เสื้อกาวน์เก่าๆ..... กับเราสองคน ตอนที่ 78 กลัว
18:53 1/7/2010ผมตื่นมาตอนเช้าก็ พบว่าตอนนี้ติ๊บกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ มีเพียง ขนมปังปิ้ง กาแฟหอมกรุ่นที่เตะจมูกผมเหมือนในทุก เช้า แต่วันนี้ผมคงกินอะไรไม่ลงแล้วละ
ของขวัญกล่องใหญ่อยู่บนหลังตู้เย็น พร้อม ดอกไม้ช่อโตสีสวยวางคู่กัน การ์ดใบเล็กบนช่อดอกไม้ ถูกเขียนด้วยข้อความ Happy birth day for you
ติ๊บเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้ว ก่อนเดิน ไปแต่งตัวพร้อมจะไปเรียน ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำก่อน จ้องหน้าผู้ชายหนึ่งคนที่ตอนนี้แววตาของความสดใสขี้เล่นหายไปจากใบหน้า
เหลือเพียงชายหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึม และ แววตาเต็มไปด้วยความหม่นหมองเข้ามาแทน จู่ๆน้ำตาลูกผู้ชายมันก็รื้นจนขอบตาแดงก่ำเมื่อหันไปมองผ้าขนหนู ที่ถูกแขวนเตรียมไว้ให้ที่ผนัง แปรงสีฟันที่บีบครีม จากยาสีฟันวางไว้ขอบอ่างล้างหน้า และมีดโกนหนวด ถูกวางไว้ประจำที่เรียบร้อยเหมือนที่ผ่านมาทุกวัน ผม เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากไปหรือเปล่าที่ใช้งานติ๊บแบบนี้
ทุกวันนี้ที่ติ๊บอยู่กับผมเพราะความรัก หรือ เพราะความผูกพันกันแน่ ผมปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายที่มาความเสียใจไหลลงช้า ๆ ก่อนปาดน้ำตาอาบน้ำแล้วเดินออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ติ๊บแต่งตัวเสร็จ เรียบร้อยนั่งมองหน้าผมมาจากโต๊ะทานข้าวหลังห้อง
'' เมื่อวานวันที่หก กันยายน วันเกิดติ๊บพี่ไม้ลืมไปหรือเปล่า '' ติ๊บถามผมหน้าตาเศร้าๆ
'' อ้าวเหรอ เออโทษทีพี่มัวแต่ทำงานเพลิน เลย '' ผมบอกก่อนเดินไปลูบหัวนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
'' อืมม ไม่เป็นไรหรอกคับแค่วันวันหนึ่งที่ ผ่านไปแล้วเท่านั้นเอง '' ติ๊บบอกผมยิ้มๆแต่แววตานี่สิ
'' ยังไงก็แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ ''
'' ขอบคุณคับพี่ไม้ '' ติ๊บพูดจบก็เดินหอบหนังสือลงไปรอผมข้าง ล่างหอพัก ผมสะกดกั้นอารมณ์ตัวเองอยู่พักใหญ่ จึงตามลงมา
ตลอดเวลาที่ผมขับรถ มาส่งติ๊บที่หน้าตึกคณะ เจ้าตัวเหม่อลอยออกไปนอก หน้าต่างรถตลอดเวลาโดยไม่หันมาสบตาหรือคุยกับผมซักคำ รู้ว่าคงน้อยใจที่ผมลืมวันเกิด
แต่ผมกลับคิดว่าการที่ติ๊บไปทานข้าวฉลองวันเกิดกับหมอจ๊ะโอ๋คงมี ความสุขมากกว่า ถึงเวลาที่ผมต้องให้ติ๊บตัดสินใจแล้วสินะ ว่า ติ๊บต้องการอะไร บางครั้งผมเองอาจจะผูกมัดติ๊บเกิน ที่ควรจะเป็นก็เป็นได้
ทำไมผมปวดใจจังนะ เวลาที่คิดว่าติ๊บจะ ทิ้งผมไป เจ็บจริงๆคับ
หมู่นี้ติ๊บคุยกับผมน้อยมาก จนผมรู้สึก ได้ถึงความเปลี่ยนไปของติ๊บ
หรือบางทีติ๊บอาจจะค้นพบอะไรบางอย่างถึงความรู้สึกที่มีต่อผม ผมกลัว กลัวว่ามันจะเปลี่ยนไป จากเดิมที่เคยเป็นมา และที่ผมกลัวที่สุด ผมกลัวติ๊บจะเปลี่ยนใจไปจากผม
นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมคุยกับติ๊บน้อยลงเพราะผมกลัวจะได้ฟังคำ พูดเหล่านี้
เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน
จาก ไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน
จมอยู่กับตัวเอง ติดอยู่กับเวลา
ทำไม เธอไม่มา เธอหายไปนานเหลือเกิน
ยังมีคนที่คอยอยู่ วันและคืนเฝ้าหมองเหม่อ
ใคร ทำให้เธอห่างเหิน
ผ่านไปแต่ละวัน ก็ยังหวั่นในใจ
ว่า มันเกิดอะไร กับรักที่เธอให้มา
เธอยังรักฉันรึปล่าว เธอมีใครสำคัญกว่า
เพียงแค่คิดยังปวดร้าว
เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน
จะต้องทำยังไง บอกกับเธอยังไง
ความ อึดอัดในใจ ที่ฉันทนมาตั้งนาน
คนดีๆที่เคยห่วง นานวันไปยิ่งไกลห่าง
เพียงคิดน้ำตาก็ไหล
...ใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน