หลังจากกลับมาจากอเมริกาสองพี่น้องมาดูแลร้านกาแฟที่ทั้งคู่เป็นเจ้าของ แม้ว่าจะมีเรื่องกระทบกระทั่งกับก้องภพ อดีตคนรักของรามินทร์ที่ตอนนี้มาคบกับจิ๊บ เด็กน่ารักในร้านที่พศวัตหมายปองมาตั้งแต่ได้พบ”ตัวจริง”อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะ”ไม่มาดูแลกิจการ” เช่นที่ทำมาตลอดสามปีที่ผ่านมา
เสียงฝีเท้าเดินเข้าเดินออกหลังร้านหน้าร้าน แต่ไม่ได้เป็นเสียงของพนักงานเสิรฟอย่างเจ้าน้อย หรือพ่อครัวอย่างกตัญญู รามินทร์มองตาแผ่นหลังสูงนั่นพลางอมยิ้ม
"พี่แมกซ์...ถ้าจะเดินเท่านั้นล่ะก็ช่วยเอานี่ไปเสริฟหน่อยได้ไหม ออเดอร์เยอะ ผมเอาไปส่งเองทุกโต้ะไม่ได้หรอก"
"แล้วเด็กคนนั้นจะลาไปถึงเมื่อไหร่ เฮ้ย แมน ว่าไง? "
หนุ่มร่างสูงหันมาถามเชฟของร้านอย่างหงุดหงิด เขาไม่เจอจิ๊บมาหลายวันแล้ว แม้จะรู้ว่าไปไหนกับใครแต่ก็ไม่อยากจะยอมรับ การที่นั่งอ่านเรื่องราวของ”น้องหิวข้าวกับพี่ปิ่นโต” มาตั้งแต่ต้น แล้วได้เจอกับเด็กคนนี้ตัวจริง พศวัตกลับรู้สึกอยากจะได้จิ๊บเอาไว้เสียเอง ยิ่งอีกฝ่ายโพสต์ทิ้งไว้ว่าจะไปเที่ยวทะเลกับพี่ปิ่นโตคนนั้น ในอกก็มีแต่ความรุ่มร้อน จนไม่คิดจะคอมเม้นอะไรอีก
"ก็เห็นว่าลาสักสอง....สาม....เอ...รึว่าสี่วันนี่ล่ะ จำไม่ได้หรอก" ยิ่งเห็นพี่คนโตเป็นแบบนั้น กตัญญูก็ชักอยากแกล้ง ไม่เคยได้เห็นหงุดหงิด จน งุ่นง่านขนาดนี้มาก่อน
" ไอ้แมน!! แล้วมึงก็ให้น้องเขาลาเนี่ยนะ? "พศวัตคำรามออกมาอย่างหงุดหงิด
"อ้าว...ก็จะให้ผมทำไงล่ะครับ เขาก็มาลาตามระเบียบ อีกอย่างจิ้บทำงานไม่เคยหยุด เรียนก็หนัก ขืนผมให้เขามาทำงานทุกวันได้ฝ่าฝืนกฏหมายแรงงานตาย"กตัญญูยังไม่วายกวนอารมณ์พี่ชาย
"ไม่มาก็ดีแล้วนี่"
ในขณะเดียวกัน รามินทร์ก็พูดขึ้นมาลอยๆ พลางเอา แก้วกาแฟใส่ถาดแล้วยื่นให้พี่ชาย สายตาที่มองมานั้น บอกให้พี่ชาย รีบๆเอาของไปเสริฟ
สายตาของรามินทร์ทำให้ผู้เป็นพี่ต้องหยิบอาหารจานนั้นใส่ถาดไปเสิร์ฟอย่างช่วยไม่ได้และด้วยความไม่เต็มใจก็ทำให้เขากระแทกแขนโดนร่างเล็กกว่าของเด็กอีกคนในร้าน
"อ่ะ..ขอโทษครับๆ คุณพศวัต" เจ้าน้อยก้มหัวแทบติดกับถาดเปล่าที่ถือมา
" เออ! เอานี่ไปเสิร์ฟไป "ชายหนุ่มดึงถาดเปล่าออกจากมือของเจ้าน้อยแล้วเอาถาดอาหารในมือตัวเองยื่นให้แทนก่อนจะเดินอย่างหงุดหงิดไปสูบบุหรี่ที่หลังร้าน
เจ้าน้อยเดินเอาของไปเสริฟ ก่อนจะเดินคอตกๆ ไปหาเชฟหนุ่ม มือผอมเกร็งกระตุกแขนเสื้ออีกฝ่ายเบาๆ
"เฮีย..ผมทำไร คุณเขาโกรธรึเปล่าอ่ะ"
"เอาเหอะ ไม่ใช่เรื่องของแกหรอก" กตัญญูว่าพลางดันหัวของอีกฝ่ายไปอีกทาง
"ทำงานๆ คนยิ่งน้อยๆอยู่"
รามินทร์หัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของเจ้าน้อย
"เขาแค่หงุดหงิดน่ะ ไม่ต้องกลัวหรอก ปรกติ ใจดี...มั้งนะ" ว่าพลางก็เดินไปหยุดอยู่ตรงประตูหลังร้าน ชายหนุ่มร่างเล็กถอนหายใจ เห็นพี่ชาย อารมณ์บ่จอยแบบนั้นก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ เหมือนกัน
"งั้นวันนี้ปิดร้าน ไปไหนกันหน่อยไหมล่ะ พี่แมกซ์ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันสามคนมานานแล้วน้า" รามินทร์ที่วันนี้ดูสดใส เป็นพิเศษ เอ่ยชวนพี่ชาย
" อะไรอีกล่ะมิน กลับมานี่ชวนไอ้แมนปิดร้านได้ทุกวัน ไม่กลัวเจ๊งรึไง? " คิ้วเข้มของผู้เป็นพี่ขมวด เขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แท้ๆ ดันมาชวนปิดร้านอีกแบบนี้
"เอ้ะ เห็นมินเป็นอะไร....ที่บอกว่า ปิดร้านก็คือตอนเย็น ต่างหาก....มินบอกพี่แมนแล้วว่า ช่วงเด็กนั่นไม่อยู่จะมาช่วย...."ดวงตารีเล็กนั้นฉายแววไม่พอใจ
"พี่แมกซ์อ่ะ....."ร่างเล็กเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย
"ไปเที่ยวกันหน่อยนะ นะ นะ"
" ........................... " พศวัตยังคงขมวดคิ้ว ก่อนจะพ่นควันออกมา แต่มินรู้ดีว่านี่คือการตอบตกลง
"เยี่ยม...." มินยิ้มกว้าง "งั้นเดี๋ยวไปบอกพี่แมนนะ "ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
++++++++++++++
หลังจากแวะไปทาานอะไรรองท้องกันก่อนสามพี่น้องที่ไม่ได้อกมาเที่ยวด้วยกันนานหลายปีแล้ว ก็กลับมานั่งรวมตัวกันอยู่ที่โต้ะเดียวกันในร้าน ได้ยินเสียงเพลงเปิดพอให้ขยับโยกได้ตาม จังหวะ
"ไวน์อีกไหมพี่แมน..." รามินทร์ว่าพลางยกขวดไวน์ขึ้นชิงถาม
" เทเลย นานๆที " พศวัตจัดการสั่งไวน์นอก ราคาแพงมาอีกขวดเป็นการบังคับกตัญญูกลายๆส่วนตัวเองก็กวาดสายตาหาใครซักคนสำหรับคืนนี้ รามินทร์เองก็เทใส่แก้วให้กตัญญูไปอย่างไม่บันยะยันยังเช่นกัน
" มิน เลี้ยงไอ้แมนมันดีๆละกัน พี่ไปก่อนนะ "
"หา...ไปไหน.... " รามินทร์หันมามองหน้าของพี่ชาย พศวัตบอกกับน้องชายก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับขวดเบียร์เมื่อพบเป้าหมายที่มองตรงมา
" เอาน่า..ไม่ใช่เรื่องของเด็ก " มือแกร่งดีดหน้าผากของน้องชายที่เขาไม่เคยเห็นว่าโตแล้วเสียที แล้วเดินไปอีกด้านทันที
"พี่แมน........" รามินทร์เจอดีดหน้าผากแบบนั้นก็หันมาทำหน้ายู่ใส่พี่ชายอีกคนทันที
"ดูซิ่ ทำไมพี่แมกซ์ ไม่เคยเห็นมินโตเลยอ่ะ ทำแบบนี้ได้ไงว้า พี่บ้าเอ้ย คอยดูนะ ไปกับเขานะ จะเจอเขาขโมยกระเป๋าตังค์" เพราะไวน์หลายแก้วที่ดื่มเข้าไปหรืออย่างไรทำให้คนเรียบร้อยๆ อย่างรามินทร์ดูจะโวยวายกว่าทุกที
" ฮะ ฮะ ไม่หรอกน่า พี่แมกซ์น่ะเหรอ จะพลาดท่า .. พี่ว่าคงจะไปขโมยหัวใจฝ่ายโน้นล่ะมากกว่า " ท่าทางของมินทำให้เชฟหนุ่มหัวเราะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นน้องชายคนสำคัญโวยวายแบบนี้
"เหอะ.... แช่งไว้ก่อนเลย" ชายหนุ่มร่างเล็กว่า ก่อนจะลุกขึ้น เมื่อจังหวะเพลงเร็วมากขึ้น
"ไปเต้นดีกว่า" ดวงตาเล็กหันกลับมามองหน้าพี่ชาย เชิงถามว่าจะไปด้วยกันไหม ใบหน้าของรามินทร์แดงก่ำ ไวน์ที่ดื่มไปมันไม่ใช่น้อยๆเลย ความจริง มันคงจะดีกว่าถ้าแค่นั่งจิบกันเงียบๆที่บ้าน แต่มาแบบนี้ ก็ดีไม่น้อย เหมือนกัน วันนี้ เขารู้สึกอยากจะเต้นให้มันสุดเหวี่ยงกันไป ให้สมกับที่อารมณ์ดีที่ไม่ต้องเจอหน้าใครบางคน
" มินเมามากแล้วนะ "กตัญญูเตือนอย่างเป็นห่วง แม้เขาจะดื่มไปเยอะแต่ยังคงสติไว้ได้มากกว่า คนที่อยากเมาอย่างรามินทร์
"ไม่เห็นเป็นไรเลย....." รามินทร์ลากเสียงยาว ก่อนจะเดินไปที่กลางร้าน
เริ่มมีทั้งผู้หญิงผู้ชายออกไปยักย้ายตามจังหวะเพลง เชฟหนุ่มต้องตามออกไปยืนใกล้ๆฟลอร์อย่างช่วยไม่ได้ เขาเริ่มเห็นสายตาโลมเลียจากใครหลายๆคนที่จ้องมอง ผิวขาวๆของมินอยู่ไม่ห่าง ดวงตาคมหันไปมองอย่างไม่พอใจ ดูเหมือนว่า รามินทร์เองจะเมามากจนไม่ได้สนใจ เมื่อเขาเห็นสายตาที่มองมาอย่างโลมเลีย ร่างเล็กก็เดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าคนๆนั้น สบตาอย่างเชิญชวนในขณะที่เต้นเย้าหยอกมือเรียวลูบเข้าไปในชายเสื้อเชิ้ตตัวบางไล้ขึ้นสูงอีกนิด และ อีกนิด ร่างเล็กยังไม่วายขยับเข้าไปใกล้อีกต่างหาก จนอีกฝ่ายขยับเข้าตอบรับลีลานั้น มือแกร่งรั้งร่างของรามินทร์เข้ามาใกล้ แสงไฟสลัวแต่ก้เห็นชัดเจนว่าอีกฝ่ายขยับเข้ามาพร้อมช่วงขาที่แทรกเข้ามาพยายามเอาเปรียบคนกำลังเมาอย่างเห็นได้ชัด
กตัญญูจึงเข้ามากระชากรามินทร์ออกจากคนๆนั้นทันทีดวงตาคมวาววับอย่างเอาเรื่อง
" โทษที เขามากับผม "พูดเพียงเท่านั้นก็ดึงแขนของคนเมาจัดอย่างรามินทร์ ให้เดินลงจากฟลอร์ทันที
"พี่แมน......" รามินทร์ส่งเสียงอู้อี้ "ยังไม่ได้เต้นไรเลย จะพาไปไหน" ร่างเล็กกว่าเริ่มเดินไปตรง จนต้อง ใช้อีกฝ่ายเป็นหลักในการเดิน
" กลับเถอะ มินเมามากแล้ว "
"ไม่เอาอ่ะ ยังไม่กลับ...." รามินทร์เถียง "ยังไม่เมา" รามินทร์ตอบกลับมาสั้นๆ ไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
" พี่บอกให้กลับ ไม่เชื่อพี่แล้วรึไง?! "ชายหนุ่มตวาดกลับ แล้วเปิดประตูรถ ผลักร่างบางเข้าไปข้างในก่อนจะปิดประตูแล้วขับรถที่รามินทร์เป็นเจ้าของออกไปอย่างรวดเร็ว
++++++++++++++
"พี่แมนใจร้าย.... เผด็จการอีกแล้ว...เห็นมินเป็นเด็กเหมือนพี่แมกซ์อีกคน" รามินทร์เริ่มโวยวายทั้งๆที่ตาจะปิดไม่ปิดแหล่ ใบหน้าแดงก่ำ หันไปมองหน้ากตัญญู ก่อนขยับเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายน่าจะได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของเขา
"ทำตัวเหมือนพวกหึงบ้า"
" มิน นั่งดีๆ จะได้ไหม?! "ลมหายใจร้อนๆ กับกลิ่นเหล้า ทำให้กตัญญูต้องตวาด ทั้งๆที่กำลังพยายามคงสติให้ได้แล้วแท้ๆเสียงตวาดนั้นทำเอารามินทร์สะดุ้ง
"ตวาดผมเหรอ!! เหอะ! พี่แมนบ้า..."รามินทร์ยังคง โวยวายต่อไป
" ใช่! พี่จะตีเราด้วย ถ้าเราไม่เงียบเดี๋ยวนี้!! "กตัญญูยังไม่เลิกขู่ ตอนนี้มินเมามากและเขาก็รู้ดีว่า ในเวลาแบบนี้ รามินทร์จะเหมือนเด็กๆ
"พี่แมนไม่กล้าตีมินหรอก เหมือนทุกทีนั่นล่ะ ขู่ไปแบบนั้น จะพามินไปไหนล่ะ กลับบ้านเหรอ ..."รามินทร์ถามกลับเหมือนจะท้า "กลับบ้าน แม่นั่นล่ะจะตีพี่ "
" ปากดี "ชายหนุ่มบ่นพึมพำ ก่อนจะเลี้ยวไปทางคอนโดที่เขาอยู่เป็นประจำ
"ก็ดีกว่าพวกปากหมานั่นล่ะ" รามินทร์ยังไม่วาย เถียงทุกคำ ร่างกายร้อนมึนไปหมดจนดเสียงอู้อี้ แต่ยังเถียงทุกคำที่กตัญญูเปล่งเสียงออกมา จนผู้เป็นพี่เลิกต่อปากต่อคำกับคนเมาและเมื่อไปจอดรถยังที่หมายได้เรียบร้อย
" เอ้าถึงแล้ว มิน ลุกเร็ว "มือแกร่งแตะที่แก้มร้อนๆของคนเมาเป็นการปลุก
"อือ...." แต่ดูเหมือนว่าถ่านความซ่าจะหมดเสียแล้ว รามินทร์ ลุกขึ้นมานั่ง ท่าทางงุนงง "ที่ไหน...ไม่ใช่บ้านนี่"
" คอนโดพี่เอง "กตัญญูตอบกลับมาสั้นๆแล้วพยุงให้คนที่เพิ่งจะสร่างเมาเดินให้ถูกทาง
"อ้อ...คอนโดหรูของนายกตัญญู.....เหอะ ได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยมา..." รามินทร์พูดแปลกๆพลางหัวเราะ
" หรูอะไร? หายเมารึยังเนี่ย?"คิ้วเข้มๆของกตัญญูเลิกขึ้นอย่างแปลกใจกับคำพูดของนน้องชาย ก่อนจะไขกุญแจห้องเข้าไปด้าน...
++++++++++++++
" เอ้าถึงแล้ว คอนโดหรู 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ 1 ห้องรับแขก "
กตัญญูพูดติดตลกขณะที่วางร่างบางลงที่โซฟากลางห้อง
"หรู..............ซ้าาาาาาา" รามินทร์ลากเสียงยาวก่อนจะล้มตัวลงนอน มือเรียวเริ่มแกะกระดุมเสื้อออก ทั้งร้อนทั้งอึดอัดเสียงลมหายใจชองรามินทร์ดังขึ้นเป็นจังหวะ ปลายเท้าก้พยายามถอดรองเท้าถุงเท้าของตัวเองออก
" มา เดี๋ยวพี่ทำให้ "กตัญญูคว้าข้อเท้าของอีกฝ่ายขึ้นมาถอดถุงเท้าออกให้ ทั้งสองข้าง อย่างไม่นึกรังเกียจ เขาจำได้ว่าเป็นคงสอนมินให้ใส่ถุงเท้าไปโรงเรียนด้วยตนเองและหลายๆครั้งก็เป็นคนถอดให้เวลาที่เมาไม่รู้เรื่อง อย่างวันนี้
"ฮึก.........." เสียงแปลกๆดังขึ้นจากร่างบาง ก่อนที่รามินทร์จะสะอึกออมาอีกครั้ง พลางขยับตัวหนี
"อย่านะ....ไม่เอาแล้ว"" มิน? "ชายหนุ่มหันมามองหน้าอีกฝ่าย เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นมือแกร่งขยับมาแตะแก้มร้อนๆนั่นเบาๆ
" นี่พี่แมนนะ .. พี่ไม่ได้ทำอะไรหรอก .. แค่จะถอดถุงเท้า ""ทำไม....ทำไม....ต้องทำแบบนี้ด้วย...." รามินทร์ยังไม่รู้สึกตัว ความเมามายพาเขาย้อนกลับไปยังความทรงจำที่อยู่ลึกที่สุดของใจ
"มินเมา...มินแค่อยากจะสนุก อยากจะไปเที่ยว....ทำไมต้องทำแบบนี้กับมิน..."มือเรียวยกขึ้นเหมือนจะป้องร่างของตัวเองให้พ้นจากอีกฝ่าย
" มิน.. นี่พี่แมนนะ "ยิ่งได้ยินแบบนั้นใจก็ยิ่งอ่อนยวบ กตัญญูกอดร่างบางนั่นไว้ทันที
" พี่แมนไม่ทำแบบเขาหรอก..มินก็รู้นี่ "ว่าพลางลูบหลังเพื่อช่วยให้คนที่กำลังคิดถึงเรื่องแย่ๆดีขึ้น
มือเรียวผวากอดร่างของอีกฝ่าย แต่ก็เปลี่ยนเป็นทุบซ้ำๆ
"ทำไมต้องทำกับมินแบบนี้ พี่ก้อง...ไม่ใช่คน.....ไม่ใช่คน!" ร่างบางยังสะอื้น ร้องออกมา ด้วยความหวาดกลัว
ความเจ็บปวดที่ได้รับจากแรงทุบนั้นคงไม่เท่ากับที่มินได้รับที่จิตใจ ถึงมันจะนานมาแล้วแต่ลึกๆก็ยังคงฝังใจ กตัญญูจับหน้าอีกฝ่ายให้มองหน้าเขาดีๆ ทุกอย่างมันควรจะจบลงได้แล้ว ในเมื่อก้องภพได้เริ่มต้นใหม่ แล้วทำไมน้องชายคนเก่งของเขาถึงจะทำไม่ได้ทำไมต้องทรมานอยู่แบบนี้?
" มิน! มองหน้าพี่ ! "เสียงดังที่ได้ยินนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้ง ดวงตาที่เปียกชื้นด้วยน้ำตาที่หลั่งออกมาด้วยไม่รู้ตัว มองหน้าของอีกฝ่าย
"พี่...แมน? "
" ฟังพี่นะ .. ผู้ชายคนนั้นน่ะ เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว แล้วทำไม มินของพี่ยังเจ็บเหมือนเดิมอีกล่ะ? " เขาถามออกมาอย่างเจ็บปวดไม่ต่างกัน