หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[Rinoa]

อลันนนนนนนน จัดการด่วนนนน

 

[mahmeow]

อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงอลันจังเลยคะ...T^T
....คุณซุปเปอร์แมนอลัน....คนอ่านรู้ว่างานยุ่งมากมายเลย..
แต่มาหาริวก่อนได้ไหมหงะ...สงสารหนูริวเน้อ...
พี่ไผ่จะหนีอีกแล้ว..กลุ้มใจจริงๆๆๆๆๆ...

[lovevva]

ง่ะ :sad4:นี่ไผ่คิดจะทำอะไรคะ

[Narcissus]

คุณพ่ออลันมาช่วยหนูริวคุยกับพี่ไผ่ทีเถอะ 
โอมขอให้พรุ่งนี้จงลง
ไม่งั้นมันจะรู้สึกอึดอัดนาน

[Piaanie]

เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เช็ดน้ำตาแล้ว...งานนี้มีเจ็บกันอีกแน่ๆ

[MrTeddy]

ท่าทางจะต้องมีมาม่ากันชามใหญ่ซะละมั้ง

[eastwind]

 :angry2:พี่ไผ่ขา คิดน้อยๆหน่อยเถอะค่ะ คนอ่านซัดมาม่าจุกแอ้กกันหมดแล้ว

[-~iK@iZ_KunG~-]

ไม่อยากกินเลยมาม่า
เพิ่งจะต้นเดือนเองนะครับ

[andaseen]

 

[aeecd]

พี่ไผ่จะขอร้องอะไรพี่กรอ่ะ
 

[sukie_moo]

สิ่งที่ไผ่จะทำต่อไป  นอกจากจะรักษารอยยิ้มของริวเอาไว้ไม่ได้ ไผ่จะทำให้น้องเจ็บปวดและกลับไปเป็นคนไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม
แล้วไผ่จะมีความสุขไหมที่ทำสิ่งเหล่านั้นลงไป

[CIndY59]

ตัดไฟแต่ต้นลม..... 

พี่ไผ่อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลสิ ปรึกษาใครก่อนก็ได้....พี่ตะวัน อลัน พี่กร บลาๆๆๆ
อย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรไปเอง

คนที่เสียใจน่ะ มันทั้งริวและพี่ไผ่นะ 


ปล.เราแทบจะเข้าบอร์ดทุกชม.เลย
อยากอ่านมากมาย แทบจะลงแดง  มาต่อไวๆนะค่ะ

[chen]

พี่ไผ่ คงจะไม่คิดย้ายหนีน้องริวไปนะ

[milky way]

พี่ไผ่ ไม่ต้องคิดเยอะอะไรขนาดนั้น
ถามน้องหน่อยได้ไหม ว่าน้องต้องการอะไร
โอ้ย ทำไม พี่เป็นคนดีแบบนี้

[nunamicky]

พี่ไผ่กำลังจะทำอะไร

[cheyp]

พี่ไผ่จะทำอะไรอ่า

อย่าบอกนะว่าจะหนีไป ไม่ยอม

[SuSaya]

ความจริงก็อยากเห็นริวพยายามฆ่าตัวตายอีกซักรอบนะ...เอาให้ไผ่รู้สึกเข็ด ไม่กล้าไปไหนอีกเลย

[NmornS]

พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
สงสารริวไม่ไหวแล้ว 

[Noi]

ยิ่งใกล้ยิ่งชิด ยิ่งคิดจะใกล้ กว่าใครทุกคน
ยิ่งห่วงกังวล คิดถึงทันที ที่เธอลับตา

เพิ่งรู้วันนี้ว่าฉันมีหนึ่งคนล่ำค่า ผ่านเข้ามาให้ฉันได้รักได้รอ

เฝ้าสบในตามองหาความจริงจากใจของเธอ เผื่อว่าจะเจอความหมายดีๆที่ใจฉันรอ

อย่างน้อยสักนิด ให้ฉันมีสิทธิ์จะฝันต่อ แค่นั้นก็พอ ก็พอแล้วสำหรับฉัน

ผิดถูกไม่รู้ รู้เพียงว่าฉันรักเธอ สิ่งเดียวที่หัวใจฉันต้องทำ
ผิดถูกก็รัก แม้ว่าสักวันต้องซ้ำ จะเก็บความทรงจำแสนดีไว้ชั่วชีวิต

เฝ้าสบในตามองหาความจริงจากใจเธอ เผื่อว่าจะจอความหมายดีๆที่ใจฉันรอ

อย่างน้อยสักนิด ให้ฉันมีสิทธิ์จะฝันต่อ แค่นั้นก็พอ ก็พอแล้วสำหรับฉัน

ผิดถูกไม่รู้ รู้เพียงว่าฉันรักเธอ สิ่งเดียวที่หัวใจฉันต้องทำ
ผิดถูกก็รัก แม้ว่าสักวันต้องซ้ำ จะเก็บความทรงจำแสนดีไว้ชั่วชีวิต

ไม่เคยมีใครเหมือนเธอ ต่อไปก็จะไม่มี และนี่คือเหตุผลเดียวที่ฉันรักเธอ

ผิดถูกไม่รู้ รู้เพียงว่าฉันรักเธอ สิ่งเดียวที่หัวใจฉันต้องทำ
ผิดถูกก็รัก แม้ว่าสักวันต้องซ้ำ จะเก็บความทรงจำแสนดีไว้ชั่วชีวิต

