กว่าที่พวกเราจะไปถึงจุดหมายที่วางเอาไว้ก็เย็นมากแล้ว เพราะว่าระหว่างทางไม่ว่าจะมีอะไรขายตรงไหน หรือมีที่ท่องเที่ยวน่าสนใจจุดไหน พวกผมจะต้องแวะทุกที่ ผมเองก็ไม่อยากแวะหรอกครับ แต่คนที่นั่งข้างหลังนะซิครับเรียกร้อง ก็น้องบีมเขาอยากจะแวะซื้อแวะดูทุกที่เลย บีมบอกว่ามาทั้งทีก็มาให้คุ้ม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เราเอารถมาเองปกติจะนั่งเครื่องมากัน พอเอารถมาเอง บีมเลยชอบใจใหญ่ จนไอ้เฟคมันแอบกระซิบกับผมว่า มึงหาอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้วนะโว๊ยถ้ากูรู้ว่าเป็นอย่างนี้ ตอนนั้น กูน่าจะปล่อยให้กลับไปอยู่ที่บ้านแล้วไม่ไปตามง้อก็ดีหรอก
ผมให้ผมยิ้มออกมา ก็มันเป็นวีรกรรมของไอ้เฟค เมื่อหลายปีก่อนตอนที่มันไปเอาลูกเสือออกมาจากถ้ำไงครับ มันเล่นไปตามง้อบีมถึงบ้านของเขา โชคดีตรงที่ว่ามันบังเอิญรู้จักกับพ่อแม่ของบีม เรื่องที่ดูว่าท่าจะยาก ก็เลยกลับง่ายไปซะงั้น
พอรถเข้าเทียบจอดที่หน้าบ้านไม้หลังใหญ่ที่มีคนเปิดไฟสว่างไสวไว้รออยู่แล้ว คนที่นั่งคุยกันอยาหลังรถสองคนก็รีบเด้งตัวเองออกจาเบอะรถทันที่ พร้อมกับเปิดประตูรถแล้วลงไปบิดตัวไปมาพร้อใมกับบ่นเรื่องความเมื่อยล้า ทั้งๆ ที่ตลอดการเดินทาง สองคนนี้ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากหลับ กิน และก็คุยกันตลอด ไม่เหมือนผมสองคนที่ต้องพลัดกันขับรถมาตลอดทาง
“พี่เฟค ขนกระเป๋าเข้าบ้านเองนะ บีมเหนื่อยมากๆ จนไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว”
“อะไรบีม จะเหนื่อยได้ไง พี่เห็นแต่เราเอาแต่นอนกับกินเท่านั้นจะไปเหนื่อยตอนไหน”
“ก็นั้นแหละ พี่เฟค แค่นี้ทำให้ผมไม่ได้เหรอ”
แล้วบีมมันก็เข้ามากอดแขนแล้วซบหน้าลงที่ไหล่ไอ้เฟค แค่นี้ไอ้เฟคก็เสร็จบีมแล้ว มันรีบไปยกของหลังรถลงทันที
“คุณบีมครับแล้วจะยกของไปไว้ที่ไหนล่ะครับ”
“ยกไปไว้ห้องเดิมแหละพี่เฟค คืนนี้พี่เฟคไปนอนห้องพี่กันต์ ส่วนผมกับขิงจะไปนอนห้องเดียวกัน มีเรื่องจะคุยกันอีกเยอะไม่เจอกันนาน”
“เฮ้ย...ได้ไง จะให้พี่ไปนอนกับไอ้กันต์ได้ไง พี่ต้องนอนกับบีมซิ”
“ได้ซิพี่เฟค...เอาตามนั้นแหละ....ไปกันเถอะขิง ปล่อยให้พวกนี้เขาขนของไป ส่วนเราลำบากมาเยอะแล้วไปนั่งคอยดีกว่า”
พอบีมพูดจบก็พากันเดินเข้าไปในตัวบ้านปล่อยให้ผมสองคนยืนมองหน้ากันอยู่สองคน ผมกับไอ้เฟคต่างก็ยิ้มให้กันและกันในถานะคนที่มีชะตากรรมเดียวกัน สองคนนั้นเดินหายเข้าไปในบ้านได้สักพักบีมก็อกมายืนเรียกพวกผมที่หน้าบ้านเมื่อเห็นว่าผมสองคนไม่ยอมเข้าไปในบ้านสักที
“เอาไงดีว่ะไอ้กันต์...”
“ก็ตามใจพวกนั้นแล้วกัน ทำไงได้ว่ะ หรือมึงกล้าหือกับบีม”
“ไม่ว่ะ กูเกรงใจบีมเขา”
“งั้นมึงจะมาถามกูหาอะไรว่ะ งั้นมึงก็เข้าบ้านไปก่อนแล้วกัน กูจะไปดูลุงคำกับป้าอุ๋ยก่อนว่าทำอะไรกันอยาแล้วกูจะได้ไปบอกแกด้วยว่าพวกเรามาแล้วให้แกหาอะไรมาให้กินหน่อย เพื่อว่าพวกนั้นอิ่มแล้วจะเปลี่ยนใจ”
“เออ...งั้นกูเข้าไปก่อนนะมึง แม่กูแล้วหน้าหงิกแล้วขืนชักช้ากูต้องปวดหูอีก”
ผมพยักหน้าให้ไอ้เฟคก่อนที่จะเดินแยกไปตามทางเดินที่ทอดไปที่หลังบ้านบริเวณที่ลุงคำกับป้าอุ๋ยพักอยู่ ลุงคำกับป้าอุ๋ยเป็นคนงานที่ผมจ้างให้มาดูแลบ้านให้ผมแล้วก็คอยช่วยหาของใช้ของกินมาให้พวกผมเวลาที่พวกผมมาพักผ่อนกัน ผผมเดินเลาะไปเพียงครู่เดียวก็เจอบ้านพักของทั้งสองคน เสียงหมาของลุงคำเห่ากรรโชกเมื่อมันเห็นว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของมัน ผมได้ยินเสียงลุงคำดุมัน ก่อนที่ลุงคำจะออกมาดูว่าใครมาหาแกในยามค่ำคืนอย่างนี้
“อ้าวคุณกันต์ มาถึงกันแล้วเหรอครับ”
พอลุงคำเห็นว่าเป็นผมแกก็รีบลงมาจากบ้าน ส่วนไอ้กิ๊กหมาของแก พอมันเห็นชัดๆ ว่าคนที่เข้ามาเป็นผม มันก็รีบกระดิกหาง ก่อนที่มันจะมาเกาะขาผมด้วยอาการดีใจ ผมเอามือลูบหัวมันเบาๆ สักพักผมก็เห็นลูกหมาตัวเล็กๆ อีกสามตัววิ่งตามมันออกมา คงจะเป็นลูกของไอ้ดิกแน่เลยดูจากสีแล้วไม่น่าพลาด
“สวัสดีครับลุงคำ พวกผมมาถึงกันได้สักพักแล้วครับ แล้วป้าอุ๋ยไปไหนล่ะครับ”
ผมยกมือไหว้ลุงคำทันที เมื่อแกเดินลงจากบ้านมาถึงตรงที่ผมยืนอยู่ ลุงคำรับไหว้ผมก่อนที่จะเอาผ้าขาวม้าที่คาดเอวแกอยู่ปัดที่แคร่หน้าบ้าน ก่อนที่จะเรียกให้ผมไปนั่ง
“นังอุ๋ยมันอยู่ในเรือนนะคุณกันต์คงเตรียมกับข้าวไว้รอพวกคุณนะ”
“เหรอครับลุง ขอบคุณมากครับ พวกผมกำลังหิวกันพอดีเลย”
แล้วลุงคำก็ถามเรื่องชีวิตของผมว่าเป็นอย่างไงบ้างโดยมีไอ้ดิกกับลูกๆ ของมันนอนฟังอยู่ด้วยสักพักขิงก็เดินตามผมมาที่บ้านของลุงคำ เพื่อเรียกให้ผมเข้าบ้านไปอาบน้ำแล้วจะได้ทานข้าวกัน พอขิงเห็นลุงคำ ขิงก็ยกมือไหว้ก่อนที่จะเข้าไปอ้อนแก แล้วบอกว่าอยากกินนั้นกินนี่ตามเรื่องของคนขี้อ้อนแหละครับ สองคนนี้สนิทกันมากเพราะขิงมาบ่อย ลุงคำก็เอ็นดูขิงเหมือนกับขิงเป็นลูกของลุงเอง เมื่อขิงอ้อนลุงคำจนเป็นที่พอใจแล้วผมสองคนก็ลาลุงคำเพื่อเข้าบ้าน เพื่อไปอาบน้ำแล้วก็ทานข้าวกัน
และสุดท้ายคืนนั้นผมสองคนกับไอ้เฟคก็ได้ไปนอนด้วยกันเหมือนดังความตั้งใจของบีมเขานั้นแหละครับ พอเช้าขึ้นมาผมก็ต้องไปตรวจงานในเมืองแต่เช้า แต่ผมยังไม่เจอขิงเลย ผผมเจอแต่บีมที่นอนหลับอยู่ในห้องคนเดียว ผมจึงออกจากบ้านเพื่อออกไปตามหาขิง แล้วผมก็เจอขิงกำลังเล่นกับไอ้ดิกกับลูกของมัน พอขิงเห็นผมขิงก็เรียกผมทันที
“พี่กันต์มาดูนี่ซิไอ้ดิกมันมีลูกด้วยล่ะ”
“พี่เห็นแล้วตั้งแต่เมื่อคืน”
“เหรอ...ดูนี่ซิ ไอ้ตัวนี่เหมือนไอ้ดิก”
ขิงอุ้มลูกหมาตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วชูให้ผมดู ผมเอื้อมมือไปรับลูกหมามาดูก็เห็นว่าเหมือนอย่างที่ขิงว่า ไอ้ดิกมันก็มองตามมันคงห่วงลูกมันนั้นแหละครับ แต่มันไม่ทำร้ายพวกผมหรอกโดยเฉพาะขิง เพราะเจ้าของที่แท้จริงนะคือขิงนั้นเองครับ ขิงไปเจอไอ้ดิก หรือที่จะเรียกให้ถูกก็คือนังดิกครับ เพราะมันเป็นตัวเมียนั้นเอง แต่ขิงเรียกไอ้ดิก จนผมพลอยเรียกตามจนติดปากไปด้วย
ขิงไปเจอไอ้ดิกที่ตลาดในเมืองนี่แหละครับ มีคนเขาเอามาปล่อยไว้ ขิงเห็นแล้วก็สงสารมันครับ ขิงบอกว่ามันคงรู้สึกเหมือนตัวขิงที่ถูกถิ้งเหมือนกัน ขิงก็เลยเอากลับมาบ้านแล้วฝากให้ลุงคำเลี้ยงเอาไว้
ผมเห็นขิงไปลูบหัวแล้วก็เกาท้องให้ลูกหมาเป็นภาพที่น่ารักสำหรับผม เด็กคนนี้เป็นคนจิตใจดีครับ ตอนแรกผมก็ไม่นึกว่าขิงจะเป็นคนจิตใจดี ก็เรื่องที่เขาเคยทำนะซิที่ทำให้ช่วงแรกๆ ผมมองขิงในมุมที่ลบ
“ไอ้กันต์แล้วออกมาตามหาผมเหรอ”
เสียงขิงเรียกผมให้ตื่นจากความคิดของตัวเอง นี่ก็อีกเรื่องที่ผมเคยขอให้ขิงเรียกผมว่าพี่ แต่ขิงไม่ยอมเรียกครับ ขิงบอกว่าเคยปากแล้ว ผมก็ได้แต่ยอมครับ ทำไงได้
“อืม...เมื่อกี้พี่ไปดูที่ห้องเห็นแต่บีมนอนอยู่คนเดียว พี่เลยออกมาตามหานะ”
“แล้วตามหาผมทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
ตอนนี้ขิงหยุดเล่นหมาแล้ว ยืนขึ้นมองหน้าผม
“ไม่มีอะไรมากหรอก พี่จะมาบอกว่า พี่จะออกไปตรวจงานกับไอ้เฟคหน่อยนะ ขิงกับบีมอยู่กันได้ป่าว”
“เฮ้ย...อะไรกัน นี่มันวันหยุดปีใหม่นะ จะไปตรวจงานอะไรอีก”
“ก็ที่ห้างเขามีเลี้ยงพนักงานนี่ พี่เลยจะเข้าไปดูกันสักหน่อย”
“ไม่เอาอ่ะ ผมไปด้วย”
“พี่ว่าอยู่บ้านดีกว่า เป็นเพื่อนบีม”
“แต่มันวันหยุดนะไอ้กันต์”
“พี่ไปแป๊บเดียวเอง ไม่นานหรอกนะครับคนเก่งของพี่กันต์ อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ”
ผมดึงขิงมากอดเอาไว้เพาะตอนนี้ขิงยืนก้มหน้า หน้าตาไม่สู้ดีเท่าไร ผมรู้ว่าขิงเริ่มไม่พอใจแล้ว พอผมกอดขิง ขิงก็ซบหน้าที่ไหล่ของผม ก่อนที่จะทุบหลังผมหลายครั้ง
“แต่มันวันหยุดนะไอ้กันต์...จะไม่อยู่ด้วยกันเหรอ...อือ..อือ...ไอ้บ้า ไม่ต้องมากอดเลย อยากไปไหนก็ไป”
พูดจบขิงก็พลักผมออกก่อนที่จะเดินเช็ดน้ำตาหนีผมกลับไปทางบ้านพัก
“แต่มันเป็นงานนะขิง”
ผมตะโกนเพื่ออธิบายให้ขิงฟัง แต่ขิงกลับไม่สนใจ
“ไม่ต้องมาพูดเลย อยากไปไหนก็ไป คนนึกว่าวันนี้จะได้ไปเที่ยวด้วยกัน ยังจะไปทำงานอีก ที่หลังจะมาทำงานก็ไม่ต้องชวนผมมาเลยนะ ไอ้บ้า..”
แล้วขิงก็เดินต่อไป ผมก็ตามไปครับ แต่ขิงเดินเร็วมาก ผมจึงเดินไม่ทัน พอถึงห้องขิงก็ปิดประตูห้องเสียงดังแล้วล็อคเอาไว้ด้วย ผมเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมเปิดออกมา
ผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไงดี งานนี้ก็สำคัญมากเพราะผู้ถือหุ้นจะมาประชุมในตอนเช้าแล้วตอนเย็นจะมีเลี้ยงพนักงานด้วย ถ้าผมกับไอ้เฟคไม่ไปก็ไม่ได้ เสียงของผมคงดัง ไอ้เฟคจึงเปิดห้องออกมาจากห้องที่บีมนอนอยู่ แล้วถามผมว่า
“มีอะไรกันว่ะเสียงดังโคตร”
“ก็เรื่องนั้นแหละ ขิงเม่งงอนมายอมว่ะ แล้วของมึงล่ะ”
“ของกูสบายว่ะ กูยื่นขอเสนอว่าให้รถเอาไว้เที่ยวกันพร้อมเงินอีกนิดหน่อย บอกว่าอยากซื้ออะไรก็ซื้อ แค่นี้ก็เงียบว่ะ เห็นบอกว่าจะไปหาน้องอ้นว่ะ”
“อ้นไหนว่ะ”
“ก็น้องอ้นคนที่เป็นเพื่อนบีมไง ที่ตัวเล็กๆ น่ารักเหมือนเด็กนะ ตอนนี้มาเปิดโรงเรียนสอนเต้นที่นี่เหมือนกัน ไอ้ตัวดีของกูเลยตีปีกเลย อยากไปหาเพื่อนอยู่แล้ว”
“เฮ้ย...ทำไมของมึงเวลาจะง่ายก็ง่ายจังว่ะ ของกูทำไมมันยากยังนี้”
“อันนี้ช่วยไม่ได้ว่ะ 5555 กูไปก่อนนะโว๊ย เจอกันอีกสิบนาที”
แล้วไอ้เฟคมันก็หายกลับเข้าไปที่ห้องของบีม ผมจึงพยายามเรียกขิงอีก แต่ขิงก็เงียบไม่ยอมตอบกลับมา จนผมเริ่มอ่อนใจ แล้วมันก็ใกล้เวลาที่นัดเอาไว้แล้ว ผมจึงต้องจำใจไปแต่งตัวอีกห้องหนึ่ง แล้วออกไปประชุมทันที
พอประชุมเสร็จรอช่วงที่จะมีงานเลี้ยงผมลองโทรไปหาขิง แต่ขิงไม่ยอมรับ ผมจึงไปไล่เบี๊ยกับไอ้เฟคให้โทรไปหาบีมว่าอยู่ไหนกัน ไอ้เฟคมันก็โทรไปตามที่ผมบอกสักพัก ไอ้เฟคก็เดินยิ้มหน้าบานกลับมา
“พวกบีมอยู่ที่โรงเรียนของน้องอ้นว่ะ ขิงมันก็อยู่มึงไม่ต้องหวงมันขนาดนั้นก็ได้”
เมื่อผมได้ยินอย่างนั้นผมก็เบาใจไปนิดนึง แต่พองานเลี้ยงเริ่มไปได้สักพัก ผมก็ชวนไอ้เฟคกลับทันที แต่ผมกลับมาปรากฏว่าสองคนนั้นยังไม่ยอมกลับมาเลย ผมมองนาฬิกานี่มันก็ดึกแล้วทำไมสองคนยังไม่กลับมา ไอ้เฟคมันก็คงคิดเหมือนกับผม มันโทรหาบีม แต่ครั้งนี้มันโทรไปไม่ติด ผมกับมันมองหน้ากันก่อนที่มันจะพูดว่า
“ไอ้กันต์เมียมึงกลับเมียกูหายว่ะ”
“งั้นมึงลองโทรไปหาน้องอ้นอะไรของมึงซิว่าสองคนนั้นอยู่ที่นั้นหรือเปล่า”
“เออ...กูลืมไป”
แล้วไอ้เฟคมันก็โทรหาน้องอ้น มันคุยอยู่สักพักก่อนที่มันจะวางสาย
“กูรู้แล้วว่าอยู่ไหนกัน ได้เวลาไปตามเมียกลับบ้านแล้วมึง”
แล้วผมกับไอ้เฟคก็ไปตามสถานที่ ที่ไอ้เฟคบอกว่าบีมกับขิง มาดื่มกันอยู่ที่นี้ แล้วพอผมไปถึงผมก็เจอสองคนนั้นจริงๆ แต่ไม่ได้อยู่กันแค่สองคน ยังมีน้องอ้นกับผู้ชายอื่นอีกสองสามคน แล้วไม่นั่งอยู่ด้วยกันเฉยๆ ยังนั่งชิดกันจนแทบจะกอดกันอยู่แล้ว แล้วบีมกับขิงก็ดูจะเมาจนแทบไม่ได้สติแล้ว
เร็วเท้าความคิดผมรีบเดินไปหาสองคนนั้นทันทีแต่ผมก็ยังช้ากว่าไอ้เฟคที่มันไปถึงก่อนผมอีก พอมันไปถึงมันก็ต่อยปากไอ้คนที่กำลังจะกอดบีมทันที จนเกือบมีเรื่องกัน
ผมกับไอ้เฟคลากเอาสองคนนั้นกลับขึ้นรถ โดยมีน้องอ้นตามมาขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น ไอ้เฟคก็ได้แต่พยักหน้า แต่ผมรู้ว่าไอ้เฟคมันโกรธมากเหมือนกันไม่ต่างจากผมหรอก
พอกลับมาถึงบ้านผมก็พาขิงกลับเข้าห้องทันที
“ขิง ขิง ได้ยินพี่ไหม”
ผมเอามือตบหน้าขิงๆ เพื่อเรียกสติ
“ได้ยินอย่ามายุ่ง ไอ้กันต์ไอ้เลว ไปเลยอยากทำงานมากนักก็ไปเลย อย่ามายุงกับกู”
ขิงพยายามเอามือปัดมือผมออก ก่อนที่จะนิ่งไปเพราะความเมา เมื่อเห็นขิงเป็นอย่างนี้ ผมคงต้องใช้วิธีเดิมเพื่อปราบพยศเสียบ้างแล้ว ผมดึงเสื้อของขิงออกตามด้วยกางเกง ขิงลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะโวยวาย
“ไอ้กันต์จะทำอะไร....?”
“ก็ปราบพยศเมียไง คืนนี้จะไม่ให้นอนเลย จะได้สมกับที่หนีพี่ไปเที่ยว อย่าหวังว่าคืนนี้จะได้นอน ขิงจะได้จำได้ตลอดไปว่าคืนนี้เป็นคืนพิเศษ เสียวกันจนข้ามปี”
ก่อนที่ขิงจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็รีบเอาปากของผมไปปิดปากของขิงไว้ ผมได้ยินเสียงห้องข้างๆ ก็ดังเหมือนกันกับห้องของผม สนุกแน่ ปล่อยให้พวกผมนอนเหงาเมื่อคืนนี้ วันนี้ต้องเอาคือสองเท่าให้ผมกับเป็น ...... คืนข้ามปี.....
โพลล์
หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55 (อ่าน 721973 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก