ตามอ่านจนทันสักที...ขอกรี๊ดดัง ๆ ก่อนเม้น...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >////////<
คนที่ต่างมีอดีตด้วยกันทั้งคู่มารักกัน...เฮ้อออออออออ...ไม่ง่ายเลยนะที่จะลืมอดีต
แต่ก็ไม่ยาก ถ้าคนที่อยู่เคียงข้างเรา คอยประคับประคอง และช่วยเหลือกัน จนทำให้อดีตเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น
หวังว่าพี่ก้องกะน้องจิ๊บ คงจะก้าวผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ไปได้ด้วยดีนะฮะ...
ผ่านอดีตของน้องจิ๊บไปได้แล้วหนึ่ง...ทีนี้ก็เหลืออดีตของพี่ก้องที่ยังเป็นปมให้คนอ่านงมกันต่อไป - -"
แล้วไหนจะเรื่องที่ว่า เจ้าของร้านเป็นใครอีก...แอบเดาเอาไว้อยู่ในใจ...ไม่รู้ว่าจะถูกหรือเปล่า
คงต้องรอให้ไรท์เตอร์มาเฉยในตอนต่อไป ๆ ก็แล้วกัน...คู่นี้อาจจะดูขรุขระไปบ้าง แต่ก็น่ารักใช่ย่อย
อยากให้หวาน ๆ กันแบบนี้ตลอดอ่ะ...คริคริ...พี่ก้องทั้งเสี่ยวทั้งเลี่ยนมาก ๆ เลย...คนอ่านจะจมน้ำตาลตายให้ได้อ่ะ...อิอิ XD
สิ้นสุดการรอคอยเจ้าของร้านค่ะ .. เชิญพบนี้ตั้งแต่บัดนาวววว
รักกันหวานชื่น พอปรับความเข้าใจกันได้ อะไรๆ ก็ดีตามไปด้วย
น่ารักจริงๆ ![Embarrassed :-[](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/embarrassed.gif)
พี่ก้องนี่แสนดีจัง อ่านแล้วเคลิ้ม อิอิ
+ ให้ 1 ที กับตอนที่น่ารักๆ แล้วก็ไรเตอร์ขยันมาอัพ ![:L2:](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/c-02214.1.gif)
ขอบคุณค่ะ^^
อุกรี๊ดดดดดดดดดด
หว๊านหวาน
![Embarrassed :-[](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/embarrassed.gif)
แต่ ยังไงก็... ใจร้ายอยู่ดีนะ! นายเอก
แต่ก็ลงล็อกแระ ฮี่ๆ
ต้องมีอะไรๆ เกิดขึ้นอีกแน่เลย
![:o12:](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/onion072.gif)
อ่านต่อๆไปก็ไม่รู้ว่าใครใจร้ายกันแน่นะคะ
![laugh :laugh:](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/laugh.gif)
กอดไรท์เตอร์ ![:กอด1:](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/kapook_dookdik_16024_46513.gif)
(ลุงไดสงสัยจิเป็นพระรอง กร๊ากกก ไม่เปนไร คนที่เราชอบอยู่เรื่องเดียวกัน สู้ แห่ะๆ
เก็บรูปลุงได ไว้พอประมาณเหมือนกันค่า จัดไปอย่าให้เสีย)
เม้นตอนล่าสุด อ๊ายยยยย พี่ก้อง เข้าทำนอง อบอุ่นใจดีมีเวลา่ให้
ขอสักคนเซ่ะแบบนี้ ฮ่า
วันนี้น้องจิ๊บถ่ายรูปให้พี่ก้องดู
น้องจิ๊บแต่งตัวแบบเรียบร้อย
หวังว่าพี่ก้องคงไม่บ่นนะฮับ คึคึ
![](http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/39363_1442554075721_1589161098_1060627_6193400_n.jpg)
อิมเมจไดมีแน่นอนค่า อิ อิ เอ๊ะแต่ว่าวันนี้ไรเตอร์ขอ
![:กอด1:](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/kapook_dookdik_16024_46513.gif)
มาโอะหน่อยคร่าาาา รูปล่าสุดเลยสินะ ถ่ายรุปตัวเองที่กระจกห้องน้ำไม่ได้เช็ด ฮาจริงๆ มาโอะของพี่(??)~
พี่ก้อง อบอุ่น ใจดี มีเวลาให้ + ป๋า + แก่ ด้วยแหละค่ะ 55+
กินใจมากเลยพี่ก้องประโยคสุดท้ายน่ะ
อิอิ
ว่าแต่พี่ก้องวันนี้หมดไปเท่าไรหรอ
เสี่ยนะเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
ต่อไปทุกคนจะพร้อมใจเรียกป๋าแล้วล่ะค่ะ ท่าทาง
"อยู่กับพี่ก็พอ"
โอย...จะเป็นลม (ถ้าเราได้ยินแบบนี้บ้าง ^^)
คนรักกัน มีอะไรก็ต้องพูดกัน อย่าปล่อยให้ไอ้ที่มันขุ่นๆ ในใจกลายเป็นตะกอน
จนกลายเป็นความไม่เข้าใจกันในที่สุด
อดีต ก็คืออดีต เราเรียนรู้ความผิดพลาดจากอดีตได้
แต่อย่าปล่อยให้มันเป็นตัวตัดสินหรือทำลายปัจจุบัน และอนาคต
จะว่าไป น้องจิ๊บนี่ก็ช่างยั่วเหมือนกันนะ (สังเกตุจากตอนที่ผ่านๆ มา >o<)
ป๋าก้อง หมดไปกี่หมื่นล่ะคะนั่น? ไม่ใช่น้อยๆ เลยทีเดียว
เสี่ยจริงๆ
เจ้าของร้านกาแฟ ,, แอบหนีไปเที่ยวอยู่ที่ไหน รีบๆ กลับมานะ เด็กในร้านอู้งาน แอบหนีเที่ยวล่ะ (●^o^●)
กอดๆ ให้กับไรท์เตอร์และโคไรเตอร์ค่ะ
อุ๊ย..เรียกหาปุ๊บ เจ้าของร้านก็มาปั๊บค่ะ ..
โอ๊ย!!!!!!!!!!
โค-ต-ร อิจฉาอ่า
หวานอะไรเยี่ยงนี้หรอ
อิอิ
เขิน ![:o8:](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/onion015.gif)
ตกลงเอกนี่เป็นรับหมือนกันหรอ
ลองเดาๆดูสิคะ
ปล. ส่วนใครถามหา บาส-เอก มีแน่นอนค่ะ แต่อีกซักพัก(นาน)นะคะ อย่าเพิ่งลืมทั้งสองคนล่ะ
ว่าแล้ว.....ก็ไปอ่านต่อกันค่ะ เจ้าของร้าน มาแว้วววว!!!
![:mc4:](https://thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/yenta4-emoticon-0011.gif)
++++++++++++++++++++
"อ้อ จิ๊บ......." ในขณะที่สองตากำลังประสานกันอยู่นั้นเอง ก้องภพก็เอ่ยขึ้นมา เหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
" ครับ? "
"ไอ้....เนยขาว....นี่มันอะไรเหรอ" ก้องภพว่าพลางทำคิ้วขมวด
" พี่จะเอาไปทำอะไรน้อ ของแบบนั้น? " คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างแปลกใจก่อนจะหัวเราะ
"เอ่อ.....พอดีตอนที่จิ๊บดูรองเท้า พี่แมนเขาโทรมาน่ะ เห็นว่าอยากได้ เหมือนร้านขายของแบบนั้นจะอยู่แถวนี้ " ก้องภพว่า พลางชี้ไปในทิศทางเดิมที่พวกเขาเดินมา
"น่าจะทางนั้น"
" อ๋อ เอาไปทำขนม "จิ๊บพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วหันไปตามทางที่ว่า
" งั้นไปเถอะ "
"อืมๆ " ก้องภพรับคำ พลางนึกมวนคำที่แมนพูดโดยพึมพำออกมาเบาๆ
....หนึ่ง...สอง...หรือสาม....อืม.....
ทั้งสองคนกลับออกมาจากร้านที่ขาย อุปกรณ์สำหรับทำขนมพร้อมด้วยสิ่งที่เรียกว่า เนยขาวอีกถุงใหญ่
ร่างสูงขึ้นรถพร้อมกับเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันมาบอก
"งั้น เอาของไปส่งที่ร้านก่อนแล้วกัน แล้ว พี่จะออกมาส่งอีกทีนะ" ก้องภพว่า พลางคาดเข็มขัดนิรภัย
++++++++++++++++++++
" พี่แมนนี่ก็แปลกนะ .. " หลังจากที่รถสปอร์ตคันงามเคลื่อนตัวไปได้พักหนึ่ง จิ๊บก็เริ่มเปิดประเด็นที่เขาสงสัย
"หืม?" ก้องภพรับคำเสียงสูง
" พี่ก้องเป็นลูกค้า โทรมาสั่งให้ซื้อนั่นซื้อนี่ได้ไง "ดวงตากลมหันไปมองคนที่ขับรถ
" แล้วพี่ก็ยังไปทำให้อีก นี่ก็แปลก "
"ฮ่ะๆ...คงจะแปลกซิ่นะ" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ พลางเร่งเครื่อง ไม่นานนักหลังจากฝ่ารถติดมาได้ซักพักก็ถึงที่ร้าน
++++++++++++++++++++
เด็กหนุ่มที่วันนี้ ลางาน แต่งชุดไปรเวทสบายๆ เข้ามาในร้าน ตามมาด้วยหนุ่มร่างสูงที่หิ้วถุงใส่เนยขาวตามลงมา
"พี่แมนครับ....ของ.........ได้แล้ว" ก้องภพดูจะตะกุกตะกัก เมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้วพบว่ามีคนสองคนกำลัง นั่งคุยกับเชฟอยู่ที่โต๊ะประจำของเขา
" พี่แมนอะ ใช้พี่ก้องได้ไง ลูกค้านะพี่ลูกค้า " ส่วนจิ๊บก็เดินไปหมายจะต่อว่าเสียหน่อย ก่อนจะต้องเงียบเมื่อพบว่า เชฟคนเก่งของเขามีแขก
"อ้าว...คุณก้อง มาได้จังหวะเลย.... เชิญครับเชิญ" ว่าพลางลุกขึ้นไปรับถุงใส่เนยขาวมาจากเจ้าของชื่อ พลางหันมาหาจิ๊บ
"แล้วแกน่ะ ไหนว่าป่วยวะ หน้าตาสดใส มานี่เลย...ช่วยข้าเอาเนยไปเก็บเลย"
" ก็..ก็ดีขึ้นแล้วไง เป็นห่วงร้านหรอก เลยแวะมาดูอะ " จิ๊บเถียงข้างๆคูๆแล้วเดินตาม คนอายุมากกว่าเข้าไปในครัว ไม่ได้สังเกตเลยว่าใครกำลังมองเขาอยู่หรือเปล่า
" แฟน? " เจ้าของสายตาที่มองตามหลังเด็กหนุ่มที่สวมเสื้อยืดสีเขียว ละสายตากลับมาหาก้องภพที่เพิ่งจะนั่งลงใกล้ๆ แล้วถามออกไปตรงๆ
"จะว่ายังไงล่ะ ใช่นั่นล่ะ" ก้องภพว่าพลางยิ้ม
"แล้วไปไงมาไงกันล่ะครับเนี่ย ...สองพี่น้อง..."ดวงตาไม่ได้มองคนที่ถามเขาแต่เป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันมากกว่า
"ก็...พอดีมีธุระ ก็เลยกลับมา...เยี่ยมกิจการบ้าง" ชายหนุ่มรูปร่างผอมบาง ตอบ ดวงตากลมโตหากแต่ปลายหางตาที่ชี้ขึ้นอย่างคนเอาแต่ใจบนใบหน้าขาวนั้นมองก้องภพนิ่ง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไร
"เหรอ...ก็ดีนะ มินกลับมาเยี่ยมที่ร้านบ้าง นึกว่าจะทิ้งกันไปเลยเสียอีก"ก้องภพว่าพลางยิ้ม ในใจเหมือนจะหยุดเต้นให้ได้
สายตาของก้องภพที่มองมายัง น้องชาย ทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นพี่รู้สึกเคือง เขามองไปด้านในครัว
"
มิน พี่ไปห้องน้ำนะ "พูดจบก็ลุกจากตรงนั้นแล้วตรงเข้าไปในร้านทันที
"
พี่แมกซ์ คงยัง.....โกรธพี่ไม่หาย"
"ก็สมควรไม่ใช่เหรอ..." รามินทร์เอ่ยเสียงเรียบ มือเรียวเอื้อมไปหมายจะหยิบน้ำตาลมาใส่กาแฟร้อนตรงหน้า
แต่ก้องภพกลับฉวยถ้วยน้ำตาลนั้นไว้ในมือ พลางตัก น้ำตาลใส่ให้ในแก้วกาแฟของอีกฝ่าย
"สองช้อน ใช่ไหม...พี่รู้ว่ามินกินหวาน"ดวงตาเล็กของชายหนุ่มผิวขาวเป็นประกาย
"ถ้าบอกว่าช้อนเดียว.... จะเปลี่ยนได้หรือยังไง... บอกว่ารู้ แต่ก็ไม่ได้รู้จริง ก็อย่าเลยดีกว่า"
รามินทร์ตอบพลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม จริงอยู่ที่เขาชอบกาแฟใส่น้ำตาลสองช้อน แต่.....ก็จริงอีกเช่นกันที่ รสชาติมันคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
"มินเอง...ก็ยังโกรธพี่เหมือนกันซิ่นะ"ก้องภพเอ่ยเสียงทุ้มนั้น ฟังดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
++++++++++++++++++++
" พี่แมน สองคนนั่นใครน่ะพี่? " จิ๊บถามอย่างอยากรู้อยากเห็น พลางช่วยเชฟจัดของในครัวไปด้วย
"คุณพศวัต กับ คุณรามินทร์.... เจ้าของร้าน" แมนเอ่ยเสียงเรียบ ท่าทางไม่ชอบใจเท่าใดนัก
" เจ้าของร้าน? .. อ้าว พี่ ทำไมไม่บอกจิ๊บล่ะ ยังไม่ได้ไหว้เขาเลย จะโดนหักเงินไหมเนี่ย " เด็กหนุ่มโวยวาย จนเสียงลอดออกไปนอกครัว ให้คนที่หยุดอยู่ตรงนั้นได้ยินพอดี
"ไม่หรอก มินเขาไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น..." แมนเอ่ยเหมือนกับว่า รู้จักเจ้าของชื่อดีนักหนา
"เขาไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างหรืออะไร แค่ เด็กเสิร์ฟมาทำงาน ทุกวัน ไม่ใช่ป่วยการเมืองเขาก็ไม่ไล่ออกแล้ว"
" วันนี้ จิ๊บก็ป่วยจริงๆนะ! "
ถ้อยคำที่เถียงออกมานั้น ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวขาวแบบคนจีน หากแต่มีใบหน้าคมเข้มแบบคนไทย ที่ยืนอยู่หน้าห้องครัวต้องหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"อ้าว พี่แมกซ์ จะเอาอะไรหรือเปล่าเหรอ...." แมนเห็นชายร่างสูงจึงเอ่ยทัก
"เข้ามาทำไมครับในนี้ ถ้าจะเอาข้าวตังหน้าตั้ง เอ้อ ผมลืมยกไปให้"
" ไม่เป็นไร พี่ เดี๋ยวจิ๊บยกไปเอง " เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าป่วยการเมือง ไปในวันนี้รีบอาสา ก่อนจะ เงยหน้ามองชายหนุ่ม พี่ชายของเจ้าของร้าน แล้วยกมือไว้
" สวัสดีครับ คุณแมกซ์ .. ผม จิ๊บ ครับ "
พศวัตรับไว้อีกฝ่าย แล้วยิ้มให้ ดวงตาคู่คมฉายแววเด็ดเดี่ยว ในแบบของพี่ชายคนโต มองหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ปิดบังเลยว่า เขาสนใจจิ๊บแบบไหน ซึ่งบุคคลที่สามอย่างแมนเองก็รู้สึกได้
" ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกพี่เถอะ .. "
" ครับ พี่แมกซ์ .. เดี๋ยวจิ๊บยกออกไปให้ครับ "
" ฝากด้วยนะ " พศวัตบอกกับเด็กหนุ่มก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
แมนมองตามหลังสลับกันระหว่าง พี่ชายเจ้าของร้าน กับ เด็กเสิร์ฟในร้านที่เป็นแฟนกับลูกค้าของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ทำไมตาขวามันกระตุกแปลกๆวะ.....ท่าทางจะมีเรื่องยุ่งแน่งานนี้ "
ส่วนจิ๊บก็จัดขนมใส่จาน ยกใส่ถาดแล้วเดินออกจากครัวไป แต่ก็ต้องเจอกับคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
" กำลังจะเอาขนมไปเสิร์ฟพอดีเลยครับ " จิ๊บบอกพลางยิ้มให้กับคนที่เดินมาหยุดตรงหน้าเขา
" พี่ว่า พี่เดินเข้ามา
ยังไม่เห็นปิ่นโตเลยซักอันนะ .. คืนมันไปแล้วเหรอ? "คำพูดแปลกๆนั่นทำให้จิ๊บที่ยิ้มอยู่ต้องขมวดคิ้ว
"
ปิ่นโตไหนครับ .. ไม่เห็น.....เอ่อ "ในตอนแรก ดูเหมือนจิ๊บจะยังไม่เข้าใจ แต่สุดท้าย ดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย
" พี่แมกซ์ ?? ............... "" ครับ .. ว่าไงล่ะ น้องหิว .. คืนดีกับมันแล้วเหรอ? " ชื่อในสังคมไซเบอร์จากเรื่องเล่าในบอร์ด ตอนนี้กลับถูกเรียกออกมาตรงหน้า จิ๊บได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ผิดกับพศวัตที่กำลังหัวเราะกับท่าทาง ที่ดูตลกของเขาอยู่แบบนั้น
เพล้ง !!!!เสียงแก้วกระทบของแข็ง ไม่ต้องเห็นก็รู้ว่า คงจะแตกเป็นเสี่ยงนอนกองอยู่ที่พื้นนั่นเป็นแน่
พศวัตที่เดินมาพร้อมกับจิ๊บรีบวิ่งไปตามที่มาของเสียงอย่างตกใจ
" มิน ! เกิดอะไรขึ้น? ใครทำอะไรเราอีก? " ดวงตาสีดำหันมามองทางก้องอย่างเกรี้ยวกราด
จิ๊บได้แต่ยืนขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ มือทั้งสองข้างยังคงถือถาดใส่ขานขนมอยู่
"อย่าเข้ามา!" ก้องภพยกมือเตือนพร้อมสายตาที่มองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้กันคำพูดของอีกฝ่ายทำให้ขารู้ดี
"มิน เดินไปทางนั้นนะ ระวังด้วย" ก้องภพหันไปเอ่ยกับเจ้าของชื่อ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
"จิ๊บ มาทำความสะอาดตรงนี้ให้พี่หน่อยได้ไหม พอดีแก้วมันแตก"
รามินทร์เดินอ้อมไปอีกทาง มือข้างหนึ่งกุมใบหน้าในขณะที่อีกข้างเท้าเอวท่าทางเหมือนครุ่นคิดหนัก
" เอ่อ..ครับ " น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวที่ได้ยินเมื่อครู่ทำให้จิ๊บเห็นอะไรบางอย่างได้จากน้ำเสียงและท่าทางนั้น
.. เป็นห่วง เจ้าของร้าน ขนาดนั้น ...
เขาวางถาดใส่ขนมไว้ที่โต๊ะอีกตัวแล้ววิ่งกลับไปเอาไม้กวาด ที่ตักผง และผ้าเช็ดโต๊ะ
"เสียงใครทำอะไรแตก จิ๊บ...." เสียงเฮียแมนถาม ในขณะที่มือก็ค่อยหั่นผลไม้แห้งไปเรื่อยๆ ท่าทางเหมือนไม่มีกระจิตกระใจ ทั้งที่ปรกติ เสียงอะไรแตกนิดหน่อยไม่ได้ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของร้านเสียเอง
" ........................ ไม่รู้สิพี่ ..จิ๊บไปจัดการก่อนนะ " เป็นนานกว่าที่เด็กหนุ่มจะตอบออกมาได้ ความรู้สึกในตอนนี้มันคืออะไรกัน และไม่ทันให้แมนได้ซักถามอะไรต่อ จิ๊บก็รีบกลับไปที่โต๊ะ
ดวงตากลมของเด็กหนุ่มชาวเชียงใหม่ สบตากับ "แฟน"ของเขา
" ขออนุญาต เข้าไปทำความสะอาดนะครับ "
"อื้ม โทษทีนะ...." ก้องภพเอ่ย พลางเดินไปอีกทาง
"พี่แมกซ์... ผมว่ามินเขาไม่ค่อยสบาย พาเขากลับไปก่อนดีกว่าไหม"
เสียงแก้วที่แตกกระจายถูกกวาด ก่อนที่คนทำความสะอาดจะก้มลงใช้ผ้าเช็ดพื้นตรงที่เลอะกาแฟนั้น หูทั้งสองข้างได้ยินคำพูดที่เจือด้วยน้ำเสียงห่วงใย กับเจ้าของร้าน ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนแดงช้ำ ก่อนจะอ้าปากเผลอร้องออกมาเมื่อเศษแก้วที่ยังเก็บไม่หมดบาดที่นิ้วอย่างแรง
" โอ๊ย!! "ของเหลวข้นสีแดงสดเลอะออกจากมือขาวพร้อมกับใบหน้าสวยที่นิ่วด้วยความเจ็บ
"จิ๊บ...." ก้องภพปราดเข้ามาดู เจ้าของเสียงหลงนั้นทันที
"เป็นอะไรน่ะ แก้วบาดนี่ ..." มือแกร่ง บีบปลายนิ้วนั่นเอาไว้ พลาง ดึง มือของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้น
"ไปล้างมือ ทำแผลเร็ว "
แต่จิ๊บดึงมือตนเองที่เปรอะด้วยเลือดนั้นออกทันที
" ไม่เป็นไร..เดี๋ยว..เดี๋ยวผมทำเองได้ " จิ๊บไม่มองหน้าอีกฝ่ายเลย ขณะที่เก็บอุปกรณ์
"จะบ้ารึไง แล้วนั่นๆ เลือดก็ไหล แผลก็เปิดยังจะไปจับของพวกนั้นอีก เชื้อโรคเข้าตายโหง ...มานี่ " ก้องภพกระวีกระวาดดึงมือเด็กหนุ่มเข้าไปหลังร้าน
"พี่แมนครับ มีพวก พลาสเตอร์ยาแดงหรือเปล่า"
"อ้าวเฮ้ย แล้วนั่นไปโดนอะไรมา...." เจ้าของชื่อว่าพลางชะโงกหน้ามอง เห็นเลือดไหลซิบออกมาจากมือจิ๊บ ที่ก้อภพกำแน่นนั้นก็ทำเอาเฮียแมนผงะ
"อ่ะ........เจ้า...เจ้าน้อยย....ไปเอากล่องยามาเร็ว มาทำแผลให้จิ๊บด้วย" เสียงตะโกนเรียกนั่นทำเอาเจ้าของชื่อวิ่งปรู้ดไปเอา กล่องยามาจากออฟฟิศของร้านที่อยู่ชั้นบนทันที
"คุณก้องครับ พี่ว่า....ปล่อยเจ้าจิ๊บเถอะ...เดี๋ยวเปื้อนเลือดเอาเสื้อจะซักลำบาก" ก้องภพหันไปมองหน้าของจิ๊บ
"เจ็บมากไหม" ร่างสูงคลายมือ
จิ๊บดึงมืออกห่างจากอีกฝ่ายทันที " ไม่เป็นไร ...ผมไม่เป็นไร "
ไม่มีความรู้สึกเจ็บ ตอนนี้เขารู้สึกชาไปหมด ความรู้สึกนี้อะไรกัน น้อยใจงั้นหรือ? .. ทีกับเจ้าของร้าน พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น แต่กับเขาล่ะ .. เป็นห่วงหรืออะไรกันแน่ โวยวายใส่แบบนั้น
"มาแล่วๆ เจ้าน้อยมาแล่ว....." เสียงเจ้าน้อยร้องเริงร่าบนความเจ็บปวดของจิ๊บ ร่างผอมเกร็งกระโดดตุ้บลงมาสามขั้น ก่อนถึงพื้น
"อ้ายจิ๊บเจ็บมากบ่อ้าย...." ใครจะไปรู้ว่าเด็กหนุ่มตัวผอมเกร็งแบบนี้ จะหยิบจับอุปกรณ์ทำแผลได้อย่างคล่องแคล่วดูแลคนเจ็บได้อย่างสบายๆ ทำให้ก้องภพต้องยอมถอยออกมาเพื่อให้ เด็กหนุ่มทำงานได้อย่างสะดวก
"ต้องยังงี้ดิ่ อ้ายน้อย เก่งรอบด้านนะมึง" เฮียแมนหัวเราะพลางลูบหัว เด็กหนุ่มเบาๆ
"โอ้ยเฮียแมนนี่ก็เกะกะ ถอยๆข่อยยิ่งฟ่าวอยู่" คำพูดของเด็กหนุ่มทำเอาก้องภพขมวดคิ้ว
...หา ว่าอะไรนะ...
เชฟหนุ่มหัวเราะก้าก "เอ้อ ไอ้จิ๊บมันซุ่มซ่ามแกก็ดูไปละกัน คุณก้องออกไปรอข้างนอกเถอะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปเก็บข้างนอกต่อเอง"
แต่เจ้าของชื่อยังดูลังเล เขารู้ว่าข้างนอกมีคนที่เขารอที่จะพบอยู่ แต่ก็รู้สึกว่า เขาผิดกับคนเจ็บตรงหน้านี่ไม่น้อย ในเวลาแค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
" พี่ก้อง มีเรื่องต้องคุยกับเจ้าของร้านอีกเยอะไม่ใช่เหรอครับ ออกไปสิ ไม่ต้องมาเสียเวลากับจิ๊บหรอก "จิ๊บบอกกับอีกฝ่ายเสียงเรียบ
ก้องภพยืนนี่ง.... ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
....พี่......ยังไม่ได้บอกซักคำเลยว่า พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา....อีก....
ภาพของคนด้านในร้านที่กำลังทำแผล ท่าทางเย็นชา ที่มีเวลาที่โกรธศิลปินหนุ่ม ที่กำลังเดินออกมานั้นอยู่ในสายตาของพศวัตตลอด
ชายหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆอย่างถูกใจ
++++++++++++++++++++
"....เปลี่ยนแก้วไม่ได้... ก็หาแก้วใหม่เลยนะ" รามินทร์เอ่ยขึ้น อย่างเย็นชา
"มิน.... เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกันซักหน่อย " ก้องภพเอ่ยเสียงเบาด้วยกลัวว่า คนที่อยู่ในห้องครัวหลังร้านจะได้ยิน
"ก็เห็นๆอยู่ว่ามีใหม่ไปแล้ว... จะมานั่งต่อนั่งติดไอ้แก้วที่มันแตกไปแล้วทำไม เสียเวลา เข้าใจไหม พี่ก้อง ผมบอกว่า มันเสียเวลา..." ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ย ดวงตาคู่นั้นมีแววของความเจ็บปวดในครั้งอดีตแฝงอยู่
"แต่สำหรับพี่ไม่ใช่นะ...มิน .... ฟังพี่หน่อยซิ่"
ร่างสูง เดินเข้าไปหมายจะเข้าไปใกล้ร่างบางนั้น แต่ รามินทร์กลับสะดุ้งเฮือก แล้ว เดินหนีไปทางพี่ชายอย่างรวดเร็ว
"พี่แมกซ์ ผมอยากกลับบ้านแล้ว"
" มึงไปห่างๆ น้องกูเลย ไอ้ก้อง " มือแกร่งผลักอกของก้องภพออกไป มืออีกข้างก็ดึงข้อมือของน้องชายให้เข้ามาอยู่ใกล้ๆ
"พี่แมกซ์ ผมบอกว่า อยากกลับบ้าน...ไม่ได้อยากมีเรื่อง" เสียงจากคนที่ยืนใช้หลังของพี่ชายเป็นที่กำบังดังขึ้น
"ผมรู้ว่าพี่โกรธผม แต่พี่แมกซ์ ผมยังให้เกียรติพี่อยู่ พี่ก็น่าจะพูดกับผมดีๆหน่อย" ก้องภพชักจะทนไม่ไหวกับท่าทีของร่างสูงง
พร้อมกันนั้นพนักงานของร้านคนที่บาดเจ็บก็เดินออกมาพอดี พอที่จะได้ยินและได้เห็นท่าทีกราดเกรี้ยวของก้องภพ
" จิ๊บ .. พี่ไปส่งนะวันนี้ "
พศวัตพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นทั้งๆที่รู้ว่าจิ๊บเป็นอะไรกับก้องภพ และที่สำคัญเขายังพูดต่อหน้าแฟนของเด็กหนุ่มอีกด้วย
"หา?..... พี่แมกซ์...จิ๊บ..?....นี่รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร..." ก้องภพมองหน้าคนที่เดินออกมาใหม่อย่างไม่เข้าใจ
" เอ่อ... "เด็กหนุ่มอึกอั่กที่จะตอบทั้งคู่
พศวัตยิ้มให้อีกฝ่าย เขามีความลับของจิ๊บอยู่ในมือ มีอะไรต้องกลัวล่ะ ยิ่งหากว่ารู้สึก
ถูกใจขนาดนี้
" โอเคนะ พี่จะได้ส่งเราไปฉีดยาบาดทะยักด้วย "
ท่าทางของพศวัตทำให้ก้องภพสงสัย
....แม่ง อะไรกะแฟนกูวะ....
มือแกร่งคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
"จิ๊บ กลับโรงพยาบาลอยู่แค่นี้ พี่พาไปเอง"
" ฉีดยาเสร็จ พี่จะไปส่ง โอเคไหม? "พศวัตยังคงไม่เลิกราง่ายๆ
ริมฝีปากได้รูปยิ้มให้จิ๊บอย่างเหนือกว่า ซึ่งเด็กหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่าหมายถึงอะไร
ดวงตากลมหันไปมองก้องภพ " เดี๋ยวผมให้ พี่แมกซ์ กับ คุณมิน เขาไปส่ง "
มือเรียวขืนออกจากแรงดึงของอีกฝ่ายเล็กน้อย
"จิ๊บ!" ใจก้องภพป่นลงไปกองกับเศษแก้วเบื้องล่าง