ไม่มีใครจะมาพรากเธอไปจากใจฉัน

 

[spring]

มาม่า....อาหร่อยยย



 



*******************

ตอนที่ 88




ริวถูกโทรตามให้เข้าบริษัทแต่เช้า  เด็กหนุ่มจำต้องมาทั้งที่ยังอยากอ้อยอิ่งอยู่บนเตียงกับพสุมากกว่า  เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มฟูฟ่องด้วยความอิ่มเอม  คาดหวัง  แม้พสุยินยอมเพียงให้เขาแตะต้องได้แต่ภายนอก  แต่เด็กหนุ่มก็มั่นใจว่าอีกไม่นานความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพสุจะต้องก้าวหน้าไปมากกว่านี้


“สวัสดีครับพี่กร...”  ริวไหว้ทักทายกรเวชแล้วเหลือบมองรอบๆ ห้องอย่างแปลกใจ  เขานึกว่ากรเวชเรียกคนอื่นๆ ในวงเข้าออฟฟิศด้วยเสียอีก  แต่กลับไม่เจอใครสักคนเดียว

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป  ริวต้องย้ายกลับเข้ามาพักในบริษัทเหมือนเดิมแล้วนะ”  กรเวชบอกหน้าตาเฉย  แล้วทำทีเป็นวุ่นวายอยู่กับตารางงาน 5 หนุ่ม

“เอ๊ะ! ทำไมละครับ?”

“ทำไมอะไร...ก็หมดวันหยุดแล้ว  ก็ต้องกลับเข้ามาพักที่บริษัทสิ” กรเวชตอบแล้วนิ่วหน้าเหมือนริวถามเรื่องไร้สาระ

“แล้วพี่ไผ่ละครับ?” ริวถามแล้วเม้มปากนิ่ง  เด็กหนุ่มจำตารางงานพสุได้แม่นยำ  เท่าที่เห็น  ตารางงานของพสุแน่นเสียจนเขาแทบไม่มีเวลาอยู่กับพสุเลยนอกจากเวลานอน

“เกี่ยวอะไรกันกับริวล่ะ  เอาเป็นว่าพรุ่งนี้รีบเข้ามาแต่เช้าล่ะ  เพราะสายๆ ต้องไปงานแล้ว  ตารางงานพี่ก็ให้ไปแล้ว  คงไม่ได้ไปลืมไว้ที่ไหนหรอกนะ”

“ผมไม่กลับ! ผมจะอยู่กับพี่ไผ่” ริวตวัดเสียงห้วนเข้าใส่  แล้วทำท่าจะเดินหนี  แต่กรเวชวิ่งมาขวางหน้าเขาไว้

“ไม่ได้ริว...ยังไงริวก็ต้องกลับมานอนที่บ้านพักของบริษัท” กรเวชบังคับเสียงแข็งให้รู้ว่าเขาเอาจริง

“แล้วทำไมพี่ไผ่ไม่ต้องกลับมาล่ะ”

“ไผ่น่ะทางบริษัทอนุโลมให้  เพราะเขาเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มา  อีกอย่างเขาก็ต้องวิ่งเต้นจัดการทั้งเรื่องพ่อเรื่องแม่เขาแล้วยังเรื่องอื่นๆ อีก” กรเวชชี้แจงอย่างเป็นต่อเพราะนึกอยู่แล้วว่าริวต้องถามแบบนี้

“ผมจะอยู่ช่วยพี่ไผ่” ริวตอบเสียงเย็นแล้วขยับจะเดินหลบ  แต่กรเวชขยับไปขวางหน้าไว้

“เราจะช่วยได้ยังไง  ในเมื่อไผ่เขาต้องจัดการด้วยตัวเอง”


“ผมไม่กลับ” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเริ่มห้วน  จนกรเวชหน้าตึงที่เห็นริวดื้อกว่าที่คิด

“ไม่ได้นะ  ไม่งั้นริวโดนปรับอานแน่”

“ก็ปรับไปเลย  เท่าไหร่ก็ปรับไปเลย  จะหักเงินค่าตัวให้หมดก็เอาไป” ริวตอบสวนทันทีอย่างไม่ยอมแพ้  ทำเอากรเวชสะอึกไม่รู้จะยกอะไรมาขู่เด็กหนุ่ม  นอกจากใช้เสียงดังเข้าขู่

“ริว! อย่ามางอแงนะ ยังไงริวก็ต้องกลับมานอนที่บริษัท”

“ไม่!  พี่กรบังคับผมไม่ได้  ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น  พี่ไผ่อยู่ที่ไหนผมก็จะอยู่ที่นั่น”

“เอ๊ะ! ริวนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

“ผม    ไม่    กลับ!...อย่าคิดว่าจะบังคับกันได้นะ” ริวตอบเน้นเสียงหนักทีละคำ  ดวงตาเป็นประกายแข็งกร้าวจน กรเวชยังผงะ  ผู้จัดการคนเก่งอึ้งไปด้วยความตกใจ  เขาไม่เคยเห็นริวแบบนี้  สัญชาตญาณบอกเขาให้หุบปาก  ความรู้สึกหนาวยะเยือกตามไขสันหลังทำให้กรเวชหาเสียงตัวเองไม่เจอไปชั่วคราว เปิดโอกาสให้ริวเดินหลีกเขาออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วจนห้ามไม่ทัน  กรเวชยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะก่อนจะรีบต่อสายไปหาพสุ


“ไผ่...”

“ว่าไงครับพี่กร”

“ไม่สำเร็จ  ริวไม่ฟังพี่เลย  ไม่ว่าจะขู่ยังไงก็ไม่ยอมทั้งนั้น...ไผ่...ริวไม่แค่ดื้อนะ  แต่เขา...เขาดูดุดันจนพี่นึกกลัว...ริวน่ากลัวมากเลยนะไผ่  พี่นึกว่าพี่จะหยุดหายใจไปซะแล้ว...” กรเวชบ่นพร้อมกับตบอกตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกขวัญ  เขาไม่ใช่คนขวัญอ่อน  แต่สายตาของริวเมื่อครู่  ทำให้เขารู้สึก ‘กลัว’ ในความเปลี่ยนแปลงของเด็กหนุ่ม

“ขอโทษนะครับพี่กรที่ทำให้ยุ่งยาก...ผมไม่ควรหาเรื่องให้พี่เลย”

“พี่ว่า...เราอาจต้องหาวิธีอื่นแล้วล่ะ  เพราะต่อให้ใช้กำลังจับลากเขากลับ  เขาก็ต้องหาทางกลับไปหาไผ่อีกจนได้นั่นแหละ” กรเวชแนะนำเสียงอ่อน  แม้จะข้องใจที่พสุเป็นฝ่ายอยากให้ริวแยกตัวออกมา  แต่เขาก็ไม่คิดจะถามเหตุผลเพราะไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องระหว่างพสุกับริวมากจนเกินพอดี  ตราบใดที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังอยู่ในภาพที่เหมาะสม  เขาก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรมากกว่านี้

“ไม่เป็นไรครับพี่กร  ผมจะลองคุยกับเขาเอง”

“ไผ่แน่ใจเหรอว่าจะรับมือริวไหว  โมโหสุดขีดออกไปแบบนี้  ไม่รู้จะยอมฟังหรือเปล่า”

“ก็ต้องลองดูก่อนครับ...ขอบคุณมากนะครับพี่กรที่ช่วย  แล้วก็...ขอโทษอีกครั้งนะครับ ที่ทำให้ต้องมาเดือดร้อนเพราะผม”

“ไม่เป็นไรหรอก...พี่เต็มใจช่วย...ยังไงก็พยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบก่อนนะไผ่”

“ครับ”


ริวเม้มปากแน่น  เด็กหนุ่มได้ยินบทสนทนาของกรเวชเต็มสองหู  เขาออกไปแล้วแต่นึกได้ว่าลืมกระเป๋าสะพายไว้  จึงย้อนกลับมา  ไม่คิดว่าจะได้ยินกรเวชคุยกับพสุเข้าพอดี

เรื่องเรียกตัวเขากลับบริษัทไม่ใช่คำสั่งของเขมชาติ  แต่เป็นความต้องการของพสุเอง...ทำไม?  ริวถามตัวเองอย่างขมขื่น  ไม่เข้าใจว่าทำไมพสุถึงอยากผลักไสเขาออกห่างนัก  

เด็กหนุ่มผลุนผลันออกไปขึ้นรถ  ยังไงเขาต้องถามพสุให้รู้เรื่อง...ริวขับรถด้วยความเร็วสูง  ในสมองอื้ออึงด้วยความโกรธและน้อยใจ


เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด  เด็กหนุ่มเบรกเต็มแรงจนรถลื่นไถลเกือบเสียหลักหมุนกลางถนน  ดีที่เขามีสติพอจะประคองรถไว้ได้  มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับปาดหน้าเขาแล้วยังลากเลื้อยนำหน้าอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่างสุดชีวิต  

ริวตบพวงมาลัยเต็มแรงด้วยความโมโห  วูบหนึ่งเขานึกจะขับตามไปบี้มอเตอร์ไซค์คันนั้นให้แหลกเป็นผุยผง  แต่ความคิดนั้นก็ถูกปัดทิ้งจากสมองอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับตอนที่เกิด  ไม่มีประโยชน์ที่จะทำเรื่องโง่เง่าอย่างนั้น  เขายังมีปัญหาคาใจที่ต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน  

เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนพนักแรงๆ  แล้วยกมือขึ้นนวดหัวคิ้วด้วยความหงุดหงิด  อีกมือเอื้อมไปสัมผัสกับเครื่องเล่นเพลงในรถโดยอัตโนมัติ  


“ก่อนเคยเหงา  เคยรู้สึกเหว่ว้า...” เสียงนุ่มๆ  ของพสุที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาก่อนที่ดนตรีจะบรรเลงตามทำให้ริวชะงักแล้วหยุดสูดหายใจลึก  เพลงแรกที่พสุร้องและอัดเสียงไว้ให้เขา  เด็กหนุ่มพกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอ

“...แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ...สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร...โลกใบใหญ่ใบเดิม  กลับไม่เคยต้องเหงาใจ  เมื่อฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้...”


