หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[roseen]

อย่าหยุดน้องภูมิ เอาอีกแรงอีก

[なおみ™]

เข้มารอคุณอิ๊กกี้ค่ะ 

[jasmin]

ภูมิรู้ตัวแล้วอยากหยุดแล้ว แต่อีกฝ่ายจะไม่หยุดซะงั้น
  อะไรหนักหนาห๊า อิตาโตโต้เนี่ย
รู้ทั้งรู้ว่ามันคนล่ะคนกัน ยังจะหน้ามืดแก้แค้นอยู่ได้
เอาไขสันหลังคิดรึไงเนี่ยยยยย
อึดอัดแทนภูมิเลยอ่ะ

[win200]

รอ ร้อ รอ

[eiky]

วันนี้ ไม่อัพนะครับ ขอโทษด้วย

จิตป่วน

เหอๆๆ

ขอโทษทุกคนด้วยครับ


จะรีบทำใจให้หายป่วน แล้วจะรีบกลับมา


รักทุกคนครับ

อิ๊กกี้

[wowhaha]

ไม่เป็นรัยครับ หายเมื่อไหร่ค่อยมาต่อนะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ

[なおみ™]

ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องคิดมากเรื่องโพสนิยายนะคะ

เจอกันวันศุกร์นะคะที่รัก 

[littleFiNgeR]

ไม่ได้อ่านตั้งหลายวัน มาอ่านอีกที 3 ตอนรวดเลย

ความรู้สึกนี่แบบว่า...อยากเอาอเโตโต้ไปทิ้งโว้ยยย อย่ารักภูมิเชียวนะ ถ้ารักจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย โสน้าน่า ภูมิบุญออกจะน่าฉงฉานนนนนน

[yoyo]

ภูมิดีแล้วจ้า คิดได้แล้ว
เราว่าภูมิน่าจะหาแม่กุญแจมาเพิ่มที่หน้าประตูคอนโดนะ  เอ หรือเป็นแบบคีย์การ์ดหวา
แต่อยากให้ไอ้โต้มันเข้าห้องไม่ได้ตลอดเวลาจัง  ไม่งั้นวันไหนมันไขเข้ามาตอนน้องภูมินอนก็เสร็จกันพอดี

ภูมิxแทน 

[wisa]

หายเร็วๆ นะครับ


 

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

 

[なおみ™]

วันนี้ตื่นสาย กลับไปเรียนไม่ทัน

เลยเข้ามานั่งรออ่านนิยายคุณอิ๊กกี้ดีกว่าค่ะ 

[win200]

คิดไปคิดมาอยากหั้ยไอ้คุณโต้รีบรู้ตัวว่ารักภูมิเร็วๆ

แต่ภูมิไม่เล่นด้วย

หั้ยมันคิดถึงความผิดของตัวเอง

แล้วเจ็บช้ำน้ำใจไปคนเดียวซ้าาา

[eiky]

ไม่อยากทำแบบนี้เลย ไม่อยากเข้ามาขอโทษที่ตอนนี้ผมเขียนไม่ได้

พยายามแล้ว เขียนไม่ได้เลย

ไม่อยากอ้างว่ามีเรื่องในใจ

ไม่ใช่พอมีคนอ่านแล้วเปลี่ยนไป

ผมทำไม่ได้จริงๆ

เสียใจนะครับ

ขอโทษจริงๆ

สัญญาว่าพรุ่งนี้จะดึงสติให้กลับมาดังเดิม

อิ๊กกี้

ปล ฝากบอกแฟนๆน้องญี่ปุ่นด้วยนะครับ

ขอโทษ

[kanda53]

ถ้าพรุ่งนี้เขียนไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ....อย่าเครียด....
ถ้าสมองมันตัน....ไม่สบายใจก็ปล่อยไปสักพัก
อย่ากดดันตัวเอง....พี่เชื่อว่าคนอ่านทุกคนเข้าใจค่ะ 
 

[PEENAT1972]

ป้าก็เห็นด้วยกับคุณกานดาคะ
 
อะไรที่ทำให้กังวล ตั้งสติอยู่สักครู่
อะไรมันก็จะดีขื้นเองเมื่อเจอปัญหาอย่าท้อถอย อย่าหมดหวังก็พอคะ

[win200]

^
^
^
เห็นด้วยครับป๋ม

[IIMisssoMII]

ตามสบายเลยคะ เพื่อผลงานที่ออกมาดี
พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ อย่าเครียด อันไหนปล่อยวางได้ก็ปล่อยคะ

[LiTTlE [A]]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ในที่สุดภูมิกับแทนเค้าก้อเป็นคนคนเดียวกันแล้ว... 
แต่ก้อนะ..เหมือนความแค้นของแต่หล่ะคนจะไม่หยุดเพียงเท่านี้..
อิคุณโตโต้..มรึงจะทำหั้ยภูมิ ทรมานไปนานเท่ารัย..ถ้าไม่อยากหั้ยภูมิร้ายใส่มากกว่านี้ หยุดซะ..
เราเตือนคุณแล้วนะ..
สงสารทั้งแทนทั้งภูมิ  มั่นคงเข้าใว้นะ..อย่าอ่อนไหวกับสถานการณ์รอบตัวที่มาบีบครั้นเรา..
 :กอด1:กอดหั้ยกำลังจัย...
กอดถึงไรเตอร์ด้วย...เชื่อว่ามันจะผ่านไปได้...
สู้สู้..ที่ตรงนี้มีคนค่อยให้กำลังใจไรเตอร์อีกเพียบ...
  

[なおみ™]

โถๆ อย่าคิดมากค่ะ  

การเขียนนิยายมันเป็นงานสร้างสรรค์ ต้องใช้จินตนาการผนวกเข้าไปด้วย

น้องมิเข้าใจค่ะ และเชื่อว่าคนอ่านทุกคนก็เข้าใจ

อย่าเครียดนะคะ มามะ มาให้น้องมิ   อีกทีจะได้หายเครียด

[K2KARN]

ตามอ่านมาตลอดจนทันแล้ว
ชีวิตภูมิน่าสงสารมากๆ ทำไมต้อมาเจอแต่คนแบบนี่ด้วยนะเนี่ย
คือจริงๆก็พอจะรู้ว่าใครเป็นพระเอก แต่ก็เหมือนยังรับไม่ได้เน้
เมื่อไหร่จะรักกันล่ะเนี่ย เฮ้อ

[eiky]

ขอโทษนะครับที่หายไปนาน ยังไม่เหมือนเดิมหรอกครับ แต่ผมเองก็ไม่อยากให้ใครรอนานๆเพราะรู้ว่าการรอคอยมันไม่ดี ขอโทษนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ พรุ่งนี้ผมก็จะกลับมาเหมือนเดิม สู้ๆๆ




                                               ฉากสี่สิบสอง

แทน ทวีไม่คิดติดใจอะไรในตัวภูมิบุญแล้ว ที่ผ่านก็ให้ผ่าน ถ้าจะว่าไปแล้วภูมิบุญเป็นชายแม้จะเคยมีเพศสัมพันธ์กับชายอื่น แต่ชายก็ย่อมเป็นชายวันยังค่ำไม่มีอะไรเสียหายมากมายนัก เพราะตัวของเขาเองก็ใช่ว่าจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง ก่อนหน้าที่จะมาเจอภูมิบุญก็นับเป็นคนเจ้าชู้มากคนหนึ่ง นอนกับแฟนตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย ยิ่งได้เห็นท่าทีของภูมิบุญที่มีต่อแทนทวีแล้ว ตอนนี้เขามั่นใจว่าภูมิบุญเองก็รักเขามากเช่นกัน อุปสรรคคือการเข้าไปอยู่ที่คอนโดของโตโต้ เพราะการไปมาหาสู่ใช่ว่าจะง่ายอย่างที่ใจคิดไว้ ภูมิบุญเองก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้แทนทวีฟังไม่มีปิดบัง ไม่มีซ่อนเร้นอีกต่อไป

"ภูมิ พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงศิษย์เก่าที่โรงเรียนน่ะ ภูมิไปกับพี่นะ"

แทนทวีชวนระหว่างที่ขับรถไปส่งภูมิบุญที่บ้านคืนวันศุกร์

"จะดีเหรอครับพี่แทน คืนวันเสาร์ภูมิไม่อยากออกไปไหนเลย เกรงใจคุณท่าน"

"เกรงใจอะไรล่ะภูมิ โรงเรียนที่พี่เรียน ไอ้บ้านั่นก็เคยเป็นรุ่นพี่นะ"

"ห๊า นี่พี่แทนเรียนโรงเรียนเดียวกับคุณโตโต้เหรอครับ"

"ใช่น่ะสิ หึหึ มีเรื่องเล่าด้วยนะเกี่ยวกับไอ้บ้านั่น"

แทนทวีคิดย้อนไปถึงข่าวลือเกี่ยวกับตัวของโตโต้ ลูกชายเจ้าแม่สังหาริมทรัพย์ที่รูปเปลือยว่อนเน็ทอยู่ช่วงนั้น ตอนที่แทนทวีเรียนอยู่ชั้นมัธยมสามส่วนโตโต้ก็ใกล้จะจบ แม้ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันแต่พอเจอหน้ากันจริงๆ ข่าวลือที่เงียบหายไปก็ผุดขึ้นมาอีกในใจครั้ง ตอนนั้นแทนทวีไม่ได้สนใจ คิดว่าเป็นคนโง่คนหนึ่งที่ปล่อยตัวให้เกย์ถ่ายรูปเอาไว้ได้ เขายังเคยพูดกับเพื่อน ว่าถ้าเป็นเขามันคงไม่เป็นแบบนี้

"เรื่องอะไรเหรอครับ"

ภูมิบุญอยากรู้ขึ้นมาทันที แทนทวีหันหน้ามายิ้ม

"ก็เรื่องที่ไอ้บ้านั่นมันโดนลักหลับน่ะสิ เพื่อนรักมันหลอกไปกินเหล้าแล้วให้พี่ที่เป็นเกย์ลักหลับแล้วถ่ายรูปไว้ ประจาน ว่อนเน็ทเชียวนะภูมิ อยู่เมืองไทยไม่ได้เลยนะ ตอนแรกคิดว่าใคร โลกมันกลมเสียเหลือเกิน"

ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ภูมิบุญรู้สึกจุกขึ้นมาในอก นี่น่ะหรือคงเป็นสาเหตุที่ทำให้โตโต้เกลียดเขามากตั้งแต่แรกเจอ แต่เขายอมทำขนาดนี้เชียวหรือเพื่อที่จะไล่ให้ภูมิบุญออกจากบ้าน น่าเห็นใจ ไม่คิดว่าคนอย่างโตโต้ก็มีปมด้อย ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะยอมทำถึงขนาดนี้เพียงเพราะเกลียดใครสักคน เข้าใจแล้ว เข้าใจและเห็นใจแล้วคุณโตโต้ ภูมิบุญคิดอยู่ในใจ

"เป็นอะไรไปภูมิ หน้าตาไม่ดีเลย"

"อ้อเปล่าครับ ทำไมเขาถึงเอารูปแบบนั้นลงในเน็ทล่ะครับ"

"ก็คนมันจัญไร ว่าไปก็น่าสงสารมันเหมือนกันนะ แต่สมน้ำหน้า กวนตีนนัก"

อยากจะห้ามปราม อยากจะร้องเตือนแต่ก็เงียบไปเสียดีกว่า ลำพังปัญหาที่เพิ่งจะลุล่วงไปก็แก้ยากมากพออยู่แล้วนี่ถ้าเห็นอกเห็นใจโตโต้ ขึ้นมาอีกแทนทวีคงจะทำใจลำบาก ไม่อยากสร้างความแคลงใจให้แทนทวีอีกแล้ว พอเข้าบ้านก็ไปคุยอยู่กับคุณอภิสราเพราะรายนั้นถึงกับออกมานั่งรอที่โต๊ะ หน้าบ้าน

"ลืมป้าไปเลยนะภูมิ ไม่เจอแค่ไม่กี่วัน เราซูบไปหรือเปล่า"

คุณอภิสราจับดูโครงหน้าของภูมิบุญ

"คงนอนดึกน่ะครับคุณท่าน ช่วงนี้ภูมิมีสอบ"

"กินข้าวกินปลาด้วยนะลูกอย่าหักโหมให้มากนักเดี๋ยวจะทรุดเอา"

สายตาที่ทอประกายห่วงใยยังคงเหมือนเดิม เคยเป็นยังไงก็เป็นอยู่อย่างนั้น ความจริงแล้วภูมิบุญไม่ได้อยากออกจากบ้านหลังนี้ไปเลย ผู้ใหญ่ที่นี่รักและเมตตาเขามาก ออกไปอยู่แบบนั้นแม้จะมีแทนทวีอยู่ข้างกาย แต่บางทีก็คิดถึงบ้านหลังนี้มากเหลือเกิน คิดถึงความอบอุ่น กลิ่นอายของความรักที่มันตลบอบอวลไปทั่วบ้าน เว้นเสียแต่คนที่อยู่ในห้องดำนั้น

"อ้าว ภูมิกลับมาแล้วเหรอ เป็นไง คอนโดพี่สบายไหม"

เสียงของโตโต้ทักมา วันนี้เขากลับบ้านเร็วกว่าปกติ โตโต้นั่งลงข้างๆมารดาของตนฝั่งตรงข้ามกับภูมิบุญ

"ครับ สบายดีครับ"

"เออ ตาโต้ แม่เห็นมีบัตรเชิญงานเลี้ยงรุ่นศิษย์เก่าที่โรงเรียน เราจะไปไหม"

คุณอภิสราหันไปถามบุตรชาย โตโต้หน้าเปลี่ยนสีทันที

"เลี้ยงรุ่นอะไรครับ คงไม่หรอกครับแม่ โต้ไม่อยากไป"

สีหน้าที่ครุ่นคิดเครียดลงทันใดทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ภูมิบุญนิ่งอยู่เห็นใจเขาขึ้นมา

"โต้ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะลูก ไปเจอเพื่อนเก่าๆหน่อยไม่ดีเหรอ"

"ผมไม่มีเพื่อนครับแม่ อย่าพูดเรื่องนี้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะไปงานวันเกิดไอ้พอลครับแม่"

เหตุผลที่ยกขึ้นมาทำให้ผู้เป็นมารดาเงียบเสียงไป เข้าใจดีในความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในใจ ริ้วรอยในอดีตครั้นไปสะกิดเมื่อใดเมื่อนั้นก็มีแต่ร้าวราน ภูมิบุญเองก็อึดอัดใจ แต่ไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกไปดี

"คุณท่านอยากทานของว่างไหมครับ เดี๋ยวภูมิไปยกมาให้"

"อืม ดีเหมือนกันจ๊ะ เห็นวันนี้จันทร์บอกทำข้าวเกรียบปากหม้อ ไหนลองเอามาชิมซิ"

คุณอภิสราเองก็เบนเรื่องไป โตโต้ลุกออกจากที่นั่งทันที สีหน้าบึ้งตึง

"จะไปไหนภูมิ มาคุยกันก่อน"

เสียงเกรี๊ยวกราดดังตามหลังมา พอลับตามารดาโตโต้ก็ฉวยเอาข้อมือของภูมิบุญเอาไว้แน่น

"อะไรครับคุณโตโต้"

"เรื่องระหว่างเราจะเอายังไง พี่ไม่พอใจนะที่พาไอ้หน้าจืดนั่นเข้าคอนโดพี่"

โตโต้พาลไม่รู้ว่าเพราะปมในใจหรือเพราะเหตุอื่น

"เอ่อ"

"ว่าไง พี่ไม่ให้มันไปคอนโดพี่อีกแล้วนะ อย่าพามันไปอีก ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่"

"แล้วให้ภูมิทำยังไงครับคุณโตโต้"

ภูมิบุญเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดโตโต้ถึงมาเกรี้ยวกราดใส่

"ถ้าจะไปเอากัน ไปเอาที่อื่น อย่าไปทับที่พี่"

"คุณโตโต้"

ได้แต่ร้องออกมาไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมาได้

"รู้ว่าเราร่าน แต่ถ้าจะพาชายคนอื่นมานอน ให้ไปเปิดโรงแรมนอนไม่ใช่ที่นั่น"

ภูมิบุญเม้มปากแน่น รู้สึกโกรธขึ้นมา

"ทำไมครับ ถ้าจะให้ไปเปิดโรงแรม สู้ผมไปอยู่หอเองดีกว่า จะได้พาใครมาก็ได้ ถ้าอยู่ที่นั่นแล้วคุณโตโต้หวง ก็เก็บไว้อยู่เองเถอะครับ"

ภูมิบุญบิดมือออกจากการเกาะกุม

"ปากดีนะ"

"ครับ ถ้าจะอ้างคุณท่าน ก็เอาให้มันแดงไปเลยไหมล่ะครับ ว่าทำไมผมถึงอยากจะออกไปอยู่ที่อื่น ท่านจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าคุณโตโต้ทำอะไรผม แม้ผมเองจะเป็นแค่ลุกคนใช้ แต่ถ้าคุณท่านเห็นดีเห็นงามกับคุณโตโต้ผมเองก็จะไป"

ภูมิบุญจ้องหน้าเขาเขม็งไม่ยอมอ่อนข้อให้ โตโต้กัดกรามปูดขึ้นมาแววตาโกรธแค้นขึ้นมากกว่าเดิม

"หึ อย่ามาขู่ อยากออกไปจากที่นี่มากนักใช่ไหม ใช่สิจะได้ไปอยู่กับไอ้นั่นผัวใหม่ของเราสินะ"

"ก็ทราบดีนี่ครับ แล้วจะมาเอาอะไรอีก จุดประสงค์ของผมคุณโตโต้ก็รู้แล้ว ผมว่าคุณเองไม่ใช่เหรอที่อยากให้ผมออกไปจากที่นี่"

ภูมิบุญพูดก่อนจะเดินหนีไป โตโต้กัดกรามจนปูดโปน กลับขึ้นห้องไปทันที ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจ เมื่อครู่ที่คิดเห็นใจเขา สงสารกับสิ่งที่เขาเคยผ่านพบมามลายหายไปทันที "สมแล้ว คนแบบนี้เจอแบบนี้ล่ะจะได้รู้สึก" ภูมิบุญพูดขึ้นคนเดียว สายตาฉายแววกร้าวขึ้นมา ภูมิบุญคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้น แม้จะคิดได้ในช่วงหนึ่ง ก็กลับมาเป็นภูมิบุญคนเดิมเช่นบัวที่ปริ่มน้ำย่อมเป็นเหยื่อของฝูงปลาฉัน นั้น

คืนวันเสาร์แทนทวีมารับภูมิบุญตั้งแต่หัวค่ำ ภูมิบุญได้ขออนุญาตคุณอภิสราตั้งแต่เมื่อวาน ขอต่อหน้าโตโต้ระหว่างทานอาหารเย็นกัน สีหน้าของโตโต้ไม่พอใจแต่ก็เก็บอาการเอาไว้ ส่วนภูมิบุญยิ้มกริ่มอยู่ในใจ คุณอภิสราไม่ได้ว่าอะไรแต่ก่อนจะอนุญาตได้หันมามองหน้าโตโต้ก่อนเพราะเห็นใจ เขามากในเรื่องนี้จึงยอมแต่โดยดีเพราะยิ่งรบเร้าใหเขาไปเจอสภาพเก่าๆอีก แผลเป็นที่หายแล้วไปสะกิดให้มันเป็นแผลสดขึ้นมาใหม่เพื่ออะไรกัน แทนทวีแต่งตัวดีสมฐานะของตน เขาสวมกางเกงยีนสีเข้ม เสื้อเชิ๊ตสีอ่อนลายเลขาคณิต ใส่แจ็คเก็ตสีเทาหม่นๆทับ รองเท้าหนังขัดมันวาว

"ทำไมมาแต่หัววันจังครับพี่แทน"

ภูมิออกไปพบแทนทวีที่หน้าบ้านเชิญให้เข้ามานั่งที่โต๊หน้าบ้าน

"ก็พี่มารับภูมิไปแต่งตัวไงครับ"

"โห ขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่แทน งั้นภูมิก็ไม่เหมาะกับงานนี้แล้วล่ะครับ ภูมิไม่มีเสื้อผ้าแบบพี่แทนนะครับ"

ภูมิบุญพูดออกไปน้ำเสียงเจียมตัว หงษ์ยังไงก็เป็นหงษ์วันยังค่ำ ส่วนกาอย่างเขาจะให้ชุบมายังไงเชื้อชาติกามันก็เปลี่ยนเป็นหงษ์เหมือนอย่าง เขาไม่ได้หรอก ภูมิบุญคิดแบบนี้

"ไม่ได้นะภูมิ นี่ไงพี่ถึงมารับ พี่มีเพื่อนขายเสื้อผ้าอยู่ ไม่ต้องห่วง เราพร้อมหรือยังล่ะ"

แทนทวีพูดน้ำเสียงมุ่งมั่น ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจยอมไปกับเขาแต่โดยดี แทนทวีขับรถพอภูมิบุญไปยังซอยทองหล่อ ร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายโดยเฉพาะ แทนทวีแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนแล้วก็ให้เพื่อนเลือกเสื้อผ้าให้ เพื่อนของแทนทวีเลือกเสื้อเชิ๊ตสีเหลืองอ่อนมีลายจางๆ กับแจ็คเก็ตสีดำแบบสมัยนิยม ส่วนกางเกงภูมิบุญใส่กางเกงยีนส์สีดำตัวเดิม รองเท้าหนังของทางร้าน ตอนแรกภูมิบุญอยากจะใส่รองเท้าของตัวเองแต่แทนทวีห้ามไว้

"ไอ้ส้ม ทำผมให้น้องเขาด้วยดิวะ"

แทนทวีบอกเพื่อนผู้หญิงของตน รายนั้นยิ้มกริ่มแล้วพาภูมิเข้าไปในห้องด้านหลังร้านซึ่งเป็นห้องพักของ พนักงาน พอภูมิบุญเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปนั่งนิ่งให้เธอจักแต่งทรงผมให้

"ผิวสวยจังเลยค่ะน้องภูมิ พี่ไม่เคยเห็นแทนเขาดูแลใครดีอย่างนี้เลยนะเนี่ย เรานี่โชคดีนะคะ"

ภูมิบุญยิ้มแห้งๆ ไม่รู้จะแสดงอาการยังไงดี

"เสร็จแล้วค่า ต๊าย น่ารักเชียว"

ส้มร้องออกมาทั้งที่ตนเป็นคนจัดแต่งทรงผมให้ แต่ก็ยิ้มกริ่มออกมาด้วยความพึงพอใจ พอออกมาหาแทนทวีรายนั้นถึงกับมองด้วยสายตาที่ปลื้มปีติ

"ภูมิ"

แทนทวีร้องออกมา

"แหม มองตาค้างเชียวนะแทน เป็นไงล่ะฝีมือเรา"

"น่ารักมากเลยส้ม พอภูมิแต่งตัวแล้วดูดีกว่าพี่อีกนะเนี่ย"

"แหมก็น้องเค้าน่ารักอยู่แล้วนี่นะแทน แต่งยังไงก็น่ารัก เนอะภูมิเนอะ"

ส้มดันหลังภูมิบุญให้เดินไปหาแทนทวีที่ยืนรออยู่แล้ว ภูมิบุญอายหน้าแดง

"ไปกันเถอะครับภูมิ พี่ดีใจภูมิใจมากแล้วที่มีภูมิไปด้วย"

แทนทวียื่นมือมาจับมือของภูมิบุญทันที โรงเรียนมัธยมชายล้วนย่านใจกลางกรุง คืนนี้คราคร่ำไปด้วยบรรดาศิษย์เก่ารวมรุ่นสี่ปีเริ่มตั้งแต่รุ่นของโตโต้ รวมถึงรุ่นของแทนทวีด้วย

"พี่แทนไม่กลัวเพื่อนๆนินทาเอาเหรอครับที่พาภูมิมา แทนที่จะควงสาวๆมา"

ภูมิบุญรู้สึกเป็นกังวลเพราะเกรงใจแทนทวีเหมือนกัน เป็นห่วงกับสถานะทางสังคมของเขา

"พี่ไม่สนหรอกภูมิ เพื่อนๆพี่หลายคน รุ่นพี่อีกมีแฟนเป็นผู้ชายเยอะแยะ ทำไมล่ะ มันเป็นความพอใจของพี่นี่ ใครจะว่าอะไรก็ช่างหัวมันสิ"

แทนทวีพูดน้ำเสียงไม่ได้ใส่ใจอย่างที่เขาพูดออกมา ภูมิบุญจึงนิ่งเงียบไป พอหาที่จอดรถได้ก็พาภูมิบุญเดินเข้าไปในบริเวณงาน โดยใช้หอประชุมใหญ่เป็นที่จัดงาน แทนทวีทักทายเพื่อนๆคนรู้จักอยู่แต่ก็ไม่ลืมที่จะแนะนำคนที่เขาพามาด้วย

"นี่แฟนกู น้องภูมิ"

แทนทวีพูดโดยไม่ได้รู้สึกเขินอายกระดากปากแต่อย่างใด เขาพูดเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติสามัญ แต่สายตาของเพื่อนๆกลับมองดูภูมิบุญอย่างแปลกประหลาด

"ไม่น่าเชื่อว่ะไอ้แทน ตอนเรียนนี่สีหญิงเป็นว่าเล่น เปลี่ยนแนวแล้วเหรอมึง"

เพื่อนมี่เคยสนิทกับแทนทวีพูดขึ้น

"เมื่อก่อนโว้ย แต่ตอนนี้รักคนนี้"

"ไม่น่าเชื่อว่ะ"

อีกหลายต่อหลายคำดังขึ้น ทั้งเห็นเป็นเรื่องปกติ ทั้งเหน็บแนมดูถูกเหยียดหยาม ภูมิบุญเริ่มรู้สึกตัวเล็กลีบลงทันทีสายตาที่มองมาแม้จะมีแวบหนึ่งชื่มชมใน รูปกายภายนอก แต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นมองด้วยความสมเพชเวทนา สายตาที่เสียดแทงเริ่มทำให้ภูมิบุญอึดอัด

"พี่แทนครับ ภูมิขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ"

"ได้ครับ เดี๋ยวพี่พาไป"

"ไม่เป็นไรครับพี่ พี่แทนอยู่คุยกับเพื่อนต่อเถอะครับ"

"เฮ้ยเดี๋ยวกูมาไปเข้าห้องน้ำก่อน"

"โห จะไปเข้าห้องน้ำก็ต้องพากันไปด้วยโว้ย จะไปเข้าห้องน้ำหรือไปทำอะไรวะไอ้แทน ที่นี่โรงเรียนนะโว้ย"

เสียงแซวดังมาจากกลุ่มที่แทนทวีนั่งอยู่ พอสิ้นเสียงแซวเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทันที

"ไอ้ห่านี่ ไปเข้าห้องน้ำโว้ย น้องเขาไม่เคยมา"

"แหม ให้พี่พาไปก็ได้นะครับน้อง อยากลองอยู่เหมือนกันเกย์น่ะ เห็นเขาบอกดีนักดีหนา"

เสียงดังที่ลอดออกมาจากปากของชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวดีท่างเขาพร้อมด้วยวุฒิปัญญาเยี่ยงปัญญาชนทั่วไป ภูมิบุญเม้มปากแน่น ร้อนหน้าชาไปตามตัว

"ไอ้นี่ แดกตีนกูดีไหม ปากหมานะมึง"

แทนทวีตะคอกทำท่าจะโผเข้าไปทำอย่างที่ปากพูด ภูมิบุญจับแขนไว้แล้วส่ายหน้า

"หวงโว้ยหวง แหมไอ้แทน มึงก็แบ่งเพื่อนๆลองบ้างดิวะ แต่กูก็พูดไปอย่างนั้นล่ะว่ะ ของหญิงมีไม่ชอบ ชอบของสกปรก"

ไม่เพียงแต่พูดแต่เขาทำท่ารังเกียจออกมาเบะปากชักสีหน้า ส่วนเพื่อนๆที่นั่งอยู่ข้างๆก็ทำท่าไปในทางเดียวกัน

"ขอโทษนะครับพี่ ผมเสียใจนะครับที่มาเป็นส่วนเกินในงานนี้ และที่พี่ว่าสกปรกน่ะคงไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่มันเป็นปากพี่กับจิตใจของพี่"

ภูมิบุญกระชากแขนแทนทวีให้หลบไปอยู่ด้านหลังของตนแล้วยกริมฝีปากขึ้นสูง ยิ้มแสยะออกไปมองหน้าเรียงบุคคล

"ไอ้นี่ ปากดีนะมึง"

"เฮ้ย พอได้แล้ว ไอ้ก็อตมึงก็เกินไป ไปๆแทนพาน้องไป"

เพื่อนอีกคนห้ามปรามก่อนที่เรื่องราวจะใหญ่โต แต่คนต้นเรื่องลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง

"มึงเป็นใครมาจากไหนวะ กล้ามาด่ากู"

"เฮ้ย ไอ้ห่านี่กูบอกให้พอ"

"มึงจะเอาอะไรไอ้ก็อต แล้วทีมึงว่ากูล่ะ"

แทนทวีทำท่าจะปรี่เข้าหาเหมือนกัน แต่ภูมิบุญห้ามไว้

"กลับเถอะครับพี่แทน พี่ไม่น่าชวนภูมิมาเลย"

"รู้ตัวก็ดี มึงนั่นล่ะไม่น่ามาที่นี่ เสือกมาทำไมวะศิษย์เก่าก็ไม่ใช่"

คนพูดยังไม่ยอมลง ภูมิบุญเม้มปากแน่น ดันตัวแทนทวีไว้เพราะเขาจะปรี่เข้าหาอยู่ตลอดเวลา ฝ่ายนั้นก็มีคนดึงตัวไว้

"ครับ ผมเสือกเองล่ะที่มางานนี้ น่าเสียดายจังครับ โรงเรียนนี้เปิดมาตั้งนาน คนจบออกไปก็ได้เป็นใหญ่เป็นโตมากมาย ไม่น่าเชื่อนะครับว่าจะมีศิษย์เก่าแบบนี้ แต่นั่นล่ะนะ ในฝูงแกะขาวย่อมมีพวกแกะดำอยู่เสมอ"

"ไอ้ห่านี่"

ภูมิบุญกัดฟันพูดจ้องหน้าเขาเขม็งไม่ได้ยอมอ่อนให้แม้แต่น้อย มีเพื่อนรุ่นพี่มาดึงตัวแทนทวีกับภูมิบุญออกไปจากบริเวณงานเพราะสายตาเกือบ ทุกคู่บริเวณนั้นหันมามองตั้งแต่เริ่มมีปากเสียงกัน

"ไปก่อนแทน พาเพื่อนกลับก่อน อย่ามามีเรื่องที่นี่พี่ขอร้อง"

"แต่พี่ดูมันพูดสิ หนอยหาว่าน้องผมเสือกมากเหรอ แล้วทีมันพาเพื่อนมาล่ะ"

"เอาน่าแทน เดี๋ยวพี่จัดการให้ ไปก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน"

รุ่นพี่ดันหลังแทนทวีให้ออกไป

"ขอโทษนะครับพี่ ที่มาก่อเรื่องที่นี่"

ภูมิบุญยกมือไหว้พออารมณ์อ่อนลงก็เริ่มรู้สึกตัวว่าน่าจะเก็บความรู้สึกให้ได้มากกว่านี้

"ไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังเจอกัน น้องน่ารักดีนะแทน ไอ้ก็อตมันปากหมาจริงๆล่ะ"

แทนทวีเดินออกมาจากงานหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แต่ไหนแต่ไร นี่ถ้าภูมิบุญไม่มาด้วยคงได้มีการล้มโต๊ะกันไปแล้ว แต่ด้วยความที่เกรงใจภูมิบุญเขาจึงพยายามสะกดอารมณ์

"พี่ขอโทษนะภูมิ ไม่น่าเลย"

แทนทวีพูดขึ้นแต่สีหน้ายังบึ้งตึง

"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่แทน เพื่อนพี่คนนั้นเขาก็คงแหย่เล่นๆล่ะ"

"แหย่ หาตีนน่ะสิ แต่เรานี่ก็ใช่ย่อยนะ หึหึ สมน้ำหน้ามัน คนมองกันใหญ่ ลำพังพี่ไม่ได้สนใจใครหรอก แต่มันน่ะสิ เรียนอยู่ มอต๊อกต๋อย ดังแน่มึงไอ้ก็อต"

"ดังเรื่องอะไรล่ะครับ แค่มีเรื่องกันเอง"

ภูมิบุญไม่เข้าใจในสิ่งที่แทนทวีพยายามจะสื่อ

"แหมภูมิ ไอ้นี่น่ะตอนเรียนมันนับว่าเป็นหัวโจก เกเรที่สุด คงจะเสียชื่อเสียงไงที่โดนคนตัวเล็กๆยืนด่าหน้าชา ฮ่าๆ สะใจ"

ภูมิบุญไม่ได้รู้สึกยินดีไปด้วย นี่เขาสร้างศัตรูเพราะปากของเขาอีกแล้วหรือ ทำไมนะ ทำไมไม่รู้จักหักห้ามใจ เรามันไม่เข้าพวกกับเขาอยู่แล้ว เขาจะว่าเสียดแทงยังไงมันก็เป็นเรื่องของเขา ภูมิบุญถอนหายใจออกมา

"พี่ยังไม่อยากกลับเลยภูมิ ไปนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ"

แทนทวีชวนแล้วหันมาทำสายตาอ้อนวอน

"แต่ภูมิไม่กินเหล้านี่ครับพี่แทน"

"ใครจะให้ภูมิกินล่ะคร้าบ คนดี ไปนั่งอยู่ข้างๆพี่ก็พอ"

"ครับ ที่ไหนล่ะ"

ภูมิบุญไม่คิดนานเพราะรู้สึกเห็นใจแทนทวีเช่นกัน เขาคงอายไม่น้อยที่พาแฟนที่เป็นผู้ชายมาเปิดตัวกับบรรดาเพื่อนๆที่เคยเรียน ร่วมชั้นกันมา ถ้าจะว่าไปแล้วเขาก็ประกาศแล้วว่าเขาเลือกภูมิบุญเป็นแฟนอย่างไม่ปิดบัง ลำพังจะหาผู้ชายแบบนี้ในยุคนี้หรือยุคไหนคงไม่มี แม้นถ้ามีคงน้อยเต็มทน ภูมิบุญรู้สึกอิ่มใจดีใจขึ้นมา ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดอะไรอีกในสิ่งที่เขานานๆทีจะขอขึ้นมา

"ไปเอกมัยไหมครับ ไปนั่งดูนั่นดูนี่เล่นๆกัน"

ภูมิบุญได้แต่พยักหน้าเพราะตนไม่รู้จักกับสถานที่ แทนทวีระบายรอยยิ้มออกมาได้หลังจากที่บึ้งตึงอยู่นาน เขาจอดรถในที่จอดที่ทางร้านเตรียมไว้ให้แล้วเดินเข้าไปในร้านที่เสียงเพลงใน ตอนหัวค่ำยังไม่ดังอึกทึกครึกโครมมาก คนก็ยังไม่หนาแน่นเท่าที่ควรส่วนมากจะนั่งกินข้าวกัน ดื่มบ้างเป็นบางโต๊ะ

"กินอะไรก่อนเนอะ พี่หิวแล้ว เมื่อกี๊ไม่ได้แตะอะไรเลย"

แทนทวีเอ่ยขึ้นแล้วเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ภูมิบุญพยักหน้าเออออตามเขา

"เฮ้ย"

แทนทวีร้องขึ้น หน้าตาซีดลงทันที ภูมิบุญมองตามสายตาของแทนทวีไป ก็ชักสีหน้าไม่ถูกเหมือนกันเพราะ คนที่กำลังเดินเข้ามาในร้านคือ แวนกับพอลแฟนสาวและเพื่อนสนิทของโตโต้ ภูมิบุญรีบหันกลับมาใจเต้นตุบตับ ไม่คิดว่าะเจอแวนที่นี่ ส่วนผู้ชายอีกคนเขาไม่เคยเห็นหน้า โลกมันช่างกลมอะไรแบบนี้

"ซวยเป็นบ้าเลย"

แทนทวีสบถออกมา แล้วทำหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด

"ต๊าย ไอ้แทน ไหนบอกแกจะไปงานเลี้ยงศิษ์เก่าไงแล้วแอบมากินเหล้าที่นี่"

พอแวนเหลือบมาเห็นหน้าน้องชายก็ปรี่เข้ามาหาทันที แต่ยังไม่ทันมองภูมิบุญเพราะภูมิบุญนั่งหันหลังให้

"แล้วพี่ล่ะ มากินเหล้าเหมือนกันเหรอ"

"ชั้นมากินข้าวย่ะ นี่พอลเพื่อนโตโต้"

แวนแนะนำแต่ดูเหมือนแทนทวีจะไม่ได้ใส่ใจ พอแวนปรายตามองหน้าเพื่อนที่มากับแทนทวีก็ชักสีหน้าขึ้นทันที

"ต๊าย นึกว่าใคร อีตุ๊ดแย่งผัวชาวบ้านนี่เอง หน้าด้านหน้าทนนะยะ แกจะเอามันไว้ทำไมไอ้แทน มันทำกับแกขนาดนี้ งูพิษ"

แวนกรีดเสียงขึ้นดังจนคนโต๊ะข้างๆหันมามอง

"แวน ใจเย็นๆมีอะไรกัน"

พอลมาจับแขนไว้มองหน้าเด็กคนที่แวนเอ่ยถึง

"ใจเย็นไม่ได้หรอกพอล ดูมันสิ เกิดมาไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่าไอ้นี่มาก่อน ทุเรศไม่เจียมกะโหลกตัวเอง คงอยากจะเป็นไฮโซซะตัวส่นเลยสินะ แกมันมีอะไรดีห๊า"

แวนผลักบ่าของภูมิบุญ เอาน้ำในแก้วสาดใส่หน้าของภูมิบุญทันที

"เฮ้ย พี่แวนมันจะเกินไปแล้วนะ"

แทนทวีลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ดันตัวของแวนออกสายตากร้าวไม่แพ้พี่สาว

"แกจะปกป้องมันทำไม ไอ้แทน มันมีอะไรดี"

"ดีไม่ดี อย่างน้อยก็ไม่เทียวด่าใครตามที่สาธารณะแบบพี่หรอก"

แทนทวีย้อนเสียงดังเช่นกัน พนักงานของร้านเข้ามาห้ามปรามแล้ว แต่ดูเหมือนแวนจะไม่สนใจ

"กรี๊ดด ไอ้แทน ชั้นเป็นพี่แกนะ"

"นี่ก็แฟนผม ไปเถอะภูมิ เสียอารมณ์"

"หยุดนะ แกยังไปไหนไม่ได้ ที่ชั้นเห็นวันนั้นชั้นยังไม่ได้สะสางกับแกเลยนะ" "เพี๊ยะ"

แวนคว้าตัวของภูมิบุญมาได้ก็ฟาดมือลงไปที่หน้าทันที ภูมิบุญหน้าหันไปตามแรงตบ ผู้คนที่จ้องมองอยู่อ้าปากค้าง แทนทวีผลักแวนให้ถอยห่างไปทันที

"อย่ามาทำตัวแบบนี้นะพี่แวน อย่าหาว่าผมไม่เตือน"

แทนทวีขู่ดังลั่นเช่นกัน

"ขอร้องนะครับ อย่ามีเรื่องกันที่นี่ รบกวนเชิญด้านนอกด้วยนะครับ"

ผู้จัดการร้านเข้ามาสะกิดบอกแทนทวีจูงมือภูมิบุญออกไปจากร้านทันที ส่วนพอลก็เดินไปดึงแขนแวนที่ร้องลั่นร้านอยู่ให้ตามออกมา

"เจ็บไหมภูมิ วันนี้มันเป็นอะไรนะ ซวย"

"เพราะภูมิเองล่ะครับที่เป็นตัวซวย"

ครั้นเปล่งเสียงออกมาก็ทำให้ใจของอีกฝ่ายล่วงหล่นหายไป ความน้อยเนื้อต่ำใจจากทั้งในอดีต มาถึงวินาทีที่เพิ่งจะผ่านมามันออกมากับคำพูดเพียงไม่กี่คำ

"ภูมิ ไม่เอาครับภูมิอย่าพูดแบบนี้ พี่ขอโทษที่เจ้ากี้เจ้าการจะพาเราออกมาเอง พี่ขอโทษครับภูมิ"

แทนทวีรู้สึกผิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะเขาพาภูมิบุญออกมาข้างนอกแท้ๆ นี่ถ้าหากพาไปกินข้าวที่อื่นก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

"พี่แทนไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ ภูมิเองที่ผิด ผิดที่ไม่เจียมตัว"

"ภูมิ"

แทนทวีได้แต่ร้องออกมา มองหน้าคนรักน้ำตาเริ่มคลอไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดออกมาปลอบประโลมใจดี

"แก ไอ้ตัวดี แกทำให้ชั้นโดนไล่ออกมาจากร้าน ไอ้สถุนชั้นต่ำ"

"พอแล้วแวน พอ"

พอออกมาพ้นประตูร้านก็กรีดเสียงร้องตามมา แวนปรี่เข้ามาหมายจะทำร้ายร่างกายของภูมิบุญอีก จริตที่หายไปจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่ทำให้จิตใจบอบช้ำมันตื่นขึ้นมาอีกครา ภูมิบุญพอได้ยินเสียงก็เม้มปากแน่นยกริมฝีปากขึ้น

"พี่แทน"

ภูมิบุญอ้อมไปหลับอยู่หลังแทนทวีกอดเขาไว้

"ตอแหล ชั้นจะตบแกให้สาสม ไอ้ทุเรศ แกมันจัญไร สกปรก"

แวนเองก็ขุดคำด่าออกมาตามแต่จะคิดได้ แม้จะมีเพื่อนชายดึงตัวไว้แต่ก็ไม่ได้สนใจ

"หยุดซะที ไปเถอะภูมิ กลับ"

"แกอย่าหวังว่าแกจะแย่งโตโต้ไปจากขั้นได้ อีตุ๊ด ไอ้แทนก็เหมือนกัน ชั้นจะไปฟ้องพ่อ ว่าแกเป็นเกย์"

แวนโพล่งออกมา แทนทวีหันขวับทันที

"อย่ามายุ่งเรื่องของผม พี่เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนเถอะ"

แม้ปากจะพูดไปอย่างนั้น แต่สีหน้าก็ไม่ดีเอาเสียเลย ภูมิบุญกระตุกแขนแทนทวีเบาๆเตือนสติ

"ไปรอพี่ตรงโน้นนะครับภูมิ พี่ไปเอารถก่อน"

แทนทวีชี้บอกจุดแล้วรีบเดินไปเอารถทันที

"เมื่อกี๊ ขอโทษนะครับคุณแวน"

ภูมิบุญได้โอกาสที่แทนทวีไม่อยู่ หันย้อนมายกมือไหว้แวน

"ไม่ต้องมาตอแหล ชั้นรู้แกมันตอแหล หน้าไหว้หลังหลอก แกอยากลองดีใช่ไหม อีตุ๊ดชั้นต่ำ"

"ขอโทษจริงๆนะครับ เรื่องคุณโตโต้ กับพี่แทน ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่อยากทำให้คุณแวนผิดใจกันนะครับ ผมขอโทษ"

แม้ปากจะพูดขอโทษแต่ในใจกลับร้อนผ่าว อยากจะว่ากลับให้เธอเจ็บปวดเช่นกัน แต่ด้วยเพื่อนที่ไม่เคยรู้จักหน้าคร่าตาของแวนยืนอยู่ด้วย ภูมิบุญจึงตีหน้าเศร้า

"แก"

แวนทำท่าจะปรี่เข้าตบ แต่พอลดึงตัวไว้

"แวนอย่า พอแล้ว"

"พอล ดูมันสิ มันตอแหล เห็นไหมว่ามันตอแหล"

"อะไรกันแวน น้องเขาอุตส่าห์ขอโทษนะ ผมไม่เห็นว่าน้องเขาจะทำอะไรแวนเลยนะ"

"พอล"

"ผมไปเอารถก่อน ไม่น่าออกมาเลยวันนี้"

"กรี๊ดดด"

พอพอลเดินลับตาไป ภูมิบุญก็แสยะยิ้มออกมา เห็นรถแทนทวีกำลังตรงมาหา

"แก แกอย่าได้หวังว่าแกจะเสวยสุขกันได้ ชั้นไม่ยอม"

"โอ๊ย พอที จะร้องกรี๊ดๆให้ได้อะไร ไหนบอกเป็นไฮโซ ไม่เคยเห็นไฮโซที่ไหนเขาทำกันแบบนี้เลย ส่วนเรื่องคุณโตโต้ คุรไปเตือนกันเอาเองละกัน ผมเองก็รำคาญรบเร้าจะขอทำอีกอยู่นั่นล่ะ ไม่รู้อยากได้ไปทำไม ก็งั้นๆ"

"กรี๊ดดด อีตุ๊ด มึงด่ากูเหรอ"

"มาสิ มาลองตบกันดู ยอมมานานแล้ว อยากตบอยู่เหมือนกันไฮโซ หน้ามันจะนิ่มมือดีไหม หรือว่ามันจะด้าน"

แวนชะงักไม่กล้าเข้ามาเพราะสายตาที่กร้าวจะเอาเรื่องของภูมิบุญ เธอหยุดอยู่กับที่ พอแทนทวีขับรถมาจอดตรงหน้าภูมิบุญก็ยิ้มให้แวนแล้วเดินไปขึ้นรถ

"กรี๊ดดด"

เสียงกรี๊ดไล่หลังมา ภูมิบุญทำหน้าเศร้า แต่ก็พยายามไม่เสแสร้งเวลาอยู่ต่อหน้าแทนทวี เรื่องที่ให้ต้องคิดก็มีอยู่จริง เรื่องบิดามารดาของแทนวี นั่นสินะ เอาเถอะ ไหนๆเกิดมาอุปสรรคก็มากมายจนชินเสียแล้ว ถ้านี่จะเป็นอีกอุปสรรคก็เอาเถิด เข้ามาเลย เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว ภูมิบุญคิดอยู่ในใจ


อันสายน้ำไหลลงจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเช่นใด จิตใจมนุษย์ก็เฉกเช่นเดียวกัน แม้นหากจิตที่อยู่สูงดังบัวที่พ้นแล้วซึ่งน้ำคร่ำตะกอนขุ่น หากครองจิตนั้นให้ดีตามครรลอง บัวนั้นก็จะได้เชยชมอยู่แต่สายลมอันอบอุ่น แสงอาทิตย์ที่งดงาม แม้นหากกิเลสเข้าครอบงำคราใด จิตของเราตกลงแม้นบัวที่ชูช่อลอยเด่นอยู่ โดนปลาปูเต่ากัดสายให้ขาดหล่นร่วงลงสู่วังวนอีกครา อันบัวนั้นแม้จะงามงดสักเพียงใด ก็ไม่แคล้วจะหมองหม่นไปได้เช่นกัน แต่นี่ล่ะหนามนุษย์ ถ้าประเสริฐเยี่ยงนั้นเราคงพ้นอรหันต์ไปแล้ว แต่แม้นหากปล่อยให้กิเลสเข้าครอบครองบ้างแต่น้อย จิตส่วนดีก็ขอให้ตั้งอยู่ในที่สูง อย่าให้กิเลสนั้นชักดึงลงมาสู่ที่ต่ำเลย




ยังรักกันอยู่ไหม มาครับ รักกันๆๆๆ



เขียนโดย eiky

[aisen]

มาต่อแล้ว ขอบคุณมากคะ

[IIMisssoMII]

ดุเดือดจริง ตอนนี้
ภูมิรูเบื้องหลัง ปม ของโตโต้แล้ว ที่นี้เเหละ จะได้เล่นให้ถูกจุด อ่าๆ

[nbus]

ไรท์เตอร์เก่งมากเลย

[wowhaha]

ปวดตับ เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยครับ

[4life]

เชียร์ภูมิให้ดึงไอ้คุณพอลมาเป็นพวกให้ได้ เฮ่อๆ

[b27072010]

คุณแวนได้แต่แว๊ด ๆ ๆ  สมน้ำหน้าจะด่าจะว่าอะไรภูมิ   ก็โดนภูมิตอกหน้าหงายกลับมาทุกครั้ง  สะใจจริง ๆ

[Shock_n2n]

อิพวกมารร้ายทั้งหลายเอ๋ย
เมื่อไหร่เนี่ยจะหยุดสักที
 สงสารภูมิที่สุดแล้ว งืมๆ
ว่าแต่ ภูมิเล่นพวกมันให้นักนะ
 

[kanda53]

น้องภูมิ....ลุยไปเหอะ...คนเหมือนกันจะปล่อยให้ใครดูถูกได้ยังไง
พี่แทน...บทพิสูจน์ความรักของพี่ใกล้มาถึงแล้ว....
พี่จะยืนหยัดข้างน้องภูมิได้แค่ไหน....หากคุณพ่อคุณแม่ไม่ปลื้ม....
แล้วเราจะได้รู้กันว่า....พี่แทนน่ะพระเอกตัวจริงรึเปล่า?????

  รับขวัญน้อง eiky นะจ๊ะ