หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[theblink]

สวัสดีค่ะ

สมัครไว้นานแล้วแต่เพิ่งจะมีเวลาอ่านเรื่องนี้เนี่ยแหละ (จริงๆก็คือ  เอาแต่ทำงาน 55)
อยากบอกว่าอ่านครั้งแรกก็ถูกใจแล้วค่ะ เลยอ่านยาวรวดเดียวจนถึงตี4 เลย  - -;;   
ถ้าไม่ได้อ่านเรื่องนี้ต้องเสียใจแน่ๆเพราะสนุกโคตรๆ !!
แอบกรี๊ดกร้าดนิดนึงตรงคาแร็คเตอร์น้องริวในเรื่องให้ความรู้สึกเหมือน L เดทโน้ตหน่อยๆเลยค่ะ  (แถม L มีชื่อเล่นว่า 'ริว' ซากิด้วย 55)  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอาจจะเป็นที่ริวเป็น อัจฉริยะ  รวย แล้วก็ใสซื่อเหมือน L ด้วยล่ะมั้ง   อารมณ์และบรรยากาศของน้องนี่แหละแบบว่าใช่เลย   พี่ชอบแอลเดทโน้ตมากๆ  ดังนั้นอย่างกับตกหลุมรัก 2 รอบเลยแน่ะ //v//
ประทับใจน้องริวมากเป็นพิเศษเป็นลำเอียงเห็นๆ 55

พี่คิดมาตั้งแต่อ่านตอนที่หนึ่งแล้วว่าน้องริวนี่ 'เมะ' แหงๆ  แบบว่าใช่เลย !! 
บุคลิกของน้องเป็นคนใสซื่อ น่ารัก นอบน้อม ใครๆก็เอ็นดู (โดยเฉพาะป้าแก่คนนี้) เลยอยากจะเห็นมุมดาร์กของน้องบ้างจัง  เพราะน้องน่าจะมีความเด็ดขาด เย็นชา และเจ้าเลห์บ้างละนะจากธุรกิจที่เคยทำ   โถ่  ไม่งั้นจะเป็นเสือในแวดวงการเงินได้ยังไงล่ะเนอะ !! 

สุดท้ายแล้วอยากบอกว่าเหมือนเนื้อเรื่องจะดำเนินไปแบบเรื่อยๆ  พสุและริว จะใกล้ชิดกันมากขึ้น  รักกันมากขั้นไปแบบเีนียนๆ  แต่ก็ยังไม่เห็นฝั่งเท่าไรนัก  พี่เองก็อยากเห็นการพัฒนาของหนูและพสุเลยอดเสียดายหน่อยๆไม่ได้ 55+  ถึงอย่างนั้นตอนนี้พี่เห็นการพัฒนาน้องริวขึ้นมาบ้างแล้ว (เป็นหนุ่มแล้วซิเรา~) จะเชียร์น้องต่อไป  คิดว่าไม่ช้าก็เร็วน้องริวจะเป็นผู้ชายเต็มตัว (พูดอะไรออกไป!) แต่คงความน่ารักไว้  ให้พสุรู้ใจตัวเอง  แล้วก็เป็นแฟนกันซะเล้ย !  <<รวบรัดซะงั้น 55

ปล. ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่เขียนเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านกัน  จะเข้ามาดูทุกวันเลย ! >< เป็นกำลังใจให้ค่ะ  สู้ๆ
ปลล. เกรสันคุงมีแต่ชะนีเข้ามา = = ชิ้วๆ

[PEENAT1972]

^
^
^
+1 แวะมาจิ้มไข่ 555

[indy❣zaka]

แวะมารอน้องริว
 
มาต่อเร็วๆนะคะ คิดถึงค่าาาา!!!! 

 :กอด1:คนแต่ง&คนโพสต์

[samsoon@doll]

มะไหร่พี่ไผ่จะเสร็จน้องริวเสียที 5555555555 แต่จากที่ริวไปเห็นตัวเองคงไม่อยากทำแบบนิกกี้เอง

[cheyp]

ริว ไร้เดียงสาซะจริง

พวกเจ๊ๆนี่ก็นะ ทำไมพยายามเข้ามาหาริวซะเหลือเกิน

คนที่รักก็ไม่รู้ตัวซะที

พี่ไผ่นี่ล่ะก็ สายตาน้องก็บอกอยู่ว่า รัก รัก รัก

ทำไมไม่เห็นอ่าาาาาา
 

[chayanit]

แวะมารอน้องริว
   
มาต่อเร็วๆนะคะ คิดถึงค่า

มาต่อเลยเร้ว 

[akike]

เขี่ยชะนีทิ้งไปจ้า  น้องริวสู้ๆๆ

สนใจพี่ไผ่คนเดียวพอ  ชะนีนางไหนอย่าได้แคร์

น้องริวคงเปงเมะช่ายม่ะ  หุ่นฟิสซะไม่เคะแล้วล่ะ

คิสมีโกอินเตอร์จะมีไหมน๊า

[samsoon@doll]