  ริวยกมือขึ้นลูบโทรศัพท์ที่เขาห้อยคออยู่โดยอัตโนมัติ...ตลอดเวลาที่ผ่านมา  พี่ทำให้เขารู้สึกเสมอว่าเขาเป็นคนสำคัญแค่ไหน  พสุไม่เคยมองเขาเป็นคนอื่น ไม่เคยมีท่าทางรำคาญเวลาที่เขาเข้าไปกอดรัดเคลียคลอ  ยิ่งต้องเสียพ่อแม่ไป  พสุก็ยิ่งแสดงออกชัดว่าอยากให้เขาอยู่ด้วยตลอดเวลา  ทุกคืนคนที่เบียดแทรกเข้ามาหา  มาหนุนหมอนใบเดียวกัน  มาดึงเขาไปกอดไว้แน่นๆ  ก็เป็นพสุเริ่มก่อนทั้งนั้น  

แต่หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น  คืนที่เขามีความสุขที่สุดที่พี่ยอมให้เขา ‘กอด’  พสุกลับเปลี่ยนไป  ค่อยๆ ห่างเหิน  เย็นชาและถอยห่างจากเขาไปทุกทีจนเด็กหนุ่มต้องคิดหาวิธีดึงพสุกลับมา  

ทั้งที่เมื่อคืนพสุเป็นคนยอมให้เขากอดและเป็นฝ่ายแตะต้องสัมผัสเขา  ทำให้ริวหลงดีใจว่าพสุใจอ่อน  ยอมรับรักเขาแล้ว  แต่กลับกลายเป็นว่าพสุอยากให้เขาอยู่ห่างๆ ขนาดที่ไม่ยอมให้เขาอยู่ร่วมบ้านด้วยซ้ำ...


‘หรือว่าพี่จะเกลียดเราแล้วจริงๆ’  ริวรู้สึกเหมือนจะร้องไห้เมื่อคิดแบบนี้  แต่พอคิดถึงสายตาอ่อนโยนที่พสุใช้มองเขาเสมอ  แม้แต่เมื่อเช้าก่อนที่เขาจะออกจากบ้านมาสายตานั้นก็ไม่เคยเปลี่ยนไป  พอคิดแบบนี้อาการเจ็บปวดทุรนทุรายในใจก็ค่อยๆ บรรเทาลง  กลับกลายเป็นความสับสนงุนงงอีกครั้ง  


 ริวถอนหายใจยาว  เขาไม่สันทัดกับความรู้สึกของมนุษย์นัก  มนุษย์เพียงคนเดียวที่เขาใกล้ชิดก็คือพสุ  ถ้าเขาต้องการคำตอบเขาต้องถามจากคนที่รู้จักมนุษย์ดีกว่าใครเท่านั้น


“ว่าไง...มีอะไรให้รับใช้ครับเจ้านาย”  น้ำเสียงหยอกเย้าสดใสจากปลายสาย  แปลว่าอลันคงเพิ่งตื่นนอน

“อลัน...พี่ไผ่อยากไล่ฉันออกไปจากชีวิต...ฉันต้องทำไง”  ริวถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  แล้วหยุดฟังทุกคำอธิบายของผู้จัดการที่เก่งที่สุดในโลกสำหรับเขาอย่างตั้งใจ

......................

“ริวไปไหนมา”  พสุถามอย่างร้อนใจ  กรเวชตามเอากระเป๋ามาคืน  แต่ริวกลับยังไม่ถึงบ้านทั้งที่ออกมาก่อนตั้งนานแล้ว  ชายหนุ่มมองหน้าหมองๆ ของน้องด้วยความเป็นห่วง

“...พี่...พี่อยากให้ริวไปให้พ้นเหรอ...พี่ไม่อยากให้ริวอยู่ด้วยอีกแล้วใช่มั๊ย”


พสุผงะ  หน้าขาวซีดด้วยความตกใจ  ชายหนุ่มนิ่งอึ้งพูดไม่ออกไปชั่วคราว


“คะ...คือ..คือพี่...”

“...บ้านนี้ไม่ต้อนรับริวอีกแล้วสินะ...พี่เกลียดริวจริงๆ แล้วใช่มั๊ย?” น้ำเสียงสั่นพร่า  แต่ดวงตาแน่วแน่  ทำให้พสุต้องหลบตาวูบ

“เปล่านะ  พี่ไม่ได้เกลียดริว...แล้วบ้านนี้ก็ยินดีต้อนรับริวตลอดเวลาด้วย”

“แล้วทำไมละครับ?...ทำไมริวต้องไปอยู่ที่อื่น?”  


