@@@Writer's Talk@@@
:pig4:ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ
ส่วนตัวพีจังเองก็ชอบเรื่องนี้มากๆเลยทีเดียว
อย่างที่เคยบอกไปว่าเรื่องนี้เป็นแฟนฟิคมาก่อน...ต้องขอบอกว่ามันไม่ใช่แนวที่พีจังกับคุรุมะเคยเขียนกันเลย
เสียน้ำตา อึดอัด กันไปหลายรอบมาก...แต่...ก็ยังนับว่าเป็นหนึ่งในใจอีกเรื่องค่ะ
และอยากให้ทุกคนได้ลองอ่านกัน ถ้าชอบ คนเขียนก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ
และต้องขอโทษที่หายไปนาน ตอนนี้ได้คอมกลับมาแล้ว ก็จะโพสต์ต่อล่ะนะคะ
...................................................................................เชฟหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์ ไปตามเส้นทางที่มุ่งหน้าไปสู่ทะเล โดยที่มีชายหนุ่มผมสีน้ำตาลนั่งซ้อนท้าย สายลมที่สัมผัสกับใบหน้าแทรกผ่านเส้นผมสีดำสนิทของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้คิโยโนบุได้กลิ่นกายของอีกฝ่ายคล้ายกับเมื่อสิบสองปีก่อน มือเรียวยกขึ้นยึดไหล่กว้างนั้นเอาไว้เป็นหลักในขณะที่อีกมือ จับที่จับตรงด้านหลังเอาไว้มั่น แม้จะเพิ่มความเร็วซักเท่าไรก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่หวั่น
"ดีจังเลยนะ รอบนี้ไม่มีเฝือก" ยังไม่วายจะตะโกนแข่งกับสายลม ด้วยมุกที่หยิบขึ้นมากัดตัวเองเรียกเสียงหัวเราะได้จากอีกฝ่ายไม่น้อย ก่อนที่สารถีจำเป็น จะจอดเข้าข้างทาง ใกล้ๆกับชายหาดสีขาวสะอาดตา น่าแปลกทั้งๆที่เป็นฤดูร้อน แต่ที่หาดนี้กลับไม่ค่อยมีคน เท่าไรนัก
" ก็มีแต่ทะเล "ชายหนุ่มบ่นแล้วนั่งลงกับพื้นทรายแต่ถึงจะแบบนั้น ดวงตีารีก็ปิดลงรับลมทะเล ที่พัดเข้ามาอย่างสบายใจ
"ก็คงมีแต่ทะเลนี่ล่ะ......" คิโยโนบุพูดขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้างๆกับอีกฝ่าย
....ที่จะทำให้..เรา...สงบลงได้บ้าง.... ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหม่อมองออกไปยังท้องทะเลสีครามเบื้องหน้า เสียงคลื่นซัดสาดเข้าหาชายฝั่ง ฟองคลื่นสีขาวสะอาดตาค่อยซับลงไปกับผืนทราย
"ถ้าตอนนั้น...เราไม่ออกมาจากโรงพยาบาลมันจะเป็นยังไงกันนะ..." คิโยโนบุพูดขึ้น
" แต่เราก็ออกมาแล้ว .. แล้วก็ทำไปหลายเรื่องแล้วด้วย.. "เจตอบหลับมาแทบจะทันที " ไม่ต้องไปคิดหรอก .. มันผ่านไปแล้ว "
"นั่นซิ่นะ...มันผ่านไปแล้ว... และมันก็จะกลายเป็น...แค่เศษเสี้ยวของเวลา...ที่เราได้ผ่านมันมา..." คิโยโนบุหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย ริมฝีปากได้รูปนั้น เผยอขึ้นหมายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เบือนหน้ากลับไปทิศเดิม
....ฉันบอกนายตอนนี้ไม่ได้หรอก เรื่องนั้น....
....ฉันขอใช้เวลา ตรงนี้ให้มากที่สุดก่อนก็แล้วกัน.... " แต่เราก็ได้เจอกันไม่ใช่เหรอ? .. ในช่วงเวลาที่ฉันกับนายลำบาก..สามครั้งแล้ว "เจลืมตาขึ้นแล้วหันไปหาอีกฝ่าย " สิบสองปีก่อน ถึงฉันจะทำให้นายวิ่งไม่ได้ .. แต่ฉันก็ทำให้นายรู้สึกดีขึ้น.... ตอนที่นายจะแต่งงานกับอิชิดะซัง ฉันก็เป็นคนพานายออกมาจากสิ่งที่นายไม่อยากทำ "ดวงตาสีสบตาอีกฝ่าย " และวันนี้ .... "
"ฉันทำให้นายลำบากใจมาตลอด...ฉันรู้สึกว่า ตัวเองยังช่วยอะไรนายไม่ได้มากนัก...มีแต่จะสร้างปัญหา...ให้กับคนที่ฉํนรัก...ขอโทษ และก็ขอบคุณ..จริงๆ "มือเรียวยื่นไปกุมมือแกร่งของอีกฝ่ายเอาไว้ หนุ่มร่างสูงดึงคิโยโนบุมากอดไว้ทันที
"จุน.... " เสียงเรียกชื่อนั้นดังขึ้นแผ่วเบากับไหล่กว้างของอีกฝ่าย คิโยโนบุหลับตาลง มันเป็นความอบอุ่นที่คงหาอะไร หรือใครมาแทนไม่ได้ อ้อมกอดนี้เป็นเหมือนที่พักพิงให้เขามาโดยตลอด... และเขารักอ้อมกอดของคนๆนี้มากเหลือเกิน "ตอนที่นายไม่อยู่...ฉันคิดถึงนาย"
" ขอโทษนะ "เจตอบกลับมา คำขอโทษของเขาไม่ได้บ่งบอกถึงเหตุผลใดๆ
"ฉันเองก็เหมือนกัน" มือเรียวยกขึ้น โอบไหล่อีกฝ่ายเข้าหาตัว... สูดกลิ่นกายของอีกฝ่ายที่ปะปนกับกลิ่นอายของทะเลลึกลงไปในปอด ก่อนที่จะขยับตัวออกมาเพียงเพื่อมองใบหน้าคมนั้น
"
ฉันรักนาย...อาจจะฟังดูน่าเบื่อไปหน่อย..."ริมฝีปากนั้นมีรอยยิ้ม "แต่พูดกี่ครั้งก็เป็นคำเดิม" ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาหน่อยๆ "ฮะ ฮะ......ขอโทษ...ช่วงนี้ ดื่มกับกินขนมมากไป อาจจะเลี่ยนไปซักหน่อย " เห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งไปกับคำพูดของเชาแบบนั้นก็ต้องรีบหัวเราะแก้เขินให้กับตัวเองทันที คิโยโนบุผละออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง "พูดไปได้แฮะ น่าอายเป็นบ้า"
" นั่นสิ .. นายดูละครน้ำเน่ามากไปรึเปล่าช่วงนี้ วันหลังก็ดู CSI บ้างละกัน "เจเองก็หัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งๆที่เขาเองยังคงใจเต้นกับคำพูดของอีกฝ่าย
"อาจจะดีก็ได้" คิโยโนบุหัวเราะออกมาเบๆ "แต่นายดูบ่อยๆนี่น่ากลัวนะ นายอาจได้มุกในการฆ่าฉันก็ได้...."พูดพลางก็หันไปผลักไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ
..........................................
บรรยากาศสบายๆที่ห่างหายไปนานเวลาคุยกันกลับมาอีกครั้ง เสียงหัวเราะรอยยิ้ม ทำให้พวกเขารู้สึกมีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกัน ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว
การพูดคุยผ่านไปเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ ที่ค่อยผ่านท้องฟ้าไปอย่างช้าๆ
"ไปขับรถเล่นกันต่อไหม... หิวแล้วด้วยเผื่อแถวนี้จะมีอะไรให้กิน " คนช่างกิน เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
" พูดมากก็หิว "เจบ่นก่อนจะลุกขึ้นปัดเศษทรายที่ติดกางเกง แล้วเดินไปสตาร์ทรถ แล้วพาคนรักไปหาอะไรกิน โชคดีที่ด้านหน้ามีงานเทศกาล ซึ่งมีของกินมากมายให้ได้เลือกสรร
เสียงเรียกลูกค้าดังขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับกลิ่นหอมของอาหารหลากหลาย ผู้คนเดินขวั่กไขว่ไปมาหร้อมกับรอยยิ้ม ร้านขายเป็นเพิงตั้งเรียยงขนานกันไปสองข้างทาง คิโยโนบุ หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
"น่าอร่อยเนอะ"
" อยากกินอะไรก็เอาสิ "เชฟหนุ่มหันมามองหน้าคนรักแล้วเดินนำอีกฝ่ายไปยังร้านขายเหล่านั้น
"ยากิโซบะ.... "คิโยโนบุว่าพลาง เดินตามอีกฝ่ายไป "แล้วก็น้ำแข็งใส...แล้วก็ โอโคโนมิยากิ...แล้วก็... "ดูเหมือนเมนู่ละลานตาอยู่ตรงหน้านั้น จะหลุดออกมาจากปาก คนช่างกิน แทบจะทั้งหมด
" ซื้อเอง งานนี้ไม่บริการ "แต่ถึงจะพูดไปแบบนั้น หนุ่มผมดำก็เดินตรงไปที่ร้านยากิโซบะที่มีคุณลุงท่าทางใจดีกำลังเรียกลูกค้าอยู่
"โอ้ว ยากิโซบะไหมพี่ชาย ร้อนๆเลยนะเนี่ย" ลุงเจ้าของร้านเอ่ยทักเมื่อเห็น ชายทั้งสองคนเดินมา เสียงตะหลิวเคาะกับกะทะดังเป็นจังหวะ
" ขอสามที่เลยครับ ลุง " เชฟหนุ่มบอกกับเจ้าของร้าน พลางมองดูส่วนผสมที่ถูกจัดเอาไว้อย่างพิถีพิถัน
"อยากทำเองมากกว่ารึไง... "คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้นแหย่เบาๆ
" ไม่ล่ะ " เจหันมาตามต้นเสียง " สามที่น่ะ ของนายสอง นะ กินให้หมด "
"อ้อ...แน่นอน กินหมดอยู่แล้ว... " คิโยโนบุตอบ ก่อนจะเดินแทรกเข้าไปอยู่ที่ด้านหน้า "เดี๋ยวช่วยถือ"
ยากิโซบะ เส้นยาวๆ ถูกคลุกเคล้ากับซอสและเ ครื่องปรุงต่างๆ จน ส่งกลิ่นหอม ชายสูงวัย จัดการตัดแบ่งเป็นสามส่วนแล้วเอาใส่กล่องพลาสติกมันกล่องด้วยหนังยาวแล้วส่งให้อีกฝ่าย
"เอ้าๆ ได้แล้วๆ ทั้งหมด 1500เยน..."
"ขอบคุณครับ...."คิโยโนบุว่าพลางยื่นสตางค์ให้กับอีกฝ่าย แล้ว รับเอากล่องยากิโซบะ ทั้งสามกล่องมา
ของกินที่ทั้งสองถือมาจะว่าไปมันมากกว่าสำหรับผู้ชายสองคนกินด้วยซ้ำ แต่เจก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย การที่อีกฝ่ายทานได้เยอะนั่นแปลว่าเขา มีความสุข
จนกระทั่งอาหารทั้งหมดกว่า2 ใน 3 ถูกจัดการหมดด้วย คิโยโนบุ
"อิ่มเป็นบ้า.... "คิโยโนบุว่าพลาง ยกกระป๋องเบียร์ที่แวะซื้อระหว่าง ทางที่เดินมานั่ง อยู่ตรงท่าน้ำริมทะเล ไม่ได้ห่างจากโซนงานเทศกาลนัก แต่ก็ ไม่ได้เสียงดังมากจนเกินไป "เอาเบียร์อีกไหม...ยังมีอีกนะ "
" ไม่ล่ะ .. เดี๋ยวนายก็ได้นอนอยู่แถวนี้หรอก ไปหาที่นอนดีกว่าน่า "เจลุกขึ้นเอากล่องอาหารต่างๆไปใส่ถังขยะใกล้ๆ
"ก็จะให้นอนอยู่นี่ก็ได้นะ...ลมเย็นดีออก " คิโยโนบุพูดพลาง ยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างอาดๆเหมือนไม่อยากลุกเท่าไร
" งั้น ก็นอนไปคนเดียว "เจเดินไปคร่อมมอเตอร์ไซค์ของตน" ว่าไง? " เขาหันมาถามแล้วบิดกุญแจดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองร่างสูงนั้นก่อนจะยิ้ม
"บ้าชะมัด... นายปล่อยฉํนนอนคนเดียวได้ไงเล่า..." คิโยโนบุว่าพลางเดินไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของอีกฝ่าย "เอาล่ะ ไปเล้ย" น้ำเสียงที่ตะโกนนั้นฟังดูร่าเริงไม่น้อย
" แค่นี้ก็เมาแล้วรึไง? "เจหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายแล้วออกรถไปอย่างเร็ว เพื่อกลับเข้าสู่ย่านโรงแรมใกล้ๆทะเล
"ดูถูก.... ใครเมากัน" เสียงคิโยโนบุตะโกนแข่งกับสายลม เมื่อรถมอเตอร์ไซค์แล่นห่างจากงานเทศกาลมา
.............................................................
"โห...หรูซะ "ชายหนุ่มพูดเมื่อเห็น ตึกสวยของโรงแรมที่ตั้งตระหง่านหันหน้าเข้ามาท้องทะเล ของโรงแรม
" เข้าไหม? "เจถามทีเล่นทีจริงแต่ ข้อมือของเขาก็บังคับให้มอเตอร์ไซค์คันใหญ่นั้นเลี้ยวเข้าไปซะแล้ว
"แล้วยังจะถาม... " คิโยโนบุตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะ
"เหมือน
มาเดทเลยนะพวกเรา... อาหารดีๆตอนเที่ยง กินเล่นตอนเย็น ...แล้วก็มาโรงแรม... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะเบาๆ
" ไม่เคยได้มาเลยไม่ใช่รึไง? "หนุ่มผมดำถามขณะที่เดินนำอีกฝ่ายไปที่ลอบบี้ของโรงแรม
"อืม...จะว่าไป...ก็คงใช่มั้ง" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เงยหน้าขึ้นมอง โคมไฟสวย ที่แขวนไว้ตรงล็อบบี้ มือเรียวแตะปลายนิ้วของอีกฝ่าย ไม่ได้ขยับเข้าไปจนชิดนัก ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันไม่มีอะไรที่จะต้องเก้อเขิน แต่สัมผัสแผ่วเบาบนปลายนิ้วนั้นก็ อบอุ่นมากพอที่จะทำให้รู้สึกดีที่ได้ยืนเคียงข้างอีกฝ่าย
"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ" พนักงานโรงแรมเอ่ยต้อนรับอย่างเป็นมิตนร
" ไม่ทราบว่าพอจะมีห้องสำหรับคืนนี้อยู่ไหมครับ เตียงคู่นะครับ "เจตอบพนักงานของโรมแรงไปอย่างไม่สนใจซักนิดว่าเธอจะคิดยังไง
"อ่ะ...เอ่อ.... ค่ะๆ ซักครู่นะคะ "หญิงสาวว่าพลาง หันไปตรวจสอบข้อมูลในคอมพิวเตอร์ "มีค่ะ.... ห้อง 710"
"ผมอยากได้ห้องที่เห็นทะเลชัดๆน่ะครับ "ชายหนุ่มเพิ่มเติมในสิ่งที่ต้องการ
"ขออาหารเช้าไปส่งที่ห้องตอนสิบโมงเช้าด้วยนะครับ"
"ห้อง 710 จะเห็นทะเล สวยมากเลยค่ะ อาหารเช้า ทราบแล้วค่ะ จะจัดให้ตอน 10โมงนะคะ ไม่ทราบชือผู้เข้าพักคือ... " หญิงสาวคีย์ข้อมูลรวดเร็ว ลงใน คอมพิวเตอร์
" โอโนะเสะ จุน "
"ได้ค่ะ โอโนเสะซังนะคะ นี่กุญแจห้องพักค่ะ ในห้องพักจะมีบริการชุดยูกาตะกับอ่างอาบน้ำร้อนส่วนตัวในห้องนะคะ ถ้าอย่างไร เชิญใช้บริการได้ตามสบายค่ะ..." เธอว่าพลางยื่นคีย์การ์ดให้กับอีกฝ่าย
" ขอบคุณครับ "เจรับเอาคีย์การ์ดจากพนักงานมาแล้วหันไปทางคิโยโนบุ พยักหน้าเบาๆ เป้ฯเชิงให้เดินตามมา
".................................."
".................................."
น่าแปลกที่ตอนที่ขึ้นลิฟท์มานั้น ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลย คิโยโนบุ รู้สึกได้ว่า หัวใจของตัวเอง เต้นรัว อย่าง น่าแปลกใจ เขาไม่ได้รู้สึก แบบนี้มานานแล้ว
ประตูห้อง 710เปิดออกเผยให้เห็น ภาพวิวของทะเลสวย ที่ยังมีแสงสีส้มจางๆให้เห็นที่ขอบฟ้า ความมืดเข้าครอบคลุม และกำลังจะกลืนผืนน้ำเบื้องล่างให้หายไป แต่ความสวยงามนั้นก็ยังคงอยู่ จากแสงไฟที่เห็นได้จากงานเทศกาลที่จัดอยู่ทีหาดที่มองเห็นอยู่ไกลออกไปทางด้านซ้าย แต่คนที่ชวนเข้าโรงแรมกลับไม่ได้โรแมนติกอะไรด้วยเลย
" อาบน้ำก่อนนะ "เขาพูดสั้นๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
"อื้ม...." คิโยโนบุรับคำเบาๆ ก่อนจะ เดินไปที่ตู้เย็น อากาศร้อนด้านนอก ทำให้ อยากจะหาเบียร์อีกซักกระป๋องมาดื่มคลายร้อน ชายหนุ่มเดินไปริมหน้าต่าง เปิดประตูบานเลื่อนกระจก ออกไป เพื่อ รับลมทะเลเย็นๆ ที่พัดผ่านเข้ามากระทบใบหน้า
....สงสัยจะเมาจริง....
....ใจเต้นยังกับรัวกลอง....ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆกับความคิดของตัวเอง แต่ก็ยังไม่หยุดดื่ม
ไม่นาน หนุ่มผมดำก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยสวมชุดคลุมอาบน้ำเอาไว้ เขาทักอีกฝ่ายที่ยังคงดื่มเบียร์อยู่ริมระเบียง
" เข้ามาได้แล้ว "
"อ้าว...อาบเสร็จแล้วเรหอ" คิโยโนบุหันกลับมา ก่อนจะเดินกลับเข้ามาพร้อมกับ กระป๋องเบียร์ที่อยู่ในมือ
" ตานายแล้ว แล้ว็เลิกกินเบียร์ย้อมใจได้แล้วน่า ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อย "เจชี้ไปที่กระป๋องเบียร์ของคิโยโนบุแล้วเดินไปนั่งรอที่เตียง
"ไม่ได้ย้อมซักหน่อย... อากาศมันร้อนหรอกก็กินอะไรให้ชื่นใจหน่อย" คิโยโนบุ หัวเราะ ก่อนจะเดินเอากระป๋องเบียร์ที่เหลืออยู่อีกครึ่งหนึ่งไปวางไว้บนโต๊ะ
"ไปอาบน้ำล่ะ " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลว่าพลางเดิน เข้าห้องน้ำไป อาบน้ำ หลังจากที่ ตากแดด ตากไอทะเล มาตลอดทั้งบ่าย
ไม่นานนัก เสียงน้ำที่ดังในห้องน้ำ ก็เงียบลง ก่อนที่บานประตูจะเปิดออกพร้อมกับ ร่างของชายหนุ่ม ที่เดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำ เช่นเดียวกับอีกฝ่าย ไอน้ำร้อน ลอยตามร่างนั้นออกมา ก่อนจะจางหายไป เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นเปียกลู่ลงมาเล็กน้อย
"
แล้วไงต่อล่ะ..." ชายหนุ่มยักคิ้ว น้อยๆให้อีกฝ่าย
.........................................to be con
หัวข้อ: Pieces of Time - Toki no Kakera - (เศษเสี้ยวเวลาของเราสองคน) (UP CH45 END จบแล้วค่า) 21/11/2010) (อ่าน 81935 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก