มาแล้วครับ ...
กลับมาแล้ว คิดถึงทุกคนมากมาย เข้ามาดูตลอดเวลา เห็นกำลังใจของทุกคนที่มีให้กันอย่างไม่ขาดสายแล้วดีใจ
มีกำลังใจแต่งต่อ ช่วงนี้ฝึกงานเสร็จแล้วครับ กลับมามหาลัยแล้ว มาเตรียมตัวพรีเซนต์
มีเวลาว่างจากธุรกิจพันล้านก็มานั่งปั่นนิยายต่อ
ปั่นไปปั่นมา ตีสองครึ่งแล้วซะงั้น
คงต้องถึงเวลาไปนอนก่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องเข้ามหาลัย ...
ยังไงผมก็เอามาชดเชยนิดนึงก่อนนะครับ ... สัญญาว่าตอนต่อไป จะตามมาติดๆ
รักและคิดถึงทุกคน (จริงๆ สาบานได้)
ตอนที่ 39
“บอสคะ เอกสารทางการเงินไม่ทราบว่าบอสเซ็นเสร็จหรือยังค่ะ” คุณอรพูดขึ้นเมื่อเข้ามาทวงเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะเยอะแยะมากมายจากผม
“เล่มสีน้ำตาลหรือเปล่า ถ้าใช่ผมวางไว้ตรงนั้นอ่ะ” ผมพูดพร้อมใช้มือชี้ไปลวกๆ เพราะตอนนี้ก็กำลังเซ็นเอกสารเล่มอื่นอยู่
“อ่อ ใช่ค่ะ เดี๋ยวอรเข้ามาเอาเอกสารที่เหลือนะคะ” คุณอรพูดจบก็หันหลังเอาเอกสารที่ได้ไปจัดการขั้นตอนต่อไป ทิ้งผมไว้กับกองเอกสารกองโต นี่ผมหยุดงานไปหลายวันจนเอกสารล้นโต๊ะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
จะว่าไปนี่ก็สัปดาห์กว่าๆแล้วสินะที่ผมกับนายเต้คบหากัน ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกัน เหมือนๆกับบ้านหลังเดียวกันก็ตามเถอะ แต่ยังไงเราสองคนก็อยู่ในช่วงคบหา ตั้งแต่วันแรกที่ผมมีอะไรกับมัน จนถึงทุกวันนี้ผมก็ไม่ได้ทำกิจกรรมแบบนั้นอีกเลย ไม่รู้ว่านายเต้เจ็บ หรือยังไงกันแน่ ส่วนผมก็วุ่นกับงาน จนลืมเรื่องอย่างว่าเหมือนกัน
“ว่าไงนายเต้” ผมหยิบมือถือขึ้นมารับสาย เป็นเบอร์ที่คุ้นเคย และคนที่เคยคุ้นอย่างดี
“เดี๋ยวผมจะออกไปส่งอ๊อฟที่สายใต้นะครับ พาเจเจไปด้วย”นายเต้พูดตอบกลับมา
“ไอ้เวย์ไปส่งใช่รึเปล่า”
“ใช่ครับ ไปกับคุณเวย์ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ” ดูที่พูดเข้า ใครเค้าจะเป็นห่วง
“งั้นพอส่งอ๊อฟเสร็จแล้วก็แวะเข้ามาหาชั้นที่ออฟฟิศด้วยนะ มากับไอ้เวย์นั่นแหละ” ผมพูดสั่งนายเต้ไป เพราะอยากจะชวนไปหาอะไรกินข้างนอกหน่อย
“ครับ ได้ครับ แล้วผมจะบอกให้คุณเวย์ไปส่ง” นายเต้พูดตอบรับกลับมา
“แค่นี้ก่อนนะครับ” และทำท่าจะวางสายไป
“เดี๋ยวๆ ๆ ๆ“ ผมพูดห้ามนายเต้อย่าเพิ่งวาง
“มีอะไรอีกละครับ” เสียงนายเต้เหมือนจะเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ ... อะไรว้าคนเรา
“คิดถึงนะครับ” พูดไปก็เขินไปครับ จะให้ทำไงละครับ ก็คนมันคิดถึงนี่
“คิดถึงเหมือนกันครับ” หืออออ นายเต้ตอบกลับมาด้วยครับ ไม่ไหวครับ พูดแบบนี้ยิ่งเขินไปใหญ่
“ผมล้อเล่นครับ จะคิดถึงทำไมก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ แค่นี้นะครับ ค่อยเจอกัน” โห อะไรวะเนี่ย ล้อเล่นเองเหรอ แต่ผมว่าคงไม่หรอก คิดถึงจริงก็บอกมาเฮอะ ทำมาเป็นปากแข็ง
วันนี้อ๊อฟจะกลับใต้แล้วครับ มาอยู่เอาหลายวันเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของอ๊อฟกับไอ้เวย์กำลังค่อยเป็นค่อยไปกันครับ ต่างคนก็ต่างมีอดีต ต่างก็เคยผ่านเรื่องราวร้ายๆกันมา พวกเค้าสองคนจึงอยากจะเรียนรู้กันไปทีละนิดละหน่อย ผมว่าก็ดีเหมือนกันนะครับ อย่างน้อยจะได้มีพื้นที่ไว้สำหรับความเจ็บบ้าง ไม่ใช่มีไว้แค่ให้รักอย่างเดียว
“บอสค่ะ พร้อมสำหรับเข้าประชุมยังคะ” เสียงเลขาส่วนตัวของผมพูดผ่านโทรศัพท์เข้ามา ให้ตายสิ วันนี้มีประชุมกับลูกค้ารายใหม่นี่
“อีกสิบห้านาที เดี๋ยวผมตามไป” ขอล้างหน้าล้างตาหน่อยแล้วกัน วันนี้วุ่นๆกับเอกสารมาทั้งวันเลย มันจะเยอะอะไรนักหนาเนี่ย
ผมเข้าห้องประชุมไปก็เห็นเลขาของผมนั่งอยู่ประจำที่กำลังพูดคุยกับลูกค้าเรื่องรายละเอียดนิดหน่อย ผมนั่งลงบนเก้าอี้แล้วมองหน้าลูกค้าที่มากับเลขาประจำตัวของเค้า
“คุณเกด” ผมเผลอพูดออกมาเบาๆกับสิ่งที่เห็นไม่ได้ ก็เลขาของลูกค้าคนนี้ของผมคือคนที่ผมรู้จัก แต่ก็ไม่ได้เห็นหน้ามาพักใหญ่ ทั้งๆที่อยู่ห้องใกล้ๆกัน
“รู้จักกันด้วยเหรอคะ บอส” คุณอรเลขาของผมหันมาถามด้วยความสงสัย
“บังเอิญจังเลยนะคะคุณเท่ห์ ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่” คุณเกดจึงพูดขึ้นอย่างคนคุ้นเคย
“ครับ บังเอิญจริงๆ” ผมทักไปตามมารยาท
“อ่อๆ ลีๆ เลยคับ รู้จักกันอย่างนี้ ค่อยคุยงานกันง่ายหน่อย ใช่มั๊ยครับคุณเท่ห์” เฮียใหญ่ลูกค้าของผมเห็นเป็นโอกาสดี ที่เราสองฝ่ายรู้จักกัน
“อ่อ ใช่ครับเฮียล้ง ผมว่าเรามาคุยงานกันเลยดีกว่านะครับ” ผมจึงตัดเรื่องคุย เข้ามาคุยเรื่องงาน
ผมว่าโลกของเราก็แคบเหมือนกันนะครับ ผมกับคุณเกดอยู่ห้องตรงข้ามกัน แต่ไม่ยักจะเจอ แต่กลับได้มาทำธุรกิจร่วมกันซะงั้น .. ถึงเค้าจะเป็นแค่เลขาก็เถอะครับ
วันนี้ผมประชุมเพื่อหาข้อตกลงของงานที่ลูกค้าต้องการนานมากเหมือนกัน แต่เหมือนเฮียล้งจะยังไม่พอใจในงานที่เราต้องการจะเสนอ อะไรๆก็ไม่ถูกใจไปซะหมด โปรเจคนี้ชิ้นใหญ่ด้วยสิครับ ผมไม่อยากจะพลาดเลย เพราะถ้าได้มานี่ทำกำไรให้บริษทัเยอะอยู่ แต่ก็นั่นหละครับ ยังไงก็ขึ้นอยู่กับลูกค้าอยู่แล้ว
“ลื้อไม่มีข้อเสนออื่นๆแล้วเหรอ ที่จะให้อั้วพอใจมากกว่านี้ โปรเจคอั้วมันใหญ่โตนา จะให้มาทำอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอก” เฮียล้งถามผมเป็นครั้งที่ร้อยแล้วนั่นแหละครับ พอผมเสนองานใหย่ไป แกก็บอกว่าไม่ไหว พอเสนองานเล็กๆ ถึงปานกลาง ก็บอกว่าไม่เหมาะกับงานแก ... อะไรกันวะเนี่ย
“เฮียคะ เกดว่าเราให้ทางนี้กลับไปหาคอนเซปมาให้เฮียอีกทีดีมั๊ยคะ แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกครั้ง” คุณเกดเสนอแนะขึ้น เมื่อเห็นทีท่าว่างานชิ้นนี้กำลังจะหลุดมือบริษัทผม
“ฮือๆๆ ก็ล่ายๆ อั้วจะให้โอกาสรื้ออีกครั้งนึงนา ถ้าบริษัทลื้อเสนอมาไม่พอใจ อั้วจะไปใช้บริการบริษัทอื่น เสียเวลาจริงๆ” เฮียล้งพูดพร้อมกับลุกออกจากห้องประชุมไป ลูกค้านี่เอาใจยากจริงๆครับ แล้วยิ่งบริษัทใหญ่ๆแบบนี้แล้ว เค้าแทบจะไม่ได้ต้องง้อบริษัทอย่างผมเลย
“ขอบคุณมากนะครับคุณเกด ที่ช่วยพูดกับเฮียเค้าให้โอกาสบริษัทผม” ผมพูดขอบคุณคุณเกดเมื่อเราทำท่าจะเดินออกจากห้องประชุม
“ใครบอกว่าเกดช่วยละคะ งานนี้ไม่ใช่ฟรีๆซะหน่อย” คุณเกดพูดกลับมา เล่นเอาผมกับคุณอรสงสัยว่ายังไงต่อ
“ไม่ฟรี ยังไงเหรอครับ” ยังไงซะผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคุณเกดต้องการอะไร
“ฮ่าๆ ก็แค่เลี้ยงข้างมื้อเที่ยงเกดก็พอแล้วค่ะ ห้ามปฏิเสธนะคะ” คุณเกดตอบข้อสงสัย และกำชับผมทันที
“อ๋อๆๆ เอ่อ ได้สิครับ เดี๋ยวเราไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันก็ได้ครับ” ยังไงซะ ผมก็โดนมัดมือชก ปฎิเสธก็คงจะเสียน้ำใจ
“ดีเลยคะ งั้นไปกันเถอะเกดหิวแล้ว” คุณเกดยิ้มออกมา พรางจูงมือผมเพื่อไปหาอะไรทานกัน
“เดี๋ยวครับ คุณอรครับ ไปด้วยกันสิครับ” ผมหันมาชวนคุณอรไปทานข้าวด้วย พร้อมกับทำหน้าทำตาเชิงบังคับว่า ต้องไป ไม่งั้นมีเรื่อง
“อ๋อคะ ดีคะ ของฟรี” คุณอรพูดพร้อมกับวางเอกสารลงบนโต๊ะ หยิบกระเป๋าสะพาย แล้วเดินตามผมมาติดๆ โดยมีคุณเกดที่เดินควงแขนผมอยู่
“บริษัทคุณเท่ห์นี่น่าอยู่จริงๆเลยนะคะ นี่ถ้าเกดตกงานมาทำงานที่นี่คุณเท่ห์จะรับหรือเปล่าคะ” คุณเกดชวนผมคุย มองโน้นมองนี่ไปเรื่อย ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ หันไปมองคุณอร ที่ทำปากมุบมิบๆ เหมือนจะแซวคุณเกด แต่ก็คงไม่กล้า
“จะกินอะไรกันดีเหรอครับ” ผมถามทั้งสองสาวขึ้นระหว่างรอลิฟท์
“อรกินอะไรก็ได้ค่ะ ที่เจ้านายเลี้ยง” คุณอรตอบมาพร้อมมองไปยังคุณเกด เค้าโกรธเกลียดอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย
“เกดว่าไปกินอาหารอิตาเลี่ยนกันดีมั๊ยคะ เกดรู้จักร้านแถวนี้อยู่ร้านนึง อร่อยมากๆเลย” คุณเกดเป็นคนเสนอความคิดขึ้นมาบ้าง จะเรียนว่าเสนอ หรือว่าจำเป็นต้องเลือกดีหว่า ??
“คุณเท่ห์ทานได้เปล่าคะ” คุณเกดหันมาถามผมครับ
“อ๋อ ทานได้ครับ” ผมตอบไปพร้อมกับพยายามแกะมือที่คุณเกดกอดอยู่ออก แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ออกอยู่ดี เหนียวชะมัด
“ดีจังเลยคะ ไม่รู้เหมือนกันว่าคนแถวนี้เค้าเคยทานหรือเปล่า อาหารอิตาเลี่ยนแบบนี้” คุณเกดพูดพร้อมกับชายตาไปมองคุณอรที่ยืนอยู่ข้างหลัง คุณอรก็มองมาตาดุเหมือนกัน
“ติ้ง !!” เสียงลิฟท์ดังเป็นระฆังช่วยพอดี
แต่ระฆังที่ว่ามันน่าจะเป็นระเบิดเวลามากกว่า เพราะว่าข้างในลิฟต์ตรงหน้า กลับเป็นคนที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ป้อเท่ห์ ....” งานเข้าแล้วสิครับ ลืมไปสนิทเลยว่านัดเต้กับเจเจมาทานข้าว
“อ้าว เจเจ สวัสดีจ้า ไม่เจอกันนานเลย เป็นยังไงบ้างจะ ดูผอมๆไปนะ” คุณเกดเห็นเจเจ เลยทักทายเจเจ เจเจยกมือสวัสดี แล้วยิ้มให้จะได้ยินเสียงคนอื่นช่วยตอบ
“พอดีเจเจเพิ่งจะหายไข้อ่าครับ เลยซูบลงไปนิดหน่อย” ใช่คนอื่นซะทีไหน เมียกูเอง ... นายเต้มาหน้าเครียดมาเชียวครับ
“อ่อ อย่างนั้นเหรอ” เอาแล้วไงครับ ศึกชิงนายจะเกิดขึ้นหรือเปล่านี่
“ดีครับคุณเกด ไม่เจอกันนานเลย ยังสวยเหมือนเดินนะครับ” คราวนี้เป็นไอ้เวย์ทักทายคุณเกดบ้าง
“ดีค่ะคุณเวย์ คุณเวย์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะคะ” จะชมกันไปกันมาอีกนานมั๊ยเนี่ย
“ผมว่าเราไปทานข้าวกันเถอะ ไปด้วยกันเลย เจเจ เต้ ไอ้เวย์” ผมถือโอกาสชวนทั้งหมดไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันเลยครับ เพราะท่าทางจะคุยกันหน้าลิฟท์อีกนาน
ตอนนี้พวกเราทั้งหมดก็นั่งอยู่ที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านที่คุณเกดบอกว่าอร่อย โดยมีผมนั่งติดระหว่างคุณเกด และคุณอรถัดไปเป็น ไอ้เวย์ เจเจ และนายเต้ที่นั่งติดกับคุณเกดอย่างบังเอิญ
“นี่คะคุณเท่ห์ เสต็กที่นี่อย่อยมากเลยนะคะ ลองตัวนี้สิ” คุณเกดพูดพร้อมชี้ลงตรงเมนูอาหารให้ผมดู
“เพ่เต้คับ เจเจเลือกไม่ถูกเลยอ่าคับ อารัยอย่อยบ้างเหรอครับ” ผมยังไม่ทันสนใจรายการอาหารที่คุณเกดบอกก็ได้ยินเสียงเจเจเจื้อยแจ้วมา ทำให้ผมอดสนใจคนตรงหน้าให้ไม่ได้
“พี่เต้ก็ไม่รู้เหมือนกันเจเจ” เสียงนายเต้กระซิบกับเจเจ ที่เล่นเอาได้ยินกันทั้งโต๊ะ
“นี่ เต้ ไม่เคยมากินใช่ป่าว อาหารอิตาเลี่ยนแบบนี่ มานี่มาชั้นจะแนะนำให้” คุณเกดพูดพร้อมกับดึงเอาเมนูอาหารจากมือเต้มาดูเลือกให้นายเต้
“ว้า ... แย่จังเนอะ พวกข้าวแกง อาหารตามสั่งร้านนี้ไม่ค่อยมีซะด้วย มีง่ายๆสุดก็คงจะเป็นสลัดผัก เต้ทานได้หรือเปล่า” คุณเกดทำท่าคิดอยู่นานก่อนที่จะแนะนำอาหารให้นายเต้ ผมดูสีหน้านายเต้ตอนนี้ที่ดูทีท่าจะเสียอารมณ์อยู่ไม่น้อย ผมมองแววตานั้นแล้วอยากจะขอโทษนายเต้เป็นร้อยเป็นพันครั้งที่พามาให้ลำบากใจ
“อืม ไม่เป็นไรละครับคุณเกด เต้ว่าสลัดผักนั้น มันธรรมดาเกินไป” เต้ตอบพร้อมดึงเอาเมนูจากคุณเกดกลับ พร้อมกับยิ้มให้ผม และสแหยะยิ้มให้กับคุณเกดอีกที
“น้องครับ สั่งอาหารด้วยครับ” นายเต้เรียกพนักงานมารับรายการอาหาร ผมเห็นดังนั้นก็มองเมนูในมือบ้าง
“อืม เอาสปาเกตตี้คาโบนาล่า เอาชีสเยอะๆนะครับ อันนี้ให้เจเจ ส่วนของผมขอเป็น ทูน่า เคปาชิโอ้” นายเต้พูดพร้อมกับวางเมนูปิดลง ยิ้มให้คุณเกด และพูดต่อ
“อ้อ ขอ สลัดเบบี้สปิแนชมอสซาเรลล่าชีส สปาเก็ตตี้มะเขือเทศน้ำมันมะกอก และก็ซุปพักทองด้วยนะครับ” ผมละอยากจะขำออกมา ก็จะไม่ให้ตลกได้ไงละครับ นายเต้เล่นสั่งอาหารอิตาเลี่ยนที่ขึ้นชื่อของร้านนี้ทั้งนั้น ทั้งๆที่ได้ดูเมนูอาหารแค่ไม่นาน แต่จำชื่อได้ บอกพนักงานโดยไม่ต้องอ่านแบบนี้ เก่งไม่เบาเลย คุณเกดถึงกับเหวอไปเลยครับ
หลังจากนั้นผม คุณเกด คุณอร และไอ้เวย์ก็สั่งอาหารมากินแตกต่างกันไป สเต็กบ้าง สปาเกตตี้บ้าง คุณอรที่ไม่ค่อยมาทานบ่อยนักก็สั่งเหมือนผมมา
“เต้มาทานอาหารพวกนี้บ่อยเหรอคะ เห็นสั่งแต่ของน่ากินทั้งนั้น” คุณอรเริ่มชวนนายเต้คุยแล้วครับ หลังจากที่เงียบมานาน เพราะรัศมีคุณเกดกลบหมด
“อ๋อ เปล่าหรอกครับ เคยกินของพวกนี้ครั้งแรก” นายเต้ตอบมาหน้าตาเฉย พร้อมกับใช้ช้อนตักซุปซดดังหวึดดด
“อ้าว จริงเหรอค่ะ แล้วทำไมรู้เมนูอาหารพวกนี้ละคะ” ตอนนี้คนทั้งโต๊ะ เงยหน้าขึ้นมองนายเต้กับปริศนาที่ต่างสงสัยเป็นเสียงเดียว
“เหอะๆ ก็ที่กระดานหน้าร้านมันเขียนไว้ว่าเป็นเมนูแนะนำนี่ครับ ผมก็จำมาสั่ง ไม่อยากให้คนแถวนี้ดูถูก ก็เท่านั้นเอง” นายเต้พูดจบก็ตักสปาเกตตี้กินอย่างสบายใจ ปล่อยให้คนถูกเห็บจิ้มชิ้นเนื้ออย่างเจ็บใจ หลังๆนี่นายเต้ของผมก็ใช้ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย
“เพ่เต้ครับ สปาเกตตี้นี่อย่อยจังเลยคับ” เจเจพูดขึ้นเมื่อทานสปาเกตตี้หมดไปครึ่งจาน
“เหรอครับเจเจ อร่อยก็ทานเยอะๆนะครับ โห ... ดูซิ ทานจนปากเปื้อนหมดแล้ว มาๆ พี่เต้เช็ดปากให้” ภาพนายเต้เอากระดาษซับหน้าให้เจเจภาพนี้ ทำเอาผมมองจนไม่อยากละสายตา เพราะอย่างงี้สินะ ผมจึงรักนายเต้ได้ง่ายๆ โดยไม่มีข้อสงสัย
“คุณเท่ห์คะ ลองทานเนื้อนี่ดูสิคะ” คุณเกดตักเนื้อมาให้ผม โดยตาของผมยังไม่ได้ละจากนายเต้มามอง
“คุณเท่ห์คะ !!!” คุณเกดตะโกนเรียกผมอีกครั้ง เล่นเอาผมสะดุ้ง นายเต้ได้ยินจนหันมามองผมกับคุณเกด และหันไปเช็ดหน้าให้เจเจต่อ
“อะไรเหรอครับคุณเกด เรียกซะผมตกใจไปหมด” ผมถามคุณเกดอีกครั้ง
“ก็เกดตักเนื้อให้คุณเท่ห์ลองชิมนะค่ะ เห็นคุณเท่ห์เหม่อ เลยลองเรียกดู” ผมเห็นเนื้อชิ้นที่คุณเกดตักมาวางให้ ก็เอาช้อนเขี่ยไว้ข้างจาน อาจจะดูเสียน้ำใจ แต่ผมก็ไม่อยากจะให้ความหวัง
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนะครับ” อันที่จริงจะว่าผมอยากเลี่ยงเหตุการณืตรงหน้าก็ใช่ เพราะคุณเกดก็เคยเป็นเพื่อนข้างห้องที่มีบุญคุณกับครอบครัวผม ซึ่งคือผมกับเจเจ ทั้งช่วยดูแลในยามที่ผมเดือดร้อน และไม่ใช่ไม่รู้ว่าคุณเกดคิดอะไรกับผม และต้องการจะทำอะไรในตอนนี้ แต่เพื่อรักษามิตรภาพเอาไว้ ผมจึงไม่อยากจะทำอะไรที่มันดูจะไม่รักษาน้ำใจกันไปมากกว่านี้ และนี่ก็รวมถึงการรักษาน้ำใจนายเต้ด้วยเช่นกัน
.
.
.
“อุ๊ย ขอโทษนะเต้ ว้าย เปียกหมดเลย” ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นไม่ต่างอะไรกับฉากในละครที่นางเอกของเรื่องโดนนางร้ายแกล้งทำน้ำหกใส่ด้วยความริษยา ถ้าผมออกไปตอนนี้คงจะได้เห็นบทนางร้ายเล่นบทอย่างดุเดือด และนางเอกตีบทให้น่าสงสารแน่ๆ ผมจึงเลือกที่จะแอบดูเหตุการณ์นี้อย่างเงียบๆ
“อาเกด ทำไมทำเพ่เต้แบบนี้” เสียงเจเจที่ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ทำหน้าทำตาเอาเรื่องกับเหตุการณ์ที่ใครๆก็ดูรู้ว่าแกล้งกันแน่ๆ เล่นพาเอาไอ้เวบืกับคุณเกดลุกพรูขึ้นดูเหตุการณ์ด้วย
“อาเปล่านะเจเจ อาไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ” คุณเกดแก้ตัวกลับไปอย่างหน้าตาเฉย
“พี่ไม่เป็นไรหรอกเจเจ ทุกคนนั่งทานกันต่อเถอะ เดี๋ยวผมขอตัวไปห้องน้ำก่อน” นายเต้พูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเอาผ้าที่วางกันเปื้อนวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินออกมาทางห้องน้ำ
“มาครับ เดี๋ยวผมไปช่วย” ไอ้เวย์อาสาที่จะไปช่วยนายเต้ จึงวิ่งตามนายเต้มาทางห้องน้ำ ซึ่งคือทางเดียวที่ผมยืมอยู่
“...” คุณเกดพูดอะไรเล็กน้อย แต่ด้วยความห่างจากโต๊ะที่เกิดเหตุจึงทำให้ผมไม่ได้ยินเสียงนั้น แต่คนอื่นๆในตะน่าจะได้ยิน เพราะจากปฏิกิริยาคนในโต๊ะ และนายเต้ที่หยุดชะงัก
“มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอคุณเกด”
........................
โปรดติดตามตอนต่อไป ...
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 820109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก