ตอนที่ 71 ข่าวดี
หลังจากเมฆฝนมืดมัวผ่านพ้นไปท้องฟ้าที่สดใสก็เข้ามาแทนที่ผมรู้สึกว่าท้องฟ้าหลังฝนครั้งนี้มันสวยงามกว่าเดิมอีกนะ ภูมิกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้วแข็งแรงทั้งกายและใจผมเองก็เหมือนกันรวมถึงความรักของเราก็แข็งแรงขึ้นด้วยก็มันมีภูมิคุ้มกันที่หนาแน่นขนาดนี้อ่ะเนอะ
ตั้งแต่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันภูมิก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไร เหอๆ แค่เสาร์อาทิตย์มันจะไม่ให้ผมห่างจากมันเกินจะเอื้อมถึงพูดง่ยๆคือตัวติดกันยิ่งกว่าแฝดสยามนั่นเองครับ ส่วนวันที่เราต้องไปเรียนมันก็จะโทรหาผมบ่อยขึ้นแทบจะทุกชั่วโมงส่งข้อความมาหาทุกๆยี่สิบนาทีเวลามันโทรมาก็จะถามอยู่ไม่กี่คำหรอกครับหลักๆก็จะมี อยู่ไหน ทำอะไร อยู่กับใคร เรียนเสร็จกี่โมง นั่งใกล้เพื่อนคนไหน เดี๋ยวมารับ
เรียกว่าตามติดชีวิตกูยิ่งกว่าเงาอีกครับและแล้วชีวิตอันสงบของผมก็ต้องจบลงด้วยเอวังประการฉะนี้ไอ้ที่เคยหวงก็หนักกว่าเดิมเกือบสิบเท่าที่เคยหึงก็หนักขึ้นเกือบเท่าตัวอาจจะเป็นเพราะภูมิยังฝังใจกับเรื่องที่ผ่านมาเพราะช่วงแรกๆบางคืนภูมิมันไม่ยอมนอนมันกลัวว่าผมจะหายไปมันน่าสงสารมากเลยนะครับแต่ตอนนี้ก็เริ่มดีขึ้นแล้วและนั่นไม่ใช่ประเด็นครับ ประเด็นของเราคือ……….
“ภูมิมึงเลิกจ้องกูได้แล้ววววววววว” ผมผลักหน้าไอ้ภูมิออกห่างก็ตั้งแต่เรา…… เอ่อ คือ คือว่า เออนั่นแหละ ผมน่ะเพิ่งจะได้นอนนะเว้ยได้นอนตอนตีสามกว่าๆจะเพราะใครละถ้าไม่ใช่ไอ้หน้าหล่อๆที่นอนอมยิ้มจ้องหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย แม่งสัดหมา ชาติชั่ว เห็บชะมด
เชี่ยภูมิถ้ามึงจะทำกับกูแบบนี้นะปีหน้ามึงก็ไปแข่งไตรกีฬาไม่ก็มาราธอนเลยนะไป๊ แล้วคิดดูนะครับว่าทั้งที่ผมก็เพิ่งจะได้นอนตอนตีสามแต่ต้องตื่นมาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เพราะรู้สึกยุกยิกๆจั๊กจี๋แถวแก้มแถวคอจะนอนก็ไม่ได้นอนเต็มอิ่มมีอะไรมาโดนตัวนี่มันรบกวนการนอนนะเว้ย
พอลืมตาขึ้นมาดูก็ปรากฏว่าเป็นไอ้ภูมิที่กำลังซุกไซร้คอผมอยู่และพอเห็นว่าผมตื่นแทนที่มันจะสำนึกว่ากำลังรบกวนการพักผ่อนของผมแต่ไม่ครับมันยังไม่สำนึกแถมยังเอาแต่จ้องหน้าผม
ผมก็จ้องกลับดิแต่ก็แค่ตอนแรกคือกูโมโหไงครับเลยจ้องกลับให้รู้ว่ากูกำลังไม่พอใจ กูง่วงกูเหนื่อยกูเพลียมึงรู้บ้างไหมกูอยากนอนมึงมารังแกสังขารร่างกายกูทำไม ทนไม่ไหวผมเลยโวยวายออกไปนั่นแหละแต่เชี่ยภูมิก็หาได้สนใจผมไม่ มันก็ยังคงสติลจ้องหน้าผมต่อไปจ้องและจ้องเหมือนจะแดกผมเข้าไปทั้งตัว
จากที่ผมโกรธจนอยากถลกหนังกำพร้าหน้าหล่อๆของมันออกมากางเล่นผมก็เริ่มเขินพอผมเขินผมก็เริ่มทำตัวไม่ถูก แล้วอีกอย่างคือจะบอกว่าร่างของผมไม่มีอะไรห่อหุ้มเลยนอกจากผ้าห่มหนาๆนุ่มๆนี่ ผมจะพลิกตัวหนีมันก็ไม่ได้เพราะมันเสี่ยง???แล้วพระเอกแสนดีอย่างผมก็เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนหน้าแดงให้ไอ้ภูมิมันแทะโลมทางสายตา
“บอกว่าอย่าจ้องเดี๋ยวกูทิ่มตาบอดเลยสัด” โวยวายเข้าไปพีมโวยวายเข้าไป ขู่มันเข้าไปอีกเดี๋ยวมันก็เกรงเราเอง
“หึหึ” แต่เหมือนแม่งไม่กลัวว่ะไอ้ภูมิยังมองผมด้วยสายตาหวานฉ่ำเฉกเช่นเดิมเด๊ะๆ
“ห้ามหัวเราะด้วยโว้ย” แหนะ บอกว่าอย่าหัวเราะยังจะขำต่ออีกตกลงว่ากูพูดไม่รู้เรื่องหรือมึงฟังไม่รู้เรื่องกันแน่วะ
“ถ้ากลืนกินมึงได้ทั้งตัวก็คงจะดีนะพีมมึงจะได้เป็นของกูอยู่กับกูคนเดียวไม่ให้ใครเห็น” คุณพระ!!!!!!!!!! มันไม่หวานหรอกนะเว้ยไอ้ประโยคเมื่อกี้น่ะเพราะมันน่ากลัวววว บรึ๋ยยยย มันออกแนวโรคจิตสยดสยองชวนขนหัวลุกเกิดวันดีคืนดีมันไม่มีอะไรกินแม่งไม่มาหั่นหัวผมแดกแทนข้าวเรอะ ผมหรี่ตามองหน้าไอ้ภูมิอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะค่อยๆขยับตัวหนี กูกลัววววววว
“จะขยับไปไหนน่ะเตี้ย”
“ก็กูกลัวมึง….มึงจะกินกู” คำพูดจากใจใช่ไก่กา
“หึหึตลกล่ะๆ มานี่เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก” ภูมิมันรวบตัวผมแล้วกระชากเข้าไปกอดแนบอกแม่งแรงกระบือจริงๆผมก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆแต่มันดึงทีเดียวกูแทบปลิว
“มะ มึง มึงไม่ไปเรียนหรอวะจะเจ็ดโมงแล้วนะ” ผมบอกอู้อี้อยู่กับอกภูมิส่วนมือก็ควานหาชุดคลุมอาบน้ำที่เมื่อคืนถูกไอ้ห่านี่เขวี้ยงไปไหนซักที่แถวๆนี้แหละและในที่สุดผมก็เจอผมรีบอาศัยตอนที่ภูมิคลายแรงกอดมาลูบหลังผมเบาๆผมก็กระโดดลงจากเตียงใส่เสื้อคลุมอย่างด่วนจี๋
ได้ยินไอ้มนุษย์เหล็กไหลนั่นมันหัวเราะด้วยมันลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงหาวหวอดๆมองผมซะตาเยิ้มไอ้ที่เยิ้มคงเพราะน้ำตาจากการหาวไม่ใช่มันนึกพิศวาสอะไรผมหรอกแต่ผมก็อดกลัวไม่ได้ผมว่าอีกหน่อยผมต้องกลายเป็นโรคหวาดระแวงแฟนตัวเองแน่ๆไอ้ภูมิมันน่ากลัวนะเว้ยเวลาที่มัน…….อ่ะ เสียงลูกนกลูกกาตาดำๆอย่างผมอ้อนวอนขอร้องยังไงมันก็ไม่สงสารแม่งพูดแล้วแค้น ฮึ๋ย
“ไปอาบน้ำๆกูจะเก็บที่นอน วู้” ผมทำเนียนแก้เขินจับๆพับๆผ้าห่มไอ้ภูมิมันขำหึก่อนจะยอมลุกออกจากเตียงมันไม่ได้โป๊หรอกเพราะมีผ้าขนหนูพันเอวอยู่ไม่รู้แม่งไปหามาใส่ตอนไหนแต่ที่รู้คือกูหมั่นไส้คนห่าไรแค่ใส่ผ้าขนหนูมองข้างหลังยังเท่ เฮอะเพราะมึงมีลายสักหรอกถ้ากูมีกูก็เท่เหมือนกันเหอะ โด่ ผมเบ้ปากมะเหงกตามหลังไอ้ภูมิไปด้วยความรัก คึคึ
ระหว่างที่ภูมิอาบน้ำผมก็หาถุงเท้าหาเสื้อช็อปไว้ให้มันว่าแต่ว่าวันนี้มันใส่ช็อปหรือใส่ชุดนักศึกษาวะ
“ภูมิ ไอ้ภูมิ” ผมตะโกนถามคนที่อยู่ในห้องน้ำ
“เออ” เสียงภูมิตะโกนตอบกลับมาพร้อมกับเสียงน้ำที่หยุดไหล
“วันนี้มึงใส่ชุดอะไรวะ”
“ช็อป เอาเสื้อสีเทานะ”
“เออๆ” ภูมิมันใส่เสื้ออยู่ไม่กี่สีหรอกครับ ดำ เทา กรมแต่หลังๆมานี่เริ่มใส่สีขาวเพราะมันบอกว่าผมชอบมันเลยใส่แต่ตอนกลับมาแม่งอย่างโสมมอีกอย่างภูมิไม่ใส่เสื้อคอกลมเพราะมันเสพติดเสื้อคอวี พอเตรียมของให้คุณชายท่านเสร็จมันก็ยังไม่เสด็จออกมาจากห้องน้ำซักที เชี่ยยยยยยยยยกูเรียนแปดโมงครึ่งนะเว้ยยยย
“ภูมิเร็วๆหน่อยเดี๋ยวกูสาย” ไม่ได้ขยันเป็นเด็กเรียนอะไรนักหรอกครับแค่วิชานี้ท่านอาจารย์โหดเหลือเกิน แปดโมงครึ่งปุ๊บเริ่มเรียนปั๊บตรงเวลาเป๊ะอย่างกับตั้งโปรแกรมไว้ใครมาสายมีล็อคห้องครับ
ผมกับไอ้คิวไอ้ชายเจอบ่อยจิตพิสัยกูคงติดลบซ้อนลบแล้วมั้ง “เชี่ยภูมิ เร็วววววววว” ผมไปยืนทุบประตูห้องน้ำปังๆเร่งไอ้ภูมิ อย่าถามว่าทำไมผมไม่ไปอาบอีกห้องก็เพราะห้องนั้นไม่เหลืออุปกรณ์อาบน้ำใดๆและแปรงสีฟันผมอยู่ห้องนี้ไม่มีสำรองแล้วด้วย
หลังจากหายเข้าไปในห้องน้ำพักใหญ่ภูมิก็ออกมาพร้อมตัวขาวๆและกลิ่นครีมอาบน้ำหอมๆมายืนอยู่ตรงหน้าผมและมันก็ปัดผมเปียกๆให้น้ำกระเด็นใส่หน้ากูด้วย แสรดดดดดดดดดดดด
“เหี้ย”
“ยังไงก็ผัวมึง”
ฉึก
“ไอ้……ฮึ่ย” เถียงไม่ได้ก็ต้องใช้กำลังเข้าว่าผมกระแทกไหล่มันให้ออกไปพ้นๆและบิดหัวนมจนมันร้องลั่นก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำต่อ แต่………..เชี่ยยยยยยยภูมิ!!!!!!!!
มึงทำอะไรไว้กูเกือบลื่นล้มหัวฟาดพื้นห้องน้ำตายคาที่อยากรู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงตกใจขนาดนี้ก็เพราะว่าพื้นห้องน้ำมีรูปหัวใจดวงโตเต็มพื้นถูกวาดจากยาสระผมในรูปหัวใจมีชื่อผมตัวเบ้อเร่อ
“หึ หึหึ หึหึหึ ไอ้หล่อแม่งเล่นไรวะมันเปลืองนะเว้ย” ทั้งที่บ่นแต่ผมก็เข้าไปยืนอยู่ตรงกลางหัวใจผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังกลั้นยิ้มพอเหลือบมองในกระจกผมก็รู้สึกหมั่นไส้ตัวเอง หึ ยิ้มทำไมวะกู
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการบอกรักที่ต้นทุนต่ำไปนิดและค่อนข้างจะแปลกประหลาดไปซักหน่อยแต่ผมว่ามันก็
“น่ารักดี”
ขอบคุณนะหมาภูมิ^_^………………………………
และกลางวันนี้พวกผมก็มาทานข้าวด้วยกันครบแก๊งค์อีกเช่นเคยที่โรงอาหารรัฐศาสตร์เพราะเชี่ยปันมันนัดมา อ่อยังมาไม่ครบขาดไอ้แมทกับไอ้เต้ยที่ไปซื้อน้ำมาบริการพี่ๆแล้วก็ขาดไอ้ปันที่เป็นคนนัดแต่เสือกมาช้าสุดท้ายขาดไอ้เชนที่เพิ่งโทรมาบอกว่าไปรับเมียเดี๋ยวตามมา(เมียคนไหนหรือคนที่เท่าไรผมก็มิอาจทราบได้)
พอพูดถึงมันก็ตายยากจริงๆไอ้เชนเดินเด่นเปล่งออร่ามากับสาวสวยที่หลายคนถึงกับมองเหลียวหลังก็แม่งโคตรสวย สวยโคตรๆเลยครับสวยมากจนพวกผมหันมาเพ้อเพราะอิจฉาไอ้เชนกันหน้าละห้อยมันไปสอยมาจากคณะไหนวะนั่นแต่ก็ดูเหมาะสมกันดี
ไอ้ฟ่างยกมือขึ้นโบกเรียกไอ้เชนพอมันเห็นมันก็พยักหน้าและเดินไปส่งสาวสวยคนนั้นที่กลุ่มเพื่อนเธอก่อนจะเดินแยกมาหาพวกผม พอมาถึงไอ้คิวกับไอ้มิคก็ไม่รอช้ารีบปฏิบัติการแซวทันทีแต่ก็ต้องรีบหยุดเมื่อไอ้เชนส่งสัญญาณให้เงียบเพราะมันจะรับโทรศัพท์
“ว่าไงคะมะหมี่……พี่เชนเพิ่งสอบเสร็จเลยยังไม่ได้โทรหา…..น้องมะหมี่ไม่โกรธพี่เชนนะคะ……..มะหมี่ทานข้าวรึยัง…เป็นห่วงสิ…..งั้นเดี๋ยวพี่เชนทานข้าวกับเพื่อนก่อนนะตอนเย็นค่อยคุยกัน….คิดถึงมะหมี่เหมือนกันค่ะ” เชรี้ยยยยยยยมึงเพิ่งหันหลังให้ผู้หญิงคนนั้นแล้วก็หันมาโทรคุยกับอีกคนภายในเวลาไม่ถึงนาทีเนี่ยนะ
พวกผมเหยียดปากมองไอ้เชนด้วยความเหยียดหยามปนอิจฉาและชื่นชมหน่อยๆแม่งทำได้ไงวะ ไอ้แทนถึงกับทำท่าคำนับให้มันเลยแต่ไอ้เชนมันแค่หัวเราะส่ายหน้าก่อนจะถอดแว่นสายตาเด็กเรียนของมันเข้ากระเป๋าไอ้เชนก็เหมือนภูมิแหละครับพวกมันชอบใส่แว่นตอนอ่านหนังสือกับตอนทำข้อสอบ
“กูว่าตำแหน่งผู้อำนวยการการรถไฟแห่งประเทศไทยคงไม่ไกลเกินเอื้อมมึงแน่ๆเชน” ไอ้คิวเปิดฉากก่อนเบาๆ
"มึงคิดเหมือนกูเลยคิวการรถไฟแห่งประเทศไทยกำลังต้องการตัวมันไปช่วยสับรางรถไฟจะได้ไม่ชนกัน” ไอ้ภูมิก็รีบซ้ำเติมอีกเช่นกัน
“หึ พวกมึงก็เกินไปกูแค่เป็นห่วงน้องๆ”
“เหรออออออออ” พวกผมเหรอจนเกือบจะเรอใส่หน้าแม่ง
“แล้วนี่พวกมึงกินอะไรกันรึยังวะแล้วเชี่ยปันไปไหนเห็นโทรจิกกูจังเมื่อเช้าน่ะ”
“ก็รอพวกมึงอยู่เนี่ยแต่กูไม่รอล่ะเดี๋ยวเมียกูโมโหหิวเราอาจจะตายหมู่ได้ ป่ะที่รัก แทนพาไปหาของอร่อยๆแดกนะคะ” ไอ้ฟ่างกรอกตามองเพดานก่อนจะตบกบาลไอ้แทนทิ่มโต๊ะแล้วก็เดินไปซื้อข้าวปล่อยให้ไอ้แทนวิ่งตามดูไม่จืดเลยเพื่อนกู พอไอ้แทนกับไอ้ฟ่างไปไอ้เชนไอ้เบียร์ไอ้มิคก็ลุกออกไปบ้างเหลือแค่ภูมิผมแล้วก็ไอ้คิวที่นั่งกดเกมส์ยิกๆในมือถือไอ้มิค
“มึงสองคนไปซื้อข้าวก่อนก็ได้นะกูเฝ้าโต๊ะเอง”
“ไม่เป็นไรกูไม่อยากเอาเปรียบผู้ด้อยโอกาส” ไอ้คิวยื่นตีนมาเตะขาผมใต้โต๊ะเลยครับ
“จ๊ะพ่อคนเปี่ยมโอกาส พ่อคนสูงโปร่ง เฮ้ยภูมิเมื่อไรเมียมึงจะเลิกสอยพริกสอยมะเขือแดกวะ” คำไหนก็ไม่เจ็บเท่าคำว่าสอยพริกแดกคือมันเห็นภาพชัดเจนเกินไปไงครับมันอุปมาได้จัญไรเกินไป ไอ้ภูมิยังมีหน้าไปขำกับมันอีกเดี๋ยวกูกระโดดกัดคิ้วหลุดเลยแม่ง
สักพักไอ้เต้ยกับไอ้แมทก็หอบขวดน้ำแก้วน้ำวิ่งหูตั้งแข่งกันเข้ามาอย่างกับเด็กสิบขวบกูว่าน้ำแดงในแก้วมันกระฉอกออกเกือบค่อนแก้วแล้วมั้งนั่นพอมาถึงมันสองคนก็หอบแฮ่กๆ
“อ้าวๆเดี๋ยวก็ไปชนคนอื่นหรอกมึง” ไอ้คิวเงยหน้ามาต่อว่าไอ้เด็กสองตัวนี่
“พี่ๆผมชนะแล้วววว กูชนะแล้วโว้ยเชี่ยเต้ยมึงจงเลี้ยงข้าวกูซะดีๆฮ่าๆ พวกพี่ดูไอ้เต้ยดิมันโง่มาท้าวิ่งแข่งกับนักกรีฑาเก่าอย่างผมอ่ะ” ไอ้แมทคุยโม้เหมือนมันได้แชมป์โลกวิ่งผลัดสี่คูณร้อยส่วนไอ้เต้ยก็มองเพื่อนซี้มันด้วยความแค้น มันสะกิดไอ้คิวแล้วก็บ่นๆอะไรไม่รู้แต่มองหน้าไอ้แมทตลอดไอ้คิวส่ายหน้าและขยี้หัวไอ้เต้ยเบาๆก่อนจะพาไปหาซื้อข้าวกินโดยไม่มีใครสนใจไอ้แมทเลย
“อ้าว แล้วผมอ่ะพี่” ไอ้แมทหันมาถามผมกับภูมิที่ขำมันอยู่
“มึงก็เฝ้าโต๊ะไงไอ้น้อง” ภูมิบอกพร้อมกับหัวเราะไอ้แมทที่โดนทิ้งพอพวกผมเดินออกมาก็ได้ยินเสียงมันโวยวายตามหลังจนโต๊ะอื่นๆเขาหันมามองและด้วยความสงสารผมเลยเดินกลับไปถามว่ามันจะกินอะไร อยู่ดีๆทำไมกูต้องมาเลี้ยงไอ้เด็กนี่ด้วยวะ
พวกผมซื้อข้าวซื้อขนมมานั่งกินแถมตะโกนโหวกเหวกคุยกันเสียงดังไม่ได้ให้เกียรติสถานที่คณะอื่นเขาเล้ยยย แล้วที่สำคัญไอ้คนที่มันนัดพวกผมมันยังไม่มาเลยครับจนไอ้คิวจะทำทริปเปิ้ลเบิ้ลก๋วยเตี๋ยวชามที่สามแล้ว
“ไม่ใช่เฮียปันถูกรถจักรยานเหยียบแบนแต๊ดแต๋ไปแล้วหรอเฮียทำไมยังไม่มาอีกอ่ะ” ไอ้เต้ยคาบตะเกียบมองหน้าพวกผมอย่างรอคำตอบแต่ใครจะตอบได้เมื่อกี้ไอ้มิคโทรตามไอ้ปันยังไม่รับเลย
“กูว่าแม่งเดินละเมอตกชักโครกตายห่าไปแล้วมั้ง” ไอ้มิคออกความเห็น
“หรือมันไปกินข้าวที่คณะมึงวะแมท” ไอ้เบียร์ตั้งข้อสันนิฐานไอ้น้องแมทมันก็รีบพยักหน้าเพราะปากไม่วาง
“อาจเป็นไปได้พี่เบียร์เพราะช่วงนี้เห็นพี่ปันที่คณะผมบ่อยเกิ๊นนนน”
“นี่ตกลงมันกิ๊กกับพี่องุ่นอะไรนั่นจริงๆเหรอวะไหนมึงบอกว่ามีเด็กนิเทศมาจีบองุ่นแล้วไง” ไอ้ฟ่างถามพลางยื่นแก้วน้ำให้ไอ้แทน
“โหยยยยยพี่ฟ่างคนมาจีบพี่องุ่นน่ะคิวยาวเป็นห่างว่าวมีทุกคณะแหละแต่ผมว่าพี่องุ่นเค้าชอบพี่ปัน พี่เราภาษีดีกว่าคนอื่นอ่ะพี่”
“หึ หนุ่มรัฐศาสตร์กับหนุ่มเศรษฐศาสตร์เหรอเนี่ย” ไอ้เชนพูดขึ้นมาลอยๆ
“เออพูดเรื่องนี้แล้วกูนึกอะไรได้มีคนแซวคณะเราด้วยนะภูมิ” ไอ้มิคมันทำตาโตปากยื่นปากยาวเตรียมตัวเล่าเต็มที่
“ว่า….?”
“ที่เมื่อก่อนมอเรามีกระแสว่าหนุ่มวิศวะชอบเป็นแฟนกับสาวบัญชีแต่เดี๋ยวนี้หนุ่มบัญชีชอบเป็นแฟนกับหนุ่มวิศวะ คึคึ” กร้ากกกกกกกกกกกก คงไม่ใช่แค่มอเราหรอกมั้งมิคกูว่าที่ไหนก็เป็น ฮ่าๆ
“นั่นความชอบส่วนตัวมึงรึเปล่ามิค” ไอ้ภูมิว่าส่วนไอ้มิคมันก็ขำเอิ้กอ้ากตามประสา
“แต่เต้ยก็เคยได้ยินนะเฮียว่าสาวนิเทศชอบหนุ่มถาปัดแต่หนุ่มถาปัดดันชอบกันเอง ฮ่าฮ่า” ผมว่ามันเป็นเรื่องที่แซวกันขำๆไปงั้นแหละครับแต่เรื่องหนุ่มวิศวะกับสาวบัญชีนี่คิดว่าจริงหรือเรื่องที่ไอ้มิคกับไอ้เต้ยว่าจะจริงกว่า ฮ่าๆ
“อ้าวกูนึกว่าหนุ่มถาปัดชอบหนุ่มวิศวะ” ไอ้แทนอมยิ้มหันไปมองไอ้ฟ่างที่สำลักน้ำแข็งจนหน้าแดง กร้ากกกกก
“แหมพวกมึงช่างไม่รู้อะไรหนุ่มคณะไหนจะสู้คณะกูได้วะเพราะหนุ่มทุกคณะมันมารุมชอบหนุ่มศิลปกรรมเว้ย ศึกเดือนชนเดือนก็มีมาแล้ว หึหึ ไม่ใช่ใครๆจะทำได้นะคร้าบบบบบ มีไหมเจ๋งกว่าคณะกูไม่มีแล้วครับช่วงนี้ของเตี้ยกำลังมาแรง”
เชี่ยคิวมึงขยิบตาใส่กูทำไมไอ้สัด ฟายยยยยยยย เมื่อกี้ไอ้ฟ่างสำลักน้ำแข็งใช่ไหมครับแต่ผมเนี่ยข้าวติดคอเลยเพื่อนกับแฟนกูก็ช่างแสนดีรุมหัวเราะกูเป็นที่สนุกสนาน ผมว่าจะลุกไปอัดปากไอ้คิวซักหน่อยแต่ก็มีเสียงลอยมาขัดซะก่อน
“แฟนจ๋าปันมาแล้วจ๊ะ ได้ยินไหมน่ะขยับมาใกล้ๆ อะละว่า แฟนจ๋าปันมีปิกาจู้รักจริงไม่อู้ โอ้วแม่ยอดชู้วววววว” มันแหกปากทักทายเพื่อนพ้องน้องพี่ชาวรัฐศาสตร์ของมันมาตามรายทาง ทุกคนส่งเสียงเรียกพี่ปัน ท่านปันกันเซ่งแซ่มันก็ยกมือขึ้นโบกประหนึ่งเป็นท่านโอบามากว่าจะเดินมาถึงโต๊ะได้เกือบต้องเอาสะเหรี่ยงไปรับ
“หมู่สูเจ้ามานานกันรึยัง ฮึ” มาถึงมันก็ไม่นั่งนะครับไปยืนยิ้มแฉ่งอยู่หัวโต๊ะแล้วยังมีหน้ามาถามด้วยภาษาที่เหมือนกับว่ามันเป็นเจ้าขุนมูลนายซะอย่างนั้น
“นานกว่าทำคลอดให้ควายอีกไอ้ห่ามึงหายหัวไปไหนมาห๊ะนัดพวกกูมาแล้วก็เสือกมาช้า” คิดว่าใครครับที่ด่าแบบนี้ ใช่ครับมันคือไอ้คิว
“หมู่สูเจ้าอย่าเพิ่งโกรธตัวข้าเพราะว่ากูมีข่าวดีมาแจ้ง” พอไอ้ปันพูดจบพวกผมก็เริ่มมองหน้ากันแล้วครับคือข่าวดีของไอ้ปันเนี่ยมันไม่น่าจะเหมือนชาวบ้านชาวช่องซักเท่าไรนะผมว่า ลางสังหรณ์ผมเริ่มทำงานแล้วครับไอ้เบียร์รีบวางช้อนเลยคงกลัวข่าวดีจะทำให้กระเดือกข้าวไม่ลง
“ข่าวดีอะไร” ไอ้ฟ่างถาม
“พวกมึงมีรายชื่อติดแบล็คลิสท์ของชมรมกู”
“ห๊ะ” คือไม่ได้ตกใจนะแต่ผมแค่งงแล้วเราทุกคนก็หันกลับมากินข้าวกันต่อแม่งปัญญาอ่อนแล้ว มาช้าเลยหามุกมาแกล้งพวกกูล่ะสิแบล็คลิสท์ห่าเหวอะไรวะ
“เฮ้ยยยยยยยยย สนใจกูหน่อยดิว๊า”
“มึงรีบๆไปซื้อข้าวมาแดกเลยไปก่อนที่กูจะประเคนส้นตีนให้มึงแดก” คุณหมอฟันดะถึงกับมีน้ำโหครับ
“พวกสูไม่เชื่อกูงั้นรึ งั้นดูนี่” ผมหันไปมองไอ้ปันที่ชูกระดาษแผ่นนึงอยู่แต่ด้วยความที่ตัวหนังสือมันตัวเล็กบวกกับผมสายตาไม่ค่อยดีเลยอ่านไม่ออกว่ามันคืออะไรแต่ที่แน่ๆกูเห็นตราครุฑครับ
เอาแล้วไงกู เอาแล้ววววววววววว ตาขวากระตุกยิกๆแล้ว
แล้วไอ้ปันมันก็เริ่มอ่านครับ
“ผู้ที่มีรายชื่อดังต่อไปนี้กรุณาติดต่อที่คุณปันคิบอมโดยด่วนที่สุด นายจิณทราภัทร นายนิรันดร นายกวินภพ นายชนาธิป นายพีระณัฐ นายฐาปกรณ์ นายภูมินทร์ มิสสะเตอร์แมทธิว นายเตชทัตและหม่อมหลวงธาราบดินทร์…….. จบปึ้ง” ไอ้ปันมันอ่านรายชื่อพวกผมเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมามอบรอยยิ้มหวานๆที่ผมว่ามันดูไม่น่าไว้ใจเลยซักนิด
“…………………………….”
??????????????????????????
“มึงเลิกลีลาได้แล้วปันกูขอตรงๆมึงเอารายชื่อพวกกูไปทำอะไร” ไอ้เบียร์ถาม
“พวกสูเจ้ามีภารกิจ ณ แม่แจ่ม”
“ห๊ะ!!!!!!!” คราวนี้ตกใจของจริง แม่แจ่มงั้นเหรอถ้าผมจำไม่ผิดมันเป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ใช่หรือไม่
“อะไรนะปัน กูขออีกที”
“ปิดเทอมนี้พวกมึงต้องไปค่ายอาสากับชมรมค่ายอาสาเป็นเวลาสิบวันสิบคืน” O o O
OMG
GMO
GMM
“พวกมึงไม่มีสิทธิ์ประปฏิเสธไม่ว่าในกรณีใดๆมีฉะนั้นจะมีโทษทางอาญาทั้งจับทั้งปล้ำอันเดอสแต๊นสึเพราะชื่อของพวกมึงถูกส่งเข้าสู่ชมรมค่ายอาสาของกูเป็นที่เรียบร้อย แล้วพรุ่งนี้ก็จะมีร้องเพลงเปิดหมวกหาเงินสมทบทุนไปซื้ออุปกรณ์การเรียนให้น้องๆที่สยามเวลาบ่ายห้าโมงเย็นเป็นต้นไป พร้อมกันที่ตึกรัฐศาสตร์เวลาสี่โมงตรงนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความร่วมมือมา ณ โอกาสนี้สวัสดีสวีดัส จิ๊บิจิ๊บิ” แล้วมันก็เดินจากไปปล่อยให้พวกผมมองตามต่างอ้าปากค้างกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งกันเป็นที่เรียบร้อย
“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ยังไม่มีใครตอบตกลงมันเลยนะเว้ย” ผมรีบแย้งเผื่อจะมีทางรอดคือการไปค่ายอาสามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรหรอกครับออกจะเป็นเรื่องที่ดีด้วยซ้ำแต่จจะดีกว่านี้ไหมถ้าเชี่ยปันจะถามความสมัครใจของพวกผมก่อนหรืออย่างน้อยๆก็บอกกูก่อนที่จะส่งชื่อได้ไหมมมมมมมมมม
“เหมือนกูฝันไปกูได้ยินอะไรจับๆปล้ำๆใช่ไหมมึง” ไอ้มิคยังรับไม่ได้นะครับจุดนี้
“ถ้าลองว่ารองอุปนายกเป็นคนจัดการพวกเราไม่มีทางรอดหรอกว่ะกูว่ายังไงก็ต้องไป” ไอ้เบียร์ย้ำข่าวร้ายให้แก่ผู้สิ้นหวังก่อนที่พวกผมจะตะโกนพร้อมกันว่า
“กูเกลียดไอ้ปันนนนนนนนนนนนนน”หนาวนี้ไปค่ายอาสาแล้วเจอกันที่แม่แจ่มนะครับทุกคนTBC >>>>>>>>>>>>>>>>>>
………………………………………..
- ขอโทษที่สั้นไปนะคะ
- ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจนะคะ^__^เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: We are...คือ เรารักกัน ตอนพิเศษ ด้วยความคิดถึง100%... 16/12/13 [P.314] (อ่าน 3326961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก