หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[samsoon@doll]

อุ๊ย พี่เคนจะถูกกด หุหุ

[konmaidee]

รออยู่ หลายวันแล้วครับ อยากอ่านต่อไวๆเยอะๆ จัง อิอิ   

[Noi]

 

[samsoon@doll]

แอบแวะมาดูอีกที หุหุ

[JJHJJH]

พี่ติ๊ก/พี่เคนจะกดเดนนิสโอต่างหาก
(จะไหวไหมฮืออออ)

[konmaidee]

 :fire:มาคอยทุกวัน  อิอิอื

[spring]

ว๊ายย มาแย้วววว


ป้าไรท์เตอร์คระ พี่เคนโดนป๋าเดนนิสกดอิชั้นรับไม่ได้  


แต่ถ้าครูกุ๊กโดนคุณประจักษ์กดก็โออยู่ววว  



**************

ตอนที่ 59




พสุหันไปเร่งแท็กซี่ให้ขับเร็วๆ  ซึ่งคนขับเองพอเห็นอาการริวแปลกๆ  ก็รีบเหยียบคันเร่งแทบมิด  เพราะไม่อยากให้ริวมาคายของเก่าบนรถเขาเช่นกัน  โชคดีที่ผับกับบริษัทอยู่ไม่ไกลกันนัก  พอรถชะลอตรงป้อมยามรักษาการณ์  พสุยื่นบัตรผ่านออกไปแล้วชี้ให้ดูว่าพวกเขามีคนป่วยมาด้วยจำเป็นต้องให้แท็กซี่เข้าไปส่งข้างใน  ยามรักษาการณ์จึงปล่อยให้ผ่านเข้าไปโดยดี

พอรถจอดพสุก็ประคองริวลงจากรถ  เด็กหนุ่มกอดรัดพสุแน่นจนแทบเดินไม่ได้เพราะตอนนี้ไม่มีตะวันช่วยประคองอีกด้านแล้ว  กว่าพสุจะพาริวไปถึงห้องได้  ก็ทุลักทุเลแทบแย่  แต่พอถึงเตียงริวกลับไม่ยอมปล่อยพสุ  เด็กหนุ่มกอดแน่นจนล้มกลิ้งไปด้วยกัน  พสุต้องพยายามเรียกอยู่หลายครั้งเพื่อให้ริวได้สติ


“ริว...ริว...ถึงบ้านแล้ว  ปล่อยพี่ได้แล้ว”

“พี่...ริวร้อน  ร้อนมากเลย”  ริวตอบเสียงพร่าแล้วไถใบหน้าไปบนอกและไหล่ของพสุ  ขณะที่วงแขนก็กอดรัดพสุแน่นจนเจ็บ  พสุจำต้องอยู่นิ่งๆ เพื่อให้ริวสงบลงบ้าง  แต่เด็กหนุ่มยิ่งทุรนทุราย  ริวตัวสั่นเหงื่อเปียกโชกไปทั้งแผ่นหลังขณะที่กล้ามเนื้อเกร็งเขม็งทั้งตัว

“ริวช่วยตัวเองสิ  จะได้หายทรมาน” พสุบอกอย่างกระดากนิดๆ  แต่ก็น่าจะดีกว่าปล่อยไว้แบบนี้

“ช่วย...?”ริวมองเขาตาลอย  สีหน้างุนงง  เหมือนเขาพูดภาษาที่ฟังไม่เข้าใจ  ทำให้พสุต้องพูดย้ำอีกครั้ง

“ก็...ก็ทำ masturbate ไง”

“ริวไม่รู้  ริวร้อน...ร้อนจังเลยพี่...อึดอัด...”  เด็กหนุ่มพลิกหน้ากระสับกระส่าย ใบหน้าแดงก่ำด้วยความทรมาน

“ริวไม่เคยช่วยตัวเองเลยเหรอ?” พสุถามด้วยความงุนงง  จริงอยู่ว่าริวดูไร้เดียงสามาก แต่ริวโตมาในสังคมอเมริกันไม่น่าจะไม่รู้อะไรเลยขนาดนี้  เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบ  ได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วเบียดซุกเข้ามาหาพสุอีก


ชายหนุ่มปวดหัวหนึบ  เขาจะช่วยริวยังไงดี  เด็กหนุ่มโดนยาไปขนาดนี้แต่กลับไร้เดียงสาขนาดไม่เคยช่วยตัวเอง  แม้จะเคยได้ยินมาว่าน้ำเย็นๆ จะช่วยให้อาการดีขึ้น  แต่พสุก็ไม่กล้าใช้น้ำเย็นกับริวในอุณหภูมิติดลบขนาดนี้แน่ๆ


“ริว...พี่จะช่วยให้ริวหายนะ  ริวปล่อยพี่ก่อน”

“...ครับ...”  ริวกระซิบตอบเสียงแผ่ว  แต่ยอมคลายอ้อมแขนออก  เหมือนเด็กหนุ่มยังพอรับรู้แต่ควบคุมสติตัวเองไม่ได้  


พอหลุดจากอ้อมแขนริวได้พสุก็รีบวิ่งเข้าไปเปิดน้ำใส่อ่าง  ก่อนจะออกมาเปิดเครื่องทำความร้อน  แต่เมื่อไปถึงเตียงก็พบว่าริวกำลังพยายามถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก  เด็กหนุ่มกระชากเสื้อออกแรงจนกระดุมสเวตเตอร์ขาดกระเด็น  พสุรีบเข้าไปประคองเด็กหนุ่มลุกขึ้น  แต่ริวก็ยังคงดึงเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมด  ผิวขาวกลายเป็นสีแดงจัดไปทั้งตัว   กล้ามเนื้อต้นแขน  อก และ หน้าท้อง เกร็งจนขึ้นเป็นมัดชัดเจน เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด  ขดตัวงอเข้าหากันด้วยความทรมานขณะที่พสุพยายามประคองริวลุกขึ้นอีกครั้ง


“ลุกไหวไหมริว...ริว...”

“พี่ช่วยด้วย” ริวเพ้อแล้วกอดพสุแน่น  ชายหนุ่มประคองริวลุกขึ้นได้สำเร็จก็ค่อยๆดึงแกมลากเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำจนได้

“ริวลงไปในอ่าง น้ำจะช่วยให้ริวดีขึ้น”  พสุบอกหอบๆ  ริวตัวโตกว่าเขามากจริงๆ  เด็กหนุ่มยอมลงไปในอ่างน้ำตามที่พสุสั่ง  น้ำอุ่นๆ ในอ่างช่วยให้ความทรมานลดลง  แต่ก็เพียงครู่เดียวอาการร้อนรุ่มทุรนทุรายก็กลับมาอีก  ผิวหนังเห่อร้อนไวต่อสัมผัส  จนไม่ว่าจะแตะที่ไหนก็แสบร้อนไปหมด  ริวดิ้นทุรนทุรายจนจมวูบลงไปในอ่าง  


พสุตกใจรีบตามลงไปช้อนตัวเด็กหนุ่มขึ้นมา  จนตัวเขาเองก็เปียกโชกไปทั้งตัว  ริวสำลักน้ำจนไอโขลกแล้วกอดเขาไว้แน่นอีกครั้ง  เด็กหนุ่มลืมตาแดงก่ำขึ้นมามองพสุด้วยสายตาวิงวอนแกมตกใจกลัวทำให้พสุใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร  ชายหนุ่มตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อนในชีวิต  พสุดึงเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นแล้วประคองออกจากอ่างน้ำ  เขาไม่แน่ใจว่าถ้าอยู่ในน้ำจะประคองริวไว้ไม่ให้จมน้ำลงไปอีกได้หรือเปล่าจึงพาริวกลับมาที่เตียงแทน  ชายหนุ่มวางร่างเปียกโชกไว้บนเตียงแล้วไปล็อคประตูกันไม่ให้ใครเข้ามา  ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเปียกๆ ของตัวเองออก  แล้วสวมเสื้อคลุมไว้ลวกๆ  เพราะต้องรีบกลับไปดูริว  เด็กหนุ่มขดร่างเปลือยเปล่าเป็นวงกลมเหมือนทารก  มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนบิดแน่นจนแทบขาดคามือด้วยความทรมาน  เสียงหอบหายใจแรงจนพสุกลัวว่าริวจะช็อกเพราะหายใจไม่ทัน


“ริว...เป็นไงบ้าง” พสุถามพลางลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าแผ่วเบา

“พี่ช่วยด้วย...ริวไม่ไหวแล้ว...ช่วย...” เด็กหนุ่มผวาเข้ามากอดพสุไว้จนชายหนุ่มหงายหลังลงไปบนที่นอน  มีร่างเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มทาบทับ  พสุลูบไล้ไปบนกล้ามเนื้อเกร็งแข็งของเด็กหนุ่มเพื่อปลอบประโลม  ริวตัวสั่นแต่วงแขนที่กอดรัดเขาก็แน่นยิ่งกว่าเดิม  


พสุรู้สึกแปลกๆ  ทั้งเขินทั้งกระดาก แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาต้องช่วยให้ริวหายทรมานให้ได้  ชายหนุ่มค่อยๆ ดันตัวริวให้นอนตะแคงไปด้านข้างเพื่อที่เขาจะได้แตะต้องริวได้สะดวก  พสุลูบมือไปบนสะโพกและต้นขา  รู้สึกได้ถึงอาการเกร็งตัวของกล้ามเนื้อและลมหายใจที่รินรดอยู่บนต้นคอเขาก็สะดุดเป็นห้วง  เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือเขาสัมผัสส่วนร้อนจัด  มือที่กอดรัดอยู่บนแผ่นหลังพสุบีบแน่นจนเจ็บทุกครั้งที่เขาขยับมือ  เพียงสัมผัสไม่นานริวก็เกร็งไปทั้งตัว  คงเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้เด็กหนุ่มพร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อม


“...พี่...อือ...”  ริวซุกหน้ามาบนต้นคอของพสุ  เด็กหนุ่มหอบหายใจแรง จนชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจเต้นระรัวของริว  เด็กหนุ่มเกร็งเขม็งขึ้นทั้งตัว  ก่อนหยาดอุ่นร้อนจัดจะพรั่งพรมลงบนมือของพสุ  เด็กหนุ่มเกร็งตัวนิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่งก็ทิ้งตัวอ่อนยวบลงบนที่นอน  เสียงหายใจหอบกระเส่า  กล้ามเนื้อแขนและแผ่นหลังยังสั่นระริก

“ขอโทษครับ...ขอโทษ...” ริวกระซิบบอกเสียงพร่า  หยาดน้ำอุ่นๆ เปียกมาถึงซอกคอทำให้พสุต้องลูบหลังแข็งเกร็งของริวเบาๆ เพื่อปลอบประโลม

“ไม่เป็นไรริว ช่างมัน  ปล่อยมันไปนะ  มันเป็นแค่ฤทธิ์ยาเท่านั้นเอง  ไม่ต้องร้องไห้”


ขณะเดียวกันส่วนที่เขาสัมผัสอยู่ยังคงร้อนจัดและเขม็งตึงทั้งที่เพิ่งปลดปล่อยไปหมาดๆ  คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้ริวยังมีความต้องการอยู่  เด็กหนุ่มนอนนิ่งๆ อยู่ครู่เดียวลมหายใจก็เริ่มกระชั้นและขยับตัวเข้ามาเสียดสีกับพสุ  แม้จะรู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาแต่พสุก็อดกระดากไม่ได้  ชายหนุ่มขยับจะลุกขึ้นเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถ  แต่เป็นจังหวะเดียวกับที่ริวขยับวงแขนกอดรัดแน่นกว่าเดิม ทำให้เขาถลำเข้าไปในอ้อมแขนของริว  เด็กหนุ่มซุกหน้ามาแนบกับใบหน้าของเขา  ปากและจมูกร้อนๆเบียดไถลไปกับแก้มและริมฝีปากของเขาอย่างไม่ตั้งใจ  

พสุตัวชา  เขารู้ว่าริวทำไปเพราะฤทธิ์ยา  แต่ความรู้สึกหวามๆ อุ่นๆ ที่พลุ่งขึ้นมาในอกมันคืออะไรชายหนุ่มก็ตอบไม่ได้  แต่ที่แน่ๆ เขาตกใจกับความรู้สึกนั้นจนต้องผลักริวออก  เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง จ้องมองเขาด้วยสายตางุนงงในทีแรกก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียใจ  


“พี่ไม่ได้ตั้งใจริว  พี่ตกใจ” พสุบอกเสียงพร่า  ริวพยักหน้ารับแล้วพลิกหันหลังให้  เด็กหนุ่มขดตัวเป็นวงเหมือนเดิมแล้วกอดตัวเองไว้แน่น  เล็บตัดสั้นจิกเข้าไปในต้นแขนของตัวเองเพื่อระงับความพลุ่งพล่านไว้


พสุมองอย่างลังเล  ใจหนึ่งก็เป็นห่วงริว  อีกใจก็ชังความรู้สึกประหลาดของตัวเอง  แต่ความเป็นห่วงก็มีชัยชนะจนได้  ชายหนุ่มช้อนตัวริวกลับเข้ามากอด  เด็กหนุ่มผวาเข้ามาซุกหน้ากับไหล่พสุอ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดรอบเอวเขาแน่น


“พี่ครับ...พี่อย่าเกลียดริว...ริวขอโทษ...ฮืก!”

“ชู่ววววว...พี่ไม่ได้เกลียดริวนะครับ  ไม่ต้องร้องไห้นะ...เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป  พี่จะช่วยให้ริวหายทรมาน...”

“พี่...ริวเป็นอีกแล้ว...มัน...” ริวครางเสียงสั่นกอดรัดพสุแน่นกว่าเดิม


พสุปล่อยให้เด็กหนุ่มเบียดเสียดร่างกายเข้าหา จนรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่สัมผัสกัน  ชายหนุ่มใจหายวาบเมื่อพบว่าเสื้อคลุมของเขาแหวกออกไปจนร่างเปลือยเปล่าของเขากับริวแนบกันสนิท  ผิวอุ่นร้อนจัดพาให้เขาร้อนไปด้วย  เสียงลมหายใจหอบกระเส่าดังอยู่ข้างหู  ขณะที่ขาของริวแทรกเข้ามาระหว่างขาของพสุ  ผิวร้อนจัดเสียดสีจนสัมผัสได้ทุกอณูเนื้อของกันและกัน  ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปก่อนหน้านี้ทำให้เลือดในกายพสุระอุร้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว  ชายหนุ่มพยายามข่มกลั้นไว้  แต่ร่างกายกลับทรยศ  ถึงไม่เห็นพสุก็รู้ว่าตนเอง “รู้สึก” ไปกับสัมผัสร้อนๆ นี่แค่ไหน


“พี่...พี่ไผ่ครับ...พี่” เสียงริวกระซิบข้างหูหอบๆ  พสุสะดุ้งเมื่อปากนิ่มๆ เบียดไถลมาบนแก้มและปากของเขาอีกครั้ง  ริวพยายามจะจูบเขาทั้งๆ ที่จูบไม่เป็น  เด็กหนุ่มฝากรอยปากเปะปะไปตามแก้มและซอกคอของพสุ  ชายหนุ่มพยายามจะห้าม  แต่ปากนิ่มๆนั่นเลื่อนมาปิดปากเขาเสียก่อน  ริวเบียดปากลงมาบนปากของพสุ  แล้วจรดแช่ไว้จนชายหนุ่มรู้สึกถึงความอุ่นร้อนของลมหายใจ  เด็กหนุ่มแนบประกบชิดเหมือนทำอะไรไม่ถูกแต่ไม่ยอมถอยออกไป  แม้พสุจะพยายามเบนหน้าหนีแต่ปากบางๆก็ตามติดพัวพันไม่เลิก  สัมผัสเปะปะไร้เดียงสาทำให้ความผิดชอบชั่วดีในสมองของพสุปลิวหาย  


ชายหนุ่มไม่แค่เลิกเบี่ยงหน้าหนีแต่กลับหันมาประกบปากบางไว้แนบแน่น  และไม่แค่บดปากรับปากของเด็กหนุ่ม  แต่พสุยังสอดลิ้นเข้าไปทักทายในโพรงปากร้อนผ่าวของริวด้วย  กลิ่นเหล้าจางๆ ในปากนุ่มหวานเพราะความไม่เดียงสากระตุ้นให้พสุมัวเมาไปกับการชิมรสแปลกใหม่  เด็กหนุ่มตัวแข็งค้าง  แล้วสั่นสะท้านทุกครั้งที่พสุพลิกลิ้นเข้ากอดเกี่ยว  ขณะที่มือของเขาขยับลูบไล้เร่งเร้าจนริวผวาเข้ากอดเขาไว้แน่น  

พสุไม่เคยมีเซ็กซ์กับผู้ชาย  แต่ระหว่างเขากับริวมันเป็นเหมือนสัญชาตญาณมากกว่าว่าเขาควรทำยังไงให้ริวไปถึงจุดหมาย  เด็กหนุ่มผวาเยือกสูดลมหายใจจากปากของพสุเฮือกใหญ่  ขณะที่ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง  เสียงครางในลำคอของริวสะเทือนมาถึงพสุจนเขาสะดุ้ง  ชายหนุ่มใจหายวาบรีบปล่อยปากนุ่มที่บวมเจ่อเป็นอิสระ


“พี่จ๋า ริวรักพี่...ริวรักพี่นะ”  ริวกระซิบคำรักกระท่อนกระแทนด้วยแรงหอบหายใจ  เด็กหนุ่มขยับเข้ามาจูบแก้มพสุแล้วซุกหน้าไว้ที่ซอกคอเขา  เสียงหอบหายใจแรงจนตัวโยน  ค่อยๆ ลดระดับลงช้าๆ  ไม่นานก็อยู่ในสภาวะปกติ  


แม้เวลาจะผ่านไปครู่ใหญ่ๆ  แต่พสุก็ยังนอนลืมตานิ่งอยู่ในท่าเดิม  ชายหนุ่มกำลังตกใจกับความไร้สติของตัวเอง



นี่เขาทำอะไรลงไป  เขาจูบริว...แน่นอนว่าการใช้มือช่วยริวนับเป็นเรื่องจำเป็นในสถานการณ์แบบนี้  แต่การที่เขาจูบริวมันคนละเรื่องกัน  เขาจูบผู้ชายด้วยกัน  แถมคนๆ นั้นยังเป็นคนที่เขาคิดเสมอว่ารักเด็กหนุ่มเหมือนน้องแท้ๆ  แต่เขากลับจูบริว  ไม่ใช่การกอดหรือหอมด้วยความเอ็นดู  แต่เป็นการจูบแลกลิ้นด้วยอารมณ์พิศวาส!

พสุค่อยๆ พลิกตัวริว  ลงจากเตียงนอนแล้วรวบเสื้อคลุมมาสวมให้เรียบร้อยก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำ  ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำออกมาเช็ดเนื้อตัวริวจนสะอาด  แล้วสวมเสื้อคลุมตัวใหม่ให้ริวก่อนจะกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง  


“บ้าที่สุด!  แกเป็นบ้าหรือไงวะไผ่  ทุเรศจริงๆ  แกจูบผู้ชายเนี่ยนะ!” พสุตะคอกตัวเองในกระจกแล้วพุ่งตัวเข้าไปใต้ฝักบัว  เปิดน้ำล้างคราบไคลของริวบนเนื้อตัวเขา  เอวและแขนของเขามีแต่รอยเขียวช้ำ  คงเพราะริวกอดรัดเขาแน่นจนทิ้งรอยไว้  ชายหนุ่มมองสำรวจร่องรอยไปทั่วก่อนจะเหลือบมองความอัปยศของตัวเองแล้วสบถลั่น  ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเกิดอารมณ์กับริว  


พสุพยายามตั้งสติ  ตอกย้ำกับตนเองว่าเพราะเหล้าส่วนหนึ่ง  อีกส่วนหนึ่งคงเกิดจากการสัมผัสเสียดสีกันระหว่างที่เขาช่วยริว ผู้ชายแค่แตะต้องนิดหน่อยก็เกิดอารมณ์ง่ายๆ แล้ว  พสุพยายามไม่คิดหาเหตุผลว่าแล้วทำไมเขาต้องมาเกิดอารมณ์เอากับริวด้วย ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่ากำลังช่วยริวให้หายจากฤทธิ์ยาแท้ๆ ความรีบร้อนจนกลายเป็นลนลานทำให้พสุปิดประตูห้องน้ำไม่สนิท  ชายหนุ่มไม่รู้ว่าคนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้วนั้นนอนลืมตาฟังทุกคำพูดของเขาเต็มสองหู  ริวเม้มปากแน่นน้ำตาไหลด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ  เมื่อพี่รับไม่ได้ที่จูบเขา  เขาก็จะลืมเรื่องนี้ให้หมด  จะไม่ให้พี่รู้ว่าเขาจดจำอะไรได้แล้วทุกสิ่งทุกอย่างจะได้กลับไปเหมือนเดิม  พี่ก็จะยังยอมให้เขากอดและกอดเขาอย่างสนิทใจเหมือนเดิม  เด็กหนุ่มนอนนิ่งจนได้ยินเสียงเปิดประตูริวก็หลับตาลงแล้วผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอเหมือนเขาหลับสนิท

พสุมองที่นอนที่มีคราบเปรอะเปื้อนไม่มากนักแล้วถอนใจเฮือก  คงเพราะคราบเลอะเทอะส่วนใหญ่อยู่ที่ตัวเขาและเสื้อคลุมก็เลยทิ้งร่องรอยไว้บนที่นอนไม่มากอย่างที่คิด  ชายหนุ่มกระดากเกินกว่าที่จะให้ริวไปนอนเตียงเดียวกับเขาเหมือนเมื่อคืน  จึงทำเพียงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ริว  ก่อนที่เขาจะหันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน

ชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จก็อดกลับมานั่งมองหน้าริวไม่ได้  ความรู้สึกแปลกๆ ถาโถมเข้ามาจนพสุต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่  ได้แต่ภาวนาให้ฤทธิ์ยาทำให้ริวจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้  แม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ริวบอกรักเขา  เพราะเด็กหนุ่มชอบพูดว่ารักเขาเสมอเวลาที่มีความสุข  แต่คำรักในวันนี้กลับทำให้หัวใจเขาสะท้านสะเทือนอย่างบอกไม่ถูก  ยังดีที่ริวไร้เดียงสาจนทำอะไรไม่เป็นนอกจากกอดเขาเอาไว้แน่นๆ  ถ้าหากริวเคยมีเซ็กซ์มาบ้าง  พสุคิดว่าเขาคงช่วยอะไรเด็กหนุ่มลำบาก  เผลอๆ อาจต้องหาผู้หญิงมาให้ริวแทน  ซึ่งก็น่าจะทำให้เขาลำบากใจน้อยกว่านี้


เสียงเคาะประตูทำให้พสุได้สติ  ชายหนุ่มรีบวิ่งไปเปิดประตูให้  ตะวันก็แทรกตัวเข้ามาทันที  พอตะวันถอดเสื้อโค้ตออกพสุก็ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นรอยถลอกเป็นแนวบริเวณหน้าอกของตะวัน และกระดุมเสื้อที่ขาดแล่งของเชิ้ตตัวใน  ตะวันก้มมองตัวเองแล้วสบถเบาๆ  ก่อนจะถอดเสื้อที่กลายสภาพเป็นผ้าขี้ริ้วโยนลงตะกร้า


“บ้าชิบ รู้อย่างนี้ไม่ช่วยก็ดี  นายชินกีนี่ยังกับหมาบ้า  ฟัดมาได้เสื้อผ้าขาดหมด”

“เอ่อ...ตกลงว่าชินกี...”

“โดนเหมือนริวแหละ  แต่คงแรงกว่ามาก...ริวหลับแล้วใช่มั๊ย” ตะวันถามแล้วชะโงกไปดู  เห็นริวขดตัวหลับเงียบก็ถอนใจอย่างโล่งอก  เขาคิดว่าริวคงโดนยาไม่แรงเท่าชินกี  ถึงหลับไปง่ายๆ  เพราะชินกีนั้นอาละวาดจนจับแทบไม่อยู่

“อืมหลับแล้ว...แล้ว นายจัดการกับชินกียังไง” พสุถามอย่างกระดาก  แต่ก็อยากรู้ว่าตะวันรับมือกับคนที่ทั้งเมาเหล้าแล้วยังโดนยาขนาดนั้นได้ยังไง

“ก็พอมาฟัดฉันมากๆ  ฉันก็น็อคโครมเข้าให้ สลบเหมือด  แล้วก็จับมัดไว้  คิดว่าคงฟื้นตอนเช้าโน่นแหละ”

“อ้าว! แล้วตอนเช้าใครจะแก้มัดให้เขา”

“ก็สั่งแม่บ้านที่คอนโดเขาไว้แล้วว่าตอนเช้าให้เข้าไปปลุกด้วย...ก็คงแก้มัดกันเองแหละมั้ง” ตะวันตอบอย่างไม่ใส่ใจ  แล้วคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป  พสุเหลือบมองริวอีกครั้ง  แล้วถามตัวเองว่าทำไมเขาไม่ทำอย่างตะวัน  แล้วชายหนุ่มก็ให้คำตอบตัวเองได้ทันทีว่าเพราะริวตัวโตกว่าเขา  การจะน็อคเด็กหนุ่มได้ในหมัดเดียวคงไม่ใช่เรื่องง่าย  และอีกอย่าง  เขาไม่เคยคิดว่าจะใจแข็งพอจะทำให้น้องเจ็บได้

................................

[N.T.❁]

สงสารน้องริว ><

[akihito]

^
^
^
^
จิ้มพี่ไผ่

พี่ไผ่ใจรายอ่าาาาาหนูริวเสียใจเลยดูดิ
มาต่อด่วนนนนนน

ปล.ชอบตอนนี้อ่ะ
ปล2.ดูไม่ออกอยู่ดีว่าใครเมะใครเคะ

[@StaR@]

อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ริวน่าสงสารที่สุดเลยทรมานน่าดู
ดีที่พี่ไผ่ช่วยอย่างน้่อยก็พี่ไผ่ทำ
เพราะริวทำไม่เป็น แต่พี่ไผ่ก็ทำริวเสียใจน่ะ
พี่ตะวันก็โดนหนักเหมือนกันน่ะ
ดูสิทำเอาหน้าอกกับเสื้อขาดเลย
การจัดการของตะวันเด็ดขาดจริงๆ
 

[PEENAT1972]

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง คริๆ

[bellity]

พี่ไผ่ใจร้าย 

กดริวหรือให้ริวกด(ริว;ผมทำไม่เป็น) กดหมดเรื่องไปแล้ว...(ล้อเล่น)

เริ่มหวั่นไหวและไหวหวั่นกันแล้วตอนนี้ สงสารหนูริวมากเลย 

[Anonymus]

ป้าไรท์เตอร์คระ พี่เคนโดนป๋าเดนนิสกดอิชั้นรับไม่ได้  

แต่ถ้าครูกุ๊กโดนคุณประจักษ์กดก็โออยู่ววว   

แล้วทำไมไม่คิดว่าเป็นคุณประจักษ์  โดนเดนนิสกดมั่งอ่ะตัวเอง  

[boylove_yj]

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


อีกนิดเท่านั้น

อีกนิด ที่พสุ จะเสร็จริว

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ตามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม


เชียร์ตะวันกับชินกีเหมือนกันนะเนี่ย

ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สมหวังๆกันทุกคนน้าาาาาาาาา

[A-J.seiya*]

อ่อยยยยยยยยยยยยย
พี่ไผ่อย่าโทษตัวเองซี่ ... น้องได้ยินเลยอ่ะ
โฮๆๆๆ น้องคงคิดว่าพี่ไผ่รังเกียจมาก
ฮืออออ น่องริวไม่เป็นไรนะ คราวหน้าเอาใหม่ (???)
พี่ตะวันเจ๋งชะมัดเลย ฮ่าๆๆ ซัดซะน็อกเลยจ้ะ
^^
หวั่นไหวกันต่อไปนะ เราชอบบบบ

[n2]

พี่ไผ่เริ่มมีใจกับริวแล้ว

[EunJin]

สงสารริวอ่าาาาาาาาา อย่างว่าแหละ...
พี่ไผ่เค้ายังแมนอยู่นี่นะ ;_________;
เอาใจช่วยริวๆๆๆ

[Acacha]

เข้ามาอ่านครั้งแรก ใช้เวลาในออฟฟิศเกือบทั้งวัน (เืพื่ออู้งานมาอ่านนิยาย 555+)
ริวใสซื่อน่ารักมากมาย 

[hahn]

ริวน่าสงสารอ่ะ พี่ไผ่มาสับสนอะไรเอาตอนนี้นะ

[Little Devil]

สงสารทั้งคู่.... ไม่อยากคิดวันต่อไป
เคืองไผ่มากกว่า ไม่ระวังความคิด คำพูด น้องริวเสียใจเลย

[boylove_yj]

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

นะๆ

ไรท์เตอร์ที่น่ารัก

หมวยอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

แงงงงงงง

จะเอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[ordkrub]

ไม่เอา....กลิ่นมาม่ามาแล้ว

[Piaanie]

ว๊าาา นึกว่าจะเรียบร้อยกันซะแล้ว แค่เฉี่ยวๆ ให้รู้สึกเองอ่า โหยๆ

[Pumpkin]

พี่ตะวันเจ๋งมาก น่าจะซัดแรงๆเอาแบบให้สุดๆไปเลย

[samsoon@doll]

ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

สงสารริวอ่ะไม่น่าได้ยินที่พี่ไผ่พูดเลย ฮื่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

[treerat002]

 

หื่น...ไม่ออก 

เห็นแววมาม่ามารำไร 

สงสารหนูริว 

รอต่อไปค่ะ...

ต้มมาม่ารอ...

[aphanite]

อ๊ายยยยยยย

จิตใจนู๋ริวบอบช้ำอีกแล้ววววว

ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ

ชอบขนมหวาน ฮื้อ ๆๆๆ 

[indy❣zaka]

ไอด้อนท์นีด มาม่า าาาาาาาาาาาาาา
อิ่มแล้วค่ะ ไม่ต้องต้มมาม่าเผื่อนะคะ 

[myall]

น้องริวได้ยินเลยอ่ะไผ่ ริวเสียใจนะเนี่ย
ไม่อยากคิดว่าจะมาม่ารึเปล่า
แต่ขอหวานๆนะคะ

[mook0007]

ตะวันแมนสุดๆเลย ถึงขนาดน็อคเลยโหดนะคะ
แต่คู่ริว ไผ่นี่ใครเมะอ่ะ 
ไผ่ก็มีประสบการณ์ในขณะที่ริว ไม่เค๊ยไม่เคย
แต่ริวตัวโตกว่าเห็นถ้าเทียบกันที่รูปร่าง

ตอนแรกนึกว่าจะต้องมีฉาก  ซะอีก ก็มีตั้ง 2 คู่นี่นาถ้าปิ๋ว 1 ก็ยังเหลืออีก 1
แต่ผิดคาด เป็นคนดีกันจัง สุภาพบุรุษที่สุดในโลก 
ไผ่ตอนนี้เริ่มรู้ใจตัวเองแล้วนะว่าคิดยังไงกับริวถึงจะยังรับไม่ได้ก็เถอะแต่ไม่น่าพูดให้ริวได้ยินเลยอ่ะ