รู้ไหมอะไรในโลกนี้ที่คิดว่าเราเสียไปแล้วจะไม่มีวันได้มันกลับคืนมา ผมคิดว่าเป็นเวลานะ ถ้าเราเสียมันไปแล้ว ทำยังไงดีถึงจะได้มันกลับคืนมาเป็นดังเดิม แต่ละวินาทีที่เดินต่อไป มันไม่ได้สนใจเราเลยเนอะ ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตาม แม้ช่วงหลังมันจะเครียดบ้าง ยังไงก็ขอบคุณนะครับ อ่านแบบขำๆน้า อย่าไปซีเรียสอะไรมาก ชีวิตจริงของเราก็หนักหนาสาหัสมากพออยู่แล้ว มาเจอนิยายหนักๆอีก เฮ้อเลยเนอะ แต่ผมก็หวังนะครับว่าเพื่อนๆจะได้มุมมองอะไรจากการเล่าเรื่องของผมบ้าง แชร์ๆกันน้า ผมจะได้ศึกษาเป็นวิทยาธาร
ฉากสี่สิบห้า
รัศมีดาราส่องประกายเจิดจรัสในน่านฟ้าของเมืองฟ้าอมร แม้จะมองเห็นเพียงริบหรี่ด้วยม่านหมอกควันแสงสีต่างๆปกคลุมแต่ถ้าอยู่ในที่มืดสนิทเช่นแถบสวนหลวงมองไปทางทิศบูรพาแสงรัศมีดารานั้นก็ยังมีพอให้เห็นบ้างแม้จะไม่ระยิบระยับดารดาษ แต่แสงเพียงน้อยนิดนั้นก็กำลังสร้างความหวังให้ใครบางคนอยู่ ภูมิบุญหลับไปแล้วในห้องพักของตัวเอง หัวใจที่ห่อเหี่ยวผ่านมรสุมมามากมายได้ชื่นฉ่ำขึ้นมาอีกครั้ง ความสุขที่หาได้ยากยิ่งในชีวิตประจำวันมาแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ความสุขที่เป็นน้ำล่อเลี้ยงชีวิตนี้ให้ดำรงคงอยู่ได้ในแต่ละวัน แม้จะน้อยนิดแต่ก็ยังดีเสียกว่าผจญแต่ความโหดร้ายทารุณของอารมณ์ เขานอนหลับไปด้วยความสุข แม้นยามหลับก็ยิ้มพราวออกมาดวงหน้าฉายแววแห่งความสุขนั้นเต็มเปี่ยมอยู่
"ครืด ครืด ครืด"
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ปิดเสียงไว้สั่น ตอนนี้ยามสองแล้วภูมิบุญสะดุ้งตื่นงัวเงียหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หรี่ตาเพราะแสงจากโทรศัพท์สว่างจ้าม่านตาที่หลับมานานไม่คุ้นเคย หน้าจอแสดงเบอร์ที่ไม่คุ้นไม่มีในรายชื่อเพื่อน เพราะโทรศัพท์ของภูมิบุญมีรายชื่อของเพื่อนอยู่ไม่ถึงยี่สิบชื่อ
"หวัดดีครับ"
ภูมิบุญกรอกเสียงไปตามสาย
"ภูมิใช่ไหม นี่นิตานะ"
เสียงอีกฝ่ายดังลอดมา ภูมิบุญผงะไปพลันใจก็เต้นระรัว นี่จะอะไรกันอีก
"เอ่อ ครับ มีอะไรเหรอครับพี่ โทรมาป่านนี้"
"ภูมิ ช่วยด้วย ภูมิ แทนเขาป่วยหนัก นิตาไม่รู้จะทำยังไงดี"
นิตาร้องออกมาเสียงหลง
"หือ พี่แทนเขาไปจันท์นี่ครับพี่นิตา"
ภูมิบุญไม่ได้ปักใจเชื่อ คำถามมากมายผุดขึ้นทันที
"ใช่จ๊ะ เขาว่าจะไปแต่ก็ไม่ได้ไป เพราะป่วยหนักมากเนี่ยตอนนี้ก็คงอยู่ที่คอนโด แทนคงต้องการคนช่วยเพราะกดโทรศัพท์มาหาพี่ มือคงไปโดน แทนครางเพ้อไม่รู้เรื่องเลยนะภูมิ ภูมิไปดูแทนหน่อยสิ นิตาไม่สบายใจเลย"
นิตาพูดออกมาน้ำเสียงสะอื้นร่ำไห้อยู่ ส่วนภูมิบุญก็นิ่งเงียบคิดอยู่ เป็นไปได้ยากที่แทนทวีจะโทรหานิตาได้เพราะเบอร์โทรศัพท์แทนทวีลบไปแล้ว
"เดี๋ยวภูมิโทรหาพี่เขาเองครับ"
"นิตาโทรแล้วภูมิ ปิดเครื่องไปแล้ว เนี่ยนิตาไม่สบายใจเลย"
ภูมิบุญนิ่งฟังอยู่ ในใจก็หวั่นไหวไป ไม่ได้เชื่อเพราะคิดว่านิตาไม่ได้มีจุดประสงค์ดีต่อตน แต่ก็อยากพิสูจน์ดูว่ามันจริงหรือไม่ ภูมิบุญกดโทรศัพท์ไปหาแทนทวีทันที
"ขออภัยค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณา"
ภูมิบุญกดสายทิ้งไป ลองใหม่อีกครั้ง เสียงเครื่องตอบรับอัตโนมัติยังพูดซ้ำอยู่ประโยคเดิม ในใจเริ่มร้อนรนขึ้นมา นี่แทนทวีเป็นอะไรไป เขาไม่เคยปิดเครื่อง หรือว่าเขาจะไม่สบายจริงๆ แต่ทำไมคนแรกที่โทรหาต้องเป็นนิตา ทั้งที่เบอร์โทรศัพท์ถูกลบออกไปแล้ว คำถามต่างๆมากมายยังดีดขึ้นกลางหัว สมองเริ่มทำงานเต็มที่เหงื่อกาฬไหลออกมาตามดวงหน้า
เมื่อตอนเย็นที่บ้านของแทนทวี
"พร้อมหรือยังแทน ปะลูกเดี๋ยวถึงมืด"
"ทำไมแม่ออกตอนค่ำล่ะครับวันนี้"
แทนทวีสงสัยในความประสงค์ของมารดาเพราะปกติทุกครั้งถ้าจะออกจากบ้านก็ไปแต่เช้า แต่ครั้งนี้ด้วยแวนเข้ามาคุยกับมารดาของตนว่าอยากให้ออกเดินทางกันตอนเย็นเพราะอ้างว่าตนไปดูดวงมา หมอดูทักว่าถ้าคนในครอบครัวจะออกเดินทางไกลให้ออกจากบ้านเวลาเย็นๆ แพทย์หญิงศิริกานต์ไม่ได้เชื่อแต่แวนรบเร้าให้ทำตามเพราะอ้างว่าตนเป็นห่วง แพทย์หญิงศิริกานต์ขี้เกียจจะค้านจึงทำตามที่ลูกสาวคนโตบอก แต่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้แทนทวีทราบเพราะถ้ารายนั้นทราบคงไม่ยอม
"ตาแทน พี่ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ พอดีของพี่แบตหมด"
แวนโผล่หน้าเข้ามาเคาะกระจกทั้งที่รถกำลังจะเคลื่อนตัวออกนอกบ้าน แทนทวีไม่คุยกับพี่สาวนานมากแล้ว นิ่งเฉยอยู่ไม่ได้สนใจ
"เอาของแม่สิแวน อ่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ จะโทรหาพอลน่ะแทน ยืมแป๊บเดียว"
แวนยังไม่ระความพยายาม แทนทวีถอนหายใจก่อนจะยื่นโทรศัพท์ส่วนตัวให้พี่สาว เพราะสายตาของมารดาวิงวอนอยู่
"อุ๊ย ตายแล้ว"
แวนแกล้งทำโทรศัพท์หล่นลงในอ่างบัวหน้าบ้าน แทนทวีพรวดพราดออกไปจากรถทันที
"อะไรกัน"
เขาตวาดเสียงดังลั่น
"ชั้นขอโทษนะแทน พอดีมือมันลื่น"
"ทำไมไม่ระวังเลยแวน"
เสียงของมารดาดังออกมาลงจากรถมาเช่นกัน
"แวนไม่ได้ตั้งในนี่คะแม่ เดี๋ยวชั้นซื้อให้ใหม่"
แทนทวีล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาจากอ่างบัว ใบหน้าบอกบุญไม่รับ
"เอาเถอะแทนมาเดี๋ยวแม่เช็ดให้ รีบไปเถอะเดี๋ยวค่ำเสียก่อน"
แทนทวีไม่ปริปากอะไรออกมาสักคำ ในใจร้อนเป็นไฟ เขาตั้งใจจะโทรหาคนรักเมื่อไปถึงเมืองจันท์ แต่ตอนนี้โทรศัพท์ได้ดับไปแล้ว มารดาแงะเอาชิ้นส่วนออกมาเช็ดให้ สายตาก็เป็นห่วงเพราะบุตรชายหน้าตาเคร่งเครียดไม่พูดอะไรสักคำ
"ลองดูเปิดดูซิลูก แห้งแล้ว"
มารดาพูดขึ้นเมื่อรถแล่นอยู่บนท้องถนน แทนทวีหยิบเอาโทรศัพท์มาจากมือมารดาแล้วกดปุ่มเปิดเครื่อง สายตายังจับจ้องอยู่ที่ท้องถนน ไม่มีปฏิกริยาตอบรับจากโทรศัพท์ แทนทวีเปิดลิ้นชักหน้ารถแล้วยัดโทรศัพท์เข้าไปในเก๊อย่างอารมณ์เสีย
"ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่"
คงพูดได้แค่นี้เพราะมารดารับรู้ได้ถึงเพลิงในใจที่ลามออกมาภายนอกร่าง แทนทวีไม่พูดอะไรอีกเลยจนถึงเมืองจันทบุรีเมื่อตอนสามทุ่มกว่า อยากจะโทรศัพท์หาภูมิบุญใจจะขาดแต่ก็จำเบอร์ไม่ได้ เพราะเขาเองบันทึกเบอร์ของภูมิบุญไว้แบบคนพิเศษกดเลขเพียงตัวเดียวก็จะต่อสายหาคนรักแล้ว ตั้งแต่ได้เบอร์มาไม่เคยจำเลย เขาลืมคิดข้อนี้ไป ตลอดทั้งคืนเขานอนไม่หลับกระสับกระส่ายอยู่
ภูมิบุญตัดสินใจโทรศัพท์หากัสเพื่อนสนิทของแทนทวี รายนั้นไม่รับสายเพราะเมาอยู่ในคลับ ภูมิบุญยิ่งทวีความร้อนรนในใจ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกไปนอกบ้านแล้วเรียกแท็กซี่ไปยังคอนโดใจกลางเมืองของแทนทวีอย่างเร่งรีบ แม้ค่ำคืนนี้ถนนจะโล่งแต่ภูมิบุญกลับรู้สึกว่ามันนานเกินไปกว่าที่แท็กซี่จะพาไปถึงที่หมาย ภูมิบุญนั่งหันซ้ายหันขวาในใจก็ภาวนาอย่าให้แทนทวีเป็นอะไรมาก พอแท็กซี่จอดที่หน้าคอนโดของแทนทวีภูมิบุญรีบลงจากรถไปทันที ภูมิบุญเองมีการ์ดเปิดเข้าออกได้ทุกเวลาเพราะแทนทวีเอาไว้ให้ชุดหนึ่ง เขาจึงกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นของห้องแทนทวีโดยไม่ได้รีรออะไร ภูมิบุญมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเอาการ์ดแตะประตูแล้วรีบดันประตูเข้าไปทันที ในห้องมืดสนิทแต่เครื่องปรับอากาศได้ทำให้อุณหภูมิของห้องเย็นฉ่ำรอไว้แล้ว ภูมิบุญชะงักเท้าไม่ก้าวเข้าห้อง
"หึหึ มาแล้วเหรอ ไอ้ตัวดี"
ไฟในห้องเปิดสว่างขึ้นทันที
"โอ๊ะ"
ภูมิบุญร้องออกไปเพราะคนที่เห็นเบื้องหน้าคือนิตากับแวนทั้งสองแสยะยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นหน้าของภูมิบุญที่ถอดสีซีดลงถนัดตา