แต่ละคำถามบาดลึกในหัวใจจนพสุคิดอะไรไม่ออก  ทั้งที่เคยคิดว่าหากริวงอแงไม่ยอมกลับไปอยู่ที่บ้านพักบริษัท  เขาจะใช้คำพูดแบบไหนเกลี้ยกล่อมริว  แต่เอาเข้าจริง สมองกลับว่างเปล่าขาวโพลน  เพราะสายตาตัดพ้อของริวเพียงแค่เห็นใจเขาก็วูบหายด้วยความเจ็บปวด


“เอ่อ...พี่...พี่แค่อยากจะขอเวลา...ขอให้พี่อยู่คนเดียวสักพักจะได้ไหมริว”  

“...ครับ...ถ้าพี่ต้องการอย่างนั้น”

“ริว...คือไม่ใช่ว่าพี่...” พสุพยายามอธิบายอย่างร้อนรน  แต่ริวกลับพูดแซงขึ้นมาก่อนที่เขาจะทันได้พูด

“ไม่ต้องอธิบายหรอกครับ...ถ้าพี่อยากให้ริวไปนอนที่บริษัท  ริวก็จะไป...แต่ริวขออะไรพี่สักอย่างจะได้มั๊ยครับ”

“...ขออะไร...ถ้าพี่ให้ได้  พี่จะให้ทุกอย่าง”

“ริวขอมาที่นี่ทุกวัน...ได้มั๊ยครับ  ขอแค่มาที่นี่  มาใช้เวลาด้วยกันเหมือนแต่ก่อน  มาแต่งเพลง  มากินข้าวกับพี่...ถ้าวันไหนที่พี่ติดงานต้องกินข้าวข้างนอกก็ไม่เป็นไร...ริวขอแค่เห็นหน้าพี่สักนิดเดียว  แล้วริวก็จะกลับ...ริวขอแค่นี้...พี่ให้ริวได้มั๊ย” น้ำเสียงเศร้าสร้อย แววตาเว้าวอน ตัดพ้อ  ทำให้พสุรู้สึกเหมือนลำคอตีบตัน  กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ

“ได้สิ”

“งั้นริวจะกลับไปนอนที่บริษัทตั้งแต่คืนนี้เลย...แต่ริวขออยู่กับพี่จนกว่าจะหมดเวลาที่พี่ให้อยู่...ริวสัญญาว่าจะไม่ดื้อขอนอนที่นี่...ขอแค่ได้อยู่กับพี่  เท่าที่พี่จะให้เวลาริวได้...แค่นั้น” ท่าทางเงื่องหงอย  เหมือนเด็กโดนทิ้งบาดความรู้สึกจนพสุเป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง

“ริว...” พสุเป็นฝ่ายดึงตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอด  เขาพูดอะไรไม่ออก  จุกแน่นในอกด้วยความรู้สึกเกลียดตัวเองจนแทบร้องไห้ออกมา  ทำไมเขาถึงโหดร้ายกับน้องได้ขนาดนี้  ริวไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด  สิ่งเดียวที่ริวผิดก็คือ  ผิดที่เลือกรักเขา

“พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษนะ” พสุพูดได้แค่คำขอโทษ  ไม่อาจอธิบายอะไรได้มากกว่านั้น  แต่ริวกลับยอมเข้าใจเขาง่ายๆ  เด็กหนุ่มกอดตอบแล้วโยกตัวไปมาเบาๆ  เหมือนพยายามจะปลอบโยนเขา

“อย่าขอโทษเลยครับ  พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด...พี่ต้องการเวลาอยู่คนเดียวบ้าง...ริวเข้าใจ...แต่จะไม่ให้ริวเห็นหน้าพี่เลย ริวทนไม่ได้”


น้ำเสียงละห้อยหา ทำให้พสุตัวสั่น  อยากตะโกนออกไปดังๆ ว่าเขาเองก็แทบทนไม่ไหวอยู่แล้วที่ต้องให้ริวไป  แต่ทำได้เพียงแค่คิด...

“ครับ...พี่เข้าใจ...พี่...”

“...ริวรักพี่นะ...รักพี่ที่สุดในโลก...พี่มีริวเสมอนะครับ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  พี่มีริวนะ”

“พี่รู้  พี่ขอโทษนะริว ขอโทษ” พสุยังกอดริวอยู่นาน  จนน้ำตาเหือดแห้งไปหมด  ชายหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธเมื่อริวจูบเขาเบาๆ ก่อนจะผละออกไปนั่งที่เปียโน  เสียงทุ้มนุ่มที่ไปกับเสียงเปียโนทำให้พสุสะอึกนิ่ง ในความหมายของเพลง


Take me to your heart ในแบบฉบับของริวถูกแปลงเนื้อหลายท่อนเพื่อให้เหมาะกับเขา  เด็กหนุ่มจ้องมองพสุตลอดเวลาด้วยสายตาเปี่ยมด้วยความรัก  แต่ก็แฝงรอยเจ็บปวดจนพสุต้องเป็นฝ่ายหลบตาจนจบเพลง.......

เพียงประโยคแรกของเพลงใหม่ ก็เรียกให้พสุต้องเงยหน้าขึ้นสบตากับริว  สิ่งที่เขาเห็นคือสายตาแห่งความรักและเทิดทูน  นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่ควรได้รับเลยสักนิด  

….Alone in the dark but now…
….You've come along…

น้ำเสียงทุ้ม..พร่า...เบา เหมือนจะยืนยันว่าเด็กหนุ่มว้าเหว่แค่ไหน  ทำให้พสุไม่กล้าสบตาริวอีกต่อไป จึงเลือกจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น  แต่ริวกลับหยุดเล่นเปียโน  แล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งตรงหน้า  แล้วประคองใบหน้าของพสุให้หันกลับมาหา..


“It can't be wrong…When it feels so right…” เด็กหนุ่มแนบหน้าผากลงบนหน้าผากของพสุ  แต่ดวงตากลับจ้องเขม็งทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้


“Cause You...” ริวเน้นประโยคนี้อย่างจงใจ  แล้วเว้นระยะหายใจไปชั่วขณะก่อนจะร้องประโยคสุดท้าย  ทอดยาวอ้อยอิ่ง  สั่นสะเทือนหัวใจคนฟังให้ไหววูบ  เจ็บหนึบราวกับถูกบีบเค้นด้วยน้ำเสียงของเด็กหนุ่ม


“...ถ้าไม่มีพี่  โลกนี้ก็มืดสนิทสำหรับริวนะครับ”


พสุพยักหน้าแล้วทิ้งหน้าผากลงบนไหล่ของริว...เขาแพ้แล้ว...แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น...ชายหนุ่มขยับปากจะบอกยกเลิกเรื่องให้ริวออกไปอยู่ที่อื่น  แต่เด็กหนุ่มกลับเป็นฝ่ายผละออกห่าง


“ริวจะไปเก็บเสื้อผ้า...พี่ไม่ต้องช่วยนะ...ริวจะได้สมมุติว่าตัวเองกำลังหนีเที่ยว  ไม่ใช่เพราะต้องไปนอนที่อื่น”  ริวทำเสียงสนุก  และฝืนยิ้มให้เขาด้วยใบหน้าจืดเจื่อน

“...ริว...พี่....”  พสุขยับจะค้านแต่ก็กดลิ้นตัวเองไว้ทัน  ชายหนุ่มมองตามร่างสูงที่เดินหายไปในห้องนอน  ครู่หนึ่งริวก็กลับออกมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก

“พรุ่งนี้ริวจะกลับมาหาพี่แต่เช้าได้มั๊ยครับ...เราไปกินต้มเลือดหมูเจ้านั้นกันนะ”

“...ครับ...พี่จะพาไป” พสุพูดไม่ทันจบ ริวก็ถลันเข้ามากอดซุกหน้ากับไหล่เขาแน่น

“งั้น...ริวไปแล้วครับ  พรุ่งนี้จะรีบมา...ริวรักพี่นะ”  เด็กหนุ่มกระซิบบอกแล้วผละออกจากอ้อมแขนของพสุ หันหลังเดินดุ่ม ออกไปอย่างรวดเร็ว


พสุตัวสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเสียงสตาร์ทรถ  พร่ำบอกตัวเองว่านี่คือหนทางที่ดีที่สุดแล้วสำหรับริว  


“นี่ดีที่สุดแล้ว...อย่าใจอ่อน...อย่าฉุดน้องลงต่ำเพราะแกนะไผ่”  ชายหนุ่มกอดอกแน่นท่องประโยคนั้นดังๆ ซ้ำไปซ้ำมา  ไม่อย่างนั้นเขาคงออกไปห้ามไม่ให้ริวไปอย่างแน่นอน...เสียงรถห่างออกไปจนเหลือเพียงความเงียบ...เสียงแมลงกลางคืนเริ่มกรีดปีกเมื่อพสุทิ้งตัวลงนอนบนพรมกลางห้อง  หยิบเจ้าตุ๊กตาทวิตตี้สีเหลืองแปร๋นที่ริวชอบหนุนมันนอนกลิ้งเกลือกกับพื้นเวลาแต่งเพลงมากอด  ซุกหน้าไปกับผ้านิ่มเพื่อให้หยาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอซึมหายไปในนั้น  ไม่ไหลออกมาประจานให้ต้องอดสูใจไปมากกว่านี้.........................

ริวขับรถออกจากบ้านมาได้ไม่ไกลก็หยุด  เด็กหนุ่มเปิดประตูออกไปยืนมองหลังคาบ้านที่โผล่พ้นยอดไม้มาเพียงเล็กน้อย  แล้วเม้มปากแน่น  ดวงตาฉ่ำรื้นด้วยหยาดน้ำ  แต่แววตาวาววับเป็นประกายเด็ดเดี่ยว  ริวยืนมองบ้านนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก็ถอนใจยาวก่อนจะกลับขึ้นรถแล้วขับไปที่บริษัท

สีหน้ากรเวชเหมือนเจอผีเมื่อจู่ๆ ก็เห็นริวเลี้ยวรถเข้าไปในโรงจอดรถ  พนักงานที่ดูแลบ้านพัก  วิ่งออกมาช่วยริวขนของ  แต่เด็กหนุ่มมีสัมภาระเพียงโน้ตบุ๊ค 1 ตัวและเป้ใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเท่านั้น  จึงปฏิเสธความช่วยเหลือ  แล้วหิ้วของเข้าบ้านเอง


“ทำไม...เอ่อ...เออ...พอดีเขากำลังทำความสะอาดห้องริวอยู่  เดี๋ยวค่อยขึ้นไปละกันนะ” กรเวชบอกอึกอักเพราะยังไม่หายงงที่เห็นริว  ทั้งที่แน่ใจว่ายังไงซะริวคงไม่ยอมย้ายกลับมาอยู่บ้านพักง่ายๆ

