ใครที่ค้างมาเอาลงให้แล้วนะครับ อิอิ รักกันๆ
ฉากสามสิบสอง
"จะไปไหน บ้านไม่ได้อยู่ทางนี้นี่"
ภูมิบุญร้องออกมาจับเอวของพงษ์เขย่า
"ทางลัดพี่ เดี๋ยวก็ถึง"
เสียงของพงษ์เริ่มสั่น เขาปั่นจักรยานด้วยความเร็วสูงฝ่าความมืดไป ในใจภูมิบุญก็อยากจะกระโดดลงจากรถจักรยาน แต่อีกใจก็เชื่อเขาอยู่ว่ามันเป็นทางลัด
ด้านพลอยพอเพื่อนทั้งสองไปกับพงษ์ก็ปรี่เข้าไปหาโต้งกับฝ้าย พอฝ้ายรู้เรื่องก็ใจไม่ดี ลำพังจะขอร้องให้โต้งไปดูน้องก็คงไม่ได้การเพราะเมาแอ๋แล้ว ฝ้ายเดินตรงไปหาอ๊อฟที่ยืนเด่นอยู่กลางสนามข้างๆกองไฟ มีนกคอยล้อมหน้าล้อมหลังอยู่
"อ๊อฟ เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
ฝ้ายไปสะกิดแขนของอ๊อฟให้เดินห่างออกมาจากกลุ่ม พลอยก็เดินตามไปหน้าตาไม่สู้ดี
"ว่าไงอีลำยอง จะมาวอแวอะไรแถวนี้ พี่อ๊อฟเขาไม่สนทอมอย่างแกหรอกนะ"
นกแผดเสียงออกมาไม่ดังมาก แต่ดังพอที่พลอยจะได้ยิน
"อะไรพี่ หนูไม่ได้มาหาพี่อ๊อฟ"
"ตอแหล ฉันเห็นสายตาแกมองพี่อ๊อฟยังกะจะกลืนกินลงคออย่างนั้นล่ะ"
นกปรี่เข้าใกล้ พลอยแสยะยิ้มออกมา
"ทำไมพี่รู้ล่ะค่ะ ว่าหนูอยากจะกินพี่อ๊อฟทั้งตัว แต่ไม่เอาดีกว่าเพราะดูท่าพี่อ๊อฟเขาชอบเพื่อนหนูมากกว่า ภูมิไงคะพี่ คนที่พวกพี่ประกาศให้ใครๆรู้ว่าเขาเป็นเกย์ เกย์อย่างภูมินี่ล่ะค่ะ จะกินพี่อ๊อฟ อ๊ะ แต่ถ้าพี่อยากกินพี่เขาบ้าง จะกินน้ำใต้ศอกภูมิก็ได้นะคะ หนูจะไปขอร้องอ้อนวอนภูมิให้"
"อี"
"หรือจะตบกัน หือ คนยิ่งเมาๆอยู่ อยากดังไม่ใช่เหรอ มาจะดังให้ดู"
พลอยตวาดทั้งที่นกยังอ้าปากค้างอยู่ พลอยจ้องหน้าแล้วเดินไปหาฝ้ายกับอ๊อฟทันที สีหน้าของอ๊อฟครุ่นคิดอยู่เป็นกังวล
"เดี๋ยวพี่จะตามภูมิไป เราจำทางไปได้ไหมพลอย"
"จำได้ค่ะพี่อ๊อฟ แต่หนูกลัวว่ามันจะไม่พาภูมิไปบ้านน่ะสิคะ"
"หือ อะไรพลอย ทำไมคิดแบบนั้น"
"พี่ฝ้ายคะ พลอยสังเกตไอ้หลานยายคนนี้ตั้งแต่อยู่ที่บ้านยายแล้ว มันจ้องหน้าภูมินานกว่าใคร ขนาดก้องว่ามันมันยังไม่สนใจเลย พลอยไม่สบายใจเลยค่ะพี่"
พลอยระบายความในใจออกมาเริ่มที่จะมีสติสร่างเมา
"อย่าเพิ่งคิดล่วงหน้าไปก่อน โต้งนี่อะไรก็ไม่รู้ ทีเวลาแบบนี้มาเมา จะทำยังไงดีอ๊อฟ"
"แล้วพี่ทันล่ะคะ"
พลอยเอะใจถามขึ้น เพราะทันเป็นหนึ่งในหัวเรือคุมงานในครั้งนี้ แต่ก็ยังไม่เห็นหน้าเลยตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียน
"พี่ไม่เห็นตั้งแต่ค่ำแล้ว ว่าจะเรียกมาว่าอยู่เหมือนกันไม่มาร่วมพิธี คณะตัวเองก็ไม่มาดู"
"ตายแล้ว ภูมิ"
