หัวข้อ: ตอนพิเศษของน้องพีร์กับเฮียแจ๊ค

[4life]

รักพีร์ หุหุ

[bbyuqin]

น่ารักจังเลยอ่ะ...

พี่หยกก็ได้กิ๊กใหม่เปนคุณหมอซะด้วย อิอิ ดูดิ๊จะจีบกันยังไง

[wan_sugi]

อย่ากินมากเกินนะคะน้องพีร์ เดียวอวบเกินพิกัด  สารพัดโรคจะถามหา
...เนื้อเรื่องน่าสนใจคะ  ลุ้นว่าน้องพีร์จะมีใครเป็นของตัวเองซะที
จนมีแล้ว  ก็ยังมีลุ้นต่อว่าคุณแจ๊คนี่จะได้อยู่เป็นคู่กันจริงๆ หรือเปล่า
มีหยอดมุขในแต่ละช่วง  ทำให้อ่านแล้วสนุกน่าติดตามจริงๆ คะ...

[dahlia]

อ้าว คุณหมอมีครอบครัวแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อออออออ แล้วแบบนี้ จะมีอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างคุณหมอกับคนไข้หรือเปล่า

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะทุก ๆ คน


ตอนที่ 10


“ค่อย ๆ ก้าวนะคะคุณแจ๊ค อ่า ดีค่ะ ดี” นักกายภาพวัยกลางคนกำลังช่วยดูพลกฤษณ์ที่วันนี้มาทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล พลกฤษณ์นั้นเกือบหายดีแล้ว เพราะเขาทำตามที่หมอแนะนำทุกอย่าง อีกทั้งมีพีร์คอยดูแลอยู่ข้างกายเลยทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้น
“โอเคค่ะ วันนี้คุณแจ๊คเดินคล่องขึ้นมาก แต่อย่าเพิ่งวิ่งนะคะ แค่สามารถเดินได้โดยไม่ต้องมีคนช่วยประคองแล้ว”
“ครับ” พลกฤษณ์รับคำ ส่วนพีร์มองหน้าชายหนุ่มยิ้ม ๆ เขานึกเคืองนักกายภาพ ไม่ต้องบอกก็ได้มั๊งว่าไม่ต้องมีคนช่วยแล้ว
เพราะว่าชายหนุ่มติดเสียแล้วที่จะมีคนช่วยประคอง

“วันนี้คุณเดินเองได้แล้วนี่” พีร์พูดกับชายหนุ่มขณะที่เดินด้วยกันตอนออกจากโรงพยาบาล
พลกฤษณ์มองหน้าคนรักอ้อน ๆ “ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากเดินเองแล้ว” ชายหนุ่มพูดต่อ “รู้งี้ยอมป่วยต่อก็ดี”
“คุณแจ๊ค!” พีร์ดุ “พูดอะไรอย่างนั้นอ่ะ” พีร์คิดอะไรออก “แต่ก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าคุณป่วยคุณจะได้กลับไปขับรถไม่ได้ กลับไปว่ายน้ำไม่ได้ แถมยังทำอะไรผมไม่ได้ อีกด้วย”
พลกฤษณ์มองหน้าคนรักหูพึ่งกับคำว่าทำอะไรไม่ได้ เขาไม่ยอมขึ้นมาทันที
“อ่ะ ๆๆ ผมก็แค่อยากอยู่กับคุณตลอดเท่านั้นหล่ะ” ชายหนุ่มได้ทีอ้อน
“ก็นี่ไงล่ะ เราก็อยู่ด้วยกันแล้ว”
“ก็ผมอยากอยู่กับคุณหนิ”
“ไม่เอาน่าคุณแจ๊ค มาอ้อนอะไรที่โรงบาลอีกและ เดี๋ยวผมก็อยู่กับให้หมอหรอก”
“ขออยู่กับน้องบุรุษพยาบาลแทนได้มั๊ย” เขายียวน
“เอาเลย” พีร์ว่าให้ “เมื่อกี๊ยังบอกอยากอยู่กับผมอยู่เลย คนเรานะ หลายใจจริง”
“ถึงจะหลายใจแต่ในทุกใจก็มีแต่คุณน้า” เขากอดคนรักอ้อน ๆ
“เน่า” พีร์ว่าให้ แต่ก็แอบเขินในใจ “ป่ะ ๆ หิวแล้ว” พีร์ตัดบท
“หิวอะไรอ่ะ หิวผมรึเปล่า”
“คุณแจ๊คอ่ะ อายคนอื่นเค้าเป็นมั๊ยเนี่ยะ” พีร์ว่าให้อีกครั้ง “ผมหิวจริง ๆ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

พลกฤษณ์มองหน้าคนรักยิ้ม ๆ แต่ยังมิวายให้พีร์ช่วยพยุง เขาเข้าใจแล้วว่าหน้าที่ของคนรักที่ดีมันเป็นเช่นไร พีร์เองก็เช่นกันที่เต็มใจจะดูแลชายหนุ่มคนรักไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น


“หยก แพรวแอบตื่นเต้นนะเนี่ยะ” นลพรรณหันไปพูดกับสามีเพราะว่าวันนี้เธอกับศิลานัดพบกับศตวรรษที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในตอนกลางวัน
“ทำไมล่ะแพรว” ชายหนุ่มถามยิ้ม ๆ
“ก็ ไม่รู้สิ” เธอบอกไม่ถูก
“โน่นไง หมอเลี้ยงมาแล้ว” ศิลาชี้ให้เธอดูชายหนุ่มผิวขาวใสร่างสมส่วนในชุดเตรียมพร้อมไปทำงาน ศตวรรษเห็นพวกเขาอยู่ทางนั้นเลยเข้ามาหาทันที
“หวัดดีครับคุณหยก” นายแพทย์หนุ่มทักทายอย่างเป็นกันเอง
“หวัดดีครับ” ศิลารับคำ “นี่แพรวครับ ภรรยาผมเอง”
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณแพรว” เขารับไหว้แบบเกรงใจ
“เชิญนั่งครับ”
“ครับ ขอบคุณ” ศตวรรษรับคำ
“แล้วนี่คุณหมอเตรียมตัวจะไปทำงานเหรอคะ”
“ครับ คือ ความจริงผมมีงานตอนเช้าและก็ตอนบ่ายก็ไปทำงานที่โรงพยาบาลหน่ะครับ”
“อ่อ ค่ะ”
“คุณแพรวอยากทานอะไรดีครับ” นายแพทย์ถามหญิงสาวขณะที่ดูเมนูอยู่อย่างเป็นมิตร
“ยังเลือกไม่ถูกเลยค่ะ น่าทานทั้งนั้น” เธอตอบยิ้ม ๆ
  ศิลาเองก็มองตามด้วยความรู้สึกที่ดี และเริ่มสนทนากับคนทั้งสองอย่างเป็นกันเอง ศิลาคิดว่านลพรรณคงต้องมองศตวรรษในแง่ดีเหมือนที่เธอเคยเอ็นดูพีร์ในครั้งก่อนเป็นแน่แท้  

   ความสัมพันธ์ของเขากับศตวรรษนั้นดำเนินไปด้วยดี ถึงแม้ศิลาจะหมดขั้นตอนการรักษาแล้ว แต่พวกเขาก็ยังติดต่อและไปมาหาสู่กันโดยที่มีนลพรรณรับรู้  ส่วนศตวรรษนั้นปิดบังครอบครัวของเขาในชีวิตด้านนี้ที่เขาเป็น
  ศิลานั้นคบกับศตวรรษอย่างเปิดใจในเกือบทุกเรื่อง ศตวรรษเองก็เช่นกันที่เปิดเผยตัวเองกับชายหนุ่มในการคบหานี้ เพราะลึก ๆ แล้วเขากับศิลามีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง เลยทำให้เขาเข้ากันได้ง่าย  
“คุณหยกครับ เวลาคุณคิดถึงน้องที่เคยคบกับคุณมาก ๆ คุณทำยังไงบ้างครับ” ศตวรรรษถามชายหนุ่มขณะที่อยู่กันสองคนขณะที่นัดเจอกันหลังเลิกงานในเย็นวันหนึ่ง คนทั้งสองนั่งดื่มเบียร์กันในบรรยากาศสบาย ๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
“ทำไมเหรอครับ” ศิลาหันมาถามยิ้ม ๆ เหมือนไม่ได้คิดมากเรื่องของพีร์แล้ว
“ก็ ถามดูหน่ะครับ ไม่โกรธผมนะ”
ศิลาส่ายหน้า เขาตอบพลางยิ้มที่มุมปาก “ผมก็กลับไปที่ที่ผมเคยอยู่กับเค้า แล้วก็นึกถึงเค้า”
“แล้วคุณเคยต้องการที่จะมีอะไรกับน้องเค้าหรือเปล่าครับ”
“บางครั้งครับ” เขาไม่ถือสาชายหนุ่ม “อย่างที่ผมบอก ผมชอบผู้ชายมากกว่าหน่ะ”
“เหรอครับ” เขาถามต่อ “แล้วคุณเคยซื้อเด็กบ้างรึเปล่า”
ศิลาไม่เข้าใจ เขามองชายหนุ่มสงสัย ศตวรรษเลยบอกให้ “ผมหมายถึง ซื้อบริการผู้ชายด้วยกันหน่ะ”
“ไม่หรอกครับ” ศิลาส่ายหน้า “ไม่รู้สินะ ผมมันประเภทยึดติดมั๊ง ถ้าไม่ใช่น้องเค้าผมก็คงทำไม่ได้หรอก”
“เหรอครับ” ศตวรรษรับฟังหน้าเศร้า ๆ นี่หมายความว่าศิลายังไม่ลืมคนรักเก่าอย่างนั้นหรือ
“แล้วคุณหมอล่ะครับ ทำไมถามผมแบบนี้ คุณหมอเคยเหรอครับ”
ศตวรรษพยักหน้า “บางครั้งครับ” เขาตอบนิ่ง ๆ ศิลาเองก็รู้สึกผิดที่ยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากไป
“เอ่อ ผมขอโทษ ผมไม่น่าถามคุณแบบนี้เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าอยากรู้ ถามผมมาก็ได้” ศตวรรษยิ้มเศร้า ศิลาได้ยินอย่างนั้น ก็เห็นใจชายหนุ่ม
“คุณหมอคงเหงามากใช่มั๊ยครับ”
ศตวรรษพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดต่อ “ไม่รู้สิครับ เหมือนกับว่าไม่เคยมีใครเข้าใจผมจริง ๆ เลยสักคน” เขายกเบียร์ขึ้นจิบแล้วถอนหายใจ “ยิ่งครอบครัวผมนะยิ่งแล้วใหญ่ เตี่ยกับม้าผมรู้ไม่ได้เป็นอันขาดเลย”
“แล้วภรรยาคุณล่ะครับ”
“เค้ายังเด็กและเค้าก็ ไงล่ะ ถูกเลี้ยงมาแบบโบราณหน่ะ คงรับไม่ได้หรอกครับ”
“ผมเข้าใจนะ ผมเข้าใจ”ศิลาตอบรับ
“ผมคบกับใครก็เหมือนกับว่าไม่มีใครเข้าใจผมเลย “ ศตวรรษร้องไห้ออกมาเบา ๆ ศิลาเห็นอย่างนั้นก็เข้าไปโอบกอดชายหนุ่มเพื่อปลอบใจ
เขากอดชายหนุ่มที่ร้องไห้ออกมา พลางปลอบโยน
 “ผมเข้าใจนะครับ”และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อให้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้น ศตวรรษนั้นกอดศิลาตอบเช่นกัน จนสักพักเขาก็สงบลง ศตวรรษกอดตอบศิลาแน่นขึ้น แล้วเงยหน้าขึ้นไปบอกกับเจ้าของอ้อมแขน
“ขอบคุณนะครับ”
ศิลาไม่พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มที่บอกว่าเขาเข้าใจชายหนุ่ม ศตวรรษมองหน้าชายหนุ่มขอบคุณและขึ้นไปสัมผัสริมฝีปากของศิลาทันที
ศิลาเองก็ตอบรับจุมพิตอ่อนโยนนั้นเช่นกัน พวกเขาดื่มด่ำกับสัมผัสของกันและกันอยู่สักพักก็ละออกมา
“คืนนี้คุณอยู่กับผมได้มั๊ย” ศตวรรษกระซิบแผ่วข้างหู ศิลามองหน้าชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มที่แฝงความหมายลึกซึ้ง

   เมื่อถึงห้องพักของศตวรรษพวกเขาก็ไม่รอช้าที่จะสานต่อความต้องการซึ่งกันและกัน เขามองดูเนื้อตัวขาวสะอาดที่ตอนนี้อมชมพูเพราะเลือกสูบฉีดภายในอย่างลุ่มหลง ศตววรษเองก็มองชายหนุ่มอย่างลุ่มหลงเช่นกัน เขาพลางจูบไปทั่วกล้ามเนื้อสวยงามของศิลานั้นอย่างหลงไหลและต้องการ ถึงเวลาแล้วที่คนเหงาสองคนจะได้มีความสุขร่วมกันสักที
   ถึงแม้ศิลาจะเพิ่งเคยมีคนอื่นนอกจากพีร์ แต่ด้วยประสบการณ์และความต้องการตามธรรมชาติที่สะสมของเขา ทำให้เป็นไปโดยไม่ยาก เขาเข้าใจแล้วว่าคนมีประสบการณ์เป็นอย่างไร เพราะศตวรรษเองก็เร่าร้อนใช่ย่อยกับการตอบสนอง
   แต่เขาก็เข้าใจชายหนุ่มดีว่าสิ่งนี้คงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้ชายหนุ่มมีความสุขจากการเป็นตัวของตัวเองได้ ศิลายอมรับว่าเขามีความสุขมากกับเกมส์รักเมื่อครู่นี้ ชายหนุ่มลูบผมนุ่มของคนในอ้อมอกอย่างเห็นใจและพากันเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเป็นสุข

  ศิริพจน์กับแคทเธอรีนนั้นมาดูดัชนีซื้อขายที่ตลาดหุ้นแห่งหนึ่งตามปกติของพวกเขา ในวันนี้หญิงสาวสังเกตว่าชายหนุ่มดูแปลกไป เหมือนคนที่กังวลอะไรสักอย่าง เธอคิดว่าชายหนุ่มคงจะเกร็งกับหุ้นบางตัวที่มีแนวโน้มไม่แน่นอนในสัปดาห์นี้ หรือไม่ก็กำลังลังเลว่าจะขายทิ้งดีหรือไม่
“แคทครับ อยู่ที่นี่นะครับเดี๋ยวผมมา” ชายหนุ่มบอกหญิงสาวเรียบ ๆ
“ค่ะ” เธอรับคำ เขากำลังจะเดินปลีกตัวไป แต่เธอก็นึกขึ้นได้
“พจคะ”
“ครับแคท”
“จะให้ดูตัวไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”
“อ่อ เหมือนเดิมครับ” เขาตอบแค่นั้นและวิ่งออกไป แคทเธอรีนไม่สงสัยอะไร ชายหนุ่มคงมีธุระกับเพื่อนนักลงทุนคนอื่น ๆ หรือไม่ก็คงจะไปจัดการอะไรบางอย่าง
ผ่านไปประมาณห้านาทีศิริพจน์ก็ยังไม่กลับมา แต่แคทเธอรีนก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากเพลิดเพลินกับการดูดัชนีข้างหน้า เธอไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ผู้คนในห้องต่างก็ทยอยออกไปจนเหลือแต่เธอคนเดียวแล้ว จนกระทั่งจู่ ๆ จอขนาดใหญ่ตรงหน้าก็ดับพรึ่บลงทันที
แคทเธอรีนนั้นตกใจเป็นอย่างมาก เธอมองซ้ายมองขวาก็พบว่าเหลือแค่เธอคนเดียว แต่จู่ ๆ หน้าจอดัชนีก็กลับมาทำงานอีกครั้ง
 แต่คราวนี้ไม่ปรากฏดัชนีต่าง ๆ อย่างที่เคย แต่กลับเป็นคำพูดที่เหมือนใครสักคนกระทำการนี้เพื่อเธอ ตัวอักษรจากไฟสีเขียวนั้นค่อย ๆ ปรากฏมาทีละคำ

“KATHERINE”  “Will”  “You” “ Mary”  “Me?”

  แคทเธอรีนตกใจที่สุด เธอค่อย ๆ หันหลังไปก็พบว่าศิริพจน์นั้นยืนยิ้มอบอุ่นให้เธออยู่ เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเธอที่ยืนอึ้งอยู่ ชายหนุ่มเข้ามาจับมือหญิงสาว แคทเธอรีนตกใจที่ชายหนุ่มขอเธอแต่งงานจนแทบพูดไม่ออก
“พจ....คุณ”
“ครับ ผมเอง” ศิริพจน์รับคำ “แคทครับ ขอบคุณนะครับที่อยู่ข้าง ๆ ผมมาตลอด”
“แล้วคุณ คุณไม่ได้รักคุณพีแล้วเหรอคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “คุณไม่รู้เหรอครับว่าผมรักคุณ”
หญิงสาวเองก็ส่ายหน้าเหมือนกัน ชายหนุ่มเลยตอบให้
“ผมไม่รู้นะว่าผมรักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็ลืมไปแล้วว่าครั้งนึงผมเคยพบเจอกับความทุกข์ เมื่อผมมีคุณ”
หญิงสาวรับฟังอึ้ง ๆ
“แต่งงานกับผมนะครับ”
 แคทเธอรีนพยักหน้าและคนทั้งสองก็สวมกอดกันทันทีท่ามกลางเสียงเฮจากคนข้างนอกห้องกระจก หญิงสาวตกใจไม่เชื่อว่าจะมีคนดูเยอะขนาดนี้ เธอปาดน้ำตาน้อย ๆ และหัวเราะกับคนรัก ที่ขอเธอแต่งงานแบบไม่คาดฝัน คนทั้งสองสวมกอดกันอีกครั้งในขณะที่จอดัชนีกลับมาเป็นปกติ และคนทั้งหลายก็เข้ามาในห้องตามเดิม

“อืม ได้แต่งกันสักทีนะลูก” พ่อกับแม่ของศิริพจน์เดินเข้ามาสมทบ แคทเธอรีนเองก็ตกใจ เธอไม่คิดว่าการขอแต่งงานครั้งนี้จะเป็นงานใหญ่เลย
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้
“หวัดดีลูก เอ้อออ ใช้ได้จริง ๆ นะเจ้าพจ พ่อก็นึกว่าแกจะไม่ยอมแต่งงานกับหนูแคทซะแล้ว” คนเป็นพ่อเข้ามาตบไหล่ลูกชาย
“ไม่ได้หรอกครับ หมั้นกันไว้นานเดี๋ยวแคทเค้าเสียหาย”
“อืม ดีลูกดี แม่ก็ว่าอย่างนั้น”
   ศิริพจน์และครอบครัวหันมายิ้มให้กันอย่างอบอุ่น ก่อนจะเดินออกไปด้วยกันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า  คนเป็นพ่อแม่นั้นดีใจที่สุดที่ลูกชายจะได้แต่งงานกับคนที่พวกเขาเลือกให้อย่างเต็มใจ ส่วนศิริพจน์และแคทเธอรีนนั้นก็ได้เติมเต็มให้กันและกันในทุกอย่างโดยสมบูรณ์


ปล.ตอนที่ 11 (ตอนหน้า) ตอนจบ นะคะ  

ขอบคุณมาก ๆๆ ค่ะทุก ๆๆๆ คน

[andy_kwan]

ดูเหมือนทุกคู่จะลงตัวแล้วนะ   คงจะจบด้วยรอยยิ้มของทุกคน    อิอิอิ

[roseen]

 

[bbyuqin]

ดีใจจังเลย มองเห็นว่าแต่ละคู่ก็ลงตัวอย่างมีความสุข อิอิ...

[silverspoon]

ทู้ตกไปหน้าสองแล้ว ไม่ทันเห็นตอนใหม่งิ

ทุกคนมีความสุขก็ดีแล้วเนอะ

เสียดายนิดๆ ที่จะจบแล้ว คุณน้ำพริกแมงดา ไม่เขียนเรื่องใหม่เหรอจ๊า

[leeteuk]

ดีค่า หนูชอบเรื่องนี้มากเลยค่า  จะถึงตอนจบซะล่ะ 

เลยเข้ามารอ จะ 1 อาทิแล้วนะค่ะ  ยังไม่มาต่ออีกหรอค่า

ถึงยังไงก้อจะรอค่า  รอ รอ รอ   

[roseen]

ยังไม่มาอีกเหรอ

[TanyaPuech]

เหมือนจะแฮปปี้ทุกคู่น่ะ มาต่อเร็วๆๆๆน๊า

[kokikung]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน

อัพใกล้จบแล้ววววววว

พีน่ารักเนอะ

แต่หยกคงสมหวังกะคุณหมอแล้วมั้ง

ฮ่าๆๆๆๆๆคนนี้คงทำให้ลืมพีได้

แต่คุณแพรวเป็นคนที่ประเสริฐจริงๆๆให้ตายเถอะถ้า

ถามว่าชอบตัวให้ในเรื่องนี้1ในนั้นก้คงมีคุณแพรวด้วยแน่ๆๆ

[BeeRY]

เป็นตอนพิเศษที่มีความสุขมากๆเลย...รอตอนจบที่คงแฮปปี้เอ็นดิ้ง อิอิ

[torto]

รออยู่น้า.....รีบมาต่อให้จบเถอะ

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่หายไปนาน ๆ เพราะว่ามีงานเข้าค่ะ  
1. การบ้าน รายงาน และพีเซ็นต์เยอะมาก ๆ เลยค่ะ ไม่มีเวลามาทำเรื่องของน้องพีต่อเลย
2. ไฟล์เรื่องของน้องพีตอนสุดท้ายได้ทำลายตัวเองจากการแฮงค์ของคอมพิวเตอร์   และก็หายไปหมดเลยค่ะ  o22ซึ่งก็โชคดีที่เหลือแต่ตอนจบตอนเดียวที่ต้อง "เขียนใหม่"

แต่ก็มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะทุกคนที่ติดตามมาตลอด อย่างที่เคยบอกหล่ะค่ะว่า ถ้าน้องพีมีตัวตนจริง ๆ เค้าคงดีใจที่ผู้อ่านรักและเป็นห่วงเค้าขนาดนี้ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ

ตอนที่ 11

“คุณแจ๊คเราจะมาทันพจมั๊ยอ่ะ” พีร์หันไปถามพลกฤษณ์ขณะที่รีบเร่งมาส่งศิริพจน์ที่สนามบิน
“ทันน่าพี..” เขาตอบไม่ให้พีร์กังวล เพราะลึก ๆ แล้วเขาก็กลัวเหมือนกันว่าจะมาส่งรุ่นน้องไม่ทัน
“ผมกลัวมาไม่ทันอ่ะ”พีร์กระวนกระวาย
“อืม เกทไหนนะ เกทนี่ใช่มั๊ยคุณแจ๊ค”  เขาเพื่อความแน่ใจ
“อืม”
พวกเขามองหาศิริพจน์ และก็หันไปเจอชายหนุ่มกับแคทเธอรีนกำลังนั่งรอเวลาอยู่ พลกฤษณ์กับพีร์จึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปทักทาย
“พจจจจจ”
“อ่าว พี พี่แจ๊ค” ศิริพจน์ยิ้มออกมาเพราะดีใจที่คนทั้งสองมาส่ง
“สวัสดีค่ะ” แคทเธอรีนทักทายและยิ้มให้พีร์อย่างเป็นมิตรตามเคย
“พจจจ พีกลัวว่าจะมาส่งพจไม่ทันหน่ะรู้มั๊ย”
“เหรอ..ขอบใจมากนะที่มาส่งผม” เขาบอกกับพลกฤษณ์ต่อ “ขอบคุณนะครับพี่แจ๊ค”
“อะไรกัน พี่ต่างหากที่ต้องขอบใจที่แกอุตส่าห์บินมาเยี่ยม”  เขาถามต่อ “แล้วนี่ไปสิงค์โปร์แล้วกลับอังกฤษเลยใช่มั๊ย”
“ใช่ครับพี่ กลับไปเคลียร์ที่นู่นต่อ”
“แล้วนี่ครอบครัวพจล่ะ” พีร์ถาม
“เพิ่งไปเมื่อกี๊นี่หล่ะ”
“อืม”
“พี่ดีใจด้วยนะพจ น้องแคท”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่แจ๊ค”
“พีเองก็ดีใจกับพจนะ พจกับคุณแคทได้แต่งงานกันจริง ๆ แล้ว พีดีใจด้วยนะ” เขาหมายความว่าคนทั้งสองรักกันจริง ๆ และได้อยู่ด้วยกัน
“อืม..ขอบใจนะพี” ศิริพจน์ยิ้มรับ
พวกเขาคุยกันสักพักก็ได้ยินเสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่อง เวลาแห่งการร่ำลาของพวกเขาก็มาถึง
“ผมไปก่อนนะครับพี่แจ๊ค”
“อืม”  พลกฤษณ์รับคำและตบไหล่รุ่นน้องอย่างให้กำลังใจ “โชคดีนะ ขอให้ทุกอย่างราบรื่น แต่งงานกันเมื่อไหร่บอกล่ะ คราวนี้พี่ไปกันแน่ ๆ”
“ครับ ขอบคุณครับพี่”
ศิริพจน์กันมาพูดกับพีร์ “คุณอ่ะดูแลตัวเอง และก็เป็นเด็กดีของพี่แจ๊คนะ”
“อืม”  พีร์รับคำยิ้ม ๆ คนทั้งสองสวมกอดกันอีกครั้ง ศิริพจน์ลูบผมพีร์ที่อยู่ในอกเบา ๆ แต่พอเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาไม่พอใจของพลกฤษณ์มองเขาอยู่ เขาจึงคลายอ้อมกอดจากตัวพีร์
“เดินทางปลอดภัยนะ พจ คุณแคท”
“ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะคะคุณพีร์ สวัสดีค่ะพี่แจ๊ค” เธออำลาโดยการยกมือไหว้ชายหนุ่มและโบกมือให้พีร์ คนทั้งสองเองก็โบกมือให้กับศิริพจน์และแคทเธอรีนที่เดินเข้าประตูผู้โดยสารขาออกไปเช่นกัน
คนทั้งสองเดินมาเรื่อย ๆ โดยที่พลกฤษณ์นั้นไม่พูดอะไร พีร์รับรู้ได้ว่าคนรักนั้นงอนเขาแน่ ๆ จึงถามออกไป
“คุณแจ๊ค เมื่อกี๊งอนผมเหรอ”
พลกฤษณ์ไม่พูดอะไรนอกจากมองพีร์นิ่ง ๆ ถึงแม้เขารู้ว่าคนทั้งสองไม่มีอะไรกันแล้วก็ตาม แต่เขาก็ไม่ชอบอยู่ดีเวลาเห็นพีร์กอดกับคนอื่น
“ผมกับพจไม่ได้มีอะไรกันแล้วนะ”
“ก็ผมไม่ชอบอ่า” เขาตอบมาแบบเสียไม่ได้ “เนี่ย รู้มั๊ยว่าตอนผมป่วยอ่ะ ผมยอมให้คนอื่นกอดคุณมาเยอะเลยนะ คราวนี้ผมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”
“โธ่...คุณแจ๊ค” พีร์ยิ้มขำ คนรักของเขาทำไมคิดมากเรื่องนี้ไปได้ “ก็ตอนนี้คุณหายดีแล้วหนิ ใครจะกล้ามายุ่งกับผม”
“ไอ้หยกไงล่ะ” เขาไม่ยอม
“ไม่เอาน่าคุณแจ๊ค....” พีร์ไม่อยากให้เขาน้อยใจ “จำไม่ได้เหรอว่า ตอนที่คุณกลับมาเจอผมตอนเข้าหอ ผมบอกกับคุณว่าไง”
พลกฤษณ์มองคนรักด้วยสีหน้าดีขึ้น
“ตอนนั้นผมพูดจริง ๆ นะ ผมมีความสุขมากเลยนะที่ผมจะมีคุณ”
พลกฤษณ์ยิ้มออก เขาจับมือคนรักเดินไปด้วยกัน จากการที่ได้ยินพีร์พูดอย่างนั้น ทำให้เขาเบาใจไปหลายเรื่อง

   คืนนี้เป็นคืนแรกที่พลกฤษณ์จะนอนโดยที่มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง ช่วงหลังมานี้ คนเป็นปู่กับย่าตัดสินใจนำพอลมาอยู่ด้วยเพราะว่ากลัวว่าเด็กน้อยทำให้พีร์ที่ดูแลพลกฤษณ์อยู่แล้วต้องเหนื่อยขึ้นไปอีก พอลจึงไม่ได้มานอนคั่นกลางระหว่างคนทั้งสองอีกต่อไป คนทั้งสองที่ตอนนี้นอนเคียงข้างกันมองหน้ากันยิ้ม ๆ พลกฤษณ์ทำหน้านึกอะไรออกจึงลุกไปหยิบของบางอย่างในห้องแต่งตัวให้พีร์ เขาเดินยิ้นพร้อมถือกล่องเล็ก ๆ มาให้พีร์กล่องหนึ่ง
“อะไรอ่ะคุณแจ๊ค” พีร์สงสัย
“อ่ะนี่” เขายื่นกล่องน้ำหอมให้พีร์ เมื่อเปิดออกมาก็เป็นขวดน้ำหอมสีส้มสดใส
“ให้ผมเหรอ”
พลกฤษณ์พยักหน้า
“ขอบคุณนะ” พีร์ตอบรับอย่างตื่นเต้น “ไปหามาจากไหนเนี่ยะ รู้มั๊ยว่าผมชอบกลิ่นนี้มากเลยนะ แต่เมืองไทยรู้สึกจะไม่เอามาขายแล้ว”
“ใช่ คุณเลยใช้กลิ่นอื่นไงล่ะ”
พีร์มองหน้าพลกฤษณ์อย่างสงสัย “แล้ว คุณรู้ได้ไงว่าผมเคยใช้กลิ่นนี้”
“ก็ ตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรกอ่ะ ตอนนั้นคุณใช่น้ำหอมกลิ่นนี้ใช่มั๊ย”
พีร์ทำหน้านึก “เอ...ตอนนั้น ที่งานปีใหม่ของพ่อพจน์ใช่มั๊ย ผมไม่ได้ใช่กลิ่นนี้แล้วหนิ”
“ไม่ใช่” พลกฤษณ์ส่ายหน้าน้อย ๆ “ตอนที่ผมเจอคุณที่ฮ่องกงอ่ะ”
พีร์คิดตามและมองหน้าชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจที่สุด “นี่คุณจำได้ด้วยเหรอคุณแจ๊ค”
“อืม จำได้สิ”
“คุณแจ๊ค....” พีร์พูดไม่ออก
“อืม ผมจำได้ดีเลยนะ ว่าคุณแต่งตัวยังไง กินอะไรบ้าง แล้วก็มองผมยังไง”
พีร์เงียบ แต่ก็อยากฟังชายหนุ่มพูดต่อ
“ไม่รู้สิ ผมมองตามคุณหลังจากที่ลากันแล้ว ผมรู้สึกว่าคุณน่ารักดี”
“เหรอ” พีร์เขิน “อ้วน ๆ กลม ๆ ขาใหญ่ ๆ อย่างผมเนี่ยะนะ”
“อืม ใช่” พลกฤษณ์สมทบ “ไม่ใช่อ้วนธรรมดานะ แถมยังเชิดใส่ผมด้วย แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมถึงได้รู้สึกว่าคุณน่าสนใจดี”
พีร์ยิ้มเขิน นี่แสดงว่าพลกฤษณ์นั้นชอบเขามานานกว่าที่เขาคิดไว้ใช่ไหมนี่
“คุณแจ๊คอ่ะ...”
“อืม น้ำหอมเนี่ยะ ผมฝากไต่ก๊อซื้อมานะ ผมก็ชอบกลิ่นนี้นะ ผมว่ามันเหมาะกับคุณดี” พลกฤษณ์ตัดบท เพราะเขาเองก็เขินเหมือนกัน
“ขอบใจนะ” พีร์รับคำ
“เปลี่ยนจากคำขอบใจเป็นอย่างอื่นได้ป่ะ” ชายหนุ่มอ้อน
  พีร์รู้งาน เขามองชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ แต่ก็หอมแก้มชายหนุ่มทั้งสองข้าง ชายหนุ่มเองก็เช่นกันที่ก็หอมแก้มคนรักตอบ พวกเขาสวมกอดกันและก็หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเขิน ๆ และล้มตัวลงนอนโดยที่พลกฤษณ์นั้นซบอกอิ่มของคนรักอย่างมีความสุข
“เอ้ออ ผมเกือบลืม” เขาผละออกมาช้า ๆ “มีหนังสือให้เราไปถ่ายแบบหน่ะพี”
“ถ่ายแบบเหรอ” พีร์ทวนคำอย่างกรุ่นคิด
“อืม ผมว่าน่าสนใจดีนะ เลยมาคุยกับคุณ”
“เหรอ เป็นหนังสือหรืออะไรล่ะ” พีร์ถาม เพราะว่าหลังจากที่พวกเขาสองคนเป็นที่รู้จักของสังคม ก็เป็นที่ต้องการของบริษัทโฆษณา นิตยสาร งานอีเวนท์  และรายการโทรทัศน์มากมาย แต่พีร์กับพลกฤษณ์นั้นไม่สนใจยกเว้นว่าพวกเขาเห็นว่าเหมาะสมจริง ๆ
“ก็นิตยสารอ่ะ ไงดี คือเป็นแนวท่องเที่ยวอ่ะ อารมณ์ฮันนีมูนของคู่รัก ทำนองนั้น”
“เหรอ” พีร์พูดต่อ “เค้าให้เราไปถ่ายแบบให้ ก็แสดงว่าเราจะได้ไปเที่ยวกันใช่มะ”
“อืม” พลกฤษณ์ตอบรับ
“จะดีเหรอคุณแจ๊ค แล้วเค้าบอกยังอ่ะว่าจะให้เราไปที่ไหน”
“เค้ายังไม่กำหนดมานะว่าที่ไหน ผมก็ไม่ได้รับปากเค้าเพราะผมอยากคุยกับคุณก่อน แล้วคุณว่าไงอ่ะ”
พีร์มองหน้าคนรักแบบขอเวลาตัดสินใจ เขาก็ตอบชายหนุ่มทันทีไม่ได้เช่นกัน


“หะ แกเนี่ยะนะ....ไปถ่ายแบบ” เขียวที่ตอนนี้มาช้อปปิ้งกับพีร์ที่ห้างดังแทบไม่เชื่อกับหูว่าพีร์จะไปถ่ายแบบ ไม่ใช่ว่าพีร์รูปร่างหน้าตาไม่ดี แต่เธอรู้ว่าเพื่อนคนนี้ขี้อายแค่ไหน
“ก็ยังไม่ได้รับปากเค้า ชั้นว่ามันก็น่าสนใจดีเลยมาเล่าให้แกฟัง” พีร์ตอบเพื่อน
“ก็ดีนะ คงจะเก๋ดี...ว่าแต่เค้าบอกหรือยังว่าให้ไปถ่ายกันที่ไหน”
“ยังเลย ชั้นกับคุณแจ๊คยังไม่ได้คุยกับทีมงานเค้าเลย แต่ถ้าไปทะเลชั้นไม่ไปจริง ๆ ด้วย เกิดมาก็เห็นแล้ว แถมตอนเรียนก็ชอบไปรับน้องที่ทะเลกันอีก น่าเบื่อชะมัด”
“อืม พอเข้าใจนะ แกก็เป็นสาวใต้ใกล้ทะเลซะขนาดนั้น”เขียวตอบรับ
“แล้วนี่นายแบบเป็นใครล่ะ หล่อมั๊ย ชั้นว่าคงต้องหล่อมากแน่ ๆ เลยไม่งั้นแกคงไม่มาลังเลอย่างนี้หรอก เค้าเอานายแบบหล่อ ๆ มาล่อแกเหรอ”
“บ้า มีที่ไหนล่ะ ก็คุณแจ๊คนี่ไงล่ะ อย่าลืมสิว่าพวกชั้นขายเป็นแพคคู่จ้ะ”
“อ่อ ก็ดีนะคะ ฮันนีมูนกัน สวย ๆ”
“อืมใช่...แล้วว่าแต่แกเถอะค่ะ ท้องห้าเดือนแล้วยังหนีสามีมาช้อปปิ้งได้อีกนะคะ ได้ข่าวว่ามาร์โค่ไม่ให้แกขับรถหนิ แต่นี่แกขับไปรับชั้นที่บ้านเองมันยังไงหะเขียว”
“ก็จะให้ทำไงล่ะ” เขียวพูดเซ็ง ๆ “จะให้ชั้นนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บ้านเหรอ นี่ก็ไม่ยอมให้ชั้นไปช่วยที่ร้านอีกนะ โอเค ชั้นก็ชอบอยู่บ้าน แต่มันก็เบื่อนะ ชั้นก็เลยขับรถชวนแกช้อปปิ้งไง”
“เออ แล้วแกทะเลาะกันบ่อยมั๊ย” พีร์ถาม เพราะว่าเขารู้ดีว่าเขียวนั้นเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมอยู่ใต้อะไรง่าย ๆ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างเขียวกับชีวิตแต่งงานมันจะเป็นยังไง
“มีบ้าง” เขียวตอบตรง ๆ “ก็เรื่องทั่ว ๆ ไปหล่ะ”
“เหรอ...”
“อืม”
“แล้วนี่เค้าจะว่าอะไรแกมั๊ยเนี่ยะขับรถมาอย่างนี้”
“แน่น้อนนน” เขียวพูดอย่างไม่สนใจ “แต่ชั้นไม่ได้เอารถเค้ามาขับนะ นี่มันรถชั้น เค้ายึดกุญแจไม่ได้อยู่แล้ว ชั้นรู้ว่าเค้าเป็นห่วง แต่ก็อย่าเวอร์ได้ป่ะ”
“อ่าจ้ะ คุยกันเองก็ละกันเรื่องนั้น ว่าแต่ แกไปอัลตร้าซาวด์น้องในท้องมายังเนี่ยะ ผู้หญิงหรือผู้ชายฮะ”
“ผู้ชายค่า” เขียวพูดต่อ “ก็รู้สึกดีนะคะ ที่มาร์โค่มีฝีมือในการทำ เพราะเค้าบอกว่า ทำลูกชายยากกว่าทำลูกสาว แต่ตอนโดนทำชั้นไม่รู้นะว่ายากหรือเปล่า รู้แค่ว่าสนุกม๊ากก มากค่ะ ฮ่ะ ๆๆๆ”
พีร์ขำเพื่อนที่ปล่อยความทะเล้นทะลึ่งออกมา “แหมนังเขียว ท้องอยู่ก็ยังไม่เลิกแรงอีกนะ แต่ก็ขอให้ลูกหล่อเหมือนพ่อนะจ๊ะ”
“ค่ะ แน่นอน” เธอลูบท้องเบา ๆ พร้อมคุยกับเด็กในครรภ์ “ขอให้หล่อและดีเหมือนพ่อ ฉลาดเหมือนแม่ แต่อย่าเป็นตุ๊ดแบบน้าพีนะจ๊ะลูก”
“นังเขียว!” พีร์ไม่ยอม “อยากคลอดก่อนกำหนดมั๊ยฮะ”
“อ่อลืมไป แกก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนี่นา...ผู้หญิงยุคใหม่มีไข่ยืนเยี่ยว หุหุหุ”
เขียวไม่พูดอะไรอีกนอกจากจิกหน้าใส่เพื่อน พีร์เองก็ไม่ยอมเหมือนกัน แต่ระหว่างนั้นเขาก็หันไปเห็นศิลาที่ยืนอยู่คนเดียว พีร์เลยนิ่งไป และบอกกับเขียวว่า
“เดี๋ยวชั้นมานะแก”
“อืม” เขียวรับคำ และเดินไปนั่งรอที่ม้านั่ง
พีร์เข้าไปสะกิดศิลาเบา ๆ ให้หันมา ชายหนุ่มมีสีหน้าดีใจเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนเข้ามาทัก
“สวัสดีครับพี่หยก” พีร์ทักทายอย่างสุภาพตามเคย
“ครับ น้องพี” ศิลายิ้ม ๆ เขาดีใจเหลือเกินที่ได้พบกับพีร์อีก
“พี่หยกสบายดีนะครับ แล้วนี่พี่แพรวมาด้วยหรือเปล่าครับเนี่ยะ”
“เปล่าครับ คือ พี่มากับ...” ศิลาอธิบายไม่ถูก แต่ศตวรรษก็เดินเข้ามาพอดี
“คุณหยก...”
พีร์มองหนุ่มตี๋ร่างสมส่วนตรงหน้า เขามองพีร์อย่างเป็นมิตรเช่นกัน และปลีกตัวออกไปให้ศิลาได้คุยกับพีร์ต่อ
“พี่หยกคบกับคุณคนนี้เหรอครับ” พีร์ถามตรง ๆ เพราะด้วยความเป็นเหมือน ๆ กันเลยทำให้ดูออกไม่ยาก
“ครับ..” ศิลาตอบรับยิ้ม ๆ
พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ “เหรอครับ...พีดีใจด้วยนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
“อืม พีขอตัวก่อนนะครับ บอกพี่แพรวด้วยนะครับว่าพีคิดถึง”
“ครับ”
“สวัสดีครับ” พีร์ยกมือไหว้ชายหนุ่มและเดินกลับมาหาเพื่อน ศิลามองตามร่างอวบนั้นด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขายังรักพีร์เหมือนเดิม
ศตวรรษที่เดินมาสมทบมองชายหนุ่มและเด็กหนุ่มที่เดินออกไป เขาถามศิลาว่า
“น้องคนนี้ใช่มั๊ยครับที่คุณเล่าให้ผมฟัง”
ศิลาพยักหน้าเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มมุมปาก
“น่ารักดีนะครับ”
“อืม ครับ” ศิลารับคำ
“คุณชอบคนอวบ ๆ เหรอครับ” ศตวรรษถาม
“ก็ ไม่รู้สิครับ ทำไมเหรอครับหมอ”
“เดี๋ยวผมจะได้ขุนตัวเองให้อ้วนๆ ไงล่ะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ หมอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” ศิลาพูดต่อ “ผมชอบที่หมอเป็นตัวหมอนะ”
ศตวรรษเขินเลยตีแขนชายหนุ่มเบา ๆ ศิลายิ้มพร้อมกับยีผมคนรักเล่น คนทั้งสองมองหน้าแล้วยิ้มออกมาพร้อมกันอย่างมีความสุข

 “ใครหน่ะแก...ใช่คุณหยกหรือเปล่า” เขียวถามพีร์ที่เดินมาหา เธอก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้จักศิลาและรู้ว่าเพื่อนของเธอเคยเป็นเด็กฝึกงานที่บริษัทของเขาเพราะว่าปลื้มชายหนุ่ม
“อืม ใช่” พีร์รับคำนิ่ง ๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัย
“ตัวจริงเค้าดูดีมากเลยเนอะ”
“อื้อ..ดูดี”
“แล้วแกเลิกกรี๊ดเค้าหรือยังล่ะ” เขียวถามเพราะเธอรู้ว่าเมื่อก่อนนั้นพีร์นั้นปลื้มชายหนุ่มเอามาก ๆ
“เลิกแล้วหล่ะ ชั้นก็มีของชั้นแล้ว แถมหล่อกว่าตั้งเยอะ ชั้นจะไปสนใจคนอื่นทำไม” พีร์ตอบยิ้ม ๆ
“ก็จริงอ่ะ คุณแจ๊คเค้าเป็นผู้ชายที่หล่อจริง ๆ หล่ะ และก็เป็นคนที่โอเคนะ นิสัยดีและก็รักแกมาก ๆ ด้วย ๆ”
“แน่นอน...แต่ห้ามฟินส์ของชั้นนะ”
“โอ๊ยไม่อยู่แล้ว เผอิญว่าชอบของนอกค่ะ โกยซีหมี่คงจะสู้สปาเกตตี้ไม่ได้หรอกค่ะ ฮ่ะ ๆๆ”
“จ้ะ แม่คนมีผัวฝรั่ง” พีร์ว่าให้
“นังพี ๆๆ”
“หืม อะไร”
“เรื่องถ่ายแฟชั่นของแกเนี่ย ชั้นว่าก็แล้วแต่แกนะ แต่ถ้าเป็นชั้นชั้นก็เซย์เยสล่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ได้ทั้งไปเที่ยว และก็ได้แต่งตัวเก๋ ๆ เป็นนางแบบกันวันนึง แกคิดดูดี ๆ นะพีโอกาสแบบนี้มันไม่ได้มีกันทุกคนนะ”
“อืม ก็จริงของแก แต่ว่า ชั้นเนี่ยะนะ จะไหวเหรอ” พีร์กังวลเพราะความเป็นคนรูปร่างอวบอัดของเขา
“น่าไหวซี่...” เขียวให้กำลังใจเพื่อน
“ขอบใจนะ”  พีร์รับคำ เขาได้คำตอบแล้วว่าควรจะรับปากทางโน้นดีหรือไม่

และแล้วพีร์ก็ตกปากรับคำกับนิตยสารสำหรับการถ่ายแฟชั่น โดยทีมงานได้เลือกตัวเมืองเชียงใหม่เป็นสถานที่สำหรับถ่ายทำและแนะนำข้อมูลการท่องเที่ยวสำหรับคู่รักโดยเฉพาะคู่รักกระเป๋าหนักและมีรสนิยม พีร์และพลกฤษณ์ได้เยี่ยมชมสถานที่ต่าง ๆ ในตัวเมืองเชียงใหม่ที่ทีมงานเลือกมา เช่น บูทีคโฮเทลสุดล้ำสำหรับคู่รักที่ไม่อยากเหมือนใคร         ประตูท่าแพ ชุมชนวัดเกตุ สะพานนวรัฐ   และสุดท้ายกับการถ่ายทำบนเรือที่ใช้ล่องชมแม่น้ำปิง โดยพีร์และพลกฤษณ์นั้นดูดีด้วยฝีมือสไตล์ลิสคนเก่งและเสื้อผ้าแบรนเนมสำหรับภาพลักษณ์เรียบหรูดูดีและแฝงความเซ็กซี่เล็ก ๆ สำหรับตัวพลกฤษณ์  ซึ่งโดยปกติเขาก็จัดว่าเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดีมีเสน่ห์มาก ๆ อยู่แล้ว ยิ่งมาแต่งตัวแบบนี้เขาก็ยิ่งทำให้เขาดูหล่อเทพเข้าไปได้อีก
“คุณแจ๊คเนี่ยหล๊ออ หล่อนะคะ ถ้าหากว่าน้องพีไม่มาด้วยละก็ เจ๊รับรองว่าเสร็จเจ๊แน่ ๆ” ช่างแต่งหน้าเก็บอาการแทบไม่อยู่ขณะที่ช่วยคนทั้งสองแต่งตัว “หนูเบื่อเมื่อไหร่เจ๊ขอนะคะ”
“เอาไปเลยครับ” พีร์รับมุข
“จริงเหรอคะ พูดแล้วอย่าคืนคำนะคะน้องพี”
“นั่นสิ พูดจริงเหรอที่รัก” พลกฤษณ์ที่ตอนนี้เปลือยช่วงบนเข้ามาสมทบเขามิวายเล่นกับช่างแต่งหน้าด้วยการเข้าไปโอบไหล่เจ้าตัว ช่างแต่งหน้านั้นกรี๊ดออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ส่วนพีร์นั้นก็ยิ้มขำกับเจ๊ช่างแต่งหน้ามากกว่าจะออกอาการหึงหวง

  การทำงานของคนทั้งคู่นั้นราบรื่นดีไม่มีปัญหาทั้งในและนอกสถานที่ พีร์และพลกฤษณ์นั้นถ่ายทอดอารมณ์คู่รักได้ตรงตามโจทย์ที่ทีมงานวางไว้เป็นอย่างดี และด้วยความเป็นคู่รักตัวจริงของคนทั้งคู่นั้นทำให้ทีมงานช่างภาพไม่ต้องอธิบายอะไรมาก ภาพทุกภาพของคนทั้งสองก็สื่อถึงอารมณ์ของคู่รักที่มีความสุขได้เป็นอย่างดี
  และเซตสุดท้ายบนเรือล่องแม่น้ำปิงยามอาทิตย์ใกล้จะตกดิน พีร์และพลกฤษณ์นั้นยังไม่เหนื่อยโดยยังโพสท่าหวาน ๆ ตามการแนะนำของทีมงานช่างภาพ
“นั่นหล่ะครับดีครับดี...น้องพีเงยหน้าขึ้นนึดนึงครับ ดีครับ เยี่ยม”
ช่างภาพยังรัวชัตเตอร์ไปเรื่อยทั้งภาพเดี่ยวและคู่ โดยคนทั้งสองได้รับคำชมไม่ขาดปากจากตากล้อง โดยเฉพาะภาพคู่ที่เสียงเสียงกรี๊ดเบา ๆ จากทีมงานหลังกล้องได้เป็นระยะ ๆ
“ครับ นั่นหล่ะครับดีครับดี โอเคครับน้องพีร์ซบไหล่คุณแจ๊คนิดนึงนะครับ  ดีครับ..”
คนทั้งสองโพสท่าหวาน ๆ กันเป็นธรรมชาติ พีร์เปลี่ยนอิริยาบทมาเป็นสบตากับชายหนุ่มในระยะปลายจมูกในมุมย้อนแสง พวกเขามองตากันตามปกติ แต่นั้นทำให้ทีมงานทุกคนกรี๊ดออกเพราะว่าอินกับอารมณ์ของคู่รักที่เห็นตรงหน้า
“ดีครับ ดี สวยมากครับ” ตากล้องยังไม่หยุดรัวชัตเตอร์ และพูดต่อ “โอเคครับ พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว ขอรูปสวย ๆ ส่งท้ายหน่อย..”
พลกฤษณ์ยิ้ม และสัมผัสริมฝีปากคนรักเบา ๆ ในอริยาบทเดิม เพียงเท่านั้น ทีมงานหลังกล้องทุกคนต่างก็แผดเสียงกรี๊ดออกมาจนเรือแทบล่ม
“โอเค ครับ เสร็จแล้ว สวยมากเลย” ช่างภาพกล่าวปิดงาน ทีมงานทุกคนต่างก็กุลีกุจอเข้ามารุมล้อมคู่รักทันที
“ตายแล้ว.....คุณแจ๊คน้ำแม่ปิงกลายเป็นน้ำเชื่อมหมดแล้วนะคะเนี่ยะ”
พลกฤษณ์ยิ้ม ๆ พีร์เองก็เขินมาก ๆ เหมือนกัน
“ขอบคุณคุณแจ๊คและน้องพีร์มากนะคะ” บก.แฟชั่นเข้ามาขอบคุณ “ร่วมงานกับคุณสองคนนี้สนุกดีค่ะ”
“ใช่ค่ะ เนี้ยะ งานเดินเร็วมากเลยนะคะ วันหลังมาถ่ายให้พวกพี่อีกนะคะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” พลกฤษณ์กับพีร์ขอบคุณ เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่างานถ่ายแบบจะไม่ยากอย่างที่คิด



3 เดือนต่อมา

“คุณแจ๊ค...รูปนี้คุณหล่อมากเลยอ่า” พีร์กับพลกฤษณ์นั่งดูผลงานของตัวเองด้วยกันในนิตยสารที่ตีพิมพ์แล้วพร้อมกับบทสัมภาสน์พวกเขาในเล่ม
“แล้วตัวจริงไม่หล่อเหรอ”
พีร์มองหน้าคนรักแบบแกล้งหมั่นไส้ “ชิ หลงตัวเอง..เค้ารีทัชเก่งหรอกคุณถึงได้ดูดี”
พลกฤษณ์ยิ้มขำ และดูนิตยสารต่อ เขาพูดกับพีร์ว่า
“เสียดายเนอะเราอยู่เชียงใหม่แค่สามวันเอง เราน่าจะอยู่สักอาทิตย์นึง”
“ไม่เอาอ่ะ เก้งกวางเยอะจะตาย” พีร์ขัดใจเมื่อนึกถึงตอนที่พวกเขาไปเที่ยวกลางคืนกันและมีแต่คนเข้ามารุมล้อมพลกฤษณ์
“ก็ เราก็อยู่กันเฉย ๆ ไง ไม่ได้ไปเที่ยว” เขาพูดต่อ “เอ หรือผมจะไปเปิดโชว์รูมที่นู่นดี คุณว่าไง”
“แล้วแต่คุณอ่ะ คุณว่าไง ผมก็ว่าตาม แต่ก็ทางทีดีทำรีเสริชก่อนดีกว่าเนอะ”
“อื้ม ใช่ๆๆ” เขารับคำ
“อุ๊ย รูปนี้ลงด้วยเหรอเนี่ยะ” พีร์ตกใจเมื่อเห็นรูปรักในแม่ปิงของพวกเขา พลกฤษณ์ยิ้ม ๆ เพราะพอใจในการถ่ายภาพของนิตยสาร
“คุณแจ๊คอ่ะแรง เค้าเขินนะตอนนั้นอ่ะ”
“ก็ทำไมล่ะ สวยดีออกเห็นมั๊ย”
พวกเขามองหน้ากันยิ้ม ๆ พลกฤษณ์ประชิดคนรักเพื่อจะมอบจูบให้แต่ทันใดนั้นมือถือของพีร์ก็ดังขึ้น พีร์ผละจากชายหนุ่มเพื่อกดรับโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าใครโทรมา
“ฮัลโหล เขียวเหรอว่าไง”
พลกฤษณ์ส่ายหน้า เขานึกเคืองที่เขียวมาขัดให้เขาหวานกัน
“ไม่ช่ายขรับ นี่ม่าโค่ เองนะ” ภาษาไทยกระท่อนกระแท่นจากคนเป็นสามีของเพื่อนที่โทรแทนทำให้พีร์สงสัย
“ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“คือ ตอนนี้เขียวคลอดลูกแล้วหน่ะครับ”
“จริงเหรอครับ!” พีร์ตื่นเต้นดีใจ พลกฤษณ์ก็มองด้วยสายตามีคำถาม
“มีอะไรเหรอที่รัก”
“เขียวออกน้องแล้วคุณแจ๊ค”
“อ่าวเหรอ..” เขาพยักหน้ารับรู้ ไม่นึกเคืองหญิงสาวแล้ว
พีร์พูดโทรศัพท์ต่อเพื่อถามเรื่องโรงพยาบาลและห้องพักฟื้นเพื่อจะไปเยี่ยมเพื่อนสาวของเขา เขาตื่นเต้นนักที่จะเจอกับสมาชิกใหม่ของครอบครัวเพื่อน

“ไงเขียว” พีร์ทักทายหญิงสาวที่หลับเอาแรงบนเตียง ผิวขาวนั้นระเรื่อด้วยเลือดที่สูบฉีด เธอปรับสายตาจนรู้ว่าเป็นใครจึงทักทายเพื่อนตามปกติ
“อ่าว หวัดดีค่ะคุณแจ๊ค พี”
“ตามสบายคุณเขียว เป็นไงมั่งครับเห็นมาร์โค่โทรไปบอกผม ผมก็รีบมากันเลย” พลกฤษณ์เองก็ตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กัน
“ก็เมื่อคืนปวดท้องหน่ะค่ะ เลยรู้ว่าคลอดแน่ ก็มาโรงพยาบาล ก็คลอดน้องตอนห้าทุ่มกว่า ๆ หน่ะค่ะ”
“แกคลอดเองหรือว่าผ่าอ่ะ”
“คลอดเองค่าา”
“เหรอ เจ็บมั๊ยอ่ะแก”
“อื้ม..” เขียวพยักหน้า “แต่พอเห็นหน้าลูกแล้วมันลืมเจ็บไปเลยหน่ะ ชั้นเห็นว่าลูกปลอดภัยชั้นก็หายเจ็บแล้ว”
พีร์พยักหน้ารับรู้เขาพอเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นเพศแม่ ณ จุดนี้
“อืม ผมถ่ายวิดิโอไว้ด้วยนะ” มาร์โค่บอกกับคนมาเยี่ยม
“เหรอ เก๋อ่ะ” พีร์ชอบใจ “แล้วนี่น้องไปไหนอ่ะ”
“อ่อ อยู่กับพยาบาลหน่ะ เดี๋ยวสักพักก็มา” มาร์โค่ตอบ
“แล้วครอบครัวแกล่ะเขียว เค้ามาเมื่อไหร่เหรอ”
“ม้าชั้นเพิ่งกลับไปมะกี๊เนี่ย คลาดกับแกแป๊บเดียวเอง”
“เหรอ ดีใจแทนมาม้าแกนะ มีหลานแล้ว”
“อืม...ขอบใจจ้ะ”
พวกเขาคุยกันสักพักพยาบาลก็อุ้มลูกชายของเขียวมา หญิงสาวลูบหน้าลูกชายอย่างรักที่สุด พีร์และพลกฤษณ์นั้นมองทารกน้อยความความเอ็นดู
“โหยย หน้าเหมือนมาร์โค่มากเลยอ่ะแก” พีร์อุทาน
“ก็ตั้งใจทำหนิคะ” เขียวตอบรับ
“แล้วตั้งชื่อกันไว้หรือยังครับเนี่ยะ” พลกฤษณ์ถาม
“ยังเลยครับ ต้องรอพ่อกับแม่ผมก่อนว่าท่านจะว่ายังไง”
พลกฤษณ์กับพีร์ยิ้มให้ครอบครัวตรงหน้า เขามีความสุขไปกับสมาชิกใหม่ผู้เป็นที่รักของครอบครัวของเพื่อน และก็จะเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาที่มีหน้าที่ให้ความรักแกเด็กน้อยผู้เป็นลูกชายของเพื่อนในวันข้างหน้าด้วย

“คุณแจ๊ค ลูกนังเขียวน่ารักเนอะ เห็นแล้วอยากมีลูกมั่งจัง”
“หืม...คุณอยากมีลูกเหรอที่รัก”
พีร์ชะงักทันทีเมื่อนึกถึงความเป็นจริงของพวกเขาที่ไม่ได้เป็นไปตามกฎการสืบพันธุ์ของธรรมชาติ
“เปล่าหน่ะ ผมก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย” พีร์ยิ้มให้ชายหนุ่มแต่ก็ปลอบใจตัวเองไปในที
“ผมรู้นะว่าทุกคนก็อยากมีลูกทั้งนั้นหล่ะ”
“อือหึ”
“ผมเองก็ยังเคยคิดเลยว่าผมก็อยากมีลูกกับเค้าเหมือนกัน”
“เหรอ”  พีร์ประหลาดใจเพราะเพิ่งรู้จากชายหหนุ่ม ใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มเพลย์บอยอย่างพลกฤษณ์จะมีมุมแบบนี้
“อืม”
“ไม่เชื่อใช่มั๊ยล่ะ”
“ปะ เปล่า..แค่เซอร์ไพร์สนิดหน่อยหน่ะ แต่ว่าเรามีน้องพอลแล้วนี่นา จะไปคิดถึงเรื่องอื่นทำไม ใช่มั๊ยที่รัก”
“อืม..ใช่” พลกฤษณ์หันมองหน้าคนรักอย่างประหลาดใจ “แต่ เมื่อกี๊คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”
พีร์เขินไม่พูดต่อ เขาก้มหน้าเขิน ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ “ที่รักไง”
“อะไรนะ”
พีร์รู้ว่าชายหนุ่มยียวนเลยงอนใส่ เขากอดร่างอวบทันทีเพื่อง้อคนแสนงอน พีร์ยิ้มออกที่คนรักโอบกอดเขา
“ไม่เป็นไรหรอกนะครับ อยู่กันสองคนแบบนี้ก็ดีแล้ว ใช่มั๊ยครับ ที่รัก” พีร์บอกพลกฤษณ์ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พร้อมหอมแก้มสองข้างของพีร์แทนคำบอกรักของเขา พีร์เองก็หอมแก้มชายหนุ่มสองข้างเช่นกัน ก่อนจะบอกว่า
“รักนะครับ”
พลกฤษณ์ยิ้มรับคำบอกรักนั้นในใจ ก่อนจะกอดคนรักอีกครั้งและมอบจูบดูดดื่มแทนคำบอกรักของเขา พวกเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องมีโซ่ทองมาคล้องใจ แต่ความรักและความผูกพันธ์ของพวกเขาและครอบครัวต่างหากที่ทำให้เขาทั้งสองรักและเข้าใจซึ่งกันและกัน

จบจ้ะ

ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ทุกคน เจอกันเรื่องหน้า จริง ๆ ค่ะ

อ่อ อยากถามผู้อ่านค่ะ ว่าจากเรื่องของน้องพีนี้ คุณผู้อ่านชอบตัวละครตัวไหนมากที่สุด เพราะอะไร และก็ ฉากที่คุณผู้อ่านประทับใจอ่ะค่ะ อันนี้อยากทราบ ขอบคุณมาก ๆ นะคะสำหรับการติดตาม และความคิดเห็นต่าง ๆ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

[TanyaPuech]

น่าร๊ากมาก จบได้น่ารักมาก เลิฟๆๆ

[wan_sugi]

Happy Ending 
อ่าน 2 ตอนสุดท้ายจบแล้วมีความสุขมากๆ เลยคะ
อือ อ่านแล้วชอบใครมากที่สุด คงเป็นคุณแจ็คละ
ผู้ชายที่เป็นเพลย์บอย  แต่เมื่อมีครอบครัวแล้วสามารถลด ละ เลิก นิสัยไม่ดีได้ นี่ขอนับถือจริงๆ
ฉากที่ประทับใจ  ฉากช่วงเข้าโรงพยาบาล  มันสะเทือนใจเวลาอ่านน่าดูเลยล่ะ

[bbyuqin]

เย้ๆๆๆๆ จบได้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ประทับใจเรื่องนี้มากมายอ่ะ...

อืมมม...ถ้าเอาฉากที่ประทับใจที่สุดคงเป็นตอนที่คุนแจ็คต้องไปบ้านพีร์อ่ะ แล้วต้องไปอยู่อยากลำบากเพื่อพิสูจน์ให้ป๊าม๊า ของพีร์ได้เห็นความจริงใจ แล้วก็ตอนที่คุณแจ็คกับพีร์อยู่ด้วยกัน น่ารักตลอดเวลา

ส่วนตัวละครที่ชอบที่สุด... ขอเป็นคุณแจ็คอ่ะ เพราะว่า ตั้งแต่รู้ว่าเค้ามีโอกาสได้เป็นคนรักของพีร์ เค้าทำทุกอย่างและเคลียร์ตัวเองให้ขาวสะอาดที่สุดเพื่อให้พีรื และครอบครัวได้เห็นว่าเค้ารักพีร์จริงๆ จนแถึงแม้แต่จะแต่งงานกันแล้วและพีร์ยังไม่สามารถลืมรักเก่าได้ ถึงแม้จะน้อยใจแต่ไม่เคยละเลยที่จะดูแลใส่ใจพีร์ตลอดมา....

"ผู้ชายอย่างเน้.....หาได้ที่ไหนเนี่ย"!!!! อิอิ อิจฉาน้องพีร์


ยังไงก็ชอบคุณมากๆๆนะคะ สำหรับเรื่องสนุกๆที่คุณน้ำพริกแมงดาตั้งใจแต่งและสละเวลามาลงให้ได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ และรอติดตามเรื่องใหม่ๆด้วยค่ะ 

[kokikung]

+1ให้กับตอนจบ

หวานและน่ารักมากกกกกกกกก

+++++++++++

คุณผู้อ่านชอบตัวละครตัวไหนมากที่สุด : คุณแพรว

เพราะอะไร : เพราะผู้หญิงคนนี้ใจกว้าง เปิดรับมากกก ไม่รู้สิ สมมติถ้าเรื่องนี้เกิดกับตัวคุณหรือใครๆๆ

เราจะเป็นแบบคุณแพรวได้ไหม  คิดว่าคุณแพรวคือผู้หญิงที่ดีนะ รักสามีและลูกทำหน้าที่แม่ที่ดี แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีด้วย

ฉากที่คุณผู้อ่านประทับใจอ่ะค่ะ : ชอบฉากถ่ายแบบ 555++ น่ารักอ่านแล้วแบบเขิลๆๆ  กับตอนที่ไป

ฮ่องกงแล้วพีเจอกับคุณแจ๊ค คุณแจ๊คดูเวิ้นดี

[silverspoon]

ตัวละครที่ชอบที่สุด คือ ชอบ แจ๊ค นะ เพราะเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยคลี่คลายสถานการณ์อึมครึมระหว่างพีร์กับหยก และพีร์กับพจน์ด้วย ที่สำคัญคือแจ๊คชัดเจนดี ไม่อายที่จะประกาศตัวว่าตัวเองเป็นใคร แล้วก็มีครอบครัวที่เข้าใจ ทำให้เคียงคู่กับพีร์ได้แบบไม่หลบๆซ่อนๆ

ฉากที่ชอบคือฉากที่แจ๊คง้อพีร์ในห้องน้ำอ่ะ น่ารักดี ดูพ่อแง่แม่งอนมาก

ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านเพลินๆอีก ถ้าว่างจากเรียนเมื่อไร ก็เขียนนิยายใหม่มาให้อ่านกันบ้างนะค้า

[andy_kwan]

เฮียแจ๊คเป็นพระเอกที่เท่ห์มากๆ     

[BeeRY]

แฮปปี้ๆๆ จริงๆด้วย อ๊ากกกก
ชอบใครเหรอคะ...ชอบคุณแพรวมั้ง เพราะว่าเธอดูเป็นคนดี มีเหตุผล แล้วก็ใจกล้างมากกกกกก
ยังคิดใส่ตัวเอง ถ้าอยู่ในสถานะนั้น คงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จริงๆก็ชอบทุกตัวละครทุกคนเลย เพราะเรื่องนี้คนไม่เยอะ แต่มีบทบาทกันทุกคน
ส่วฉากที่ชอบนี่ ชอบตอนที่พีร์อยู่กะคุณแจ๊คอะ สองคนนี้อยู่ด้วยกันทไร แล้วมันน่ารักดี อิอิ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษหวานๆนะคะ มีกำลังใจปั่นงานเพิ่มอีกฮึดหนึ่ง

[dahlia]

ทุกตัวละครต่างมีความสุขตามทางของแต่ละคนกันไป ดีใจจริงๆๆ

ชอบคุณแพรวค่ะ เป็นคนที่จิตใจดี แถมยังมีน้ำใจกับ"คนอื่น"ของสามีตัวเองด้วยซ้ำ  ส่วนฉากไหนที่ชอบ บอกไม่ถูกเพราะถูกใจเยอะแยะมากมาย

ขอบคุณนะคะที่พาน้องพีร์กลับมาทักทายกันอีกครั้ง และจะรออ่านเรื่องใหม่นะคะ 

[น้ำพริกแมงดา]

เข้ามาขอบคุณคุณผู้อ่านทุก ๆ คนอีกครั้งนะคะ ขอบคุณจริง ๆๆๆ ค่ะ

[SJ]

จบจริงๆแล้วเหรอ  สนุกมากเลยเรื่องนี้ แม้ว่าตอนแรกๆจะดราม่ามากมายก้อเหอะ

ถ้าถามว่าชอบใครที่สุดในเรื่องคงเป็น แจ๊ค ตัวพ่อเนี่ยแหละ จริงใจ ทำได้อย่างที่พูด
คุณแพรวก้อดีนะ แต่เหมือนมีไรแอบแฝงนิดหน่อย

รออ่านเรื่องหน้าค่ะ

[PEENAT1972]

เออ........... แบบว่า........... ความจริงในใจยังไม่ค่อยจะอยากให้จบ 555

สนุกดี ชอบมาก ชอบคุณนะค่ะที่มาต่อให้ได้อ่าน

แต่จะรอคอยเรื่องใหม่ต่อไปค่ะ +1

[thehackzzi]

อ่อ อยากถามผู้อ่านค่ะ ว่าจากเรื่องของน้องพีนี้ คุณผู้อ่านชอบตัวละครตัวไหนมากที่สุด เพราะอะไร และก็ ฉากที่คุณผู้อ่านประทับใจอ่ะค่ะ อันนี้อยากทราบ ขอบคุณมาก ๆ นะคะสำหรับการติดตาม และความคิดเห็นต่าง ๆ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

ตอนพิเศษผมยังอ่านไม่ได้อ่าน

แต่หากให้ชอบในเรื่อง เด็กฝึกงาน หรือเรื่องเก่านั้น

ผมชอบ พลกฤษณ์ ครับ เป็นหนุ่มในฝันของผมเลยก็ว่าได้ กร๊ากกก พูดเล่นครับ

คือที่ชอบเพราะพลกฤษณ์เป็นตัวของตนเอง การพูดการจา ดูเป็นคนอบอุ่นดีครับ รักครอบครัวด้วย ฯลฯ

แต่ตอนพิเศษยังไม่ได้อ่านเลย เอาเป็นว่า จะตามอ่านนะครับ ไม่ว่ากันเน๊าะ

ปล. แอบชอบคนอ่านนะเนี๊ย รู้ตัวไหมอ่า อิอิ

[น้ำพริกแมงดา]

เข้ามาขอบคุณคุณผู้อ่านทุก ๆ ท่านอีกครั้งนึงค่ะ

ก็ดีใจมาก ๆ เลยนะคะ จากคำถามที่ถามคุณผู้อ่านไปแล้วคุณผู้อ่านแสดงความคิดเห็นกันมาอย่างล้นหลามเลยทีเดียว

สำหรับนิยายเรื่องใหม่ ก็ จะมีหนังตัวอย่างเร็ว ๆ นี้นะคะ

แต่เรื่องของน้องพีร์กับเฮียแจ๊คนี้ถ้าคนอ่านยังไม่เบื่อ คนเขียนรับรองค่ะว่า จะพาคนทั้งคู่มาให้คนอ่านตามหน้าเทศกาลแน่ ๆ (เพราะตอนนี้คนเขียนคิดว่า เรื่องของน้องพีร์ก็คงกลายเป็นนิยายที่ไม่มีวันจบอีกเรื่องหนึ่งในบอร์ดไปซะแล้ว คุณผู้อ่านว่ายังไงคะ) แต่อย่างที่บอกค่ะ ถ้าคุณผู้อ่านไม่เบื่อน้องพีร์กับเฮียแจ๊คเค้า คนเขียนก็จะพามาเยี่ยมเยือนในหน้าเทศกาลอ่ะค่ะ


ขอบคุณผู้อ่านทุก ๆ ท่านมาก ๆๆ เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ

[silverspoon]

ยินดีต้อนรับทุกเรื่องเลยจ้ะ