:m7:มาแล้วกับตอนใหม่ล่าสุด ,,,,,,,รักนี้ไม่มีวันหยุด.......
ตอนที่ 1 เรื่องราวสุดแสนจะเน่าของฉันกลับมาอีกครั้งแล้ว หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลาย สอบติดโควต้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ ชีวิตที่ต้องออกไปเผชิญกับโลกกว้างกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องราวให้ชวนปวดหัวอีกหรือปล่าว แต่ที่แน่ ๆ มันก็เกิดขึ้นมาแล้วละกัน
“กลับมาบ้านมั่งนะลูก มีปัญหาอะไรก็โทรมาที่บ้านล่ะ แล้วนี่จะไปอยู่กับเพื่อน ติดต่อที่พักได้แล้วใช่มั้ย ไปอยู่กันก็ประหยัดกันหน่อยนะ อย่าเอาแต่เที่ยว ขยันเรียนให้มาก ๆ ......” และอีกสารพัดที่คุณแม่ของฉาน แกเป็นห่วงพร่ำสอนฉันอีกมากมาย
หลังจากนั้นไม่นานนายเบสก็ขับรถมารับฉันที่บ้าน ตอนนี้มันไปสอบใบขับขี่มาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว (อิจฉา ๆ) ฉันต้องขนของไปอยู่ที่อพาร์ทเม้นต์แถว ๆ มหาลัยนั่นเอง ไม่กล้าเข้าไปอยู่หอใน ก็เพราะได้ข่าวมาว่า รับน้องใหม่หอในโหดมากกกกก โอย น่ากลัวเกินรับไหว (จะมีอะไรถ้าไม่ใช่ให้มาวัดไอ้นั่นกันน่ะ ทำไปด้าย อยากดูอ้ะ อิอิ
)
อ้อ พอแม่ฉันเจอมัน แม่ก็บอกมันว่า ฝากดูแลฉันด้วย ฉันงี้อายจะแย่ ไปฝากมันทำไมแม่ก็ ตาเบสก็ตกปากรับคำอย่างดิบดี จะทำได้เร้อ มันลงมาช่วยยกของไปใส่ไว้ในรถ แถมยังมีบ่นอีกนะว่า จะขนอะไรกันนักหนา เยอะขนาดนี้ แหม ก็ของมันจำเป็นนี่จ้ะ ไม่ใช่มันนี่ มีบ้านอยู่กรุงเทพฯ แล้วนิ ก็สบายน่ะสิ
“เฮ่อ เสร็จซะที ขนไปเยอะ ขากลับไม่ช่วยขนแล้วนะ”
“ช่างแกสิ ฉันขนเองก็ได้ ไม่ง้อหรอกค่า” ฉันเดินไปนั่งด้านหน้าคู่กะมัน เพราะจะต้องไปรับอีกสองสาวด้วย นั่นก็คือ อิตั้มกะอิอั้มนั่นเอง
“บอกเพื่อนไว้รึยัง ว่าจะให้ไปรับที่ไหน” มันถามมา
“ไปที่บ้านอิตั้มเลย พวกนั้นมันรออยู่แล้วตอนนี้”
“อืม แล้วที่ไปอยู่เนี่ย แพงป่าว”
“ก็พอประมาณ เดือนละตั้ง 7,500 แน่ะ พอดีห้องมันไม่มีว่างน่ะ เช่าไปก่อน เด๋วค่อยย้ายลงมาห้องถูก ๆ เอา” ฉันเห็นมันทำหน้าแหย ๆ ฉันพูดผิดเหรอเนี่ย
“ก็ดีแล้ว ฉันว่ามันยังแพงไปนะสำหรับพวกแกเนี่ย”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้ามีห้องล่ะก็ ฉันก็ไม่เอาหรอกแก” ฉันบ่นอุบอิบ เสียดายเงินตั้งเยอะ ถึงแม้จะหารกะเพื่อนก็เหอะ มันก็ยังเยอะไปอยู่ดี อิอิ งกง่ะ
ระหว่างทางที่จะไปรับเพื่อน ฉันกับมันก็คุยเรื่อยเปื่อย มีสาระมั่ง ไร้สาระมั่ง สลับกันไป ตอนนี้มันก็เป็นเพื่อนผู้ชายที่เรียกว่า สนิทที่สุดแล้วมั้ง (ไม่ใช่แฟนนะ ย้ำ) เพราะถ้าฉันเอามันเป็นแฟนคงมีเรื่องปวดหัวตามมาอีกเป็นกระบุงโกย เรื่องอะไรจะหาเหาใส่หัวตัวเองด้วยล่ะ
“นี่ แก ถามไรหน่อยดิ” อยู่ ๆ มันก็ถามขึ้น หลังจากนั่งฟังเพลงไปได้สักพัก
“อะไรล่ะ”
“แกจะไว้ผมยาวรึปล่าว” ฉันหันขวับไปมองมันทันที
“อ้ะ ถามแปลก ๆ แกจะให้ไว้ทรงสกินเฮดรึไงจ้ะ” ฉันก็เลยแขวะมันซะ
“เอ้า ถามดี ๆ ตอบกวนอีกละ ฉันว่าแกไว้ยาวก็ดีนะ น่ารักดี”
“จ้า ฉันน่ะมันน่ารักอยู่แล้ว ไม่ต้องมาชมหรอก” ซะงั้นไป อิอิ
“หลงตัวเองชะมัด” มันบ่นพึมพำ แต่ฉันได้ยินนะโว้ย
“เด๋วโดนเลย ว่าฉันเหรอแก ยังกะแกไม่หลงตัวเองเลยนะ”
“ก็คนมันหล่ออ้ะ ทำไงได้” เออ หล่อเข้าไปเถอะ สักวันจะได้เรื่อง
พอไปถึงบ้านเพื่อนสาว ก็พบว่าพวกนั้นมารอกันอยู่ก่อนแล้ว มีกำลังใจมาส่งเพียบเลย เสียดายที่อิเฉา อิเจี๊ยบ อิต้อม ไม่ได้ไปเรียนด้วย ไม่งั้น คงจะมันส์น่าดู หลังจากล่ำรากันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ออกเดินทางเข้าสู่กรุงเทพฯ กันต่อไป
กว่าจะมาถึงก็ไปเข้าไปเกือบเที่ยงแล้ว โชคดีที่อพาร์ทเม้นต์ของฉัน อยู่ใกล้ถนนใหญ่ แถมเดินไปมหาลัยก็ใช้เวลาแค่ห้านาทีเอง แต่ตอนเข้าไปต้องนั่งรถเข้าไปอีก (รู้แล้วล่ะสิ ว่าที่ไหนกัน) รถของนายเบสจอดหน้าทางเข้าอพาร์ทเม้นต์ พวกฉันต้องรีบขนของลงไปก่อน เพราะเบสมันต้องหาที่จอดรถต่อ
พอขนลงมาเสร็จแล้ว พวกเราก็รอมันไปวนหาที่จอดรถแป๊บนึง มันก็เดินมาช่วยยกของขึ้นไปไว้บนห้อง ห้องของพวกฉัน อยู่ชั้น 7 โอว สูงมากเลยอ้ะ และที่สำคัญ ข้างห้องมีผู้ชายพักอยู่ด้วยแหละ โฮ่ ๆ ๆ (ออกอาการหื่น)
“ขอบใจมากนะเบส ถ้าไม่ได้เบสช่วยเนี่ย พวกเราคงแย่น่าดู” นังอั้มทำพูดจาอ่อนหวาน ผิดกะฉันเลย ออกแนวโหด ๆ
“ไม่เป็นไร เพื่อนกันทั้งนั้น มีอะไรให้เราช่วยก็บอกได้นะ” แหม ทีกับเพื่อนฉัน มันพูดซะเพราะเชียวนะ หมั่นไส้โว้ยยยยย
“เด๋วเบสจะกลับเลยรึยัง ลงไปกินข้าวกันก่อนดีกว่ามั้ย เด๋วพวกเราเลี้ยงเอง”
“ใครยะ พวกเราน่ะ” ฉันแอบบ่นนิดนึง อิตั้มก็หันมาทำตาดุใส่
“ไปนะเบส ถือว่าตอบแทนน้ำใจที่อุตส่าห์ช่วยเหลือพวกเราน่ะ”
“ไม่เป็นไร เราเต็มใจช่วยอยู่แล้ว” แหม ทำเป็นสุภาพบุรุษ น่ายกย่องจริงจริ้ง (มันเรื่องจริงจ้ะ)
พวกเราพากันลงลิฟต์มาชั้นล่างสุด แล้วก็เดินออกไปหาอะไรกินกันแถว ๆ นั้น มีร้านอาหารตามสั่งเยอะ เราเลือกข้าร้านที่ใกล้ ๆ อพาร์ทเม้นต์เรา ขณะที่เดินไป ฉันก็เหลือบไปเห็นร้าน ๆ หนึ่งเข้า
“อ้า ร้านเช่าการ์ตูน โอว ดีใจจัง ไม่เบื่อแล้วฉัน” ฉันชอบอ่านการ์ตูนมาก มีร้านให้เช่าแบบนี้ ก็เสร็จฉันน่ะสิ
“ระวังจะเรียนไม่จบนะ เอาแต่อ่านการ์ตูนน่ะ” ตาเบสมันมากระซิบว่าฉัน
“บ้า ฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นนะเว้ยแก” มันเดินหัวเราะนำหน้าไป ปากมันช่างมอมยิ่งนัก
เราเดินเข้าไปในร้าน แล้วก็สั่งอาหารมารับประทานกัน มีหนุ่ม ๆ นั่งอยู่ในร้านเพียบ อูย สวรรค์อะไรอย่างงี้นะ อาหารปากยังไม่พอ ยังมีอาหารตาอีกด้วย น้ำลายไหยเลย อิอิ
ปล. ทำไมเจ๊ถึงหื่นได้แบบนี้ แหม
ก็ต้องเข้าใจ ว่าเด็กมันหล่อ น่ากิน เอ้ย น่ารักทั้งน้าน ใครจะไม่หวั่นไหวล่ะ จริงมั้ยจ้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