“ห้องพี่ไผ่ทำหรือยังครับ”

“ทำแล้ว  ตอนนี้กำลังทำห้องของริว”

“ไม่เป็นไรครับ  ผมนอนห้องพี่ไผ่”

“เอ่อ...ก็นะ  แล้วแต่ละกัน  พี่ไผ่เขาจะว่าเรามั๊ยล่ะ”

“ไม่ว่าครับ  เคยขอไว้แล้ว”

“อืมๆ  งั้นก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ...พรุ่งนี้มีงานเช้าใช่มั๊ย  เห็นพี่เผ่าบอกจะเข้ามาคุยเรื่องเพลงพิเศษ”

“ครับ”

“แล้วพี่เผ่านัดไว้กี่โมง  พี่จะได้ให้พี่จันเขาไปปลุก” กรเวชอดห่วงไมได้  เพราะปกติ  พสุจะรับหน้าที่ดูแลริวโดยปริยายอยู่แล้ว  พอริวต้องแยกอยู่คนละที่กับพสุแบบนี้  กรเวชจึงต้องเอาใจใส่เด็กหนุ่มมากกว่าเดิม

“พี่เผ่านัดไว้ 10 โมงครับ  แต่ไม่ต้องไปปลุกหรอกครับ”

“เอางั้นนะ...แต่อย่าลืมนะว่าตอน บ่ายสามมีร้องเพลงงานเปิดตัวสินค้า”

“ครับ”

“งั้นพี่ไม่กวนแล้ว  ไปพักเถอะ”  กรเวชรีบออกปาก  เพราะสังเกตเห็นอาการถามคำตอบคำของริวก็พอจะรู้ว่าเด็กหนุ่มไม่อยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะคุยกับใคร

“ครับ”


ริวเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วชะงักเมื่อได้กลิ่นสเปรย์ปรับอากาศกลิ่นคุ้นจมูก เด็กหนุ่มวางกระเป๋าโน้ตบุ๊คลงบนโต๊ะทำงานของพสุ  แล้วโยนเป้ลงบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวตามไปนอนมองเพดานนิ่งๆ  นึกย้อนไปถึงตอนที่โทรหาอลัน...


‘นายต้องเปิดโอกาสให้พสุได้คิดบ้าง  ยิ่งนายรุกเร้าเขามาก  พสุจะยิ่งปฏิเสธนาย  นายก็รู้ว่าพสุไม่ใช่เกย์  มันยากที่จะให้ผู้ชายยอมรับว่ามีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน...แต่ถ้าพสุยังยอมให้นายอยู่ใกล้ทั้งๆที่เคยมีอะไรๆกันมาแล้ว  ก็แปลว่าเขาเองก็ต้องมีใจให้นาย  ไม่งั้นเขาคงซัดนายน่วมไปตั้งแต่ตอนที่รู้สึกตัวแล้ว’

‘แล้วจะให้ฉันทำไง?’

‘นายต้องยอมถอย  ถ้าพสุอยากให้นายกลับไปนอนที่บ้านของบริษัทนายก็ต้องไป’

‘ไม่! ฉันทนไม่ได้หรอกถ้าต้องอยู่ห่างพี่ไผ่’

‘นายอาจจะทรมานใจบ้างที่ต้องแยกกันอยู่กับพสุ  แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่พสุรู้ใจตัวเอง  เขาก็จะยอมให้นายกลับเข้าไปในชีวิตอีกครั้ง  หรือนายจะดันทุรังอยู่ต่อ  กดดันให้พสุกังวล  เครียด  กลัว  จนกลายเป็นความเกลียดก็เลือกเอานะ’

‘ทำไมฉันต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย’

‘นี่คือรสชาติของการรอคอยยังไงล่ะ  เชื่อฉันเถอะ มันอาจจะขมขื่น  แต่ผลของมันหวานชื่น  คุ้มค่าแก่การอดทนแน่นอน  นายก็รู้ว่าฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้นายเสมอ’


ริวถอนใจเฮือกยาว  แล้วผุดลุกขึ้น  เด็กหนุ่มชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นปลาตะเพียนสาน  ตั๊กแตนสานที่เขาตั้งไว้บนชั้นมุมห้อง  เด็กหนุ่มลุกไปหยิบมาดูแล้วไล้นิ้วไปบนตัวปลาตะเพียนสีน้ำตาลแห้งที่ยังคงรูปสวยเหมือนตอนได้มาใหม่ๆ  เพียงแต่สีสันเท่านั้นที่เปลี่ยนไป...


‘แม่ครับ  ริวเคยรับปากแม่ไว้แล้วว่าริวจะดูแลพี่ไผ่  ริวจะทำให้ดีที่สุดครับแม่  ริวจะไม่ยอมให้พี่ไผ่ต้องเสียใจอีกแล้ว  ริวสัญญา’


ริวหยิบโทรศัพท์ที่ห้อยคอออกมาแล้วกำไว้แน่น  ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจไม่โทรหาพสุ  เขาควรให้เวลาพสุบ้าง  อย่างที่ อลันแนะนำ  เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า  เพื่อลงไปว่ายน้ำที่สระหน้าบ้าน  ไม่ต้องเกรงสายตาใครเพราะเกือบ 2 ทุ่มแล้ว  อีกสักครู่พี่จันก็จะกลับบ้าน  เหลือเพียงเขาอยู่คนเดียวในบ้านเงียบเหงาหลังนี้

แต่ขณะที่เดินลงมาถึงชานพักบันได  ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์  พี่จันวิ่งออกจากครัวมารับสาย


“คุณไผ่เหรอคะ...ค่ะ...พี่สบายดีค่ะ...ค่ะ...คุณริวมาถึงสักพักแล้วค่ะ...ตอนนี้อยู่ข้างบนค่ะ  เดี๋ยวพี่เอาโทรศัพท์ขึ้นไปให้นะคะ...อ้าว ไม่ต้องเหรอคะ...ค่ะ...ได้ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะปลุกให้ค่ะ...สวัสดีค่ะ”


ริวยืนหลบมุมบันไดเงียบๆ  จนพี่จันกลับเข้าไปในครัวถึงเดินลงไปชั้นล่าง  เด็กหนุ่มหยุดยืนมองโทรศัพท์นิ่ง  รอยยิ้มจางๆแต้มที่มุมปากบาง...ถึงจะไม่ได้คุยกับพสุ  แต่เด็กหนุ่มก็ใจชื้นที่รู้ว่าพสุห่วงเขาจนต้องโทรมาถามพี่จัน...ถ้าพสุห่วงเขาแบบนี้  โอกาสที่เขาจะได้กลับไปหาพสุอีกครั้งก็ไม่น่าจะนานอย่างที่คิด

………………………………………….

[punchnaja]

พี่ไผ่อ่ะ ไม่ยอมเปิดใจคุยกันสักที หงุดหงิดๆๆๆๆ-*-

ทำริวเสียใจอีกแหงมๆ

ปล.กรี๊ดดดดดด ตอนใหม่มาแล้ว จิ้มๆ

อ๊ายยยยยยย อลันเหมือนคิวปิดเลยอ่ะ ขอคู่น่ารักๆให้อลันด้วยเท้อออออออ

[pattybluet]

เราก้อจะอดทนไปพร้อมๆกับริวด้วย   
ริวสู้!!!! คนอ่านสู้ !!!!

[n2]

พี่ไผ่ใจแข็งจัง

[maio2000]

เห็นไม สุดท้ายก็ต้องให้อลันจัดการ
โฮ  อยากให้ถึงตอนหวานๆแล้วอ่ะ
อึดอันกับบรรยากาศดาร์กมากๆ

[kenshinkenchu]

น่าเอ็นดูจัง ชอบที่ริวบอกว่าจะไดคิดว่าริวหนีเที่ยว 

[Noi]

มาม่าหมดไปหลายลังแล้วนะ
เมื่อไหรจะหวานซักที

ผิดถูกที่ฉันทำทำลงไป สายตาใครยังไง
ฉันไม่มอง ไม่เห็น ไม่รับรู้อะไร

รู้เพียงว่าทำเพราะรัก ทำเพราะเธอที่รักก็พอ
เธอคือรักแท้คือใจดวงเดียวที่รอ ไม่อาจยอมเสียเธอไป
แม้รู้ว่าทำเพราะรัก สิ่งที่ทำจะร้ายหรือผิดแค่ไหน
ฉันอยู่โดยขาดรักไม่ได้ ให้ทำผิดเท่าไร ฉันคงต้องยอม

[PEENAT1972]

อลัน ผู้จัดการสาระพัดประโยชน์จริงๆ
รอตอนต่อไป
อ่านแล้วบีบคั้นหัวใจดีจริงๆ

[SweetSmile]

ตอนนี้สงสารน้องริวจัง
พี่ไผ่อ่ะจริง ๆ ก็รักน้องริวใช่ม๊า
ทำไมไม่ยอมรับความจริงซักที
ดูสิเลยเจ็บกันไปหมดเลย

แต่แยกกันอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
พี่ไผ่จะได้รู้ใจตัวเองและยอมรับความจริงซักที
ว่าการที่ไม่มีน้องริวอยู่ข้าง ๆ จะเหงาแค่ไหน

ทึ่งอลันมาก ๆ เป็นที่ปรึกษาที่ดีจริง ๆ
ปรึกษาได้ทุกเรื่องเลยนะ

[mumumama55]

  อดทนไว้เจ้าริว เดี๋ยวก็ดีเอง 

 

[อิสระ]

อลันสมกับเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ของริวจริงๆ
สงสารริวแต่ก็เห็นใจพี่ไผ่
อยากให้ยอมรับหัวใจตัวเองเร็วๆ
ขออย่าให้มีอะไรโผล่มาขัดเป็นตัวแปรอีกนะ
ไผ่ยิ่งคิดมากอยู่
ถ้ามีมือที่สามสี่ห้าเข้ามาเกี่ยวด้วยอีก
 
ขนาดเราแค่อ่านยังคิดไปสารพัดแล้ว
แล้วไผ่จะขนาดไหนเนี่ย
 
อืดท้องไปหมดแล้ว ซดม่าม่ามาหลายมื้อ
ขออลันมาเป็นอีโนหน่อยได้มั้ยไรเตอร์