อิอิ ญี่ปุ่นมาแล้วจ้าาาาา รอญี่ปุ่นนานไหมอ่า
(ความในใจ)
"ญี่ปุ่นๆๆๆๆ"
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกึกก้องดังออกไปนอกโรงยิมนักเรียนที่แข่งเสร็จในคาบ เช้าต่างแห่เข้ามาดู อีกฝ่ายสนามข้างๆกันกองเชียร์แทบจะไม่ได้มองคนที่แข่งเลย เพราะฝีมือของจี๊ปที่เด่นกว่ามากแข่งไม่นานก็ได้เซ็ตแรกไป ตอนนี้เริ่มแข่งเซ็ตสองแล้วได้ครึ่งเกม
"เก่งมากไอ้เปี๊ยก เอาให้ชนะสองเซ็ตรวดเลยนะ"
แบงค์บอกยืนเอาผ้าพัดให้อยู่พรึ่บๆ
"เริศ ที่สุดค่าน้องญี่ปุ่นขาถ้าชนะนะคะ พรุ่งนี้เอาไปเลยค่าเยลลี่จากญี่ปุ่น เจ๊เก็บไว้เพื่อน้องญี่ปุ่นคนเดียว กรี๊ดด"
พูดเองกรี๊ดเอง ซาร่าแสดงความดีใจถึงขีดสุด
"อ่า เยลลี่ อิอิ เอาเยอะๆน้า"
ญี่ปุ่นหายใจทางปาก แต่ยังอดห่วงเรื่องกินไม่ได้
"น้ำหวานหน่อยไอ้เปี๊ยก"
โด่งยื่นแก้วน้ำหวานให้ ญี่ปุ่นรับมากระดกทีเดียว
"อ่า ชื่นจาย"
"ไป ลงไปโชว์ให้มันดูหน่อย ว่าเราไม่ใช่กล้วยๆ"
แบงค์ตบบ่าญี่ปุ่นที่ลุกขึ้นสูดหายใจเข้าเต็มปอด
"อ่า สู้ๆ เพื่อ เยลลี่"
ญี่ปุ่นพูดออกมาเสียงดัง ทุกคนที่ได้ยินต่างอมยิ้มชอบใจ โดยเฉพาะเจ้าของเยลลี่
"ไอ้ เปี๊ยก"
เสียงเฟียตร้องเรียกอยู่ริมสนาม ญี่ปุ่นหันหน้าไป
"อ่า หมีขาว มาเชียร์เค้าหรา อิอิ เค้าเอาไอติมสตอแบรี่กล่องใหญ่น้า"
ญี่ปุ่นเดินไปใกล้ๆ แล้วยิ้มร่า
"กูเป็นกำลังใจให้นะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพูดออกมาเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน ญี่ปุ่นยิ้มแล้วเดินเข้าสนามไป ใบหน้าของฟอร์ดเครียดอย่างเห็นได้ชัด พอเริ่มเกมก็จวกหนัก รุกเปิดเกมทันที ญี่ปุ่นได้แต่ตั้งรับอยู่อย่างเหนียวแน่น
"อ่า ตีแรงจังอ่า"
ฟอร์หวดไม่ยั้ง แม้จะไม่กระโดดตบแต่ก็ไม่ออมแรงในการหวด ญี่ปุ่นเสียแต้มไปสองแต้มรวด
"หึ มึงได้เจอของจริงแน่ไอ้เปี๊ยก"
ฟอร์ดคำรามอยู่ แม้ญี่ปุ่นไม่ได้ยินแต่ก็มองเห็นใบหน้าที่บูดบึ้งได้
"อิ อิ เดี๋ยวเจอยั่วเลยนิ ตีแรงดีนัก"
ญี่ปุ่นพูดออกมายิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี พอโต้ลูกกลับไปก็โยนไปท้ายคอร์ท ฟอร์ดโต้กลับมาโด่งเช่นกัน แต่ญี่ปุ่นตีหยอดกลับไป ฟอร์ดวิ่งมาหยอดกลับญี่ปุ่นโยกไปด้านหลัง ฟอร์ดต้องหันหลังกลับไปตี พอลูกข้ามมาญี่ปุ่นก็แย็บเร็วใส่ตัวทันที เสียงกลองดังกระหึ่มขึ้นทันที สีชมพูและคนที่เข้ามาเชียร์ญี่ปุ่นกระโดดโลดเต้น
"นี่แน่ อิอิ กวนใจเค้าน้า"
ญี่ปุ่นแสดงสีหน้าร้ายออกมาทันทีส่งลูกสั้นข้ามไป ฟอร์ดหยอดกลับมา ญี่ปุ่นโยกไปหลัง เปลี่ยนให้เกมเข้ามาอยู่ในความต้องการของตัวเอง ฟอร์ดกัดฟันตีลูก เสียแต้มให้ญี่ปุ่นจนแต้มตามมาเท่ากัน ฟอร์ดขอเวลานอกทันที
"เริศ ค่า ที่สุด"
ซาร่าร้องเข้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ญี่ปุ่น
"ดี มากไอ้เปี๊ยก กูไม่เคยชอบเชียร์แบดฯเลย มาเชียร์มึงนี่ล่ะ"
แบงค์บอก แล้วมานั่งกอดบ่าญี่ปุ่น เสียงคำรามของคนๆหนึ่งดังอยู่ในคอข้างสนามอีกข้าง
"อิ อิ เลี้ยงข้าวเค้าน้า"
"เออ ได้มึงอยากกินอะไรคิดไว้เลย แต่เอาให้ชนะมันก่อน"
"อ่า เค้าหมายถึงเลี้ยงทุกวันอ่ะ อิอิ"
"เฮ้ย มากไปๆ ไอ้เปี๊ยก"
"ชิ งั้นก็ ไม่ต้องมาเกาะบ่าเค้า หนักนะเนี่ย"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นจับมือแบงค์ออกจากบ่า
"พี่คนสวย น้ำหวานอ่าหมดแล้วหรา"
"อุ้ย ไม่ค่า จัดไปเลยค่าน้ำหวานเพื่อน้องญี่ปุ่นคนเก่ง"
ซาร่ากวักมือเอา กระป๋องน้ำหวานจากโด่ง ที่ชงน้ำหวานรอไว้แล้วยื่นให้ญี่ปุ่น พอกลับไปลงสนามอีกฟอร์ดก็แก้เกมมาเป็นอย่างดีเป็นฝ่ายโยกญี่ปุ่นหน้าหลัง บ้าง ญี่ปุ่นวิ่งรอกอยู่รอบสนาม
"หวายๆ ทำเค้าคืนหรา"
ญี่ปุ่น เสียแต้มไป เอาไม้แบดฯตีหัวตัวเอง บ่นงึมงำอยู่คนเดียว
"สู้ๆ เพื่อเยลลี่"
ญี่ปุ่นร้องขึ้นมาเสียงดัง เรียกเสียงฮาครืนให้คนเชียร์รอบสนาม ญี่ปุ่นพยายามดึงเกมให้กลับมาเป็นของตัวเอง ฟอร์ดเองก็พยายามเช่นกัน ไม่ได้คาดคิดว่าญี่ปุ่นจะกวนโมโหได้ขนาดนี้ ที่สำคัญฟอร์ดไม่คิดว่าญี่ปุ่นจะต้านเขาได้นานถึงเพียงนี้ ต่างฝ่ายต่างรอจังหวะในการรุกทำคะแนน ส่วนมากเป็นญี่ปุ่นที่ทำได้ เพราะใจเย็นกว่าและวิธีการเล่นที่แปลกประหลาด ลูกควรตีไม่ตีลูกไม่ควรตีกลับเสี่ยง ฟอร์ดส่ายหน้า
"มึงแน่มากไอ้ เปี๊ยก"
พูดแล้วปาดเหงื่อรอรับลูกที่ญี่ปุ่นกำลังจะส่งข้ามมา พอลูกลอยข้ามหัวก็โต้กลับมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นตีลูกตัดลงทันที ฟอร์ดหยอดเฉียงข้ามคอร์ทมา ญี่ปุ่นคิดไว้อยู่แล้วยิงลูกไปหลังอีกฝั่ง ฟอร์ดกระโดดไปตีลูกโด่งข้ามมา ญี่ปุ่นหยอดอีกแต่หอยดเฉียดเน็ทเหลือเกิน ฟอร์ดตามมาทันงัดลูกขึ้นมาแต่ติดเน็ท เสียงกองเชียร์ดังขึ้น ญี่ปุ่นไล่บี้ขึ้นมาหายใจรดต้นคอฟอร์ดแล้ว แต้มไม่เคยนำเกินสามแต้มเลย ใบหน้าแววตาของญี่ปุ่นดูมุ่งมั่นมาก แม้จะมีบางช่วงเวลาที่พูดงึมงำกับตัวเอง แล้วเปล่งเสียงออกมาสร้างความครื้นเครงให้กับผู้ชม แต่ญี่ปุ่นก็หาได้ลดความมุ่งมั่นหรือหวั่นไหวต่อเสียงเชียร์เวลาที่ฟอร์ดได้ แต้ม กลับมุ่งมั่นเม้มปาก ญี่ปุ่นไล่ตามมาในช่วงท้ายเกม ฉายแววตาน่ากลัวเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายรุกตบเร็วตวัดข้อมือรัวจนฟอร์ดเป็นฝ่าย ตั้งรับ ญี่ปุ่นแซงได้ในช่วงท้ายชนะไปในที่สุด พอลูกสุดท้ายตกลงในด้านของฟอร์ด เสียงกองเชียร์ก็โห่ร้องลุกขึ้นเต้น เสียงดังกระหึ่มก้องโรงยิม ญี่ปุ่นนั่งลงกับพื้น แล้วล้มตัวลงนอนแผ่อยู่กลางสนาม
"อ่า ชนะแล้ว ชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นร้องอยู่คนเดียว แม้แต่เสียงตัวเองยังไม่ได้ยินเพราะเสียงกองเชียร์กระหึ่มกลบทุกเสียง ซาร่ากับแบงค์วิ่งเข้ามาในสนามดึงตัวญี่ปุ่นขึ้นมากอด
"กรี๊ดดดดดด เริศศศ น้องญี่ปุ่นของเจ๊ เริศศ"
"สุดยอดไอ้เปี๊ยก สุดยอด"
ญี่ปุ่นยังไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้ทั้งสองกอดและเขย่าตัวอยู่
"ขนะแล้วอ่า เค้าชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นพูดล่องลอย
"แน่มากไอ้เปี๊ยก กูแพ้มึงแล้ว"
ฟอร์ดเดินข้ามฝั่งมา ยิ้มยอมรับความพ่ายแพ้
"อิ อิ เค้าเก่งน้า อิอิ"
"เออ มึงเก่ง ไปฝึกมาตอนไหนวะ"
"อิอิ ม่ายบอก"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ทั้งๆที่ยังหายใจทางปากอยู่ ส่วงแบงค์กับซาร่าก็กอดรัดอยู่ มีสายตาอยู่สามคู่ที่มองอยู่ต่างไปจากสายตาของทุกคน พอญี่ปุ่นหายเหนื่อยก็เดินตามซาร่าไปยังห้องกินข้าวสีชมพู
"นี่ค่าน้องญี่ปุ่นขา เจ๊เตรียมอาหารโภชนการสูงไว้ให้แล้ว รับรองมีพละกำลัง อิอิ"
ซาร่าเตรียมจานข้าวไว้ให้ ญี่ปุ่นเบ้ปากเพราะมีแต่ผัก กับเนื้อไก่ชิ้นโตๆ
"อ่า เค้าอยากกินข้าวเหนียวด้วยอ่าพี่คนสวย"
"ว้าย ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวง่วงนอน เดี๋ยวตอนเย็นเจ๊จะพาไปกินข้าวเหนียวส้มตำ เจ๊รับรองแซ่บค่า"
ซาร่าออกท่าออกทาง
"นายเก่งอ่ะปุ่น ชนะพี่ฟอร์ดได้"
เต้พูดขึ้นระหว่างกินข้าว
"โห กว่าจะตามทันเล่นเอาเราเกือบแย่ล่ะ นี่ถ้าเราเจอหมีดำเหมือนนายเราก็คงร่วงไปแล้ว"
"เออ เราโชคร้ายอ่า"
"เอาน่า เรายังเหลือประเภทคู่นี่นา ลืมแล้วเหรอว่าเราจะเป็นแชมป์อ่ะ"
ญี่ปุ่นบอกแล้วเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ พอกินเสร็จญี่ปุ่นก็วิ่งไปทางชมรมเพราะอยากเข้าห้องน้ำ แบงค์พยายามจะยื้อตัวไว้แต่ซาร่ากันไว้เพราะรู้ว่าแบงค์ลวดลายเป็นยังไง
"ไอ้เปี๊ยก"
เสียงร้องเรียกทำให้ญี่ปุ่นหยุดกึกลง
"เอ๋ ครายเรียกอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าสงสัยเพราะเสียงเรียกดังออกมาจาก ห้องของชมรม
"แป๊บ น้า เค้าปวดฉี่ เดี๋ยวมาคุยน้า"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นต่อไปยังห้องน้ำตรงไปยังโถฉี่ ทันที
"อ่า สบ๊าย สบาย"
ญี่ปุ่นหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข
"ว่าไงมึง ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวนี้จะคุยด้วยต้องดักเจอเอานะมึง"
"หวาย หมีดำ มายืนมองเค้าฉี่อ่า เค้าอายน้า"
ญี่ปุ่นทำท่าอายแต่ไม่ได้หลบแต่อย่างใด
"ถุย กูจะมาดูของมึงทำไม เท่านิ้วก้อย"
"แอ่ะ ของตัวเองหย่ายนักหรา ชิ ดีแต่คุย"
ญี่ปุ่นท้าทาย โฟคยืนลังเลอยู่แล้วไปยืนฉี่ข้างๆญี่ปุ่น
"หวายๆ น่ากลัวอ่า ด๊ำดำ อิอิ หยุ่นๆ เหมือนปลาทอง"
"ไอ้นี่มึงจะมาดูทำไม๊ กูฉี่ไม่ออก"
โฟคร้องลั่น
"เอ่ ทีหมีดำยังดูของเค้าเลยอ่า อายหรา น่าอายเนอะด๊ำดำ"
ญี่ปุ่นยังล้อไม่เลิกแต่ก็ไม่ยอมวางตา
"เฮ้ย ออกไป๊ กุฉี่ไม่ออก ไอ้บ้า"
"อิอิ อายไปได้ เค้ายังไม่อายเลย"
ญี่ปุ่นชะโงกหน้าไปมองใกล้ๆ
"นั่นมันมึง กูไม่ชินโว้ย"
"ชิ ไม่ดูก็ได้ น้องชายดำ น้องชายดำ"
ญี่ปุ่นร้องเป็นเพลงอย่างสนุกสนานแล้วเดินไปที่ อ่างล้าง มือ โฟคเดินตามมาประกบหลังเบียดตัวเข้าหาบั้นท้ายของญี่ปุ่นทันที
"อ่า มาเบียดไมอ่า ร้อนจะตาย"
"มึงชอบไม่ใช่เหรอ คนรุมล้อมมึงน่ะ ทำไม กูเบียดไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้ เค้าไม่ชอบนิ อารายอ่า หมีดำขึ้นเสียงอ่า"
ญี่ปุ่นตกใจเพราะโฟคหน้าแดงพูดเสียงแข็ง
"ทำไม ทีพี่หมีขาวมึงทำอะไรก็ได้ว่างั้น กูทำผิดหมดใช่ไหม"
"อ่า หมีดำพูดอารายอ่า เค้าไม่เข้าใจน้า"
ญี่ปุ่นพยายามดิ้นออกจากการกอดและเบียดร่างของ โฟค แต่คนตัวใหญ่ไม่ยอมง่ายๆ รู้สึกร้อนในใจโมโหขึ้นมาอย่างง่ายดาย
"ไม่ปล่อย กูไม่ปล่อย กูทำบ้างจะเป็นไรไป หือ"
"อ่า หมีดำอ่า เค้าอึดอัดน้า ปล๊อย"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด เพราะเริ่มอึดอัดหายใจลำบากหน้าเริ่มแดง โฟคเองก็กดตัวช่วงล่างเข้าใส่บั้นท้ายของญี่ปุ่นรัดแน่นมากขึ้นหน้ามืดตามัว
"ทำไมหมีดำกะหมีขาวชอบแกล้งเค้าอ่า ชอบทำเค้าแรงๆน้า"
ญี่ปุ่นพูดเสียงอ่อย โฟคได้ยินก็ปล่อยมือทันที
"เอ่อ กะ กูขอโทษ ไอ้เปี๊ยก กูไม่ได้ตั้งใจ"
โฟคถอยห่างออกไป ญี่ปุ่นหน้าย่นใส่หันมามอง
"ทำไมอ่า ไม่ยอมบอกเค้าหรา"
ญี่ปุ่นจี้เดินเข้าหา
"เอ่อ กูไม่รู้โว้ย แค่ไม่อยากให้มึงจิ๊จ๊ะกับใคร"
โฟคยอมพูดออกมาหน้าแดงเถือกไม่ยอมมองหน้าญี่ปุ่น
"อิอิ ชอบเค้าหรา กิ๊วกิ๊ว"
ญี่ปุ่นได้ทีล้อเลียน
"เออ กูชอบมึง"
โฟคพูดออกไปแล้ว ญี่ปุ่นยืนหน้าเอ๋ออยู่แล้วยิ้มอย่างพอใจ
"อิอิ เค้าน่าร้ากนี่เนอะ หมีดำก็ต้องชอบเป็นเรื่องธรรมดา อิอิ ว้าแย่จัง มีแต่คนชอบเค้าอ่า"
"ใช่สิ คนชอบมึงเยอะนี่ แล้วมึงล่ะชอบใคร"
โฟคจ้องหน้าเขม็ง ญี่ปุ่นเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ก็ชอบหลายคนน้า ชอบหมีขาว ชอบบอย ชอบปลาดุก ชอบพี่คนสวย หมีดำเค้าก็ชอบ"
"ไอ้นี่ กูหมายถึง"
"อ่า ไม่เอาแล้ว ไม่คุยแล้ว ไหนๆ ว้าวเป้าตุงอยู่เลยอ่า อิอิ เค้าจับหน่อยดิ"
"ทะลึ่ง มึงจะมาจับทำไม เดี๋ยวก็โดนดีหรอกมึง"
"เอ๋ โดนดีอารายอ่า เค้าอยากจับเฉยๆนิ ทีหมีขาวยังให้เค้าจับเลย มะเห็นอาย"
ญี่ปุ่นยัง จ้องอยู่ที่เป้ากางเกงโฟคไม่วางตา แต่คนโดนจ้องกลับใจเต้นแรงหัวใจกระสับกระส่ายในใจไม่ยอมแพ้ ได้ยินชื่อหมีขาวยิ่งทำให้เลือดร้อนแรงสูบฉีดมากขึ้น
"จับดิ กูไม่อายโว้ย"
"อ่า หย้ายหย่าย อิอิ นี่แน่ะ"
"โอ๊ย ไอ้เปี๊ยก"
โฟคร้องลั่นเพราะ ญี่ปุ่นที่เอามือลูบๆคลำๆเสร็จหมั่นเขี้ยวดีดนิ้วใส่น้องชายโฟคทันที โฟคเองตัวงอกุมเป้าอยู่หน้าเขียว ส่วนคนดีดวิ่งหนีออกไปนอกห้องน้ำแล้ว หัวเราะร่าอย่างพอใจ
"ไอ้บ้า มานี่เลย"
โฟคร้องตามแต่ยังขยับ ไม่ได้นั่งยองๆลงกับพื้น ญี่ปุ่นวิ่งลั่นล้ากลับไปที่ห้องกินข้าวสีชมพู
"มึง ไปทำไรมาวะไอ้เปี๊ยก ไปนานเชียว"
แบงค์ร้องถาม
"ไปฉิ๊งฉ่องอ่า อิอิ พี่คนสวยพาเค้าไปงีบหน่อยดิ อยากงีบ"
ญี่ปุ่นหันไปทางซาร่า
"ว้าย จะดีเหรอค๊ะ เดี๋ยวจะแข่งแล้วนี่"
"อ่า อีกตั้งครึ่งชั่วโมงน้า ยังพอมีเวลา"
"จะดีเหรอค๊ะ เผื่อปลุกไม่ตื่นเจ๊ซวยเลยนะคะ"
"เต้ ปะไปนอนเอาแรง จะได้มีแรงตีลูกใส่หมีดำ อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินไปจูงแขน เต้ที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่เช่นกัน ซาร่าส่ายหัวแต่ก็ต้องตามใจพ่อดาราหน้าใหม่
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1074567 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก