:เฮ้อ:แต่ละคนอ่ะ คิดไปได้ไงว่าตาวินจะชอบอาร์ท เง้อ
:m4:ส่วนนังเป้ยน่ะนะ มันจะน่าตบยิ่งกว่านี้หลายสิบเท่า รอดูต่อไปละกัน
ตอนที่ 33“เอ่อ คือ คือว่า เรา เรา” อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ นี่แหละ โอกาสของอิฉันล่ะ หุหุ
“โอ้ยยยย ปวดท้องจังเลย” ฉันก็แกล้งสำออยกระทันหัน เล่นเอาทุกคนตกใจไปเลย (ก็ร้องซะดังลั่นนี่นา อิอิ)
“จืด เป็นอะไรไปน่ะ” อาร์ทเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง ผิดกับนังต้อมที่แอบรู้ไต๋ฉันซะและ
“ปวดท้องตรงนี้อ้ะอาร์ท โอยยย พาเราไปซื้อยากินก่อนเถอะนะ จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” แอ้ เรื่องเล่นละครล่ะเค้าถนัดนัก
“งั้นรีบไปเถอะ พอเดินไหวมั้ย” เขาทำท่าห่วงใยฉันจนออกนอกหน้า ทำเอาอีกสี่คนยืนมองแบบว่า นี่มันมากันสองคนรึไงวะเนี่ย
“พอไหว แต่ต้องพยุงหน่อยนะ เสียดตรงท้องมากเลย”
“มาเราพยุงเอง” อาร์ทหิ้วปีกฉันไป แล้วเราก็ค่อย ๆ เดินไปที่ร้านค้า เผื่อจะมียาแก้ปวดท้องขาย (แอบบอกว่าเป็นโรคกระเพาะ)
“ฮึ ยัยจืดต้องแอ๊บป่วยแน่ ๆ เลย อดอยู่ต่อเลย นังเวร” นังต้อมแอบบ่น แต่ฉันได้ยิน ก็มันดังนี่
“อะไรยะ ฉันเจ็บจริง ๆ นะแก หรือว่าอยากจะลองมาเป็นดูบ้างล่ะ”
“เอาเถอะย่ะ ไม่เอาด้วยหรอก โรคสำออยเนี่ย” ดู้ มันกัด เรื่องจริงทั้งนั้น
“พอเถอะต้อม จะว่าจืดให้ได้อะไร แค่นี้เค้าก็จะแย่อยู่แล้ว” น่าน ละอายแก่ใจจัง
“โอ๋กันเข้าไปเถอะ ระวังนังจืดมันจะทำให้แกเสียใจสักวันน่ะ” นังต้อมพูดแล้วก็เดินเชิดหน้าไปหานายเบสต่อ แต่เมื่อกี้มันพูดแรงมากเลยนะ เล่นเอาฉันสะอึกเลย
“จืด” อาร์ท คงไม่....นะ
“อะไรเหรออาร์ท” สีหน้าฉันกังวลพอสมควร
“จืดจะทำอย่างที่ต้อมว่ารึปล่าว” ฉันว่าฉันมองเห็นอาร์ทดูเศร้า ๆ ไปนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิอาร์ท ฉันเห็นแล้วยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก ฉันต่างหากที่ต้องกลัวว่าอาร์ทจะทำน่ะ
“ไม่ จืดไม่มีทางทำให้อาร์ทเสียใจหรอก อาร์ทไม่ต้องห่วงนะ”
“แน่นะ เราไม่อยากเสียจืดไป” อาร์ททำฉันน้ำตาคลอ ถ้ามีวันใดวันหนึ่งที่เราสองคนรักกันไม่ได้ ฉันคงต้องโทษตัวเองแน่ ๆ
“แน่สิ แน่นอนที่สุดเลยล่ะ” ฉันบีบมืออาร์ทเพื่อให้คำสัญญา แต่ใครเล่าจะไปรู้ว่า อนาคตข้างหน้า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่มีใครรู้เลยจริง ๆ
พวกนั้นเดินไปถึงร้านค้าแล้ว ส่วนฉันกับอาร์ทก็ตามมาถึงทีหลัง พอไปถึงนายวินก็เอายาแก้โรคกระเพาะมาให้ ที่แท้นายวินก็เป็นคนซื้อให้ก่อนแล้ว นี่สิ ถึงจะเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อกัน
“ขอบใจนะ วิน” แทนที่ฉันจะเป็นคนพูด อาร์ทกับชิงพูดซะก่อน
“อืม ไม่เป็นไร จืดก็เพื่อนเราเหมือนกัน” นายวินคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วนะ (มั้ง)
“แล้วนี่จะเอายังไงดี เล่นต่อหรือกลับบ้านเลยดีล่ะ” ยัยเป้ยดูอารมณ์บ่จอย
“คงจะกลับบ้านเลยล่ะมั้ง เด๋วเราต้องไปส่งจืดที่บ้านด้วย” อาร์ทตอบ
“แล้วเบสล่ะ เอาไงดี” ยัยเป้ยหันไปถามนายนั่น
“ก็คงจะกลับเหมือนกัน พอดีต้องไปเยี่ยมยายด้วย”
“งั้นเหรอ เฮ้อ น่าเบื่อจัง หมดสนุกเลย” ดูมันพูด ไม่เกรงใจคนอื่นเลย เอาแต่ใจตัวเองชะมัด
“สรุปคือ กลับบ้านใช่มั้ย งั้นก็กลับกันเลยสิ” นังต้อมก็พอกัน สงสัยจะยังไม่ได้จิกผู้ชายสมใจ เหอๆ
หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ขี่รถกลับบ้านใครบ้านมัน นายเบสต้องขับรถไปส่งยัยเป้ยในเมืองก่อน จากนั้นก็ขี่ตามพวกฉันกลับไปที่บ้านยายมัน ฉันหงุดหงิดมากที่มันดันบอกให้พวกเรารอมันด้วย เพราะมันจะหาเพื่อนกลับด้วย ดูสิ ยังตามไม่เลิก ส่วนนายวินก็ไปส่งนังต้อมที่ บขส. แล้วก็กลับบ้านตัวเอง
พอเราขี่รถมาเรื่อย ๆ จนถึงทางแยกเข้าไปทางบ้านยายนายนั่น แทนที่มันจะเลี้ยวเข้าไป มันกลับขี่รถตามพวกเรามาด้วย
“อ้าว นายไปเข้าไปบ้านยายนายเหรอ” อาร์ทเป็นคนถาม ส่วนฉันก็นั่งเอ๋อ
“ปล่าว ว่าจะไปดูบ้านเพื่อนเก่าซะหน่อย ว่ายังเหมือนเดิมอยู่มั้ย” นายนั่นพูดแล้วก็มองหน้าฉัน (เอ่อ หน้าฉันมันแปลกนักเหรอไงยะ มองกันอยู่ได้)
“แล้วนายไม่ได้มาที่นี่กี่ปีแล้วล่ะ”
“ก็ตั้งแต่ย้ายไปกรุงเทพฯคราวนั้นแหละ แต่ฉันก็แวะมาเยี่ยมยายบ้าง แต่นาน ๆ ที”
“งั้นเหรอ” อาร์ททำท่าคิดอะไรอยู่ แล้วก็ถามออกมา
“แล้วนายไม่เคยมาหาจืดบ้างเลยรึไง บ้านไม่ไกลเท่าไหร่เลยนี่”
“อาร์ทจะถามไปทำไม” ฉันสงสัย อาร์ทดูจะถามมากเกินไปแล้วนา
“ก็เราอยากรู้ ว่าจืดกับเบสได้เจอกันมาก่อนบ้างรึปล่าว”
“หึ นายนี่ซื่อจริง ๆ นะ ถ้าฉันเคยไปหาจืดที่บ้าน จืดก็ต้องจำฉันได้สิ จริงมั้ย เว้นแต่ว่าจะแกล้งทำ
เป็นจำไม่ได้” นายนั่นพูดแล้วก็มองมาที่ฉัน มันจะมากไปแล้วนะ มาพูดให้อาร์ทเขวแบบนี้ได้ไง
“จืด เราคงมีเรื่องต้องคุยกันซะแล้ว” อาร์ทพูดแบบนี้ แสดงว่าไม่ไว้ใจฉันอ่ะดิ แง้ ๆ
แล้วอาร์ทก็เงียบไป ส่วนนายเบสก็ขี่รถตามมา ฉันหันไปมองมัน มันก็ยิ้มเยาะให้ คิดว่าแค่นี้จะทำให้อาร์ทไม่เชื่อใจฉันได้เหรอ มันยังน้อยไปย่ะ ในที่สุดก็ถึงบ้านฉันสักที นายนั่นมองเข้ามาในบ้านของฉัน มันเปลี่ยนไปมาก เพราะว่า บ้านของฉันเพิ่งปลูกใหม่ไปเมื่อสามปีที่แล้วนี้เอง
“เปลี่ยนไปมากทีเดียว ทั้งบ้านแล้วก็คนด้วย” โอ้ย ตานี่มันกวนประสาทจริง ๆ เลย
“นายพูดอะไร ใครเปลี่ยนไปด้วย” อาร์ทก็ช่างสงสัยจัง
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันมาแวะดูเท่านั้นเอง ฉันกลับบ้านยายก่อนนะ แล้ววันหลังจะมาบ่อย ๆ” เอ่อ ถ้ามันจะหยุดพูดแค่ กลับบ้ายยายมันนะ ฉันก็คงจะไม่ต้องโดนตาอาร์ทสอบแน่นอน
“ไปเหอะ ไปไกล ๆ เลยก็ได้ ไม่ต้องมาอีกนะแก” ฉันบ่นไล่มันเบา ๆ นายอาร์ทไม่ได้ยินหรอก เพราะมัวแต่จะตั้งคำถามฉันสารพัด เหอ ๆ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เรื่องอะไรเหรอ อ้อ นี่ก็จะเย็นแล้วนะ อาร์ทไม่กลับบ้านเหรอ” ฉันแกล้งถามมันไปงั้น ทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่แก่ใจ
“ยังจะมาถามอีก วันนี้ค้างนี่แหละ พูดไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องนอนคืนนี้” อูยยย เอาจริงหรอ งี้ฉันก็ต้องขอบตาดำอ่ะดิ ไม่เอาหรอก ตาอาร์ทจอมสงสัย
*********************************
:m9:ใครอยากไปเที่ยวทะเล อดใจรอหน่อยนะ ไม่นานเกินรอ ฮิฮิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
