หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559

[i.art]

คิมดูบอลเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อนเยอะๆ นะ
จะได้หายเร็วๆ 

[pudcha]

รีบหายไวๆนะคะ คิดถึง 
อยากอ่านบันทึกของคิมแล้ว

[fulres]

นึกว่าหายไปไหนสะแล้ว  ก็ยังตามอยู่นะครับ อิอิ

[Au_y]

พักผ่อนเยอะๆน๊าน้องคิม
จะได้หายไวๆสุขภาพจะได้แข็งแรงเร็วๆ
อย่านอนดึกมากนะ ช่วงนี้มีบอลด้วย
ดูแลรักษาสุขภาพกันดีดีนะทั้งน้องคิมและเฮียดิษ
เดือนหน้าต้องไปทำงานแล้ว สู้สู้นะ
ส่งกำลังใจรัวๆๆๆ

คิดถึงคิมดิษเสมอ 

[gambee]

อย่ามัวดูบอลจนลืมพักผ่อนน๊า ว่าแต่น้องคิมเพ่วากเชียร์ทีมไหนล่ะ
    

[papanoy]

ในที่สุดก็อ่านทันละ คืออ่านแบบต่อเนื่องหยุดไม่ได้เลยอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกว่าโลกนี้สวยงามจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีรักแท้แบบนี้
ซาบซึ้งจริงๆ
น้องคิมกับพี่ดิษเป็นคนิดีมากๆ ความดีที่ทำจะช่วยคุ้มครองน้องๆ
ขอเป็นกำลังใจให้ความรักของทั้งสองมั่นคงยาวนานตลอดไป
ขอให้กลับมาแข็งแรงเร็วๆนะคะ
ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยทั้งสองคนนะ

[TOPPINGPAN]

เป็นกำลังใจให้ครับพี่คิม

[Infinity 888]

หายไวๆนะคะ
มีความสุขมากๆพี่คิมพี่ดิษ

[newyniniw]

แน่ พี่คิม พักผ่อนเยอะสิคะ มัวดูบอลดึกๆไม่ดีๆ //ตีมือๆ หายไวๆน้า เป็นห่วง สู้ๆ
 

[papanoy]

น้องคิมอาการดีขึ้นบ้างรึยังน๊าาา แจ้งข่าวให้แฟนคลับบ้างก็ดีนะ เป็นห่วง ทั้งน้องคิมและพี่ดิษนะ  ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั่งคู่นะครับ 

[KimDit]

  มาสวัสดีทุกคนครับ

วันนี้เพิ่งได้ฤกษ์นั่งพิมพ์บันทึกต่อ แต่ก่อนจะต่อ ผมอยากเล่าเรื่องช่วงที่เกิดอุบัติเหตุ ว่าเป็นยังไงมาบ้าง ให้มือมันคล่องๆหน่อย ช่วงหลังมานี้ นั่งนานไม่ค่อยได้ มือก็พันกันยุ่งไปหมด แฮะๆ

รอซักครู่นะครับ ขอเวลาพิมพ์

[Yokwalkalone~]

 พี่คิมสุขภาพแข็งแรงๆ หายไวๆนะคะ
//:z2: รอค่าาา ><

[Kfc_Pizza]

 
เข้ามารอด้วยจร้าาาาาาาาา
ปล.พรุ่งนี้น้องคิมเริ่มเข้าไปทำงานแล้ว ไม่ต้องหักโหมนะ
พี่ดิษดูด้วยนะคะ
ปล.1 น้องคิมมานั่งคีย์รอดูบอลหรือเปล่าเนี่ย พี่ดิษดูอย่าให้นอนดึกนะ
 

[KimDit]

ก่อนที่ผมจะเล่าบันทึกจากความทรงจำ ต่อจากเรื่องที่ผมกำลังวุ่นๆกับไอพาน ผมอยากจะเล่าประสบการณ์ในช่วงเดือนที่ผ่านมา นั่นก็คือเหตุการณ์ที่ผมประสบอุบัติเหตุ ถูกรถชนท้าย จนมีอาการกึ่งสาหัสเลยก็ว่าได้

************************************************************

เหตุการณ์เริ่มต้นหลังจากที่ผมมาต่อบันทึกครั้งสุดได้แค่ไม่กี่วัน ผมมีนัดออกไปตรวจฟาร์ม โดยที่ผมจะไปคนเดียวครับ เพราะว่าการไปครั้งนั้นผมต้องผ่านจังหวัดที่แม่ผมอยู่ ช่วงนั้นแม่ของผมกลับไปทำธุระกับทางบ้านกับพวกญาติๆพอดี ผมก็เลยตัดสินใจไปคนเดียว
“ อย่าแม้แต่จะคิด พี่จะลาไปด้วย ” พอผมบอกวากดิษ รายนั้นไม่ยอมเลยครับ
“ เอะอะก็ลาตามกันอะ เดี๋ยวคนอื่นก็ว่าเอาหรอก ” ขณะที่ผมพูดนี่ ไอวินกับไอเดย์ก็อยู่นะครับ พักหลังนี้ผมสนิทกับสองคนนี้เป็นพิเศษ
“ ไม่เห็นเป็นไรเลยพี่ ช่วงนี้งานน้อยจะตาย ” ไอดิษจูเนียร์เชียร์พี่ชายมันครับ
“ น้อยมากก็งานแหละน่า ” ผมพูดนั้นครับ เพราะกำลังทำงานกันอยู่ หลังจากนั้นก็ไม่มีการพูดกันต่อ

เย็นวันนั้น วากดิษมีคิวออกไปงานเลี้ยงกับพวกหุ้นส่วน ทีแรกจะบังคับให้ผมไปด้วย แต่ผมแกล้งง่วงนอน ความจริงผมกะจะขับรถออกเดินทางคืนนั้นเลยครับ เพราะกะว่าจะไปหาญาติของแม่ด้วย

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เดิมทีผมจะไม่เล่าในบันทึก แต่เพราะเรื่องที่ผ่านมา ทำให้ผมคิดได้ว่า ผมอาจจะไม่อยู่พูดหรือเล่าในวันข้างหน้าหรือเปล่า ก็เลยอยากมาถ่ายทอด เผื่อคนอ่านอาจจะใช้เป็นแนวทางในอนาคต

เหตุผลนึงที่ผมตัดสินใจแอบหนีวากดิษเดินทางในคืนเกิดเหตุ เพราะผมได้ยินจากแม่ว่า ญาติๆของแม่กำลังจะมารวมกันกินเลี้ยงครอบครัว ซึ่งแม่ของผมไม่ได้ไปร่วมนานประมาณห้าหกปีแล้ว หลายๆคนอาจจะพอจำได้ว่าตอนแม่กับพ่อผมแต่งงาน แม่ผมถูกบ้านตัดหางปล่อยวัด นั่นก็ทำให้ผมไม่ชอบมาตั้งนานแล้ว จากนั้นพอผมคบกับดิษ ญาติๆของแม่ไม่ชอบพวกชายรักชาย เรียกว่าเกลียดเลยก็ไม่ผิด มักจะฝากด่าผ่านแม่ผมมาเป็นประจำ ซึ่งผมก็ไม่ได้กลัวเกรงอะไรพวกเค้าหรอกครับ ถึงขนาดเคยด่ากราดตัดพี่น้องก็เคยมาแล้ว แต่หลังจากนั้นผมก็ถูกพ่อตำหนิอย่างแรง คำสอนวันนั้นยังดังในหัวผมอยู่เลย
“ ถ้าข้าก็ไม่ชอบญาติแม่ของเอ็ง เอ็งก็ไม่ชอบ แล้วแม่เค้าจะมีญาติพี่น้องเหรอ ” ผมก็เลยจำใจครับ

ในวันนั้น ผมก็เลยตัดสินใจจะขับรถไปให้ถึงช่วงค่ำๆที่บ้านของแม่ เพื่อจะได้ทันทำบุญเช้า ทำให้ระหว่างทางผมก็ต้องหาซื้อของฝากไปด้วย ผมอยากให้แม่ผมรู้สึกดีครับ ว่าอย่างน้อยผมก็ยังเห็นแก่แม่ พยายามจะไม่รังเกียจญาติของแม่
“ คิมต้องตรวจงานไม่ใช่เหรอลูก ” ผมมีคิวตรวจฟาร์มใกล้ๆกับจังหวัดที่แม่ของผมอยู่ในตอนนั้น
“ ทำบุญเช้าก่อน แล้วคิมค่อยขับไปไงแม่ ”
“ ถ้าจะเหนื่อยขนาดนั้น อย่าลำบากเลยลูก ”
“ แฮะๆ ไม่ทันแล้วแม่ ผมออกมาไกลแล้ว ”
“ ขับรถระวังหน่อยนะลูก ...... แม่ฝากซื้อ (ชื่ออาหาร) ที่ร้าน ..... มาให้ป้าหน่อยนะลูก เค้าชอบ ” ไม่วายฝากซื้อของนะแม่ผม

พอผมวางสายผมก็ขับรถต่อ ผมขับมาเรื่อยๆก็เพิ่งสังเกตว่า ผมขับเลยร้านซึ่งอยู่ตรงข้ามกับถนนที่ผมอยู่ ผมกะจะหาที่กลับรถครับ ขณะที่ผมกำลังชะลอเพื่อเข้าเลนกลับรถ ผมก็รู้สึกเหมือนว่ารถของผมเร่งออกไปข้างหน้าอย่างแรง ภาพในตอนนั้นยังติดตาของผมอยู่เลย ขณะที่รถของผมกำลังจะพุ่งชนต้นไม้ตรงกลางเกาะถนน ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดันผมออก ผมลืมตาอีกรอบก็เห็นว่ามีรถข้างหน้าอยู่คันนึง (คาดว่ากำลังรอกลับรถอยู่เหมือนกัน) ช่วยชะลอไม่ให้ผมพุ่งไปชนต้นไม้ ไม่อย่างนั้น ผมคิดว่าผมคงไม่รอด

หลังจากนั้นผมรู้สึกตัวอีกที ตอนที่มีคนมาเขย่าตัว เค้าบอกให้ผมออกมาก่อน ออกมาได้ไหม ผมค่อยๆขยับเนื้อตัว แต่ด้วยตอนนั้นผมคงจะช็อคสุด ผมก็เลยสบถด่าออกไป เหมือนคนบ้าเลย คนที่มาก็ดีครับ เค้าบอกผมว่า คุณปลอดภัยแล้วๆ ใจเย็นๆ ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่สีดำเต็มไปหมด ผมเป็นอะไรไป ผมนั่งนิ่งอยู่พักนึง ผมถึงนึกออกว่า ผมขับรถมานี่หว่า ผมคงกำลังอยู่ในรถ
“ คุณครับๆ .... กูว่ามันช็อคแล้วแน่เลย พูดไม่ได้ยิน ”
“ ได้ยินๆ ” ผมพูดสวนไป
“ คุณออกมาจากรถดีกว่า ตำรวจมาแล้ว ” พอได้ยินตำรวจ ผมก็มีอาการตกใจอีกรอบ ผมฟังมาคร่าวๆว่า ผมสั่นมาก พูดจาก็ไม่รู้เรื่อง
“ คุณไม่ผิดๆ มีคนขับรถชนท้าย ” ตอนนั้นแหละ ที่ผมเพิ่งจะรู้สึกตัวอีกว่า ผมเป็นคนขับรถ
“ ของๆผมล่ะ อาหาร มือถือ ของๆผมล่ะ ” ผมโพล่งออกมาแบบคนเสียสติอีกรอบ
“ แย่แน่เลยว่ะ สมองมีปัญหาแน่ ” ผมได้ยินนะครับ แต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมนั่งนิ่งในรถอยู่อีกพัก ก็รู้สึกว่าตัวเปียกๆ ผมมองดูเสื้อผ้า เห็นริ้วสีแดงๆ
“ กูเลือดออก !!!! ” ผมตะโกนออกไปอีก เท่านั้นแหละครับ ไม่รู้อะไรต่อมิอะไร มารุมผมเต็มไปหมด ผมถูกแบกออกมาจากรถ โดยที่ช่องท้องมีกระจกแทงอยู่ มีเลือดไหลออกมาพอสมควรเลยครับ

ผมถูกส่งขึ้นมาบนรถแคบๆคันนึง เค้าบึ่งอย่างเร็วเลยครับ ระหว่างนั้นผมมารู้ทีหลังว่า ผมร้องไห้ไม่หยุดเลย ไม่รู้เพราะอะไร จากนั้นผมก็เหมือนจะหลับไป แต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ผมเพราะได้ยินคนปลุก กับเขย่าตัวตลอด ตอนนั้นเองที่เกิดภาพหลอนขึ้นมาครับ

ผมรู้สึกเหมือนโดนคนดึงมือมาที่แห่งนึง คล้ายๆทะเล คนที่ดึงมือผมบอกให้ผมรอตรงนี้ ผมก็นั่ง (ขณะเดียวกันก็ได้ยินคนเรียกชื่อจริงผมตลอดเวลา) จากนั้นผมก็เห็นไอหนิงครับ ผมสาบานได้เลยว่าเป็นไอหนิง มันสวมเสื้อขาวๆ ผมเห็นมันเฉพาะส่วนบน เพราะตั้งแต่เอวลงไปเหมือนๆจะมีควันมาบังเอาไว้ (ผมพยายามถอดความทั้งหมดจากความทรงจำ)
“ มึงมาทำไมไอคิม ” ไอหนิงถามผมก่อน
“ กูไม่รู้ เค้าพากูมา ” ผมตอบ
“ มึงมาผิดที่ มึงไปต่อไม่ได้ ...... กูฝากดาบนี่ให้มึง บอกเพื่อนด้วยว่ากูเหงา พวกมันไม่ค่อยนึกถึงกู ”
“ อะไรวะ ” ขณะที่ผมถามกลับไป ผมก็รู้สึกตัว เพราะผมเจ็บหน้าอกมากๆ
“ ฟื้นแล้วเว้ยๆ ” ตอนนั้นผมยังอยู่ในรถอยู่เลยครับ พอตื่นคราวนี้ ผมเหมือนกับว่าจำหลายๆอย่างได้ แต่ก็ปวดหน้าท้องมากๆ (ตอนนั้น แผลที่ท้องก็ใหม่ คนที่มากู้ชีพบอกว่าผมไม่หายใจ เลยไม่มีทางเลือกต้องปั๊มหัวใจ)

พอถึงโรงพยาบาล ผมก็เจอการต้อนรับผู้ป่วยที่ดีมากเลยครับ เค้าไม่สนใจผมเลย ทั้งๆที่เลือดก็โชกซะขนาดนั้น (ไม่ได้ตั้งใจว่าร้ายนะครับ) ทำให้ผมต้องคลั่งอีกรอบ โดยให้โทรหาดิษเร็วที่สุด ไม่งั้นจะฆ่าตัวตาย เหอะๆ ไม่รู้ว่าพูดไปได้ไงนะ

“ ดิษ เราถูกรถชน มาช่วยเราด้วย เราอยู่โรงพยาบาล ...... ”
“ ว่าไงนะ ……….. ” ผมจำน้ำเสียงของดิษได้เลยครับ ผมได้ยินเสียงกุกกักอีกนิดหน่อย (ดิษบอกว่า มือไม้ของดิษอ่อนครับ เลยทำซัมซุงตก หน้าจอแตกรุย แฮะๆๆ)

มีพยาบาลมาห้ามเลือด กับคุยงุงงิงๆว่า กระจกนี่จะเอาออกยังไง แทงอยู่อย่างนี้เดี๋ยวตาย ให้พรกูสุดๆเลย จากนั้นก็มีเหมือนกับแพทย์ผู้ใหญ่ท่านนึงเดินมา
“ คุณ ....... ผมนายแพทย์ ........ เราจะส่งตัวคุณไปที่โรงพยาบาลที่ (จังหวัดแม่ผม) ตามที่คุณ (แม่วากดิษ) แจ้ง แต่คุณต้องพ้นขีดอันตรายก่อน คุณได้ยินนะ ” ผมพยักหน้า เพราะตอนนี้มีอะไรไม่รู้มาคลุมจมูกผมไว้
“ (กระซิบ) อย่าหลับนะ เวลารู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น ให้ขยับเนื้อตัว ใครพูดด้วย อย่าคุยตอบ ” ผมก็ไม่รู้ว่าท่านพูดอะไรอย่างนั้นทำไม แต่ผมก็ทำตามครับ (ถามทีหลังอีก แม่วากดิษบอกว่าเป็นความเชื่อเรื่องมองไม่เห็นอย่างว่า แฮะๆ)

ไม่นานผมก็ถูกนำเข้าห้องฉุกเฉิน เค้าบอกผมว่า ต้องเอากระจกออก เพื่อจะได้ส่งตัวผมไปโรงพยาบาลอีกแห่ง (ทีนั่นไม่มีห้องว่าง และโชคผมดีมากๆ )

หลังผ่าตัดเรียบร้อย ผมเริ่มไม่รู้สึกตัว มันง่วงๆงงๆ ตอนหลังนี้หมอบอกว่าให้ผมนอนพักผ่อนได้เลย

ผมเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่อยู่ในรถพยาบาล โดยที่มีคนที่หน้าคุ้นๆนั่งข้างๆ มองหน้าผมอยู่
“ ดิษ ” แต่แปลกครับ พอเห็นผมฟื้น ดันทำหน้าบูดใส่ซะงั้น
“ อ้าว แฟนน้องฟื้นแล้วนี่ ” ผมหันไปมองตามเสียง ก็เห็นพยาบาลคนนึงพูดกับวากบ้า สงสัยจะเป็นพยาบาลของแม่วากดิษแหงมๆเลย (มารู้อีกทีไม่ใช่ครับ แต่วากดิษเค้าร้องไห้ระบายให้พยาบาลที่นั่งมาด้วยฟัง ว่าผมไม่ยอมให้เค้ามาด้วย)
“ ครับ ” แต่ผมก็ยังไม่มีแรงคุยอยู่ดีแหละครับ ไม่นานก็นอนต่อ

พอมาถึงโรงพยาบาลที่แม่ของผมอยู่ ก็มีคนมารุมต้อนรับเยอะเลย ส่วนใหญ่ก็เป็นญาติๆของแม่ผม คราวนี้ไม่ค่อยทำท่าเกลียดเกย์แล้วครับ ออกแนวตกใจ
“ แม่ครับ คิมขอโทษ ” แม่ของผมร้องไห้หนักมาก วากดิษเลยต้องไปปลอบ ญาติๆผมจัดการจองห้องติดต่อหมอเรียบร้อย ก็ส่งผมขึ้นห้องพักผู้ป่วย

โรงพยาบาลนี้หรูมากครับ มีพยาบาลตามขึ้นมาตรวจ เอาเครื่องมือนู่นนี่เยอะแยะมาตรวจให้พร้อม ไม่ต้องให้ผมลงไปเอง หลังจากนั้น ในห้องก็มีแค่ผม วากดิษ แล้วก็แม่
“ ดิษ ตามมาเมื่อไรลูก ” แม่ผมถามวากบ้า
“ แม่ครับ ผมขอคุยกับคิมหน่อยได้ไหมครับ ”
“ ก็ได้จ้ะ ” พอแม่ผมเดินออกไป ผมรู้สึกได้เลยว่า วากดิษมันโกรธผมอะ
“ ทำไมชอบทำแบบนี้ ” ขนาดผมนอนพะงาบๆอยู่นะนิ
“ เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ ”
“ พี่ว่า ..... เราไม่ต้องเจอกันซักพักดีกว่านะ รักษาตัวด้วย ” ผมอยากลุกขึ้นไปหามันมากเลยครับ แต่ผมลุกไม่ได้ ผมพยายามฝืนลุก แต่มันยิ่งพยายาม ผมยิ่งปวดไปทั้งตัว ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ครับ ตอนนั้นผมได้แต่ท่องไว้ว่ามันแค่น้อยใจ เดี๋ยวก็กลับมาๆๆ

อาการของผมยิ่งผ่านไปยิ่งแย่ครับ อาการปวดมันมากขึ้นเรื่อยๆ บวกกับมีอาการมึนหัว เริ่มหลงๆลืมๆ ผมเคยคิดว่าอาการแบบนี้จะไม่เกิดกับผมอีกแล้ว แต่รู้สึกเหมือนมันกลับมาจริงๆครับ ซึ่งก็คือเหตุการณ์ที่ผมหลงลืมในตอนผมอายุน้อยๆ พอรู้สึกแบบนั้น ผมกินข้าวไม่ลงครับ แล้วไหนจะเรื่องไอหนิงอีก (ผมเลยขอให้แม่หาสมุดกับดินสอให้ เพราะผมกลัวจะเป็นเหมือนตอนเด็กอีก เลยเริ่มเอาบันทึกมาเขียนไล่เหตุการณ์)

สองวันจากนั้น พ่อของผมถึงเดินทางมา พร้อมกับบังคับให้ผมกินข้าว พอผมไม่กินพ่อก็ไม่ยอมกินครับ ทีแรกผมก็ไม่สนหรอก แต่พ่อผมเอาจริงครับ ไม่กินข้าวไม่กินยาประจำตัว จนพ่อเริ่มจะป่วย ผมเลยต้องฝืนกินถึงแม้ว่าจะไม่หิวเลยก็ตามครับ

แต่อาการหลงๆลืมๆของผมชักไม่ดีครับ ผมลืมถึงขนาดบอกพ่อไปว่า ผมไม่เจอดิษเลย ทั้งๆที่มันนั่งรถมาส่งผม นั่นเลยเป็นเหตุให้พ่อของผมกับวากบ้าทะเลาะกันในตอนหลังครับ

ในต่อมา วากดิษกลับมาเยี่ยมผม แต่ด้วยความที่ผมลืม ผมก็เลยถามว่าทำไมเพิ่งมา
“ อะไรนะ ” วากดิษตกใจตาโตเลย
“ ข้าจะจัดการกับมัน เองไม่ต้องไปสนใจมันนะ  ….  ถ้าเองไม่สนลูกข้า จะไปไหนก็ไปเลย ” พ่อผมกำลังหงุดหงิดอยู่ เลยตวาดใส่มันเลยครับ ส่วนวากดิษก็คงเครียดเหมือนกัน เลยว่ากันสวนไปมา จนแม่ของผมต้องมาห้ามทัพไว้ ก่อนกลับวากดิษหันมามองหน้าผม แม่มปากแล้วถึงเดินออกไป

วันที่สาม ที่ผมนอนพักฟื้น เริ่มมีคนมาเยี่ยมครับ เริ่มด้วยญาติๆ จากนั้นก็มาเป็นเพื่อนของผม มีไอเรกับไอโต้งมา
“ ขอโทษนะเว้ยคิม พวกเรามากันได้แค่นี้จริงๆ ”
“ ช่างเหอะ เออ พวกมึง กูมีอะไรจะเล่าให้ฟัง ........ ” ผมเล่าเรื่องไอหนิงให้ฟัง แล้วก็ฝากสองคนนั้นไปทำบุญให้ด้วย

หลังจากนั้น นอกจากนอนกับตื่น ผมทำอะไรไม่ได้เลยครับ เพราะผมลุกเดินไม่ได้ ถ้าจะลุกเดินต้องมีคนพาเดิน ไม่ก็นั่งรถเข็น ผมเศร้ามากจริงๆ ผมไม่พูดกับใคร ไม่ทำอะไรเลย นอกจากนั่งมองผนัง มันเป็นอะไรที่พูดไม่ออกเลยครับ เวลาเห็นใครเดินก็พาลจะร้องไห้ คิดว่าสงสัยกูจะทำบาปไว้เยอะ ไม่ก็ชาติที่ผ่านมาทำกรรมไม่ดีไว้มาก ถึงต้องเป็นแบบนี้ ความคิดฟุ้งซ่านก็เริ่มจะมีขึ้นมาเฉยๆเลยครับ

แต่พ่อกับแม่ผมไม่ได้ปล่อยไปง่ายๆครับ ในที่สุดคนที่เป็นจิตแพทย์ที่เคยดูแลผมก็มาเยี่ยม พอเห็นหน้าท่านก็ยิ้มเลย บอกว่าผมกำลังคิดสั้น
“ ปล่าวนะครับหมอ ” ผมรีบปฏิเสธเลย เพราะพ่อแม่ก็อยู่
“ ไม่กินข้าวกินปลา ไม่เรียกคิดสั้นได้ยังไง ” ถ้าพูดความจริงก็คือ ผมเคยคิดจริงๆครับ อยากจะให้มันป่วยหนักๆไปซะ ประมาณนี้
“ เวลาเป็นอย่างนี้นะ คิดถึงคนรอบข้าง อย่าเอาแต่คิดถึงตัวเอง ..... แล้วหลังจากหายป่วย เรามาเจอกันนะ ” จากนั้นท่านก็กลับครับ ผมเห็นพ่อกับแม่ผมแอบกระซิบกันงุ้งงิ้งๆ
“ กระซิบอะไรกันอะ กลัวลูกได้ยิน ”
“ คืองี้เว้ยคิม ตอนแรกข้าคิดว่าดิษมันใจดำเลยทิ้งเองแบบนี้ ..... แต่ความจริงน่ะ มันมารอเจอเองทุกวัน ข้าไปเจอมันเมื่อวานก่อนกลับบ้าน ข้าเห็นมันผอม หน้าซีดเซียว เลบให้มันกลับไปทำงาน ข้าก็แค่อยากบอก ” พอได้ยินแบบนั้น ผมยิ้มขึ้นมาเลยครับ พอรู้ว่าดิษไม่ได้หายไปไหนก็ดีใจ
“ แต่ที่เองบอกว่าไม่เจอดิษเนี่ย ..... ”
“ พ่อๆ ” แม่ผมแทรกเชิงไม่ให้พ่อผมพูดครับ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกครับ ว่าตัวเองพูดอะไร เหมือนคนต๊องไปเลย

จากนั้นพี่กริช พี่พาน กับไอแบงค์ ก็มาเยี่ยมผมครับ (กริชกับแบงค์ เค้าคบกันอีกแล้วแหละ อันนี้เดี๋ยวเล่า คึคึ) พร้อมกับมายิงคำถามที่ทำให้ผมนอนไม่หลับอีกหลายวันว่า
“ พี่คิดว่าดิษมาที่นี่ ดิษไม่ได้อยู่กับคิมเหรอ ”
“ อ้าว พ่อผมบอกให้ดิษกลับไปทำงานก่อนนี่ ” ผมบอกพี่พาน
“ ดิษไปลาพักตั้งสิบสี่วัน ไม่รู้ว่าไปที่ไหน ไม่มีใครรู้เลย ”
“ พอดีกว่านะครับ ให้คิมนอนเถอะ ” แบงค์รีบตัดบทครับ จากนั้นพี่พานก็เดินมากุมมือผม พร้อมกับส่งสายตาหวานๆให้
“ หายไวๆ แล้วรีบกลับมาทำงานนะ หลายคนคิดถึง ”
“ เหอะๆ แรงเนอะ ” พี่กริชหัวเราะเยอะพี่พานครับ เฮ้อ วากดิษไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ

ผมขอยืมโทรศัพท์พ่อ เพื่อโทรหาวากบ้า พ่อไม่ยอมครับ บอกให้ผมพักผ่อน แต่ผมจะมีอารมณ์นอนเฉยๆเหรอครับ แฟนหายตัวไปตั้งคน นอนคิดไปคิดมาก็จะคิดเตลิดไปแต่เรื่องร้ายๆอีกครับ เพราะตัวผมเองยังคิดสั้นได้ วากดิษล่ะ คืนนั้นผมเลยตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่ได้ทำมานานมาก คือสวดมนต์กับอธิษฐานครับ ว่าขอให้ผมได้ข่าววากดิษทีเถอะ

ปรากฏว่าประมาณช่วงบ่ายๆของวันถัดมา ก็มีพระสงฆ์เดินทางมาเยี่ยมไข้ผมถึงโรงพยาบาลครับ พระรูปนั้นก็คือพระอาจารย์ที่ตั้งชื่อผมกับวากดิษนั่นเองครับ
“ เป็นยังไงโยม สนุกไหม ” ดูๆ
“ ไม่ไหวเลยครับหล่วงปู่ ”
“ เวลาเราป่วย มันก็เป็นเรื่องดีนะ เราจะได้มีเวลาว่างคิดถึงตัวเอง คิดถึงอดีต ซึ่งเราไม่เคยคิดถึงเลยตอนที่ปกติดี ” อย่างกับอ่านใจผมเลยอะ
“ หลวงปู่ครับ ผมเครียดมากครับ ”
“ เครียดเรื่องแฟนโยมเหรอ ” ผมอุทานเสียงดัง เสียมารยาทเลยแหละ แฮะๆๆๆ
“ ทำไมหลวงปู่ทราบครับ ”
“ พระดิษเค้าไปบวชที่วัดที่อาตมาจำอยู่ ” แป้ววววว กำลังตกใจเลย เหอะๆ
“ อ้าว ....... ทำไมเป็นพระล่ะครับ ”
“ นั่นสิ อาตมาก็คิดแบบโยมนั่นแหละ อาตมาเห็นว่าพระเศร้ามาก พอดีว่าพระท่านมาหาเอากลางดึก อาตมาก็เลยเข้าใจว่ามีเรื่องทุกข์ ถามครั้งแรกไม่ตอบ แต่ท้ายสุดก็บอก อาตมาเห็นพระดิษตรอมใจ เลยจำเป็นต้องมุสาว่า ถ้าบวชแก้ไขก็จะช่วยโยมคิมได้ พระท่านก็รีบรับปาก ตอนนี้หน้าตาสดใสดี ”
“ เพราะผมแท้ๆเลย ”
“ อย่าไปคิดแบบนั้นเลยโยม เอ้อ อาตมาอยากรู้ว่า โยมคิมต้องอยู่อีกนานไหม ”
“ ผมได้ยินว่าไม่เกินสามสี่วันครับ เพราะอยู่ต่อไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรอีก ต้องไปพักฟื้นครับ ”
“ อาตมาถาม เพราะจะได้บอกพระดิษอีกที ให้ท่านมาเห็นตอนที่โยมคิมหายดีแล้ว จะได้ไม่นั่งตรอมใจอีก อาตมาลาก่อน ” พอหลวงปู่ออกจากห้องไป ผมก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ เพราะอะไรน่ะเหรอครับ

ตัวผมเป็นคนที่ไม่เคยอยากให้ใครมาสนใจ ไม่อยากเป็นคนสำคัญ แต่วันนี้ผมกลับทำตัวเองจนคนหลายคนต้องเดือดร้อยกายใจเยอะมาก วากดิษถึงขนาดยอมบวชพระเพื่อเชื่อว่าแก้กรรมให้ผมได้ แม้แต่หลวงปู่ก็อยากมาดูอาการ ยอมมุสาหลอกให้วากดิษมีกำลังใจ ตอนนั้นผมถึงเพิ่งตื่นครับ ผมควรจะตื่นเพื่อสู้ความจริงตั้งนานแล้ว แต่ดันเอาแต่หลบอยู่คนเดียว เอาเถอะ ถึงกูจะเดินไม่ได้ กูก็ยังเป็นคิมคนเดิมได้

ก่อนวันที่ผมจะออกจากโรงพยาบาลสองวัน ผมโทรไปหาทางวัดเพื่อให้แจ้งหลวงปู่

สุดท้ายก็มาถึงวันที่ผมออกจากโรงพยาบาลครับ ตอนแรกพ่อกับแม่ผมบอกว่าจะมารับแค่สองคน แต่กลายเป็นว่ามีขบวนมารอรับเพียบไปหมด ทั้งญาติๆ เพื่อนพ้องพี่น้องผม ทั้งพี่หมี พี่โบ้ พี่โจ ไอเร ไอโต้ง ยัยนัท จอย แม้แต่ไอวาฬก็มา และคนสุดท้ายที่ไม่พูดถึงไม่ได้ คือวากหัวเหม่งครับ คึคึคึคึ วากดิษมารอรับผมด้วย แต่ก่อนที่ผมจะขึ้นรถของวากดิษ ญาติของแม่ผมก็เดินมาหา
“ คิม ที่ผ่านมา ถ้าน้าอาทำเรื่องไม่ดี พวกเราขอโทษนะ วันนั้นถ้าคิมไม่ต้องกลับมาเพื่อซื้อของ คิมอาจจะไม่เจอเรื่องแบบนี้ ..... ต่อไปกลับมาเยี่ยมบ้างนะ ” ผมหันไปมองหน้าแม่ของผม ซึ่งท่านจะอยู่ต่อซักระยะกับพี่น้อง ท่านยิ้มไปปาดน้ำตาไป นี่ไงล่ะ ในเรื่องร้ายๆก็ต้องมีเรื่องดีบ้างแหละ อย่างน้อยครอบครัวของแม่ก็ไม่ตั้งแง่กับผมมากเหมือนเมื่อก่อน
“ ไปๆ ทิดฝากดูแลเมียด้วย ” ทิดนี่คือดิษนั่นแหละครับ แต่พ่อผมพูดเสียงดังมากครับ เอาซะผมเหวอเลย คนอื่นๆก็หัวเราะชอบใจนะครับ
“ ผมลานะครับทุกคน ” ผมยกมือไหว้ทุกคน ก่อนที่พี่โจจะเข็นรถ พาผมตรงขึ้นรถตู้ของวากดิษ แต่ยังไม่ทันถึง ก็มีคนมาเลี้ยวรถเข็นของผม
“ อะไรน่ะ ”
“ โจ มึงจะพาเมียกูไปไหน ” เท่านั้นแหละ ชาวคณะร้องโห่ฮิ้วใส่เลย
“ เรียกเมียเต็มปากเลยนะพี่ ”
“ เออ ปล่อยมือๆ ” พี่โจก็เอาแต่หัวเราะ ผมเหลือบไปเห็นอาสมด้วยครับ แกเดินมาสวัสดีผม แล้วก็พาชาวคณะขึ้นรถตู้ไป

“ ดิษ ” ทีนี้ก็อยู่กันสองคนแล้วสิ แอบกลัวนะเนี่ย
“ มีอะไรจะพูด พี่ให้โอกาสก่อน ” เอาวะ
“ เราไม่มีอะไรนอกจากขอโทษ เราไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้กับเราได้ยังไง...... ตอนแรกเราคิดสนุกๆ ว่าพอเรามาถึงบ้าน ก็จะโทรไปยั่วโมโหให้ดิษว่าเล่นๆ เราขอโทษจริงๆ ”
“ พี่ขอโทษ ”
“ ขอโทษทำไมอะ ” ผมถามกลับไปครับ ทำไมต้องขอโทษผมก็ไม่รู้สินะ
“ พี่โกรธตัวเองจนโทษคิมเรื่องวันแรกที่คิมมาที่นี่ .... พี่เคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่พูดคำนั้น ที่พี่พูดว่าเราไม่เจอกันน่ะ มันตามวนอยู่ในหัวพี่ทุกนาทีเลย ”
“ ไม่เอาน่าๆ อย่าแย่งกันผิดดิ ” วากดิษลูกหัวของผม
“ พี่ต้องผิดสิ คราวนี้พี่ไม่ได้มาดูแลคิม ”
“ โกหกนะ ” วากดิษเลิกคิ้วสูงเลยครับ
“ แล้วหัวเหม่งๆนี่ไปทำอะไรมา ” วากดิษทำหน้าตายครับ แหมๆๆ
“ พี่โกนหัวเฉยๆน่ะ ”
“ คิ้วล่ะ โกนทำไม ” วากดิษอ้าปากค้าง
“ หลวงปู่มาเยี่ยมเรา ท่านบอกเราหมดแล้ว เอาเป็นว่าเราเข้าใจ ต่อไปไม่ทำแบบนี้กันอีกแล้ว โอเคปะ ” ผมยื่นนิ้วก้อยให้วากดิษ
“ เล่นเป็นเด็กเลยนะ อะ เกี้ยวก้อย ” วากดิษเอานิ้วก้อยมาเกี้ยวกับผมครับ จากนั้นเราก็เดินทางกลับหอพักกัน

**********************************************************

เรื่องอุบัติเหตุที่ผมต้องการเล่า ก็คงเอาเพียงเท่านี้นะครับ
แล้วเจอกันอีกครับผม

[KimDit]

พี่คิมสุขภาพแข็งแรงๆ หายไวๆนะคะ
//:z2: รอค่าาา ><

เข้ามารอด้วยจร้าาาาาาาาา
ปล.พรุ่งนี้น้องคิมเริ่มเข้าไปทำงานแล้ว ไม่ต้องหักโหมนะ
พี่ดิษดูด้วยนะคะ
ปล.1 น้องคิมมานั่งคีย์รอดูบอลหรือเปล่าเนี่ย พี่ดิษดูอย่าให้นอนดึกนะ
 

ขอบคุณนะครับ ความจริงยังไม่ได้ไปทำงานเต็มตัวครับ ตอนนี้ดูงานเอกสารแล้ว ไม่ได้ออกนอกพื้นที่เท่าไรครับ ก็เลยไม่หนักมากนัก
ส่วนเรื่องดูบอลไม่ต้องห่วงครับ มีคนผิวปากเรียกอยู่ กำลังจะไปนอนครับ คู่ห้าทุ่มไม่ดูครับ ดูตีสามตื่นนู่นตีสี่ แฮะๆๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงกันนะครับ

[Takarajung_TK]

ขอบคุณที่เล่าเรื่องอุบัติเหตุ
ดีใจที่เข้าใจกันดีกับญาติทางแม่แล้ว
การคิดบวกทำให้ใช้ชีวิตมีความสุขนะ
คิดอย่างนั้นมั้ย

[Key]

  ขอบคุณที่มาส่งข่าวให้รู้นะคะ ขอให้หายป่วยไว ๆ  กลับมาแข็งแรงสมบรูณ :กอด1:เร็ว ๆ

[AMINOKOONG]

แต่เหตุการณ์นี้เรากลับเห็นว่าคิมทำไมถูกนะ
คิมน่ะชอบเอาแต่ใจไม่ค่อยคิดถึงใจว๊ากดิษเลย
และคิมก็เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้วเท่าที่อ่านๆมา
ที่ดิษอยากไปด้วยก็คงเพราะเป็นห่วงน่ะแหละไม่อยากให้ขับรถคนเดียว
แต่คิมกลับชอบคิดแบบเด็กๆ ถ้าเราเป็นว๊ากดิษนะจะจับตีให้ก้นลายเลย
อย่าลืมนะครับว่าตอนนี้คิมคือดวงใจของว๊ากดิษ จะทำอะไรก็ต้องระวัง
คิดให้เยอะๆและคิดถึงคนอื่นมากๆด้วยโดยเฉพาะดิษอ่ะ

ปล.ขอให้หายไวๆร่างกายแข็งแรงนะครับ เรื่องร้ายผ่านไปแล้วต่อไปคงมีแต่เรื่องดีๆนะครับ

[Yarkrak]

ดีใจที่น้องคิมอาการดีขึ้นกลับมาเล่าเรื่องให้ฟังได้

พ้นเคราะห์พ้นภัยแล้วนะน้อง ต่อไปก็จะมีแต่ความสุขความเจริญ

ดูแลและรักษาสุขภาพตัวเองนะจ๊ะ

 

[IsDeer]

ทั้งสองคนก็ต้องดูแลตัวเองดีๆทั้งคู่เลยนะ ต้องคอยเป็นกำลังใจให้กันล่ะ
คิมพักฟื้นอยู่ ยังไงดิษก็ต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ และคงไม่อยากให้กลับไปทำงานจนกว่าจะหายดีจริงๆ

[papanoy]

ดีใจที่น้องคิมแข็งแรงจนจะกลับไปทำงานได้แล้ว ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยน๊าา   

อ่านเรื่องของน้องคิมแล้ว ใจหายใจคว่ำ ลุ้นกับเรื่องเสี่ยงๆของน้องคิมตลอดเลย ยังไงก็ระวังรักษาตัวดีๆด้วย สงสารพี่ดิษด้วยคงใจหายใจคว่ำกับน้องคิมตลอดเหมือนกัน

ตอนนี้กำลังดูบอลคู่ฝรั่งเศษ กับไนจีเรียอยู่  70 นาทีแล้วยัง 0-0  (ดูเผื่อน้องคิมแล้วนะ น้องจะได้พักผ่อนเยอะๆ 5555+)

 

[malula]

ความรักความเข้าใจจะทำให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ขอให้สนุกกับการเชียร์บอลจ้า

[newyniniw]

พี่คิมอ่าดื้อจัง
พักผ่อนมากๆสิคะ รู้น่าว่าอยู่เฉยๆมันก็เบื่อ แต่ว่านะ งานน่ะ ไม่มีเราคนอื่นก็ทำแทนได้หาใหม่ได้ แต่ถ้าพี่คิมทรุดขึ้นฝาจะทำไงล่ะคะ อย่าหักโหมน๊า ทุกคนเป็นห่วงนะคะรู้ไหม ดูแลกันดีๆนะคะ
 

[greenapple]

ดีใจด้วยแข็งแรงดีแล้วเนอะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะคุณคิมดิษ

[snowboxs]

อ่านตอนนี้ ทำให้ร้องไห้อีกแล้ว
รวมๆอารมณ์หลายๆอย่างเลย
แต่ดีใจนะที่ผ่านมันมาได้
สู้สู้ต่อไปนะคิม ดิษด้วย

[MIkz_hotaru]

ในเรื่องร้ายๆก็ยังมีเรื่องดีเกิดขึ้น
จากนี้ขอให้พี่คิมพี่ดิษและครอบครัว พบเจอแต่ความสุขกายสบายใจนะคะ
 

[fc_fic]

 

[Infinity 888]

อุบัติเหตุ มันน่ากลัวจริงๆ

แต่คิมก็ยังโชคดีนะ ที่มีพ่อแม่ญาติเพื่อน มาคอยดูแล

ถ้าคนที่ไม่มีใครเลย คงไม่มีกำลังใจดีขึ้นมาจนหายเร็วหรอกนะ
รักษาสุขภาพ หายไวๆค่ะ

[Fujoshi]

พี่คิมหายไวๆนะค้าาาา

[gambee]

คุณพระคุ้มครองโชคดีมากๆแล้วที่ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้
ต่อไปก็รักษาสุขภาพให้แข็งแรงเหมือนเดิมน๊า
อย่าใช้ร่างกายหักโหมมากพักผ่อนออกกำลังกายนะคะทั้งน้องคิมและพี่ทิด

จากเหตุการณ์นี้คงให้ข้อคิดอะไรน้องคิม(และเราด้วย^^)ได้หลายอย่างต่อไปก็ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง
เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวน๊ามีคนรักและห่วงใยเราเยอะแยะ
โดยเฉพาะอย่าดื้อกับพี่ดิษให้มากนักไม่อยากเห็นพี่ดิษตรอมใจ สู้สู้คร๊า