พลอยร้องออกมาหน้าซีดเซไปข้างหลัง
"อะไรพลอย มีอะไร"
อ๊อฟกับฝ้ายร้องขึ้นพร้อมกัน
"รีบไปเถอะพี่ พาคนไปเยอะๆหน่อย ภูมิกับไอ้พี่ทันเคยมีเรื่องกัน ไอ้พี่ทันมันแค้นใจภูมิบุญมาก คราวก่อนก็วางยาหวังจะถ่ายคลิปเอามาปล่อย"
พลอยเสียงสั่นสร่างเมาแทบทันที อ๊อฟกับฝ้ายมองหน้ากัน อ๊อฟเดินเร็วเข้าไปในกลุ่มเรียกน้องๆคณะตัวเองมาสี่ห้าคน เป็นพวกที่ยังไม่เมาหรือท่าทางนักเลงหน่อย เดินตามอ๊อฟออกมา
"อย่าเอะอะไป ฝ้ายเราฝากทางนี้ด้วยนะ อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไป ยายอาจจะไม่สบายจริงๆก็ได้ ไปพลอย"
อ๊อฟพูดเสียงดังฟังชัด พลอยมองหน้าฝ้ายเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับภูมิบุญเรื่องราวมันจะเป็นยังไง นี่ภูมิยังเจอคนเลวๆไม่พออีกเหรอ
ส่วนก้องวิ่งกระหืดกระหอบหลุดสายตาจากจักรยานที่นำหน้าไปแล้ว
"ไปไหนวะ ทำไมเร็วจัง"
ก้องก้มลงเอามือท้าวเข่าหอบหายใจอยู่ พอเงยหน้าขึ้นมาก็วิ่งต่อไปยังท้ายหมู่บ้าน ฝ่าความมืดไป เสียงหมาที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้เห่าเสียงระงม
"ยายๆ ยายเป็นอะไรไหม"
ก้องถึงหน้าบันไดบ้านแล้ววิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที
"แม่นผู้ได๋ ผู้ได๋เป็นอีหยัง"
เสียงยายตอบรับออกมาจากในมุ้ง พอได้ยินเสียงยายก้องแทนที่จะดีใจกลับใจหายวาบไป
"ยาย ยายไม่เป็นอะไรเหรอครับ"
ก้องร้องตะโกนฝ่าความมืดไป
"ฮ่วย คนดีๆสิมาให้กันโซติ๊ แม่นผู้ได๋เดียวนี่"
ยายเปิดไฟกลางขื่อบ้านขึ้น ทันทีที่เห็นสภาพยายที่เหมือนตอนเย็นทุกประการ ก้องถึงกับเข่าทรุด
"ภูมิ"
"อ้าวบักหล่า มีอีหยัง เดิกดื่นป่านนี้มาเฮ็ดอีหยัง"
ยายเดินปรี่เข้ามาหา
"ยาย หลานยายบอกยายไม่สบาย ผมเลยมาดู แต่ แต่"
ก้องเสียงเครือร้อนรนในใจ
"ฮ่วย มันเป็นอีหยัง เป็นบ้าตี๊ ยายบ่อได้เป็นหยัง มันคือเป็นคนแนวนี้น้อ"
ยายเองก็ตบอกตัวเองนั่งลง ก้องหมดเรี่ยวแรง สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วลุกขึ้นลงจากบ้านทันที
ส่วนภูมิบุญใจก็เต้นระทึก ความมืดที่พงษ์ขับรถจักรยานฝ่าไปมันไม่คุ้น ถึงจะคุ้นมันก็น่ากลัวเหลือเกิน
"จอดนะ พี่จะลง จอด"
ภูมิบุญตะโกนขึ้นทันทีเมื่อภาพเบื้องหน้ามันคือทุ่งนากว้างไม่ใช่จุดหมาย ปลายทางที่เขาจะไป แม้จะมืดมิดแต่ความโล่งกว้างของทุ่งนามันทำให้มองออกว่าสถานที่แห่งนี้คือ ที่ใด
"จอด พี่บอกให้จอด"
พงษ์กลับหัวเราะออกมา ภูมิบุญตัดสินใจกระโดดลงจากรถจักรยานเซล้มไปเสียการทรงตัว
"เฮ้ย มันลงไปแล้ว"
พงษ์ตะโกนเสียงดัง ภูมิบุญรับรู้แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มีจุดประสงค์ดีต่อตัวเขา ตอนกระโดดลงขากระแทกกับพื้นค่อนข้างแรง ซ้ำยังเซล้มไปอีกกว่าจะลุกขึ้นมาได้ พงษ์หันจักรยานกลับมาหาภูมิบุญทันที
"มึงจะไปไหน"
เสียงขู่ดังมาภูมิบุญรีบลุกขึ้น ปรี่เข้าข้างทางควานหาขอนไม้ แต่ไม่เจอมือควานได้แต่หญ้ากับเศษฟาง เขาออกแรงที่เหลือวิ่งทันที
"อ้ายมันหนีไปแล้ว"
พงษ์ยังคงตะโกนอยู่ เสียงโห่ร้องในความมืดดังไล่หลังมา ใจหวิวขาดลอยหายไป ตกใจจนวิ่งไม่คิดชีวิต พงษ์ปั่นจักรยานไล่หลังมา ภูมิวิ่งเข้าข้างทางทันทีไม่ยอมวิ่งตามถนนลูกรัง มือก็ความหาไม้ไประหว่างวิ่ง
"จะไปไหน ห๊า"
เสียงที่คุ้นหูวิ่งตามมาจนจวนตัว พอดีกับมือควานไปโดนหลักหุ่นไล่กาที่ชาวบ้านปักไว้ ภูมิบุญหยุดกึกลงคว้าไม้ออกมาสะบัดเอาหุ่นไล่กาออก
"ใคร!! จะทำอะไร"
ภูมิบุญหันหน้าเผชิญจิตใจสั่นไหว
"จะทำอะไรภูมิ หือ"
"พี่ทัน"
พอได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นใคร ภูมิบุญร้องออกมาไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
"หึหึ จะหนีไปไหนล่ะน้องภูมิ"
"พี่จะทำอะไร"
"ก็เอามึงเป็นเมียน่ะสิ"
พูดจบก็ปรี่เข้าไปหาประชิดตัว
"โอ๊ย"
ภูมิบุญฟาดไม้ไปที่ กลางตัวของทันเต็มแรง ทันนอนฟุบลง
"อย่านะ ผมตีจริงๆนะ" เสียงสั่นแต่ก็ขู่ออกมา
"เฮ้ย พวกมึงรออะไรอยู่ มาช่วยกูเร็ว"
ทันตะโกนร้องบอกสมุนใหม่เสียงดัง พอสิ้นเสียงก็กรูกันเข้ามา เสียงไม้กระทบร่างดังตุบตับแต่คนๆเดียวฤาจะไปต่อกรกับคนสี่ห้าคนแม้จะมีไม้ ในมือ พอฟาดคนหนึ่งอีกคนหนึ่งก็อ้อมมาข้างหลังจับมือเอาไว้
"มึง!! เก่งนักใช่ไหม"
"อย่า เฮ้ย อย่าทำให้มันช้ำ กูทำเอง" ทันร้องห้ามน้องที่กำลังง้างมือขึ้นจะต่อยไปที่หน้าของภูมิบุญ
"อย่านะ พี่จะทำอะไรผม"
เสียงที่เปล่งออกมามันหวาดกลัวจนสั่น ในหัวไม่ได้คิดอะไรในใจไม่มีอะไรตกค้าง สติมันหลุดลอยหายไป
"ก็ไม่ทำอะไรมากนักหรอก แค่เอามึงทำเมียแล้วก็ถ่ายคลิปไว้ แล้วก็อาจจะแบ่งให้น้องๆพวกนี้ลองกะเทยดูสักที ดีไหมพวกมึง"
สิ่งที่พ่นออกมาจากปากเลวร้ายเกินกว่าคนปกติธรรมดาจะพูดกัน ทันขาดแล้วซึ่งสติเงามืดเข้าครอบงำปีศาจร้ายเข้าสิงสู่
"อย่านะพี่ ผมขอร้อง อย่าทำอะไรผมเลย"
ภูมิบุญร้องออกมาใบหน้าโดนกดลงพื้น ทั้งแขนทั้งขาโดนจับกุมเอาไว้แน่น น้ำตาแห่งความกลัวไหลออกมา
"หึหึ มึงกลัวเป็นด้วยเหรอ ห๊า กูเห็นปากดี ไหนดูดให้กูซิ มึงจะปากดีอย่างเดียวหรือเปล่า"
ทันปรี่เข้าหาจับหน้าของภูมิบุญขึ้น น้ำตาไหลอาบหน้าเด็กที่จับแขนอยู่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย กลับหัวเราะชอบใจอยู่
ทางด้านอ๊อฟพอวิ่งตามพลอยมาจนถึงบ้านของยายก็ เห็นไฟเปิดสว่างอยู่จึงร้องเรียก
"ฮ่วย มันแม่นหยังน้อ อีนางยายบ่อได้เป็นหยัง"
ยายบอกเมื่อพลอยถามถึงอาการ
"ตายแล้ว ยาย แล้วยายเห็นเพื่อนหนูไหม"
"บักหล่านั้นบ้อ มันแล่นไปแล้ว"
พลอยเข้าใจว่าน่าจะเป็นก้อง
"พี่อ๊อฟ ทำยังไงดี มันพาภูมิไปไหนไม่รู้ พี่อ๊อฟ"
พลอยร้องไห้ออกมา ยายเองก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่พลอยไม่ได้บอก พลอยกับอ๊อฟเดินลงจากบ้านทันที ให้น้องๆรออยู่ด้านล่าง
"เฮ้ย พวกมึงแยกกันออกตามหา ไปกันสองคน คอยฟังเสียงให้ดีที่นี่เงียบน่าจะได้ยินอะไรบ้าง เดี๋ยวพี่ไปกับพลอย เออ อย่ากระโตกกระตากไปล่ะ"
อ๊อฟสั่งเด็ดขาดน้องๆวิศวะวิ่งออกไปทันที ทุกคนถือไม้ในมืออ๊อฟเองก็คว้าเอาท่อนไม้กำไว้ในมือแน่น
ส่วนก้องวิ่งฝ่าความมืดไปไม่มีจุดหมายปลายทาง ใจก็เป็นห่วงเพื่อนกลัวว่าจะเป็นอันตราย วิ่งเตลิดออกนอกหมู่บ้านไปตามถนนลูกรังเบื้องหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
"เฮ้ย สาดไฟมาซิ มึงกดปุ่มนี้นะเวลากูจะเอามัน อย่าให้เห็นหน้ากูแต่ให้เห็นหน้ามัน"
"อย่า นะพี่ ผมขอร้อง ได้โปรด"
เป็นครั้งที่สองที่ภูมิบุญได้อ้อนวอนขอร้องคนอื่นไม่ให้ทำร้ายตน ครั้งนั้นขอร้องปลัดอำเภอแม้จะไม่ได้พูดเองแต่ยายก็เปรียบเหมือนตัวแทนของเขา วาสนาเอยปางที่ผ่านภพที่แล้วอาจจะทำกรรมหนักหนาเอาไว้ ภพนี้ชาตินี้ถึงเผชิญแต่สิ่งชั่วร้ายคอยแผ้วพานภูมิบุญน้ำตาไหล ความกลัววิ่งเข้าจับใจ
"มึงไม่ต้องเสียเวลาพูด ถอดกางเกงมันออก"
ทันสั่งวัยรุ่นรับจ้างหาเงินค่าเหล้า ความสนุกคึกคะนองนับจากนี้พวกเขาไม่ได้รับรู้หรอกว่ามันจะทำลายชีวิตของคน ทั้งคน คนที่พวกเขาไม่เคยรู้จักไม่เคยรู้ว่านิสัยจิตใจจะเปป็นอย่างไร ไม่มีคำถามผุดขึ้นในใจโจรว่าทำไม? วิญญาณผีห่าซาตานเข้าสิงเพียงเห็นแก่เศษเงิน
"อยู่นิ่งๆดิไอ้ภูมิ เดี๋ยวกูจะพามึงขึ้นสวรรค์ ฮ่าๆๆ"
ภูมิบุญพยายามออกแรงดิ้น แต่ยิ่งดิ้นยิ่งโดนกดลงให้หน้าติดกับพื้นกางเกงขาสั้นถูกดึงออกจากเอวแล้ว
"ป๊าด ก้นคือขาวแท้อ้าย"
เสียงเด็กคนหนึ่งพูดขึ้นเพราะเขาเป็นคนดึงกางเกงออก
"มึงได้ลองแน่ แต่ให้กูเอามันก่อน"
ทันพูดแล้วเข้าไปอยู่ หว่างขาของภูมิบุญ พยายามจะแหวกขาเขาออก
"อย่า!!!!"
ภูมิบุญร้องสุดเสียง แม้จะโดนกดหน้าไว้ติดพื้น แต่เสียงมันก็ดังพอที่จะฝ่าความเงียบของบ้านนาไปกระทบโสตประสาทของก้องที่ กำลังวิ่งมา เขาหยุดกึกลงเพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงมาจากทางไหน ใจเต้นแรงสั่นไหว ก้องออกแรงวิ่งอย่างเร็วเพื่อให้ไปถึงเพื่อนก่อนที่จะสายเกินไป
"เฮ้ย!!! มึงทำอะไรวะ สัตว์ปล่อยนะ"
ก้องร้องไปแต่ไกล ปรี่เข้าไปหาวงล้อมที่สาดไฟแบตเตอรี่หากบหาเขียดสาดใส่ พอไปใกล้ก็สะท้อนใจปวดร้าวเข้าไปถึงก้นบึ้งของความรู้สึก กับสภาพของเพื่อนที่นอนโดนกดหน้าอยู่ ร่างกายเปรอะเปื้อนกางเกงถูกดึงให้กองอยู่ที่เข้า ภูมิบุญคงพยายามดิ้นหนีภัย นี่น่ะหรือคนที่ไม่มีทางสู้ แล้วสัตว์เดรัจฉานพวกนี้มันไม่ได้คิดเห็นใจสงสารบ้างหรือ
"สัตว์ เลว"
ก้องกระโดดเข้าไปแต่ไกล ถีบคนที่จับหน้าของภูมิบุญกดไว้กับพื้นหงายหลังไปทันที
"เฮ้ย ไอ้เชี่ย จัดการมัน"
ทันร้องสั่งสมุนหน้าเงิน แล้วเขาก็ลุกขึ้นใส่กางเกงที่เพิ่งจะปลดลง พอทุกคนกรูลุกขึ้นภูมิบุญก็รีบลุกขึ้นจะดึงกางเกงสวมเหมือนเดิมแต่ทันกลับ ลากภูมิบุญให้ตามเขาไป
"กูต้องได้มึงวันนี้ กูไม่ปล่อยมึงไปอีกแล้ว"
"ปล่อยนะ ไอ้เลว"
ด้วยกางเกงที่กองอยู่แค่เข่าจะเดินเหินก็ลำบากยิ่งโดนลากไปด้วยแล้ว ภูมิบุญได้แต่เอามือป่ายขัดขืนอยู่ ทันต่อยเข้าที่ท้องจนภูมิบุญตัวงอ ส่วนก้องก็ต่อสู้อยู่กับสมุนของทันอยู่ แม้จะสู้ได้อย่างยากลำบากเพราะตัวคนเดียวเด็กพวกนั้นมีกันสี่คน
"เฮ้ย"
เด็กวิศวะที่ออกตามหาตัววิ่งตามเสียงที่ดังก้องท้องทุ่ง วิ่งตามมาถึงพอดี อ๊อฟเองก็วิ่งนำหน้าพลอยมา พลอยเองแม้เป็นหญิงก็ไม่ได้กระเสาะกระแสะออกแรงวิ่งตามอ๊อฟมาติดๆ ทั้งหมดกรูกันมาตามเสียงตะลุมบอนกันอยู่จนจับตัวได้ทั้งหมด ทันเองโดนอ๊อฟเหยียบคอหน้าติดพื้นอยู่
"ไอ้สัตว์ มึงทำได้ยังไงวะไอ้ทัน เลวยิ่งกว่าหมา"
อ๊อฟตวาดเสียงดังลั่น
"ภูมิ ภูมิเป็นอะไรไหม ภูมิ!!!"
พลอยร้องเรียกทั้งน้ำตาวิ่งเข้าไปหาภูมิบุญ ที่ยังนอนกุมท้องเปลือยช่วงล่างอยู่ ภูมิบุญพยายามดึงกางเกงขึ้นสวมเหมือนเคย
"ทำไม ทำไมชั่วแบบนี้ ไอ้เชี่ย"
พลอยถลาเข้าไปกระทืบกลางหลังของทัน จนอ๊อฟดึงตัวออกเพราะกลัวว่าทันจะกระอักเลือดตาย
"ไอ้เลว แกรู้ไหมว่าแกทำอะไร แกรู้จักเพื่อนชั้นเหรอถึงมาทำกันแบบนี้ ทำไม"
พลอยหันไปชี้หน้าด่ากราดเด็กวัยรุ่นทั้งสี่คนที่โดนเด็กวิศวะล้อกคอเอาไว้ ทั้งหมดทำหน้าสลดก้มหน้าลง พลอยปรี่เข้าไปหาพงษ์ตบหน้าทันที
"เลว ไอ้ชาติชั่ว ชั้นไม่รู้นะว่าแกทำแบบนี้เพราะอะไร แต่อยากให้แกรู้ ว่าชั้นเสียใจแทนยายเหลือเกิน ที่มีหลานเลวชิงหมาเกิดแบบนี้"
พลอยแม้จะร้องไห้แต่เรี่ยวแรงก็มากพอออกแรงตบหน้าพงษ์จนหน้าหันไป เด็กวิศวะที่จับตัวเขาอยู่ถึงกับหวาดในแรงโมโหของพลอย
"พวกเชี่ย ตอบกูมาซิ พวกมึงทำแบบนี้ทำไม"
ก้องลุกขึ้นมาได้หน้าตาบูดบวม ปรี่เข้าหาจะง้างมือต่อยอีก แต่อ๊อฟร้องให้หยุด
"พี่เขาจ้างครับ"
พงษ์พูดออกมาคราวนี้ถึงกับร้องไห้ออกมา
"ไอ้เชี่ย มันจ้างมึงเท่าไหร่ห๊า สัตว์ ทียายทำงานหนักคนเดียวมึงไม่เคยคิดจะไปช่วย เรื่องเลวๆสัตว์ๆ แบบนี้มึงคิดได้ไง ไอ้เชี่ย"
ก้องชี้หน้าดึงคอเสื้อตะคอกด่าเสียงดัง หน้าตาไม่ยอมลงยอมความง่ายๆ จากเด็กวัยรุ่นคึกคะนองทำอะไรขาดความยั้งคิด พอเรื่องจวนตัวก็รู้สึกกลัวขึ้นมาก้มหน้าน้ำตาไหลกันเสียส่วนใหญ่
"จะจัดการยังไงคะพี่ จับส่งตำรวจเลยดีไหม ให้มันอยู่ในคุกพวกสัตว์เดรัจฉานพวกนี้"
พลอยหันไปถามอ๊อฟที่ยังเหยียบหน้าของทันไว้อยู่
"ภูมิครับ ภูมิจะเอายังไงดี"
อ๊อฟหันหน้าไปถามผู้เสียหาย ภูมิบุญพยายามปาดน้ำตาออกจากใบหน้าที่เปื้อนดินจนหน้าเปรอะเปื้อน สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ ในใจก็แค้นแรงดุเดือดขึ้นมาแต่ก็ไม่อยากให้อ๊อฟหรือเพื่อนๆต่างคณะมองตนไม่ ดี ดีล่ะ จะได้ใช้โอกาสนี้สร้างภาพเสียเลย ภูมิบุญยกริมฝีปากขึ้น
"พี่อ๊อฟ ปล่อยน้องๆเขาไปเถอะครับ น้องๆเขาไม่เกี่ยวด้วยหรอก คงทำเพราะขาดสติ"
ภูมิบุญพยายามสะกดน้ำตาให้มันไม่ไหลออกมา
"ภูมิ!!!"
ทุกคนแปลกใจ ถึงกับร้องเรียกชื่อออกมา
"ภูมิไม่ได้โกรธน้องๆเขาหรอกครับ ไม่เป็นไร เป็นเคราะห์กรรมของภูมิเอง"
ภูมิบุญเม้มปากสิ่งที่พูดออก มาไม่ได้ตรงกับใจแม้แต่น้อย
"มึงเห็นไหม ไอ้พวกเดนสังคม พี่เขาไม่เอาเรื่องขนาดนี้พวกมึงทำอะไรลงไป ห๊า"
ก้องตวาดเสียงดังลั่น
"อย่าไปปล่อยมันไปนะภูมิ เราไม่ยอม ต้องไปแจ้งผู้ใหญ่บ้าน และครูใหญ่ ไม่ได้ๆ ให้มันไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้"
พลอยเองก็ไม่ยอม ตะเบ็งเสียงแข่งกับก้อง
"ไม่เป็นไร เราไม่เป็นไร แต่น้องๆ จำคำของพี่ไว้นะ ถ้าเราไม่ได้มีความแค้นต่อกัน ไม่เคยรู้จักกัน อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ อย่าได้ทำแบบนี้กับใครอีก ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงรู้ไหมว่าพี่จะเป็นยังไง จะรับรู้ไหมว่าพี่จะอยู่ยังไง พี่อาจจะไม่ได้เรียนหนังสือเสียอนาคตไปเลยก็ได้นะ พี่อาจจะไม่มีแรงใจอยู่สู้หน้าใครต่อใครบนโลกใบนี้ก็ได้นะ ทั้งที่พวกเราไม่รู้จักพี่ แต่พวกเราจะกล้าสร้างตราบาปให้พี่ได้เชียวหรือ"
ภูมิบุญพอมีสติก็พูดเสียงเรียบมองหน้าเด็กทั้งสี่คน คำพูดบาดลึกลงไปในใจ ภูมิบุญตั้งใจว่าจะพูดแบบนี้อย่างน้อยแม้เด็กพวกนี้จะไม่สนใจในภายหลัง แต่เวลานี้เขามั่นใจว่ามันจะสะกิดใจใครบางคนได้บ้าง
"พี่ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
พงษ์พูดออกมาทั้งน้ำตาก้มหน้าน้ำตาหยดลงพื้น
"พี่อ๊อฟครับ ปล่อยน้องๆไปเถอะครับ อย่าบอกผู้ใหญ่เลย เพราะถ้าบอกผู้ใหญ่น้องๆเขาอาจจะเสียอนาคตก็ได้นะครับ"
ภูมิบุญยกเหตุผลมาอ้าง อ๊อฟถึงกับถอนหายใจออกมา ไม่เข้าใจในตัวภูมิบุญเพราะสิ่งที่ได้เห็นมันเกินจะรับไหว ความรู้สึกของภูมิบุญคงจะกลัวสั่นไหวมากทีเดียว แต่ทำไมถึงเปลี่ยนใจไม่เอาเรื่อง
"เอาเถอะภูมิ ในเมื่อเราไม่เอาเรื่องก็ไม่เป็นไรครับ พวกมึง จำไว้นะ นี่คือคนที่พวกแกคิดปองร้าย สำนึกใส่กะโหลกเอาไว้ด้วย ถ้าเป็นคนอื่น พวกมึงตายห่าไปแล้ว ไป ไปให้พ้นหน้ากู"
อ๊อฟตวาดลั่นเด็กวิศวะตบหัวเด็กไปคนละทีแล้วค่อยปล่อยตัวไป พอหลุดจากพันธนาการทั้งสี่คนก็รีบวิ่งหนีไปทันที พงษ์หยุดกึกลงแล้วเดินมาหาภูมิบุญ
"พี่ครับ ผมขอโทษจริงๆครับ"
เขายกมือขึ้นไหว้ภูมิบุญร้องไห้ ผมบุญเม้มปากแน่นยื่นมือไปตบบ่าเขาเบาๆ
"แล้วไอ้เชี่ยนี่ล่ะ ภูมิจะเอายังไง"
อ๊อฟยังไม่วางเท้าออกจากบ่าของทัน เปลี่ยนแค่ที่เหยียบจากหน้ามาเป็นบ่า ทันครางพายามดิ้นอยู่
"โอ๊ย ปล่อยกูซิวะ"
พออ๊อฟเอาเท้าออกก็แสดงอิทธิฤทธิ์ทันที
"พลั่ก" "อึ๊ก"
"ปากดีนะมึง จะตายอยู่แล้วยังมาปากดี"
อ๊อฟเตะเข้าที่ท้องของทันจนเขานอนตัวงออยู่พูดไม่ออก
"ขอสักทีเถอะ กูหมั่นไส้มึงมานานแล้ว คราวก่อนก็ยังๆไม่ได้ชำระแค้น"
ก้องปรี่เข้าหาง้างเท้าจะเตะซ้ำ
"อย่าก้อง อย่าเราขอ"
ภูมิบุญไปกันก้องเอาไว้อ้อนวอนร้องขอ จนก้องกับอ๊อฟรวมถึงพลอยอึ้งไป
"ให้มันจบแค่นี้เถอะ พอแล้วอย่าทำอะไรเขาเลย พอแล้ว"
ภูมิบุญร่ำไห้ออกมา ในใจก็กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ "ได้ ในเมื่ออยากเห็นบทนางเอกใช่ไหม จำเอาไว้นะไอ้ทัน ฉันจะทำให้แกคลานกลับมาหาฉัน" ภูมิบุญกัดฟันแน่น น้ำตาก็ไหลออกมา ทันเองพอเห็นภูมิบุญมากันตัวจากเท้าของเพื่อนก็แปลกใจ
"ทำไมภูมิ มันทำเลวไว้กับนายนะ ทำไมนายถึงไปปกป้องมัน"
ก้องตวาดเสียงดัง
"อย่าเลยก้อง พี่เขาคงไม่ได้ตั้งใจ พอเถอะ เราขอร้องอย่าให้มีเรื่องกันอีกเลย"
"ภูมิ อย่างมันนี่นะไม่ได้ตั้งใจ มันวางแผนเอาไว้ มันคิดจะทำร้ายนายนะ"
ทุกคนอึ้งนิ่งเงียบได้แต่ยืนจ้องมองหน้าของภูมิบุญที่ร่ำไห้ออกมา สภาพร่างกายภายนอกก็ดูแย่แล้วยังมีใจสงสารศัตรู
"แล้วน้องภูมิจะเอา ยังไงดีกับมันครับ"
อ๊อฟถามเสียงขรึม
"ให้เรื่องถึงอธิการเลยไหม มันจะได้จบๆกันไป มึงก็ไปหาที่เรียนใหม่ละกันนะไอ้ทัน"
"ใช่พี่ ส่งเรื่องให้ถึงตำรวจดูซิความรวย ความไฮโซมันจะช่วยอะไรมันได้ไหม"
พลอยเสริมกัดฟันเคียดแค้นอยู่
"ปล่อยพี่เขาไปเถอะพี่อ๊อฟ อย่าให้มีเรื่องกันเลย ผมไม่เอาความ"
"ภูมิ!!!!!"
ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน จ้องหน้าภูมิบุญอ้าปากค้าง
"พี่อ๊อฟ ถ้าเรื่องถึงอธิการ พี่เขาก็อาจจะย้ายที่เรียน มันไม่ดีหรอกครับพี่ ผมไม่อยากทำร้ายใครแบบนี้ ผมอโหสิกรรมให้"
ภูมิบุญพูดออกไปก้มหน้ากัดฟัน
"แต่ก่อนไป ผมถามอะไรสักอย่างได้ไหมพี่ทัน"
ภูมิบุญหันไปหาทันที่นอนกลิ้งอยู่
"พี่เกลียดผมมากเลยเหรอครับ ผมไปทำอะไรให้พี่ ถ้าหากว่าผมทำอะไรทำให้พี่ไม่พอใจผมขอโทษด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ"
ภูมิบุญร่ำไห้สะอื้นออกมาจนตัวโยนสะท้อน อ๊อฟดึงภูมิบุญเข้าไปกอดบีบบ่า ภาพที่เห็นมันช่างน่าสมเพชยิ่งนัก คนที่โดนทำร้ายกลับมาอ้อนวอนขอโทษคนที่คิดปองร้าย ทันเองก็เม้มปากแน่นในหัวมึนงงไปหมด นี่เกิดอะไรขึ้น จริงสินะ ภูมิบุญทำอะไรให้เขามากมายถึงขนาดต้องทำกับเขาขนาดนี้ พอคิดมีสติขึ้นได้ก็รู้สึกผิด ส่วนภูมิบุญแม้จะแสดงทีท่าออกมาว่าให้อภัยแต่ในใจกลับเคียดแค้นชิงชัง "ฉันจะให้แกอยู่ในสังคมนี้ ในโลกใบนี้ด้วยความรู้สึกที่ตายทั้งเป็น ไอ้ทัน" ภูมิบุญคาดโทษเอาไว้
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114 (อ่าน 1034084 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก