หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[IIMisssoMII]

พ่อบาสเลวอ่ะ อย่างนี้ก็ทิ้งลูกเลยอ่ะดิ
ผช อะไร ไข่ไปทั่วเลวๆๆๆ
ขอให้เมียกะลูกสาวที่นั่นถีบหัวส่งซะ
ส่วนบาส คราวนี้ขอให้น้องคิดได้นะ
ทุกคนพร้อมให้โอกาศ
 พี่อิกกี้ อย่าให้ ไอ้อีสามสี่ตัวนั่นรอดไปได้นะ
เมายาแล้วยังจะมารีดไถอีก
โดนแค่นี้น้อยไป ให้มันติดคุกซะ จะได้หลาบจำ โอกาศน่ะ มันไม่มีมาเรื่อย ๆ สำหรับคนทำผิดหรอกนะ
โอ้ย อ่านตอนนี้แล้วไฟแค้นมันลุกพรึบ ๆ

[DEMON3132]

สงสารน้องบาสจัง เข้าใจทั้งพลอยกับภูมิบุญเลยว่ารู้สึกยังไง ดูแลน้องบาสดี ๆ นะ
พี่พลอย+ภูมิ เพราะน้องบาสก็มีชีวิตที่คล้ายกับทั้งพลอยและภูมิเลย คงจะเข้าใจ
หัวอกพวกเดียวกันเป็นอย่างดี ดูแลให้น้องเติบโตขึ้นมาเป็นคนดีในสังคม มีจิตใจที่ดี
และเข้มแข็ง ...รอตอนต่อไปนะ .....

[taroni]

ทำไมต้องทำร้ายคนไม่มีทางสู้ด้วย แย่จริงๆ

[win200]

ภูมิช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นเหลือเกิ๊น


ขนาดพระเทศน์ แม่สอน ภูมิยังม่ะสนจาย




แล้วเมื่อไรภูมิจะมีความสุขงิ


ตามเวรตามกรรมละกันน่ะภูมิ


ก็แล้วแต่พี่อิ๊กจะเมตตา


+1 เป็นกำลังใจครับ

[bbyuqin]

เป็นกำลังใจให้ภูมิพ้นเคราะห์ไวๆๆ  เง้อออ...แต่ไอ้พวกนั้นเนี่ยมันควรจะโดนยำีนนอกรอบก่อนจริงๆนะ

[Shock_n2n]

ทำไมพ่อน้อง บาส ทำแบบนีเนี่ย
สงสาร หน่ะเนี่ย
แล้วไอ้พวกเวน นั้น ทำไมมัน น่าอย่างนี้เนี่ย
 

[Little Devil]

สงสารน้องภูมิ
เมื่อไหร่จะมีความสุข
+1

[cheyp]

กะลังหนุกอ่า




อย่ายอมน้าาาาาาาาาาาาาา


 

[kanda53]

น้องภูมิ...งานช้างจริง ๆ ต้องดูแลเด็กมีปัญหา
แถม...พ่อทิ้งอีกต่างหาก....สู้ ๆ นะน้องภูมิ
พี่ว่าต่อไป....น้องบาสต้องติดน้องภูมิเป็นตังเมแน่เลย
  หุ หุ ...โปรดทราบ คู่แข่ง พี่แทน กะ ไอ้โตโต้ได้เกิดขึ้นแล้ว
เคี้ยวเด็ก...ก็มันส์ดีนะจ๊ะน้องภูมิ... 

น้อง eiky เก่งนะปรับอารมณ์แต่งไปแต่งมาสองเรื่อง 
ความจริงเก่งมานานแล้วเนอะ (เพิ่งรู้เหรออออ)...
รักกัน ๆ เช่นกันจ้า...

[eiky]

ไม่ใช่มีแต่คนอ่านนะครับที่เครียด ผมเองก็เครียด เฮ้อนะ เขียนเรื่องเครียดๆแบบนี้ได้ยังไงกัน พอกันที ผมเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้ จิตไม่ถึงกับตกแต่มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ผมรู้ว่ามีเพื่อนๆหลายคนที่คอยติดตามอ่าน แต่พอเรื่องเริ่มเครียดก็ปล่อยให้มันผ่านไปก่อน ไม่ว่ากันครับ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันเครียดจริงๆ พอมาถึงตอนนี้ความเครียดน่าจะพอแล้ว ผมพอเอง ไม่ไหว มันแทรกเข้าไปเรื่องโน้นด้วย กลิ่นอายของความเครียด ฮ่าๆๆๆ ขอระบายหน่อยน้า คนเขียนปวดเฮดเหลือเกิน


                                          ฉากหกสิบห้า
พอ ถึงโรงพยาบาลก็รู้สึกหวั่นใจไม่กล้าสู้หน้าบาส เพราะอย่างน้อยก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น แต่โตโต้ก็ดันหลังให้ภูมิบุญเข้าห้องไปและคอยตามหลังให้กำลังใจอยู่
 
"บาส"
 
ร้องขึ้นเสียงสั่น
 
"พี่"
 
"เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม"
 
ภูมิบุญเข้าไปยืนข้างๆเตียง บาสบ่ายหน้าหนีไม่มองหน้า สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ภูมิบุญสะท้อนใจในถาพที่เห็น
 
"บาส พี่ขอโทษนะ ถ้าวันนั้นพี่ไม่ทำแบบนั้น เราก็คงไม่เป็นแบบนี้"
 
น้ำ เสียงสั่นเครือไปด้วยความรวดร้าวในใจ โตโต้เดินเข้ามาประชิดตัวบีบบ่าของภูมิบุญเบาๆเพื่อให้กำลังใจ เพราะน้อยครั้งที่จะเห็นคนเบื้องหน้านี้อ่อนไหว
 
"มันไม่เกี่ยวกับพี่หรอกครับ ผมซวยเอง"
 
พอเอ่ยขึ้นมาก็กระชากใจให้ร่วงหล่นลงหายไป
 
"บาส"
 
"ผมตัดสินใจแล้วล่ะพี่ ผมจะไม่เรียนต่อ จะออกมาหางานทำ"
 
"บาส"
 
ได้แต่ร้องเรียกชื่อ น้ำตาเริ่มคลอออกมา
 
"ไม่ได้นะบาส พี่ไม่ยอมให้เราออกมาทำงานหรอกนะ พี่จะดูแลเราเอง"
 
"พี่เป็นใคร ทำไมพี่ถึงจะมาดูแลผม ในเมื่อพ่อของผมเองเขายังไม่สนใจใยดีผมเลย พี่ปล่อยให้ผมเดินไปตามทางของผมเถอะ"
 
น้ำเสียงของเขาเองก็ระทมทุกข์อยู่ไม่น้อย ภาพบิดาหันหลังเดินจากไป ภาพสิ่งต่างๆที่วนเวียนเข้ามาในชีวิตมันฉายออกมาอย่างแจ่มชัด
 
"บา ส อย่าพูดแบบนั้นสิ พี่ไม่รู้นะว่าเราจะคิดยังไง แต่พี่ไม่ยอมปล่อยให้เราไปเผชิญชีวิตเพียงลำพังแบบนั้นหรอก พี่รู้ว่าเราเจ็บ แต่อยากให้รู้เรารู้ไว้นะบาส พี่เองก็เจ็บมากเหมือนกัน ยิ่งเห็นเราเป็นแบบนี้พี่ยิ่งทรมาน"
 
"พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผม อย่ามาสงสารผม ผมไม่ต้องการ"
 
"บาส ใจเย็นๆสิครับ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นพี่รู้ว่ามันเลวร้ายนะสำหรับเรา แต่อยากให้รู้นะว่ายังมีพี่กับพี่ภูมิอยู่ อย่าคิดแบบนั้นเลย"
 
โตโต้พูดออกมาบ้าง แต่ท่าทางของบาสไม่ยอมลงง่ายๆยืนกระต่ายขาเดียวอยู่
 
"คุณโตโต้ภูมิขอคุยกับน้องเขาหน่อยสิครับ"
 
ภูมิบุญหันไปบอกโตโต้ รายนั้นก็นิ่งคิดอยู่แล้วพยักหน้าเดินออกจากห้องไป
 
"บาส อยากรู้เรื่องของพี่ไหม ว่าพี่เป็นมายังไง"
 
"ไม่ ผมอยากอยู่คนเดียว"
 
เขาเมินหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ
 
"รู้ ไหม พี่โตมากับยายที่ต่างจังหวัด โตมาโดยไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย อยากเจอหน้าพ่อนะ อยากเจอมาก แต่แม้แต่รูปสักใบพี่ก็ไม่เคยเห็น แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นหรอกนะ เพราะพี่คิดว่าพี่อยู่ได้ โตมาในสังคมที่ไม่ดีแต่ยายสอนพี่ในสิ่งที่ดี"
 
ไม่ ได้สนใจในทีท่าของเขา แต่ภูมิบุญเล่าเรื่องต่างๆของตัวเอง เล่าอย่างละเอียด ทั้งเรื่องที่มีเหตุบาดหมางใจกับปลัดอำเภอจนได้ย้ายโรงเรียน เรื่องของอภิชัย เรื่องของยาย แม้ภูมิบุญเองจะไม่ค่อยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะทุกครั้งที่เล่ามันคือทุกครั้งที่เขาเอาหัวใจตัวเองออกมาเหยียบย่ำให้ เจ็บปวด แต่เขาเห็นว่าเป็นทางเดียวในตอนนี้ที่จะทำให้บาสหันมาสนใจเขาได้บ้าง พอเล่าถึงยายก็เม้มปากแน่นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ สะอื้นออกมา บาสเองก็ตกใจ ภูมิบุญซุกหน้าลงกับขอบเตียงสะอื้นไห้อยู่ บาสต้องเอามือมาแตะที่แขนเบาๆเพราะทนเห็นสภาพไม่ได้เหมือนกัน น้อยครั้งที่ภูมิบุญจะร้องไห้ถ้าไม่เจอเรื่องกระแทกใจ แต่ครั้งนี้เขาก็ได้ร้องไห้ออกมาเพราะเรื่องของคนที่นอนอยู่บนเตียงเบื้อง หน้า กับเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตทั้งหมดมันเข้ามาสุมรุมกันอยู่
 
"พี่ โอเคไหม"
 
บา สร้องเรียกสติให้คืนกลับมา ภูมิบุญสะอื้นหนักแม้เสียงไม่มีแต่ท่าทางที่แสดงออกมามันก็บีบหัวใจของบา สได้ไม่น้อย ภูมิบุญยังไม่หายสะอื้นดีก็เล่าต่อไปถึงเรื่องของนิตา เล่าเคล้าน้ำตา บาสเองก็เริ่มที่จะน้ำตาไหลออกมา
 
"พี่ ผมขอโทษ"
 
เขายอมเอ่ยออกมา ผมบุญเม้มปากแน่น
 
"ผมขอโทษ ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าพี่เจออะไรมาบ้าง ผมขอโทษ"
 
เขาคร่ำครวญออกมาเพราะทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตาแล้วโผเข้ากอดร่างของเขาแผ่วเบา
 
"ไม่เป็นไรนะบาส อย่าคิดว่าไม่มีใคร พี่อยู่ตรงนี้ เรายังมีพี่อีกคนนะ"
 
ทั้งสองกอดกันร้องไห้อยู่นานแสนนาน พลอยกับกายยืนคุยกับโตโต้อยู่ด้านนอก รออยู่นานเป็นห่วงก็เป็นห่วงแต่ก็เชื่อใจของภูมิบุญ
 
"บาสอยากให้พี่ทำอะไรกับเด็กพวกนั้น พี่จะทำให้สาสมกับที่พวกมันทำไว้กับเรา"
 
พอหยุดร้องไห้ก็พูดออกมาน้ำเสียงขุ่นเขียว
 
"พี่ อย่าเลยครับ พวกเขาคงไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นหรอก"
 
สิ่งที่ลอดออกมาจากปากของบาสทำให้ภูมิบุญถึงกับอึ้ง
 
"บาส แต่มันทำกับเรามากเกินไปนะ พี่ไม่ยอม"
 
ภูมิบุญร้องออกไปสายตาเคียดแค้น
 
"ครับผมเองก็เจ็บใจ แต่หลังจากที่คุยกับคุณตำรวจแล้ว ผมพอรู้ว่าโทษมันท่าจะหนัก ผมไม่อยากให้ใครหมดอนาคตไปเหมือนผม"
 
ร่าง ของภูมิบุญกระตุกสั่นไหวไปในทันที หัวใจที่เริ่มจะฟื้นแข็งแรงกลับโดนกระแทกกระทั้นเข้าไปอีกรอบ นี่น่ะหรือเด็กที่เขาคิดว่ามีปัญหาในตอนแรก นี่น่ะหรือความคิดของเขา สิ่งที่บาสพบเจอมาแม้จะเป็นเวลาไม่นานนักแต่เขาก็ได้ลิ้มรสของความลำบาก อนาคตที่กำลังจะดับวูบเลือนหายไปต่อหน้า เขารู้ดีว่ามันเป็นยังไง แม้เขาจะถูกเลี้ยงดูมาแบบวัตถุนิยมแต่พื้นฐานจิตใจของเขาก็ไม่ได้เลวร้ายแต่ อย่างใด
 
"เราแน่ใจแล้วเหรอบาส"
 
ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่ก่อนจะเอ่ยออกไป
 
"ครับ ผมไม่เอาเรื่อง"
 
บา สถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดขึ้น ภูมิบุญเม้มปากแน่นครุ่นคิดอยู่ เงาของรัตติกาลมันช่างน่ากลัวเสียนี่กระไร ในคืนที่ไร้แสงใดในระยะสายตาที่จะมองเห็น เงานั้นมันหลอกหลอนให้เราต้องคอยผวา กลัวแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเอง ทว่าหากมองย้อนกลับไปเพราะเงาของโลกทำให้มีเวลากลางคืนกับกลางวัน เพราะเงาของโลกทำให้เราเห็นดวงจันทร์สลับกับดวงอาทิตย์ ถ้าคิดให้ดีแล้วความมืดก็ทำให้อะไรหลายๆอย่างเกิดสมดุล มีกลางวันมีกลางคืน มีมืดมีสว่าง เพราะถ้าสว่างเราก็มองเห็นท้องฟ้าครามสวย และถ้ามืดเราก็เห็นแสงดาวแสงเดือนระยับ ในความมืดย่อมมีสิ่งดีๆหรือสวยงามซ่อนอยู่ฉันท์ใด มนุษย์เราก็ย่อมมีทั้งดีและเลวฉันท์นั้นแล
 
"เห็นใจอีชั้นเถิดค่าคุณตำรวจ อย่าเอาลุกชายอีชั้นเข้าคุกเลยนะคะ"
 
เสียง คร่ำครวญของมารดาของเด็กคนที่ทำร้ายบาสดังก้อง สถานีตำรวจ หลังจากที่มาถึงโวยวายอยู่พักใหญ่แต่พอทราบโทษกับหลักประกันที่ทางคุณอนิรุ ธตั้งไว้แล้วถึงกลับร้องไห้สั่นกันทุกคน
 
"อีชั้นเป็นแค่แม่ค้า จะไปเอาเงินแสนเงินล้านมาจากไหน สงสารลูกชายอีชั้นด้วยเถิดค่ะ"
 
เธอ ร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาเปรอะเปื้อนหน้า ทางตำรวจก็พยายามทำให้เธอหยุดฟูมฟายเพื่อที่จะได้ทำตามหลักกฏหมาย เพราะน้ำตาเปลี่ยนกฏหมายไม่ได้ ผู้ปกครองของเด็กอีกสองคนก็ทำท่าเหมือนกัน แต่รายนั้นแย่กว่าเพราะทำงานโรงงานน้องสาวก็เข้าโรงพยาบาล ส่วนลูกชายก็กำลังจะก้าวเข้าไปอยู่ในคุก เสียงอ้อนวอนดังโหยหวนไปทั่วทั้งสถานี ภูมิบุญขอร้องให้โตโต้พากลับไปที่โรงพักอีกรอบ กายกับพลอยก็ตามมาด้วยทั้งที่ภูมิบุญยังไม่ได้บอกอะไร
 
"คุณเจ้าขาสงสารเด็กมันด้วยเถอะค่ะ อย่าใจร้ายเลยนะคะ"
 
พอ ภูมิบุญขึ้นไปบนสถานีก็ยืนนิ่งอยู่ ผู้กำกับเข้ามาคุยกับกายเพื่อเล่ารายละเอียดให้ฟัง ส่วนคุณอนิรุธก็เข้ามาหาโตโต้กับภูมิบุญ พอเล่าถึงโทษทัณฑ์ที่เด็กทั้งสี่คนจะได้รับ ภูมิบุญก็ถึงกับกระตุกเพราะโทษทำร้ายร่างกายมันไม่รุนแรงเท่าไหร่นักแต่ที่ เพิ่มข้อหาพยายามฆ่าไปโทษมันรุนแรงจนภูมิบุญหน้าซีดไม่มีเลือดสักหยด
 
"ต้องจำคุกนานขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณอนิรุธ"
 
ภูมิบุญครางออกมาสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด
 
"ทำไมล่ะภูมิ ดีออกสมน้ำหน้ามัน"
 
พลอยร้องขึ้น ภูมิบุญเม้มปากแน่น ลุกขึ้นเดินไปหาผู้ปกครองของเด็กทั้งสี่
 
"คุณคะเด็กมันแค่มีเรื่องกันอย่าทำกันถึงขนาดนี้เลยนะคะ ดิชั้นขอร้องล่ะ"
 
"นั่นสิครับคุณ เด็กมันมีเรื่องกันแค่นี้ถึงกับต้องขังกันเลยเหรอ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอครับ"
 
"พวกคุณมีเงินมีทองขนาดนี้ สงสารคนจนๆอย่างพวกเราด้วยเถอะครับ พวกเราไม่มีปัญญาจะหาเงินมาประกันตัวได้หรอก"
 
ทุกเสียงรุมมาที่ภูมิบุญที่นั่งนิ่งพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดอยู่
 
"ทำไม คะ ก็ลูกของพวกคุณทำผิด ใครทำผิดก็ต้องว่ากันไปตามผิด เก่งนักไม่ใช่เหรอคะ ก็ไปอยู่ในคุกสักสี่ห้าปีไม่เห็นจะเป็นไรเลย ไปเก่งในคุกไงคะ"
 
พลอยแว้ดเสียงขึ้น
 
"พลอย"
 
"นี่คุณ ไม่เห็นใจกันหน่อยสิ ใจดำจริงๆ"
 
"ใจไม่ดำหรอกค่ะ แล้วทำไมตอนทำไม่คิดล่ะคะว่าผลมันจะเป็นยังไง ตอนนี้จะมาโอดครวญให้ใครเขาเห็นใจ"
 
"พลอยพอเถอะ"
 
ภูมิบุญปรามกายเองก็เข้ามาจับแขนพลอยไว้ ทางตำรวจเริ่มที่จะเข้ามาสังเกตุการณ์เพราะเห็นฤิทธิ์ของพลอยแล้ว
 
"ไม่ได้นะภูมิ อย่าเสียเวลาเสวนากับคนพวกนี้เลย"
 
"ใช่สิ พวกเรามันจนนี่ ไม่ใช่ลูกใช่หลานคุณนี่คุณก็พูดแบบนี้ได้"
 
"ป้ากราบล่ะค่ะคุณกรุณาเราด้วยอย่าให้ลูกชายป้าต้องเข้าคุกเลย มันจะเรียนจบอยู่แล้ว เห็นแก่อนาคตเด็กมันเถอะค่ะ"
 
ป้าแกทำท่าจะก้มลงกราบจริงๆภูมิบุญไปจับมือเอาไว้
 
"อย่าทำแบบนี้เลยครับป้า"
 
"แม่อย่าไปง้อมัน จะไปขอร้องคนพวกนี้ทำไม"
 
เสียงเด็กคนนั้นร้องขึ้นสายตากร้าวมีน้ำตาคลออยู่
 
"หุบปากไปเลยไอ้ลูกเลว ทำชั่วทำผิดแล้วยังไม่สำนึกเหรอ ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้"
 
น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลรินออกมา สะท้อนใจของภูมิบุญยิ่งนัก ภูมิบุญลุกขึ้นเดินไปจูงแขนโตโต้ออกไปข้างนอก
 
"คุณโตโต้ครับ ภูมิไม่เอาเรื่องเด็กพวกนี้แล้ว"
 
"หา อะไรนะภูมิ ทำไมล่ะ"
 
โตโต้ร้องออกมาหน้าตาตื่น
 
"บาสเขาไม่อยากเห็นใครต้องเสียอนคตเหมือนเขาอีก ภูมิเองก็เข้าใจน้องมันนะครับ พอกันที ให้บาปกรรมมันจบแค่นี้เถอะ"
 
ภูมิบุญพูดออกไปเสียงเครียด โตโต้นิ่งคิดอยู่ก่อนจะเรียกคุณอนิรุธออกมาบอกความประสงค์ของภูมิบุญ
 
"เอ่อ ผมเกรงว่าจะช้าไปน่ะครับน้องภูมิ ถึงเราจะไม่เอาเรื่องแต่มันเป็นคดีอาญา เราทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะครับ"
 
"ทำไมล่ะครับ คุณอนิรุธ"
 
ภูมิบุญหน้าถอดสีอีกครั้ง
 
"คือคดีอาญามันไม่เหมือนคดีแพ่งนะครับ ถ้าหากตำรวจได้ลงบันทึกประจำวันแล้ว ต้องรอศาลอย่างเดียวครับ"
 
"แล้วเรื่องประกันตัวล่ะครับ"
 
"ถ้าน้องภูมิไม่เอาเรื่อง เดี๋ยวผมจะลองคุยกับทางตำรวจดูนะครับ น่าจะพอได้เพราะเรื่องยังไม่ถึงศาล"
 
คุณอนิรุธแจงออกมา ทำให้ภูมิบุญค่อยโล่งใจ โตโต้เองก็จับบ่าของภูมิบุญอยู่
 
"แม่กลับไปเถอะ ผมจะติดคุกเอง แม่ไม่ต้องลำบาก"
 
"จะให้แม่ปล่อยแกไว้นี่ได้ยังไง เป็นตายยังไงก็ต้องช่วย"
 
เสียงแม่ลูกร้องไห้พร่ำพรรณากันอยู่ ภูมิบุญเดินเข้าไปยืนอยู่หน้าทุกคน
 
"พอใจหรือยัง ไม่ต้องมาสงสาร อยากทำอะไรก็เชิญ"
 
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ"
 
พลอยแว้ดเสียงขึ้นเพราะพ่อของเด็กอีกคนร้องขึ้น
 
"พลอย ทุกคนครับ เรื่องวันนี้ ทางผมไม่เอาเรื่อง"
 
"อะไรนะภูมิ"
 
พลอยร้องขึ้น ภูมิบุญพยักหน้าให้พลอยโตโต้ได้บอกกับกายแล้วกายจึงดึงตัวพลอยออกไปคุย
 
"ที่ไม่เอาเรื่อง เพราคนเจ็บเขาอโหสิกรรมให้นะครับ ไม่ใช่ผม"
 
ภูมิบุญพุดเสียงเรียบนิ่ง ทุกคนอึ้งอยู่ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากใคร
 
"น้องผม เขาไม่อยากเห็นใครต้องมาเสียอนาคตเพราะการกระทำที่สิ้นคิดของใครบางคน"
 
"ขอบคุณมากนะคะคุณ"
 
เสียงร้องของความปีติดีใจดังออกมา
 
"น้องๆ ครับ พี่จะพยายามให้ทนายช่วยนะ เรื่องมันเป็นคดีอาญาไปแล้ว อยากจะยกเลิกแต่มันก็ทำไม่ได้แต่เรื่องประกันตัวพี่จะให้ทนายพี่ช่วยลดลงให้ น้อยที่สุด ผ่านเรื่องวันนี้ไปแล้วพี่อยากจะขอให้พวกเราตั้งใจเรียนให้จบนะครับ เป็นคนดีของสังคม อย่าทำแบบนี้กับใครอีก เพราะคนที่เดือดร้อนไม่ได้มีแต่เราคนเดียว"
 
ภูมิ บุญพูดเสียงนิ่งสายตากวาดมองผ่านแต่ละใบหน้าไปอย่างเชื่องช้า พอพูดจบแม่ลูกโผเข้ากอดกันกลมเสียงร่ำไห้ดังสนั่นไปทั่วทั้งโรงพัก ภูมิบุญหันหลังเดินออกมาด้วยความรู้สึกที่โล่งใจ
 
"พี่ เดี๋ยว"
 
เสียงเรียกของเด็กคนนั้น ภูมิบุญหยุดกึกลงแล้วหันไป
 
"ผมขอโทษนะครับพี่ ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ"
 
เขายกมือไหว้ทั้งน้ำตา เด็กทั้งสี่คนยกมือไหว้ภูมิบุญพร้อมกันทุกคน ภูมิบุญออกจากโรงพักมาแล้ว
 
"เราไม่เข้าใจเลยจริงๆนะภูมิ บาสมันคิดอะไรของมัน"
 
พลอยถามขึ้นตอนออกมาจากโรงพัก
 
"บาสมันคงไม่อยากเห็นใครเป็นเหมือนมันล่ะพลอย ดีแล้วล่ะจะได้หมดเวรหมดกรรมกันไปเสียที"

ไม่มีใครพูดอะไรอีกเพราะน้ำเสียงของภูมิบุญเหนื่อยหน่ายที่จะเล่าหรือแจง เหตุผล ว่าทำไม หรือเพราะอะไร ตัดสินใจไปแล้ว พูดออกไปแล้ว ทำอย่างที่บาสต้องการแล้ว อยากให้มันจบอยากให้มันหมดเรื่องแบบนี้ไปจากใจเสียที แม้แต่คุณอภิสราเองก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย

"ดีแล้วลูก อย่าไปจองเวรจองกรรมเขาเลย เราจะได้กุศล"

ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี กุศลหรือ มันเป็นตัวยังไง ภูมิบุญเองแย้งในใจแต่ก็นิ่งเงียบไป แต่บางทีการทำแบบนี้อย่างน้อยก็ได้เห็นแววตาที่ตอนแรกมองอย่างเกลียดชัง มันเปลี่ยนเป็นแววตาที่มีความหวัง มองภูมิบุญอย่างดีใจเหมือนเขาได้ให้ชีวิตใหม่แก่เด็กทั้งสี่คน หรือว่านี่น่ะหรือเขาเรียกกุศล

เรื่องราวเลวร้ายผ่านไปแล้ว บาสออกจากโรงพยาบาลแล้ว ภูมิบุญเช่าหอที่ใหม่ที่ดูดีกว่าใกล้โรงเรียนกว่าให้บาส โดยค่าใช้จ่ายทั้งหมดโตโต้เป็นคนรับผิดชอบออกให้ เจ้าตูบขี้เรื้อนเองก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วหลังจากที่เอาไปฝากไว้ที่โรง พยาบาลสัตว์หลายสัปดาห์ จากสุนัขขี้เรื้อนมันเริ่มมีแววตาสดใสอ้วนท้วนขึ้น ขนเริ่มขึ้น มีแววของสุนัขพันธ์ดี เพราะแท้จริงมันคือสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ภูมิบุญรักและดูแลเอาใจใส่มันมาก อย่างน้อยก็สงสาร คุณอภิสราเองก็เอ็นดูมันเช่นกัน หลังจากผ่านเหตุการณ์ร้ายๆไปคุณอภิสราก็มีการกำหนดวันทำบุญบ้านครั้งใหญ่ ภูมิบุญเองก็คุยกับแทนทวีมากยิ่งขึ้นแม้จะยุ่งมากแค่ไหนก็ตามเขาต้องเจียด เวลาให้คนที่เขารัก ส่วนงานก็ง่วนอยู่แต่กับการเตรียมงานแต่งของแวน ชีวิตที่มีเมฆหมอกทะมึนดำบังอยู่ตลอดเวลาเริ่มมองเห็นฟ้าสีครามแสงแห่งความ สุขสาดส่องอยู่ไรๆ หวังว่ามันจะเป็นความสุขที่แท้จริง ไม่มีสิ่งเลวร้ายเข้ามาอีกนะ ภูมิบุญคิดเอาไว้

รักกันๆๆ
เขียนโดย eiky

[TanyaPuech]

 

ถึงเวลาที่ภูมิต้องรู้เรื่องพี่แทนแล้วล่ะไรเตอร์(เม้นรอมาสามตอนล่ะ)555.
แต่บอกก่อนม่ะได้เชียโตโต้น่ะ
แต่ก้ออยากให้มีความสุขอ่ะ
นี่คือนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วม่ะอยากให้ตัวเอกแฮปปี้เพราะภูมิผ่านเรื่องมาเยอะ
อยากให้ยุคนเดียวดูแลบาสให้ดีๆมากก่า
 
ตอนนี้ภูมิทำถูกมากปล่อยให้เปงเรื่องของเวรกรรมเถอะ

รอวันที่ภูมิรู้ความจริง

ป.ล.เบื่อพลอยอ่ะแว้ดๆๆอย่างเดียวม่ะใช้สมอง

[knightofbabylon]

โล่งใจที่ปัญหาถูกแก้ไปในทางที่ดีขึ้น
ถึงแม้อีกฟากนึงของความคิด ก็ไม่ค่อยอยากให้ไอ้เด็กพวกนั้นหลุดรอดออกไปเท่าไหร่หรอก
ดูเหมือนจะไม่สำนึก..ยังดีที่สุดท้ายยังคิดได้..

คนเราถ้าทำผิดแล้วสำนึกได้จริงๆ ยังไงก็ได้รับการให้อกัยและโอกาสแน่
เว้นซะแต่มันไม่สำนึก กับ..อีกประเภทก็..คนผิดสำนึกได้จริง แต่คนในสังคมด้วยความเห็นแก่ตัวกับความคิดแคบๆ ไม่ให้โอกาสเขา
มันกลับกลายเป็นผลักดันให้เขากลับไปสู่วังวนเดิมที่เขาต้องการจะหลุดพ้น..เพียงเพราะเขาเคยทำผิดพลาด


ความจริงบนโลก มีซักกี่คนที่รับได้จริงๆ ไม่ใช่ดีแต่ปากพูดว่า ฉันรับความจริงได้


แหะๆ ลืมตัว หลุดเม้นเครียดอีกแล้ว
 :กอด1:คุณอิ๊ก มาคลายเครียดกันดีกว่าเนาะ
http://www.youtube.com/v/9CqB7MofYJw?fs=1&hl=en_US&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999

[kenshinkenchu]

แล้วเรื่องพี่แทนล่ะคะ  รอลุ้นตั้งแต่ตอนก่อนล่ะ  จะขาดใจ  อยากให้โช๊ะเด๊ะ

รู้ดำรู้แดงไปเลยสีกที  แต่โกรธพี่แทนจังมาทำกันได้  อยากได้แบบภูมิเสียใจ แต่ก็ตัดใจได้แม้จะเจ็บเจียนตาย

แต่สุดท้ายพี่แทนก็ตาสว่างสำนึกผิดมาอ้อนวอนแทบเท้า  แต่ตอนนั้นก็สายไปแล้ว

ก๊าก...........   อยากให้พี่แทนเสียใจมั้งอ่ะ  คนอ่านแค้น  ไม่อโหสิกรรม  กั๊กๆ  

[mankey]

งานตอนนี้จบแล้วค่อยโล่งใจ ขอถอนหายใจดังๆหนึ่งที เฮ้อออออออออออออ

[IIMisssoMII]

ผ่านไปอีกเรื่อง
เสียดาย...เรื่องนี้ภูมิก็เป็นคนดีเกินไป
เฮ้อ
อย่าให้สิ่งที่บาสและภูมิตัดสินใจต้องเสียล่ะ
ไอ้เด็ก เวง พวกนั้น -*-

[DEMON3132]

ยังเหลืออีกเรื่องที่ยังไม่กระจ่าง เรื่องพี่แทน แล้วใครจะเป็นคนเปิดหูเปิดตาให้ภูมิได้รับรู้
และเมื่อรู้แล้วภูมิจะเป็นยังไงบ้าง น่าเป็นห่วงจังเลย ...พี่โตโต้จะช่วยรักษาแผลใจให้ได้
รึเปล่า .....

[naiin]

อโหสิ คำคำนี้สั้นๆมีคุณอนันต์ทำได้ดีแล้ว  ทำด้วยใจ          

[lazewcielo]

หลังงจากนี้จะไม่มีเรื่องร้ายๆแล้วใช่มั้ยยยย...
แล้วเมื่อไหร่น้องภูมิกับพี่แทนจะได้เจอกัน

[dukdikdukdik]

เฮ้อ ที่ไม่ได้เม้นท์มาหลายตอนเพราะว่าอ่านแล้วเครียดมาก เม้นท์ไม่ออก   

ตอนนี้ค่อยโล่งอกแหละที่อะไรดูจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง ยกเว้นพี่แทน แง่มๆ

ไรเตอร์จ๋า อย่าให้ภูมิเสียใจมากไปกว่านี้เลยนะ แค่นี้ก็รันทดมาตลอดเรื่องแหละ อ่านไปร้าวไป   

[roseen]

ให้สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตของน้องภูมิบ้างเหอะ

[kanda53]

พี่ก็ขอภาวนาขออย่าให้เกิดเรื่องร้าย ๆ กับน้องภูมิอีกเลยนะ
น้องบาส...เป็นเด็กรู้จักคิด...ได้รับการดูแลเอาใจใส่ที่ดี
น้องก็จะเติบโตเป็นคนดีได้ในอนาคต.....น้องภูมิคงไม่ต้องเหนื่อยมาก
มาถึงตอนต้องลุ้นแล้วซินะ....ว่าสุดท้าย...ใครจะมาวิน..
ระหว่าง  พี่แทน  กะ  คุณชายโตโต้.....

เฮ้ย...ไม่เอาไม่เครียดน้า...น้อง eiky ตัวละครเราลิขิตเอง
ถ้าหนักนักก็ผ่อนลง....งานอดิเรกแต่งเพราะใจรักอย่าให้กลายเป็นทุกข์
เครียดเรื่องงานประจำก็เกินพอแล้ว....ผ่อนคลายเข้าน้อง.....
พี่เข้ามาอ่านก็เพื่อผ่อนคลายเหมือนกัน...ต่อให้บทสรุปเป็นแบบไหน
ก็ลำรึกไว้เสมอว่า  มันคือนิยาย  OK  ไหมจ๊ะ  

[win200]

คงได้เวลาฉายแววของคนใหม่เพ่แทนแล้วละคับพี่อิ๊ก







น้องบาสนี่ดูท่าคงม่าดื้อกะภูมิแล้วสินะ ดีแร้ว




แต่ดูท่าน้องบาสจะจกว้างกว่าภูมิเยอะแหะ คิดดีกว่าผู้ใหญ่หลายคนอีก

[yayee2]

เรื่องงาน เรื่องเด็กบาส เรื่องที่บ้าน ดูเหมือนคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว ภูมิเริ่มหายใจหายคอคล่องแล้ว
คงเหลือเรื่องพี่แทน  ถ้าตอนนี้คุณอิ๊กจะให้ภูมิได้รับรู้ ก็เอาเลย จะได้ให้ภูมิเสียใจเรื่องใหญ่เป็นเรื่องสุดท้ายในชีวิต
                                               และก็
                            เห็นด้วยอย่างยิ่งกับรีของคุณkanda53 ค่ะ

[kanda53]

เรื่องงาน เรื่องเด็กบาส เรื่องที่บ้าน ดูเหมือนคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว ภูมิเริ่มหายใจหายคอคล่องแล้ว
คงเหลือเรื่องพี่แทน  ถ้าตอนนี้คุณอิ๊กจะให้ภูมิได้รับรู้ ก็เอาเลย จะได้ให้ภูมิเสียใจเรื่องใหญ่เป็นเรื่องสุดท้ายในชีวิต
                                               และก็
                            เห็นด้วยอย่างยิ่งกับรีของคุณkanda53 ค่ะ

คนอ่านหัวใจเดียวกันอีกแล้วววว....    ค่ะ

[taroni]

เรื่องแย่ๆผ่านไปแล้ว หวังว่าต่อไปจะมีเรื่องดีๆเข้ามา

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

ภูมิบุญมาต่อตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมอิชั้นไม่เห็นนนนนนน
 

ตอนนี้เหมือนจะทิ้งทวนซึนามิ

ก่อนที่จะได้พบกับพายุเฮอร์ริเคน

อยากบอกว่าติดตามและเป็นกำลังใจให้อิ๊คคิวซังเสมอนะ

เค้ายังกด+ให้ตัวเองไม่ด้ายยยยย

รักกันๆเช่นกัน

[rellachulla]

งืดดดดดด เครียดผ่านไป
แต่มีลางว่า
ต้องมาเครียดเรื่องแทนอีก
อ๊ากกกกกก ไม่ไหวไม่ทน
อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม ฮ่าๆ
พี่แทนเป็นยังไง สบายดีอยู่มั้ย
มีคนอื่นหรือยัง
เฮ้อออออ

[PEENAT1972]

อันนี้ฝากให้ภูมิบุญนะคะ

หัวใจที่ใกล้หมดแรง ไม่มีแม้แสงตะวัน
ชีวิตดูใกล้หมดหวัง ตะวันยังแสนยาวไกล
ไม่มีคำตอบจากฟ้า ต้องทนอีกนานเท่าไหร่
ชีวิตมีเพียงจุดหมาย ที่ยังไม่เจอปลายทาง

บอกตัวเองไม่มีคนไหนที่จะพบแต่ความสดใส
ต้องย้ำตัวเองให้เดินต่อไปแม้ไร้มือใครมาประคอง


กว่าที่รุ้งจะทอให้เห็น กว่าหัวใจจะเต็มอีกครั้ง

 ก่อนรุ้งจะทอ


หัวใจจะใกล้หมดแรง ไม่มีแม้แสงตะวัน
ชีวิตดูใกล้หมดหวัง ตะวันยังแสนยาวไกล
ไม่มีคำตอบจากฟ้า ต้องทนอีกนานเท่าไร
ชีวิตมีเพียงจุดหมาย ที่ยังไม่เจอปลายทาง

 ปลอบตัวเองไม่มีคนไหน
ที่จะพบแต่ความสดใส
ต้องย้ำตัวเองให้เดินต่อไป
แม้ไรมือใครมาประคอง

ก่อนที่รุ้งจะทอให้เห็น
ก่อนที่หัวใจจะเต็มอีกครั้ง
สิบหนทีเราพลาดพลั้ง
มันคงต้องดีสักครั้ง
ก่อนที่ฟ้าจะเปิดให้เห็น
และวันนั้นฉันจะยืนอีกครั้ง
เพื่อจะได้เรียนรู้ว่าชีวิตไม่เคยสิ้นหวัง
ถ้าใจเราไม่ยอม

แม้ความหวังของฉัน
มันจะริบหรี่สักเพียงไหน
แต่ว่าไฟนี้ไม่เคยดับสักครั้ง
ขอทำหวังเล็ก ๆ ให้เป็นจริงขึ้นสักวัน
จะเป็นอย่างไร จะเดินต่อไป
วันนั้นคงสมดังใจ
....................................................

http://www.youtube.com/v/wmg029EoA5c?fs=1&hl=en_US&color1=0x006699&color2=0x54abd6




อันนี้อีป้าแก่ ๆ ฝากไปให้อีตาคุณแทนทวีด้วยนะ eiky

ไม่เคยได้เห็น น้ำตาที่เป็นของฉันใช่ไหม
ที่ต้องคอยแต่แอบเอาไว้และไม่เคยร้องมันออกมา
ที่เธอไม่รักแม้เธอไม่เคยได้เห็นในสายตา
สิ่งดีๆ ที่บอกกันมาแต่ไม่เคยได้ใกล้กว่านี้

สิ่งที่เธอเคยได้เห็นฉันคือ
ฉันคนเดิมอยู่ตรงที่เก่า
แบ่งปันอารมณ์ที่เหงาที่ซึมเซา
แต่ไม่ใช่คนที่เธอรัก

ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ

อีกคนที่รักๆ เธอคนเดียวเท่านั้นหมดใจ
ไม่ต้องการคำตอบใดๆ แค่อย่าทำร้ายใจก็พอ
อาจมีสักครั้งที่เธอต้องทนอ้างว้างไม่เหลือใคร
แต่อย่าลืมอีกหนึ่งคนไกลคนที่ใจไม่ไกลจากเธอ

สิ่งที่เธอเคยได้เห็นฉันคือ
ฉันคนเดิมอยู่ตรงที่เก่า
แบ่งปันอารมณ์ที่เหงาที่ซึมเซา
แต่ไม่ใช่คนที่เธอรัก

ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ

ไม่เคยขอ ไม่เรียกร้องเอาอะไรกว่านี้
ไม่ไขว้คว้า อ้อนและวอนเพื่อได้อย่างนี้
แค่มองตรงนี้ก็พอให้อุ่นใจ
ให้เธอรู้คนอย่างฉันแม้จะยืนอยู่ไกล
แต่ว่าฉันยังไม่เคยคิดจะจากไป
อยากให้เธอรู้ว่ามีอีกใจที่รักเธอ

บอกให้เธอรู้ไกลๆ หนึ่งใจยังรักเธอ

http://www.youtube.com/v/ZIbJaqri2B4?fs=1&hl=en_US&color1=0x006699&color2=0x54abd6

[iforgive]

เหมือนจะหมดเรื่องแล้วสำหรับความรู้สึกของภูมิบุญ
แต่คนอ่านก็ยังรู้อีกว่า  ยังมีพายุอีกลูกนึงที่ชื่อ แทน รออยู่
ไม่รู้ว่าจะพัดกระหน่ำความรู้สึกของภูมิบุญหนักแค่ไหน
เฮ้อ

[silverspoon]

ดีแล้ว การให้อภัยคือทานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด พ่อน้องบาสหนีไปแทนที่น้องบาสจะอาการหนักกลับคิดได้แฮะ สงสัยเพราะเรื่องที่ภูมิเล่าให้ฟัง ค่อยๆคลายปมกันไปทีละเปลาะ ขอบคุณไรเตอร์จ้า