หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[hpsky]

เข้ามาเม้นอีกรอบ เมื่อเช้าอ่านจากมือถือเล่นเอาน้ำตาแตกเพื่อนก็ตกใจว่าเป็นไร

**ขอโทษถ้าหยาบคายนะคะ**
เกลียดไอ้แทนว่ะค่ะ แม่งไม่รักเค้าแล้วก็น่าจะบอกหรือไม่ก็เลิกติดต่อดิ แต่นี่แม่งยังบอกว่ารัก
บอกให้รอ ให้ความหวังกับภูมิ ตอนแรกนึกว่าจะคบชนี แต่ที่ไหนได้ ทุเรศว่ะ
อินั่นมันพูดว่าตัวจริงน่ารักกว่า แสดงว่าตลอดเวลาที่แกคุยกับภูมิ
อินี่ก็อยู่ด้วยใช่ม่ะ แล้วแกยังเล่นละครหลอกภูมิตลอดเลยใช่มั๊ย แม่งเลวว่ะ
ขอให้ความรักของมันกับอีนั่นไม่สวยหรู กรรมตามทันให้หนักๆไปเลย ให้ไอ้แทนมันรู้
ว่ามันได้สูญเสียของมีค่าที่สุดไปแล้ว 

ส่วนตอนนี้ ก็ให้โตโต้ก็ดูแลภูมิดีๆแล้วกันนะ คาดว่าความรู้สึกของภูมิคงยังไม่คงที่นานแน่ๆเลย

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เกลียดไอ้แทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


+1ค่ะคุณอิ๊ก คุณสุดยอดมาก 

[taroni]

บอกได้คำเดียวว่าสมน้ำหน้าแม่ของแทนทวีที่ปล่อยคนดีๆอย่างน้องภูมิไป 

[qujae]

  ตอนนี้บีบใจมากกก ตอนแรกคิดว่าพี่แทนจะดีมาก
พระเอกมีคนเดียวไม่ได้ คิดว่าพี่แทนคงตายแน่ๆ เพราะเป็นคนดีเกินไป
สุดท้ายพี่แทนแม่งก็เลว ไม่รักกันก็บอก คนรอมันเสียใจแค่ไหน รู้สึกแย่มากๆกับพี่แทน TT
เป็นตอนที่อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอ่า เข้าใจความรู้สึกของคนที่มองไปทางไหนก็มืดมน
ฟ้าหลังฝนย่อมดีเสมอ สู้ๆนะภูมิ (อินจัด)

[jimmyFG]

ว่าแล้ว

ไอ...แทน เลว

ขอด่าซักทีัไม่ไหว มันเฮิท


พี่ อิคกี้

อยากให้ไอแทนได้รับบทเรียนจัง

เอาให้หนักๆ เลย


รักกันๆ

[na_near]

อิ๊กกี้ค่ะ ดราม่ามากค่ะตอนนี้เศร้าด้วยไม่ไหวจะเคลียกับคนเรา

ไม่ไหวจิงๆค่ะ ขอหยาบคายหน่อยนะค่ะ

ถึง ไอคุณแทน  
คุณเป็นอะไรค่ะ เป็นเหี้ยอะไรมากไหม มีของดีๆไม่รู้จักรักษา ไปคว้าอี....ที่ไหนมาก็ไม่รู้ ปล่อยคนดีๆเค้าตั้งตาคอยอย่างซื่อสัตย์ แต่คุณทำอะไรค่ะ
หลอกเค้า ปั่นหัวเค้า สนุกมากไหมค่ะ กับการเล่นกับหัวใจคนนิ  แถมอีนั้นดูเหมือนจะรู้อยู่ด้วยว่าแทนก็คุยกับภูมิอยู่
แล้วที่ทำที่ในงานแต่งงานแวนนี้ก็ด้วยไม่รักกันแล้ว มาหลอกให้ความหวังกันทำไม บอกกันเลยว่าไม่รักยังจะดีซะกว่าที่เห็นคนที่รักมาหลอกกันอย่างงี้
แล้วอย่าบอกนะค่ะว่าที่เป็นอย่างนี้ เพราะเหงา  เพราะห่างกัน  มันก็แค่คำแก้ตัวทั้งนั้น ภูมิเค้ายังอยู่ได้ เค้ายังทนซื่อสัตย์อยู่ได้
มันอยู่ที่ตัวคุณเอง  (ความเหี้ย)ของคุณเองตังหาก ไม่ต้องโทดใคร
บอกได้คำเดียวเลวทั้งคู่ ทำกันได้....  จากนี้ขอให้ไป...ทั้งคู่นะค่ะ คุณช่างเหมาะสมกัน"เหมือนผีเน่ากับโลงผุ"
ชาตินี้ขออย่าให้มาเป็นบาปเป็นกรรม เป็นเสนียดในชีวิตของกันและกันอีกเลย

ถึง โตโต้
ตอนนี้นายทำดีแล้วพยายามต่อไป   :เฮ้อ:ภูมิผ่านมามากเจ็บมามากคงไม่ใจอ่อนง่ายๆ  นายต้องอดทนเข้านะถ้าอยากอยู่ตรงนั้น ในใจน้องภูมิ

ถึงน้องภูมิ
อดทนไว้นะค่ะ แค่คนเลวเพียงคนเดียวไม่ทำให้เราตายหรอก ก่อนมีเค้าเรายังอยู่ได้
เจ็บครั้งเดียวดีกว่าโง่ไปตลอดชีวิต เค้าไม่เห็นค่าเราไม่เห็นต้องสน ไม่ใช่เราไม่มีค่าแต่เค้าตังหากไม่เห็นค่าเราเอง
ยังมีคนที่เห็นค่าเราที่รักเราอยู่ต้องเยอะ อย่าไปสนคนเลวพันนั้นเลย

ถึงอิ๊กกี้  

รักกันๆ

[PEENAT1972]

http://www.youtube.com/v/eC61NDxTlWQ?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca


http://www.youtube.com/v/kh3PGTPnZPg?fs=1&hl=en_US&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f


http://www.youtube.com/v/fgrzg04OVC0?fs=1&hl=en_US&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6


http://www.youtube.com/v/Jbp0Np39Zso?fs=1&hl=en_US&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b


http://www.youtube.com/v/CE7gvhOzb2s?fs=1&hl=en_US&color1=0xe1600f&color2=0xfebd01

[filmybutter]

 

เล่นเอาน้ำตาคลอ

เห็นมั้ยคุณโ๖้เราช่างแสนดี

ไอ้แทนเลวมาก ทำกับภูมิแบบนี้ได้ไง

ของกระโดดขาคู่ถีบยอดอกมัน 100 ที

[หัวเเม่มือ]

โอ้ยยยยแสรดดดดดดดดดดดเว้ยยยยยยยยยยย

[Ryze]

เอ๊อ.. แล้วไหงไม่บอกตั้งกะภูมิถามคราวนู้นล่ะว้า..ว่ามีใหม่แล้ว

คนเราชอบให้ถึงที่สุดก่อนกันหมดเลยแฮะ

..เอ ถ้ามันกล้าบอกตั้งแต่คราวโน้น จะว่าอย่างน้อยมันก็แมน...
หรือจะว่ามันไม่แคร์เลยล่ะ?