"ทำไม กลัวเหรอ โง่จริงนะแก หลอกง่ายดีนี่ นึกว่าจะปากดีแล้วจะฉลาด"
นิตาพูดขึ้น
"พวกคุณมีอะไรกับผม"
แทนทวีพูดออกไปถอยออกมาก้าวหนึ่ง
"มีสิ วันนี้ชั้นจะสะสางกับแกให้รู้เรื่องไปเลย เรื่องโต้ แล้วก็เรื่องน้องชายชั้น"
"แกมันเสนียดจัญไร ตั้งแต่แกเข้ามาทุกอย่างก็เลวร้ายลง แกแย่งแทนไปจากชั้น"
ทั้งสองช่วยกันพูดประนามใส่ภูมิบุญ นิตาเดินอ้อมมาด้านหลัง
"พวกคุณต้องการอะไร"
ภูมิบุญก็พูดขึ้นเสียงดัง เพราะคนพวกนี้เอาความห่วงใย เอาความรักที่เขามีต่อแทนทวีมาเป็นเครื่องมือเพื่อที่จะล้อเขาเล่นหรือเพื่อจุดประสงค์อื่นใด แต่เขาให้อภัยไม่ได้เช่นกัน
"ก็จะตบแกไง อีตุ๊ด"
"มาสิ อย่าหาว่าผมไม่เตือน"
ภูมิบุญตั้งท่าเตรียมรอ ทั้งแวนกับนิตาผงะไป
"แกมันหน้าตัวเมีย แกกล้าทำแบบนี้กับผู้หญิงเหรอ ไอ้ทุเรศ"
"ผมไม่สนหรอกนะ ผมคงไม่ยอมให้คุณสองคนมาทำร้ายผมง่ายๆ อยากตบก็เข้ามา ผมก็คันมืออยู่เหมือนกัน"
"โพล๊ะ" "โอ๊ยย"
นิตาเอาแจกันเซรามิกใบเขื่องที่วางอยู่ตรงทางเข้าห้องฟาดลงไปที่หัวของภูมิบุญอย่างแรง แจกันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ภูมิบุญค้อมตัวลงเอามือกุมหัว
"นี่แน่ะ ปากดีนัก จัดการมันเลยค่ะพี่แวน"
นิตาร้องบอกแวนที่ผงะไปไม่คิดว่านิตาจะทำถึงขนาดนี้ แต่ก็ผงะอยู่ครู่เดียวพอได้สติก็ปรี่เข้าหาตัวของภูมิบุญ
"ตบมันเลยค่ะพี่แวน นิตาจะจับตัวมันให้"
"เพียะ เพียะ นี่แน่ะ อีตุ๊ด"
หัวของภูมิบุญมึนชาไป พลันน้ำเหนียวๆก็ไหลออกมาผ่านหน้า
"ว้าย นิตามันเลือดออก"
แวนร้องออกมายั้งมือไว้
"ปล่อยนะ พวกคุณบ้าไปแล้วเหรอ ปล่อย"
"ว้ายย"
ภูมิบุญเหวี่ยงตัวของนิตาออกไปกระแทกกับผนังห้อง เอามือขึ้นจับหัวตัวเองพอเห็นว่าน้ำที่ไหลออกมานั้นคืออะไรก็หน้าซีดลงทันที
"เลว พวกคุณทำแบบนี้ทำไม สะใจมากเหรอ อยากได้คุณก็เอาไปสิ ไม่อยากจะเชื่อผู้หญิงที่ร่ำเรียนในที่ดีๆมีเกียรติมีศักดิ์ศรีจะทำตัวต่ำทรามมาแย่งผู้ชายกับเกย์ หน้าไม่อาย"
ภูมิบุญตวาดเสียงดังเอามือกุมหัวอยู่
"ว้าย อีเลว แกด่าชั้นเหรอ"
นิตาถลามาจะเข้าทำร้าย ภูมิบุญผลักออกไปอีก ขาของนิตาไปโดนเข้ากับเศษของกระเบื้องที่แตก
"กรี๊ดด แก แกทำชั้น"
แวนอ้าปากค้างนิ่งยืนดูอยู่ ส่วนนิตาเหมือนลุด้วยโทสะ ภูมิบุญเดินออกไปจากห้องแล้วเขาไม่อยากแลกอะไรทั้งนั้นกับคนพวกนี้ เลือดที่ไหลออกมามันทำให้เขาเสียเปรียบ
"จะไปไหน อีเลว ไปค่ะพี่แวนตามมันไป เราต้องจัดการให้เด็ดขาด นิตาไม่ยอมนะคะ"
นิตาตะคอกใส่แวนที่ยืนอึ้งอยู่ พอได้สติก็ตามนิตาออกไป ภูมิบุญลงมาถึงชั้นล่างแล้ว กำลังเดินออกจากคอนโด
"หยุดนะ อีกะเทยแพศยา ชั้นยังชำระแค้นแกไม่จบ หยุดนะ"
นิตาร้องออกไป คนรักษาความปลอดภัยวิ่งออกมาดู
"พอซะที คุณอยากได้เอาไปเลย ทั้งพี่แทนทั้งคุณโตโต้ แต่จำไว้นะ เขาน่ะจะไปหรือไม่ไปมันไม่เกี่ยวกับผม มีปัญญาเอาไปมั้ย ถ้ามีก็ทำเลย อย่ามายุ่งกับผม"
ภูมิบุญร้องลั่นหันหลังให้รีบข้ามถนนไปเพื่อจะนั่งรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่ตอนนั้นคิดออกที่เดียวคือโรงพยาบาลแถวถนนศรีนครินทร์ เพราะเคยพาคุณอภิสราไปตรวจร่างกาย คุณอภิสรายังแนะนำให้รู้จักกับหมอประจำตัวด้วย
"กรี๊ดดด อีสัตว์ มึงด่ากูใช่ไหม"
"นิตาระวังรถ"
แวนได้แต่ร้องห้ามเพราะรั้งแขนไว้ไม่ทัน ภูมิบุญยืนรอจังหวะรถอยู่กลางถนน กำลังจะก้าวข้ามไป
"เอี๊ยดดดด ปัง"
"กรี๊ดดดดด"
ภูมิบุญหันหลังไปดู รถยนต์สีดำเสียหลักหมุนไม่เป็นทิศเป็นทาง ร่างของนิตานอนแน่นิ่งอยู่กลางถนนมีกองเลือดที่เริ่มไหลออกมาเต็มพื้น ภูมิบุญสติหลุดลอยไปยืนสั่นตัวเบาหวิวอยู่กลางถนนเช่นกัน เสียงบีบแตรไล่ให้ออกไปให้พ้นทาง แต่เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไม่มีสิ่งใดผ่านเข้ามาในโสตประสาทได้
"ภูมิๆ ยังเจ็บอยู่ไหม"
เสียงของชายหนุ่มเขย่าตัว ภูมิบุญเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา ทันนั่นเองเขายืนอยู่ข้างๆ ที่นี่คือโรงพยาบาลใหญ่แถวอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
"พี่ นิตา"
ภูมิบุญครางออกมา น้ำตาก็ไหลริน ทันทำสีหน้าไม่ดี
"กรี๊ดด ไม่จริง ไม่จริง"
เสียงกรีดร้องดังมาจากหน้าห้องฉุกเฉินแวนเอามือขึ้นซุกหน้าเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทันรีบวิ่งไปประคองร่างเอาไว้ แวนร้องไห้สะอื้นออกมาเหมือนคนเสียสติ พอได้ยินภูมิบุญเองก็สุดจะกลั้นน้ำตาไว้ได้ ความมืดอันหนาวเหน็บแผ่ปกคลุมทั่วทั้งใจ ทั่วทั้งร่างสั่นไหวน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย นี่มันอะไรกัน นี่เขาทำอะไรอยู่ ทำไมเหตุการณ์มันล่วงเลยมาถึงขั้นนี้ นิตาทำผิดก็จริงแต่เขาก้ไม่ได้หมายว่าเธอจะต้องแลกด้วยชีวิต มันเกินไป มันเกินที่ใจจะทานทนรับไหว ผ่านไปนานแสนนานไม่รู้ว่าภูมิบุญได้ทำอะไรไปบ้างในค่ำคืนนั้น เขาเหม่อลอยมีเพียงน้ำตาไหลออกมากับเสียงสะอื้นระคนอยู่กับแวน
"ภูมิ เราเป็นอะไรไหม"
แวนเดินมาใกล้ๆถามภูมิบุญทั้งน้ำตา
"พี่ไม่คิดเลยว่าเรื่องราวมันจะเป็นไปแบบนี้ มัน"
แวนสะอื้นออกมา ภูมิบุญส่ายหน้าน้ำตาไหล
"ภูมิเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ พี่แวนกลับด้วยเลยไหม"
ทันหันมาถาม แวนพยักหน้าเธอดูเปลี่ยนไปในทันที หน้าตาดูเปรอะเปื้อน ไม่มีแววตาดุร้ายดังเดิม มีเพียงความกลัวในฉายออกมาทางแววตา ทันพาภูมิบุญกับแวนกลับบ้านไป
"แล้วเรื่องตำรวจล่ะครับพี่แวน"
ทันถามขึ้นระหว่างทาง
"พี่ให้ปากคำไปแล้ว บอกว่านิตาจะข้ามไปซื้อของ ไม่ทันระวัง"
แวนพูดออกมายังสะอื้นอยู่
"แล้วยามล่ะครับ"
"พี่ไม่รู้ พี่ไม่รู้ พี่อบกว่าเรามีปากเสียงกันนิดหน่อย แล้วนิตาก็ออกไป ออกไปจะไปซื้อของ"
แวนร่ำไห้ออกมา ภูมิบุญเม้มปากหนักน้ำตาไหล
"เพราะผมคนเดียว ถ้าผมไม่มาพี่นิตาก็คง"
"ภูมิ ไม่เกี่ยวกับเราหรอก"
"พี่เองก็ผิด ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ แค่อยากจะเอาชนะ แค่อยากจะเอาชนะจริงๆ"
แวนสะอื้นจนทันเงียบไป ภูมิบุญเองก็นิ่งเงียบไม่สะอื้นล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว หมายจะป้ายสิ่งปฏิกูลใส่เขาแต่กรรมเอยเวรเอย มันไม่ได้ไปไหนหรอกนะ มันวนเวียนอยู่ข้างๆกายเรานี่เอง มีคนเคยบอกว่าถ้าอยากได้ความรักจากเขา เราต้องรู้จักรักเขาก่อน ถ้าอยากให้เขาพูดด้วยเราจักต้องเปิดปากของเราก่อน ถ้าหมายจะให้เขาทุกข์ ใจเรายังจะเป็นสุขอยู่ได้ฤๅ พอเราอยากให้เขาเจ็บ แม้ในช่วงเวลาหนึ่งเราจะรู้สึกสะใจสาแก่ใจ แต่ท่านเอยเวลาล่วงเลยผ่านไปใจเรานั่นเองที่จะบอบช้ำ ตราบาปที่ตรึงแน่นจะตอกย้ำเราอยู่ทุกลมหายใจ
ด้านแทนทวีหลังจากพยายามนอนทั้งคืนพอเผลอหลับก็สะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกเหมือนร้อนตรงบริเวณเบ้าตา เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท่วมกาย พลันใจก็คิดหวาดระแวงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"ภูมิ ทำไมพี่คิดถึงเราจังเลยนะ จะเป็นอะไรหรือเปล่านะภูมิ"
แทนทวีนอนไม่หลับอีกเลยทั้งคืน เขากระวนกระวายอยากจะพูดกับภูมิบุญแค่อยากได้ยินเสียง อยากรู้ว่าสบายดี แต่ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาไม่เป็นอันกินอันนอนแม้จะเดินเหินก็เดินวกกลับไปมา จนรุ่งเช้าพอมารดาเห็น ถามก็ไม่ตอบเพราะความในใจเขาไม่รู้จะอธิบายผู้เป็นมารดาว่าอย่างไรดี
"แทน งั้นเรากลับบ้านกันเถอะลูก เดี๋ยวเดือนหน้าค่อยมาดู"
แพทย์หญิงศิริกานต์พูดขึ้นหลังจากสังเกตอาการของบุตรชายอยู่นานพอสมควร
"ไม่เป็นไรครับแม่ แม่ดูให้เสร็จเถอะ"
"แม่ไม่มีกระใจจะดูหรอกแทน นี่เราเป็นอะไรไป แม่เห็นกระสับกระส่ายตั้งแต่เช้าแล้ว มีอะไรทำไมไม่บอกแม่"
ผู้เป็นมารดาพูดเสียงขรึม ไม่พอใจกับกริยาอาการของบุตรชาย
"ผมขอโทษครับแม่ ผมใจไม่ดีเลย ไม่รู้ทำไมรู้สึกกระวนกระวาย อยากเจอหน้าภูมิจังเลยครับ"
แทนทวีพูดออกมาสายตายังคงเป็นกังวล แพทย์หญิงศิริกานต์ถอนหายใจออกมา
"งั้นเรากลับเถอะ แม่ก็รู้สึกใจไม่ดีเหมือนกัน เมื่อคืนก็ฝันไม่ค่อยดี"
แพทย์หญิงศิริกานต์เห็นด้วย ตอนแรกคิดว่าตนคงนอนดึกไปเลยฝันร้าย แต่พอตื่นมาเห็นสภาพลูกชายก็ยิ่งใจไม่ดีไปใหญ่ ทั้งสองตกลงใจกันบ่ายหน้ากลับเข้าสู่กรุงเทพฯทันทีในตอนเช้า
"ว่าไงแวน โทรหาแม่แต่เช้าเลยนะ"
"คุณนี่ผมเองนะ"
นายแพทย์แทนชัยเป็นคนใช้โทรศัพท์ของลูกสาวที่นั่งร้องไห้อยู่
"คะคุณ มีอะไรหรือคะ"
"คุณ รีบกลับมาก่อนได้ไหม พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"
"มีอะไรค๊ะคุณ นี่น้องก็กำลังกลับบ้าน ใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่"
นายแพทย์แทนชัยเล่าเรื่องให้ให้ภรรยาฟังคร่าวๆจากที่ได้ยินจากปากของแวน พอได้ฟังแพทย์หญิงศิริกานต์ก็ถึงกับหน้าซีด
"มีอะไรครับแม่"
แทนทวีหันมาถามมารดา
"เกิดเรื่องแทน นิตาเพื่อนเราน่ะ เสียแล้ว"
"ห๊า อะไรนะครับแม่"
แทนทวีเบรครถเสียงดังลั่นถนน จนมารดาร้องออกมาไม่เป็นภาษาคน เขาจอดรถข้างทางทันที
"นิตาเสียแล้ว"
แทนทวีร้องออกมาหน้าซีดเผือดลง มารดาต้องกุมมือไว้
"ใจเย็นๆนะแทน รายเอียดแม่ก็ไม่รู้ ตั้งสติขับรถไหวไหม มาแม่ขับเอง"
แพทย์หญิงศิริกานต์บอกลูกชายแล้วลงจากรถอ้อมไปทางคนขับทันที แม้จะมีเรื่องบาดหมางใจกัน แต่อย่างน้อยนิตาก็เคยเป็นเพื่อนกับแทนทวีมานาน นี่มันเกิดอะไรขึ้น แทนทวีเครียดสีหน้าบ่งบอกความลำบากใจออกมา เขานั่งนิ่งไปตลอดทาง แม้ในใจจะกระสับกระส่ายสงสารนิตากับชะตากรรมที่ต้องเผชิญ ด้วยวัยเพียงเท่านี้แม้ความผิดที่เธอเคยทำมันจะหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ตาม แต่การเสียชีวิตไปมันช่างโหดร้ายเกินไป ถ้าสิ่งใดเคยกระทำผิดต่อกัน ไม่ว่าจะทางกาย วาจาหรือจิตใจ ทั้งจากที่เราจงใจหรือไม่จงใจก็ดี อโหสิกรรมให้เราด้วยนะนิตา ขอให้เธอไปสู่สุขคติหลับให้สบายนะ แทนทวีหลับตาตั้งจิตอธิษฐาน น้ำตาพลันไหลซึมออกมาทางหางตา
รักกันๆๆๆ
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114 (อ่าน 934170 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก