มาต่อแล้วนะครับ จบตอนที่17เสียที
ตอนหน้าจะลองเขียนให้หวานๆดูนะครับ
...................................................
"ญาติคนไข้นั่งรอที่โซฟานะค่ะ" เสียงพยาบาลบอกเมื่อวิ่งเข้ามาถึงในห้อง
ตอนนี้หมอพยาบาลวิ่งกันให้วุ่นไปหมด เตรียมเครื่องมือต่างๆเขามามากมาย
คีย์ได้แต่นั่งลุ้นอยู่ข้างๆ เขามองธรอย่างไม่ให้คลาดสายตา
หมอใช่ไฟฉายส่องเข้าไปที่ตาของธร คราวนี้เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาบ้าง พยาบาลทำการตรวจวัดเช็คความดันกับความรู้สึกอื่นๆของร่างกายธร
หมอกับพยาบาลตรวจอยู่สักพัก หมอก็เดินมาหาคีย์
"คนไข้เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วนะครับ ทางเราคิดว่าคนไข้น่าจะฟื้นในเร็วๆนี้ครับ ทางเราอยากให้คุณช่วยกระตุ้นเขาบ่อยๆ เขาจะได้รู้สึกตัวเร็วขึ้น" หมออธิบายอาการของธรให้คีย์ฟัง
คีย์ได้ยินแบบนั้นเขาก็มีกำลังใจขึ้นมา แสดงว่าเท่าที่เขาทำมาทั้งหมดยังมีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง
..........................
แต่นี่ก็ผ่านมาอีก 3 วันแล้ว หลังจากที่ธรมีปฏิกิริยา
คีย์ไปถอดเฝือกออกวันนี้ตอนเช้าเหมือนกัน แต่ยังต้องใส่เฝือกอ่อนต่ออีกสองอาทิตย์ แต่ก็ทำให้เขาทำอะไรได้สะดวกขึ้นกว่าเดิม
เขากลับเข้ามาที่ห้องธร เขาสังเกตหน้าธร ตอนนี้เริ่มมีหนวดเขียวครึ้มขึ้นมาแล้ว ทรงผมก็ยาวไม่เป็นทรงเหมือนเมื่อก่อน คีย์จึงคิดที่จะทำอะไรสักอย่าง
คีย์ออกไปซื้อที่โกนหนวดกับกรรไกรกลับมา พอกลับมาถึงห้องเขาก็ปรับเตียงให้ส่วนหัวยกขึ้นจนธรเหมือนอยู่ในท่านั่ง
"ปู่ เดี๋ยวเค้าโกนหนวดให้นะ หน้าโทรมหมดแล้วตื่นมาจะหาว่าเค้าดูแลไม่ดี" คีย์ยิ้มให้กับธรที่นั่งหลับตาอยู่บนเตียง
คีย์ค่อยๆบีบโฟมโกนหนวดใส่มือ ก่อนที่จะบรรจงรูปไปที่คางและบริเวณรอบๆปากของธร คีย์ค่อยๆทำอย่างเบาๆมือ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาโกนหนวดให้คนอื่น
คีย์ค่อยๆกดใบมีดโกนหนวดลงไปที่บริเวณแก้มของธร ก่อนที่จะลากใบมีดลงมาที่คางอย่างระมัดระวังเต็มที คีย์ลุ้นตลอดเวลาที่กดมีดโกนหนวดลงบนหน้าธร เพราะเขากลัวมันจะบาดใบหน้าของธร แต่เขาก็ค่อยทำไปเรื่อยๆ
คีย์ใช้เวลานานมากในการโกนหนวดให้กับธร กว่าจะเสร็จก็เกือบครึ่งชัวโมงได้ เขาเช็ดหน้าทำความสะอาดให้หลังจากโกนหนวดเสร็จ
"อืม หล่อเหมือนเดิมแล้วนะปู่" คีย์ยิ้มให้กับธรหลังจากโกนหนวดเสร็จ
"คราวนี้ก็ผมแล้วนะ ปู่อยู่นิ่งๆนะ ถ้าแหว่งอย่ามาโทษเค้านะ" คีย์เอาผ้ามาคลุมตัวธรไว้
คีย์ค่อยๆเลมผมของธรออกทีละนิดทีละนิด มีบางครั้งที่เขาเลมเกินจนแหว่งไปบ้าง เขาก็ขอโทษกับธรที่ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น หลังจากที่คีย์ตัดผมให้ธรเสร็จแล้ว เขาก็เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อให้ธร เพราะกลัวธรจะระคายเคืองกับเศษผมที่เขาตัดให้
"อืมมม เอ็งก็เก่งเหมือนกันนี่หว่าไอ้คีย์ ดูสิตัดผมให้ปู่ซะหล่อกว่าเดิมเลย" คีย์แอบขำตัวเอง เพราะจริงๆแล้วผมธรแหว่งไปหลายที่เหมือนกัน แต่เขาต้องปล่อยไว้อย่างนั้น แล้วกะทำเป็นไม่รู้เรื่องตอนที่ธรตื่นขึ้นมาถาม
"แต่ว่าปู่เมื่อไหร่ปู่จะฟื้นขึ้นมาสักทีนะ" คีย์ปรับเตียงธรให้นอนกลับไปเหมือนเดิม ก่อนที่เขาจะเดินมายืนมองหน้าธร
"ปู่ไม่อยากเห็นเค้าอีกแล้วหรอ ปู่ถึงไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที" คีย์น้ำตาคลอขึ้นมา เขารีบเอามือปาดน้ำตาออกเพราะกลัวมันจะหยดลงไปโดนหน้าธร
