หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[SuSaya]

เมื่อไหร่อลันจะบินมาไทยอ่ะ...อย่าเพิ่งเบื่อคำถามซ้ำ ๆ นะคะ 

[milky way]

อ่านไปเรื่อยๆ น้ำตาคลอออกมาโดยไม่รู้ตัว

[dragonfly08]

ขอบคุณที่พี่ไผ่ยังนึกถึงริวว่าตอนนี้ริวมีเพียงพี่ไผ่กับคิสมีเป็นครอบครัว

[sukie_moo]

พี่ไผ่เลิกหลอกตัวเอง  แล้วรับรักริวเร็วๆซะทีซิิ

[nunamicky]

+1 ให้หนูริวค่ะ
ทำขนาดนี้พี่ไผ่ยังใจแข็งได้อีกก็ให้มันรู้ไป

[aehJTS]

ความรักของริวยิ่งใหญ่จนคาดไม่ถึงเลย

  คะ

[ordkrub]

แล้วพี่ไผ่ยังกล้าใจแข็งกับน้องลงอีกเหรอ

[hahn]

  จะทำร้ายใจกันอีกนานถึงไหน..........หรือคนอ่านเสียใจไม่เป็น

ปล.มาม่าไม่พอยังเอาความซึ้งเข้ามาอีก........น้ำตาจะไหล

น้องริวไม่มีภาพพ่อแม่ครอบครัวเนี่ยจะโดนแฉอะไรหรือเปล่า

[aeecd]

อยากดูMVตัวนี้อ่ะ
 

[-~iK@iZ_KunG~-]

ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัด สงสารรัวจังเลยอ่ะ
มาต่อบ่อยๆ นะครับ

[DarKLasT]

อ่านไปน้ำตาคลอไปพอมาถึงเอ็มวี น้ำตาหยดแหมะเลย

ริวพยายามเข้านะไผ่กำลังจะรู้ใจตัวเองแล้ว

ทำให้ไผ่ขาดริวไม่ได้ไปเลยเอาใจช่วยสุดแรง

แล้วเมื่อนั้นมาถึงเราก็จะได้NCที่ไฝ่หากันสักที
อิอิ

[DarKLasT]

เมื่อไหร่อลันจะบินมาไทยอ่ะ...อย่าเพิ่งเบื่อคำถามซ้ำ ๆ นะคะ 

สุกำลังรออะไรอยู่รึป่าวนี่........อิอิ

[sang som]

อ๋า พี่ไผ่จ๋าน้องริวไม่เหลือใครแล้วนา ใจอ่อนซักที่เถอะ  อิฉันลุ้นนนนนน

[watwong]

ทั้งพี่ไผ่ กับ ริว ก็เหลือ แค่กันและกันแล้วนะ ลองหันดูดีๆ สิ ถ้าต่างคนต่างอยู่แบบนี้ ต่างคนก็จะไม่เหลือใครนะ ฮื่อๆๆๆๆ
ทำไมตอนหลังๆ ทำเราเจ็บใจลึกๆ และร้องไห้เสมอ เมื่อไหร่จะมีฟ้าหลังฝนนะ

[zemicolon]

อ่านมาสองวันเต็มๆๆ สนุกมากๆครับ

[SweetSmile]

การที่ไม่ได้อยู่กับคนที่รักเนี่ยเศร้าเนอะ
แล้วจะแยกกับน้องริวทำไมอ่ะพี่ไผ่
อยู่คนเดียวเหงาใช่มั้ยละ
ทำตามหัวใจตัวเองดีกว่าเน้อ

อ่านแล้วก็เศร้าเมื่อไหร่จะหวานกันน๊า

[yayee2]

spring

ทั้ง ๆ ที่ น่าจะเป็นเรื่องยินดีและซาบซึ้ง
แต่ทำไม อ่านไป ๆ น้ำตาร่วง หยดแหมะ ๆ ไปได้หว่า
ทำไมวันนี้ อีป้าแก่ ๆ บ่อน้ำตาตื้นดีจริง ๆ  

+1 ค่ะ

ใช่ค่ะคุณนาย   ดิฉันก็อยู่ในอารมณ์นี้เลย นึกว่าเป็นอยู่คนเดียว
ยิ่งอีตอนอ่านมาถึงตรงนี้..จุกแน่นที่คอเลยค่ะ
"..พสุสะอึกเมื่อนึกขึ้นได้ว่า  ริวไม่เคยมีรูปถ่ายตัวเองกับแม่...ตอนนี้ริวเหลือเพียงเขา  กับเพื่อนๆ ในวงคิสมีเท่านั้น  ที่เป็น ‘ครอบครัว’  ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือริวใต้โต๊ะ  เด็กหนุ่มหันกลับมายิ้มให้แล้วบีบมือเขาตอบ.."
ไผ่..หยุดทำร้ายหัวใจตัวเองกับหัวใจน้องได้แล้ว

[nongrak]

ไผ่จะรู้ได้หรือยังถึงความรุ้สึกของริว ห่างกันอย่างนี้
แต่ริวก็ยังคอยเป็นห่วงมาดูแลเหมือนเดิม
เมื่อไหร่จะยอมรับริวเสียที

อ่านแล้วขอบอกว่ารับรู้ความรักของริวที่มีต่อไผ่มันมากเหลือเกิน
ซึ้งในความรักของริวจริงๆ ไม่อยากให้ริวรอนานกว่านี้แล้ว

[SuSaya]

สุกำลังรออะไรอยู่รึป่าวนี่........อิอิ

รอความสนุกค่ะที  
อลันเปิดตัวทั้งที...คาดหวังความไม่ธรรมดา

[watwong]

รอนะ รอ รอ รอ เมื่อไหร่พี่ไผ่จะมา และ พี่ไผ่จะหายดีสักที

[chayanit]

รอนะ รอ รอ รอ

รอนะ รอ รอ รอ

[ratrirattikan]

แง๊ อึดอัด กดดัน
ถึงจะน้อยลงก็เหอะ...แต่แบบนี้มันก็นะ
เมื่อไรฟ้าจะใสสักทีเน้อ~

[IIMisssoMII]

ในที่สุดก้อทันเสียที ปวดตามากกกกกกกกกกกกกกก

สนุกน่าติดตามทุกตอนค่ะ

ทั้งหัวเราะ สนุก ซึ้งและเศร้าจนน้ำตาไหลเลย
 
บวกหนึ่งให้ คนโพสกะคนแต่งคะ

ปล.หาคนแต่งไม่เจออ่ะ จะกดบวกให้

[spring]

มาลงต่อแล้วค่ะ

วันนี้ดูข่าวแผ่นดินไหวและสึนามิที่ญี่ปุ่นแล้วรู้สึกหดหู่มากๆ

ขอให้ผู้ประสบภัยทุกคนได้รับการช่วยเหลือโดยเร็ว

และขอให้ทุกคนที่จากไปได้พบกันในที่ๆ สงบสุขบนสวรรค์นะคะ

 


************************

ตอนที่ 91



บรรยากาศของเทศกาลวาเลนไทน์ดูจะคึกคักมากเป็นพิเศษ  หนุ่มสาวจับมือเดินกันเป็นคู่ๆ  และอีกมากมายที่มากับครอบครัว  มากับกลุ่มเพื่อน  แม้ทางห้างจะเลือกใช้ลานกว้างหน้าห้างเป็นสถานที่จัดงาน  แต่เอาเข้าจริงลานแห่งนี้ก็ไม่เพียงพอต่อการต้อนรับฝูงชนที่มาซื้อของ เดินเที่ยวและมารอดูคอนเสิร์ต 

พอคิสมีปรากฏกายขึ้นบนเวทีเสียงกรี๊ดก็ดังถล่มทลาย  เพราะ 5 หนุ่มเล่นใส่สูทเนี้ยบกริบทุกคน  และแทนที่จะประจำหลังเครื่องดนตรีเหมือนเคยกลับยืนเรียงกันเป็นครึ่งวงกลมหลังขาตั้งไมค์เพื่อร้องเพลงในเวอร์ชั่นประสานเสียงแทนการเล่นดนตรี  ซึ่งนอกจากจะได้โชว์เนื้อเสียงของแต่ละคนแล้วยังสร้างความแปลกใหม่ให้คนดูและเรียกเสียงกรี๊ดได้ถล่มทลายทุกครั้งที่จบเพลง


“วันนี้นอกจากเราจะมาร้องเพลงแบบ acappella แล้วนะครับ  เรายังมีเพลงพิเศษที่แต่งขึ้นสำหรับวันนี้โดยเฉพาะ  เพลงนี้เราได้รับเกียรติจากครูภิรมย์ ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นครูเพลงในตำนานเป็นผู้ประพันธ์ทำนองให้  เพื่อมอบเพลงนี้เป็นที่ระลึกแก่คุณพรเทพศิษย์เอกผู้ล่วงลับของครู...เพียงเพราะรัก...” ธีรดลแนะนำเพลง  แล้วผายมือไปด้านหลังที่ม่านค่อยๆ ถูกยกขึ้น  เสียงเปียโนดังนำขึ้นมาก่อน  พอม่านยกขึ้นสูงจนเห็นริวนั่งอยู่หลังเปียโนเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทันที  ยิ่งพอพสุปรากฏตัวขึ้นพร้อมไวโอลิน  เสียงกรีดร้องจากทุกสารทิศก็ดังจนแทบกลบเสียงบนเวที


ทั้งที่น่าจะชินกับเสียงกรี๊ดของคนดูได้แล้ว  แต่คราวนี้พสุรู้สึกตื่นเต้นจนมือเย็น  เพราะนอกจากจะต้องร้องเพลงใหม่สดๆ เป็นครั้งแรกแล้ว  เขายังต้องเล่นไวโอลินโชว์อีกด้วย  แต่ความเจนเวทีทำให้พสุสะกดความตื่นเต้นไว้ได้  น้ำเสียงนุ่มๆ สูงๆ เข้ากันได้ดีกับเปียโน  และเมื่อเขาเริ่มบรรเลงไวโอลิน  ลานกว้างที่มีผู้คนนับพันก็กลับเงียบกริบเพราะทุกคนมัวใจจดใจจ่ออยู่กับเสียงเพลงของเขา......

ทันทีที่เพลงจบลง  เสียงกรี๊ดรอบลานกว้างก็ดังถล่มทลายอีกครั้ง  ทั้ง 5 หนุ่มขึ้นมาขอบคุณคนดูพร้อมหน้า  แสงแฟลชสว่างวูบวาบไปทั่ว  แน่นอนว่างานใหญ่แบบนี้นักข่าวจากทุกสื่อบันเทิงย่อมไม่พลาดที่จะเก็บภาพของคิสมีไว้  แม้จะมีวงดนตรีอีกวงขึ้นร้องต่อจากคิสมี  แต่ความสนใจของสื่อมวลชนทั้งหมดต่างพุ่งตรงไปที่ 5 หนุ่ม  พอลงจากเวทีนักข่าวก็เข้าไปรุมล้อมจนขยับไปไหนไม่ได้ 


“น้องริวเป็นคนแต่งเนื้อเพลงนี้ใช่มั๊ยคะ”

“เนื้อเพลงมันดูเศร้าไปหรือเปล่าคะ  หรือว่าน้องริวแต่งเพลงนี้ให้คนพิเศษ”

“เพลงนี้แต่งเพื่อให้เป็นที่ระลึกแก่คุณพรเทพครับ”  ริวตอบเสียงเรียบก่อนจะหันไปมองด้านหลัง  เห็นพสุโดนนักข่าวรุมสัมภาษณ์อยู่เช่นกัน

“แต่มีข่าวนี่คะว่าริวแต่งเพลงให้แก้วกุดัน”

“เพลงนี้เป็นของครูภิรมย์นะครับ  ส่วนผมก็แค่ช่วยแต่งเนื้อร้องเท่านั้น”

“มีคนวงในยืนยันมาว่าน้องริวแต่งเพลงนี้เพราะอกหักจากแก้วกุดันนะคะ”  นักข่าวคนเดิมยังเซ้าซี้ไม่เลิก  ขณะที่ริวก็เพียงแค่ยิ้มทั้งที่ในใจเริ่มรำคาญ  ถ้าไม่เพราะเกรงจะเกิดปัญหากับพสุเขาคงบอกไปตรงๆ แล้วว่าเพลงนี้เขาแต่งให้พสุ ไม่ใช่แก้วกุดันหรือใครๆ ทั้งนั้น

“ผมไม่ได้คบกับพี่แก้วครับ  แล้วก็ไม่ได้อกหักด้วย  ผมกับพี่แก้วเรานับถือกันแบบพี่น้องจริงๆ ครับ”

“ตกลงว่าน้องริวกับแก้วกุดันเป็นอะไรกันคะ”

“แก้วกุดันคบอยู่กับผม...ชัดมะ”  ไวยากรณ์แทรกมาด้านหลังของริวแล้วโพล่งขึ้นมาดื้อๆ  เล่นเอานักข่าวและเพื่อนร่วมวงต่างหันไปมองหน้าเขาตาค้าง  หลังจากอึ้งตะลึงกันไปชั่วขณะ  แสงแฟลชก็สว่างวูบวาบยิ่งกว่าเดิม  นักข่าวต่างแย่งกันถามจนฟังไม่รู้เรื่องว่าใครพูดอะไร  ไวยากรณ์ส่ายหัวแล้วยกมือห้าม

“ทีละคนเพ่  ผมจะตอบยังไงหมดเนี่ย?” พอไวยากรณ์ท้วงจบ  นักข่าวสาวที่อยู่หน้าสุดก็ยิงคำถามเข้าใส่ 

“น้องไวย์คบกับแก้วกุดันได้ยังไงคะ  ก็แก้วกุดันเดินแบบอยู่ต่างประเทศตลอดนี่คะ”

“ผมบินตามไป”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“ก็ช่วงที่คิสมีได้หยุด 1 สัปดาห์”

“แล้วตอนนี้ความสัมพันธ์คืบหน้าพอจะเรียกว่าคนรักได้หรือยังคะ”

“ก็...เพิ่งเริ่มคบกันครับ”เด็กหนุ่มตอบชัดถ้อยชัดคำทุกคำถาม  กว่ากรเวชจะแทรกเข้ามาลากตัวไวยากรณ์ออกไปได้  นักข่าวก็ได้ข่าวจากไวยากรณ์ไปเต็มที่แล้ว

“ไวย์! ไอ้เด็กบ้า  ไปบอกนักข่าวอย่างนั้นได้ยังไงห๊า!” กรเวชว๊ากเข้าใส่ทันทีที่ลากไวยากรณ์มาขึ้นรถตู้ได้สำเร็จ  ขณะที่เพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ จ้องมองไวยากรณ์อย่างแปลกใจแกมขันที่เห็นไอ้ตัวร้ายของวงรู้จักเขินอาย

“ก็ทำไมล่ะ  มันเรื่องจริงนี่  ไม่เห็นต้องปิด” ไวยากรณ์ตอบเสียงทะเล้นแต่ใบหน้ายังแดงระเรื่อ

“ปากดีนักนะ  ได้ข่าวว่าแก้วเขายังไม่ยอมรับรักเราเลยไม่ใช่เหรอ ห๊า!” กรเวชดุเสียงเขียวแต่ไวยากรณ์ไม่สะทกสะท้าน

“อย่างนี้แหละดีพี่  จัดหนักแบบนี้  ข่าวได้ขึ้นหน้าหนึ่งแน่ๆ  แล้วเจ๊เขาจะไม่ยอมรับได้ไง”

“นี่!...โอ๊ย! จะบ้าตาย” กรเวชแทบทึ้งหัวตัวเองด้วยความโมโห 

“เอาน่าพี่กร  ช่วยผมนะ  นะพี่นะ  ถ้าไม่ทำแบบนี้  เจ๊เขาก็ไม่ยอมใจอ่อนสักที  ใจคอพี่จะทนเห็นผมอกหักเสียผู้เสียคนได้เหรอ” ไวยากรณ์ทำเสียงออดอ้อน  ขณะที่คนอื่นๆ พากันอมยิ้มรอดูปฏิกิริยาของกรเวช

“ทีงี้ละมาอ้อน  ทีตอนจะปากโป้งไปบอกนักข่าวทำไมไม่ปรึกษาพี่ก่อน”

“สรุปว่าที่ไวย์ไปต่างประเทศนี่ไม่ได้ไปทำงานเหรอ?” ธีรดลถามยิ้มๆ

“ก็ไปแหละพี่  แต่...”ไวยากรณ์จะตอบแล้ว  แต่พอเหลือบไปเห็นพสุเด็กหนุ่มก็เผลอหลบตาวูบ  ถึงอย่างไรแก้วกุดันก็ได้ชื่อว่าเคยเป็นอดีตคนรักของพสุ

“เจ้าตัวร้ายมันไปเฝ้าแก้วถึงโน่น  ไปทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา  หวงก้างไปทั่ว  จนทีมงานที่โน่นนึกว่าไวย์เป็นคู่หมั้นแก้วจริงๆ นะสิ”  กรเวชบ่นแล้วขึงตาใส่ไวยากรณ์  เพราะเขาติดงานก็เลยส่งผู้ช่วยอีกคนบินไปกับไวยากรณ์  กว่าจะเคลียร์งานเสร็จบินตามไปก็เจอแจ็คพ็อต  ไวยากรณ์ไปตามเฝ้าแก้วกุดันจนไม่ยอมกลับทั้งที่ทำงานเสร็จตั้งแต่สองวันแรกที่ไปถึง  เด็กหนุ่มแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของและออกอาการหึงแรงจนสต๊าฟโมเดลลิ่งที่แก้วกุดันสังกัดอยู่ปั่นป่วนวุ่นวายไปหมด  ยังดีที่เจ้าของโมเดลลิ่งถูกใจไวยากรณ์มากขนาดที่อยากได้เข้าสังกัดเรื่องถึงได้จบลงด้วยดี

“ก็ไอ้พวกฝรั่งหน้าหื่นพวกนั้นน่ะ  มันไว้ใจได้ที่ไหน  ทำมาชวนเจ๊กินข้าวทุกวัน  อะโด่! ผมดูออกหรอกว่ามันเล็งเจ๊ไว้” ไวยากรณ์แสยะปาก ตาวาววับเหมือนคนที่ไม่พอใจยืนอยู่ตรงหน้า  จนกรเวชต้องหันไปเอ็ดเสียงเขียว

“พี่ไม่เห็นจะมีใครทำหน้าหื่นเลย  นอกจากเรานั่นแหละ  ชอบเขาแทนที่จะจีบเขาดีๆ  ไปหาเรื่องชวนทะเลาะอยู่ได้ตั้งหลายวัน”

“แต่สามวันสุดท้ายก่อนกลับผมกับเจ๊ก็ดีกันแล้วไง  ไม่เห็นเหรอว่าเราหวานกันจะตาย”

“เห็นแต่เราแหละหวานอยู่คนเดียว  แก้วน่ะทำหน้ายังกะโดนบังคับให้กินยาถ่าย” กรเวชสวนทันควัน  จนคนอื่นๆ หัวร่อกันครืน  ขณะที่ไวยากรณ์หน้ามุ่ยอย่างขัดใจ

“เกินไปเพ่  เกินปาย...พี่ไผ่! พี่ต้องช่วยผมนะ” เด็กหนุ่มชะโงกมาดึงแขนพสุเขย่า  จนชายหนุ่มตกใจ

“ห๋า! พี่? ช่วยยังไง?” พสุชี้ตัวเองแล้วถามแบบงงๆ  เขามัวแต่ฟังไวยากรณ์กับกรเวชเถียงกันเพลิน  ไม่คิดว่าจู่ๆ จะงานเข้าแบบนี้

“ก็...แบบ...เจ๊เขาชอบอะไร  ไม่ชอบอะไรแบบเนี้ยะ  พี่ก็บอกให้ผมรู้ไง  จะได้เอาใจเจ๊เขาถูก”

“อ้อ...อืม...งั้นอันดับแรกนะ...แก้วเกลียดผู้ชายเจ้าชู้” พสุแนะนำยิ้มๆ 

“ผมเลิกแล้ว...จริงจริ๊งงงง” ไวยากรณ์ทำเสียงสูงลิบ  เพราะทุกคนหันมามองหน้าเขาเป็นตาเดียว

“หึหึ...” ธีรดลทำเสียงเยาะแบบไม่เชื่อถือ  แต่ไวยากรณ์ทำหูทวนลม

“มีอีกมั๊ยพี่...ริวด้วย  นึกอะไรได้บอกมาให้หมด  ว่าเจ๊เขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร” ไวยากรณ์หันไปขู่ริว  ทั้งขอความช่วยเหลือและต้องการกันริวออกจากแก้วกุดัน  ถึงริวจะยืนยันว่าไม่เคยคิดอะไร  แต่เขาเคยเห็นกับตามาแล้วว่าแก้วกุดันเอ็นดูริวมากแค่ไหน  เขาถึงต้องประกาศให้ชัดๆ ไปเลยว่าเขาจองแก้วกุดันแล้ว  คนอื่นๆ จะได้ไม่กล้ายุ่งกับเธอ

“ริวไม่รู้หรอกครับว่าพี่แก้วชอบอะไร  รู้แต่พี่แก้วเคยบอกว่าพี่แก้วไม่ชอบ...เอ่อ...” ริวทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแล้วกลับอึกอักไม่กล้าพูดต่อ ขณะที่คนอื่นๆ พากันอมยิ้มรอฟัง

“ไม่ชอบอะไร” ไวยากรณ์ถามแล้วขมวดคิ้วฉับ

“บอกแล้วพี่จะโกรธมั๊ย” ริวถามเสียงเบาอย่างไม่สบายใจนัก

“บอกมาเหอะน่า  ไม่บอกสิโกรธ”

“ครับ...พี่แก้วเขาบอกว่า เขาไม่ชอบผู้ชายอายุน้อยกว่า  ไม่ชอบผู้ชายขี้โมโห ขี้วีน  เอาแต่ใจตัวเอง  ไม่ชอบผู้ชายอีโก้สูงแตะไม่ได้  ไม่ชอบผู้ชายปากเสียแบบ...เอ่อ...ประมาณนี้อ่ะครับ”

“ก็บอกไวย์มันไปดิ๊  ว่าที่พูดมาทั้งหมดแก้วเขาหมายถึงมันนั่นแหละ” ธีรดลโพล่งขึ้นมาแล้วหัวเราะเยาะดังลั่น

“พี่ดล!  พูดงี้มาต่อยกันเลยดีกว่า” ไวยากรณ์หันไปทำเสียงเขียว  ขณะที่ธีรดลก็การ์ดมวยตั้งท่ารับอยู่ที่เบาะอีกฟากของรถ

“มาดิ๊!  คิดว่ากลัวเหรอ”

“โอ๊ย! พอๆ  ทั้งสองคนเลย  อีกคนก็ขี้โมโหอยู่ปลายจมูก  อีกคนก็ขี้แกล้ง  แน่จริงต่อยๆ กันให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปสักทีซิ  พี่เห็นแง่งๆ ใส่กันแบบนี้มาเป็นปีแล้ว  ไม่เห็นจะเอาจริงเลย”

“อู๊ยยย พี่กร  แร๊งงง” ธีรดลลูบต้นคอตัวเองแล้วหัวเราะแหะๆ  ขณะที่ไวยากรณ์หันมาทำหน้างอใส่กรเวช

“พี่กรต้องห้ามดิ  ไม่ใช่ยุให้น้องตีกัน  เป็นพี่ภาษาไรเนี่ย?”  ไวยากรณ์บ่นแล้วก็โดนตะวันเอื้อมมือจากเบาะหลังมาผลักหัวข้อหาลามปาม  ซึ่งเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ตอบโต้แต่ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจแทน


ริวลอบสังเกตสีหน้าพสุ  แต่ก็เห็นเพียงรอยยิ้มสดใสเท่านั้น  ไม่มีร่องรอยความอาลัยอาวรณ์หรือขุ่นเคืองใจที่ไวยากรณ์กับแก้วกุดันคบกัน  ทำให้เด็กหนุ่มแอบถอนใจอย่างโล่งอก


..................................................


เบอร์โทรศัพท์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ  แต่ก็รับสาย


“สวัสดีครับพี่จ๋า”

“สบายดีมั๊ยจ๊ะริว”

“สบายดีครับ  พี่จ๋าละครับสบายดีหรือเปล่า” ริวถามไปด้วยความสนใจจริงๆไม่ใช่ถามตามมารยาท  เพราะสำหรับริวพี่จ๋าเป็นผู้ใหญ่ที่เด็กหนุ่มเคารพมากคนหนึ่ง

“พี่จ๋าจะสบายหรือไม่สบาย  ก็ขึ้นอยู่กับริวแล้วล่ะลูก” น้ำเสียงทีเล่นทีจริงของอีกฝ่ายทำให้ริวยิ่งรู้สึกแปลกใจ

“ครับ?”

“คือ...พี่จ๋าอยากชวนริวมาเล่นละครเรื่องใหม่ของพี่จ๋า”

“เอ่อ...ริวไม่ถนัดงานแสดงจริงๆ ครับพี่จ๋า” ริวปฏิเสธเสียงอ้อมแอ้ม  เรื่องที่แล้วเขายอมรับเพราะเป็นคำสั่งบริษัท  อีกอย่างเพราะเห็นว่าพี่จ๋ามีบุญคุณกับพสุถึงยอมรับละคร

“พี่จ๋าก็รู้นะจ๊ะ  แต่แหม...มันเป็นความฝันของพี่จ๋าเลยนะ  ที่อยากได้ริวกับไผ่เล่นละครเรื่องเดียวกันเนี่ย...พี่อุตส่าห์ได้คิวไผ่แล้ว  เหลือแต่ริวเนี่ยแหละ...ริวค้าบ  เล่นละครให้พี่จ๋าอีกสักเรื่องไม่ได้เหรอลูก...น่านะ”

“พี่ไผ่รับเล่นแล้วเหรอครับ”

“จ้ะ...แล้วละครเรื่องนี้นะ  มีฉากต้องไปถ่ายต่างประเทศด้วยนะจ๊ะ...เผื่อริวจะได้กลับไปเยี่ยมบ้านด้วยไงลูก”

“แต่ริวเล่น...เอ่อ...เลิฟซีนไม่ได้นะครับพี่จ๋า” ริวรีบบอกกันไว้ก่อน  จริงอยู่ว่าเขาหายจากอาการเกลียดสัมผัสแล้วแต่ก็ไม่ค่อยชอบสัมผัสตัวใครนัก  ยิ่งถ้าต้องเล่นบทถึงเนื้อถึงตัวกับคนอื่นยิ่งแย่ไปใหญ่

“ไม่ต้องกังวลเลยจ้ะ  เรื่องนี้มันเป็นละครแบบหักเหลี่ยมเฉือนคมทางธุรกิจ  ส่วนใหญ่จะเป็นฉากปะทะอารมณ์กับไผ่มากกว่า...ก็...อาจจะมีฉากรักกับนางเอกนิดๆ หน่อยๆ  รับรองว่าไม่มากจ้ะ  เพราะฉากรักหวานๆ มันไปอยู่ที่พระเอกนางเอกมากกว่า  แต่บทของริวเด่นมากเลยนะจ๊ะ รับรองว่าเด่นไม่แพ้พระเอกเลยล่ะ”

“ถ้าพี่จ๋าไม่กลัวริวจะเล่นแข็งทื่อจนเสียชื่อ  ริวก็ยินดีครับ”

“ต๊าย! เสียชื่ออะไรกันจ๊ะ คราวที่แล้วมีแต่คนชมว่าริวเล่นดีมาก...ถ้าริวโอเค  พี่จะไปคุยคิวกับกรที่ออฟฟิศพรุ่งนี้เลย...ขอบใจนะจ๊ะริว”

“ครับ...ขอบคุณพี่จ๋าครับที่ให้โอกาสริว”

“พี่สิจ๊ะต้องขอบใจ  ที่ริวยอมเล่นให้”

“โห...อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ  เพราะละครพี่จ๋าต่างหากที่ทำให้คนรู้จักริว”

“อุ๊ยปากหวาน...เอาเป็นว่ายินดีที่ได้ร่วมงานกันอีกครั้งนะจ๊ะ...ไว้พี่จะโทรไปนัดมาฟิตติ้งอีกทีนะลูก”

“ครับ”


พอวางสายจากพี่จ๋าริวก็ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก  ดีใจที่ได้เล่นละครเรื่องเดียวกับพสุ  เขาจะได้มีเวลาอยู่กับพสุมากขึ้น  ไม่ต้องรอเจอแต่เฉพาะเวลาพี่เลิกงานอีกแล้ว


................................................


วันบวงสรวงเปิดกล้องละครเรื่องใหม่ของพี่จ๋าเต็มไปด้วยสื่อมวลชนจากหนังสือพิมพ์และหนังสือบันเทิงทุกฉบับ  เพราะพี่จ๋าเล่นได้นักร้องคิวทองของคิสมีมาทั้งสองคน  โดยเฉพาะริวที่เคยลั่นปากไว้ว่าจะไม่รับเล่นละคร  อีกทั้งยังได้ชเนตตี นางเอกอันดับ 1 ในขณะนี้  ลงทุนข้ามช่องมาเล่นเรื่องนี้ให้โดยเฉพาะ  สร้างความฮือฮาให้กับละครเรื่องนี้เป็นอย่างมาก  แค่ภาพพสุและริวยืนขนาบนางเอกสาวให้สื่อมวลชนเก็บภาพกับให้สัมภาษณ์ก็เสียเวลาไปเกือบชั่วโมงแล้ว  แต่นักแสดงคนอื่นๆก็โดนสัมภาษณ์ไม่มีใครยืนว่างสักคนเช่นกัน 


“ขอบคุณค่ะพี่ไผ่”  ชเนตตีขอบคุณเสียงหวานเมื่อพสุหันไปรับน้ำจากทีมงานแล้วส่งให้เธอก่อน  ริวเหลือบมองขวดน้ำในมือชเนตตีแล้วหันไปรับน้ำจากทีมงานอีกคนก่อนที่พสุจะทันได้ส่งให้  ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปคืนขวดน้ำให้ทีมงานเพราะหยิบมาเกิน

“ตอนที่รู้ว่าจะได้เล่นเรื่องนี้กับพี่ไผ่ เนตื่นเต้นมากเลยนะคะ”  ชเนตตีชวนคุยด้วยสีหน้าสดใส  และคอยหันไปยิ้มหวานใส่กล้องเป็นระยะๆ  แน่ล่ะ นาทีนี้สาวๆ ทั่วประเทศคงได้แต่ริษยาเธอตาร้อนผ่าวๆ  ที่ถูกขนาบด้วยนักร้องหนุ่มชื่อดังทั้งสองข้าง

“เหรอครับ  พี่เองก็แปลกใจมากครับที่รู้ว่าน้องเนรับเล่นละครพี่จ๋า”

“แหม ถึงส่วนใหญ่เนจะเล่นละครให้ช่องโน้น  แต่เนไม่ได้เซ็นสัญญากับช่องไหนนี่คะ  เนฟรีค่ะ  ไม่อยากจำกัดอิสระตัวเองเพียงเพื่อให้มีงานเยอะๆ  เนอยากได้งานคุณภาพมากกว่าปริมาณค่ะ  ได้เงินเยอะแต่ผลงานห่วยๆ ก็ไม่มีความหมายอะไร” ชเนตตีตอบยิ้มๆ  เธอมั่นใจในฝีมือการแสดงของตัวเองมากเสียยิ่งกว่ารูปร่างหน้าตาที่งดงาม แค่หน้าสวยๆ สมัยนี้หาได้กลาดเกลื่อน  แต่ฝีมือการแสดงระดับเธอนั้นมีสักกี่คนที่จะทัดเทียม  เธอจึงกล้าที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองโดยไม่ต้องคอยเกรงใจบรรดาผู้จัดละคร  มีแต่คนอื่นต้องคอยเอาอกเอาใจเพื่อให้ได้ตัวเธอไปเล่นละครด้วย 

“ครับ” พสุตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  ชเนตตีเป็นดาราที่เขาชื่นชมฝีมือการแสดงของเธอมากคนหนึ่ง


ริวลอบมองพสุกับชเนตตีสนทนากันอย่างสนิทสนมแล้วในอกก็ร้อนวูบวาบด้วยความไม่พอใจ  หวง...เขาหวงพสุ  อยากจะเข้าไปแทรกไปกั้นกลางระหว่างคนทั้งคู่  แต่ก็ทำไม่ได้เพราะมีทั้งนักข่าวและทีมงานคอยเก็บภาพพวกเขาอยู่ตลอดเวลา 


“แล้วน้องริวละคะ  นั่งเงียบเชียว” ชเนตตีหันมาสนทนากับดารานำอีกคน  เด็กหนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อที่เอาแต่นั่งเงียบ  แม้จะเคยเห็นผลงานแสดงของเขามาบ้าง  แต่ชเนตตีไม่คิดว่าตัวจริงริวจะดูดีขนาดนี้  ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนนั้นใสราวกับทารกจนนางเอกสาวถึงกับมองค้างเมื่อได้สบตากับริวครั้งแรก

“ครับ?” ขนตาหนางอนยาวเป็นแผงที่แม้แต่ชเนตตีเองก็อดอิจฉาไม่ได้กะพริบถี่อย่างงุนงง    ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะใจลอยจนไม่ได้ยินว่าเธอถามอะไร

“ตอนแรกได้ข่าวว่าน้องริวจะไม่รับงานละครเหรอคะ”

“ครับ...ผมไม่ถนัดงานแสดง”

“เหรอ...แต่บุคลิกน้องริวเด่นนะ  แล้วละครเรื่องที่แล้วก็เรตติ้งดีมากเลยนี่คะ”

“แต่ถ้าเลือกได้  ผมก็อยากร้องเพลงมากกว่าครับ”


พสุมองผ่านชเนตตีไปที่ริวด้วยความเป็นห่วง  แม้ริวจะยิ้มแย้มทุกครั้งที่มีนักข่าวมาขอสัมภาษณ์และถ่ายรูป  แต่เขาก็จับอาการได้ว่าริวดูเหมือนจะมีเรื่องไม่สบายใจ  เพียงแต่เวลานี้ยังไม่เหมาะที่จะซักถามอะไร  พสุจึงนิ่งเสีย  จนกระทั่งขึ้นรถกลับบ้านมาด้วยกัน


“ริว...มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า?”

“...เปล่าครับ”  ริวตอบหลังจากนิ่งไปนานจนพสุไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มได้ยินที่เขาถามหรือเปล่า

“ไม่อยากรับละครเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอกครับ...ริวแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” ริวตอบแต่ไม่ยอมหันมามองหน้าพสุ  ตั้งสมาธิกับการขับรถแน่วแน่เกินไปจนผิดสังเกต  พสุจ้องมองอากัปกิริยาของเด็กหนุ่มแล้วก็จำต้องหยุดถาม...ในเมื่อเขาเองยังมีเรื่องที่บอกริวไม่ได้  ริวเองก็คงมีเรื่องที่ไม่อยากบอกเขาเหมือนกัน............................


..................................................

ปล.อยากกดบวกให้คนอ่านอะ เค้ากดกันตรงไหนอ่า แงงงงงงงงง หรือเลเวลเราไม่พอ 

[Little Devil]

ไม่ชอบมาม่า..งานจะเข้าอีกแล้วใช่มั๊ย 
ต้องโพสท์ถึง 250 ครั้ง ก่อน
ปุ่มโหวต +- จะปรากฏเอง ใต้รูป display

[SuSaya]

^
^
จิ้มต่ออีกที...ไม่ทันจนได้อ่ะ
..................................
ทำไมรู้สึกว่าสั้นอ่ะ...หรือเราอ่านเพลินจนลืมว่าอ่านไปเยอะแล้ว
อิจฉาเจ๊เนอ่ะได้ประกบทั้งริวทั้งไผ่เลย(ถึงจะแค่ในละครก็เถอะ) อย่างนี้ถ้าถึงเวลาต้องเล่นเลิฟซีนริวกับไผ่จะไม่หึงกันเองหรอเนี่ย

[k00_eng^^]

ก็บอกพี่ไผ่ไปซี๊
ว่าหวงอ่ะ

[nirun4]

เอา เอาเข้าไป เรื่องเก่ายังไม่เคลียจะมีเรื่องอื่นมาแทรกอีกมั้ยเนี่ยพี่ไผ่น้องริว

[maio2000]

เหมือนจะมีปัญหาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย
อย่าเอาผู้หญิงเข้ามาได้ไหม พลีส แค่นี้ก็
ลุ้นแทบตายอยู่แล้ว คิดถึงอลันให้อลันมาเคลียร์ได้ไหมเนี่ย
พี่ไผ่ก็ใจอ่อนสักทีเถอะ สงสารน้อง

[eddiam]

พอเริ่มจะคลี่คลาย ก็ดันมีตัวละครใหม่(ที่ไม่รุ้ว่าร้ายรึป่าว)เพิ่มมาอีกละ  เครียดๆ