมถือหุ้นส่วนนึง และผมลงทุนเพิ่มด้วยที่ดินกับจะก่อสร้างโกดังที่ผมจะทำสัญญาขายผลผลิตให้บริษัทคุณหกเดือน ไม่ทราบพอใจไหม ” คือพ่อผมก็ไม่ได้ทำตามระเบียบประชุมอะไรเลยครับ แต่ไม่มีใครกล้าพูด สงสัยส่วนนึงเพราะพ่อผมก็คงเคยทำแบบนี้มาก่อน
“ คุณจะออกสิทธิออกเสียงมากกว่าคนอื่นเหรอ ” ไอนี่นี่เฮ้ย
“ แล้วสมัยที่ผมมีสิทธิเด็ดขาดกว่านี้ผมเคยออกเสียงไหม คุณมีอะไรที่ผมอยากรู้นะ เรื่องอะไรสำเหนียกดูเอง ” นั่นไงมึง
“ ผมขอแค่เข้าใจกัน เวลานี้เราขาดทุน ถ้าขาดน้ำใจด้วยเราก็จะล้มกันทุกคน เรื่องมติอะไรก็หารือกันต่อนะ ผมจะไปพักแล้ว ” พ่อของผมให้คิงมาพาออกไปจากห้อง ผมก็ยังงงไม่หายครับ ต่อจากนั้นก็ประชุมต่อโดยผู้ถือหุ้นไม่อยู่ด้วย เพราะเป็นเรื่องบริหารแล้ว

สรุปก็คือ พ่อของผมมีที่ดินห่างจากอำเภอที่ไร่ของพ่อตั้งอยู่ประมาณ 50 กิโลเมตร ไม่ได้ใช่ประโยชน์นานแล้ว พอได้ยินว่าดิษขาดทุนกำไร โดนผู้ถือหุ้นลงมติไล่ กับดิษบอกว่าผมจะลาออกในไม่กี่วัน ก็เลยสั่งให้เฉยๆไว้ก่อน ขอคิดอะไรหน่อย จนได้แผนออกมาคือ พ่อผมขอซื้อหุ้นของดิษบางส่วนเพื่อจะได้ไม่เหมือนการแทรกแซง แล้วเอาที่ดินมาลงทุนอีกส่วน
“ แล้วเรียกผมมานั่งด้วยทำไมล่ะ .... ทีคุยยังแอบคุยกันเองเลยอะ ” ผมบ่นน้อยใจหลังจากประชุมเสร็จ ตอนนี้มีแค่พ่อ วากดิษ ผมและคิง
“ ไม่ต้องเลย ทีเอ็งตัดสินใจแล้วยังไม่บอกข้าเลย ”
“ ก็ .... ” อย่างที่บอกอะครับ ผมไม่รู้จะโกหกอะไรพ่อ
“ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะฟ้องอะไรคิมนะ แต่คือพ่อสั่งไว้ว่าให้โทรบอกด้วย ” ว่าเค้าไม่ได้หรอกครับ เพราะตั้งแต่ก่อนคบกัน พ่อของผมก็ถามจากดิษมาตั้งนานแล้ว
“ เอ็งไม่ต้องลาออก แต่ต้องรับหน้าที่ไปคุมงานที่โกดังจนกว่าจะเสร็จ ”
“ อ้าวพ่อ แล้วไร่ละ ”
“ ดิษเอ็งอธิบายให้เมียฟังแล้วกันนะ ข้าต้องไปโรงพยาบาลละ ” เฮ้ย ไรอะ
“ นี่อะไรเนี่ยพ่อ งงนะเนี่ย ”
“ ไว้เจอกันที่ไร่ ปะคิงลูก ” ผมส่งพ่อแค่หน้าห้อง เพราะไม่ให้ผมไปส่งต่อครับ

“ ดิษ นี่อะไรกันอะ ”
“ พ่อบอกว่ายังไม่ต้องบอกคิม เพราะเล่าไปคิมต้องโกรธที่ไม่ให้ลาออก ”
“ เลยทำให้งงๆมึนๆ จะได้ไม่โกรธใช่ปะ คิดว่าจะสำเร็จไหมไอวากบ้า ” ผมตรงไปบีบคอมันเลยครับ แต่วากบ้าแกล้งเซลงไปนั่งตรงโซฟา ผมเลยต้องปล่อมมือ ไม่งั้นก็ล้มทับมัน
“ พี่จะให้คิมไปคุมงานที่โกดังสามเดือน ..... แต่คิมต้องกลับไปช่วยพี่เคนดูแลไร่นะ เสร็จแล้วรีบกลับมาอยู่กับพี่ ”
“ ทำไมถึงไม่ให้เราลาออกล่ะ ” ผมถามดิษ
“ พ่อบอกว่ายังไงพี่ก็ต้องอยู่กับคิม ถ้าลาออก คิมจะไม่อยากกลับมาอีก ..... จริงหรือปล่าว ” พ่อผมนี่นะ
“ ไม่ทันคิดอะ ”
“ งั้นเชื่อพ่อเถอะ ว่างๆพี่จะไปหาที่ไร่ คิมยังเป็นพนักงานของพี่อยู่ ห้ามนอกใจนะ ”
“ พนักงานเกี่ยวอะไรกับนอกใจ ” วากดิษยิ้มให้ผม
“ ไม่รู้เหมือนกัน แค่อยากพูด ”

สุดท้ายคือผมก็ต้องตามแผนเดิมครับ แต่มันดีกว่าเดิมตรงที่ ผมไม่ได้ลาขาดจากงานเดิม เพราะพ่อผมใช้เทคนิคช่วยผมกับดิษไว้ ผมถามพ่อแล้วว่าถ้าพ่อยังมีแรงขนาดนี้ ทำไมต้องเลือกผมกลับไปอีก พ่อของผมบอกว่า ถึงผมรู้ว่าพ่อผมทำงานแบบไหนแต่ก็ไม่รู้ทุกเรื่อง เวลานี้ไม่ว่าพ่อจะสอนอะไรพี่เคน พี่เขาก็จะแค่ทำตามไม่คิดเอง แต่หากเป็นผมร่วมกันทำกับพี่เคน พี่เคนจะยอมรับและพัฒนาตัวเองได้ ก็คือยืมผมไปเป็นโทรโข่งให้พี่เคน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น แต่ผมเชื่อว่าพ่อผมคิดดีแล้วครับ ดังนั้นผมจึงเลือกวันที่ 1 พฤษภาคม 2559 วันแรงงานไปทำพิธีวางเสาโกดังตามตำแหน่งจริง จากนั้นก็จะทำงานที่ไร่เต็มที่ตามกำหนดที่สัญญาใจกับดิษคือสามเดือน ซึ่งผมจะไม่เหลือเวลาว่างให้มาพบปะครับ ถ้าผมไม่ทำเต็มที่สามเดือนไม่พอสำหรับงานนี้แน่นอนครับ ผมก็เลยมาสัญญาใจกับทุกคนที่นี่ว่า เมื่อทุกอย่างลงตัว ผมจะกลับมาพิมพ์

สัญญากับผมนะว่าจะไม่ลืมกัน

**************************************************************************

คือขอความเห็นความรู้หน่อยครับว่า ผมควรปิดกระทู้เลย หรือปล่อยไว้เฉยๆสองเดือน แล้วมาเมื่อไรก็ต่อเลย คือไม่ค่อยจะคล่องเท่าไรอะครับ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 :mew1:สัญญา ไม่ลืมคิม
เป็นกำลังให้คิมกับว๊ากดิษ นะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
จะรออ่านเล่มใหม่ของคิม กับว๊ากดิษ 
 

[Yarkrak]

 
ขอบคุณครับที่เข้ามาแจ้งให้ทราบ
คิดถึงทุกวันครับ ขอเป็นกำลังใจในการทำงาน
ไม่ต้องปิดกระทู้ก็ได้เพื่อที่จะได้เข้ามาให้กำลังใจได้
เสร็จสิ้นภารกิจน้องคิมจะได้มาต่อเลยหรือว่างๆน้องคิมจะได้เข้ามาทักทายได้ครับ
ระยะเวลา3 เดือนไม่นานครับ สู้ๆ

 

[rvwevo]

ขอให้คุณพ่อพี่คิม สุขภาพแข็งแรง พี่ิคิมพี่ดิษดูแลสุภาพด้วยครับ
ส่วนเรื่องกระทู้ไม่ต้องปิดครับเรื่องยังไม่จบ พี่คิมมีเวลาก็มาต่อได้เลย
เป็นกำลังให้ทุกคนครับ สู้ๆ

[snowboxs]

อ่านบันทึกของคิมตั้งแต่ตอนแรก
จนมาถึงตอนล่าสุด ทำให้คิดเลยว่า
คำว่า"ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป" มันตรงจริงๆ
ไม่ว่าเพศไหน สถานะอะไร จะมีมากมีน้อย
จะรวยจะจน ต่างก็ต้องสู้ไปคนล่ะแบบ

ว่าแต่คิมหายดีแล้วใช่ไหมจากอุบัติเหตุคราวนั้น
แล้วดิษล่ะ อาการป่วยเรื้อรังยังมีอยู่ไหม
สุขภาพแข็งแรงดีขึ้นแล้วใช่ไหม
สู้สู้นะคิม สู้สู้นะดิษ  ส่งกำลังใจไปให้พ่อคิมด้วย
ให้หายป่วยเร็วๆ ถึงกำลังกายจะกลับมาไม่เท่าเดิม
แต่ขอให้กำลังใจกลับมามากกว่าเดิมนะ

เรื่องบันทึกเล่มนี้ ไหนๆคิมก็บอกว่าเริ่มต้นชีวิตใหม่
พี่ว่าย้ายไปไว้ในโพสน์จบแล้วก็ดี พอกลับมาอีกที
ก็เปิดกระทู้ใหม่เป็นภาคต่อกันไปเลย
(ที่แนะนำอย่างนี้ ยอมรับว่าส่วนหนึ่งกลัวกระทู้นี้ไปอยู่ในโพสน์ไม่จบ ถ้าอย่างนั้นแย่แน่เลย)
แต่ไม่ว่าคิมจะตัดสินใจอย่างไร
จะมารอต่อกนะทู้เดิม
หรือจะมาตั้งทู้ใหม่ (อย่าลืมมาแปะลิ้ง)
พี่ก็ไม่ลืม "บันทึกของคิม" แน่นอนจ้า

[Infinity 888]

ลงจบ แล้วค่อยมาต่อเรื่อยๆดีกว่าค่ะ

พ่อพี่คิม มีประสบการณ์และความคิดมากจริงๆค่ะ เหมือนไม้ใหญ่ให้ลูกหลาน กราบ^^

[evanescence_69]

แจ้งจบแล้วมาอัพเดทเป้นระยะ คับ สู้ๆนะ

[Kfc_Pizza]

 
สู้ สู้ สู้
น้องคิมแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง
รักน้องคิมพี่ดิษนะ
เป็นกำลังให้
 

[warin]

 

[fc_fic]

 
 
รอตอนต่อไป. 

[Soda.wine]

   สัญญาแล้วนะ
คิดถึง ดูแลสุขภาพด้วยนะ

[Zarch krub]

 อ่านมาตั้งนานหกปีแล้วเหรอเนี่ย!  เป็นกำลังใจให้ทั้งคิม ท่านว้ากและคุณพ่อด้วยครับ ต้องยอมรับว่าช่วงนี้เศรษฐกิจมันไม่ดีจริงๆ ไม่ใช่แค่ที่นั่นหรอกครับเป็นกันทุกที่ ยังไงก็ต้องอดทนและมีสติฝ่าฟันไปครับ รอครับอีกกี่เดือนก็จะรอ

[anukul]

ผมขอเป็นกำลังใจให้พี่ๆผ่านเรื่องราวต่างๆไปได้ด้วยดีนะครับ  ขอให้พระรัตนตรัยและความดีคุ้มครองพี่ๆครับ



 

[Horizon]

มาส่งกำลังใจให้ทั้งสองคน
+1

[May@love]

เป็นกำลังใจให้น้องคิมกับดิษและครอบครัวนะคะ
ขอให้ทุกเรื่องราวผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
จะรอติดตามบันทึกเล่มต่อไป

ขอบคุณสำหรับเรื่องต่างที่นำมาเล่าสู่กันฟัง
ขอบคุณจริงๆค่ะ

[limpingping]

ไม่ลืมกันแน่นอน ขอให้ประสบความสำเร้จตามที่หวังไว้นะ

[j123]

ขอให้สิ่งที่คิมตั้งใจจะทำ ราบรื่น สำเร็จลุล่วง
ขอให้คุณพ่อคิมหายป่วย กลับมาแข็งแรงไวๆ

รออ่านภาคใหม่ต่อแน่นอนค่ะ

ระหว่างคิมไม่ว่าง ดิษมาอัพเดทให้อ่านเป็นระยะๆ ก็ดีค่ะ ไม่งั้นคิดถึงแย่ 

[คนอ่าน]

ขอให้มีความสุขกันมากๆน่ะคะ
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็อย่าทิ้งกับทั้งคู่น้าค้า

[gambee]

คงคิดถึงคิมและพี่ดิษแน่เลยแต่ก็ดีใจนุ้งคิมสัญญาจะกลับมา
ขอให้สิ่งที่นุ้งคิมและพี่ดิษคิดและลงมือทำสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้จากการอ่านบันทึกนุ้งคิมมาหลายปีน้องเป็นคนมีความรับผิดชอบสูง
ตั้งใจจะทำสิ่งใดก็จะตั้งใจทำเต็มร้อย ครั้งนี้ก็เหมือนกันสู้สู้นะคะ
สุขภาพเป็นสิ่งสำคัญอย่าลืมรักษาร่างกายให้แข็งแรงน๊าทั้งน้องคิมพี่ว๊ากดิษ
ขอให้คุณพ่อน้องคิมแข็งแรงขึ้นในเร็ววัน
เจอกันเมื่อนุ้งคิมกลับมาค่ะไม่ไปไหน
เดินทางโชคดีคร๊า
       

[top_fy]

จะไม่ลืมครับ แต่พี่คิมก้อย่าลืมเหมือนกันนะครับ จะมาแวบๆจนพี่คิมจะมาต่อครับ

[ดวงตะวัน]

ขอให้น้องคิมสู้ๆๆเต็มที่ ขอให้ราบรื่นๆทุกทางนะคะ จะรอติดตามตลอดไปค่ะ