--- รับรักผมได้ไหม?----
ร่างเล็กรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในอก ใบหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นลายมือและข้อคววามนั้น
ชายหนุ่มหันหลังกลับมองหาเจ้าของข้อความและช่อดอกกุหลาบที่อยุ่ในอ้อมแขนของเขาทันที
แต่ก็ไม่พบ รามินทร์จึงดึงกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูแล้วก็พบว่ายังมีข้อความต่อที่ด้านหลัง
--- ผมที่ไม่มีอะไรจะให้คุณได้ นอกจากหัวใจที่ไม่เคยให้ใคร---
----------------ถ้าคุณ OK เปิดตู้เย็นสิครับ-----------------------คิ้วเรียวขมวดมุ่น กตัญญูจะเล่นอะไรกับเขาอีก ชายหนุ่มเดินกลับไปยังตู้เย็นที่กะว่าจะเปิดหาน้ำกินเมื่อครู่ แต่ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อ ไม่มีอะไรอยู่ในตู้เย็นเลย นอกจากกระปุกพลาสติฝาสีแดงอยู่หนึ่งกระปุก ด้วยไม่คุ้นตาชายหนุ่มทำเสียงในลำคออย่างขขัดใจเล็กน้อย ของในตู้เย็นของเขาหายไปไหนหมดอีกฝ่ายต้องกำลังพยายามเล่นอะไรกับเขาอยู่แน่ มือเรียวคว้ากระปุกพลาสติกนั้นขึ้นมาดู
"หา....น้ำพริก?.....ยอดกตัญญู?" รามินทรอุทานออกมาเมื่อเห็นกระปุกน้ำพริกนั้นพร้อมกับใบหน้าของคนคุ้ยเคยแปะอยู่ข้างกระปุก ในตอนนั้นเองที่ ความอดทนดูจะถึงขีดสุด
"พี่แมน นี่มันอะไรกันออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ" ร่างเล็กร้องลั่นด้วยความฉุน รามินทร์เปิดกระปุกหน้าตาประหลาดนั่น
"ไหนน้ำพริกอะไรอีก เอาของในตู้เย็นไปทำหมดรึไง" แต่เมื่อเปิดฝากระปุกออกมาก็เห้นกระดาษแผ่นเล็กๆอยู่ข้างในอีกหนึ่งแผ่น ชายหนุ่มรีบคลี่มันออกดูอีกครั้ง
------------เพราะชื่อนี้ ทำให้ผมไม่กล้ารักคุณ-------------
-------แต่ต่อไปนี้ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อจะได้อยู่กับคุณ-------
-----------------ไม่ว่าคุณจะรับรักผมหรือไม่---------------
------------ในตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าผมขาดคุณไม่ได้-----------"อย่ามาเล่นบ้าๆนะ....." รามินทร์อ่านข้อความนั้น ก่อนจะพูดออกมาเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอนั้นสั่น เขากำลังถูกอีกฝ่ายเล่นเกมกับเขาอีกครั้ง
"อย่ามาเล่นแบบนี้......" รามินทร์เอ่ย มือที่ถือกระดาษแผ่นเล็กอยู่สั่นระริก ....ไม่ใช่วันนี้...วันที่ไม่ว่าใครก็ต้องการใครซักคน จุดอ่อนของเขา ที่มักจะเป็นแบบบนี้เสมอมา...เขาเอง แท้จริงแล้วก็ไม่อาจจะทนอยู่คนเดียวได้ตามที่เคยคิดเอาไว้ ตอนที่เก็บกระเป๋าเดินทางจากที่บ้านมาเมื่อเกือบเดือนที่แล้ว
"ผมควรจะได้ทำใจเงียบๆไม่ใช่หรือไง...." ความอบอุ่นที่แผ่นซ่านมาจากด้านหลัง พร้อมกับอ้อมแขนแกร่งนั่นหยุดความคิดทุกอย่างเอาไว้ได้ทันที
กตัญญูเดินเข้ามากอดร่างบางจากด้านหลังไว้เพียงหลวมๆ หากความรามินทร์ไม่ต้องการความรักของเขา เขาก็จะปล่อยรามินทร์ไป
" ในตอนนี้พี่อาจจะรักมินอยู่ข้างเดียวก็ได้ ... ถ้าไม่มีวันนี้ พี่คงไม่กล้าทำแบบนี้ "น้ำเสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูที่แดงด้วยความโกรธ
"ทำแบบนี้ทำไม..."รามินทร์เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่ามือที่ถือช่อดอกไม้อยู่กำแน่นไม่ได้กลัวหากกุหลายจะมีหนามคม
" มินอาจจะไม่ชอบใจ ..
แต่พี่สัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว "กตัญญูกระชับอ้อมแขนตนเองแน่น
" ถ้ามินไม่ยอมรับพี่ในฐานะ
ผู้ชายคนหนึ่ง ก็ขอให้พี่ได้
ดูแลมินเหมือนอย่างที่เคยทำนะ "
น้ำตาไหลลงมาที่ข้างแก้มของรามินทร์โดยไม่รู้ตัว รามินทร์เม้มริมฝีปากแน่น
"
พี่ทิ้งผม...จำไม่ได้เหรอ" รามินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"พี่เอาผมไปโยนทิ้งไว้ที่บ้าน ไม่ได้บอกเหตุผลอะไรกับผมซักคำ...มันเป็นเช้าวันที่ผมได้ตัดสินใจ ในบางเรื่อง...แต่พี่ก็ทิ้งผม....พี่ไม่คิดจะดูแลผมเหมือนเดิมด้วยซ้ำพี่ถึงได้ทำแบบนั้น...ไม่ใช่รึไง" รามินทร์ดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้น หันกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย
"แล้วพอผมพยายามจะทำใจ พี่ก็โผล่มา...เล่นเกมอะไรกับผมอีกแบบนี้....คิดถึงใจผมบ้างไหม จะให้มันเจ็บอีกกี่ครั้ง" รามินทร์เอ่ยน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
" พี่ขอโทษ .. มิน .. พี่ทำไม่ดีกับมิน ดูถูกความรู้สึกของมิน... "มือแกร่งยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย
" ทั้งๆที่พี่มั่นใจว่าไม่มีทางทำให้มินร้องไห้แท้ๆ " ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาสีเข้มแดงก่ำ น้ำตาของรามินท์ทำให้เขาเจ็บ
" มินรู้ไหม ตั้งแต่ครั้งแรกที่มินร้องไห้ให้พี่เห็น .. พี่ก็รู้สึกเจ็บในนี้มาตลอด "มืออีกฝ่ายจับที่อกซ้ายของตนเอง แล้วยิ้มให้
" พี่รู้ตัวว่ารักมินตั้งแต่ตอนนั้น ...ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรแท้ๆ " เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อห้ามน้ำตาของตนเอาไว้
"ตอนอายุ 15 พี่ไปเที่ยวผู้หญิงครั้งแรกกับพี่แมกซ์ .. แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง ... ก็เหมือนพี่แมกซ์นั่นแหละ "เขาเริ่มเล่าเรื่องที่ติดอยู่ในใจตลอดมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้
" เราก็เลยไป...เที่ยวบาร์เกย์กัน ..
วันนั้น วันที่พี่รู้จักว่าอะไรเป็นอะไร พี่ก็ขอให้คู่ของพี่ เป็นมินให้พี่...และนั่นแหละ พี่แมกซ์เขารู้ "ดวงตาที่เปิ้อนน้ำตาของรามินทร์เบิกกว้างมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหู ถึงตรงนี้กตัญญูก้มหน้าลงสบตาอีกฝ่าย เขาห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ทันเสียแล้ว
"
ขอให้คนอื่นเป็น.......ผม?"
" มินจำได้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ตอนที่พี่อยู่ ม.3 "
"พี่แมกซ์....ต่อยพี่แมนเสียน่วม......แล้วก็ไม่คุยกันไปเป็นเดือนเลย"
" แล้วจู่ๆก็ดีกัน พี่แมกซ์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะอะไรรู้ไหม? "
"เพราะ?........" รามินทร์ไม่รู้จะคาดเดาคำตอบ
" พี่แมกซ์ขอให้พี่สัญญา................ " กตัญญุสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"ว่าจะไม่ทำให้มินแปดเปื้อน "เขาหลับตาลงช้าๆ
" ไม่อย่างนั้น พี่จะไม่ได้เจอมินอีก "
"มันก็คือสัญญาที่พวกพี่ทำกัน..
.ลับหลังผม?...." รามินทร์ถามย้ำความนั้น
"แล้วเรื่องที่พี่เป็นเกย์ต้องรอจนถึงเมื่อไรพี่ถึงจะบอกผม.....ตามตรง....."รามินทร์เอ่ยเสียสั่น สับสน โกรธ เศร้า ความรู้สึกด้านลบที่ปนเปกันแสดงออกมาภายในสีหน้าและแววตา
"พี่ปล่อยให้ผมคิด...ว่าพี่รังเกียจผม....ที่นอนกับผมเพราะสงสาร...."ชายหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะ กับความคิดของตัวเอง
"ปล่อยให้ผมเสียใจของผมอยู่คนเดียว.....พี่บอกว่าพี่ทำร้ายความรู้สึกผม แล้วพี่รู้ไหมว่าความรู้สึกผมมันเป็นยังไง"
ดวงตารีเรียวสบตามองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาที่มองมาจากมุมที่ต่ำกว่านั้นมีน้ำตารื้นขึ้นมาเล็กน้อย ริมฝีปากบางสั่นไม่ได้ต่างจากไหล่บางและอ้อมแขนเรียวที่ยังโอบช่อดอกกุหลาบนั่นเอาไว้ กตัญญูสบตาอีกฝ่ายนิ่ง น้ำตาของรามินทร์ทำให้เขาเจ็บปวดได้เหมือนทุกครั้ง มันเป็นแบบนี้เสมอมา
"ผมไม่รู้...ว่าระหว่างพี่กับพี่แมกซ์ เคยทำสัญญาอะไรกันเอาไว้...
แต่สิ่งที่ผมรู้ คือผมหาเจอแล้ว คนที่ผมจะกอดได้ จะอยู่ด้วยได้อย่างไว้วางใจและไม่ต้องหวาดกลัวอะไร" รามินทร์เอ่ยเสียงเบา
"แต่เมื่อถึงคราวที่ผมจะต้องสื่อความต้องการของตัวเองออกไป ผมก็ผิดเองที่ทำไม่เป็น ทำอะไรไม่คิดหน้าหลัง "รามินทร์เม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย
".....จนทำร้ายพี่ไป...ผมผิดเอง...แล้วพอผมคิดและรู้แน่ชัดแล้วว่าสิ่งที่ผมจะต้องพูดออกไปว่ามันคืออะไร พี่กลับผลักไสผมออกมา...ด้วยคำว่าพี่เป็นพี่...พี่คิดว่านั่นเป็นการดูแลผมที่ดีที่สุดแล้วเหรอ...."รามินทร์เอ่ยถาม เขาไม่ได้ต้องการคำตอบ มันเป็นการตัดพ้อ
"ผมเลยไม่ได้บอกออกไป...และคิดว่าคงไม่มีทางอีกแล้วที่จะได้บอกพี่....ว่าผมอยากอยู่กับพี่มากแค่ไหน"น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้นอย่างห้ามไม่ได้ แต่รามินทร์ก็ไม่ได้คิดจะยกมือปาดน้ำตานั้นออกไปแต่อย่างใด มือแกร่งอบอุ่นนั้นยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากผิวแก้มเย็นของอีกฝ่ายช้าๆ
"
งั้นอย่าทิ้งผมอีกได้ไหม....อย่าบอกผมว่าเพราะ พี่เป็นใคร เป็นอะไร...ผมไม่อยากจะฟังอีกแล้ว...."มือเรียวของชายหนุ่มประคองใบหน้าคมของอีกฝ่ายให้ก้มลงมาใกล้
"
เพราะพี่เป็นทั้งพี่ชาย เป็นเพื่อน เป็นทุกอย่างของผมมาตั้งนานแล้ว ผมคงไม่อยากให้พี่เป็นอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว" เสียงของรามินทร์แหบพร่าและเบาหวิว ริมฝีปากบางจูบแผ่วเบาทีข้างแก้มของกตัญญู
คำพูดของอีกฝ่ายมันทำให้ใจของกตัญญูแกว่ง สิ่งที่อยากจะได้ยินมาตลอด คงจะเป็นคำนี้ ชายหนุ่มกอดอีกฝ่ายแน่น เท่ากับความรู้สึกท่วมท้นที่ตนเองมีมาแสนนาน
เสียงอู้อี้ดังขึ้นในอ้อมกอดของกตัญญู ร่างเล็กไม่ได้ขยับหนี ไม่ได้ขัดขืน และเสียงนั้นไม่ใช่การประท้วง แต่เป็นประโยคสั้นๆที่รามินทร์เอ่ยออกมาในวงแขนของร่างสูง
" หืม? "ชายหนุ่มครางในคอเป็นเชิงถามเบาๆ อีกฝ่ายอาจจะอึดอัดที่เขากอดเสียแน่นแบบนี้
คราวนี้รามินทร์พยายามขยับออกมาจากอ้อมแขนและแผ่นอกกว้างนั้น ดวงตารีเรียวมองค้อนเล็กๆ
"ยังจะมา หืม? อีก"
" ก็ พูดอะไรล่ะ พี่ไม่รู้เรื่องนี่ หรือว่าอึดอัด? "เชฟหนุ่มปล่อยแขนจากอีกฝ่ายทันที
"ไม่เอาแล้ว ครั้งเดียวพอแล้ว...."รามินทร์ยิ้มย่องในใจ ได้ทีหันหนีจากอีกฝ่าย
"ดอกไม้ช้ำหมดแล้ว..."ร่างเล็กเดินไปอีกทาง พลางวางดอกไม้ลงบนเคาท์เตอร์ มองหา แจกัน หรือ ขวดอะไรซักอย่างมาจัดดอกไม้วาง ส่วนกตัญญุเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อีกฝ่ายมากนัก
ชายหนุ่มเดินหายเข้าไปในห้องของพศวัต แต่เมื่อไม่เห็นว่ามีร่างสูงของใครบางคนเดินตามมา ร่างเล็กหันควับมองหาทันที
"..........พี่แมน?" รามินทร์หันซ้ายขวา อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ช่วงขาก้าวเร็วๆ ไปยังห้องของพศวัต เสียงเคาะดังขึ้นเบาๆ ที่หน้าประตูก่อนรามินทร์จะค่อยๆโพล่หน้าเข้าไปด้านใน
"พี่....แมน...."แล้วก็ต้องพบว่ากตัญญูกำลังง่วนอยู่กับการตกแต่งเค้กชอคโกแลตก้อนโตอยู่ในห้องนั้น
" เฮ้ย มิน?! "ชายหนุ่มมีท่าทางตกใจที่อีกฝ่ายทำให้เขาไม่สามารถเซอร์ไพรซ์อะไรได้อีกท่าทางตกใจของกตัญญูก็ทำให้รามินทร์ตกใจไม่ได้ต่างไปนัก
"อะ...อะไรเล่า! แล้วเข้ามาทำอะไรในนี้.....โธ่เอ้ย คนจะแกล้งเสียหน่อย" รามินทร์โวยลั่น แต่แล้วตาก็ไปจับเข้ากับอะไรบางอย่างที่อีกฝ่ายกำลังทำค้างอยู่และกลิ่นหอมหวานที่อบอวลรอบห้อง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
"พี่....ทำอะไรน่ะ"
กตัญญูส่ายหน้าไปมา แล้วลุกขึ้นโดยที่มือทั้งสองถือถาดใส่เค้กชอคโกแลตฟัจจ์หน้าตาน่าทาน ด้วยชอคโกแลตขูดโรยด้านบน เขายื่นมันให้อีกฝ่าย
" Happy valentine ก็แล้วกัน ..อดเซอร์ไพรซ์เลย เฮ้อ "
รามินทร์ดูจะตกใจกับชอคโกแลตน่ากินที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายไม่น้อย
"พี่...ไปเอา...จากไหนมาทำ?...."
" ก็ร้านนั้นไง แล้วก็ร้านแถวๆนั้น ..ที่มินเคยพาพี่ไปน่ะ " เขารีบบอก
" เอ่อ แล้วก็ตอนที่มินหลับ พี่ก็ไปซื้อมาอีก "
"ออกไปข้างนอกคนเดียวเนี่ยนะ...."รามินทร์ถามเสียงสูง มองอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะคลี่เป็นรอยยิ้ม
"....ขอบคุณครับ...." ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะรับชอคโกแลตชิ้นนั้นมาใส่เข้าปาก ความหวานหอมของชอคโกแลตนั้นคงไม่สู้ความรู้สึกที่ท้วมท้นในตอนนี้ เสียดายที่อีกฝ่ายไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกไปเมื่อครู่
" อร่อยไหม? "กตัญญูดูถามอย่างไม่แน่ใจนัก
"อร่อยครับ...."รามินทร์ยิ้ม เขาชอบขนมที่อีกฝ่ายทำให้ทุกชิ้น และ ชอคโกแลตชิ้นนี้ให้ความรู้สึกพิเศษกว่าทุกครั้งที่เคยทาน
" แล้วจะไม่แบ่งพี่กินบ้างเหรอ? "รามินทร์ยิ้ม ก่อนจะเอื้อมไปหยิบชอคโกแลตที่อีกฝ่ายบรรจงทำขึ้นมาอีกชิ้น แล้วยื่นให้กับอีกฝ่าย
"อร่อยจริงๆนะ..."ชายหนุ่มยื่นหน้าไปงับชอคโกแลตจากมืออีกฝ่าย แดไม่ได้ที่จะเลียปลายนิ้วนั่นเบาๆ แล้วยิ้มทะเล้นให้ สัมผัสอุ่นที่ปลายนิ้วทำเอารามินทร์ชักมือกลับแทบไม่ทัน
"เล่นอะไร..... ไม่ต้องยิ้มแบบนั้นเลย...เมื่อกี้ยังทำผมร้องไห้อยู่เลย แล้วก็ไม่ฟังคนอื่นพูดด้วย...."
" แต่ตอนนี้อารมณ์ดีแล้ว พี่รู้ว่ามินชอบชอคโกแลต " เขาจิ้มแก้มอีกฝ่ายเบาๆ แล้วก้มลงหอมแก้มขาวๆนั้นอย่างมันเขี้ยว
"ไม่แฟร์ ปล่อยเลย....." รามินทร์ทำหน้ามุ่ยเมื่ออีกฝ่ายทั้งจิ้มทั้งฉวยหอมแก้มเขาแบบนั้น
"ฟังก่อนได้ไหม จะได้ไม่ต้องมาหืมหา อะไรอีก.... บ้าจริงทำไมผมต้องมาพูดรอบสองด้วยนะ"
รามินทร์ก็ยังคงเป็นรามินทร์ บ่นหรือทำหน้ามุ่ยบ่อยๆกับเขาแบบนี้เสมอ กตัญญูหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่าย
"หัวเราะ?...พอไม่เอาล่ะ ไปดีกว่า...แล้วพี่เอาของในตู้เย็นไปไหนหมดเนี่ย" รามินทร์ทำหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิม ร่างเล็กหมายจะเดินกลับออกไปด้านนอก ปากก็บ่นไปพลางว่า
"คนเรานะ คนเรา พูดอะไรสำคัญๆล่ะไม่ฟังเลยจริงๆ"
" จะไปไหนอีกล่ะ ห้ามหนีพี่ไปไหนแล้วนะครับ "ชายหนุ่มรีบเดินออกมาคว้าตัวอีกง่ายไว้จากด้านหลังทันที
" พี่รอฟังมินอยู่นะ "
"เมื่อกี้ไม่เห็นฟังเลย" รามินทร์ทำาไม่รู้ไม่ชี้
" ก้ฟังอยู่นี่ไง "ชายหนุ่มเถียงแล้วกอดร่างนั้นเอาไว้หลวมๆ
รามินทร์จับมือของอีกฝ่ายที่บรรจงทำทุกอย่างให้เขามาโดยตลอด มือที่โอบกอดเขา และทำให้เขารู้สึกปลอดภัยขึ้นมาจูบเบาๆในตอนนี้เขาควรจะลืมเรื่องร้ายๆทั้งหมดที่เกิดขึ้นไปเสียและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นบทเรียน
"ผมรักพี่นะครับ"
คำบอกรักของรามินทร์ทำให้กตัญญูนิ่งไปได้ทันที เขาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูดมันออกมาตรงๆ รามินทร์ไม่ใช่คนที่จะพูดเรื่องนี้ออกมาได้ง่ายๆ เขารู้ดี
" มิน?... "
สัมผัสของอีกฝ่ายบนมือเขานี่ก้เหนือความคาดหมายเช่นกัน ชายหนุ่มรู้สึกแย่จริงๆที่มือตนเองสากด้านขนาดนี้ แล้วอีกฝ่ายยังจูบมันอีกเขาจับให้รามินทร์หันหน้ามาหาเขาก่อนจะโอบเอวบางเข้ามาพาตัว แล้วก้มลงสัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างเนิบช้า หากทว่าอบอุ่น
รามินทร์หลับตารับสัมผัสนั้นด้วยความเต็มใจ มือเรียวที่ตะไหล่แกร่งของอีกฝ่ายเอาไว้เบาๆด้วยตกใจที่ถูกจับให้หันกลับมาเมื่อครู่เลื่อนไปโอบรอบคอของอีกฝ่ายเอาไว้ แม้อยากให้จูบนั้นเนิ่นนานแต่ชายหนุ่มร่างเล็กขยับถอนริมฝีปากออกมาเล้กน้อย
"ได้ยินผมชัดแล้วใช่ไหม...."เสียงนุ่มกระซิบแผ่วเบา
" ได้ยินแล้วครับ .. พี่ก็รักมินนะครับ "กตัญญูยื่นหน้าเข้ามากระซิบติดริมฝีปากบาง
รามินทร์ยิ้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายจูบอีกฝ่ายเองอีกครั้ง
"รักครับ...รัก..รักนะครับ" รามินทร์ไม่พูดเปล่าระดมจูบแก้มจูบหน้าของอีกฝ่าย เหมือนอย่างที่แมนแกล้งเขาด้วยการหอมแก้มเมื่อครู่ กตัญญุหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่าย มือแกร่งโอบเอวบางเอาไว้แน่น
" แกล้งพี่แมนรึเปล่าเนี่ย? วันนี้อย่าไปทำงานเลยนะ "พุดจบเขาก็ช้อนร่างเล็กของอีกฝ่ายขึ้นอุ้มได้อย่างง่ายๆ
"เฮ้ยยย "รามินทร์อุทานลั่น
"ไม่เกี่ยวซักหน่อย ปล่อยเลย"ร่างเล็กพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนนั้น
หากแต่กตัญญูกลับหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้สนใจแรงดิ้นนั้นซักเท่าไหร่นัก เขาพาอีกฝ่ายไปยังห้องนอนที่ไม่เคยได้เข้ามาซักครั้ง
" เอ้า .. ได้เวลานอนแล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ใช่เหรอ? "ชายหนุ่มบอกหลังจากที่ปล่อยรามินทร์ลงนั่งบนเตียงนุ่ม
"นอนเนินอะไร เขากำลังจะออกไปกินข้าวหรอก แล้วเปิดตู้เย็นมาก็มีแต่น้ำพริกยอดกตัญญูของพี่นั่นล่ะ "รามินทร์โวยวาย
" แล้วอยากกินไหมล่ะ? น้ำพริกยอดกตัญญูของพี่น่ะ .. เหมือนอิ่มทิพย์ บนสวรรค์ชั้น 7 เลยนะ "
กตัญญูยิ้มกริ่มแล้วขยับเข้าหาอีกฝ่าย
"แบบนั้นมันไม่ใช่น้ำพริกแล้ว..." รามินทร์โวยลั่น สองมือพยายามดันอกคนที่ก้มลงมาหาออกแต่ก็ไม่เป็นผลอะไรอีกแล้ว
กลิ่นหอมของชอคโกแลตจางๆยังสัมผัสได้จากผิวกายของร่างสูง ห้องนอนที่มักปิดม่านจะมิดในช่วงกลางวันเพราะช่วงเวลาที่กลับตาลปัตรกับคนอื่นยังคงอุ่นด้วยเครื่องทำความร้อน และอาจเพิ่มอุณหภูมิมากขึ้น จากร่างของชายหนุ่มสองคนที่ตระกองกอดกันบนเตียงนุ่ม ท่ามกลางความหนาบเหน็บจากภายนอก ท้องฟ้าที่ไม่เคยสดใส กลางเมืองนิวยอร์กในหน้าหนาว แต่าหรับวันแห่งความรักที่คนรักได้เปิดใจถึงกันนี้ กลับอบอุ่นยิ่งนัก
---END---
talk : เอาล่ะ จบแล้วค่ะ สำหรับซีรี่ส์นี้ มาม่ากันมาอย่างยาวนานตั้งแต่ต้นจนจบ นะคะ 555+ ขอบคุณที่ทานมาม่ายามดึกกับไรเตอร์กับโคไรเตอร์ค่ะ 
รีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิม .. แล้วมาพบกันใหม่ในภาคหน้า กระทู้เดิมค่ะ !! กับเรื่องนี้ หอมกลิ่นกาแฟ Series>>3rd Story:กลิ่นเด็กมันยั่ว..เลยหลวมตัวไปหน่อย
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1123896 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก