พิมพ์หน้านี้ - ตอนพิเศษของน้องพีร์กับเฮียแจ๊ค
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: น้ำพริกแมงดา ที่ 16-08-2010 18:08:01
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
กระทู้เก่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13023.0
ตอนที่ 1
“แก แกว่านังพีมันจะมามั๊ยวะ” เพื่อนสาวคนหนึ่งของพีร์หันไปถาม บรรดาเพื่อนสาวที่เหลือขณะที่นัดเจอกันในเลิกงานของเย็นวันศุกร์ที่ร้านเบอร์เกอร์รี่แห่งหนึ่งแถวทองหล่อ เพราะว่าวันนี้พวกหล่อน ๆรวมทั้งพีร์ ได้นัดเจอกันเป็นครั้งแรกหลังจากที่เรียนจบ และได้งานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง
“มาสิ ยังไงชั้นว่ามันก็ต้องมา” สาวหน้าคมภายใต้ผ้าฮิญาบตอบทันควัน ด้วยความที่สนิทกับพีร์มาตั้งแต่เล็ก จึงมั่นใจว่าพีร์ไม่เคยผิดนัดใครง่าย ๆ
“เหรอ ชั้นว่างานมันเยอะจะตาย” เพื่อนคนเดิมไม่แน่ใจ
“งานเยอะหรือว่ามาไม่ไหวกันแน่” เพื่อนสาวท่าทางมาดมั่นที่สุดในกลุ่มที่นั่งอยู่ ตอบด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ พลางคนนมสดร้อนช้า ๆ
เพื่อนสาวอีกคนที่กำลังจะจิบกาแฟชิงถาม “ทำไมมันจะมาไม่ไหวล่ะ”
“แกคิดเหรอว่า คนที่เค้ามีแฟนจริงจังแล้ว เค้าจะไม่รีบกลับบ้านไปทำอย่างอื่น” เธอตอบพลางใช้สายตาคมกริบมองไปที่เพื่อน ๆ ทุกคนอย่างขอให้คิดเอาเอง
แต่ด้วยความเป็นหญิงสาวหวานใสของเพื่อนคนอื่น จึงไม่มีใครคิดทันเธอในเรื่องนี้ ต่างก็ได้แต่ทำหน้างุนงง จึงได้โพล่งถามสาวผมสั้นข้างหน้าออกมาตรง ๆ
“นี่แกหมายความว่าไงก็บอกพวกชั้นมาตรง ๆ ดีกว่า พวกชั้นงงไปหมดแล้วนะ”
“ก็...” เธอยิ้มร้ายก่อนจะตอบออกไป “แกคิดว่าคนที่เค้าเป็นแฟนกันแล้วเค้าจะชอบทำอะไรกันล่ะ ....แกอย่าลืมสิ นังพีมันเป็นแฟนใคร และแกอย่าลืมว่าแฟนนังพี ชอบทำอะไรมากที่สุด” เธอยิ้มเยือกเย็น ก่อนจะจิบกาแฟท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงของเพื่อนสาวที่เหลือ
“อะ อ๊ายยยย” สาว ๆ ที่เหลือกรีดร้องออกมาเบา ๆ ทั้งเพิ่งนึกได้ และทั้งตกใจที่เพื่อนคนนี้คิดอะไรแบบนี้ออกมา
“หรือถ้ามันมา ก็อย่าตกใจละกันว่าทำไมมันดูแปลก ๆ หึหึหึ”
“อะไร นินทาอะไรชั้นอีกหะนังเขียว” เสียงใส ๆ ของคนที่ถูกนินทาดังมาจากข้างหลัง ทำให้เพื่อน ๆ ทุกคนถึงกับยิ้มออกมา
“นังพี....”
“อะไรของแกหะนังเขียว แต่งงานแล้วยังไม่หายปากร้ายอีกเหรอ หะ”
“ใช่ ๆๆ นังเขียวมันนินทาแก” เพื่อนสาวตั้งแต่เด็กของพีร์ได้ทีฟ้อง “มันบอกว่าแกคงจะมาไม่ได้เพราะว่าแฟนแกคงจะจิ๊จ๊ะกับแกทุกคืนจนเหนื่อย”
“เปล๊า..ก็นังพวกนี้มันรอแกยุรยาตรมา จนมันกลัวแกไม่มาหน่ะสิ ชั้นก็เลยคิดว่า คุณแจ๊คเค้าจัดให้แกจนขาลากมาไม่ได้แล้ว” เธอตอบเย็นยะเยือก พร้อมทั้งหัวเราะในคออย่างขบขัน
“นั่งนี่รู้ดี” พีร์ยิ้มรับเพื่อนสาวมาดมั่น ก่อนจะหันไปถามทุกคนต่อ“แล้วยังไงเนี่ยพวกแก รอชั้นนานมั๊ย”
“ก็ไม่ล่ะ พวกชั้นก็กินกาแฟรอแกเพลิน ๆ”
“เหรอ”
“นังเขียว แกพลาดซะแล้ว” เพื่อนสาวคนนึงโผล่งขึ้นมา ทำให้คนที่มาใหม่สงสัย
“ยังไง”
“แกบอกว่า ให้ดูนังพีว่ามันแปลก ๆ ชั้นก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลยหนิ”
เพื่อนสาวทุกคนพลางมองดูพีร์อย่างพิจารณา หน้าตาและผิวพรรณของพีร์ดูมีน้ำมีนวลมากขึ้นจากตอนสมัยเรียน บ่งบอกว่าได้รับการดูแลและบำรุงอย่างดี รูปลักษณ์ภายนอกของพีร์ก็เปลี่ยนไป จากที่เคยใส่แว่นก็เปลี่ยนมาใส่คอนแท็กเลนส์สายตา ทรงผมที่ได้รับการออกแบบและตัดให้เข้ากับรูปหน้าและทำสีให้ขับใบหน้าให้ผ่องขึ้น รวมทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับแบรนด์ดังที่ดูเข้ากับตัวเขาอย่างลงตัว
“เอ๊ะ เดี๋ยวนี้แกทาลิปกอสที่คอแล้วเหรอฮะ” เพื่อนสาวที่ชื่อเขียวโผล่งออกมาเย็น ๆ เพราะเห็นรอยสีชมพูที่ต้นคอ
พีร์ฉุกคิดระวังตัวขึ้นมา เพราะไม่เชื่อว่ารอยรักของคนพลกฤษณ์จะเด่นชัดจนเพื่อนสังเกตุได้
“นังเขียวนี่มันไวจริง ๆ ทำงานมาทั้งวันไม่เห็นมีใครทัก แรง..” พีร์นึกหมั่นไส้เพื่อนในใจ
แต่เพื่อน ๆ ทุกคนไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนเพื่อนที่ชื่อเขียว สาว ๆ ทั้งหลายต่างก็ชี้ที่รอยรักบนคอพีร์อย่างตื่นเต้น
“นี่พวกแกพอได้แล้ว เดี๋ยวมีผัวพวกแกก็ได้มีเองหล่ะ” เพื่อนที่ชื่อเขียวปราม เพราะเห็นพีร์เริ่มหน้าเสียจากความตื่นเต้นและสอดรู้ของเพื่อน ๆ
“ใช่ ๆๆ นังเขียวมันพูดถูก” พีร์สมทบ “แกต้องถามคนมีสามีแล้วอย่างนังเขียวมันดูสิ อย่ามายุ่งอะไรกับชั้น”
เพื่อนที่ชื่อเขียวพยักหน้ารับยิ้ม ๆ และตอบไป “แต่ชั้นว่าพวกมันคงไม่อยากรู้เรื่องของชั้นหรอก ใช่มั๊ยพวกแก”
“ใช่ ๆๆๆ” เพื่อนสาวทั้งหลายพยักหน้าทันที ทำเอาพีร์เองก็ตกใจกับท่าทางสอดรู้สอดเห็นของเพื่อน ๆ ตัวเอง
“จะมาอยากรู้อะไรนักหนาหะพวกแก” พีร์เริ่มเหวี่ยงเพื่อน
“เก๊าะแหม....ชั้นจะอยากรู้เรื่องของแกหน่อยไม่ได้เหรอ”
เพื่อนสาวอีกคนตอบมา “แกคิดดูสิ ในบรรดาเพื่อน ๆ เราแกก็มีแฟนเป็นคนแรกเลย และก็นังเขียวอีกคน ส่วนพวกชั้นก็ยังโสดเหมือนเดิม และอีกอย่างนะแฟนก็หล่อและแรงซะขนาดนี้ แล้วว่าแต่วันนี้คุณแจ๊คเค้าไม่มาด้วยเหรอ”
“เหอะ งานยังไม่เลิกเลย นี่ชั้นขอตัวแว๊บมาก่อนนะเนี่ยะ”
“อืม ๆๆ เหรอ เสียดายจัง ไม่เคยเจอแฟนแกตัวจริงเลย”
“ก็ไปออกรถที่โชว์รูมสิจ๊ะจะได้เจอ” พีร์ตอบมา
“แหม ๆๆๆ นังพี พวกชั้นเพิ่งทำงานได้ไม่นานนะ แล้วอีกอย่างรถที่แฟนแกขายหน่ะก็ไม่ใช่ถูก ๆ อีกอย่างชั้นไม่ได้มีแฟนรวยเหมือนแกหรือนังเขียวมันหนิคะถึงจะได้มีปัญญา”
“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น แวะมาหาชั้นเฉย ๆ ก็ได้หนิ ยากอะไร ดูนังเขียวมันสิ เจอกับชั้นที่โชว์รูมบ๊อย บ่อยจะตายไป ใช่มั๊ย”
“อืม” เพื่อนที่ชื่อเขียวพยักหน้ารับ “เผอิญว่าบ้านแฟนและชั้นเองก็เป็นลูกค้าที่โชว์รูมคุณแจ๊คมาก่อนหน่ะ เลยได้ไปเจอกันบ่อย ๆ”
และบทสนทนาของกลุ่มเพื่อนก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อทุกคนมาครบองค์ประชุม พีร์และเพื่อน ๆ ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาหลังจากไม่ได้เจอหน้ากันแรมปีอย่างออกรส จนกระทั่งเวลาหนึ่งทุ่มกว่า ๆ พวกเธอจึงได้คิดจะแยกย้ายกัน
“เออ แล้วนี่แกกลับไปไงอ่ะพี”
“อ่อ เดี๋ยวคุณแจ๊คมารับหน่ะ”
“อ๊ายยย คุณแจ๊คจะมาเหรอ” เพื่อนสาวทั้งหลายต่างก็ตื่นเต้น เพราะนี่จะเป็นครั้งแรกที่เพื่อนบางคนจะได้เจอตัวจริงของพลกฤษณ์
“อืม ๆ แต่อย่าไปกรี๊ดกร๊าดเค้ามากนักหล่ะ อย่าลืมว่าเค้าไม่ชอบชะนี”
“ค้า แม่คุณนาย” เพื่อนสาวค่อนขอดพีร์
“อืม พวกแกดูสิใครมา” เพื่อนสาวที่ชื่อเขียวพยักเพยิดให้ทุกคนมองไปยัง Mercedes Benz coupe สีขาวนอกร้านที่เข้ามาจอดเทียบฟุตบาท ก่อนจะปรากฎร่างสูงใหญ่ของพลกฤษณ์ที่มารับพีร์ที่ร้านเบอร์เกอร์รี่แห่งนี้ตามนัดหมายจากเจ้าตัว ถึงแม้จะเห็นไกล ๆ แต่รัศมีความหล่อเหลาและมีเสน่ห์ของชายหนุ่มนั้นก็ทำให้บรรดาเพื่อนสาวของพีร์อดกรี๊ดไม่ได้
“ตายแล้วนังพี คุณแจ๊คแฟนแกหล่อกว่าในทีวีอีกอ่า”
“อ่ะแน่นอน” พีร์ยิ้มรับและจิกสายตาใส่เพื่อน ๆ อย่างภูมิใจในคนรักของตนเอง
“อ๊ออยยย แก”
พลกฤษณ์เดินตรงมาที่โต๊ะที่พีร์นั่งทันที บรรดาสาว ๆ ทั้งหลายยกมือไหว้พลกฤษณ์ เขารับไหว้ด้วยความยินดีและนั่งลงข้าง ๆ พีร์พร่อมกับโอบไหล่ร่างอวบแสดงอาณาเขต
“เป็นไงมั่งครับที่รัก” เขาถามพีร์ตามปกติ แต่เพื่อน ๆ นี่สิมองเขาด้วยสายตาไม่ปกติเข้าเสียแล้ว
“ก็ดีอ่ะ เมาท์ไปกินไป แล้วนี่เรากลับกันเลยดีมั๊ย เดี๋ยวไม่ทันกินข้าวกับป๊าม้า”
“ไม่เป็นไรคุณคุยกับเพื่อนไปก่อนก็ได้”
พลกฤษณ์ลูบผมพีร์อย่างเอ็นดู ภาพหวานเหล่านั้นทำให้สาว ๆ ที่นั่งอยู่แทบกรี๊ดด้วยความอิจฉา
“อะแฮ่ม!” เพื่อนสาวคนหนึ่งของพีร์กระแอมออกมา เพราะแอบหมั่นไส้เพื่อนตัวเองไม่ได้
พลกฤษณ์หันมายิ้มกับเพื่อน ๆ ของพีร์
“นี่แกอย่าไปอิจฉานังพีมันเลย” เพื่อนที่ชื่อเขียวเหมือนจะรู้ว่าทุกคนคิดอะไร “แกน่าจะดีใจกับเพื่อนนะที่มีคุณแจ๊คดูแล”
“โห ขอบคุณครับ ว่าแต่วันนี้คุณมาร์โคไม่มาด้วยเหรอครับ” พลกฤษณ์ถามถึงสามีชาวอิตาลีของหล่อน
“เปล่าค่ะ วันนี้มาร์โค่ไปฟิสเนสหน่ะค่ะ”
“อ่าครับ แล้วนี่คุณเขียวขับคันไหนมาครับเนี่ยะ” ชายหนุ่มถามตามประสาคนรู้จักและชอบรถเหมือนกัน
“อ่อ granturismo ค่ะ” เธอหมายถึงรุ่นของรถสปอร์ตสัญชาติเดียวกับสามีเธอ หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะถามต่อ
“คุณแจ๊คคะ คุณแจ๊คพอจะมีเพื่อนผู้ชายเหลือ ๆ มั่งมั๊ยคะ”
“ทำไมครับ”
“ก็ จะขอให้พามาให้นังพวกนี้หน่อยค่ะ”
“อ๋อครับ ไม่มีปัญหา” เขายิ้มรับ “เพื่อนผมส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายทั้งนั้นนะครับ สบายใจได้”
พวกสาว ๆ ทั้งหลายทำหน้าตามีความหวังขึ้นมาทันที
“คุณแจ๊ค เนี่ยะ นอกจากเขียวแล้วอ่ะ เค้าไม่เคยเจอใครเลยนะหลังเรียนจบ” พีร์ชวนคุยให้เข้าเรื่องกับเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่
“เหรอ” เขาพยักหน้าเออออ ในใจคิดว่า “แต่ละคนก็น่าเจออยู่หรอก” เพราะเขาคิดว่าไม่เห็นจะมีใครในที่นี้ที่เขาพอคุยด้วยรู้เรื่องเลยนอกจากเพื่อนของพีร์ที่ชื่อเขียว และนิสัยส่วนตัวของเขาที่ไม่ชอบความสู่รู้ของผู้หญิงอยู่แล้วทำให้รู้สึกปรับตัวลำบากเมื่อต้องมาเผชิญสายตาสอดรู้สอดเห็นของสาว ๆ พวกนี้
“ก็ดีแล้วนี่ครับ มาเจอกันวันนี้ไง” เขายิ้ม ๆ ตามมารยาท และพยายามทำตัวเป็นกันเองกับเพื่อนของพีร์ให้มากที่สุด คุยกันไปสักพักก็มีคนขอตัวกลับ
“อืม คุณแจ็คคะ พีจ๊ะ ชั้นขอตัวก่อนนะ”
“อ่าว จะไปไหนล่ะเขียว”
“กลับก่อนละกันค่ะ พอดีว่าจะไปรับมาร์โคที่ฟิสเนสตอนสองทุ่ม นี่ก็ใกล้แล้ว ก็ ลาก่อนนะคะ เจอกันใหม่ล่ะ” เธอโบกมือลาทุกคนและยกมือไหว้พลกฤษณ์ก่อนไป
“อืม งั้น เราก็กลับเลยละกันดีมะ” เขาหันไปถามพีร์
“อืม ได้สิ”
“พวกแก ชั้นกลับก่อนนะ”
“โอเค งั้นผมขอตัวละกันนะครับทุกคน”
“ค่ะ ๆ สวัสดีค่ะ”
พลกฤษณ์กับพีร์ออกมาจากตัวร้านด้วยกัน และขึ้นรถเพื่อที่จะเดินทางกลับบ้านอย่างที่ตั้งใจไว้ ไม่มีคำพูดใด ๆ จากคนทั้งสอง มีเพียงแค่รอยยิ้มอบอุ่นของคนทั้งคู่ที่มอบให้กันในระหว่างทางนี้
พลกฤษณ์เอื้อมมือจะไปเปิดเพลงเพื่อสร้างบรรยากาศ แต่ฉับพลันเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น พลกฤษณ์เหลือบเห็นว่าเป็นเพื่อนของเขาจึงกดรับที่หูฟังไร้สายที่สวมอยู่
“ไง”
“ไงครับไอ้คุณแจ๊ค คืนนี้ว่างป่ะเนี่ยะ”
“ทำไมมีอะไร”
“มะแหม วันนี้ชั้นมาปาร์ตี้ห้องไอ้อิฐว่ะ น้อง ๆ น่ารักเต็มเลย สนป่ะ”
เขาหันมองพีร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วตอบกลับปลายสาย “เอ่อ เดี๋ยวแป๊บนะ”
ปลายสายได้ยินอย่างนั้นก็ขำออกมา “ทำไมวะ เดี๋ยวนี้มีเมียแล้ว ต้องขอก่อนอ่าดิ กลัวเมียนี่หว่า ฮ่ะ ๆๆ”
“เออ แป๊บ ๆ” เขาดุปลายสายก่อนจะหันไปถามพีร์ “ที่รักวันนี้ไปปาร์ตี้บ้านเพื่อนผมกันมั๊ย”
“ปาร์ตี้เหรอ” พีร์ทวนคำ “ไม่อ่ะ คุณอยากไปก็ไปก็ได้นะ ผมอยากอยู่บ้านล่ะ”
“อืม” เขาตอบรับ “เออ ไม่ล่ะว่ะ วันหลังได้มั๊ย”
“ไมวะ เมียไม่ให้มาเหรอ”
“เปล่า ๆ ขี้เกียจว่ะ ขอโทษด้วยละกัน”
“เออ ๆๆ คราวหน้ามาให้ได้ละกัน”
เขาวางสายจากเพื่อนไป และตั้งใจขับรถต่อ
“ไม่ไปเหรอ”
พลกฤษณ์ส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ไม่อ่ะ ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน และพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานแต่เช้าอีก ขอกลับไปนอนดีกว่า”
“ขอให้นอนจริงเถอะ” พีร์แซวคนรักแบบหมั่นไส้ เพราะเห็นพลกฤษณ์บอกว่าอยากนอนทีไร แต่พอกลับบ้านไปก็นอนดึกกันทุกที
“แหม ก็ขอชื่นใจมั่งไม่ด้ายเหยอ...”
“เค้าก็เหนื่อยเป็นนะ” พีร์พูดต่อ “เอ่อ แล้ววันนี้อ่ะ นังเขียวมันเห็นรอยที่คอเค้าด้วย แสดงว่าคนอื่นก็ต้องเห็นล่ะสิ”
“ก็ช่างเค้าสิ”
“ได้ไงอ่ะ” พีร์แหวใส่ ที่พลกฤษณ์มีท่าทีไม่สนใจเรื่องรอยรัก “นึกถึงเค้าบ้างสิ เค้าก็อายเป็นเหมือนกันนะคุณแจ๊ค”
“ผมขอโทษ” เขาตอบรับยิ้ม ๆ “งั้นคืนนี้ผมทำเบา ๆ ก็ละกันนะ”
พีร์มองชายหนุ่มแบบหมั่นไส้บนเขิน นี่แสดงว่าคืนนี้พวกเขาก็คงจะนอนดึกกันอีกเป็นแน่แท้ใช่ไหมนี่
-
:L1:น่ารัก
-
น้องพีร์สวีทมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ^o^
-
ยังมีแบบคุณแจ็ค(ที่ยังชอบผู้หญิง) เหลืออีกม้ายยยยยยย
น่ารักมากมายอ่ะ แล้วรู้สึกได้ว่าพีร์มีความสุขที่สุดจริงๆเมื่อมีคุณแจ็คเข้ามา... อ่านแล้วก็คิดถึงพีร์กับคุณแจ็คอยากให้มาบ่อยๆได้มั้ยจ๊ะ ไรท์เตอร์
ขอบคุณที่สำหรับตอนพิเศษค่ะ :L2:
-
555 รอมาตั้งนาน ได้อ่านแล้ว ดีใจจัง
-
อยากอ่านจัง แต่กลัวติดอ่า
ขอแปะชื่อไว้นะครับ
-
โห เห็นเชื่อเรื่องกับชื่อคนเขียนแทบไม่เชื่อสายตาแน่ะ หายไปนานนะค้า~ แต่น้องพีร์เริ่มสาวมากแล้วน้า~ อุอุ เป็นเจ้าแม่เลย (คู่กะเจ้าพ่อแจ๊ค) :กอด1:
-
ตอนที่ 2
“อืม..คุณแจ๊ค...เบา ๆ หน่อยสิ” พีร์ครางงึมงำในคอขณะที่ปัดป้องการโลมไล้บนต้นคอและหน้าอกจากพลกฤษณ์
“อึ้มมมมมม...”
ชายหนุ่มไม่สนใจคนรักที่ร้องขอ เขาพลางซุกไซร้หาความหวานหอมในตัวพีร์อย่างไม่รู้จักเบื่อ
ร่างอวบที่เขากกกอดอยู่นี่หล่ะ ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยอิจฉาเพื่อนผู้เคยครอบครอง
เมื่อวันนี้พีร์เป็นของเขาแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่พลาดที่จะทำตามที่ใจและกายเรียกร้อง
“โอ้วววว คุณแจ๊ค....” พีร์ครางเสียงแผ่วเมื่อชายหนุ่มมอบความเป็นตัวตนให้พีร์ได้สุขสมตามขั้นตอน พลกฤษณ์นั้นไม่ปล่อยให้ทำนองรักของเขาต้องขาดตอน ชายหนุ่มทั้งจูบไซร้ไปทั่วขณะที่กำลังกระหน่ำทำหน้าที่ตามความต้องการ
และเมื่อพวกเขาถึงเส้นชัยรักพร้อม ๆ กันแล้วต่างก็มอบจูบดูดดื่มให้กันและกันเป็นการปิดท้าย
พีร์นึกถึงที่มีคนเคยบอกว่า มีแฟนแก่กว่าจะทำไม่ถึงฝั่งฝันดั่งใจ แต่ก็คงไม่ใช่กับพลกฤษณ์ที่ยังคงทรงพลังหนุ่มเหมือนเดิม
จนพีร์เองก็ต้องมีตัวช่วยเป็นยาบำรุงต่าง ๆ เพื่อจะได้แข็งแรงและพร้อมสู้ศึกกับหนุ่มพลังม้าของเขาได้
พีร์คิดว่าขืนถ้าปล่อยตัว เขากับคนรักคงจะได้หมดสนุกกันพอดี
“เฮ้ยยยยย....” พีร์ร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อตื่นมาส่องกระจกขณะที่จะอาบน้ำแปรงฟัน
“เป็นไรอะไรไป” พลกฤษณ์ที่แต่งตัวเสร็จแล้วรีบมาดูอย่างเป็นห่วงพีร์ที่อยู่ในห้องน้ำ
“คุณแจ๊ค เห็นมั๊ยว่ามันแดงไปหมดเลยอ่า...” พีร์แหวคนรัก เพราะรอยรักของชายหนุ่ม มันเด่นชัดบนต้นคอจนเขาคิดไม่ออกว่าอะไรจะมาปิดได้มิด
“แล้วจะทำไงล่ะทีนี้” เขาถามชายหนุ่มที่ยืนมองเขาอยู่ยิ้ม ๆ เพราะจะบอกว่าไม่ต้องอาย พีร์ก็คงจะทำไม่ได้แน่ ๆ เขาเลยบอกว่า
“อืม งั้นวันนี้ไม่ต้องไปทำงานเลยดีมั๊ย”
“ได้ไงอ่ะ แค่นี้เองนะ”
“แล้วถ้าผมให้แต่งตัวเป็นหนุ่มเกาหลีไปล่ะ”
“ยังไง”
“ก็ ผ้าพันคอเยอะ ๆ ไงล่ะ”
“โหยไม่เอาอ่ะ ร้อนจะตาย”
“แล้วจะให้ทำไงล่ะ”
“งั้นก็อยู่บ้าน”
“ไม่อ่ะ ผมก็ไปทำงานไหวนี่น่า แค่รอยแดงแค่นี้”
“ถ้างั้น อยากไปทำงานไม่ไหวมั่งมั๊ยล่ะ” พลกฤษณ์ลูบรอยบนคอของพีร์อย่างมีความหมาย พีร์เขินเลยทุบเบา ๆ เข้าที่อกล่ำของชายหนุ่ม
“ไม่เอาอ่ะ พอล่ะ อยู่บ้านก็ดีเหมือนกันนะ ผมก็แอบเพลียเหมือนกันล่ะ” พีร์ตัดบทคนรักก่อนจะขอตัวล้างหน้าแปรงฟันต่อ
พลกฤษณ์ยิ้มรับ ก่อนจะออกไปแต่งตัวต่อข้างนอกเช่นกัน ชายหนุ่มรู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่ทำให้พีร์ต้องไปไหนไม่ได้เพราะสายตาของคนรอบข้างกับรอยรักจากตัวเขา
“ก๊อ มีลูกค้ามาหาหน่ะ” ศุภกฤษณ์เรียกพี่ชายที่กำลังจะมุดใต้ท้องรถหรูอยู่
“ใครวะ”
“พี่หยกหน่ะ เค้ารออยู่ที่ล๊อบบี้”
“อืม ๆ เดี๋ยวไป”
พลกกฤษณ์ละมือไปหาเพื่อนคนดังกล่าวที่น้องชายบอกว่าเป็นใคร พอไปถึงเขาก็พบศิลานั่งรอพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เขาไม่รอช้าที่จะไปนั่งคุยกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว
“อ่าว หยก มาได้ไงวะเนี่ยะ”
“ก็ แวะมาหาหน่ะ เผอิญว่า ชั้นอยากเปลี่ยนรถ”
“อือหึ..”
“เลยมาดูหน่อยหน่ะว่ามีอะไรน่าสนใจมั่ง”
“เหรอ...เออ แล้วนี่บอกพวกเซลล์เค้ารึยัง”
“เหอะ..” ศิลาส่ายหน้า “ไม่ว่ะ ให้แกแนะนำดีกว่า จะเชื่ออะไรวะกับเซลล์”
“อืม..”
“เออ แล้วนี่..” เขากวาดตามองหาไปรอบ ๆ โชว์รูม “แล้วน้องพี ไปไหนล่ะ”
“อ่อ พีเหรอ” พลกฤษณ์พยักหน้ารับแบบหยั่งเชิง เพราะถึงแม้เขารู้ว่าไม่มีอะไรระหว่างศิลากับคนรักของเขาแล้ว แต่ก็อยากรู้ว่าเพื่อนเขาจะว่ายังไงต่อ
“พีอยู่บ้านหน่ะ วันนี้ไม่ได้มาทำงาน”
“อ่าว ทำไมล่ะ น้องพีเค้าไม่สบายเหรอ” ศิลาถามอย่างเป็นห่วง
“อืม..ก็ทำนองนั้น”
“แล้วเค้าเป็นอะไรมากรึเปล่าวะแจ๊ค” ศิลาทำหน้าคิดได้ “หรือว่า แกจัดหนักให้น้องเค้าไปวะ”
“ก็ทำนองนั้น...”
ศิลาได้ยินอย่างนั้นก็อดตกใจไม่ได้ “เฮ้ยยย อย่างงั้นเหรอวะ เหอะ ๆๆๆ” เขาพูดต่อ“ว่าแต่ ถ้าน้องพีท้องได้นี่ป่านนี้ลูกเต็มบ้านแล้วใช่มั๊ย ฮะ ไอ้แจ๊ค”
“ก็ อืม” พลกฤษณ์เขิน ๆ แต่ก็ถามเพื่อนต่อ “ว่าแต่แกเถอะว่ะ ไม่มีโครงการลูกคนที่สามมั่งเหรอ”
ศิลาชะงัก ถอนหายใจเมื่อได้ยินคำถามนี้
“คงยากล่ะว่ะ แกเชื่อมั๊ยว่า ชั้นคงไม่ชอบผู้หญิงจริง ๆ แล้วว่ะ”
“จริงเหรอวะ”
“อืม” เขาถอนหายใจ “อย่างที่บอกไง น้องพีเป็นคนที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าชั้นเจอตัวเองจริง ๆ แต่ก็ นอกจากน้องพีแล้วชั้นก็ไม่มองใครอีกเลยนะ”
“แล้วพ่อแม่นายว่าไงเรื่องหลาน”
“ก็ เค้าอยากให้มีหลานชายล่ะนะ แต่ก็ตอนนี้ชั้นกับแพรวไม่พร้อมกันจริง ๆ”
“ไม่พร้อมนี่หมายถึงแกคนเดียวรึเปล่า”
“เปล่า ก็ จะทำกิฟท์ไง แต่ช่วงนี้พวกชั้นยุ่ง ๆ กันจริง ๆ ว่ะ”
“อืม ตกลงว่า แกคงกลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว หรือไง”
“ก็คงทำนองนั้นหล่ะว่ะ” เขาพูดต่ออย่างไม่ปิดบัง “ชั้นก็ดีใจนะที่น้องพีมีคนอย่างแกอยู่ข้าง ๆ เค้า แต่ชั้นก็อดคิดถึงเค้าไม่ได้ในบางที”
“อืม...” พลกฤษณ์รับคำ แต่ในใจก็สะดุดกับคำว่า คิดถึง ที่เพื่อนพูดออกมา
“แต่ก็ชั้นว่าที่เป็นอยู่อย่างนี้หล่ะดีแล้ว ที่เค้าเป็นของแก ดีกว่าจะมาทนทุกข์กับชั้น”
“เอาน่า ๆ ไม่หวงเว้ย แค่คิดถึงพอนะ แต่ห้ามเก็บเอาไปซักมือนะเว้ย” เขาสัพยอกให้ศิลายิ้มออก ศิลายิ้มน้อย ๆ ออกมาอย่างขบขันในวาจาของเพื่อน
“ว่าแต่ แกอยากได้รถแบบไหนล่ะ” เขาหมายถึงรถคันไหม่ที่ศิลาจะมาดู
“อ่อ เออ ๆ” ศิลาคิดสักพักแล้วตอบไป “ก็ ไม่เล็กไม่ใหญ่ว่ะ วิ่งในเมือง ลูกนั่งได้ คล้าย ๆ คันนี้หล่ะ”
“อ่อ เหรอ”
“ตอนนี้แนะนำตัวไหนมั่งล่ะ”
“เดี๋ยวชั้นพาไปดูรอบ ๆ ก่อนละกัน ดีมะ”
“โอเค” ศิลาตอบรับและลุกตามพลกฤษณ์ที่ทำหน้าที่เป็นเซลล์ขายรถด้วยตัวเอง
“ว่าไง ถูกใจคันไหนมั่งหรือยังครับท่าน” พลกฤษณ์ล้อเลียนเพื่อนที่กำลังกรุ่นคิด
“อืม น่าสนใจหลายคันนะ ขอรายละเอียดไปดูได้มั๊ยล่ะ”
พลกฤษณ์หยิบแคทตาล็อกของรถยนต์ให้ลูกค้าของเขา
“ได้สิ หรือ ถ้าอย่างที่ชั้นบอกล่ะ จะรอพวกตัวไฮบริดมา ก็โอเคนะ”
“อืม ๆ ใช่”
“ลองดูดี ๆ ละกันนะ เพราะบางตัว บางรุ่น มันชอบเปลี่ยนออฟชั่นไปเรื่อย ๆ”
“อาฮะ”
“หรือไม่ยังไงก็วันหลังมาทดลองขับดูได้” เขาพูดไม่ทันขาดคำก็มีโทรศัพท์เข้ามาพอดี พลกฤษณ์มองดูก็พบว่าเป็นพีร์ที่โทรมา
“ฮัลโหล คุณแจ๊ค เย็นนี้ผมไปรับน้องพอลเองนะ คุณไม่ต้องมารับผมกับหลานล่ะ”
“อาฮะ ได้ ๆ รับกลับไปบ้านกับคุณเองใช่มั๊ย”
“อืม คุณจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมาหลายรอบ”
“อืม โอเค ได้สิ ขอบใจนะครับที่รัก”
“อืม ๆๆ ไม่กวนล่ะ”
“คร๊าบบ บะบาย”
“น้องพีโทรมาเหรอวะ” ศิลาถามเพื่อน
“อืม บอกว่าจะไปรับหลานเองหน่ะ”
“เหรอ ดีนะ”
“ยังไงวะ”
“ก็ น้องพอลเป็นลูกของแกกับน้องพีไปแล้วหน่ะสิ ฮ่ะ ๆๆ”
“แน่น๊อนน ฮ่ะๆๆๆ”
เขารับคำเพื่อน พลกฤษณ์ดีใจที่ศิลาพอจะทำใจได้ในเรื่องของพีร์ และก็ยินที่จะเห็นเขากับพีร์อยู่ด้วยกันอย่างแท้จริง
จากการที่เย็นนี้พลกฤษณ์ไม่ได้ไปรับหลานชายเหมือนในทุกวัน ทำให้เขาทำงานต่อเนื่องจนเลิกงาน จนกระทั่งเขาจะกลับบ้าน ก็มีโทรศัพท์จากเพื่อนหนุ่มขาปาร์ตี้ของเขาโทรเข้า
“ไงคร๊าบบบ เลิกงานยังวะแจ๊ค”
“เลิกแล้ว กำลังจะกลับ มีไรวะ”
“แหม่ ยังจะมาถามว่ามีอะไร วันนี้วันเกิดไอ้เป็ดไงล่ะคร๊าบบ”
“อ่าวเหรอวะ” เขาเพิ่งนึกออก เพราะว่าเขากับเพื่อนกลุ่มนี้คบหากันตั้งแต่มัธยมแล้ว จึงไม่พลาดที่จะไปมาหาสู่สังสรรค์ เขาจึงถามต่อ “แล้วนี่ยังไง คืนนี้จัดกันที่ไหนวะ”
“ที่เดิมว่ะ” ปลายสายหมายถึงผับแถวสีลมที่เป็นร้านประจำของพวกเขา
“เออ ๆๆ เดี๋ยวไป”
“แหม่ นึกว่าจะไปไม่ได้ซะแล้วนะเนี่ยะ เห็นตั้งแต่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนนี่แกไม่เห็นค่อยเที่ยวเลย”
“ก็ แฟนชั้นเค้าไม่ชอบว่ะ อีกอย่างชั้นก็เบื่อ ๆ ด้วย อยู่บ้านด้วยกันสนุกกว่าเยอะ”
“ฮ่ะ ๆๆๆ เออ ๆๆ รู้แล้ว ไปให้ได้นะโว้ย”
“เออ ไปอยู่แล้ว เจอกันสี่ทุ่ม”
“เออ เจอกัน”
“พีคับ คืนนี้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนนะ” พลกฤษณ์บอกพีร์หลังจากกินข้าวพร้อมหน้าครอบครัวด้วยกันเสร็จแล้ว
“หืม ก็ไปสิครับ” พีร์ตอบรับ เพราะชายหนุ่มพูดอย่างกับว่าเขาไม่อยากให้พลกฤษณ์ไปเที่ยวไหนอย่างนั้นหล่ะ เขาก็เข้าใจว่า พลกฤษณ์ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกลางคืนที่ไหน และเขาก็ดีใจที่ชายหนุ่มบอกให้เขารับรู้เสมอว่าจะทำอะไร
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำก่อนจะขอตัวไปทำธุระส่วนตัว ส่วนพีร์เองก็ไปดูโทรทัศน์กับพ่อแม่และหลานชายของพลกฤษณ์
จนถึงเวลาสามทุ่มที่เขาต้องส่งน้องพอลให้เข้านอนโดยการอ่านหนังสือให้หลานชายฟัง จนกระทั่งน้องพอลหลับไปนั่นหล่ะ พีร์ถึงได้ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ หลานชายตัวน้อย ถึงแม้คืนนี้ชายหนุ่มข้างกายของเขาไม่อยู่พร้อม แต่เขาก็ไม่ทอดทิ้งเด็กน้อยให้นอนคนเดียว
“อ่าว ไงครับคุณไอ้แจ๊ค” เพื่อน ๆ ที่มาก่อนทักทายพลกฤษณ์ที่เพิ่งมาถึง
“ไงล่ะครับไอ้เป็ด แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะเอ็ง”
“เออ ขอบใจว่ะ” เจ้าของวันเกิดในวันนี้ตอบรับ ก่อนที่เพื่อนฝูงทั้งหลายจะเริ่มชนแก้วเพื่อสังสรรค์กันท่ามกลางดนตรีสนุกสนาน และบรรดาเด็กหนุ่มที่มาเที่ยวสังเกตุเห็นว่าพลกฤษณ์มาที่นี่โดยไร้เงาของคนรักร่างอวบ ทำให้พวกเขาพยายามหาโอกาสเข้าไปร่วมชนแก้วกับกลุ่มเพื่อนของพลกฤษณ์
“แล้วนี่ไม่ชวนแฟนแกมาด้วยวะแจ๊ค” หนึ่งในบรรดาเพื่อนฝูงที่นิยมเด็กหนุ่มเหมือนกันไถ่ถาม
“เหอะ เค้าไม่ชอบว่ะ อีกอย่างเดี๋ยวชั้นก็กลับและ”
“เฮ้ยยยย จะรีบกลับไปไหนวะ อยู่ก่อน บ๊ะ ไอ้นี่ ทำงี้กับเพื่อนได้ไงว้า” เจ้าของวันเกิดขอร้อง ด้วยฤทธิ์น้ำเมาความคิดแผลง ๆ จึงผุดขึ้นในหัว เขาหันไปมองบรรดาหนุ่มน้อยที่มองพลกฤษณ์พร้อม ๆ กับกวักมือเรียกให้เข้ามาคุยพวกเขา
“เฮ้ยย ไรวะเป็ด” เพื่อนอีกคนถาม
“แหม่ ไอ้พวกเราก็แก่ ๆ กันแล้วนะ มันก็ต้องมีอะไรมาให้กระชุ่มกระชวยกันบ้างสิวะ”
“งั้นกูกลับ” พลกฤษณ์ไม่อยากอยู่ต่อ เพราะตั้งแต่เขามีพีร์ก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตเดิม ๆ
“อ่าว เมื่อก่อนเห็นชอบนี่หว่า” คนชื่อเป็ดพยายามยื้อ “เอาน่า อยู่กันก่อน ฟังเพลงเป็นเพื่อนกูก็ได้อ่ะ”
พลกฤษณ์นั่งลง เพราะก็อยากจะลองดูเหมือนกันว่าพวกเพื่อนเขาจะทำอะไร เด็กหนุ่มสำอางค์ที่หมายตาพลกฤษณ์ไว้เห็นอย่างนั้นก็เข้ามารุมล้อมชายหนุ่มทันที พลกฤษณ์แบ่งรับแบ่งสู้โดยการคุยอย่างเป็นมิตรตามประสา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงจะรู้สึกดีกว่านี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อยกับอาการยั่วยวนของคนรอบข้าง
“เฮ้ยย น้อง ๆ ครับ อย่ารุมพี่แจ๊คสิครับ พี่แจ๊คเค้ามีเมียแล้วน้า เฮอะ ๆๆ”
“แหม แต่วันนี้พี่แจ๊คมาคนเดียวนี่ครับ” เด็กหนุ่มหน้าใสคนหนึ่งตอบมา
“มาคนเดียว และก็จะกลับคนเดียวด้วยครับ” เขาปฎิเสธอย่างนุ่มนวล แต่ทว่าเฉียบขาด “เฮ้ย กูกลับจริง ๆ ล่ะเป็ด”
ชายหนุ่มตัดบทออกไปดื้อ ๆ เพราะดูท่าแล้วเพื่อนเขาคงจะยื้อให้อยู่ต่ออีกแน่ ๆ
“พี่เป็ด ไหงเป็นแบบนี้ได้อ่ะ” บรรดาเด็กหนุ่มบ่นอย่างขัดใจ
“เออ นั่นสิวะ ไอ้แจ๊คมันเป็นอะไรวะ เมื่อก่อนเห็นชอบไม่ใช่เหรอ น้อง ๆ น่ารักแบบนี้”
“ไม่รู้ว่ะ” คนชื่อเป็ดออกความคิดอย่างขอไปที เพราะดูแล้วเพื่อนของเขาคงจะละทิ้งชีวิตแบบเก่าได้แล้วจริง ๆ
พลกฤษณ์เดินปลีกตัวเพื่อจะกลับ แต่ในระหว่างทางออกมาจากร้าน เขาก็ได้เจอกับหนึ่งในอดีตเด็กในสังกัดของตัวเองโดยบังเอิญ
“คุณแจ๊ค...”
“นน...”
พลกฤษณ์มองร่างเล็กของหนุ่มลูกครึ่งฝรั่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างประหลาดใจ ต่างคนต่างตกใจที่กลับมาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง นนทวัชจึงชิงถามอีกฝ่ายก่อน
“สบายดีมั๊ยครับ”
ด้วยความที่รอบข้างเสียงดัง ทำให้พลกฤษณ์ไม่ได้ยิน ทำให้นนทวัชต้องเข้าไปกระซิบใกล้ ๆ
“คุณแจ๊ค สะ-บาย-ดี-มั๊ย-ครับ”
“อ๋อ สบายดี แล้วนนล่ะ” เขาก้มลงกระซิบบอกร่างบางที่สูงแค่ไหล่พร้อมทั้งถามกลับ เพราะเขากับนนทวัชไม่ได้พบกันเป็นเลยหลังจากที่ร้างลา
“ก็เรื่อย ๆ หน่ะครับ” นลทวัชตอบเรียบ ๆ พร้อมกับยิ้มน้อย ๆ แววตาดีใจฉายออกมาจากดวงตาสีฟ้าคู่สวย
“ไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันดีกว่านะ” พลกฤษณ์กระซิบบอกร่างบาง พร้อมเดินนำไปยังบริเวณหน้าห้องน้ำ
“แล้วนี่คุณมากับใคร”
“ผมมาคนเดียว”
“มาที่นี่..คนเดียวเนี่ยนะ” พลกฤษณ์ตกใจ
“อื้ม ก็เบื่อ ๆ หน่ะ ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว”เขาถามต่อ “แล้วคุณแจ๊คล่ะครับ ทำไมวันนี้มาคนเดียว”
“อ่อ วันเกิดเพื่อนหน่ะ เดี๋ยวก็กลับล่ะ”
“เหรอครับ” นนทวัชเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ เด็กหนุ่มชอบที่จะอยู่ใกล้ ๆ พลกฤษณ์ ถึงแม้จะร้างลากันไปนาน แต่เมื่อความต้องการที่นอนก้นอยู่ใต้จิตสำนึกก็พลันแตกตัวให้เขาเข้าไปกอดร่างสูงอย่างทันที
“อย่าเพิ่งกลับไม่ได้เหรอครับ” นนทวัชเงยหน้าบอกพลกฤษณ์ เขารู้ดีว่าน้ำเสียงออดอ้อนและแววตาคู่สวยของเขานี่หล่ะ คือสิ่งที่มัดใจชายหนุ่มเป็นอย่างดี
“นน..” พลกฤษณ์เองก็เหมือนตกอยู่ในพวัง เพราะเขาเองก็ยอมรับว่านนทวัชก็เคยเป็นจานโปรดของเขาเหมือนกัน
“นะครับ” นนทวัชไม่พูดเปล่าเขาเขย่งตัวขึ้นสัมผัสริมฝีปากของพลกฤษณ์ พลกฤษณ์เองก็ตอบรับการยั่วเย้าจากเด็กหนุ่ม เขากอดรัดร่างบางนั้นด้วยอารมณ์ที่คลุกกรุ่น ลิ้นร้อนในปากก็โรมรันกันอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ชั่ววูบใบหน้าของพีร์ก็ลอยเข้ามาในมโนภาพของพลกฤษณ์
“อู๊ว...” พลกฤษณ์ลืมตาและผละออกมาอย่างมีสติ ในใจของเขาคิดถึงพีร์ขึ้นมา
“เป็นอะไรไปคุณแจ๊ค” นนทวัชถาม มือน้อย ๆ ของเขาลูบไปหน้าใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างตกใจเช่นกัน
“เปล่า ๆ ผมจะกลับล่ะ”
นนทวัชได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ยอมแพ้ เขาไม่รอช้าที่จะประกบจูบชายหนุ่มอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาก็ไม่พลาดที่จะเข้าไปปลุกอารมณ์ที่ตื่นแล้วของพลกฤษณ์ให้ออกมาลุกโชนกว่าเก่า และเมื่ออุปสงค์และอุปทานความต้องการของคนทั้งคู่อยู่ที่จุดสมดุลแล้ว ห้องน้ำ คือคำตอบสำหรับการปลดปล่อย
นนทวัชดันชายหนุ่มติดพนังก่อนจะรีบปลดซิบกางเกงเพื่อดูดดื่มความเป็นชายของอีกฝ่ายให้สมอยาก สักพักเขาจึงให้พลกฤษณ์นั่งบนโถ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ สวมถุงยางอนามัยที่เขาพกมาให้ชายหนุ่ม และสำแหรกตัวเองลงบนตัวพลกฤษณ์ที่เขาโหยหา เสียงใส ๆ นั้นครางออกมาอย่างสุขสม พร้อมกับเสียงห้าว ๆ ของพลกฤษณ์ที่ครางออกมาเช่นกัน
คนรอบข้างเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตามประสาการมาเที่ยวในที่อโคจร และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สถานบันเทิงเฉพาะกลุ่มแบบนี้ เรื่องของการมีกิจกรรมในห้องน้ำถือว่าเป็นเรื่องปกติ
แต่ก็มีบางคนที่แอบสอดรู้โดยการแอบดูจากห้องข้าง ๆ และคนที่แอบดูก็ต้องตกใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าใครคือคนที่มาปลดปล่อยในที่แห่งนี้...
นนทวัชทั้งส่ายทั้งร่อนเอวบางของตัวเองไปบนตัวพลกฤษณ์อย่างร่านร้อน แขนเรียว ๆ เกาะไหล่ชายหนุ่มและประกบจูบอย่างลืมโลก เมื่อริมฝีปากของเขาผละออกจากชายหนุ่ม เขาก็ได้ยินสิ่งที่ทำให้เขาแทบหมดอารมณ์
“พี....โอ๊วววว.....พีครับ....พี...........” พลกฤษณ์นั้นร้องเรียกเป็นชื่อคนรักออกมา พร้อมกับกระหน่ำเสริมแรงไปยังร่างของคนข้างบนที่หยุดการเคลื่อนไหวต่าง ๆ
นนทวัชนั่งนิ่ง เมื่อเขารู้ตัวว่า พลกฤษณ์นั้นไม่ได้มองเห็นว่าเป็นเขาที่อยู่ตรงนี้ เขากดไหล่ชายหนุ่มให้หยุดและลืมตามอง
พลกฤษณ์เองก็ตกใจในระดับหนึ่งที่ลืมตาจากความหฤหรรษ์ นนทวัชค่อย ๆ ลุกออกจากตักของชายหนุ่ม พร้อม ๆ กับที่พลกฤษณ์นั้น ลุกขึ้นหยิบถุงอยางอนามัยทั้ง พร้อมกับสวมกางเกงอย่างรวดเร็ว และออกจากห้องน้ำมาก่อน
“คุณแจ๊ค...” นนทวัชที่ตามมากล่าวเสียงอ่อย ๆ “ผมขอโทษ”
“อืม ผมก็เหมือนกัน”
ไม่มีคำพูดใด ๆ จากคนทั้งสองอีก ต่างคนต่างก็เดินกันหลังให้กัน พลกฤษณ์นั้นเดินออกมาจากตัวร้าน และขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ
“พี..ผมขอโทษ”
-
กรรมแล้วค่ะ จะมีอะไรตามมาหาพีอีกไหมละทีนี้ เซ็งค่ะ
-
แวบเห็นพีร์กับเฮียแจ๊ค เลยต้องรีบเข้ามาอย่างด่วน :o8:
แต่!!!!~ ทำอย่างเน้ได้ไงไอ่เฮียแจ๊คคคค :angry2:
เสียใจแทนพีร์อะ แถมยังมีคนเห็นอีกต่างหาก งานกำลังจะเข้านะเฮียแจ๊คเอ๋ยย
วูบหนึ่งคิดจะยุให้เลิกกันเลย แง่มๆๆๆ เฮงซวยจริงๆ :beat:
แต่...อย่าเลย รู้ว่าคงรู้สึกผิดมากๆอะ รอดูซิ ว่ากรรมจะสนองเฮียยังไง ชิส์ :m16:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา (ตอนนี้เคืองเฮียแจ๊คมากอะ)
-
อ่านตอนแรกยังยิ้มอยู่ดีๆ พอมาตอนสองชักยิ้มไม่ออกแล้ว คนเก่าเริ่มแวะเวียนมาทักทายกันใหญ่แล้ว เหอๆๆๆ
-
ไอ้เเจ๊ค เเม่งทุเรศ :fcuk:
มีมือมีเท้าไม่ถีบเเม่งหนีวะ สันดารจริงๆ :z6:
สงสารพีอ่ะ :m15:
ตอนหน้ายุให้พีมีชู้บ้าง
ไอ้เเจ๊คมันจะได้รู้สึก
คนเเบบนี้มันจะรู้สึกก็เมื่อคนที่มันรักมีชู้เท่านั้น o8
-
งานงอกแน่นอน
มีเฮแล้วแบบนี้
ยามมึนๆ กึ่มๆ ในผับ อะไรก็เกิดขึ้นได้
-
คีย์ใจเย็นๆลูกใส่รมณ์มากก 555 สนุกดีคับมาต่อนะรออ่าน
-
เอาแล้วไงไอ้คุณแจ๊คคคคค
นี่ละสิที่น่ากลัวอย่างนึง
โอ๊ย พีอย่าได้รู้เชียวละ
:angry2:
-
ตอนพิเศษของคู่นี้ รอนานมาเลยค่า
ตอนนี้ พี สาวมากเลยอะ ส่วนคุณแจ็คจะมานั่งรออ่านนะค่า
ว่าจะโดนอะไรต่อไป ทำกับพี ได้ ไหนบอกว่ารักนักรักหนาไง
เห้อ จะเอาอะไรกับผู้ชายเจ้าชู้ล่ะนี่ เหนื่อยใจแทนพี ก้อของให้พีใจเย็นแล้วกันนะค่า
-
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านทุกท่าน ก็ขอสวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับการติดตามที่เหนียวแน่น ขอบคุณผู้อ่านขาประจำนะคะ คุณPEENAT1972 คุณbbyuqin คุณsilverspoon คุณBeeRY และคุณdahlia ขอบคุณมากเลยนะคะที่ติดตามเรื่องของน้องพีร์ และก็คุณผู้อ่านที่เพิ่งติดตามทุก ๆ ท่าน ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่รักและเอ็นดูน้องพีร์ คนเขียนคิดว่าถ้าน้องพีร์มีตัวตนจริง ๆ เค้าคงจะดีใจมากเป็นแน่แท้ที่มีคนเป็นห่วงเค้ามากขนาดนี้
สาเหตุที่ไม่ต่อเรื่องในกระทู้เก่าก็เพราะว่า กลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องยาวหน่ะค่ะ มาเริ่มกระทู้ใหม่ดีกว่านะคะ และก็อยากให้ติดตามไปเรื่อย ๆ ค่ะ ว่าชีวิตคู่ของน้องพีร์กับเฮียแจ๊คจะเป็นยังไง
ตอนที่ 3
ชายหนุ่มกลับถึงบ้านในเวลาเที่ยงคืนกว่า เมื่อเขามองไปที่เตียงก็พบว่าพีร์ไม่ได้นอนอยู่กับเขาที่ห้องนี้ เขารู้สึกแย่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วครู่
พลกฤษณ์ค่อย ๆ อาบน้ำและชำระร่างกายด้วยความรู้สึกผิด จริงอยู่ว่าเมื่อก่อนความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดกับเขา เมื่อเขามีอะไรกับใครไม่ซ้ำหน้า
แต่คราวนี้ เขารู้สึกผิดที่เขาเองปล่อยให้ความต้องการชั่ววูบเข้ามาครอบงำ
ถึงแม้เขากับนนทวัชจะไม่ได้มีอะไรเกินกว่านั้น แต่เขาก็ไม่อยากให้พีร์เสียใจ ชายหนุ่มจึงไม่คิดที่จะบอกคนรักในเรื่องนี้
ที่ผ่านมา ชีวิตคู่ของพวกเขาก็เคยเจอเรื่องของคนนอกที่พยายามเป็นมือที่สามมามากมาย ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นทั้งคนเก่า ๆ ของพลกฤษณ์และคนใหม่ ๆ ที่เข้ามาเพื่อหวังกะจะแย่งพลกฤษณ์ไป แต่คนทั้งคู่ก็ผ่านมาได้ โดยเฉพาะพีร์ที่เข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องเหล่านั้น และพลกฤษณ์ก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยกับคนพวกนั้น ทั้งนี้ก็เพราะว่าพีร์เชื่อใจในตัวของพลกฤษณ์มากขึ้นกว่าแต่ก่อน
พลกฤษณ์รู้ตัวดีว่าพีร์นั้นไม่ได้ให้เขาเต็มหัวใจเหมือนที่ผ่านมากับศิลาหรือศิริพจน์ แต่เขาก็เชื่อมั่นว่าความดีที่เขาทำให้เด็กหนุ่มจะช่วยทำให้พีร์นั้นรักเขาจริง ๆ จนได้
และจากการที่อยู่ด้วยกันมา คนรักของเขาค่อย ๆ มีท่าทียอมรับเขามากขึ้นกว่าแต่ก่อน
แต่สิ่งที่ชายหนุ่มทำไป มันจะทำให้คนรักของเขาลดความเชื่อมั่นลงอย่างแน่แท้
พลกฤษณ์ตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามือนิ่มของพีร์ลูบอยู่ที่ใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน
เขามองหน้าของพีร์ที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนแล้วก็สะท้อนใจ ชายหนุ่มจับมือของพีร์มาจูบเบา ๆ อย่างแสนรัก
“ไงครับ เมื่อคืนสนุกมั๊ย”
พลกฤษณ์ได้ยินอย่างนั้นก็วูบในใจ แต่ก็ไม่ตอบอะไร นอกจากส่ายหน้าออกมา
“ทำไมล่ะครับ ไปเที่ยวกับเพื่อนไม่สนุกเหรอ”
เขาไม่ตอบ พร้อมกับขยับตัวขึ้นนอนบนตักนิ่ม ๆ ของร่างอวบอย่างต้องการสัมผัสของพีร์
เพื่อเขาจะได้รู้ตัวว่าเขาได้อยู่กับพีร์จริง ๆ
พีร์เห็นอย่างนั้นก็กอดชายหนุ่มตอบหลวม ๆ
“วันนี้ผมไปทำงานด้วยนะ”
“อื้ม รอยที่คอหายแดงแล้วใช่มั๊ย”
“ก็ยังมีนะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก”
“อืม..” พลกฤษณ์รับคำ ก่อนจะลุกขึ้นมาหอมหน้าผากโหนกอย่างรักใคร่ และก็ขอตัวไปอาบน้ำ พีร์มองชายหนุ่มยิ้ม ๆ ก่อนจะแต่งตัวรอเพื่อจะไปทำงานพร้อมกัน
“พีคับ” พลกฤษณ์ถามพีร์ออกมาเบา ๆ ขณะที่ขับรถมาทำงาน
“หือ มีอะไรเหรอคุณแจ๊ค”
“คือ สมมุตินะ สมมุติว่าผมเอ่อ ผมไปมีอะไรกับคนอื่น คุณจะว่าไง”
พีร์หันมามองหน้าพลกฤษณ์ด้วยความตกใจในคำถาม
“หะ..”
“อืม ก็นั่นหล่ะ คุณจะว่ายังไง”
“ก็เรื่องของคุณ”
พีร์ตอบเสียงห้วนไปแค่นั้นก็เงียบทันทีอย่างพยายามเก็บอารมณ์ พลกฤษณ์รู้เลยทันทีว่าคนรักกำลังไม่พอใจ เขาจึงพูดอะไรออกไป
“เฮ่ยย ผมล้อเล่นหน่ะ ยิ้มหน่อยสิครับที่รัก”
พีร์มองหน้าชายหนุ่มเหวี่ยง ๆ พลกฤษณ์เองก็ร้อนรุ่มอยู่ในใจเสียเหลือเกิน
พีร์มองหน้าคนรักงอน ๆ “ตาบ้า ถามแบบนี้มาได้ไง” เพราะถามธรรมชาติของมนุษย์แล้วคงจะไม่มีใครชอบการกระทำเข้าค่ายที่ว่านอกใจเป็นแน่แท้
แต่ใช่ว่าเขาเองจะไม่เคยเป็นคนทำแบบนี้ แต่ลึก ๆ แล้วเขาก็รับไม่ได้เหมือนกันหากว่าคนรักนอกใจเขาจริง ๆ
คนทั้งสองมาทำงานตามปกติ จนถึงเวลาเที่ยง ที่พนักงานต้องผลัดกันออกไปรับประทานอาหาร พีร์นั้นออกไปหาอะไรง่าย ๆ แถวนั้นพร้อมกับเพื่อนร่วมงานสองสามคน จนกินเสร็จ พวกเขาไปร้านสะดวกซื้อเพื่อหาเครื่องดื่มสำหรับเติมความสดชื่นสำหรับตอนบ่าย
พีร์เดินผ่านแผงนิตยสารในร้านสะดวกซื้อเพื่อจะไปยังตู้เครื่องดื่ม แต่เขาเหมือนผ่านตาอะไรบางอย่างบนปกหนังสือพิมพ์แนวซุบซิบ เขาจึงย้อนกลับไปดูกับตาตัวเอง
“แจ๊คตัวพ่อไม่ทิ้งลาย นัวเนียหนุ่มในผับ” พาดหัวข่าวนั้นทำให้พีร์ถึงกับอึ้ง และพอมาดูรูปประกอบที่พลกฤษณ์และหนุ่มร่างเล็กนั้นจูบกันอย่างดูดดื่มแล้ว มันก็ยิ่งทำให้ช๊อคจนแทบจะกลายเป็นหินอยู่ตรงนั้น
“น้องพี ๆ ไปกันหรือยัง.....” เพื่อนร่วมงานคนนึงเข้ามาสะกิด แต่พอเธอเห็นสีหน้าของพีร์และหนังสือพิมพ์ในมือเด็กหนุ่มแล้ว เธอก็ตกใจไม่แพ้กัน
“เอ่อ พี่ว่าเรารีบไปกันก่อนดีกว่าจ้ะ” เธอพยายามตบไหล่พีร์เบา ๆ พร้อมกับพาพีร์ไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์
พีร์พยายามระงับอารมณ์และสงบสติกับสิ่งที่เพิ่งเห็น ตอนนี้หัวใจของเขาหลุดลอยเหมือนโดนใครเกี่ยวแย่งไปเมื่อครู่นี้
“อ่าว กลับมาแล้วเหรอพี” พลกฤษณ์ยิ้มให้ร่างอวบที่เดินเข้ามาอย่างเก็บอารมณ์ “กินอะไรมาล่ะ”
พีร์มองหน้าชายหนุ่ม ไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปด้วยความรู้สึกเสียใจและโกรธเคืองชายหนุ่ม
พลกฤษณ์งงกับท่าทีของพีร์ที่เดินผ่านไป เขามองหน้าพนักงานที่มากับพีร์อย่างขอคำตอบ เธอยิ้มแหย ๆ ก่อนจะส่งหนังสือพิมพ์ซุบซิบฉบับนั้นให้ชายหนุ่มดูกับตาเอง
พลกฤษณ์หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดู เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรูปของตัวเองกับนนทวัชปรากฎหราอยู่เป็นพาดหัวใหญ่
ชายหนุ่มเปิดดูเนื้อหาข่าวข้างในที่มีใจความยุยงให้คนอ่านรู้สึกสมเพชในการกระทำของเขา และยังโปรยท้ายถึงชีวิตคู่ของเขากับพีร์ว่าคงจะจบลงในไม่ช้านี้
พลกฤษณ์ขยำหนังสือพิมพ์นั้นทิ้งลงพื้นอย่างไม่สบอารมณ์ เขาจะตามไปดูพีร์ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ป่านนี้เจ้าตัวจะรู้สึกแย่แค่ไหน ชายหนุ่มวูบลงทันทีเมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงวิ่งไปหาพีร์ที่อยู่ข้างใน
เขาต้องขอโทษ และอธิบายให้พีร์เข้าใจในเรื่องนี้ให้ได้
เพราะในเมื่อเขาเคยสัญญากับตัวเองแล้วว่าเขาจะไม่ทำให้พีร์เสียน้ำตาอีก เขาจะไม่ยอมให้พีร์ต้องเสียใจกับเรื่องของเขาอีกเป็นอันขาด
“พี...เดี๋ยวก่อนสิ!”
พลกฤษณ์เห็นพีร์เองที่ตอนนี้แทบไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรต่อไปแล้ว เก็บของใส่กระเป๋า และพุ่งตรงออกมาเรียกแท็กซี่
ชายหนุ่มพยายามคว้าข้อมือร่างอวบไว้ เขาฉวยร่างของพีร์ก่อนจะบอกว่า
“พี ฟังผมอธิบายก่อนสิ”
“ก็ผมเห็นอยู่แล้วหนิว่าอะไร คุณยังจะมาแก้ตัวอะไรอีกล่ะ”
“เดี๋ยว มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะพี”
“เหรอ...” พีร์พูดแค่นั้นก็ฉวยโอกาสที่ชายหนุ่มคลายข้อมือวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่ข้างหน้า
“เดี๋ยวพี คุณจะไปไหนอ่ะ”
พีร์ไม่ตอบ และขึ้นแท็กซี่ไปอย่างไม่สนใจชายหนุ่ม เขาปิดประตูรถทันทีโดยที่ไม่ให้ชายหนุ่มติดตามเขาได้ทัน
พลกฤษณ์มองตามแท็กซี่ไปด้วยความรู้สึกร้าวราน นี่ใช่ไหมคือความเจ็บปวดจากความรักที่เขาเพิ่งพบเจอ เขาไม่รู้ว่าพีร์จะไปที่ไหน แต่ไม่ว่าพีร์จะหนีเขาไปไหนเขาก็จะไปตามคนรักของเขากลับมาให้จงได้
“ฮัลโหล เขียว แกทำอะไรอยู่” พีร์ต่อสายถึงเพื่อนสาวที่ชื่อเขียวทันทีหลังจากขึ้นแท็กซี่
“อ่อ คุยได้ ลูกค้าไม่ยุ่ง มีอะไรรึเปล่า ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหา” เธอกระเซ้าเพื่อน ขณะที่ปลีกตัวมาจากการทำอาหารในครัวของร้านอาหารอิตาลีที่เป็นของครอบครัวสามี
“คือ ชั้นขอไปอยู่บ้านแกสักพักได้มั๊ย”
“หะ แกว่าไงนะ”
“คือ ชั้นจะขอไปนอนบ้านแกสักพักได้มั๊ย”
“อืม ได้สิ แกกับคุณแจ๊ค เอ่อ มีปัญหากัน รึเปล่า” เพื่อนสาวของพีร์เรียบเรียงคำพูดออกมาอย่างยากเย็น
“อืม เดี๋ยวชั้นเล่าให้ฟังตอนถึงร้านแกนะ”
“โอเค ๆ ได้ เจอกันนะ”
เขากดวางสายจากหญิงสาวแล้วพยายามกลั้นน้ำตาออกมา เมื่อถึงที่หมายแล้วเขาก็พบกับเพื่อนสนิทที่ยืนรอเขาอยู่ด้วยความกังวล
ไม่มีคำพูดใด ๆ จากพีร์นอกจากแววตาเศร้าสร้อย ลูกตานั้นเริ่มปริ่มน้ำเหมือนเหมือนเขื่อนใกล้แตก เขียวเข้าไปตบไหล่เพื่อนเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ และพาเจ้าตัวเข้าไปนั่งพักในตัวร้าน
“ใครมาหน่ะคุณ อ่าว พีนี่เอง” สามีชาวอิตาลีของเขียวทักทายพีร์ด้วยภาษาไทยกระท่อนกระแท่น เขาเดินออกมาดูพีร์จากที่เห็นว่าภรรยาของเขารับรู้ถึงปัญหาของเพื่อนสนิท
“สวัสดีครับ มาร์โค่” พีร์ทักทายสามีเพื่อน เขียวพูดกับสามีให้เข้าใจว่า
“พีเค้ามีเรื่องนิดหน่อยอ่ะที่รัก ให้เค้ามาอยู่บ้านเราสักพักได้มั๊ย”
“ได้ซี่...ไม่มีปัญหา” มาร์โค่ตอบด้วยความใจดี “เดี๋ยวนั่งคุยกันไปก่อนละกันนะครับ ผมขอตัวก่อน”
“ขอบคุณนะครับมาร์โค่” พีร์ยกมือไหว้ขอบคุณ เขียวสั่งให้เด็กในร้านยกน้ำมาเสริฟ ก่อนที่เธอจะส่งสัญญาณให้พีร์เล่าออกมา
“แกเห็นหนังสือพิมพ์ซุบซิบรึยัง”
เขียวส่ายหน้า “หึ ทำไมเหรอ”
“ก็....” พีร์ทำท่าจะร้องไห้ออกมา ทำให้เขียวต้องตัดบท
“เอางี้ เดี๋ยวชั้นเข้าเว็บมันก็ได้ ยากอะไร” เธอเดา ๆ ว่าคนรักของเพื่อนต้องไปทำอะไรตามประสาเก้งตัวพ่อมาอีกแน่ พีร์เลยต้องมานั่งช้ำใจอย่างนี้ อีกอย่างเธอรู้ตัวดีว่าคนอย่างพีร์ไม่อยากร้องไห้ให้เพื่อนผู้หญิงเห็นง่าย ๆ อยู่แล้ว
“อืม ๆ ” พีร์รับคำ ก่อนที่เขียวจะเดินไปหยิบแม็คบุ๊คเครื่องบางมาเปิด
จนสักพักเขียวเองก็มีสีหน้าตกใจจากการที่เห็นรูปนัวเนียของคนทั้งสองในอินเตอร์เน็ท
“โห...” เธอพูดได้คำเดียว ก่อนจะหันมามองหน้าพีร์มีสีหน้าแย่กว่า
มาร์โค่ผู้เป็นสามีของเขียวออกมาพอดี เขาสงสัยว่าทั้งสองคนมีสีหน้าไม่สู้ดีกันจึงเข้าไปถาม
“มีอะไรกันเหรอครับ”
เขียวไม่พูดอะไรนอกจากส่งแม๊คบุ๊คให้มาร์โค่ดู มาร์โค่ถึงแม้จะเป็นผู้ชายแต่ก็ตกใจไม่แพ้คนเป็นภรรยาที่ตอนนี้เข้าไปนั่งตบไหล่พีร์อยู่เพื่อปลอบประโลมเพื่อน
“เฮ้ยยย ที่รัก มาดูนี่สิ” มาร์โค่เรียกเขียวมาดูหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตกใจ
“อะไร...” เธอถามสามีเบา ๆ พร้อมเข้าไปดู พีร์เองก็สงสัยเหมือนกันเลยเข้าไปดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วย
แต่ภาพที่พีร์เห็นนั้นทำเอาเขาแทบล้มลงกับพื้น เพราะเมื่อเช้าที่เขาเห็นเป็นภาพที่คนทั้งสองจูบกัน แต่นี่เป็นภาพของอดีตคู่ขาของพลกฤษณ์ทั้งหลายที่ไม่ใช่แค่นนทวัชคนเดียว ฉวยโอกาสนี้ปล่อยภาพขณะที่พวกเขาแนบเนื้อกัน ทั้งขณะ เดินห้าง อาบน้ำ นอนเล่น หรือ เป็นภาพที่ส่อถึงกิจกรรมอย่างว่า
พีร์ที่ตอนนี้ร้องไห้จนตัวโยนรู้สึกว่าตัวเองรับเรื่องนี้ไม่ได้อีกต่อไป เขียวเข้าไปโอบกอดเพื่อนอย่างปลอบโยน และพูดกับเพื่อนเบา ๆ
“ทำใจดี ๆไว้”
พีร์ซบหน้าลงบนไหล่เพื่อน เขารู้ดีว่าก่อนหน้านั้นพลกฤษณ์ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้เพียงใด ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เขาไม่ชอบ แต่ตอนนี้เขาทั้งสองคนมีชีวิตร่วมกันแล้ว พีร์นั้นรับไม่ได้ที่อยู่ดี ๆ ชายหนุ่มจะมีใครซ่อนไว้
พีร์คิดว่านี่อาจจะไม่ได้เป็นแค่คนเดียวของชายหนุ่มก็ได้
ถึงแม้พีร์จะอยู่กับพลกฤษณ์เกือบตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่รู้ว่า คนเจ้าชู้ประตูดินอย่างนั้นจะมีใครซุกไว้อีกหรือเปล่า
เขาถอนหายใจ เมื่อนึกถึงธรรมชาติของผู้ชายทุกคนที่ต้องเจ้าชู้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายแบบพวกเขา แต่เขาก็รับไม่ได้จริง ๆ ที่อยู่ดี ๆ คนรักของเขาจะทำแบบนี้
“นี่แกทำอย่างนี้ได้ยังไงหะแจ๊ค แกทำได้ยังไง!” คนเป็นพ่อของพลกฤษณ์โวยวายเมื่อเห็นข่าว เพราะคุณกำชัยก็ไม่เข้าใจลูกชายตัวเองเหมือนกัน เพราะเห็นว่าพลกฤษณ์นั้นเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเมื่อเจอกับพีร์ แต่นี่ลูกชายเขากลับทำอย่างนี้
และคนพ่อก็รับไม่ได้ที่ทำให้พีร์ซึ่งเขารักเหมือนลูกอีกคนต้องเสียใจ
“ผม..ผม..” เขาคิดคำอธิบายไม่ถูก เพราะส่วนหนึ่งเขาก็ผิดเองที่ตกอยู่ในพวังของความต้องการ
“ไหนลองบอกมาสิแจ๊คว่าเราไปทำอย่างนี้ได้ไง” คุณเจนนิเฟอร์ผู้เป็นแม่ค่อย ๆ ถาม แต่หางเสียงแสดงถึงความไม่พอใจลูกชายคนกลางเหมือนกัน
“ผม ผิดเองครับป๊าม้า ตอนนั้นผมก็ยอมรับว่าผมเคลิ้มกับนนเค้าเหมือนกัน”
“อ่าว แล้วไม่รู้จักห้ามใจล่ะ”
“ก็ห้ามแล้วครับ แต่มันไม่ทัน” พลกฤษณ์พูดต่อ “นนเค้ายั่วผมมากจริง ๆ ผมมันแย่เองหล่ะครับ”
“แล้วไงต่อเนี่ยะ แกกับเจ้านนอะไรนี่ได้เสียบกันมั๊ย” คนเป็นพ่อถามต่อ
“ก็ ครับ”
“โหยยย ตาย ๆๆ” คนเป็นพ่อกุมขมับ “แล้วเป็นไง”
“ก็ไม่เป็นไงครับ เค้ากับผมหยุดทำกัน เพราะว่าเค้าได้ยินผมเรียกชื่อพี”
“ก็ยังดีที่แกนึกถึงน้องพีเค้า” คนเป็นพ่อสรุป “เอ้อ แล้วนี่น้องพีเค้าไปไหนล่ะ อย่าบอกนะว่าหนีกลับไปหาดใหญ่แล้ว”
“อ่อ เค้าไปอยู่บ้านเพื่อนหน่ะครับ” พลกฤษณ์ตอบไป เพราะว่าหลังจากที่พีร์นั่งแท็กซี่หนีเขา เขาก็จัดการโบกแท็กซี่คันต่อไปให้ขับตามจนรู้ว่าพีร์มาหาเขียว
“อืม เหรอ”
ไม่ทันขาดคำ เพื่อนของพีร์ที่ชื่อเขียวก็โทรศัพท์มา
“สวัสดีค่ะคุณแจ๊ค” เขียวพูดโทรศัพท์เสียงแข็ง ๆ เพราะก็แอบเคืองชายหนุ่มเหมือนกัน
“ครับ คุณเขียว พีร์อยู่นั่นหรือเปล่าคะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยังจำเพื่อนเขียวได้อยู่”
“คุณเขียวครับ เรื่องทั้งหมดผมอธิบายได้นะครับ อย่าเพิ่งมาว่าผมสิครับ”
“ค่ะ มันเกิดอะไรเหรอคะคุณแจ๊ค” เขียวก็นึกสงสัยเหมือนกัน เพราะเธอรู้สึกว่าพลกฤษณ์ถึงแม้จะเจ้าชู้เพียงใด แต่ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนละจะแล้วเมื่อเจอพีร์
พลกฤษณ์เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขียวฟังอย่างไม่ปิดบัง เมื่อเขาเล่าจบหญิงสาวก็ออกความเห็นว่า
“เรื่องแบบนี้คุณต้องคุยกันเองแล้วหล่ะค่ะ”
“ครับ ผมก็ว่างั้น”
“เอางี้มั๊ยคะ เดี๋ยวชั้นจะพาพีไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านคุณ แต่คุณต้องรอคุยกับพีดี ๆ นะคะ”
“ครับ ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับคุณเขียว”
เมื่อไปถึงที่บ้านของพลกฤษณ์พีร์ก็รีบลงมาเก็บเสื้อผ้าที่ห้องตัวเอง น้องพอลที่เห็นพีร์ก็วิ่งตื๋อเข้ามาหาอย่างคิดถึง
“น้าพีค๊าบบบบ”
พีร์ได้ยินเสียงของพอลเรียกก็หันไปมอง เขาอุ้มหลานชายตัวน้อยขึ้นมาอย่างใจดีเหมือนเดิม
“วันนี้ทำไมน้าพีไม่ไปรับพอลค๊าบ”
“เอ่อ น้าพีมีธุระอ่าจ้ะ เดี๋ยววันนี้น้าพีไม่อยู่บ้านนะครับ”
“อ๊าา น้าพีจะไปหนายอ่าค๊าบบ”
“เอ่อ น้าพี...”
“น้าพีเค้าจะหนีอาแจ๊คไปหน่ะสิครับ” เสียงของพลกฤษณ์ดังขึ้นมา พีร์หันไปมองก็พบว่าชายหนุ่มยืนมองเขาเศร้า ๆ พีร์มองชายหนุ่มเชิด ๆ ไม่สนใจ
“น้าพีอย่าไปเลยนะค๊าบบบบบบ” เด็กน้อยร้องขอ ทำให้พีร์อ่อนยวบลง แต่พอมองหน้าคนเป็นอา ความรู้สึกทั้งหลายก็ประดังเข้ามาทันที
“นี่คุณอย่าเอาหลานมาอ้างอีกเลย” เขาพูดเสียงห้วน ทำให้เด็กน้อยร้องจ้าทันที
“โอ๋ ๆๆ น้องพอล น้าพีขอโทษนะครับ” เขาปลอบเด็กน้อย ก่อนจะเรียกหาพี่เลี้ยงมาอุ้มไป
“อย่าไปเลยนะครับพี ผมขอโทษ”
พีร์นิ่ง ไม่ตอบ แต่น้ำตาของเขากำลังจะไหลออกมา “ผมยอมรับว่าผมทำไปเพราะว่าผมคุมตัวเองไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้มีอะไรกับเค้าเกินเลย นะครับ”
พีร์มองหน้าชายหนุ่มขวาง ๆ เพราะว่าไม่เชื่อ เขาจะหันหลังเพื่อจะไปเก็บเสื้อผ้า แต่ชายหนุ่มก็รวบตัวเขามากอดไว้
“อย่าไปเลยนะครับ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ คุณจะโกรธ จะเกลียดผมก็ได้ แต่คุณอย่าไปจากผมเลยนะครับพี”
ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มสะอื้นไห้อย่างสุดจะกลั้น เขาเข้าใจแล้วว่าคำว่าใจจะขาดมันเป็นอย่างไรเมื่อเห็นคนรักจะจากเขาไป
“ผมรักคุณ รักคุณมากนะ รู้มั๊ย ฮืออๆๆๆ”
“ผมขอโทษ ฮือ ๆๆๆๆๆๆ” พลกฤษณ์กอดพีร์แน่น เขาร้องไห้และพร่ำบอกเหมือนคนบ้า พร้อมกับจับมือของพีร์ทั้งสองข้างมาตบที่หน้าเขาแรง ๆ เพื่อตัวเขาเองจะได้สำนึกว่า เขามีคนรักอย่างพีร์อยู่
พีร์เองตกใจที่เห็นชายหนุ่มทำอย่างนั้น เขาเกาะหน้าชายหนุ่มแน่นเพื่อนให้พลกฤษณ์รามือในการทำร้ายตัวเอง พีร์ลูบใบหน้าแดง ๆ นั้นด้วยความเห็นใจ และสวมกอดร่างสูงนั้นทันที
คนทั้งสองกอดกันร้องไห้สักพัก พีร์ก็นึกได้ว่าเขียวยังรออยู่ เลยจะเดินไปหาเพื่อน แต่ก็ช้ากว่าเขียวที่โทรเข้ามาพอดี
“ฮัลโหล เขียว แกอยู่ไหนเนี่ยะ”
“อ่อ อยู่ร้านแล้ว”
“หะ ยังไงเนี่ยะ”
“ชั้นก็ ไว้ใจว่าคุณแจ๊คเค้าจะทำให้เมียเค้าเข้าใจได้หนิสิ ชั้นก็ไม่อยากอยู่เป็นก้างหน่ะ ฮ่ะๆๆ”
“แกอ่า...” พีร์เหวี่ยงเพื่อน “อ๋อ นี่แกรวมหัวกับคุณแจ๊คใช่มั๊ย”
“ก็มันเรื่องของพวกแกหน่ะ อีกอย่าง ชั้นก็อยากให้พวกแกคุยกันเองจริง ๆ”
“หืม ร้ายนะ...”
“แล้วดีกันยังอ่ะ”
“อืม...” พีร์ลูบหน้าของพลกฤษณ์ที่เข้ามากอดจากทางด้านหลังเบา ๆ
“ดีแล้วหล่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“อืม ขอบใจแกมากนะเขียว”
“จ้ะ ไม่เป็นไร บะบายล่ะ”
“จ้ะ”
พีร์หันมามองหน้าชายหนุ่มเหวี่ยง ๆ เพราะหลายเรื่องที่เขาก็ยังไม่หายคาใจ เขาจึงถามชายหนุ่มไปตรง ๆ
“คุณแจ๊ค บอกมาตรง ๆ ว่าคุณมีใครนอกจากผมหรือเปล่า”
พลกฤษณ์ส่ายหน้า
“จริงเหรอ”
พลกฤษณ์พยักหน้า
“แล้วคนในรูปล่ะ”
“เค้าเคยคบกับผมช่วงนึง ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ”
“ก็เลยทำแบบนั้นใช่มั๊ย”
พลกฤษณ์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยินอย่างนี้
“บ้ากามอ่ะ”
“โหยย ก็บ้ากับคุณคนเดียวเท่านั้นหล่ะ” ชายหนุ่มได้ทีออดอ้อน “ว่าแต่อย่าประชดผมนะ อย่ากลับไปหาไอ้หยก หรือเจ้าพจนะ”
“แต่มีใหม่ได้ใช่มั๊ย” พีร์ยั่วเย้า
“ไม่เอาอ่า อย่าไปไหนนะ”
“คุณนั่นหล่ะ อย่าไปไหน อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
“ครับ” ชายหนุ่มสัญญา
“ป๊ากับม้าผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณนะ คุณอย่าทำให้ป๊าม้าผมผิดหวังสิ”
“โอเคครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีก”
“อื้มม” พีร์พยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนที่คนทั้งสองจะสวมกอดกันอีกครั้งด้วยความเข้าใจที่กลับมา
-
ชิส์ หมั่นไส้เฮียแจ๊คว่ะ :a14:
พีร์อะใจอ่อนเกินไป ไม่น่าคืนดีด้วยเร็วแบบนี้เลย (อ้าว สรุปเธอไม่อยากให้เค้าคืนดีกันเร๊อะ :z6:)
ถ้ามีครั้งต่อไป พีร์คงไม่ใจดีแบบนี้แล้วล่ะ...มั้ง :laugh:
แต่รักกันแบบนี้ ค่อยอ่านแบบโล่งใจหน่อย รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย สงสารพีร์ :sad4:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
+1 แทนคำขอบคุณที่กรุณาแจ้งข่าวให้ทราบว่ามีตอนพิเศษที่แสนสนุกมาให้อ่าน
โกรธเฮียแจ๊ค นิสัยไม่ดีอย่างยิ่ง น้องพีร์น่าจะโกรธให้นานกว่านี้หน่อย ให้เฮียแจ๊ค
ใช้เวลาง้อให้นานกว่านี้ หายโกรธง่ายเกินไป ใจดีไปรึเปล่าน้องพีร์ สงสารพีร์จังเลย
แต่ก็ไม่ได้อยากให้ต้องแยกทางกันนะ เพราะกว่าจะมีวันนี้วันที่น้องพีร์มีความสุขได้
ผ่านเรื่องทุกข์เรื่องเศร้ามามากแล้ว จะรออ่านตอนพิเศษต่อไปนะคะ :L1: :pig4:
-
ชิส์ชิส์....หมั่นไส้เฮียแจ็คจริงเชียว..
มันจะอยากอะไรขนาดนั้น จนอดใจไม่ไหวเลยรึไง :angry2:
น้องพีร์น่าจะงอนให้นานกว่านี้หน่อย เอาให้แบบจำขึ้นใจไปเลยว่ามีเมียรออยู่บ้าน...
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ สนุกเหมือนเดิม...
มาต่ออีกไวๆน๊าาา o13
-
ง่ะ โหยยยย
เเค่นี้มันจะสำนึกอะไรอ่า
ครั้งหน้ามีกิ๊กคนอื่นมายั่วอีก มันจะไม่เป็นเหมือนเหรอเนี่ย
ปล. จระเข้ฟาดหางไอ้คุณเเจ๊ค
-
มาอ่านตอนพิเศษด้วยค่ะ หวังว่าคงมีมาเยอะๆ นะคะ รักษาสุขภาพค่ะ :L2:
-
ออดอ้อนออเซาะ555 แต่หวังว่าจะจำไว้ให้ดีนะแจ๊ค
-
มาเริ่มอ่านที่ตอนพิเศษ ก็เลยต้องย้อนกลับไปอ่านเรื่องหลัก
ขอบอกว่าสนุกมากค่ะ รักน้องพีร์ หนุ่มน้อยร่างอวบอย่างเต็มเปาเลยค่ะ
และสงสารน้องพีร์ด้วยค่ะ แต่อย่างน้อย น้องพีร์ก็มีความสุขในที่สุด
มาตามต่อที่ตอนพิเศษ ยังสนุกเหมือนเดิมเลย
ชีวิตคู่ ต้องผ่านอะไรอีกเยอะ เอาใจช่วยน้องพีร์กับเฮียแจ๊คนะคะ
ขอบคุณไรเตอร์มากนะคะ
-
แหมๆๆ ทำมาร้องไห้ฮือๆๆๆ นะอิตาคุณแจ๊ค รู้จักหักห้ามใจซะบ้าง มันจะเป็นเรื่องไหม :m16:
ลงโทษงดกิจกรรมเข้าจังหวะไปเลย 3 เดือน :laugh:
-
มีบ้างก็น่ารักดีเน๊อะ
อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน
เฮียแจ็ด :m16: ทำงี้ได้ไงเนี้ย ห้ามเผลอตัว เผลอใจกะใครอีกนะ ฮึ่มๆ
ดีแล้วที่คืนดีกันได้ รักกันๆ :กอด1:
-
คนอย่างเฮียแจ๊คนี่คงจะโดนซ้อแปดหรือมดแดงตามราวีอีกนาน 55555
-
อ่านทันแล้วจ้า
นึกว่าน้องพีจะต้องเสียใจและก็เสียคนรักไปอีกซะแล้ว
สู้..สู้..สู้
-
คงกลับไปมีความรู้สึกเหมือนเดิมๆ ไม่ได้อีกแล้วแหละ รักไหม? ก็คงรัก แต่ก็คงไม่เต็มร้อยเหมือนเดิม ผู้ชายเจ้าชู้ ก็เหมือนงูพิษ รีดพิษออกมาแล้ว ก็ยังมีพิษออกมาใหม่ได้อยู่ดี
-
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พีใจดีเกินไปแล้วววววว
ทำโทษแทนพี :beat: :z6:
พีใจดีแต่แจ๊คอย่าเหลิงนะ
ปล.ไรเตอร์บอกวันที่อัพด้วยได้ไหม
เขาจะได้รู้เออไรเตอร์อัพหรือยัง
ขอบคุณครับ
-
ตอนที่ 4
พีร์ยิ้มกับหลานชายที่หลับปุ๋ยกับตุ๊กตาตัวโปรดในอ้อมอกของคนเป็นอา เขาสะท้อนใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ที่เขาไม่โกรธพลกฤษณ์แล้วนั้นก็เพราะว่าชายหนุ่มยอมรับผิดจริง ๆ และอีกอย่างก็เป็นเพราะว่าครั้งหนึ่งเขาก็เคยนอกใจคนรักเหมือนกัน
หนุ่มน้อยรู้ตัวดีว่าตอนนั้นเขาเลือกไม่ถูกที่จะรักใครมากกว่ากัน และเพราะความโลเลนี้เองทำให้เขาต้องกลายเป็นคนสองใจระหว่างศิลากับศิริพจน์ แต่สุดท้าย เพราะความโชคดีของเขาที่มีคนรักแบบศิริพจน์เขาเลยเห็นคุณค่าของความรัก และการให้อภัย ว่ามันยิ่งใหญ่ต่อความเป็นคนรักมากแค่ไหน
พีร์หัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มหูชาจากการโดนพ่อแม่ของเจ้าตัวต่อว่า และไหนจะพ่อแม่ของเขาที่โทรศัพท์จากหาดใหญ่ขึ้นมาต่อว่าอีก
เขาลูบหน้าพลกฤษณ์แผ่วเบา คงจะเจ็บมาสินะที่จับมือเขาไปตบตัวเองแบบนั้น พีร์คิดในใจ
พีร์ไม่รู้ตัวว่าเขารักพลกฤษณ์มากเพียงใด เพราะที่ผ่านมาถึงแม้ชายหนุ่มจะบอกรักพีร์บ่อยแค่ไหน แค่พีร์ก็ทำได้แต่เพียงแค่พยักหน้าและยิ้มให้เท่านั้น
เพราะพีร์เองก็สะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยินคำว่ารักจากปากชายหนุ่ม เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนที่ผ่านมาเหมือนกันว่า ความรู้สึกที่มีกับพลกฤษณ์นี้มันจะเท่ากับความรักอย่างที่ชายหนุ่มรักเขาหรือเปล่า
“แต่ก็ดีแล้วหล่ะ ขืนบอกรักไปก็ปล่อยให้เราเป็นหมาหัวเน่า” พีร์คิดอย่างนั้น เพราะจากความที่พีร์ยังคิดว่าชายหนุ่มเจ้าชู้ บางทีการเล่นเกมบอกรักอย่างนี้มันก็คงจะทำให้ชายหนุ่มไม่เห็นเขาเป็นของตาย
เสียงโทรศัพท์มือถือของพีร์ดังขึ้น ปรากฎเบอร์โทรศัพท์จากทางไกล เขายิ้มดีใจที่ศิริพจน์โทรมาหาเขา
“พจจจจ”
“ว่าไงครับพี”
“พจเป็นไงมั่งอ่า”
“ก็เรื่อย ๆ อ่ะพี คุณล่ะ เป็นไงมั่ง”
“ก็ เรื่อย ๆ หล่ะ”
“แล้วพี่แจ๊คล่ะ”
“หลับไปแล้วล่ะ”
“เหรอ ผมโทรมาปลุกคุณหรือเปล่าเนี่ยะ”
“เปล่าเลย ๆ” พีร์ปฎิเสธ “ดีซะอีกที่คุณโทรมา แล้วคุณแคทเป็นไงมั่ง”
“ก็สบายดีหน่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“แล้วคุณกับคุณแคท เป็นไงมั่ง”
“ก็เรื่อย ๆ หน่ะ”
“ยังไงอ่ะ คุณยังไม่ทำตัวหวาน ๆ กันมั่งเหรอ”
“อืม ไม่รู้สิ” เขาคิดไม่ออกเพราะ เขากับแคทเทอรีนนั้นมีความรักและความเข้าใจในแง่มุมของเพื่อนคู่คิดกันมากกว่าคู่รักหวานแหววเหมือนตอนคบกับพีร์
“แล้วคุณรักคุณแคทรึเปล่า”
“ก็ ไม่รู้สิครับพี”
“อืมๆๆ แล้วอยู่นู่นคุณมองใครบ้างหรือเปล่าเนี่ยะ”
“เหอะ ไม่อ่ะ” เขาตอบตรง ๆ “ก็มีคิดถึงบางคนที่เมืองไทยนี่หล่ะ แต่ก็ดีแล้วตอนนี้เค้ามีแฟนเป็นหนุ่มหล่อไปแล้วฮ่ะ ๆๆ”
“ไม่ต้องเลย” พีร์เขิน เลยเหวี่ยงชายหนุ่มไปเหมือนที่เคยเป็น “นี่ก็เพิ่งมีเรื่องกันอ่ะ”
“หะ เรื่องอะไรเหรอพี”
พีร์เลยเล่าเรื่องของพลกฤษณ์กับคู่ขาเก่าให้ศิริพจน์ฟัง
“ตอนนี้ดีกันแล้วใช่มั๊ยพี”
“ก็ อืม”
“ผมดีใจนะที่คุณเข้าใจพี่แจ๊ค”
“หึ ก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอก” พีร์ตอบตรง ๆ เช่นกัน “แต่ก็ เค้ายอมรับผิดจริง และก็สงสารน้องพอลหน่ะ ก็เลยต้องยอมไป”
“พี่แจ๊คเค้ารักคุณมากนะครับพี” ศิริพจน์บอกอย่างเป็นห่วง “ถึงแม้เค้าจะดูเป็นคนอย่างนั้น แต่เค้ารักคุณมากรู้มั๊ย”
“เหรอ...” พีร์รับคำแบบขอไปที แต่เขาก็เห็นด้วยกับศิริพจน์ในส่วนหนึ่ง
“แล้วนี่พจเป็นไงมั่ง ใกล้จบยังอ่ะ”
“ใกล้แล้วหล่ะครับ เหลือแค่ทำวิทยานิพนธ์ผ่านก็เรียบร้อย”
“เหรอ เก่งจังเลยอ่ะ”
“อ่า ขอบคุณครับ”
“แล้วพจจะกลับมาทำงานเมืองไทยรึเปล่า”
“ดูก่อนนะ กะว่าจะหางานที่นี้ทำดู หรือ ถ้ากลับไปจริง ๆ ผมกับแคทคุยกันแล้วว่าอยากไปอยู่ฮ่องกงหรือกลับไปสิงค์โปร์ด้วยกันมากกว่า”
“เหรอ..”
“ถ้าคิดถึงก็บินมาหาผมได้หนิครับพี”
“อือหึ...” พีร์รับคำยิ้ม ๆ
“แล้วนี่พี่แจ๊คยังขับรถแข่งอยู่หรือเปล่าครับเนี่ยะ”
“อืม..เสาร์นี้ก็ไปแข่งที่พัทยาอีกแล้ว” พีร์ตอบเซ็ง ๆ เพราะส่วนตัวเขาไม่ชอบเรื่องรถราอยู่แล้ว แต่ก็ต้องทำใจเพราะมีแฟนแบบพลกฤษณ์ “ก็ไม่อยากไปด้วยเลยอ่ะ ร้อนก็ร้อน น่าเบื่อ ผมไม่อยากไปด้วยเลย”
“ก็คิดซะว่าไปให้กำลังใจพี่แจ็คไงครับ”
“ก็อยากให้ล่ะ แต่อาทิตย์นี้ขอละกัน”
“อืม ครับ ฮ่ะ ๆๆๆ” ศิริพจน์หัวเราะ “คุณนี่ก็เหมือนเดิมจริง ๆ ด้วย”
“อะไร อะไรพจ” พีร์เริ่มเหวี่ยง
“เปล่า...แต่ผมดีใจนะที่เห็นคุณมีความสุขเพราะเป็นตัวของตัวเองแบบนี้ และก็มีคนที่เข้าใจคุณและก็รักคุณมากอย่างพี่แจ๊คอยู่ด้วย”
พีร์เงียบไปเพราะคำพูดของศิริพจน์ที่มักจะสะท้อนให้เขาเห็นถึงตัวเขาเองอยู่เสมอ
“พอเลยพจ...” พีร์เหวี่ยงแก้เก้อ “ว่าแต่คุณเถอะ กับคุณแคทหน่ะ รักเธอให้มาก ๆ เหมือนกันนะ”
“อืม ครับ ผมกับแคทเราเข้ากันได้ทุกเรื่อง ผมก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีนะที่มีแคทอยู่ข้าง ๆ”
“ดีแล้วหล่ะ ดีกว่ามีแฟนเหวี่ยง ๆ อย่างผม”
“เดี๋ยวนี้รู้ตัวแล้วเหรอว่าเหวี่ยง” ศิริพจน์เย้า
“พอเลย..” พีร์ตัดบท “ผมไปนอนล่ะนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะพจ ฝากความคิดถึงไปให้คุณแคทด้วย”
“ครับ ขอบคุณมากนะพี คุณก็เหมือนกันล่ะ ดูแลตัวเองดี ๆ และก็อย่าลืมว่าพี่แจ๊คเค้ารักคุณมากนะ”
“อ่า ครับ ๆๆ เทคแคร์ล่ะ บาย”
พีร์วางสายศิริพจน์ไปด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข ถึงแม้เรื่องของเขากับศิริพจน์จะจบลงไปแล้ว แต่ความรัก ความผูกพัน มิตรภาพของคนทั้งสองนั้น ยังคงเดิมเหมือนตอนที่อยู่ด้วยกัน ต่างกันแต่ว่าสิ่งต่าง ๆ ที่มีให้ไม่ใช่ฐานะคนข้างกายอีกต่อไป
ศิริพจน์กับพีร์นั้นเหมือนเป็นคนรัก เพื่อนสนิท และหลายสิ่งหลายอย่างให้กันและกัน พีร์ยอมรับว่า ศิริพจน์เป็นผู้ชายอีกคนที่รู้จักและรู้ทันเขาดีในทุก ๆ เรื่อง และเขาเองก็รู้สึกดีทุกครั้งที่คิดถึงวันเก่า ๆ ของศิริพจน์กับเขา
แต่ที่เขาไม่เข้าใจศิริพจน์ก็คือการที่ชายหนุ่มบอกเขาเสมอว่า พลกฤษณ์นั้นรักเขามากแค่นั้น เขารู้สึกว่าศิริพจน์จะชื่นชมพลกฤษณ์เป็นอย่างมาก เขาก็พอรับรู้ว่าพลกฤษณ์นั้นรักเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจในตัวเองเหมือนกันว่า เขานั้นรักชายหนุ่ม เท่ากันหรือมากกว่าชายที่ผ่านมาของเขาหรือเปล่า
เพราะเขารู้สึกว่าบางทีเขาก็ใจร้ายและเอาแต่ใจกับพลกฤษณ์เกินไป
คำพูดหวาน ๆ การเอาอกเอาใจของเขาที่มีให้ชายหนุ่มจากพีร์นั้น พีร์คิดว่ามันน้อยมากเมื่อเทียบกับคนที่ผ่าน ๆ มาของเขา
อาจจะเป็นเพราะชายหนุ่มกับเขามีความแตกต่างกันในหลาย ๆ เรื่อง ที่ต้องค่อย ๆ ปรับตัวเข้าหากัน
แต่พีร์ก็รู้สึกขอบคุณที่ชายหนุ่มรับเขาได้ ในแบบที่เขาเป็นจริง ๆ
“ไง วิลล์” พลกฤษณ์รับโทรศัพท์เพื่อนในเย็นวันทำงานวันหนึ่ง
“อื้ม เย็นนี้แกมาฟิสเนสป่าวเนี่ยะ”
“อ่อ ไปสิ แกล่ะ”
“ไป ๆ”
“งั้นเจอกันก็แล้วกัน”
“โอเค”
เขากดวางสายจากวิลเลี่ยม ชายหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันเพื่อนสนิทอีกคนของเขาที่ก็มีแฟนเป็นเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าเหมือนกัน แต่วิลเลี่ยมกับแพททริคผู้เป็นแฟนเด็กนั้นคบหากันมาหลายปีแล้ว และอีกเป็นความสัมพันธ์ที่มั่นคงต่างจากคนอื่น ๆ ที่ชายหนุ่มพบเจอมา
พลกฤษณ์เคยคิดว่า วิลเลี่ยมเพื่อนเขาจะทนอยู่กับคน ๆ เดียวได้นาน ๆ จริงหรือ
แต่เมื่อเขาพบเจอความรักกับตัวเอง คำว่าเขาเข้าใจแล้วว่า ที่เพื่อนเขาอยู่กับคนรัก ไม่ใช่เพราะทนอยู่
แต่เป็นเพราะว่าคนทั้งสองเต็มใจที่จะมีกันและกันเสียมากกว่า
“เป็นไงวะแกอ่ะ” วิลเลี่ยมถามพลกฤษณ์ขณะที่เดินออกมาจากฟิสเนสด้วยกัน
“เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องข่าวของแกหน่ะ เป็นไงมั่ง แกกับน้องพี”
“อ่อ...” พลกฤษณ์ถอนหายใจ “ก็ทะเลาะกันหน่ะ ตอนแรกพีเค้าทำท่าจะไม่คุยกับชั้นอย่างเดียวเลย แต่ก็เคลียร์กันแล้วนะ”
“เหรอ...” วิลเลี่ยมตอบรับ และถามต่อ “แล้วแกกับน้องพีโอเคมั๊ยล่ะ หมายถึงรวม ๆ นะ”
“ก็ดีนะวิล สำหรับชั้นถือว่าชั้นพอใจในตรงนี้มาก ทั้ง ๆ ที่ชั้นก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าจะจริงจังกับใคร”
“อืม”
“แต่กับพีชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเค้าจะคิดเหมือนชั้นหรือเปล่า” พลกฤษณ์ถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงตรงนี้
“อ่าว ทำไมล่ะแจ๊ค”
“ก็บางทีชั้นก็รู้สึกนะว่าพีร์เค้าไม่ได้รักชั้นเหมือนที่เค้าเคยรักคนอื่น”
วิลเลี่ยมได้ยินอย่างนั้นก็หันมามองหน้าเพื่อนอย่างคาดไม่ถึง
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“อืม...” พลกฤษณ์พยักหน้า “ที่เค้ายกโทษให้ชั้นก็ดีแค่ไหนแล้ว ชั้นจะเอาอะไรจากเค้าอีกล่ะวะ”
“อืม...” วิลเลี่ยมตบไหล่เพื่อนเบา ๆ “เค้าคงรักแกบ้างล่ะหน่าแจ๊ค”
พลกฤษณ์ยิ้ม ๆ “ขอให้เป็นอย่างนั้นก็ละกันนะ”
ชายหนุ่มทั้งสองเดินมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่วิลเลี่ยมนัดแพททริคให้มารอรับ หนุ่มลูกครึ่งร่างเล็กยกมือไหว้พลกฤษณ์ตามเคย ก่อนจะเข้าไปสวมกอดกับคนรักร่างใหญ่ที่เดินมาด้วยกัน
“ไงครับ รอนานมั๊ย” วิลเลี่ยมถามคนอ่อนวัยกว่า
“ไม่อ่ะครับ” แพททริคส่ายหน้า ยิ้มน้อย ๆ ขณะที่วิลเลี่ยมนั้นดึงปลายจมูกคนรักเบา ๆ อย่างแสนรัก
พลกฤษณ์ยิ้มกับภาพตรงหน้า เขารู้สึกได้ถึงความรักของเพื่อนเขากับคนรัก แพททริคถามพลกฤษณ์ต่อว่า
“แล้วนี่พีไม่มาด้วยเหรอครับ”
“อ่อ เดี๋ยวคงมาล่ะ” พลกฤษณ์ตอบ เพราะเมื่อครู่เขาโทรบอกพีร์แล้วว่าเขากับวิลเลี่ยมรออยู่ที่ร้านกาแฟชั้นล่าง
วิลเลี่ยมกับแพทริคนั้นพยักหน้าตอบรับก่อนจะพูดคุยกันตามประสาคู่รัก พลกฤษณ์ก็รู้สึกดีกับภาพตรงหน้า สักพักพีร์ก็มาถึงที่นัดหมายพอดี
พีร์ยกมือไหว้เพื่อนของคนรักและยิ้มทักทายหนุ่มวัยเดียวกับเขาที่นั่งข้าง ๆ
“เสร็จนานยังอ่ะคุณแจ๊ค”
“อืม ก็สักพักล่ะ”
“เหรอ”
พีร์นั่งลงข้าง ๆ ชายหนุ่มและพูดคุยกับอีกคู่ด้วยความเป็นกันเอง จนสักพักวิลเลี่ยมกับแพททริกก็ขอตัวกลับ พลกฤษณ์สังเกตุว่า วิลเลี่ยมกับแพททริคจับมือกันตลอดเวลาโดยที่ไม่สนสายตาของใคร
เขานึกถึงตัวเอง ที่ตอนนี้ถึงแม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าเขากับพีร์เป็นอะไรกันแล้ว แต่หนุ่มน้อยกับเขาก็ยังไม่เคยเดินจับมือกันจริง ๆ เลยที
หลายครั้งที่เขาอยากจะเอามือของพีร์มากุมไว้ แต่หนุ่มน้อยก็เหมือนไม่สนใจเขา เขารู้สึกว่าพีร์นั้นดูจะเพลิดเพลินกับการช้อบปิ้งหรือสิ่งรอบตัวมากกว่า
จนบางครั้งพลกฤษณ์ก็แอบน้อยใจไม่ได้เหมือนกัน
“ที่รักครับ เสาร์นี้ไปพัทยากับผมมั๊ยอ่า”
“ไม่ไปได้มั๊ย” พีร์ตอบมาตรง ๆ เพราะเขาไม่ชอบเลยที่ต้องไปอยู่ในที่แดดร้อนเปรี้ยง และได้แต่กลิ่นของน้ำมันเครื่อง เขม่า และเสียงยางรถที่บดพื้นหนวกหู
“ทำไมอ่า...”
“ก็ผมไม่ชอบอ่ะ ที่ผมไปอ่ะ เพราะว่าผมเห็นแกคุณนะ” พีร์ตอบตรง ๆ “ครั้งนี้ผมขอได้มั๊ย ผมได้กลิ่นยางไหม้และก็อากาศร้อน ๆ ทีไรผมจะเป็นลม”
พลกฤษณ์หน้าเสียเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจว่าพีร์คงจะไม่ชอบจริง ๆ แค่เจ้าตัวไม่ห้ามเขาทำกิจกรรมนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“โอเค ๆ” พลกฤษณ์ตอบรับ แต่ก็มิวายแซว “อ่าวแล้วไม่กลัวคนอื่นเค้ามาเชียร์ผมแทนคุณเหรอ”
พีร์มองหน้าชายหนุ่มเหวี่ยง ๆ สายตาของเขาดุชายหนุ่มสื่อไปว่า“เรื่องเก่ายังไม่จบนะคุณแจ๊ค”
แต่พลกฤษณ์ยิ้มหน้าทะเล้น ก่อนจะขอตัวไปนอน ปล่อยให้พีร์สงบความเหวี่ยงของตัวเองคนเดียว
และวันเสาร์ก็มาถึง พลกฤษณ์นั้นเดินทางไปพัทยาแต่เช้า พีร์ก็แอบรู้สึกผิดเหมือนกันที่ปล่อยให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ได้กำลังใจจากเขา แต่พีร์ก็นึกหมั่นไส้ขึ้นมา ถึงเขาไม่ให้ แต่คงจะมีคนอื่นรอที่จะให้อีกเยอะแยะ
คิดแล้วพีร์ก็ยักไหล่ เอาสิ จะทำอะไรก็ทำเลย พีร์คิดว่าถ้าคราวนี้ชายหนุ่มมาร้องไห้ให้เขาเห็นอีก เขาก็ไม่ใจอ่อนอีกแน่แท้
พีร์จะหนีกลับปักษ์ใต้ แล้วถ้าชายหนุ่มตามไป ก็คงจะโดนพ่อกับแม่เขาลงโทษอย่างแน่แท้
พีร์คิดแล้วก็ยิ้มขำ เมื่อนึกถึงตอนที่พลกฤษณ์ถูกพ่อเขาใช้งาน ถ้าหากว่าเป็นอย่างที่เขาคาดการณ์จริง งานนี้พลกฤษณ์คงได้ถูกใช้หลังอานแน่ ๆ
“น้าพีค๊าบบบ” หลานชายตัวน้อยวิ่งตื๊อมาหาพีร์อย่างตื่นเต้น
“มีอะไรครับน้องพอล”
“คุณย่าบอกให้พอลมาตามน้าพีอ่าคับ”
“คับ ๆ” พีร์รับคำหลานชายพร้อมอุ้มหลานชายไปด้วย เมื่อเจอคนเป็นแม่ของพลกฤษณ์ที่นั่งรออยู่
“หนูพี ไปพารากอนเป็นเพื่อนม้าหน่อยสิจ๊ะ วันนี้ป๊าเค้าทิ้งม้าไปตีกอล์ฟกับเพื่อนล่ะ”
“อ่อ ได้สิครับ” พีร์รับคำด้วยความเต็มใจ เพราะถ้าเมื่อไหร่ว่าง ๆ เขาก็มีหน้าที่อีกอย่างคือช้อปปิ้งเป็นเพื่อนคุณเจนนิเฟอร์
“น้องพอลไปด้วยนะค๊าบบ”
“แน่อยู่แล้วจ้ะ” คนเป็นย่าลูบหัวหลานเบา ๆ ก่อนนะหันมายิ้มกับคนเป็นแฟนลูก
“หนูพีไปบอกลุงชัยให้เตรียมรถรอได้เลยนะจ๊ะ”
“ครับ” พีร์รับคำและเดินออกไป คุณเจนนิเฟอร์มองตามพีร์ไปอย่างเอ็นดู เด็กหนุ่มเข้ากับเธอได้ดีในหลาย ๆ เรื่อง อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่มีลูกสาว และลูกสะใภ้ก็ไม่ได้ปรนนิบัติเธอกับสามี พีร์จึงเหมือนเป็นสะใภ้คนเดียวที่ตอนนี้อยู่กับเธอและสามี
ถึงแม้พีร์จะไม่ใช่ผู้หญิง แต่เธอคิดว่าพีร์นั้นก็ทำหน้าที่เหมือนลูกสะใภ้ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ถึงแม้ใครจะมองว่าแปลกไป แต่เธอก็ไม่ได้เห็นเป็นเช่นนั้น ถ้าลูกชายของเธอพาเข้าบ้านมาขนาดนี้ พลกฤษณ์คงมองเห็นบางอย่างในตัวพีร์ว่าต้องเข้ากับคนเป็นพ่อแม่ได้
คนทั้งสามวัยเพลินเพลินกับการเดินห้างหรู พีร์นั้นดูแลหลานชายและแม่ของพลกฤษณ์เป็นอย่างดี จนกระทั่งเกือบบ่ายโมงที่ทุกคนนั่งรถกลับก็มีเบอร์โทรศัพท์แปลก ๆ โทรเข้าเครื่องพีร์
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณพีร์ใช่มั๊ยครับ” ปลายสายจากน้ำเสียงไม่คุ้นพูดด้วยอาการตื่นตระหนก “นี่เจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลนะครับ ผมจะบอกว่าคุณพลกฤษณ์ประสบอุบัติเหตุในสนามแข่งครับ”
“หะ ..อะไรนะครับ” พีร์นั้นแทบเป็นน้ำแข็ง เหมือนหัวใจของเขานั้นร่วงกองไปอยู่ข้างล่างแล้ว
คนเป็นแม่เองก็สงสัย จึงมองหน้าพีร์ที่หน้าเสียลง พีร์หันมามองคนเป็นแม่เหมือนจะบอกอะไร
“ตอนนี้คุณพลกฤษณ์เพิ่งรถอัดขอบสนาม หน่ะครับ แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ ตอนนี้เรากำลังพาผู้ป่วยส่งโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ แค่นี้ก่อนนะครับ”
“คะ...ครับ” พีร์พูดออกมาอย่างยากเย็น น้ำตาของเขาค่อย ๆ ไหลมาช้า
“หนูพีมีอะไรเหรอลูก” คนเป็นแม่สงสัยที่สุด
“คุณแจ๊คครับมาม้า...”
“ทำไมลูก แจ๊คเป็นอะไร”
“คุณแจ๊ครถชนในสนามครับ” พีร์พูดได้แค่นั้นก็ปล่อยโฮออกมา คนเป็นแม่เองก็แทบช็อก เธอพยายามตั้งสติ แล้วขอโทรศัพท์ของพีร์มาดูเบอร์ของโรงพยาบาลที่โทรมา แล้วกดโทรออก ขณะเดียวกันเธอก็พยายามปลอบพีร์ไปด้วย ส่วนน้องพอลเองก็กอดคนเป็นน้าไว้เพื่อปลอบโยน
“เดี๋ยวม้าโทรคุยกับทางนู้นนะลูก” เธอลูบหลังพีร์ที่ตอนนี้ร้องไห้อยู่ และก็คุยกับทางโน้นจนได้ความ เธอถอนหายใจพร้อมกับกดวางสาย
“ตาแจ๊ครถอัดขอบสนามหน่ะ อาการตอนนี้ห้าสิบห้าสิบ เห็นเค้าบอกว่าสภาพรถพังยับเลย” คนเป็นแม่พูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน
พีร์มองหน้าคนเป็นแม่แล้วก็กอดกันร้องไห้ พีร์นั้นเป็นห่วงชายหนุ่มจับใจด้วยกลัวว่าพลกฤษณ์จะจากเขาไปจริง ๆ ตลอดกาล
-
กรรม ไอ่นี่ก็เม้นท์ปาดตลอด ขอโต้ดดดค่าไรเตอร์ :sad4:
แต่ว่า....เฮียแจ๊ครถคว่ำเลยอะ จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ยยย ยังไม่อยากให้พีร์เป็นแม่ม่ายน้า :o12:
ส่วนเรื่องการเปลี่ยนวันที่ ไรเตอร์ลองไปที่หน้าแรก โพสต์แรกของกระทู้นี้อะค่ะ แล้วกดตรง modify
ลองดูนะคะ ^^
-
ปล.ไรเตอร์บอกวันที่อัพด้วยได้ไหม
เขาจะได้รู้เออไรเตอร์อัพหรือยัง
ขอบคุณครับ
สารภาพค่ะว่าหาไม่เจอว่ามันทำแบบนั้นได้ตรงไหน รบกวนช่วยสอนหน่อยนะคะ
-
:o12: พีร์กว่าจะรู้ใจ ต้องให้แจ๊คเจ็บก่อนเหรอ
-
เป็นเรื่องแล้วสินะ ให้กำลังใจน้องพีร์จ๊ะ
-
หรือเหตุการณ์นี้ จะทำให้พีร์ ได้รู้ใจตัวเองสินะ
สู้สู้ค่ะ ไรเตอร์
-
มองในมุมกลับกัน พี่แจ็คก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย...น้อยใจแต่พูดอะไรไม่ได้..
น้องพีร์จะได้รู้ใจตัวเองจริงๆซักทีว่า รักแจ็คมากน้อยแค่ไหน
-
ปล.ไรเตอร์บอกวันที่อัพด้วยได้ไหม
เขาจะได้รู้เออไรเตอร์อัพหรือยัง
ขอบคุณครับ
สารภาพค่ะว่าหาไม่เจอว่ามันทำแบบนั้นได้ตรงไหน รบกวนช่วยสอนหน่อยนะคะ
ไปที่หน้าแรกกดจิ้ม แก้ไข
ก่อนจะไปแก้ไขที่หัวเรื่อง ตอนที่ตั้งกระทู้ตอนแรกไงค่ะ
-
ขอบคุณนะครับที่ส่งข่าวมาบอก
แต่เหมือนจัเศร้ามากเลยนะ
น้ำตาท่วมอีกแล้ว เฮ้อ :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad:
ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ต้องเป็นแบบนี้ ฮือๆๆๆๆๆ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
โธ่ อิตาคุณแจ๊ค สงสัยไม่มีสมาธิเพราะมัวแต่คิดเรื่องพีร์แน่ อัดขอบสนามเจ็บหนักเลยทีนี้ :a5:
-
ไม่นะเฮียแจ๊ค :sad4:
เฮียอย่าเป็นไรนะ
เฮียขี้น้อยใจเหมือนกันนะเนี่ย
ปล.ผมก็ทำไม่เป็นหรอกครับ ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเข้ามาดูทุกวันก็ได้
ขอบคุณมากๆๆนะครับ
-
ค้างงงงงง
-
คุณแจ็ค
แกเป็นไรอ่ะ
อย่าเป็นอะไรนะ :laugh:
-
มักง่าย หลายใจ
-
พี่แจ๊คจะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.คิดถึงเรื่องนี้มากเลยค่ะ
-
ตอนที่ 5
เมื่อบุรุษพยาบาลเข็นเตียงที่มีร่างโชกเลือดของพลกฤษณ์ที่บล็อกหลังและคอ แต่ก็ยังพอรับรู้ได้บ้างออกมา คนในครอบครัวทั้งหลายต่างก็พากันไปดูชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง โดยเฉพาะพีร์
“แจ๊คอย่าเป็นอะไรไปนะลูก” คนเป็นพ่อกับแม่บอกเสียงสั่น
“คุณแจ๊ค คุณแจ๊คอย่าเป็นอะไรนะ” พีร์ที่วิ่งตามพร่ำบอกทั้งน้ำตา เขาจาจับมือโชกเลือดของชายหนุ่มไว้แน่น
“คุณแจ๊ค คุณแจ๊คได้ยินมั๊ย”
“คุณแจ๊ค คุณแจ๊คอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ คุณแจ๊ค คุณแจ๊คได้ยินมั๊ยว่าผมรักคุณ ผมรักคุณนะ คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฮือ ๆๆ”
พลกฤษณ์ที่พอมีการรับรู้เหลืออยู่มองหน้าคนรัก น้ำตาของเขาค่อยไหลออกมาช้า ๆ ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำว่ารักจากปากของพีร์แล้ว
“ญาติรอข้างนอกนะครับ” บุรุษพยาบาลบอกทุกคนให้ถอยห่าง พีร์นั้นมองตามพลกฤษณ์ที่เพิ่งเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วปล่อยโฮออกมาโดยที่มีคุณเจนนิเฟอร์คอยกอดปลอบ
การผ่าตัดนั้นใช้เวลาค่อนข้างนาน สักพักนายแพทย์ก็ออกมา
“เป็นไงมั่งครับหมอ” พีร์ร้อนรนถาม
“คนไข้กระดูกหักหลายจุดหน่ะครับ และกระดูกซี่โครงบางส่วนก็ทิ่มปอด หมอได้ผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ต้องรอดูอาการอื่น ๆ และอาการทางสมองต่อไปหน่ะครับ”
นายแพทย์บอกได้แค่นั้นก็ขอตัวออกไป ทิ้งให้คนในครอบครัวของพลกฤษณ์ต้องมาลุ้นหน้าเครียดกันต่อ คนเป็นแม่ของพลกฤษณ์นั้นก็ปลอบพีร์ไว้อย่างที่เคย เธอนึกเป็นห่วงทั้งลูกชายและก็คนรักของลูกที่ตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เสียงโทรศัพท์มือถือของพีร์ดังขึ้น ก็พบว่าเป็นเบอร์ของครอบครัวเขาโทรมา พีร์กดรับสายทันที
“ครับม้า”
“พี...แจ๊คเป็นไงมั่งลูก”
“คุณแจ๊คตอนนี้หมอยังให้ดูอาการครับ ยังวางใจไม่ได้”
“...” คนเป็นแม่เงียบไปเหมือนกัน
“ทำใจดี ๆ ไว้นะลูก ม้าเชื่อว่าแจ๊คเค้าต้องไม่เป็นอะไรมาก นะลูกนะ” เธอปลอบใจลูกชาย
“ครับ ขอบคุณครับม้า”
“ขอสายคุณกิมหน่อยได้มั๊ย ป๊าเราเค้าจะคุยด้วย”
“ครับ ๆ” พีร์รับคำพร้อมส่งโทรศัพท์ให้คุณกำชัยที่นั่งหน้าเครียดอยู่
“ป๊าครับ...ป๊าผมครับ”
“อืม ขอบใจ” เขารับคำ ก่อนจะคุยโทรศัพท์กับเพื่อนตัวเองอย่างเคร่งเครียด
ศิลาที่ตอนนี้รู้ข่าวว่าพลกฤษณ์ประสบอุบัติเหตุก็รีบมาดูอาการเจ้าตัวพร้อมกับนลพรรณทันที เมื่อมาถึงหน้าห้องไอซียูที่พลกฤษณ์ย้ายมาพักฝื้น เขาก็เห็นครอบครัวของเพื่อนและพีร์อยู่กันครบทุกคน
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า” เขาและนลพรรณยกมือไหว้คนเป็นพ่อกับแม่เพื่อนตามมารยาท “แจ๊คเป็นไงมั่งครับ”
“หมอยังต้องดูอาการหน่ะหยก ป้าก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน” คนเป็นแม่พูดเศร้า ๆ
“น้องพี เป็นไงมั่ง” นลพรรณรุดไปหาพีร์ด้วยความเป็นห่วง
พีร์ยิ้มตามมารยาท ตาแดง ๆ ของเขาบ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้อย่างหนัก หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็เข้าไปจับมือเด็กหนุ่มอย่างให้กำลังใจ
“เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ พี่เชื่อว่าแจ๊คต้องไม่เป็นอะไร”
“ขอบคุณครับพี่แพรว” พีร์รับคำและหันไปมองร่างใหญ่ของคนรักที่นอนอยู่ท่ามกลางเครื่องมือแพทย์ระโรงระยางในห้องกระจก
ศิลานั้นมองพีร์ด้วยความรู้สึกเห็นใจ เขาอยากจะเข้าไปกอดพีร์อย่างที่เคย แต่เขาก็รู้ตัวว่าเขาทำอย่างนั้นไม่ได้ในตอนนี้ เขาได้แต่มองเพื่อนและพีร์ด้วยความเป็นห่วงจากใจ
เขาไม่อยากให้พลกฤษณ์ต้องเป็นอะไร เพราะไม่อย่างนั้น พีร์เองก็ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ
คนรู้จักทั้งของเขาและของพลกฤษณ์คนแล้วคนเล่า ต่างก็แวะเวียนมาเยี่ยมเยือนไม่ขาดสายจนกระทั่งหมดเวลาเยี่ยม ครอบครัวของเขาก็ต้องกลับบ้านเพราะโรงพยาบาลไม่สามารถให้อยู่เฝ้าไข้ต่อได้
พีร์มองเตียงนอนที่เคยนอนด้วยกันกับคนรักด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม เขามองไปยังที่ที่คนรักเคยนอนแล้วน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งรู้สึกคิดถึงที่คืนนี้เขาไม่ได้นอนเคียงข้างกัน ทั้งรู้สึกผิดเพราะที่ผ่านมาเขานั้นไม่ค่อยได้เอาอกเอาใจชายหนุ่ม พีร์ค่อยลูบบนที่นอนแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
ถ้าพลกฤษณ์เป็นอะไรไป เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเป็นอันขาด พีร์คิดอย่างนั้น
ศิลาที่คืนนี้มานอนที่คอนโดของตัวเองคนเดียว ชายหนุ่มนอนไม่หลับเพราะในหัวคิดวนเวียนแต่เรื่องของพีร์และพลกฤษณ์
เขารู้ตัวเองดีว่า เขายังรักพีร์อยู่ แต่เขาก็ไม่เห็นแก่ตัวที่จะให้พีร์มีความสุขในโลกของความเป็นจริง แต่ว่าวันนี้เขานั้นก็ต้องเริ่มคิดใหม่เมื่อเพื่อนเขาอาจจะไม่ได้กลับมาอยู่กับพีร์
ชายหนุ่มค่อย ๆ พลิกตัวไปยังที่ที่พีร์เคยนอน เขาค่อยลูบที่ตรงนั้นด้วยความคิดถึง
เพราะอย่างที่เขาบอกพลกฤษณ์ว่ามีบ้างที่เขาคิดถึงพีร์
และเมื่อเขาคิดถึงพีร์มาก ๆ เขาก็จะกลับมานอนที่ห้องนี้ ห้องที่เขาเคยมีความสุขกับพีร์ในช่วงเวลาหนึ่ง
ศิลาหยิบหมอนที่พีร์เคยหนุนมากอดไว้ ถ้าหากว่าพีร์จะไม่มีใครจริง ๆ เขาก็ไม่ปล่อยให้พีร์เป็นคนของใครคนอื่น นอกจากกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง
วันนี้ซึ่งเป็นวันอาทิตย์ครอบครัวของพลกฤษณ์ไปที่โบสถ์ด้วยกันตามปรกติวีถีคริสต์ชน พวกเขาต่างก็ได้แต่ภาวนาต่อพระผู้เป็นเจ้าให้ช่วยคุ้มครองพลกฤษณ์ให้กลับมาอยู่รอดปลอดภัย พวกเขาได้แต่หวังว่านี่คงไม่ใช่เวลาที่พลกฤษณ์จะต้องไปอยู่กับพระผู้เป็นเจ้า เพราะชายหนุ่มยังอยู่ในวัยที่ยังไม่ควรจะไปจากโลกนี้
เช่นเดียวกับพีร์ที่มาทำบุญที่วัดในตอนเช้า เขาได้ถวายสังฆทานและกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้คนรัก เพื่อหวังว่าอาจจะช่วยพลกฤษณ์จากอุบัติเหตุนี้ได้บ้าง
เมื่อเสร็จภารกิจดังกล่าว พีร์และครอบครัวของชายหนุ่มที่วันนี้มีเพียงคนเป็นพ่อกับแม่เท่านั้นต่างก็มาดูอาการของชายหนุ่มที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เมื่อถามถึงอาการแล้ว นายแพทย์ก็บอกว่ายังคงต้องดูอาการต่อไปในไอซียูนี้ ทำให้ครอบครัวของชายหนุ่มนั้นต่างก็ยังคงต้องลุ้นหน้าเครียดกันเหมือนเดิม
“พี...” พีร์ได้ยินเสียงคุ้น ๆ นั้น เมื่อเขาหันไปมองก็พบว่าเป็นแม่กับพ่อของเขาเองที่มาจากหาดใหญ่
“ม้า..ป๊า..” เขาดีใจ และประหลาดใจเมื่อเห็นพ่อกับแม่ของตัวเอง เขาวิ่งเข้าไปสวมกอดคนเป็นพ่อแม่อย่างหาที่พึ่ง
“โอ๋...ม้าอยู่นี่แล้วนะลูก” เธอลูบหัวลูกเบา ๆ คนเป็นพ่อก็ตบไหล่ลูกชายเพื่อให้กำลังใจ
“ทำใจดี ๆ ไว้นะ แจ๊คต้องไม่เป็นอะไร” คนเป็นพ่อกล่าว
“ครับ” พีร์รับคำ “แล้วนี่ป๊ากับม้า มาได้ไงครับ”
“ก็ ป๊าคุยกับไอ้กิมเมื่อวาน มันก็บอกว่า ถ้าขึ้นมาเดี๋ยวมันจะให้คนรถไปรับที่สนามบิน”
“ครับ”
คนเป็นพ่อแม่ของพลกฤษณ์เดินเข้ามาสมทบ พร้อมกับทักทายพ่อแม่ของพีร์อย่างเป็นกันเอง
“ดีแล้วหล่ะกวง มาช่วย ๆ กันดูหนูพีด้วย นี่แจ๊คคงดีใจที่แกกับคุณฟุงขึ้นมาเยี่ยมเลยนะ”
“เออ ขึ้นมากระทืบมันนี่หล่ะ” คนเป็นพ่อพูดขวาง ๆ “มีอย่างที่ไหนวะ ยกลูกให้แล้วจะทิ้งกันไปอีกและ โทรมาด่าวันนั้นไม่เข็ดใช่มั๊ยวะ ลูกแก”
“เออ ฮ่ะ ๆๆ”
“เดี๋ยวคุณกวง กับคุณฟุงไปพักผ่อนที่บ้านก่อนได้นะคะ เย็น ๆ ค่อยกลับมาดูใหม่ก็ได้”
“อ่อ ขอบคุณค่ะ” คนเป็นแม่พีร์รับคำแล้วถามต่อ “นี่แจ๊คยังต้องอยู่ไอซียูอีกเหรอคะ”
“ค่ะ” เธอรับคำ “หมอยังคงให้ดูอาการ ชั้นก็หวังว่าคงไม่มีอะไรอีกนะคะ”
ทุกคนมองตามเข้าไปในห้องกระจกด้วยความเป็นห่วงพลกฤษณ์ พวกเขาก็ได้แต่หวังว่า ชายหนุ่มจะพ้นขีดอันตรายออกมาอย่างเร็วไว
พ่อกับแม่ของพลกฤษณ์นั้นให้พีร์พาพ่อกับแม่กลับไปพักผ่อนที่บ้าน โดยทางนี้เขาจะดูแลเอง จนกระทั่งตอนบ่ายคล้อยที่พีร์และพ่อแม่มาหาพลกฤษณ์ที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ก็ยังไม่มีความคืบหน้าใด ๆ จากอาการป่วยของเจ้าตัวเลย
พีร์มองร่างของคนรักเศร้า ๆ แต่ก็ไม่หมดความหวังว่าชายหนุ่มจะมีอาการดีขึ้น
ตอนนี้พีร์อยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว เพราะว่าพ่อกับแม่ของพลกฤษณ์นั้นพาพ่อกับแม่ของพีร์ไปเที่ยวตามประสาคนวัยเดียวกัน ในระหว่างที่เขาอยู่คนเดียวนั้น ก็มีคนที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาดูอาการของพลกฤษณ์เหมือนกัน
“เธอ ๆ คุณแจ๊คเค้าเป็นอะไรมากรึเปล่า” เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับพีร์จีบปากจีบคอถามร่างอวบ เขาจำได้ว่าร่างบางในแว่นดำนี้เป็นดาราวัยรุ่นคนหนึ่ง
พีร์ทำท่าจะตอบ แต่ก็ไม่ทันอีกคนที่มาด้วยกัน “แหม แกก็เห็นอยู่ว่านอนไอซียูอย่างนี้ ยังจะถามเค้าอีกนะ”
“อุ๊ย ลืมไปหน่ะ ไม่น่าเชื่อเลยนะแกว่าคุณแจ๊คจะซวยอย่างนี้”
“เอ...หรือว่าซวยเพราะคนแถว ๆ นี้นะ” พวกเขาไม่พูดเปล่า แต่จิกสายตาไปยังพีร์อย่างหาเรื่อง
พีร์มองหน้าพวกนั้นด้วยสายตาไม่พอใจ เขาไม่พูดอะไรนอกจากเม้มปากแน่น
“ก็แน่ล่ะค่ะ แต่ชั้นว่าเค้าซวยตั้งแต่ได้เป็นแฟนแล้วหล่ะ มีอย่างที่ไหนคะ เอาโอ่งสามโคกมาทำเมีย ฮ่ะๆๆๆๆ”
พีร์มองหน้าอย่างไม่พอใจ เพราะมันมากเกินไปแล้ว เขาจึงบอกเรียบ “พวกคุณมีธุระแค่นี้ใช่มั๊ยครับ”
“ก็ไม่รู้สิ......แต่ก็ไม่รู้หล่ะ เค้าตื่นมาอาจจะความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้เลยก็ได้ ทีนี้ล่ะค่ะ ใครบางคนแถวนี้อาจจะได้ตกกระป๋อง”
“พอเถอะแก” เพื่อนที่มาอีกคนพูดอย่างเกรงใจ เพราะเห็นว่ามากเกินไปแล้ว
“แหม แกไม่เคยดูละครเหรอ ที่พระเอกชอบความจำเสื่อม แต่อุ๊ย นี่ลืมไป ชั้นก็พูดตามความเป็นจริงล่ะนะ รถเละขนาดนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะ..”
“เหรอคะ แล้วอยากโดนตบจริง ๆ จนเลี้ยงไม่โตมั่งมั๊ย” เสียงดัดจริตของปกรณ์ดังมาแต่ไกล พีร์ยิ้มออกที่มีคนมาช่วยเขาทันอีกแล้ว
“เจ้จะบอกให้นะคะพวกหนู ๆ อย่าทำตัวเป็นออรี่มาระรานเรื่องของคนอื่นอย่างนี้อีกนะคะ ผัวเมียเค้าอยู่กันดี ๆ ก็พอแล้ว อย่าสะเออะมายุ่ง”
พวกมันมองหน้าปกรณ์แทบกรี๊ด ปกรณ์ไม่รอช้า เลยพูดต่อ “ถึงจะมายุ่ง เจ้ก็เชื่อนะคะว่าคุณแจ๊คคงไม่ตาต่ำยุ่งกับพวกหนูหรอกค่ะ กลับไปหากินแถวสนามหลวงเถอะค่ะหนู ๆ อย่ามาระรานน้องสาวเจ้อีกเลย”
“แอร๊ยยยยยยย”
“กรี๊ดอะไรคะ ที่นี่โรงพยาบาลนะคะ ห้ามกรี๊ด...ไปคะไป” เขาถกแขนเสื้อขึ้นมา “ก่อนจะหน้าแหกไปแผนกศัลย์เพราะโดนเจ้ตบ!”
พวกนั้นรีบเดินออกไปเพราะกลัวร่างยักษ์ของปกรณ์ ปกรณ์หันมาหาพีร์ที่มีสีหน้าดีขึ้น เขาเข้าไปกอดร่างอวบด้วยความเป็นห่วง
“นังหนูเป็นไงมั่งคะลูก”
“ไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณครับพี่เป้”
“ค่ะ อย่าไปถือสาพวกมันเลยนะคะ อีโรคจิตพวกนี้มันก็อิจฉาหนูล่ะค่ะ ว่าไปเจ้ก็ยังอิจฉาเลย ฮิ ๆ”
“พี่เป้...” เขารับคำยิ้ม ๆ “แล้วนี่พี่แพรวไม่มาด้วยเหรอครับ”
“อ่อ ไม่มาหรอกค่ะ วันนี้นังแพรวเค้าพาลูก ๆ ไปเรียนพิเศษ” ปกรณ์ถามค่อ “แล้วหนูโอเคนะคะลูก”
“ครับ ขอบคุณครับพี่เป้”
“เจ้ล่ะก็เป็นห่วงหนู” เขาถอนหายใจ“ที่เป็นข่าวกับนังฝรั่งหน่ะหล่ะค่ะ เจ้บอกตรง ๆ ว่าเจ้โกรธแจ๊คมาก ๆ มีอย่างที่ไหนคะ มีเมียอยู่แล้ว แต่ออกไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน แต่อย่างว่าล่ะค่ะ ของเค้าเคย ๆ กัน อีกอย่างนังฝรั่งนี่มันก็ร่านได้โล่อยู่แล้ว”
“ระ..เหรอครับ” พีร์ตกใจ เพราะเดิมทีเขาก็ไม่สนใจเรื่องของพลกฤษณ์อยู่แล้ว เลยต้องประหลาดใจเป็นธรรมดา
ปกรณ์เมาท์ถึงเรื่องที่พลกฤษณ์เป็นข่าวกับนนทวัชต่อ
“ก็ใช่หน่ะสิคะ ขอให้เป็นผู้ชายมันเอาหมดแหล่ะค่ะ แต่อย่างว่าหล่ะนะคะ มันสวยเลือกได้ ใคร ๆ ก็อยากได้มันและมันก็อยากได้ทุกคน ก็นั่นหล่ะค่ะ โอเค หนุกหนาน”
แต่เหมือนโลกจะกลมมาก เพราะพูดไม่ทันขาดคำร่างบางของนนทวัชก็เดินเข้ามาหาพวกเขา
“อุ๊ยตาย! ตายยากนะคะคนเรา พูดถึงก็มาเชีย”
นนทวัชมองคนทั้งสองอย่างเกรงใจ พีร์มองคนตรงหน้าอย่างไว้ตัวและหยั่งเชิง ปกรณ์เลยชิงถามไปก่อน
“มีธุระอะไรมีทราบยะ!”
“เอ่อ ผมมาดูคุณแจ๊คหน่ะครับ”
“ไม่ต้องหรอกมั๊ง ก็เห็นอยู่แล้วหนิว่าเมียเค้าอยู่นี่ทั้งคน” ปกรณ์ไม่ยอม เพราะหมั่นไส้คนตรงหน้าเหลือเกิน
“พี่เป้ครับ...” พีร์หันไปปรามเบา ๆ และหันมาถามนนทวัช “ขอบคุณนะครับคุณนน” พีร์ตอบรับตามมารยาท
“เอ่อ คุณพีครับ ผมขอคุยอะไรกับคุณได้มั๊ยครับ” นนทวัชพูดเบา ๆ อย่างเกรงใจพีร์
“ครับ” พีร์รับคำ ส่วนปกรณ์ได้แต่อึ้งในท่าทางนิ่งสงบของพีร์
“น้องพี...” เขาออกปากจะห้าม แต่พีร์ก็ไม่สนใจท่าทีนั้น เขาพูดกับปกรณ์ต่อ”เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับพี่เป้”
เขานำนนทวัชมาอีกมุมหนึ่งใกล้ ๆ ของไอซียู ซึ่งเป็นที่ที่ไม่มีคนนั่งประจำ แต่ก็มีคนเดินผ่านตลอด เขามองนนทวัชอย่างพิจารณา
เขาเชื่อแล้วว่าตัวจริงของนนทวัชนั้นดูดีสมคำร่ำลือทีเดียว ร่างผอมแต่มีกล้ามเนื้อสวยในเสื้อยืดคอวีธรรมดานั้นสูงแค่เขา ผิวขาวอมชมพูผ่องกับผมสีน้ำตาลอ่อนตามประสาลูกผสม ใบหน้าเรียวเล็กนั้นครบครันด้วยเครื่องหน้าได้รูปเหมาะเจาะทั้งจมูกโด่งเข้ารูป ริมฝีปากบางสีกุหลาบระเรื่อ และดวงตาสีฟ้ากระจ่างคู่สวย จึงทำให้นนทวัชดูเหมือนตุ๊กตามากกว่าคนจริง ๆ
เมื่อเขาย้อนมองดูตัวเองแล้ว ขนาดว่าเขาแต่งเนื้อแต่งตัวและดูแลตัวเองมากกว่าเมื่อก่อน เขายังไม่ดูดีเท่าครึ่งหนึ่งของอดีตคู่ขาของคนรักคนนี้เลย คิดแล้วร่างอวบก็แอบหมดความมั่นใจ
“เอ่อ คุณพี ครับ” นนทวัชพูดออกมาก่อน “คุณแจ๊คเป็นไงมั่งฮะ”
“ก็อย่างที่เห็นหน่ะครับ ยังไม่พ้นขีดอันตราย” ถึงแม้พีร์จะเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นดูดีแค่ไหน แค่เขาก็ยังไว้ตัว
“ผม...ผมขอโทษนะครับ” นนทวัชพูดออกมาอย่างเศร้า ๆ
พีร๋ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ฟังนิ่ง ๆ “ผมขอโทษที่ทำให้คุณกับคุณแจ๊คต้องเดือดร้อนเพราะผม”
“เรื่องในวันนั้นผมผิดเองที่เข้าไปหาคุณแจ๊คก่อน และผมก็เป็นคนเริ่มก่อนในเรื่องอย่างว่า”
พีร์เพิ่งรู้ในเรื่องนี้ แต่ก็ฟังต่อนิ่ง ๆ “คุณแจ๊คเค้าปฎิเสธผมนะ จริง ๆ นะคุณพี เค้าพยายามปฎิเสธผมตลอดเวลาที่ผมเข้าหาเค้า แต่เพราะผมรวบรัดเองหล่ะ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
พีร์อึ้งไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาไม่ได้เชื่อแล้วว่านนทวัชแรงจริงสมคำล่ำลือ แค่เขาตกใจเมื่อรู้ว่าคนรักไม่ใช่คนเริ่มต้นในเกมส์สวาทดังกล่าว
“คุณแจ๊คเค้าคงคิดถึงคุณหน่ะครับ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าเค้ารักคุณมากเลยนะ” คนหน้าหวานกล่าวยิ้ม ๆ
“ผมหน่ะ ถึงจะเคยคบอยู่กับเค้าพักนึง แต่คุณเชื่อมั๊ยว่า เค้าไม่ได้เป็นเหมือนตอนนี้เลย ตอนนี้คุณแจ๊คเหมือนอีกคนนึงที่ผมไม่เคยรู้จัก ถึงแม้ผมจะพยายามเท่าไหร่ แต่เค้าก็คงไม่หันมาสนใจผมอยู่ดีหรอก เพราะว่า เค้ามีคุณอยู่เต็มหัวใจแล้ว”
พีร์พูดไม่ออกเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขานิ่งไปสักพัก นนทวัชเห็นอย่างนั้นก็เข้าไปจับไหล่พีร์เบา ๆ “ผมดีใจกับคุณแจ๊คนะครับที่มีคนรักอย่างคุณอยู่ข้าง ๆ ผมดีใจด้วยจริง ๆ ผมก็อยากจะขอโทษคุณอีกครั้งจริง ๆ นะครับ”
“ครับ” พีร์พยักหน้านิ่ง ๆ เขาเสียใจที่เข้าใจชายหนุ่มในทางที่ผิด และตกใจที่ชายหนุ่มไม่ได้เล่าเรื่องนี้ในเชิงแก้ตัวกับเขาเลย
“ผมเชื่อว่าพระเจ้าคงไม่ใจร้ายให้คุณแจ๊คไปอยู่กับพระองค์ตอนนี้หรอก” นนทวัชให้กำลังใจพีร์ “ผมเชื่อว่าพระองค์ต้องให้คุณแจ๊คกลับมาอยู่กับคุณแน่ ๆ นะครับ”
“ขอบคุณครับ” พีร์รับคำเบา ๆ นนทวัชยิ้มให้พีร์ ก่อนที่ทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยว คุณนน..” พีร์ร้องเรียก “จะไปไหนเหรอครับ “
“ผมมาแค่ขอโทษคุณ และก็มาดูว่าคุณแจ๊คเป็นยังไงก็พอหน่ะครับ”
“ครับ”
“ผมดีใจนะครับที่คุณแจ๊คมีคุณดูแล”
“ครับ”
“ลาก่อนครับคุณพี พระเจ้าอวยพรครับ” เขายิ้มให้พีร์จากใจ
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ” พีร์รับคำและส่งยิ้มจากใจให้นนทวัชเช่นกัน
ปล.มาลงอีกทีตอนเย็น ๆ ค่ะ
-
พี่แจ๊คอย่าเป็นอะไรน้า
อ่านแล้วเครียด :o12:
ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อเนี่ย เครียดๆ พี่แจ๊คฟื้นสักทีสิคะ
-
นนมาขอโทษมันก็ดีหรอกนะ...แต่ว่ามันก็ผิดอยู่ดีอ่ะ รู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีใครเป็นตัวเป็นตนแล้วยังจะเข้าไปวุ่นวายอีก :z3:
เอ๊ะ เหมือนบ่นผิดตอน 5555
พีร์คงอยากขอโทษเฮียแจ๊คแล้วแหละ รีบๆฟื้น รีบๆหาย มาปรับความเข้าใจกับพีร์นะคะ เพราะเราชอบให้คนรักกัน :-[
รออ่านตอนเย็นๆอีกตอนค่าาา :กอด1:
-
น้ำใจของผู้แพ้ :L1:
-
ตอนที่ 6.1
ศิลาลืมตามองร่างอวบของพีร์ในอ้อมกอด เขาดีใจเหลือเกินที่วันนี้พีร์กลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง เขาลูบแก้มนิ่มของพีร์ด้วยความคิดถึง ตอนนี้เขากับพีร์เปล่าเปลือยด้วยกันทั้งคู่ เมื่อเขาจ้องมองไปในดวงตาคู่สวยของพีร์ก็พบว่ายังมีเงาของเขาอยู่อย่างเคย
ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะก้มลงมอบจูบดูดดื่มให้กับคนรักให้สมกับที่รอคอย
วันนี้หล่ะที่ชายหนุ่มจะมีความสุขกับพีร์อย่างเต็มที่ เขาซุกไซร้บนตัวพีร์อย่างหื่นกระหาย และไม่รอช้าที่จะปลดปล่อยความต้องการออกมาอย่างเร่าร้อน
“โอ๊....น้องพี..น้องพี...น้องพี....อ๊า....” เขาปลดปล่อยออกมาอย่างสุขสม และลืมตามาเพื่อจะมองหน้าคนรัก แต่พอลืมตามา เขาก็พบเพียงความว่างเปล่า ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อโดยที่ยังสวมชุดนอน ด้วยตัวชื้นเหงื่อนั้นทำให้เขารู้สึกเย็นขึ้นด้วยอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศ เขาหันไปมองข้าง ๆ ก็พบนลพรรณที่มองเขาอยู่ด้วยอาการตกใจ
ศิลารู้ทันทีเลยว่าเขาฝันไป เขาก้มดูหลักฐานจากความฝันที่ชื้นแฉะแล้วส่ายหน้าออกมาเบา ๆ อย่างผิดหวัง นี่เขาฝันไปจริง ๆ เหรอเนี่ยะ
“หยก คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
ศิลาไม่ตอบอะไรนอกจากถามหญิงสาวกลับ “แล้วคุณล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า ตกใจมากหรือเปล่าแพรว”
“ก็ นิดหน่อย” เธอตอบเกรง ๆ “คุณฝันว่า...เอ่อ...กับน้องพี..ใช่มั๊ย”
ศิลาหยักหน้า ยิ้มเศร้า ๆ “อืม” เขาถามต่อ “ผมทำอะไรลงไปมั่งแพรว”
“ก็คุณก็นอนตัวสั่น ๆ แล้วก็เอ่อ ยังไงล่ะ...กับหมอน แล้วก็เรียกแต่ชื่อน้องพีร์ แล้วก็ อย่างที่เห็นหน่ะหล่ะ”
“โธ่....” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างผิดหวัง ทั้งผิดหวังที่เป็นแค่ความฝัน และอายหญิงสาวที่ต้องมาเห็นเขาในสภาพนี้
“หยก”
“หืม..”
“แพรวถามจริง ๆ นะ” หญิงสาวกล้า ๆ กลัว ๆ
“อืม”
“หยก..หยกไม่ชอบผู้หญิงจริง ๆ แล้วเหรอ”
ศิลาพยักหน้าตอบอย่างไม่ต้องคิดมาก เขาแน่ใจในตัวเองแล้วว่าจริง ๆ แล้วเขาชอบอะไร
“เหรอ แล้วหยกรู้ได้ไงหน่ะ”
“รู้สิ ตั้งแต่ผมเจอน้องพี ผมก็รู้แล้วว่าจริง ๆ แล้วผมชอบอะไร”
“ยังไงอ่ะ”
“ไม่รู้สิแพรว เหมือนที่ผ่าน ๆ มา มันเหมือนว่า ผมต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ แต่กับน้องพีผมกลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น”
“ธรรมชาติมันพาไปงั้นเหรอ”
“อืม” เขาพยักหน้า
“คุณมีความสุขมาก ๆ ใช่มั๊ยเวลาทำอย่างนั้น”
“อืม”
“แล้ว....ตอนนี้คุณชอบใครอีกหรือเปล่า”
ศิลาส่ายหน้า “ไม่ล่ะ นอกจากน้องพีร์แล้วผมก็ไม่คิดจะมองใครอีกเลย คุณเข้าใจมั๊ย มันเหมือนว่าเราอยากจะเริ่มต้นและจบลงกับคน ๆ นี้คนเดียว”
“อย่างนั้นเหรอ”
“อืม ผมพูดจริงนะ”
“แล้วนี่คุณเป็นแบบนี้บ่อยหรือเปล่าหยก ที่คุณฝันแบบนี้”
“นาน ๆ ครั้งนะ..” เขาตอบโดยไม่ปิดบังต่อ “แต่ถ้าอย่างอื่นล่ะก็บ่อยกว่า”
“หมายถึงคุณเอาน้องพีไปจินตนาการแล้ว...”
“อืม..” เขาไม่อายที่จะพูดออกมา “ไม่รู้สิ ไม่เคยมีใครทำให้ผมมีอารมณ์ได้เท่าพีร์อีกแล้ว”
“คุณชอบคนอวบ ๆ เหรอหยก” เธอถามเพราะว่าตัวเธอเองเป็นหญิงสาวร่างผอมบางมาก ๆ
“เปล่าหรอก คือ ไงล่ะ ถ้าไม่ใช่น้องพีร์ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“คุณคงทรมานมากสินะที่เป็นแบบนี้”
“ก็ไม่หรอก” เขาส่ายหน้าน้อย ๆ “ถ้าพูดถึงว่าที่ผมให้น้องพีไปอยู่กับไอ้แจ๊คแล้วล่ะก็ ผมคิดว่าก็ดีแล้ว ดีกว่าจะมาอยู่กับคนอย่างผม” เขาถอนหายใจ “ให้ผมเป็นอย่างนี้ดีกว่าจะให้เค้ามาลำบากเพราะผมอีก”
“หยก..” เธอจับมือสามีเบา ๆ
ศิลาถามต่อว่า “คุณรังเกียจมั๊ยที่ต้องมามีสามีแบบผม”
หญิงสาวเข้ามากอดชายหนุ่มไว้กับอก “ไม่เลยหยก ไม่เลย แพรวไม่เคยรังเกียจหยกสักนิด”
ศิลากอดตอบอย่างหาที่พึ่ง “ขอบคุณมากนะครับ” เขากอดหญิงสาวสงบนิ่งสักพัก จนกระทั่งนลพรรณเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ
“อืม แพรวเชื่อแล้วหล่ะว่าหยกไม่ชอบผู้หญิงจริง ๆ” เธอยิ้ม ๆ เพราะจากความรู้สึกภายในที่ส่งถึงกัน เหมือนเธอรับรู้ว่าศิลานั้นเป็นชายอีกคนที่ไม่สามารถทำหน้าที่ตามธรรมชาติของชายต่อหญิงได้แล้ว
มันไม่ใช่ความรู้สึกเหมือนที่อยู่กับปกรณ์ มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอเพิ่งเคยสัมผัส
แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นและเบาใจยิ่งขึ้นเมื่อได้ใกล้ชิดกับศิลา
ศิลาแหงนมองหน้าเธอแล้วเป็นฝ่ายกอดเธอไว้ในอ้อมอก เขาดีใจเหลือเกินที่คนใกล้ตัวเข้าใจเขาเป็นอย่างดี ถึงแม้เขาจะไม่โชคดีที่มีคนรักไว้ข้างกาย แต่เขาก็รู้สึกว่าตัวเองโชคคีที่มีนลพรรณคอยเข้าใจ
“ขอบคุณนะครับแพรว”
“อืม” หญิงสาวยิ้ม ๆ เพราะว่าจากการพูดคุยเมื่อครู่ มันทำให้เธอกับศิลาเข้าใจกันและกันมากขึ้น “แต่แพรวว่าหยกไปอาบน้ำใหม่ดีกว่านะ นอนแบบนี้เหนียวตัวกันพอดี”
“อืม..” เขาพยักหน้ารับคำ “อ่อ มีอีกเรื่อง”
“หืมม์”
“ไอ้แจ๊คหน่ะ ผมกลัวว่าถ้ามันไปจริง ๆ ผมขอกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย”
“หมายความว่า....”
“อืม...”
“จะดีเหรอหยก น้องพีเค้ามีพ่อแม่นะ อีกอย่างทางนู้นเค้าก็ตกลงกันแล้ว มันไม่ง่ายเลยนะ”
“ผมก็แล้วแต่เจ้าตัวหน่ะ” ชายหนุ่มตอบมา ก่อนจะหันหลังเข้าห้องน้ำไป
นลพรรณมองตามศิลาไปอย่างเป็นห่วง เธอไม่อยากให้พีร์ต้องกลับมาเป็นคนในเงาเหมือนอย่างเคย หรือถ้าพีร์ยังคงรักศิลาเหมือนเดิม เธอก็ไม่ทราบแน่ชัด หญิงสาวนั่งลงบนเตียงอย่างกรุ่นคิด และภาวนาให้พลกฤษณ์รู้สึกตัวขึ้นมาเร็ววัน
คืนนี้ (หรือพรุ่งนี้) ต่อ 6.2 ค่ะ
-
อืมม สงสารศิลา นะ เห็นใจ แต่ศิลาก็ควรเรียนรู้ถึงความรักที่ไม่จำเป็นต้องครอบครองด้วย ตราบใดที่ศิลายังมีหน้าที่พ่อและสามี ซึ่งภรรยาและลูกเค้าก็ไม่ได้ทำไรผิด จะทิ้งขว้างเค้าก็ไม่ถูก แต่จะให้พีร์มาอยู่ในเงาอีก ก็ไม่เป็นการเอาเปรียบพีร์เกินไปหรือ? มองทางไหนก็ดูเอาแต่ได้นะ สู้ให้พีร์ได้ครองคู่กับคนที่ยอมรับเค้า และมีเค้าแค่คนเดียวดีกว่ามั้ย
-
สงสารน้องพีร์ ภาวนาให้คุณแจ็คฟื้นเร็วๆแล้วก็ไม่เป็นอะไรมาก...
เห็นด้วยกับคุณแพรวที่ศิลาไม่ควรดึงน้องพีร์กลับมาอยู่ในเงาอีก...น้องพีร์อาจจะไม่มีความสุขก็ได้ ส่วนศิลาเอง ก็น่าจะหักห้ามใจได้แล้วน๊าาา
-
ง่าาาา
สงสารพีอ่ะ เมื่อไหร่จะมีความสุขจริงๆ ซะที
-
ตอนที่ 6.2
พีร์ที่ตอนนี้มาโรงพยาบาลแต่เช้าเพื่อเฝ้าดูอาการคนรักตามเคย เขาพอยิ้มออกได้บ้างเมื่อได้รับโทรศัพท์จากศิริพจน์ที่โทรทางไกลมาหาเมื่อคืน และเขาก็กำลังคุยกับเขียวที่ตอนนี้ไปทำธุระกับสามีที่ต่างจังหวัด
“เข้มแข็งนะแก” หญิงสาวเป็นห่วงพีร์เหลือเกินที่ต้องเจอสถานการณ์แบบนี้
“อืม แข็งอยู่แล้ว”
“เฮ้ยย ชั้นชีเรียสนะ” หญิงสาวตัดบท และขำเพื่อนในใจที่ทะลึ่งไม่ถูกเวลา “มัวแต่เล่นอย่างนี้เดี๋ยวคุณแจ๊คก็ไม่มาแข็งให้แกอีกหรอก”
“ชั้นล้อเล่นนน” พีร์ถอนหายใจ “ก็ต้องรออาการเจ้าตัวดีขึ้นล่ะนะ แต่หมอบอกว่า สแกนสมองแล้วไม่มีปัญหา ชั้นก็โอเคแล้ว”
“อืม..” หญิงสาวรับคำ ก่อนพูดต่อ “แกกลัวเค้าจะเป็นเหมือนที่นังพวกนั้นมันแช่งงั้นสิ”
“แหม เป็นใครใครก็กลัว” เขามองผ่านกระจกไปอย่างเป็นห่วงพลกฤษณ์จริง ๆ
“น่าเสียดายนะ ถ้าชั้นอยู่ด้วยคงสนุก”
“พอเถอะจ้ะ ชั้นไม่อยากลงข่าวอีกนะ ชั้นรู้ว่าแกแรง แต่แค่เจอพี่เป้พวกนั้นก็คงกลัวแล้วหล่ะ”
“อ่าค่ะ ล้อเล่น”
พีร์ยิ้มขำพื่อน เขาหันไปเจอหญิงชราที่นั่งรออยู่อีกมุมหนึ่ง พีร์เห็นอย่างนั้นก็อยากเข้าไปคุยด้วย เขาเลยตัดบทเพื่อน
“งั้นแค่นี้นะแก”
“อ่าค่ะ จะบอกว่าแค่นี้เหมือนกัน เดี๋ยวถึงกรุงเทพแล้วจะไปเยี่ยมนะ ขอให้คุณแจ๊คหายเร็ว ๆล่ะ”
“อ่าจ้ะ ขอบคุณ บะบายแก”
“อืม บาย”
เขากดโทรศัพท์และค่อย ๆ เดินไปนั่งข้าง ๆ หญิงชราอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับคุณยาย” พีร์ยิ้มแย้ม “คุณยายมาเฝ้าใครหรือเปล่าครับ”
“ยายมาเฝ้าตาจ้ะ” หญิงชราที่แต่งตัวดูดีตามวัยตอบยิ้ม ๆ
“ขอโทษนะครับ คุณตาเป็นอะไรครับ”
“มะเร็งจ้ะ ระยะสุดท้ายแล้ว” เธอตอบยิ้ม ๆ ไ ม่ได้เห็นว่าความตายของคู่ชีวิตเป็นเรื่องโศกเศร้าแต่อย่างใด
“ระ...เหรอครับ...” พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็เศร้าลง
“เสียใจด้วยนะครับ”
“จ้ะ” หญิงชรารับคำยิ้ม ๆ “แล้วนี่คุณยายมาคนเดียวเหรอครับ”
“จ้ะ ยายรอลูก ๆ หลาน ๆ มากันพร้อมหน้าหน่ะ” เธอตอบ “ยายทำใจไว้นานแล้วนะว่าสักวันตาต้องจากยายไปแบบนี้ ตอนนี้ยายก็แค่รอคนอื่น ๆ ไปส่งตาพร้อมกันเท่านั้นเอง”
“ครับ”
“หนูล่ะจ๊ะ มาเฝ้าแฟนใช่มั๊ย”
“ครับ” พีร์พยักหน้ารับคำด้วยความเต็มใจ
“ดีนะลูก เป็นคนหนุ่มทั้งคู่ แต่รักกันแบบนี้ แฟนหนูหน่ะโชคดีมากเลยนะ”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วคุณยาย ไม่เสียใจมั่งเหรอครับที่คุณตาจะจากไปแบบนี้” พีร์สงสัย
“ก็ มันก็เสียใจล่ะลูก แต่ยายก็ไม่เสียดายแล้วนะ”
“ครับ?”
“ยายกับตาอยู่กันมา 40 กว่าปี หน่ะลูก ตลอดเวลาที่ตากับยายอยู่ด้วยกัน ยายรู้สึกว่ายายดูแลตาดีที่สุดแล้ว” หญิงชราตอบพร้อมรอยยิ้มที่อิ่มเอิบไปด้วยความสุข
“และยายก็ดีใจนะ ที่ยายมีคู่ชีวิตคือตา ยายเลยไม่เสียดายแล้วหล่ะลูก เพราะ 40 ปีที่ยายอยู่กับตานั้น ยายกับตาใช้เวลาด้วยกันคุ้มแล้วจริง ๆ”
พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็นั่งนิ่ง ไม่พูดอะไร เขารู้สึกสะท้อนใจเหลือเกินที่ปล่อยให้เวลาที่อยู่กับพลกฤษณ์ผ่านไปโดยที่เขายังไม่ได้บอกรักชายหนุ่มสักคำ
“ยายก็ขอให้แฟนของหนูหายเร็ว ๆ นะลูกนะ และก็อย่าลืมรักกันให้มาก ๆ ล่ะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” พีร์ยกมือไหว้หญิงชราที่จับมือหนุ่มน้อยอย่างให้กำลังใจ เขานั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก พยาบาลก็วิ่งตรงมาหาเขา
“คุณพีร์คะ คุณพีร์”
“ครับ ว่าไงครับ”
“คุณหมอให้มาตามไปพบค่ะ มีเรื่องอาการของคุณพลกฤษณ์แจ้งให้ทราบ”
“ครับ ๆๆ” พีร์รับคำอย่างตื่นเต้น หญิงชราลูบหลังเด็กหนุ่มอย่างให้กำลังใจ
“รีบไปเถอะลูก ขอให้เป็นข่าวดีนะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับคุณยาย” พีร์ยกมือไหว้หญิงชราอีกครั้งแล้วรีบเดินตามพยาบาลไปทันที
พีร์เห็นนายแพทย์นั้นยืนรอเขาอยู่พร้อมแฟ้มประวั้ติ เขารีบเดินไปหาและรอฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อ
“ครับ”
“หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้อาการของคุณพลกฤษณ์พ้นขีดอันตรายแล้ว” นายแพทย์บอกเสียงเรียบ ๆ แต่ประโยคนี้จากปากของหมอทำให้พีร์แทบเป็นลมด้วยความดีใจ
“คะ..คุณแจ๊ค รอดแล้วเหรอครับ”
“ใช่ครับ ถึงแม้คนไข้อาจจะยังไม่ได้สติ แต่ตอนนี้สามารถไปพักฟื้นในห้องพักผู้ป่วยได้แล้ว เดี๋ยวหมอขอเช็กอาการอีกสักพักแล้วเชิญคุณพีร์ตามไปที่ห้องพักผู้ป่วยเลยนะครับ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณหมอ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับ” เขาล่ะล่ำละลักขอบคุณ พีร์ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจที่สุดในชีวิต เขาไม่รอช้าที่จะโทรศัพท์ไปบอกครอบครัวของเขาที่ตอนนี้รออยู่ที่บ้าน และก็บรรดาคนรู้จักที่ใกล้ชิดของเขาทั้งหลายรวมทั้งศิลาและศิริพจน์ด้วย
“เฮ้ออ โล่งอกไปทีนะอากิม” คนเป็นพ่อพีร์พูดกับเพื่อนตัวเองที่ลูบหัวลูกชายเบา ๆ คนเป็นพ่อดีใจที่นายแพทย์สามารถรักษาชีวิตของลูกเขาไว้ได้
“ก็ต้องขอบคุณหมอเค้าหล่ะที่ช่วยเต็มที่ และก็ขอบคุณพระเจ้าที่ยังเมตตาเจ้าแจ๊คมันอยู่” คุณกำชัยตอบรับ
“เฮ้อออ หมดเคราะห์หมดโศกกันซะทีนะคะ” แม่ของพีร์ที่นั่งอยู่กับลูกชายสมทบ
“ค่ะ แต่ก็ต้องรอแจ๊คฟื้นมาก่อนชั้นถึงจะวางใจได้จริง ๆ” คนเป็นแม่ของพลกฤษณ์กล่าวเรียบ ๆ
“น่า คุณเจนนี่ พ้นขีดอันตรายมาอย่างนี้แล้วก็คงไม่ต้องกลัวอะไรมากล่ะครับผมว่า” พ่อของพีร์ช่วยพูดให้คลายกังวล
“เออ นี่จะทุ่มนึงแล้วนี่น่า” พ่อของพลกฤษณ์พูดขึ้นมา “งั้นพวกเรากลับกันดีกว่ามั๊ย พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”
“ก็ดีเหมือนกันนะ หนูพี ม้าฝากทางนี้ด้วยนะลูก”
“ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ มีอะไรเดี๋ยวผมจะโทรไปบอกทันที”
“ดีลูก” เธอรับคำ “ไปค่ะทุกคน เราปล่อยให้เด็ก ๆ อยู่กันดีกว่า”
บรรดาผู้ใหญ่ทั้งหลายต่างก็ทยอยออกมา เพราะกลัวว่าพยาบาลจะมาไล่ พีร์มองร่างใหญ่ของพลกฤษณ์ที่ตอนนี้มีเฝือกดามไปที่ลำตัว คอ ขาข้างขวา และแขนซ้าย ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังมีรอยบวมช้ำเขียวจากอุบัติเหตุ พีร์ค่อย ๆ ลูบบนหน้าของคนรัก และจะก้มลงจูบบนหน้าผากแต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
พีร์เดินไปเปิดก็พบว่าเป็นศิลาที่เข้ามาเยี่ยม พีร์ยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างเคย ศิลานั้นก็มองหน้าร่างอวบด้วยความอ่อนโยนเช่นเคย
“น้องพีร์ แจ๊คยังไม่ฟื้นเหรอ”
“ครับ”
“พี่ดีใจด้วยนะที่แจ๊คไม่เป็นอะไรแล้ว”
“ครับ” พีร์รับคำ “แต่ก็ต้องดูอาการต่อไปหน่ะครับ”
“อืม...” ศิลาตอบรับ และนั่งลงบนโซฟา พีร์เดินไปหยิบน้ำดื่มมาให้ชายหนุ่ม และทั้งสองก็นั่งคุยกันถึงเรื่องอาการป่วยของพลกฤษณ์
อยู่ดี ๆ นั้นบทสทนาก็เงียบลง พีร์มองร่างของคนรักที่นอนนิ่งอยู่แล้วก็ค่อย ๆ ร้องไห้ออกมา ศิลาเห็นอย่างนั้นก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไปกอดปลอบ
“น้องพี....ไม่เป็นไรนะ” เขากอกร่างอวบของคนรักที่ค่อย ๆ สะอื้นไห้ มือของเขานั้นลูบไปตามเนื้อตัวอย่างปลอบโยน เขากอดพีร์แน่นขึ้น สัมผัสที่เขาร้างลา กลิ่นเนื้อที่เขาโหยหา มันทำให้ความต้องการข้างในของชายหนุ่มตื่นขึ้นทันที
“น้องพี....ไม่เป็นไรนะ” ศิลากอดพีร์ด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปจนพีร์รู้สึกได้ เขาประคองให้พีร์หันมาประจันหน้ากับเขา ศิลาค่อย ๆ กอดร่างอวบอีกครั้ง แล้วค่อย ๆ เข้าไปเพื่อหมายจะสัมผัสริมฝีปากของเด็กหนุ่ม
แต่ก็ช้ากว่าพีร์ที่ใช้มือป้องปากชายหนุ่มอย่างนิ่มนวล ศิลาหยุดชะงักแล้วลืมตามอง เขาพบว่าพีร์นั้นจ้องมองเขาอยู่ สายตาอ่อนโยนที่เขาเคยหลงรักของพีร์นั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นแววตาแข็งกร้าว พีร์ถอยห่างจากตัวเขา และยืนขึ้นพูดตรง ๆ
“พอเถอะครับพี่หยก พีร์ดูแลตัวเองได้”
“น้องพี พี่..พี่ขอโทษ” เขาพูดออกมาช้า ๆ “พี่ขอโทษที่พี่ยังรักน้องพีอยู่”
“ขอบคุณครับ” พีร์ตอบรับเสียงแข็ง “แต่พีร์ทำแบบนี้ไม่ได้ครับ”
ศิลาหน้าเสียเมื่อได้ยินอย่างนั้น “พีร์มีคุณแจ๊คอยู่แล้ว และพีร์ก็รักเค้ามากด้วย พีร์ขอล่ะครับ พี่หยกอย่าทำแบบนี้อีกเลย”
“น้องพี...”
“หมดเวลาเยี่ยมแล้ว กลับไปเถอะครับ” พีร์เชิญเสียงแข็ง ศิลาพยายามมองร่างอวบ แต่ก็ไม่พบสายตาอ่อนโยนเช่นเคยจากพีร์ เขาจึงบอกว่า
“โอเคครับ พี่กลับก็ได้...” เขายอมแพ้ “พี่ขอโทษจริง ๆ นะครับ”
“ครับ” พีร์รับคำ “ถ้าคุณแจ๊คฟื้นเดี๋ยวพีร์โทรบอกพี่แพรวนะครับ”
“ครับ” ศิลาตอบรับและออกไปจากห้องอย่างเสียใจและรู้สึกผิด เขาเข้าใจแล้วว่า ตัวเองไม่ควรจะคิดกับพีร์ไปมากกว่านี้อีกแล้ว
พีร์หันหลังกลับมาหาชายหนุ่มที่เตียงนอน เขาค่อย ๆ จับมือข้างซ้ายที่ไม่ได้ใส่เฝือกมากุมไว้ พีร์นั่งลงข้าง ๆ เตียงแล้วค่อย ๆ ร้องไห้ออกมา เขาดีใจเหลือเกินที่วันนี้เขาเข้มแข็งพอที่รักบอกว่าเขารักชายหนุ่มมากแค่ไหน
เขาเข้าใจตัวเองแล้วหล่ะว่า ที่ผ่านมา เขารักชายหนุ่มมาก แต่เขาเพิ่งรู้ในตอนนี้เองว่า เขารักชายหนุ่มมากแค่ไหน
พีร์ค่อย ๆ จับมือชายหนุ่มมาลูบหน้าตัวเองช้า ๆ นิ้วยาวเรียวของพลกฤษณ์นั้นเปื้อนไปด้วยน้ำตาของคนรัก พีร์นั้นรู้สึกได้ว่านิ้วชี้กับนิ้วโป้งของคนรักขยับบนแก้มเขาเพื่อเช็ดน้ำตาให้
พีร์มองหน้าพลกฤษณ์ที่ค่อย ๆ หรี่ตามอง พีร์ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก คนรักของเขาฟื้นแล้ว
“คุณแจ๊ค! คุณแจ๊คๆๆๆๆ” พีร์ร้องเรียกคนรักเสียงหลงอย่างดีใจ “คุณแจ๊คฟื้นแล้วใช่มั๊ย”
“อื้มมมมม ผมฟื้นแล้วว”
“ฮือ ๆๆๆ คุณแจ๊ค....” พีร์ได้แต่ร้องไห้ออกมาด้วยความปลาบปลื้ม พลกฤษณ์ค่อยเอามือที่อยู่บนหน้าพีร์ลูบเบา ๆ เพื่อซับน้ำตา
“ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้สิที่รัก”
“ฮือ ๆๆๆ” พีร์ได้แต่จับมือเขาไว้แล้วปล่อยโฮออกมา เด็กหนุ่มดีใจที่สุดที่เขาก็ได้คนรักกลับมาแล้ว
“ไม่เอาหน่ะ อุ๊บส์!...” พลกฤษณ์ไม่ทันได้พูดอะไรพีร์ก็ประกบริมฝีปากจูบทันทีเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มตั้งตัว พลกฤษณ์ประหลาดใจแต่ก็ดีใจที่พีร์ทำแบบนี้ เขาจึงไม่รอช้าที่จะรับความหวานแรกของชีวิตใหม่
“คุณพีร์คะ อุ๊ย!...” พยาบาลสาวถือวิสาสะเข้ามาเพราะจะเข้ามาเช็กอาการของพลกฤษณ์ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นฉากรักเล็ก ๆ ของคนทั้งสอง เธอตกใจและเขินแทนไม่ได้เลยปิดประตูออกไปเพื่อจะไปบอกหมอว่าคนไข้ฟื้นแล้ว
พีร์กับพลกฤษณ์ถอนปากออกพร้อมมองพยาบาลอย่างขบขัน พวกเขาไม่รอช้าที่จะแลกจูบกันต่ออย่างหวานมันส์ พีร์ถอนปากออกแล้วหันไปจูบหน้าผากและแก้มทั้งสองอย่างแสนรัก ก่อนจะกลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้งเพื่อจูบที่ดูดดื่มลึกซึ้ง
-
ในที่สุดก็ฟื้นซะทีนะคะเฮียแจ๊ค o7
พีร์เด็ดขาดมากเลยอะ เรื่องพี่หยก ทำเอาอดีตแฟนคลับใจอ่อนยวบเพราะความสงสาร :sad2:
ไม่เป็นไรค่ะ เวลาจะช่วยพี่หยกเองนะ ^^
แต่ว่านะ...เพิ่งฟื้นก็แลกเอนไซม์อะไมเลสกันเลยเหรอ 555+
อยากเป็นนางพยาบาลคนน้านนนนน :laugh:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
คุณแจ๊คฟื้นสะที
ดีใจมากกก
น้ำตาแอบคลอ
สงสารพี่หยกอ่านะ
เมื่อไหร่พี่เขาจะตัดใจสะที
น่าสงสาร
-
เย้ๆ ฟื้นเเล้ววววว
จะว่าไปก็สงสารพี่หยกเนอะ
เฮ้อออออ... ทำไงได้
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณแจ๊คฟื้นแล้ว
น้องพีร์เยี่ยมมากเลยที่เด็ดขาดกับคุณศิลาไปแบบนั้น อย่างที่คุณยายว่า เวลาที่อยู่ด้วยกันถ้าใช้อย่างคุ้มค่า เมื่อถึงเวลาที่คนใดคนหนึ่งจากไปมันจะไม่มีคำว่าเสียใจเลย :กอด1: o13
-
เหนื่อยจะลุ้นกลัวไม่ฟื้น ไม่ไหวเหนื่อย จริงๆ
แต่ความรักหวานดีนะคะ ค่อยหายเกร็งหน่อยจากการลุ้นหน่อย 555
-
น้องพีตรวขร่างกายเองเลยหรอ
-
น้องพีร์ใจเย็นๆ เน้อ อิตาพี่แจ๊คเพิ่งฟื้นนะคะ :laugh: ใจเย็นนนนนนนนนน :z1:
-
เฮ้อ โล่งอก ลุ้นแทบแย่
ดีใจกับพีร์นะจ๊ะ ที่คุณแจ๊คไม่เป็นไร
ต่อไปก็ต้องดูแลกันดีๆ นะ บอกรักกันบ่อยๆ
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆๆๆ เลยนะคะทุก ๆ คน :L2:
ตอนที่ 7
พลกฤษณ์ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาก็พบกับพ่อแม่พี่น้องของเขาและพีร์กับพ่อแม่ยืนล้อมรอบเตียงเขา ทุกคนตื่นเต้นเป็นอย่างมากเมื่อเห็นชายหนุ่มฟื้นแล้ว
“แจ๊ค....ลูก” คนเป็นแม่ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก “ลูกฟื้นแล้วจริง ๆ ด้วย..”
เธอจับมือคนเป็นลูกขึ้น คนเป็นพ่อก็เข้ามาจับมือลูกชายเหมือนกัน น้ำตาคนเป็นพ่อแม่ไหลออกมาอย่างดีใจ
“ตื่นซะทีนะแจ๊ค ก๊อก็เป็นห่วงว่าแกจะไม่ฟื้นมาช่วยก๊อเลี้ยงลูก ฮ่ะ ๆ” สุกฤษณ์ที่เพิ่งมาถึงบ้านเมื่อคืนก็มาเยี่ยมน้องชายในวันนี้ด้วย เขาอุ้มลูกชายเข้าไปหาคนเป็นน้อง
“อาแจ๊คคับ อย่าทิ้งน้องพอลกับน้าพีไปนะคับ”
“ไม่หรอกครับ อาแจ๊คไม่ทิ้งน้องพอลหรอก อาแจ๊คสัญญา” เขารับคำ และหันไปถามน้องชายทั้งสองที่มาเยี่ยม “เอ่อ แล้วนี่ขาดไต่ก๊ออีกคนนะความจริง” เขาแซวเล่น เพราะว่าวันนี้ทุกคนอยู่กันเกือบพร้อมหน้าจริง ๆ
“เดี๋ยวก็มาก๊อ” น้องคนเล็กตอบ
“เฮ้ยย จริงดิ”
“จริงก๊อ เนี่ยไต่ก๊อพาอากงอาม่ามาด้วยเลย”
“โห เป็นเรื่องเลยนะหน่ะ”
“ก็แน่นอนหล่ะลูก ทุกคนเป็นห่วงลูกไงถึงได้มาเยี่ยม ใช่มั๊ยคะคุณกวง” แม่ของเขาหันไปถามพ่อของพีร์
“ไม่ได้เป็นห่วงหรอก...แต่ขึ้นมาด่าเฉย ๆ” พ่อของพีร์พูดขวาง ๆ แต่เจือไปด้วยความเป็นห่วงในน้ำเสียง
“อะไรกันแจ๊ค ป๊ายกลูกป๊าให้แล้วนะ จะทิ้งไปอย่างนี้ได้ไงวะ”
“ผมขอโทษครับป๊า”
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าทำให้พีร์เสียใจ เห็นมั๊ยร้องไห้จนผอมแล้ว” คนเป็นพ่อมิวายเล่นต่อ ทำให้ทุกคนขำออกมา
“ป๊าอ่า..” พีร์เขินที่พ่อตัวเองพูดอย่างนั้น
“ฟาดเคราะห์นะลูก ทีนี้ก็ระวังเนื้อระวังตัวด้วยละกัน” แม่ของพีร์สมทบ
“ครับม้า”
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นายแพทย์และพยาบาลนั้นเข้ามาตรวจอาการของพลกฤษณ์ในรอบเช้า พวกเขามองครอบครัวของพลกฤษณ์ทึ่ง ๆ เพราะไม่ค่อยเห็นคนไข้คนไหนมีญาติมาเยี่ยมเยอะขนาดนี้
“หมอขอตรวจอาการหน่อยนะครับ” นายแพทย์พูดกับทุกคนก่อนจะลงมือวัดความดันต่าง ๆ และตรวจอาการอื่น ๆ
“เป็นไงมั่งครับหมอ” คนเป็นพ่อถาม
“อาการทั่วไปดีขึ้นนะครับ คุณพลกฤษณ์ปลอดภัยแล้ว ที่เหลือก็แค่พักฟื้นร่างกายจนเข้าที่”
“ขอบคุณครับหมอ” พลกฤษณ์กล่าวยิ้ม ๆ และทุกคนที่มาเยี่ยมต่างก็มีสีหน้ายินดีที่ได้ยินอย่างนั้น
เมื่ออยู่กันสองคนพีร์ก็ดูแลชายหนุ่มเป็นอย่างดี เขานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงและจับมือชายหนุ่มไว้เหมือนเดิม
พลกฤษณ์มองคนรักแล้วยิ้มให้ ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากคนทั้งสอง พลกฤษณ์ค่อยเลื่อนมือขึ้นไปจับแก้มของพีร์อย่างแสนรัก
“ขอบคุณนะ” เขาพูดกับร่างอวบด้วยความรู้สึกดีใจที่สุด
“หะ..ขอบคุณ อะไรเหรอ”
“ขอบคุณที่คุณรักผมไง”
“หลงตัวเอง...เค้าบอกตอนไหนล่ะ” พีร์เฉไฉเพราะความเขิน
“ไม่รู้สินะ ตอนที่ผมมาถึงโรงพยาบาล ใครกันน้า...วิ่งตามผมแล้วมาจับมือบอกแต่คำว่าผมรักคุณ ๆ”
“คุณแจ๊คอ่า...” พีร์เขินมากจนพูดไม่ออก
“แต่ก็ขอบคุณจริง ๆ นะที่ในที่สุดผมก็ได้ยินคำนี้จากคุณ” เขาถอนหายใจ “ถ้าผมจะตายไปในตอนนั้น ผมก็คงตายตาหลับแล้วหล่ะ เพราะคุณบอกว่าคุณรักผมแล้ว”
พีร์ใช้นิ้วชี้แตะปากชายหนุ่มเป็นการบอกให้หยุด “อย่าพูดคำว่าตายได้มั๊ยอ่ะ เค้าใจไม่ดี”
“อืม แต่ผมก็ดีใจนะ ที่ผมเห็นคุณไม่อายที่จะรักผมจริง ๆ”
พีร์มองหน้าคนรักอย่างสงสัย
“ก็เมื่อวานไง ผมขอบคุณนะที่ไม่กลับไปเป็นของไอ้หยกมัน และคุณก็บอกมันว่าคุณเลือกผมแล้ว”
“นี่คุณ...” พีร์ตกใจที่รู้ว่าพลกฤษณ์ก็ได้ยินเขาคุยกับศิลาด้วย “แสดงว่าคุณได้ยินหมดเลยเหรอ”
“เปล่า ๆ”
“แล้วคุณฟื้นมาตอนไหนอ่ะ”
“ก็ตอนที่คุณคุยกับไอ้หยกอ่ะแหล่ะ และก็เห็นฉากเด็ดด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น” พลกฤษณ์ยิ้ม “ขอบคุณนะที่เลือกผม”
“คุณแจ๊คอ่ะ เจ้าเล่ห์” พีร์แหวใส่ “นี่แสดงว่าตอนหลังนี่แกล้งหลับใช่มั๊ย”
“ก็จะให้ทำไงล่ะ”
“แล้วว่าไงอ่ะ ที่เมื่อวานพี่หยกจะจูบเค้า”
พลกฤษณ์นึกแล้วก็ไม่สบอารมณ์ “ถ้าผมไหว ผมคงลุกไปชกมันแล้วหล่ะ” เขาพูดขวาง ๆ
พีร์ยิ้มปลื้มที่ชายหนุ่มหวงเขา พลกฤษณ์พูดต่อ “ผมก็ลุ้นนะว่าจะเป็นไงต่อ แต่ผมก็ดีใจนะที่เห็นคุณทำอย่างนั้นกับมัน”
“ก็แน่นอน” พีร์ยักหน้าอย่างแสนกล พร้อมจับมือคนรัก“ก็แฟนเค้านอนป่วยอยู่บนเตียงหนิ จะให้หนีไปกับคนอื่นได้ไงล่ะ”
พลกฤษณ์ยิ้มดีใจที่ได้ยินประโยคดังกล่าวจากพีร์ เขาดีใจเหลือเกินที่วันนี้หนุ่มน้อยของเขารักเขาจริง ๆ แล้ว
“ผมกลัวนะคุณแจ๊ค ผมกลัวว่าคุณจะไม่กลับมาอีกแล้ว”
“อืม...” พลกฤษณ์พยักหน้ารับคำ เขานึกอะไรบางอย่างออก “พี ตอนที่ผมไม่อยู่อ่ะ ผมจะบอกว่า ผมเจอวินด้วยนะ”
“หะ...” พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็ใจเสีย เพราะพลกฤษณ์ไปเจอกับคนรักที่ล่วงลับไปแล้วของเขา หมายความว่าคนรักของเขาใกล้จะจากไปจริง ๆ แล้วหรือนี่
“อืม ผมเจอวิน...วินเค้าไม่ได้มารับผมหรอกนะ”
พีร์ทำหน้าโล่งใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“แล้วคุณวินเค้าว่าไงมั่งอ่ะ”
“อ่อ เค้าก็บอกว่า เค้าสบายดี และก็ดีใจที่เห็นผมอยู่กับคุณ”
“เหรอ”
“อืม” พลกฤษณ์ยิ้ม ๆ
พีร์ไม่พูดอะไรนอกจากจับมือคนรักไว้เหมือนอย่างเคย เขามองหน้าคนรักที่ยิ้มอบอุ่นให้ เขาสัญญากับตัวเองว่าต่อจากนี้ไปเขาจะรักชายหนุ่มอย่างที่ชายหนุ่มนั้นรักเขา
“หยก วันนี้ตอนเย็นไปเยี่ยมแจ๊คกันมั๊ย” นลพรรณโทรศัพท์บอกกับสามีขณะที่เธอเองกำลังจะเลิกงาน
“ไปสิ” ศิลาตอบเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงแฝงด้วยความรู้สึกผิด
“หยก เป็นไรรึเปล่า”
“ปะ..เปล่า..” ศิลาพูดต่อ “เดี๋ยวผมไปรับแพรวนะ จอดรถทิ้งไว้นั่นหล่ะ”
“อืม ได้ค่ะ เจอกันนะคะ”
นลพรรณรอสักพักศิลาก็มารับเธอ บรรยากาศในรถเงียบอยู่สักพักหนึ่ง นลพรรณเห็นศิลามีท่าทีเหมือนกังวล เธอเลยถามสามีว่า
“หยก เมื่อคืนที่ไปเยี่ยมแจ๊คอ่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
ศิลาเงียบไปสักพักก่อนเขาจะบอกว่า “คือ ผม...ผมเห็นน้องพีร้องไห้แล้วก็เข้าไปกอดเค้า”
“แล้ว...” เธอเดาว่ายังไม่จบ แต่ก็ใจคอไม่ค่อยดี สามีเธอคงไม่ได้ทำอะไรเด็กหนุ่มมากกว่านี้ใช่ไหม เธอได้แต่ภาวนา
“ก็ อย่างที่ผมบอก ผมลืมน้องพีไม่ได้ ผมเลยพยายามจะ...เอ่อ...”
“หยก!....” เธอตกใจ ไม่คิดว่าสามีจะทำจริง
“แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ เพราะว่าน้องพีไม่ยอมผม”
นลพรรณพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วหันไปพูดกับศิลา “หยก...แจ๊คเค้ายังไม่ตายนะ แล้วอีกอย่างเค้าก็อยู่ในห้องด้วย ที่สำคัญน้องพีเค้ารักแจ๊ค คุณจะไปทำอย่างนั้นอีกทำไม”
“ผม ผมขอโทษ ผมมันผิดเองที่ไม่รู้จักห้ามใจ”
นลพรรณมองหน้าสามีอย่างเห็นใจ “เอาเถอะ ๆ แพรวว่าน้องพีเค้าคงไม่โกรธคุณแล้วหล่ะ ที่เหลือก็แค่คุณทำใจดี ๆ ก็แล้วกัน แพรวรู้ว่ามันยาก แต่หยกก็ต้องทำนะ ไหนหยกบอกว่าอยากเห็นน้องพีมีความสุขไง”
“อืม ขอบคุณนะ”
นลพรรณยิ้มเป็นกำลังใจให้คนข้าง ๆ เธอคิดว่าศิลานั้นต้องเข้าใจทำความเข้าในตัวเองอีกเยอะ กับชีวิตที่เพิ่งค้นพบนี้
นลพรรณกับศิลานั้นมาถึงโรงพยาบาลและห้องพักของพลกฤษณ์ในไม่ช้า
“หวัดดี แจ๊ค” นลพรรณทักทายคนป่วยที่อยู่บนเตียง และบอกกับคนที่นั่งข้าง ๆ “ดีใจด้วยนะจ๊ะน้องพี”
“ครับขอบคุณครับ” พีร์รับคำและมองศิลาที่ยิ้มให้เขาเศร้า ๆ เขาเองก็เข้าใจศิลาเช่นกัน
แต่พลกฤษณ์มองพีร์ที่ส่งสายตาเห็นใจให้สลับกับมองศิลาอย่างไม่พอใจ เขาไม่รอช้าที่จะพูดออกไป
“อะไรกัน อะไร ชั้นยังไม่ตายเว้ย ไม่ต้องป้อเมียชั้นขนาดนั้นก็ได้”
ศิลามองเพื่อนที่รู้ทัน พลกฤษณ์เลยพูดต่อ “ยังตายไม่ได้เว้ย ถ้าชั้นตายแล้วเดี๋ยวคนแถวนี้จะดีใจ”
“คุณแจ๊ค!” เขาหันไปดุคนรัก “ไม่เอาน่า อย่าพูดอย่างนั้นสิ เค้าบอกแล้วไงว่าอย่าพูดเรื่องตาย”
“ก็มันจริงหนิ” พลกฤษณ์ฉุน
“ไม่เอาน่า ใจเย็น ๆ เกรงใจพี่แพรวเค้าหน่อยสิ”
ชายหนุ่มพูดไม่ออกด้วยความหงุดหงิด ศิลาเห็นอย่างนั้นก็ตัดบท
“ไม่ตายก็ดีแล้วไอ้แจ๊ค ชั้นจะได้สบายใจว่าแกไม่ทิ้งน้องพีไปไหนอีก”
“แน่นอน อุตส่าห์ไปแย่งกับแกมาแทบตาย ขืนตายไปก็โง่แล้ว” ชายหนุ่มไม่วายยียวนตามประสา
“คุณแจ๊คอ่ะ” พีร์ปราม “พอเลย เพิ่งฟื้นเมื่อวานนะ ใจเย็น ๆ หน่อยซี่..”
“หยก แพรวว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า” นลพรรณลากแขนสามี
“อืม ผมก็ว่างั้น อยู่ไปเดี๋ยวไอ้แจ๊คมันความดันขึ้นสูงตายก่อนพอดี”
“เออ ไปเลย แต่จะบอกไว้ก่อนนะเว้ยว่าคนอย่างชั้นไม่ตายง่าย ๆ หรอก”
“คุณแจ๊ค!” พีร์ปรามคนรัก
“อืม พี่กลับก่อนนะน้องพีร์ วันหลังพี่มาใหม่”
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
“ไปเลยป่ะ...อย่ามองเมียชั้นมาก อย่านะเว้ย อย่า” พลกฤษณ์ไม่วายหวง เมื่อศิลากับนลพรรณออกไปแล้วเขาก็หันมาแหวคนรักทันที
“คุณแจ๊ค อะไรเนี่ยะ ทำไมไปพูดอย่างนั้นกับพี่หยกเค้าล่ะ”
“เอ้า แล้วจะให้บอกว่า ตามสบายครับเพื่อน เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำเลยงั้นเหรอ” พลกฤษณ์ฉุน
“ไม่ใช่ อะไรอ่ะ เรียกเค้าว่าเมียแบบนี้ได้ไง ใครเมียคุณหะ” พีร์ไม่ชอบที่ชายหนุ่มเรียกเขาแบบนั้น
“อ๊าวว” ชายหนุ่มไม่ยอม “แล้วคุณเป็นเมียผมจริงมั๊ยล่ะ อีกอย่างผมก็อยากให้มันรู้ไว้ว่าผมไม่ยอมจริง ๆ”
“ก็เค้าไม่ชอบหนิ เรียกเค้าอย่างนี้เค้ารู้สึกแปลก ๆ นะ”
“อ่ะ ขอโทษ หายงอนนะครับที่รัก”
“อืม...” พีร์ยิ้มพอใจ “ผัวจะไม่เรียกเมียว่าเมียอีกแล้ว”
“คุณแจ๊ค!” พีร์แหวหนักกว่าเดิม พลกฤษณ์ยิ้มขำที่คนรักเหวี่ยง
“ล้อเล่น...” เขาง้อพีร์ที่งอนแล้ว “ยิ้มหน่อยไม่ได้เหรอ อย่าหน้างอสิ”
“เงียบเลย” พีร์เหวี่ยง “หลับไปเลย ถ้ายังกวนแบบนี้”
“นะครับที่รัก ยิ้มหน่อย เร้ว...”
พีร์ไม่พูดอะไรนอกจากย้ายไปนั่งที่โซฟาอย่างงอน ๆ พลกฤษณ์เห็นอย่างนั้นก็นิ่งเฉย เพราะยังไงเขาก็ดีใจที่พีร์นั้นรักเขาจริง ๆ โดยที่เขาไม่ต้องหวั่นใจว่าพีร์จะกลับไปหาคนเก่า ๆ อีก
พลกฤษณ์กับพีร์อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลากว่าสัปดาห์ เมื่อสักครู่นายแพทย์เพิ่งมาบอกกับคนทั้งสองว่าให้พลกฤษณ์กลับบ้านได้ในวันพรุ่งนี้ พีร์เข็นรถพาคนรักมาเปลี่ยนบรรยากาศข้างนอกบ้างหลังจากอยู่แต่ในห้องมาเป็นสัปดาห์
พลกฤษณ์ที่ตอนนี้ถอดเฝือกที่คอออกแล้ว นั่งบนรถเข็นที่มีพีร์เป็นคนเข็นเพื่อจะไปในสวนบนตัวตึกที่โรงพยาบาล ระหว่างทางพีร์นั้นแอบมองตามนายแพทย์หนุ่มหน้าตี๋ จนคนที่นั่งอยู่อดกระแอมออกมาดัง ๆ ไม่ได้
ชายหนุ่มมองพีร์งอน ๆ พีร์เองก็มองเขาตอบแบบแสนกล
แต่ไม่นานพลกฤษณ์ก็มองตามบุรุษพยาบาลร่างเล็กที่เดินผ่านหน้าไป พีร์เห็นอย่างนั้นก็ดึงหูชายหนุ่มทันที
“อะ....โอ๊ยยยยย เจ็บ ๆๆ” พลกฤษณ์หันไปบอกกับพีร์ “ที่รักอ่ะ ผมเจ็บนะ”
พีร์ไม่ตอบอะไรนอกจากทำหน้างอน ๆ ชายหนุ่มเลยยิ้มขำคนรัก เขาดีใจที่พีร์ก็หึงหวงเขาเหมือนกัน
เพราะแสดงว่ามีนั้นมีใจให้เขาแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย
“คุณพลกฤษณ์คะ มีแขกมาเยี่ยมที่ห้องพักค่ะ” พยาบาลคนหนึ่งเดินมาบอก คนทั้งสองสงสัย
“ใครครับ”
“อ่อ เป็นผู้หญิงนะคะ มากับชาวต่างชาติผู้ชาย รู้สึกว่าจะชื่อคุณเขียวนะคะ”
คนทั้งสองมองหน้ากัน พอรู้ว่าเป็นใคร จึงรีบกลับไปที่ห้องพักทันที
“อ่าว พี คุณแจ๊ค มาแล้ว” เขียวที่รอหน้าห้องยิ้มดีใจเมื่อเห็นคนทั้งสอง พีร์เปิดประตูให้พยาบาลเข็นรถพาชายหนุ่มเข้าห้อง และช่วยกันประคองเขาให้นอนบนเตียง
“ดีใจด้วยนะคะคุณแจ๊คที่ดีขึ้นแล้ว”
“ครับ ขอบคุณครับ” พลกฤษณ์รับคำ
“แล้วนี่ทำไมเพิ่งมาหะเขียว คนอื่นเค้ามากันครบแล้ว เหลือแกนี่หล่ะ”
“แหม่ ก็ที่ร้านสมุยมันงานยุ่งหนิ เคลียร์ไม่ลงตัวซักที” เธอหมายถึงเกสต์เฮาส์ของครอบครัวสามี
“ใช่ครับ เขียวพูดถูก” สามีของหญิงสาวสมทบ แขนล่ำโอบไหล่ภรรยากระชับขึ้น แล้วพูดต่อ “ผมก็อยากให้เขียวมาก่อนนะ แต่ก็ไม่ดีกว่า รอมาพร้อมกันทีเดียว”
“แบบว่าสามีติดหน่ะคร่ะ ฮ่ะๆ” เขียวกอดร่างสูงใหญ่ของสามีตอบและมองเพื่อนไปอย่างเยาะเย้ย
“จ้าาา แม่คนมีเสน่ห์ แม่คนสวย..” พีร์ประชดเพื่อน
“ขอบคุณค่ะ” เขียวไม่สะท้าน พร้อมจิกหน้าใส่เพื่อน พลกฤษณ์ยิ้มขำเพื่อนของคนรัก ที่เขาคุยกับหญิงสาวรู้เรื่องอาจเป็นเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนี้ที่กล้าแสดงออกถึงความเป็นตัวเอง
“หายดีแล้วอย่าลืมไปเที่ยวนะคะคุณแจ๊ค”
“แล้วมีส่วนลดมั๊ย” พีร์ชิงถาม
“ค่ะ ลดแน่ค่ะ แต่ชั้นจะติดกล้องที่ห้องพวกแก ทีนี้ล่ะค่ะ ได้เยอะกว่าคิดค่าห้องอีก”
พลกฤษณ์หัวเราะขำ หญิงสาว เพราะพวกเขาเจอคนทะลึ่งกว่าเข้าแล้ว
“เอ่อ ที่รัก บอกคุณแจ๊คเลยดีมั๊ย” สามีของเขียวเปลี่ยนเรื่อง
“อืม..”
“เรื่องอะไรอ่ะมาร์โค่” พลกฤษณ์ถาม
“ก็...ไงดี” มาร์โค่เริ่มไม่ถูก เขียวเลยพูดแทน
“ก็ที่มาโรงพยาบาลวันนี้ก็มีธุระส่วนตัวด้วยนิดนึงอ่ะค่ะ นี่ก็เสร็จปุ๊บก็มาหาคุณแจ๊คเลย”
“หืม มีอะไรกันเหรอครับ” พลกฤษณ์สงสัย
“ใครเป็นอะไรเหรอเขียว” พีร์ก็สงสัย
“ก็ ไม่มีอะไรหรอก ชั้นเพิ่งไปฝากครรภ์มา” หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ มาร์โค่เองก็โอบกอดภรรยาแน่นขึ้นเช่นกัน
“ก็เรากำลังจะมีลูกหน่ะครับ”
“จริงเหรอ...” พีร์ตื่นเต้น “เขียว ชั้นยินดีด้วยนะแก๊...”
“ขอบใจจ้ะ”
“ยินดีด้วยนะครับมาร์โค่ คุณเขียว” พลกฤษณ์บอกคนทั้งคู่อย่างยินดีจากใจ
“กี่เดือนแล้วอ่ะเขียว” พีร์ถาม
“อืม สิบสัปดาห์ ก็เกือบ ๆ สองเดือนหน่ะ”
“แล้วแกรู้ได้ไงล่ะว่ากำลังจะมีน้อง”
“ก็ ตอนอยู่ที่สมุยหล่ะ ชั้นเวียนหัวแต่เช้า และก็รู้สึกแปลก ๆ แบบว่าคลื่นไส้อาหารทะเล และเดือนที่แล้วประจำเดือนก็ขาด ชั้นก็เลยไปซื้อที่ตรวจครรภ์มา ก็เลยรู้ว่ามาร์โค่ทำสำเร็จแล้ว ฮ่ะๆๆ”
พีร์มองเพื่อนแบบหมั่นไส้ในความแสนกล แต่เขาก็ยินดีกับเพื่อนจริง ๆ
“แล้วนี่อยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายกันล่ะครับ” พลกฤษณ์ถาม
“ก็ได้หมดหล่ะค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้แฝดหรือเปล่า
“ทำไมล่ะเขียว”
“ก็แบบว่า เบิ้ลกันไปหลายที ก็คงมีติดซ้ำมาบ้างหล่ะ ฮ่ะๆๆๆ”
“แวร๊งงงงงง” พีร์ว่าให้ และขำเพื่อนน้ำหูน้ำตาไหล พลกฤษณ์เองก็ขำ เหมือนกัน เขียวเลยพูดต่อ
“แต่ก็คงสู้แกกับคุณแจ๊คไม่ได้หรอก ดูสิคะ ในท้องนังพีคงมีลูกดองไว้หลายโหลเลยนะคะหน่ะ”
พีร์มองหน้าหญิงสาวเชิด ๆ “แหม อีกหน่อยแกก็ท้องโย้กว่าชั้นแล้ว และตอนนี้แกก็ไม่ผอมไปกว่าชั้นหรอกย่ะ”
“อ่าค่าาา” เขียวรับคำ
เขียวและสามีอยู่กับเพื่อนจนเย็นจึงขอตัวกลับ พวกเขารู้สึกอิ่มใจกับเรื่องดี ๆ ที่เพิ่งได้ยินในวันนี้ พีร์บอกกับชายหนุ่มว่า
“อยากรู้จังว่าลูกนังเขียวจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย และมันจะหน้าตาเหมือนใคร จะหล่อเหมือนมาร์โค่มั๊ย และก็จะปากร้ายเหมือนนังเขียวมันมั๊ยเนี่ยะ”
“หืม..เมื่อกี๊ว่าไงนะ มาร์โค่หล่อเหรอ”
พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็เล่นลิ้นกลับบ้าง “อืม เค้าหล่อดีอ่ะ นี่ถ้าไม่เห็นว่านังเขียวกับเค้าชอบกันตอนนั้นนะ เค้าอาจจะเป็นแฟนผมตอนนี้ก็ได้”
“เหรอ...” เขาหน้าตึงทันที
“แหมเค้าล้อเล่น” พีร์ไม่เล่นต่อ “ใครจะมาน่ารักสู้คุณได้ล่ะครับ คุณแจ๊คกี้...”เขาไม่พูดเปล่าพร้อมหยิกแก้มคนรักไปด้วย พลกฤษณ์ก็หยิกแก้มคนรักตอบ เหมือนความต้องการใกล้ชิดของคนทั้งสองจะส่งถึงกัน พีร์เลยเข้าไปมอบจูบให้คนรักอีกครั้ง
คนทั้งสองประโคมจูบกันด้วยความรัก จนสักพักพลกฤษณ์ก็เป็นฝ่ายขอให้หยุด
“พอก่อน”
“หืม..”
“พอก่อนพี เดี๋ยวผมไม่ไหว” พูดพลางหอบแฮ่ก “เดี๋ยวลูกผมมันตื่นนะ”
“โอเค ๆ” พีร์ยิ้มรับ ก่อนจะหอมหน้าฝากคนรัก และกระซิบบอก “เรื่องนั้น หายเมื่อไหร่ค่อยว่ากันเนอะ”
พลกฤษณ์ยิ้มรับ เขาดีใจที่เห็นพีร์ในวันนี้เปิดใจกับเขามากในทุกเรื่องจริง ๆ ชายหนุ่มรู้สึกว่าพีร์คงจะเข้าใจอะไรในตัวเองและในตัวของเขามากขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ก็ไม่เท่าที่เขารู้ว่าพีร์ก็รักเขามากเหมือนกัน
-
กรี๊ดดดดดดดด เริ่มหวานจริงๆอีกรอบ
คุณแจ็คหายเมื่อไร คงต้องไปฮันนีมูนสักรอบแล้ววววว :z1:
-
ความหวานเริ่มกลับเข้ามาอีกแล้ว น้องพีร์น่ารักขึ้นเยอะมาก
-
หวานได้ไม่เกรงใจใครจริงๆๆ อิอิ ขำคุณแจ็ค หวงพีออกหน้าออกตา ไปเถียงเค้าฉอดๆเลย 555
-
:z3: :z3: :z3:
เพิ่งเหนเลยตามมา
หวานซ๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แอบเคืองคุนแจ๊คตอนไปยุ่งกะนังนน แต่นังนนดีน่ะถ้าหล่อนร้ายล่ะก็ ต๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
555.