คีย์เดินเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำล้างหน้าทันที เขาหวังที่จะให้น้ำที่ใช้ล้างหน้ากลบรอยน้ำตาของเขาที่ไหลออกมาตอนนี้ เขาทรุดตัวลงข้างอ่างล้างหน้านั่น ตอนนี้เขาเริ่มอดทนกับการรอคอยแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้คีย์รู้สึกกดดันกับความรู้สึกแบบนี้มาก เขารู้สึกอ้างว้างทุกครั้งที่เขาคุยกับธรแล้วไม่มีเสียงตอบกลับมา เขาคิดว่าทำไมต้องเป็นเขาด้วยที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ธรเป็นคนแรกที่เข้าใจเขา และทำให้เขาไว้ใจได้ ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแต่กลับต้องมาจบแบบนี้นะหรือ คีย์คิดทบทวนมากมาย มันเป็นความกดดันมากๆสำหรับเด็กอายุ18 อย่างเขา
แกร็กกกก
เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง คีย์รีบล้างหน้าลบคราบน้ำตาอีกครั้งก่อนที่จะเปิดประตูห้องน้ำออกมา
เป็นเด็กที่บ้านเขาเอง เอาของที่เขาโทรบอกให้แม่จัดมาให้ เขาโทรไปให้แม่เขาเอาเครื่องเล่น MP3 ของเขามาให้
หลังจากได้เครื่องเล่น MP3 แล้วคืนนั้นคีย์คิดจะอัดเพลงให้ธรฟัง
เขาเปิดเพลงให้ธรฟังมาหลายวันมากแล้ว แต่คราวนี้เขาจะร้องเพลงที่เขาชอบเปิดให้ธรฟังเอง
คีย์รอจนมือจนบรรยากาศแถวนั้นเงียบสนิท เพราะโรงพยาบาลเขาปิดการเยี่ยมไข้แล้ว เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างๆธร เขากดบันทึกเสียงที่เครื่องเล่น MP3
คีย์มองหน้าธรที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอยู่แบบนั้น คีย์ทำใจสักพักก่อนที่จะร้องเพลงออกมา มันเป็นเพลง The Way You Look At Me ของ Christian Bautista
(ฝากลิ้งค์เพลงให้นะครับ
http://www.youtube.com/watch?v=hVTtA7EZ1S4 )
No one ever saw me like you do
All the things that i could add up to
I never knew just what a smile was worth
But your eyes say everything
without a single word
'Cause there's something in the
way you look at me
It's as if my heart knows
you're the missing piece
You make me believe that
there's nothing in this world i can't be
I never know what you see but
there's something in the way
you look at me
If I could freeze a moment in my mind
Be the second that you touched your lips to mine
I'd like to stop the clock Make it stand still
Cause baby, this is just the way
I always wanna feel
'Cause there's something in the
way you look at me
It's as if my heart knows
you're the missing piece
You make me believe that
there's nothing in this world i can't be
I never know what you see but
there's something in the way
you look at me
I don't know, how, or why
I feel different in your eyes
All I know is it happens everytime.
'Cause there's something in the
way you look at me
It's as if my heart knows
you're the missing piece
You make me believe that
there's nothing in this world i can't be
I never know what you see but
คีย์เริ่มเสียงสั่นเครือลง
there's something in the way
you look at me
ตอนนี้เขากลั้นความรู้สึกไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว น้ำตารินไหลออกมาโดยที่ไม่อาจหยุดมันไว้ได้
The way you look at me...
ฮืออ ฮึก ฮึก ฮือออ
คีย์ก้มหน้าลงบนเตียงข้างๆธร
"ปู่ เมื่อไหร่ปู่จะตื่นมามองเค้าอีกสักที ฮึก ฮึก" คีย์ร้องไห้ออกมาเต็มที่ ตอนนี้เขาอยากระบายความกดดันทั้งหมดที่เขามีออกมา
คีย์ก้มหน้าร้องไห้จนไม่ทันได้สังเกตว่าธรเริ่มขยับดวงตาไปมาแล้วตอนนี้
คีย์ยังก้มหน้าร้องไห้อยู่ เขาก็รู้สึกว่ามีมือมาสัมผัสที่หัวเขาอย่างแผ่วเบา
คีย์รีบเงยหน้าขึ้นมามองทันที เป็นมือธรที่ลูบหัวเขาอย่างอ่อนแรง
"ปู่ ปู่ตื่นแล้วหรอครับ" คีย์ยิ้มทั้งน้ำตา ธรเอามือมาปาดน้ำตาจากสองแก้มให้เขา
"ใครทำไรลุงของพี่หรือ ถึงร้องไห้ขนาดนี้" ธรพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งและแผ่วเบามาก
"ปู่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวผมตามหมอก่อน" คีย์รีบกดสัญญาณเรียกพยาบาลทันที
"ลุงขอน้ำกินหน่อยสิ พี่คอแห้ง" ธรมีเสียงแผ่วเบา
"เดี๋ยวนะปู่" คีย์รีบหาน้ำมาให้ธรดื่มทันที
นางพยาบาลกับหมอก็เข้ามาในห้องแล้วตอนนี้ คีย์เลยถอยออกไปนั่งรอที่โซฟาเหมือนเดิม คีย์นั่งดูหมอกับพยาบาลตรวจเช็คร่างกายธรอย่างละเอียด ก่อนที่หมอจะเดินมาบอกว่าธรน่าจะกลับเป็นปกติแล้ว แต่ต้องอยู่พักฟื้นร่างกายก่อน
"ปู่ ปู่ไม่เป็นอะไรแล้วนะ" คีย์เข้าไปกุมมือธรไว้ ธรเอามืออีกข้างมากุมมือคีย์ต่ออีกที
"อืมมม พี่ไม่เป็นไรแล้ว แล้วลุงร้องไห้ทำไม พี่หลับไปแปบเดียวเองนะ" ธรบอกด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้นมาบ้างแล้ว
"แปบเดียวอะไรอะปู่ ปู่หลับไปตั้งเกือบ 2 อาทิตย์ ดูสิจนเค้าไปถอดเฝือกออกแล้วนะ" คีย์ยกแขนข้างที่ใส่เฝือกอ่อนให้ธรดู ธรทำหน้าแปลกใจ
"อะไรลุง พี่ว่าพี่หลับไปแปบเดียวเองนะ มันนานขนาดนั้นเลยหรอ" ธรยังไม่เชื่อ
"ปู่ก็น้า นี่เค้านึกว่าปู่จะไม่ยอมฟื้นซะแล้ว เค้าห่วงปู่มากแค่ไหนรู้ไหม" คีย์ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ความกังวลหรือกดดัน แต่กลับเป็นความดีใจมากกว่า
"โอ๋ๆๆ ลุงอย่าร้องไห้เลยนะ พี่เห็นแล้วใจไม่ดีเลย" ธรพยายามดันตัวให้ลุกนั่ง ก่อนที่จะดึงตัวคีย์มากอดไว้
"ลุงอย่าร้องไห้นะครับ พี่รู้สึกไม่ดีเลย" ธรจับหน้าคีย์มาแล้วเช็ดน้ำตาให้
"พี่ทำให้ลุงเสียใจมากขนาดนี้เลยหรอ" ธรหน้าเศร้าลงไปทันที
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะปู่ ผมดีใจมากต่างหาก" คีย์ยิ้มให้ธรที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เขาอยู่
"ก็ดีแล้วครับ พี่นึกว่าจะทำให้เราเสียใจซะแล้ว" ธรยิ้มตอบ นี่เป็นรอยยิ้มที่คีย์อยากเห็นมาตลอด 2 อาทิตย์นี้
คีย์กอดธรไว้บ้างคราวนี้ เขารู้สึกดีใจมากที่สุดที่คนที่เข้าใจเขามากที่สุดตื่นขึ้นมาแล้ว
......................................
เหนื่อยเขียนไปสงสารลุงไปอะตอนนี้
หัวข้อ: [เปิดจอง P:1,ภาพกระเป๋า P:39] มนต์รักบ้านทุ่ง ตอนจบ P:39 20-8-2554 (อ่าน 357789 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก