เพิ่งตื่นนอนมายังมะล้างหน้าเลย อิอิ เขียนก่อน ตอนนี้ไม่มีอะไรน้า อ่านเพลินๆคร้าบบ
ฉากสามสิบสี่
พอไปที่ห้องของรุ่นพี่ภูมิบุญก็อึดอัดใจขึ้นมามากกว่าเดิม เพราะในห้องมีรุ่นพี่หลายคนที่ยังไม่นอน อีกทั้งยังกินเหล้าเมามายกันอยู่เป็นกลุ่มๆ มีรุ่นน้องบางคนนั่งรวมกลุ่มอยู่ด้วย ส่วนมากเป็นเด็กวิศวะฯ พอภูมิบุญก้าวเท้าตามอ๊อฟเข้าไปในห้อง ทุกสายตาก็หันมามองทันที สายตาที่ยากแก่การคาดเดา ไม่ใช่ไม่เป็นมิตรแต่มองอย่างแปลกประหลาด คงเพราะตัวอ๊อฟเองเป็นผู้ชายอกสามศอก ที่ผ่านมามีแต่หญิงสาวรุมตอม แต่คราวนี้มีเด็กหนุ่มหน้าตาใสเดินตามเข้ามา แลดูอ๊อฟเองจะห่วงใยเป็นพิเศษกว่าใครอีกด้วย
"เฮ้ย ใครจะแดกเหล้าออกไปแดกข้างนอก กูจะนอน"
อ๊อฟตะโกนเสียงดังคับห้อง ทุกคนหลบสายตาทันที คนที่จะกินเหล้าต่อก็เดินออกไปนอกห้อง ส่วนคนที่เหลือก็ล้มตัวลงนอนอย่างง่ายดาย
"อ้าว แล้วน้องนี่ทำไมไม่นอนที่ห้องของรุ่นน้องวะไอ้อ๊อฟ"
เสียงของเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันถามดังขึ้น สายตายังไม่วางตาจากภูมิบุญ
"ให้น้องเขานอนนี่ล่ะ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"
"เหรอ เออตามใจมึง แต่ถ้าน้องคนอื่นถือว่าน้องเขาได้อภิสิทธิ์จะทำไงวะ"
สิ่งที่เขาพูดยิ่งกระตุกใจภูมิบุญมากยิ่งขึ้น นี่ศัตรูในที่แห่งนี้ยังมีไม่มากพออีกหรือ หันหน้าไปทางไหนมีแต่คนเกลียดชังทั้งที่ไม่อยากจะวุ่นวายกับใคร แต่เหมือนยิ่งนิ่งศัตรูกลับเพิ่มจำนวนมากขึ้นทุกที
"ใครมันจะกล้าวะ กูบอกให้น้องมันมาเองล่ะ"
อ๊อฟพูดขึ้นไม่ฟังคำทักท้วงของเพื่อน
"เอ่อ พี่อ๊อฟครับ อย่าดีกว่าครับพี่ ผมลำบากใจ"
ภูมิบุญพูดออกไปเม้มปากแน่น สายตาคิดแบบนั้นจริงๆ
"อย่าไปใส่ใจเลยภูมิ ใครมันจะมาว่าอะไร"
"ต่อหน้าพี่เขาอาจจะไม่ว่าหรอกครับ แต่ผมอยากอยู่เหมือนนิสิตคนอื่นๆ ผมไม่อยากมีอะไรมากระทบปั่นป่วนใจผมไปมากกว่านี้แล้ว ลำพังคนเกลียดไม่กี่คนก็หมายจะเอาผมถึงตาย พอแล้วครับพี่"
เสียงที่ดังลอดออกมาจากปากของภูมิบุญช่างน่าเวทนายิ่งนัก อ๊อฟเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าถ้าหากว่าภูมิบุญต้องเจอคนไม่ชอบขี้หน้าอีกจะเป็น ยังไง ภูมิบุญเดินกลับไปนอนที่ห้องเดิมทันที อ๊อฟเองก็ได้แต่นิ่งอยู่ พอมีสติก็หัวเสียเดินออกจากห้องไป ภูมิบุญข่มตาหลับอย่างยากลำบาก จิตใจก็วิตกกังวลว่าเรื่องร้ายๆจะเกิดขึ้นกับตัวอีก คิดวกไปเวียนมาพลันน้ำตาก็ไหลออกมา วิบากกรรมที่เขาเข้าไปเกี่ยวพันมันยังไม่สิ้นสุด เขากำลังก่อมันขึ้นเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัว แค่ไม่ยอมใครแค่ป้องกันตัว ผมผิดด้วยหรือ? ภูมิบุญตั้งคำถามกับลมกับฟ้า ไม่มีเสียงใดหรือสิ่งใดตอบเขาได้ มีเพียงเสียงลมหายใจของเพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆ ผู้ประเสริฐเอย ความเกิด เป็นทุกข์ ความแก่เป็นทุกข์ ความเจ็บป่วยเป็นทุกข์ ความตายเป็นทุกข์ ความเศร้าโศก การคร่ำครวญ ความทุกข์กาย ความเสียใจ ความตรอมใจก็เป็นทุกข์ พลัดพรากจากบุคคลหรือสิ่งที่ตนรักก็เป็นทุกข์ ประสบกับบุคคลหรือสิ่งที่ตนเกลียดก็เป็นทุกข์ ประสงค์สิ่งใด ไม่ได้สิ่งที่หวังก็เป็นทุกข์ เพราะสังขารที่ตนยึดมั่นถือมั่นนั่นแหละเป็นทุกข์ ภูมิบุญคร่ำครวญไตร่ตรองคิดอยู่นานจึงหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย ของร่างกายและจิตใจ
ภูมิบุญรู้สึกตัวขึ้นเพราะมีเสียงเหมือนเอาไม้เคาะสังกะสีหรือถ้วยให้ดัง ระงมอยู่ทั่วห้อง พองัวเงียตื่นขึ้นมาไฟก็สว่างทั้งห้องแล้ว
"ตื่นๆครับน้องๆเรา ต้องออกไปวิ่งแล้ว พี่ให้เวลาห้านาทีเรียกวิญญาณของตัวเองเข้าร่างแล้วไปรวมกันที่หน้าอาคาร"
เสียงของโต้งแหกปากตะโกนดังลั่น ภูมิบุญเขย่าตัวก้องให้ตื่นเพราะรายนั้นท่าทางเอาช้างมาลากก็คงตื่นยาก
"หือ อารายภูมิ"
"ก้อง ตื่นๆ พี่เขาจะรับน้องแล้ว เร็วเดี๋ยวโดนทำโทษ"
ก้องยังงัวเงียอยู่ ภูมิบุญต้องลากก้องให้ลุกขึ้นมา เสียงเป่านกหวีดดังระงมไปทั้งอาคารไม้ อีกฝั่งเสียงก็อื้ออึงดังแว่วมาเช่นกัน พอก้องลุกจากที่ได้ภูมิบุญก็ลากให้ลงไปรวมกับเพื่อนๆ ภูมิบุญเห็นพลอยเดินเข้ามาหาท่าทางไม่ต่างกันเลย
"เข้าแถวเรียงสองเลยครับ รวมกันไปเลย เร็วๆ"
โต้งที่ตอนนี้พูดใส่โทรโข่งช่วยขยายเสียงให้ดังกว่าเดิม
"โอเคไหมภูมิ ตกลงเมื่อคืนนอนที่ไหน"
พลอยถามเมื่อเข้าแถวเสร็จแล้ว
"ก็นอนกับก้องที่เดิมล่ะ ไม่ได้ไปนอนกับพี่เขา"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"น้องที่คุยกันอยู่น่ะ ออกมานี่ซิ ใครเขาให้คุยกัน"
โต้งตะคอกเสียงมา ภูมิบุญกับพลอยหน้าจ๋อยลงทันที เดินออกไปหน้าแถว
"ดีเลย เราสองคนเป็นคนนำเพื่อนวิ่ง ไปวิ่งห้ามแตกแถวนะครับ ระหว่างทางมีด่าน ระวังให้ดี"
คณะรัฐศาสตร์พร้อมก่อนใคร ฝ่ายเด็กวิศวะฯเมื่อคืนเมากันหนักกว่าจะงัดตัวกันออกมาได้ก็ยากลำบาก พอออกมาตั้งแถวที่ไม่ค่อยจะตรงเท่าไหร่ รุ่นพี่ก็ซ่อมก่อนวิ่ง ส่วนคณะนิติศาสตร์รุ่นพี่ไม่เข้มแข็งเท่าไหร่นัก น้องๆจึงเดินกันสบายอารมณ์ เพราะคนนำก็ไม่ได้อยากจะวิ่งเท่าไหร่ พอเริ่มวิ่งก็วิ่งผ่านเข้าไปในหมู่บ้าน ตอนแรกก็วิ่งกันร่าเริงอยู่ แต่พอวิ่งไปสักครึ่งชั่วโมงออกทุ่งนาไปก็เจอด่านแรก
"เอ้า น้องๆ จุดหมายคือป้ายชื่ออยู่ฝั่งโน้น ให้ทำยังไงก็ได้ไปเอามาคล้องคอให้ได้ แต่ข้อยกเว้นห้ามเดิน คลาน วิ่ง หรือกระโดดไป สรุปกลิ้งหรือไถไปเท่านั้นครับ"
รุ่นพี่ประกาศก้องเสียงดัง เพราะฐานนี้ที่นาโล่งๆที่รุ่นพี่แอบมาเอาน้ำสาดไว้แล้วตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วก็เหยียบให้เป็นโคลนเละๆ พอน้องๆเห็นก็ทำท่าแขยงกันไม่มีใครกล้าลงไป
"ใครเสร็จสามคนสุดท้ายโดนทำโทษ"
เพียงสิ้นสุดเสียงน้องๆก็กรูกันลงไปในท้องนา เสียงร้องกรี๊ดกร๊าดอย่างสนุกสนาน พลอยกับภูมิบุญต้องคอยดันตัวก้องไปด้วยเพราะยังไม่สร่างดี เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยโคลน แต่ก็สนุกสนานเกลือกกลิ้งไปอย่างไม่รังเกียจ
"เร็วภูมิเร็ว เราเจอแล้ว"
พลอยร้องออกมาเจอป้ายชื่อของตัวเองแล้วรีบเอามาคล้องคอทันที ภูมิบุญยังตะเกียกตะกายหาป้ายชื่ออยู่ เหลือเพื่อนอยู่ไม่กี่คน
"เจอแล้วๆ ก้องของนายล่ะ"
ภูมิบุญร้องออกมามองไปยังก้องที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
"นี่แน่ เมาดีนัก"
พลอยล้วงเอาโคลนมาป้ายหน้าก้องทันที พอภูมิบุญเห็นก็หัวเราะ พลอยจึงเอามาป้ายบ้าง
"อ่าพลอย นี่แน่"
สรุปทั้งสองคนก็สนุกสนานกับการเอาโคลนป้ายกันหัวเราะร่าอยู่ ก้องยังสลึมสลือไม่รู้เรื่อง เสียงนกหวีดดังขึ้น
"เราสามคนน่ะ จะเล่นอีกนานไหม เข้าฐานนะเว้ย ไม่ได้มาเล่นสวนสนุก มานี่เลยๆ"
รุ่นพี่เอ็ดแต่ก็แอบอมยิ้มออกมา ภูมิบุญคว้าเอาป้ายชื่อก้องมาคล้องคอให้
"ชอบเหรอโคลนน่ะ ดีเลยเราสามคนต้องโดนทำโทษ"
พอขึ้นไปหน้าแถวเพื่อนๆก็ หัวเราะลั่นเพราะหน้าตาของทั้งสามคนเปื้อนไปด้วยโคลน
"ในฐานะที่เราเป็นคนช้าที่สุด เอาโคลนไปป้ายหน้าเพื่อนๆให้เหมือนเรา"
"อ้าวพี่"
เสียงน้องๆร้องออกมาพร้อมกัน พลอยกับภูมิบุญยิ้มออกมาทันที
"อะไร ใครมีปัญหา หือ"
พอรุ่นพี่พูดขึ้นเสียงขึมเข้ม น้องๆก็เงียบเสียงลง
"เดินออกมาทีละคน มาเราก่อน"
รุ่นพี่ชี้ไปที่คนอยู่หน้าสุดเดินออกมาแบบกล้ำกลืนฝนทน พอป้ายหน้าเพื่อนพลอยก็หัวเราะออกมา
"สวยนะเรา"
พลอยเหน็บเพื่อนแล้วก็หัวเราะออกมา ป้ายคนนั้นคนนี้อยู่จนโคลนเริ่มแห้ง
"ไปกลิ้งเอามาใหม่"
รุ่นพี่สั่งพลอยไม่รีรอวิ่งลงไปทันที ภูมิบุญเองก็ตามลงไป ก้องยังยืนลังเลอยู่ โดนรุ่นพี่ผลักให้ตามลงไป พอลงไปที่นาก็เอาป้ายกันอีกสนุกสนานจนรุ่นพี่ส่ายหน้า
"ขึ้นมาได้แล้ว เดี๋ยวสาย"
พอขึ้นมาก็ป้ายเพื่อนๆจนครบ แล้วจึงออกวิ่งต่อ รุ่งสางตะวันใหม่สาดทอแสงสีเงินอยู่ริมขอบฟ้าทางทิศบูรพาเบิกฟ้าให้เริ่ม สว่างไล่ความมืดมิดเหน็บหนาวของรัตติกาลให้ผ่านพ้นไป พอแสงตะวันฉายความสว่างออกมาภาพที่เห็นตรงหน้าก็พาให้ทุกคนหัวเราะกันอย่าง ชอบใจ อากาศตอนเช้าเย็นสดชื่นไม่มีควันของสิ่งใดๆที่จะรบกวนโสติประสาทจากอากาศ บริสุทธิ์เหล่านี้ ทุกคนสูดหายใจเข้าเต็มปอดสูดเอาอย่างกระหาย พอผ่านฐานต่างๆไปก็วิ่งย้อนกลับโรงเรียนตามเดิม รุ่นพี่ยอมให้น้องๆไปทำธุระส่วนตัว ล้างหน้าล้างตาแต่อาบน้ำคงจะไม่พอเพียงเพราะในห้องน้ำของโรงเรียนน้ำคงไหล ไม่ทัน
"เริ่มคันแล้วอ่ะภูมิ"
พลอยแคะโคลนที่แห้งออกจากตัว นั่งอย่างสบายอารมณ์หลังกินข้าวเช้าเสร็จ
"เราก็คัน ไงก้องสร่างหรือยังเนี่ย"
"สร่างแล้ว โหก็เล่นให้วิ่งเป็นสิบโลขนาดนั้น ลิ้นห้อยเลยเนี่ย"
"แหม ทำเป็นพูด ตอนไปนะหน้าตายังไม่ตื่น"
ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกสนานแล้วก็ไปรวม กลุ่มกับเพื่อนๆอีก พอตอนสายรับน้องกันจริงๆจังๆ เข้าฐานนั่นฐานนี่พอเที่ยงเนื้อตัวก็เปรอะปื้อนเลอะเทอะไปด้วยสี ภูมิบุญหน้าลายผมเผ้าโดนมันกระจุกด้วยหนังยาง พลอยเองก็เช่นกัน ส่วนก้องผมสั้นหน่อยจึงมัดไม่ได้ แต่ตามหน้าตาเนื้อตัวก็ไม่แพ้กัน ตอนบ่ายรุ่นพี่ก็ปล่อยให้ไปอาบน้ำ
"เออเราไปอาบน้ำที่บ่อท้ายหมู่บ้านกันไหม ไปช่วยยายตักน้ำด้วย"
พลอยชวน ภูมิบุญไม่พูดอะไร ส่วนก้องส่ายหน้า
"ไม่อยากไปเจอไอ้ระยำนั่นว่ะ"
"แหมก้อง ก็ไปดูหน้ามันอีกไงว่าเวลาเจอหน้าแล้วมันจะทำยังไง"
"อย่าเลยพลอย เราไม่อยากไป"
ภูมิบุญพูดขึ้นถอนหายใจ ลำบากใจไม่น้อยเหมือนกันถ้าจะต้องไปเจอกับพงษ์อีก
"อืม ตามใจนาย งั้นเราไปรอคิวอาบน้ำกันเถอะ เราคันจะแย่อยู่แล้ว"
พลอยไม่ขัดแต่อย่างใด พอเดินกลับไปที่อาคารไม้ก็ไปเตรียมของสำหรับอาบน้ำแล้วเดินมารอพลอยที่หน้า อาคาร
"ว่าไงภูมิ ฮ่าๆๆ ดูหน้าตาเราสิ"
อ๊อฟเดินมาทักแล้ว หัวเราะชอบใจอยู่ ภูมิบุญก็ทำหน้าเหรอหรา
"ครับพี่ ตลกมากขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ครับ ตลกดี แต่น่ารักไปอีกแบบ"
ภูมิบุญหุบยิ้มลงทันที ทำหน้าไม่ถูก
"ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับพี่อ๊อฟ"
พอเห็นพลอยเดินมาก็ปรี่ไปหาแยกตัวออกจากอ๊อฟทันที
"พี่เขามาจีบนายเหรอ ภูมิ"
พลอยถามขึ้นระหว่างที่ยืนรอก้องไปเข้าห้องน้ำอยู่ห่างจากหน้าอาคารไม้พอ สมควร อ๊อฟยังยืนยิ้มแป้นให้อยู่
"บ้าเหรอพลอย เรามีพี่แทนอยู่ทั้งคนนะ ไม่เอาหรอก"
"หือ เป็นเราหน่อยไม่ได้ อิอิ หล่อล่ำซะขนาดนั้นจะฟาดให้เรียบเลย"
"บ้า เข้าใจพูดไปนะ"
พลอยหัวเราะออกมา พอก้องเดินมาก็เดินไปยังบ้านของชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียนเพื่อที่จะไปรอ คิวอาบน้ำ
"โห ดูคนดิ สงสารเขาเนอะต้องมาตักน้ำให้อาบ"
ก้องพูดขึ้นทำหน้าเซ็งเพราะกว่าจะอาบน้ำเสร็จก็คงปาไปหลายชั่วโมง
"งั้นเราไปอาบที่บ่อท้ายหมู่บ้านก็ได้"
ภูมิบุญจากที่นิ่งคิดอยู่สักพักก็พูดขึ้น พลอยกับก้องก็มองหน้ากัน
"จะดีเหรอภูมิ"
"อืม ไม่เป็นไรเราทำใจได้"
ภูมิบุญพูดออกมาเสียงหนักแน่น พลอยเองก็ได้แต่ถอนหายใจ ทั้งสามคนตกลงกันเดินไปทางบ้านของยายพอไปถึงก็เห็นยายนั่งอยู่ที่แคร่หน้า บ้านกำลังตำอะไรสักอย่างอยู่
"สวัสดีค่ะยาย ทำอะไรอยู่คะ"
พลอยทักทายก่อนใครแล้วเดินปรี่เข้าไปหา
"สูพากันไปเฮ็ดหยังมา คือดำคือด่างแท้"
ยายหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหน้าทั้งสามคน พอพลอยบอกไปว่าทำอะไรมายายก็ทำหน้างง สักพักก็ตีสีหน้าเครียดลงทันที
"เมื่อคืนเป็นหยังบ่อหล่า"
ยายจ้องมองที่หน้าของภูมิบุญ น้ำเสียงสลดลงมาก ภูมิบุญสะดุ้งพยายามฝืนยิ้มส่ายหน้า
"มันคือซั่วซ่ำหมาแท้น้อ ยายฆ่ามันเหมิดคืนเด้เมื่อคืน"
ภูมิบุญตั้งใจฟังอยู่ ยายเหมือนจะร้องไห้ออกมาคงรู้เรื่องหมดแล้ว
"ไสบักพงษ์ มึงลงมานี่เบิ่งดู๊"
ยายตะโกนเรียกหลานชายเสียงดัง สักพักพงษ์ก็ก้มหน้าเดินลงมาจากบนบ้าน พอเห็นสถาพของพงษ์ภูมิบุญก็สะท้อนใจ
"ยาย!!" ภูมบุญครางออกมา เพราะใบหน้าของพงษ์เป็นรอยฟกช้ำดำเขียวปูดโปน ยายคงลงมือหนักไม่ใช่น้อย
"มันยังหน่อยไปเด้ มันชั่ว เลี้ยงเสียข้าวสุก ซาติหมา จั๊กไผสอนมันให้ซั่วซาติปานนี้"
"ยายรู้ได้ไงจ๊ะ"
พลอยถามเพราะพงษ์ไม่น่าจะบอก
"ฮ่วย ยายก็ส่อมันเอาแล้วอีนาง ยายเห็นเจ้ามาหาฮู้แล้วเด้ว่ามันไปเฮ็ดแนวบ่อดี"
"โถยาย ไม่น่าทำกันถึงขนาดนี้เลย เจ็บไหมพงษ์"
ภูมิบุญเดินเข้าไปหาพงษ์ ในใจแสยะยิ้มอยู่ มันสาสมแล้วหรือกับความสิ้นคิดที่เขาได้ทำลงไป แต่ก็เม้มปากทำท่าเสียใจออกมา
"ภูมิ"
ก้องร้องขึ้นมาปรี่เข้าไปหาเพราะกลัวว่าพงษ์จะทำอะไรอีก พงษ์ก้มหน้าลงมองพื้นละอายแก่ใจในสิ่งที่ทำลงไป
"มันหน่อยไปตั๋ว ยายบ่อเอาเลือดหัวมันออกก็ดีพอตายแล้ว ขี่ข่า"
ยายสบถออกมาเป็นภาษาถิ่นสายตาถลนออกมาจากเบ้าจะกินหลานชาย
"กราบอ้ายเขา ขอโทษเดี๋ยวนี้"
ยายตวาดรุนแรงลุกขึ้นจากแคร่ พงษ์เหมือนจะร้องไห้ออกมา ภูมิบุญเห็นเป็นโอกาสที่จะสร้างภาพจึงปรี่เข้าไปจับแขนพงษ์
"ไม่เป็นไรนะพงษ์ พี่ไม่ถือสาหาความ เราทำเพราะเราไม่ได้คิด พี่ไม่โกรธหรอกนะ แต่คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ ถ้าเรารักตัวเอง รู้สึกเจ็บเวลาที่มีใครมาทำร้าย คนอื่นเขาก็คงรู้สึกเหมือนเรา เราโตแล้วนะต้องเป็นที่พึ่งให้ยาย ก่อนทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะครับ จะได้ไม่มาเสียใจภายหลัง"
ภูมิบุญพูดเสียงเรียบจ้องหน้าเขาเขม็ง
"ผม ผม ฮึกๆๆ ผมขอโทษ"
พงษ์ร้องไห้ออกมาสะอื้นอยู่ ยกมือที่สั่นเทาขึ้นไหว้ ภูมิบุญคว้าตัวของพงษ์มากอดไว้กับอก ลูบหลังเบาๆ พลอยกับก้องมองหน้ากันสลดใจอยู่ ยายเองก็น้ำตาซึมไม่คิดว่าคนที่หลานตัวเองปองร้ายจะจิตใจดีเช่นนี้
"โอ้ยหนอ คือประเสริฐแท้หล่า จะแม่นเป็นบุญของพ่อแม่เฮาเนาะ มีลูกมีหลานแบบนี้"
ยายรำพันออกมา หลังจากที่พร่ำพรรณากันอยู่ก็เดินไปที่บ่อน้ำท้ายหมู่บ้าน พงษ์เองก็เดินไปด้วย เขาอาสาตักน้ำให้ พออาบน้ำเสร็จพงษ์ก็อยู่ตักน้ำกลับมาบ้านคนเดียว ส่วนทั้งสามคนก็เดินกลับมาที่บ้านมาลายายก่อนกลับ ยายก็อวยพรตามประสาคนแก่
"ภูมิ นายสงสารพงษ์จริงๆเหรอ"
พอลยพูดขึ้นระหว่างทางกลับโรงเรียน
"ฮื่อ ไม่หรอก"
"อ้าว แล้วทำไม"
"แหมพลอย ไม่ชอบเขาใช่ว่าจะเกรี๊ยวกราดใส่เนอะ มันเป็นวิธีสอนศัตรูอีกแบบหนึ่งไง"
ภูมิบุญพูดหน้าตาเฉย ก้องกับพลอยมองหน้ากันหวาดๆ
"ภูมิ นายนี่น่ากลัวอ่ะ"
"มีแต่พวกนายนี่ล่ะที่รู้ตัวตนของเรา เราเป็นแบบนี้ล่ะพลอย"
ภูมิบุญพูดออกมาเสียงเครียด พลอยกับก้องมองหน้ากันแล้วพยักหน้า จริงของเขาเกลียดใครทำไมต้องไปแสดงออก ใครจะรู้ว่าในอนาคตเราอาจจะได้ใช้ประโยชน์จากคนพวกนี้ คนที่เราเกลียดอยู่ในใจ
พอคาบบ่ายก็ไม่มีอะไรมากรุ่นพี่ก็มาสร้างความสมานสามัคคีกันภายในคณะมี กิจกรรมอีกสองสามอย่าง ก่อนที่จะไปเก็บของมาลาครูใหญ่และชาวบ้านที่มาคอยส่งขึ้นรถ พิธีการเสร็จไปแล้วภูมิบุญเห็นยายกับพงษ์ก็มาส่งด้วยจึงเดินเข้าไปทักทาย พลอยกับก้องก็เดินไปด้วย พอร่ำลากันเสร็จก็ขึ้นรถกลับ ขากลับนั่งรวมๆกันไป ทั้งสามนั่งรถคันเดิมแต่สมาชิกกลับไม่ใช่เด็กในคณะรัฐศาสตร์เหมือนเดิม ส่วนมากเป็นเด็กวิศวะฯที่พอเห็นพวกของภูมิบุญขึ้นรถไปก็ออกันขึ้นจนแน่นรถไป หมดไม่มีที่จะนั่ง พอขึ้นรถเสร็จเสียงแซวก็ดังอยู่ทั้งคันรถ นี่กลายเป็นคนดังไปแล้วหรือ เสียงแซวชื่อของพลอยกับภูมิบุญดังตลอดเวลา ตะวันเริ่มคล้อยรถบัสเคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านอย่างเชื่องช้าอ้อยอิ่ง การลาจากที่ไม่รู้เมื่อใดจะหวนคืนมาได้พบกันอีก ภูมิบุญจะจดจำใบหน้าและความเอื้ออารีของยายตลอดไป สีหน้าแววตา รอยยิ้มเตือนใจให้เขาระลึกถึงยายของตน ยายผู้ล่วงลับไปแล้วไกลแสนไกล ยายคนที่จากไปแล้วจะไม่มีวันได้พบกันอีก "ถ้าคิดถึงจะกลับมาเยี่ยมนะครับยาย" ภูมิบุญกอดยายบอกก่อนขึ้นรถมา เขาคงได้กลับมาที่นี่อีกแน่นอนไม่ช้าก็เร็ว
รักกันๆๆๆๆๆ จุ๊บๆๆๆ
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114 (อ่าน 932461 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก