หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[JipPy]

เฮ่ย พี่ ,,



อย่าทำ อย่างงี้




เศร้า เกินไปหล่ะ

[IZE]

เอิ่มมมมมมม  สวรรค์จะให้วิบากกรรมกับ คนนี้อีกเหรอไง โดนมาเยอะแล้วนะ

เป็นกำลังใจให้สู้ๆนะคับ

[StillLoveThem]

...ที่เดิมๆๆ การกระทำเดิมๆ เพียงแค่ถูกเปลี่ยนคนโดนกระทำ
...ทำไมความฝันมันเหมือนปลื้มจะตายเลยหว่า
...พอเริ่มจะมีความสุขกับเค้าบ้าง ก็เริ่มจะมีความทุกข์อีกแล้วนะน้องโอมห์
...มิกซ์เค้าก็ยังมีคำพูดดีๆที่ฟังแล้วทำให้อุ่นใจบ้างนะยังไงมิตรภาพของเพื่อนมันก็ยั่งยืนเสมอ 

[iforgive]

ตำรวจเป็นแบบนี้ทั้งประเทศหรือเปล่าวะ

[ummax]

เศร้าได้อีก
เฮ้อเมื่อไหร่มันจะจบเรื่องราวร้ายสักทีหน้อ

[kokoky]

ไม่เอาแบบนี้นะคะโอมห์......ไม่จริงอ่ะ
ขอให้อย่าเป็นอย่างที่คิดเลยนะคะ
อย่าพรากปลื้มไปเลย ได้โปรด TT______TT

[BossoM]

เป็นกำลังใจให้โอมอยู่ตรงนี้เสมอ
...คิดถึง และ เป็นห่วง นะ...

[Tinton]

ไม่เอานะพี่โอห์ม จะเศร้าเกินไปแล้วนะ TT

[August_lovers]

 

[TaNWa]

ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่จริงงงงงงง

[sud]

อยากอ่านต่อใจจะขาด..เรื่องจบแค่นี้หรอครับ  เศร้าจัง

[~NeMeSiS_PURE~]

อ่านทีไรนึกคำพูดไม่ออกซักที เลยไม่รู้ว่าจะเม้นท์ไงดี   

[BossoM]

คิดถึง 

[sud]

รออ่านอยู่นะครับ...สู้ๆ

[hunnanoii]

มาต่อด่วนคร่าาาา

[nun-yai04]

มาต่อน่ะค่ะ อยากให้พี่เจอแต่สิ่งดีๆบ้าง
อ่านแล้วเศร้าจัง

[na_near]

“โน็ตมารอปลื้ม กลับบ้านด้วยกัน”
“ทำไมต้องรอด้วยละ”
“ก็อีกไม่นานแล้วเดียวก็ได้เวลาไปด้วยกันแล้ว”

  หมายความว่าไง!!!  โน๊ต.....ไม่เคลียร์อ่ะ 
มันไม่จริงใช่ไหม  มันไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดใช่ไหมโอห์ม

ปล.ไม่รู้ทำไม  อ่านตอนนี้แล้วอยากกอดโอห์มจัง    เป็นห่วงนะโอห์มดูแลตัวเองด้วย

[Ebsilon]

สวัสดีคนเขียนนะครับ พอดีเพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ไม่นาน

ช่วงแรกๆ ชีวิตโอห์มน่าสนใจมาก แอบลุ้นแอบเชียร์ตลอด
แต่พอหลังๆ แลดูจะมีปัญหาเข้ามามากมาย ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ และเพื่อนๆ ในบอร์ดนี้ก็เอาใจช่วยให้มันผ่านไปด้วยดีนะครับ  (แอบลุ้นให้มันไม่ใช่เรื่องจริงอยู่เหมือนกัน)

รออ่านต่อนะครับ จะได้รู้สักที ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง

[sato]

แล้วผมก็นั่งอ่านเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบภายใน 1 วันเต็มๆ

จริงๆว่าจะเลิกอ่านเพราะดูมันเศร้าๆนะครับ

แต่แล้วก็อ่านจบจนได้......ชีวิตจริงนี้มันช่างdrama ได้ยิ่งกว่าในหนังละครอีกนะครับ

 

ปล.ถึงคนเขียนหรือเจ้าของประสบการณ์นี้ ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะครับ

[xecret-t]

เข้าใจคุณ กับสิ่งที่ได้กระทำ ..
เพราะ เรามันคนบ้านเดียวกัน

ตามอ่านเรื่องราวคุณมาตั่่งแต่เมื่อคืนตอนเที่ยงคืน
จนมาอ่านตามทันตอนจะห้าโมงเย็น


..

รู้จักก็ไม่ใช่ เป็นเกย์รึก็เปล่า!

แต่ ใจเต้นตลอดเวลาที่อ่าน
เหมือนเป็นโรคหัวใจเลยแสรด


ยังรอคุณมาบอกเล่าเรื่องราว ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร



..

ไม่รู้ว่าตอนนี้เรื่องที่คุณพิมพ์ จะมาถึงปัจจุบันหรือเปล่า
แต่แค่อยากจะบอกว่า ถ้าคุณจะหาแก๊งซิ่ง!

ลองเริ่มต้นจากเด็กมัธยมดู







^^
ยังรอ ค่ะ

[BossoM]

คิดถึงจังเลย...

[Ipatza]

ไม่ได้มาอ่านสะนาน(หาไม่เจอ)
หมายความว่ายังไงเนี้ยโอร์ม
ไม่จริงใช่ไหม
ทำไมเป้นยังงี๊ละ
คิดไว้แล้วละตอนอ่าน ตอนที่ไปที่สะพานนั้นอะคิดแล้วว่าต้องมีอะไร
แต่ไม่คิดว่าโอร์มจะต้องโดนกระทืบ
แต่เด๋วๆนะ
ทำไมกระทืบนี้จะต้องเอาไห้ถึงตายเลยหรอ
แล้วทำไมคนพวกนั้นมันไม่มีความเป็นคนหรอ
ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ
ทั้งมิกซ์ ทั้งเอิท ทั้งปลื้ม อะไรเนี้ย
สับสนละนะ
แล้วโอ้ยไปไม่ถูกอารมณ์ ตีกันยุ่งและ
ไงก็มาต่อเร็วๆเถอะนะ
ดูเหมือนจะหายไปนานเลย(เราก็หายไปนานเหมือนกัน555+)

[BossoM]

หายไปนานแล้วน้า 

[Sirada_T]

หลงเข้ามาอ่านเพราะเนื้อเรื่อง
อะไรมันจะเศร้าปานนี้!!  ถ้าไม่บอกว่าเป็นเรื่องจริง จะแอบคิดไปก่อนว่ามันคือนิยายชัดๆเลย
มารอนะครับ  น้ำตาผมไม่ไหล แต่ใจผมนี้โคตรอินเลย

[Aaehana]

พึ่งอ่านถึงหน้า 36 แต่อยากเม้นท์ก่อน เรื่องนี้ทั้งสนุกทั้งซึ้งเลย
ตอนแรกชอบมิ๊ก ต่อมาเชียร์โน๊ต
แต่อ่านเม้นท์หน้าหลังๆ เหมือนจะมีเรื่องอีกมากมาย
ขอเป็นกำลังใจให้โอห์มนะ

[enhumto]

อาการร้อนนะครับ ร้อนมาก ยังดีที่มีเทสกาลรวมคนที่คิดถึงให้กลับมาเจอกัน ปีนี้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกปี อีกละ ขอโทษจริงๆสำหรับคนที่ตามอ่านช่วงนี้อะไรในชีวิตเยอะ เทคโนโลยีก็เริ่มเข้ามาในชีวิตเยอะขึ้น มันมีแต่เรื่องหนักๆที่นับต่อจากนี้ ผมไม่เคยเป็นคนดีตั้งแต่ต้นเรื่อง อันที่จริงต่อจากนี้ไปอาจจะเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดในสิ่งที่ผมเล่าเลยก็เป็นได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“เห้ยตื่น” เสียงไม้เคาะกับลูกกรงทำให้ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับภาพของปลื้มและโน้ตที่หายไปจากหัวพอดี
“ปวดหลังว่ะ” ผมลุกขึ้นบิดตัวไปมา หิวข้าวชะมัด มีเสียงคนกลุ่มหนึ่งตะโกนโวยวายอยู่หน้าห้องขัง ผมกำลังมัวขี้ตามองไม่ชัดหรอกครับแต่ไม่ใช่ญาติผมแน่นอน แต่เขาชี้มาทางผมนะ จนสติกลับมา มันมาพร้อมๆกับคำพูดพอดี
“ไอ้เลว เมิงฆ่าลูกกรูทำไม” ผมเอามือชี้ตัวเอง คงเป็นญาติพวกนั้นแน่นอน ยืนจับกลุ่มชี้หน้าสาปแช่งผม พอดีมิ๊กมาถึงพอดี มิ๊กไม่ได้พูดอะไรมาในเสื้อสีขาวคอปก ยี่ห้อจระเข้เขียว กับกางเกงยีนท์  ยืนคุยกับตำรวจอยู่พักหนึ่ง ตำรวจที่เฝ้าหน้าห้องก็พาเข้ามาคุยกับผม
“เป็นไงคนเก่ง”
“สงสัยจะเป็นเอดส์แล้วว่ะ ดูดิ ตุ่มขึ้นเต็มตัวเลย”
“เห้ยจริงดิ เสียตัวในพวกนั้นรึไง” มิ๊กชายตาเข้าไปในกรง
“ตลกละ ยุงกัดอะดิ ปวดหลังด้วย”
“โอ้ น่าสงสารจังเลย” มิ๊กจะเอื้มมือเขามาจับตัวผม
“เห้ย พวกเมิงทำอะไรกัน” คนเดิม มิ๊กถอยกับไปยืนที่เดิม
“เดี๋ยวแม่มาประกัน เดี๋ยวทนายก็มา มีอะไรก็เล่าให้ทนายฟังแล้วกัน” ผมยิ้ม
“มิ๊กพวกนั้น”
“อืมรู้ ช่างเขาเถอะคนสูญเสีย มันไม่มีคำว่าถูกรึผิดหรอก มีอย่างเดียวคือเสียใจ”
“แล้วปลื้มละ”
“ก็นอนอยู่”
“เอ๋อ มีน้องคนหนึ่งที่มาด้วยเมื่อวาน”
“เอ๋อ ไอ้คนที่หน้ากวนๆนั้นนะ”
“ใช่”
“มันไปนอนไหนว่ะมิ๊ก”
“ไม่รู้ดิ คงอยู่กับพวกเพื่อนเรานั้นละ”
“แล้วพวกมันรู้รึเปล่า”
“คงรู้แล้วมั้ง ข่าวดังสะขนาดนั้น”
“เห้ย หมดเวลาแล้ว”
“ครับน้า โอมห์มิ๊กไปก่อนนะ ” มิ๊กตอบกับลุงตำรวจแล้วบอกลาผม
“เดี๋ยวเจอกันข้างนอกนะโอมห์”  ผมใช้เวลารอที่จะได้เป็นอิสระและเล่ารายละเอียดให้กับทนายฟังทั้งเช้าจนผมได้ถูกประกันตัวออมกมา ด้วยความที่ทุกคนกลัวว่าผมเองจะโดนทำร้ายจากญาติของคนที่ตายที่มายืนรอผมอยู่ตั้งแต่เช้า จึงรีบพาผมออกมาจากที่โรงพักทันที ไม่คงกล่าวขอโทษอยู่หรอกนะครับ แต่จะให้พูดต่อจากประโยคขอโทษว่าอะไรละ
“ขวัญเอ๋ย ขวัญมา” แม่ผมรีบดึงผมเขามาปลอบ
“โอมห์ มึงทำไมทำอะไรเกินกว่าเหตุแบบนั้น” พ่อผมเริ่มว่า
“ยิงคนตาย ทำไมทำแบบนั้นละลูก แค่ชกต๋อยกันมันก็พอแล้ว”
“พอ ตอนมิ๊กโดนก็แบบนี้ โอมห์ไม่ใช่รู้ว่าพวกมันมีอะไรมามั้ง”
“แล้วไปเอาปืนมาจากไหน”
“ของปลื้ม”
“แล้วเรายิงเป็นได้ไง”
“ไอ้มิ๊กนั้นละสอน จะว่าไปโอมห์มีใบอนุญาตด้วยนะแม่  แถมปืนของปลื้มก็มีใบอนุญาตินะ” พ่อกับแม่ผมเงียบ ผมรู้สึกว่าตัวเองตัวเหม็นมากๆ ระหว่างทางกลับบ้านผมนั่งดมกลิ่นตัวเอง คิดถึงห้องน้ำ คิดถึงชักโครก คิดว่าที่ต้องนั่งดมกลิ่นฉี่ทั้งคืนนั้นมันแย่มากที่สุดในชีวิตแล้ว ทันทีที่รถถึงบ้านผมรีบเข้าไปอาบน้ำ แล้วจัดการทั้งหนักเบาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไปโรงพยาบาล
“จะออกไปไหน เจ้าโอมห์” พ่อผมเสียงแข็ง
“ไปดูปลื้ม”
“เอ็งจะไปได้ยังไง เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก” ผมไม่เชื่อกำลังจะเดินออกจากบ้าน มิ๊กก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพอดี
“งั้นเอ๊งก็ไปกับไอ้เจ้ามิ๊กมันแล้วกัน มีอะไรจะได้ช่วยกัน”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ มิ๊กไม่ได้ลงมาเปิดประตูรับผมเหมือนทุกครั้ง มีเจ้าสาวที่ผมเพิ่งเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนั่งคู่มาด้วยกัน
“เป็นธุระไปเลยเน๊าะ” ผมพูดขึ้นทันทีที่ขึ้นรถ
“ไม่เป็นไรหรอก นิดๆหน่อยๆ”
“สวัสดี” ผมทักคู่นั่งเบาะหน้า ไม่มีเสียงตอบรับ
“ได้นอนบ้างรึยัง” มิ๊กถามผม
“อืม ก็หลับๆตื่นๆ”
“อืม คิดถึงสมัยตอนที่โดนจับรถซิ่งเลย”
“เอ๋อ มิ๊กก็เคยนอนนิว้า ที่เดินขึ้นรถตำรวจตาแดงๆจะร้องไห้”
“ยังจำได้”
“จำได้ดิ ก็ไปรับอยู่ เห็นบอกแม่ว่าจะไม่ทำอีกแล้ว”
“เอ๋อโอมห์ มิ๊กไม่เข้าไปละ อยู่ได้รึเปล่า”มิ๊กมองผ่านกระจกมองหลังระหว่างบอกผม
“ได้ๆ ” ผมพยักหน้าแล้วเดินลงจากรถ
“เอ๋อเดี๋ยวก่อนโอมห์” มิ๊กลดหระจกฝั่งที่ตัวเองนั่งแล้วส่งมือถือให้ผม
“อะไรอีกละ”
“เอาไปใช้ก่อน เดี๋ยวเครื่องนั้นได้คืนแล้วค่อยเอามาคืน”
“อืม ไว้เจอกันนะครับ” ผมบอกลา น้องผู้หญิงที่นั่งคู่กับมิ๊กพอกับโบกมือลา

ทำไมกันน่าเหมือนว่าจะเป็นธรรมเนียมอะไรที่ผมจะต้องมาวนเวียนอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ทุกๆปี ผมจะต้องมาอยู่เองรึไม่ก็มีคนที่ผมต้องมาเยี่ยม ทางเดินยาวๆกับผู้คนที่ทั้งมีแล้วก็ไม่มีเดินกันไปมา ที่นี้มันไม่มีชนชั้นจริง เหตุผลที่ปลื้มมาอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่ว่าพวกผมไม่มีเงินนะครับ แต่พ่อกับแม่มิ๊กอยากให้อยู่ใกล้หมอใหญ่ที่เป็นเพื่อนแกมากกว่า ผมเดินต่อไปเรื่อยๆตามที่มิ๊กบอกไว้ว่าปลื้มอยู่ที่ไหน ใช่เวลาไม่นานผมก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นของผู้ป่วยหนักปลื้มไม่ได้อยู่ห้องเดียวเหตุผลเพราะต้องอยู่ใกล้ๆสายตาหมอ อีกรึเปล่าผมก็ไม่รู้
ผมกระพริบตาสองสามครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปที่โต๊ะ นางพยาบาลสองสามคนกำลังนั่งคุยกับเงียบๆ
“สวัสดีครับ พี่” 1ในนั้นหันหน้ามามองผม แล้วส่งยิ้มให้เป็นมารยาท
“มาหาใครค่ะ”
“เมื่อคืนครับ มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งโดนวัยรุ่นรุมตีมา ”
“อ๋อน้องคนนั้น”
“ครับน้องคนนั้น ไม่ทราบว่าเขาอยู่เตียงไหนครับ”
“น้องเป็นอะไรกับเขาละค่ะ” ผมเอามือมาหมุนๆแหวนที่อยู่ที่ข้อนิ้ว
“แฟนครับ” คำตอบนี้ทำให้หลายๆคนที่อยู่หลังเคาเตอร์หันมามองผมในทันที
“เตียงไหน ครับ”
“ตามมาเลยค่ะ เดี๋ยวพาไปเอง” พยาบาลเดินนำผมออกไป ทางเดินแคบๆกลิ่นยาที่คุ้งเต็มไปทั่วทั้งชั้น เสียงเครื่องช่วยหายใจ ที่พลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทำงานเป็นจังหวะ ไม่กี่ก้าวผมก็มาหยุดตรงเตียงของปลื้ม
“มีอะไรก็เรียกได้นะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมลากเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเตียงมานั่งตรงข้างๆปลื้ม

“ปลื้ม” ผมเอามือปล้องปากแล้วกระซิบที่ข้างหูปลื้มเบาๆ จริงๆก็หวังจะให้เหมือนในหนังที่จะมีการตอบสนองอะไรบ้าง แต่มันไม่มีเลย ผมเรียกอยู่อีกสองสามครั้งแล้วก็หยุดสิ่งที่กระทำแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆปลื้มแทน ผมเอามือค่อยๆเอามือลูบแขนปลื้มลงมาจนไปหยุดที่สายน้ำเกลือที่บวมแปล่ง แล้วมือก็มาหยุดที่มือของปลื้ม น้ำตาผมไหล ไหลเพราะผมคิดว่ามันทำไมต้องเป็นแบบนี้อีกแล้ว น้ำตาผมไหล ไหลที่ทำไมต้องทำให้คนที่รักผมเจ็บ
“ไหนเราบอกพี่ไง ว่าจะไม่ยอมเป็นอะไรไปก่อนพี่ ไหนเราบอกว่าจะไม่ยอมให้พี่ต้องอยู่คนเดียวไงปลื้ม ” ผมบ่นกับตัวเองคนเดียวแล้วนั่งทบทวนประโยคเก่าๆที่เคยได้สัญญากัน
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” น้ำตาผมไหลจนมันเต็มหน้าไปหมด ผมอยากจะให้ปลื้มลุกขึ้นมาแล้วบอกกับผมว่าไม่เป็นอะไร อยากให้ปลื้มบอกว่าปลื้มจะดูแลผม อยากให้ปลื้ม...........................................................................

“ถ้าพี่คนนี้เขาลุกขึ้นมาแล้วเห็นพี่ร้องไห้แบบนี้ เขาคงจะเสียใจแย่”
“เพลิง” เพลิงยืนยิ้มอยู่อีกด้านของเตียง
“มาได้ไงละเนี่ย”
“ก็ใครนะ เจ้าบ่าวในงานนะพี่เขาโทรบอกเพื่อนพี่ ”
“แล้ว”
“ไม่แล้วไง ผมก็มานี้ไงพี่” เพลิงนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม
“ได้ข่าวว่าพี่ยิงคนตายไปสองคนเลยรึ”
“อืม”
“พี่โหดว่ะ จะยิงผมรึเปล่าเนี่ย”
“หน้าตากรูเหมือนคนที่จะฆ่าคนได้รึ” ผมมองหน้ามัน
“สังหารหมู่เลยละพี่” เพลิงยิ้ม
“หมดหล่อเลย” ผมไม่ได้พูดอะไรแต่นั่งมองหน้าปลื้มแทนที่จะหันมาสนใจเพลิง
“แล้วทำยังไงจะกลับเชียงใหม่รึยัง”
“เดี๋ยวก็คงกลับวันนี้ละพี่ ป่านนี้ที่บ้านผมคงจะแจ้งตำรวจแล้วมั่ง”
“อ้าวทำไมละ นี้ไม่ได้บอกเขารึไง”
“ครับ”
“ไม่เป็นไรมั้ง โตแล้วนิ”
“ไม่รู้สิครับ ผมแค่แวะมาดูพี่เฉยๆ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ว”
“แล้วใครไปส่งท่ารถ”
“ไม่มี” เพลิงยิ้ม
“ปลื้มคงอยู่คนเดียวได้ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไอ้คนที่ฆ่าลูกฉันมันอยู่ที่นี้ใช่รึเปล่า มันอยู่ตรงไหนบอกฉันเดียวนี้มาเลยนะ” เสียงดังโวยวายมาจากหน้าห้องบริเวณโต๊ะของคุณพยาบาล
“พี่โอมห์ อยู่นี้ก่อนนะครับ”  ผมว่าคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ ใจผมเริ่มจะเต้นแรง เหมือนเมื่อคืนเลย มือผมกุมมือปลื้มไว้แน่น เสียงดังเอ๊ะอะโวยวายยังคงมีเรื่อยๆ ผมเริ่มจะปวดท้องน้อยนั่งกุมมือปลื้มไม่ใช่ว่าผมกลัวความผิดนะครับแต่ผมรู้สึกไม่ดีปนกับความกลัวเท่านั้นเอง อยากจะเอาเครื่องที่ต่ออยู่กับปลื้มมาจับการเต้นของหัวใจผมจังเลย
“ไหนๆมันอยู่ไหน” เสียงมาพร้อมๆกับเพลิงที่เปิดประตูเข้ามา
“พี่โอมห์ หลบไป” ผู้หญิงวัยกลางคนดูจะอายุมากกว่าแม่ผมสัก 5-6 ปีเห็นจะได้สองสามคนเดินเข้ามาพร้อมๆกับเพลิง
“มีอะไรครับ” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพเชิญหน้ากับคนทั้ง 3 โดยมีเพลิงยืนอยู่ตรงกลาง
“ออกมาเร็วจังเลยนะ คุกนี้มันมีไว้ขังหมาจริงๆ พวกลูกคนใหญ่คนโต” ผมไม่ได้ตอบโตอะไรได้แต่ยืนมองหน้าเพลิง มีพยาบาลสองสามคนกำลังยืนคุมอยู่ที่หน้าห้อง
“ไม่เป็นไรครับพี่ ” ผมยกมือเบรกพี่ๆพยาบาลไว้
“แกฆ่าลูกฉันทำไม ลูกฉันไปทำอะไรให้แก ถึงขนาดต้องฆ่าต้องแกงกันเลย” 1 ในสามเริ่มสะอื้อคำพูดแล้วค่อยๆมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม
“ผมขอโทษครับ ”ผมจะพูดออกไปว่าผมไม่ได้ตั้งใจก็ไม่ได้ เพราะว่าจริงๆผมตั้งใจ แล้วมือน้อยๆก็ลอยมาตบหน้าผม
“แกมันเลว คนทำผิดแล้วยังมามีหน้าพูดได้แค่คำว่าขอโทษ” เพลิงเอามือกั้นคนทั้งคู่ออกไปจากผม ผมเองยอมรับว่าเริ่มจะโมโหขึ้นมาแล้ว
“ใช่ผมเลว เพราะผมปกป้องคนที่ผมรัก น้าดูเอาเองแล้วกันว่าไอ้คนที่ผมรักต้องมานอนอยู่ในสภาพแบบนี้” ผมชี้ไปทางปลื้มที่นอนใส่เครื่องช่วยหานใจอยู่
“แล้วมันเรื่องอะไรที่ต้องมาทำร้ายผม มันเรื่องอะไรที่ต้องมาเที่ยวปล้น เที่ยวทำร้ายคนที่เขาไม่มีทางสู้ด้วยละครับ พวกน้าเจ็บ ขอให้รู้ไว้ว่าผมเนี่ยโครตเจ็บกว่าพวกน้าอีก” ผมพูดไปร้องไห้ไป ผมจบประโยคแล้วปล่อยให้ห้องเต็มไปด้วยความเงียบเกือบๆ 5 นาที อารมณ์และอุณหภูมิของความรู้สึกค่อยๆลดลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งแม่ของปลื้มเดินทางมาถึง

“ปลื้ม ลูก” นี้คือภาพที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุด ผมเป็นคนพาลูกชายของเขามาเจ็บอีกแล้ว มันคงเป็นทั้งกายของปลื้มที่เจ็บและใจของแม่ปลื้มที่เจ็บยิ่งกว่า
“พวกเขาเป็นใครลูก โอมห์” แม่ปลื้มตาแดงๆแล้วหันมาถามผม
“เป็นญาติของคนที่ทำร้ายปลื้มครับ” แม่ปลื้มรีบเดินออกมาจากเตียงเตรียมต่อว่า หญิงทั้งสามที่อยู่ในห้อง
“แม่ แต่คนที่ทำก็ไม่อยู่แล้วครับ” แม่ปลื้มหยุดฟัง ในขนาดที่จ้องหน้าผู้หญิงที่ยืนอยู่อีกฟังของตน
“โอมห์ หมายความว่ายังไง พวกมันหนีไป แล้วใช่ไหม”
“ป่าวครับ”
“ส่วนหนึ่งก็หนี มี 2 คนโดนผมยิงตาย”
“ตาย”
“ครับ”
“แม่ ผมขอโทษ” ผมก้มลงกราบเท้าแม่ของปลื้ม
“โอมห์ ทำแบบนี้ทำไมละลูก”
“ผมทำให้ปลื้มต้องมาเป็นแบบนี้”
“ลุกขึ้น ไม่ใช่ความผิดของเราเลย ลุกขึ้น” ผู้หญิงคนที่ผมกำลังขอโทษเขาอยู่ในตอนนี้ ค่อยๆ ย่อตัวลงมาหาผมแล้วสวมกอดผม ในห้องไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงสะอื้นไห้ของคนทั้งคู่
“ไม่เป็นไรนะโอมห์”
“ไม่เป็นไรแล้ว” ตอนนั้นเองที่ผมจำได้ดี ตัวปลื้มลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วมองมาหาที่ผม ลืมตาขึ้นมาเหมือนจะลูกเรื่องอะไรสักอย่าง แล้วก็ทิ้งตัวลงไปนอนอีกครั้ง เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกับแม่ตกใจไม่ใช่น้อยเลย เพลิงรีบวิ่งออกไปตามหมอเพื่อเข้ามาดูอาการของปลื้ม แต่

“พวกคุณ นี้เองที่เข้ามาเสียงดังเอ๊ะอะโวยวาย เชิญออกไปได้แล้วนะครับ เหลือไว้แค่ญาติ ถ้าไม่ออกไปผมจะให้ รปภ. มาเอาพวกคุณออกไป”
“แม่อยู่กับปลื้มนะครับ ผมขอไปส่งน้องกลับบ้านก่อน” ผมกับเพลิงเดินออกมาจากห้องของปลื้ม มันเหมือนเรื่องเดิมๆที่เล่าซ้ำแล้วซ้ำอีก ภาพเดิมๆ กับความรู้สึกเดิม มันแตกต่างก็แค่ปีที่เปลี่ยนไปเท่านั้นเอง
“พี่โอมห์”
“ว่า”
“พี่มิ๊กเนี่ยดูจะเป็นห่วงพี่มากๆเลยนะครับ”
“ฮืม ทำไมพูดแบบนั้น” ผมคุยกับเพลิงระหว่างนั่งรถไปที่ บขส
“ก็ไม่รู้สิครับ เมื่อวานตอนที่พี่ออกมากัน ผมเห็นพี่มิ๊กแยกตัวออกมานั่งคนเดียว แล้วนั่งดูมือถือ แล้วก็น้ำตาไหล”
“แล้ว”
“ก็เหมือนที่ผมเจอพี่นั้นละ”  ความเงียบเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนผมและเพลิง จนกระทั่งรถมาเจอที่ท่ารถ
“พี่ส่งเราได้แค่นี้ละเพลิง มีอะไรค่อยว่ากันนะครับ”
“เดี๋ยวพี่โอมห์”
“ทำไม” เพลิงเดินเข้ามาหาผมแล้วสวมกอด
“พี่อย่าคิดมากนะครับ รักของพี่มันอยู่ไม่ไกลพี่หรอกครับ บ้างทีมันอาจจะอยู่กับพี่ตลอดเวลาก็ได้ ”
“เห้ยอายเขา ไอ้เพลิง ” ถึงแม้ว่าอ้อมกอดนี้มันจะดูแปลกแต่มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่ผมขาดหายไป ไม่ใช่ว่าผมมาหลงไอ้เจ้านี้อีกนะครับ มันคงเป็นเพราะผมไม่เจออารมณ์แบบนี้ น้องเพลิงไม่ใช่เกย์ แต่ก็เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่สนใจไปสะทุกเรื่อง ผมดึงตัวออกมาแล้วก็จ้องหน้า เพลิงสักครู่ เพลิงก็เดินไปขึ้นรถ
“ผมไปก่อนนะพี่ ”  เพลิงยิ้มแล้วก็ขึ้นรถไป
“ไปเหอะ หวังว่ารอบนี้จะกลับถึงเชียงใหม่นะ”
“ถึงดิพี่” ผมหลบมานั่งมองเพลิงจากด้านนอก อากาศร้อนเอาเรื่องเลยสำหรับต้นปี ไม่ได้คิดอะไรไปเกินกว่าสิ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้า คนมากมายเดินวุ่นวาย ผมมองสิ่งที่เห็นคิดสิ่งกำลังเดินไปเรื่อยๆ อะไรที่มันขาดไปในช่วงชีวิต อะไรคือสิ่งที่ผมกระทำขึ้น แล้วอะไรคือคำตอบสำหรับผมในตอนนี้ ผมกำลังทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆตัวผมมีปัญหาไปหมด กับสิ่งสุดท้ายที่จะเหลือไว้ในมหาวิทยาลัย รถของเพลิงออกจากท่ารถไปได้สักพักแล้วแต่ผมก็ยังไม่ไปไหน ไม่รู้ว่าจะกลับไปสู้หน้าของแม่ปลื้มยังไง ไม่รู้ว่าจะคุยอะไร ไม่รู้จะเอาคำตอบอะไรไปให้เขา

“สงสัยชีวิตเราคงเหมาะกับตู้ไม้แล้วมั้ง” ผมขึ้นสถานะตัวเองใน เฟสบุ๊ก
“คนที่เขาอยากตาย คงไม่มานั่งให้ตัวเองเหงื่อออกแบบนี้หรอกมั้ง อีกอย่างมันผิดนิสัยด้วยนิ”
“มานั่งทำไมตรงนี้ว่ะ โอมห์ ร้อนก็ร้อน” มิ๊กเดินมาเอามือมาจับไหล่ผมพร้อมกับยื่นน้ำให้
“มาส่งน้อง”
“ไหนว่ะน้อง ” ไอ้มิ๊กทำท่าหันดู
“มันไปแล้ว”
“อ้าวมันไปแล้วจะมานั่งทำไม ร้อน”
“ไม่เห็นร้อน”
“ไม่ร้อนได้ไง เสื้อเปียกหมดแล้ว เอานี้น้ำ” มิ๊กส่งน้ำให้ผมอีกครั้ง
“จะรับรึเปล่ารึว่าจะให้ป้อน”
“ขเยิบ หน่อยดิ นั่งด้วย” มิ๊กทำท่าจะมานั่งด้วย
“ไม่เอา ร้อน”
“แล้วตะกี้เสือกบอกว่าไม่ร้อน เมิงนิหลายใจไม่เลิก”
“ใครกันแน่ ผู้ดีๆหน่อยสิครับ ไอ้คุณชายโอมห์” ผมหันมาสบตากัน
“ไม่ต้องมามองหน้ากรูเลย ”
“ทำไมจะมองไม่ได้”
“นี้กรุมีเจ้าของแล้ว” มิ๊กทำท่ายกนิ้วให้ผมดู ผมเอาปากเข้าไปใกล้หูมิ๊ก
“มิ๊กคนแบบกรู อยากได้อะไรก็ได้หมดละ”
“เห้ย ไม่ใช่เมิงละ โอมห์ ตัวจริงรึเปล่าว่ะ” มิ๊กเอามือมาจับหน้าผากผม
“ก็ไม่ป่วยนิ ” แล้วดึงน้ำที่ผมถืออยุ่ไปกิน
“ก็ไม่ผิดปรกติ ”
“เป็นอะไรว่ะเนี่ย พูดแปลกๆ” ผมถอดหายใจแบบลากยาว
“เบื่อว่ะมิ๊ก ”
“เบื่ออะไรว่ะ”
“ก็เบื่อ เบื่อที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ กรูเพิ่งฆ่าคนตายไปนะโว้ย”
“แล้ว    เอ๋อจะว่าไป เมื่อคืนเป็นอะไรรึเปล่า” มิ๊กดูตามตัวผม
“เป็นเยอะเหมือนกันนิว้า”มิ๊กเอามือมาจับแขน จับมือผมพลิกไปมา
“แต่มันไม่เท่าตรงนี้หรอกว่ะ”
“ตรงไหนว่ะ เจ็บเยอะเลยรึเปล่าว่ะ” ผมดึงมือมีกถึงมาไว้ตรงที่อก
“สาหัสเลยละ ” ใจผมเต้นแรงมากๆ ตอนที่จับมือมิ๊กมาวางที่หน้าอก มิ๊กยิ้มแล้วหน้าแดงในทันที จริงๆมันก็แดงอยู่แล้วเพราะอากาศที่มันร้อน แต่นี้มันผิดปรกติไปใหญ่
“ร้อนเน๊าะ” มิ๊กเปลี่ยนเรื่องแล้วชวนผมไปที่รถแทน ผมเดินยิ้มคนเดียวรึเปล่าไม่รู้ แต่มันก็เหมือนเป็นเรื่องเล็กๆมุขเล็ก แล้วสำคัญที่สุดคือผมลืมเรื่องเครียดไปได้สักพักหนึ่ง


“อยากไปไหน” มิ๊กถามระหว่างที่เดินไปที่รถ
“ไม่รู้ ไปโรงบาลดีรึเปล่า”
“ไปทำไม ปลื้มอยู่กับแม่”
“อ้าวก็เห็นบอกว่า ใจบาดเจ็บสาหัส ”
“แล้ว”
“ก็ไปโรงบาลไง”
“ตลกแล้ว ใจเจ็บต้องใช้อย่างอื่นรักษาไม่ใช่ยา ไม่ใช่หมอ”
“ใจเจ็บ ต้องรักษายังไงว่ะ” มิ๊กเดินอ้อมไปเปิดประตู แล้วปลดล็อกฝั่งผม จริงๆผมก็ไม่ได้ตอบหรอกว่าใช้อะไร พอเข้ามานั่งในรถมิ๊กก็ถามย้ำอีกรอบ
“ตอบไปแล้ว ไม่ได้ยินเอง”






“แค่ไม่กี่คืนใช่รึเปล่าแม่”ผมจับมือแม่ผมไว้แน่น นี้คือสิ่งที่ผมคิดว่ากำลังจะช่วยตัวเองไม่ได้แล้ว ตำรวจยืนคุมตัวผมพร้อมกับกำไลข้อมือที่แน่นและเย็นเฉียบ
“ไม่ต้องกลัวลูก แม่ผมเริ่มจะร้องไห้” มิ๊กเดินเข้ามาแล้วเอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มผม
“เมิงก็ต้องร้องไห้ไว้ก่อนสินะ โอมห์”ผมยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไร
 “ถ้าเมิงอยู่ข้างในแล้วเมิงป่วย เจ็บแบบที่คุยกันที่ท่ารถ คิดสะว่านี้คือยารักษานะ” มิ๊กเอามือผมทั้งสองมือมาจับที่น่าอก มิ๊กแล้วผลักมันกับมาที่อกผม ตาผมมันเต็มไปด้วยน้ำตา แถมกับความกลัวที่มีอยุ่เต็มร่างกายทุกสัดส่วน ผมไม่รู้หรอกว่าเมียมิ๊กจะว่ายังไงกับสิ่งที่มิ๊กทำ พ่อกับแม่มิ๊กจะว่ายังไง
“ได้เวลาแล้วนะครับ”

[Horizon]

 
+1

[StillLoveThem]

...อลหม่านดีแท้ๆๆเรื่องของน้องโอมห์เนี่ย
...สรุปว่ายังไงวะ ประกันออกมาแล้ว ไหงต้องไปเค้าคุกอีกล่ะ คำพูดของมิ๊กมันเหมือนน้ำทิพย์ชะโลมใจเนอะ
...สุดท้ายคนที่อยู่กับโอมห์ ยามทุกข์ก็....คนชื่อมิกซ์ละวะ สงสารแม่น้องโอมห์จัง ใจแทบขาดนะนั่น
...เห้อ มิ๊ก แต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงกันวะ ขัดใจพ่อแม่ก็ไม่ได้ ขัดใจตัวเองก็ไม่ได้
...แล้วยังไงเนี่ย ทำตามใจพ่อแม่ไปแล้ว ตอนนี้ ทำตามใจตัวเองบ้างหรือไง
...จริงๆๆแล้ว คนเรามันเลือกสุขเลือกทุกข์ได้ด้วยตัวเองนะ แต่มันก็ยังมีคนรอบข้างที่ต้องใส่ใจเค้าด้วย
...ชีวิตคนเรามันเลยหาความสุขแบบแท้จริงไม่ได้ แต่ยังไงก็ขอให้น้องทั้งสองคนเข้มแข็ง และสู้ๆก็แล้วกัน
...มันอาจมีคนที่ 3 ที่เค้าต้องมา..เจ็บ..กับเราด้วยทั้งๆที่เค้าก็ไม่มีความผิดยังไงก็ดูแล้วเค้าด้วยก็แล้วกัน ตบแต่งกันมาแล้ว เป็นกำลังใจให้ทุกคนจ้า

[nun-yai04]

    เศร้าใจ
มาต่อเร็วๆน่ะครับ

[beta001]

เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้ว บ่อน้ำตาแตกไปหลายรอบ แล้ว
เป็นกำลังใจให้น่ะครับ