หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[cheyp]

ตกลงว่าแทนจะเอายังไงกันแน่นี่

รักจิงหรือลวง

ทำไมไม่มีใครบอกความจิงกับภูมิอ่ะ


ใจร้ายๆๆๆๆๆ
 

[なおみ™]

วันนี้น้องภูมิไม่มานะครับ คิดไม่ออก มันไม่ไหล ไปไม่ได้ เจอกันพรุ่งนี้

อิอิ มาระทึกกัน

  ถ้าอย่างนั้น เจอกันคืนวันพฤหัสบดีเหมือนเดิมนะคะ  

[taroni]

มันเหมือนจะมีอะไรแอบแฝง

[mickeynut]

อ่านทีเดียวให้จบแล้วค่อยเม้น
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบมากๆเลยค่ะ
อัพบ่อยๆนะค่ะ

เชียร์คู่ แทนกับภูมิ ไม่เชียร์ โตโต้กับภูมิ
ภูมิเหมาะกับแทนมากกว่า อิอิ
ตอนต่อไปจัดงานหมั้นของแทนกับภูมิเลยสิค่ะ
55555

[badgirl]

สงสารโตโต้   แทนกลับมาทำม๊ายยยยยย

[DexTunG]

+1   

[QUE1]

พี่แทนค่ะ...ตกลงว่าไงคะเนี๊ยะ
งงไปหมดละ
คนอ่านคนนี้เชียร์คุณโตโต้สุดใจไปแล้วละซิ
เด็กบาส เริ่มเป็นเด็กดีมากขึ้นละ
ดีแล้วๆ..พี่ภูมิจะได้เบาใจ

[zombi]

เชียร์คุณโตโต้ อีก 1 เสียง

[knightofbabylon]

แวะมาดู พร้อมได้ความคิดประหลาดๆที่แว่บเข้าหัวมาว่า
ถ้ากรณีที่แทนมีคนอื่น..อาจเป็นไปได้ว่าเพราะแทนไปเจอสามีที่ออสเตรเลียเข้าให้แล้ว 
และสืบเนื่องจากชื่อเรื่อง ที่นี่ไม่มีนายเอก..
อาจมีกรณีนี้จริง เพราะสุดท้ายภูมิบุกับบาสรักกัน และภูมิเป็นฝ่ายเป็นสามี
 
คลายเครียด หรือเครียดหนักกว่าเดิมไม่รู้นิ ช่วงนี้คนอ่านทั้งมึนทั้งเบลอและทั้งรั่ว!

ฤกษ์งามยามดีงานเสร็จตีห้านิดๆ  (ปาดเหงื่อ)
ทนไม่ไหว ต้องเข้ามาอ่านจนได้
แว่บไปนอนซักสองชม.ก่อนจะลากสังขารไปส่งงานให้ทัน

เอ๋ทำอารายอ่าคร้าบ ทำไมนอนดึก เข้ากะเหมือนผมเหรอ สู้ๆน้า เรื่องพล็อตยังไม่ได้บอกเลยน้าว่าใครเป็นพระเอก หุหุ ตามกันต่อไปแต่คงอีกไม่นานหรอกคร้าบ

เปล่าค่ะคุณอิ๊ก ยังเรียนอยู่ งานท่วมหัวมาก ระบายไม่ทัน ทำเข้าไปเหอะ ไม่ต้องไปนอน 
อาจารย์ก็ช่างน่ารัก ว่างอยู่ตั้งนานไม่มีงาน ก่อนสอบไฟนอล อาจารย์หวังดีกับเด็กๆ
สั่งงานมาซะเยอะ..สภาพแต่ละตน ซอมบี้เดินได้ดีๆนี่เอง ตาลึกโบ๋ โทรมซีด สิวขึ้นพรึ่บ
แวะมาบอกด้วยว่า ต้องไปเตรียมรบ(สอบไฟนอล)แล้ว หลังไฟนอลจะกลับมาตามอ่านย้อนหลังนะคะ
ทั้งภูมิบุญ และ ครอบครัวหมีขาว
 :กอด1:ทีนึง ให้กำลังใจ

[なおみ™]

แวะมาดู พร้อมได้ความคิดประหลาดๆที่แว่บเข้าหัวมาว่า
ถ้ากรณีที่แทนมีคนอื่น..อาจเป็นไปได้ว่าเพราะแทนไปเจอสามีที่ออสเตรเลียเข้าให้แล้ว  
และสืบเนื่องจากชื่อเรื่อง ที่นี่ไม่มีนายเอก..
อาจมีกรณีนี้จริง เพราะสุดท้ายภูมิบุกับบาสรักกัน และภูมิเป็นฝ่ายเป็นสามี
 

กรี๊ด!!!! เป็นการพลิกบทบาทครั้งสำคัญยิ่งกว่าแอน ทองประสม อีกนะคะเนี่ย  

เปล่าค่ะคุณอิ๊ก ยังเรียนอยู่ งานท่วมหัวมาก ระบายไม่ทัน ทำเข้าไปเหอะ ไม่ต้องไปนอน  
อาจารย์ก็ช่างน่ารัก ว่างอยู่ตั้งนานไม่มีงาน ก่อนสอบไฟนอล อาจารย์หวังดีกับเด็กๆ
สั่งงานมาซะเยอะ..สภาพแต่ละตน ซอมบี้เดินได้ดีๆนี่เอง ตาลึกโบ๋ โทรมซีด สิวขึ้นพรึ่บ

น้องมิเข้าใจความรู้สึกนี้ค่ะ เพราะกำลังประสบอยู่ เราตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันค่ะ  

ปล. โดดเรียนมารอเชียร์โตโต้เลยนะคะเนี่ย เพราะฉะนั้นมาเร็วๆ นะคะ   จริงๆ เปล่าหรอกค่ะ ทำรายงานติดลม ไปเรียนไม่ทัน เลยไม่ไปดีกว่า
(ภาพวงจรชีวิต Naomi - - - - - )

[knightofbabylon]

เปล่าค่ะคุณอิ๊ก ยังเรียนอยู่ งานท่วมหัวมาก ระบายไม่ทัน ทำเข้าไปเหอะ ไม่ต้องไปนอน  
อาจารย์ก็ช่างน่ารัก ว่างอยู่ตั้งนานไม่มีงาน ก่อนสอบไฟนอล อาจารย์หวังดีกับเด็กๆ
สั่งงานมาซะเยอะ..สภาพแต่ละตน ซอมบี้เดินได้ดีๆนี่เอง ตาลึกโบ๋ โทรมซีด สิวขึ้นพรึ่บ

น้องมิเข้าใจความรู้สึกนี้ค่ะ เพราะกำลังประสบอยู่ เราตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันค่ะ  

ปล. โดดเรียนมารอเชียร์โตโต้เลยนะคะเนี่ย เพราะฉะนั้นมาเร็วๆ นะคะ   จริงๆ เปล่าหรอกค่ะ ทำรายงานติดลม ไปเรียนไม่ทัน เลยไม่ไปดีกว่า
(ภาพวงจรชีวิต Naomi - - - - - )

ดีใจจังมีเพื่อนร่วมชะตากรรม 
วงจรชีวิตเราไม่ได้ต่างกันเลยค่ะน้องมิ


ขอพักมานั่งรอนิยายด้วยเหมือนกัน^^

แวะมาดู พร้อมได้ความคิดประหลาดๆที่แว่บเข้าหัวมาว่า
ถ้ากรณีที่แทนมีคนอื่น..อาจเป็นไปได้ว่าเพราะแทนไปเจอสามีที่ออสเตรเลียเข้าให้แล้ว 
และสืบเนื่องจากชื่อเรื่อง ที่นี่ไม่มีนายเอก..
อาจมีกรณีนี้จริง เพราะสุดท้ายภูมิบุกับบาสรักกัน และภูมิเป็นฝ่ายเป็นสามี
 

กรี๊ด!!!! เป็นกาลพลิกบทบาทครั้งสำคัญยิ่งกว่าแอน ทองประสม อีกนะคะเนี่ย 

หวังแค่ว่าหนึ่งในความคิดประหลาดๆของเรา จะไม่เป็นจริงนะคะ
ไม่งั้นล่ะก็  ไม่ ก็ กันไปข้างนึงแน่

[eiky]

                                       ฉากหกสิบเก้า

คืน ก่อนที่แทนทวีจะกลับไปออสเตรเลียเขาได้พาภูมิบุญไปค้างที่หัวหิน แม้บรรยากาศจะชวนให้ออกไปเดินเล่นแต่ทั้งสองก็ไม่ออกไปจากห้องเลยนอนก่ายกอด กันอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน
 
"ไม่อยากกลับเลยให้ตายสิ อยากอยู่แบบนี้กับภูมิไปนานๆ"
 
แทนทวีพรมจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน ภูมิบุญเองก็เบียดกายเข้าหาเช่นกัน
 
"รีบกลับไปเรียนให้จบเถอะครับพี่แทน พอจบแล้วเราก็จะได้เจอกันทุกวันไง"
 
"เนอะ อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆจังเลย"
 
วัน เวลาที่เป็นสุขรู้สึกไหมว่ามันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ได้สูดกลิ่นกายคนรักไม่ทันไรก้ต้องถึงเวลาที่เขาต้องกลับแล้ว ใจหายลอยปลิวไปไกลแสนไกล พยายามกดเก็บความรู้สึกเหล่านั้นความหวิวหวั่นในใจไว้ข้างในพยายามฝืนยิ้ม ออกมา ในวันที่เขาจำเป็นต้องร่ำลาจากไป แต่ถึงอย่างไรเขาก็จะหวนกลับมาอีกไม่นาน
 
สนาม บินสุวรรณภูมิคราคร่ำไปด้วยผู้คนเช่นทุกวัน ครั้งนี้ภูมิบุญไม่ต้องหลบซ่อนเพื่อที่จะไปส่งแทนทวีเหมือนครั้งก่อนแล้ว ทั้งคู่ยืนอยู่เคียงข้างกัน มีนายแพทย์แทนชัยกับแพทย์หญิงสิริกานต์ยืนอยู่ไม่ไกล
 
"ดูแลตัวเองดีๆนะภูมิ"
 
แทนทวีกุมมือของภูมิบุญเอาไว้แน่นบีบคลึงอยู่ถ่ายถอนความในใจให้ซึมผ่านไปกับแรงบีบนั้น
 
"พี่แทนเองก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ภูมิรออยู่นะ"
 
"พี่จะรีบกลับมานะภูมิ พี่รักเรามากนะ"
 
"ภูมิก็รักพี่แทนครับ รักมาก"
 
เขา เดินจากเข้าไปด้านในแล้วภูมิบุญยืนเม้มปากแน่นอยู่ ไม่เอ่ยอะไรออกมา ในใจหวิวๆบอกไม่ถูก เป็นธรรมดาของมนุษย์เมื่อใดที่ต้องพัดพรากจากคนที่รักของที่รักย่อมใจหาย เป็นเรื่องปกติแม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าต้องกลับมาเจอกันอีกครั้งก็ตาม พอกลับถึงบ้านก็เห็นโตโต้ยืนหน้ายักษ์รออยู่ที่หน้าห้องของตนเอง
 
"เป็นไงไปกกกันมาช้ำเลยล่ะสิท่า"
 
น้ำเสียงที่พูดออกมาประชดประชัน สายตาก็ดูเกรี้ยวกราด ภูมิบุญแม้จะเข้าใจอะไรไม่มากนักแต่ก็เข้าใจเขาดีว่าคงรู้สึกลำบากใจไปไม่น้อย
 
"ครับ ก็ดีครับ"
 
"พี่ไม่เข้าใจทำไมเราถึงได้รักมันนัก คนอยู่ใกล้ๆตัวไม่มอง"
 
"แล้วพี่แทนเขามีอะไรเสียหายล่ะครับ ผมถึงจะรักเขาไม่ได้"
 
ได้แต่กัดฟันโตโต้เองเม้มปากแน่นสายตาเคียดแค้นขึ้นมา
 
"สักวันภูมิ สักวันเราจะรู้ พี่ไม่เป็นไรพี่รอได้ เรานี่เก่งนะฝืนใจตัวเองได้ด้วย"
 
โต โต้พูดแล้วเดินหนีไปปล่อยให้ภูมิบุญยืนคิดอยู่คนเดียว แม้จะรู้สึกผิดที่เห็นโตโต้ดูซึมๆไปแต่ก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจหรือปันใจให้ใคร ได้อีกให้มันจบแค่นี้เถอะนะคุณโตโต้เรื่องระหว่างเรา ภูมิบุญบอกกับตัวเอง
 
ชีวิต ที่ดำเนินต่อไปตามครรลอง ทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติ งานเปิดตัวที่เชียงใหม่ผ่านไปได้ด้วยดีชื่อเสียงของรีสอร์ทก็ถือว่าประสบผล สำเร็จตามวงสังคมเป็นอย่างดี ทุกคนทำงานกันอย่างเต็มที่งานจึงออกมาดีเกินคาด บาสเองก็ช่วยออกแบบการตกแต่งงาน เขารู้สึกชอบงานประเภทนี้ภุมิบุญจึงเคี่ยวเข็ญให้เขาเรียนต่อทางมัณฑนศิลป์ บาสเองก็ตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนพลอยตอนนี้ตกลงปลงใจคบกับกายไปแบบเปิดเผยแล้ว โครงการแต่งงานยังไม่มีในเร็ววันนี้แต่ทั้งสองก็ดูรักกันดี ส่วนคนที่กำลังจะแต่งงานเป็นคู่ต่อไปคือไพลินกับก้อง รายนั้นก็อยากจะจัดงานเหมือนแวน เพราะหลังจากงานแต่งงานของแวนผ่านไปเพื่อนๆในวงสังคมของแวนและพอลก็ต่างมา จัดงานที่เขาค้อกันเกือบทุกคู่นับเป็นที่ฮือฮาในแวดวงการจัดงานแต่งเลยก็ว่า ได้
 
แวน เองก็คลอดลูกแล้วเป็นเด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชัง ทั้งสองดูมีความสุขในชีวิตคู่เป็นอย่างมากครอบครัวที่สมบูรณ์ตามอุดมคติ อย่างที่ใครๆหลายคนวาดฝันเอาไว้ ครอบครัวที่เพรียบพร้อมทั้งบิดามารดาแล้วก็บุตร มองย้อนกลับมาหาตนก็ได้แต่สะท้อนใจ นี่เราผิดปกติไปหรือ จิตที่ใฝ่รักชายเพศเดียวกัน เพศที่มีทุกอย่างเหมือนกันเราผิดปกติไปใช่ไหม แต่สิ่งนี้เราเลือกเอง อันความรักหากเกิดกับใครเพศใดๆแล้วมันแก้ได้เปลี่ยนได้ด้วยหรือ ภูมิบุญเคยตั้งคำถามให้กับตัวเอง แต่คำตอบก็ยังลอยอยู่บนฟ้า ไม่มีใครหรือคำตอบใดๆจะให้ความกระจ่างแก่ใจเขาได้สักที อย่างน้อยก็ยังดีในสิ่งที่ใครๆอาจจะมองว่าผิดปกตินี้แต่ผู้ให้ชีวิตและผู้มี พระคุณมองข้ามมันไปเสีย เข้าอกเข้าใจ รู้ดีแก่ใจว่าบุคคลเหล่านั้นก็คงเจ็บปวดไม่น้อยที่รู้ว่าลูกชายของตนหรือคน ที่ตนเองรักและเอ็นดูไม่ได้เป็นเหมือนชาวบ้านเขา แต่อนิจจังสังขารไม่เที่ยง อันตัวเราจะอยู่ได้ถึงวันพรุ่งหรือไม่ก็ไม่รู้ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ทำไมเราไม่เลือกที่จะสูดเอาแต่กลิ่นของความฉ่ำ ชื่นสุขใจไม่ดีกว่าสูดเอากลิ่นของความทุกข์ตรมระทมจิตหรอกหรือ

"ภูมิพี่ไพลินน่ะเรื่องมาก บอกไม่อยากได้ตีมเดียวกับพี่แวน อะไรกันน่าเบื่องบก็เขียม"

พลอยบ่นออกมาตอนสายในมือกางแผนงานงานแต่งของไพลินกับก้องขึ้นดูบนโต๊ะทำงาน งานนี้พลอยลงเต็มตัวทั้งที่เป็นบริษัททำรีสอร์ทแต่เดี๋ยวนี้รับงานจัดงาน แต่ง หรืองานอะไรก็ตามแต่ที่ใช้สถานที่ของทางรีสอร์ทจึงมีการจัดตั้งแผนกขึ้นมา ใหม่คือ แผนกจัดเลี้ยงแต่ยังไม่มีคนคุมอย่างเต็มตัวเพราะภูมิบุญเป็นคนดูอยู่ แผนกนี้สร้างรายได้ให้กับบริษัทนับว่าดีทีเดียวเป็นผลพวงมาจากงานแต่งงานของ แวนและงานเปิดตัวที่เชียงใหม่

"อย่าบ่นเลยน่า ตีมซ้ำๆกันใครเขาจะอยากได้ล่ะพลอย แล้วพี่ไพลินอยากได้แบบไหนล่ะ"

"อยากได้แบบมีดอกไม้มีเทียนมีผ้า ดูสิภูมิ แล้วจะให้ทำยังไงให้มันต่าง"

ภูมิบุญครุ่นคิดอยู่

"ลองถามบาสหรือยัง เผื่อบาสจะมีไอเดีย"

"อุ๊ยภูมิ น้องมันเตรียมตัวสอบอยู่นี่ไม่อยากรบกวน"

"บ้าสิพลอย ถ้าไม่บอกมันล่ะมันยิ่งจะงอน เราว่าถามหน่อยล่ะกัน จะดีใจล่ะสิไม่ว่า"

ภูมิบุญบอกเพราะถ้างานไหนที่บาสช่วยออกไอเดียก็จะแบ่งเงินให้บาสเก็บไว้ใช้ เองด้วย รายนั้นดีใจใหญ่ที่มีรายได้เป็นของตัวเอง แต่เขาก็นับว่าเป็นเด็กดีไม่ได้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพราะเขามีเป้าหมายที่จะ ซื้อคอนโดฯเป็นของตัวเองตอนนี้เก็บเงินได้ครึ่งทางแล้ว

"พี่แทน พี่แทนจะกลับวันไหนนะครับ"

เป็นปกติเกือบทุกวันที่จะสนทนากับคนรักก่อนเข้านอน แม้บางวันจะยุ่งจนไม่อาจจะออนไลน์สนทนากันได้ แต่ก็ยังคงทำอยู่เป็นประจำไม่มีขาด

"คงอาทิตย์หน้าล่ะภูมิตอนนี้เคลียร์เอกสารอยู่ ดีใจไหมภูมิที่พี่จะกลับแล้ว"

"ดีใจสิครับ ดีใจมาก"

"ภูมิรู้ไหมที่นิวซีแลนด์ผู้ชายเขาแต่งงานกันได้ด้วยนะ"

"จริงเหรอครับ ดีจังเลย"

"เรามาแต่งงานกันที่นี่ดีไหมภูมิ"

ไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกมา ทำให้คนที่รับสารหัวใจพองโตวาดวิมานอากาศเอาไว้แล้ว เป็นไปได้ด้วยหรือที่ผู้ชายจะแต่งงานกัน มันเป็นจริงด้วยหรือ

"จะดีเหรอครับพี่แทน"

"ดีสิภูมิ พี่อยากแต่งงานกับเรานะ"

"อืม กลับมาก่อนแล้วค่อยคุยกันได้ไหมครับ กลัวแต่ว่าพี่แทนจะเปลี่ยนใจ"

"ภูมิ"

"ภูมิล้อเล่นครับพี่ แล้วได้ตารางบินมาหรือยังครับ ให้ภูมิไปรับไหม"

"ไม่ต้องหรอกภูมิ พี่อยากไปเซอร์ไพรซ์เราอีก"

"ไม่เอาแล้วพี่แทน ภูมิหัวใจจะวายตายพอดี"

"ฮ่าๆ ไม่ชอบหรอกหรือ พี่ว่าดีนะให้เราหัวใจเต้นแรง"

ยิ่งใกล้วันที่แทนทวีจะกลับใจยิ่งเต้นแรง ภูมิบุญจากที่ไม่เคยทำเรื่องดูแลตัวเองอย่างเข้าสปาก็ทำ อยากให้ตัวเองดูดีที่สุดเมื่อคนรักมาเห็น โตโต้เองก็ได้แต่เฝ้ามองอยู่ใกล้ๆด้วยหัวใจที่ร้าวราน ยิ่งภูมิบุญดูมีความสุขเขาเองเหมือนจะตรมระทมทุกข์เป็นเท่าตัว ยิ่งภูมิบุญฉายยิ้มออกมาบนดวงหน้า น้ำตาของเขาก็คลอดหัวอกกลัดหนองเข้าไปทุกวัน นี่คงเป็นกรรมที่ทำกับภูมิบุญเอาไว้ แต่ก่อนทำร้ายเขาเกลียดชังเขาเข้าไส้ แต่ตอนนี้หัวใจมันศิโรราบให้แทบเท้าจะเหยียบจะย่ำยังไงก็แล้วแต่ภูมิบุญ และเขาเองก็กำลังทำแบบนั้นอยู่

"ตาโต้ ไม่สบายหรือเปล่าลูก ทำไมพักหน้าดูหมองจัง"

ผู้เป็นมารดาทักขึ้นเมื่อตอนเย็นก่อนรับประมานอาหาร ภูมิบุญกำลังช่วยจันทร์กับอ้อยอยู่ในครัว

"อ้อ ไม่มีอะไรครับแม่ งานคงยุ่ง"

"พักบ้างนะลูก อย่าให้ล้มหมอนนอนเสื่อไป เดี๋ยวมันจะมาหนักที่น้อง"

เม้มปากแน่นถอนหายใจออกมา

"แม่ดูรักภูมิจังนะครับ"

คุณอภิสรานิ่งจ้องมองใบหน้าซูบซีดของบุตรชายอย่างพิจารณา

"รักสิ รักมาก"

"ครับแม่ ผมรู้ครับ ผมก็รักน้องเขามาก"

พูดเสียงขาดๆหายๆเหมือนกระซิบออกมาท่อนสุดท้าย

"โต้ ฟังแม่นะ น้องเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ เราไม่ดีใจเหรอที่จะเห็นน้องมีความสุข แม่เองก็ปวดใจที่เห็นน้องเขาทุกข์อยู่ทุกวัน และตอนนี้น้องมันกำลังมีความสุขแม่เองก็ดีใจ"

"ครับแม่ โต้เองก็ดีใจ แต่ทำไมโต้ถึงรู้สึกปวดใจจังล่ะครับ"

"มานี่ลูก อย่าคิดมากของๆเรายังไงมันก็เป็นของๆเรา ถือว่าทำบุญกันมาน้อย แต่อย่างน้อยก็ยังดีไม่ใช่เหรอที่น้องมันยังอยู่กับเรา"

คุณอภิสราลุกขึ้นไปโอบกอดบุตรชาย โตโต้น้ำตาซึมออกมา มารดาของเขารู้ทุกเรื่องทุกความเคลื่อนไหว รู้ไปไกลกว่าที่เขารู้เสียอีกแต่เหมือนกำลังรอบางอย่าง รอให้ฟ้าเปิดใจกระจ่างมากกว่านี้ถึงจะยอมปริปากออกมา

"เป็นไงลูก ตาแทนนั่นจะกลับมาเมื่อไหร่นะ"

คุณอภิสราถามขึ้นตอนทานข้าวเย็นด้วยกัน ภูมิบุญระบายยิ้มออกมาอย่างเปิดเผยแม้อยากจะปิดบังความในใจไว้แต่มันทะลัก ล้นออกมาทางตาทางสีหน้าท่าทาง

"เห็นบอกว่าอาทิตย์หน้านี่ล่ะครับคุณท่าน"

"อืม ท่าทางเราดีใจมากนะ"

เสียงที่เรียบนิ่งทำให้ภูมิบุญหยุดอาการลิงโลด มีอะไรเจืออยู่ในน้ำเสียงเรียบนั้น

"เอ่อ ครับคุณท่าน"

"เอาเถอะจ๊ะ คนรักกันอยู่ห่างกันนานๆไม่ดีหรอก กลับมาซะได้ก็ดี คนฝั่งนี้จะได้สุขใจเสียที"

คุณอภิสรายิ้มออกมาแห้งๆ ส่วนโตโต้วางช้อนกับส้อมในมือ เม้มปากแน่น

"อ้าว อิ่มแล้วเหรอลูก"

"ครับ โต้ไม่ค่อยหิว เออภูมิ เรื่องงานของไพลิน กับโครงการที่ปราณน่ะพี่ขอดูหน่อยได้ไหม"

เสียงของโตโต้เครียดขรึมมาก ขรึมเสียจนรู้สึกเสียวแปลบไปถึงสันหลัง

"ครับ ได้ครับ เดี๋ยวภูมิเอาขึ้นไปให้ดูนะครับ"

โตโต้เดินขึ้นห้องไปแล้ว ภูมิบุญระบายลมหายใจออกมา พักหลังเวลามีงานอะไรที่ต้องคิดร่วมกันจะเอาขึ้นไปทำบนห้องของโตโต้ เขาไม่ได้ละลาบละล้วงภูมิบุญเหมือนแต่ก่อนแล้ว เหมือนคนกำลังทำใจ ภูมิบุญเองแม้จะลำบากใจแต่ก็อยากจะตัดความสัมพันธ์แบบนี้ให้ขาดไปเสียเรื่อง ค้างคาใจจะได้หมดไปเสียที

"นี่ครับคุณโตโต้ แบบงานที่ปราณ ส่วนเล่มนี้เป็นงานของพี่ไพลิน แต่ของพี่ไพลินเรายังไม่ได้สรุปนะครับ แต่ร่างๆเอาไว้ก่อน"

ภูมิบุญวางแฟ้มเอกสารลงตรงหน้าโตโต้ที่นั่งนิ่งอยู่ไม่ไหวติง

"ภูมิ"

เขาครางออกมาลอดออกจาคอ ภูมิบุญสะท้านไปทั้งใจ

"ครับ คุณโตโต้"

"ก่อนที่เราจะกลับไปหามัน พี่ขอกอดภูมิอีกสักครั้งได้ไหม"

เขาปราดตาขึ้นมอง ภูมิบุญสะอึกไปดวงตาที่เคลือบไปด้วยม่านน้ำตา มองฉายอกมาด้วยความร้าวรานจากภายใน ใจกระตุกหวิวไป

"อย่าเลยครับ มันไม่ดีหรอก"

พูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากตัดให้ขาด ทำให้จบ

"แค่กอดอีกสักครั้ง ในฐานะพี่ชายกับน้องชายก็ไม่ได้เลยเหรอภูมิ"

น้ำเสียงที่เค้นออกมามันระทมทุกข์จนรู้สึกได้ นี่เขาเจ็บปวดมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ภูมิบุญเม้มปากแน่นคิดไตร่ตรองอยู่ ส่วนในใจก็หวั่นไหวปลิวลอยหายไปไกลแสนไกลแล้ว

"คุณโตโต้"

"นะครับภูมิ พี่ขอกอดเราเป็นครั้งสุกท้ายได้ไหม แค่วินาทีเดียวก็ยังดี"

"พอเถอะครับ อย่าพูดเลย"

อ่อนระทวยไปทั้งใจทั้งร่างกาย ภูมิบุญเองก็โผเข้ากอดเขาทั้งน้ำตา ทำไมมันเจ็บยอกในใจเช่นนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นน้ำตาของชายผู้นี้ แล้วนี่อะไร เขาสะอื้นออกมาทันทีที่ร่างกายของภูมิบุญกอดกระชับกับร่างของเขา

"พี่รักภูมินะ พี่รักภูมิมาก เพิ่งจะรู้ตัวตอนที่พี่กำลังจะเสียภูมิไป"

เขาคร่ำครวญออกมากอดภูมิบุญแน่นจนไม่มีที่ว่างให้อากาศลอดผ่านเข้าไปได้ ตัวสั่นไหวโยนไปกับแรงสะอื้น

"พี่เสียใจ พี่เสียใจที่เคยทำไม่ดีกับภูมิ"

"คุณโตโต้"

"พี่ขอโทษ พี่ผิดเองพี่มันเลว"

"พอแล้ว คุณโตโต้ พอแล้ว"

ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมว่าใจทำไมมันสิ้นไร้เรี่ยวแรงมากขาดนี้ กอดเขาแน่นเช่นกัน นานแสนนานกว่าที่พายุในใจจะสงบลงปล่อยให้ไออุ่นจากร่างของอีกฝ่ายถ่ายเทผ่าน เข้าสู่ร่างกายไปหล่อเลี้ยงหัวใจของตนเอง นานพอที่จะแยกออกจากกัน

"จำไว้นะภูมิ พี่จะรอเราอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าจะยังไง"

โตโต้พูดขึ้นไม่มีน้ำตาแล้ว สายตานิ่งคมกริบ

"อย่าเลยครับ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกคุณโตโต้ อย่ารอเลยครับ"

"ไม่ต้องพูดหรอกภูมิ พี่จะทำอะไรเราไม่ต้องมาสนใจหรอก ไม่ต้องมาสนใจพี่"

ไม่มีอะไรจะพุดออกไป พยายามรวบรวมกำลังใจที่จะก้าวออกมาจากห้องของเขา พยายามรวบรวมพลังทุกอย่างที่มีนำพาร่างออกมาจากห้องให้ได้ แต่มันก็ยากเหลือเกิน ดูเหมือนเรี่ยวแรงพลังกายพลังใจมันจะหายไป อ่อนแรงอ่อนล้าไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมใจถึงหวั่นไหวไปได้มากขนาดนี้ นี่เกิดอะไรขึ้นกับเรา นี่ใจเราหวั่นไหวให้กับเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ภูมิบุญตั้งคำถามให้กับตัวเองอีกครั้ง แต่มีเพียงนิ่งเงียบงันเป็นคำตอบจากหัวใจของตัวเอง

"ภูมิตกลงพี่แทนเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ"

พลอยถามขึ้นในวันทำงาน ภูมิบุญยิ้มออกมาทันที โตโต้ที่เดินเข้ามาพร้อมกันหน้าเจื่อนลงเดินเข้าออฟฟิศไปแล้ว

"เห็นบอกว่าพรุ่งนี้ล่ะพลอย เราดีใจจังเลย ว่าจะไปรับที่สนามบิน"

"แล้วรู้ไฟลท์เหรอภูมิ"

พลอยถามน้ำเสียงลิงโลดดีใจไปกับเพื่อนรัก

"ไม่รู้ แต่เราว่าจะลองเช็คกับทางสายการบินดู"

"ทำไมไม่ยอมบอกเนอะ กะจะเซอร์ไพรซ์กันไปถึงไหนเนี่ย"

"นั่นน่ะสิ แต่พี่แทนเขาชอบทำแบบนี้ล่ะพลอยทำให้ประหลาดใจอยู่เรื่อยล่ะ"

"แต่บ่อยๆก็ไม่ไหวนะเราว่า เดี๋ยวช็อคตายกันพอดี"

พลอยหัวเราะออกมาภูมิบุญเองก็ยิ้มออกมา ในใจมันกรีดร้องดีใจล่วงหน้าไปแล้ว แต่พอเข้าไปทำงานเห็นสีหน้าของโตโต้แล้วก็ต้องหุบสีหน้าที่ดีใจสุขใจลงเสีย เพราะเห็นใจเขามากเหมือนกัน

"พลอย เราว่าจะไปซื้อของขวัญให้พี่แทน พลอยว่าเราควรจะซื้ออะไรดี"

ปรึกษาพลอยตอนพักทานข้าวกลางวัน โตโต้บอกไม่หิวเลยไม่ได้ลงมากินข้าวด้วย ภูมิบุญกับพลอยนั่งกินข้าวอยู่ร้านอาหารตามสั่งข้างๆตึก

"เราว่าเสื้อเชิ้ตดีไหมล่ะ ไม่รู้สิคนมาจากนอกนี่เอาอะไรให้เป็นของขวัญดีล่ะ"

พลอยเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก

"พาเราไปเลือกหน่อยสิพลอย"

"อยากไปนะภูมิ แต่อีตาบ้านั่นจะมารับไปเจอที่บ้านอะไรก็ไม่รู้"

พาดพิงไปถึงกาย ภูมิบุญยิ้มออกมา

"จริงเหรอ งั้นไม่เป็นไร เราว่างานต่อไปต้องเป็นพลอยกับพี่กายแน่ๆ"

ภูมิบุญแซวขึ้น พลอยอายหน้าแดง

"บ้าเหรอภูมิ ถ้าอยากจะแต่งงานกับเราต้องคบกันให้ได้เก้าปีก่อนย่ะ เราไม่มีทางอ่อนยอมให้ง่ายๆหรอกเสียชื่อพลอยหมด"

"แหมนะ ให้เขารอนานเดี๋ยวคานทองก็ถามหาหรอก"

"ทีพี่แทนยังให้ภูมิรอได้เลย ทำไมเราจะให้เขารอไม่ได้"

พลอยโพล่งออกมา ภูมิบุญนิ่งเงียบไป

"อุ๊ยเราขอโทษนะภูมิ ปากไม่ดีอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอก แหมแต่ของเราเขาก็จะกลับมาแล้วนี่ รอแค่ไหนก็เต็มใจรอ"

"จ้า ยอมจริงๆเลย"

ทั้งสองสนทนากันอยู่จนถึงเวลางานจึงกลับเข้าออฟฟิศตามปกติ สรุปแล้วภูมิบุญต้องโทรศัพท์ไปชวนบาสให้ออกมาซื้อของขวัญเป็นเพื่อน รายนั้นไม่เคยปฏิเสธ แม้เขาจะติดเรียนหรือติดอ่านหนังสือแต่สำหรับภูมิบุญแล้วเขามีเวลาให้เสมอ เพราะเขารู้แล้วว่าภูมิบุญเป็นคนให้ชีวิตใหม่แก่เขา

ชีวิตคนเราเปราะ บางยิ่งนัก ผ่านวันผ่านคืนมานานแสนนานจนความเปราะบางมันสร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเองจน แข็งแกร่ง ลมพัดที่ผ่านมาแต่ก่อนหนาวสะท้านยะเยือกไปถึงใจถึงจิตวิญญาณแต่มาบัดนี้ลม นั้นเพียงปัดเป่าให้ทุเลาคลายร้อนเท่านั้นเอง ชีวิตที่สมบูรณ์จริงๆแล้วคืออะไร บริวารแวดล้อม เงินทองมั่งคั่ง ความรักไม่เคยหมดสิ้นจากใจหรือ มันอาจจะจริงตามนั้นก็เป็นได้ แต่ความสมบูรณ์ของใจคือการที่ได้นอนหลับแล้วไม่ผวาตื่นฝันร้ายหรือคิดวกวน ว่าจะมีอะไรมาทำให้ใจหม่นหมองจนนอนไม่ได้ ความสมบูรณ์ของจิตใจคือการที่ใจเรารู้จักพอ เสพในสิ่งที่มี หาความสุขจากสิ่งที่มีอยู่รายรอบกายไม่ใช่หรือ
 
P.s. เจอกันหลังเที่ยงคืนนะครับ

เขียนโดย eiky

[knightofbabylon]

 :z13:คุณอิ๊กให้ทะลุ

******************

เหมือนภูมิรักแทน แต่ก็เหมือนลึกๆในใจภูมิรักโตโต้ด้วย
คุณอิ๊กขา คนอ่านงง.. 

หลังเที่ยงคืนเหรอ?
แปะไว้ก่อน อาจจะไม่ได้อยู่ถึงหลังเที่ยงคืน 


 :กอด1:ทีนึง

[iforgive]

หวั่น ๆ ภูมิจะไปรับพี่แทนที่สนามบินเหรอ  จะเซอร์ไพรส์เขาหรือว่าตัวเองหนอ
หวั่น ๆ ๆ ๆ ๆ จริง ๆ

[rellachulla]

ฮือออออ ไม่ไหวแล้ว
สงสารโตโต้อย่างหนัก

แอบคิดแปลกๆกะเค้าบ้าง
ยกน้องบาสให้โตโต้ละกัน
กร๊ากกกก
น้องเป็นคนดี อยู่กับคนดีๆ นะลูกนะ
ฮา

หลบไปเลียแผลใจก่อน
ประหนึ่งอกหักเอง ฮือ โตโต้เอ้ยยยยย
คิดซะว่า ตอนนี้่กำลังใช้กรรมนะน้องนะ

[kenshinkenchu]

กรี๊ด..................................

ชอบตอนนี้มาก..................

ชอบที่สุดตั้งแต่อ่านมาก  ก๊ากๆ   

สะใจอย่างรุนแรง  อ่านมาทั้งเรื่อง  รอคอยตอนนี้ที่สุด  สมใจ  โฮก......

จะลงหลังเที่ยงคืนอีกตอนเหรอคะ  เราจะไม่นอนน้า จะรออ่านค่ะ   

อยากอ่านต่อมากเลยค่ะ  กำลังแอบคิดว่า  อาจจะใกล้เฉลยเรื่องพี่แทนล่ะ  แบบไปรับไม่ทันตั้งตัวแล้วเห็นแทนพาใครมาไรงี้   

ปล.  ย้ำอีกครั้ง   ตอนนี้สะใจมากค่ะ  ชอบมาก................   ฮ่าๆ   

[win200]

เพ่แทนขอภูมิแต่งงาน


เรื่องจริงหรือพูดเล่น






หรือว่าที่นั่นนอกจากจะผู้ชายจะแต่งงานกันได้แล้ว ยังมีเมียเก็บได้หลายคนด้วย



สักสงสารอีตากีโต้

[lazewcielo]

ทำๆมยังรู้สึกแปลกๆว่าพี่แทนยังมีอะไรปิดบังอยู่...

[Raven]

เกรงว่ารอบนี้ภูมิจะได้เซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าที่เคย... -*-

เพิ่งรู้สึกสงสารโตโต้ก็ตอนนี้นี่เอง

รอตอนต่อไปขอรับ

[DarKLasT]

ภูมิจะได้เจอแทนแล้ววววว

ดูสิว่าใครจะตกใจมากกว่ากัน

รอนะครับ

[IIMisssoMII]

กลัวภูมิ โดนเซอร์ไพจริง ๆ
ตอนแรกนึกว่า โตโต้ จะกลับมาบ้าเหมือนเดิม ดี ที่โตขึ้นแล้ว

[wisa]

จะรอเซอร์ไพรส์ หลังเที่ยวคืน

ไม่พี่แทนก็น้องภูมิ ต้องโดนเข้าสักคน


 


 

[yayee2]

สงสารโตโต้เป็นที่สุด
จะเกิดอะไร จะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ กันอีกนะคุณแทน มันดูแปลกๆอ่ะ

[PEENAT1972]

จะรอลุ้นระเบิดหลังเที่ยงคืน หึๆๆ

[K2KARN]

คุณโตโต้ ฮือๆ น่าสงสารมาก
พี่แทนนะยังไง ดูมีลับลมคมใน!!!


จะรอหลังเที่ยงคืนนะคะ

[little_munoi]

กลับมาเชียร์โตโต้
ไม่ชอบเห็นโตโต้เศร้าอ่ะ
มันดูไม่ใช่โตโต้

หลังๆมาไม่ชอบพี่แทนเลยหง่ะ

[meiji]

หลังเที่ยงคืนไม่ไหววว

เดี๋ยววมาอ่านต่อพรุ่งนี้นะ พี่ อิอิ
เรื่องนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี สงสารคนแต่งละกัน ต้องเอาใจแม่ยกหลายฝ่ายย 5555 

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

อื่มมม ถ้าพูดตามหลักความจริง...

ภูมิบุญผูกพันกับคุณโตโต้มากกว่าแทนซะอีก

เพราะอยู่บ้านเดียวกัน ไปทำงานด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน

เรียกได้ว่าแทบจะตัวติดกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง...ไม่แปลกที่ภูมิบุญจะรู้สึกหวั่นไหวให้กับโตโต้ เพราะความใกล้ชิดกันมันมีมากกว่า

แต่ที่ภูมิบุญยังพะเน้าพะนอรอใจจดจ่ออยู่กับแทนเพราะความรักมันบังตา

แล้วอีกอย่าง...กับหลายๆเรื่องที่ผ่านมา...ภูมิบุญก็ได้พิสูจน์แล้วว่าตัวเองเป็นคนที่มีความอดทน

เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่ภูมิบุญจะยังเฝ้ารอแทนทวีต่อไป...

พีเอส อยากให้โตโต้สมหวังเร็วๆจัง เจ็บปวดทั้งพระทั้งนายเลย

 

[4life]

เฮ้ออออ มีอะไรในกอไผ่ล่ะเพ่เเทน


อยากให้คู่กะโตโต้อ่ะ

[taroni]

สงสารโตโต้