อ๊ากกกก ทำไมมันเป็นยังงี้ไปได้
นึกถึงตอนนี้แล้ว ต้องบอกว่า เป็นเพราะคำ ๆ เดียว
ถ้าหมอไม้กล้าพูดออกมาหน่อยนะ ก็จะไม่เป็นอย่างนี้
และถ้าหมอไม้กล้าเปิดเผยอารมณ์ ความรู้สึกของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา
ชอบหรือไม่ชอบอะไร ก็พูดกันไปตรง ๆ ก็คงไม่ต้องทำร้ายความรู้สึกทั้งของตัวเองและคนที่เรารักแบบนี้
เป็นใคร ก็ต้องการได้ยินชัด ๆ จากปากคนที่เรารักทั้งนั้นแหละ
เพื่อย้ำความมั่นใจว่า ไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียว
โชคดีที่ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้
แต่ก็เข้าใจหมอไม้นะ คำ ๆ นี้ มันไม่ใช่คำที่จะพูดออกมาพล่อยๆ
เพราะไอ้คนข้างตัวเราก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน
อยู่กันมาสิบกว่าปีแล้ว ยังไม่เคยได้ยินคำบอกรักจากเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เคยถามเหมือนกัน เขาก็บอกว่า "ร้อยคำรักมิสู้หนึ่งการกระทำ"
"ถ้าทำอะไรๆ ให้ถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า ก็....ไปตายซะ"
พูดแล้ว ก็สะบัดหน้าเดินหนีไปเลย
เอ่อ! ตกลงนี่กรูต้องตามง้อมรึงอีกใช่มั้ยเนี่ย???
ป.ล. ขอโทษทีที่ออกนอกเรื่อง แบบว่ามันอินน่ะ
เวลาอ่านเรื่องของหมอไม้ทีไร แล้วนึกถึงของตัวเองทุกที
แล้วก็คิดว่า "ทำไมของเรามันไม่หวานอย่างนี้บ้างวะ??"
ป.ล. 2 ขอบคุณน้องแฮ็คมากที่ขยันอัพอย่างต่อเนื่อง ทั้งๆ ที่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