หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[jasmin]

บางทีสถานการณ์ก็บีบให้คนเราทำอะไรร้ายๆได้
ภูมิเหนื่อยไหมเนี่ย 
แอบหวั่นใจ ไม่อยากให้ภูมิโดนรังแกเลยอ่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

   ......................

[IIMisssoMII]

โตโต้จะออกมาแล้วใช่ไหม ตอนหน้า


 

[win200]

เมื่อไหร่โต้กับทันจะหลงภูมิซะทีเน้อ

อยากเห็นเวลาภูมิกระชากหน้าพวกนั้นออกจิมๆ

[wowhaha]

บ้างครั้งการเข้มแข็งเกินไป ก็ทำให้เราอ่อนแอได้นะ

[kanda53]

มันก็จริงนะ...คนที่ทำให้เราเกือบเสียอนาคตจะให้อภัยกันง่าย ๆ ก็คงเป็นไปไม่ได้.....
เพียงแต่การแสดงออกจะไม่เหมือนกัน.....น้องภูมิเลือกแล้ว...และเป็นบทที่น่ากลัว....
หวังว่า...หากเกิดอะไรขึ้น..พี่แทนจะเป็นคนที่เข้าใจน้องภูมิมากที่สุด (ไม่เชียร์ไอ้โตโต้)
ไม่อยากให้จิตใจน้องภูมิบอบช้ำมากไปกว่านี้.... 
รักและสงสารเด็กน้อยคนนี้มากกกกกกก......

  น้อง eiky เรื่องหนัก ๆ เนี่ยเข้าทางเชียวนะจ๊ะ

[knightofbabylon]

เป็นห่วงภูมิ
ไม่อยากให้ความเกลียดชัง ความเคียดแค้น ขึ้นมามีอำนาจเหนือจิตใจภูมิ
เพราะดูท่าแล้ว..ภูมิจะโดนความแค้นที่สุมไว้ในใจตัวเองเ่ล่นงานเอาได้ไม่ยากเลย


แต่ก็สะใจจริงๆล่ะ พวกนิตาต้องโดนอย่างสาสม เอาให้ตายทั้งเป็น!
(คนอ่านตามภูมิบุญไปติดๆ 55+)


  คุณeiky
เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่สนุกมากและน่าติดตามจริงๆ

[BeeRY]

หวังว่าภูมิจะมีความสุขจริงๆซักวันเนอะ

[QUE1]

เกลียดใครทำไมต้องไปแสดงออก >> เจ๋ง...
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า น้องภูมิร้ายใช่เล่น
แต่ตอนนี้ดังใหญ่แล้วน๊า น้องภูมิ อิอิ

[DexTunG]

+1     

[na_near]

+1 ให้อิ๊กกี้
กลับมาอ่านย้อนหลัง ทำไมชีวิตภูมิมั้นถึงได้หนักอย่างนี้นะ

 

[なおみ™]

ภูมิบุญวางแผนอะไรอะ มีการทิ้งท้ายว่าจะกลับมาที่นี่อีกซะด้วย  

ดีจังกลับกรุงเทพกันแล้ว อยากอ่านฉากที่ภูมิบุญปะทะกับโตโต้ รอมานานหลายวันแล้ว  

จริงๆ น้องมิเชียร์โตโต้นะคะ ชอบพระเอกร้ายๆ อะ   แทนเนี่ยบุคคลิกสมเป็นพระรองมากกว่า

*********************
ฉากสามสิบห้า
 
น่าจะเป็น อากาศธาตุ มากกว่า ธาตุอากาศ

ระหงษ์ ไม่ต้องมี ษ์ นะคะ ระหง เฉยๆ

กระเทย  ตัด ร ออกไปหน่อยนะคะ กะเทย ก็พอ

ฉากสามสิบหก

รำพัน ค่ะ ไม่ใช่ รำพรรณ

[som]

ในที่สุดก้ได้กลับบ้านซะที  ลุ้นว้าจะเกิดอะไรกับพี่ภูมิอีก  แต่พอกลับไปถึงบ้านจะเกิดอะไรขึ้นอีกโดนอะไรอีกก็ไม่รู้

[EunJin]

ภูมิบุญนี่ อดทนได้โล่จริงๆๆๆค่ะ
สุดยอดมากกกก

[win200]

เข้ามารอค๊าบ

[なおみ™]

ไม่อัพหรอคะวันนี้คุณอิ๊กกี้

[eiky]

ขอเวลาอีกครึง ชม น้า กำลังเร่งสปีดเต็มที่คร้าบ

จุ๊บๆๆๆๆ

 

[eiky]

ช่วยด้วยคุณ มิ ตอนนี้เขียนแบบรีบเร่งอย่างแรง ช่วยดูคำผิดให้ด้วยน้า เค้าตาลายอ่า อิอิ ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ ไม่อยากบอกเลยว่าช่วงนี้ติดเกม อิอิ เกมจิวเวอรี่อ่า อิอิ





                                                            ฉากสามสิบห้า

"ภูมิ ทำไมพี่ติดต่อภูมิไม่ได้เลย รู้ไหมพี่เป็นห่วงมาก เนี่ยถ้าวันนี้โทรไปไม่ติดอีกพี่ว่าจะขับรถไปหาแล้ว"

แทนทวีพยายามโทรศัพท์หาภูมิบุญตลอดเวลาแต่เนื่องจากสัญญาณไม่มีจึงติดต่อไม่ได้ พอภูมิบุญรับโทรศัพท์เมื่อรถบัสเข้าถึงเขตจังหวัดขอนแก่นตอนกลางดึกสัญญาณโทรศัพท์มีเป็นปกติจึงติดต่อได้

"พี่แทน มันไม่มีสัญญาณครับ ภูมิอยากโทรหาเหมือนกัน"

"เราโอเคไหม เห็นไอ้กัสบอกว่าไอ้เชี่ยทันมันมาวอแวกับภูมิอีกแล้วเหรอ พี่จะจัดการมัน ไอ้นี่มันเตือนไม่ฟัง"

น้ำเสียงที่เคร่งเครียดเปล่งออกมาเสียงดัง

"เอ่อ พี่แทนครับภูมิไม่เป็นไรอย่าเลยครับ อย่าไปยุ่งกับพี่เขาเลย ภูมิเคลียร์กับเขาแล้ว คงไม่มายุ่งกับภูมิอีกแล้วล่ะครับ"

ภูมิบุญคิดเอาเองว่ากัสเองคงบอกเฉพาะตอนที่มีเรื่องกันที่หน้าห้องน้ำ แต่คงไม่รู้เรื่องที่ทุ่งนา เพราะท่ารู้แทนทวีคงโกรธมากกว่านี้แน่ ใจหนึ่งก็อยากจะบอกแต่เก็บเอาไว้ในใจดีกว่า เพราะสิ่งที่คิดวางแผนไว้มันซับซ้อนกว่าการฟ้องชายหนุ่มที่เขาเรียกว่าแฟน

"หือ เราเคลียร์อะไรกับมัน ไม่ได้หรอกภูมิ ไอ้นี่มันไว้ใจไม่ได้สันดานเลว"

"นะครับพี่แทน อย่าไปอะไรกับเขาอีกเลย เลิกแล้วต่อกันไปนะครับ ภูมิขอ ภูมิคิดถึงพี่แทนจังเลยครับ"

ภูมิบุญพยายามเปลี่ยนประเด็นลดระดับความร้อนในใจของแทนทวีลง

"คิดถึงสิครับ พี่คิดถึงจนนอนไม่หลับเลยนะ อยากไปหา อยากคุยด้วย แต่ทำอะไรก็ไม่ได้กระวนกระวายที่สุด"

"ภูมิก็คิดถึงพี่แทนครับ พอห่างกันอย่างนี้แล้วยิ่งคิดถึง"

"จะถึงกรุงเทพฯกี่โมงครับภูมิ เดี๋ยวพี่ไปรับ"

"น่าจะเช้ามืดนะครับ เพราะขามาก็ออกเวลาประมาณเดียวกัน ถึงสายเลย ไม่ต้องมารับก็ได้ครับพี่แทน เดี๋ยวภูมิกลับเอง"

"ไม่ได้ภูมิ พี่คิดถึงเราจะตาย เจอหน้าหน่อยก็ยังดี"

แทนทวีออดอ้อนเสียงหวานก่อนจะวางสายไปเพราะดึกมากแล้ว พอวางสายจากแทนทวีภูมิบุญก็นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถบัส ความมืดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้มองสิ่งต่างๆไม่ถนัดนัก แสงไฟตามบ้านเรือนตามเสาไฟฟ้าสาดส่องเป็นกลุ่มๆก้อนสีส้มๆมองดูเพลินตา พลันความคิดก็ล่องลอยไปไกลแสนไกลกว่าที่สายตาหรือสิ่งอื่นใดจะคาดคะเน ถ้าหากว่าทำตามสิ่งวางแผนเอาไว้ในใจมันจะทำร้ายใครอีกไหมนะ ถ้าทำสิ่งนั้นได้ตามที่คาดหวังไว้ จะมีใครเจ็บอีกไหม แต่ถ้ายอมให้อภัยเขาล่ะ ไม่ได้หรอกมันไม่ง่ายอย่างนั้น ชั่วชีวิตนี้โดนรังแกมาตลอด ยอมแล้วยังไง ยอมแล้วคนพวกนั้นเคยเห็นค่าเห็นราคาของเราไหม คำขอโทษสักคำยังยังไม่เคยได้ยินจากปากของคนเหล่านั้น แล้วคำอ้อนวอนขอร้องที่เคยร่ำร้องร่ำไห้ขอความเมตตาจากพวกเขาล่ะ ร้องไห้ออกมาจากใจ ร้องขอออกมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ พวกเขาเคยรับรู้ไหม เคยรับฟังมันบ้างไหม "ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากใครอีกต่อไปแล้ว แค่อยากให้พวกแกได้รับรู้ความรู้สึกที่ฉันเคยได้รับว่ามันรู้สึกยังไงก็เท่านั้นเอง" ภูมิบุญแสยะยิ้มออกมาในความมืด พลอยกับก้องนอนหลับไปแล้ว เสียงของเด็กวิศวะฯที่ยังกินเหล้าอยู่หลังรถก็เริ่มอ่อนแรงเสียงเบาลงทุกขณะ

ภูมิบุญจะรู้ว่าการดำรงชีวิตอยู่ด้วยความแค้นความเกลียดชังมันหาสิ่งดีไม่ได้ มีแต่บั่นทอนทำร้ายจิตใจของตัวเองและคนรอบข้างให้พังทลายลง หากจะนิ่งเฉยรับเอาความทุกข์ที่ถ่ายเทมาจากคนรอบข้างเอามาแบกมาอุ้มไว้เพียงลำพังก็คงทุกข์ใจอยู่เพียงคนเดียว แล้วด้วยเหตุอันใด มีความจำเป็นด้วยหรือที่จะต้องทำแบบนั้น ภูมิบุญเป็นคนเห็นแก่ตัวถ้าจะอ้างถึงเรื่องนี้เห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมปล่อยวาง เห็นแก่ตัวที่เจ้าคิดเจ้าแค้นเอาความเจ็บปวดฝังใจในครั้งอดีตเป็นที่ตั้ง แต่ท่านเอยหากเหตุวันนั้นไม่เกิด วันนี้คนที่นั่งมองความมืดอยู่ณที่แห่งนี้คงไม่ได้คิดแค้นเช่นนี้ เหตุย่อมมีที่มาและมีที่ไป แม้นรู้ดีอยู่แก่ใจว่าผลมันจะเป็นเช่นไร แต่มนุษย์ธรรมดาสามัญบริโภคกิเลสเป็นกิจวัตรย่อมหลงทางไปบ้าง เว้นเสียแต่ว่าคนผู้นั้นได้เห็นแล้วซึ่งทางว่างหรือแสงแห่งธรรมที่จะชี้นำไปในทางที่ถูกที่ควร แต่ภูมิบุญเป็นปุถุชนธรรมดาตราบใดที่แสงนั้นยังสาดส่องไม่ถึง หรือมัวแต่ก้มหัวมองเงาของตัวเองแสงนั้นก็ย่อมไม่มีทางที่จะสาดส่องมาให้ซึ้งถึงความสว่างได้ว่ามันสวยงามเพียงใด

รถบัสจอดสนิทที่หน้าคณะรัฐศาสตร์ตอนตีห้ากว่าๆ ภูมิบุญกับเพื่อนลงมาจากรถแล้วพอร่ำลากันก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพราะวันจันทร์ไม่มีเรียน แทนทวีโทรศัพท์นัดกับภูมิบุญบอกที่นัดหมายเรียบร้อย ภูมิบุญเดินออกจากมหาวิทยาลัยไปด้วยความอ่อนเพลีย

"แทนคะ ทำไมแทนใจดำจังเลย คุยกับนิตาบ้างสิคะ"

นิตาที่ลงจากรถมาก่อนภูมิเดินออกไปทางศูนย์การค้าที่ตรงข้ามวัดหัวลำโพงทางเดียวกันเห็นแทนทวียืนอยู่ก็เข้าใจว่าต้องรอภูมิบุญแน่นอนจึงปรี่เข้าไปหา หลังจากที่ผ่านมาพยายามติดต่อแทนทวีทุกหนทางแต่แทนทวีกลับไม่ได้ใส่ใจเลย

"ผมไม่มีอะไรต้องคุยครับนิตา"

"แทนคะ นิตาขอโทษ นิตาไม่ได้ตั้งใจ"

"นิตาอย่ามาขอโทษผมเลยครับ คนที่นิตาควรจะไปขอโทษน่ะ น่าจะเป็นน้องภูมิมากกว่านะ"

"แทน"

ภูมิบุญหยุดชะงักเท้าเอาไว้ก่อน ทั้งที่ดีใจที่เจอคนที่ตนอยากเจอแต่พอเห็นหลังนิตาก็หยุดดูท่าทีก่อน

"แทนให้โอกาสนิตาไม่ได้เหรอคะ เราคบกันมาตั้งนานนะแทน แค่ในฐานะเพื่อนก็ยังดี"

นิตายังอ้อนวอนอยู่พยายามอย่างยิ่งที่จะเข้าให้ถึงตัวแทนทวี

"ผมไม่รู้เหมือนกันนะนิตา ตอนนี้ผมยังไม่อยากคุยเรื่องนี้ ผมขอตัวนะแฟนผมเดินมาโน่นแล้ว"

คำพูดของแทนทวีทำให้นิตาหันขวับไปตามสายตาของเขาทันที พอเห็นว่าใครก็เม้มปากแน่น

"พี่แทน รอนานไหมครับ คิดถึงจังเลย"

ภูมิบุญโผเข้ากอดแทนทวีทันทีที่เห็นสายตาของนิตาจ้องมองมาที่เขา แทนทวีเองก็ไม่คาดคิดว่าภูมิบุญจะโผเข้ากอดตัวเอง

"ไม่นานครับ เหนื่อยไหมภูมิ"

"เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าพี่แทนแล้วหายเลย"

"เราคล้ำไปไหมภูมิ ตากแดดมากเหรอครับ"

แทนทวีเอามือลูบใบหน้าของภูมิบุญบางเบาราวกับเกรงว่าใบหน้านั้นจะบอบช้ำ

"ก็รับน้องนี่ครับพี่แทน สนุกดีออก"

ภูมิบุญกอดที่เอวของแทนทวีอย่างไม่เขินอาย เพราะรู้ว่าสายตาอีกคู่ที่กำลังจ้องมองอยู่มองด้วยความอิจฉาริษยา

"กลับกันเถอะครับพี่แทน ภูมิอยากจะอาบน้ำเต็มที่แล้ว"

"ไปครับ หิวไหมครับภูมิ ไปหาอะไรกินก่อนไหม"

"ก็ดีครับ อยากกินโจ๊กจังเลยครับพี่แทน"

"งั้นไปกินโจ๊กตรงสีลมดีไหมครับ อร่อยนะ"

แทนทวีอ้อมไปเปิดประตูรถให้ภูมิบุญพอเดินกลับไปฝั่งคนขับภูมิบุญก็ลดกระจกลงหันหน้าไปแสยะยิ้มให้กับนิตา รายนั้นกระทืบเท้าอยู่ด้วยความเจ็บใจ แทนทวีขับรถออกไปแล้ว

"แก อีภูมิ"

นิตากัดฟันคำรามออกมาจากคอ พอแทนทวีพาภูมิบุญไปกินโจ๊กเสร็จก็พากลับไปส่งที่บ้าน ก่อนจะกลับบ้านของตนไปนอนเหมือนกันเพราะหลังจากที่คุยโทรศัพท์กับภูมิบุญเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนอีกเลย

"พี่อ้อยสวัสดีครับ แม่ไปไหนครับพี่"

ภูมิบุญทักทายอ้อยที่กำลังสาละวนอยู่กับกองผ้าที่จะเตรียมซัก

"อ้าวภูมิ กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงสนุกไหม พี่จันทร์กับคุณท่านไปราชบุรี ลุงหมายขับรถไปให้ เห็นบอกจะไปดูโครงการใหม่อะไรนี่ล่ะ"

"อ้าวเหรอครับ ไม่เห็นแม่บอกเลย"

"ก็เราติดต่อไม่ได้นี่นะ แต่พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว หิวไหมภูมิ"

อ้อยถามแต่ภูมิบุญกลับประหวั่นใจว่าตอนนี้ในบ้านก็มีเหลืออยู่กันสามคนสินะ แต่โตโต้คงไปทำงานตามปกติ

"แล้วคุณโตโต้ล่ะครับพี่อ้อย"

"อ้อ ยังไม่ตื่นจ๊ะ พี่ต้มข้าวต้มไว้ให้แล้ว ภูมิมาพอดี วานไปดูแลคุณโต้ให้พี่หน่อยสิ อาทิตย์นี้เสื้อผ้าเยอะมาก ซักไม่ทันเลย"

อ้อยบ่นออกมาภูมิบุญได้แต่พยักหน้า นานแล้วสินะที่ไม่ได้เจอหน้าศัตรูหมายเลขหนึ่ง พออาบน้ำเสร็จก็เตรียมข้าวต้มไปรอที่ตึกใหญ่ เสียงลงส้นเดินลงบันไดมาแล้ว

"สวัสดีครับคุณโตโต้ วันนี้มีข้าวต้มกุ้งนะครับ"

ภูมิบุญทักทายออกไปเสียงเรียบไม่ได้มองหน้าคนที่ตนทัก โตโต้พอเห็นภูมิบุญก็นึกขยาดแต่ก็รักษาท่าทีเอาไว้

"อืม กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง"

โตโต้ถามเสียงขรึมเช่นกัน เขาเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้

"ก็ดีครับ"

"ท่าทางผู้ชายคงเยอะสินะ ถูกใจไหมล่ะ"

โตโต้ถากถางทันที

"ก็ถูกใจหลายคนเหมือนกันครับ อยากได้ให้มันหมดทุกคนเลย"

"ไม่แปลกใจหรอก ท่าทางคงไม่ใช่ย่อยนี่เราน่ะ"

โตโต้มองหน้าภูมิบุญแล้วยิ้มที่มุมปาก

"ไม่ใช่แค่ท่าทางนี่ครับ คุณโตโต้น่าจะรู้ดีกว่าใครนี่ครับ"

ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้นเช่นกัน

"หึหึ ใช่สินะ เรานี่เก่งนะทำให้พี่ติดใจได้ ว่าแต่มาหาพี่นะครับคืนนี้"

โตโต้เองก็ไม่ยอมง่ายๆเช่นกัน

"ว่าแต่หายดีแล้วเหรอครับ อันนั้นของคุณโตโต้น่ะ เห็นวันนั้นร้องซะดังเลย แน่ใจเหรอครับว่าจะใช้การได้"

ภูมิบุญปรี่เข้าไปใกล้ๆแล้วทำท่าส่องดูตรงเป้ากางเกงของโตโต้ที่หน้าเสียไปทันที เขาเม้มปากสีหน้าดุดันขึ้นมาทันที

"ขอตัวนะครับ ที่รัก"

ภูมิบุญพูดเสร็จแล้วเดินหันหลังออกไปจากห้องทันที โตโต้กัดฟันกำหมัดอยู่ อารมณ์เสียหงุดหงิดแต่เช้า

"มึงไอ้ภูมิ เดี๋ยวมึงได้เจอดีแน่"

โตโต้ออกไปทำงานด้วยหน้าตาที่บูดเบี้ยวเคร่งเครียด ส่วนภูมิบุญก็นอนพักผ่อนพอตื่นขึ้นมาก็ช่วยอ้อยทำงานบ้านจนเสร็จหมดก็อ่านหนังสือเรียนอยู่ที่ห้อง

"ภูมิๆ คืนนี้พี่ว่าจะไปดูหมอลำที่อ่อนนุชนะ ภูมิฝากดูบ้านด้วยนะจ๊ะ"

อ้อยเข้ามาบอกตอนหัวค่ำ ภูมิบุญทำสีหน้าตกใจ

"เอ่อ ไปนานไหมพี่"

"ก็ไม่แน่ใจจ๊ะ แหมนานๆมีที เนี่ยใกล้ๆบ้านเรานี่ล่ะนัดกับเพื่อนเอาไว้ ภูมิล็อกบ้านเลยนะจ๊ะ นอนเลยก็ได้เดี๋ยวพี่เอากุญแจไป"

"แล้วคุณโตโต้ล่ะพี่ ภูมิต้องรอไหม"

ที่หนักใจคือคนๆนี้มากกว่าสิ่งอื่นใด

"ก็ดูให้พี่หน่อยส่วนมากกลับมาแล้วแกจะกินน้ำส้มเย็นๆ พี่แช่ไว้แล้ว วานหน่อยนะจ๊ะภูมิ"

จะทำยังไงได้นอกจากตอบรับไป ภูมิบุญนั่งทำใจอยู่นานอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องแล้วเพราะจิตใจมัวกระวนกระวายคิดถึงแต่เรื่องที่จะเกิดขึ้น พอโตโต้กลับบ้านมา ภูมิบุญก็เอาแก้วน้ำส้มไปวางรอไว้ แล้วรีบเดินกลับมาที่ห้องพักของตัวเอง

"พี่อ้อยครับ พี่อ้อย"

โตโต้ร้องหาอ้อยเสียงดังออกมานอกตึก ภูมิบุญเริ่มใจสั่นไหว

"พี่อ้อยมีอะไรกินครับ ผมหิวแล้ว"

โตโต้เห็นบ้านเงียบผิดปกติตามธรรมดาอ้อยจะคอยโตโต้ดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขก โตโต้เดินตามมาถึงห้องพักคนงาน

"พี่อ้อย ไม่สบายหรือเปล่าครับ"

เสียงของโตโต้เงียบไปแล้วเพราะไม่มีเสียงตอบรับจากอ้อยหรือใคร แต่พอเหลือบไปเห็นรองเท้าของภูมิบุญที่ถอดไว้หน้าห้องก็เงียบเบาเสียงลง ภูมิบุญหัวใจเต้นตึกตักกลัวอยู่ในใจ เสียงฝีเท้าดังผ่านไปมาแล้วมาหยุดกึกลงหน้าห้องของเขา

"ภูมิๆ นอนหรือยังพี่อ้อยไปไหน"

โตโต้ร้องถามเคาะห้องเสียงดัง

"พี่อ้อยไปหน้าปากซอยครับเดี๋ยวมา คุณโตโต้จะเอาอะไรหรือเปล่าครับ"

"พี่หิว มีอะไรกินภูมิ"

ภูมิบุญถอนหายใจก่อนจะเดินออกมาเปิดประตูห้อง

"เดี๋ยวผมเตรียมไปให้ครับ คุณโตโต้กลับไปรอที่ตึกใหญ่ก่อนนะครับ"

"หึหึ พี่รอตรงนี้ได้ไหมครับ"

โตโต้ได้ทีพลิกตัวเข้าไปในห้องของภูมิบุญทันที

"ก้นนุ่มนะเรา"

ทันทีที่เหวี่ยงตัวเข้าไปก้ละลาบละล้วงจาบจ้วงภูมิบุญทันที

"เอ๊ะ คุณโตโต้"

"ภูมิบุญร้องออกมา

"เอากันก่อนไหม แล้วค่อยกินข้าว"

โตโต้พูดไม่อาย แม้ภูมิบุญจะใจสั่นอยู่แต่ก็ฝืนยิ้มออกมา

"แหมคุณโตโต้ครับ กลับมาเหนื่อยๆอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวภูมิไปหาถึงห้องเอง"

ภูมิบุญเปลี่ยนเสียงเป็นหวานยั่วยวน

"ได้ งั้นคืนนี้พี่ขอแบบพิเศษนะภูมิ"

โตโต้หัวเราะออกมา รู้สึกสะใจที่ภูมิบุญไม่มีทางเลือก แต่ก็คิดแค้นในใจจากเรื่องวันนั้น วันนี้ภูมิบุญต้องเจ็บและอายมากกว่าเขาหลายเท่านัก พอยกอาหารไปให้โตโต้เสร็จก็รีบกลับมาปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนา ส่วนโตโต้ก็รีบอาบน้ำนอนรอภูมิบุญอยู่ในห้อง พอดึกไม่เห็นภูมิบุญมาหาสักทีก็รู้ตัวว่าภูมิบุญกำลังเล่นตลกกับเขาอยู่ โตโต้จึงบุกไปถึงห้อง เพราะหลังจากโทรศัพท์หาอ้อยรู้เรื่องหมดแล้ว โตโต้ยิ้มออกมาทันทีหลังจากวางโทรศัพท์จากอ้อย ซ้ำยังกำชับให้อ้อยกลับดึกได้ตามสบาย

"ภูมิๆๆ เปิดประตูหน่อย"

เสียงโตโต้ทุบประตูดังลั่น

"เปิดให้พี่หน่อยครับ"

ภูมิบุญนั่งนิ่งไม่ยอมไหวตัว

"ผมนอนแล้วครับคุณโตโต้ มีอะไรเอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ได้ไหม"

"ไหนบอกจะไปหาพี่ไงครับ"

โตโต้ทวงคำมั่น

"ผมไม่ค่อยสบายครับคุณโตโต้"

"พี่ดูหน่อยสิ เป็นอะไรมากไหม พี่จะได้พาไปหาหมอ"

"ไม่เป็นไรครับ นอนสักพักคงดีขึ้น"

โตโต้กัดฟันพูดออกมาทุกประโยค โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆที่แม่ของเขาจะไม่อยู่บ้าน พูดง่ายๆคือตอนนี้มีแค่เขากับภูมิบุญเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ที่บ้าน "คราวนี้ล่ะมึงกูจะเอาให้เดินไม่ออกทีเดียว" โตโต้นึกในใจ คิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้ภูมิบุญยอมเปิดประตู

"ได้ครับภูมิ ยังไงพักเยอะๆนะครับ พี่ไปนอนนะครับ มีอะไรไปเรียกพี่นะ"

โตโต้ทำท่าเดินไปให้พ้นจากหน้าประตู

"โอ๊ย งู"

โตโต้แกล้งล้มลงกับพื้นดิ้นพรวดพราด ภูมิบุญนั่งนิ่งยิ้มออกมา "คิดว่าผมโง่หรือไงคุณโตโต้ ผมไม่ใช่เด็กอมมืออย่างที่คุณคิดนะ"

"โอ๊ย ภูมิ ช่วยด้วย ช่วยพี่ด้วย งูกัดพี่"

"เจ็บมากไหมครับคุณโตโต้ เดี๋ยวผมโทรเรียกรถพยาบาลให้"

ภูมิบุญตะเบ็งเสียงออกไป โตโต้กัดฟันเจ็บแค้นใจที่ภูมิบุญไม่โง่อย่างที่คิดเอาไว้

"โอ๊ย พี่ไม่ได้หลอก โอ๊ย ปวดเหลือเกิน"

โตโต้ยอมลงทุนดิ้นเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นโอดครวญออกมา ภูมิบุญเริ่มใจสั่นจากที่ยิ้มออกมาในตอนแรก เริ่มหวั่นใจ โตโต้เริ่มผ่อนเสียงลงดิ้นก็เบาลง ภูมิบุญใจเต้นแรง ถ้าเขาตายขึ้นมาจริงๆล่ะ มันจะไม่ไร้มนุษยธรรมไปหน่อยหรือ ภูมิบุญตอนนี้ความคิดแตกแยกเป็นสองฝ่าย เถียงกันอยู่ว่าจะช่วยดีหรือไม่ ผลสุดท้ายภูมิบุญก็รีบเดินออกไปเปิดประตู โตโต้ยิ้มในใจ พอเห็นสภาพของโตโต้ภุมิบุญก็ปรี่เข้าไปหาทันที

"คุณโตโต้"

ภูมิบุญปรี่เข้าไปจับตัวหน้าซีดตกใจ

"คุณโตโต้เป็นอะไรไหม ทำใจดีๆไว้นะครับ"

ภุมิบุญร้องออกมาเหมือนคนบ้าจับตามตัวพยายามหารอยแผล

"งูกัดตรงไหนครับ คุณโตโต้"

ภูมิบุญยังร้องเสียงหลงอยู่

"ตรงนี้"

โตโต้ชี้ไปที่เป้ากางเกงของตัวเอง แล้วรีบคว้าตัวของภูมิบุญไว้ทันที พอรู้ตัวว่าโดนหลอกแน่นอนแล้วจะขยับตัวลุกหนีแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว

"ทำแบบนี้ทำไมคุณโตโต้"

"หึหึ ไม่ทำแบบนี้แล้วจะได้เจอกันมั้ย"

โตโต้ยิ้มออกมากอดกอดภูมิบุญแน่นกว่าเดิม ส่วนภูมิบุญเองพยายามดิ้น

"ปล่อยนะ เล่นสกปรก คุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย"

"หือ ใครบอก ชายได้ชายคือยอดชายไม่ใช่เหรอภูมิ"

โตโต้หัวเราะชอบใจพยายามเอาปากงับไปตามซอกคอของภูมิบุญ

"ปล่อยนะ เดี๋ยวใครมาเห็น"

"กลัวเหรอ งั้นก็เข้าไปในห้องสิ"

"ไม่ได้ คุณโตโต้กลับไปดีกว่า อย่ามายุ่งกับผม ปล่อยนะ เอ๊ะ บอกให้ปล่อย"

ภูมิบุญเริ่มที่จะออกแรงมากกว่าเดิม แต่เหมือนโตโต้จะอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบกว่า ยิ่งดิ้นออกแรงมากเท่าไหร่ โตโต้ก็ยิ่งกอดรัดแน่กว่าเดิม

"จะขัดขืนทำไมล่ะครับภูมิ ทำยังกะไม่เคย"

โตโต้พูดออกมาเริ่มหงุดหงิดเพราะท่าทางของภูมิบุญยังดิ้นอยู่ไม่ยอมง่ายๆ

"มานี่"

โตโต้ลากภูมิบุญให้ลุกขึ้น ด้วยความที่ตัวโตกว่าแรงมากกว่าจึงลากภูมิบุญไปได้อย่างง่ายดาย พอเข้าไปในห้องก็เหวี่ยงตัวของภูมิบุญลงกับเตียงอย่างแรง พอหลังกระทบเตียงก็ควานหาทางไป

"อย่านะคุณโตโต้"

"ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง ไหนไม่สบายไม่ใช่เหรอ มาเดี๋ยวจะฉีดยาให้"

โตโต้กระโดดขึ้นเตียงไปทับตัวของภูมิบุญเอาไว้ ภูมิบุญพยายามขัดขืนแต่โตโต้ก็ไม่ยอมง่ายๆ ซุกไซร้อยู่ตามซอกคอ ภูมิบุญเม้มปากแน่นนอนตัวแข็งอยู่ โตโต้ไซร้ซอกคออยู่สักพักก็ผงกหน้าขึ้นมองหน้าภูมิบุญ

"ทำไม นอนแข็งเป็นตอไม้แบบนี้"

"อยากทำอะไรก็ทำสิ"

ภูมิบุญจ้องหน้าเขม็งเช่นกัน โตโต้จิ๊ปากแล้วลุกขึ้น

"นอนเป็นผีแบบนี้ใครจะไปมีอารมณ์ ช่วยตัวเองยังมันกว่านี้เลย อารมณ์เสียว่ะ"

โตโต้ลุกขึ้หัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปจากห้อง ภูมิบุญถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ไปเสียได้ก็ดี"

ภูมิบุญพูดเบาๆแล้วลุกมาปิดประตู เขาอยู่รอดปลอยภัยไปได้อีกหนึ่งวัน แต่วันข้างหน้าโตโต้อาจจะไม่หยุดอยู่แค่นี้เพราะจากท่าทางแล้วคงไม่ยอมคนง่ายๆเหมือนกัน
 


รักกันๆๆๆๆ

เขียนโดย eiky

[win200]

กลับมาถึงอิคุณกีโต้ก็หาเรื่องภูมิบุญเลยน่ะ

ไอตรงนั้นใช้ได้แล้วหรอ เห็นตอนกลางวันยังหน้าเสียอยู่เรยนิ



ภูมิจัดการหั้ยใช้ไม่ได้ไปตลอดกาลเรยดีกว่า ยุ่งกับคนพาลไปก็ม่ะมีอารัยดีขึ๊น

[roseen]

รอดตัวไปนะน้องภูมิ  น่าจะขอให้น้องเขาช่วยไอ้โตโต้มันกว่าเยอะ

[Little Devil]

นายโตโต้แค้นไม่เลิกรา
+1 เป็นกำลังใจให้น้องภูมิ

[Shock_n2n]

มันเป็นอะไรนั้น เห็นหน้าก็จับโขกอย่างเดียวมั้ง
หืม!!น่ารังเกียจ ภูมิ อย่าไปยอม มันนะ
 

[PEENAT1972]

ใครจะชนะใครจะแพ้ ความพยาบาท ความรัก หรือ จะแพ้ทั้งคู่

[なおみ™]

สั้นจริงอะไรจริงนะคะตอนนี้

และแล้วสวรรค์ก็ล่มลงตรงหน้า  

หวังว่าตอนหน้าคงปล่อยที่เด็ดออกมานะคะคุณอิ๊กกี้  


เวลาพิมพ์ ณ อย่าลืมเว้นวรรคหน้าหลังนะคะ

[yoyo]

โอ๊ย รำคาญอิโตโต้จริง   

เมื่อไหร่จะไปๆ ให้พ้นหูพ้นตา 
ตราบใดยังมีไอ้พวกนั้นอยู่รอบตัว  ใจภูมิก็ไม่สงบซักที 

ตัวร้ายทั้งหลาย go to hell!

[BeeRY]

รอดตัวไปได้หนึ่งคืนนะภูมิ พี่อ้อยห่วงดูหมอลำเฉยเลยอ่ะ โกรธๆๆ

[IIMisssoMII]

กรรมจริง นี่พี่อ้อยเป็นใจอ่ะเปล่า โตโต้ต้องไปเรียนรู้มาก่อนนะ เพราะไม่เคยเริ่มก่อนเลยนอกจากครั้งแรกที่ข่มขืน นอกนั้นลีลาภูมิบุญทั้งน้าาาน

[som]

เง้อ นึกว่าพี่ภูมิจะโดนอีกแล้ว  ที่จริงคุณโตโต้ไม่น่าจะอดใจอยู่นะ  

[aekporamai2]

ทำไมเรื่องนี้น้องภูมิจัดการให้อยู่หมัดไม่ได้นะ....งง

[4life]

ว๊ากกกกกกกก ไอ้โต้ ขอให้เเกหลงรักภูมิจนโงหัวไม่ขึ้น