:z3: :z3: :z3:
+1ให้ไรเตอร์เลยๆๆๆ
-
:L1:น่ารัก
-
สร้างความเชื่อมั่นให้ทั้งคู่ได้ดีจริงๆ จ้า
หวานมากกกก
ชอบจ้าชอบ
-
มดมาทำรังในห้องแล้วค่ะ 555
-
พี่หยกออกมาทีไรอดสงสารไม่ได้
แต่ไม่และน้องพีได้ดีไปกับเฮียไปและ
เลิกหวังสะทีพี่หยกกลับไปหาคุณแพรวแสนดีคนนี้เถอะ
แต่น้องพีกะเฮียหวานจริงๆๆๆๆๆๆๆ
อิจฉาาาาาา :-[
-
หวานๆ :o8:
เรื่องร้ายๆผ่านไป ทีนี้ก็เหลือแต่เรื่องเลิฟๆแระ อิอิ :z1:
-
เรื่องร้ายๆผ่านไป
เรื่องหวานๆก็ผ่านเข้ามา น่ารักมากเลยค่ะ
-
ขอบคุณทุก ๆ คนมาก ๆ เลยนะคะ มาต่อแล้วค่ะ
ตอนที่ 8
“หยก ยังเสียใจเรื่องน้องพีอยู่เหรอ” นลพรรณถามสามี ขณะที่เห็นว่าเจ้าตัวนั่งเหม่อคนเดียวขณะจะนอน
“ก็...ทำนองนั้นหล่ะแพรว” เขาตอบหญิงสาว
“เสียใจที่แจ๊คไม่ได้เป็นอะไรหน่ะเหรอ” เธอถามหวาด ๆ เพราะไม่คิดว่าสามีจะประสงค์ร้ายต่อคนอื่นขณะนั้น
“ไม่ใช่หรอก” เขาถอนหายใจ “ผมรู้สึกผิดที่ผมเป็นแบบนี้”
“หยก”
ศิลานั้นพูดเสียงสั่น “ผมมันแย่มากที่ทำให้คุณเสียใจ และก็ทำร้ายน้องพีเค้าไว้เยอะ ผมมันแย่มากเลยใช่มั๊ยที่เห็นแก่ตัวทำอะไรลงไปโดยไม่เคยคิดถึงคุณ”
“ไม่เอาน่าหยก” หญิงสาวเข้าไปกอดปลอบชายหนุ่มเหมือนเดิม “หยกอย่าคิดอย่างนั้นสิ ทุกคนทำผิดกันได้นะ”
“ไม่แพรว ผมมันแย่มากที่ไม่เคยทำดีกับใครเลย” เขาร้องไห้ออกมาแล้วพูดต่อ “ผมเป็นสามีที่แย่ของคุณ และก็เป็นคนรักที่เห็นแก่ตัวของน้องพี คุณรู้มั๊ยตอนที่ผมเห็นเจ้าพจหรือไอ้แจ๊คมันดูแลน้องพีดี ๆ ผมก็รู้สึกแย่นะที่ไม่เคยทำแบบพวกนั้นได้ ผมมันดีแต่เอาเปรียบน้องเค้า มันมันแย่ ฮือๆๆๆ”
“หยก เลิกโทษตัวเองน่า” เธอกอดชายหนุ่มแน่นและร้องไห้ตามด้วยความสงสาร “มันผ่านไปแล้วนะหยก ถ้าหยกลืมน้องพีไม่ได้ก็ไม่เป็นนะ แต่หยกอย่าลืมว่าน้องพีเค้ามีแจ๊คแล้ว และเค้าก็มีความสุขกันมาก”
ศิลาร้องไห้เบาลงและพูดเบา ๆ “ผมยอมรับนะแพรว ตอนที่ผมรู้ตัวว่าผมรักน้องพีร์ ผมก็รู้สึกผิดกับคุณมากเหมือนกัน” เขาเหม่อลอยออกไป “แต่พอผมนึกถึงแววตาเหงา ๆ ของน้องพีแล้ว ผมก็อยากจะอยู่กับเค้า อยากกอดเค้าเหลือเกินแพรว”
“ถึงแม้ตอนนี้เค้าจะมีคนดูแลแล้ว แต่ผมก็ต้องใช้เวลาทำใจสักพักหล่ะ”
เธอปลอบต่อ “ทำใจดี ๆ นะหยก” หญิงสาวพูดอย่างเข้าใจ “สักวันหยกอาจจะเจอใครที่เข้าใจและรับหยกได้จริง ๆ ก็ได้นะ”
ศิลาสูดลมหายใจเพราะร้องไห้ใกล้หยุด เขาพยักหน้ารับที่หญิงสาวพูด
“แล้วแพรวไม่รังเกียจผมเหรอ ที่ผมจะกลับไปเอ่อ แอบมีคนอื่นเหมือนเดิม”
“ไม่หรอก” เธอส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ “ตราบใดที่เรายังอยู่ด้วยกัน อะไรที่ทำให้หยกมีความสุข แพรวก็ไม่ว่าหล่ะ”
“แพรว....” เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมา “คุณ...”
“บางเรื่องที่แพรวให้คุณไม่ได้ แพรวก็คงต้องให้คุณไปหาอย่างที่คุณเป็นแล้วหล่ะ”
“แพรว....”
“อืม แต่ก็อย่าลืมนะ เรายังมีลูก มีครอบครัว มีสังคม หยกจะทำอะไรก็ต้องระวังแล้วกันนะ”
“อืม ๆ” เขารับคำ “ขอบคุณมากนะแพรว ผมขอบคุณคุณจริง ๆ”
คนทั้งสองยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ ก่อนจะกอดกันด้วยความรู้สึกที่ดี
“คุณแจ๊ค ถึงบ้านแล้ว” พีร์ที่เข็นรถเข็นที่มีพลกฤษณ์นั่งอยู่ลงมาจากรถตู้ ชายหนุ่มหันไปยิ้มกับคนรักพร้อมบอกว่า
“ดีใจจัง กลับบ้านแล้ว”
“ป๊ากับม้าก็ดีใจนะ กลับบ้านเราซะที” คนเป็นพ่อสมทบ “ป่ะ หนูพี พาแจ๊คเข้าบ้านเถอะ ทุกคนเค้ารออยู่”
“ครับป๊า”
พีร์เข็นรถพาคนรักเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีผู้มาเยือนมากมาย ทั้งพี่ชายคนโตและตายายของพลกฤษณ์ไหนจะพ่อกับแม่ของพีร์ที่ขึ้นมาเยี่ยมชายหนุ่มใหม่ ทำให้ในบ้านนั้นคึกคักไปด้วยผู้คนและบทสนทนาภาษาจีนกวางตุ้งและจีนกลางที่ได้ยินกันไม่ขาดหู
“ปาปี่ มามี่ ซามไจ๋*เล่ยลา...” คุณเจนนิเฟอร์บอกกับพ่อแม่ของตัวเองที่นั่งเล่นไพ่นกกระจอกกับพ่อแม่ของพีร์อยู่ว่าพลกฤษณ์มาแล้ว ทุกคนวางมือและเข้ามาหาพลกฤษณ์อย่างคิดถึง
“ไอ่ยา...หงอซามไจ๋” คนเป็นตายายเข้ามาหาหลานชายอย่างเป็นห่วงพร้อมกับลูบหน้าลูบตาชายหนุ่มราวกับหลานชายเป็นเด็กตัวน้อย พลกฤษณ์พูดคุยตากับยายของเขาอย่างคิดถึงคนทั้งสองเช่นกัน และแน่นอนว่าคนทั้งสามก็ใช้ภาษาจีนกวางตุ้งในการสนทนา
“อ่อ...เล๋ยไห่อึ่มไห่เน๋ยน้ามฝั่งเหยา” คุณยายของพลกฤษณ์ที่เป็นชาวตะวันตกพยักเยิดไปทางพีร์ โดยลองถามหลานชายเองก่อนว่านี่คือแฟนของหลานหรือเปล่า
“ไห่อา โคยไห่หงอโหล่วผอ” พลกฤษณ์รับคำทันทีว่าใช่ พร้อมจับมือพีร์มาแนบแก้มให้ตายายดู
คนเป็นตายายได้แต่ยิ้ม เพราะหลานชายตอบว่าพีร์เป็นโหล่วผอ หรือที่แปลว่า ภรรยา กันเลยทีเดียว นี่แสดงว่าหลานชายของเขารักเด็กหนุ่มคนนี้มาก ๆ คนเป็นตายายคิดอย่างนั้น
“คุณแจ๊ค คุณตาคุณยายว่าอะไรอ่ะ” พีร์ถาม เพราะฟังที่คนทั้งสามคุยกันไม่รู้เรื่องเลย
“อ่อ คุณยายเค้าถามว่าหนูพีเป็นแฟนตาแจ๊คหรือเปล่าหน่ะ” คนเป็นแม่ตอบแทน
“ครับ” พีร์เขิน ๆ
“Hello my dear, nice to see you here.” ยายของพลกฤษณ์ทักทายพร้อมกับยื่นมือให้จับ
“Nice to see you to.” พีร์ตอบกลับพร้อมกับจับมือคนเป็นตาและยาย
“เอ่อ คุณตาคุณยายเค้าพูดภาษาอังกฤษได้นะจ๊ะหนูพี มีอะไรก็คุยกับคุณตาคุณยายได้นะ ไม่ต้องกังวล”
“ครับ ม้า”
“กลับมาแล้วนะแจ๊ค ก๊อดีใจด้วยที่แกหายแล้ว” จักกฤษณ์พี่ชายคนโตของเขาเข้าไปตบไหล่ ๆ เบา
“อืม ขอบใจนะก๊อ”
“ขอบใจน้องนะครับที่ดูแลแจ๊ค” เขาหันไปบอกกับพีร์
“ครับ ไม่เป็นไรครับ”
“แจ๊คนี่ป๊ากับม้าเอารังนกมาฝากด้วย และก็โสมหลายตัวเลย” พ่อของพีร์เข้าไปหาบ้าง
“ขอบคุณครับป๊า”
“อืม จะได้หายเร็ว ๆ”
“แต่ไม่มีหอยนางรมนะ” คนเป็นแม่พีร์พูดกับชายหนุ่ม “เดี๋ยวหายแล้วค่อยกิน”
“ครับม้า ฮ่ะๆๆ” ชายหนุ่มยิ้มขำแม่ของพีร์ เพราะเธอยังรักษาการเป็นแนวร่วมของเขาอยู่เสมอ
หลังจากนั้นทั้งบ้านก็เต็มไปด้วยความคึกคักจากสมาชิกในครอบครัวทั้งหลาย พวกเขายินดีที่หลานชายคนกลางกลับมาจากโรงพยาบาล พีร์และพลกฤษณ์เองก็รู้สึกดีที่ทุกคนในครอบครัวนั้นรักและเข้าใจพวกเขาเสมอ
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป พลกฤษณ์นั้นถอดเฝือกที่แขนออกแล้ว เหลือแต่ที่ลำตัวและขา พีร์นั้นดูแลเขาเป็นอย่างดีในทุก ๆเรื่องในเวลาที่ผ่านมา และทุก ๆ วันก็มีคนมาเยี่ยมไม่ขาดสาย และในวันนี้ก็เช่นกัน
“คุณแจ๊ค คุณพีคะ มีแขกมาหาค่ะ”
“ใครหน่ะครับพี่เฮียง” พีร์ถาม ขณะที่กำลังป้อนอาหารให้ชายหนุ่มบนรถเข็น
“เค้าไม่ให้พี่บอกหน่ะค่ะ เค้าอยากให้คุณ ๆไปดูเอง” หญิงรับใช้พูดได้แค่นั้นก็เดินออกไป ทิ้งให้คนทั้งสองมองหน้ากันงง ๆ
พีร์เข็นรถให้ชายหนุ่มนั่งไปที่ห้องรับแขก และพวกเขาก็แปลกใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อพบกับผู้มาเยือน
“พจจจจจจ” พีร์ตกใจและดีใจ เขาไม่เชื่อว่าจู่ ๆ ศิริพจน์จะมาหาเขาโดยที่ไม่บอกก่อน เขาผละจากพลกฤษณ์วิ่งเข้าไปหาศิริพจน์ทันที เมื่อเจอหน้ากัน คนทั้งสองก็สวมกอดกันอย่างคิดถึง ทำให้พลกฤษณ์มองตามขวาง ๆ
“ทำไม่ไม่บอกเค้าก่อนว่าจะมาอ่ะ”
“ก็ไม่เซอร์ไพรล์หน่ะสิ” ศิริพจน์ยิ้ม ๆ พร้อมลูบผมพีร์อย่างเอ็นดู
พลกฤษณ์ไม่ยอม เลยกระแอมออกมาให้รู้ตัว
“ฮะแฮ่มมม”
ศิริพจน์หันไปชายหนุ่มที่อยู่บนรถเข็นแล้วก็ตกใจเพราะเพิ่งนึกได้
“สวัสดีครับพี่แจ๊ค” เขาและแคทเธอรีนยกมือไหว้ชายหนุ่มรุ่นพี่ ที่ยิ้มให้อย่างดีใจเช่นกัน
“เป็นไงมั่งครับนักปั่นหุ้น นึกไงมาหาพี่ได้เนี่ยะ” เขาถามอย่างเป็นมิตร แต่ก็แอบขวาง ๆ ในน้ำเสียง
“ก็ ผมรู้ข่าวพี่จากพีหน่ะครับ ผมกับแคทเป็นห่วง นี่ผมรอเสร็จงานทุกอย่างเลยกลับมาเมืองไทย”
“เหรอ ขอบใจมาก ๆ เลยนะพจ นี่กะอยู่นานมั๊ย” พลกฤษณ์ถาม
“ก็ สักพักครับพี่ อยู่ที่นี่และก็ไปบ้านแคทที่สิงคโปร์”
“อืม ๆ ดี”
“คุณแคทสบายดีนะครับ” พีร์ถามหญิงสาวที่มาด้วย แคทเธอรีนนั้นแทบไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย เธอยังดูเหมือนเด็กสาวที่ไม่เป็นหญิงสาวสักที
“ค่ะ สบายดีค่ะ” แคทเธอรีนยิ้มตอบ “คุณพีสบายดีนะคะ ไม่เจอตั้งนานดูดีขึ้นนะคะ”
“ขอบคุณครับ” พีร์รับคำเขิน ๆ
“พจอ้วนขึ้นป่ะเนี่ยะ” พีร์ถามชายหนุ่มที่ร่างหนาขึ้น
“อืม ก็นิดหน่อย แต่อยู่ที่นู่นผมก็เล่นฟิสเนสนะ”
“เหรอ” พีร์ทำหน้าตื่นเต้น “มิน่าหล่ะ ทำไมกล้ามใหญ่ขึ้น” เขาจับต้นแขนชายหนุ่มแบบพิสูจน์โดยที่มีพลกฤษณ์มองอยู่
“คุณก็เหมือนกันนะ ผอมลงรึเปล่า” ศิริพจน์ถาม
“ก็ คงงั้นมั๊ง”
“แต่ตัวคุณยังนิ่มเหมือนเดิมเลยนะ”
“พอ ๆๆๆๆ จะจับอะไรมากวะ ไม่ได้ ๆๆๆ” พลกฤษณ์เข็นรถเข้ามาแทรกกลางอย่างไม่ยอม
“คุณแจ๊ค อะไรเนี่ยะ” พีร์ถามเพราะตกใจ
“ก็อะไรล่ะ ทิ้งผมเลยนะพอเจอไอ้พจเนี่ยะ ผมงอนแล้ว”
พีร์มองหน้าชายหนุ่มตกใจ เพราะรู้สึกว่าชายหนุ่มจะงอนเขาบ่อยเหลือเกินเวลาที่เห็นเขาไม่สนใจ
“พี่แจ๊คครับ ผมกับพีไม่มีอะไรกันแล้วนะครับ อย่าคิดมากเลย”
“ก็รู้” เขาตอบไป “แต่ก็ไม่ชอบนะ กอดกันบ่อยไปมั๊ยวะ”
“ฮ่ะ ๆๆ ครับ”
“ไม่กลัวน้องแคทเค้าน้อยใจเหรอ”
“ไม่หรอกค่ะ” แคทเธอรีนตอบ “แคทเข้าใจ”
“ไม่รู้โว้ย นี่ไม่ชอบละกัน”
“อ่าครับ ฮ่ะๆๆๆ” ศิริพจน์หัวเราะชายหนุ่ม เชื่อแล้วว่าความรักเปลี่ยนคนได้จริง ๆ
ศิลานั้นกลุ้มใจกับตัวเองมากในเรื่องต่าง ๆ วันนี้เขาจึงมาพบจิตแพทย์สำหรับปัญหาส่วนตัวของเขานี้
“เชิญครับ” ศิลามองไปก็เห็นนายแพทย์วัยเดียวกับเขาก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะ พอเขานั่งลงแพทย์หนุ่มก็เงยหน้าขึ้น
“สวัสดีครับ” นายแพทย์กล่าวกับเขาอย่างเป็นมิตร “คุณศิลานะครับ” เขาอ่านจากใบประวัติผู้ป่วยจึงถามเพื่อความแน่ใจ
“ครับใช่ครับ” ศิลาตอบรับ พร้อมกับมองหน้าของคนผิวขาวตรงหน้า ดวงตาชั้นเดียวของนายแพทย์ภายใต้แว่นใสนั้นก็มองศิลาด้วยความเต็มใจช่วยเหลือเช่นกัน
ในการเข้ารับการรักษาเบื้องต้น นายแพทย์จะถามข้อมูลต่าง ๆ โดยให้ผู้รับการรักษาบอกประวัติส่วนตัวออกมาแบบไม่ต้องเครียด จนถึงเรื่องสำคัญที่ผู้รับการรักษาต้องบอกปัญหาของตัวเองให้จิตแพทย์ได้รับรู้
“ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก ๆ เลยครับหมอ”
“ยังไงครับ ไหนลองเล่ามา”
“คือ ผมมีภรรยาแล้วทีนี้ผมรู้สึกว่าผมไม่ค่อยได้เอาใจใส่เธอเลย เพราะว่าผมมีคนอื่น”
“อาฮ่ะ”
“แล้วทีนี้คือว่าจากการมีคนอื่นของผมทำให้ผมพบว่าจริง ๆ แล้วผมชอบผู้ชาย”
นายแพทย์ที่กำลังจดรายละเอียดอยู่แทบวางปากกา เขาพยายามเก็บอาการตกใจ และฟังต่อ
“....” ศิลาเล่าต่อไม่ออก
“โอเคครับ ใจเย็น ๆ ทำใจให้สบาย ๆ นะครับ”
“ครับ” ศิลาพยายามตั้งสติ เพราะเป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่เขาเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นที่ไม่รู้จักได้ฟัง
“คือ หมอขอสรุปง่าย ๆ ก่อน คือ คุณรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นเกย์ ใช่มั๊ยครับ”
“ส่วนนึงครับ...จริง ๆ แล้วผมรู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะผมมากกว่า เพราะว่าตอนนี้ผมคิดว่าคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วหล่ะครับ”
“หมายความว่า คุณไม่สามารถชอบผู้หญิงได้แล้ว อย่างนั้นเหรอครับ”
ศิลาพยักหน้าตอบรับ
“ครับ หมอเข้าใจนะครับว่าคุณพอจะรู้สึกยังไง” นายแพทย์รับคำ ก่อนจะให้คำปรึกษาต่าง ๆ ในเบื้องต้นกับชายหนุ่ม จนหมดขั้นตอน ศิลานั้นมีสีหน้าสบายใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเขาจะกลับเขาก็พูดคุยเรื่องอื่นกับนายแพทย์เล็กน้อย
“คุณหมอครับ คุณหมอชื่ออะไรนะครับ”
“ศตวรรษ ครับ หรือเรียกผมว่า เลี้ยง ก็ได้”
“ครับ เอ่อ คุณหมอเลี้ยง ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ยินดี”
“ผมลาก่อนนะครับ”
“ครับ ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็ติดต่อกลับมาได้นะครับ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ศิลารับคำ และยกมือไหว้ตามมารยาท คนเป็นหมอมองตามคนไข้อย่างไม่เชื่อว่านักธุรกิจหนุ่มคนนี้จะเป็นเหมือนที่เขาเป็น
ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอคนไข้ที่เป็นเกย์ และใช่ว่า คนเป็นเกย์จะไม่เคยเข้ามาปรึกษาปัญหานี้กับเขา
แต่กับศิลานั้นเขารู้สึกเห็นอกเห็นใจชายหนุ่มเป็นการส่วนตัวมากเหลือเกิน เพราะจากปัญหาที่ชายหนุ่มเล่ามาอย่างหมดเปลือก ทำให้เขารู้สึกว่าศิลานั้นไม่มีใครจริง ๆ ที่เขาเติมเต็มความต้องการต่าง ๆ ให้กับเขา
เหมือนที่เขาขาดคนที่จะมาเติมเต็มชีวิตที่ซ่อนไว้ของเขาเหมือนกัน
ซามไจ๋* เป็นภาษาจีนกวางตุ้ง แปลว่า หลานชายคนที่สามค่ะ
-
คุณหยกอาการหนักนะนั้น :m20:
-
คุณหยก..เป็นเอามาก..สงสัยจะได้หมอรักษาส่วนตัวเร็วๆนี้ประเนี่ย อิอิ
พีร์อ่ะ พอเจอพจก็ทิ้งคุณแจ็ควิ่งไปกอดซะอย่างนั้น ... เดี๋ยวคนเจ็บก็งอนให้ง้อไม่เลิกซักที..คริคริ
-
นายหยกเปงเอามาก 555 น้องพีร์กะเฮียแจ็คน่ารักจิงๆ แต่อยากให้ไรเตอร์ระบุวัน อัปด้วยจะได้มาตามอ่าน
-
อ่าว คุณหมอมาดามใจซะละมั้งงานนี้
-
คุณหยกเปงเอามากนะเนี้ย
แต่คงจะได้หมอเลี้ยงมาดามใจแล้วล่ะ ดีแล้วจะได้เลิกฟุ้มซ่าน
ส่วนคุณแจ็คคงต้องรอหายก่อน คงจะได้โด๊ปหอยนางรม :z1:
-
หมอเลี้ยงงงง
วงจรใหม่ป่าววว
-
สงสัยงานนี้ คุณหยก ต้องหาหมอประจำตัวไว้คอยดูแลรักษาสักคนแล้วมั้ง
คูณแพรวช่างแสนดีจริงๆๆ
-
เฮียหยกคงจะได้หมอประจำตัวเร็วๆนี้ คงจะมีความสุขครบเครื่อง อิอิอิ
:haun4: :haun4:
-
เฮ้อออ..ค่อยยังชั่วหน่อย เห็นลางดีสำหรับพี่หยกแล้วววว :m1:
แต่พจกอดพีเนียนเลยน้าาาา...เฮียแจ๊คหึงเลยน่ะ :z1:
-
หมอเลี้ยง จะมาช่วยหยกรักษาแผลใจ รึเปล่าเอ่ย
ถ้าใช่ ก็คงช่วยให้หายทุกข์ได้ทั้งสองคน
o13 ให้นลพรรณ นะจ๊ะ
พีร์จ๋า ผอมลงเหรอนี่ ไม่เอาอ่ะ อยากได้น้องพีร์อวบๆ น่ารักเหมือนเดิม
รอคุณแจ็คมาขุนให้อ้วนเนอะ
-
มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอ ส่วนเรื่องการแก้ไขหัวเรื่องกำลังพยายามหาอยู่ตามที่คุณ PEENUT1972 สอนอยู่ค่ะ (เป็นความเซ่อส่วนตัวเองค่ะ ก็ต้องขอโทษจริง ๆ )
ขอบคุณทุก ๆ คนมากนะคะ
ตอนที่ 9
“คุณแจ๊ค อีกสองวันก็จะถอดเฝือกออกแล้วนะ ดีใจมั๊ย” พีร์ถามขณะที่เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนรักที่นั่งอยู่บนเตียง
“ดีใจสิ” พลกฤษณ์ตอบ “เฮ้ออ อยากเดิน อยากวิ่ง อยากขับรถจะแย่อยู่แล้ว เดี้ยงไปหลายเดือนอย่างนี้แย่เลย”
พีร์มองหน้าชายหนุ่มเหวี่ยง ๆ “คุณแจ๊ค ไม่เข็ดอีกเหรอ ที่คุณเจ็บตัวอย่างนี้ก็เป็นเพราะขับรถนะ”
“อ่าวว ก็นั่นมันขับรถแข่ง ผมพูดถึงทั่ว ๆ ไป”
“มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก” พีร์ไม่ยอม “ผมไม่อยากให้คุณกลับไปแข่งรถอีกนะ ผมกลัว”
พีร์รามือและเข้ามากอดคนรักไว้ เขากลัวจริง ๆ ที่จะต้องเสียชายหนุ่มไป พลกฤษณ์ได้ยินพีร์พูดอย่างนั้นก็มองคนรักอย่างเข้าใจ
“อืม ผมไม่แข่งรถแล้วนะ” เขารับปาก
“จริงเหรอ” พีร์ดีใจ พร้อมเข้าไปหอมแก้มชายหนุ่มสองข้างทันที “น่ารักมากคุณแจ๊ค”
พลกฤษณ์ยิ้มปลื้ม พีร์นั้นหันไปเช็ดตัวต่อ จนมาถึงช่วงล่างที่ผ้าขนหนูอุ่นชื้นนั้นวนเวียนแถวต้นขาใน พลกฤษณ์มองหน้าคนรักเหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง พีร์มองหน้าชายหนุ่มรับรู้ ถึงถามไป
“ทำไมเหรอคุณแจ๊ค” เขาถามเสียงยั่ว ๆ เพราะนี่ก็หลายเดือนมาแล้วที่ไม่ได้ยุ่งกับเรื่องอย่างว่านี้เลย ตอนนี้ร่างกายชายหนุ่มใกล้จะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว ความต้องการก็จึงกลับมาด้วย
“ที่รัก เราไม่ได้ทำกันนานเท่าไหร่แล้วนะ”
“บ้าหน่ะ คุณแจ๊ค นี่คุณยังเข้าเฝือกอยู่นะ”
“อืม...” พลกฤษณ์ไม่รอช้า เขาจับมือนุ่ม ๆ ของพีร์มาวางไว้ที่ลูกชายตัวดี “ไม่เห็นเหรอว่ามันต้องการคุณหน่ะ”
พีร์เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มได้ใจ เขาค่อย ๆ ทักทายของคุ้นเคย อย่างนุ่มนวล พลกฤษณ์เองก็แทบคลั่งกับสัมผัสที่กลับมาของเขา
“โอ๊ย ที่รัก ผม ผมไม่ไหวแล้ว....โอ๊ยยย จัดการมันได้มั๊ย”
พีร์ได้ยินที่ชายหนุ่มร้องขอก็ไม่รอช้า เขาค่อย ๆ ลดตัวลงไปอยู่ที่หว่างขา และจัดการสำเร็จโทษอย่างที่เคยทำ พลกฤษณ์มองหน้าคนรักที่ตั้งใจทำอยู่ก็ยิ่งรู้สึกซ่าบซ่าน
“อ๊าซซซ โอ๊ะ โอ๊วววววว” และปลายทางแห่งอารมณ์ก็มาถึง พลกฤษณ์นั้นสุขสมกับการปลดปล่อยในรอบสองเดือน พีร์นั้นก็ยังไม่ยอมละออกมาง่าย ๆ ยังเล่นกับไอ้ตัวดีไม่เลิก
“โอ๊วว พีคับ จะยั่วผมปายหนายยยย”
พีร์ไม่ตอบแต่ค่อย ๆ ปล่อยมันออกจากปาก ชายหนุ่มรอช้าจึงคว้าร่างอวบมาแลกลิ้นอีกครั้ง หลังจากเต็มอิ่มแล้วพลกฤษณ์นั้นกระซิบบอกพีร์ว่า
“อยากถอดเฝือกเร็ว ๆ จัง”
พีร์ยิ้มแสนกลให้คนรักที่ทำหน้าหื่นใส่ นี่ขนาดเข้าเฝือกพวกเขาก็ยังมิวายซุกซน ถ้าถอดเฝือกมาแล้วพวกเขาจะเป็นอย่างไรกันนี่ หนุ่มน้อยคิดแล้วก็ได้แต่เขิน
“คุณศิลาครับ สบายใจขึ้นหรือยัง” ศตวรรษถามศิลาที่มารับการบำบัดตามปกติหลังจากที่วันนั้นศิลาก็ได้ติดต่อกลับมาอีกหลายครั้ง เพราะชายหนุ่มเหมือนคนที่จมอยู่กับความผิดของตัวเอง
ตั้งแต่เข้ามาพบจิตแพทย์เขาก็รู้สึกดีขึ้นตามลำดับ เหมือนกับว่ามีคนเข้าอกเข้าใจเข้าและสามารถทำให้เขาลืมบางเรื่องลงได้โดยวีธีการทางการรักษา
เขารู้สึกว่าจิตแพทย์นายนี้มีอะไรบางอย่างที่เขารู้สึกได้ว่าศตวรรษนั้นก็เป็นเหมือนเขา แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจและไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคนอื่น
“ครับ” ศิลารับคำ “อ่อ แต่คุณหมอเรียกผมว่าหยกดีกว่านะครับ”
“ครับ คุณหยก” คนหน้าใสรับคำพร้อมรอยยิ้มมุมปาก
“บนโต๊ะนั้น ลูกกับภรรยาคุณหมอหรือเปล่าครับ” เขาถามถึงรูปของหญิงสาวผิวขาวร่างบางและลูกชายวัยอนุบาลในรูปที่เห็นบนโต๊ะทำงาน
“ครับ ใช่ครับ ลูกชายผมห้าขวบแล้ว กำลังซนเชียว”
“ครับ ลูกคนเล็กผมก็หกขวบแล้ว ซนได้เรื่องเหมือนกัน”
คุณพ่อทั้งสองหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อนึกถึงลูก ศตวรรษมองหน้าศิลานิ่ง ๆ ศิลาเองก็รับรู้ได้ว่าแววตาของอีกฝ่ายนั้นคืออะไร
เหมือนสันชาติญาณของคนทั้งคู่ส่งถึงกัน
“ว่าแต่ ผมขอถามคุณหมอบ้างนะครับ”
“ครับ”
“แล้วคุณหมอเคยมีคนไข้แบบผมมาก่อน หรือเปล่าครับ”
“เยอะแยะไปครับ” ศตวรรษตอบขำ ๆ “ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันล่ะนะว่าสมัยนี้หาผู้ชายแท้ ๆ นี่ยากมาก”
“รวมทั้งคุณหมอด้วยรึเปล่า” ศิลาถามนิ่ง ๆ นายแพทย์ไม่ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มออกมา ก่อนจะตอบว่า
“ผมเชื่อแล้วหล่ะว่าคุณกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้จริง ๆ”
ศิลายิ้มรับ เขาแน่ใจแล้วกับสิ่งที่สงสัย ศตวรรษยิ้มให้ชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มที่มีความหมายเช่นกัน
“หยก หยกแน่ใจได้ยังไงอ่ะว่าคุณหมอเค้าเป็นแบบหยก...หยกแน่ใจจริง ๆ นะ” นลพรรณออกความเห็นขณะคุยกับศิลาเรื่องของจิตแพทย์หนุ่ม เพราะศิลาเองก็กลับมาเล่าให้คนเป็นภรรยาฟังอยู่หลายครั้งแล้ว
“อื้ม แน่ใจสิแพรว” ศิลาพูดต่อ “ก็เค้าบอกผมเองเลยนะ” ศิลานึกถึงประโยคที่นายแพทย์ตอบกลับและสายตาคู่นั้นที่สื่อความถึงตัวตนที่ซ่อนไว้
“แล้ว เค้ามีลูก มีครอบครัวแล้วหรือยังหยก”
“มีสิ”
“จริงเหรอ”
“อื้ม..”
“งั้นก็แสดงว่าเค้าเจอตัวเองตอนหลังเหมือนหยกหรือเปล่า”
“อันนี้ผมก็ไม่รู้นะแพรว แต่ที่แน่ ๆ เค้าเป็นเกย์”
“งั้นแสดงว่า ที่เค้าว่าคนเป็นเกย์มักจะดูกันออกนี่ก็คือเรื่องจริงงั้นสิ”
“ก็คงใช่นะ เพราะตอนเจอเค้าครั้งแรกผมก็มั่นใจเลยว่าหมอเค้าไม่น่าจะใช่ผู้ชายปกติ”
“แพรวเชื่อจริง ๆ แล้วหล่ะ” หญิงสาวยิ้มขำ
“หืมม เชื่ออะไร” เขาสงสัยพร้อมโอบไหล่หญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ เขา
“ก็เชื่อแล้วว่าคนที่เป็นแบบหยกเค้าจะรู้กันเองไง”
“อืม จริง”
“แล้วคุณหมอเค้าจีบหยกหรือเปล่าล่ะ”
“เปล่าหนิ...” ศิลาถามต่อ “แต่ถ้าผมจะจีบหมอล่ะ”
“พูดจริง..” นลพรรณถามขำ ๆ
“ไม่รู้สิ ในเมื่อผมเป็นอย่างนี้แล้ว ผมก็ต้องหาคนที่เค้าไม่เดือดร้อนที่จะมีผม และผมก็ไม่เดือดร้อนถ้าจะมีเค้า”
“อืม..” เธอไม่ได้คิดว่าสามีของเธอเห็นแก่ตัวแต่อย่างใด
“ผมก็รู้สึกผิดนะ ที่ยังต้องการเรื่องแบบนั้นอยู่ ไม่รู้สิ ผมอยู่ใกล้ผู้หญิงทีไรผมไม่รู้สึกเหมือนที่ผมเคยอยู่กับน้องพีเลย”
“แล้วกับคุณหมอล่ะ”
“ก็...ตอบยากนะ” ศิลาพูดต่อ
“นี่ วันหลังพามาให้แพรวรู้จักหน่อยสิหยก” เธอบอกกับสามี
“อืม ได้สิ เดี๋ยวผมลองชวนดู” ศิลานึกได้ “แล้วเค้าจะตกใจหรือเปล่าเนี่ยะ ที่ผมพาคุณไปเจอเค้าเลย”
“ไม่หรอกน่า แพรวอยากเจอเค้าจริง ๆ หนิ”
“แล้วว่าแต่คุณเถอะแพรว” เขาโอบไหล่ภรรยาแน่นขึ้น “คุณว่าไงกับเรื่องลูกคนต่อไป”
“แพรวไม่อยากมีแล้วหล่ะ” นลพรรณตอบตรง ๆ “ในเมื่อหยกเป็นแบบนี้ แพรวคิดว่าเรามีลูกแค่สองคนก็น่าจะพอแล้วนะ ไม่ใช่อะไรหรอก แพรวก็เหนื่อยนะ”
“อืม ผมก็คิดว่างั้นเหมือนกัน ในเมื่อผมเป็นแบบนี้ ก็ไม่ควรให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะผมอีก” เขาเว้นวรรค “อีกอย่างผมคงไม่มีปัญญาทำเองแล้วหล่ะ”
“ถ้าน้องพีเป็นผู้หญิงหยกคงมีลูกเยอะเลยใช่มั๊ย” หญิงสาวถามล้อ ๆ
“อื้ม” ศิลาตอบรับเขิน ๆ
และคนทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา นานเท่าไหร่แล้วนะที่พวกเขาไม่ได้ยิ้มให้กันจากใจและหัวเราะสดใสแบบนี้ ศิลามองภรรยาตัวเองด้วยสายตาที่ขอบคุณ นลพรรณเองก็มองชายหนุ่มที่ความเข้าใจเหมือนกัน หญิงสาวนั่งพิงไหล่สามีและจับมือเขาไว้ หญิงสาวรู้สึกว่าเธอกับศิลานั้นมีความสุขกันมากขึ้น ตั้งแต่พวกเขาเปิดใจคุยกัน ความรู้สึกเข้าใจและห่วงใยก็เข้ามาแทนที่ความเฉยชา
ถึงแม้จะไม่ใช่ความเป็นคนรักเสียทีเดียว แต่ความเป็นที่พักใจนั้นคงจะเป็นคำจำกัดความของคนทั้งสองได้เป็นอย่างดี
พลกฤษณ์ที่วันนี้มาถอดเฝือกที่ลำตัวออก ชายหนุ่มรู้สึกตื่นเต้น เพราะต่อจากนี้ไปเขาจะกลับไปมีชีวิตแบบเดิมอย่างที่เขาต้องการ และเขาก็ไม่ลืมว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่มีพีร์อยู่เคียงข้าง
“เอาล่ะครับ หลังจากถอดเฝือกแล้ว หมอขอแนะนำว่า คุณควรมาเริ่มต้นทำกายภาพบางส่วน การออกกำลังกายหมอแนะนำว่าให้ว่ายน้ำเบา ๆ และก็ไม่ควรเคลื่อนไหวเร็ว ๆ หรือยกของหนักและก็อย่าทำอะไรหักโหมนาน ๆ นะครับ”
“ครับ” พลกฤษณ์รับคำยิ้ม ๆ เขาดีใจเหลือเกินที่วันนี้จะเดินได้อีกครั้งนึงแล้ว “ขอบคุณนะครับหมอ”
แม้ชายหนุ่มจะยังเดินไม่ปกติและยังต้องมีคนคอยประคองซึ่งก็คือพีร์ แต่เขาก็ดีใจที่มีคนรักคอยดูแลตลอด ระหว่างทางเดินออกมาเขาก็มิสายที่จะแกล้งเซเข้าไปกอดร่างอวบที่ประคองเขาเดิน
“คุณแจ๊ค อะไรเนี่ย นี่โรงบาลนะ” พีร์เหวี่ยงคนรักที่ทำตัวหวานผิดที่
“ทำไมอ่า ก็เค้าอยากกอดหน่อยไม่ได้เหยอ...” พลกฤษณ์ไม่ยอมปล่อยเนื้อตัวนุ่มนิ่มนั้นจากอ้อมแขน
“พอเลยคุณแจ๊ค” พีร์ทั้งเขินทั้งอาย เพราะตอนนี้บรรดาพยาบาลทั้งหลายต่างก็มองพวกเขาและหัวเราคิกคักกันอย่างชอบใจ
“ไม่ยอม ๆๆ ผมไม่ได้กอดคุณมานานแล้วนะ” เขาพูดอย่างน้อยใจ “และคุณก็ไปให้คนอื่นมันกอดด้วย ผมไม่ยอมอ่ะ พวกมันมากอดคุณได้ไง”
“คุณแจ๊คอ่ะ งอแงเป็นเด็ก ๆ เลยนะ” พีร์ว่าเข้าให้ แต่เขาก็ดีใจเล็ก ๆ ที่ชายหนุ่มหวงเขาแบบนี้
“แต่คุณก็ผอมไปจริง ๆ นะเนี่ยะ” ชายหนุ่มลูบคลำอย่างสำรวจ
“อื้ม กินอะไรไม่ค่อยลงอ่ะ ตอนคุณไม่สบายใหม่ ๆ ผมเป็นห่วงคุณมากเลยนะรู้มั๊ย”
“ขอบคุณนะ” พลกฤษณ์ยิ้มรับ
“อืม” พีร์พูดต่อ “ไปกันเถอะคุณแจ๊คป่านนี้ป๊ากับม้ารอแย่แล้ว”
“อืม” เขารับคำและออกไปโดยที่มีพีร์ค่อยประคองคนรัก พลกฤษณ์ดีใจเหลือเกินที่เขาจะกลับไปมีชีวิตใหม่ที่มีความสุขกว่าเดิม เพราะตอนนี้เขาได้รับความรักจากคนที่เขารักแล้ว
“คุณแจ๊คคะ คุณพีคะ คุณเขียวมาหาหน่ะค่ะ” หญิงรับใช้มาบอกกับพีร์ที่ดูแลชายหนุ่มอยู่ในห้อง
“อ่อ ขอบคุณครับพี่เฮียง” เขารับคำและค่อย ๆ ประคองชายหนุ่มออกไปที่ห้องรับแขกเพื่อพบปะกับเพื่อนสาวคนสนิทของเขา
“สวัสดีค่ะคุณแจ๊ค ดีใจด้วยนะคะที่หายแล้ว” หญิงสาวที่ตอนนี้ตั้งครรภ์มาพร้อมกับสามีชาวต่างชาติทักทายชายหนุ่มอย่างสนิทสนม
“ครับ ขอบคุณครับคุณเขียว แล้วคุณเขียวกับน้องในท้องเป็นไงมั่งครับ”
“สบายดีค่ะ นี่ก็จะสี่เดือนแล้ว”
“มาร์โค่บำรุงดีล่ะสิ” พีร์ถาม
“แน่นอนค่ะ บำรุงดีมากกกก” เขียวตอบอย่างแสนกลตามประสาและหันไปถามสามี “ใช่มั๊ยคะที่รัก”
“ช่ายย แน่นอน” สามีของเขียวตอบพร้อมโอบไหล่ภรรยา
“นี่นังพี วันนี้ชั้นมีของมาฝากแกหล่ะ เธอหยิบถุงขนมเค้กและอาหารที่นำมาฝาก “ของโปรดแกทั้งนั้น และก็ซุปไก่หน่ะ ของคุณแจ๊คนะชั้นทำมาให้”
“ขอบใจนะ” พีร์รับคำ
“อื้ม ไม่เป็นไร ถ้าอยากกินอะไรก็บอกละกันนะ”
“ได้ ๆ วันหลังชั้นจะไปกินฟรีที่ร้านแก คิคิคิ”
“เคยโดนคนท้องตบมั๊ยคะ” หญิงสาวตอบทันควันกับความแสนกลของเพื่อน “แหม อุตส่าห์ได้สามีรวยแล้วยังจะเค็มอีกนะคะ”
พีร์ไม่พูดอะไรนอกจากจิกหน้าใส่เพื่อน พลกฤษณ์กับมาร์โค่ต่างก็ขำในการประชันคารมของคนรัก
“มาร์โค่ครับ แล้วนี่วันนี้เอาคันไหนมาครับ” พลกฤษณ์ถามตามประสาคนชอบรถเหมือนกัน
“อ่อ ซีรีย์ห้าหน่ะครับ” ชาวต่างชาติตอบเป็นภาษาไทยกระท่อนกระแท่น “ก็อย่างที่คุณบอกหล่ะครับ ว่าจูนเครื่องแล้วขับสนุกขึ้น”
“ใช่ค่ะ รอบต่ำ ๆ วิ่งได้ดีกว่าแต่ก่อนมาก บางทีลืมไปเลยนะคะว่านี่มันรถใหญ่” หญิงสาวสมทบ
“นี่แกยังไม่เลิกขับรถเองเหรอเนี่ยะเขียว แกท้องอยู่นะ” พีร์ตกใจ
“คงยากหน่ะครับพีที่จะให้เขียวเลิกขับเอง” มาร์โค่ตอบแทน “แต่ตอนนี้ผมยื่นคำขาดล่ะว่าไม่ให้ขับรถแล้ว ผมเป็นห่วงหน่ะครับ”
“เค้าไม่ได้ขับรถเร็วนะที่รัก” หญิงสาวเถียง
“ก็ใช่ แต่ผมก็เป็นห่วงหน่ะ คุณขับรถไม่แย่จริง แต่คนอื่นล่ะ”
เขียวพยักหน้าเพราะจำนนด้วยเหตุผล พีร์ที่ไม่ชอบเรื่องรถราอยู่แล้วจึงถามเปิดประเด็นใหม่
“เออ นังเขียว และนี่ที่บ้านแกเป็นไงมั่ง กับหลานในท้อง”
“ก็ดีนะ ตื่นเต้นกันดี เค้าก็กำชับให้ชั้นระวังตัวมากขึ้น”
“เหรอ...”
“แต่พ่อกับแม่ผมเค้าตื่นเต้นมากเลยนะเพราะนี่เป็นหลานคนแรกของพวกท่านหน่ะ” มาร์โค่ตอบ
พีร์กับพลกฤษณ์นั้นคุยกับเพื่อนสักพักคนกระทั่งผู้มาเยือนกลับไป พีร์จึงเมาท์เรื่องของเพื่อนให้ชายหนุ่มฟัง
“นังเขียวก็เปรี้ยวเนอะ ท้องแล้วยังไม่เลิกซ่าอีก” เขานึกถึงเพื่อนของเขาคนนี้ ที่เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ก็เค้าเป็นคนอย่างนั้นหนิ ผมว่าก็ดีนะ” พลกฤษณ์สมทบ “รู้มั๊ยเค้าเป็นผู้หญิงไม่กี่คนนะที่ผมรู้สึกว่าผมคบได้”
“เหรอ” พีร์เออออ “อาจเป็นเพราะว่าคุณกับนังเขียวเป็นคนแรง ๆ เหมือนกันมั๊ง เลยคุยกันได้”
“ก็คงใช่หล่ะ” เขาไม่ปฎิเสธ และพูดต่อ “แต่คุณเขียวก็โชคดีนะที่มีมาร์โค่”
“อืม ผมก็ดีใจกับมันด้วย แต่ดูมาร์โค่เป็นห่วงมันมากเลยเนอะถึงกับไม่ให้มันขับรถเองเลยอ่ะ”
“ ก็เค้าเป็นห่วงไงล่ะ” พลกฤษณ์สมทบ “เหมือนที่ผมเป็นห่วงคุณไง”
พีร์ตกใจ“เค้าเนี่ยนะน่าเป็นห่วง”
พลกฤษณ์ยิ้ม ๆ “คุณหน่ะต้องดูและตัวเองรู้มั๊ย อย่ามัวแต่เป็นห่วงผม ตอนนี้ผมกลับมาหายดีแล้วนะคุณก็ต้องดูแลตัวเองล่ะ” เขากอดร่างอวบอย่างเป็นห่วง
“อืมๆ” พีร์รับคำ “ผมไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวผมจะกินให้อ้วนกว่าเดิมเลย เหอะๆๆ”
ปล.พรุ่งนี้เย็นมาต่อค่ะ
-
ยังน่ารักเหมือนเดิมเยย
-
เหมือนจะหาทางออกให้หยกได้แล้วแฮะ
-
ลุ้นความรักครั้งใหม่ของพี่หยก อิอิ :z1:
-
รักพีร์ หุหุ
-
น่ารักจังเลยอ่ะ...
พี่หยกก็ได้กิ๊กใหม่เปนคุณหมอซะด้วย อิอิ ดูดิ๊จะจีบกันยังไง :-[
-
อย่ากินมากเกินนะคะน้องพีร์ เดียวอวบเกินพิกัด สารพัดโรคจะถามหา
...เนื้อเรื่องน่าสนใจคะ ลุ้นว่าน้องพีร์จะมีใครเป็นของตัวเองซะที
จนมีแล้ว ก็ยังมีลุ้นต่อว่าคุณแจ๊คนี่จะได้อยู่เป็นคู่กันจริงๆ หรือเปล่า
มีหยอดมุขในแต่ละช่วง ทำให้อ่านแล้วสนุกน่าติดตามจริงๆ คะ... :L2:
-
อ้าว คุณหมอมีครอบครัวแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อออออออ แล้วแบบนี้ จะมีอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างคุณหมอกับคนไข้หรือเปล่า
-
มาแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะทุก ๆ คน
ตอนที่ 10
“ค่อย ๆ ก้าวนะคะคุณแจ๊ค อ่า ดีค่ะ ดี” นักกายภาพวัยกลางคนกำลังช่วยดูพลกฤษณ์ที่วันนี้มาทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล พลกฤษณ์นั้นเกือบหายดีแล้ว เพราะเขาทำตามที่หมอแนะนำทุกอย่าง อีกทั้งมีพีร์คอยดูแลอยู่ข้างกายเลยทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้น
“โอเคค่ะ วันนี้คุณแจ๊คเดินคล่องขึ้นมาก แต่อย่าเพิ่งวิ่งนะคะ แค่สามารถเดินได้โดยไม่ต้องมีคนช่วยประคองแล้ว”
“ครับ” พลกฤษณ์รับคำ ส่วนพีร์มองหน้าชายหนุ่มยิ้ม ๆ เขานึกเคืองนักกายภาพ ไม่ต้องบอกก็ได้มั๊งว่าไม่ต้องมีคนช่วยแล้ว
เพราะว่าชายหนุ่มติดเสียแล้วที่จะมีคนช่วยประคอง
“วันนี้คุณเดินเองได้แล้วนี่” พีร์พูดกับชายหนุ่มขณะที่เดินด้วยกันตอนออกจากโรงพยาบาล
พลกฤษณ์มองหน้าคนรักอ้อน ๆ “ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากเดินเองแล้ว” ชายหนุ่มพูดต่อ “รู้งี้ยอมป่วยต่อก็ดี”
“คุณแจ๊ค!” พีร์ดุ “พูดอะไรอย่างนั้นอ่ะ” พีร์คิดอะไรออก “แต่ก็ดีเหมือนกันนะ ถ้าคุณป่วยคุณจะได้กลับไปขับรถไม่ได้ กลับไปว่ายน้ำไม่ได้ แถมยังทำอะไรผมไม่ได้ อีกด้วย”
พลกฤษณ์มองหน้าคนรักหูพึ่งกับคำว่าทำอะไรไม่ได้ เขาไม่ยอมขึ้นมาทันที
“อ่ะ ๆๆ ผมก็แค่อยากอยู่กับคุณตลอดเท่านั้นหล่ะ” ชายหนุ่มได้ทีอ้อน
“ก็นี่ไงล่ะ เราก็อยู่ด้วยกันแล้ว”
“ก็ผมอยากอยู่กับคุณหนิ”
“ไม่เอาน่าคุณแจ๊ค มาอ้อนอะไรที่โรงบาลอีกและ เดี๋ยวผมก็อยู่กับให้หมอหรอก”
“ขออยู่กับน้องบุรุษพยาบาลแทนได้มั๊ย” เขายียวน
“เอาเลย” พีร์ว่าให้ “เมื่อกี๊ยังบอกอยากอยู่กับผมอยู่เลย คนเรานะ หลายใจจริง”
“ถึงจะหลายใจแต่ในทุกใจก็มีแต่คุณน้า” เขากอดคนรักอ้อน ๆ
“เน่า” พีร์ว่าให้ แต่ก็แอบเขินในใจ “ป่ะ ๆ หิวแล้ว” พีร์ตัดบท
“หิวอะไรอ่ะ หิวผมรึเปล่า”
“คุณแจ๊คอ่ะ อายคนอื่นเค้าเป็นมั๊ยเนี่ยะ” พีร์ว่าให้อีกครั้ง “ผมหิวจริง ๆ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
พลกฤษณ์มองหน้าคนรักยิ้ม ๆ แต่ยังมิวายให้พีร์ช่วยพยุง เขาเข้าใจแล้วว่าหน้าที่ของคนรักที่ดีมันเป็นเช่นไร พีร์เองก็เช่นกันที่เต็มใจจะดูแลชายหนุ่มคนรักไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“หยก แพรวแอบตื่นเต้นนะเนี่ยะ” นลพรรณหันไปพูดกับสามีเพราะว่าวันนี้เธอกับศิลานัดพบกับศตวรรษที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในตอนกลางวัน
“ทำไมล่ะแพรว” ชายหนุ่มถามยิ้ม ๆ
“ก็ ไม่รู้สิ” เธอบอกไม่ถูก
“โน่นไง หมอเลี้ยงมาแล้ว” ศิลาชี้ให้เธอดูชายหนุ่มผิวขาวใสร่างสมส่วนในชุดเตรียมพร้อมไปทำงาน ศตวรรษเห็นพวกเขาอยู่ทางนั้นเลยเข้ามาหาทันที
“หวัดดีครับคุณหยก” นายแพทย์หนุ่มทักทายอย่างเป็นกันเอง
“หวัดดีครับ” ศิลารับคำ “นี่แพรวครับ ภรรยาผมเอง”
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณแพรว” เขารับไหว้แบบเกรงใจ
“เชิญนั่งครับ”
“ครับ ขอบคุณ” ศตวรรษรับคำ
“แล้วนี่คุณหมอเตรียมตัวจะไปทำงานเหรอคะ”
“ครับ คือ ความจริงผมมีงานตอนเช้าและก็ตอนบ่ายก็ไปทำงานที่โรงพยาบาลหน่ะครับ”
“อ่อ ค่ะ”
“คุณแพรวอยากทานอะไรดีครับ” นายแพทย์ถามหญิงสาวขณะที่ดูเมนูอยู่อย่างเป็นมิตร
“ยังเลือกไม่ถูกเลยค่ะ น่าทานทั้งนั้น” เธอตอบยิ้ม ๆ
ศิลาเองก็มองตามด้วยความรู้สึกที่ดี และเริ่มสนทนากับคนทั้งสองอย่างเป็นกันเอง ศิลาคิดว่านลพรรณคงต้องมองศตวรรษในแง่ดีเหมือนที่เธอเคยเอ็นดูพีร์ในครั้งก่อนเป็นแน่แท้
ความสัมพันธ์ของเขากับศตวรรษนั้นดำเนินไปด้วยดี ถึงแม้ศิลาจะหมดขั้นตอนการรักษาแล้ว แต่พวกเขาก็ยังติดต่อและไปมาหาสู่กันโดยที่มีนลพรรณรับรู้ ส่วนศตวรรษนั้นปิดบังครอบครัวของเขาในชีวิตด้านนี้ที่เขาเป็น
ศิลานั้นคบกับศตวรรษอย่างเปิดใจในเกือบทุกเรื่อง ศตวรรษเองก็เช่นกันที่เปิดเผยตัวเองกับชายหนุ่มในการคบหานี้ เพราะลึก ๆ แล้วเขากับศิลามีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง เลยทำให้เขาเข้ากันได้ง่าย
“คุณหยกครับ เวลาคุณคิดถึงน้องที่เคยคบกับคุณมาก ๆ คุณทำยังไงบ้างครับ” ศตวรรรษถามชายหนุ่มขณะที่อยู่กันสองคนขณะที่นัดเจอกันหลังเลิกงานในเย็นวันหนึ่ง คนทั้งสองนั่งดื่มเบียร์กันในบรรยากาศสบาย ๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
“ทำไมเหรอครับ” ศิลาหันมาถามยิ้ม ๆ เหมือนไม่ได้คิดมากเรื่องของพีร์แล้ว
“ก็ ถามดูหน่ะครับ ไม่โกรธผมนะ”
ศิลาส่ายหน้า เขาตอบพลางยิ้มที่มุมปาก “ผมก็กลับไปที่ที่ผมเคยอยู่กับเค้า แล้วก็นึกถึงเค้า”
“แล้วคุณเคยต้องการที่จะมีอะไรกับน้องเค้าหรือเปล่าครับ”
“บางครั้งครับ” เขาไม่ถือสาชายหนุ่ม “อย่างที่ผมบอก ผมชอบผู้ชายมากกว่าหน่ะ”
“เหรอครับ” เขาถามต่อ “แล้วคุณเคยซื้อเด็กบ้างรึเปล่า”
ศิลาไม่เข้าใจ เขามองชายหนุ่มสงสัย ศตวรรษเลยบอกให้ “ผมหมายถึง ซื้อบริการผู้ชายด้วยกันหน่ะ”
“ไม่หรอกครับ” ศิลาส่ายหน้า “ไม่รู้สินะ ผมมันประเภทยึดติดมั๊ง ถ้าไม่ใช่น้องเค้าผมก็คงทำไม่ได้หรอก”
“เหรอครับ” ศตวรรษรับฟังหน้าเศร้า ๆ นี่หมายความว่าศิลายังไม่ลืมคนรักเก่าอย่างนั้นหรือ
“แล้วคุณหมอล่ะครับ ทำไมถามผมแบบนี้ คุณหมอเคยเหรอครับ”
ศตวรรษพยักหน้า “บางครั้งครับ” เขาตอบนิ่ง ๆ ศิลาเองก็รู้สึกผิดที่ยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากไป
“เอ่อ ผมขอโทษ ผมไม่น่าถามคุณแบบนี้เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าอยากรู้ ถามผมมาก็ได้” ศตวรรษยิ้มเศร้า ศิลาได้ยินอย่างนั้น ก็เห็นใจชายหนุ่ม
“คุณหมอคงเหงามากใช่มั๊ยครับ”
ศตวรรษพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดต่อ “ไม่รู้สิครับ เหมือนกับว่าไม่เคยมีใครเข้าใจผมจริง ๆ เลยสักคน” เขายกเบียร์ขึ้นจิบแล้วถอนหายใจ “ยิ่งครอบครัวผมนะยิ่งแล้วใหญ่ เตี่ยกับม้าผมรู้ไม่ได้เป็นอันขาดเลย”
“แล้วภรรยาคุณล่ะครับ”
“เค้ายังเด็กและเค้าก็ ไงล่ะ ถูกเลี้ยงมาแบบโบราณหน่ะ คงรับไม่ได้หรอกครับ”
“ผมเข้าใจนะ ผมเข้าใจ”ศิลาตอบรับ
“ผมคบกับใครก็เหมือนกับว่าไม่มีใครเข้าใจผมเลย “ ศตวรรษร้องไห้ออกมาเบา ๆ ศิลาเห็นอย่างนั้นก็เข้าไปโอบกอดชายหนุ่มเพื่อปลอบใจ
เขากอดชายหนุ่มที่ร้องไห้ออกมา พลางปลอบโยน
“ผมเข้าใจนะครับ”และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อให้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้น ศตวรรษนั้นกอดศิลาตอบเช่นกัน จนสักพักเขาก็สงบลง ศตวรรษกอดตอบศิลาแน่นขึ้น แล้วเงยหน้าขึ้นไปบอกกับเจ้าของอ้อมแขน
“ขอบคุณนะครับ”
ศิลาไม่พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มที่บอกว่าเขาเข้าใจชายหนุ่ม ศตวรรษมองหน้าชายหนุ่มขอบคุณและขึ้นไปสัมผัสริมฝีปากของศิลาทันที
ศิลาเองก็ตอบรับจุมพิตอ่อนโยนนั้นเช่นกัน พวกเขาดื่มด่ำกับสัมผัสของกันและกันอยู่สักพักก็ละออกมา
“คืนนี้คุณอยู่กับผมได้มั๊ย” ศตวรรษกระซิบแผ่วข้างหู ศิลามองหน้าชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มที่แฝงความหมายลึกซึ้ง
เมื่อถึงห้องพักของศตวรรษพวกเขาก็ไม่รอช้าที่จะสานต่อความต้องการซึ่งกันและกัน เขามองดูเนื้อตัวขาวสะอาดที่ตอนนี้อมชมพูเพราะเลือกสูบฉีดภายในอย่างลุ่มหลง ศตววรษเองก็มองชายหนุ่มอย่างลุ่มหลงเช่นกัน เขาพลางจูบไปทั่วกล้ามเนื้อสวยงามของศิลานั้นอย่างหลงไหลและต้องการ ถึงเวลาแล้วที่คนเหงาสองคนจะได้มีความสุขร่วมกันสักที
ถึงแม้ศิลาจะเพิ่งเคยมีคนอื่นนอกจากพีร์ แต่ด้วยประสบการณ์และความต้องการตามธรรมชาติที่สะสมของเขา ทำให้เป็นไปโดยไม่ยาก เขาเข้าใจแล้วว่าคนมีประสบการณ์เป็นอย่างไร เพราะศตวรรษเองก็เร่าร้อนใช่ย่อยกับการตอบสนอง
แต่เขาก็เข้าใจชายหนุ่มดีว่าสิ่งนี้คงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้ชายหนุ่มมีความสุขจากการเป็นตัวของตัวเองได้ ศิลายอมรับว่าเขามีความสุขมากกับเกมส์รักเมื่อครู่นี้ ชายหนุ่มลูบผมนุ่มของคนในอ้อมอกอย่างเห็นใจและพากันเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเป็นสุข
ศิริพจน์กับแคทเธอรีนนั้นมาดูดัชนีซื้อขายที่ตลาดหุ้นแห่งหนึ่งตามปกติของพวกเขา ในวันนี้หญิงสาวสังเกตว่าชายหนุ่มดูแปลกไป เหมือนคนที่กังวลอะไรสักอย่าง เธอคิดว่าชายหนุ่มคงจะเกร็งกับหุ้นบางตัวที่มีแนวโน้มไม่แน่นอนในสัปดาห์นี้ หรือไม่ก็กำลังลังเลว่าจะขายทิ้งดีหรือไม่
“แคทครับ อยู่ที่นี่นะครับเดี๋ยวผมมา” ชายหนุ่มบอกหญิงสาวเรียบ ๆ
“ค่ะ” เธอรับคำ เขากำลังจะเดินปลีกตัวไป แต่เธอก็นึกขึ้นได้
“พจคะ”
“ครับแคท”
“จะให้ดูตัวไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”
“อ่อ เหมือนเดิมครับ” เขาตอบแค่นั้นและวิ่งออกไป แคทเธอรีนไม่สงสัยอะไร ชายหนุ่มคงมีธุระกับเพื่อนนักลงทุนคนอื่น ๆ หรือไม่ก็คงจะไปจัดการอะไรบางอย่าง
ผ่านไปประมาณห้านาทีศิริพจน์ก็ยังไม่กลับมา แต่แคทเธอรีนก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากเพลิดเพลินกับการดูดัชนีข้างหน้า เธอไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ผู้คนในห้องต่างก็ทยอยออกไปจนเหลือแต่เธอคนเดียวแล้ว จนกระทั่งจู่ ๆ จอขนาดใหญ่ตรงหน้าก็ดับพรึ่บลงทันที
แคทเธอรีนนั้นตกใจเป็นอย่างมาก เธอมองซ้ายมองขวาก็พบว่าเหลือแค่เธอคนเดียว แต่จู่ ๆ หน้าจอดัชนีก็กลับมาทำงานอีกครั้ง
แต่คราวนี้ไม่ปรากฏดัชนีต่าง ๆ อย่างที่เคย แต่กลับเป็นคำพูดที่เหมือนใครสักคนกระทำการนี้เพื่อเธอ ตัวอักษรจากไฟสีเขียวนั้นค่อย ๆ ปรากฏมาทีละคำ
“KATHERINE” “Will” “You” “ Mary” “Me?”
แคทเธอรีนตกใจที่สุด เธอค่อย ๆ หันหลังไปก็พบว่าศิริพจน์นั้นยืนยิ้มอบอุ่นให้เธออยู่ เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเธอที่ยืนอึ้งอยู่ ชายหนุ่มเข้ามาจับมือหญิงสาว แคทเธอรีนตกใจที่ชายหนุ่มขอเธอแต่งงานจนแทบพูดไม่ออก
“พจ....คุณ”
“ครับ ผมเอง” ศิริพจน์รับคำ “แคทครับ ขอบคุณนะครับที่อยู่ข้าง ๆ ผมมาตลอด”
“แล้วคุณ คุณไม่ได้รักคุณพีแล้วเหรอคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “คุณไม่รู้เหรอครับว่าผมรักคุณ”
หญิงสาวเองก็ส่ายหน้าเหมือนกัน ชายหนุ่มเลยตอบให้
“ผมไม่รู้นะว่าผมรักคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็ลืมไปแล้วว่าครั้งนึงผมเคยพบเจอกับความทุกข์ เมื่อผมมีคุณ”
หญิงสาวรับฟังอึ้ง ๆ
“แต่งงานกับผมนะครับ”
แคทเธอรีนพยักหน้าและคนทั้งสองก็สวมกอดกันทันทีท่ามกลางเสียงเฮจากคนข้างนอกห้องกระจก หญิงสาวตกใจไม่เชื่อว่าจะมีคนดูเยอะขนาดนี้ เธอปาดน้ำตาน้อย ๆ และหัวเราะกับคนรัก ที่ขอเธอแต่งงานแบบไม่คาดฝัน คนทั้งสองสวมกอดกันอีกครั้งในขณะที่จอดัชนีกลับมาเป็นปกติ และคนทั้งหลายก็เข้ามาในห้องตามเดิม
“อืม ได้แต่งกันสักทีนะลูก” พ่อกับแม่ของศิริพจน์เดินเข้ามาสมทบ แคทเธอรีนเองก็ตกใจ เธอไม่คิดว่าการขอแต่งงานครั้งนี้จะเป็นงานใหญ่เลย
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้
“หวัดดีลูก เอ้อออ ใช้ได้จริง ๆ นะเจ้าพจ พ่อก็นึกว่าแกจะไม่ยอมแต่งงานกับหนูแคทซะแล้ว” คนเป็นพ่อเข้ามาตบไหล่ลูกชาย
“ไม่ได้หรอกครับ หมั้นกันไว้นานเดี๋ยวแคทเค้าเสียหาย”
“อืม ดีลูกดี แม่ก็ว่าอย่างนั้น”
ศิริพจน์และครอบครัวหันมายิ้มให้กันอย่างอบอุ่น ก่อนจะเดินออกไปด้วยกันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า คนเป็นพ่อแม่นั้นดีใจที่สุดที่ลูกชายจะได้แต่งงานกับคนที่พวกเขาเลือกให้อย่างเต็มใจ ส่วนศิริพจน์และแคทเธอรีนนั้นก็ได้เติมเต็มให้กันและกันในทุกอย่างโดยสมบูรณ์
ปล.ตอนที่ 11 (ตอนหน้า) ตอนจบ นะคะ
ขอบคุณมาก ๆๆ ค่ะทุก ๆๆๆ คน
-
ดูเหมือนทุกคู่จะลงตัวแล้วนะ คงจะจบด้วยรอยยิ้มของทุกคน อิอิอิ
-
:L1:
-
ดีใจจังเลย มองเห็นว่าแต่ละคู่ก็ลงตัวอย่างมีความสุข อิอิ... :กอด1:
-
ทู้ตกไปหน้าสองแล้ว ไม่ทันเห็นตอนใหม่งิ
ทุกคนมีความสุขก็ดีแล้วเนอะ
เสียดายนิดๆ ที่จะจบแล้ว คุณน้ำพริกแมงดา ไม่เขียนเรื่องใหม่เหรอจ๊า
-
ดีค่า หนูชอบเรื่องนี้มากเลยค่า จะถึงตอนจบซะล่ะ
เลยเข้ามารอ จะ 1 อาทิแล้วนะค่ะ ยังไม่มาต่ออีกหรอค่า
ถึงยังไงก้อจะรอค่า รอ รอ รอ :impress2:
-
ยังไม่มาอีกเหรอ :L1:
-
เหมือนจะแฮปปี้ทุกคู่น่ะ มาต่อเร็วๆๆๆน๊า
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน
อัพใกล้จบแล้ววววววว
พีน่ารักเนอะ
แต่หยกคงสมหวังกะคุณหมอแล้วมั้ง
ฮ่าๆๆๆๆๆคนนี้คงทำให้ลืมพีได้
แต่คุณแพรวเป็นคนที่ประเสริฐจริงๆๆให้ตายเถอะถ้า
ถามว่าชอบตัวให้ในเรื่องนี้1ในนั้นก้คงมีคุณแพรวด้วยแน่ๆๆ
-
เป็นตอนพิเศษที่มีความสุขมากๆเลย...รอตอนจบที่คงแฮปปี้เอ็นดิ้ง อิอิ :o8:
-
รออยู่น้า.....รีบมาต่อให้จบเถอะ :pig4:
-
มาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่หายไปนาน ๆ เพราะว่ามีงานเข้าค่ะ
1. การบ้าน รายงาน และพีเซ็นต์เยอะมาก ๆ เลยค่ะ ไม่มีเวลามาทำเรื่องของน้องพีต่อเลย :sad4:
2. ไฟล์เรื่องของน้องพีตอนสุดท้ายได้ทำลายตัวเองจากการแฮงค์ของคอมพิวเตอร์ :serius2: และก็หายไปหมดเลยค่ะ o22ซึ่งก็โชคดีที่เหลือแต่ตอนจบตอนเดียวที่ต้อง "เขียนใหม่" :sad4:
แต่ก็มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะทุกคนที่ติดตามมาตลอด อย่างที่เคยบอกหล่ะค่ะว่า ถ้าน้องพีมีตัวตนจริง ๆ เค้าคงดีใจที่ผู้อ่านรักและเป็นห่วงเค้าขนาดนี้ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
ตอนที่ 11
“คุณแจ๊คเราจะมาทันพจมั๊ยอ่ะ” พีร์หันไปถามพลกฤษณ์ขณะที่รีบเร่งมาส่งศิริพจน์ที่สนามบิน
“ทันน่าพี..” เขาตอบไม่ให้พีร์กังวล เพราะลึก ๆ แล้วเขาก็กลัวเหมือนกันว่าจะมาส่งรุ่นน้องไม่ทัน
“ผมกลัวมาไม่ทันอ่ะ”พีร์กระวนกระวาย
“อืม เกทไหนนะ เกทนี่ใช่มั๊ยคุณแจ๊ค” เขาเพื่อความแน่ใจ
“อืม”
พวกเขามองหาศิริพจน์ และก็หันไปเจอชายหนุ่มกับแคทเธอรีนกำลังนั่งรอเวลาอยู่ พลกฤษณ์กับพีร์จึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปทักทาย
“พจจจจจ”
“อ่าว พี พี่แจ๊ค” ศิริพจน์ยิ้มออกมาเพราะดีใจที่คนทั้งสองมาส่ง
“สวัสดีค่ะ” แคทเธอรีนทักทายและยิ้มให้พีร์อย่างเป็นมิตรตามเคย
“พจจจ พีกลัวว่าจะมาส่งพจไม่ทันหน่ะรู้มั๊ย”
“เหรอ..ขอบใจมากนะที่มาส่งผม” เขาบอกกับพลกฤษณ์ต่อ “ขอบคุณนะครับพี่แจ๊ค”
“อะไรกัน พี่ต่างหากที่ต้องขอบใจที่แกอุตส่าห์บินมาเยี่ยม” เขาถามต่อ “แล้วนี่ไปสิงค์โปร์แล้วกลับอังกฤษเลยใช่มั๊ย”
“ใช่ครับพี่ กลับไปเคลียร์ที่นู่นต่อ”
“แล้วนี่ครอบครัวพจล่ะ” พีร์ถาม
“เพิ่งไปเมื่อกี๊นี่หล่ะ”
“อืม”
“พี่ดีใจด้วยนะพจ น้องแคท”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่แจ๊ค”
“พีเองก็ดีใจกับพจนะ พจกับคุณแคทได้แต่งงานกันจริง ๆ แล้ว พีดีใจด้วยนะ” เขาหมายความว่าคนทั้งสองรักกันจริง ๆ และได้อยู่ด้วยกัน
“อืม..ขอบใจนะพี” ศิริพจน์ยิ้มรับ
พวกเขาคุยกันสักพักก็ได้ยินเสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่อง เวลาแห่งการร่ำลาของพวกเขาก็มาถึง
“ผมไปก่อนนะครับพี่แจ๊ค”
“อืม” พลกฤษณ์รับคำและตบไหล่รุ่นน้องอย่างให้กำลังใจ “โชคดีนะ ขอให้ทุกอย่างราบรื่น แต่งงานกันเมื่อไหร่บอกล่ะ คราวนี้พี่ไปกันแน่ ๆ”
“ครับ ขอบคุณครับพี่”
ศิริพจน์กันมาพูดกับพีร์ “คุณอ่ะดูแลตัวเอง และก็เป็นเด็กดีของพี่แจ๊คนะ”
“อืม” พีร์รับคำยิ้ม ๆ คนทั้งสองสวมกอดกันอีกครั้ง ศิริพจน์ลูบผมพีร์ที่อยู่ในอกเบา ๆ แต่พอเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาไม่พอใจของพลกฤษณ์มองเขาอยู่ เขาจึงคลายอ้อมกอดจากตัวพีร์
“เดินทางปลอดภัยนะ พจ คุณแคท”
“ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะคะคุณพีร์ สวัสดีค่ะพี่แจ๊ค” เธออำลาโดยการยกมือไหว้ชายหนุ่มและโบกมือให้พีร์ คนทั้งสองเองก็โบกมือให้กับศิริพจน์และแคทเธอรีนที่เดินเข้าประตูผู้โดยสารขาออกไปเช่นกัน
คนทั้งสองเดินมาเรื่อย ๆ โดยที่พลกฤษณ์นั้นไม่พูดอะไร พีร์รับรู้ได้ว่าคนรักนั้นงอนเขาแน่ ๆ จึงถามออกไป
“คุณแจ๊ค เมื่อกี๊งอนผมเหรอ”
พลกฤษณ์ไม่พูดอะไรนอกจากมองพีร์นิ่ง ๆ ถึงแม้เขารู้ว่าคนทั้งสองไม่มีอะไรกันแล้วก็ตาม แต่เขาก็ไม่ชอบอยู่ดีเวลาเห็นพีร์กอดกับคนอื่น
“ผมกับพจไม่ได้มีอะไรกันแล้วนะ”
“ก็ผมไม่ชอบอ่า” เขาตอบมาแบบเสียไม่ได้ “เนี่ย รู้มั๊ยว่าตอนผมป่วยอ่ะ ผมยอมให้คนอื่นกอดคุณมาเยอะเลยนะ คราวนี้ผมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”
“โธ่...คุณแจ๊ค” พีร์ยิ้มขำ คนรักของเขาทำไมคิดมากเรื่องนี้ไปได้ “ก็ตอนนี้คุณหายดีแล้วหนิ ใครจะกล้ามายุ่งกับผม”
“ไอ้หยกไงล่ะ” เขาไม่ยอม
“ไม่เอาน่าคุณแจ๊ค....” พีร์ไม่อยากให้เขาน้อยใจ “จำไม่ได้เหรอว่า ตอนที่คุณกลับมาเจอผมตอนเข้าหอ ผมบอกกับคุณว่าไง”
พลกฤษณ์มองคนรักด้วยสีหน้าดีขึ้น
“ตอนนั้นผมพูดจริง ๆ นะ ผมมีความสุขมากเลยนะที่ผมจะมีคุณ”
พลกฤษณ์ยิ้มออก เขาจับมือคนรักเดินไปด้วยกัน จากการที่ได้ยินพีร์พูดอย่างนั้น ทำให้เขาเบาใจไปหลายเรื่อง
คืนนี้เป็นคืนแรกที่พลกฤษณ์จะนอนโดยที่มีร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง ช่วงหลังมานี้ คนเป็นปู่กับย่าตัดสินใจนำพอลมาอยู่ด้วยเพราะว่ากลัวว่าเด็กน้อยทำให้พีร์ที่ดูแลพลกฤษณ์อยู่แล้วต้องเหนื่อยขึ้นไปอีก พอลจึงไม่ได้มานอนคั่นกลางระหว่างคนทั้งสองอีกต่อไป คนทั้งสองที่ตอนนี้นอนเคียงข้างกันมองหน้ากันยิ้ม ๆ พลกฤษณ์ทำหน้านึกอะไรออกจึงลุกไปหยิบของบางอย่างในห้องแต่งตัวให้พีร์ เขาเดินยิ้นพร้อมถือกล่องเล็ก ๆ มาให้พีร์กล่องหนึ่ง
“อะไรอ่ะคุณแจ๊ค” พีร์สงสัย
“อ่ะนี่” เขายื่นกล่องน้ำหอมให้พีร์ เมื่อเปิดออกมาก็เป็นขวดน้ำหอมสีส้มสดใส
“ให้ผมเหรอ”
พลกฤษณ์พยักหน้า
“ขอบคุณนะ” พีร์ตอบรับอย่างตื่นเต้น “ไปหามาจากไหนเนี่ยะ รู้มั๊ยว่าผมชอบกลิ่นนี้มากเลยนะ แต่เมืองไทยรู้สึกจะไม่เอามาขายแล้ว”
“ใช่ คุณเลยใช้กลิ่นอื่นไงล่ะ”
พีร์มองหน้าพลกฤษณ์อย่างสงสัย “แล้ว คุณรู้ได้ไงว่าผมเคยใช้กลิ่นนี้”
“ก็ ตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรกอ่ะ ตอนนั้นคุณใช่น้ำหอมกลิ่นนี้ใช่มั๊ย”
พีร์ทำหน้านึก “เอ...ตอนนั้น ที่งานปีใหม่ของพ่อพจน์ใช่มั๊ย ผมไม่ได้ใช่กลิ่นนี้แล้วหนิ”
“ไม่ใช่” พลกฤษณ์ส่ายหน้าน้อย ๆ “ตอนที่ผมเจอคุณที่ฮ่องกงอ่ะ”
พีร์คิดตามและมองหน้าชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจที่สุด “นี่คุณจำได้ด้วยเหรอคุณแจ๊ค”
“อืม จำได้สิ”
“คุณแจ๊ค....” พีร์พูดไม่ออก
“อืม ผมจำได้ดีเลยนะ ว่าคุณแต่งตัวยังไง กินอะไรบ้าง แล้วก็มองผมยังไง”
พีร์เงียบ แต่ก็อยากฟังชายหนุ่มพูดต่อ
“ไม่รู้สิ ผมมองตามคุณหลังจากที่ลากันแล้ว ผมรู้สึกว่าคุณน่ารักดี”
“เหรอ” พีร์เขิน “อ้วน ๆ กลม ๆ ขาใหญ่ ๆ อย่างผมเนี่ยะนะ”
“อืม ใช่” พลกฤษณ์สมทบ “ไม่ใช่อ้วนธรรมดานะ แถมยังเชิดใส่ผมด้วย แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมถึงได้รู้สึกว่าคุณน่าสนใจดี”
พีร์ยิ้มเขิน นี่แสดงว่าพลกฤษณ์นั้นชอบเขามานานกว่าที่เขาคิดไว้ใช่ไหมนี่
“คุณแจ๊คอ่ะ...”
“อืม น้ำหอมเนี่ยะ ผมฝากไต่ก๊อซื้อมานะ ผมก็ชอบกลิ่นนี้นะ ผมว่ามันเหมาะกับคุณดี” พลกฤษณ์ตัดบท เพราะเขาเองก็เขินเหมือนกัน
“ขอบใจนะ” พีร์รับคำ
“เปลี่ยนจากคำขอบใจเป็นอย่างอื่นได้ป่ะ” ชายหนุ่มอ้อน
พีร์รู้งาน เขามองชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ แต่ก็หอมแก้มชายหนุ่มทั้งสองข้าง ชายหนุ่มเองก็เช่นกันที่ก็หอมแก้มคนรักตอบ พวกเขาสวมกอดกันและก็หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเขิน ๆ และล้มตัวลงนอนโดยที่พลกฤษณ์นั้นซบอกอิ่มของคนรักอย่างมีความสุข
“เอ้ออ ผมเกือบลืม” เขาผละออกมาช้า ๆ “มีหนังสือให้เราไปถ่ายแบบหน่ะพี”
“ถ่ายแบบเหรอ” พีร์ทวนคำอย่างกรุ่นคิด
“อืม ผมว่าน่าสนใจดีนะ เลยมาคุยกับคุณ”
“เหรอ เป็นหนังสือหรืออะไรล่ะ” พีร์ถาม เพราะว่าหลังจากที่พวกเขาสองคนเป็นที่รู้จักของสังคม ก็เป็นที่ต้องการของบริษัทโฆษณา นิตยสาร งานอีเวนท์ และรายการโทรทัศน์มากมาย แต่พีร์กับพลกฤษณ์นั้นไม่สนใจยกเว้นว่าพวกเขาเห็นว่าเหมาะสมจริง ๆ
“ก็นิตยสารอ่ะ ไงดี คือเป็นแนวท่องเที่ยวอ่ะ อารมณ์ฮันนีมูนของคู่รัก ทำนองนั้น”
“เหรอ” พีร์พูดต่อ “เค้าให้เราไปถ่ายแบบให้ ก็แสดงว่าเราจะได้ไปเที่ยวกันใช่มะ”
“อืม” พลกฤษณ์ตอบรับ
“จะดีเหรอคุณแจ๊ค แล้วเค้าบอกยังอ่ะว่าจะให้เราไปที่ไหน”
“เค้ายังไม่กำหนดมานะว่าที่ไหน ผมก็ไม่ได้รับปากเค้าเพราะผมอยากคุยกับคุณก่อน แล้วคุณว่าไงอ่ะ”
พีร์มองหน้าคนรักแบบขอเวลาตัดสินใจ เขาก็ตอบชายหนุ่มทันทีไม่ได้เช่นกัน
“หะ แกเนี่ยะนะ....ไปถ่ายแบบ” เขียวที่ตอนนี้มาช้อปปิ้งกับพีร์ที่ห้างดังแทบไม่เชื่อกับหูว่าพีร์จะไปถ่ายแบบ ไม่ใช่ว่าพีร์รูปร่างหน้าตาไม่ดี แต่เธอรู้ว่าเพื่อนคนนี้ขี้อายแค่ไหน
“ก็ยังไม่ได้รับปากเค้า ชั้นว่ามันก็น่าสนใจดีเลยมาเล่าให้แกฟัง” พีร์ตอบเพื่อน
“ก็ดีนะ คงจะเก๋ดี...ว่าแต่เค้าบอกหรือยังว่าให้ไปถ่ายกันที่ไหน”
“ยังเลย ชั้นกับคุณแจ๊คยังไม่ได้คุยกับทีมงานเค้าเลย แต่ถ้าไปทะเลชั้นไม่ไปจริง ๆ ด้วย เกิดมาก็เห็นแล้ว แถมตอนเรียนก็ชอบไปรับน้องที่ทะเลกันอีก น่าเบื่อชะมัด”
“อืม พอเข้าใจนะ แกก็เป็นสาวใต้ใกล้ทะเลซะขนาดนั้น”เขียวตอบรับ
“แล้วนี่นายแบบเป็นใครล่ะ หล่อมั๊ย ชั้นว่าคงต้องหล่อมากแน่ ๆ เลยไม่งั้นแกคงไม่มาลังเลอย่างนี้หรอก เค้าเอานายแบบหล่อ ๆ มาล่อแกเหรอ”
“บ้า มีที่ไหนล่ะ ก็คุณแจ๊คนี่ไงล่ะ อย่าลืมสิว่าพวกชั้นขายเป็นแพคคู่จ้ะ”
“อ่อ ก็ดีนะคะ ฮันนีมูนกัน สวย ๆ”
“อืมใช่...แล้วว่าแต่แกเถอะค่ะ ท้องห้าเดือนแล้วยังหนีสามีมาช้อปปิ้งได้อีกนะคะ ได้ข่าวว่ามาร์โค่ไม่ให้แกขับรถหนิ แต่นี่แกขับไปรับชั้นที่บ้านเองมันยังไงหะเขียว”
“ก็จะให้ทำไงล่ะ” เขียวพูดเซ็ง ๆ “จะให้ชั้นนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บ้านเหรอ นี่ก็ไม่ยอมให้ชั้นไปช่วยที่ร้านอีกนะ โอเค ชั้นก็ชอบอยู่บ้าน แต่มันก็เบื่อนะ ชั้นก็เลยขับรถชวนแกช้อปปิ้งไง”
“เออ แล้วแกทะเลาะกันบ่อยมั๊ย” พีร์ถาม เพราะว่าเขารู้ดีว่าเขียวนั้นเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมอยู่ใต้อะไรง่าย ๆ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างเขียวกับชีวิตแต่งงานมันจะเป็นยังไง
“มีบ้าง” เขียวตอบตรง ๆ “ก็เรื่องทั่ว ๆ ไปหล่ะ”
“เหรอ...”
“อืม”
“แล้วนี่เค้าจะว่าอะไรแกมั๊ยเนี่ยะขับรถมาอย่างนี้”
“แน่น้อนนน” เขียวพูดอย่างไม่สนใจ “แต่ชั้นไม่ได้เอารถเค้ามาขับนะ นี่มันรถชั้น เค้ายึดกุญแจไม่ได้อยู่แล้ว ชั้นรู้ว่าเค้าเป็นห่วง แต่ก็อย่าเวอร์ได้ป่ะ”
“อ่าจ้ะ คุยกันเองก็ละกันเรื่องนั้น ว่าแต่ แกไปอัลตร้าซาวด์น้องในท้องมายังเนี่ยะ ผู้หญิงหรือผู้ชายฮะ”
“ผู้ชายค่า” เขียวพูดต่อ “ก็รู้สึกดีนะคะ ที่มาร์โค่มีฝีมือในการทำ เพราะเค้าบอกว่า ทำลูกชายยากกว่าทำลูกสาว แต่ตอนโดนทำชั้นไม่รู้นะว่ายากหรือเปล่า รู้แค่ว่าสนุกม๊ากก มากค่ะ ฮ่ะ ๆๆๆ”
พีร์ขำเพื่อนที่ปล่อยความทะเล้นทะลึ่งออกมา “แหมนังเขียว ท้องอยู่ก็ยังไม่เลิกแรงอีกนะ แต่ก็ขอให้ลูกหล่อเหมือนพ่อนะจ๊ะ”
“ค่ะ แน่นอน” เธอลูบท้องเบา ๆ พร้อมคุยกับเด็กในครรภ์ “ขอให้หล่อและดีเหมือนพ่อ ฉลาดเหมือนแม่ แต่อย่าเป็นตุ๊ดแบบน้าพีนะจ๊ะลูก”
“นังเขียว!” พีร์ไม่ยอม “อยากคลอดก่อนกำหนดมั๊ยฮะ”
“อ่อลืมไป แกก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนี่นา...ผู้หญิงยุคใหม่มีไข่ยืนเยี่ยว หุหุหุ”
เขียวไม่พูดอะไรอีกนอกจากจิกหน้าใส่เพื่อน พีร์เองก็ไม่ยอมเหมือนกัน แต่ระหว่างนั้นเขาก็หันไปเห็นศิลาที่ยืนอยู่คนเดียว พีร์เลยนิ่งไป และบอกกับเขียวว่า
“เดี๋ยวชั้นมานะแก”
“อืม” เขียวรับคำ และเดินไปนั่งรอที่ม้านั่ง
พีร์เข้าไปสะกิดศิลาเบา ๆ ให้หันมา ชายหนุ่มมีสีหน้าดีใจเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนเข้ามาทัก
“สวัสดีครับพี่หยก” พีร์ทักทายอย่างสุภาพตามเคย
“ครับ น้องพี” ศิลายิ้ม ๆ เขาดีใจเหลือเกินที่ได้พบกับพีร์อีก
“พี่หยกสบายดีนะครับ แล้วนี่พี่แพรวมาด้วยหรือเปล่าครับเนี่ยะ”
“เปล่าครับ คือ พี่มากับ...” ศิลาอธิบายไม่ถูก แต่ศตวรรษก็เดินเข้ามาพอดี
“คุณหยก...”
พีร์มองหนุ่มตี๋ร่างสมส่วนตรงหน้า เขามองพีร์อย่างเป็นมิตรเช่นกัน และปลีกตัวออกไปให้ศิลาได้คุยกับพีร์ต่อ
“พี่หยกคบกับคุณคนนี้เหรอครับ” พีร์ถามตรง ๆ เพราะด้วยความเป็นเหมือน ๆ กันเลยทำให้ดูออกไม่ยาก
“ครับ..” ศิลาตอบรับยิ้ม ๆ
พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ “เหรอครับ...พีดีใจด้วยนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
“อืม พีขอตัวก่อนนะครับ บอกพี่แพรวด้วยนะครับว่าพีคิดถึง”
“ครับ”
“สวัสดีครับ” พีร์ยกมือไหว้ชายหนุ่มและเดินกลับมาหาเพื่อน ศิลามองตามร่างอวบนั้นด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขายังรักพีร์เหมือนเดิม
ศตวรรษที่เดินมาสมทบมองชายหนุ่มและเด็กหนุ่มที่เดินออกไป เขาถามศิลาว่า
“น้องคนนี้ใช่มั๊ยครับที่คุณเล่าให้ผมฟัง”
ศิลาพยักหน้าเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มมุมปาก
“น่ารักดีนะครับ”
“อืม ครับ” ศิลารับคำ
“คุณชอบคนอวบ ๆ เหรอครับ” ศตวรรษถาม
“ก็ ไม่รู้สิครับ ทำไมเหรอครับหมอ”
“เดี๋ยวผมจะได้ขุนตัวเองให้อ้วนๆ ไงล่ะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ หมอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” ศิลาพูดต่อ “ผมชอบที่หมอเป็นตัวหมอนะ”
ศตวรรษเขินเลยตีแขนชายหนุ่มเบา ๆ ศิลายิ้มพร้อมกับยีผมคนรักเล่น คนทั้งสองมองหน้าแล้วยิ้มออกมาพร้อมกันอย่างมีความสุข
“ใครหน่ะแก...ใช่คุณหยกหรือเปล่า” เขียวถามพีร์ที่เดินมาหา เธอก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้จักศิลาและรู้ว่าเพื่อนของเธอเคยเป็นเด็กฝึกงานที่บริษัทของเขาเพราะว่าปลื้มชายหนุ่ม
“อืม ใช่” พีร์รับคำนิ่ง ๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัย
“ตัวจริงเค้าดูดีมากเลยเนอะ”
“อื้อ..ดูดี”
“แล้วแกเลิกกรี๊ดเค้าหรือยังล่ะ” เขียวถามเพราะเธอรู้ว่าเมื่อก่อนนั้นพีร์นั้นปลื้มชายหนุ่มเอามาก ๆ
“เลิกแล้วหล่ะ ชั้นก็มีของชั้นแล้ว แถมหล่อกว่าตั้งเยอะ ชั้นจะไปสนใจคนอื่นทำไม” พีร์ตอบยิ้ม ๆ
“ก็จริงอ่ะ คุณแจ๊คเค้าเป็นผู้ชายที่หล่อจริง ๆ หล่ะ และก็เป็นคนที่โอเคนะ นิสัยดีและก็รักแกมาก ๆ ด้วย ๆ”
“แน่นอน...แต่ห้ามฟินส์ของชั้นนะ”
“โอ๊ยไม่อยู่แล้ว เผอิญว่าชอบของนอกค่ะ โกยซีหมี่คงจะสู้สปาเกตตี้ไม่ได้หรอกค่ะ ฮ่ะ ๆๆ”
“จ้ะ แม่คนมีผัวฝรั่ง” พีร์ว่าให้
“นังพี ๆๆ”
“หืม อะไร”
“เรื่องถ่ายแฟชั่นของแกเนี่ย ชั้นว่าก็แล้วแต่แกนะ แต่ถ้าเป็นชั้นชั้นก็เซย์เยสล่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ได้ทั้งไปเที่ยว และก็ได้แต่งตัวเก๋ ๆ เป็นนางแบบกันวันนึง แกคิดดูดี ๆ นะพีโอกาสแบบนี้มันไม่ได้มีกันทุกคนนะ”
“อืม ก็จริงของแก แต่ว่า ชั้นเนี่ยะนะ จะไหวเหรอ” พีร์กังวลเพราะความเป็นคนรูปร่างอวบอัดของเขา
“น่าไหวซี่...” เขียวให้กำลังใจเพื่อน
“ขอบใจนะ” พีร์รับคำ เขาได้คำตอบแล้วว่าควรจะรับปากทางโน้นดีหรือไม่
และแล้วพีร์ก็ตกปากรับคำกับนิตยสารสำหรับการถ่ายแฟชั่น โดยทีมงานได้เลือกตัวเมืองเชียงใหม่เป็นสถานที่สำหรับถ่ายทำและแนะนำข้อมูลการท่องเที่ยวสำหรับคู่รักโดยเฉพาะคู่รักกระเป๋าหนักและมีรสนิยม พีร์และพลกฤษณ์ได้เยี่ยมชมสถานที่ต่าง ๆ ในตัวเมืองเชียงใหม่ที่ทีมงานเลือกมา เช่น บูทีคโฮเทลสุดล้ำสำหรับคู่รักที่ไม่อยากเหมือนใคร ประตูท่าแพ ชุมชนวัดเกตุ สะพานนวรัฐ และสุดท้ายกับการถ่ายทำบนเรือที่ใช้ล่องชมแม่น้ำปิง โดยพีร์และพลกฤษณ์นั้นดูดีด้วยฝีมือสไตล์ลิสคนเก่งและเสื้อผ้าแบรนเนมสำหรับภาพลักษณ์เรียบหรูดูดีและแฝงความเซ็กซี่เล็ก ๆ สำหรับตัวพลกฤษณ์ ซึ่งโดยปกติเขาก็จัดว่าเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดีมีเสน่ห์มาก ๆ อยู่แล้ว ยิ่งมาแต่งตัวแบบนี้เขาก็ยิ่งทำให้เขาดูหล่อเทพเข้าไปได้อีก
“คุณแจ๊คเนี่ยหล๊ออ หล่อนะคะ ถ้าหากว่าน้องพีไม่มาด้วยละก็ เจ๊รับรองว่าเสร็จเจ๊แน่ ๆ” ช่างแต่งหน้าเก็บอาการแทบไม่อยู่ขณะที่ช่วยคนทั้งสองแต่งตัว “หนูเบื่อเมื่อไหร่เจ๊ขอนะคะ”
“เอาไปเลยครับ” พีร์รับมุข
“จริงเหรอคะ พูดแล้วอย่าคืนคำนะคะน้องพี”
“นั่นสิ พูดจริงเหรอที่รัก” พลกฤษณ์ที่ตอนนี้เปลือยช่วงบนเข้ามาสมทบเขามิวายเล่นกับช่างแต่งหน้าด้วยการเข้าไปโอบไหล่เจ้าตัว ช่างแต่งหน้านั้นกรี๊ดออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ส่วนพีร์นั้นก็ยิ้มขำกับเจ๊ช่างแต่งหน้ามากกว่าจะออกอาการหึงหวง
การทำงานของคนทั้งคู่นั้นราบรื่นดีไม่มีปัญหาทั้งในและนอกสถานที่ พีร์และพลกฤษณ์นั้นถ่ายทอดอารมณ์คู่รักได้ตรงตามโจทย์ที่ทีมงานวางไว้เป็นอย่างดี และด้วยความเป็นคู่รักตัวจริงของคนทั้งคู่นั้นทำให้ทีมงานช่างภาพไม่ต้องอธิบายอะไรมาก ภาพทุกภาพของคนทั้งสองก็สื่อถึงอารมณ์ของคู่รักที่มีความสุขได้เป็นอย่างดี
และเซตสุดท้ายบนเรือล่องแม่น้ำปิงยามอาทิตย์ใกล้จะตกดิน พีร์และพลกฤษณ์นั้นยังไม่เหนื่อยโดยยังโพสท่าหวาน ๆ ตามการแนะนำของทีมงานช่างภาพ
“นั่นหล่ะครับดีครับดี...น้องพีเงยหน้าขึ้นนึดนึงครับ ดีครับ เยี่ยม”
ช่างภาพยังรัวชัตเตอร์ไปเรื่อยทั้งภาพเดี่ยวและคู่ โดยคนทั้งสองได้รับคำชมไม่ขาดปากจากตากล้อง โดยเฉพาะภาพคู่ที่เสียงเสียงกรี๊ดเบา ๆ จากทีมงานหลังกล้องได้เป็นระยะ ๆ
“ครับ นั่นหล่ะครับดีครับดี โอเคครับน้องพีร์ซบไหล่คุณแจ๊คนิดนึงนะครับ ดีครับ..”
คนทั้งสองโพสท่าหวาน ๆ กันเป็นธรรมชาติ พีร์เปลี่ยนอิริยาบทมาเป็นสบตากับชายหนุ่มในระยะปลายจมูกในมุมย้อนแสง พวกเขามองตากันตามปกติ แต่นั้นทำให้ทีมงานทุกคนกรี๊ดออกเพราะว่าอินกับอารมณ์ของคู่รักที่เห็นตรงหน้า
“ดีครับ ดี สวยมากครับ” ตากล้องยังไม่หยุดรัวชัตเตอร์ และพูดต่อ “โอเคครับ พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว ขอรูปสวย ๆ ส่งท้ายหน่อย..”
พลกฤษณ์ยิ้ม และสัมผัสริมฝีปากคนรักเบา ๆ ในอริยาบทเดิม เพียงเท่านั้น ทีมงานหลังกล้องทุกคนต่างก็แผดเสียงกรี๊ดออกมาจนเรือแทบล่ม
“โอเค ครับ เสร็จแล้ว สวยมากเลย” ช่างภาพกล่าวปิดงาน ทีมงานทุกคนต่างก็กุลีกุจอเข้ามารุมล้อมคู่รักทันที
“ตายแล้ว.....คุณแจ๊คน้ำแม่ปิงกลายเป็นน้ำเชื่อมหมดแล้วนะคะเนี่ยะ”
พลกฤษณ์ยิ้ม ๆ พีร์เองก็เขินมาก ๆ เหมือนกัน
“ขอบคุณคุณแจ๊คและน้องพีร์มากนะคะ” บก.แฟชั่นเข้ามาขอบคุณ “ร่วมงานกับคุณสองคนนี้สนุกดีค่ะ”
“ใช่ค่ะ เนี้ยะ งานเดินเร็วมากเลยนะคะ วันหลังมาถ่ายให้พวกพี่อีกนะคะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” พลกฤษณ์กับพีร์ขอบคุณ เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่างานถ่ายแบบจะไม่ยากอย่างที่คิด
3 เดือนต่อมา
“คุณแจ๊ค...รูปนี้คุณหล่อมากเลยอ่า” พีร์กับพลกฤษณ์นั่งดูผลงานของตัวเองด้วยกันในนิตยสารที่ตีพิมพ์แล้วพร้อมกับบทสัมภาสน์พวกเขาในเล่ม
“แล้วตัวจริงไม่หล่อเหรอ”
พีร์มองหน้าคนรักแบบแกล้งหมั่นไส้ “ชิ หลงตัวเอง..เค้ารีทัชเก่งหรอกคุณถึงได้ดูดี”
พลกฤษณ์ยิ้มขำ และดูนิตยสารต่อ เขาพูดกับพีร์ว่า
“เสียดายเนอะเราอยู่เชียงใหม่แค่สามวันเอง เราน่าจะอยู่สักอาทิตย์นึง”
“ไม่เอาอ่ะ เก้งกวางเยอะจะตาย” พีร์ขัดใจเมื่อนึกถึงตอนที่พวกเขาไปเที่ยวกลางคืนกันและมีแต่คนเข้ามารุมล้อมพลกฤษณ์
“ก็ เราก็อยู่กันเฉย ๆ ไง ไม่ได้ไปเที่ยว” เขาพูดต่อ “เอ หรือผมจะไปเปิดโชว์รูมที่นู่นดี คุณว่าไง”
“แล้วแต่คุณอ่ะ คุณว่าไง ผมก็ว่าตาม แต่ก็ทางทีดีทำรีเสริชก่อนดีกว่าเนอะ”
“อื้ม ใช่ๆๆ” เขารับคำ
“อุ๊ย รูปนี้ลงด้วยเหรอเนี่ยะ” พีร์ตกใจเมื่อเห็นรูปรักในแม่ปิงของพวกเขา พลกฤษณ์ยิ้ม ๆ เพราะพอใจในการถ่ายภาพของนิตยสาร
“คุณแจ๊คอ่ะแรง เค้าเขินนะตอนนั้นอ่ะ”
“ก็ทำไมล่ะ สวยดีออกเห็นมั๊ย”
พวกเขามองหน้ากันยิ้ม ๆ พลกฤษณ์ประชิดคนรักเพื่อจะมอบจูบให้แต่ทันใดนั้นมือถือของพีร์ก็ดังขึ้น พีร์ผละจากชายหนุ่มเพื่อกดรับโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าใครโทรมา
“ฮัลโหล เขียวเหรอว่าไง”
พลกฤษณ์ส่ายหน้า เขานึกเคืองที่เขียวมาขัดให้เขาหวานกัน
“ไม่ช่ายขรับ นี่ม่าโค่ เองนะ” ภาษาไทยกระท่อนกระแท่นจากคนเป็นสามีของเพื่อนที่โทรแทนทำให้พีร์สงสัย
“ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“คือ ตอนนี้เขียวคลอดลูกแล้วหน่ะครับ”
“จริงเหรอครับ!” พีร์ตื่นเต้นดีใจ พลกฤษณ์ก็มองด้วยสายตามีคำถาม
“มีอะไรเหรอที่รัก”
“เขียวออกน้องแล้วคุณแจ๊ค”
“อ่าวเหรอ..” เขาพยักหน้ารับรู้ ไม่นึกเคืองหญิงสาวแล้ว
พีร์พูดโทรศัพท์ต่อเพื่อถามเรื่องโรงพยาบาลและห้องพักฟื้นเพื่อจะไปเยี่ยมเพื่อนสาวของเขา เขาตื่นเต้นนักที่จะเจอกับสมาชิกใหม่ของครอบครัวเพื่อน
“ไงเขียว” พีร์ทักทายหญิงสาวที่หลับเอาแรงบนเตียง ผิวขาวนั้นระเรื่อด้วยเลือดที่สูบฉีด เธอปรับสายตาจนรู้ว่าเป็นใครจึงทักทายเพื่อนตามปกติ
“อ่าว หวัดดีค่ะคุณแจ๊ค พี”
“ตามสบายคุณเขียว เป็นไงมั่งครับเห็นมาร์โค่โทรไปบอกผม ผมก็รีบมากันเลย” พลกฤษณ์เองก็ตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กัน
“ก็เมื่อคืนปวดท้องหน่ะค่ะ เลยรู้ว่าคลอดแน่ ก็มาโรงพยาบาล ก็คลอดน้องตอนห้าทุ่มกว่า ๆ หน่ะค่ะ”
“แกคลอดเองหรือว่าผ่าอ่ะ”
“คลอดเองค่าา”
“เหรอ เจ็บมั๊ยอ่ะแก”
“อื้ม..” เขียวพยักหน้า “แต่พอเห็นหน้าลูกแล้วมันลืมเจ็บไปเลยหน่ะ ชั้นเห็นว่าลูกปลอดภัยชั้นก็หายเจ็บแล้ว”
พีร์พยักหน้ารับรู้เขาพอเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นเพศแม่ ณ จุดนี้
“อืม ผมถ่ายวิดิโอไว้ด้วยนะ” มาร์โค่บอกกับคนมาเยี่ยม
“เหรอ เก๋อ่ะ” พีร์ชอบใจ “แล้วนี่น้องไปไหนอ่ะ”
“อ่อ อยู่กับพยาบาลหน่ะ เดี๋ยวสักพักก็มา” มาร์โค่ตอบ
“แล้วครอบครัวแกล่ะเขียว เค้ามาเมื่อไหร่เหรอ”
“ม้าชั้นเพิ่งกลับไปมะกี๊เนี่ย คลาดกับแกแป๊บเดียวเอง”
“เหรอ ดีใจแทนมาม้าแกนะ มีหลานแล้ว”
“อืม...ขอบใจจ้ะ”
พวกเขาคุยกันสักพักพยาบาลก็อุ้มลูกชายของเขียวมา หญิงสาวลูบหน้าลูกชายอย่างรักที่สุด พีร์และพลกฤษณ์นั้นมองทารกน้อยความความเอ็นดู
“โหยย หน้าเหมือนมาร์โค่มากเลยอ่ะแก” พีร์อุทาน
“ก็ตั้งใจทำหนิคะ” เขียวตอบรับ
“แล้วตั้งชื่อกันไว้หรือยังครับเนี่ยะ” พลกฤษณ์ถาม
“ยังเลยครับ ต้องรอพ่อกับแม่ผมก่อนว่าท่านจะว่ายังไง”
พลกฤษณ์กับพีร์ยิ้มให้ครอบครัวตรงหน้า เขามีความสุขไปกับสมาชิกใหม่ผู้เป็นที่รักของครอบครัวของเพื่อน และก็จะเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาที่มีหน้าที่ให้ความรักแกเด็กน้อยผู้เป็นลูกชายของเพื่อนในวันข้างหน้าด้วย
“คุณแจ๊ค ลูกนังเขียวน่ารักเนอะ เห็นแล้วอยากมีลูกมั่งจัง”
“หืม...คุณอยากมีลูกเหรอที่รัก”
พีร์ชะงักทันทีเมื่อนึกถึงความเป็นจริงของพวกเขาที่ไม่ได้เป็นไปตามกฎการสืบพันธุ์ของธรรมชาติ
“เปล่าหน่ะ ผมก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย” พีร์ยิ้มให้ชายหนุ่มแต่ก็ปลอบใจตัวเองไปในที
“ผมรู้นะว่าทุกคนก็อยากมีลูกทั้งนั้นหล่ะ”
“อือหึ”
“ผมเองก็ยังเคยคิดเลยว่าผมก็อยากมีลูกกับเค้าเหมือนกัน”
“เหรอ” พีร์ประหลาดใจเพราะเพิ่งรู้จากชายหหนุ่ม ใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มเพลย์บอยอย่างพลกฤษณ์จะมีมุมแบบนี้
“อืม”
“ไม่เชื่อใช่มั๊ยล่ะ”
“ปะ เปล่า..แค่เซอร์ไพร์สนิดหน่อยหน่ะ แต่ว่าเรามีน้องพอลแล้วนี่นา จะไปคิดถึงเรื่องอื่นทำไม ใช่มั๊ยที่รัก”
“อืม..ใช่” พลกฤษณ์หันมองหน้าคนรักอย่างประหลาดใจ “แต่ เมื่อกี๊คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”
พีร์เขินไม่พูดต่อ เขาก้มหน้าเขิน ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ “ที่รักไง”
“อะไรนะ”
พีร์รู้ว่าชายหนุ่มยียวนเลยงอนใส่ เขากอดร่างอวบทันทีเพื่อง้อคนแสนงอน พีร์ยิ้มออกที่คนรักโอบกอดเขา
“ไม่เป็นไรหรอกนะครับ อยู่กันสองคนแบบนี้ก็ดีแล้ว ใช่มั๊ยครับ ที่รัก” พีร์บอกพลกฤษณ์ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พร้อมหอมแก้มสองข้างของพีร์แทนคำบอกรักของเขา พีร์เองก็หอมแก้มชายหนุ่มสองข้างเช่นกัน ก่อนจะบอกว่า
“รักนะครับ”
พลกฤษณ์ยิ้มรับคำบอกรักนั้นในใจ ก่อนจะกอดคนรักอีกครั้งและมอบจูบดูดดื่มแทนคำบอกรักของเขา พวกเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องมีโซ่ทองมาคล้องใจ แต่ความรักและความผูกพันธ์ของพวกเขาและครอบครัวต่างหากที่ทำให้เขาทั้งสองรักและเข้าใจซึ่งกันและกัน
จบจ้ะ
ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ทุกคน เจอกันเรื่องหน้า จริง ๆ ค่ะ
อ่อ อยากถามผู้อ่านค่ะ ว่าจากเรื่องของน้องพีนี้ คุณผู้อ่านชอบตัวละครตัวไหนมากที่สุด เพราะอะไร และก็ ฉากที่คุณผู้อ่านประทับใจอ่ะค่ะ อันนี้อยากทราบ ขอบคุณมาก ๆ นะคะสำหรับการติดตาม และความคิดเห็นต่าง ๆ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
-
น่าร๊ากมาก จบได้น่ารักมาก เลิฟๆๆ
-
Happy Ending :impress2:
อ่าน 2 ตอนสุดท้ายจบแล้วมีความสุขมากๆ เลยคะ
อือ อ่านแล้วชอบใครมากที่สุด คงเป็นคุณแจ็คละ
ผู้ชายที่เป็นเพลย์บอย แต่เมื่อมีครอบครัวแล้วสามารถลด ละ เลิก นิสัยไม่ดีได้ นี่ขอนับถือจริงๆ
ฉากที่ประทับใจ ฉากช่วงเข้าโรงพยาบาล มันสะเทือนใจเวลาอ่านน่าดูเลยล่ะ
-
เย้ๆๆๆๆ จบได้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
ประทับใจเรื่องนี้มากมายอ่ะ...
อืมมม...ถ้าเอาฉากที่ประทับใจที่สุดคงเป็นตอนที่คุนแจ็คต้องไปบ้านพีร์อ่ะ แล้วต้องไปอยู่อยากลำบากเพื่อพิสูจน์ให้ป๊าม๊า ของพีร์ได้เห็นความจริงใจ แล้วก็ตอนที่คุณแจ็คกับพีร์อยู่ด้วยกัน น่ารักตลอดเวลา :-[
ส่วนตัวละครที่ชอบที่สุด... ขอเป็นคุณแจ็คอ่ะ เพราะว่า ตั้งแต่รู้ว่าเค้ามีโอกาสได้เป็นคนรักของพีร์ เค้าทำทุกอย่างและเคลียร์ตัวเองให้ขาวสะอาดที่สุดเพื่อให้พีรื และครอบครัวได้เห็นว่าเค้ารักพีร์จริงๆ จนแถึงแม้แต่จะแต่งงานกันแล้วและพีร์ยังไม่สามารถลืมรักเก่าได้ ถึงแม้จะน้อยใจแต่ไม่เคยละเลยที่จะดูแลใส่ใจพีร์ตลอดมา....
"ผู้ชายอย่างเน้.....หาได้ที่ไหนเนี่ย"!!!! อิอิ อิจฉาน้องพีร์
ยังไงก็ชอบคุณมากๆๆนะคะ สำหรับเรื่องสนุกๆที่คุณน้ำพริกแมงดาตั้งใจแต่งและสละเวลามาลงให้ได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ และรอติดตามเรื่องใหม่ๆด้วยค่ะ :กอด1: :L2:
-
+1ให้กับตอนจบ
หวานและน่ารักมากกกกกกกกก
+++++++++++
คุณผู้อ่านชอบตัวละครตัวไหนมากที่สุด : คุณแพรว
เพราะอะไร : เพราะผู้หญิงคนนี้ใจกว้าง เปิดรับมากกก ไม่รู้สิ สมมติถ้าเรื่องนี้เกิดกับตัวคุณหรือใครๆๆ
เราจะเป็นแบบคุณแพรวได้ไหม คิดว่าคุณแพรวคือผู้หญิงที่ดีนะ รักสามีและลูกทำหน้าที่แม่ที่ดี แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีด้วย
ฉากที่คุณผู้อ่านประทับใจอ่ะค่ะ : ชอบฉากถ่ายแบบ 555++ น่ารักอ่านแล้วแบบเขิลๆๆ :impress2: กับตอนที่ไป
ฮ่องกงแล้วพีเจอกับคุณแจ๊ค คุณแจ๊คดูเวิ้นดี
-
ตัวละครที่ชอบที่สุด คือ ชอบ แจ๊ค นะ เพราะเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยคลี่คลายสถานการณ์อึมครึมระหว่างพีร์กับหยก และพีร์กับพจน์ด้วย ที่สำคัญคือแจ๊คชัดเจนดี ไม่อายที่จะประกาศตัวว่าตัวเองเป็นใคร แล้วก็มีครอบครัวที่เข้าใจ ทำให้เคียงคู่กับพีร์ได้แบบไม่หลบๆซ่อนๆ
ฉากที่ชอบคือฉากที่แจ๊คง้อพีร์ในห้องน้ำอ่ะ น่ารักดี ดูพ่อแง่แม่งอนมาก
ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านเพลินๆอีก ถ้าว่างจากเรียนเมื่อไร ก็เขียนนิยายใหม่มาให้อ่านกันบ้างนะค้า :bye2: :pig4:
-
เฮียแจ๊คเป็นพระเอกที่เท่ห์มากๆ
-
แฮปปี้ๆๆ จริงๆด้วย อ๊ากกกก :o8:
ชอบใครเหรอคะ...ชอบคุณแพรวมั้ง เพราะว่าเธอดูเป็นคนดี มีเหตุผล แล้วก็ใจกล้างมากกกกกก
ยังคิดใส่ตัวเอง ถ้าอยู่ในสถานะนั้น คงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก :z3:
จริงๆก็ชอบทุกตัวละครทุกคนเลย เพราะเรื่องนี้คนไม่เยอะ แต่มีบทบาทกันทุกคน
ส่วฉากที่ชอบนี่ ชอบตอนที่พีร์อยู่กะคุณแจ๊คอะ สองคนนี้อยู่ด้วยกันทไร แล้วมันน่ารักดี อิอิ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษหวานๆนะคะ มีกำลังใจปั่นงานเพิ่มอีกฮึดหนึ่ง :a2:
-
ทุกตัวละครต่างมีความสุขตามทางของแต่ละคนกันไป ดีใจจริงๆๆ
ชอบคุณแพรวค่ะ เป็นคนที่จิตใจดี แถมยังมีน้ำใจกับ"คนอื่น"ของสามีตัวเองด้วยซ้ำ ส่วนฉากไหนที่ชอบ บอกไม่ถูกเพราะถูกใจเยอะแยะมากมาย
ขอบคุณนะคะที่พาน้องพีร์กลับมาทักทายกันอีกครั้ง และจะรออ่านเรื่องใหม่นะคะ :mc4:
-
เข้ามาขอบคุณคุณผู้อ่านทุก ๆ คนอีกครั้งนะคะ ขอบคุณจริง ๆๆๆ ค่ะ
-
จบจริงๆแล้วเหรอ :pig4: สนุกมากเลยเรื่องนี้ แม้ว่าตอนแรกๆจะดราม่ามากมายก้อเหอะ
ถ้าถามว่าชอบใครที่สุดในเรื่องคงเป็น แจ๊ค ตัวพ่อเนี่ยแหละ จริงใจ ทำได้อย่างที่พูด
คุณแพรวก้อดีนะ แต่เหมือนมีไรแอบแฝงนิดหน่อย
รออ่านเรื่องหน้าค่ะ
-
เออ........... แบบว่า........... ความจริงในใจยังไม่ค่อยจะอยากให้จบ 555
สนุกดี ชอบมาก ชอบคุณนะค่ะที่มาต่อให้ได้อ่าน
แต่จะรอคอยเรื่องใหม่ต่อไปค่ะ +1
-
อ่อ อยากถามผู้อ่านค่ะ ว่าจากเรื่องของน้องพีนี้ คุณผู้อ่านชอบตัวละครตัวไหนมากที่สุด เพราะอะไร และก็ ฉากที่คุณผู้อ่านประทับใจอ่ะค่ะ อันนี้อยากทราบ ขอบคุณมาก ๆ นะคะสำหรับการติดตาม และความคิดเห็นต่าง ๆ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
ตอนพิเศษผมยังอ่านไม่ได้อ่าน
แต่หากให้ชอบในเรื่อง เด็กฝึกงาน หรือเรื่องเก่านั้น
ผมชอบ พลกฤษณ์ ครับ เป็นหนุ่มในฝันของผมเลยก็ว่าได้ กร๊ากกก พูดเล่นครับ
คือที่ชอบเพราะพลกฤษณ์เป็นตัวของตนเอง การพูดการจา ดูเป็นคนอบอุ่นดีครับ รักครอบครัวด้วย ฯลฯ
แต่ตอนพิเศษยังไม่ได้อ่านเลย เอาเป็นว่า จะตามอ่านนะครับ ไม่ว่ากันเน๊าะ
ปล. แอบชอบคนอ่านนะเนี๊ย รู้ตัวไหมอ่า อิอิ
-
เข้ามาขอบคุณคุณผู้อ่านทุก ๆ ท่านอีกครั้งนึงค่ะ
ก็ดีใจมาก ๆ เลยนะคะ จากคำถามที่ถามคุณผู้อ่านไปแล้วคุณผู้อ่านแสดงความคิดเห็นกันมาอย่างล้นหลามเลยทีเดียว
สำหรับนิยายเรื่องใหม่ ก็ จะมีหนังตัวอย่างเร็ว ๆ นี้นะคะ
แต่เรื่องของน้องพีร์กับเฮียแจ๊คนี้ถ้าคนอ่านยังไม่เบื่อ คนเขียนรับรองค่ะว่า จะพาคนทั้งคู่มาให้คนอ่านตามหน้าเทศกาลแน่ ๆ (เพราะตอนนี้คนเขียนคิดว่า เรื่องของน้องพีร์ก็คงกลายเป็นนิยายที่ไม่มีวันจบอีกเรื่องหนึ่งในบอร์ดไปซะแล้ว คุณผู้อ่านว่ายังไงคะ) แต่อย่างที่บอกค่ะ ถ้าคุณผู้อ่านไม่เบื่อน้องพีร์กับเฮียแจ๊คเค้า คนเขียนก็จะพามาเยี่ยมเยือนในหน้าเทศกาลอ่ะค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านทุก ๆ ท่านมาก ๆๆ เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ยินดีต้อนรับทุกเรื่องเลยจ้ะ :3123:
-
มาล่ะค่ะหนังตัวอย่าง
แต่งต่อจากเรื่องนี้นะคะ (แต่งเล่น ๆ ไว้นานแล้วค่ะเหอะๆๆ)
[เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] - - BEEP - - แอบมองนายหน้าหวาน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5386.0
...จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อชายหนุ่มขี้อายธรรมดา ๆ อย่างโจ้ จะลงมือจีบหนุ่มไฮโซหน้าหวานอย่างคุณอู๋อย่างจริงจังตามที่ใจเรียกร้อง ติตตามได้ใน
"แอบมองนายหน้าหวาน" ฉบับแต่งต่อ ที่นี่ เร็ว ๆ นี้ค่ะ
-
ตามๆๆๆเรื่องใหม่น้าไรเตอร์
น่าติดตามอีกแว้ววววววว
-
เรื่องใหม่มาแล้วค่ะ
แอบมองนายหน้าหวาน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18503.0
ขอบคุณมาก ๆๆ เลยนะคะ ทุก ๆ คน
-
มีตอนพิเศษมาให้อ่านบ่อยๆน๊า
-
o13
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย...............
น่ารักมากมายอ่ะ
ตอนแรกที่แจ๊คอยู๋ในไอซียูนึกว่าพีจะเสร็จพี่หยกแล้วซะอีกอ่ะ
สุดท้ายก้ฟื้นขึ้นมาจนได้สินะ
-
กรี๊สสสสคุณแจ็คได้อีก
-
ตามมาอ่านชอบมากๆเลย
จะหวานกันไปถึงไหนค่าาาาาา
อ่านไปอิจฉาไปเลยทีเดียว
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ตอนพิเศษวันตรุษจีนค่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21647.msg1302008#msg1302008
-
ตามไปอ่านด่วนเลยค่ะ...อิอิ
-
ดีใจกับหยกด้วย ได้เจอตัวจริงซะที อิอิ แต่เราชอบเขียวนะ แร๊งงงง
-
มาอ่านกี่ที ก้อ หวานน่ะค่ะ อ่านไม่เบื่อเลย
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยนะคะ
^^
-
ภาคพิเศษ เปรียบเหมือนภาค 2 เลยค่ะ ยาววววว....จุใจ
เนื้อหาก็น่าตื่นเต้น ลุ้นตามไปทุกตอน
เราไม่รู้เลยว่าจะมีวันพรุ่งนี้ของเรารึเปล่า
พีร์ที่เกือบจะเสียคุณแจ็คไป เลยรู้ตัวว่าควรทำวันนี้ให้ดีที่สุด จะได้ไม่เสียใจทีหลัง
แล้วก็ออกมาหวาน...ชื่น อย่างที่เห็น อิชชี่คุณแจ็คจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้ค่ะ
-
คุณแจ๊ครักน้องพีร์มากเลย อิชชี่น้องพีร์จริง ๆ >.<
ขอบคุณนะคะ สนุกมากค่ะ ^^
-
ถามผม ผมว่าผมชอบเขียวกะมาร์โค่ที่สุดครับ เพราะแรงดีทั้งคู่ :laugh:
คุณหมอเลี้ยงผมก็ชอบนะ ชอบเหมือนที่ชอบพี่หยก แต่ว่าสงสารภรรยาเค้าอ่า
ตอนมาอ่านตอนพิเศษนี้แรกๆผมไม่ปลื้มพีอย่างแรงเลยนะ
เพราะผมมองว่าเค้าเห็นแก่ตัวเกินไป แล้วเรื่องงอนนี่ :เฮ้อ: บางครั้งสงสารคนง้อ
แต่พอพีรู้ตัวแล้วผมก็โอเคนะ เพราะว่าคุณแจ๊คมีความสุขผมก็พลอยมีไปด้วย เอ๊ะยังไง? :laugh:
คู่นี้จะรักกันในจินตนาการของผมไปอีกนานแสนนานครับ
ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
:กอด1: :L1: :pig4:
บวก&บวกให้จ้า
-
ตามมาอ่านตอนพิเศษต่อ ลงเอยด้วยดีทุกคู่ในที่สุด
-
มีทางให้เดินของแต่ละคู่แล้ว แฮปปี้เอนดิ้ง
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 o13
-
สนกเช่นเคย หวานแหววน่ารักดีจริงๆ
-
อ่านจบและ ชอบบบบบ
คุณแจ๊ค เพลย์บอย ที่พอมีความรักก็ปรับเปลี่ยนตัวเอง
จากเคยมีเด็กในสังกัด รายล้อม ก็เลิกหมด
ซึ่งจริงๆ กิเลสตัวนี้ละ ละ เลิก ยากมากกกกกก
ยิ่งเป็นคนที่ทำตามใจตัวเองมาตลอด ยอมยกนิ้วให้เลย
พีร์ น่ารักมาก จนแม้จะเลิกลาจากคนรักเก่า
ยังมีคนคิดถึงคะนึงหาไม่เลิก
แสดงว่าพีร์ นอกจากน่ารัก ยังมีเสน่ห์ อัธยาศัยดี
พีร์ รับรักคุณแจ๊คแล้ว ก็ไม่สนใจคนรักเก่าที่มาวอแว
เป็นคนเด็ดเดี่ยว ซื่อสัตย์ รักเดียว ใจเดียวน่าชื่นชมมาก
เขียว เป็นเพื่อนที่ดีมาก ของพีร์
ทั้งปลอบใจให้คำปรึกษา เพื่อนแท้จริงๆ
ขอบคุณไรท์ มาก ให้ความสุขกับคนอ่าน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบและ ชอบบบบบ
คุณแจ๊ค เพลย์บอย ที่พอมีความรักก็ปรับเปลี่ยนตัวเอง
จากเคยมีเด็กในสังกัด รายล้อม ก็เลิกหมด
ซึ่งจริงๆ กิเลสตัวนี้ละ ละ เลิก ยากมากกกกกก
ยิ่งเป็นคนที่ทำตามใจตัวเองมาตลอด ยอมยกนิ้วให้เลย
พีร์ น่ารักมาก จนแม้จะเลิกลาจากคนรักเก่า
ยังมีคนคิดถึงคะนึงหาไม่เลิก
แสดงว่าพีร์ นอกจากน่ารัก ยังมีเสน่ห์ อัธยาศัยดี
พีร์ รับรักคุณแจ๊คแล้ว ก็ไม่สนใจคนรักเก่าที่มาวอแว
เป็นคนเด็ดเดี่ยว ซื่อสัตย์ รักเดียว ใจเดียวน่าชื่นชมมาก
เขียว เป็นเพื่อนที่ดีมาก ของพีร์
ทั้งปลอบใจให้คำปรึกษา เพื่อนแท้จริงๆ
ขอบคุณไรท์ มาก ให้ความสุขกับคนอ่าน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณคุณผู้อ่านเช่นกันกับการย้อนมาอ่านนิยายแจ้งเกิดของน้ำพริกแมงดาค่า