วุ้ยอิน 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

MVเหตุผลที่ทนเหงา โดนมากค่ะป้า TT^TT

[eiky]

อยากระทึกกันอีกไหมครับ อิอิ รอน้า แป๊บเดียว

[meiji]

ไม่รู้จะบอกว่าดีหรือไม่ดีกับตอนนี้ดี
เพราะมันเป็นผลดีกับพระเอกนี่เนอะ

รออ่านต่อไปละกันนะ

[filmybutter]

อยากระทึกกันอีกไหมครับ อิอิ รอน้า แป๊บเดียว

ยังมีระทึกกว่านี้อีกหรอคะ คุณผู้แต่ง

[som]

รอน๊าพี่อิ๊ก   แต่ง่วงมากมาย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ปวดใจจะตายอยู่แล้วเพ่ TT ปวดท้องมากมาย ขอใหู้ตูมเดียวเจ็บได้ไหม ทยอยเจ็บแบบนี้รับไม่ไหวจริงๆ

[eiky]

ระรวยระรินแรงร้อนโรยรา          ระริกระทวยล้าหลั่งไหล
รุ่มเร้าร้อนรนรวดร้าวไร้                 ลืมหรือไรรักลวงล่อหลอกหลอน
ฤทธิ์ฤๅเรารู้แล้วลบเลือน                รักฤๅเลื่อนหลอกเราร้าวร่ำร้อง
ลิ้มรสรักร้อนรุ่มร้าวรานลอง            ระรวยรอนร้อนฤๅรอนรอนลม

แปลบปวดแสบยอกจุกในอก           สะอึกชกตีตัวไปให้ร้าวเหลือ
ยอกยอกเน้นย่ำเหยียบแสบทาเกลือ     ร้อนรนเหลือสิ้นแรงจะสิ้นลม
บาดคมลึกฝังไปกลางทรวงอก         แผลร้าวรกลากร่างทุกข์ระทม
ยิ่งเงยหน้าแหงนมองฟ้าหน้ายิ่งจม      ร้าวระทมจมทุกข์อเวจี

                                                                     ฉากเจ็ดสิบเอ็ด
ยังจำได้ไหมวันนั้นที่สัญญาว่าจะรักเราเพียงคนเดียว มืออุ่นที่เกาะกุมอยู่เนิ่นนาน จำได้ไหมว่าพูดอะไรออกมาบ้าง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไกลเท่าไรก็จะมีแค่เราคนเดียว ห่างกันแค่น้ำทะเลกั้นแต่ใต้แผ่นฟ้าเดียวกัน อนิจจา คนเราก็แปรเปลี่ยนไปได้เช่นนี้ อันไม้เลื้อยอยู่ใกล้เสาหลักใดก็เลื้อยไปใจเขาเองก็คงเฉกเช่นกัน ถามว่าเจ็บมากไหม เจ็บมากจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาดี ครั้นเวลาอยู่เพียงลำพังภาพอดีตที่เคยทำร่วมกันมามันก็วนเวียนฉายขึ้นมาเหมือนเตือนใจ เยาะเย้ยหยันเหยียดให้เรายิ่งตรมระทมทุกข์หนักเข้าไปอีก ภูมิบุญนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของโตโต้ เหนื่อย ล้า แม้จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่ก็ไม่อยากแม้ที่จะลืมตามาเผชิญหน้าใคร อาย เจ็บ วาดวิมานเอาไว้ในอากาศ วิมานนั้นสวยงามวิจิตร วิมานรักของสองเรา แต่มันก็ปลิวลอยมลายหายไปอย่างง่ายดาย เหลือไว้เพียงภาพที่ล่อลวงตา บางทีก็ยังหลอกตัวเองว่ามันไม่จริง สิ่งที่เพิ่งจะผ่านมามันเป็นแค่ฝัน มันไม่จริง แต่พอรู้สึกตัวขยับกายความร้าวรานแห่งใจมันก็ยากเกินจะบอกว่ามันเป็นเพียงฝัน หรือถ้ามันเป็นฝันจริงมันก็คงโหดร้ายหนักหนาสาหัสสากรรจ์มากทีเดียว เพราะนอกจากใจที่เจ็บแปลบปลาบแล้ว กายเองก็ร้าวรานระทมไปเช่นกัน

"ตื่นแล้วเหรอครับ คนดี"

เสียงทุ้มเข้มดังแว่วอยู่บริเวณหน้าผาก ภูมิบุญพลิกกายออกจากการกอดก่ายของเขา

"อยู่นิ่งๆสักพักสิภูมิ"

ได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดโดยไม่ลืมตามาดูเขา ไม่อยากเห็นใคร ความจริงไม่อยากจะได้ยินเสียงใครเสียด้วยซ้ำ ภูมิบุญยังคงหลับตาอยากให้ความร้าวรานนี้จางหายออกไปจากใจเสียที แต่คิดขึ้นมาทีไรก็เจ็บยอกเข้าไปในใจไม่เจือจาง ไม่หายไปเลยสักที

"กินอะไรหน่อยไหม เก้าโมงแล้ว"

"ภูมิอยากจะอาบน้ำ"

ยอมพูดออกมาแต่ไม่ยอมมองหน้าเขา โตโต้กระชับก่อนแน่นขึ้นจุมพิศแผ่วเบาที่หน้าผาก

"ครับ พี่รู้ครับว่าเราเจ็บ แต่ภูมิรู้เอาไว้ด้วยนะ ยิ่งภูมิเจ็บเท่าไหร่ พี่เจ็บกว่าภูมิหลายร้อยเท่านัก"

เม้มปากแน่น "ทำไม" พอแล้วอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย ไม่อยากมีใคร ไม่อยากได้ยาขนานไหนวิเศษแค่ไหนมาเยียวยารักษา จะรักษาตัวเอง พอแล้วกับบ่วงรักพันมัดใจแบบนี้ ภูมิบุญตัดสินใจลุกจากเตียงเดินออกไปเข้าห้องน้ำ โตโต้เองได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังไปก่อนจะกลับขึ้นห้องของตัวเอง สายตาของคนในบ้านรอคำตอบจากโตโต้อยู่ สายตาที่ห่วงหาอาทรฉายออกมาโดยไม่ต้องเอ่ยอะไร

"น้องเป็นไงบ้างลูก"

