สารภาพว่าตอนแรกที่ตัดสินใจอ่านเรื่องนี้ตอนแรกนี่แบบว่า ไม่ชอบเลยอะ
อะไรวะ ตัวเอกแอบชอบเด็กประกวดไรงี๊ ตามติดชีวิตมากมาย รวยเว่อ เด็กด้วย
พออ่านไปอ่านมาชักติดใจ หลงใหลในความน่ารักร้ายเดียงสาของเจ้าหนูริว (ที่ตัวไม่ค่อยเจ้าหนูสักเท่าไหร่)
รักในความอ่อนโยนของพี่ไผ่ ถึงจะขี้กังวล นู่นนี่นั่น คิดมากเว่อ
แต่แบบ พอสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วมันน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปเขินไป ยิ้มไป หื่นไป
แล้วก็ช็อคมากตอนที่คุณแม่พี่ไผ่เสีย เฮ๊ย เอางี้เลย หักดิบอารมณ์กันมาก ไม่พอคุณพ่อยังเสียตามไปอีก ทนอ่านต่อไม่ได้เป็นอาทิตย์กันเลยทีเดียว
แต่พอกลับมาอ่านอีกรอบก็ใจชื้น มันกลายเป็นการเริ่มต้นอีกครั้งของไผ่ที่ยอมรับริวเข้ามาในชีวิต
พี่ตะวันก็น่ารัก เจ้าไวย์ก็น่าหยอก พี่ดลก็น่าสงสาร ไหนจะคุณอลันอีก โอ๊ย ชอบอะ
ช่วงท้ายเรื่องที่ไปบ้านพักก็นะ
แอบหวังไว้ว่าพี่ไผ่จะกดน้องบ้าง ไม่ให้เสียเชิงเมะ?? แต่ที่ไหนได้ ใจอ่อนซะงั้น กร๊าก เสียดายเล็กๆ
ทุกครั้งที่ตัวละครพูดถึงบ้านสวน พูดถึงแม่ของพี่ไผ่ พูดถึงป้าใจ มันเศร้าได้ทุกครั้ง
เราก็อินไปกับตัวละคร ประมาณว่า จริงด้วย เมื่อก่อนแม่เคยอยู่ตรงนี้ ทำอย่างนี้ ถ้าแม่ยังอยู่จะเป็นยังไง
ดีใจที่พี่ไผ่ยังมีน้องริว น้องริวยังมีพี่ไผ่
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งเรื่องดีๆ อีกหนึ่งเรื่องให้เราได้มาอ่าน สุดยอดเลยครับ