หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[eiky]

ทุกคนคร้าบ รออีกนิดเดียวน้า ปมก็จะคลายแล้ว อิอิ ภูมิบุญไม่จิตน้า อิอิ

คนเขียนนี่ล่ะจิต เหอๆๆๆๆ

เดี๋ยวปมแตกก็จะมาเป็นภูมิคนเดิมแล้วน้า

อิอิ ลบแล้ว

[PEENAT1972]

   eiky จะมาบอกก่อนทำไม่จะเอาไว้ลุ้นเองอะ

แต่ก็คิดอยู่แล้วว่าแทนทวีไม่ใช่พระเอก 555

แต่น่าจะเป็น .... ไม่บอกดีกว่า คิดเองกันนะคะทุกคน รัก eiky เหมือนเดิมนะ  

รักคนอ่าน คนแอบอ่านทุกคนด้วยค่ะ   (นิยายเรื่องนี้ของ eiky นี่หว่า ไม่ใช่ของเรา 555 แต่ก็รักกันนะรักกัน)

[eiky]

  eiky จะมาบอกก่อนทำไม่จะเอาไว้ลุ้นเองอะ

แต่ก็คิดอยู่แล้วว่าแทนทวีไม่ใช่พระเอก 555

แต่น่าจะเป็น .... ไม่บอกดีกว่า คิดเองกันนะคะทุกคน รัก eiky เหมือนเดิมนะ 

รักคนอ่าน คนแอบอ่านทุกคนด้วยค่ะ 

แอ่ะบอกไปแล้ว แต่นะ ผมพลิกเรื่องได้ตลอดเนะ อิอิ คนเขียนขี้โกงนี่นา เหอๆๆๆ

รักน้าทุกคน จุ๊บจั๊บๆๆๆ

[IIMisssoMII]

โตโต้ อยู่แล้ว ฮ่าๆ
คนมีปมกะคนมีปม
เอ๊ะ รึว่านายทัน ก้อง
แม้แต่พลอยสาว รึว่า  พี่กาย

[got_to]

ขอบคุณครับ eiky ที่ทำให้เรื่องนี้ไม่มีนายเอก..^__^

[berry_kiss]

เพิ่งจะได้อ่านนิยายเรื่องนี้ พอเริ่มอ่านแล้วก็หยุดอ่านไม่ได้เลย นอกจากจะสนุกแล้วยังได้ข้อคิดด้วย แต่อ่านแล้วก็รู้สึกเครียดด้วยเหมือนกัน คงเพราะอ่านรวดเดียวสามสิบกว่าตอน รออ่านตอนต่อๆไป อยากรู้วังวนความแค้นจะจบลงตรงไหน
ปล.คุณeiky คุณแต่งนิยายได้เก่งมากจริงๆ เป็นกำลังใจให้

[mantdash]

เพิ่งได้มาอ่านครับ อ่านแล้วติดเหมือนชื่อเรื่องเลยครับ อิอิ

ตอนแรกๆก็ยังงงๆกับความคิดของภูมินะครับ ว่ามันเป็นแบบนั้นได้ยังไง

แต่พอได้อ่านแบลคกราวตัวละครแล้วไม่แปลกใจเลยครับ และไปๆมาๆแล้วทุกคนไม่ได้เลือกที่เลวอย่างไม่มีเหตุผล

แต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเอง ถึงคนอื่นจะมามองแล้วจะบอกว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นหรือไร้สาระก็เถอะ

แต่ของแบบนี้ไม่มาเจอกับตัวเองก็ไม่รู้เนอะ เหอๆ

ตัวภูมิเองก็โชคร้ายด้วยแหละที่มาเจอคนแบบนี้เต็มไปหมด แต่ถึงยังงั้นก็ยังมีคนดีบ้าง ก็ยังพอชื้นใจได้

ตอนสุดท้ายของเรื่องอยากให้จิตสำนึกดีของทุกคนกลับมาจังเลยครับ ไม่อยากเห็นน้องภูมิเหนื่อยไปมากกว่านี้ละ ฮาฮ่า

รวมทั้งตัวภูมิเองด้วย เจ้าคิดเจ้าแค้นไปก็เหนื่อยใจป่าวๆ แถมยังบาปอีก

เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ครับ เป็นอีกเรื่องนึงที่ใช้ภาษาได้ดี การถ่ายทอดอารมณ์ก็เขียนออกมาได้ดีมาก

[kanda53]

พี่แทนที่แสนดี.....จะต้องเศร้าแล้วละมั๊ง????
เหมือนมีแสงสว่างที่ปลายทางชีวิตของน้องภูมิแระ (ถ้า..น้อง eiky ไม่เปลี่ยนใจ)
ส่วนไอ้โตโต้...ถึงมีปมหลังแต่....เล่นเกลียดเหวี่ยงแหไปทั่วแบบนี้....
ยังคงน่า....   สั่งสอนอยู่ดี....
รอวัน....ไอ้โตโต้..หลงรักน้องภูมิจนแทบกระอัก.....
กะ รอวันที่น้องภูมิจะหลุดจากกองเพลิงความแค้น......

  น้องภูมิ กะ น้อง eiky

[jasmin]

พ่อชุดเครื่องนอน ช่างวางแผนเหลือเกิน
จะตกหลุมที่ตัวเองขุดเองไหมเนี่ย
อ่านๆไปรู้สึกว่าโตโต้จะเอาความโกรธแค้นมาลงผิดคนนะ
ภูมิทำอะไรผิด รังแกกันอยู่ได้ ชิชิ

[なおみ™]

คุณอิ๊กกี้ที่รักคะ น้องมิรออยู่นะคะ  

[eiky]

คุณอิ๊กกี้ที่รักคะ น้องมิรออยู่นะคะ 

น้องมิคร้าบ วันนี้ งดออกอากาศน้า

อิอิ ไปดู เบลล่ากับเจคอบส์มา

พรุ่งนี้น้า สัญญา

ให้น้องมิกลับมาอ่าน วันศุกร์น้า

รับรองเรื่องกำลังงวดเข้ามาแล้ว

จุ๊บๆๆๆ

[なおみ™]

^
^
^
โอ้โห ช่างสังเกตจริงๆ ค่ะ รู้ด้วยว่าช่วง อังคาร - พฤหัสบดี น้องมิไม่สามารถเข้าเล้าเป็ดได้

แล้วเจอกันวันศุกร์นะคะที่รัก  

[PEENAT1972]

อย่าเพ้อค่ะมิ ป้าไม่ยก eiky ให้มิหรอกค่ะ หุๆๆ

[DexTunG]

 

[yayee2]

พี่แทนที่แสนดี.....จะต้องเศร้าแล้วละมั๊ง????
เหมือนมีแสงสว่างที่ปลายทางชีวิตของน้องภูมิแระ (ถ้า..น้อง eiky ไม่เปลี่ยนใจ)
ส่วนไอ้โตโต้...ถึงมีปมหลังแต่....เล่นเกลียดเหวี่ยงแหไปทั่วแบบนี้....
ยังคงน่า....   สั่งสอนอยู่ดี....
รอวัน....ไอ้โตโต้..หลงรักน้องภูมิจนแทบกระอัก.....
กะ รอวันที่น้องภูมิจะหลุดจากกองเพลิงความแค้น......

  น้องภูมิ กะ น้อง eiky

อ่านมาถึงรีของคุณแล้วตรงกะใจที่แก้วคิดไว้เลย
ดังนั้นขอลอกรีพลายคุณล่ะกันค่ะ ขอบคุณ ที่ให้ลอกโดยมิรู้ตัว (ตอนเรียนมิเคยลอกข้อสอบเลยครั้งเดียว 55)
eiky คะ รีบมาคลายปมเสียดีๆ แฟนๆ มารอกันแน่นตรึมแล้วจ้ะ

[~NeMeSiS_PURE~]

ตามทันแล้ววววว

ตอนหลัง ๆ นี่ ทำไมภูมิไม่ยอมจบหละ

อย่าไปยุ่งกะเค้าเลยยย

ทั้งกับไอ้น้องพงษ์ ทั้งกับไอ้พี่ทัน

[kongkilmania]

ตามอ่านทันแล้วจ้า เยสๆๆ 
อ่านแล้วมันส์จริงๆ นับถือๆฝีมือการเขียนของน้องอิ๊กกี้จริงๆ

สงสารน้องภูมิที่สุด ศัตรูรอบด้าน ยิ่งอิโตโต้ยิ่งตัวดี
อยากกำจัดมันก่อนใครเลย แต่ลางสังหรณ์บอกเราว่า ท่าทางอินี่แหล่ะพระเอก 
ตอนนี้ก็ภาวนาให้โตโต้แยกแยะได้นะ ว่าคนที่เคยทำร้ายตัวเองในอดีตหน่ะ มันคนละคนกับน้องภูมิ

เอาใจช่วยน้องภูมิให้ปล่อยวางได้ในเร็ววัน
แต่มันทำยากนะ คนไม่เคยโดนกับตัวไม่มีทางเข้าใจหรอก
หวังว่าเวลาจะทำให้ความรู้สึกเจ็บแค้น พยาบาทค่อยเบาบางลงนะ
อยากให้น้องภูมิมีความสุึขจัง

ลุ้นๆตอนต่อไป
นัีงโต้ แกร....คิดแผนชั่วจะทำร้ายน้องภูมิอีกแระ
โดนซิปหนีบไปทียังไม่เข็ด
เด๋วยุน้องภูมิใ้ห้จัดการขั้นเด็ดขาด เอาให้สูญพันธุ์ซะเลยนี่ 
แค่คิดก็สะจายยย..... 