คุณอภิสราถามขึ้น โตโต้ถอนหายใจออกมา

"คงสักพักล่ะครับแม่ โต้กลัวใจน้องจังเลย"

"โธ่ ภูมิ เมื่อไหร่เรื่องราวร้ายๆมันจะจบจะสิ้นเสียที"

ครางออกมาสีหน้าสีตาไม่ต่างไปจากบุตรชาย บาสไปโรงเรียนแล้วโดยมีลุงหมายขับรถไปส่ง ส่วนโตโต้วันนี้ขอเข้าบริษัทสายๆเพราะไม่มีกะจิตกะใจ ภูมิบุญเองคงไม่ได้ไปทำงานตามปกติ คงรอให้จิตใจกลับสู่สภาพเดิมให้เร็วที่สุดคุณอภิสราถึงจะปล่อยไป

เปิดน้ำฝักบัวไหลให้รดตัว ให้ความเย็นของน้ำมันราดเอาความร้อนรุ่มในใจหมายจะให้มันไหลออกมากับสายน้ำ แต่เปล่าเลย ยิ่งเย็นยิ่งยะเยือกเข้าไปถึงกลางใจ นี่เราทำผิดอะไรหรือ ถ้าเราทำผิดเองพร้อมจะยอมอ้อนวอนให้เขากลับมาคืนดี รักมากเหลือเกิน รักจนหมดใจ นี่เขาเห็นเราเป็นใครในสายตาของเขาหรือเราเป็นคนโง่งมงายยิ้มผ่านจอคอมพิวเตอร์ ให้เขาสองคนหัวเราะเยาะกับท่าทางการแสดงความรักของเรา นับวันนับคืนรอคอยเขาให้กลับมาเพื่อที่จะพาคนอื่นมายืนต่อหน้าแล้วบอกว่า "แฟนพี่" นี่น่ะหรือ เราเป็นใคร เราทำอะไรอยู่ เรื่องวันวานที่ผ่านไปไม่นานเขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยหรือ อ้อมกอดนั้น จุมพิศนั้น คำรักคำนั้น มันเป็นอะไร มันมีความหมายอะไร พูดมันออกมาง่ายเหลือเกิน จำมันได้ไหม จำมันได้หรือเปล่า คำพูดที่เพียงลอดไรฟันออกมารู้ไหม มันสลักฝังในใจอย่างไม่มีวันลบเลือน ไม่มีวัน

"ภูมิ ภูมิเป็นไงบ้าง"

พอออกจากห้องน้ำมาพลอยก็โทรศัพท์มาหาเพราะบาสรายงานแต่เช้า สายไม่ได้รับกว่าหกสิบกว่าสาย ภูมิบุญจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์เนิ่นนานกว่าจะยกมันขึ้นถอดถอนหายใจก่อนจะกดรับ

"พลอย"

ครางออกมา อีกฝั่งพอได้ยินก็แทบทรุดน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงหรือพลังอันใด ความหดหู่เจ็บปวดร้าวราวมันดังแว่วออกมา

"ภูมิ"

พลอยเองที่เป็นคนสะอื้นออกมา ไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะภูมิบุญเองก็เม้มปากแน่นพยายามจะไม่หลั่งน้ำตาออกมาอีก มันเกินพอ มันมากไปแล้ว แต่พลอยเองก็สะอื้นเกินกว่าที่จะพูดออกมาเป็นคำได้ ชีวิตของเพื่อนที่เธอรักตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นภูมิบุญมีความสุขได้เนิ่นนานเลยสักครั้ง วิบากกรรมมันมากมายสายตาที่ร้าวรานเมื่อใดที่เผชิญทุกข์กรรมมันช่างน่าเวทนายิ่งนัก ทำกันลงคอ ใจดำ!!

"คุณท่านครับ ภูมิขอขึ้นไปกราบพระบนห้องได้ไหมครับ"

พอทำใจปรับสีหน้าไม่ให้เศร้าโศกอาดูรเกินไป รู้ดี รู้แก่ใจว่าผู้ที่รักตนก็เสียใจไปไม่น้อยกว่าเขา ภูมิบุญก็เดินไปที่ตึกใหญ่ คุณอภิสราปรี่เข้ามาโอบไว้

"ได้สิลูก ไปเดี๋ยวป้าไปด้วย จันทร์วานตัดดอกซ้อนใส่พานมาให้หน่อย"

หันไปบอกจันทร์ รายนั้นเม้มปากแน่นแล้วรีบออกไปหน้าบ้าน

"เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นไหม"

"ครับ ไม่มีอะไรแล้ว"

ปากบอกไปอย่างนั้นพยายามฝืนยิ้ม แต่ใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกแม้แต่เด็กไร้เดียงสายังมองออกว่าเขาไม่ได้ยิ้ม แต่กำลังร้องไห้อยู่ภายในใต้ดวงหน้านั้น สายตาที่เค้นเอาความเจ็บปวดฉายแววออกมา ความทรมานที่ถูกกักกันไว้ไม่ให้ไหลออกมา ใครมองก็รู้

"อย่าคิดมากนะลูก อย่าไปเจ้าคิดเจ้าแค้น ทำใจให้สบาย เรายังมีอะไรอีกหลายอย่างให้ต้องทำ อย่าเพิ่งท้อ"

กำลังใจจากปากของนายใหญ่ของบ้านพรั่งพรูออกมา มือก็คอยลูบปลอบประโลมอยู่ ภูมิบุญเม้มปากพยักหน้ายิ้มแห้งๆออกมา

ห้องพระที่ดูขรึมศักดิ์สิทธิ์ทาสีผนังด้วยสีน้ำตาลทองมีพระพุทธรูปหลายองค์หลายขนาดรายเรียงอยู่บนหิ้งพระ คราใดที่ใจเราหมองหม่น ครานั้นจะนึกถึงพระพุทธคุณ คราใดที่ใจเราสำราญดี เรากำลังนึกอะไร คุณอภิสรานั่งพับเพียบลงข้างๆภูมิบุญจันทร์กลับมาพร้อมพานดอกพุดซ้อนในมือสีขาวสะอาดตา

"แผ่เมตตาอโหสิกรรมให้แก่กันเสียเถิดลูก สิ่งใดผ่านก็ขอให้ผ่าน อย่าให้ทุกข์ให้ตรมอีกเลย"

สะกิดใจ พลันภาพในอดีตก็ฉายออกมา อภิชัยเองก็เคยรู้สึกแบบนี้เช่นกัน ยังจำได้ดีวันที่เขากอดขาขอร้องไม่ให้ภูมิบุญทิ้งไป ยังจำได้ดีทุกคำพูดที่เขาพูดออกไป "เราไม่เคยรักนายจำเอาไว้ ที่เราทำทั้งหมดเพื่อที่จะให้นายรู้ว่าการที่สูญเสียคนที่รัก มันรู้สึกยังไง" อนิจจาร้าวเหลือไปถึงใจ นี่น่ะหรือความรู้สึกของเขา นี่น่ะหรือความรู้สึกของเขาในตอนนั้น อภิชัย เราขอโทษ น้ำตาไหลออกมาทันที ภาพอดีตที่ยังคงแจ่มชัด เราเองก็เคยทำกับเขาไว้เจ็บแสบยอกอกไม่ใช่น้อย สมควรแล้วที่ได้รับผลกรรมนี้ สมควรแล้วที่ได้ลิ้มรสของความขมปวดใจนี้ คุณอภิสรากับจันทร์เอื้อมมือมาแตะที่บ่าของภูมิบุญเม้มปากพยายามแข็งใจไม่ร้องไห้ออกมา เพราะภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือร่างของภูมิบุญที่พนมมือก้มลงกราบแต่แน่นิ่งอยู่ท่านั้นสะอื้นออกมา

คุณอภิสราพนมมือขึ้นแล้วตั้งนโมสามจบ อาราธนาพระพุทธคูณ พระธรรมคุณ แลพระสังฆคุณ กว่าจะเงยหน้าขึ้นมาได้ก็ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองน้ำตาไหลซึมออกมาแล้ว ภูมิบุญเองก็เม้มปากแน่นพนมมือพยายามตั้งสมาธิ

"อะหัง สุขิโต โหมิ อะหัง นิททุกโข โหมิ อะหัง อะเวโร โหมิ อะหัง อัพยาปัชโฌ โหมิ อะหัง อะนีโฆ โหมิ สุขี อัตตานัง ปะริหะรามิฯ"

คุณอภิสรากล่าวบทแผ่เมตตาออกมาภูมิบุญจ้องมองไปที่พระพักตร์ขององค์พระพุทธรูป ราวกับกำลังอ้อนวอนขอร้องให้พระท่านช่วยให้พรให้ลุล่วงวิบากกรรมนี้ไปที

"สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในที่นี่ ลูกขอแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลในการสวดมนต์ครั้งนี้ ให้แก่ บิดา มารดา ครูบาอาจารย์ เจ้ากรรมนายเวร แลหลานของข้าพเจ้าที่ทุกข์ใจอยู่ที่นี้ สิ่งใดเคยทำผิดพลาดไป ทั้งในอดีตชาติ ปัจจุบันชาติ และอนาคตชาติ ทั้งที่จงใจก็ดี ไม่จงใจก็ดี ลูกขออโหสิกรรม ขอให้เจ้ากรรมนายเวรจงประสบแต่ความสุขความเจริญ ด้วยเทอญ"

คุณอภิสรากล่าวขึ้นเสียงเครือไปด้วยน้ำตา ภูมิบุญน้ำตาไหลออกมาตั้งจิตอธิษฐาน หลับตาลง นั่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนน้ำตาเหือดแห้งหายไป

"ภูมิขออยู่บนนี้สักพักได้ไหมครับคุณท่าน"

ภูมิบุญเอ่ยออกมา คุณอภิสราพยักหน้าแล้วมองไปยังจันทร์ที่ใบหน้ารวดร้าวไม่ต่างกัน ทั้งสองก้มลงกราบพระแล้วลุกออกจากห้องไปแล้ว

"หลวงพ่อครับ นี่เป็นผลกรรมที่ผมเคยทำไว้ใช่ไหม ยายเคยพร่ำสอนแล้วแต่ผมไม่เคยทำตามได้เลย วันนี้รับรู้แล้วว่าผลกรรมมันตามสนองได้จริง มันเจ็บปวดเจียนตาย หลวงพ่อช่วยลูกให้พ้นบ่วงทุกข์นี้ด้วยเถิด"

ครางออกมาก้มลงกราบน้ำตาไหลพราก

"น้องภูมิเป็นยังไงบ้างคะคุณแม่"

แวนเองถือกระเช้าดอกไม้มาเยี่ยมภูมิบุญถึงบ้าน สีหน้าก็ไม่ต่างไปจากใคร แววตาดูร้าวรานมากเช่นกัน

"ยังไม่ตายหรอกหนู แล้วนี่เอาดอกไม้มาเยี่ยมใคร คนในบ้านนี้ไม่มีใครป่วยไข้"

คุณอภิสราเชิดหน้าไม่มองสบตาแวนที่ก้มหน้าไม่สู้หน้าเช่นกัน

"แวนมากราบขอโทษคุณแม่ค่ะ มาขอโทษน้องแทนน้องชาย"

"ไม่เป็นไรหรอกหนู ถือว่าตัดเวรตัดกรรมกันเสีย"

น้ำเสียงยังห้วนอยู่ แวนเองสะท้านใจ

"แวนเสียใจนะคะ"

"ใครๆเขาก็เสียกันทั้งนั้นล่ะหนู ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอกจริงไหม เอาเถอะภูมิเขาไม่คิดแค้นอะไรในใจหรอก สบายใจได้ แต่ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ตัดกันแล้วตัดกันเลยนะ อย่ามาวอแวกับภูมิอีก สงสารน้องมันบ้าง ให้มันมีชีวิตที่สงบสุขบ้าง หนูเองตอนนี้ก็เป็นแม่คนแล้วนี่นะ น่าจะเข้าใจว่าถ้าลูกเราเจ็บ คนเป็นแม่อย่างเราเจ็บกว่าเท่าใด"

"คุณแม่"

เม้มปากแน่นน้ำตาคลอ

"แวนขอเจอน้องเขาได้ไหมคะ"

"ได้น่ะได้ แต่ไม่รู้ว่าภูมิเขาจะบากหน้ามาเจอเราหรือเปล่านะ"

ทุกคำพูดมันเสียดแทงเข้าไปในใจของแวน ปรายหางตาที่มองมารังเกียจเดียดฉันท์ เข้าใจดีในความรู้สึกเพราะเธอเองก็รู้สึกแบบนั้นกับน้องชายแท้ๆของตนเช่นกัน

"จันทร์ไปตามภูมิให้หน่อย"

คุณอภิสราหันไปบอกจันทร์

"ตามสบายนะหนู ป้าขอตัวก่อน"

คุณอภิสราลุกขึ้นทันที เดินขึ้นห้องไปแล้ว พอจันทร์ไปบอกภูมิบุญว่าแวนมาพบก็นั่งนิ่งอยู่

"ไหวไหมลูก"

จันทร์ตบบ่าภูมิบุญเบาๆ

"แม่ ภูมิขอโทษแม่นะครับ ภูมิเป็นลูกไม่ดี คอยสร้างแต่ความทุกข์ใจให้แม่ แม่อโหสิกรรมให้ภูมินะครับ"

"ภูมิ"

สะอื้นออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หัวอกมารดาแค่แตะมือสัมผัสลูกก็รับรู้แล้วว่าลูกในอุทรของตนสบายดีหรือทุกข์ใจ จันทร์เองสุดกลั้น ทนมองดูความเจ็บปวดของลูกชายมสตั้งแต่วัยเยาว์ แม้จะไม่ได้เลี้ยงดูมากับมือ แต่รักลูกมากไม่แพ้ใคร หัวอกกลัดหนองอยู่ทุกวี่วัน ที่นำพาความสุขมาให้ภูมิบุญไม่ได้ แล้วนี่อะไร ลูกชายก้มลงกราบกับตักมารดาร้องไห้กอดกันอยู่ จันทร์ปล่อยโฮออกมา ภูมิบุญเองก็ร้องไห้ สัญญากับตัวเองว่านี่จะเป็นการร้องไห้ฟูมฟายครั้งสุดท้าย ขอร้องไห้ให้มารดาของตน ขอร้องอยู่ในอกของมารดาของตนเท่านั้นพอ เนิ่นนานกว่าที่จะสงบลงได้ ภูมิบุญบอกให้มารดาตนลงไปก่อนขอตัวทำสีหน้าสีตาให้ดีขึ้นก่อนจะลงไปพบแขกที่รออยู่เบื้องล่าง

"เจ็บก็รู้ แต่ตายไหม ไม่ตาย เจ็บก็ดี จะได้รู้ไว้ ว่ายังมีลมหายใจอยู่ จะมาครวญครางเพื่ออะไร ไม่มีประโยชน์ เขาไม่รักคือเขาไม่รัก เขาไม่เอาคือเขาไม่เอา เขาหมดใจไม่เหลือแล้ว จะร้องไห้ฟูมฟายแล้วเขาจะคืนมาไหมก็ไม่ หมดสมัยแล้วภูมิจะมาร้องไห้คร่ำครวญเป็นนางเอกอยู่แบบนี้ เราะเราไม่ใช่นางเอก ที่นี่ไม่มีนางเอก"

ภูมิบุญพูดกับตัวเองในห้องน้ำชั้นบนก่อนจะล้างหน้าล้างตาแสยะยิ้มให้กับความเศร้าหมองที่ปรากฏก่อนจะก้าวออกมา เดินลงมาชั้นล่างอย่างเชื่องช้า

"ภูมิ"

"พี่แวน"

ร้องออกไปพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ ดวงตายังคงแดงช้ำอยู่ก็ตาม

"ภูมิ"

แวนยังร้องเรียกอยู่ปรี่เข้ามาหาน้ำตาคลอเบ้า

"แหมเอาดอกไม้มาเยี่ยมด้วย ทำเหมือนใครป่วยเลยนะครับ แล้วใครดูน้องครับพี่แวน หนีมาแบบนี้น้องไม่ร้องคิดถึงแย่แล้วเหรอ"

สะอึกพูดไม่ออก เพราะภูมิบุญยิ้มออกมารู้ทั้งรู้ว่าเขาพยายามฝืนทำ ดวงหน้ายิ้มแต่แววตามันกำลังร้องไห้อยู่ แวนเอามือทาบอกตัวเอง

"ภูมิ โอเคไหม พี่ขอโทษแทน"

"ไม่มีอะไรหรอกครับพี่แวน มาขอทงขอโทษอะไรล่ะครับ ไม่มีใครทำอะไรใครสักหน่อย อย่าร้องไห้เลยครับ พี่แวนจะทำไห้เดี๋ยวภูมิร้องอีกคนนะ"

ระบายยิ้มแห้งๆออกมา แวนใจหายหลุดลอยไป

"พี่ไม่รู้จะว่าอะไรดีภูมิ เสียใจมาก แต่"

"เอาเถอะครับพี่แวน เห็นไหมภูมิไม่เป็นไรแล้ว คนเขาไม่รักกันแล้วนี่ครับ จะทำยังไงได้ ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน จะบังคับฝืนใจกันแบบนั้นเขาไม่เรียกว่ารักหรอกครับ"

"พี่ขอโทษนะภูมิ ที่จริงพี่ระแคะระคายมาตั้งนานแล้วล่ะ แต่พี่ยังไม่แน่ใจ พี่ไม่อยากให้ภูมิ คนดีๆอย่างภูมิต้องเสียใจเพราะคนอย่างไอ้แทน"

ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่ก่อนจะยิ้มออกมา

"มันเป็นกรรมของภูมิเองล่ะครับ ทำบุญกันมาแค่นี้ ขอบคุณพี่แวนมากนะครับที่อุตส่าห์เอาดอกไม้มาเยี่ยม"

คิดย้อนไปถึงคราวนั้น แวนหิ้วดอกเบญจมาศสีขาวทำเป็นพวงหรีดมาให้ภูมิบุญ ทำไปได้ยังไงกัน แต่คราวนี้ดอกกุหลาบสีขาวแซมเหลืองพันธ์ดีดอกใหญ่เป็นช่อสวยงามวางอยู่เบื้องหน้า อย่างน้อยเธอเองก็เสียใจ เสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น พอแวนกลับบ้านไปภูมิบุญก็นั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้าน ปากบอกแข็งแรงแต่ใจอ่อนระทวย จะให้ตัดคนที่รักหมดใจได้ง่ายดายเพียงนี้หรือ มันไม่ง่าย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ภูมิบุญนั่งรวบรวมความคิดอยู่

"ภูมิ"

เสียงร้องเรียกมาจากหน้าบ้าน นั่งจนลืมเวลา นี่มันเย็นขนาดนี้เชียวหรือ เพราะคนที่เรียกคือพลอย มีกายกำลังเดินตามมา ส่วนโตโต้เดินตามมากับบาสห่างๆ นี่เราดูแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ แค่อกหักไม่ได้เจ็บจะตายทำไมต้องแห่กันมาเยอะขนาดนี้

"อ้าวพลอยเลิกงานแล้วเหรอ"

ร้องทักออกไปหน้าตาดูไร้สีของเลือด

"เป็นไงบ้างภูมิ ไอ้ชาติชั่วนั่น มันสมควรได้รับการตอบแทนให้สาสม"

พลอยร้องออกมาดวงตาแดงช้ำ

"อย่าเลยพลอย จะไปเอาอะไรกับเขาล่ะ เขาหมดใจแล้วนี่ เราทำอะไรได้ อย่างมากก็ทำใจ"

"ภูมิ มันไม่แฟร์นะ ถ้าหมดรักไม่บอกกันออกมาตรงๆล่ะ หลอกกันให้คอยแบบนี้ได้ยังไง มันเอาอะไรทำหัวใจ"

ภูมิบุญเม้มปากแน่น ถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไม อยากรู้แต่ไม่อยากได้ยินจากใครนอกจากเขาคนเดียว

"ทำไมทำกันแบบนี้นะ นี่มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่"

กายถามขึ้นเสียงเครียดเช่นกัน

"เอาน่าพี่กาย พลอยอย่าถามภูมิอีกเลย บาสไปบอกพี่อ้อยเอาของว่างมาให้หน่อยดิ"

โตโต้ตัดบทเพราะเห็นสภาพของภูมิบุญมาทั้งคืน พอแล้ว ความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับ มันน้อยนิดนักหากเปรียบกับคนร่างเล็กที่นั่งเหม่อทอดสายตาออกไปไกลแสนไกลคนนี้ กายกับพลอยพยักหน้าแล้วนั่งลง พลอยเอื้อมมือไปกุมมือเพื่อนเบาๆ แสดงความเห็นอกเห็นใจออกมา

"ทำไมทำสีหน้าแบบนั้นล่ะตัวเอง เสียใจมากเหรอ"

แฟนหนุ่มคนใหม่ของแทนทวีเอ่ยขึ้น ทั้งวันไม่ไปไหนเลยนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนคอนโด ส่วนแฟนหนุ่มก็เดินไปเดินมาดูท่าหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย

"ไม่รู้สิพีท เค้ารู้สึกผิดอ่ะ เค้าเหมือนยังรัก"

"พอเลยตัวเอง อะไรกันตกลงกันไว้แล้วนี่ จบคือจบ ดูสิพีทกับมันมีอะไรต่างกันบ้าง ตัวเองอย่ามาพูดแบบนี้นะ เราอยู่ด้วยกันมาเกือบสามปีแล้วนะ เจอหน้ากันทุกวัน ไหนตัวเองบอกว่ามันก็มีคนที่วอแวเจอหน้ากันอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ"

แว้ดเสียงขึ้น แทนทวีครุ่นคิดอยู่ก่อนจะพยักหน้า ใช่สินะ แม้จะรู้สึกผิดแต่ครั้งหนึ่งภูมิบุญก็เคยมีอะไรกันกับโตโต้ เขาทำใจไม่ได้

"แต่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี เค้าน่าจะบอกกับน้องภูมิไปตรงๆ"

"อยากบอกก็ไปบอกสิตัวเอง จะสนใจทำไมเลิกกันแล้วนี่"

คนที่พูดเหมือนไม่เคยมีหัวใจรักใคร สายตาไม่ได้สนใจในคำพูดของตัวเอง แสยะปากคิดถึงใบหน้าที่สลดลงของภูมิบุญเมื่อวาน

"บาสไปวิ่งสวนหลวงกับพี่ไหม"

นานแสนนานกว่าที่ใจจะฟื้นสภาพคืนดังเดิม ภูมิบุญใช้เวลาอยู่กับตัวเองจากที่นานอยู่แล้วก็นานมากขึ้น พิจารณาว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันอะไรส่วนไหนของชีวิต พอเริ่มรู้สึกดีก็เริ่มที่จะกลับมาเป็นปกติคนเดิม บาสเองตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นก็ค้างที่นี่เกือบทุกคืน นอนห้องโตโต้บ้างห้องภูมิบุญบ้าง แต่ส่วนมากนอนห้องภูมิบุญเพราะภูมิบุญไม่อยากให้โตโต้เข้ามาใกล้มากเกินไป หวั่นไหวไหม มาก แต่ตอนนี้มันงง มันสับสนกับหัวใจของตัวเอง

"ไปดิพี่่ เราปั่นจักรยานไปนะ"

"อืมก็ดี เราปั่นให้พี่ซ้อนท้ายนะ"

"สบายมาก"

ทั้งสองออกจากบ้านไปทันที ตรงไปยังสวนหลวง พอดีกบัแทนทวีขับรถกลับมาบ้านของตัวเองเพื่อคุยกับบิดาเรื่องชีวิตของเขาว่าจะเอายังไงดี แทนทวีขับรถตามไปทันที

"ภูมิๆ พี่ขอคุยด้วยหน่อย"

แทนทวีร้องเรียก ภูมิบุญชะงัก น้ำเสียงที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่เคยหลงไหล มันก้องดังแว่วในหูสะกิดใจ

"เฮ้ย อย่านะมึงอย่าหาว่ากูไม่เตือน"

พอบาสหันตามมาก็จอดจักรยานเกรี้ยวกราดใส่ทันที

"บาส"

ภูมิบุญตบบ่าของบาสเบาๆปรามเอาไว้ แทนทวีปราดตามองบาสอย่างเคืองใจ ตั้งแต่วันที่โดนเขากระโดดถีบกลางอก

"พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิภูมิ"

น้ำเสียงห้วนสายตามองปราดมา น่าใจหายใจละลายในแววตาเขามันไม่มีแววตาของความรักที่เคยมีให้กันเหลืออยู่เลย มันมีเพียงความว่างเปล่า

"ไม่ได้นะพี่ อย่าไปคุยกะมัน"

บาสร้องขึ้น ภูมิบุญครุ่นคิดอยู่ก่อนจะส่ายหน้าห้ามบาส

"ครับ"

ภูมิบุญตอบออกไปจ้องตาเขาเขม็ง แต่แทนทวีกลับหลบสายตา แล้วเดินห่างไปจากที่ยืนอยู่ ภูมิบุญเดินตามไป

"ภูมิ พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

แทนทวีพูดออกมามองเข้ามาในตาของภูมิบุญ สะท้อนใจ ภูมิบุญสูดลมหายใจเข้าปอด ที่วาดหวังไว้มันไม่ใช่แบบนี้ มันไม่ใช่มายืนต่อหน้ากันเพื่อเอ่ยคำลา ไม่ได้ตั้งใจแต่จงใจใช่ไหม อยากจะตอกกลับให้หน้าหงายไป คนเขารักกันเขาทำกันอย่างนี้หรือ คำถามเดิมๆซ้ำๆยังวนไปเวียนมาในหัว ยังหาคำตอบไม่ได้คิดไม่ออก

"พี่รู้ว่าพี่ทำไม่ถูก พี่เสียใจนะ แต่พี่ไม่รู้จะทำยังไงดี พี่ไม่อยากจะปิดบังภูมิหรอกนะ"

ภูมิบุญยังนิ่งเงียบอยู่ หัวใจที่กำลังแข็งแรงกลับสั่นไหวไปอีกครั้ง มันสั่นมันไหวปวดแปลบอยู่ในใจแทบไม่มีแรงจะยืน

"ภูมิ พูดอะไรบ้างสิ ทำไมเงียบแบบนี้ พี่ขอโทษ"

คนเคยรักกันแม้จะแค่เคยรักกัน แต่เยื่อใยมันก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง เยื่อสายใยรักที่มันถักทอขึ้นมาอย่างยากลำบาก ตัดง่ายๆมันจะได้หรือ แทนทวีเองพอมาอยู่ต่อหน้าภูมิบุญเองก็หวั่นไหวไปไม่น้อยเช่นกัน คนร่างเล็กตรงหน้าดีกับเขาตลอดมา ความรักที่เขามอบให้มันบริสุทธิ์มันใสสะอาด แต่ตอนนี้ก้าวไปอีกทางแล้ว เสียดาย

"ภูมิ พูดอะไรบ้างสิ พี่ขอโทษ"

"อยากจะได้ยินอะไรจากภูมิล่ะครับพี่ พี่อยากจะให้ภูมิพูดอะไร"

"ภูมิ"

สะอึกไป จริงสินะถ้าให้พูดคาดคั้นให้เขาพูดจะเอาอะไรจากปากเขา เพราะถ้าเป็นเขาเองไม่ด่ากราดให้ก็บุญหัวแล้ว จะคาดคั้นอะไรเอากับคนที่กำลังพยายามสะกดความเจ็บปวดเอาไว้ภายใน จะบังคับให้เขาพูดอะไรในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ความหลังครั้งก่อนสะท้อนออกมาทางตาของภูมิบุญร้าวลึกลงไปในใจของแทนทวี อนิจจา ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อหลายเดือนก่อนสายตาสองคู่นี้กำลังมองจ้องกันอย่างดูดดื่ม แล้วตอนนี้สายตาของอีกคนกำลังตัดพ้อฉายความทรมานใจออกมา

"พี่รู้ว่าภูมิเจ็บ พี่เข้าใจ พี่ยังรักภูมิเหมือนเดิมนะ"

"ฮึ พอเถอะครับ พูดทำไม พี่จะพูดทำไม"

สวนขึ้นทั้งที่เขายังพูดไม่ทันจบ

"ที่ทำกับภูมิเท่าที่ผ่านมามันคืออะไรพี่แทน มันหมายความว่ายังไง ภูมิเป็นอะไรในสายตาพี่ เป็นควายเหรอ ภูมิก็มีหัวใจนะ ไม่รักไม่ว่าแต่พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่เอาอะไรทำหัวใจ"

ตวาดออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลออกมาสุดที่จะกลั้น ตัวสั่นสะท้านไหวติงไปทั้งร่าง แทนทวีตกใจปรี่จะเข้ามาประคองแต่ภูมิบุญถอยหนี

"ภูมิรักพี่มากนะ พี่ทำแบบนี้กับภูมิได้ยังไง ภูมิรอพี่คนเดียว ไม่เคยมองใครเฝ้ารออยู่คนเดียว"

"ภูมิ เข้าใจพี่ด้วยสิ พี่อยู่ที่โน่นพี่ไม่มีใคร พี่เหงานะภูมิ กับพีทพี่ไม่คิดว่าจะไปได้ไกลขนาดนี้"

"มักมากไม่รู้จักพอ"

"ภูมิ แล้วภูมิเองล่ะกับไอ้โตโต้พี่ยังไม่ว่าอะไรภูมิสักคำ แล้วทำไม"

"อ้อ นี่ใช่ไหมสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจพี่ ภูมิขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าอย่างนั้นก็พอเถอะครับพี่แทน ภูมิอโหสิกรรมให้ จบกันแค่นี้เถอะหมดเวรหมดกรรมกันเสียที"

จากที่น้ำตาไหลพลันมันเหือดแห้งหายไปทันที คำพูดที่เหมือนยาทาแผลสดแสบแปลบเข้าไปกลางใจ เหมือนฟ้าผ่าลงแสกกลางหน้าตรงลงไปในหัวใจ นี่น่ะหรือคือความคิดของคนที่เคยบอกว่ารักกัน นี่น่ะหรือกับคำสัญญาที่ให้ไว้คำพูดแสนหวานเหล่านั้นมันคืออะไร แค่การผายลมออกมาทางปากเองหรอกหรือ ตอนนั้นบอกไม่ถือไม่คิดรักมั่นคงไม่ว่าจะยังไง แต่พอถึงเวลานี้เรื่องเก่าขุดเอามาเล่าใหม่ในเมื่อไม่มีทางไปก็เอาแผลเก่าสะกิดมันให้เลือดไหลออกมาสะใจแสบทรวงกันอีกครา ดี จะได้ตัดได้ง่ายๆ ภูมิบุญเม้มปากแน่น

"ภูมิ พี่ยังรัก"

"พี่จะพล่ามหาอะไรล่ะครับ ไปบอกคนใหม่ของพี่ดีกว่าไหม แค่นี้ใช่ไหมเรื่องที่จะคุยกับผม บาสไปเร็วเดี๋ยวค่ำก่อน"

"ภูมิ"

ภูมิบุญหันหลังจากไปแล้วบาสทำหน้ายักษ์ใส่ก่อนที่จะวิ่งตามภูมิบุญไป

"อยากไปก็ไป คนแบบนี้ไม่เก็บไว่ทำพันธ์หรอก"

พูดออกมารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด เจ็บไหมยังมีเหลืออยู่ แต่มันไม่มากแล้ว ไม่มากเหมือนเมื่อวานไม่ร้าวรานจะเป็นจะตายเหมือนตอนที่เจอใหม่ๆ ยิ่งพอได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขา "ไปเถอะแทนทวี"

มามะมารักกันๆ         ปล. รักน้า

เขียนโดย eiky[/color]

[roseen]

 

[eiky]

ว้าว อย่างรวดเร็วน้าพี่โรซี่

[rom]

เศร้า แต่ก็ดี จะได้จบๆกันไป  เริ่มต้นใหม่ดีกว่า

ขอบคุณมากสำหรับคุณ eiky ที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน

[PEENAT1972]

http://www.youtube.com/v/P5bjpGadOm0?fs=1&hl=en_US&color1=0xe1600f&color2=0xfebd01

ทำไม่ไ่หยุดกันเสียที หยุดอยู่กับที่จะดีกว่าไหม หยุดเวลา หยุดทุกอย่า ไม่ยินและไม่ยลใด ๆ

ได้โปรดจบลงเสียที ...

[roseen]

นึกว่าจะเหลือคนดีๆไว้ให้ภูมิสักคน แต่ละคนก่อนจะดีเลวมาก่อนทุกทีเลย  ว่าแต่ภูมิเหอะตอนนี้หันมามองคนข้างๆบ้างก็ดีนะถึงจะทำเลวมาก่อนก็เถอะ
รออยู่คร๊าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรักนะ

[hpsky]

ตัดให้ขาดเร็วๆนะภูมิ อย่าเอามันมาให้เสียใจอีกเลยกับไอ้ผู้ชายพรรนี้
มีความสุขจริงๆซักทีนะ

 :กอด1:คุณอิ๊ก

[~NeMeSiS_PURE~]

รอตอนนี้มานานแล้ว สะใจจิงๆๆเลย

เพราะเชียร์โตโต้มาตั้งแต่แรกแล้ว อิอิ

ไปๆมาๆไอแทนเลวกว่าโต้หลายเท่าเลย

ทำแบบนี้ฆ่ากันดีกว่า จะมีใหม่ไม่ว่านะ

แต่ไม่น่าหลอกให้รอเลยเลวเป็นที่สุด

ไม่งั้นป่านนี้้น้องภฺมิได้แซ่บกับโต้ไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้ว

เพราะแกคนเดียวไอแทน ตัวมาร คนแต่งรบกวนส่งกรรมให้

มันเร็วๆนะ เอาให้เจ็บแสบ สมกับที่มันทำกับภูมิ แอบสะใจล่วงหน้า

ปล. คนหลายคนไม่ชอบคำนี้ "แฟนใหม่ของแฟนเก่า"

คนหลายคนเกลียดคำนี้ "แฟนเก่าของแฟนใหม่"

คุณคิดว่าจะหนี 2 คำนี้พ้นหรือ

แอบเอามาจากหนังเรื่องแฟนใหม่ เข้ากับตอนนี้

ตามนี้เลยค๊าบบ อิอิ



แทนเลวกว่าที่คิดไว้อีกแหะ แล้วกรรมมันจะตามทันเหมือนที่มันตามกลับมาหาภูมิ

คนที่ร้ายกลับกลายเป็นดีหมด แต่คนที่เคยดีมาตลอดกลับร้ายซะยิ่งกว่า

เอาน่า ภูมิยังเหลือคนที่ดี ๆ กับตัวเองอีกเยอะ ยังมีโตโต้ อ่อ ทันอีกคน 555+

[K2KARN]

+1 ก่อนเลยนะคะ 



แทนมาพูดทำไมวะ ปล่อยไปเลยดีกว่าอย่ามาพบมาเจอกันอีก
 



โตโต้ดูแลภูมิที 

[som]

รอจนได้อ่าน พอได้อ่านแล้วอยากอ่านต่อ
ไอ้พี่แทน  ไอ้พี่ชั่ง  ไอ้พี่เห็นแก่ตัว  หลอกพี่ภูมิมาได้ตั้ง 3 ปี
แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกว่า อยู่ที่โน่นก็เหงา  แล้วพี่ภูมิละไม่เหงาเหรอ  
เห็นแก่ตัวสุดๆ

พี่อิ๊กครับ ขออีกนะครับ จัดหนักๆให้ไอ้พี่ชั่วนี้อีกซักคนนะครับ

[lazewcielo]

อยากจะกระโดดถีบพี่แทน...- -*
ไปตายซะ ผู้ ช แบบนี้!!!!!!!!!!!! เลวกว่าโตโต้ตอนแรกๆอีก  
น้องภูมิไม่ต้องไปสน!!!!!!!!!
ผู้ ช ...แบบนี้ เอา teen เขี่ยก้เจอ!
ไปเรียนเมืองนอกมา 3 ปี นึกว่าจะได้อะไรดีๆกลับมา แม่มไม่มีอ่ะ แถมกลับมายังพูดแบบนี้อีก...ตอนโตโต้ภูมิเค้าตั้งใจที่ไหน...เหอะ ไร้สาระหว่ะ ค.ผิดของตัวเองกลับไม่ยอมรับ แล้วยังจะยกเรื่องของคนอื่นขึ้นมาทั้งๆที่เค้าไม่ได้อยากให้เกิด สันดานเสียมากๆ  ไปรักกับอิตุ๊ดนั่นให้พอใจเลย รักกันให้ตายไปเลยนะ! แล้วอย่าซมซานกลับมาให้เห็นอีกหล่ะ ผู้ ช แบบนี้เสียชาติเกิดหว่ะ!

น้องภูมิเข้มแข็งๆ

[little_munoi]

ถูกต้องที่สุด ภูมิ
ปล่อยมันไปเหอะ
คนอย่างนี้
อย่ามายุ่งเกี่ยวกันเลย
เสียเวลา
จบๆกันไป
อย่ามาเจอกันเลย

[sodamini]

เมื่อต้องห่างกัน ต่างคนต่างเหงา
ภูมิตั้งตารออย่างมั่นคง แต่แทนทวีมองหาคนอื่นมาแก้เหงา
หรือจริงๆแล้วแทนไม่เคยรักภูมิเลย !!* หรือไม่ความรักของแทนทวีก็เห็นแก่ตัวเกินไป

* แล้วพีทคนที่พูดจาเหมือนไม่มีหัวใจน่ะเหรอ จะรักแทนทวีจริง รอวันที่ผู้ชายคนนี้จะต้องซมซานกลับมารับกรรมค่ะ
+1  

[kenshinkenchu]

อ๊าก.............................

ไม่ไหวแล้ว  เจ๊โกรธ.....................

เกลียดมัน  ทำกันงี้ได้ไง  ดูพูดออกมาแต่ละคำ  สำนึกสักนิดก็ไม่มี

ขอแบบสำนึกผิดคลานมาแทบเท้าด้วยนะตัวเอง

แฟนใหม่ดูไม่ได้เรื่องเลยอ่ะ   เลิกๆ กันสักทีสิ หมั่นไส้ 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

แม่ง.... 3ปีกว่าที่ผ่านมามึงหลอกให้เขารอได้ลงคอ ยิ้มและหัวเราะไปกับคนของมึงมาตลอด กลับมายังมาเอาภูมิอีก แต่มึงกลับบอกว่าไม่ตั้งใจ!!!
แม่งงงงงงเอ๊ยยยยยยย! กูไม่รู้จะบรรยายความเลวของมึงยังไงให้สมกันจริงๆ
รักเหี้ยไรของมึง ไม่รักแล้วยังพล่าม ลมปากมึงมันก็แค่นี้ ใจมึงก็คิดได้อีแค่นี้ ทำมาเป็นพูดว่าภูมิก็ทำเหมือนกัน
ห่า! เหมือนกันตรงไหน? ภูมิเขายอมไอ้โต้เหรอ?! แล้วเค้าหลอกมึงไหม มึงสิ! ทำตัวเหี้ยๆแล้วยังพูดให้คนอื่นต่ำลงไปกับมึงด้วย
สัด! ไปให้พ้นๆจากชีวิตภูมิซะทีเหอะ เลิกพล่ามไร้สาระสักที!
                                                       
ปล.ขอโทษที่หยาบคายค่ะ สุดจะทนกับไอ้แทนจริงๆ