หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[fungfung]

พี่ไผ่ว่าหึงและงอนริวขนาดหนักแต่คงยังไม่รู้ตัวละสิน้า
แต่ดีใจที่คืนดีกันได้แต่กว่าจะดีได้ริวเสียน้ำตาไปหลายปีป

[kny]

ริวสู้ๆ

[samsoon@doll]

อิอิ แอบแวะมาดุอีกรอบก่อนนอน

[aeecd]

[namngern]

เพิ่งเข้ามาจ้า  มานั่งอ่านรวดเดียวเลยเนี่ยะ
ฮ่าๆ ชอบมากๆเลย  หนูริวทำไมน่ารักงี้
ตอนอ่านตอนทะเลาะกันใจหายหมด
พี่ไผ่ใจแข็งเกินไปแล้ว สงสารริวง่ะ T[]T
แต่ในที่สุดก็ดีกันซะที  เห้อออ อ่านไปอ่านมา
ขี้น้อยใจจังน้าคุณพี่ไผ่ ก็นะ ก็หนูริวน่ารักขนาดนั้นนี่เนอะ
รอตอนต่อไปอยู่น้า  สู้ๆจ้า
 

[p_phai]

โกรธเรื่องอารายอะ

[spring]

ตอนที่ 42.5


การทำงานวันนี้สมกับคอนเซปต์รักอบอุ่น  เพราะสีหน้าแววตาของพสุดูอ่อนโยนอบอุ่น  จนสาวแท้สาวเทียมในกองถ่ายแอบจิกกันเอง  แม้แต่พนักงานของทางโรงแรมที่แอบแวะเวียนมาดูการถ่ายทำ  ก็กรี๊ดกร๊าดกันไม่หยุด  ขนาดผู้กำกับยังยิ้มร่าด้วยความชอบใจ  เพราะได้ภาพออกมาสวยยิ่งกว่าที่คิดไว้

หลังจากเสร็จงาน  ก็เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้พสุ  ระหว่างที่กำลังดื่มกินอย่างสนุก  จู่ๆ ไฟก็ดับพรึบ  ทีมงานทุกคนร่วมกันร้องเพลงอวยพรวันเกิด  แล้วไวยากรณ์ก็เป็นคนถือเค้กจุดเทียนเรียบร้อยแล้วเดินตรงมาหาพสุ  ธีรดลกับตะวันที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันลุกขึ้นยกจานอาหารบนโต๊ะออก เพื่อให้ไวยากรณ์วางเค้กวันเกิดก้อนใหญ่ลงบนโต๊ะ  พอดีกับที่ริวซึ่งหายไปก่อนหน้านี้  วิ่งกลับมารวมกลุ่ม  พอร้องเพลงจบ พสุก็เป่าเทียน  แล้วรอบตัวก็ตกอยู่ในความมืด    มีเพียงแสงสลัวๆจากดาวบนฟ้า  ไม่มีใครไปเปิดไฟอย่างที่พสุคาดไว้แต่แรก



“พี่ไผ่  ดูนะ...สุขสันต์วันเกิดครับ!”  ริวตะโกนบอกแล้ววิ่งวนไปรอบๆ ลานที่จัดงาน  เพื่อไล่เปิดขวดที่คลุมผ้าไว้  แสงไฟดวงเล็กๆ  สว่างเรืองแล้วลอยขึ้นไปในอากาศ

“โห...หิ่งห้อยนี่!”  เสียงทีมงานอุทานกันเกรียวกราว  ไวยากรณ์กับธีรดล วิ่งไปช่วยริวปล่อยหิ่งห้อยอีกแรง  แสงไฟเล็กๆ  กระพริบพราวไปทั่วบริเวณเป็นภาพที่ทำให้พสุอึ้งไปชั่วขณะ...นี่สินะ  เหตุผลที่ริวไปกับธีรดลโดยไม่ยอมบอกเขา  ก็เพื่อสิ่งนี้สินะ!



เด็กหนุ่มวิ่งย้อนกลับมาหาพสุ  เพื่อส่งยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขาวแม้ในแสงสลัว  พสุดึงไหล่ริวเข้ามา  แล้วกอดคอเอาไว้  ขณะแหงนขึ้นมองหิ่งห้อยด้วยกัน

ไม่นานหิ่งห้อยเหล่านั้นก็บินไปหมด  ไฟจึงถูกเปิดสว่างอีกครั้งเพื่อให้ทุกคนได้สนุกกันต่อ  แต่วันพรุ่งนี้คิสมีต้องไปอัดรายการตอน11โมง  บรรดาศิลปินจึงต้องขอกลับไปพักผ่อนกันก่อน



“ขอบใจนะริว” ทันทีที่เข้าไปในบ้านพัก  พสุก็หันมากอดริวไว้แน่น  ในอกยังตื้นตันไม่หาย



แม้ที่ผ่านมาริวจะแสดงให้เห็นเสมอว่าทุกสิ่งที่เขาพูดเด็กหนุ่มจะเอาใจใส่  แต่ไม่คิดว่าเรื่องเล็กๆน้อยที่เขาเล่าให้ฟัง  ริวก็ใส่ใจจดจำแล้วเก็บมาเป็นของขวัญสุดพิเศษให้เขาในวันนี้  คนอื่นอาจจะมองว่าเขาตามใจริว  แต่พสุกลับรู้สึกว่า  ริวต่างหากที่คอยเอาใจและใส่ใจในทุกๆ อย่างที่เป็นเรื่องของเขา  ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน  ริวก็ไม่เคยลืม



“ริวดีใจที่พี่ชอบครับ”เด็กหนุ่มค้อมตัวลงซุกหน้ากับไหล่ของพสุ

“พี่ชอบมาก...แต่ห้ามทำแบบนี้อีกนะริว  รู้ไหมว่าพี่ไม่มีสมาธิทำงานเลยที่ติดต่อริวไม่ได้  ห่วงไปสารพัดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับริวหรือเปล่า  ตามหาริวไปทั่วแล้วมารู้ว่าริวไปเที่ยวแถมปิดมือถือใส่เนี่ย  มันน่าโมโหมั๊ย  พี่ไม่คิดจะบังคับริวไม่ให้ไปไหนหรอกนะ  ขอแค่บอกให้รู้บ้าง  จะได้ไม่ต้องห่วงแบบนั้นอีก”

“ริวก็เข็ดแล้วครับ...ถูกพี่โกรธเนี่ย  น่ากลัวที่สุด” ริวตอบแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม  นึกถึงตอนที่ถูกพสุเย็นชาใส่แล้วยังกลัวไม่หาย  ตอนนั้นเด็กหนุ่มเกือบสารภาพความจริงกับพสุไปหมดแล้ว  ดีว่าพสุยอมยกโทษให้ก่อน  ไม่งั้นเซอร์ไพรส์วันนี้คงล้มไม่เป็นท่า

“ดี...จะได้จำ  พี่ตามใจริวมากไปเหมือนที่พี่กรบ่นจริงๆนะเนี่ย” ประโยคหลังพสุลดเสียงลงเหมือนบ่นกับตัวเอง

“ฮื้อ...ริวก็ไม่ได้ดื้อกับพี่สักหน่อย”

“พี่รู้ว่าริวไม่ดื้อกับพี่  แต่ก็หัดไม่ดื้อกับคนอื่นด้วยสิ  จะได้มีแต่คนเอ็นดู”

“ริวไม่ได้ดื้อนะครับ  แค่ริวไม่อยากฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ชอบเท่านั้นเอง”

“เหลี่ยมเยอะจริงนะเดี๋ยวนี้”  พสุบ่นแล้วขยี้หัวที่ซุกอยู่บนไหล่เล่น  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ

“ริว...ขอบคุณอีกครั้งสำหรับของขวัญวันเกิด  เป็นของขวัญที่พิเศษจริงๆ...แต่พี่จะบอกอะไรให้นะ  ความจริงพี่ได้รับของขวัญที่พิเศษยิ่งกว่านั้นมาก่อนแล้วล่ะ”

“อะไรเหรอครับ”  ริวถามเสียงแผ่ว  ใจที่ฟูฟ่องฟุบแฟ่บลงทันทีที่ได้ยิน  ของขวัญพิเศษที่พสุบอกอาจจะเป็นของขวัญที่แก้วกุดันส่งมาให้ก็ได้...

“ริวไง”

“ครับ?” ริวดันตัวเองออกมาเล็กน้อยเพื่อมองหน้าพสุให้ถนัด  เพราะชักไม่แน่ใจว่าหูฝาดหรือไม่

“ของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตพี่  ก็คือริวยังไงล่ะ...พี่ไม่เคยคิดเลยนะ  ว่าชีวิตนี้จะได้มีน้องที่น่ารักที่สุดอย่างริว”พสุตอบเสียงอ่อนโยนแล้วดึงริวเข้าไปกอดไว้แน่นๆ อีกครั้ง  ริวก็ซบหน้าลงกับไหล่พสุด้วยความดีใจ  ในอกพองฟูจนคับแน่นด้วยความปรีติ

“ระ...ริวน่ะเหรอครับ”

“ใช่ครับ...ริวนั่นแหละ  นอกจากแม่  พี่ถือว่าริวเป็นคนสำคัญที่สุดของพี่เลยนะ”

“พี่ไผ่ก็เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตริวครับ...ริวรักพี่ที่สุดในโลก” ริวตอบแล้วกอดพสุแน่นกว่าเดิม พสุหัวเราะแล้วดันตัวเด็กหนุ่มออก

“ไปอาบน้ำเถอะ  จะได้พักผ่อนซะที...วันนี้เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว”

“ครับ”



พออาบน้ำเสร็จพสุก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน  แม้กายจะล้า  แต่หัวใจยังชุ่มชื่น  อิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก  นี่เป็นวันเกิดที่จะประทับเขาไปอีกนานแสนนาน



“พี่ไผ่” เสียงริวเรียกเบาๆมาจากอีกเตียงทำให้พสุต้องผงกหัวขึ้นมอง  เขานึกว่าริวหลับไปแล้วเสียอีก

“หืม”

“ง่วงแล้วเหรอครับ”

“อืม”

“เหรอ...” ริวขานรับเสียงอ่อยๆ  แล้วนอนเงียบไปอีก

“นอนไม่หลับเหรอ”

“ครับ”

“เป็นอะไร” พสุอดถามไม่ได้  ทั้งที่ตอนแรกเขาเองนั้นตาแทบปิดแล้ว

“...ริว...ไปนอนเตียงเดียวกับพี่ได้ไหม” ริวถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ  จนพสุต้องถอนใจยาวด้วยความขันปนอ่อนใจ

“ริว...โตแล้วนะ  แล้วเตียงแคบแค่นี้  จะนอนสองคนได้ยังไง”

“...ขอโทษครับ...” เสียงหงอยๆ แบบนี้  ให้ยังไงพสุก็ใจแข็งไม่ลงอีกตามเคย

“...เฮ้อ! จะนอนก็มา”  พสุบอกกลั้วหัวเราะ  แล้วขยับไปชิดอีกฟากของเตียง

“ครับ” พอพสุอนุญาต ริวก็วิ่งปรู๊ดมาสอดตัวเข้าในผ้าห่มเดียวกับพสุ

“ทำไมไม่เอาผ้าห่มมาด้วยละริว”

“ห่มผืนเดียวกันก็ได้  มันจะได้ไม่เกะกะเตียงไงครับ...อีกอย่าง  ริวก็ไม่ค่อยชอบห่มผ้าอยู่แล้ว”

“โอเค...ตามใจ”



พสุลืมตาตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกเมื่อยไปหมดทั้งตัว  เตียงขนาด 5x6 ฟุตอาจจะกว้างแต่เมื่อมีผู้ชายตัวสูงใหญ่สองคนมานอนก็ต้องเบียดกันเป็นธรรมดา  แถมริวยังกอดเขาไว้ทั้งคืนทำให้ขยับตัวแทบไม่ได้  ชายหนุ่มยื่นมือออกไปนอกผ้าห่มแล้วก็ถอนใจเฮือก  ริวปรับแอร์ไว้เย็นเฉียบอีกตามเคย  พสุเหลียวมองผมสีน้ำตาลทองที่วางอยู่บนไหล่  ก่อนจะขยับศีรษะของเด็กหนุ่มออก



“อูยยย”  ชายหนุ่มครางเบาๆ  ไหล่เจ็บแปลบเพราะโดนหนุนจนชาแล้วชาอีกมาตลอดทั้งคืน    พสุลุกขึ้นยืดกล้ามเนื้อทีละส่วน  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่ารับกับงานหนักในวันนี้  หลังจากออกกำลังกายอยู่นานกว่าเหงื่อจะออกเพราะอุณหภูมิห้องที่เย็นจัด  พสุก็คว้าผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ  ทันทีที่ออกจากห้องน้ำชายหนุ่มก็รีบคว้ารีโมทมาเพิ่มอุณหภูมิแทบไม่ทัน

ยังแต่งตัวไม่ทันเสร็จริวที่นอนกระสับกระส่ายมาครู่หนึ่งก็ตื่นขึ้นมานั่งหัวยุ่ง  เหงื่อท่วมตัว



“พี่ตื่นนานยังครับ”

“พี่อาบน้ำแล้วด้วยซ้ำ  ริวไปอาบน้ำได้แล้วไป”

“ครับ” ริวรับปากแต่กลับล้มตัวลงนอนต่อ  พสุเหลียวไปมองแล้วถอนใจเฮือกก่อนจะไปดึงแขนเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้น

“ไปอาบน้ำ...อย่าลืมว่าต้องกลับไปทำงาน 11 โมงนะ  เร็วลุกขึ้น”

“ครับ”  ริวรับคำแล้วเดินหัวซุนเข้าห้องน้ำด้วยอาการยังไม่ลืมตาเต็มที่ด้วยซ้ำ  แต่พอออกจากห้องน้ำมา  ริวก็พบว่าพสุวางเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ให้บนเตียง  เพราะข้าวของๆ ริวทั้งหมดถูกเก็บใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณครับ”  ริวแต่งตัวเสร็จก็เข้าไปกอดเอว ซุกหน้ากับหลังพสุ  เพื่อขอบคุณที่พสุดูแลเขาทุกอย่าง  ทั้งๆ ที่เขาสร้างปัญหาปวดหัวให้สารพัด  พสุเอี้ยวหน้ามามองก่อนจะเอื้อมมือข้ามไหล่มาขยี้ผมริวเบาๆ

“ไม่ใช่เวลามาซึ้งมั๊ย  ลากกระเป๋าไปเลยทั้งสองใบแหละ  พี่จะเดินสบายๆ เข้าใจมะ”  พสุสั่งแล้วสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนออกจากห้อง
“ได้เลยครับผม” ริวรับคำแล้ววิ่งไปลากกระเป๋า 2 ใบตามหลังพสุออกไปรวมกับคนอื่นๆที่โรงแรมเพื่อเตรียมกลับกรุงเทพฯ



............................................................

*********************************

กว่าจะโพสต์ได้ ยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก   

[chae]

จิ้มๆ

อ่า......................เป็นของขวัญที่สุดยอดมาก ประทับใจสุดๆเลย
น้องริวรักพี่ไผ่โคดดดดดดดด   ซึ้งมากเลย แต่แบบหวานวันลพนิดจิตใจคนอ่านก็ชื่นจายยย
แค่ "น้อง" เรอะ!!! นี่มันดับไฟในใจแม่ยกกันชัดๆ

[kenshinkenchu]

“ของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตพี่  ก็คือริวยังไงล่ะ...พี่ไม่เคยคิดเลยนะ  ว่าชีวิตนี้จะได้มีน้องที่น่ารักที่สุดอย่างริว”

อ๊าย.....................................  ประโยคแรกแทบสลบ

แต่ประโยคท้ายดับฝันแม่ยก  อยากถูกเธอเรียกว่าแฟน อยากควงแขนเธอเหมือนใคร  อ่า................

เข้าใจไหมคะ   

[minchy]

ที่แท้ก็แอบไปทำเซอร์ไพร์นี่เอง

[taem2love]

คู่นี้มาหวานอบอุ่นสม่ำเสมอจริงๆ

[Little Devil]

นายไผ่ทำน้องริวเกือบแย่
ซึ้งเลย
+1

[mutoo]

 
เมื่อไหร่พวกเค้าจะรักกันในแบบที่เราอยากให้เค้ารักกันซักกะทีล่ะ
สองคนนี่ความรู้สึกช้าจัง
คนอ่านก็ใจร้อนจัง

ลุ้นนนนนนนต่อไป

[schoolofpink]

หวานมว้ากกกกกก เขิล >///<
เมื่อไหร่จะข้ามสเต็ปน้องรักอ้ะๆ
ริวน่าหม่ำ!!

[akike]

อ๊าย  หวีดหวานอย่างแรง
ใกล้จะถึงตอนนั้นแล้วอ่าจิ
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองกันน๊า

[yayee2]

พี่ไผ่น้องริวดีกันแล้ว เราก็พลอยดีใจไปด้วย อ่านไปมีความสุขไป

[sukie_moo]

เมื่อไหร่พี่ไผ่จะรู้ตัว ว่ากับริวไม่ใช่แค่น้อง

[samsoon@doll]

ช่วงนี้พี่ไผ่ดูสาวขึ้น

สงสัยเตรียมตัวเป็นว่าที่ภรรยาที่ดีแน่ๆแอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[A-J.seiya*]

+1 ให้กับความน่ารักของพี่ไผ่กับริว
โอยยย  ชอบตอนนี้จัง  เค้ารักกันๆ
เมื่อไรจะแบบ รักแบบรู้ตัวกันซะที
ถึงขั้น ขาดกันไม่ได้แล้วนะ สอง คนนี้
เขินอ้ะ  ,, สงสารพี่ไผ่นิดๆ น้องริวตัวโต ยังมานอนทับอีก
เอานะ  น่ารักดีค่ะ  หุหุ

[Tageszeit]

พี่ไฝ่ ฝึกไว้จะได้ชิน อีกหน่อยต้องกอดกันทุกวันนะ 

[£.Ma|e¥]

5555+ กร๊ากกกกก น่ารักจริงวุ้ย
พี่ไผ่ขา ตอนนี้นุ้งริวยังเป็นแค่"น้อง" แต่อีกหน่อยนี่คงเป็น"สามี"สินะคะ ว๊ากกกกๆ ชอบๆ
ริวนี่น่ารักจังเลย แอบไปเก็บหิ่งห้อยมาเซอร์ไพรซ์ นึกแล้วชั้นอยากเป็นหิ่งห้อยพวกนั้นจัง >..<
ชั้นจะบินไปใกล้ๆหนูริวกับพี่ไผ่ ขอไปหอมแก้มทั้งสองคนให้ชื่นใจหลายๆทีเถ๊ออ<<ว่าแต่หิ่งห้อยหอมแก้มเป็นด้วย??
ฮ่า ฮ่า ถูกใจจริงๆ พี่ไผ่นี่ไม่รู้ตัวเลยเนอะ ว่าถูกหนูริวสารภาพรักไปเต็มๆ
“พี่ไผ่ก็เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตริวครับ...ริวรักพี่ที่สุดในโลก” กริ๊วๆๆ(หรือตูคิดไปเองหว่า)
อยากเป็นผ้าห่มผืนนั้น จะได้คอยให้ความอบอุ่นแก่พี่ไผ่และหนูริว แม้หนูริวจะไม่ต้องการ-..-เพราะร้อน
(รู้สึกว่าตูจะเพ้อเจ้อไปมากกก อยากเป็นนั่นเป็นนู่นอยู่นั่นแหละ เคียกๆ)
สุดท้ายอยากบอกว่ารักริวกับพี่ไผ่ที่ซู๊ดดด เมื่อไหร่จะมีฉากกริ๊บกริ๊วคะเนี่ย 

[DexTunG]

 

[fOnfOn :D]

ไม่รู้จะบอกอะไรอีกแล้วนอกจาก

"น่ารัก"   

[vk_iupk]

พสุได้ของขวัญที่น่ารักจากริวแล้ว
แล้วริวเมื่อไหร่จะได้ของขวัญจากพสุบ้าง    

[N.T.❁]

ริวน่ารักมากกก
5555 เห็นด้วยกับหลายๆรีค่ะ ^^
อีกหน่อยคงเข้าใจแหละว่า "น้อง" คนนี้สำคัญจนขาดไม่ได้เลย   

[bbc52]

หวานกัน และ ผูกพันธ์
 แต่จะหวานกว่านี้ถ้าพี่ไผ่กับริวรู้ใจตัวเองมากกว่านี้

พี่ไผ่ หน้าที่เก็บของต่างๆๆ อะมันหน้าที่ ภรรยา ไม่ช่ายหรอพี่ 55555

[ChiOln]

น่ารักจริง ๆ พี่น้องคู่นี้ ^^

[lasom]

อู้ย ดีกันเหมือนเดิมล่ะ  :mc4:หวานแบบเบาๆ

[RakorN]

ว้าวๆ คืนดีกันแล้ว นอนเตียงเดียวกันเหมือนเดิมด้วย
มีความสุขจัง
 

[milky way]

อ่านแล้วรู้สึกว่าทั้งคู่หวานกัน จนน้ำตาลเรียกพี่
พอดีกันแล้ว รู้สึกว่าจะแสดงออกมากกว่าเก่าอีก