.
.
.
“ลงไปช่วยป้าอรเตรียมกับข้าวกันครับ เย็นนี้ป๊า แม่ กับพี่เรย์จะเข้ามากินข้าวที่บ้านเรานะครับ พิอยากกินอะไรมื้อเย็นครับ ไทจะทำให้กิน” เก็บสมองส่วนที่คำนวณเงินไว้ก่อนและยกเอากับข้าวมื้อเย็นออกมาคิด..
“อยากทำอะไรผมก็กินได้ทั้งนั้นล่ะ ไท..พี่ชายไทกวนตีนผมตลอดเลยนะ มันชอบพูดให้ผมระแวงไท บลาๆๆ” ผมบอกเล่าความกวนตีนของพี่เรย์ให้ไทฟังอย่างละเอียดยิบ แถวบ้านคุณอาจเรียกแฉ..แต่บ้านผมเรียกพูดถึงเฉย ๆ ครับ555+ เด็กญี่ปุ่นนิ่งฟังผมคุย หน้าเรียบเฉยของเด็กญี่ปุ่นทำให้ผมหุบปากลงอย่างช้า ๆ
“..เป็นอะไรครับ? ไท..” สอดมือจับมือเรียวของไทแล้วถาม..เด็กญี่ปุ่นหันมามองผมก่อนจะยิ้มน้อย ๆ กระชับมือผมแน่นและชวนผมไปช่วยป้าอรทำกับข้าวเพราะใกล้เวลาที่ครอบครัวไทจะมาถึงแล้ว มองนาฬิกาแขวนผนังก็ตกใจครับ 5 โมงครึ่งแล้วอ่ะ..ต้องรีบแล้วววว
ผมกับไทช่วยป้าอรหยิบโน่นจับนี่ แกล้งเอาผักชีไปแหย่หูไท ป้าอรเห็นก็ให้ทิ้งผักชีที่ผมแกล้งมัน ทิ้งทำไมครับ..อร่อยออก หยิบมากินเล่นไทก็ยิ้มปลง ป้าอรร้องยี้ ส่วนผมน่ะเหรอ..สนใครรึก็เปล่า555+ กลิ่นกับข้าวในครัวลอยคลุ้งไปทั่ว ติดเสื้อผ้า ติดผม ติดตัว..เหม็นน่าดูครับ ป้าอรไล่ไทให้เด็กญี่ปุ่นไปอาบน้ำก่อนผม ผมช่วยป้าอรยกกับข้าวออกไปจัดโต๊ะ อินกับพี่ช้างเดินเข้ามาช่วยพอดีเลยเสร็จเร็ว วิ่งออกไปดูรถบ้านไทก็เห็นว่าเพิ่งเข้ามาจอด วิ่งกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำสวนเด็กญี่ปุ่นที่เดินออกจากส้วมพอดี
“ไทที่บ้านมาแล้วครับ รถเพิ่งเข้ามาจอดเมื่อกี้เอง ผมอาบน้ำเสร็จจะตามไปนะ” บอกรวดเร็วไม่หายใจ คว้าหัวไทมาหอมและแย่งผ้าเช็ดตัวจากเอวมันเข้าห้องน้ำไป อาบเสร็จก็วิ่งออกมาแต่งตัว..
“เฮ้ย! ทำไมไม่เปิดไฟล่ะครับ” ตกใจหมด พี่เรย์กับไทมานั่งคุยกันบนเตียงผมเป็นเงาตะคุ่ม ๆ ไฟก็ไม่เปิดครับ เดินไปเปิดไฟให้และเดินกลับมาเปิดตู้เสื้อผ้า เด็กญี่ปุ่นเดินมากอดผมก่อนจะเลือกเสื้อผ้าให้ผมเข้าไปเปลี่ยนในส้วม หืมมมม เกิดจะหวงขึ้นมาซะอีกนะ555+ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินลงไปให้ครอบครัวไทได้ชื่นชมความหล่อที่ปรากฎบนหน้า บอกแม่กับป๊าให้รู้เรื่องงานของผมและขอโทษที่ไม่ได้ช่วยแม่ไทเรื่องเป็นเลขาให้
“ไม่เป็นไรจ๊ะ เอาไว้น้องพิเบื่อค่อยมาทำงานกับแม่ก็ได้ ไทว่าไงล่ะลูก?” ไทยิ้มตอบครอบครัวมันและบทสนทนาหลังจากนั้นก็มีแต่เรื่องของผมกับเด็กญี่ปุ่นทั้งสิ้น
สรุปว่าป๊ากับแม่ไทจะให้ไทมาอยู่ที่บ้านผม คอยดูแลตากับผม ร้านอาหารที่ป๊าดูแลก็ยกให้ไท โรงแรมกับโรงพยาบาลก็ยกให้เด็กญี่ปุ่นดูแลต่อด้วย ยกที่ไม่กี่ไร่ในกรุงเทพให้ บ้านในหมู่บ้าน แล้วก็เงินไม่กี่บาท ทุกอย่าง..เป็นชื่อผมครับ ป๊าบอกว่าถือเป็นของขวัญที่ไทกับผมได้กลับมาอยู่ด้วยกันและเป็นหลักประกันว่าถ้าไททิ้งผม ไทจะไม่ได้อะไรเลย555+ ตาเองก็ไม่น้อยหน้าครอบครัวไทเหมือนกัน ที่นาที่ตามีตาก็ยกให้เป็นชื่อไททั้งหมดเหมือนกัน เป็นหลักประกันว่าถ้าผมทิ้งไท ผมก็จะไม่ได้อะไรเลยเหมือนกัน นั่งคุยกันจนดึกครอบครัวไทก็ขอตัวกลับ พี่เรย์ก็เริ่มความกวนตีนสุดขอบใส่ผมกับไท
“พี่ค้างด้วยนะ ง่วงแล้ว ฮ้าวววว” มันพูดแล้วหาวประกอบ เนียนเดินไปห้องผมอีกต่างหาก..
“พี่เรย์เตียงผมแคบครับ อัดกัน 3 คนไม่ไหวหรอก พี่กลับไปนอนบ้านพี่เหอะ..นะ” กีดกันพี่ชายแฟนทุกวิถีทาง ไทก็เอาแต่ยิ้มยืนกอดอกมองผมดึงแขนพี่เรย์ไปส่งที่รถ ไอ้เหี้ยเรย์แม่งงงงง
“พี่จะมานอนขวางผมกับแฟนทำไม? ผมรอมันมาตั้ง 5 ปีแล้วนะ กลับบ้านพี่ไปเดี๋ยวนี้!” เรย์จิซังหยุดกวนตีนผมทันทีที่ผมพูดจบ สะบัดแขนออกและเดินกลับไปที่รถ..กูไม่ง้อนะเว้ยยย ถอนหายใจยาวมองแผ่นหลังที่เหมือนไทยังกะแกะเดินออกไปจากบ้าน หันไปมองเด็กญี่ปุ่นตาขวาง
“ไม่ช่วยกูเลยนะ” เด็กญี่ปุ่นเดินเข้ามากอดแขนผมแล้วทำตาเชื่อมใส่ หยอดผมอย่างโน้นอย่างนี้ ผมมันก็แค่ไอ้ขี้ใจอ่อนคนนึงเท่านั้นครับ มันง้อนิด ๆ หน่อย ๆ ผมก็ลืมโกรธละ เดินโอบไหล่ผมขึ้นมาอาบน้ำอีกรอบและออกมานอนกอดกัน
“พระจันทร์วันนี้สวยนะครับ” นอนตะแคงมองพระจันทร์เสี้ยวบนฟ้าด้วยกัน มือเด็กญี่ปุ่นลูบแขนผมเบา ๆ ปลายจมูกหอมหัวไหล่สลับกับใบหู หันไปรับจูบจากริมฝีปากสีแดง สัมผัสอ่อนโยนจากไททำให้สติผมมันเตลิดไปหมด เสื้อถูกถอดออกไปปลายนิ้วไทสัมผัสทุกตารางนิ้วในร่างกายผม ร้อนจนทนไม่ไหว..
ความแข็งขืนของผมถูกไทรวบมาชิดกับความต้องการของไท ทันทีที่ข้อมือแกร่งของเด็กญี่ปุ่นขยับ เสียงครางแผ่วของผมก็ดังสวนขึ้นมา
“อาห์..” ริมฝีปากชื้นของเด็กญี่ปุ่นที่ปิดกั้นเสียงของผมจูบและส่งปลายลิ้นร้อนเข้ามาขอความหวานจากริมฝีปาก ถอนจูบและไล่ชิมผมตามซอกคอ หน้าอก หน้าท้อง และความแข็งขืนของผม รับทุกหยาดหยดที่ผมหลั่งออกมาจนหมด ละเลงปลายลิ้นที่ช่องทางเร้นลับที่ผมเก็บไว้ให้ไทคนเดียว ความต้องการของไทค่อย ๆ วนสำรวจทางเข้า กดเข้ามาช้า ๆ เจลที่ไทคอยปาดป้ายตรงทางเข้าทำให้ผมไม่เจ็บปวดมากนัก ขนาดที่ใหญ่ขึ้นไม่เป็นอุปสรรคมากเหมือนที่ผมกลัว ความอ่อนโยนของเด็กญี่ปุ่นยังคงเหมือนเดิม สัมผัสวาบหวาม เร่าร้อน จูบหวานปรนเปรอให้ผมไม่ขาด พร่ำกระซิบคำรักข้างหู กกกอดผมไว้แนบอก..ทั้งคืน
ตื่นขึ้นมาพร้อมกัน อาบน้ำให้กัน ทำอาหารด้วยกัน ทำกิจกรรมทุกอย่างด้วยกัน มีผมที่ไหนต้องมีเด็กญี่ปุ่นเป็นเงาที่นั่น และแน่นอนครับ..มีพี่เรย์คอยเป็นสัมภเวสีขอส่วนบุญจากผมทุกที่เช่นกัน รำคาญก็รำคาญ สงสารก็สงสาร ถ้าไม่เพราะไทต้องไปอยู่ญี่ปุ่นตามสัญญากับตา ครอบครัวไทก็เลยต้องส่งพี่เรย์ที่กลัวแม่ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดมาตามคุมประพฤติ เอ้ย! ตามดูแลอำนวยความสะดวกกายทำร้ายจิตให้ผม พี่เรย์คงจะติดเพื่อนและติดอยู่กับสังคมสุดติสท์ของแกไปนานแล้ว ในเมื่อไทไม่ว่าอะไร ผมจะโวยวายมันก็ไม่ถูก พี่เรย์มันก็ไม่ได้มาค้างอ้างแรมกวนใจผม แค่มาป่วนตอนกลางวันเฉย ๆ ..ช่างมันเถอะเนอะ
“พรุ่งนี้เช้าไทขับรถไปส่งนะครับ ไทจะเลยเข้าไปดูร้านป๊าแล้วก็จัดการเรื่องโรงแรมด้วยเลย ใส่เสื้อตัวนี้นะครับ” นอนตะแคงมองเด็กญี่ปุ่นรื้อตู้เสื้อผ้าผม ชี้นิ้วไปที่เสื้อเชิตสีออกยีนส์กับเดฟสีน้ำเงิน บริษัทแบบผมไม่เน้นเรื่องแต่งตัวครับ ชิว ๆ แนว ๆ พี่เลี้ยงผมบอกตั้งแต่วันสัมภาษณ์แล้วครับ ดูคนอื่นเค้าแต่งตัวกันเหมือนไปเดินห้างซะด้วยซ้ำ เด็กญี่ปุ่นเปิดแลบทอปจัดการเรื่องงานจนผมเริ่มเคลิ้มจะหลับ ไทก็ปิดและเข้ามานอนกอดผม
“ฝันดีครับ..ฝันถึงไทนะ” อมยิ้มตอบแล้วหันไปกอดคืนบ้าง หลับไปเพราะมือที่ลูบหลังกล่อมเบา ๆ สบายที่สุดในโลกอ่ะ555+
เช้าวันนี้ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าครับ ใส่บาตรเอาฤกษ์เอาชัยในวันชี้ชะตา เด็กญี่ปุ่นขับรถมาส่งถึงบันไดหน้าบริษัท ยามกับพนักงานที่นั่นหันมามองเป็นตาเดียวเลยครับ ไม่เคยเห็น S-Class รึไงวะ?
“เย็น ๆ ไทมารับนะครับ” พยักหน้ารับคำและรีบลงจากรถ หยิบโทรศัพท์ออกมากดหาพี่ปุ๊กลุ๊ก พี่เลี้ยงผมเองครับ เป็นทั้งพี่รหัสและคนแนะนำงานนี้ให้
“ถึงแล้วครับเจ๊ ผมขึ้นไปได้เลยป่าว?” ผมขึ้นลิฟท์ไปตามชั้นที่เจ๊บอก พอเจอเจ๊แกก็พาไปหาหัวหน้าผม ชื่อพี่เอ้ครับ พี่เค้าเป็นเพศที่สร้างสีสันให้โลก มันก็เลย..
“นี่ลูกน้องที่พี่ไหมส่งมาให้ชั้นเหรออวบ..จริงน่ะเหรอ?..” พี่เอ้หันไปซุบซิบเสียงดังกับพี่ปุ๊ก ผมยกมือไหว้แกแกก็รีบจับมือที่กระพุ่มไหว้ของผมทันที ดึงมือหลบไม่ทันด้วยครับ
“โอยยย ชั้นจะเป็นลมคาอกน้องเค้าอยู่แล้วอีอวบ ขอบคุณพระเจ้าที่สร้างพรสวรรค์ทางการออกแบบให้ชั้น อาฮ์..ไปค่ะ ชื่อน้องพิใช่มั้ยคะ? พี่ชื่อเอ็มม่าค่ะ พี่จะพาไปแนะนำให้ทั่วทั้งแผนกเรานะคะ อร้างงงงงง หล่อกระชากติ่งที่สุด!” หันไปมองพี่ปุ๊กขอความช่วยเหลือ พี่รหัสผมก็เอาแต่ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาโบกส่งให้ผม เอาวะ..ขำ ๆ ไปก็หมดวันละ พี่เอ้ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรครับ แกเป็นคนเก่ง เวลางานแกเป็นอีกคนไปเลยครับ สอนงานให้ผมเยอะแยะ ผมจบเกี่ยวกับการออกแบบคอมพิวเตอร์กราฟฟิกครับ ชอบก็เลยเรียน จบมาพี่รหัสก็แนะนำที่นี่ให้ ผมมาแบบไม่หวังอะไร..ได้ก็ดีใจครับ ไทมารับผมตอนเย็นก็ถามว่าเป็นไง..
“เมพขิงระดับผม แค่แตะคอมงานก็ออกมาเพอร์เฟคเสนอลูกค้าผ่านฉลุยเหอะ” เด็กญี่ปุ่นอมยิ้มแล้วพยักหน้าเห็นด้วย ขำกันก๊ากก่อนผมจะบอกเรื่องจริงที่ไทต้องรู้..
“ผมเหนื่อยมากเลยไท ที่ผมเรียนมามันเป็นแค่พื้นฐานสำหรับงานพวกนี้เท่านั้น..ผมต้องเรียนรู้ทุกอย่างใหม่หมด แต่ผมสนุกนะ..ผมชอบงานนี้ครับ” เด็กญี่ปุ่นพยักหน้าเข้าใจและดึงมือผมมากุมก่อนจะหอมส่งกำลังใจให้ผมมีแรงสู้ในวันถัดไป ผมสะบักสะบอมกลับมาทุกวันครับ เด็กญี่ปุ่นก็คอยเสริมสร้างกำลังใจให้ผมไม่ขาด..
“พิวันนี้มีลูกค้าจากโรงแรม...มาติดต่อให้ทำโบรชัวร์และออกแบบเว็ปให้ใหม่น่ะ โรงแรมใหญ่ด้วยนะ เห็นว่าจะมาตีตลาดต่างชาติน่ะ นายสั่งให้แผนกเราเต็มที่เลย” พยักหน้ารับคำและรับงานในส่วนที่ผมต้องทำมาปั้นเต็มที่ เสร็จก็ส่งให้พี่เอ้เอาไปจัดการต่อ นังเก็บงานที่ยังค้างอยู่พี่เอ้ก็กรี้ดขึ้นมา
“กรี้ดดดดด เอ็มม่าแทบจะถลาไปซบอก! หล่อ รวย เนี้ยบ เพอร์เฟคชั่นที่สุด!” ขมวดคิ้วหันไปตามทิศที่พี่เอ้เสียจริต นั่นมัน..
“ตั้งใจทำงานรึเปล่า? ช่วยออกแบบเว็ปโรงแรมเราให้ไทหน่อยนะครับ เที่ยงแล้ว..ไปกินข้าวกัน ขอยืมตัวไปทานข้าวนะครับ เดี๋ยวพามาส่ง” ยืนเอ๋อแดกมองเด็กญี่ปุ่นที่เอาแต่พูดไม่หยุด ขาก้าวตามเด็กญี่ปุ่นมาที่รถ ถึงได้อ้าปากพูดออกมาเป็นคำได้
“อะไรไท? ทำไมไม่เห็นบอกก่อนอ่ะ? แล้วทำไมต้องเป็นบริ..” เด็กญี่ปุ่นหันมายิ้มแล้วเอ่ยขัดเสียงนิ่ง
“ทำให้เราไม่ได้เหรอครับ ผมอยากให้พิเริ่มทำงานชิ้นแรกของพิให้เราก็เท่านั้น..กินอะไรดีครับ แนะนำหน่อยสิ เจ้าถิ่นไม่ใช่เหรอ?” ถอนหายใจยาวยอมแพ้ก่อนจะพาเข้าร้านที่ดูดีหน่อย ไทไม่ได้อยู่กับผมจนเย็นครับ กินข้าวเที่ยงด้วยกันก็กลับ เย็นก็ส่งการ์ดให้มารับผม
จากงานชิ้นแรกที่ทำให้โรงแรมของเรา ชิ้นต่อมาคุณอาทิตย์ก็เจาะจงกับบริษัทแม่ให้ผมเป็นคนทำงานของเครือมุราคาวะทุกชิ้น นานเข้าผมก็หมดกำลังจะสู้กับไทครับ ออกจากงานมานั่งทำในส่วนของการออกแบบให้เครือมุราคาวะทั้งหมด มีลูกน้องอีกร่วมร้อยชีวิตกับบริษัทเล็ก ๆ ที่ตั้งขึ้นทีหลัง
นายน้อยของตระกูลก็ไม่เคยจะทอดทิ้งผม ต้องมาให้กำลังใจทุกวัน เรย์จิซังก็วนเวียนแกล้งผมอยู่ตลอดเหมือนกันครับ..จิตพอกันทั้งพี่ทั้งน้องอ่ะ!
นอนกอดมองพระจันทร์ดวงเดียวกัน พระจันทร์ดวงเดิมที่ใช้เป็นยานอนหลับให้ผมกับไทได้หลับฝันดีทุกคืน..
“ผมรักพิ” ฟังทั้งชีวิตก็ไม่เบื่อครับ -///-
“อืม..เหมือนกัน” เบี่ยงหน้าไปรับจูบหวานส่งเข้านอน สัมผัสอ่อนหวานจากเด็กญี่ปุ่น..กี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยน
เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ..ไทชวนผมให้เข้าไปวิ่งเล่นในฝันของไทแล้วอ่ะ
ฝันดีครับทุกคน..
...................................................
แถม
.
.
“ตั้งแต่เมื่อไหร่..พี่เรย์” ไทโยเอ่ยปากถามพี่ชายสายเลือดเดียวกันถึงความรู้สึกลึกลับที่พี่ชายพยายามซ่อนไว้ ซ่อนไม่ให้ล่วงรู้ว่า..กำลังตกหลุมรักแฟนตัวเอง ฝ่ายพี่ชายที่ถูกถามกลับนิ่งเงียบไม่มีคำตอบให้น้องชาย เดินนำพี่ชายขึ้นมาที่ห้องนอนแฟนและเอ่ยถามอีกครั้ง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่? พี่เรย์ชอบพิตั้งแต่เมื่อไหร่?” คำพูดขวานผ่าซากของน้องชายทำให้เรย์จิถอนหายใจยอมแพ้
“ไม่รู้ พี่ยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว..ไทรู้ได้ไง?” ไทโยแค่นหัวเราะ ฝากปลาย่างไว้กับแมวชัด ๆ ฟังจากที่แฟนเล่า จากพฤติกรรมบางอย่างของพี่ชายแล้วเอามาผูกโยงกันดู สมมุติฐานมันออกมาเป็นความชอบชัด ๆ พี่ชายตัวเองตกหลุมรักพิเข้าชัด ๆ ส่วนพิ..อาจจะหวั่นไหวไปบ้าง แต่ความรักที่ตัวไทโยมีให้มันก็หนักพอจะทำให้พิไม่เขว
“ใช้เวลาเท่าไหร่? พี่เรย์ถึงจะตัดใจได้ขาด!” สายตาดุดันและเอาเรื่องของไทโยทำให้พี่ชายกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ นั่งนิ่งเงียบจนความมืดโรยตัวปกคลุมทุกอย่าง ประตูของห้องน้ำเปิดออกพร้อมตัวเปียก ๆ ของแฟนน้องชายสะกดสายตาคนทั้งคู่ให้หันมองเป็นตาเดียว พิรุณดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นพี่น้องนั่งเงียบอยู่ในห้องโดยไม่เปิดไฟ ทันทีที่สวิตช์ไฟในห้องถูกเปิดใช้งาน ความสว่างก็ทำให้เรย์จิ..ตาสว่างได้ซักที
ถอนหายใจและก้มหน้า หลับตานิ่ง ทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาที่ครอบครัวฝากฝังให้ดูแลและตามแฟนน้องชาย พูดง่าย ๆ ก็ ‘เฝ้า’ ให้ไทโยนั่นเอง ตลอดเวลาที่น้องชายกับแฟนต้องห่างกัน เรย์จิร่วมรับรู้ความรู้สึกทรมานต่าง ๆ ของทั้งคู่ ‘ความรู้สึกผูกพัน มันคงจะก่อตัวขึ้นมาเงียบ ๆ ในใจล่ะมั้ง? ยังไงซะ..พิรุณก็เป็นของของน้อง เค้าทั้งคู่เป็นของกันและกันมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว จะทำให้มันยุ่งยากขึ้นทำไมล่ะเรย์จิ?’
คิดได้ดังนั้นก็เงยหน้า และลืมตาขึ้นมาสบตาน้องชายนิ่ง กระซิบบอกให้รับรู้กันเพียงสองคน
“ขอเวลาหน่อย ตามดูแลมาตั้ง 5 ปี จะให้ตัดปุบปับมันทำไม่ได้หรอก..” หันไปมองพิรุณที่แต่งตัวอยู่หน้ากระจกก็ถอนหายใจอีกครั้ง..
“พี่ตัดใจแน่ไทโย แต่ระยะเวลาน่ะ..นานซักหน่อยว่ะ” น้องชายพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะออกจากห้องไปเรย์จิก็ทิ้งท้ายให้นิ่งอึ้งอีกประโยค
“ถ้าจะให้ตัดใจก็อย่าพาไปห่างหูห่างตา หรือหวงให้มากนัก กูไม่เหมือนคนอื่น..มึงก็รู้” มองตามแผ่นหลังพี่ชาย ไทโยถอนหายใจยาว
“ต้องรับศึกหนักจากคนใกล้ตัวเหรอเนี่ย? เฮ้อออออ” หันไปมองแฟนตัวเองที่ยืนยิ้มให้ อย่างน้อย..กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว พิรุณก็ต้องรักต้องหลงไทโยจนไม่มีเวลาจะสนใจใครอยู่แล้ว..
แล้วจะกลัวอะไรอีกล่ะไทโยซัง?
..............................
เอามาส่งให้ก่อนจะหายหัวไปในวันหยุดนี้ค่ะ แต่ยังคงเหมือนเดิมนะคะ อีก 7 วัน จิจะเอาตอนพิเศษของคู่น้องวินพี่ต้าร์มาเสริฟ
รบกวนดูคำผิดให้ด้วยนะคะ พิมพ์เสร็จก็ลงเลย(ตลอดดดดดด)
เม้นท์เค้าค่อยตอบวันจันทร์น๊า..เค้ายังไม่ได้เปลี่ยนเม้าส์อ่า
กอดทุกคนนะคะ..คิดถึงมาก ๆ ค่ะ ดูแลสุขภาพนะคะ
ปล.สีเขียวเป็นบรรยายภาพรวมค่ะ สีน้ำเงินเป็นส่วนของไทโยบรรยาย สีดำของน้องพิค่ะ..จุ๊บุๆๆๆๆ