วันนี้มาลงต่อแล้วนะคับ แต่ที่จะเล่าต่อ....ขอติดไว้ก่อนน๊า....เพราะว่า ยังไม่ได้เขียน...แบบว่า ผมข้ามตอนนี้ไปแล้ว ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนๆ รออ่าน....(ลำบากใจม๊ากกกก)
ขอแป๊ะโป้งไว้ก่อน แล้วจะมาลงตอน ...ผมยั่วมันเข้าไปได้ไง ตอนสอง....ต่อนะคับ อิ อิ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมว่า...ผมคิดผิดมากที่ผมยั่วมัน กลับกลายเป็นผมซะเองที่หนีไปไหนไม่ได้
............เฮ้อออออออออออ....อะไรนี่..... !!!!!
ถึงช่วงหลังมันไม่ค่อยคุยโทรศัพท์ให้ผมเห็น แต่ลับหลังผมไม่รู้ และเป็นผมเองที่เริ่มเป็นบ้าไปคนเดียว ต้องคอยเช็คโทรศัพท์มันตลอด...และผมต้องคอยเช็คเวลาเรียน ไม่ว่ามันจะไปไหน ถ้าผมไม่รู้ ผมจะหงุดหงิด ถ้ามันผิดนัด ผิดเวลา ผมจะโกรธ....มีนมันก็คงรู้...เมื่อผมแรง..มันผ่อน........เมื่อผมงอน..มันง้อ.......
จนความอดทนผมถึงขีดสุด เมื่อผมดันไปรับโทรศัพท์มันเข้า
ตอนนั้น มันออกไปซื้อของ แต่ลืมหยิบโทรศัพท์ไป มีสายเรียกเข้าหลายรอบ จนผมชักรำคาญ ผมจึงหยิบมาดูพอผมเห็นเบอร์ ผมกดรับในทันที
“พี่โทรหาหลายรอบแล้วนะ....” เสียงหวานๆ แบบนี้ มันเสียงผู้หญิง
“ขอโทษครับ...มีนไม่อยู่” ผมพยายามตอบด้วยเสียงที่ปกติที่สุด แต่ในใจผมมันไม่ปกติแล้ว
“ขอโทษจ๊ะ...เพื่อนมีนเหรอจ๊ะ....” เพื่อน.......กูอยากบอกว่า กูเป็นแฟนมัน
“ครับ...” มือผมกำโทรศัพท์มันแน่น และพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น
“จะให้บอกไหมครับ...ว่าใครโทรมาหา...”
“มีนคงรู้จ๊ะ...ว่าใคร....” เออ....มันได้รู้แน่
“ขอโทษนะครับ...คุณเป็นรุ่นพี่ที่มีนไปฝึกงาน”
“.........ใช่จ๊ะ......พี่ชื่อเล็ก......” เท่านั้นแหละครับ ผมกดตัดสายทันที
มึง.....ไอ้มีน......วันนี้ได้เห็นดีกันแน่......
ไม่นานล่ะครับ หลังจากผมวางสายไป ไอ้มีนมันก็กลับมา ผมพยายามสะกดอารมณ์เต็มที่ ผมกับมีนนั่งกินข้าวไปเงียบ....แต่ผมกินไม่ลงแล้ว.....จนต้องถามมันออกไป
“มีนยังคุยกับคนชื่อเล็กอยู่ใช่ไหม...” มันชะงักทันที
“ก็...คุยบ้าง....” ยังมาโกหกกูอีก....
“เราอิ่มแล้วนะ...” ผมบอกมัน แล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำทันที
ไอ้เนทมึงใจแข็งไว้ อย่าร้อง มึงต้องไม่ร้อง .........ผมตัดสินเดี๋ยวนั้น ว่าจะต้องคุยเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง....ผมตั้งสติอยู่พักนึง....จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ ไม่เห็นมันในห้อง....มันไปไหน....ผมจึงเปิดประตูห้องออกไป เห็นมันยืนคุยโทรศัพท์สุดทางเดินของชั้น..........ไอ้ตอนที่ตั้งสติในห้องน้ำมันใช้ไม่ได้เลย.....ผมเดินเร็วๆ เข้าไปหามัน มันหันหน้ามาเห็นผมทันที......หน้ามันตกใจมาก.....ผมคว้าโทรศัพท์มันมา กดหาเบอร์โทรล่าสุด...เมื่อรู้ว่าเป็นเบอร์ใคร....ผมกดโทรออกทันที.......มีเสียงคนรับ
“เลิกยุ่งกับผัวกูสักที.........” หน้ามืดครับ พูดออกไปได้.... ผมเขวี้ยงโทรศัพท์มันลงพื้นเต็มแรง โทรศัพท์ของมันกลายร่างเป็นชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปคนละทาง
“มึงทำบ้าอะไร.....” มันมองโทรศัพท์ที่กระจัดกระจายเต็มพื้น แล้วถามผมเสียงดัง ผมไม่สนเดินกลับเข้าห้องทันที
ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ทั้งรื้อทั้งกระชากเสื้อผ้ามันออกมากองตรงพื้น ตอนนั้นสติไม่อยู่กับตัวแล้ว....
ไอ้มีนมันเดินเข้ามา เห็นว่าผมกำลังทำอะไร มันเดินมากระชากตัวผมทันที
“มึงเป็นอะไร....นี่” มันจับข้อมือผมสองข้างไว้ ผมสะบัดหนี มันก็ยิ่งจับผมแน่น
“ปล่อยกู.....” กลายเป็นว่าผมกับมันยื้อกันอยู่ตรงนั้น จนผมเสียหลักล้มลงกับพื้น แต่มันไม่ยอมปล่อยผม ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ มันยิ่งรัดผมไว้แน่น
“นี่...หยุดอาละวาดสักที...หยุด....หยุด” มึงให้กูหยุดเหรอ ได้ๆ ก่อนจะหยุด ผมทั้งทุบ ทั้งตบ ทั้งผลัก
“หยุด....กูบอกให้หยุด.....” มันตะคอกใส่ผมเสียงดังมาก
“กูไม่หยุด....มึงจะทำไม....ไอ้เหี้ย....ไอ้สัด.....ไอ้เลว....” อยู่ๆ ไอ้มีนมันดึงผมขึ้น ลากผมจะให้ขึ้นไปนั่งบนเตียง ผมยิ่งไม่ยอม.....ผมผลักมันจนมันเสไปติดตู้เสื้อผ้า.......ผมเดินกลับไปกองเสื้อที่โยนลงพื้น....แล้วลงมือฉีก....ทั้งดึง ทั้งฉีกเสื้อมัน.....หยิบตัวไหนขึ้นได้ผมก็ดึงจนขาด.....
“เนท....มึงฟังกูก่อน....” มันเดินมากระชากแขนผมขึ้น ผมสะบัดแขน หันไปรื้อของๆ มันตรงชั้นแทน
ผมได้ยินมันถอนหายใจ แล้วกระชากผมล้มไปชนปลายเตียง
“โอ๊ย...” ผมร้องด้วยความเจ็บ เพราะหัวไปกระแทกไม้เต็มๆ เจ็บชะมัด
“เนท!” มันเรียกผมด้วยความตกใจ “ขอโทษ...เจ็บไหม...” มันเข้ามาจับหน้าผม แต่ผมปัดมือมันออก
“นี่....จะฟังกันดีๆไหม....กูหมดความอดทนแล้วนะ” หมดความอดทน........นี่มึงคบกูตอนนี้เพราะทนใช่ไหม ผมยกมือตบหน้ามันทันที
“อดทนงั้นเหรอ.....” ผมตะคอกใส่หน้ามัน
“พอใจรึยัง....” มันพูดเสียงที่ข่มอารมณ์เต็มที่
“อยากทำใช่ไหม อยากพังของกู มึงพังให้พอ....” มันหันมาพูดกับผม สายตามันบ่งบอกถึงความระอากับสิ่งที่ผมทำ..... “ทำสิ...มึงทำให้พอ....” มันโยนเสื้อผ้ามาใส่ผม ผมนั่งนิ่ง.......จนกลายเป็นต่างคนต่างเงียบ
“กูบอกให้มึงเชื่อใจกู มึงเข้าใจกูไหม”
“.................” ผมเงียบ
“จะเงียบอีกนานไหม”
“.........”
“.........เนท..........ที่ถามน่ะ......ได้ยินไหม” มันตะคอกใส่ผม
“.......”
“นี่!!!”
“คบกับเขาอยู่ใช่ไหม....” ผมถามออกไป
“เป็นแค่เพื่อน.......”
“แบบไหน...”
“.........” ตอนนี้มันกลับเงียบ
“แบบไหน....”
“เป็นแค่เพื่อนที่ทำงาน” ไอ้ปากแข็ง ยังมีหน้ามาพูดอีก
“นอนกับเขาแล้ว........” ยังไม่ทันพูดจบ ไอ้มีนมันกระชากผมขึ้นมาเต็มแรง
“เออ...มึงอยากรู้เรื่องนี้ใช่ไหม....เออ...กูนอนกับเขา....พอใจรึยัง....” ความรู้สึกผมเหมือนโดนหินก้อนใหญ่ๆ ทับ หัวมันตื้อไปหมด และรู้สึกถึงน้ำตาผมที่ไหลออกมาทันที
“เนท....” มันเดินมากอดผมไว้
“กูขอโทษ....กูไม่อยากให้มึงเสียใจ....กูไม่ได้รักเขา.....กูรักมึงคนเดียว”
“แล้วทำไมถึงยังคุยกับเขา ถ้ามึงไม่ชอบเขา จะคุยกับเขาทำไม”
“.............”
“เงียบทำไม มึงมีสิทธิเลือก....กูเข้าใจ....ผู้ชายจะรักกันจริงจังได้ไง....” ผมสะบัดตัวออก
“ครั้งเดียว.......มันจะไม่มีแบบนี้อีกเด็ดขาด......” มันเข้ามากอดผมแน่น แน่นมากๆ รู้สึกเหมือนมันกลัวผมจะหายไป ส่วนผมก็นั่งร้องไห้ในอ้อมกอดมัน........
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บมากๆ มันคอยแต่พูดกับผมว่า ....รัก รัก .... แต่มันทำกับผมแบบนี้.....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
