หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218

[u-only-one]

ขอแบบชัดๆได้มั้ยอ่ะ คนหล่อต้องกล้าๆโชว์หน่อยยยย

ปล. อ่า...บราซิล VS ฮอลล์แลนด์

[RomeO_C_Leng]

น่าาาร๊ากกกกกกกกกกกกกจิง ๆๆๆ


อยากอ่านตอนที่บอกเลิกันไว ๆ จิง อิอิ


ขอบคุณนะคร้าบบบบ

[fanfic2010]

เห็นด้วยกะหมอไม้ เรื่องฟิตเนสเนี่ย
ไปเล่นทีไร เสียวสันหลังวาบ ๆ ทุกที
เข้าห้องน้ำที ยิ่งกว่าสาวพรหมจรรย์ซะอีก
ต้องมองซ้ายมองขวาดี ๆ ก่อนเข้า
เฮ้อ! เซ็ง 

  จริงอ่ะคุณ fanfic2010

เจาะไข่ให้ละกันน๊อ +1ให้จ้ะ

ขอบคุณครับ ไว้ผมจิ้มบวกได้แล้ว จะจิ้มให้นะครับ

[dr.mike]

ขอแสดงความยินดีกับหมอติ๊บด้วยจ้า
แต่ว่า หมอของ มน. รับที่มหิดลเหรอคะ

จบที่ มน รับที่ มน ไปเรียบร้อยแล้วคับผม 

ตอนนี้เจ้าตัวมาเรียนต่อวิทยาศาสตร์การแพทย์คลินิคที่มหิดล  จบไปอีกใบเรียบร้อยแล้ว

[Nabee]

ถึงหมอไม้...

หมอไม้ทำร้ายจิตใจเค้ามาก ๆ เลยรู้ป่ะ...ตัดจบได้แบบค้างได้อีก

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...แล้วนี่หมอไม้จะหายไปกี่วันค่ะ???

เค้าต้องอยู่ในอารมณ์นี้ไปอีกกี่วัน...หมอไม้กลับมาเคลียร์ก่อนไม่ได้เหรอ???

โอ๊ยยยยยยยยย...ปวดใจจริง ๆ ทำไมหมอไม้คิดเองเออเองแบบนั้นล่ะ

หมอไม้อ่ะ...หมอไมมมมมมมมมมมมมมมมม้...อย่าทิ้งไว้แบบนี้นะ กลับมาเคลียร์ก่อนสิ

(อ้างอิงจากในบล็อค)


พีเอส ,, หมอไม้จะหล่อมากกว่านี้อีกนะค่ะ...ถ้ากลับมาเคลียร์และต่อที่ค้างไว้หน่ะ...จริง ๆ นะ  >///////< 555555555555

[ï_Kiss_U♥]

อัพๆๆ รออ่านอยู่นะหมอไม้ คิดถึงหมอติ๊บอ่ะค่ะ

[subaru]

เข้ามาแสดงความยินดีกับหมอติ๊บ เก่งจริง ๆ 

[dr.mike]

   มีคนรอติดตามด้วยวุ้ยยย  ดีใจจัง

สำหรับการอัพผมจัดการอัพในบลอคให้ถึงตอนที่ 80 ไปเรียบร้อยแล้วคับ

เพราะคิดว่าช่วงสามสี่วันนี้คงต้องไม่ว่างเพราะต้องทำหน้าที่ ตากล้อง 

รับปริญญาทั้งทีต้องแสดงความดีใจกับเขาหน่อย

เพราะคราวก่อนที่รับที่ มน ผมไม่มีโอกาสได้มาแสดงความเป็นเจ้าของ   เอ้ยแสดงความยินดี

คราวนี้เลยต้องเต็มที่กะเขาหน่อยวันอาทิตย์ซ้อมใหญ่  วันจันทร์รับจริง 

มีการอ้อนขอดอกไม้ช่อใหญ่ๆ (ที่ใช้แบงค์พันพับ )

[evilheart]

ดอกไม้ช่อหญ่ายๆ แบงค์พันพับด้วย
ขอไม่มากไม่มายเลย จัดไปเลยน้องหมอ

PS. อัศวินสีส้มของเจ๊!!!

[Nabee]

 มีคนรอติดตามด้วยวุ้ยยย  ดีใจจัง

สำหรับการอัพผมจัดการอัพในบลอคให้ถึงตอนที่ 80 ไปเรียบร้อยแล้วคับ

เพราะคิดว่าช่วงสามสี่วันนี้คงต้องไม่ว่างเพราะต้องทำหน้าที่ ตากล้อง  

รับปริญญาทั้งทีต้องแสดงความดีใจกับเขาหน่อย

เพราะคราวก่อนที่รับที่ มน ผมไม่มีโอกาสได้มาแสดงความเป็นเจ้าของ   เอ้ยแสดงความยินดี

คราวนี้เลยต้องเต็มที่กะเขาหน่อยวันอาทิตย์ซ้อมใหญ่  วันจันทร์รับจริง  

มีการอ้อนขอดอกไม้ช่อใหญ่ๆ (ที่ใช้แบงค์พันพับ )

งั้นขอตอนที่ 81 ต่อเลยได้มั้ยค่ะ???...นี่ไม่ได้โลภนะ...แต่ค้างจริง ๆ T^T

และหมอไม้จะหล่อกว่านี้ ถ้าได้ตอนที่ 82 ด้วย 5555555555555


ส่วนเรื่องช่อดอกไม้...เค้าว่า ระดับป๋าไม้แล้ว แค่นี้จิ๊บ ๆ...ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ใช่มั้ยค่ะ??? (ฮา)

[sweetener]

ไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนหมอติ๊บหรอหมอไม้

ช่อแบงค์พันให้กันเองเท้อะ ถ่ายรูปอย่างบ่งาม

ดอกไม้สีขาวหรือสีชมพูค่ะ สีอื่นดับ

ซิ่มว่านะตากล้องก็ได้เป็น แล้วก็ยังต้องถือของอีก

มานนนเป็นหน้าที่ของแฟนนน  แต่งหล่อไปก็เท่านั้น อิอิ

[dr.mike]

ส่วนเรื่องช่อดอกไม้...เค้าว่า ระดับป๋าไม้แล้ว แค่นี้จิ๊บ ๆ...ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ใช่มั้ยค่ะ??? (ฮา)


ความเป็นป๋าหมดไปนานแล้วคับ  ทุกวันนี้ได้ไปทำงานแค่วันจ๋องร้อยยยย

รวมกับที่ต้องพาไปกินไอติมทุกเย็นแล้วนะสองร้อยเนี่ยยย

 

[sweetener]

^
^
ป๋าเค้าไม่ได้ดูกันตรงพุงหรือคะ

  โอ๋ๆ รักหมอติ๊บดอกเลยหยอกเล่น

[dr.mike]

เหวออ.....ถ้าคนเป็นป๋าต้องมีพุงนี่

ผมคงหมดสิทธิ์เป็นป๋าแล้วคับซิ่ม

มีแต่ซิคแพ็คแน่นปึ๊ก

เดี๋ยวถลกเสื้อโชว์ซะเลยยยย

[Nabee]

^
^

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย...หมอไม้จะโชว์หวิว...ง้านเค้าขอเวลาเตรียมตัวแปบ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฟิ้ววววววววววววว...กลับมาแล่ะ...กล้องพร้อม ไฟพร้อม ผ้าซับเลือดพร้อม...เริ่มถลกเสื้อได้เลยค่ะหมอไม้ 5555555555555555


นี่ไม่ได้หื่นนะ...จริง ๆ นะ จริง ๆ <3~*

[badcow]

แหม แหม ล้อเรื่องพุงแล้วหมอไม้ของขึ้นเนี่ย แสดงว่า พุงใหญ่จริงๆ ใช่ม๊ะคับหมอติ๊บบบ 55555
.
(ผมก็เป็น --")

[MaeMoo]

โอ้โฮ ปริญญาใบที่ 2 แล้วนะหมอติ๊บ
เก่งมากๆๆๆๆๆ เลยจ้า อย่างนี้ทั้งย่าทั้งป้า และป๋าไม้ ต้องภูมิใจในตัวหนูมากเลยนะ

ที่ มน.ไม่ได้ไป งานนี้ป๋าต้องใจถึงหน่อยนะจ๊ะ ชดเชยไง

ได้วันละสองร้อย แล้วอย่างนี้เอาเงินที่ไหนซื้อล็อตเตอรี่เนี่ย
แอบจิ๊กไว้ละซิ อิอิ

มารอดูรูปรับปริญญาด้วยนะคะ

[dr.mike]

เอาละซิ  งานเข้า

จะโชว์รูปซิคแพคฉีกหน้าคนแถวนี้ซะหน่อย

แต่ไหงพอเปลี่ยนอวาตาร์เป็นรูปโชว์หน้าท้องแล้วรูปมันไม่ขึ้นอะ

สงสัยดูดีเกินไประบบเลยไม่ตอบรับ

โชว์หน้าหล่อๆไปก่อนแล้วกันวะ



MaeMoo ..........ถ้าจะนับปริญญาจริงๆนี่มันใบที่สี่ของหมอติ๊บแล้วคับ  ไม่รู้จะเรียนอะไรกันนักหนา

ใบแรกเป็น พบ.จาก มน
ใบที่ 2 เป็น นบ.จากราม
ใบที่ 3 เป็น วม.จากมหิดล
ใบที่ 4 เป็น วม.จากมสธ.
แต่อันดับจบไหนก่อนหลังผมก็เรียงไม่ถูกนะ  รู้แต่ว่าอันนี้เป็นตัวล่าสุด

พอถามว่าจะเรียนอะไรนักหนา  ก็ได้รับคำตอบว่าเรียนจนกว่าจะเรียนไม่ไหว

เพราะครั้งหนึ่งเคยร้องห่มร้องไห้ฟูมฟายเพราะหมดโอกาสจะเรียนต่อ  ตอนนี้มีโอกาสจะไม่ปล่อยโอกาสทิ้งไปเฉยๆ

เรียนอะไรก็เรียนไปเหอะ  แต่ยกเว้นเรียน นิติพยาธิแพทย์  ไม่อยากได้แฟนเป็นหมอผ่าศพ

เค้าเกรงใจ  แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้ววววว

[nonae]

  ขอแสดงความยินดีกับหมอติ๊บด้วย...

งานนี้หมอไม้คงได้เต็มที่...
...กับช่อดอกไม้ใหญ่ ๆๆ ที่มีแบงค์พันพับ..
...กับการถ่ายรูปให้หมอติ๊บ...
...กับการถือของ...
...กับการแสดงตน...
ขอให้หมอไม้สนุกกับงานนี้นะ...อิอิ...
อ้อ...ที่เรียกว่าซิคแพ็คแน่นปึ๊กของหมอไม้...
แขม่ว ๆๆ ไว้หน่อยก็คงจะดี...555

[thehackzzi]

เหอะๆๆ มีคนไปตามอ่านที่บล๊อกพี่ไม้แล้ว

ไม่โพสต์ต่อดีกว่า...















อิอิ

ปล. พี่ไม้ หยุดเปลี่ยนรูปอวาตารซักทีเถอะ ยิ่งเห็น ยิ่งอิจฉา
โดนปาดหนังหน้ารอบสองแร๊ะ

[dr.mike]

นายแฮค  มัวแต่ตะลึงความหล่อของพี่จนลืมอัพตอนต่อไปแล้วมั้ง

พี่อัพล่วสงหน้าไปให้ถึงตอนแปดสิบแล้วเว้ยยยย

จัดการด่วน

[tgs]

สวัสดีค่ะ
เพิ่งเข้ามาครั้งแรก
จะเริ่มทยอยอ่านนะคะ

[dr.mike]

สวัสดีค่ะ
เพิ่งเข้ามาครั้งแรก
จะเริ่มทยอยอ่านนะคะ

เอาใจช่วยอ่านตามให้ทันไวๆนะคับ  ก่อนตอนต่อไปจะมาในเร็วๆนี้

[u-only-one]

ตามอ่านทันล่ะ ...
อู้ยยยยหวานจนตาร้อนไปหมดแล้ว 
...น้องติ๊บน่ารักอ่า...น่ารักมากๆ...น่ารักจริงๆ...
เป็นคนช่างเอาใจโดยนิสัยไม่ได้แกล้งทำ ดูจากที่เค้าดูแลหมอไ้ม้เต็มที่จนหมอไม้ต้องประกาศ "ฉุ" เฉิน
อ่านๆไปเป็นพ่อครัวที่มีเทคนิคเยอะทีเดียว เป็นคนช่างใส่ใจ ช่างสังเกต สรุปแล้ว "น่ารัก"
..ส่วนหมอไม้ พี่ชอบการกระทำต่างๆที่แสดงออกกับพ่อและแม่ ดูแล้วสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในครอบครัว
หมอไม้เป็นคนอบอุ่นจนคนที่อยู่ด้วยอบอุ่น มั่นใจไปด้วย ความสม่ำเสมอในการดูแลน้องติ๊บ
หรือแม้แต่การพยายามทำอาหาร ความมั่นใจเต็มร้อยจริงๆ ถึงเราจะทำไม่เป็นแต่ก็อยากแบ่งเบาภาระของอีกคน
...พื้นฐานของครอบครัวทั้งสองคร้วเป็นตัวบ่งบอกความเป็นตัวตนของแต่ละคนได้
ครอบครัวหมอไม้พร้อมหน้าความอบอุ่นล้นเหลือจนมีแบ่งให้น้องอีกคนที่รักมาก พร้อมทำให้ทุกอย่าง
ครอบครัวหมอติ๊บถึงจะขาดแต่สิ่งที่ย่าและป้าที่มีความรักให้มากมาย ตลอดจนพร่ำสอน ทำให้หมอติ๊บเป็นคนน่ารักอย่างทุกวันนี้
... ตั้งแต่วันแรกที่ได้อ่านเรื่องราวนี้จนถึงวันนี้ก็ยังคงประทับใจในตัวคุณหมอทั้งสองคนมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ

ปล.ถึงจะตามอ่านช้าไปหน่อย แต่ก็ตามอ่านทุกครั้งที่ลงเลยล่ะ รออ่านตลอดแหละค่ะ

[MaeMoo]

อะไรนะคะ ใบที่สี่เหรอ

โอ้วพ่อคุณ (อุทานเป็นยายแก่เลยชั้น) ขยันอะไรเช่นนี้

นี่ก็ต้องเตรียมใบที่ 5 ณ ดินแดนอันไกลโพ้น สินะคะ
.
...
.....

นึกถึงไอ้เด็กสมัยนี้บางคน อยากให้เรียนก็ไม่ยอมเรียน...
ไม่เป็นไรค่ะ ขอชื่นชมหมอติ๊บร่วมกับหมอไม้ด้วยแล้วกันนะ

เอ่อ.... ว่าแต่ ใครเอารูปสมัยมิตร เพชรา มาโพสคะเนี่ย
เสื้อลายได้ใจจริงๆ ค่ะ


แต่ก็ยังหล่อได้ใจอยู่นา

[thehackzzi]

เสื้อกาวน์เก่าๆ.....กับเราสองคน ตอนที่ 75
18:47 1/7/2010

เข้าสู่ช่วงปลายเดือนสิงหาคม  ฝนเริ่มมาแล้วแฮะ แต่ก็ดีเหมือนกันลดความร้อนของพิษณุโลกลงไปได้เยอะเลย  ฝนตกแทบจะทุกวัน ดีนะที่แถวข้างมหาวิทยาลัยเขาทำถนนใหม่กันแล้วไม่งั้นมีหวังน้ำท่วมเหมือนปีที่แล้วอีกแน่ๆ ลืมเล่าให้ฟังว่าหน้าฝนปีที่แล้วมีต้องพายเรือเพื่อออกจากหอพักไปขึ้นรถไฟฟ้ากันเลยทีเดียว

ช่วงนี้ผมก็ยังคงรับภาระหน้าที่อันหนักอึ้งเหมือนเดิม  ดีหน่อยที่มีน้องหมอฟันคนใหม่มา แต่ดูท่าจะแรงใช่ย่อยแฮะน้องคนนี้  ไว้มีโอกาสคงได้มาเล่าให้ฟังเพราะไอ้หมอฟันคนนี้ก็เข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตผมและติ๊บพอสมควร

ส่วนเจ้าตัวเล็กตอนนี้สอบกลางภาค ผ่านพ้นไปแล้วแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่านหนังสือลดน้อยลงไปแต่อย่างใด   จนพักหลังๆผมเริ่มจะชาชินกับการอ่านหนังสือแบบเอาเป็นเอาตายของติ๊บไปซะเรียบร้อยแล้ว   จะมีก็แค่บางวันที่เจ้าตัวง่วงนอนมากๆนั่นแหละจึงเห็นเข้านอนแต่หัวค่ำไม่ได้อ่านหนังสือ  แต่ก็ยังเห็นตื่นมาอ่านตอนเช้าอีกอยู่ดี   จะขยันไปไหนน้ออออ

แต่ช่วงนี้เจ้าตัวเล็กชักจะดูท่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะมักบ่นปวดหัวเอาเสียบ่อยๆ คงจะเครียดจากการอ่านหนังสือและการสอบที่มีเข้ามาแทบจะทุกวันนั้นเอง แต่บางวันก็อาการหนักเลือดกำเดาไหลบ่อยๆก็มี  พอถามก็บอกว่าเป็นแบบนี้บ่อยๆมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  แต่หนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมา  ผมไม่เคยเห็นติ๊บเป็นเลยแฮะ และไปหาหมอแต่ละครั้งก็มีหมอจ๊ะโอ๋เป็นหมอประจำตัวไปแล้วซะงั้น  เฮ้ออออ ไม่หึง ไม่หวง ไม่มีไรเกิดขึ้นท่องไว้นายไม้

12 สิงหาคม 2547  วันนี้วันแม่แห่งชาติ  เมื่อตอนเช้าตรู่ได้โทรไปไหว้ขอพรแม่เรียบร้อย ทำให้มีความสุขและกำลังใจในการทำงานขึ้นอีกเยอะเลย

แม่ผม           เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลก

แม่ผม           เป็นหมอฟันที่เก่งที่สุดในโลก

แม่ผม           เป็นแม่ครัวที่ทำกับข้าวอร่อยที่สุดในโลก ( แม้ตอนหลังจะเริ่มมีคู่แข่งที่น่ากลัว )

แม่ผม           เป็นอาจารย์ที่สอนผมให้เข้าใจอะไรหลายๆอย่างได้ดีที่สุดในโลก

และที่สำคัญแม่ผม               เป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในโลกเลยยยยยยยย

เย็นวันนี้หลังจากเลิกงานผมก็แวะมารับติ๊บที่คลินิกผิวหนัง  ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งตากฝนออกมาจากคลินิคขึ้นรถด้วยตัวเปียกมอมแมม  ผมยื่นผ้าขนหนูมาเช็ดหัวเจ้าตัวเล็กที่วิ่งฝ่าฝนออกมาก่อนเจ้าตัวเงยหน้ามายิ้มให้ผม  เปียกๆแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบแฮะ ผมเช็ดผมให้เจ้าตัวเล็กหรือจะเรียกว่าขยี้หัวเหม่งๆนั้นซะมากกว่า  ก่อนจะสตาร์ทรถออกจากคลินิกกลับสู่หอพักเพราะฝนตกแบบนี้ไม่รู้จะไปหาอะไรกินที่ไหน  กลับไปกินบะหมี่ที่ห้องก็ได้

เมื่อมาถึงห้องเจ้าตัวเล็กรีบอาบน้ำอาบท่าเพราะกลัวจะไม่สบาย  ก่อนออกมาในชุดสบายๆและออกมาลุ้นกับการเอาบะหมี่มาเตรียมจัดการเป็นอาหารมื้อเย็น  ก็แหงละ  บะหมี่นี่แหละทำง่ายสุดแล้วสำหรับผมในตอนนั้น

เจ้าตัวเดินยิ้มๆมาก่อนแย่งซองบะหมี่ไปจากมือผม

'' อ้าว  ขโมยกันซึ่งๆหน้าเลยวุ้ยคนเรา ''  ผมพูดพร้อมกับส่งสายตาค้อนเจ้าตัวเล็กไปหนึ่งที

'' อ่ะให้เลือกว่าจะกินบะหมี่ฝีมือตัวเอง  หรือจะให้ติ๊บทำให้กิน '' ติ๊บบอกก่อนหันมายิ้มแบบคนถือแต้มต่อเหนือกว่าผม   แหม….ใครจะกล้าเถียงเรื่องอาหารการกินแบบนี้

'' งั้นพี่ไม้ก็เข้าไปอาบน้ำเหอะ   เดี๋ยวติ๊บจัดการให้ '' ติ๊บบอกผม  แต่พักหลังๆมานี่ชักจะเป็นแนวออกคำสั่งมากกว่าแฮะ

ผมหายเข้าไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเดินโทงๆออกมาแต่งตัวหน้าตู้กระจกก่อนเจ้าตัวเล็กจะเปิดประตูเข้ามาจากหลังห้อง  วางยำมาม่าใส่หมูยอหน้าตาน่ากินไว้ที่โต๊ะ   กับสุกี้ร้อนๆ ลงบนโต๊ะ  

'' โห  ยังกะเนรมิตได้เลย ''

'' พี่ไม้กินยำมาม่านี่ไปแล้วกันน่ะ  เดี๋ยวติ๊บกินสุกี้เอง ''  ติ๊บบอกก่อนนั่งลงจัดการอาหารเย็นที่แสนเรียบง่ายแต่ก็อร่อยทีเดียวแหละ  นี่คืออีกหนึ่งเหตุผลที่ผมไม่ค่อยชอบออกไปกินร้านข้างนอกเท่าไหร่นัก

มีความสุขกับการได้ทานมื้อเย็นกับคนที่เรารักในห้องสองคน

มีความสุขกับการได้เห็นติ๊บแฮปปี้กับการทำอาหารและคอยลุ้น  ว่าผมจะชอบอาหารที่ติ๊บทำหรือเปล่า  แน่นอนถ้าผมบอกว่าไม่อร่อยก็หมายถึงว่าผมต้องอดไปอีกหลายวัน...

หลังจากมื้อเย็นที่แสนเรียบง่ายแต่ก็อร่อยไม่เบาของเราสองคนผ่านพ้นไป  ฝนเทกระหน่ำยังกับฟ้ารั่ว  เจ้าตัวกดโทรศัพท์โทรออกหาย่าเพราะนี่เป็นวันแม่  คุยกันด้วยภาษาที่ผมเองก็ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง  แต่ก็คลายใจเมื่อผมเห็นเจ้าตัวยิ้มได้ เมื่อคุยกับย่าไม่ได้มีวี่แววของความเศร้าโศกเสียใจแต่อย่างใด  แล้วหลังจากที่ติ๊บวางสายจากผู้เป็นย่า ผมเดินไปกอดติ๊บเพื่อแสดงถึงการให้กำลังใจแม้ติ๊บจะไม่ได้อยู่กับแม่แต่ผมเชื่อว่า  ย่าและป้า  ทำหน้าที่ของการเป็นแม่ที่ดีของติ๊บได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง  ถึงตอนนี้ติ๊บเล่าให้ผมฟังว่า…

สมัยเด็กๆที่ติ๊บเรียนอยู่ที่โรงเรียนประถมใกล้ๆบ้านนั้น  วันแม่ทุกปีเด็กก็จะตื่นเต้นกันยกใหญ่เพราะนานๆโรงเรียนจะมีการจัดกิจกรรมใหญ่ๆสักครั้งหนึ่ง  ช่วงต้นเดือนจะมีการประกวดวาดภาพระบายสี  การเขียนเรียงความ การแต่งกลอนและคำขวัญวันแม่

ทุกปีที่คุณครูจัดให้มีการประกวด  ติ๊บมักจะได้รับตำแหน่งชนะเลิศในการเขียนคำขวัญหรือการแต่งกลอนวันแม่เสมอๆ   ส่วนรางวัลวาดภาพนั้นส่วนใหญ่ น้องปุ๋ม เพื่อนสนิทที่เป็นลูกอาจารย์ใหญ่จะได้รางวัลไป  เพราะปุ๋มมีดินสอสีที่เวลาใช้ระบายภาพวาดแล้วมันสวยกว่าของติ๊บที่เป็นเพียงสีเทียนราคาถูก

ติ๊บเล่าให้ผมฟังว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่ติ๊บเรียนอยู่ชั้น ป.4  ปีนั้นก็มีการจัดประกวดแข่งขันเหมือนเช่นทุกปี  เช้าตรู่ของวันแม่  แม่ของเด็กๆทุกคนในโรงเรียนก็จะมารวมกันที่ใต้ถุนตึกอาคารใหญ่ของโรงเรียน

วันนี้ติ๊บได้รางวัลชนะเลิศจากการเขียนคำขวัญวันแม่อีกแล้ว  และได้รางวัลที่สองจากการวาดภาพระบายสีด้วยในขณะที่ น้องปุ๋ม ลูกสาวอาจารย์ใหญ่ได้รับรางวัลชนะเลิศภาพวาดเช่นเคย  ในตอนไปรับรางวัลเด็กทุกคนในแต่ละชั้นตั้งแต่ชั้นป.1 – ป.3 ที่ได้รับรางวัลจะมีแม่มาเป็นคนมอบรางวัลให้กับนักเรียนที่ชนะเลิศทุกคน

จนมาถึงชั้น ป. 4 น้องปุ๋มซึ่งมีแม่เป็นครูในโรงเรียน ออกไปรับรางวัลจากการชนะเลิศวาดรูปจากแม่และกราบแม่บนเวทีเรียบร้อย   ถึงเวลาการมอบรางวัลชนะเลิศของคนที่เขียนคำกลอน ก็คือติ๊บนั่นเอง  

แม่เอ๋ยแม่จ๋า            คือมารดาของลูก

ต่างเฝ้าพันผูก          ลูกน้อยนานปี

ไม่ทิ้งลูกรัก             พร้อมพรักความดี

ฉะนั้นวันนี้               ขอกราบเท้าเอย


เป็นไงครับฝีมือเด็ก ป.4 ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศของชั้นเรียน ( ขอบคุณจากไดอารี่หมอติ๊บ )

เมื่ออ่านมาถึงข้อความสุดท้าย….ขอกราบเท้าเอย….

แต่บนเวทีไม่มีวี่แววของคนที่จะมามอบรางวัลให้เจ้าตัวเล็ก  เด็กชายตัวน้อยสะกดเสียงสะอื้นและน้ำตาของตัวเอง  ตั้งแต่มีงานวันแม่ที่โรงเรียนหนูน้อยยังไม่เคยมีโอกาสได้กราบแม่เลยสักครั้งเดียว บางปีเก้าอี้สำหรับผู้ปกครองของติ๊บว่างเปล่าไร้เงาผู้เป็นแม่มานั่ง เหมือนที่นั่งของแม่คนอื่นๆ  บางปีมีย่าหรือป้ามาเป็นตัวแทนของแม่ให้ติ๊บได้กราบและมอบดอกมะลิไหว้แสดงความรัก  แต่ปีนี้ป้าต้องไปทำไร่ยาสูบตั้งแต่เช้า  ส่วนย่าก็แก่มากแล้วเดินมาโรงเรียนไม่ไหวแล้ว

หนูน้อยยืนสะอื้นน้ำตาไหลอาบแก้มบนเวทีมอบรางวัล ก่อนที่คุณครูประจำชั้นคือแม่ของปุ๋มจะขึ้นไปทำหน้าที่มอบรางวัลและโอบกอดลูกศิษย์ที่กำลังสะอื้นร้องไห้  

พิธีมอบรางวัลสำหรับแต่ละระดับชั้นผ่านพ้นไป  ตั้งแต่ป.1 – ป.6 เป็นที่เรียบร้อย  และช่วงสุดท้ายเป็นรางวัลใหญ่ รางวัลลูกดีเด่นแห่งปี  ที่จะมาประกาศผลกันในวันนี้

และครูใหญ่ก็ประกาศชื่อของติ๊บเป็นลูกดีเด่นประจำปี  เพราะหนูน้อยเป็นเด็กที่เรียนเก่งและไปสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนจากการแข่งขันในระดับอำเภอมาหลายรายการ   รางวัลนี้จึงตกเป็นของติ๊บและเมื่อมีการมอบรางวัล  เจ้าตัวเล็กก็ออกอาการซึมเศร้าเล็กน้อยเพราะคนที่จะมามอบรางวัลให้ตนเองก็ยังเป็นครูใหญ่อยู่ดีไม่ใช่แม่เหมือนเพื่อนคนอื่นที่ได้รับรางวัล

ถึงตอนนี้ครูใหญ่มอบรางวัลเป็นเกียรติบัตรให้กับติ๊บ  และขอให้ติ๊บพูดกับเพื่อนๆในโรงเรียนและความรู้สึกที่ได้รับรางวัลในวันนี้  หนูน้อยขออนุญาตคุณครูอ่านเรียงความที่เจ้าตัวเล็กส่งเข้าประกวด แต่คุณครูไม่ให้ได้รับรางวัลชนะเลิศ  เพราะติ๊บได้รับรางวัลชนะเลิศจากการเขียนคำกลอน  คำขวัญแล้ว  หนูน้อยจึงกางกระดาษที่ตนเองเขียนเรียงความออกให้ทุกคนได้อ่าน

มาลองฟังเรียงความของหนูน้อยวัยเก้าขวบกันน่ะครับ  เด็กชายกะติ๊บบบ

12 สิงหาคม วันแม่แห่งชาติ

12 สิงหาคม เป็นที่รู้กันดีว่าเป็นวันแม่แห่งชาติเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ  แต่ในความรู้สึกของผมแล้วไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนๆก็ยังเป็นวันที่ผมเฝ้ารอคอยว่าจะมีโอกาสได้กราบแม่อีกสักครั้งหนึ่ง

คุณครูสั่งให้ผมเขียนเรียงความเรื่องแม่  เพื่อส่งเข้าประกวดในวันแม่ที่จะมาถึงในไม่ช้านี้

ตอนแรกผมก็แอบน้อยใจเพราะผมไม่มีแม่เหมือนคนอื่นๆแล้วคุณครูจะให้ผมเขียนเรียงความถึงแม่ได้อย่างไร  ผมจะสู้คนอื่นๆที่เขามีแม่ให้กอด ให้บรรยายความรักได้อย่างไรกัน  ผมจึงไปถามย่าในวันหนึ่งว่าหนูจะเขียนเรียงความได้อย่างไรเมื่อหนูไม่มี  “ แม่ ”

ย่าบอกกับผมว่า  ไม่จำเป็นว่าผมจะต้องเขียนเรียงความให้เพราะที่สุดจนได้รางวัลมาครอบครอง

แต่สิ่งที่จำเป็นที่สุดคือการเขียนถึงความรู้สึกที่เรามีต่อแม่ของเรา  และอยากบอกอะไรกับแม่ของเราบ้างต่างหาก  เพียงเท่านี้แหละเรียงความของผมก็จะเป็นข้อความที่ไพเราะที่สุดแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนั้น  ผมอยากบอกกับแม่ผมว่า  

ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าแม่ของผมอยู่ที่ไหน จะสุขสบายดีหรือไม่อย่างไร

แต่ผมรู้ว่าแม่รักผมมาก และแม่ก็คงคิดถึงผมอยู่เหมือนที่ผมคิดถึงแม่

วันนี้ผมอาจไม่มีมีแม่มาให้กราบ ไม่มีแม่มาให้กอด และไม่มีแม่มามอบรางวัลเหมือนคนอื่นๆ

แต่ผมไม่เสียใจเลยเพราะผมมีป้าและย่ารอคอยให้ผมกลับไปกอดและอวดรางวัลที่ผมได้รับในตอนเย็นอยู่แล้ว

ป้าทำงานในไร่ยาสูบตั้งแต่เช้าจนเย็น ผมรู้ว่าป้าเหนื่อยมากเพราะอยากหาเงินให้ผมได้เรียนต่อสูงๆ ป้าบอกว่าให้ผมตั้งใจเรียนและเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณครู

ย่าผมแก่มากแล้วย่าบอกว่าให้ผมทำตัวให้น่ารักคนอื่นๆจะได้ชื่นชมและเอ็นดู  ใครๆเห็นก็จะได้เมตตา  และขอให้ผมเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน

ถึงแม้ว่าป้าและย่าจะไม่ใช่แม่ที่ให้กำเนิดกับผม แต่ป้าและย่าคือแม่ที่ให้ชีวิตและให้ทุกอย่างกับผมและผมก็อยากบอกกับป้าและย่า  เหมือนที่ผมอยากบอกกับแม่ด้วย

ผมรักป้าและย่าที่สุดในโลกเลยครับ

( ขอบคุณข้อความจากไดอารี่หมอติ๊บอีกรอบ  ที่ยังเอากระดาษเก่าๆ ลายมือบรรจงคัดไทยแบบเด็กๆมาแปะไว้ให้ผมได้ก๊อปปี้ข้อความมาแบบถอดจากต้นฉบับจริงๆ )

ผมฟังเจ้าตัวเล่ามาถึงตอนนี้ก็ขยี้หัวฟู  โน้มหัวเหม่งๆมาจุ๊บหน้าผากเบาๆก่อนกอดซบลงบนไหล่กว้างของผม

'' ไม่เป็นไรนะ  ยังไงซะป้ากับย่าติ๊บก็ทำหน้าที่แม่ได้อย่างดีที่สุดแล้ว  แถมตอนนี้ก็มีแม่พี่ให้ติ๊บเรียกแม่เพิ่มอีกคน    เดี๋ยวซักวันติ๊บคงมีโอกาสได้พบแม่อีกสักครั้ง  พี่เชื่ออย่างนั้น '' ผมบอกให้กำลังใจก่อนจูบเบาๆที่เปลือกตาที่รื้นไปด้วยหยดน้ำตาบนแพขนตางอนๆนั้นหนึ่งที

'' ขอบคุณนะคับพี่ไม้ ''  ติ๊บบอกก่อนจูบเบาๆที่คางผมหนึ่งทีเช่นกัน

พี่รักติ๊บนะ……อยากบอกคำนี้เหลือเกิน  แต่มันติดอยู่ที่คอวะทุกที  ให้ตายซิ...

[PEENAT1972]

ทำไมวันนี้ อีป้าแก่ๆ ต่อมน้ำตาแตกง่ายจัง เจอเวร์ชั่นแบบนี้หมดทุกเเรื่อง


เฮ้อ........... หนีไปซับน้ำตาก่อนดีกว่า

[badcow]

อ่านแล้วเบื่อหมอไม้แล้วอ่ะ ไม่บอกรักหมอติ๊บซักที ทำม๊ายยย
.
.
ปล. ที่ลงอวาตาร์ 6 แพคไม่ได้เพราะระบบมันนับได้แค่ 1 แพครึป่าวครับ

[badcow]

อีกที อีกที ยินดีด้วยกับความสำเร็จของหมอติ๊บนะครับ แม้จะแค่รู้จักผ่านตัวหนังสือ แต่ก็อดจะดีใจและภูมิใจด้วยไม่ได้ครับ

[dr.mike]

คนคนนึง  ได้เปลี่ยนแปลงทุกๆอย่างไป.................เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น

โย่งรีบมารับติ๊บเลยน่ะ

ฝนก็ตก  ( ก็มันครึ้มมาตั้งแต่เช้า  อยู่ก็อยู่ในหอประชุมจะบ่นทำไมนิ )

รองเท้าก็กัด  ( สมนำหน้าอยากได้คู่ใหม่ส้นสูงๆ เป็นไงละ )

ไอติมก็ไม่มีให้กิน ( นี่ไปจตุจักรช๊อปปิ้งหรือไปซ้อมรับปริญญาวะจะได้มีไอติมกิน )

เพื่อนร่วมรุ่นก็มีแต่คนแก่ๆ ( อ้าว  ไม่ได้ไปสังสรรค์บอร์ดน่ะจะได้มีแต่วัยรุ่น(รึป่าว) )

รีบๆมารับด้วยแล้วกัน ( กำลังจะเถียง  อ้าปากค้างก่อนตอบด้วยอาการเริ่มมีอารมณ์ร่วม)

.
.
.
.
.
.
.
คร้าบบบ  เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้แหละคร้าบบบบขอปิดคอมก่อนแป๊บนึงเดี๋ยวไปรับคับบบบบบบ