[eiky]

อ่า มาแล้วคร้าบ พยายามจะเขียนให้ยาวๆ เดี๋ยวเพื่อนๆหน่อยก่อน เพื่อนว่าภูมิเริ่มน่าเบื่อยังอ่ะครับ ไม่ค่อยแรงเนอะช่วงนี้ อยากได้แบบแรงไหมอ่าครับ เดี๋ยวจัดให้ อิอิ ขอบคุณทุกคนน้า ที่ติดตามและให้กำลังใจผมเรื่อยมา จุ๊บๆๆ




                                           ฉากสามสิบเจ็ด

โบราณกล่าว ไว้ว่าถ้าหากท่านไม่อยากตกเป็นเป้านิ่งให้ท่านขยับตัว ไม่อยากตกเป็นเหยื่อต้องออกล่า อันศัตรูถือหอกไว้ในมือพร้อมทุกเมื่อที่จะพุ่งปลายหอกแหลมคมเข้าใส่เรา แม้ว่าเราจะไม่อยากจะข้องแวะวุ่นวายด้วย แต่เขาจะมองเห็นคุณเป็นแม่พระผู้รู้ซึ้งถึงรสพระธรรมฤา? เขาคงมองเห็นคุณเป็นเป้าที่เด่นสง่าจะปาจะพุ่งแหลมไปยังไงก็เข้าเป้าไม่มี ผิดพลาด อันมนุษย์เราก่อนทำสิ่งชั่วมักมองไม่เห็นผลของสิ่งที่กำลังจะทำ ก่อนพุ่งหอกใส่ศัตรูจะพึงรู้หรือไม่ว่าเป้านั้นจะเจ็บปวดทรมานหรือรับผลจาก คมหอกคมดาบเพียงใด เพียงแต่ยิ้มแสยะด้วยความสาแก่ใจ พลันเมื่อผลมันบังเกิดรับรู้แล้วว่ามันไม่ควรแก่การกระทำทั้งปวง ท่านทำอะไรได้หรือ? ร้องไห้? คร่ำครวญ? ขอโทษ? เพียงเท่านี้เองหรือ ทุกคนบนโลกเกิดมาล้วนแตกต่างทั้งสภาพร่างกาย ฐานะการศึกษา สังคม แต่สิ่งหนึ่งที่เรามีอยู่เท่าเทียมกันก็คือจิตวิญญาณ แม้นหากเพียงว่าก่อนทำก่อนพูดสิ่งใด เราใคร่ครวญไตร่ตรองให้ถ้วนถี่รอบคอบ เขามีใจ เรามีใจ เขามีความรู้สึก เรามีความรู้สึก เขาเจ็บเป็น เราเจ็บเป็น เขาทุกข์ เราทุกข์ เพียงเท่านี้เองโลกนี้คงไม่มีคำว่าสงครามอยู่ในพจนานุกรมของมวลมนุษยชาติ
 
ก่อนถึงวัน ศุกร์ภูมิบุญไปเรียนตามปกติ แทนทวีไปส่งเหมือนเคยแม้ตัวเขาเองจะมีเรียนก่อนภูมิบุญแต่ก็รอไปส่งภูมิบุญ ก่อนแล้วค่อยไปเรียน พอเรียนเสร็จภูมิบุญก็ไปเดินรอแทนทวีที่ห้างมาบุญครองกับเพื่อนทั้งสอง เดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย
 
"อ้าวน้องภูมิ มาซื้อของเหรอครับ"
 
เสียงของ อ๊อฟทักมาจากข้างหลัง เขามากับเพื่อนอีกสามคน พอภูมิบุญเห็นก็ยกมือไหว้ยิ้มให้
 
"ครับพี่อ๊อฟ พี่อ๊อฟมาซื้อของเหมือนกันเหรอครับ"
 
"เปล่าครับ พี่มาดูหนังกับเพื่อน ไปดูหนังด้วยกันไหม"
 
อ๊อฟชวนทันที หันไปมองก้องกับพลอยด้วย
 
"ไม่เป็นไร ครับ เดี๋ยวภูมิก็จะกลับแล้ว"
 
"อ้าวเหรอ รีบกลับจัง น่าจะไปกินข้าวกับพี่ก่อนนะพี่จะได้ไม่ไปดูหนัง"
 
อ๊อฟทำหน้า เซ็งๆ ภูมิบุญได้แต่ยิ้มแห้งๆ
 
"งั้นภูมิขอตัวพาพลอยไปดูโทรศัพท์ก่อนนะครับพี่ อ๊อฟ"
 
บอกไปแล้วก็ จูงมือพลอยที่ทำหน้าเหรอหราอยู่แต่ก็คล้อยตามอย่างเข้าขากัน
 
"แหมนะภูมิ เอาเราเป็นโล่ตลอดเลยนะ"
 
พลอยแขวะเอา ภูมิบุญยิ้มแล้วพยักเพยิดหน้า
 
"ทำไงได้ ขี้เกียจจะเอาเขาเข้ามาในวงจรอีกคน เดี๋ยวพี่แทนรู้เข้าจะลำบาก"
 
"คนเสน่ห์ แรงก็งี้อ่ะนะ เฮ้อ อยากเป็นอย่างภูมิบ้างจัง"
 
"นั่นสิ อยู่เฉยๆก็มีแต่คนมารุมตอม"
 
ก้องเสริมทันที ใครจะรู้ว่าการที่อยู่เฉยๆแล้วมีคนมารุมล้อม ถ้าเข้ามาดีก็น่าจะดีใจ แต่เข้ามาแบบปองร้ายมีจุดประสงค์ไม่ดี อยากอยู่แบบสันโดษไม่ต้องมีใครมาข้องแวะดีกว่า
 
"แล้วพี่แทน จะมารับกี่โมง กินข้าวกะเราจะทันไหม"
 
พลอยถามขึ้นเปลี่ยนเส้นทางไม่เดินไปชั้นที่ขาย โทรศัพท์ เพราะไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะซื้อหรือแม้แต่ดู
 
"คงทัน เดี๋ยวโทรบอกพี่แทนก็ได้ว่าให้มากินข้าวด้วยกัน จะกินอะไรล่ะพลอย"
 
"เราอยากกิน อาหารเกาหลีชั้นโรงหนังอ่ะ กินกันไหม"
 
ก้องชวนขึ้น พลอยเองก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย
 
"ได้ๆ เดี๋ยวบอกพี่เขาก่อน"
 
พอตกลงกัน ได้ว่าจะกินอะไรจึงเดินขึ้นชั้นบนไปร้านอาหารที่ก้องบอก
 
"ภูมิ ภูมิ"
 
เสียงเรียก มาจากข้างหลัง ทันนั่นเองเขาวิ่งออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่น มีสาวน้อยคนเดิมนั่งหน้าบึ้งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีต้นไผ่ประดับอยู่ใน กระจก
 
"พี่ทัน เอ่อ สวัสดีครับ"
 
"มีอะไรมึง ห๊า จะมาหาเรื่องอะไรอีก"
 
ก้องกร้าว เสียงขึ้นทันที
 
"อย่าก้อง ครับพี่ทัน มีอะไรเหรอครับ"
 
ภูมิบุญปราม เพื่อนไว้แล้วหันไปทักทายเขา
 
"เอ่อ พี่อยากจะคุยด้วยน่ะครับ"
 
"มีอะไรหรือ เปล่าพี่ คุยตรงนี้ได้ไหมครับ"
 
รู้สึกหวั่นในใจเหมือนกันวันนั้นไม่รู้ว่าทำอะไร ลงไป ทำไมทันถึงได้มีสีหน้าและแววตาเหมือนคนที่กำลังตามง้อแฟนอยู่แบบนี้
 
"เอ่อ"
 
ทัน ลังเลอยู่มองหน้าภูมิบุญ
 
"มีอะไรก็คุยตรงนี้ล่ะ ไม่ให้ไปที่อื่น"
 
ก้องพูด เสียงแข็งจ้องทันเหมือนจะกิน
 
"ถ้าไม่พูดก็ไปเถอะภูมิ เสนียดลูกกะตา"
 
"พี่ พี่" พลอยร้องออกมาติดอ่างสายตาดูตกใจ
 
"เฮ้ย มึงมาทำอะไรวะไอ้ทัน ไปให้พ้นหน้ากูเลย นี่มึงยังไม่เข็ดใช่ไหม"
 
อีกเสียงดังมาจากข้างหลัง เสียงที่ทำให้ทันหน้าซีดลงไปกว่าเดิมอีก อ๊อฟนั่นเอง
 
"พี่อ๊อฟ"
 
"ไปเดี๋ยว นี้ ไม่งั้นมึงโดน"
 
อ๊อฟขู่เสียงเบาแต่เข้มเหลือเกิน สายตาก็จ้องเขม็งอยู่
 
"ไม่เป็นไรครับพี่อ๊อฟ พี่ทันมีเรื่องจะคุยกับผม ไปคุยตรงโน้นก็ได้ครับพี่ทัน"
 
ภูมิบุญพูดออกไปอยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูด อะไรด้วย
 
"ไม่ได้นะภูมิ พี่ไม่ไว้ใจ มึงจะพูดอะไรก็พูดตรงนี้ล่ะ"
 
อ๊อฟพูดเด็ดขาดเสียงแข็ง ทันก้มหน้าสั่นอยู่
 
"เอ่อ ไม่มีอะไรครับพี่ ผมแค่มาทัก"
 
"ทักเสร็จแล้วก็ไปดิ มึงยืนทำบ้าอะไรอยู่"
 
อ๊อฟไม่ยอม ลงง่ายๆตวาดเสียงแข็ง พลอยต้องดึงตัวภูมิบุญออกไปก่อนที่จะมีเรื่องกันมากไปกว่านี้
 
"น่าจะให้ พี่เขาต่อยหน้ามันสักที ดูมันทำหน้าตาน่าสงสาร กวนส้นตีน"
 
ก้องบ่น อุบอยู่เดินตามหลังมา
 
"เอาน่าก้อง แค่นี้มันก็ดูเหมือนสำนึกผิดแล้ว"
 
"มันไม่พอ หรอกพลอย ตอนมันทำนะไม่เห็นมันจะทำหน้าสงสารเหมือนหมาหงอยแบบนี้เลย"
 
กว่าที่ อุณหภูมิของก้องจะลดลงก็ใช้เวลานานพอสมควร อ๊อฟเดินกลับมาคุยด้วยสักพักก็ขอตัวเข้าไปดูหนัง ระว่างที่รออาหารที่สั่งมาเสริฟแทนทวีก็มาถึง
 
"มีอะไรกัน เหรอก้อง หน้าตาไม่ดีเลย"
 
"ก็ ไอ้"
 
"ก้อง ไม่มีอะไรหรอกครับพี่แทน ก้องคงหิว นั่นไงอาหารมาแล้วกินก่อนเลยก้อง"
 
ภูมิบุญปรามเอาไว้เพราะไม่อยากให้แทนทวีไม่สบาย ใจ แทนทวีทำหน้างงๆแต่ก็เออออไปกับภูมิบุญ
 
"พี่ขอโทษนะ ครับที่มาช้า พอดีตรงนี้รถติดมาก งั้นพี่เป็นเจ้ามือเอง"
 
"ดีเลยค่ะ พี่แทน กำลังหิวอยู่เชียว งั้นพลอยไม่เกรงใจนะคะ"
 
พลอยหัวเราะ ออกมา เข้าใจภูมิบุญทุกอย่างพยายามที่จะช่วยเบี่ยงประเด็น พอกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ แทนทวีขับรถมาส่งภูมิบุญที่บ้าน
 
"พี่แทนครับ พรุ่งนี้เย็นภูมิจะไปเขาค้อนะครับ คุณท่านให้ไปเรียนงานกับคุณโตโต้"
 
ภูมิบุญ ตัดสินใจบอกความจริงแก่แทนทวี
 
"หือ ไปกันกี่คนครับภูมิ"
 
"สองคนครับ"
 
เสียงเริ่ม เบาภูมิบุญหลุบตาลงต่ำ แทนทวีหันขวับมาทันที
 
"ให้พี่ไป ด้วยไหม"
 
"เอ่อ อย่าเลยครับ เพราะไปครั้งนี้ไม่ได้ไปเที่ยว ไปดูงานน่ะครับพี่แทน"
 
"อืม อยากไปด้วยจัง ว่าแต่ไอ้แฟนพี่แวนนี่ไว้ใจได้เหรอภูมิ"
 
แทนทวีฉุก คิดขึ้นมาได้
 
"ก็ได้นะครับ ไม่มีอะไรหรอก เขาไม่ค่อยชอบหน้าภูมิสักเท่าไหร่ แต่คงไม่ค่อยได้วุ่นวายกันหรอกครับ ไปดูงานก็ดูงาน พี่แทนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"

พยายามตัดบทให้แทนทวี เข้าใจในสิ่งที่ตนพูดให้ได้มากที่สุด

"อืม พี่เชื่อใจภูมิครับ แฟนพี่แวนไม่น่าจะเหมือนพี่แวนนะ"

แทนทวีพูดถึงพี่สาวของตนเพราะ รู้จักดีเคยปะทะคารมกันมาแล้วและเหมือนจะไม่ได้ดีขึ้นเลย เพราะถ้าหากมารดาหรือบิดาถามถึงภูมิบุญขึ้นมาแวนเองก็จะเกรี้ยวกราดไม่พอใจ ขึ้นทันที

"เอ่อ ไม่หรอกครับพี่แทน ไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้าไม่สบายใจ หรือมีอะไรไม่ดีภูมิจะโทรหาพี่แทนเป็นคนแรกคนแรก"

ภูมิบุญเอื้อมมือไปจับมือของแทนทวีที่จับอยู่ที่กระปุกเกียร์ พยายามจะสื่อความในใจผ่านมือนั้นไป ในใจที่หวั่นไหวไม่น้อยเช่นกัน ไม่รู้ว่าคนที่จะพาไปมีแผนร้ายอะไรอีกแต่ในเมื่อยังไม่มีเหตุก็ยังไม่อยาก ให้คนที่ตนรักต้องกลัดกลุ้มใจ สู้ทนแบกรับไปแม้มันจะหนักมากเสียจนเกินจะรับแต่ก็คงไม่ถึงตาย พอเข้ามาในบ้านก็ช่วยงานบ้านตามปกติ ภูมิบุญเป็นเด็กน่ารักเสมอในสายตาของผู้ใหญ่ กริยาดีมีมารยาทไม่เคยบ่นเรื่องงานสักครั้ง อีกทั้งยังไม่เคยทำสีหน้าสีตาไม่พอใจเมื่อถูกวานใช้งานแต่กลับยินดีที่จะทำ ภูมิบุญเป็นที่รักใครของเจ้าของบ้านมากขึ้นทุกวัน แต่ยิ่งเจ้าของบ้านรักเขามากขึ้นเท่าใด ลูกชายเจ้าของบ้านก็ทวีความเกลียดชังมากขึ้นเป็นเท่าตัว

พอวันออกเดินทางหลังจากที่ภูมิบุญกลับจากมหาวิทยาลัยก็เตรียมกระเป๋าของใช้ ส่วนตัว ถูกเก็บลงในเป้เท่าที่จำเป็น พอพร้อมก็ออกไปรอที่ห้องรับแขกที่ตึกใหญ่

"ดูแลตัวเองนะลูก อย่าไปเป็นภาระให้คุณโตโต้เค้า"

จันทร์มากระซิบบอกภูมิ บุญก่อนที่โตโต้จะกลับมาจากที่ทำงาน

"ครับแม่"

ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ไม่รู้จะเล่าเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาให้มารดาของตนฟังยังไงดี จับต้นชนปลายไม่ถูก สิ่งที่เกิดมันรวดเร็วนักถ้าหากจะเล่าให้มารดาของตนฟัง ก็คงไม่เชื่อภูมิบุญทั้งหมดเพราะมารดาของตนก็เป็นคนเลี้ยงดูโตโต้มาตั้งแต่ ยังเล็ก วิบากกรรมของใครคนนั้นก็รับเอาไปเถิด ภูมิบุญได้แต่แอบถอนหายใจ

"พร้อมแล้วเหรอจ๊ะภูมิ พี่เขากำลังถึงแล้วล่ะ อ้อยวานไปหยิบกระเป๋าบนห้องตาโต้มาหน่อยซิ"

คุณอภิสราเดินออกมาพร้อมกับจันทร์ นั่งลงโซฟาแล้วกวักมือให้ภูมิบุญไปนั่งลงข้างๆตัว

"เรามีความคิดเห็นอะไรบอกพี่เขาได้เลยนะภูมิ เวลาพี่เขาไปดูงานก็เรียนรู้เอาจากพี่เขา พอจบมาจะได้ทำได้เลย"

คุณอภิสราลูบหัวภูมิบุญอย่างเอ็นดู ภูมิบุญก้มลงกราบ พอโตโต้กลับมาถึงบ้านก็ไม่ยอมเข้ามาในบ้านเลยเพราะต้องการที่จะออกไปเลยโดย เกรงว่าจะเสียเวลา คุณอภิสรารวมทั้งจันทร์อ้อยออกไปส่งที่หน้าตึก

"ขับรถดีๆนะลูก แม่ฝากน้องด้วย"

"ครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ"

สายตาที่ปรายมองมาทางภูมิบุญมันแฝงอะไรไว้มากมายเกินจะคาดเดา ภูมิบุญรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง พอขับรถออกพ้นประตูบ้าน

"เงียบจังภูมิ เป็นไงอึดอัดเหรอมากับพี่น่ะ"

โตโต้พูดจาด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้น หันมายิ้มให้จนภูมิบุญต้องแปลกใจ

"เอ่อ ปะ เปล่านี่ครับ"

"หิวไหม เดี๋ยวแวะกินข้าวกันก่อนนะ"

โตโต้ยังคงพูดเองเออเองอยู่ เขาเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังโดยไม่ได้หันมาสนใจภูมิบุญเลยแม้แต่น้อย

"ดูดให้หน่อยดิภูมิ"

โตโต้พูดขึ้นระหว่างรถกำลังแล่นอยู่บนทางด่วน ภูมิบุญรับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันคืออะไร คิดไว้แล้วไม่มีผิด

"เร็วสิภูมิ เนี่ยแข็งแล้ว"

โตโต้ยังคงพูดอยู่หันมามองแล้วทำหน้าหื่นใส่

"เป็นบ้าเหรอครับ คุณโตโต้"

"ไม่บ้า อยากให้ทำ"

"ไม่"

"ทำไม"

"ผมไม่ใช่คนบ้าแบบนั้นนะ"

ภูมิบุญชักสีหน้าไม่พอใจเอาตัวไปติดกระจกอีกฝั่ง

"ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่น แหมดูทำเข้า พี่ก็ไม่ได้บ้านะครับน้องภูมิ ถ้าจะมีอะไรกับเราต่อไปนี้พี่จะรอให้เราเต็มใจ"

โตโต้หัวเราะออกมา ภูมิบุญเม้มปากแน่น

"ครับ แต่มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้วล่ะครับ"

ภูมิบุญจ้องหน้าเขาเขม็งไม่ยอมแพ้เช่นกัน โตโต้ขบกรามจนปูดโปน "ฮึ มึงแน่นักเหรอไอ้ภูมิ มึงคอยดู" เขาปรามาสไว้ในใจ

"เอาเถอะครับ พี่รู้ตัวว่าพี่ทำไม่ดีไว้กับภูมิเยอะ พี่ขอโทษนะครับ"

น้ำเสียงที่ทำให้ภูมิบุญเฉไปเกือบหลงทาง คิดว่าเขาคงรู้สึกสำนึกผิดจริงๆ

"พี่ไม่รู้ว่าไปตั้งแง่อะไรกับเรามากมายนะ ทั้งที่เราก็ออกจะน่ารักออกแบบนี้ พี่ผิดเองล่ะครับ ภูมิ พี่ขอโทษนะ"

น้ำเสียงที่ขรึมเครียดลงกว่าเดิม ทำให้ภูมิบุญทำตัวไม่ถูก สีหน้าระบายความกังวลใจออกมา

"ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ผิดที่เข้ามาในชีวิตของคุณโตโต้เอง"

ภูมิบุญพูดออกไป มองหน้าคนขับรถด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบาย

"ภูมิ ทำไมพูดแบบนั้นครับ พี่ดีใจนะที่ได้เจอเรา อย่าพูดแบบนั้นนะครับ"

โตโต้ร้องออกมามองหน้าภูมิบุญ

"อย่าใส่ใจเลยครับคุณโตโต้ อย่ามาใส่ใจกับผมเลย"

น้ำเสียงที่ตัดพ้อต่อว่าอยู่ในที สายตาที่เหม่อมองออกไปนอกกระจกรถ น้ำเสียงที่เบาลอดออกมาจากไรฟัน โตโต้ชำเลืองตามองแล้วยิ้มที่มุมปาก

"ไม่ใส่ใจไม่ได้หรอกครับภูมิ พี่ว่าพี่ชอบเราเข้าแล้วล่ะ"

ภูมิบุญหัน ขวับมามองหน้าเขา คราวนี้ยิ้มออกมา

"อย่าเลยครับคุณโตโต้ ผมไม่คู่ควรหรือไม่แม้แต่จะคิด เรื่องที่ผ่านมาลืมมันเสียเถอะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

ภูมิบุญพูดเสียงเรียบมองหน้าเขา

"ทำกันง่ายๆ ด้วยเหรอครับภูมิ การจะลืมใครสักคนที่เราชอบน่ะ บอกพี่หน่อยสิพี่ต้องทำยังไง"

โตโต้สวนกลับมาเสียงเครียดเช่นกัน

"คุณโตโต้ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ เพราะถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ผมเองที่จะไปจากคุณ"

ภูมิบุญยังจ้องหน้าเขม็งอยู่ไม่ยอมลดระดับสายตาลง

"ภูมิ"

โตโต้ร้องออกมา ขวมดคิ้วเข้าหากัน "ใจแข็งเหมือนกันนะมึง มา มาลองกันสักตั้ง ใครมันจะแน่กว่าใคร" โตโต้คิดอยู่ในใจเงียบเสียงไป สายตาจ้องมองถนนเบื้องหน้า แสงสุริยันเริ่มจะบอกลาท้องฟ้าแล้ว สาดแสงทองสุดท้ายของวันพาดผ่านตัวรถจากัวร์สีดำลอดเข้ามาในกระจกรถ คนหนึ่งตัวใหญ่กำลังกุมพวงมาลัย สายตาเพ่งมองไปเบื้องหน้า อีกคนที่นั่งอยู่เคียงคู่กันสายตามองออกไปนอกกระจกรถ แสงสีแดงส้มกำลังลามเลียเนื้อตัวใบหน้าของเขาอยู่ น่าประหลาดสีผิวของภูมิบุญช่างงดงามเหมือนเคลือบด้วยกาญจนาเมื่อต้องแสงนี้ แววตาเศร้าเยือกเย็นเพ่งออกไปไกลแสนไกล ในใจก็คิดไปไกลเช่นกัน "คิดว่าผมโง่ก็ทำเลยครับคุณโตโต้ แค่คำว่าชอบ แค่คำว่ารักเอาไว้ไปพูดกับแฟนคุณเถอะ ผมไม่ได้รักใครเพราะลมปาก" ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น

รถจากัวร์สีดำจอดหน้าโรงแรมแห่งหนึ่งในตัว เมืองพิษณุโลกเพราะค่ำมากแล้ว ภูมิบุญเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว พอรู้สึกตัวโตโต้ก็มาเขย่าตัวปลุกให้ตื่น

"ภูมิๆ ตื่นได้แล้วครับ พี่ขับไม่ไหว นอนพักเอาแรงก่อนนะ"

เสียงโตโต้บอกเขายืนอยู่นอกรถข้างตัวของภูมิบุญ พอภูมิบุญลืมตาขึ้น ใบหน้าของโตโต้จ่ออยู่ไม่ถึงนิ้ว ภูมิบุญสะดุ้งถอยหนีไป

"ครับ ได้ครับ"

โตโต้ยิ้มออกมาแววตาพราว

"หิวไหม เดี๋ยวค่อยออกไปกินข้าวกัน พี่ก็หิวเหมือนกัน"

โตโต้ยังไม่ถอนหน้าออกจากที่ ภูมิบุญเริ่มอึดอัดแต่ก็ยกริมฝีปากขึ้นแล้วขยับตัวดันตัวออกไปจากรถ ริมฝีปากของภูมิบุญจงใจที่จะไปเฉียดกับปากของโตโต้ รายนั้นถึงกับสะดุ้งถอยออกไปเอง ภูมิบุญยิ้มออกมา

"ครับ ผมก็หิวแล้ว กินอะไรดีครับคุณโตโต้"

ภูมิบุญลุกขึ้นยืนอยู่นอกรถแกล้งล้มให้โตโต้จับตัวไว้

"อุ๊ย ขอโทษครับ ผมหน้ามืด"

จริตที่ไม่ได้ทำมานานเริ่มออกฤทธิ์สำแดงเดชอีกครั้ง ภูมิบุญกอดร่างของโตโต้ไว้แน่น ลมหายใจอุ่นๆของโตโต้รดลงมาที่หน้าของภูมิบุญ

"เอ่อ เป็นอะไรไหมภูมิ"

เสียงของโตโต้สั่นไหวไปเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรครับ คงลุกเร็วไปหน่อย"

ภูมิบุญเอาตัวออกมาจากอ้อมกอดของเขาแล้ว เมินหน้าไปทางอื่นเพื่อที่จะยิ้มออกมา

"เข้าไปข้างในเถอะครับ อาบน้ำก่อนให้สบายตัวแล้วค่อยไปกินข้าว"

โตโต้พูด ออกมาแล้วเดินนำหน้าเข้าไปในโรงแรมทันที

"หึหึ นึกว่าจะแน่ นี่น่ะเหรอชอบ มีอะไรงัดออกมาคุณโตโต้เรามาลองดูว่าใครจะหลงกลใคร"

ความคิดที่ล่องลอยไปไกล ภูมิบุญไม่เชื่อแม้แต่สิ่งที่เขาเห็นด้วยสองลูกตา ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเต็มสองหู จะผิดไหมถ้าเขาจะเชื่อใจตัวเองเสียงของหัวใจที่ร้องบอกออกมาว่าชายผู้นี้ ไม่ได้หวังดีกับเขาเลย ไม่เคยเลย




รักกันๆๆๆๆ




เขียนโดย eiky

[hpsky]

 
นานๆที จะได้จิ้ม
ยังไม่ได้อ่านเลย 555+

อ่านแล้วววว
ตกลงแล้วสองคนนี้ใครจะหลงใครก่อนนะ
แต่อยากให้พี่แทนเป็นพระเอกอ่า

[win200]

อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..

อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น


สะจาย สะจ้าย


ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ 

[eiky]

อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..

อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น


สะจาย สะจ้าย


ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ 

โห วินคร้าบบ อ่านเร็วมั่กๆๆ คนแรกจิ้มผมหรา อิอิ มาๆ มาจุ๊บที จ้วบ

[wisa]

 

[wowhaha]

ใครกันแน่ที่จะตกหลุมรัก หะ คุณโตโต้

[roseen]

ระวังตัวไว้นะดีแล้วครับน้องภูมิ  เพราะในโลกแห่งความจริงมันไม่ได้สวยงามเสมอไป

[4life]

อยากหั้ยอิคุณโตโต้หลงรักภูมิเร็วๆอ่า..

อยากเห็นตอนมันโดนภูมิแก้แค้น


สะจาย สะจ้าย


ปล. มาต่อเร็วๆนร๊าคร๊าบ  

เห็นด้วยเป็นอย่างมาก

[IIMisssoMII]

ทุกคนจะมาสยบแทบเท้าภูมิบุญ
และสุดท้าย ภูมิบุญก็จะไม่เหลือใครเลย

น่าสงสารจัง

[nbus]

เจ๋งที่สุด

[som]

พี่อิ๊กค๊าบ  ยังไม่ทันมันเลย พี่ภูมิยังไม่สำแดงเดชเลย

[yayee2]

ตอนนี้ได้แต่เอาใจช่วยภูมิบุญให้แคล้วคลาด อย่าได้ตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของโตโต้เลย
หวั่นใจอ่ะ กลัวภูมิบุญพลาดพลั้ง ฝ่ายนึงจ้องจะทำร้ายอยู่ตลอดเวลา อีกฝ่ายนึงแม้จะระมัดระวังตัว
ก็อาจเผอเรอพลาดพลั้งได้
จะรอตอนต่อไปค่ะ eiky

[PEENAT1972]

น่าสนุกขึ้นทุกทีแล้วสิ