37  37  37  37

สุ้ๆ สู้ๆ  สู้ๆ


ริว  ริว  ริว


ไผ่  ไผ่  ไผ่



555+บร้าไปแล้วเรา

[chayanit]

แวะมารอน้องริว
   
มาต่อเร็วๆนะคะ คิดถึงค่า

คิดถึงค่า

[Noi]

แวะมารอพี่ไผ่กับน้องริวค่ะ

มาอัพไวไวนะค่ะคิดถึง

ปล เอาพวกชะนีไปปล่อยป่าที่เถอะค่ะ

ปลล  อยากให้พี่ไผ่กับน้องริวรักกันไวไว   แค่สงสัยว่าใครเป็นเมะ  ใครเป็นเคะ   

[spring]

แวะมารอพี่ไผ่กับน้องริวค่ะ

มาอัพไวไวนะค่ะคิดถึง

ปล เอาพวกชะนีไปปล่อยป่าที่เถอะค่ะ

ปลล  อยากให้พี่ไผ่กับน้องริวรักกันไวไว   แค่สงสัยว่าใครเป็นเมะ  ใครเป็นเคะ   

มาถึงตอนนี้ เค้าว่าริวเมะนะ


เอ๊ะ


หรือจะเคะ


อืมมม


ตอนหน้า อาจจะมีผีอำอีกก็ได้นะ คริ๊ๆ

[akera]

มาต่อเถอะนะ ใจจะขาดแล้ว คิดถึงพี่ไผ่ กับน้องริว

[spring]

ตอนที่ 37




ริวรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว  เด็กหนุ่มขยับจะลุกขึ้นแต่กลับขยับตัวไม่ได้  เพราะมีใครบางคนนั่งทับอยู่บนหน้าท้องของเขา  ร่างเปลือยขาวโพลนแม้ในความมืดสลัว  ริวรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก  เสียววูบวาบไปหมดทั้งช่องท้อง 


“ริว...อา...ริว”  เสียงครางเบาๆนั้นคุ้นหูเหลือเกิน  ริวเผลอจ้องมองใบหน้าที่มีผมยาวปิดไว้  จู่ๆ ร่างนั้นก็ก้มหน้าลงมาหา  ใบหน้าแดงซ่าน ดวงตาปรือปรอย  แบบเดียวกับไวยากรณ์ไม่มีผิดนั้น  แต่...เป็นใบหน้าของพสุ! 

“พี่ไผ่!” ริวตะโกนสุดเสียงจนสะดุ้งตื่น  เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่งเนื้อตัวสั่นสะท้าน  แอร์ที่เปิดไว้เย็นจัดไม่ได้ช่วยเขาได้เหมือนเคย

“ริว...เป็นอะไร...ฝันร้ายเหรอ?” พสุถามพลางลูบหลังแข็งเกร็งของเด็กหนุ่มเบามือ  เขาตื่นตั้งแต่ริวนอนกระสับกระส่ายมาสักพักแล้ว  ชายหนุ่มรอดูอาการด้วยความเป็นห่วง  กลัวว่าริวจะกลับไปฝันร้ายอีก  หลังจากไม่มีอาการมาหลายเดือน

“ริว...ริวไม่...”  ริวผวาเยือก  ใบหน้าแดงซ่านของพสุในความฝันยังติดตา  พอมืออุ่นมาลูบหลังให้  เขาก็ขนลุกซู่  ร้อนวาบไปหมดทั้งตัว  เด็กหนุ่มโดดลงจากเตียง  วิ่งไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเผ่นเข้าห้องน้ำ 

“ริว! ริวเป็นอะไรหรือเปล่า...ตอบพี่หน่อยริว” พสุตามไปตบประตูห้องน้ำถามด้วยความเป็นห่วง  ยิ่งเห็นอาการลุกลี้ลุกลนแปลกประหลาดของริวก็ยิ่งไม่สบายใจ

“ริวไม่เป็นไร...ริวร้อน  อยากอาบน้ำเฉยๆ ครับ” 

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ” น้ำเสียงร้อนรนจนแทบเป็นละล่ำละลักของริวฟังยังไงก็ผิดปกติชัดๆ  แต่พสุก็ยังไม่เร่งรัดให้เด็กหนุ่มเสียขวัญไปมากกว่านี้

“ครับ...พี่นอนเถอะ”


ริวก้มลงดูตัวเองแล้วหน้าแดงซ่านด้วยความอาย  นี่เป็นครั้งแรกที่เขาปัสสาวะรดที่นอน  ยังดีที่กางเกงตัวนี้เนื้อผ้าหนาทำให้ไม่เปียกลงไปถึงที่นอน  แต่เป้าเปียกแฉะอย่างน่าอาย แถมยังมีกลิ่นแปลกๆ  ริวรีบถอดเสื้อผ้าออกแล้วอาบน้ำขัดเนื้อตัวจนแทบถลอก  จู่ๆ ภาพในความฝันก็กลับมาอีก  ทุกสิ่งทุกอย่างดูลางเลือนไปหมด ยกเว้นใบหน้าแดงซ่านตาปรือปรอยของพสุ  ที่ทำให้ริวต้องเปิดน้ำแรงๆ รดหัวเพื่อให้หายอาการร้อนวูบวาบ  นึกโมโหตัวเองที่เอาพสุไปเกี่ยวข้องกับภาพประหลาดๆแบบนั้น


“เป็นไงบ้าง...แล้วทำไมสระผมกลางดึก  เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” 


ริวเกือบสะดุ้งเมื่อเปิดประตูออกมาเจอพสุยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เด็กหนุ่มเผลอกำปมผ้าขนหนูแน่น  ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความขัดเขิน  กลัวว่าพสุจะรู้ว่าเขาต้องรีบมาอาบน้ำเพราะปัสสาวะรดที่นอน 

พอเห็นหัวเขาเปียกพสุก็เดินไปในห้องแต่งตัวคว้าผ้าขนหนูกลับมาเช็ดผมให้ 


“ก้มมาหน่อยสิ  พี่เช็ดไม่ถนัด”


ริวก้มตัวลงเพื่อให้พสุเช็ดผมได้ถนัด  ใบหน้าของพสุอยู่ใกล้มากจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น  พาใจริวโลดแรง  เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก  ความรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวกลับมาอีกครั้ง


 “ผมเกือบแห้งแล้ว  แต่แต่งตัวให้อุ่นๆ หน่อยแล้วกัน  เดี๋ยวจะไม่สบายไป” พสุเตือนแล้วไปหยิบชุดนอนชุดใหม่มายัดใส่มือให้ริวเพราะเห็นเด็กหนุ่มยังยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม

“ครับ” ริวรับคำเสียงเบา แต่ยังไม่กล้าหันไปสบตาพี่แม้แต่นิดเดียว


พอแต่งตัวเสร็จริวก็กลับเข้าไปในห้องนอน  พร้อมๆกับที่พสุเปิดประตูเข้ามา  ในมือมีแก้วโอวัลตินส่งกลิ่นหอมมาแต่ไกล


“ดื่มซะ  จะได้หลับสบาย”  พสุส่งแก้วโอวัลตินอุ่นๆ ให้  แล้วจับปลายผมของริวเบาๆ เพื่อดูว่าผมแห้งแล้วหรือยัง

“ขอบคุณครับ” ริวยกมือไหว้แล้วรับไปดื่มรวดเดียวหมด  โอวัลตินเพิ่งชงใหม่ๆ คงร้อนลวกลิ้นถ้าพสุไม่เติมน้ำแข็งมาเล็กน้อยเพื่อให้คลายความร้อนเพราะรู้ดีว่าริวกินอาหารร้อนจัดไม่ค่อยได้


พสุกลับขึ้นไปบนเตียง  แต่คว้าหนังสือมาอ่านเพราะตาสว่างแล้ว  ริวตามขึ้นไปซุกหน้ากับตักของพสุ  รู้สึกสบายกับมือนุ่มๆ ที่ลูบหัวลูบหลังให้เขาเบาๆ  ทำให้ริวนึกถึงเจ้าจัมโบ้  สุนัขของอัลเบิร์ต  มันคงรู้สึกดีแบบนี้เหมือนกันเวลาที่เจ้าของลูบหัวมัน  เพียงแต่มันไม่มีโอกาสได้กอดตอบเจ้าของเหมือนอย่างที่ริวได้กอดตอบพี่  ริวกระชับวงแขนที่โอบรอบเอวพสุแน่นกว่าเดิม  สุขจนล้นหัวใจทำให้ความรู้สึกอึดอัดแปลกๆ หายไปหมด................................................................




“เป็นอะไรไป จ้องหน้าพี่มาตั้งนานแล้วนะ”  พสุอดถามไม่ได้เพราะรู้สึกว่าวันนี้ริวจ้องหน้าเขามาตลอดตั้งแต่ตอนตื่นนอนแล้ว  พอทักเด็กหนุ่มก็หลบตาวูบ  ท่าทางมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด  เพียงแต่พสุไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุ

“เปล่าครับ”  ริวปฏิเสธแล้วรีบตักข้าวต้มเข้าปาก  เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอจ้องพสุอยู่นาน  ทั้งที่เขาคิดว่าแค่แอบมองเดี๋ยวเดียวเท่านั้น...ทั้งที่เห็นหน้ากันทุกวัน  แต่ริวรู้สึกว่าพสุนั้นดูดีจนหน้าทึ่ง  ปลายจมูกโด่งจนแหลมนั้น  ดูสวยไม่ขัดตา  ยิ่งรับกับปากอิ่มเต็มยิ่งทำให้น่ามอง  โดยเฉพาะเวลายิ้ม  พสุยิ้มได้อ่อนโยนและอบอุ่นจนหัวใจแทบละลายทุกครั้ง...

“ไหนบอกเปล่าไง...แล้วนี่จะจ้องพี่ทำไมนักหนาฮะ”


ริวกระพริบตาถี่ๆ  ก่อนจะก้มหน้างุด  เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอไปจ้องหน้าพี่อีกแล้ว  เด็กหนุ่มพยายามจะตีหน้านิ่ง ทั้งที่พยายามกัดปากไว้แล้ว  แต่มุมปากก็ยังคอยจะยกขึ้นสูงราวกับควบคุมไม่ได้


“ยิ้มอารายยยยยย” พสุลากเสียงยาวแล้วเอื้อมมือมาดึงแก้มยุ้ยยืดออกไป

“โอ๊ยพี่ เจ็บน๊า...” ริวตะครุบมือพสุไว้  แต่ไม่ดึงออก  ปล่อยให้พสุดึงแก้มเล่น

“ก็เราแอบขำอะไร  จ้องหน้าแล้วก็แอบยิ้มอยู่คนเดียวแบบนี้  บอกมาเลยนะ” พสุเปลี่ยนจากดึงแก้มนุ่มๆ มาเป็นจับใบหน้าริวไม่ให้หลบตาอีก  รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่พุ่งพรวดขึ้นของผิวใต้ฝ่ามือ  และแก้มขาวๆ ก็ซับสีแดงระเรื่ออย่างรวดเร็ว

“เปล่านะครับ  ริวไม่ได้ขำพี่สักหน่อย” ริวแก้ตัวแต่ดวงตาหรุบต่ำไม่ยอมสบตาด้วย

“แล้วยิ้มอะไร” พสุถามแล้วลูบปลายนิ้วที่รอยแดงบนแก้มที่ถูกเขาดึงเมื่อครู่  แต่เมื่อเห็นว่าไม่ถึงกับช้ำก็ปล่อยมือ

“ริว...ริวก็ภูมิใจที่มีพี่ชายหน้าตาดี  แค่นั้นเอง”

“อย่ามากะล่อน  ตั้งแต่สนิทกับไวย์นี่ชักกะล่อนใหญ่แล้วนะเรา”

“ริวเปล่า” ริวกลั้นยิ้มจนแก้มบุ๋ม  ดวงตาโตเป็นประกายวิบวับ


เสียงริงโทนมือถือของพสุดังขึ้นเสียก่อน  พสุชี้หน้าริวเป็นเชิงคาดโทษยิ้มๆ  ก่อนจะกดรับสาย


“สวัสดีครับพี่กร...ครับ...ได้ครับ”

“พี่กรว่าไงครับ” ริวถามทันที่เห็นพสุวางสาย   

“พี่กรเขาให้ริวขับรถไวย์ไปให้ที่โรงละครเลย  แล้วก็สั่งให้เราไปเร็วขึ้นอีกชั่วโมง  เพราะวันนี้เป็นรอบสุดท้าย คาดว่าสื่อจะไปกันมากไม่แพ้รอบแรก”

“ริวไม่รู้ทางนะพี่”

“ไม่เป็นไร  ขับตามพี่ไปละกัน เดี๋ยวเราออกกันเร็วหน่อย  จะได้ไม่ต้องรีบ  อีกอย่าง...พี่ขี้เกียจไปรถติดอยู่แถวหน้าโรงละครด้วย”


วันนี้นอกจากพสุจะเลือกเสื้อผ้าให้ริวใส่เหมือนเคย  ยังช่วยเซตผมให้ด้วย  เพราะต้องออกไปเจอกับสื่อมวลชนจึงจำเป็นต้องให้ดูดีหัวจรดเท้า

เมื่อพสุกับริวไปถึงโรงละครนั้น ยังมีคนมาเพียงประปราย  หลายคนที่จำพสุกับริวได้  ก็เพียงโบกไม้โบกมือให้ไม่กล้าเข้าไปขอลายเซ็น  คงเพราะเห็นพสุกับริวหอบดอกไม้มาช่อใหญ่  ทางเจ้าหน้าที่พอเห็นพสุก็เปิดทางให้เขาเข้าไปหลังเวทีได้โดยไม่ต้องใช้บัตรสต๊าฟ


“ไงตะวัน”  พสุทักก่อน  ส่วนริวเพียงแต่เดินตามเข้าไปยกมือไหว้แล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ตะวัน  แต่พสุดึงแขนไว้

“เดี๋ยวๆ  ดอกไม้ต้องให้ตอนแสดงเสร็จแล้วนะริว”

“ให้ตรงนี้ไม่ได้เหรอครับ”

“ให้หน้าเวทีเหมาะกว่า  ขืนมาให้ตรงนี้พี่กรรู้มีหวังบ่นเราตาย”

“ไงริว...เดินแบบเมื่อวานเป็นไงบ้าง” ตะวันหันมาถามริวยิ้มๆ เด็กหนุ่มนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วความรู้สึกแปลกๆ ก็พลุ่งวาบขึ้นมาจนใบหน้าร้อนผ่าว

“ก็...เอ่อ...ดีครับ” ริวอึกอักแล้วหน้าแดง  ก้มหน้างุดๆ  จนตะวันกับพสุเหลือบไปสบตากันอย่างแปลกใจ

“ตื่นเต้นไหม?”  ตะวันยังถามต่อ  แต่จับตาดูปฏิกิริยาของริวอย่างตั้งใจ

“ตื่นเต้นมากครับ  ตอนแรกสั่นจนเกือบเดินไม่ได้...พี่ตะวันละครับ เล่นละครเวทีตื่นเต้นมั๊ย”

“ก็ตื่นเต้นนะ...แล้วละครเวทีมันมีความสดในตัว  ไม่ว่าจะเล่นกี่รอบก็เหมือนเล่นใหม่ทุกครั้ง  ก็นะ...ตื่นเต้นมันทุกรอบแหละ  เพียงแต่รอบหลังก็ควบคุมอารมณ์ได้เร็วกว่ารอบแรกๆ”

“พี่ตะวันนนนนน ยินดีด้วยครับ  มาถึงรอบสุดท้ายแล้ว”  ไวยากรณ์ตะโกนทักมาแต่ไกลก่อนจะแถเข้ามากระแซะไหล่ตะวัน

“ไงไวย์  ดล...มาถึงกันนานยัง” ตะวันทักตอบพลางหันไปดีดหูไวยากรณ์เบาๆ 

“มาถึงปุ๊บก็โดนเจ้าไวย์ลากมานี่ปั๊บเลย” ธีรดลตอบยิ้มๆ  ขณะที่ไวยากรณ์โดดหลบไปยืนข้างริวแล้วตบไหล่ป๊าบๆ

“ขอบใจมากนะริวที่เมื่อคืนช่วยลากพี่ไปส่ง  เห็นแม่บ้านบอกว่าพี่อ้วกเลอะเทอะจนริวต้องเช็ดตัวให้เหรอ  แต้งกิ้วนะน้อง”

“มะ...ไม่เป็นไรครับ”  ริวตอบแล้วขยับถอยไปแอบหลังพสุ  ทำเอาไวยากรณ์งงที่เห็นริวทำเหมือนกลัวเขาสัมผัสตัว  ทั้งที่อาการเกลียดสัมผัสของริวก็แทบไม่มีให้เห็นมานานมากแล้ว...หรือว่าเมื่อคืนเขาจะทำอะไรให้ริวไม่สบายใจไปบ้างหรือเปล่า...

“ริว...เมื่อคืนพี่ทำอะไรไม่ดีไปรึเปล่า” ไวยากรณ์ถามทันทีเพราะเขาไม่ชอบให้มีอะไรคาใจ  ริวส่ายหน้าแต่ไม่ยอมสบตาด้วยเหมือนเคยจนไวยากรณ์เริ่มหงุดหงิด 

“ทำไมถามอย่างนั้นละไวย์?” ตะวันรอจนพสุพาริวไปทักทายผู้กำกับละครเวที  เหลือแต่ไวยากรณ์กับธีรดลถึงได้ถาม  เพราะเขาเองก็สังเกตว่าวันนี้ริวมีท่าทางแปลกๆ

“ก็พี่ตะวันดูสิ  ริวมันทำยังกะกลัวผมจะโดนตัวมันงั้นแหละ” ไวยากรณ์ตอบด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก 

“แล้วเราไปทำอะไรไม่ดีไว้หรือเปล่าล่ะ”

“เปล่านะ...เอ...หรือมีวะ  ก็ผมเมาอ่ะ  จะไปจำได้ไงล่ะว่าทำอะไรบ้าง” ไวยากรณ์ตอบแล้วถอนใจเฮือก  หัวคิ้วขมวดจนแทบชิด  พยายามทบทวนว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรให้ริวโกรธไปบ้างหรือเปล่า

“ไงเด็กๆ  มาถึงกันเร็วจริง” กรเวชที่เพิ่งมาถึงทักทายทุกคน  พร้อมหอบข้าวของเข้ามาพะรุงพะรัง

“พี่กรสวัสดีครับ” ทุกคนหันไปไหว้กรเวชพร้อมกัน  กรเวชก็ได้แต่พยักหน้าให้เพราะของเต็มมือทั้งสองข้าง

“กินอะไรกันมาหรือยัง  พอดีพี่เจอแฟนคลับ  เขาฝากของกินมาเพียบเลย”


ไวยากรณ์กับธีรดลปราดเข้าไปรับถุงของฝากจากมือกรเวชอย่างสนใจ  ปกติริวก็เป็นหนึ่งในกลุ่มที่ชอบกินของฝาก  แต่วันนี้เด็กหนุ่มกลับยืนเหม่ออยู่ข้างพสุ  เหมือนไม่ได้สนใจว่าคนรอบตัวทำอะไรกัน  พสุกับตะวันต่างจ้องมองริว อย่างแปลกใจ  ตะวันเหลือบสบตาพสุเป็นเชิงถาม  แต่พสุก็ทำได้เพียงส่ายหน้า  เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าริวเป็นอะไร


“ริว...ริว...ริว!” กรเวชทักเสียงดังเพราะเรียกหลายรอบแล้วริวก็ไม่ได้ยินสักที

“ครับ?”

“เป็นอะไร  พี่เรียกตั้งหลายหนแล้วนะ” กรเวชถามด้วยความเป็นห่วง  แต่เหลือบไปมองเห็นพสุยังมีสีหน้าปกติก็เลยคิดว่าริวคงไม่เป็นอะไร

“ขอโทษครับ  พอดีริวคิดอะไรเพลิน”  ริวตอบอ้อมแอ้ม  แล้วขยับเข้าไปชิดตัวพสุเพื่อความอุ่นใจ

“ไวย์  ดล  กินเสร็จหรือยัง  กินเสร็จก็ออกไปนั่งที่กันเถอะ  ป่านนี้คนเต็มแล้ว”

“ครับ”


พอคิสมีปรากฏกาย  แสงแฟลชก็กระพริบวูบวาบ  ได้ยินเสียงฮือฮาจากผู้ชมที่กำลังเข้าคิวเพื่อเตรียมเข้าไปในโรงละคร  ทั้ง 4 หนุ่มต่างไหว้พี่ๆสื่อมวลชนที่มาทำข่าวไปตลอดทางจนถึงที่นั่ง 

ละครเวทีเรื่อง “หน้ากาก” นี้  ตะวันรับบทเป็นหนุ่มพิการที่กล้ามเนื้อใบหน้า  ทำให้พูดไม่ได้  รวมทั้งไม่สามารถแสดงสีหน้าอารมณ์ใดๆได้ ทั้งสุข  เศร้า จะต้องแสดงสีหน้านิ่งๆแบบเดิม  แต่เขากลับสื่ออารมณ์และความรู้สึกผ่านการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย  ทำให้คนดูรับรู้ถึงอารมณ์ของเขาจนหัวเราะและร้องไห้ตามไปด้วยได้  เรื่องราวจบที่โศกนาฏกรรม  เมื่อตะวันตัดสินใจฆ่าตัวตายในตอนจบ  แต่สีหน้าและแววตาสงบนิ่งของตะวันที่ทอดมายังผู้ชม  ราวกับจะบอกทุกคนว่าเขากำลังมีความสุขที่ได้ตายตามคนที่รัก  ดีกว่าอยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกใบนี้


“ริว...ปล่อยมือพี่ได้แล้ว  แล้วก็เช็ดน้ำตาเสียด้วย”  พสุแซวขำๆ ก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าให้  ตลอดเวลาที่ดูละครริวจับมือเขาไว้แน่น  ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครจนพลอยเศร้าตามไปด้วย

“ครับ”  ริวรับคำทั้งที่ยังสะอื้นน้อยๆ  เด็กหนุ่มเอาผ้าเช็ดหน้าที่พสุให้ปิดหน้าไว้  ขณะที่ไฟในโรงละครสว่างขึ้นมา  เพื่อให้นักแสดงออกมาขอบคุณคนดูและถ่ายรูปร่วมกัน

“พี่ไผ่...พี่ห้ามตายก่อนริวนะ  ริวทนไม่ได้หรอกถ้าไม่มีพี่”  ริวหันไปบอกพสุขณะที่เดินตามกันออกจากโรงละคร

“ไม่เอาน่าริว...แค่ละครนะ”  พสุหันกลับไปโอบไหล่เด็กหนุ่มไว้   เพราะดูเหมือนริวจะยังสะเทือนใจไม่หาย

“ครับ...แต่มันเศร้าจริงๆ นะ  เป็นริว...ริวก็ยอมตาย  ดีกว่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว...คนเราถ้าไม่มีหัวใจแล้วจะอยู่ต่อไปได้ยังไง” ริวยืนยันเสียงหนักแน่น  แล้วเม้มปาก  จมูกกับตายังแดงก่ำเป็นผลมาจากการร้องไห้เมื่อครู่นี้

“อะโหย ไอ้หนูริวใช้คำซะหรูเลยว่ะ...อินอะไรนักหนาฮะ  ถึงกับร้องห่มร้องไห้” ไวยากรณ์ตามมาผลักหัวริวเบาๆ  อย่างหยอกล้อ 

“ก็ใครเขาจะนั่งหลับตั้งแต่ต้นจนจบอย่างไวย์ได้ล่ะ” ธีรดลหันมาแขวะ 

“หลับไม่หลับเปล่า  กรนด้วย...น่าเกลียดชะมัด” กรเวชหันไปดุเสียงเขียวอีกคน  ไวยากรณ์ทำหน้ากะเรี่ยกะราด  แล้วขยับแว่นกันแดดสีเข้มปิดดวงตาแดงก่ำอีกรอบ  เพราะถึงหน้าประตูก็เจอกับกองทัพนักข่าวที่รออยู่แล้ว


ริวตอบคำถามนักข่าวอย่างเขินๆ ที่โดนแซวเรื่องร้องไห้  เด็กหนุ่มยอมรับว่าสะเทือนใจไปกับบทบาทของตะวันจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่   เมื่อตะวันออกมา  คิสมีก็ถ่ายรูปร่วมกันอีกครั้ง  ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ


“ริวไปกับพี่ไหม”  ไวยากรณ์หันมาถามอย่างหวังดี  แต่ริวกลับอึกอัก  แล้วหลบตาไวยากรณ์จนพสุต้องออกรับแทนว่าจะไปส่งริวเอง  ไวยากรณ์ยังมองริวอย่างสงสัย  แต่เพราะยังไม่หายปวดหัว จึงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก  กรเวชเลยอาสาขับรถของไวยากรณ์ไปให้ 

“ริว...เมื่อคืนทะเลาะกับไวย์เหรอ”  พสุอดถามไม่ได้  เขาไม่สบายใจเลยที่เห็นริวเอาแต่หลบหน้าไวยากรณ์ขณะที่ไวยากรณ์เองก็ดูมีท่าทางหงุดหงิด

“เปล่าครับ” 

“เปล่าอีกแล้ว  แต่วันนี้ริวแปลกๆไปนะ  ขนาดไวย์แฮ้งค์ๆ อยู่ยังรู้เลยว่าริวหลบหน้าหลบตาเขา  ถามจริงๆ  เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” พสุเหลือบมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง  ก่อนจะหันไปมองกระจกส่องหลังเพื่อเปลี่ยนเลนเข้าสู่ทางลงที่จะไปยังห้างใหญ่ซึ่งริวจะต้องไปเดินแบบในคืนนี้

“ไม่มีอะไรจริงๆครับ”

“ริว...ถ้ามีปัญหาอะไรกัน  พี่แนะนำว่าให้รีบเคลียร์ให้จบนะ  เพราะริวกับไวย์ยังต้องร่วมงานกันอีกนาน  อย่าให้ความเข้าใจผิดมาทำลายมิตรภาพดีๆ ของเราสองคนได้ล่ะ  รู้ไหม”  พสุเตือนแล้วตบไหล่ริวเบาๆ  เด็กหนุ่มกุมมือเขาไว้แน่นแต่ไม่ยอมสบตาเหมือนทุกครั้ง

“ครับ”


พสุถอนใจเฮือกอย่างอ่อนใจ  ดูท่าทางคงง้างปากริวไม่ได้แน่ๆ  ก็เหลือแต่ไวยากรณ์ที่น่าตอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อไปถึงที่จัดงานนั้นก็พบว่าไวยากรณ์กับกรเวชมาถึงก่อนแล้ว  ไวยากรณ์กำลังแต่งหน้า  ขณะที่ริวต้องแยกไปซ้อมเดินเพิ่ม  เพราะเขายังไม่คล่องนักและวันนี้ก็ต้องเดินถึง 3 ชุดด้วยกัน


“ไวย์...พี่คุยอะไรด้วยหน่อยสิ”  พสุรอจนไวยากรณ์แต่งหน้าเสร็จจึงเข้าไปคุยด้วย 

“ครับ?”

“เมื่อคืนไวย์ทะเลาะกับน้องหรือเปล่า”

“เปล่านะพี่  ไม่มีอะไรเลย...เอ่อ...จริงๆ ก็มีนะ...คือเมื่อคืนผมเจออะไรไม่ดีนิดหน่อย  แล้วก็เผลอไปตึงๆ ใส่ริวมัน” ไวยากรณ์สารภาพหน้าเจื่อน  เพราะเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนตอนเดินแบบเสร็จเขาทำหน้ามึนตึงใส่จนริวเองยังรู้ตัวว่าเขาหงุดหงิด

“อ้าว...”

“แต่ผมก็ขอโทษไปแล้วนะพี่...สงสัยริวมันยังโกรธผมอยู่แน่ๆ”

“ถ้าไวย์ขอโทษแล้วก็แล้วไปเถอะ  ริวไม่ใช่เด็กเจ้าคิดเจ้าแค้น  เดี๋ยวก็ลืม  แต่ตอนนี้คงจะยังน้อยใจอยู่  ก็เลยหลบหน้าหลบตาไวย์ไปบ้าง”

“ว้า! ผมไปขอโทษริวอีกทีดีไหมพี่  ไม่อยากให้ตึงๆกันแบบนี้เลย” ไวยากรณ์เกาหัวแกรกแล้วนิ่วหน้าอย่างไม่สบายใจ  ที่ผ่านมาถึงเขาจะแกล้งริวบ่อยๆ  แต่ริวก็ไม่เคยหลบเลี่ยงเขาแบบวันนี้  ท่าทางริวจะโกรธเขามากจริงๆ

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่คุยให้  ตั้งใจทำงานเถอะ  ว่าแต่ไหวแน่นะ  ตาแดงก่ำเชียว”  พสุถามยิ้มๆ  พอรู้สาเหตุแบบนี้ก็ค่อยสบายใจขึ้น 

“ไหวครับ...งั้นผมขอไปเตรียมตัวก่อนนะพี่ไผ่”

“ไปเถอะ”


...........................................

[aekporamai2]

 

[SPSJ]

 

[j4c9y]

สรุปพี่ไผ่เป็น หญ้าแก่หรอ

[lasom]

น้องใสมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
 :laugh:เข้าใจเลือกบทให้พี่ตะวัน เหมาะมากๆๆๆ

[DexTunG]

 

[didi]

 
 

[daizodiac]

น้องริว อันนั้นไม่เรียกฉี่รดที่นอนแล้วลู๊ก ก!

[indy❣zaka]

  กอดคนโพสต์ แอนด์ คนแต่งค่ะ จุ๊บุๆ


แง่ม เหมือนตอนนี้จะสั้นรึป่าวหว่า  


น้องริวของพี่จ๋าาาาาา~   จะอินโนเซนท์ไปไหนลูก น่ารักจนพี่จะคลั่งตายแล้วค่ะ  
แหม่ แต่ก็นะ เรื่องอย่างนี้ๆ คุณพ่อ(?)อลันก็ไม่คิดจะสอนลูกริวมั่งเลยเนอะ ปล่อยให้น้องโตเป็นหนุ่มหล่อซะขนาดนี้แต่ไม่รู้เรื่องแบบนั้นๆเลย  
แต่ก็ดีอย่างนะคะ ถ้าเกิดมีชะนีมาคาบไปกิน น้องริวของพี่ๆก็มีสิทธิ์ปลอดภัยมากขึ้นเนอะ  
รอให้พี่ไผ่สอนตัว-ตัวให้แล้วกันนะคะน้องริว   คงอีกไม่นานเนอะ ถ้าคนแต่งไม่ใจร้ายเกินไป อิอิ  


ปล.รอว่าเมื่อไหร่กรมป่าไม้จะส่งหน่วยงานมาทำการ"ส่งชะนีคืนสู่ป่า"ซะทีค่ะ 555+

[SweetSmile]

ตั้งแต่ไปเห็นผีผ้าห่ม
น้องริวก็มีอาการแปลก ๆ ไป
กลับมาฝันร้ายอีกแล้วอ่ะ

แต่ว่าไอ้ที่น้องริวฉี่รดที่นอนเนี่ย ใช่เร้อ
มันเป็นอย่างอื่นรึป่าว น้องริวเข้าใจผิดป่าวเนี่ย
ปรึกษาพี่ไผ่ดูดิ คงได้คำตอบแหละ ^ ^

[Noi]

 

    ช๊อบ ชอบ  

[vk_iupk]

โฮะๆๆๆๆๆๆ  รอวันที่ริวเป้นหนุ่มมานานสมใจอยากซะที   น้องริวน่ารักอ่ะ
รอตอนต่อไป   เอิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[theblink]

ดีใจจัง  ขอบคุณมากค่าที่มาอัพให้ 

น้องริวน่ารักอ่ะ   น่ารักมากกกกกกก   ปัสสาวะหรือค่ะ?  คงต้องศึกษาเรื่องนี้กับพี่ไผ่กันแบบตัวต่อตัวแล้วล่ะค่ะ  อ่ะหึ หึ หึ   

สรุปว่าพี่ไวยไม่รู้ใช่ไหมว่าทำอะไรลงปายยยยยย     เอาผีผ้าห่มมาแกล้งน้องซะได้   (แต่ก็ขอบคุณในหลายๆความหมายนะเคอะ -.,- )

นั่งลุ้น น้องริว x พี่ไผ่ต่อไป   

[εїзป่วงน้อยεїз™]

กรี๊ดดดดดดดด ... น้องริวฝันเปียกครั้ืงแรก น่ารักได้อีก 

[kenshinkenchu]

อ๊าย........... ช่างไร้เดียงสาได้น่าเอ็นดู

เมื่อไหร่พี่ไผ่จะสอนน้องสักทีคะว่าไม่ใช่ฉี่รดที่นอนอ่า   ~~   

[A-J.seiya*]

น้องจะกล้าบอกมั้ยล่ะว่าหลบหน้าเรื่องอะไร
งื้อออออออ
เขินแทนน้องริวนะ !!!!!

คิสมี ,,  อ่านยังไงก็เขิน!!!

[fOnfOn :D]

ริวน่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาา



โถ่ๆๆๆ ริวขา คิดได้เนอะ ไร้เดียงสาจริงๆ เลย
อย่างนี้คงต้องให้พี่ไผ่สอนแล้วแหละเนอะ

[N.T.❁]

น้องริวเริ่มโตเป็นหนุ่มแล้วสินะคะ อิอิ